Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O// You don't need no other love, we can keep

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Michael was blij toen Stacy hem niet had opgemerkt, hij had geen zin in drama. Hij zag Veronica in zin ooghoek met de drankjes aankomen en hij glimlachte naar haar toen ze de drankjes op tafel zette. "Dankjewel"zei Emilio alsof hij haar snel van de tafel wou. Michael daarentegen negeerde hem en keek haar aan. "Nogmaals bedankt voor gisteren." zei hij en wees naar zijn handen. Zijn handen waren nog steeds ingebonden met wat Veronica rond zijn handen had gedaan. Zelf had hij nog geen tijd gehad om te verversen, maar normaal deed hij dit nooit dus al bij al viel het echt wel mee. Michael had kennelijk al genoeg gedronken, want toen hij een slok nam van zijn nieuwe drankje, sloot hij even zijn ogen. "Zou ik alles ook kunnen afrekenen?" vroeg hij haar en glimlachte. Hij was van plan om zodadelijk te vertrekken richting huis, want morgen stond hem een lange dag voor de boeg. Hij nam zijn portefeuille en gaf haar een briefje van vijfhonderd euro. Hij wist niet of het genoeg was voor de rekening die hij had opgebouwd met zijn vrienden, dus voegde hij eraan toe: "Als het niet genoeg is, geef je maar een seintje. Als het wel genoeg is, mag je de rest houden wat over blijft." Geld was voor hem geen probleem, dus als het nu honderd euro minder was, ging hij echt niet merken. Het was dan ook duidelijk dat hij geld had, als je zijn auto's en zijn woning zag. Zelf zag hij er gewoon uit als een jongen en geen miljonair. Hij had alles ter beschikking. Hij had meerdere huizen, bij elk huis waren meerdere auto's en het interieur sprak ook voor zich. Hij had ook zijn privéjet, maar hij gebruikte deze enkel in noodgevallen. Zo zat de politie hem drie jaar geleden op de hielen en vertrok hij voor een jaar naar een van zijn andere verblijven. Hij was ook altijd met deze jongens op gang, maar niemand wist dat ze nog een honderd man over de hele wereld had, die nooit met hem gelinkt kunnen worden.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Wanneer ze weer wilt vertrekken me de plateau hoort ze wat Michael zegt, en ze kan het niet laten om even te glimlachen. 'Geen probleem, ik ben blij dat het al beter gaat ermee. En je kan nu afrekenen', zei ze. Ze was van plan hun rekening erbij te gaan halen, maar in plaats daarvan krijgt ze een briefje geld in haar handen gedrukt, met de nodige uitleg erbij. 'Wel, bedankt', zei ze tevreden, terwijl ze het briefje wegstopte. Dat was zeker meer dan hij had moeten betalen vanavond, en dus fooi die ze zelf mocht houden. 'Een fijne avond nog', zei ze met een knikje, alvorens ze vertrok en de rekening erbij haalde achter de bar. Meer dan honderd euro fooi had ze gekregen, hij had duidelijk geld genoeg, en hij was niet bang om dat te laten zien. Ze stak het juiste bedrag dan ook in de kassa, en stak haar fooi in haar eigen zak, alvorens ze haar baas zag aankomen. 'Goed gewerkt vanavond dames, we gaan hier zo afronden dus je mag tegen de gasten zeggen dat ze stilaan kunnen beschikken. Het is laat genoeg geworden', zei hij, waarna hij naar achter verdween. De tijd was snel gegaan, zo leek het toch in ieder geval want ze was nog helemaal niet moe en kon al naar huis vertrekken. Ze had intussen dan ook een taxi verwittigt om haar te komen oppikken over een half uur. Ze hoopte dan inmiddels klaar te zijn en iedereen buiten gekregen te hebben, wat soms nogal moeizaam kon gaan, zo had de rest haar verteld. De bar werd dan ook gesloten en de rekeningen die nog betaald moesten worden werden aan de tafels gebracht. Veronica volgt het voorbeeld van de rest en loop richting een tafel in de buurt van de uitgang, waar ze de rekening geeft, en geduldig wacht tot de jonge heren het juiste bedrag zouden geven. Deze hadden echter nog niet echt zin om te vertrekken, en dat werd al snel duidelijk van het moment dat een van hen Veronica bij haar middel naar hem toetrok, en haar van kop tot teen bekeek. Geschrokken door de reactie verstijfde ze, en toen ze eenmaal besefte wat er gebeurde probeerde ze zich los te maken. 'Ik verzoek u om uw rekening te betalen en te vertrekken of ik roep mijn baas erbij', zei ze op dreigende, maar toch nog steeds beleefde toon, terwijl ze zijn armen van haar af drukte en een stap achteruit zette. Wat volgde bracht haar compleet in verbazing, en haar niet alleen. Voor ze het goed en wel besefte was de jongeman opgestaan, had haar aan haar arm mee richting de uitgang getrokken en tegen de muur gedrukt. De rest van de groep was nietsvermoedend blijven zitten, kennelijk zodat het niet zou opvallen wat er aan het gebeuren was. Nog voor Veronica een schreeuw wilt uitbrengen voelt ze hoe ze de mond gesnoerd wordt, en de man haar steviger tegen de muur aandrukt, zijn handen zoekend over haar lichaam. 'Ik heb geen geld bij me, alsjeblieft laat me met rust', zei ze protesterend terwijl ze zich probeerde los te maken uit zijn grip. 'Geloof me maar, naar geld was ik niet op zoek', hoorde ze de man met een grijns zeggen, waarop een koude rilling over haar rug heen ging. Ze wist dat ze hier weg moest komen, maar hij had haar zo klem gezet dat ze hier ongewapend niet uit zou komen zonder zelf op de grond te eindigen.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Veronica had zijn tafel intussen verlaten en Emilio keek hem fronsend aan. "Gaat het wel goed met je?" vroeg hij, waarop Michael even verward leek. "Fooi, zoveel. Straks is het duidelijk." zei Emilio en Michael haalde zijn schouders op. "Denk je echt dat zij er wat op tegen heeft om fooi te krijgen? De arme dame kan eens haar auto niet laten repareren." zei hij schuddend met zijn hoofd. Hij had misschien nooit echt fooi gegeven, maar hij wist dat Veronica in een moeilijke situatie zat. Het geld kon hij ook wel missen, dus beter dat hij dan iemand ermee kon helpen. Michael dronk het laatste beetje whiskey uit en liep richting zijn vrienden. Hij ging even gedag zeggen, want hij wou niemand ongerust maken. De bar was aan het leeglopen en Michael besefte nu pas hoe laat het was. Hij was hier ook echt ontzettend lang geweest, niet dat dat raar was voor hem. Na enkele minuten, liep hij dan ook richting de uitgang. Hij keek nog even naar de bar, waar hij dacht Veronica aan te treffen, maar tot zijn verbazing was ze daar niet te vinden. Ze staat vast ergens achter, dacht Michael, dus besloot hij om gewoon de bar te verlaten. Op zijn dode gemakje wandelde hij naar de uitgang, maar wat hij daar aantrof maakte hem furieus. Een of andere kerel zat aan Veronica, wat zeker niet gewild leek. Ze probeerde haar los te maken, tevergeefs. Michael besloot in te grijpen. "Dit is toch niet hoe je een dame behandeld." zei hij tegen de man. De man draaide zich om, nog steeds met Veronica ingeklemd en lachte. "Blackwood die het opneemt voor een dame, dat is ook een eerste keer." zei de man en Michael snapte er niets van. Kende hij deze man? Na even nadenken, vloekte hij stil. De man die hij had laten lopen, stond nu voor hem. "Laat haar los, Jeremy. Zij heeft hier niets mee te maken." zei hij en wandelde nog dichter. De mannen aan de tafel stonden ook meteen op en in zijn ooghoeken zag hij zijn jongens dichter komen. Michael kon enkele van hun aan, maar de groep was te groot om in zijn eentje af te handelen. Hij wou dan ook niet dat het tot een gevecht zou lijden, maar Veronica moest bij Jeremy vandaan. Die man dacht dat de wereld rond hem draaide en dat hij kon doen en laten wat hij wou. Jongens, was hij verkeerd. "Ik herhaal het maar 1 keer, Jeremy. Laat de dame gaan." zei hij nogmaals, maar met een duidelijke dreigende toon. Toen Jeremy nog steeds niet deed wat Michael van hem gevraagd had, schudde hij zijn hoofd. Zijn blik wendde hij even naar Veronica, voordat hij zijn handen tot een vuist maakte en hem recht in het gezicht sloeg. Jeremy's jongens liepen naar hem toe, maar Emilio was al tussen beide gekomen. De rest van Michael's jongens beschermde hem ook zo goed als mogelijk. Jeremy was even verward door de klap. Nu was het best om Veronica daar weg te krijgen. "Veronica, bar, nu." zei hij. Drie korte woorden die hij riep, zodat ze veilig was en niet in het midden van een gevecht kwam. De kleine seconde gaf Jeremy de kans om zijn zwakke moment te misbruiken en al snel voelde hij een vuist in zijn gezicht. Zo ging het nog even door, beide partijen helemaal bebloed, maar Michael was dit gewoon, Jeremy niet. Jeremy was zwak aan het worden en Michael maakte hier dan ook gebruik van. Met een laatste klap zorgde hij er dan ook voor dat Jeremy KO op de grond viel. "Ruim dit op," zei hij tegen zijn jongens,"en ga jullie daarna verzorgen. Jullie zijn toegetakeld." Al snel begonnen de jongens de lichamen te verplaatsen en Michael zag dit als zijn kans om naar Veronica te gaan.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Voor een moment dacht ze dat ze niet weg zou komen. Niemand binnen zou haar horen door de muziek, en ze wist niet of iemand die zou passeren zelfs zou ingrijpen. Het soort mensen dat hier kwam waren niet bepaalde de meest vrouwvriendelijke types, en andere vrouwen zouden niet durven ingrijpen. Met wat geluk zou haar baas haar plotse verdwijning opmerken en komen kijken, maar die hoop was ze ook al snel verloren toen ze voelde hoe de mans steeds dichter tegen haar aan kwam staan, en haar begon aan te raken. "Laat me alsjeblieft met rust', zei ze smekend, en alvorens ze een schreeuw kon uitbrengen hoorde ze de deur opengaan, en zag ze al snel hoe Michael vlak naast hen kwam staan, en de man aansprak op zijn gedrag. Ze kenden elkaar, en niet op een goede manier, dat was duidelijk. Werd ze nu aangepakt omdat deze man dacht dat ze bij Michael hoorde? Ze had er werkelijk geen idee van, maar dit was niet goed en ze moest hier zo snel mogelijk weg geraken voor de situatie uit de hand zou lopen, en deze man het op haar zou uitwerken. Volledig verstijfd bleef ze staan, en angstig keek ze van de man naar Michael en weer terug. Zijn woorden leken geen enkel effect te hebben op de gast die geen centimeter verroerde, en haar dreigend tegen de muur bleef drukken bij het minste dat ze nog maar naar voor kwam met haar lichaam. Totaal onverwacht wist Michael uiteindelijk uit te halen, haar moment om weg te lopen want de man deinsde achteruit, en keek met een dwaze blik om zich heen. Nog voor ze zijn woorden afwacht rent ze langs de groep door naar binnen toe, waar ze totaal overstuur achter de bar door verder loopt naar achter toe, waar ze in de ruimte waar haar spullen liggen op een stoel gaat zitten om te bekomen. Al snel komt een van haar collega's naar achter gehaast om te vragen of het wel met haar gaat, waarna ook haar baas op het toneel verschijnt. 'Ik heb gehoord wat er gebeurd is net, ik ga dat crapuul meteen buiten zetten maak je maar geen zorgen, zo een dingen gebeuren niet opnieuw, blijf hier!', hoort ze hem zeggen, waarop ze lichtjes knikt, en zonder wat te zeggen blijft zitten. Ze had al veel ergere dingen mee gemaakt in haar carrière, maar meestal verwachtte ze het wel en kon ze er op reageren. Nu kwam het echter totaal uit het niets, en van iemand die zelfs niets met de missie te maken had, en dat had haar best wel laten schrikken waardoor ze nu met een vervelend, benauwd gevoel zat. Al een geluk dat Michael gekomen was, want ze had oprecht geen idee hoe de avond anders voor haar geëindigd zou zijn. Dit was de reden waarom ze liever bewapend op missie ging, zodat dit niet hoefde te gebeuren zonder dat ze er wat aan kon doen. Ze voelde zich werkelijk hulpeloos, en het liefst van al wou ze zo snel mogelijk naar huis. Nogmaals verwittigde ze dan ook haar taxi dat ze moesten opschieten, zodat ze zo snel mogelijk op haar appartement zou zijn, en dit morgen zou kunnen doorgeven via de telefoon, aangezien er geen meeting gepland stond.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Michael werd aangesproken door de baas van de bar. Michael kende hem goed en de baas wou hun als klant ook niet kwijt. Ze spendeerden hier te veel geld. "Maak je geen zorgen, dat wordt geregeld." zei Michael met een knik. Hij wou naar binnen lopen, maar de man hield hem tegen. "De bar gaat sluiten."zei hij enkel. Michael negeerde de man dan ook en liep naar binnen. Nergens was Veronica te bespeuren, dus vermoedde hij dat ze achter zou zitten. Wat hij nu ging doen mocht hij niet, maar hij was nu ook niet echt gekend voor het volgen van de regels. Zonder nadenken liep hij achter de bar door naar de ruimte erachter. "Veronica?" vroeg hij, maar al snel zag hij haar zitten met enkele meiden rond haar. Hij schraapte kort zijn keel en de dames rond haar keken hem aan, alsof hij wat geprobeerd had bij haar. "Gaat het?" vroeg hij terwijl hij alsmaar dichter bij haar kwam. Hij bleef op een veilige afstand van haar staan. Hij wou haar dan ook niet bang maken. Zijn zus had ook zo gereageerd toen dit bij haar gebeurde. Ze was bang van elke man, had huilbuien en Michael wou zeker zijn dat ze wist dat hij niet zo was. "Ik denk dat het veiliger is als ik je naar huis breng. Of je kan bij mij thuis even bekomen. Ik heb een leuke zetel waar iedereen zich beter door voelt?" zei hij met een kleine glimlach. Hij voelde zich schuldig. Was dit zijn fout? Had Jeremy hem in de gaten gehouden? Zou ze nog meer lastig gevallen worden? Niet dat het uitmaakte, want Jeremy bevond zich nu in een kelder onder het huis van Emilio, of hoopte hij alleszins toch. Dit stuk vuil ging het licht niet meer zien. Het bloed van Jeremy bevond zich nog steeds op zijn handen, maar gemengd met zijn eigen bloed. Zijn gezicht was er niet veel beter aan toe. Hij vermoedde dan ook dat hij een blauw oog had gekregen.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Voor even bleef ze zitten. Ze dacht na over wat ze morgen op bureau zou moeten vertellen. Had ze zich te snel met hen gemengd, en zat ze nu in de problemen doordat ze samen werden gezien? Erger kon het op dit moment niet worden, en ze was ook vastberaden om door te zetten. Dit voorval zou haar niet ontmoedigen om het te laten opgeven, integendeel. Ze moest verder, en ze keek dan ook op toen ze de bekende stem van eerder hoorde. Michael was haar komen zoeken, en ze kon er niet aan doen, maar het maakte haar ergens gelukkig wetende dat hij zich toch zorgen had gemaakt om haar. Dat was een goed teken. Hij had evengoed gewoon kunnen vertrekken, maar het feit dat hij terug was gekomen om haar te zien en te vragen of alles oké met haar ging, dat deed haar goed, en gaf aan dat ze de goede weg op was. 'Het gaat wel, gewoon geschrokken. Zoiets zie je niet meteen aankomen op je tweede avond aan het werk..', zei ze met een zwakke glimlach, alvorens ze opstond van de stoel, en de meisjes een geruststellend knikje gaf, als teken dat het wel weer ging met haar en ze zich geen zorgen moesten maken. Ze stapte wat dichter naar Michael toe en bekeek zijn gezicht. Hij was gewond, dat was zeker. 'Het spijt me, daarvan, en dat je er tussen bent moeten komen. Het was niet de bedoeling dat dingen uit de hand zouden lopen. Ik ging gewoon de rekening brengen en voor ik het wist.. sorry', zei ze, en even keek ze naar de grond. 'Dat klinkt als een goed plan, dan kan ik ook even je gezicht bekijken want dat ziet er niet best uit, en ik vrees dat die hand ook weer open ligt..'; zei ze, doelend op het bloed dat op zijn handen zat. Meegaan naar zijn huis, een hele stap. Het betekende in ieder geval dat hij haar ergens vertrouwde, en het zou haar de kans geven om te zien waar en hoe hij precies leeft, en misschien wat persoonlijke informatie over hem te krijgen. Alleen maar goed, en na wat er net gebeurd was besefte ze dat ze deze kans niet kon laten liggen. Ergens maar goed dat dit was voorgevallen. Het gaf haar in ieder geval een grote kans vanavond, die ze zou grijpen. 'Maar ik wil je niet nog meer storen dan ik al gedaan heb, dus ik wil je vanavond niet verder tot last zijn als je liever alleen zou zijn', zei ze nog.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Michael glimlachte toen ze korter kwam. "Snap ik. Het is ook niet de bedoeling dat je zo behandeld wordt." antwoordde hij. Michael schudde zijn hoofd. "Maak je geen zorgen hierover. Ik heb al vaker dit meegemaakt, weet je nog? Ik heb er ook zelf voor gekozen om in te grijpen. Geen sorry meer. Als iemand al sorry moet zeggen ben ik het wel. Die man zit achter mij, zag ons gisteren vast samen. Het was echt niet mijn bedoeling om je hiermee te belasten." zei hij en beet op zijn lip. Het was niet de bedoeling geweest en het is niet alsof ze belangrijk voor hem was. Of was ze dat wel? Hij kende de dame nog maar net. Ze was knap, dat zeker, maar Michael gaf geen voorkeur aan vrouwen. Waarom dacht Jeremy dan van wel? Misschien omdat hij haar wel aansprak? Dat had hij inderdaad nooit gedaan, dus iets moest hem aantrekken. Hij schudde het snel van zich af. Hij zou Jeremy morgen wel ondervragen. "Je stoort niet, ik heb dit veroorzaakt, dus lijkt me meer dan eerlijk als je wat tot rust kan komen bij mij thuis." zei hij en ergens voelde hij zich hier oncomfortabel bij, maar hij kon ook niet anders. Hij was de reden dat ze was lastig gevallen, dus hij kon enkel dit aanbieden. "Kom maar." zei hij waarna hij haar begeleidde naar zijn auto. Hij deed de deur voor haar open en sloot deze toen ze eenmaal de auto was ingestapt. Daarna liep hij naar zijn kant en stapte in. Hij zette de motor aan en reed naar zijn huis. De bekende straten van gisteren reed hij door en eens hij wat verder reed dan hij haar gisteren had afgezet, zuchtte hij nerveus. Hij had nog nooit iemand mee naar zijn huis genomen en hij twijfelde nu nog meer dan daarnet. Hij duwde de gedachte aan de kant en reed door. Na een 35 minuutjes rijden, reed hij de oprit op, zo de garage binnen. Hij parkeerde zich naast zijn andere auto en stapte uit.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Stilzwijgend knikte ze, maar ze nam toch op in haar gedachten wat hij zei. 'Achter je aan?', vroeg ze wat verbaasd, eenmaal ze in de auto zaten en bijna bij zijn thuis waren aangekomen. Ze moest natuurlijk doen alsof ze van niets wist, en tegelijk mocht ze ook niet te lomp overkomen, en wou ze wel interesse tonen in wat hij haar vertelde. Het was dus maar zo normaal dat ze dit vroeg, zeker omdat het betrekking had op haar, aangezien de man hen waarschijnlijk had samen zien lopen en haar daarom had lastiggevallen. Ze had dan ook het recht om die vraag te stellen, en was benieuwd naar zijn antwoord. Meer zei of vroeg ze niet die rit, tot ze bij zijn huis aankwamen. Ze had het gebouw op foto gezien op kantoor, en in het echt zag het er toch net wat indrukwekkender uit. Groot, dat zeker, en het interieur zou vast ook wel evenaren aan het huis zelf. Eenmaal in de garage stapte ze uit de wagen, en wachtte geduldig tot ook hij was uitgestapt. Intussen bekeek ze de wagens even die op een rijtje stonden. Zijn levensstijl was zeker niets voor haar, integendeel. Veronica hield wel van wat luxe, maar in een kasteel als dit zou ze niet kunnen wonen, en ook het aantal wagens en interieur waren veel te chique voor haar. Ze hield er wel van om zichzelf nu en dan te verwennen, maar dan in een hele andere proportie dan wat hier te zien was. Het overrompelde haar zelfs wat. Ze wist dan ook niet goed wat zeggen, en besloot maar gewoon open kaart te spelen over wat er eerder was voorgevallen. 'Kan ik beter bij je wegblijven voor mijn eigen veiligheid?', vroeg ze, nog voor ze de garage verlaten hadden. Het was een vraag die er oprecht uit kwam, en die ze vond dat ze wel moest stellen. Ze had geen idee wat zijn reactie zou zijn, en misschien zou het hem juist weg duwen, maar ze was nu al zo ver gekomen dat ze wel even moest aftasten. Het was ook zeker geen abnormale vraag.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Michael had haar vraag genegeerd, want hij wou haar niet te veel vertellen. Je wist nooit met wie je te maken had. Toen ze vroeg of ze bij hem moest wegblijven, haalde hij zijn schouders op. "Weetje, ik weet het niet," zei hij eerlijk,"soms denk ik dat iedereen best bij me vandaan blijft, maar aan de andere kant kan ik ook beschermen wie ik wil. Bijvoorbeeld, ik heb je in die situatie gekregen, maar heb je uiteindelijk ook gered. Wacht, ik bedoel dit niet seksistisch ofzo. Ik denk dat een vrouw zeker haar mannetje kan staan, maar zo zag het er daarnet gewoon niet uit." De vraag deed hem wat nadenken. Deze dame zei wat ze dacht en ergens waardeerde hij dit. "Volg me maar." zei hij nog voor hij de garage verliet en de trappen naar boven stapte. Voor hij de deur open deed, keek hij even achter zich, naar Veronica. "Mijn broertje en mijn moeder slapen alvast. Je mag lawaai maken en gewoon praten, maar probeer niet te roepen ofzo, alsjeblieft. Mijn moeder moet morgen naar het ziekenhuis, dus ik wil haar wat laten slapen." zei hij, waarna hij de deur opende en naar binnen liep. Hij was benieuwd wat de dokters morgen gingen zeggen. Hij hoopte op een mirakel, maar als hij eerlijk was met zichzelf was dat niet wat hij moest verwachten. Hij had de dokters zoveel geld betaald om eender welk medicijn te vinden, maar tevergeefs. Zijn moeder was 'beyond hope', zo is hoe de dokters het vertelden. Michael wou het nog steeds niet geloven, maar zijn moeder zag er niet goed uit. "Daar is de zetel waarover ik sprak." zei hij lachend. De zetel was ook gewoon comfortabel. De living was ook erg verschillend met de garage. De garage was ontzettend luxueus, terwijl de living wel groot was, maar authentiek. Zijn moeder had hem helpen inrichten, toen ze wat aan de betere kant was. De TV was niet zichtbaar, maar kwam automatisch uit de muur als hij op een knop duwde. Dit was zo met al zijn waardevolle spullen. "Ik haal je alvast een dekentje. Moet je iets hebben om te drinken?" vroeg hij nog terwijl hij de kamer ernaast naar binnen liep voor een dekentje. Met een snuggie liep hij terug naar de living en gaf haar deze aan. Het was echt heel comfortabel.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Ze luisterde naar wat hij te vertellen had. Het klonk logisch. Hij had haar eerder geholpen, maar tegelijkertijd was ze door hem ook in de situatie belandt. 'Daar zal ik dan eens over moeten nadenken, of het het waard is', zei ze, zonder er verder nog op in te gaan. Natuurlijk had ze geen keuze en zou ze in zijn buurt blijven. Ze was hier namelijk met een doel, maar dat wist hij niet ,en dus moest ze het zo goed mogelijk volhouden om te doen alsof het haar afschrikte wat er vandaag gebeurd was, terwijl ze heel goed wist hoe het zat en wat ze moest doen. Bij de deur hield hij halt, waarna hij haar vertelde over zijn gezin, en dat ze dus best wat stil kon doen. Ze knikte instemmend, als teken dat ze het begrepen had en zou doen, waarna ze achter hem aan naar binnen liep. Zijn moeder was ziek, dat wist ze niet. Het stond nergens in de documenten die ze had bekeken, eigenlijk stond er helemaal niets in over zijn familie, terwijl dat bij de andere leden wel het geval was. Vreemd, en zeker iets om te onthouden en meer over te vragen. Eenmaal in de woonkamer nam ze plaats op de bank, waarna ze haar hoofd schudde toen hij vroeg of ze iets moest drinken. Ze was ook niet van plan om te lang te blijven. Morgen moest ze weer op bureau zijn, en eigenlijk zou ze het liefst nu al in bed kruipen, maar het was alleen maar goed voor de opdracht dat ze hier nu bij hem zat, en dus moest ze het ook gewoon meespelen en nog een tijdje blijven zitten, wat met hem praten, liefst niet over wat er eerder gebeurde. Ze wist dat hij dan zou dichtklappen en dat ze helemaal geen informatie meer zou krijgen, waarvoor ze hier uiteindelijk wel was. 'Bedankt', zei ze met een kleine glimlach, waarna ze het deken over haar benen heen legde en even rondkeek door de kamer. Het was een mooi huis, dat zeker, en ze gaf haar ogen dan ook de kost om alles te observeren. Hoe beter ze kon memoriseren hoe het er vanbinnen uit zag, hoe beter, en hoe meer ze ook kon doorvertellen. Tot nu toe was er in het dossier nog niks bekend over zijn huishouden, en het was dan ook een heel ding dat ze zo snel bij hem thuis binnen was gekomen, zonder al teveel moeite. Misschien was het voorval dan toch niet zo slecht geweest.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Michael had voor zichzelf wel wat te drinken genomen, voor de verandering geen alcoholische drank. Met zijn flesje water zette hij zich in de zetel tegenover haar. Het klonk misschien raar, maar echt moe was hij niet. Het hele gebeuren gaf hem adrenaline, ondanks hij dit gewoon was. Zelf was hij er amper zo aan toe geweest dan vandaag, dus wou hij ook al het bloed van zijn lichaam. "Ik ga me even douchen, zo wil ik namelijk niet gaan slapen."zei hij terwijl hij op stond en richting de trap liep. "Als je je ook wil douchen, ga je gang. De badkamer is in de kamer waar ik het deken genomen heb."vervolgde hij. Hij zou dan ook snappen als ze zich wou douchen met het hele gebeuren. De kamer waar hij naar verwees was de gastenkamer. Iedere kamer in dit huis had zijn eigen badkamer, dus badkamers had hij genoeg. Hijzelf liep de trappen op, want het opgedroogde bloed deed geen goed. Hij zou zijn auto nog moeten controleren en eventueel het bloed handmatig verwijderen, maar dat was voor morgen. Nu zou hij een welverdiende douche nemen. Het huis telde drie verdiepen, waarvan het derde verdiep helemaal van hem alleen was. De bovenverdieping bestond uit vijf kamers, namelijk de kamer, badkamer, zijn kleerkast, een eigen woonkamer en zijn bureau voor zaken. Niet dat hij momenteel veel tijd aan zijn bureau spendeerde, maar er lag nog een berg op hem te wachten. Het tweede verdiep was een verdiep voor zijn moeder en broer. Deze verdieping bestond uit zes kamers, namelijk drie slaapkamers met elk hun badkamer. Buiten deze zes kamers bevond zich daar nog een kleine keuken, welke hij gebouwd had voor zijn moeder, zodat als het haar niet lukte om naar beneden te raken, ze toch nog wat had. De benedenverdieping had dan een grote, ruime woonkamer en een grote, open keuken. Hier bevonden zich ook nog eens twee gastenkamers met elk hun badkamer, een bureau waar hij normale dingen hield en niet de belangrijke documenten, en een super grote tuin. De kelder bestond uit zijn garage, met auto's voor hem, een auto voor zijn broer, ondanks die nog niet kon rijden en een auto voor zijn moeder, welke niet gebruikt werd. Michael stapte de douche in en begon eindelijk met zich te douchen.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Ze zou na zijn douche naar huis gaan, dat had ze zichzelf voorgenomen. Hier al blijven slapen was veel te riskant, al had ze het gevoel dat dat van hem wel zou mogen. Hij leek er totaal geen moeite mee te hebben dat ze nu al bij hem thuis was, terwijl de twee elkaar amper kende. Eenmaal vertrokken kon ze dan ook weer opgelucht ademhalen, en wanneer ze zeker was dat hij echt weg was, nam ze enkele foto's van het interieur. Alleen maar bewijs, dat was goed. Nadat ze de foto's had doorgestuurd verwijderde ze dit weer allemaal, stopte haar mobiel weg, en zette zich terug op de bank neer onder het deken, waar ze geduldig zou wachten tot hij terug zou komen. Ze moest op het moment nog niet teveel risico's nemen. Het zou een ramp zijn moest ze zijn vertrouwen nu al beschadigen, en dat ging ze dus ook niet doen. In plaats daarvan wou ze juist laten zien dat hij haar kon vertrouwen met zijn problemen, dat ze niet zou gaan oordelen of doorvragen en dat ze daarom misschien wel eens erg goed gezelschap zou kunnen zijn voor moest hij even een slechte dag hebben en erover willen praten. Dat was in ieder geval waar ze op hoopte, en ze hoopte daarbij ook dat ze vordering zou zien na vandaag, na een toch wel speciale dag waarin dingen gebeurden die ze niet had zien aankomen op het eerste moment, toen ze aan de opdracht begon. Kort wierp ze een blik op de klok. Het was al laat, en ze hoopte oprecht dat hij haar nog thuis zou willen brengen. Zo niet, dan zou ze een taxi nemen en zo thuis geraken. Morgen zou het weer een vroege zijn, en ondanks ze wel dacht dat ze morgen in de avond vrij zou krijgen door wat er vandaag gebeurd was, wou ze het liefst wel gewoon gaan werken. Ze kon de kans niet laten liggen dat hij er weer zou zijn, en zij er die keer net niet zou zijn.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:

Michael was al snel klaar geweest. Douchen deed hij nooit langer dan tien minuten. Hij droogde zich af en trok een boxer aan, met daarover een joggingbroek. Zo liep hij dan ook naar beneden, want zijn favoriete T-shirt om mee te slapen lag in de badkamer onder, waar zich ook de wasmachine en droogkast bevond. Toen hij beneden kwam zag hij Veronica nog steeds op de bank zitten met het deken over haar. Hij wist niet zo goed wat hij nu moest doen met haar. Haar hier laten blijven of naar huis brengen. Zelf stond hij voor een dilemma. Hij wist niet of ze veilig zou zijn, maar haar hier houden wist hij ook niet of een goed idee was. Hij had veel te verbergen en ze moest dit maar eens te weten komen of dingen vinden die niet voor haar ogen bestemd waren. Michael dacht ook niet dat ze dit zou doen, want zelf als hij haar vage antwoorden gaf, boeide het haar precies niet of hij hier een uitleg aan gaf of niet. Hij besloot dan maar om haar naar huis te brengen, wat de vertrouwde omgeving zou haar vast veiliger doen voelen dan een wildvreemde man. "Zo, eindelijk klaar. Ziet er vele beter uit." zei hij lachend, terwijl hij de badkamer inliep en zijn shirt nam. Terwijl hij deze aandeed liep hij terug naar de woonkamer, waar hij naar Veronica keek en glimlachte. "Zeker dat je niets moet drinken?" vroeg hij nog even voordat hij uiteindelijk terug begon te praten. "Ik gok dat ik je best naar huis kan brengen. Daar voel je je vast veiliger."zei hij terwijl hij opstond en alvast het deken begon op te plooien. Eens het deken opgeplooid was nam hij zijn sleutels en liep hij alvast naar de deur.

Anoniem
Wereldberoemd

Writings schreef:
Van zodra ze geluid hoorde keek ze op en zag al snel hoe hij weer de kamer in kwam. Zijn ontblote bovenlijf viel haar gelijk op, en ze knikte instemmend bij zijn woorden. 'Een goede douche kan wonderen doen', zei ze instemmend, en ze volgde met haar blik zijn beweging richting een andere kamer, waarna hij weer terug kwam, nu met het shirt aangetrokken. 'Nee bedankt, niet echt dorst. En dat is een goed idee', zei ze, ietwat opgelucht. Ze voelde zich dan wel op het gemak bij hem op het moment, ze mocht niet uit het oog verliezen met wie ze hier te doen had en hoe het gelijk zou kunnen aflopen als ze niet gefocust bleef, elk moment dat ze bij hem in de buurt was. Hij kon dan wel vriendelijk en charmant overkomen, maar dat verborg dan ook enkel de donkere kant van hem die hij haar niet wou laten zien, maar waar ze al genoeg over wist voor ze hem leerde kennen. Ze sloeg het deken van zich af, gaf het hem aan, en wachtte geduldig tot hij klaar was. Hierna stond ze op van de bank, en keek nog een laatste keer naar de ruimte waarin ze zich bevond, waarna ze de kamer verliet en achter hem aan naar de garage toe liep. Nog voor hij de deur opent houdt ze hem even tegen. 'Nog eens bedankt dat ik hier mocht blijven, niet iedereen zou dat gedaan hebben. Bedankt', zei ze met een kleine glimlach, waarna ze door de geopende deur de garage in liep, en aan de juiste kant bij de wagen ging staan om het portier te kunnen openen en in te stappen. Het zou een korte rit naar huis worden, waarna ze gelijk haar bed in zou kruipen. Morgen zou weer een lange dag worden, en daar wou ze maar beter voorbereid op zijn.

Anoniem
Internationale ster

TattooedGirl schreef:
Michael had haar naar huis gereden en bevond zich nu terug thuis. De rit was stil geweest, want wat kon hij zeggen? Het is niet dat hij kon goedmaken wat er gebeurd was. Zijn vrienden snapte ook niet waar zijn bezorgdheid van kwam, want hij kon er niets aan doen, maar toch bleef het bij hem knagen. De nacht was dan ook niet zo snel voorbij en het had een geduurd voordat hij in slaap was gevallen.
Michael stond op met hoofdpijn. Hij had recent niet zoveel gedronken als gisteren, dus had hij de hoofdpijn wel zien aankomen. Hij kon echter niets ertegen doen, want binnen vijf minuten moest hij met zijn mama vertrekken. Hij kwam onder aan en zette al de spullen van zijn moeder in de auto. "Ik kleed me nog even om," zei hij tegen haar, "Ga al maar in de auto zitten." Michael trok nog snel wat chiquere kleren aan en liep naar zijn auto. Zijn mama was ook net gaan zitten. Hij startte zijn auto en reed de garage uit, richting het ziekenhuis. Hij had niet veel tijd om na te denken over de gebeurtenissen van gisteren, want vandaag had hij een drukke dag voor de boeg. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen, parkeerde hij zich op zijn vaste plaats. Hij nam de spullen van zijn moeder en hielp haar uit de auto. Ze moest een week in het ziekenhuis verblijven, want er gingen veel tests gebeuren. Hij wou dan niets liever dan altijd bij haar zijn wanneer ze geen tests moest doen en dat was hij ook van plan. Hij had de jongens ook op de hoogte gebracht en zij zouden alles verderzetten. Zijn zaken in het ziekenhuis nam hij voor zijn rekening en dat zou wat moeilijker worden. Hij meldde zich aan aan de balie en liep naar de afdeling waar hij moest zijn. Het zou een zware week worden, voor hem, maar ook voor zijn moeder.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld