Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

13 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Unbreakable

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij zei dat ik er jong uit zag, maar dat was ook zo. Ik was ook wel jonger dan de gemiddelde persoon die hier zou werken. Ik was immers ook pas net uit de schoolboeken, maar had inmiddels al zoveel gehoord dat ik vond dat ik toch redelijk wat ervaring had. Soms had het ook een voordeel om pas net te werken, omdat je dan nog niet zo vast zat aan je eigen regeltjes. Dan kon je nog een beetje uitproberen. Dat was precies wat ik met hem ook deed. Ik zou normaal echt niet met iemand zitten zoals ik nu aan het doen was, want zo hoorde het niet. Echter wist ik vrijwel zeker dat ik eerst een beetje zijn vertrouwen moest winnen, want anders zou ik helemaal niets bereiken. 'Duh, I'm also much more fun than everyone else who works here,' grapte ik toen, al wist ik niet of hij dat wel kon waarderen. Zo was ik echter wel en met soms een minder serieuze opmerking vond ik dat je ook veel kon bereiken. Het liet ook een beetje zien dat je menselijk was. 'But thanks I guess? For telling me I don't look as dead inside..' zei ik een beetje verward, omdat het toch een beetje een gek "compliment" was als ik het al zo op moest vatten. Waarschijnlijk niet.
Hij gaf aan dat hij illegale dingen deed en dat leek me al logisch. Anders zat hij hier nu niet. Ik zou hem niet vragen wat hij precies deed, want dat kon ik vast wel teruglezen. Ik wilde het ook niet per se over zijn fouten hebben nu. Daar had hij toch helemaal niets aan? Dan werd hij er steeds aan herinnerd en dat was iets wat een reclasseringsambtenaar zou gaan doen. Dat was niet per se mijn taak. Natuurlijk zou het wel eens besproken worden, maar ik wilde het niet alleen maar over het verleden hebben. 'Hmm, I figured,' knikte ik toen dus ook, omdat ik inderdaad al had verwacht dat hij op die manier hier terecht was gekomen.
'Are you good at it? I think you should start doing it again once you're out of here.' Dan had ik het natuurlijk over het skiën en snowboarden. Als je in Canada was opgegroeid was je er eigenlijk standaard wel goed in leek me. Ik kende in ieder geval niemand die daar vandaan kwam die er níet goed in was. En ik zei dit ook maar weer om een beetje positiviteit over te brengen en dus niet alleen maar zitten delegeren en zeggen dat hij moest luisteren. Dat was helemaal niet leuk om te zeggen! Alleen was het soms gewoon nodig.
'Oh, too bad,' zei ik met een zwak glimlachje toen hij aangaf niet goed in Spaans te zijn. Ik wilde ook weer niet té diep op dat soort dingen ingaan. Het was ook niet echt de bedoeling dat we vrienden werden of zo. Bij lange na niet. En ik had net al aardig enthousiast gereageerd, dus wilde ik dat nu niet nog een keer doen.
'I am? Well, I did just tell you I'm much more fun than everyone else so that makes total sense. And it's kinda hot outside so I'd feel bad if I wouldn't give you or anyone else any.' Bovendien was het maar gewoon water? Het was niet iets bijzonders of dat het moeilijk was om eraan te komen. Ik liep weer terug en gaf hem toen opnieuw het bekertje.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ze zei dat ze veel leuker was dan de rest wie er werkte. De manier waarop ze sprak begon ik steeds meer te waarderen. Ze was veel minder erg vervelend dan de anderen waar ik mee had gesproken. Echter betekende dat niet dat ik haar aardig vond en alles ging vertellen wat zij aan mij vroeg. Er moest wel heel erg veel gebeuren om mij over alles te laten praten, iets wat niet ging lukken terwijl ik vastzat en misschien daarna ook wel nooit. ‘Oh really? Prove it.’ Ik geloofde haar wel, het was niet moeilijk om leuker te zijn dan haar collega’s. De enige mensen die nog wat leven uitstraalden waren de werknemers op de medische afdeling. Overigens liepen daar ook veel vrouwen rond die er best mochten zijn. Eigenlijk was dat de enige plek in de gevangenis waar veel vrouwen waren te vinden. Of het moest op andere afdelingen anders zijn geregeld, maar dat leek mij van niet. ‘You’re welcome.’ Ze leek niet zo goed te weten hoe ze moest reageren op mijn opmerking. Het was wel waar, ze zag er nog veel gezonder en daarmee dus ook levendiger uit dan de rest die hier rondliep. Ze zag er sowieso niet verkeerd uit, haar lichaam was goed gevormd en haar heldergroene ogen had ik meteen opgemerkt toen ik haar bij Tom had zien staan. Niet dat het wat uitmaakte hoe ze eruit zag, het maakte zelfs helemaal niks uit maar het was fijner dan bijna elke dag tegen een oudere vrouw met haren uit haar kin te kijken. Veel fijner. Natuurlijk had ze verwacht dat mijn leven zo was gegaan, anders was er immers geen reden geweest dat ik opgesloten zat. Ze vroeg me meer over het skiën en snowboarden, wat ik niet had verwacht. Ze kon helemaal niks met die informatie, maar het was beter om over zulke dingen te praten dan dat ze dieper op mijn leven in wilde gaan. Als ze zulk soort simpele dingen van mij wilde weten kon ik het nog wel even uithouden. ‘I’m quite good at it, and yeah I probably will. What about you, are you any good at it?’ Terug naar Canada ging ik waarschijnlijk niet, maar er waren nog wel meer plekken waar ik heen kon. Zoals de plaats waar zij dus vandaan kwam. Er viel niets meer te zeggen over het Spaans leren, dus deed ik dat ook niet. Ze reageerde er ook ineens veel minder enthousiast op. Mijn opmerking over het drinken leek haar een beetje te verbazen, wat terug te horen was in haar reactie. ‘I’m not convinced you’re more fun yet, but I agree that you should feel bad if you didn’t give me any.’ Ik pakte het bekertje van haar aan en leunde weer wat verder achterover in de bank, waarna ik een paar slokken nam. Meteen bood het koele water wat verkoeling. Het liefst nam ik een koude douch om af te koelen, maar de douches waren niet iets waar je hier erg enthousiast van werd. Integendeel zelfs.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Ik moest het bewijzen? Nou, dat ging niet gebeuren. Als hij dacht dat hij een voorkeursbehandeling zou krijgen had hij het mooi mis. Ik wilde dan nog wel eens een minder serieuze opmerking zoals die maken en kon dat van een ander ook nog wel eens waarderen, maar daar stopte het dan ook wel. Ik was hier immers ook niet aangenomen om maar domme grapjes te maken. Uiteindelijk had ik toch een functie die ik moest vervullen en moest ik toch ook wel een beetje professioneel blijven. Eigenlijk wel meer dan een beetje. 'You want me to prove it? You'll find out eventually.' Het leek me ook nogal logisch dat ik niet meer voor hem kon doen dan voor een ander. Dat wilde ik ook helemaal niet. Dat had hij immers ook helemaal niet verdiend, want zo heel erg aardig was hij helemaal niet. Hij was eigenlijk helemaal niet aardig tegen me. Dat verwachtte ik ook niet van hem en ook al was hij poeslief, dan deed ik het nog niet. Dat kon gewoon niet.
Hij zei zelfs "you're welcome." Het leek wel alsof die jongen met de seconde meer manieren kreeg! Net zei hij nog please en nu dit. Dat ging dan in ieder geval de goede kant op. Of hij was het aan het spelen, dat kon natuurlijk ook. Maar als dit gespeeld was, was dat helemaal niet erg. Dan was hij immers nog steeds niet aan het liegen en ik zou echt wel door dat soort gedrag heen kunnen kijken. Als hij bij me zou gaan slijmen dan duurde het waarschijnlijk niet lang voor ik daar doorheen zou prikken. 'Sounds like a good plan,' zei ik met een zwak glimlachje toen hij zei dat hij het misschien wel weer wilde oppakken. 'I am, actually! I grew up there so it would've been weird if I wasn't.' Iedere winter lag er zo ontzettend veel sneeuw en het lag natuurlijk tussen de bergen. Je ging iedere winter wel een aantal keren de berg op om een wintersport te beoefenen. 'But enough about me,' besloot ik toen te zeggen. Het was voor hem ook absoluut niet boeiend en voor mij gaf het weinig meerwaarde om het over zoiets te hebben. Dan had ik het nog liever gewoon over hem en zijn hobby's. Dat was voor mij nog interessanter dan over mezelf vertellen. 'If you were convinced this easily then it would've been a bad thing so I totally get that. Next time you can just always ask for some water. I don't mind.' Daar deed ik toch niet moeilijk over? Het was niet zo alsof dat hier schaarste was en als je dorst had moest je wat te drinken nemen. Bij anderen zou ik daar ook niet moeilijk over doen. Misschien deden sommigen dat wel, maar ik vond dat kinderachtig. Het bleven ook gewoon mensen, ook al waren het misschien zware criminelen. 'So.. you're quite popular in here, aren't you? A lot of people seemed to follow you around,' begon ik. Dat viel toch meteen op? Het leek wel alsof al die mensen in deze gevangenis bij hem aan tafel wilde eten en ook buiten was hij zeer geliefd. Daar wilde ik graag ook meer over weten.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:

Joshua.
Het was een saai antwoord wat ze gaf, dat ik wel zou uitvinden of ze leuker was of niet. Ergens had ik verwacht dat ze wel met iets zou komen om het te bewijzen. Erg professioneel gedroeg ze zich toch niet echt. ‘Yeah, if you’re so much more fun you should prove it. Cause I don’t think you are more fun at all.’ Eigenlijk dacht ik dat wel, een heel klein beetje dan, maar dat ging ik zeker niet toegeven. Een kleine lach vormde zich op haar gezicht toen ze zei dat het een goed plan was dat ik misschien wel weer zou gaan beginnen met het skiën en snowboarden. In de tijd dat ik met haar had gepraat had ze vaker een glimlach op haar gezicht gehad dan elk ander persoon waar ik apart gesprekken mee had gevoerd hierbinnen. Een oprecht lach was het waarschijnlijk niet, maar het telde nog steeds wel mee in mijn vergelijkingen met de andere therapeuten. Ze klonk erg enthousiast over het wintersporten. Dat was ook iets wat ik lang niet had meegemaakt, oprechte enthousiasme. Het leek alsof iedereen die hier elke dag kwam, zowel het personeel als mijn medegevangenen, werd leeggezogen vanbinnen waardoor ze geen positieve emoties meer konden ervaren, maar Allison had dat niet. Nog niet. ‘It’s not weird, I’ve seen lots of people who grew up with me who each year failed keeping their balance on their board for more than ten seconds. What do you prefer, snowboarding or skiing?’ Al snel na mijn vraag vond ze dat we genoeg over haar gepraat hadden. Daar was ik het helemaal niet mee eens. ‘Too bad. I like getting to know you.’ Dat was niet helemaal waar, want ik wilde inderdaad liever over wat ze dan ook maar leuk vond in haar leven dan over mijzelf praten, maar tegelijkertijd wilde ik ook meer over haar te weten komen omdat ik nou eenmaal graag alles wilde weten over mensen waar ik mee te maken had. Ik knikte nadat ze zei dat ik altijd mocht vragen om water, waar ik zelf natuurlijk al achter was gekomen omdat ik het al voor een tweede keer had gevraagd. Het was haar opgevallen dat ik populair was, dat veel mensen achter me aan liepen. ‘I guess I am. They love my personality so much that they want to be around me all day.’ Natuurlijk was dat niet wat ze wilde horen. Ze wilde vast horen waarom er zoveel mensen om me heen waren. Waarom therapeuten altijd met een omweg iets wilde vragen ging ik nooit begrijpen. ‘What about them?’ Vervolgde ik. Alsof ik haar de echte reden zou vertellen waarom er zoveel mensen om me heen waren en wat ze van me wilde. Nee, dat zou ik niet zo uitgebreid vertellen want ik zou er zelf alleen maar problemen mee krijgen. De andere mannen trouwens ook, maar dat boeide mij niet. De jongens om me heen betekenden niks voor mij en als ze een beetje hadden kunnen nadenken wisten ze dat ook wel. Al waren er natuurlijk ook genoeg die dat wel al realiseerden, maar bang voor me waren. Uiteindelijk was het toch hun eigen keus geweest om bij mij te horen. Nou ja, meestal was het hun eigen keus.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'I don't need to prove myself to anyone in here.' En al helemaal niet aan hem, maar dat zei ik er niet achteraan. Dat klonk dan minderwaardig en dat bedoelde ik niet eens echt per se. 'And I don't really care if you think that way.' Misschien was dat soort opmerkingen maken toch niet zo heel erg slim. Dan ging hij meer van me verwachten en dat zou ik hem echt niet geven. Misschien moest ik dan toch een stuk minder van mezelf laten zien en er ook maar een beetje doods bij zitten, maar ik wist bijna zeker dat dat bij hem niet zou werken. Dan kon ik beter wél van dat soort domme opmerkingen maken. 'Because I know you'll change your mind eventually,' besloot ik er nog achteraan te zeggen. Ik was vast niet de leukste in hier. Ik was niet altijd degene die de meeste grapjes maakte, want ik vond mezelf absoluut niet grappig en bij dit soort type mensen wist ik ook niet altijd hoe ver ik kon gaan. Zeker in groepen niet. Wat dat betreft was ik beter als ik één op één met iemand zat dan wanneer ik een hele groep voor me had staan. Dan probeerde ik meestal maar gewoon zo ongeïnteresseerd mogelijk te lijken en vooral te doen alsof het me allemaal niets deed. Dat deed het ook niet, maar dan liet ik al helemaal niets van mezelf zien.
'Oh..' Hij ging dieper in op het skiën en snowboarden dan ik had verwacht. Voor mij was dat onderwerp nu wel een keer klaar, maar hij bleef er op doorgaan. Nou, prima. Dan ging ik met hem mee. Als dat er uiteindelijk voor zorgde dat hij ging praten wilde ik dat best doen. 'And you're secretly one of them, aren't you?' grapte ik. Vervolgens zei hij iets wat ik enorm raar vond. Hij vond het leuk om meer over mij te weten te komen? In mijn hoofd gingen meteen alle alarmbellen af, want dat was absoluut niet een opmerking die ik kon waarderen. Als hij zoiets zei had ik al het gevoel dat ik hem te dichtbij liet komen en dat wilde ik niet. Dan mocht hij helemaal niets meer over me weten, maar dat was bij hem niet de oplossing. 'See? I told you I'm more fun than others in here. That's probably why!' Al was het echt niet de bedoeling dat hij straks meer over mij wist dan ik over hem, al zou dat wel meevallen. Ik zou immers zijn dossier ook gaan lezen en voor hem zou het hierbij stoppen. Ook dingen als mijn leeftijd gingen hem helemaal niets aan, want ik was jonger dan negentig procent die hier vastzat. Dan werd ik meteen niet meer serieus genomen, dus dat ging helemaal niemand hier aan.
Hij zei dat de andere gevangenen zijn persoonlijkheid ontzettend leuk vonden. Natuurlijk. Waarom zou hij ook de echte reden al zo snel aan me vertellen? Misschien zou hij dat wel nooit doen. 'Really? So you're like the nicest guy in here?' Volgens mij kon hij aan mijn toon al wel horen dat ik dat absoluut niet geloofde. Als hij dat was, zat ik hier niet nu al met hem. 'I just noticed it.' Als hij mij niet de reden ging vertellen zou ik me ook gewoon van de domme houden nu. Ik ging niet helemaal uitleggen waarom ik dat wilde weten. Waarschijnlijk wist hij dat wel. Ik wist bijna zeker dat meerdere mensen het aan hem hadden gevraagd.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ze vond niet dat ze zichzelf niet hoefde te bewijzen tegenover iemand hier en het maakte haar niet uit of ik dacht of ze nou leuker was of niet. Opnieuw een duf antwoord waar ik dus niks mee kon. Het was wel leuk geweest als ze het als een uitdaging had gezien en zich ging bewijzen, maar blijkbaar dacht zij er niet zo over. Net toen ik wilde reageren had ze er zelf nog iets over te zeggen, ze was er zeker van dat ik nog wel van gedachten ging veranderen. 'I'm not so sure about that, but we'll see.' Ze moest met goede dingen komen als ze mij van gedachten wilde laten veranderen, dat deed ik namelijk zelden of nooit. Ik verwachte dus ook niet dat zij me zou kunnen overtuigen. Ze was tenslotte een therapeut en zal toch nooit haar echte kant laten zien, als ze dat wel deed ging ze het niet volhouden tussen alle jongens op de afdeling en al helemaal niet bij mij. Ondanks het slaaptekort vond ik dat ik mij vandaag erg goed gedroeg tijdens een gesprek waar ik binnen voor moest zitten in mijn vrije tijd. Nou ja, vrije tijd was het niet echt te noemen maar buiten zijn kwam het meest dichtbij vrij zijn. Door haar was ik hier en ik vond dat ik het niet slecht deed, ik had namelijk ook een heel andere kant, dus het was fijn voor haar dat ik momenteel niet in een erg slechte stemming was. Ze grapte dat ik een van de mensen was die faalde tijdens het snowboarden. ‘Nah, I’m not. If you get me out of this place right now I can show you I’m very good at it, maybe even have a drink together afterwards. That would be fun right?’ Helemaal niet, maar ik wilde wel zien hoe zij er op reageerde. Waarschijnlijk reageerde ze er niet eens echt op, maar ze zou het zich in elk geval voorstellen en dat gaf mij genoeg voldoening. Dat ik meer over haar wilde weten was volgens haar de reden dat ze leuker was dan de anderen. Ik rolde enkel met mijn ogen en reageerde er verder niet op. Ik maakte zelf wel uit of ze leuker was of niet. Ze vroeg of ik de leukste jongen was die hier zat wat dom was, aangezien ze zelf het antwoord natuurlijk al wel wist. Ook was het haar gewoon opgevallen dat ik populair was, zei ze, alsof ze er niet meer over wilde weten. Ik wist wel waar ze heen wilde, maar ik zou echt een idioot zijn als ik haar zulke informatie gaf. ‘Oh yes, I definitely am. Very lovable, helpful and caring as well. Don’t you agree?’ Ik liet haar mijn mooiste lach zien. Ik begon het steeds leuker te vinden dat ze nog niks over mij had gelezen, als ze dat wel had gedaan had ze sommige vragen al niet meer gesteld waardoor ik ook niet zo kon reageren. Wist ze mijn naam eigenlijk? Vast wel en anders kwam ze er snel genoeg achter.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij gaf me een saai antwoord, maar daar hoopte ik ook op. Waarom moest het hier dan ook over gaan? Ineens besloot ik toen dus ook dat het wel mooi was zo. Ik kwam nu toch vrijwel niets over hem te weten en ik kon waarschijnlijk ontzettend veel dingen over hem lezen. Dat ging ik hoe dan ook doen. Al had ik nu niet echt spijt dat ik het niet eerst had gedaan. Zo kon ik er ook meteen achter komen of hij tegen me aan het liegen was of niet. 'Yup,' antwoordde ik toen dus ook alleen nog maar, want ik had wat dat betreft niet zoveel meer te melden.
Hij stelde voor om een drankje te doen en ik keek er eigenlijk helemaal niet meer van op. Hoeveel mannen hier dat al wel niet hadden gevraagd wist ik niet meer. Ik wist in ieder geval dat ik het absoluut niet serieus moest nemen en dat deed ik dus ook niet. Al wist ik wel dat ik er voor moest zorgen dat hij dat soort opmerkingen niet de hele tijd hoefde te maken. Dan was ik er snel klaar mee en was ik toch wel iets minder aardig dan dat ik nu was. Ik vond immers dat ik nog best aardig was. 'I honestly couldn't care less if you're good at it or not so I don't need you to show me. And I most definitely am not going to have drinks with you. I couldn't be less interested.' Dat moest duidelijk zijn leek me. Velen zouden er dan een beetje omheen praten, maar daar hield ik niet van. Zeker bij dit soort types wilde ik heel erg duidelijk zijn en als je dan alsnog aardig probeerde te doen kon zo'n iemand zo makkelijk misbruik van je maken. De enige reden waarom hij dat zei was waarschijnlijk om mij in verlegenheid te brengen of zo. Dat zou hem echt nooit gaan lukken. Van mij mocht hij het proberen, maar dan was ik ook minder aardig.
'Not really,' antwoordde ik droogjes toen hij overdreven aardig tegen me deed. Ik wist echt wel wat voor type hij was. Hij zorgde ervoor dat mensen dingen voor hem deden hier. Waarschijnlijk waren ze allemaal bang voor hem, dus moesten ze wel. Hij zou dus echt niet aardig of behulpzaam zijn. Dat geloofde ik gewoon niet. Anders zat ik hier nu ook niet met hem. 'Anyway, I don't really appreciate you lying to me so I think we're done now,' knikte ik. Hij was toch ook gewoon aan het liegen? Misschien ging hij nu wel weer helemaal tegen me in, maar ook dat boeide me niet. Hij moest dan toch al blij zijn dat hij weer naar buiten mocht? Van mij mocht hij namelijk gaan. Ik zou gewoon zijn dossier gaan lezen, zodat ik meer over hem te weten kwam. Waarschijnlijk was ik met vandaag namelijk helemaal niets opgeschoten, maar ik had het kunnen proberen! En ik had wel het gevoel dat hij me niet helemaal vreselijk vond. Als dat zo was, dan zou hij zich wel anders gedragen. Dat leek me dan. Ik wist het ook niet honderd procent zeker, want ieder mens was natuurlijk anders en iedereen gedroeg zich op een andere manier.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Mijn opmerking om een drankje te gaan drinken viel niet zo goed in de smaak, wat ik natuurlijk al had verwacht. Het maakte haar niet uit of ik wel of niet goed was in het snowboarden en ze wilde al helemaal geen drankje doen, ze had dus zeker geen interesse. Hoe fel ze reageerde liet me bijna hardop lachen. ‘It’s okay, I know you will change your mind eventually.’ Van haar woorden trok ik me niets aan, het maakte me niet uit wat ze over mij dacht. De mening van een therapeut over mij had mij nog nooit iets gedaan en daar ging ook geen verandering in komen. Al helemaal niet door een groentje zoals die Allison. Ik kon haar ook totaal niet serieus nemen omdat ze niks wist over mij. Het was wel geinig om daar misbruik van te maken, maar eigenlijk gaf het aan hoe onervaren ze was. In mijn geval was het dom dat ze niks had gelezen over mij voor ze een gesprek aanging. Door te lezen wat er in mijn dossier stond wisten therapeuten hoe ze met mij om moesten gaan, althans, dat had de laatste therapeut waar ik mee had gesproken aan mij verteld. Dat was bullshit want ik had nooit mijn echte kant laten zien tijdens gesprekken. Toch mochten ze me allemaal hetzelfde behandelen als het aan mij lag, dan wist ik in elk geval precies hoe ik me moest gedragen en welke leugens ik moest vertellen om te laten zien dat ik me goed kon gedragen tijdens de gesprekken. Oke, dat was niet helemaal waar. Ik wist wel hoe ik me moest gedragen en hun mening kon beïnvloeden maar het was toch iets anders om dat ook vol te houden en normaal te reageren op de achterlijke onderwerpen die iedereen met mij wilde bespreken. Daarom kreeg ik ook keer op keer weer nieuwe mensen die zich met mij wilden bemoeien, voor hen was ik blijkbaar een uitdaging, een probleem waarvan iedereen dacht dat ze het wel op konden lossen. Misschien ging het met het groentje wel beter, ze lokte in elk geval opmerkingen uit die ik in het dagelijks leven voordat ik vastzat ook zou hebben gemaakt. Wat ze zei verbaasde me. Ze was er klaar mee omdat ik tegen haar loog. ‘We’re done for now? What do you mean?’ Dit was de eerste keer dat een gesprek zo werd afgekapt, dat iemand anders mij de kamer uitzette in plaats van dat ik zelf wegliep. Hoe kon ze nou klaar zijn? Dit was haar werk, ze kon toch niet zomaar kappen voor vandaag doordat ik niet reageerde zoals zij dat wilde? Ik was nooit degene die werd weggestuurd, ik ging altijd zelf weg. Daarom verwarde het me een beetje. Ze was totaal anders dan de andere personen waar ik mee had gepraat. ‘I gave up my leisure time to go inside and talk with you. You can’t just dismiss me.’ Ondertussen was ik alweer gaan staan, gewoon omdat ik even niet wist wat ik moest doen. Misschien moest ik inderdaad maar weggaan?

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'Whatever makes you sleep at night.' Als hij dat dacht dan mocht hij dat best denken. Al wist ik beter en daar ging het uiteindelijk ook om. Misschien moest je ook wel een beetje een soort droom hebben als je hierin zat? Daarmee bedoelde ik niet om de droom te hebben een drankje met me te doen, maar wel dingen die je weer kon doen als je eenmaal weer buiten was. Ik wist in ieder geval dat ik met niemand hier meer wat te maken wilde hebben als ze hier niet meer vast zaten. Niet zolang ik hier werkzaam was in ieder geval. Niet op persoonlijk vlak, maar ook liever niet op werkgerelateerd gebied. Dan zouden zij ook een beetje te dichtbij komen en daar zou ik me helemaal niet op mijn gemak bij voelen. In ieder geval boeide het me niet als hij dacht dat ik wel van gedachten zou veranderen. Ik kon me ook absoluut niet voorstellen dat hij daar zin in zou hebben. Van anderen wel, maar die spraken op een heel andere manier tegen me. En het grappige was ook altijd dat iedereen hier dacht dat ik single was. Daar zei ik nooit wat over, want dat ging ze niets aan, maar iedereen leek er altijd maar vanuit te gaan. Deze Joshua leek het ook weer te denken, anders zou je niet voorstellen om een drankje te doen, toch? En ze hadden wel gelijk, maar dat wisten zij toch niet? Toen ik aan deze baan begon had ik zelfs nog een relatie die vlak daarna wel uit was gegaan, maar ook dat wist niemand. Collega's ook niet. Het ging ze niets aan.
'Yeah, we're done. That's what I mean.' Was dat dan niet duidelijk? Hij leek enorm verbaasd, maar ik snapte niet helemaal waarom. Als hij zo schijnheilig tegen me deed had ik er toch helemaal niets aan? En hij ook niet. Dan zaten we allebei onze tijd te verdoen. 'You gave up your time? I'm pretty sure you had no choice but to come with me. But we're done now. Enjoy the rest of your day.' Nu deed hij net alsof hij vrijwillig met me mee ging. Dat deed hij echt niet. Hij wilde in eerste instantie ook helemaal niet mee. Dat was ook leuk zeg! Nu een beetje een soort slachtoffer spelen, terwijl hij van mij gewoon mocht gaan en je wilde toch niets liever dan dat? Ik zou op dit moment liever buiten zitten dan hier binnen met mij. Ik liep vervolgens naar de deur die ik opende. Niet dat ik hem alleen naar buiten zou laten lopen, want dat mocht niet, maar ik kon hier wel vast wachten. Dan was het al helemaal duidelijk dat hij kon gaan. Eigenlijk had hij niet eens een keuze. Ik had helemaal geen zin meer om hier langer met hem te zitten praten. Hij deed nep en daar hield ik niet van. En voor de volgende keer zou ik voorbereid zijn, want dan zou ik er wel voor zorgen dat ik letterlijk alles had gelezen. Ieder klein leugentje zou ik dan meteen kunnen opmerken. Dat maakte het dan toch wel een stuk makkelijker.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Op het moment had ik niks meer wat ik tegen haar wilde zeggen dus sprak ik ook niet. Ze bekeek het maar. Wat ze met het gesprek had willen bereiken wist ik niet, maar ik wist wel dat wat ze dan ook had verwacht niet gelukt was. De toon waarop ze tegen mij sprak was niet zoals ze tegen een patiënt, of hoe ze me ook wilde noemen, hoorde te praten. Als ik zin had kon ik wel wat mensen hierbinnen overtuigen dat ze niet professioneel was en weg moest. Niet dat het personeel in deze hel mij geloofwaardig vonden, dat zeker niet, maar ik wist wel wie ik kon benaderen om mijn zin te krijgen. Nogmaals vertelde ze dat we inderdaad klaar waren. Ook benadrukte ze nog even dat het eigenlijk niet mijn eigen keuze was dat ik met haar mee was gegaan. Ik wist ook wel dat ik uiteindelijk gedwongen ging worden als ik niet mee ging, maar toch was ik zonder een grote scene te maken mee gegaan met haar. Voor mij was dat al vooruitgang, maar dat kon zij natuurlijk niet weten aangezien het haar blijkbaar totaal niet uitmaakte wie de gevangenen waar ze mee sprak was en wat voor geschiedenis ze hadden. Anders had ze wel dossiers gelezen, al wist ik zeker dat ze dat wel ging doen na dit gesprek. Ze was opgestaan en naar de deur gelopen die ze vervolgens opende. Ze stond er zo zelfverzekerd, alsof zij degene was die uitmaakte wat ik ging doen. Voor een klein deel was dat ook wel zo, maar ze had geen idee waar ik toe in staat was. Ik kon het haar erg moeilijk maken als ik dat wilde. Als ik aan iedereen vertelde dat ze niet met haar moesten praten dan deden ze dat, ik kon van alles verzinnen zodat ze het niet makkelijk kreeg hierbinnen. Wie dacht ze wel niet dat ze was, om mij zomaar uit de kamer te zetten. Ik liep richting de deur, maar voor ik verder liep bleef ik vlak voor haar staan. ‘You shouldn’t talk to me like that. You may not know anything about me, but I can make your life a living hell if I want to. Just fucking try me.’ Vervolgens liep ik de deur uit, ver voor haar de gang op met gebalde vuisten. Fucking bitch. Als ze had verwacht dat ik ging wachten tot ze mee liep had ze het mooi mis. Na al die jaren wist ik de weg wel en ik werd toch snel genoeg opgemerkt door de beveiligers die me maar al te graag wilden escorteren naar waar ik ook maar heen moest.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij hield zijn mond en daar was ik eigenlijk blij mee. Ik had sowieso verwacht dat hij helemaal niets zou zeggen. Dat hij heel eigenwijs zijn mond zou houden en nog geen ja of nee kon zeggen. Dat was niet zo. De dingen die hij zei waren voor de helft dan wel leugens of hij draaide om iets heen, maar hij had in ieder geval iets gezegd. Al wist ik ook niet wat ik liever had. Iemand die niets zei of iemand die dingen verzon. Soms kon niets zeggen namelijk ook wel wat betekenen. Aan non-verbale reacties had je namelijk ook veel en bijna niemand was in staat om non-verbaal helemaal niets te communiceren. En hij al helemaal niet. Dat was me nu al opgevallen.
Hij liep uiteindelijk naar de deur maar vond het nodig om nog een beetje te gaan dreigen, als ik het zo moest noemen. 'Alright, good luck,' was dus ook het enige dat ik daarop te zeggen had. Hij deed zijn best maar. Als hij echt tijd zou stoppen om het mij een beetje lastig te maken was dat ook wel weer zielig. Bovendien had hij alleen zichzelf daarmee. Dat betekende vaak ook dat hij langer vast zou zitten. Hij mocht immers gewoon nog niet weg tot hij een beetje fatsoenlijk mee zou werken en dus goed gedrag zou tonen. Dat waren nou eenmaal de regels. En als hij met dit soort domme dreigementen mij een beetje probeerde bang te maken was hij in ieder geval niet goed bezig. Ten eerste was ik hier niet bang voor. Hij kon mij helemaal niets maken. Niemand niet die hier vast zat. Daarvoor was er gewoon teveel bewaking. Natuurlijk had hij me bijvoorbeeld een klap kunnen geven, maar daar zaten dan ook wel enorme consequenties aan en ik nam ook niet aan dat hij dat soort dingen bedoelde. Als dát het geval was, zou hij hier in ieder geval nog heel erg lang vast zitten.
Ik liep rustig achter hem aan en deed ook echt niet mijn best om nu nog zijn tempo bij te houden. Daar had ik helemaal geen zin in. Die moeite wilde ik er niet in stoppen en dat zou er ook uitzien alsof ik als een soort braaf hondje achter hem aan het lopen was. Dat was dus helemaal niet de bedoeling. Waarschijnlijk liep hij nu ook snel weg omdat hij ook niet als een braaf hondje achter mij aan wilde lopen. En dit was ook vast de eerste keer dat hij werd weggestuurd in plaats van dat hij zelf had besloten om te gaan. Ik wist in ieder geval één ding zeker en dat was dat ik echt niet meeging in zijn regeltjes en hoe anderen dat tot nu toe hadden gedaan. Het had immers niet gewerkt. En als ik me dan meer als mezelf moest opstellen was dat maar zo. Ik wist in ieder geval dat ik de standaard zinnetjes en technieken niet bij hem hoefde te gaan proberen, want daar zou hij zo doorheen prikken.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Het begon me steeds meer dwars te zitten dat ik had toegelaten hoe ze tegen mij had gepraat. Er waren veel dingen die ik er tegen had kunnen doen, allemaal dingen die niet goed zouden uitpakken voor mijzelf. Het laatste waar ik op zat te wachten was dat er nog een extra aantal maanden of zelfs jaren bij mijn straf opgeteld werd. Bijna zat mijn tijd erop, ik moest nog even proberen me te gedragen en daarna was ik vrij en kon ik alles weer doen zoals ik het wilde. Dan hoefde ik niet meer te doen alsof ik een heel ander persoon was, dan kon ik mijzelf weer zijn. Binnen in de gevangenis was ik nog steeds de persoon die werd gehaat door velen, maar waar tegelijkertijd ook tegenop werd gekeken. Toch was dat buiten heel anders. Mijn dreigementen binnen hadden een heel andere vorm dan dat ze buiten hadden. Niet dat dat betekende dat ik loze dreigementen maakte. Nee, ik kwam alles wat ik zei na en dat wist iedereen hierbinnen ook. Ik reageerde niet meer op Allison. Ik hoopte dat ik nooit meer met haar in een ruimte hoefde te zitten, al wist ik meteen al wel dat ik daar niet op hoefde te hopen. Als er iemand was die werd gedwongen elke dag bij haar te zitten om te gaan praten was ik het wel. Ik keek er niet naar uit. Gelukkig wist ik wel wat ik kon verwachten, dus wist ik dat ik haar de volgende keer gewoon beter kon negeren. Na deze dag ging ze mijn dossier toch wel lezen en vragen waarom ik de dingen had gedaan die er in stonden geschreven. Zo ging het altijd, ik wist wel hoe het werkte. De reden waarom ik vastzat was niks ernstigs, in elk geval niet in mijn ogen, ik had te veel cocaïne in mijn bezit toen ik werd aangehouden nadat ik was verraden. Dat laatste bleef me altijd dwarszitten en ik kon me er nog steeds kwaad om maken. Het was een domme reden waarom ik vastzat en het had voorkomen kunnen worden, maar het was beter dan dat ik was veroordeeld voor een van de andere dingen waar ik me mee bezig had gehouden. Dan was ik nog lang niet vrij geweest. Ik werd opgeschrikt uit mijn gedachten toen ik de deur waar ik tegenaan duwde niet geopend kreeg. Er was een pasje voor nodig die de therapeut blijkbaar gebruikt had toen we binnen kwamen. Geweldig. Ik wierp een blik naar achteren en zag dat ze nog lang niet in mijn buurt was. Ook had ik geen zin om op haar te wachten dus besloot ik hard tegen de deur te bonken met mijn vuist. Hopend dat er een bewaker aankwam voordat zij de deur open hoefde te doen voor mij. Ik zag een bewaker lopen door het glas, maar hij bleef staan toen hij mij zag. Ik herkende hem als een van de bewakers waar ik niet zo lang geleden ruzie mee had gehad. De meesmuilende glimlach op zijn gezicht zei genoeg. Hij genoot er maar al te veel van dat ik niet weg kon. Nu lachte hij nog maar dat zou hij niet meer doen als ik hem later terug ging pakken. Ik begon te schreeuwen naar hem, beval dat hij de deur moest openen.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij bleef maar hard doorlopen, maar dat zorgde er nog steeds niet voor dat ik dat ook ging doen. Hij kon niet eens weg. Tenzij iemand natuurlijk de deur voor hem open zou doen, maar zelf zou hem dat niet lukken. Ik zag dus ook echt niet in waarom ik zou moeten haasten en dat was dus ook niet wat ik zou gaan doen. Ik wist in ieder geval wel dat ik vandaag nog zijn dossier erbij zou pakken om wat dingen over hem te lezen. Nu hoopte ik maar dat het niet een heel boekwerk was, maar ik was bang dat dat wel het geval zou zijn.
Hij was boos dat hij de bewaker achter het glas de deur niet open deed, maar ik gaf de man groot gelijk. Als iemand mij op die manier toesprak zou ik ook meteen geen moeite meer voor je willen doen. Hij zou hiermee dus juist niet gaan bereiken wat hij eigenlijk wilde. Bovendien stond hij een beetje tegen dat glas aan te slaan, wat in mijn ogen ook absoluut niet kon. Ik vond dus ook dat ik daar best wat over mocht zeggen. Dat soort gedrag hoefde ik niet te accepteren, ook al deed hij het niet tegen mij. Ik vond het gewoon niet oké. 'What the hell are you doing? Shut your mouth.' Wat was ik blij dat ik verder geen gevangenen hier rond zag lopen, want die zouden dat gedrag dan kunnen nadoen en daar zat ik helemaal niet op te wachten. 'Do you honestly think that he's gonna open that door for you if you act this way? Are you dumb?!' En om hem nu juist zijn zin niet te geven zou ik dat nu ook niet meteen gaan doen. Pas op het moment dat hij rustig was mocht hij weg. Hij dacht toch niet dat ik hem zo opgefokt tussen andere gevangenen zou laten rondlopen? Als hij dit bleef doen mocht hij meteen weer terug of stuurde ik hem naar iemand anders. En hij zou zelfs in een soort isoleercel gestopt kunnen worden, maar daar zou ik niet mee dreigen. Dat deed ik eigenlijk nooit. Ook omdat ik niet dacht dat zo'n cel je echt zou helpen. Het was echt gewoon een straf, maar in mijn ogen leerde je daar helemaal niets. Daarom had ik ook nog nooit iemand daar naartoe gestuurd, maar dat wist hij vast niet. Ik wist in ieder geval wel dat er genoeg rondliepen die je daar maar al te graag naartoe zouden sturen, zeker met dit soort gedrag. Vooral dat schreeuwen irriteerde me eigenlijk, want zo hoorde je niet tegen iemand te praten. Maakte niet uit wie het was. Dat glas boeide me dan wat minder, want dat kon in principe niet kapot gaan. Het moest echt wel tegen een stootje kunnen, want anders hadden ze dat hier niet geplaatst.
Die bewaker leek al helemaal ongeïnteresseerd. Hij lachte een beetje dom, maar ik gaf hem eigenlijk groot gelijk. Dit was toch ook gewoon heel erg dom? Ik zou misschien ook wel moeten lachen als iemand zo wanhopig naar me liep te schreeuwen. Als hij het misschien netjes had gevraagd had die man nog wel open willen doen, maar met dit soort gedrag bereikte je helemaal niets. Dat zou hij inmiddels ook wel moeten weten. Blijkbaar niet.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Met het gedrag wat ik vertoonde bereikte ik niks bij de bewaker, het enige wat hij deed was lachen waardoor ik steeds meer de drang had ook de deur kapot te breken. Niet dat ik in staat was om dat te doen, het glas was daar veel te sterk voor, maar ik was gewoon kwaad. Ik was kwaad door het gesprek met de therapeut, klaar met hoe ze tegen me had gesproken en dat ze me gewoon weg had gestuurd terwijl ik voor mijn eigen gevoel meer had meegewerkt dan ik ooit had gedaan. Niet dat ze ook maar iets aan mijn antwoorden had gehad, maar ik had in elk geval tegen haar gesproken maar wat werd niet genoemd als iets goeds. Nooit werd het benoemd als ik wel iets goeds deed, ik werd enkel op de slechte dingen beoordeeld. Ik wist ook wel dat ik in hun ogen meer slecht gedrag vertoonde dan goed gedrag, maar het frustreerde me ontzettend dat wat ik ook deed gewoonweg niet goed was. Hoe moest ik nou vrijkomen als ik me niet kon gedragen zoals zij dat wilden? Als ik deed alsof was het ook niet goed. Alsof zij ooit nog last van me zouden hebben als ik vrijkwam, ik zou het nooit meer zo ver laten komen dat ik weer in deze hel terecht kwam. Een vrouwelijke stem liet me even stoppen waar ik mee bezig was. ‘Don’t fucking tell me what to do!’ Ze moest zich er niet mee bemoeien, ze wist nog niet eens hoe het hier werkte. Wat ze zei was wel waar, de deur werd ook niet opengedaan als ik zo bleef doen, maar het zorgde er wel voor dat ik iets van de enorme frustratie die zich in mijn hoofd had gevormd kwijtraakte. Zij, of elk ander persoon wie niet vastzat, zou nooit kunnen begrijpen hoe frustrerend het was om elke dag maar te moeten wachten tot deuren voor je open werden gedaan, dat je elke dag het gore eten moest eten omdat je anders zou uithongeren, dat je werd afgesnauwd door bewakers en er niks tegen kon doen tenzij je in de isoleer gegooid wilde worden. De kans was ook erg groot dat ik in de isoleercel gestopt zou worden als ik niet stopte, maar vaak kon ik er gewoon niks aan doen. Als de knop in mijn hoofd eenmaal was omgeslagen duurde het even voor ik weer rustig en rationeel kon denken. Dat de bewaker stond te lachen hielp ook totaal niet. Er kwamen zoveel verschillende gedachten in me op wat ik wilde doen met hem, allemaal gedachten die me totaal niet zouden helpen. Ik keek naar mijn knokkels die rood waren gekleurd van het slaan tegen de deur en verplaatste mijn handen naar mijn haar waar ik uit frustratie aan trok. Ik wilde gewoon even niemand om me heen, als dat betekende dat ik terug moest naar mijn cel was dat geen probleem. Zolang ik maar met rust gelaten werd. In plaats van het schreeuwen was ik heen aan weer aan het lopen, ik kon niet stil blijven staan. Dat de deur niet open werd gedaan was wel duidelijk nu. Ik verplaatste mijn blik naar haar. ‘Just open the door and don’t stand so close to me.’ Ze stond nog best ver weg, maar ik wilde niet dat ze in mijn buurt kwam. Ik was nog steeds kwaad op haar en ik zou alleen maar dingen doen waardoor ik problemen kreeg.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Hij werd opnieuw boos op me, maar dat had ik nu al helemaal kunnen zien aankomen. Hij was immers al gewoon boos en het zou raar zijn als hij ineens poeslief tegen me deed. Daar zat ik ook helemaal niet op te wachten. Al moest hij ook weten dat ik het ook niet op prijs stelde als hij tegen me schreeuwde, maar voor nu liet ik dat gaan. Daar zou ik in ieder geval niets van zeggen. 'Oh, right! Because your way of opening this door is totally helping you. Yeah, sure, let's do it your way then. I'm sure that'll work out.' Volgens mij was het onmogelijk om nog sarcastischer te klinken dan wat ik zojuist had gedaan en ik had geen idee hoe hij dat op zou vatten en hoe hij daarop zou reageren. Maar hij moest toch gewoon weten dat deze manier hem niet ging helpen? Hij zou hier juist van in de problemen kunnen komen en dat was helemaal niet wat ik wilde bereiken. Dat zou de dingen juist enorm verergeren en dat was al helemaal niet de bedoeling!
Hij hield echter wel op met het schreeuwen en het slaan, dus daar was ik blij mee. Hij was nu heen en weer aan het lopen, maar daar kon ik niets van zeggen. Het boeide me in ieder geval niet of hij bleef stilstaan of een beetje heen en weer liep, want daarmee deed hij niets of niemand pijn. Zichzelf niet, mij niet en die deur niet. En die bewaker kon hem op die manier ook niet nog extra straffen. Ik kende die hele man niet, maar het was duidelijk dat zij elkaar wel kenden en dat die man in ieder geval niet het beste met deze Joshua voor had. Anders had hij inderdaad wel de deur open gedaan, leek me. 'Excuse me? I'm not gonna open this door for you if you're in this state of mind. No way.' En sta niet zo dicht bij me in de buurt? Ik stond helemaal niet bij hem in de buurt en dat zou ik ook helemaal niet snel doen. Ik zorgde eigenlijk altijd wel dat ik afstand nam. Dat was voor ons allebei beter. Voor mij omdat het een stukje veiligheid was en voor hem omdat ik dan letterlijk te dichtbij kon komen en dat dat ook niet meer prettig was. Je werd hier namelijk al een beetje geleefd, dus dan wilde ik daar niet ook nog op zo'n manier aan meewerken. 'I'm like nowhere even near you,' zei ik daarom dus ook een beetje verward, al wist ik niet of ik wel op zo'n manier moest antwoorden. Dan leek het misschien of ik minder sterk in mijn schoenen stond dan dat ik daadwerkelijk stond. Ik besloot echter mezelf niet te corrigeren. Het verwarde me namelijk ook oprecht. Bovendien was hij degene die heen en weer aan het lopen was. Ik stond de hele tijd al stil en was geen stap dichter bij hem gaan staan. 'I'm seriously not letting you go back out there like this. That's just not gonna happen.'

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld