Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - The hunt

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Haar hart bonkte luid in haar borstkas, het bloed suisde door haar oren. In haar hoofd galmden de woorden na die Tobias gezegd had, maar het was vooral zijn stemgeluid dat ze hoorde en niet zozeer wat hij precies gezegd had. Ze was te moe om er nu over na te denken.
Freya voelde iets langs haar wang kriebelen, waarna de aanraking zich verplaatste naar haar hals. Haar huid voelde klam en koud aan en zijn vingers brachten een aangename warmte, die jammer genoeg al snel weer verdween. Ze balde haar handen even tot vuisten en strekte daarna haar vingers, om ze op de zitting van de achterbank te plaatsen. Onder haar rechterhand voelde ze één van de scheuren die haar klauwen in de stof hadden gemaakt.
Net op het moment dat ze zichzelf overeind duwde, meldde Tobias dat ze haar gordel om moest doen. De plotse verandering in zijn stem en zijn houding schudden haar wat meer wakker. Freya ging rechtop zitten, veegde een paar lokken van haar haren uit haar gezicht en reikte naast haar. Ze had de gordel net vastgeklikt toen Tobias de auto vol in zijn achteruit zette.
‘Waar gaan we heen?’ Ze schrok ervan hoe schor haar stem klonk en probeerde de droogte in haar keel weg te slikken. Freya steunde met haar elleboog op de deur van de auto onder het raam en liet haar hoofd tegen haar hand zakken. Ze voelde zich licht in haar hoofd, duizelig, alsof ze ziek was en nauwelijks nog energie over had. Toch was dit slappe gevoel een verbetering met de pijn en misselijkheid van even geleden. Dit zou wel weer overgaan, zei ze tegen zichzelf, ze zou gewoon wat uit moeten rusten. Een klein stemmetje op de achtergrond herinnerde haar eraan dat het wolf-gebeuren vast niet iets dat ook vanzelf over zou gaan, maar het was makkelijker om dat detail nu weg te drukken dan het onder ogen te komen.
Tobias manoeuvreerde de auto niet al te voorzichtig door de vele bochten in de straten. Haar elleboog gleed van het portier af en in plaats daarvan greep ze de handgreep in de deur vast, om te voorkomen dat ze alsnog heen en weer zou schuiven op haar plek. Gelukkig had ze geen last van wagenziekte.
‘Ik hoop dat dit niet je standaard rijstijl is’, merkte ze op. Freya liet zich iets meer onderuit zakken op de stoel en ging wat comfortabeler zitten. Nu de trillerigheid van de verandering iets weggeëbd was en de nevels in haar hoofd langzaamaan waren opgetrokken, voelde ze zich alweer iets meer haarzelf. Ze had nog steeds talloze vragen, maar de manier waarop Tobias ingespannen naar het wegdek staarde, weerhield haar ervan om die vragen nu te stellen.
Freya bracht haar blik naar het zijraam toe en keek naar de gebouwen die aan de auto voorbij vlogen. Het waren veelal aftandse flatjes in dit deel van de stad. De gebouwen wisselden zich af met de poort naar het Edison Park en de lage muur die de grens vormde tussen de bebouwing en het groen. Op dit tijdstip stonden er geen auto’s op de parkeerplaats.
‘Wat gaan we hier doen?’ Met een frons ging Freya weer wat rechterop zitten toen Tobias de auto stilzette naast de zuidelijke ingang van het park. Tussen een paar bomen door ving ze een glimp op van de fontein en een paar bankjes die eromheen stonden. Ook stond er aan de rand van de plek met de fontein een monument met een stukje geschiedenis van het park. Freya vond het monument er altijd echter meer uitzien als een grafmonument.

@Shinde

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphael
Raphael gebaarde Aure meteen om zachter te praten zodra ze vragen begon te stellen. Hij snapte dat ze vol zat met vragen, dat ze graag antwoorden wilde, maar dit was niet het beste moment om haar van die antwoorden te voorzien. Ondanks dat de jagers een paar meter voor hen liepen, wilde hij het niet riskeren dat ze flarden van het gesprek op zouden vangen. Er was niet echt een strak plan B - als het nodig was, zou hij dat ter plekke improviseren en de kansen aangrijpen die er op dat moment zouden liggen - dus prefereerde hij een soepel uitvoering van het oorspronkelijke plan. En daar hoorde niet bij dat de jagers te vroeg achterdochtig werden en nu al problemen zouden veroorzaken. Raphael was redelijk zelfverzekerd over zijn vechtkunsten, maar hij in zijn eentje tegen drie agressieve, opgefokte jagers met pistolen… Daarbij schatte hij zijn kansen bar slecht in.
‘Een vriend van mij’, antwoordde hij enkel zacht. ‘Een wolf.’ Dat laatste was toch wel een belangrijke toevoeging, voor ze straks een mens verwachtte, terwijl er in plaats daarvan plots een wolf uit de schaduwen naar voren zou springen.
Raphael voelde de spanning toenemen naarmate ze dichterbij de fontein in de buurt kwamen. Zo in het donker, met alleen het maanlicht dat door de sluierwolken filterde om het te verlichten, zag de fontein er nog armzaliger uit dan overdag. Het kleine, stenen bouwwerk had zijn beste tijd lang geleden al gehad. Dode bladeren dreven in het water, dat zachtjes naar beneden kletterde. Aan de groene aanslag op het steen te zien, was er al een tijd niet meer omgekeken naar de fontein. Het monument aan de rand van de plek lag er niet veel beter bij, maar de vervallen staat daarvan werd in ieder geval enigszins verhuld door de schaduwen van de bomen eromheen.
Onopvallend liet Raphael zijn ogen langs de omgeving glijden. Langs het monument, de bomen, de bankjes. Tussen de bomen en struiken waren genoeg plekken voor Tobias om zich schuil te houden en het monument bood tevens een mogelijke schuilplek. Zijn blik bleef iets langer hangen bij een auto die achter het park stond. Het voertuig ging half schuil achter een boom en de halfhoge muur om het park heen. In het donker en in de stilte viel het niet op en zelfs al zouden de andere jagers de auto opgemerkt hebben, er leek niemand in te zitten. Gewoon een auto die een buurtbewoner hier tijdelijk neergezet had. Raphael wist niet precies in welke auto Tobias reed, maar hij hoopte dat dit voertuig de zijne was. Hij wist niet hoelang het zou duren voor de jagers zouden beseffen dat er hier geen wolf was.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias

Met gierende banden scheurde de auto over straat. Soms was hij zijn roekeloze jeugd dankbaar en het straatracen kwam hem achteraf nog van pas. Zelf stoorde hij zich er compleet niet aan, zo kwam hij tenminste vlot én snel bij zijn bestemming aan. Als hij zoals de gemiddelde mens zou rijden, dan zat hij sowieso nu nog ergens vast achter iemand die 30 reed waar ze 70 mochten. Alhoewel hij eerder 170 reed op zulke banen.
"Als ik haast heb," bromde Tobias als antwoord op Freya's vraag.
Met andere woorden, ja het was zijn standaard rijstijl. Over welk antwoord hij moest formuleren op de vraag waar ze heen gingen, moest hij wat langer nadenken.
"We gaan naar een ontmoetingsplek. Ik moet één van de jagers oppikken en de heks waarschijnlijk ook. We werken samen," zei hij.
Het gedeelde waarin hij alle andere jagers ging uitschakelen, verzweeg hij. Ze waren met vier. Elks twee betekende dat. Zelf moest hij extra alert zijn, ze schoten op scherp én ze gebruikten gif dat voor hem dodelijk was, maar niet voor gewone mensen.
"Jij blijft in de auto, wat je ook hoort. Begrepen? Zet je misschien best achter het stuur en vanaf er iemand naar de auto komt die je niet kent rij je weg," zei Tobias gehaast en dimde zijn lichten. Zonder lichten aan reed hij stapvoets het stuk park in en opende zijn portier. Met een vloeiende beweging kwam hij muisstil uit de auto en opende zijn koffer. Even twijfelde hij of hij zelf ook een wapen zou meenemen, maar drukte slechts een handgeweer in Freya's handen.
"Pas op het is geladen," mompelde hij en ging zonder verdere uitleg door de dimensie en sprintte naar de fontein.
Vanaf daar ging alles snel. Dankzij zijn haarscherpe nachtzicht kon hij vanaf een groep struiken iedereen onderscheiden. Daar stonden ze dan, met zes. Eén van de mannen rammelde aan de schouders van het meisje. Daarnaast stond Raphael. Die kon de man bij de heks wel aan. De drie andere stonden in het rond te kijken en één stond dicht tegen de rand van het groen. Dat werd zijn eerste slachtoffer.
Moeiteloos bewoog hij zich dichter door het struikgewas en een luide gorgel steeg op uit de keel van de man wie hij in een flits de struiken insleurde. Nog een beet en met een ruk trok hij zijn strot uit zijn keel. Het gegorgel stopte en druk geschreeuw welde aan.
"Wolf!" schreeuwden de jagers.
Inderdaad. Hopelijk dachten ze aan Freya, want dan verwachtten ze een jonge onbeholpen wolf die geluk had bij zijn eerste aanval. Al zouden ze nog schrikken als Raphael nu ook in actie kwam. Met luide voetstappen renden ze over de tegels van het plein en ze werden doffer als ze de struiken intraden op zoek naar hem. Perfect. Dit maakte alles alleen nog makkelijker.

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

Aure beet op haar lip nadat ze aangemaand werd om stiller te zijn. Dat zorgde ervoor dat ze sowieso dichtklapte, alleen al de kans dat er iemand hun gesprek opving, maakte haar extreem nerveus. Dit was het moment waarop zijn vriend zich mocht tonen, anders was ze hopeloos verloren.
Raphaels vriend bleek een wolf te zijn. Iets wat ze enigszins had kunnen verwachten. Namelijk verried hij de andere jagers en om welke reden zou hij dat doen dan dat hij sympathieën had voor de soort waarop ze jaagden. Traag knikte Aure om aan te geven dat ze het begreep en er op voorbereid was.
Voor haar doemde de fontein op. Het was een akelig enge plek, nog beangstigender dan het bos. Hier waren er geen rustgevende natuurgeluiden of de maan die haar enigszins rustig konden houden. De bladeren van de bomen hingen hier treurig, gebukt onder de vele vervuiling van de stad. In de fontein lag het vol met dode bladeren en ze zag de vlekken ervan op de tegels, het liet vuil glibberig bruin na.
Omdat het stil was, te stil, voelde Aure de ongeduldige bui hangen. Eén van de jagers, die bij wie ze al die tijd in de auto had gezeten en altijd o zo opgejaagd was en ongeduldig, draaide zich naar haar om. Met grote passen stapte hij op haar af en greep haar opnieuw bij haar schouders en ze zag de omgeving om haar heen tollen als hij begon te schudden.
"Waar is ze, je beloofde ons de wolf," snauwde hij stil, maar meer dan dreigend genoeg.
Op het moment dat Aure hierop wou antwoorden, ook al wist ze niet wat gezegd, en haar mond opende, hoorde ze een vreemd geluid. Het klonk alsof iemand zijn keel aan het uitspoelen was. Echt hoorde ze daarna ook geworstel en een scheurend geluid. Haar blik gleed direct naar Raphael terwijl de jager haar schouders losliet om zich om te draaien richting het onverwachtse geluid. Had hij echt gelijk? Was dit het einde van haar lijdensweg? Zolang ze het zelf niet met haar leven bekoopte, vond ze het prima.
Desondanks de tumult die ontstond van jagers die alle kanten opstoven als kippen zonder kop en het feit dat Raphael blijkbaar niet gelogen had over de wolvenaanval, stompte ze hem toch zo hard als ze kon met haar elleboog in zijn maag en begon te rennen. Het rennen was moeilijk en ze struikelde de struiken door, maar dit was het waard. In een auto zag ze flikkering van een figuur die er bewoog. Ze zou gewoon ontsnappen, eindelijk. Met haar hoofd bonkend na haar sprint terwijl iedereen afgeleid was, sloeg ze met haar vastgebonden touwen op de zijruit van de auto. Het liet bloedplekken na, maar het kon haar niet meer schelen.
"Alsjeblieft doe open! Doe open, ze hebben me ontvoerd. Alsjeblieft, als ze me vinden vermoorden ze me!" riep ze paniekerig en nu pas besefte ze hoe dicht ze bij haar vrijheid was. Al leek het alsof ze in haar spiegelbeeld keek in plaats van door een ruit. Achter het glas zat een jonge vrouw die ze even oud als haar schatte en ze zag er even vuil en verwaaid uit als zij, met takken in haar haren, vuile plekken op haar huid en grote, bange ogen. Shit. Het kon niet anders dan dat zij hierbij hoorde... Snikkend liet Aure zich langs de auto naar beneden zakken. Dit was het dan, ze gaf het op. Als Raphael niet gelogen had dan vond hij haar zo meteen en als hij het haar vergaf dat ze hem in zijn ribben gestompt had, dan redde hij haar misschien nog. En anders, dan wist ze ook niet wat haar te wachten stond. Wat ze wel wist, was dat ze op was. Echt op. Geen stap verder zou ze nu nog raken.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphael
Raphael versnelde zijn pas iets, Aure daarbij mee trekkend op zijn hogere tempo, om de afstand tussen hen en de andere jagers iets te verkleinen. Ze praatten op gedempte toon met elkaar en hij wilde weten waar ze het over hadden. Grote kans dat ze bespraken hoe ze deze vangst aan gingen pakken. Er zouden wapens aan te pas komen, dat was een gegeven dat vaststond. Bovendien had hij Jack de vorige dag zijn kogels in zien smeren met een transparant goedje, waarvan Raphael het vermoeden had dat het gif was. Hij kon enkel hopen dat enkel Jack het gif had gebruikt en de andere jagers niet, hoewel een nog beter scenario zou zijn als Tobias en hij de jagers om konden leggen voor ze een schot zouden lossen. De dichtstbijzijnde huizen stonden enkele tientallen meters van dit deel van het park af. Ver weg genoeg zodat de bomen het zicht op de fontein blokkeerden, maar dichtbij genoeg om het geluid van schoten te kunnen horen. Raphael had liever geen stel nieuwsgierige en bezorgde buurtbewoners hier staan, gevolgd door de politie.
Ze waren aangekomen bij het pleintje met de fontein. Raphael bleef aan de rand ervan staan en zei Aure om op het bankje naast hen te gaan zitten. Nu ze op de afgesproken plek stonden, begon zijn hart toch sneller te slaan. Hopelijk had Tobias de sms gezien, hopelijk lag hij al ergens in de schaduwen op de loer.
De andere jagers liepen een ronde over het pleintje, turend in de schaduwen, voor één van hen met grote passen op Aurélie af kwam benen.
‘Waar is ze?’ snauwde Damian, terwijl hij haar armen vastgreep en haar overeind trok van het bankje. ‘Waar is de wolf? Je zei dat ze hier zou zijn? En ik zie hier helemaal niets. Jij wel?’
Tijdens het praten schudde de jager haar ruw door elkaar om zijn ongenoegen duidelijk te maken. Raphael moest zijn kaken op elkaar klemmen om niet te zeggen dat hij best wat zachter aan kon doen.
Terwijl Damian tegen Aure bleef snauwen, werd Raphaels aandacht getrokken door een beweging aan de bosrand, vlakbij het monument. Eén van de andere jagers had daar gestaan, turend naar de grond in de hoop iets van sporen te ontdekken - wat dacht hij te vinden op de stenen? - en het volgende moment schoot een donkere gedaante uit de struiken naar voren. Zodra de andere jagers de wolf opmerkten, kwam Raphael in actie. Twee jagers stonden in zijn buurt - Damian, die Aure vasthad, en een andere jager, die om de fontein heen langs hen kwam om bij de wolf te komen.
De man liet Aure los en greep meteen naar zijn pistool, dat hij razendsnel laadde. Aure maakte van het gebruik moment om haar kans te pakken. Voor Raphael goed en wel doorhad wat er gebeurde, voelde hij een elleboog hard in zijn maag terecht komen. Nu was hij blij dat de jongedame aan het einde van haar krachten was. De stom was gelukkig niet al te hard geweest, maar het kostte hem wel kostbare seconde. Hij vloekte binnensmonds toen Aure er vandoor ging. Hij had nu geen tijd om achter haar aan te gaan. Damian was klaar met zijn wapen.
Raphael greep naar het mes dat aan zijn broeksriem hing en trapte het pistool uit Damians handen.
‘Wat doe je nou, man!?’ riep de jager ontsteld uit, nog niet meteen realiserend wat dit betekende. Raphael zette zijn voet op het wapen toen hij er naartoe dook om het te pakken en trapte het weg. Dat was het moment waarop het besef tot Damian doordrong. Hij vloekte grondig en vloog op Raphael af. Raphael ontweek een paar vuisten voor hij met zijn mes uithaalde. De punt doorboorde Damians schouder en hij schreeuwde van de pijn. Het trok de aandacht van de andere jager die hen net gepasseerd was. De man bleef stilstaan, draaide zich om en had slechts eventjes nodig om het schouwspel in zich op te nemen. Meteen richtte hij zijn pistool.
Raphael deelde een stomp uit op Damians neus, waarna hij hem vastgreep bij zijn armen, omdraaide en voor zich trok. De andere jager loste net op dat moment een paar schoten, die Damian vol in zijn borstkas troffen.
Raphael duwde Damian voor zich uit. Hij strompelde een paar passen, botste tegen de andere jager aan voor hij op de grond zakte. Raphael schoot naar voren en haalde zijn mes langs de onderarm van de man, voor deze opnieuw kon richten. Hij vloekte, maar klemde zijn vingers enkel krampachtiger om het pistool, terwijl hij met zijn andere hand uithaalde naar Raphael.
Raphael negeerde de pijn die door zijn kaak schoot en greep de arm vast waarmee de man zijn pistool vasthad. Hij trok zijn knie op en ramde de onderarm van de man zo hard mogelijk op zijn bovenbeen. Een misselijkmakend gekraak van brekende botten klonk. Het pistool kletterde op de grond. Zonder verdere seconden te verspillen, haalde Raphael zijn mes langs de keel van de man, waarna hij de stervende jager van zich af duwde.

@Shinde

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Tobias had gezegd dat ze de heks en één van de jagers op gingen pikken. Freya wist niet dat, dat betekende dat hij de andere jagers aan stukken zou scheuren. Of dat hij haar met een pistool in de hand in de auto achter zou laten. Een geladen pistool, nota bene.
Freya was over de middenconsole naar de voorstoel geklommen en achter het stuur gekropen. Het pistool lag naast haar op de middenconsole. Ze zou het niet aanraken als het niet nodig was, bang dat ze het per ongeluk af zou laten gaan. Ze wist dat ze daarvoor eerst de trekker over moest halen - zo’n simpel deel zouden de films toch wél goed weergeven? - maar liever bleef ze van het wapen af. Tobias had er klaarblijkelijk geen moeite mee om mensen om te leggen, voor haar was dat toch een tikkeltje anders.
Alles in haar schreeuwde dat ze niet moest kijken, maar het lukte Freya niet om haar ogen los te maken van het schouwspel dat zich rond de fontein afspeelde. Tobias had de eerste man zonder moeite uitgeschakeld. De jager had waarschijnlijk nauwelijks de tijd gehad om zich te bedenken wat er gebeurde voor zijn keel opengereten werd door de vlijmscherpe tanden van de wolf. De auto stond een aardig eindje er vanaf, toch kon Freya het bloed dat in het rond spatte haarscherp zien. Het maakte haar misselijk, maar niet zo misselijk als zou moeten. Bij het zien van Tobias in zijn wolvengedaante, begon er in haar lichaam ook weer iets te jeuken.
‘Nee’, mompelde ze paniekerig. ‘Niet nu.’ Dit was het slechtste moment om weer te veranderen - als daar ooit wél een goed moment voor was. Freya ging met haar klamme handen langs de spijkerstof van haar broek en klemde haar vingers om haar knieën.
Met een ruk tilde ze haar hoofd op toen er een schot klonk, gevolgd door nog twee. Meteen schoot haar blik naar de struiken waar ze de wolf als laatste gezien had. Alleen het levenloze lichaam van de jager lag er nog. Waar was Tobias? Was hij geraakt? Waarom zag ze hem niet?
Freya had haar handen in paniek al rond de hendel van het portier geklemd, klaar om Tobias’ orders in de wind te slaan en uit de auto te komen, toen ze een drietal andere jagers zag. Eén ervan stond half achter de fontein, maar de andere twee kon ze zien. Het witte shirt van één van hen kleurde langzaamaan rood en de man strompelde een paar passen naar voren alvorens op de grond ineen te zakken. Opgelucht liet Freya haar adem ontsnappen en ging ze weer gewoon zitten. De jager was neergeschoten, niet Tobias. Het was voor haar verre van logisch waarom een jager één van zijn collega’s neer zou schieten, maar dat deerde haar verder weinig.
Vanuit het niets klonk er een doffe klap tegen de auto. Een gil van schrik ontsnapte aan haar lippen en terwijl ze reikte naar het pistool keek ze uit het zijraam naar de bron van het geluid. Haar hart sloeg een slag over toen er plots een meisje in haar blikveld verscheen. Freya’s vingers gleden om het pistool heen en ze pakte het op, klaar om het te gebruiken als het nodig was. Het meisje bonkte tegen de ruit aan, waar een veeg bloed achterbleef. Het duurde een paar seconden voordat Freya’s nog enigszins verdwaasde hersenen een herinnering op wisten te rakelen. Ze stond in het bos, aan de rand van de open plek, bezweet, opgejaagd en vergaand van pijn, en ze keek recht tegen de jagers aan. En er was nog iemand.
Het meisje dat naast de auto stond en haar zo wanhopig aankeek, was het meisje dat ze eerder in het bos had gezien! Had Tobias niet gezegd dat zij een heks was? En dat ze haar weg gingen halen bij de jagers nu?
Ondanks dat Tobias haar duidelijk had gezegd om niemand die ze niet kende binnen te laten, reikte Freya naar het knopje dat de deuren van het slot haalde. Ze opende haar portier een klein stukje en keek door het kiertje naar het meisje, dat tegen het achterportier op de grond zat.
‘Stap achterin’, zei ze. ‘Snel. Voordat iemand je ziet.’ Misschien beging ze nu een hele grote fout, maar iets in haar zei haar dat dit meisje niet zo was als de jagers.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias

Alles ging soepel van het moment dat hij de keel losrukte van de jager en in de struiken verdween. Raphael was het niet verleerd om op mensen te jagen aangezien er na een strubbeling geen levende jager meer over was. Twee luide schoten knalden tegen de gevels aan waarmee de eerste uitgeschakeld werd en bij de tweede was het meer doelgericht. De stilte viel terug over het plein en Tobias sprong de dimensie door om zichzelf van het bloed te ontdoen en wandelde met zijn handen in zijn zakken naar Raphael toe.
"Verzamel jij de wapens en gooi je die in de kofferbak?" bromde hij terwijl hij één hand weer uit zijn zak haalde om Raphael een klop op zijn schouder te geven.
Na zich eenmaal per ongeluk gesneden te hebben aan een vergiftigd wapen vol wolfskruid had hij geen behoefte om jagerswapens nog aan te raken. Daar mocht Raphael zich mee bezig houden. Thuis had hij zijn gifvrije collectie wapens die hij af en toe in de kofferbak meenam en daar ging hij wel met veel plezier mee om.
"En kies in het vervolg iets makkelijkers dan het stadscentrum. Ik heb geen zin om getuigen om te brengen," zuchtte hij er nog na en wandelde op zijn dooie gemak terug naar de auto.
"What the fuck, moet mijn auto helemaal naar de ruk?!" vloekte Tobias en hief zijn handen ten hemel.
Niet alleen zaten er ondertussen klauwsporen in zijn achterbank waar de stof op sommige plekken aan stukken gereten was, nu zat er nog eens bloed op zijn ruit ook.
"Ah komaan," zei hij nog meer geërgerd als hij de heks op zijn achterbank zag zitten. Konden ze niet apart rijden en elk hun eigen auto vuilmaken? De zijne had nu wel genoeg geleden! Omdat de heks zo ineengekrompen zat als hij kwam opdagen naast de auto, liet hij het maar voor wat het was en gooide zijn kofferbak open.
Meestal maakten gevechten hem geïrriteerd. Niet omdat het niet goed verliep, maar omdat hij ergens diep vanbinnen niet wou moorden en het liet hem in tweestrijd achter en voornamelijk heel prikkelbaar. Als de jagers nu eens zouden ophouden, dan hoefde hij zijn eigen leven niet steeds te bezoedelen met bloed aan zijn handen, maar helaas dat zou niet voor dit leven zijn.
De moeite om de lijken te verbergen, deed hij allang niet meer. Dit ruimden ze wel voor hem op, de politie-eenheden zaten vol met verraders, dit zou gewoon in de doofpot gestoken worden. Bovendien zou er geen spoor te vinden zijn dat naar hem leidde en als ze wel wat vonden, mochten ze hem met veel plezier proberen opjagen. Met nogmaals een diepe zucht liep hij om de auto en trok het portier open.
"Jij zit naast mij, Freya en geef dat maar hier nu zodat ik het kan vergrendelen voor er ongelukken gebeuren," zei hij meer geërgerd dan zijn bedoeling was en griste het pistool al uit haar handen om het te vergrendelen en daarna weer in haar handen te steken.

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

In alle tumult had Aure in eerste instantie de schoten niet eens gehoord, het was alsof het besef pas later kwam en het ontnam haar de adem. Wie was er neergeschoten? Vanaf het meisje in de auto plots reageerde en haar gehaast wat toefluisterde, trok ze met moeite zichzelf overeind aan de deurhendel en trok de achterdeur open. Het voelde opnieuw alsof ze veiliger was in de auto dan erbuiten. Echter was dat slechts een onterecht gevoel. Met haar neus bijna tegen de ruit aangedrukt probeerde ze te onderscheiden wie wie was. Het duurde lang voor ze in het donker mensen kon onderscheiden ondanks het feit dat haar ogen best gewend waren aan het donker ondertussen.
Als de stilte terug viel over het plein, zag ze nog één iemand overeind staan. Aan zijn nonchalante kapsel en verdomd mooie kaaklijn te zien, was het Raphael. Hoe stom ze zich ook voelde dat ze hem nu begon te vertrouwen, gleed er voor het eerst sinds tijden even een vage glimlach om haar lippen. Hij had het overleefd. Echter betekende dat ook dat ze zichzelf zou moeten excuseren voor het feit dat ze hem aangevallen had en tot tweemaal toe had willen ontsnappen. Hopelijk tilde hij er niet te zwaar aan. Zeker na alles voelde ze zich nog altijd niet op haar gemak, tenslotte waren haar polsen nog steeds samengebonden.
Plots stond er een grote gedaante voor de auto en uit schrik viel ze haast achterover op de achterbank. Aan zijn lichaamstaal af te leiden zag hij er geïrriteerd en gejaagd uit, met snelle en bruuske bewegingen. De koffer werd opgegooid en hij leek allerminst tevreden met het feit dat ze in de auto zat. Nadat de man de deur open trok en het pistool even uit de handen van het meisje trok, zocht ze haar blik op om te proberen in te schatten of ze hier wel vrijwillig zat. Mocht dat niet het geval zijn, dan was ze van het ene probleem gewoon in het andere beland.
"Kan iemand mijn handen los doen?" vroeg Aure zacht en tilde haar polsen omhoog. "Het doet pijn, ik bedoel alles doet pijn, maar dit doet het meeste pijn," mompelde ze en had geen idee waarom ze tegen hen durfde te praten. Iets in haar stelde haar gerust dat het nu wel goed kwam. Maar of ze ook daadwerkelijk thuis zou raken, daar was ze nog niet zo zeker van.
Compleet onder de indruk van alles wat er sinds haar ontvoering gebeurd was, voelde haar hoofd voor het eerst leeg aan. Niets meer om over te piekeren, haar angstige gevoel deinde ook weg. Allemaal om te vergeten dat ze nu in de auto zou zitten met moordenaars, of het nu voor een goede of slechte zaak was. Raphael en zijn 'vriend' hadden zomaar, uit het niets, drie mannen omgebracht...

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphael
Bloed druppels spatten op zijn kleding en op zijn handen, die hij afveegde aan zijn broek. De man hapte naar adem, greep met zijn handen naar zijn hals en probeerde wanhopig beetjes lucht binnen te krijgen terwijl hij stikte in zijn eigen bloed. Het duurde niet lang voordat hij even levenloos als Damian op de grond lag.
Raphael hurkte naast de dode jager neer en veegde het lemmet van zijn mes af aan het shirt van de man. Dat scheelde weer wat bloedvlekken in zijn eigen kleding en in zijn auto. Bovendien zou het voor de politie wel erg eenvoudig zijn om een bloedspoor te volgen. Desalniettemin was Raphael niet erg bang dat de politie achter hen aan zou komen. De jagers hadden mensen overal, ook binnen de autoriteiten. Raphael had geen namen van deze personen, maar het kon simpelweg niet anders. Er doken zo vaak dode lichamen op - veelal wolven die door jagers omgebracht waren - maar nooit kwam het tot uitgebreide zaken of de afronding van een onderzoek. Dat kon alleen als de jagers ook machtige mensen binnen hun organisatie hadden. Het enige voordeel daarvan was dat hij en Tobias niet bang hoefden te zijn dat ze opgepakt zouden worden. Hooguit zouden ze een nieuwe horde jagers achter zich aan krijgen - al was de vraag of dat nu echt zoveel beter was.
De rust op het pleintje was weergekeerd. Het water van de fontein kletterde onverstoord door. Raphael raapte de wapens van zijn twee slachtoffers op van de grond en stopte deze in zijn rugtas. Ook controleerde hij snel of de jagers nog messen en andere bruikbare spullen bij zich droegen. Onder andere een potje gif dat in Jacks broekzak zat, verdween in het voorvakje van zijn rugtas. Hoe minder gif de jagers hadden, hoe beter. Het kruid dat ervoor nodig was, was wijdverspreid te vinden, maar om daar een snelwerkend, dodelijk gif van te maken dat op een kogel kon worden gesmeerd, was niet het meest eenvoudige proces.
Op de achtergrond hoorde hij Tobias tieren om zijn auto. Terwijl Raphael de laatste mobiele telefoon van de jagers in zijn broekzak stopte, lachte hij.
‘Een auto kun je wel weer laten oplappen’, riep hij. Raphael wierp een laatste blik op de dode lichamen, waarna hij de autosleutels erbij pakte en naar één van de auto’s van de jagers liep. Het eerste dat hij deed zodra hij in was gestapt, was de GPS-zender uit de auto trekken en in de fontein werpen. Alle auto’s van de jagers waren getagd - een beetje informatie dat hem gelukkig tijdig ter ore was gekomen.
Raphael gooide de rugzakken op de achterbank, stapte zelf achter het stuur en draaide de sleutel om in het contact, om achter Tobias aan te rijden naar zijn appartement.
Hoewel Raphael niet lang bij dit actieve jagersteam had gezeten, was hij blij dat hij niet langer mee hoefde op hun missies. Dat hij hun met haat doordrenkte gepraat over wolven niet meer dagelijks hoefde aan te horen.

@Shinde

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Ongeduldig beet Freya op haar onderlip, hopend dat het meisje haar gehoord had en op zou schieten. Ze stond uit het zicht van de jagers, die bovendien belangrijker zaken aan hun hoofd hadden nu - zoals tevergeefs proberen niet vermoord te worden door de verrader in hun midden of door Tobias - maar Freya was er niet gerust op. Wat als ze nog ergens back-up hadden? Wat als ze andere jagers hadden gewaarschuwd dat ze op een wolf af gingen en hulp zouden kunnen gebruiken?
Voor het eerst die avond sijpelde een akelig besef haar gedachten binnen. Was zíj de wolf voor wie ze hierheen waren gekomen? Ze hadden haar immers gezien op de open plek, ook al was ze toen nog niet in haar wolvengedaante geweest. Toch?
Langer de tijd om erover na te denken en in haar geheugen te graven had ze niet. Het bezorgde haar alleen maar hoofdpijn. Het meisje trok de deur van de achterbank open en klom in de auto. Zodra ze het portier weer dicht had getrokken, reikte Freya opnieuw naar het knopje om de auto op slot te schieten. Tobias dook echter net op dat moment op naast het voertuig. Via de zijspiegels en de achteruitkijkspiegel volgde ze hoe hij om de auto heen liep en de kofferbak open trok, daar wat rommelde voor hij naar de voorkant kwam gelopen.
Als zijn stramme houding niet verried dat hij niet in een al te best humeur was, dan deden zijn ietwat kortaffe woorden dat wel. Freya liet hem het wapen uit haar handen trekken en vergrendelen. Ze vond het helemaal niet erg om het pistool niet langer vast te hoeven houden. Het herinnerde haar er alleen maar aan dat problemen vanaf nu alleen nog met geweld op te lossen waren - die indruk gaf het wapen haar in ieder geval. En het feit dat er vier doden op het pleintje lagen droeg ook wel iets bij.
Freya glipte snel uit de auto en liep om de voorkant heen naar de passagierskant, waar ze weer op de stoel klom. Ondanks dat het pistool niet meer geladen was toen hij het terug in haar handen drukte, trok ze het dashboardkastje open om het wapen daarin te leggen. Met een klap sloeg ze het kastje dicht. Ze wilde het niet zien.
Terwijl Tobias de auto omdraaide om het park uit te rijden, zocht Freya naar iets dat ze kon zeggen, iets om de gespannen stilte te verbreken. Alleen wat zou ze kunnen zeggen? Of het nodig was om de jagers te vermoorden? Dat het eruit zag alsof hij dit vaker had gedaan? Ze had hem nog niet eens bedankt dat hij haar van deze mensen gered had, alleen dit leek haar ook niet het goede moment om zoiets te zeggen.
Lichtelijk gefrustreerd ging ze met een hand door haar warrige haren. Gewoonlijk liet ze mensen in een slecht humeur maar even gaan, maar ze vond het niet leuk om Tobias zo verwrongen te zien. Ze wilde iets zeggen dat zijn humeur wellicht iets op zou beuren. Ze had geen idee waar die drang ineens vandaan kwam.
Een stem vanaf de achterbank verbrak uiteindelijk de stilte. Freya was het meisje alweer even helemaal vergeten.
‘Ja, kom maar.’ Freya draaide zich iets om op de stoel en bestudeerde kort de knoop die in de touwen lag. Het zag er op het eerste gezicht ingewikkeld uit, maar het lukte haar om de knoop los te wrikken. Had ze toch nog iets gehad aan al die keren dat Nathan haar verschillende soorten knopen had leren leggen. Ze moest lichtjes glimlachen om de herinnering.
Freya gooide het touw naast het meisje op de achterbank en keek haar aan. ‘Wat is je naam?’ vroeg ze zacht.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias

"Een auto kun je wel weer oplappen," aapte Tobias Raphael na met een stom stemmetje.
"Dat zeg je alleen omdat je zelf geen auto hebt, ik ga me niet blauw betalen omdat iedereen mijn auto toetakelt!" deelde hij nog luid en duidelijk mee aan Raphael die ondertussen verdween richting de andere auto's.
In de auto zag hij hoe Freya het pistool meteen weglegde en ergens stelde hem dat gerust. Tenminste iemand die geen behoefte aan geweld had. Even leek het alsof ze iets wou zeggen om de stilte te verbreken, maar ze leek haar woorden weer in te slikken en haalde een hand door haar haren. De frons tussen haar wenkbrauwen deed hem een klein beetje glimlachen en hij vroeg zich af waarover ze zo aan het fronsen was, alleszins leek ze nog niet compleet in paniek of gechoqueerd en dat zag hij als een goed teken.
Het was omdat ze plots begon te praten, dat hij zich bewust werd van de heks op de achterbank. Juist. Nu hadden ze er twee. Freya kon hij verdragen, hij had haar graag en deelde veel herinneringen. Maar de heks... Die was voorlopig zo goed als nutteloos dat hij liever alleen met Freya terug naar zijn appartement vertrok. Zeker omdat er nu bebloede touwen op zijn achterbank lagen. Fantastisch.
"Ik geef je vijf minuten om naar Raphael te gaan en in zijn auto te gaan zitten en je moet er niet eens aan denken om weg te lopen, Aure. Want dan kom ik achter je aan en je ziet er niet uit alsof je kan rennen."
Blijkbaar hoefde hij niet meer te zeggen, want ze vertrok in een haast en rende naar de auto waar Raphael in zat. Blijkbaar net op tijd, want hij zag de koplampen al ontsteken en hij startte zelf ook de motor.
Even zuchtte hij diep terwijl hij vertrok aan de parking en besloot de olifant in de ruimte even ter sprake te brengen.
"Ik ben slechtgehumeurd omdat ik het niet graag doe. Maar het moet, als ik hen niet ombreng, dan brengen zij ons wel om. Er is geen andere uitkomst mogelijk," deelde hij kortweg mee en wou daarover niet meer kwijt.
Het was een behoorlijk gevoelig onderwerp, het feit dat hij mensen ombracht en als het aan hem lag, hoefden ze het hier niet meer over te hebben voorlopig. Hij ging zichzelf echt niet nog meer motiveren of goedpraten, want ergens viel dit niet goed te praten.

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

Het was zo immens bevrijdend om haar handen gewoon weer vrij te kunnen bewegen. Even vergat ze alle problemen waar ze in verzeild was en zuchtte opgelucht omdat eindelijk de ruwe touwen niet langer in haar polsen sneden. Met een kleine glimlach bedankte ze het meisje en begon hierdoor steeds meer in haar vrijheid te geloven. Misschien meende Raphael het echt dat hij haar zou helpen en kwam er na deze avond een einde aan alles.
"Aurélie, jij?" antwoordde Aure als haar naam gevraagd werd.
Nu ze elkaar rechtstreeks aankeken, kon ze zien dat het meisje lichtbruin, bijna blond haar had en grote blauwe ogen. Ze was best knap zelfs nu ze zo verwaaid eruit zag. Het liet Aure zich plots bewust worden van haar verschrikkelijke verschijning en ze slikte even als ze besefte hoe vreselijk ze eruit moest zien. Haar blik gleed meten naar haar polsen. Gelukkig had ze weinig tijd om erover na te denken, de stem van de wolf klonk bars en ze nam zelfs de tijd niet om op antwoord te wachten. Voor hij zijn geduld verloor, duwde ze de deur al open en negeerde de stekende pijn in haar polsen én in haar hele lichaam. Met een klap sloeg ze de deur toe en rende hijgend en puffend naar de auto toe waar Raphael zat. Met haar ogen half dichtgeknepen om geen gade te slaan op het slagveld, worstelde ze zichzelf een weg naar de auto tegen alle verzuurde spieren vechtend.
"Ik moet mee met jou," bracht Aure verontschuldigend uit als ze de autodeur opentrok en in de draaiende auto stapte.
Zin om voorlopig bevelen te negeren had ze niet. Raphael zat onder het bloed besmeurd en zag eruit alsof hij rechtstreeks vanuit een horrorfilm gestapt was. Het liet een koude rilling over haar ruggengraat trekken en slikte even. Het voelde alsof het niet echt was, alsof dit gewoon de standaard horrorfilm was en ze vanop een afstandje toekeek. Ze zat niet echt met open geschuurde polsen en een vermoeid lichaam in een auto bij iemand die net meerdere personen moeiteloos had afgeslacht zonder zelf een schrammetje op te lopen. Alleen het bloed dat over hem heen gesproeid was alsof hij er een douche mee had genomen, verried zijn bezigheden.
"Wil je me alsjeblieft uitleggen wat er aan de hand is?" smeekte ze daarna.
Nu pas kwamen de vragen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Voor het eerst sinds ze haar appartement had verlaten, voelde ze zich leeg. Na wat er in het bos gebeurd was en tijdens de autorit naar de stad en naar het park, was haar hoofd vervuld geweest van vragen, gedachten en de zich voortdurend hardnekkig opdringende hoop dat dit allemaal niet echt gebeurde. Dat dit slechts een droom was, een nachtmerrie. Misschien was ze niet echt naar buiten gegaan toen de pijn was begonnen, maar was ze op de bank gaan liggen en in slaap gevallen. Ze droomde altijd levendig als ze ziek was. Alleen alles voelde veel te echt om een droom te kunnen zijn.
Freya opende haar mond om haar naam te vertellen aan het meisje, maar Tobias brak haar zin af voordat deze überhaupt begonnen was. Zachtjes zette Freya haar tanden op haar onderlip. Zijn barse stem liet haar onwillekeurig ook iets ineenkrimpen. Het liefst zei ze er iets van, maar ze glimlachte alleen even bemoedigend naar de heks voor ze weer recht op haar stoel ging zitten. Tobias zou het haar vast niet in dank afnemen als ze nu tegen hem in ging.
Freya liet haar hoofd tegen de hoofdsteun zakken en keek opzij, uit het zijraam. De straat lag er verlaten bij en dat verraste haar. Had dan niemand de schoten gehoord? Was er niemand, echt niemand in de buurt geweest van het park en op de commotie afgekomen? Ze liet haar blik op de digitale klok van de auto vallen. Het voelde alsof er zeker een half uur verstreken was sinds Tobias de auto uit was gestapt, maar als ze de tijd moest geloven, had het uitschakelen van de jagers slechts een paar minuten in beslag genomen. Freya was er nog niet helemaal over uit of ze Tobias hier dankbaar voor moest zijn of dat ze bang voor hem moest zijn. De manier waarop hij de keel van de eerste jager had verscheurd… Zo dodelijk effectief en snel. De man had geen kans gehad.
Freya draaide haar hoofd zijn kant op toen Tobias de stilte verbrak. Haar mondhoeken bewogen zich omhoog tot een zwakke glimlach en ze strekte haar arm uit naar hem, om haar hand zachtjes op zijn arm te leggen.
‘Het is niet erg’, zei ze zacht. ‘Dat je het niet graag doet, is juist wat je menselijk houdt. En ik snap het wel. Veel van alles wat er gebeurd is vanavond is nog een groot vraagteken voor me, maar ik snap wel dat die mensen gevaarlijk zijn, dat ze… Dat ze uit de weg moeten.’
Ergens vroeg ze zich af hoe vaak hij dit al had gedaan. Hoeveel dode jagers had hij al op zijn naam? Was dat waarom hij in het bos was geweest, was hij dit groepje al langer op het spoor? Freya was echter niet blind. Ze zag dat Tobias dit onderwerp het liefst achter zich liet, ze kon horen aan zijn stem dat hij er niet graag over sprak. Zelfs na de jaren dat ze hem niet had gezien, kon ze die kleine dingetjes uit zijn houding nog lezen. Het liet haar even voor zich uit glimlachen voor ze haar hand terugtrok en naar de weg voor hen keek.
‘En nog bedankt’, zei ze. ‘Je hebt waarschijnlijk mijn leven gered in het bos. Ik weet niet of ik er alleen doorheen zou zijn gekomen.’

@Shinde

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphael
Pas nu hij in de auto zat, alleen, en met de stilte om zich heen, merkte hij hoe moe hij eigenlijk was. Hoe vermoeid de afgelopen dagen, de afgelopen weken hem hadden gemaakt. Hij voelde zich niet zozeer lichamelijk uitgeput, maar mentaal was hij kapot. Hij kon niet ontkennen dat hij enigszins had onderschat hoe moeilijk het zou zijn om bij de jagers de schijn op te houden dat hij net zo’n afkeer tegenover wolven had als zij. Voor een paar uur was het geen probleem om die illusie om zich heen te houden, een paar dagen gingen ook nog. Maar nu hij een aantal weken bij de jagers door had gebracht, was hij opgeluchter dan ooit om zich weer uit hun buurt te kunnen begeven. Om de leugens te laten vallen en de haat jegens de jagers terug te laten.
Raphael kneep even in het stuur en zuchtte. Hij stond op het punt de auto in zijn achteruit te zetten, toen de deur aan de passagierskant plots open werd getrokken. In een reflex bewoog zijn hand richting zijn pistool, maar zodra hij de twee blauwe ogen zag, ontspande hij zich weer.
‘Het is al goed’, mompelde hij op haar verontschuldigende uitleg. Eigenlijk mocht het hem niet verbazen dat Tobias haar weg had gestuurd uit zijn auto. Haar vieze kleding zou daar vast niet de enige reden voor zijn. Raphael wist maar al te goed hoezeer Tobias op zijn zelfstandigheid gesteld was. Hij had niet graag mensen om zich heen en vrouwen leek hij nog minder snel om zich heen te tolereren dan mannen. Het verbaasde Raphael dan ook dat hij nog een ander meisje in zijn auto had zitten - hij had althans een glimp opgevangen van een vrouwelijke verschijning in Tobias’ auto.
Raphael draaide de auto achteruit de parkeerplaats af en reed achter Tobias aan de stad in.
Na Aures vraag bleef hij een paar seconden stil, bedenkelijk starend naar de lichten van de auto voor hem. Waar zou hij in godsnaam moeten beginnen met een uitleg? Hij had geen flauw idee hoeveel ze al wist over zichzelf en de bovennatuurlijke wezens die onder de mensen leefden, en hoeveel stukjes ze zelf al in elkaar had gepuzzeld vanaf het moment dat ze haar ontvoerd hadden.
‘Je hebt vast al gemerkt dat niet alle mensen even… menselijk zijn’, begon hij uiteindelijk. ‘Er zijn mensen die in wolven kunnen veranderen, zoals Tobias, de wolf die je net zag. Weerwolven, zo zou je ze kunnen noemen, maar alle fantasieboeken die erover geschreven zijn de laatste jaren, laten dat meer klinken als een grap. Maar wolven zijn niet de enige bijzondere wezens. Er zijn ook mensen die gaves uit kunnen oefenen door middel van spreuken en rituelen. Heksen, zoals jij.’ Raphael wierp een korte blik opzij om haar reactie te kunnen peilen. ‘En dan zijn er nog de mensen die weten van deze wezens en die er niets van moeten hebben. De jagers - met hen heb je al kennis gemaakt. Deze jagersclan bestaat al eeuwenlang, eigenlijk al zolang als er ook andere wezens bestaan. Je zou kunnen zeggen dat het een eeuwige strijd is, want tot nu toe heeft nog geen van de partijen ooit echt gewonnen.’
Het was de simpelste uitleg die hij zo kon geven. In werkelijkheid kwamen er vele details bij kijken die alles veel complexer maakten dan het nu klonk, maar die zou hij haar later wel vertellen. Voor het grootste deel zou ze het gewoon moeten beleven.
Nog een keer keek hij opzij naar haar, dit keer met een kleine grijns om zijn lippen. ‘Nu ik jou het heb uitgelegd, vind ik dat ik ook wel een uitleg verdien over die stomp in mijn maag.’

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias

Het viel Tobias op hoe Freya haar tanden in haar lip had gezet en bijna onmerkbaar wat ineen kromp. Ondanks zijn poging tot verontschuldigen voor de situatie, voelde hij zich er absoluut niet comfortabel bij. Het laatste dat hij wou, was dat ze die nacht ziek werd door alles wat er net gebeurd was en hem de kans niet meer zou geven om haar écht te helpen. Gezien haar eerdere reactie op zijn barse uitspraak, verbaasde het hem hoe haar mondhoeken zich voorzichtig tot een kleine glimlach op krulden. Als hij haar koude en klamme hand op zijn arm voelde, had hij de neiging om die weg te trekken. Niet omdat het niet geruststellend of aangenaam voelde, maar omdat zachtaardige aanraking al jaren niet meer in zijn woordenboek stonden, dit was ver buiten zijn comfortzone.
"Ik ben blij dat je het enigszins begrijpt. Ik deed dit alleen om onze soort, om jou, te beschermen. En ik weet niet of je jezelf had weten te redden, maar ik schat de kans klein in dat je het overleefd had. Zowel de jagers als de dimensie zijn meedogenloos," zei Tobias en richtte zijn blik op de baan als ze daarna voorzichtig haar hand weer weghaalde.
Heel even voelde hij zich leeg, nu het contact tussen hen verbroken werd. Van dat moment maakte hij gebruik om weg te rijden richting zijn appartement, Raphael zou hem ongetwijfeld wel volgen. Tobias keek er niet naar uit om straks in groot gezelschap thuis te komen. Raphael kon hij wel verdragen, ze leefden in mutualisme, beide hadden ze baat bij elkaars bestaan. Echter zou niet alleen Raphael hem de komende dagen vergezellen, Freya was er ook om dan de heks niet te vergeten. Immers zouden ze haar niet aan haar lot over kunnen laten, niet alleen was ze hulpeloos in deze nieuwe wereld, bovenal was ze ook getuige van hun kleine organisatie en hij liet haar nu niet in verkeerde handen vallen met die informatie.
"Het is belangrijk, dat als onze wegen ooit scheiden dit nooit gebeurde. Nooit mag je iemand vertellen over wat je vandaag zag. Voor jouw veiligheid en de mijne, jou mag niet hetzelfde als Nathan overkomen," drukte Tobias haar op het hart en hoopte dat ze deze raad zou aannemen.
De heks vertrouwde hij al niet, maar hij wist dat hij Freya kon rekenen. Nooit zou ze zo stom zijn om de veiligheid van hen beide op het spel te zetten, althans dat hoopte hij.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld