Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG | ft. Paran0id

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Shit.
De tijd is makkelijk uit het oog verloren in mijn toestand. Voor ik het goed en wel besef, heb ik teveel tijd verloren aan mijn onzekerheden. Het is Elias opgevallen, want zijn blik verraad hem wanneer ik op hem afstap. Niet langer speelt er lust tussen ons, hij kijkt haast bezorgd. Een blik die ik in het begin zo vaak gezien heb, maar nu lijkt iedereen het opgegeven te hebben. Ik ben ook te koppig geweest om hulp te accepteren waardoor mensen me vast niet langer de moeite vonden om te steunen. Tenslotte ben ik dan ook zeer goed in het wegduwen van mensen rondom me, behalve diegene die ik echt kwijt moest spelen.
"Back off."
Het floept eruit voor ik erover kan nadenken. Ik wil niet dat hij me met rust laat, maar ik laat het wel uitschijnen. Zijn handpalm strijkt zo onverwachts over de meest pijnlijke plek van de afgelopen dagen, dat ik volledig uit balans word gehaald. Het is opnieuw een zachte aanraking, die zo klein en voorzichtig is dat het kippenvel over mijn hele lichaam doet verspreiden.
Ik kauw zo hard op de binnenkant van mijn wang, dat ik al snel bloed proef. Zo vaak heb ik die vragen gehoord, nooit eerder heb ik erop geantwoord. Ik ben niet van plan om dit nu wel te doen. Ik heb Danté neergeschoten omdat hij Damian heeft vermoord. Ik heb het niet alleen gedaan om wat hij al al die jaren tegenover mij doet. Die zaken probeer ik in mijn hoofd te prenten terwijl ik een stap achteruit zet om ruimte tussen ons te creëren.
Flashbacks onderdrukken als je zintuigen op scherp staan en je hersenen overuren maken, is verschrikkelijk lastig. Het voelt alsof alles tot me terugkomt. Ik weet zelfs niet eens meer waarom het was, een verkeerd blik, een verkeerde aanraking,... Het kon zoveel zijn. Wat ik wel nog weet, is dat Danté de laatste maal me zo hard beetgreep aan mijn schouders dat op beide sleutelbenen zijn duimen blauwe plekken nalieten met striemen waar zijn nagels door mijn vel heen braken. Daarna klapte mijn achterhoofd zo hard tegen de muur dat ik dubbel zag waardoor ik niet eens de tijd had om een elleboog te zien afkomen. De striem die zijn elleboog, wat overigens eerder als een mes aanvoelde, had nagelaten op mijn gezicht was snel weggetrokken. De rest niet.
Verder komt niet de fysieke pijn in me op bij die gedachtes, ik heb al geleerd dat je je pijn niet goed herinnert. Ik herinner me vooral de angst. Het niet weten of het daarbij blijft of niet. Het niet weten of je de dagen erna nog buiten kan komen. Zelfs als het goed gaat, voel ik die angst nog. Althans, voelde. Nu zou ik daar geen last meer van moeten hebben.
Desondanks voel ik het nog. Omdat ik tegen Elias brulde, omdat hij misschien hetzelfde is. Waarschijnlijk niet nu meteen, maar het zal vast niet lang duren met mijn grote mond en stomme kop. Alle gedachten maken me gek.
"I'm sorry," stamel ik, gauw een tweede stap achteruit zettend voor hij dichter kan komen.
Het is een gewoonte geworden, soms stilt het woede, soms niet. Zeker als ik een rode smeer opvang op Elias' duim, is het hek helemaal van de dam. Niet alleen doet het me terugdenken aan mijn eigen bloed zien op de handen van Danté, het doet me eveneens beseffen dat zíjn bloed ditmaal aan mij hangt. Letterlijk aan mijn lichaam én figuurlijk aan mijn handen. Ik duw de muizen van mijn handen tegen mijn slapen aan om alles terug te dringen.
Ik ben een moordenaar.
Ik heb Danté vermoord wat ik ga bekomen met levenslang weg te rotten in de gevangenis of de bende wraak te laten nemen op mij, op iedereen die me zal proberen beschermen - al staat daar vast niemand voor aan te schuiven.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Back off.

Het kwam bij hem harder naar binnen dan hij had gedacht. Toch had hij het haar niet kwalijk kunnen nemen. Hij had haar misschien met zijn bewegingen en aanrakingen overrompeld, in zijn raas van beide verbijstering als enigszins medelijden. Hij voelde dat amper bij iemand, maar iets had gemaakt dat hij het niet objectief opvatten kon en het als iets persoonlijks zag. Wellicht omdat hij wist wat voor persoon Danté soms kon zijn.
Zijn kalmte bewaarde hij zorgvuldig, ervoor gezorgd dat hij haar niet nogmaals overrompelen zou met wat hij doen of zeggen wilde. Het tweetal stappen dat ze met enige angst achteruit leek te zetten, liet hij voor wat het was. Graag had hij haar laten weten dat ze niet bang hoefde te zijn, echter wist hij gewoonweg niet hoe.
Radeloos over de situatie, liet hij kort zijn blik naar de grond aftakelen voordat hij zijn gelaat weer ophief. Hij had geen idee wat hij zeggen of doen moest om haar uit deze staat te halen, of wat ze op dit moment van hem verlangde. Wel wist hij dat ze nergens anders had om heen te gaan. Hij kon haar beter proberen hier te blijven houden, dan haar de nacht alleen te laten bewandelen om de volgende ochtend haar lijk uit een berm weg te kunnen halen. Dit alles maakte dat hij haar van de paar meter afstand observeerde. Alles om maar op te merken wat het was dat er nu in haar doorging en wat hij hiermee kon doen.

Traag maar zeker begon hij op te merken dat ze naar hem aan het staren was. In zijn ogen kijken leek ze amper te durven, maar zijn handpalm daarentegen leek haar pupillen wel opgevangen te hebben. Fronsend keek hij nogmaals omlaag, dit keer naar de hand waar ze zo geschrokken naar leek te kijken. Het kostte hem enkele seconden van confusie en rondkijken voordat hij zich besefte dat er nog iets opgedroogd bloed aan zijn vingers hing. Dat was vast hetgeen wat haar zo bezighield. Althans, dat dacht hij, toen hij weer opkeek en zag hoe ze naar wat bloedspetters aan het kijken was die zich ook op haar lijf bevonden.
Hoe hij haar het beste benaderen kon, was voor hem een vraag die hij lastig beantwoorden kon. Haar van haar paniek en bangheid afhelpen was geen van zijn talenten. Wel kon hij haar helpen het bloed van haar lichaam af te wassen en hopelijk zo een beetje van het vertrouwen terugwinnen, dat ze net nog in hem leek te hebben gehad.
"Hey.. Hey, It's alright," murmelde hij met een knik terug, nadat hij zag hoe ze in paniek naar haar hoofd greep en haar vingers in haar haar zette. Onzeker of hij op haar afstappen moest of niet, bleef hij staan.
"You're alright. There's no one here that wants to hurt you." Hij kwam langzaam in beweging, zich naar de kledingkast aan zijn linkerzijde geleid om deze te openen. Al hurkend ging hij ervoor zitten en haalde hij enkele willekeurige kledingstukken van een van de planken vandaan. "I'll get you some clean clothes, so you can go shower and wash off all the blood."
Hij was veel te afgeleid geweest door haar paniekaanval om goed na te kunnen denken wat ze allemaal nodig zou hebben. Veel meer dan een shirt, een joggingbroek en een handdoek om te pakken was niet in hem opgekomen. Het zou vast wel genoeg zijn voor nu, zodat ze het voor morgen over konden laten om te kijken wat haar volgende stap zou zijn.
Een beetje weifelend stapte hij naar haar toe, een beetje ruimte tussen hen gelaten wanneer hij haar de kleding en handdoek overhandigde. Vervolgens stapte hij weer wat achteruit, een knik uitgebracht naar de deur die zich aan de linkerkant naast het bed bevond. "The bathroom is there. Take your time, as long as you need. I'll be right here."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

"Hey.. Hey, it's alright," mompelt Elias.
Het is allesbehalve oké, wil ik terugroepen, maar ik bijt om pijn lip om mijn mond te houden. Gelukkig blijft hij staan. Zonet wou ik hem nog het liefst zo dicht mogelijk bij me, nu denk ik daar anders over. Dit is mijn tweede paniekaanval vandaag, wat echt teveel begint te worden voor mijn lichaam. Mijn hoofd begint te tollen waardoor mijn maag zich omkeert.
Dat er hier niemand is die me wil ombrengen, besef ik wel. Echter is dat niet het geval voor iedereen die zich buiten de muren van het gebouw bevindt. Ooit zullen ze het lef hebben om hier binnen te dringen om me op te eisen. Het is slechts afwachten wanneer dat zal gebeuren.
Gehaast gris ik de kleren uit zijn handen waarna ik wegvlucht in de badkamer. Woorden krijg ik er niet meer uit, dus ook geen bedankje. In zijn ogen zag ik die alom bekende blik van medelijden. Het laatste wat ik op dit moment wou, was medelijden. Dit was een nacht die mijn zinnen moest verzetten, niet me confronteren met alles.
Ik laat mezelf tegen de deur aan naar beneden zakken terwijl ik die in het slot draai. Weldra is mijn gezicht kletsnat van de tranen die de vrije loop nemen. Verwoed veeg ik langs mijn wangen om ze droog te krijgen, maar het lijkt alsof het niet te stelpen is. Het duurt even voor mijn ademhaling terug normaal is en alle doem gedachten draaglijk worden. Loom maak ik mezelf los van de grond om tegen de wasbak aan te leunen. Elias' kleren zijn op de grond gevallen. Zijn geur hangt hier overal, gemengd met die van olie.
Gulzig neem ik wat slokken water van de kraan voordat ik met al mijn kleren aan onder de douche spring. Algauw gooi ik de kleren met spetters bloed op in de wasbak, die kan ik straks verbranden. Mezelf schrob ik helemaal schoon tot mijn huid er rood van ziet.
Wanneer ik eenmaal tot rust ben gekomen na nog een tijdje huilen onder het stromende water, kleed ik mezelf aan om terug te keren naar de kamer. Zonder iets te zeggen tegen Elias, gewoon omdat ik geen fut meer heb, kruip ik op bed. Mijn rug draai ik naar hem toe, zodat hij mijn gezicht niet meer ziet. Het nachtlampje klik ik uit zodat mijn kant van de kamer weer verduisterd is. Hopelijk is dit allemaal gewoon een nachtmerrie waardoor morgen alles weer is zoals het was voorheen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze leek niet te weten hoe snel ze uit zijn slaapkamer weg moest komen. Hij had haar in een kwetsbare positie gebracht waarin ze zich duidelijk amper op haar gemak voelde. Hoogstwaarschijnlijk zat ze haar tranen en gesnik nog in te houden tot op het moment dat de deur van de badkamer achter haar dichtviel.
Hij liet het simpelweg voor wat het was en liet het achter zich. Natuurlijk was hij een beetje geshockt dat Danté haar zodanig had mishandeld dat ze onder de blauwe plekken zat, maar hij wist ook dat erover malen hem niet verder zou brengen. Daarnaast kon hij het ook niet zomaar van Daphne verwachten dat ze als een open boek het hele verhaal zou vertellen, laat staan wat Danté haar allemaal aan had gedaan. Het ging hem daarbij eigenlijk ook vrij weinig aan wat er was gebeurd.
In haar afwezigheid had hij zich omgekleed voor het slapen gaan. Zijn jeans waren omgewisseld voor een paar voetbalshorts tot net boven zijn knieën, met een zwart t-shirt erboven. Normaliter sliep hij gewoonweg in zijn boxers of het paar shorts alleen, maar met het weten dat Daphne voor vannacht naast hem bleef slapen, maakte dat hij zijn routine dan toch aan had gepast. Het laatste wat hij wilde was een nieuw ongemakkelijk moment creëren. Hij hield er tevens ook niet van zijn littekens aan het licht te brengen in het gezelschap van iemand anders, omdat hij zich niet op zijn gemak voelde met iemand anders zijn blik brandend op zijn aangetaste huid.
De rest van de tijd die hij alleen had moeten spenderen, had hij enigszins verveeld doorgebracht. De vermoeidheid begon ook traag naar boven te komen. Met elke minuut die verstreek, voelde hij zich des te meer als een zombie en kon hij minder helder nadenken, het gewicht van zijn oogleden voelen toenemen. Het nam dan ook niet lang in voor hij in zijn bed was gaan liggen, de dekens slechts deels over zich heen geslagen door de hitte die zijn kleding met zich meebracht. Een kussen had hij nog net tussen hem en het andere deel van het bed ingelegd, toen hij Daphne de badkamer hoorde verlaten. Hij dacht dat het het beste voor hen beide was om een kleine barrière aan te leggen, al bestond deze maar uit een enkel kussen tussen hun lichamen, om te voorkomen dat ze wederom een paniekaanval krijgen zou.
Zijn ogen voelde hij beetje bij beetje dichtzakken. Haar voetstappen die naar het bed toe leidden weerklonken nog zacht in zijn gehoor, de matras lichtelijk voelen inzakken wanneer ze naast hem kwam liggen. Hoe het precies met haar was leek hij niet meer mee te krijgen; voordat hij toegaf aan zijn drang naar slaap had hij nog net wat vaag gemompel over zijn lippen kunnen verkrijgen.

"You better not drool all over my bed."

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Ik staar nog lang naar de muur in het duister. Elias kan de slaap verbazingwekkend snel vatten. Het is een waar mirakel dat hij ondanks alles wat gaande is, gewoon zijn ogen hoeft te sluiten om daarna als een blok in slaap te vallen. Ergens ben ik er jaloers op, ik wou dat ik dat ook kon. Helaas word ik geteisterd door akelige beelden uit heden en verleden.
Voorzichtig ga ik halverwege de nacht rechtop zitten na voor een zoveelste keer badend in het koud zweet wakker te worden. Met een bonkend hart staar ik opnieuw voor me uit. Elke maal dat ik mijn ogen sluit, speelt van alles zich opnieuw voor mijn ogen af. Danté op de stenen in een plas bloed, het nieuws van Damian, mijn lippen aan die van Elias gekluisterd. Het is vermoeiender om te slapen dan om wakker te blijven. Dus ga ik in de badkamer wat sloten water drinken om mijn eindeloze dorst te lessen in de hoop dat dat ook helpt tegen de bonkende hoofdpijn die ik ondertussen heb.
Pas tegen de ochtend lijk ik eindelijk diep in slaap weg te zakken. Eenmaal ik wakker ben, schijnt er al warm licht vanonder de randen van de gordijnen door. Loom knipper ik met mijn ogen om mijn vermoeide lichaam te laten wennen aan het feit dat ik echt uit bed moet. Tenslotte, dat is wat ik gewoon ben. Meteen van 's ochtends vroeg alles piekfijn in orde brengen thuis, echter hoeft dat hier niet. Ik ben namelijk niet thuis én ik heb niets te doen. Voorzichtig draai ik me om, waar een lege, koud plek naast me te vinden is.
Mijn wenkbrauwen vormen zich tot een frons. Blijkbaar heb ik echt diep geslapen, want Elias is nergens te zien. Omdat het een zware nacht was, besluit ik nogmaals te douchen. In de badkamer trek ik ongegeneerd alle lades en kasten open. Met mijn haren gedroogd en een mannen deo aan, voel ik me al stukken beter. Fris zie ik er niet uit met de donkere kringen onder mijn ogen, maar het kan me weinig schelen op dit moment. Slechts gehuld in een badhanddoek met mijn ondergoed van de dag voordien onder -wat me enorm stoort-, sluip ik de kamer terug in.
Net op dat moment hoor ik geklop op de slaapkamerdeur.
"Wait a sec, I'm not wearing anything!," roep ik.
Tegelijkertijd besef ik dat dat een domme opmerking is, want dat klinkt voor een man waarschijnlijk des te uitnodigender. Ik rol met mijn ogen om mijn eigen domheid, waarna ik de handdoek laat vallen en een hemd van Elias uit de kast pluk. Het valt onder mijn billen, dus voldoet het voorlopig. De bovenste knoopjes doe ik niet volledig dicht, het mag nog iets aan de verbeelding overhouden, maar Elias zag mijn oneffenheden toch allang. Ik mag gerust wat huid tonen.
"Avery," breng ik verbaasd uit als ik de deur open trek.
Ik had eerder een ontbijt op bed verwacht, dan Elias' ex die komt rondneuzen.
"What are you doing here?," voeg ik eraan toe met een glimlach.
Dit komt perfect uit. Elias die er niet is. Nu kan ik haar hopelijk uithoren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Avery

Verveeld haalde ze een hand door haar haar, het geroep van Daphne zwijgend aangehoord nadat ze op de deur van Elias zijn slaapkamer had geklopt. Haar verwachtingen van dat wat er tussen Daphne en Eli speelde gisteravond, waren dus écht uitgekomen. Het was haast te komisch voor woorden dat Eli zich al op de eerste avond van haar aankomst zich in de armen van zijn grootste rivaal had gestort. Althans, dat was wat ze zichzelf wijsmaakte onderwijl ze het beetje jaloezie dat omhoog kwam borrelen onderdrukte. Eli was haar die gevoelens niet waard en die trut van een Daphne al helemaal niet.
Toch liet ze zich niet van de wijs brengen door haar haatdragende gevoelens en zette ze een overtuigende glimlach op, zodra de slaapkamerdeur dan eindelijk geopend werd en ze Daphne onder ogen kwam. Avery kreeg tot haar verbazing een veelbelovende glimlach van haar terug.
"Hey." Ze keek kort langs Daphne heen, zoekend naar een ander gedaante in de slaapkamer die ze maar al te goed kende, maar nergens was de verschijning van haar lieftallige ex-vriend te bekennen. Voldaan vergrootte haar glimlach zich enkele millimeters; ze had ook gelijk gehad over het feit dat Eli hoogstwaarschijnlijk weg was voor een klus en zij en Daphne het rijk alleen zou hebben.
Met een vriendelijke expressie op haar gezicht keerde ze weer terug bij Daphne, kort geknikt naar de kleding in haar handen. "I saw that you didn't bring your stuff with you yesterday, and since I know what happened...," begon ze voorzichtig. "I thought you might appreciate some girl clothes to wear, at least until you have your own stuff." Ze had wel gezien dat Daphne de kleding van Eli aan het dragen was, dan specifiek zijn blouse, die waar ze vermoedelijk ook in geslapen had. Dat kon ze niet zomaar toestaan zonder wat roet in het eten te gooien en heel misschien de boel wat op te schudden, in de hoop dat Eli de volgende keer ook wat aan haar denken zou voordat hij voor haar gezicht vol met een ander meisje zoenen zou. Ze noemde het simpelweg het vereffenen van het scorebord.
"Can I come in?" vroeg ze haar, enigszins nieuwsgierig. "So.. you know, you can try on these clothes and we can see if they fit you right, or if you'd like something else to wear? Maybe figure out if there's something else you need?"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

"Yeah, he isn't here," bevestig ik als ik Avery's blik langs me heen zie dwalen.
Ikzelf vraag me ook af waar hij is. Waarschijnlijk op het matje geroepen omwille van zijn gedrag tegenover mij gisteren. Het zou me alleszins niet verbazen, er zal niemand tevreden zijn met mijn komst. Ik zorg voor problemen, wat iedereen weet.
Ik weet niet goed wat ik van Avery moet denken. Alleszins heeft ze wel lef om Elias en mij te benaderen. Dat mag ik wel aan haar. Want wie weet wat ze hier aantrof als Danté niet zo'n ongelofelijk eikel was die zijn handen niet kon thuishouden. Dan had ik wel op een andere manier troost gezocht bij Elias dan slechts met een douche in zijn privé badkamer.
"Sure come in," glimlach ik als Avery haar verschijning verduidelijkt.
Wauw. Volgens mij leest ze gedachten. Ik kan wel wat kleren gebruiken, bovendien spreekt haar kledingstijl me ook wel aan. Het is tijd om nu eindelijk mijn eigen persoonlijkheid én kledingstijl te ontwikkelen. Immers kan ik sowieso een tijd niet aan mijn kleren, zowel de politie als mijn ex-bendeleden zullen mijn huis wel in de gaten houden. Al twijfel ik of ze Dantés lichaam wel gevonden hebben, want ik had op zijn minst een uitnodiging op het politiekantoor verwacht. Misschien heeft Piro me alsnog beschermd.
"You're just fucking perfect aren't you," grijns ik terwijl ik de deur open trek en naar haar kleren gebaard.
"Underwear might come in handy, if anyone visits a store today, let me know. I think I'm not ready to show myself in public yet with this giant ass target on my back," grinnik ik terwijl ik op het bed plof.
Ik vraag me af wat Avery haar functie is hier. Vrouwen staan niet hoog in rang bij ons - bij mijn vorige familie. Toch heeft Avery het lef om zich te bemoeien met Elias en zijn leven. Dat betekent dat het haar of gewoon niet kan schelen of dat ze hier wel iets te zeggen heeft. Ik hoop op het laatste, wat sterke vrouwen om me heen kan geen kwaad.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Blijkbaar was haar zwervende blik door de kamer Daphne opgevallen, dat wat ze schouderophalend beantwoordde zonder enige woorden te gebruiken. Het had haar niet kunnen boeien dat het meisje door had gehad dat ze dan toch naar Eli aan het zoeken was. Ze nodigde haar uit naar binnen, in het hol van de leeuw, dat was het enige waarvoor ze hier was gekomen.
Een grote glimlach toonde ze wederom, achter haar aan naar binnen gelopen om de deur vervolgens achter zich te sluiten. De geur van Eli's cologne was nog lichtjes te ruiken bij haar binnenkomst. Het was een geur die ze ergens wel had gemist, al weigerde ze hier ooit wat over uit te spreken. Er verder over nadenken deed ze ook niet, zich al snel weer gericht op Daphne die de kleding die ze mee had gebracht wel leek te waarderen.
"I know, right," kaatste ze al lachend terug, het allesbehalve serieus bedoeld desondanks ze het wel als een compliment zag wat haar werd verteld. "I didn't exactly bring you underwear, but I am going to the store later today so I can buy some for you as well, don't worry." Haar maat wist ze niet maar ze was aardig goed in deze gokken en voor hoe het eruitzag, had ze ongeveer dezelfde maat als dat zij had. Ze zou het haar nog wel op een briefje laten schrijven voordat ze wegging. "Maybe you can write your sizes down on a piece of paper, maybe some colors or types you want me to look for?"
De kleding overhandigde ze zonder meer aan Daphne. "Here, try these on so we can see how they fit you." Zelf nam ze plaats op het bed, afwachtend tot het meisje het eerste setje van de twee aan zou passen, zodat ze kon zien hoe het stond.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Meteen stelt Avery voor om zelf naar de winkel te gaan. Handig, een beetje te handig en te vriendelijk. Ik besluit er me niets van aan te trekken. Als het me kleren en ondergoed oplevert, kan het me niet schelen of ze oprecht vriendelijk is of niet.
"Sure, I'll write it down."
Hoe ik dat ga aanpakken weet ik nog niet, want ik ben niet bepaald thuis in deze kamer. Al vind ik het niet erg om Elias' privacy te schenden en alle schoven zometeen open te trekken. Waarschijnlijk zou Avery vast zo nieuwsgierig zijn als ikzelf om wat er daarin te vinden is.
"Thanks, I'll be right back," mompel ik wanneer Avery me de kleren overhandigt waarna ze op het bed gaat zitten.
Gelukkig voor haar is er niets gebeurd in dat bed, want dat was hoogstwaarschijnlijk dan niet de plek waar ze zou willen zitten. Ik grijns even om die gedachte waarna ik mezelf terugtrek in de badkamer. Niet omdat ik preuts ben, gewoon omdat ik me schaam. Eenmaal per dag een meelijwekkende blik toegegooid krijgen, is meer dan voldoende. Ik weet ondertussen ook wel dat ik er niet uit zie. Hopelijk is de kledij voldoende verhullend.
Het eerste wat ik aantrek is een rode jurk. Het heeft brede banden over mijn sleutelbeenderen heen en verbergt mijn hals volledig. Mijn armen zijn wel bloot, wat me op zich minder stoort. Aan mijn ruwe handen te zien, valt het sowieso op dat ik aan gevechtssporten doe. Avery gelooft dat excuus vast wel. Voorlopig besluit ik om gewoon geen bh aan te doen, waardoor ik de bralette op de hoop met de te verbranden kleren kan gooien. Good riddance oud leven.
"I'm going for this one," besluit ik door de deur heen te roepen waarna ik de kamer terug instap.
Ondertussen vraag ik me af hoe hoog Avery in rang is hier. Ze heeft het lef om zomaar zich te bemoeien met Elias' zaken, wat ik wel kan appreciëren aan haar. Dat laat me afvragen wat ze hier betekent en of ze hier iets te zeggen heeft, want Elias is tenslotte wel de pleegzoon van diegene die alles hier draaiende houdt. Zelfs ik weet dat.
"So, how did you meet Elias?," vraag ik nieuwsgierig terwijl ik de schoven open trek op zoek naar papier.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Daphne zag ze al gauw in de badkamer verdwijnen om zich om te kleden. Waarom ze zich precies niet voor haar ogen om wilde kleden, was iets wat ze niet begreep, maar daarnaast ook niets waarnaar ze ging vragen. Ze ging geen aandacht besteden aan iets zodanig kleins, als ze hier waarschijnlijk toch geen antwoord op terug zou krijgen; ze zou er vast een reden voor hebben die ze haar toch niet geven wilde.
Na een kort tijdje ietwat ongeduldig gewacht te hebben, keerde Daphne's stem weer terug in de stille kamer. Zijzelf had al die tijd zonder gezelschap wat rondgekeken, alles weer in zich opgenomen dat ze al die maanden geleden voor het laatst met haar eigen ogen gezien had. Zijn kamer was niets veranderd.
Een beetje opgeschrokken door de badkamerdeur die open werd gezwaaid, richtte ze zich weer op het meisje. Een korte rode jurk viel strak langs haar figuur, haar heupen net zo gesierd als dat ze het zich bij zichzelf herinnerde. Het was een kledingstuk dat een enorm verleden met zich meedroeg. Een verleden die niet alleen zij voor ogen halen kon; het vormde een verleden dat ze onder andere met Elias deelde en eentje die hij net zo zeker nog als de dag van gisteren herinnerde zoals zij dat deed.
Ze glimlachte naar haar, deels tevreden en deels uit vriendelijkheid. "You look amazing girl." Ze had graag nog wat meer complimentjes uitgedeeld maar het was de vraag die Daphne vervolgens stelde, die haar zich letterlijk en figuurlijk terug liet trekken. Ze voelde zichzelf ietwat naar achteren schuiven op het bed zelfs al speelde dit compleet onbewust.
Haar nieuwsgierigheid had ze natuurlijk kunnen verwachten. Zij volgde in haar voetstappen, liet de naïeve Elias Nazari weer in zijn eigen val van goed vertrouwen lopen en sleepte zichzelf rang voor rang omhoog met zijn pleegvader aan haar zijde. Ze was net als haar, datgeen wat haar tot haar verbazing wat van haar stuk had gebracht. En toch kon dit alles nog flink in haar voordeel werken, bedacht ze zich, wanneer zich herpakte en ze haar zelfvertrouwen weer terug had laten verschijnen. Haar gewoonlijke facade zette ze weer moeiteloos op alsof ze deze nooit had laten verdwijnen.
"We first met when I just became a member of this gang. At one of the house parties they keep downstairs, sort of like the one yesterday." Het was nog altijd in haar gedachten gebleven hoe ze de hele avond hadden gedanst, zij hem had ingepalmd met haar charmes zonder dat hij hier erg in had en ze sindsdien voelde hoe hij alsmaar naar haar toetrok. Hij had een niet betere eerste vangst kunnen zijn en zelfs in haar dagdromen had ze het nog niet zo ver geschopt als dat ze dat had gedaan, nadat dat feest ten einde was gelopen.
"I thought he was hot, it seemed that he liked the way that I looked as well. With some alcohol in the game, it wasn't too hard to give into our desires.," vertelde ze met een grijns. "A story quite similar to yours, isn't it? I saw you two getting hot and heavy downstairs yesterday."
Haar grijns vergrootte zich lichtelijk. Er was niets mis met een beetje stoken voor eigen belangen, dacht ze zo.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Ik laat mijn blik over het jurkje glijden eenmaal ik me voor een spiegel bevind waarin ik mezelf volledig kan bekijken. Avery haar complimentje doet me glimlachen. Omdat Avery zelf naar achter schuift op het bed, volg ik haar voorbeeld. Gezellig. Ik ga op mijn buik liggen langs Avery heen terwijl ik mijn blik op haar lippen vestig die haar verhaal beginnen vertellen.
Het begin neemt me terug naar de avond voorheen. Het was fijn geweest om zorgeloos te dansen. Vooral met Elias aan mijn zijde die meer dan duidelijk een zwak heeft voor de foute meisjes. Avery is vriendelijk, maar ze ziet er geen katje uit om zonder handschoenen aan te pakken. Aan de manier waarop Elias op haar reageert, is te zien dat ze fout voor hem was geweest. Het kwam op hetzelfde neer met mij nu. Ik ben allesbehalve goed voor hem, maar het is alsof hij dat aantrekt.
"Hmm. Yeah, it did get quite hot," grijns ik bij de gedachte.
Op zich stoort het me niet dat het Avery, zijn ex, is met wie ik dit deel. Tenslotte kent zij hem voorlopig beter dan ik hem ken, wat me misschien wat voordelen kan opleveren. Voorlopig red ik het nog in mijn eentje, maar wie weet heb ik haar hulp ooit nodig.
"It's really different now," zeg ik terwijl ik me op mijn rug draai om naar het plafond te kijken. "I hope it just all an act, his cold looks and the mostly angry vibe," grinnik ik waarna ik Avery opnieuw aankijk om haar blik te peilen.
"But go on, I wanna know how this story ends," zeg ik met een speelse lach om mijn lippen.
Het kan me niet schelen hoe ze elkaar leerden kennen, ik wil weten hoe ze eindigden. Alleszins zijn ze niet langer samen, anders stond ze hier om me te wurgen, niet om me kleren uit te lenen. Dus ik vraag me af hoe precies hun romance is afgelopen en of er ooit zelfs één is geweest. Wie weet was het slechts één nacht en onderga ik ondertussen hetzelfde lot.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het antwoord dat ze terugkreeg, deed Avery wel afvragen wat er nog meer was gebeurd afgelopen nacht. Ze hadden beneden behoorlijk aanhankelijk geleken. Dat ze Daphne de volgende ochtend in zijn kamer weer had gevonden, liet ook de hint vallen dat ze meer hadden gedaan dan slechts wat zoenen zoals ze tijdens het huisfeest hadden gedaan.
Ergens had Daphne wel gelijk gehad, toen ze echter begon over Elias zijn gedrag. Zij kende hem even goed als een grimmig persoon. Alhoewel Avery wist dat hij dat niet altijd was, wist ze hoe hij zijn kon wanneer alles hem hoog zat en de frustratie hem over begon te nemen. Ze was er al die tijd nog niet achtergekomen hoe het daarmee verder zat. Ze glimlachte naar haar. "When I find out, I'll let you know." Een knipoog volgde.
Dat ze het verhaal verder wilde weten, had haar even van haar stuk gebracht, een beetje verbazing op haar gezicht laten zien onderwijl ze Daphne aankeek. "You're a really curious girl, aren't you..?" Ze was wel heel nieuwsgierig. Opvallend ook, om alsmaar door te vragen. Het was niet alleen interesse wat boven water was gekomen; het was ook een uitzoekende aard die ze bleek te hebben, of een achterliggend plannetje. Doch wilde Avery niet laten weten dat ze een vermoeden had dat er meer achter zat dan alleen wat curiositeit; alsof er niets aan de hand was, begon ze verder te praten.
"We got into a relationship, which lasted for a couple of years. He just couldn't handle all the attention I got. He wanted me all to himself, I just wanted my freedom. Let's just say that was too much for him to handle." Ze lachte wederom, ditmaal wat zenuwachtiger door het onderwerp waar ze het over hadden, en keek voor zich uit. "So he broke up with me."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne liet zich niet van haar stuk brengen door Avery's opmerking. Ja. Ze was inderdaad nieuwsgierig. Omdat ze niet op haar mondje gevallen was, durfde ze ook zomaar overal naar vragen als ze zich iets afvroeg. Subtiliteit was geen van haar eigenschappen, daar was Daphne te direct en rechtuit voor. Haar gezicht sprak vaak al boekdelen alvorens ze wat zei.
"He broke up? I was pretty sure you dumped him, huh," zei Daphne bedenkelijk.
Door hoe nerveus het Avery maakte, kon ze makkelijk afleiden dat het nog een open wonde was bij hen beiden. Stom, vond ze. Als ze elkaar zo nodig hadden, waarom hadden ze dan alles opgegeven. Al liet ze die gedachte snel varen. Zelf had ze interesse in Elias, dus Avery kon beter ver uit zijn buurt blijven. Bovendien was ze zelf niet bepaald goed in het afhandelen van relaties. Je kon uit elkaar hebben en er stiekem spijt van hebben beiden of je kon gewoon je partner vermoorden. Het laatste zorgde voor iets meer nachtmerries en paranoia.
Bij die gedachtes kreeg Daphne weer bijna een paniekaanval. Haar strot werd dichtgeknepen en ze wendde haar blik gauw af van Avery. Gelukkig stapte Elias net binnen. Daphne duwde zichzelf elegant overeind om haar handen langs haar lichaam te laten glijden zodat de stof de juiste plekken accentueerde.
"Morning," glimlachte ze breed.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De gehele ochtend had hij doorgebracht in de gebieden van de vijand. De paar deals die hij had moeten sluiten, waren energie rovend geweest. Hij kon de pijn nog voelen kloppen in zijn hoofd, nadat hij verscheidene keren in een situatie beland was waar het alles van hem vergde om door te zetten. Anthony had hem afgestuurd op wat waardige tegenstanders die hij tot bondgenoten maken moest, met al het geweld dat benodigd was om dit te bereiken.
Bij het binnenstappen van het bendepand, liep zijn adrenaline nog op volle toeren door zijn lijf. Hij voelde zijn vingers lichtelijk trillen van de stress van eerder, een teken die hij al vele malen eerder ervaren had maar desalniettemin elke keer weer net zo irritant voelde als daarvoor. De rode plekken op zijn knokkels zouden binnen nu en een paar uur tot paars kleuren en de missende kogels in het magazijn van zijn pistool, verried het tafereel dat zich had afgespeeld in de vorige uren.
Zuchtend stopte hij zijn pistool weg achter zijn broekriem. Zonder een woord uit te spreken, liep hij door de woonkamer recht door naar de trappen, om niet veel later de gang van alle kamers te belopen. Hij had geen zin noch energie om met iedereen te praten over hoe zijn ochtend was geweest. Eli had zijn zinnen gezet op het doorbrengen van de rest van de dag in zijn kamer. Vanavond zou hij zich wel weer laten zien, wellicht, als hij er dan zin in had.
Deze plannen waren echter van kortere duur dan hij had gedacht. Bij het openen van de deur naar zijn slaapkamer, zag hij er twee personen zitten die hij liever niet weer gezien had; Daphne en Avery. Hij had natuurlijk ergens verwacht dat Daphne er nog te vinden zou zijn, maar al had hij het niet willen toegeven, had hij ergens gehoopt dat ze zijn kamer alweer verlaten had. Dat Avery aan haar andere zijde zat, was nog slechter nieuws geweest. Zij was wel de laatste die hij op dit moment had willen zien.
Hij hief zijn wenkbrauw kort op, een beetje verbaasd om de twee te zien. Avery weigerde hij aan te kijken, waardoor zijn blik als vanzelf bij Daphne bleef hangen. Haar groet beantwoordde hij kort mompelend terug. Zijn aandacht was al te snel verlegd geweest naar haar jurk, om zich nog druk te kunnen maken over dat wat ze vertelde. Sindsdien voelde hij lichte woede in zich terugkeren.
Grimmig zag hij hoe ze haar handen ietwat over haar figuur liet glijden, die bedekt werd met een maar al te bekende, prachtige jurk. Hij zou dat kledingstuk nooit kunnen vergeten en nog uit duizenden herkennen, hoe lang geleden het ook was dat Avery deze gedragen had. Hij had haar deze immers gegeven.
"That dress ain't yours," beet hij Daphne toe, te overvallen door zijn frustraties om ook maar een vriendelijke toon hieraan te pas te kunnen laten komen. Hij wees naar de deur van de badkamer en liet zijn ogen strak bij de hare. "Take it off. Do it, now."
Bitter wendde hij zich tot Avery, waar hij een enigermate grijns zag verschijnen. Klein maar spottend, alsof ze hier meer plezier uithaalde dan dat ze haalde uit het feit dat ze Daphne zover had kunnen krijgen om die jurk aan te trekken. Het liet zijn bloed koken van woede.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Daphne

Elias ziet er verbaasd uit. Zijn wenkbrauw trekt hij op terwijl hij Avery en mij bekijkt. Heel bewust ontwijkt zijn blik die van Avery, het vijfde wiel aan de wagen, waardoor ik recht in zijn ogen staar. Kort mompelt hij een begroeting terug. Vanaf dan slaat zijn humeur volledig over. De verbaasde en vooral vermoeide blik, verandert naar een woeste uitdrukking. Nooit eerder had mijn lichaam een kwade blik tevoorschijn getoverd, tenminste, niet bij andere mannen dan Danté.
Heel even denk ik te weten waarom hij kwaad kijkt. Zou het kunnen zijn om de blauwe plekken die het mouwloze exemplaar tentoon stelt? Echter maakt zijn uitspraak komaf met mijn gedachte.
De jurk?
Het gaat hem om de facking jurk? Dit slaat echt alles. Danté is vaak woedend geweest op me en ik heb enorm veel verdragen, maar dit pik ik niet. Al helemaal niet van Elias. De afkeer die ik voorheen nog voor hem heb gevoeld, is snel teruggevonden.
"Take it off. Do it, now."
Wel. Dan kan hij krijgen wat hij wil. Het voelt alsof mijn bloed kookt van woede. Dan heb ik mijn ex eindelijk afgeknald om van zijn terrorisatie af te zijn, begint Elias me te domineren.
Best. Ik kan perfect aan zijn wensen voldoen.
De zoom van de jurk grijp ik met beide handen vast. Avery zit sowieso in het complot, want vanuit mijn ooghoeken zie ik haar grijnzen naar Elias. Helaas voor haar ben ik behoorlijk wraakzuchtig. Dit zal ik alleszins niet vergeten. Al twijfel ik er niet aan dat Avery dit ook niet gauw zal vergeten. In een mum van tijd heb ik het kledingstuk over mijn hoofd getrokken. Het ontbloot mijn lichaam, gehuld in slecht een string. Gelukkig heb ik een killer body en niets om me over te schamen. Ruw gooi ik de jurk naar Elias' hoofd.
"Fine, here you have it. Fuck off," snauw ik hem toe waarna ik me naar Avery richt.
"Get out, you bitch!," roep ik haar gepikeerd toe.
Ik liet me dan wel tot moes slaan door Danté, maar ik laat me absoluut niet doen door een of andere snol die denkt dat ze me kan gebruiken om haar ex terug te pakken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld