Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zelf stapte Jack al gauw weer terug in de auto, ook al leek zijn humeur slechter dan hij eigenlijk had gehoopt. Elk geluid of woord begon hem te dermate prikkelen dat het normaal doen een onhaalbaar punt werd. De hekel die hij had ontwikkeld tegenover Addison leek groter, maar waar kwam de drang om alles stuk te slaan en overigens haar erbuiten te laten, vandaan? Hoe kon het dat hij niet wist hoe hij ermee om moest gaan onderwijl hij normaal gesproken zich altijd en overal in kon houden?
Hij schudde lichtjes met zijn hoofd, haar ogen gewillig vermeden om te voorkomen dat alles de verkeerde kant opging. Het vormde niet alleen een vermoeiende taak voor Addison die ermee opgescheept moest zitten; ook hijzelf had er last van. Dus besloot hij te doen wat hij uiteindelijk elke keer weer probeerde zodat hij alles weg kon stoppen. Jack haalde diep adem, sloot zijn ogen en deed een wanhopige poging om elk beetje leven rondom hem af te sluiten. Doende alsof hij de enige persoon in de hele ruimte was, hoezeer de 'poging' bij het proberen bleef. Tot zijn misgenoegen kon hij haar woorden net zo goed meekrijgen als eerder het geval was geweest.
"So, now you just think you have to involve yourself in everything?" In zijn ooghoeken bestudeerde hij elke beweging die ze maakte met precisie. Elke veranderde gezichtsuitdrukking, elk beetje emotie wat hij ervan af kon lezen, noch viel er weinig meer te vinden dan ze hem voor de moord had getoond. Het liet hem merken dat hij de waarheid sprak zodra hij haar vertelde hoe ze hem wel degelijk haatte. Op haar gelaat kon hij weinig anders zien als simpelweg vijandigheid, die hij ergens allang verwacht had moeten hebben. "Since you think you know it best, why don't you tell me. Tell me one good reason why the fuck I shouldn't do what I've been doing for years now to survive," zei hij met gegrom. "Tell me why I should spare him and let him walk around free man like he's some invincible dude that gets whatever he wants without receiving any harm or protest in return."
Als een speer liet hij de ijskoude crime scene achter. Geen blik die hij in de achteruitkijkspiegel worp bij het bekijken van de gruweldaad, ofwel spoor van teleurstelling in zichzelf, wetend dat het inhield dat hij al te diep in de put was geraakt. Er was geen licht aan het einde van de tunnel meer te zien. "And what else am I supposed to do, huh?" ging hij onafgebroken verder. "Let him get to the cops and snitch everything? You can't tell me you're that stupid to believe everything will be just fine with a eyewitness on the loose." Zijn bedenkingen maalden in de tussentijd in een sneltempo door zijn hoofd. De belangstelling voor de jongeman in de achterbak van de auto had hij geheel verloren, samen met zijn schreeuwingen om hem te laten gaan. Jack deed alleen zijn best zodat zijn stemgeluid niet verder verheft werd dan al was gebeurd.
"I don't have another choice."
Het bekennen dat hij zich net begon te voelen als de persoon die hij enkele jaren geleden was, kwam naar voren. Een kant van hem die hij net zozeer haatte als elk persoon om hem heen. Het voelde slopend om zichzelf alsmaar te betwijfelen of het slechte de overhand nam, maar op hetzelfde moment vond hij het prettig. Aangenaam dat hijzelf zonder enige twijfels uitbracht wat er dan ook door zijn hoofd ging, en hij voor het eerst in lange tijd zich op een bepaalde manier plezierig voelde door het opgevoerde kabaal, ontsnapt uit de achterbak. De pijn en frustratie van een ander individu dan hemzelf. Het dreef hem tot krankzinnig, niet wetende wat Addison voor effect op hem had, wat al snel volgde door de zachte knal waarmee zijn vuisten in aanraking kwamen met het stuur.
"God, you do know how to make things hard."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar ogen waren naar buiten door het raampje van de auto gericht, Jacks aanwezigheid negerend. Hopend dat hij de auto snel ging starten zodat ze aankwamen bij het huis. De auto was een te kleine ruimte wanneer ze ruzie maakten of een discussie hadden. Bovendien wist ze hoe oncomfortabel de achterbak van de auto was. Zelfs Addison moest haarzelf bijna dubbelplooien toen zij erin lag, de jongen die enkele centimeters langer was dan haar, had er vast nog meer moeite mee. Nadat ze kort met haar ogen rolde, draaide ze haar hoofd weer naar Jack toen zijn stem hoorbaar was in de auto. Ze had gehoopt dat hij zijn mond hield aangezien praten de situatie slechts kon verergeren sinds ze beiden koppig waren. "No, I don’t want to involve myself in anything," zei ze. Haar uitspraken konden overkomen alsof ze zich met zijn zaken wilde bemoeien, maar dat was niet waarop ze doelde. Ze wilde hem duidelijk maken dat wat hij deed, grandioos verkeerd was. Hij verziekte de levens van anderen, vermoorde mensen en dat voor één ding. Geld. Iets wat hij makkelijk kon verdienen door andere jobs dan de seriemoordenaar en ontvoerder. Daarbij speelde haar bezorgdheid ook een rol bij de woede die ze vertoonde. Vertrouwen veroorzaakte bij Addison ook dat ze iemand begon te mogen en sinds Jack haar vertrouwen had gewonnen, vond ze het minder erg om met hem om te gaan. Het leek alsof hij door het leven ging met twee verschillende persoonlijkheden, al was Addison precies hetzelfde. Jack kon er enkel beter mee omgaan dan haar en als er een manier had, wilde ze die graag weten.
"I just don’t understand how you do that. Murder people, ruin people's lives and act like you don’t care, like you don’t feel anything."
Het geschreeuw vanuit de achterbak probeerde ze links te laten liggen, ondanks het irritant begon te worden. Het verwonderde haar dat de jongeman de energie bleef hebben om te roepen en de bonkende geluiden te produceren. Zijn moeite was voor niets, de kofferbak was niet open te krijgen langs vanbinnen. "Just because you don't know what else to do, doesn't mean this is the only way. There’s always another choice," bracht ze vervolgens uit. Ook Addison kon niet zomaar een andere oplossing bedenken, maar ze wist dat het anders kon. Al vanaf het begin dat Jack besloten had zich bezig te houden met illegale zaken handelde hij verkeerd. Keuzes waren er genoeg, ondanks het aanbod zeer beperkt was. Hoewel Addison nog jong was en mensen konden denken dat ze onverstandig was, wist ze hoe de wereld in elkaar zat. Jack hoefde haar niets uit te leggen.
Hij deed alsof ze het prettig vond haar zo te gedragen. Het enige wat Addison deed was Jack behandelen zoals hij haar behandelde, zonder respect. Het was niets voor Addison om haar zo te gedragen, maar het was een poging om hem in te laten zien dat hij verkeerd bezig was. Daarnevens gebeurde het vanzelf. Het vampirisme had haar karakter gedeeltelijk veranderd en wanneer iemand haar boos maakte, werd ze bozer dan haar bedoeling was.
"You’re the one who's making things hard."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De afslag die hen zou leiden naar het safehouse kwam alsmaar dichterbij. Hij lette nauwkeurig op, geprobeerd om zich te focussen op de weg in plaats van Addison's commentaar. Haar woorden, ondanks dat hij ze prima kon hebben, hoefde hij niet de hele tijd aan te horen. Zijn eigen demonen bestrijden vond hij immers al moeilijk genoeg. Ze leken op te duiken juist wanneer zij in zijn buurt was, uit het niets alsof ze nooit weg waren geweest. Alsof hij geen betere dagen had gekend dan deze die hij doorbracht met de pijn van binnenin. Snakkend om de personen waardoor hij omgeven was, te horen schreeuwen van de pijn zodat ze misschien konden begrijpen hoe hij zich voelde. Het verhelderde dat hij niet alleen was op de wereld en allesbehalve genegeerd, zoals hij zich voornamelijk gevoeld had. De eenzaamheid overwinnen, maar welke tol eiste het van hem? Hij liet wederom de duivel in hemzelf winnen en er kwam geen plan in hem op om het hele proces stop te zetten.
"It's what it takes to stay alive," antwoordde hij. Jack haalde het in zijn hoofd om haar een blik toe te werpen, ofwel het een niet al te vriendelijke was, en draaide dan eigenwijs de volumeknop van de radio harder. Het geschreeuw vanuit de kofferbak werd volgens hem te luid. Dat hij zich zo chagrijnig liet maken door een onbekende, de zoon van zijn vijand nota bene, vond hij al een mysterie op zich. Werkelijk waar begon hij van mening te raken dat het beter was geweest om de jongen het graf van zijn vader te laten vergezellen. Het had hem heel wat vrolijker kunnen maken indien hij de tocht in stilte voort kon zetten.

"You'll get used to it."

---

But innocence is gone
And what was right is wrong
'Cause I'm bleeding out
Said if the last thing that I do
Is to bring you down
I'll bleed out for you
So I bear my skin
And I count my sins
And I close my eyes
And I take it in
And I'm bleeding out
I'm bleeding out for you

---

Vaak was het bij Jack niet voorgekomen dat hij blijdschap voelde om terug te zijn in zijn kamer. Het betreden van een ruimte die hij normaliter eigenlijk uit de weg wilde gaan, gewoonweg omdat hij zich nergens thuis voelde. Te veel herinneringen zwierven er rond in de uren die hij alleen doorbracht. Van binnen had hij allang door dat het eerder aan hemzelf lag dan aan de kamer; waarschijnlijk wilde hij er simpelweg graag in geloven dat het een situatie was waarvan hij weg kon lopen. Het zou hem het leven gemakkelijker kunnen maken.
Nu, daarentegen, wist hij zijn woede beetje bij beetje af te breken. De brieven in zijn handen las hij met voorzorg, woorden herhaald in zijn hoofd om zichzelf rustig te maken. Een foto vormde de reden voor zijn rustige humeur. Een vrolijke foto van hem met zijn zusje, gestuurd door zijn oom voor het opvrolijken van de sfeer, hoewel het een mislukte poging was. Het maakte hem eerder verdrietig toen hij het aanzag. Het liet hem denken aan de teleurstelling die hij had meegebracht voor zijn familie, het gemiste contact en bovenal het slechte voorbeeld voor de persoon waarvan hij zielsveel hield
"I'm sorry," mompelde hij voor zich uit. Hier kwam dan eindelijk uit zijn mond wat hij al die tijd geweigerd had om te zeggen tegen ook maar iemand. Jack deed niet aan excuses aanbieden, grotendeels omdat hij wist dat hij het onmogelijk meende. Alle daden waren toch allang gepleegd? Wat had het dan voor zin om spijt te laten blijken dat zich nooit in zijn lichaam had begeven? Nu kon hij echter alleen maar denken aan zijn gedrag van eerder. De uitbarsting die niemand ooit mee had moeten maken; het had namelijk voor geen enkele reden plaats mogen vinden. "You were right. I had no reason to act like I did. I was just being my stupid, stubborn self."
Zijn hoofd hield hij laag, de schaamte afleesbaar van zijn ogen die hij neer had geslagen. Zijn blik gebleven bij de slordige letters op het papier. Verkreukeld en wel had hij de brief in zijn hand gedrukt. De waarde achter de Russische teksten en de foto vond hij groter dan al het andere, maar zijn belangstelling lag voor het verschil bij Addison. Hij vertikte het om meer gevoel te laten blijken dan hij nodig achtte. Haar onder ogen komen hoorde, door zijn bedenkingen, niet bij zijn plannen. Het beseffen dat zijn verontschuldigingen anderszins helemaal geen betekenis meer hadden was alles wat hem ertoe aanzette om zijn kin dan eindelijk op te tillen en de moeite te nemen haar aan te kijken.
"I don't even know what's wrong with me anymore."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Pijnlijk ontvingen haar oren de luide muziek die daverde in de auto. Het geschreeuw was onhoorbaar geworden tussen de luide beats door. Jacks uitspraken negerend keek ze naar buiten toe waar ze het uitzicht in haar opnam, hoewel er niets interessant te zien was naast de weg. Een schuldig gevoel begon zich langzaamaan te ontwikkelen door haar uitspraken. Misschien had ze zich toch met zijn zaken bemoeid en te fel gereageerd. Het was niet Addison's probleem wat er met Jack stond te gebeuren wanneer iemand achter zijn zaken kwam. Het laatste wat ze wilde was opnieuw een ruzie beginnen met Jack, zeker nadat het eventjes redelijk goed ging tussen hen. Een hele avond hadden ze het vol gehouden met elkaar om te gaan zonder enige ruzie, totdat de twee jongens zijn humeur verpestte. Sindsdien waren de ruzies tussen hem begonnen, iets dat ze zeker net gemist had in haar tijd bij de vampierjagers. Met haar hoofd ondersteunend op haar hand, staarde ze de rest van de rit door het raampje naast haar, de luide muziek negerend. Het was zeer verleidelijk om de muziek simpelweg af te zetten, ook al was het geluid aangenamer dan het geschreeuw van de jongeman in de achterbak.

I know the other girlies wanna wear expensive things
Like diamond rings
But I don't wanna be the puppet that you're playing on a string
This queen don't need a king

De stilte die al een behoorlijke tijd tussen hen aan de gang was, begon haar stilaan te irriteren. De neiging om haar excuses aan te bieden was er, het lef daarentegen was ver te zoeken. Ze was simpelweg te bang om slechts één woord uit te spreken, hij mocht er dan wel rustig uitzien, maar dat wilde niet zeggen dat het antwoord dat ze kon krijgen ook kalm was. Ook Addison was gekalmeerd, de ruzie hervatten zou hen beiden dus weer humeurig maken. Afwachten tot Jack besloot om te praten leek haar de verstandigste keuze.
Haar gezicht had ze al snel naar Jack gedraaid toen zijn stem onverhoeds te horen was. Zijn uitspraken waren absoluut onverwachts, maar zeer aangenaam om te horen. Addison had evenzeer spijt van haar gedrag, vooral over het feit dat ze hem vertelde dat hij geen hart had. Natuurlijk had hij wel een hart, net als elkander. "No, it's okay. I understand your reaction. Sometimes I have the bad habit to interfere in other people's affairs. I just should've kept my mouth shut, so I'm sorry too," vertelde ze. Addison was hard voor haarzelf, maar dat moest ook. Ze had geen recht om haarzelf met Jacks zaken te bemoeien, ook al was ze bezorgd over hem. Het waren zijn zaken. Hun dag was op de verkeerde manier begonnen, dat was de grootste oorzaak van de ruzies die zich overdag hadden afgespeeld. De ontzettend lange stilte had ervoor gezorgd dat ze de tijd kreeg om na te denken waardoor ze weer zichzelf kon worden.

---

De fles vodka die enkelen seconden nog tegen zijn lippen zat, zette hij neer op het houten nachtkastje naast het bed. Zijn nog brandende sigaret gooide hij op de vloer waarna hij er kort met zijn voet over schuurde om het vuur te doven. Ordelijkheid was nergens te bekennen in zijn ruime kamer, schoonmaken was niets voor hem. "Damn... The rumors were true, Genovese did have a son..." Hij bestudeerde de jongeman voor zijn neus tijdens hij zijn woorden uitsprak. Het was vanzelfsprekend dat hij dingen had gehoord, maar sinds er veel roddels werden verspreidt was het nooit zeker of het een waarheid of leugen was. Buitendien leek het hem vreemd dat een man zoals hem het hart had voor een relatie. Vermoedelijk was hij ontstaan vanuit een ongelukje, na alle verhalen die hij gehoord had over Genovese leek het hem onmogelijk dat hij een vrouw liefhad. Zoals gewoonlijk kon hij zijn grijns niet inhouden terwijl hij een aantal spottende woorden uitbracht.
"Of course he has, everyone knows that he couldn't hold his hands of his whores."
Niets ontdeed hem van zijn grijns, hij vond het plezierig om iemand te kleineren, vooral wanneer het nieuwelingen waren. "It's weird that you're his son though, you don't look like him. He looked very dangerous, but you, you look totally the opposite of that," bracht hij op een lacherige manier uit. Wanneer hij aan Luciano's zoon dacht, moest hij meteen denken aan een moedig en gevaarlijk iemand, net zoals hijzelf. De jongen voor hem daarentegen leek helemaal anders dan zijn vader.
"Oh shit, what rude of me, I forgot to introduce myself. My name is Nicholas, Nicholas Gorbachov," zette hij het gesprek verder. Hij was benieuwd naar hoe de jongen voor hem mocht heten. Dat hij Luciano's zoon was wist hij al, zijn naam daarentegen had hij nog nooit gehoord. Simpelweg doordat hij nooit in zijn bestaan geloofd had. Mensen hadden hem talloze bijnamen gegeven, vermoedelijk doordat ook hen onwetend waren welke naam hij kreeg bij zijn geboorte. Nicholas was altijd nieuwsgierig naar nieuwelingen, vooral naar hun karakters. Hij lokte ze graag uit hun tent, op die manier kon hij weten hoe ze reageerden op zijn spottende uitspraken die hij zeer graag uitsprak. Niet dat hij rekening hield met iemand, iedereen wist hoe hij in elkaar zat. Hij bleef meestal zijn spottende zelf, hij kon het moeilijk laten.
"So, has this guy also a name or may I just call you son of the demon like the most people do?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"It ain't your fault I've become a killer. Nothing of this mess is on you, even if I made it look like it actually was."
Zwijgzaam legde hij de foto naast zich neer op het bed. De angst om het in het volle zicht te laten was geheel verdwenen, samen met de vreemde gedachte die hem er meestal toe aanzette om zijn gevoel te verbergen. Haar broertje had hij ook ontmoet, dus met het volle vertrouwen dat ze hetzelfde respect zou hebben voor zijn familie, hield hij in zijn achterhoofd. De uitspraken van Addison had hij nooit geaccepteerd, maar geen seconde had hij het betwijfeld of ze geen gelijk had gehad. Hij had tientallen mensen uitgemoord voor zijn eigen afgrijselijke plezier. Het bloed aan zijn handen bleef hem bij en het maakte niet uit of hij zichzelf ervan wilde overtuigen dat hij het deed vanwege de noodzaak; tijden waren voorbij gegaan waarin personen gesneuveld waren die Mogilevich niet naar voren had gebracht. Het waren geen vijanden van de bende die hij wreekte, bedreigingen voor anderen of voor hemzelf. Elk had hij random gekozen voor het lot dat Jack ze vond toebehoren. Hij had haar commentaar vol verdiend, zelfs dat vond hij nog te laag of te zwak voor zichzelf.
"Can you do me a favor?" vroeg hij onnadenkend. Hij greep met zijn rechterhand wat ongemakkelijk naar zijn nek, een van de trekjes die hij wel vaker had. Het besef voor wat hij haar zojuist gevraagd had kwam later binnen dan het eigenlijk had moeten zijn. Als beschamend zag hij het, enkel door het vragen voor iets dat hij elke keer refuseerde te doen. Hulp vragen aan anderen deed hij voor geen reden. Wanneer het bij Jack aan het licht kwam, kwam het niet meer dan impulsief in hem op. Hij was onhandig als het op dit soort dingen aankwam. Vandaar dat hij zo goed als meteen haar ogen meedt en, interessant of niet, keek naar de stapel geopende enveloppen op het beddengoed.

---

De geur van sterke drank. Het was inmiddels vanzelfsprekend geworden voor een jongen als Samuel, afkomstig uit een maffiahuishouden. Een andere ouder dan zijn wel bekende vader had hij nooit gehad, maar zijn achternaam vertelde mensen vaak al genoeg. Problemen, net zoals elkander het verwoordde, nietwaar? Moeilijkheden al ging het enkel om zijn vaderfiguur waarom hij nou precies door sommigen gevreesd ofwel bespot werd. De gewoonlijke zaken die zich voortzetten, zo ook bij de jongeman met wie hij in een kamer gedumpt zat. Hij kon niet zeggen dat hij de vreemdeling leuk gezelschap vond. Zijn manier van spreken vond Samuel ergerlijk om aan te horen, de blik in zijn ogen liet hem huiveren maar het vormden zijn woorden die zijn woede omhoog liet komen.
"And you're the one who thinks he has to say so?" bracht hij met zacht gegrom uit. Zijn hand veegde langs zijn neus, waar druppels bloed moeiteloos vrij leken te komen. De klappen die hij te verduren heeft gekregen hadden hem niet onbeschadigd achtergelaten. De rode vloeistof stroomde uit zijn neus en de plekken rondom zijn kaak kon hij voelen zitten. Verkleuringen, aangebracht op zijn lichte huid met ruw geweld zonder een greintje genade te tonen. Het brandde pijnlijk, maar hetgeen dat zijn gevoel overtrof waren de tranen. Elke keer leken ze zich te verzamelen in zijn ooghoeken. Alsof hij elk moment uit kon barsten, niet wetend welke gebeurtenis hem werkelijk brak; de dood van zijn vader of de onzekerheid over hoe zijn leven er na deze dag uit zou komen te zien. Zijn wilskracht was echter nog onveranderd gebleven. Geen traan liet hij uit zijn ogen ontsnappen, kil gekeken naar hem zonder zijn pijn naar buiten te brengen. "Don't make me laugh, even a child can see from miles away you're the same as every piece of trunk in this place."
Hij liet zijn hand traagzaam weer zakken. Nee, het uitgeveegde bloed gunde hij verder geen aandacht. De crimineel op nog geen paar meter van hem vandaan trok elk beetje belangstelling naar hem toe, samen met de haat zodra elk woord bij hem binnenkwam. Zijn gelach kwam uit op een echo die zelfs bij Samuel het ergste naar boven haalde. Toch, tegen zijn verwachtingen in, mompelde hij het antwoord uit wat Nicholas wilde horen. "Samuel." De rondgaande naam accepteerde hij voor geen enkele reden. Het verhaal over zijn vader die hem de naam bezorgd had, hoefde hij niet nog een keer aan te horen. "Look, why don't you use your fucking brains for one time, huh?" siste hij er gehaast achteraan. Zijn frustratie voor zich houden bleek een onhaalbare gedachte te zijn geweest. De spieren of het uiterlijk voor een gevecht had hij nooit gehad, sinds zijn lichaam in het niet viel vergeleken met de persoon voor hem. Nicholas stak zelfs nog boven hem uit, genoodzaakt om ietwat omlaag te kijken om hem op te merken. Wat zorgde er dan voor dat hij ongeïnteresseerd naar hem toestapte?
"Even if my father is dead, someone'll notice my absence. Someone'll make you and everyone in here pay for their crimes."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Elk woord dat Jack uitsprak zorgde ervoor dat Addison zich schuldiger begon te voelen. Hij deed alsof alles zijn schuld was, maar voor een ruzie waren er twee mensen nodig, Addison was minstens even schuldig als hem. Bovendien was hij te hard voor zichzelf. Ze was het oneens met de reden waarom hij mensen vermoordde, maar begreep dat hij alles wilde doen voor het geld. Veel mensen werden nou eenmaal blind wanneer ze echt geld nodig hadden en deden ontzettend domme dingen, met moorden als voorbeeld.Hem overtuigen dat het evenzeer haar schuld was, ging moeilijker dan gedacht."It's okay. You shouldn't be so hard on yourself," vertelde ze. Jack moeten zien in zijn sobere toestand veroorzaakte geen vreugde bij Addison. Zijn humeur had vreemd genoeg effect op het hare. Het liefst zag ze iedereen vrolijk, ook hem zag ze liever gelukkig. De glimlach die hij de vorige nacht had getoond vond ze zeer prettig om aan te zien, ze hoopte die glimlach vaker te mogen meemaken. Haar blik richtte ze op haar handen die ze op haar schoot had gelegd, hem blijven aankijken leek haar een beetje ongemakkelijk doordat ze enkele seconden geleden beiden hun excuses hadden aangeboden aan elkaar wat uitzonderlijk was bij hen. Een ongemakkelijkheid kon voorkomen sinds het de eerste keer was dat ze zich excuseerden, hem blijven aanstaren maakte de situatie slechts ongemakkelijker.
Al snel gleden haar ogen weer naar Jack toen hij het gesprek besloot te hervatten. Zijn vraag veroorzaakte een verwarde blik op haar gelaat. Nog nooit eerder had Jack haar om een gunst gevraagd. Als ze hem kon opvrolijken door wat voor hem te betekenen, zou ze er zeker niet moeilijk over doen, al hing het af van het gene dat hij van haar wilde. Het was het minste wat ze kon doen nadat hij haar leven redde door Addison weg te halen uit de kelder. Daarnevens was haar nieuwsgierigheid hoog opgelopen door de onverhoedse vraag. Dat het eerder impulsief was, viel behoorlijk op door zijn blik die hij steeds afwendde. Echter, veranderde de impulsiviteit niets aan het feit dat ze wilde weten wat hij wilde.
"Yeah sure, what do you want?"

---
De grijns die hij al een tijdje op zijn gezicht droeg, werd alsmaar groter toen de jongeman zijn mond opentrok. Alsof hij een kans maakte tegen Nicholas sprak hij zijn woorden dapper uit, niet wetend dat de tranen in zijn ooghoeken zeer opvallend waren waardoor hij er een stuk minder dapper uitzag dan zijn woorden mochten klinken. "Aha, he can speak," bracht hij op een grinnikende manier uit. Een jongen als Nicholas kende geen medelijden waardoor hij zijn spottende opmerkingen harteloos uitbracht, ondanks hij van het tragische verlies van zijn vader op de hoogte was. De meesten in het huis wisten dat ze Nicholas woorden niet te serieus moesten opvatten, hij vond het gewoon leuk om mensen te pesten en woede uit te lokken. Hij bezat een zeer egoïstisch karakter, het enige wat hij anderen gunde waren zijn eigen tergende woorden.
Hij moest toegeven dat Gilinsky hem goed had toegetakeld. Bloed vond zijn weg naar buiten door de neusgaten van de jongen voor hem. Hij mocht van geluk spreken, voor sommigen had een getuigenis hun leven gekost, hij kon zijn leven alleszins verderzetten. Echter ditmaal had hij een jongen met een moedige persoonlijkheid meegenomen, hij probeerde zich tenminste zo te gedragen. Velen waren doodsbang tijdens hun eerste ontmoetingen met de huisgenoten, vooral de meiden die af en toe werden meegenomen naar het huis en er wellicht moesten blijven. De jongeman had besloten zich groot voor te doen en evenzeer spottende woorden te vertellen. Geen probleem, Nicholas wist hoe hij met zulke jongeren moest handelen. "Of course, but the difference is that your father was known for his ladies and I don't. What happens in the house, stays in the house."
Tegen zijn verwachtingen in had de jongeman toch besloten zijn naam te onthullen. Samuel, geen naam die verwacht werd voor de zoon van een beruchte maffiosi. "Well, nice to meet you, Samuel," zei Nicholas met nog steeds diezelfde onbreekbare grijns op zijn gezicht. Nieuwelingen bezorgde hem steeds weer hetzelfde vermaak. Woede uitlokken bij anderen behoorde zeker tot zijn hobby's.
Fronsend keek hij Samuel aan door zijn sissende woorden. Hij leek ervan overtuigd te zijn dat hij Nicholas makkelijk aankon. Het kon zo lijken voor hem, maar nog nooit eerder had Samuel hem in actie gezien. Wanneer hij boos was, kwam de duivel in hem los en mochten mensen God dankbaar zijn als ze een overlevingskans hadden. "I don't wanna judge you, but you're the one who has to use his brains. It's stupid that you think a guy like you has a chance against someone like me." Zijn woorden klonken iets killer dan voorheen om hem duidelijk te maken dat hij geen kans maakte. Zijn armen had hij over elkaar gekruist om er zeker van te zijn dat hij zijn handen thuis hield tijdens het gesprek. Agressie was een zeer groot probleem bij hem wanneer iemand wat zei dat voor hem onwaardeerbaar was.
Zijn gelach galmde voor een aantal seconden na door Samuels overtuigen. Hij mocht de zoon van een maffiosi zijn, maar hij was nog steeds onwetend. Elkander die nieuw was in het huis, dacht dat hij/zij gevonden zou worden. Teleurstellend genoeg bleek het anders te zijn. Wanneer je één stapin het Solntsevskaya Bratva zette, was het je verblijf voor altijd. "You're not the only one with that thought. Of course someone'll notice your absence, but nobody will know where you're hanging around. We know how to cover our tracks," vertelde hij. Het leek hem sterk dat de woonst een straf bleek te zijn voor een jongen als Samuel. Hijzelf had het er vaak genoeg naar zijn zin.
"This place is not so bad as it looks though, there's alcohol and a couple of pretty girls."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bij het horen van haar reactie kwam de verbazing bij hem opzetten. Dat het meisje voor hem vol met verrassingen zat, had hij wel doorgehad de afgelopen dagen, maar vergeving had hij verwacht ver te moeten zoeken. Hij had gedacht meer protest terug te krijgen over hoe hij het toch niet verdiende. Over hoe Jack misbruik maakte van de situatie, de keuzes die hij had gemaakt of ronduit de haat die ze hem altijd gaf. De bloedhekel aan hem die ze de eerste dagen tegen hem had gehad. De uitgestraalde woede zodra hij in haar zicht kwam, precies zoals hij terug reageerde. Haar commentaar ongeïnteresseerd op hem losgelaten. Mogelijk had ze hem zelfs gelijk gegeven voor dit ene tijdstip; hij gaf zichzelf aan als de schuldige voor de problemen. Maar, liever dan op die manier op hem in te gaan, probeerde ze hem gerust te stellen. Waarom? Wat was er veranderd?
Weifelend haalde hij een hand door zijn haar, Addison's vergeving zonder een kik te geven, genegeerd. Hij mocht vermoedelijk nog blij zijn dat ze geen weten had van zijn verleden, anders had ze zich wel heel anders gedragen in zijn buurt. Zijn belangstelling wilde hij er tevens ook niet op vestigen. Zijn psychose had hij na alle gebeurtenissen overwonnen, of niet soms?
"To hold you in my arms..," mompelde hij na een kortdurende stilte. Zijn handen liet hij rusten op de lakens, zichzelf wat omhoog geduwd zodat zijn rug in aanraking kwam met het muuroppervlak. "Just knowing what it feels like to be.. normal. Even if it's only for a couple of minutes." Haar heldere ogen werden zijn aanblik nadat hij zijn hoofd langzaam maar zeker weer opgeheven had. Het gevoel dat hij telkens wegdroomde onderwijl hij naar haar keek, was zowel irritant als aangenaam. Hij werd steeds naar haar toegetrokken zonder erover na te denken, maar hoe zat het met zijn impulsieve acties wist hij niet. Ergens voelde Jack zich opgelucht hoewel hij geen idee had wat erachter zat. "I'm sorry, I'm being rude, right?" zei hij enigszins beschaamd. Zacht beet hij op zijn lip, zijn blik teruggebracht bij de kale, stenen muur die zich tegenover hem bevond. Hij vervloekte zichzelf stiekem voor het verpesten van de sfeer. Het kwam ging gewoon.. vanzelf?
"I shouldn't ask such things of you. Not after what I did."

---

"I wish I didn't need to."
De grijns die de jongen weergaf op zijn gelaat werd gaandeweg groter. Van oor tot oor zichtbaar geworden, waarop Samuel niet anders kon dan stilletjes voor zich uit grommen. Geloof het of niet, vaak kwam het bij hem voor dat hij mensen een tweede kans gaf. De tijd om zich te bewijzen en, al betwijfelde hij of het bij Nicholas ooit zo zou zijn, te laten zien wie ze echt waren. Hij geloofde erin dat elk mens iets goeds in zich droeg, hoe klein het ook mocht zijn. Bij de jongeman voor zijn neus was hij al overtuigd van de minuscule grootte van zijn hart. Insgelijks gold het voor zijn ontvoerder, genaamd Jack, die zijn vader in koelen bloede had vermoord. Hij had hem geen spijt betoond voor het aangerichte bloedbad. Ook maar geen denkbeeld dat hij uit had gestraald, toen Samuel kwam voor het lijk van zijn vader. Nee, concludeerde hij ijskoud. De jongeman verdiende net zozeer als elk persoon geen genade. Hij kreeg geen vergiffenis aangereikt, wat hij normaliter wel deed, maar het tegenovergestelde. En één ding was duidelijk; Samuel zou niet stoppen totdat hij hem alles had afgenomen wat hem lief was.
"Stop pretending you've known him for more than just a second," zei hij afgrijzend. "All you idiots want to believe are the stories, ain't that true?" Zijn ogen vernauwden zich geleidelijk, ongeboeid een fatale blik geschonken aan Nicholas. Het bloed, achtergelaten op zijn huid, gaf hij geen tweede keer aan toe. Wat hem betreft mocht het stromen tot hij erbij neerviel. Zijn focus werd wederom gelegd bij zijn 'gewenste' gezelschap. "Well guess what? He ain't no super hero and neither are you. Stop fooling yourself in those stupid acts, 'cause we both know who's goin' to jail eventually." Een brutale glinstering werd zichtbaar bij het uitspreken van de woorden. Geen stap werd meer verzet om achteruit te deinzen van het gedaante dat nu een meter of twee van hem vandaan was. De tranen liet hij koppig links liggen en, vreemd genoeg, voelde hij ergens dankbaarheid voor het gedrag van de maffiosi. Samuel had nu zulke sterke haatgevoelens gecreëerd dat hij het verdriet geen kans meer gaf om hem over te nemen. Hij kon zich concentreren op zijn verlangens voor het wreken van Luciano's dood.

"I bet that smile of yours won't last long once you get where you belong. But hey, I'm not trying to make you scared. If you want to believe you're as invincible as you want to make yourself look, go ahead big guy."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Onderwijl Addison wachtte op zijn antwoord, zochten haar ogen naar de zijne. Doordat hij zijn blik afwendde verontruste de situatie haar. Wat wilde hij zo graag, maar was toch ontzettend ongemakkelijk vanaf zijn standpunt? De frisse temperatuur die in de kale kamer rondhing veroorzaakte kippenvel dat zich over de volledige oppervlakte van haar armen verspreidde. De verleiding om onder het warme laken te kruipen en langzaam in slaap te dommelen was aanwezig sinds ze een vermoeiende periode achter de rug had. Toch weerhield ze zich ervan, het was te vroeg en het gesprek liep zo goed dat Addison het als spijtig zou ervaren wanneer het afliep. Haar handen lagen roerloos op haar schoot terwijl zijzelf op de rand van Jacks bed zat. Met lichtelijk ongeduld bleef ze hem aankijken, hopend dat zijn antwoord er spoedig aankwam. Enkele seconden later werd de geluidloze kamer gevuld met zijn stem waarna er in een mum van tijd een zwakke glimlach om Addisons lippen verscheen. Hetgeen dat hij wilde kwam onverhoeds aan, maar klonk zeker niet verkeerd in haar oren.
“No, It’ isn't rude at all,” begon ze te vertellen om de schaamte die duidelijk op zijn gelaat ze lezen was weg te drijven. Ze had iets geheel anders verwacht toen Jack haar om een gunst vroeg, hoewel alles onverwachts zou aankomen sinds Jack haar nog nooit eerder wat gevraagd had, buiten om haar mond te houden tenminste. Hem omhelzen klonk niet als een straf, de zoen die zich die nacht had voorgedaan ervoer ze evenzeer als iets prettigs, ondanks hun ruzies. “Of course you may hold me,” zei ze nog om hem enigszins duidelijk te maken dat het niet vreemd overgekomen was bij haar.
Na een zeer kort moment van twijfel schoof ze haarzelf wat dichterbij hem aangezien een omhelzing anders onmogelijk was door de afstand tussen hen in. “Come here,” mompelde ze terwijl ze haar armen opende en ze voorzichtig om hem heen sloeg. Een aangename geur van deodorant en aftershave drong haar neusgaten binnen en zijn rustige hartslag wist ze met haar oren op te vangen. Het maakte haar nog kalmer dan ze al was.

---
De reacties die hij toegesnauwd kreeg maakte het slechts amusanter voor hem. Hoe woedender zijn woorden, hoe breder Nicholas' grijns werd. Hij graag hij het ook wilde om zijn vaders naam te zuiveren, het was onmogelijk door zijn daden. Nicholas was geen haar beter, maar hij stond niet bekend om zijn illegale zaken. “That’s also eveything that everybody will remember about him, all the stories and rumours. It says more about him then about me, though,” antwoordde hij harteloos op de jongeman. Het feit dat hij zeer zwartmakende dingen over zijn overleden vader zei, deerde Nicholas niets. Bovendien bleef Samuel hem uit zijn tent lokken waardoor zijn reacties vanzelfsprekend waren. Zijn gedrag begon hem echter wel te irriteren, hij had een zeer grote mond voor de leeftijd die Nicholas bij hem schatte. Zijn onwetendheid over de maffiawereld was zielig sinds zijn bloedeigen vader een bekende maffiosi was. Hoe was het mogelijk dat hij er zo weinig over wist? Als vader was het belangrijk dat je kind op de hoogte was van de gang van zaken. Samuel daarentegen wist weinig, ondanks hij deed alsof hij veel wist. Betweterigheid was een eigenschap die Samuel bezat en Nicholas overduidelijk vervloekte. “I guess that you're wrong, kid. You're way less smart than you think you are. Nobody in this room or in this house will go to jail. You probably don't understand how it works in here, but don't worry, you'll find out, like everyone does.”
Hevig duwde hij Samuel met zijn rug tegen de muur. "It's time that you keep your fucking mouth shut," siste hij waarna zijn vuist al snel een weg naar zijn neus vond waardoor het bloeden slechts erger werd. Geen enkel woord maakte hij eraan vuil toen hij besloot een tweede keer te slaan, maar dan op zijn slaap, het was onmogelijk bij bewustzijn te blijven voor de jongeman die stevig tegen de muur stond geklemd.Zijn laatste woorden vertelde hij met de nog steeds even gemene grijns die op zijn lippen gebrand stond.
"Sweet dreams, Samuel."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar ogen voelde hij op zich branden. De vragende blik kon hij vanuit zijn ooghoeken nog aanzien, wachten op wat hij haar wilde vertellen. Hij vond het awkward, nee zelfs meer dan ongemakkelijk, om de stilte te doorstaan voordat ze dan eindelijk reageerde. De verwachtingen gingen daarbij steeds verder achteruit in zijn hoofd. Doelscenario's vlogen voor zijn zicht, elk ervanuit gegaan dat Addison het beledigend zou vinden. Haar eerdere doen en laten tegenover hem wees immers op de haat van eerder, maar hoe zat het met de zoen van gisteravond? In die paar minuten had ze hem geen protest getoond voor zijn acties. Ze had geen vijandige opmerkingen naar buiten gebracht of zich simpel gezegd losgerukt uit zijn grepen, vol woede of angst. Integendeel. Zijn vermoedens werden gisteren overtroffen en ook deze keer kwam ze anders uit de hoek dan hij had gedacht, zodra haar stem na een onprettige stilte door de ruimte ging.
"You don't th-.." Lichtelijk verbijsterd hoorde hij haar woorden aan. Het was geen apart denkbeeld dat Addison hem het leven moeilijk wilde maken, wat het haar dan ook zou kunnen kosten. Ze had iemand nodig om de schuld te kunnen geven van haar nu verpeste leven. Meerdere malen werd dat verduidelijkt, maar nu? De Addison die hij dachg te kennen, bleek heel anders in elkaar te zitten.
Vol ongeloof besefte hij dat ze het ontstaan van een glimlach mogelijk had weten te maken. Niet meer dan klein en flauw, maar het stond voor de verandering op zijn lippen. De plezierige glinstering die door zijn ogen raasde stond hij toe. Zijn bezigheden maakten niet langer de zorgen uit van diezelfde middag, maar het vrolijke en wellicht zelfs gelukkige gevoel in zijn lichaam. "Thank you," murmelde hij haast onhoorbaar. Zijn wang rustte geleidelijk aan tegen haar voorhoofd. Warme adem wist hij waar te nemen in zijn nek, bedaard en kalm tegen zijn huid weerkaatst. De zoete parfum hing om zodanig om haar heen dat hij de prettige geur gelijk kon ruiken. Haar omarmen nam verder slechts een paar seconden in en, wat Jack eigenlijk nooit toe zou geven, kon hij er zo de hele dag blijven zitten. Het moment wilde hij zonder bedenkingen zo lang als mogelijk laten duren.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar ogen had ze voor eventjes gesloten, genietend van Jacks armen om haar heen en de warmte die overgebracht werd van zijn lichaam naar het hare. Een zwakke glimlach was ontstaan en stond op haar lippen gebrand door het fijne gevoel waarvoor de omhelzing met Jack had gezorgd, een gevoel waaraan ze absoluut kon wennen. Geen ongemakkelijkheid viel de bekennen in Addison's houding, slechts een onverklaarbare gewaarwording. Weinig woorden konden beschrijven hoe Addison het ervoer, het enige wat ze erover wist te zeggen was dat ze het ontzettend fijn vond. In tegenstelling tot hoe ze haarzelf die middag had gevoeld, verspreidde vrolijkheid en zelfs gelukkige gevoelens zich in haar lichaam. Het bedankje dat hij uitbracht, negeerde ze. Haar bedanken voor iets wat ze minstens even fijn vond wat onnodig.
Enkele minuten later besloot Addison, echter tegen haar zin, de omhelzing te verbreken en haar armen rondom hem weg te halen. Desondanks Addison het nooit toe zou geven, bleef ze er het liefst de hele dag zo zitten. Zorgeloos, alsof er iemand voor haar was. Haar ogen gingen op zoek naar de zijne die ze na een korte drietal seconden vond. Hoe graag ze ook iets wilde zeggen, geen woorden kreeg ze uit haar mond. Daarnevens zou één simpel woord het moment kunnen verpesten. Ze was rustiger dan ze had kunnen hopen, evenals Jack die ook sterk gekalmeerd was.
Haar blik gleed van zijn ogen naar zijn lippen die ze al eerder tegen de hare had mogen voelen. Diezelfde verlangens keerden terug, ze hunkerde naar zijn zachte lippen. Onwetend wat ze moest doen beet ze op de binnenkant van haar wang. Haar lippen op de zijne drukken kon zeer slecht aflopen, hij kon opnieuw boos worden. Haar twijfels besloot ze aan de kant te zetten. Als ze het niet probeerde, kwam ze nooit achter Jacks reactie, toch? Haar verlangens zou ze enkel opkroppen in haar hoofd, het was het proberen waard. Langzaam bracht ze haar hoofd dichterbij het zijne. Ze kon hem niet haten zoals hij beweerde dat ze het wel deed. Alles wat ze kon was simpelweg de drietal centimeter tussen hen verbreken en toegeven aan haar drang. Haar lippen onverwachts en zacht tegen de zijne gedrukt, hopend op een positieve medewerking langs zijn kant.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Afwachtend keek hij terug in haar ogen, zijn blik gezocht naar de hare in een kwestie van seconden. Het beviel hem voor een keer wel hoe ze tegen hem aan keek. Hij voelde zich niet veroordeeld net als hij vaak wel had gevoeld met haar in zijn buurt. Ze liet hem niet denken dat ze hem aanzag voor de boosdoener van alles en iedereen, ofwel haar grootste vijand in het hele huis. Nee, hij zag dezelfde vrolijke glundering voorbij komen als hij had gehoopt te zien. Plezierd om op te kunnen merken hoe haar pupillen afdwaalden, kantelde hij zijn hoofd enigszins. Jack was nieuwsgierig naar elk plan dat door haar hoofd leek te gaan. Op een of andere manier wilde hij graag haar gedachten kunnen lezen. Hij wilde gek genoeg alles weten wat haar vanbinnen bezighield, wat het dan ook in mocht houden. De plots gestopte bewegingen trokken geen van zijn interesses aan, net als haar armen die na een tijdje weer terugtrok. Het punt waar ze bij bleef hangen bleek hem af te leiden, maar de tijd om erover na te denken kreeg hij van Addison niet aangereikt. Hij werd genadeloos uit zijn concentratie gehaald door haar tedere lippen.
Alles vloeide weg uit zijn hoofd tot er een grote leegte achter werd gelaten, op de plaats waar eerst het eeuwige gepeins plaatsvond. De problemen, gedachten die hem wakker hielden en tevens zijn frustraties waren weg voor hem. Alles wat er voor Jack bestond op het moment waren hijzelf en Addison, hoe hij het dan ook tot onmogelijk had beschouwd. Hulp uit een verrassende hoek was het zeker. Rustig liet hij zijn handen doorglijden naar haar taille, onbeschaamd om ze er te laten. Verwarrend vond hij het eerst wel, maar tegen zijn aangeleerde instinct uit de onderwereld in, ging hij gewillig mee met haar acties. Geluk overspoelde hem dermate dat helder over zijn besluiten nadenken onmogelijk werd.
Een glimlach stond op zijn lippen weergegeven. Zijn vingers verstrengelden zich in de stof van haar t-shirt, zachtaardig en lieflijk. De aansporing om haar zo dicht als mogelijk bij zich te hebben vergrootte zich daarna meteen. Eerst kon hij haar nog naast zich weervinden, vervolgens had hij haar voorzichtig op zijn schoot getild zodat op de enkele millimeters tussen beide lichamen na, er geen afstandje meer te bekennen was. Ze kreeg het voor elkaar hem gek te maken; zich ertegen verzetten vond hij niet meer dan een verloren gevecht.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar ogen hield ze gesloten en haar hartslag versnelde naar een uitermate snel tempo. Alles dreef weg uit haar hoofd, plaats gemaakt voor een grote leegte waar eerder die dag talloze zorgen ronddwaalden. Ze dacht niet meer aan haar vampirisme of de andere tragische gebeurtenissen die ze had meegemaakt. Het enige wat op dat moment telde was zijzelf en Jack die ze zo dicht mogelijk bij haar wilde hebben. Twee handen waren voelbaar in haar taille, verstrengeld in het stof van haar T-shirt. Haar rechterhand bevond zich op zijn linkerwang terwijl haar rechterhand ergens in zijn nek lag.
Een glimlach ontstond rondom haar lippen wanneer haar plaats verwisseld werd van de plek naast hem naar zijn schoot. De rechterhand die zich eerst nog op zijn linkerwang bevond, verplaatste zich evenzeer naar zijn nek waardoor haar beide armen om zijn hals lagen. Haar eigen hartslag was echter niet de enige die hoorbaar was voor haar, ook Jacks hartslag kwam haar ten ore. Hij had wel een hart, of het nou klopte voor haar of simpelweg door de spanning. Talloze gevoelens gingen door haar lichaam heen, maar het gekriebel in haar buik overheerste alles. Waar het gevoel vandaan kwam was enerzijds een raadsel, anderzijds voelde het zeer bekend en vooral vertrouwd. Was het verliefdheid?
Addison werd weer naar de realiteit toegebracht wanneer geklop op de deur haar gehoor binnendrong. Met overduidelijke tegenzin liet Addison Jacks tedere lippen los en nam ze opnieuw plaats naast hem, ook al voelde de korte afstand van slechts een aantal millimeter ontzettend goed aan. Met zacht gekraak vloog de deur open waarna een verwarde jongeman rondom zich keek, zoekend naar iemand. "Ugh, damned. You aren't Matthew," bracht hij mompelend uit vervolgd door de deur die met een klap dichtging. Teleurstelling stond op Addison's gezicht geschreven. Hun moment werd grofweg verpest door een dronken jongen die de verscheidene kamers verwisselde.
Ongemakkelijk staarden haar ogen wat voor haar uit, oogcontact maken durfde ze ditmaal niet, desondanks Jack er nog steeds even kalm uitzag. Wat kon ze zeggen zonder de ongemakkelijkheid te verergeren? Nadenkend keek ze naar haar handen die roerloos op haar schoot lagen, wachtend op eventuele woorden van Jack. Onverhoeds begon ze een vraag te stellen die al een tijdje op het puntje van haar tong lag, gebruik gemaakt van de situatie om hem te stellen.
"If you suppose you weren't here, what would you like to do with your life? Don't you have any dreams or something?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zorgeloos, zo beschouwde Jack het van zichzelf. Een roekeloze actie die hij niet tegen wist te houden, noch zichzelf van wist te beschermen. Het had iets opgewekt dat hij niet had gehoopt te vinden binnen in hem.. Tientallen tintelingen verspreidden zich als een sneltrein in zijn lijf. Zijn hart klopte in zijn keel, de slagen opgevoerd in een jachtig tempo. De plaatsen waar ze haar handen liet rusten voelden gloeiend heet aan op zijn huid. Hun lippen bleven aan elkaar hangen alsof er geen stoppen meer aan te pas zou komen, maar niets was minder waar. De paar intieme minuten gingen schielijk aan hen voorbij. Het gebons op de deur had haar schijnbaar afgeschrikt, wederom een afstand tussen hen opgebouwd. Haar plaats op zijn schoot ging teniet samen met de net gevoelde strelingen. De jongeman die hij herkende als Christopher gooide de deur open, een welbekende blik door de kamer geworpen voordat hij door leek te hebben dat de gezochte persoon - Matthew - ergens anders te vinden was. Iets dat hem in andere gevallen woedend had gemaakt en nu, compleet anders, geen nijdigheid meer van hem vergde. De lichte irritatie was aanwezig; echter voelde hij meer teleurstelling over het aflopen van de zoen. De ongemakkelijkheid die erop volgde nam hij Chris zeker weten kwalijk. Een stilte zorgde ervoor dat hij de spanning in de kamer kon ervaren. Het feit dat Addison een woord uitbracht, wist gelukkig een einde aan het oncomfortabele gevoel te maken.
"Dreams?" Zijn ogen sloeg hij neer op zijn handen, een kleine zucht hoorbaar gemaakt. De kleine zwarte tekentjes op de binnenkant van zijn pols werden zijn focuspunt. Jack's vingertoppen gleden er traagjes overheen. Familiewapens waren een dagelijks plaatje in de buitenwijken, vooral in de buurt waar hij woonde, omdat het er gevaarlijk was. Mensen hadden weinig meer dan hun eigen familie die hen staande wist te houden. Elke dag kon zijn laatste zijn, maar het was er niet ontmoedigd geweest in zijn tijd. Ze hadden een goede band met een aantal gezinnen, enkelen een paar blokken verderop, en afgezien van de kleine leefruimtes en lage inkomsten hadden ze het erger kunnen hebben. "No, I'm no dreamer anymore," murmelde hij zacht. "I've always wanted to work with cars or motorcycles though." Dromen kon hij ze niet noemen, eerder een onbereikbaar idee dat hem soms bezighield. Het had hem vanaf kleins af aan geïnteresseerd hoe de voertuigen in elkaar zaten. Hij was het curieuze type van de familie, een goede en snelle leerling en mede lag zijn belangstelling voor motoren en snelle auto's diep. Bij het spotten van een raceauto of een nieuw model van een motor kon hij zich vaak niet inhouden om het even te bekijken. Naar wat hij zijn vader wijs had gemaakt, zou Jack ooit samen met de man een oldtimer opknappen als hij zijn eindexamen had gehaald. Een '67 Ford Mustang was de afspraak, maar sinds hij zijn school nooit had afgemaakt vielen de plannen in duigen. Zijn vertrek naar Amerika om zijn familie te voorzien van het geld dat ze tekort kwamen had er verandering in gebracht. Nu kon hij niet anders dan ooit hopen zijn ouders en zusje te kunnen bezoeken, ondanks zijn medeweten over zijn komst. Als meer dan ongewenst en in zekere zin schandelijk zal zijn terugkeer nooit worden gezien.
"Going back to Novosibirsk would be great too, but for now I'd be satisfied if I could hear my little sister's voice," gaf hij toe, zich van de Russische tekens op zijn pols afgewend. Zijn somberheden verborg hij uit gewoonte en al gauw zette hij een glimlach op, hoe zwak het ook mocht zijn. Een einde maken aan de goede sfeer die er ontstaan was vond hij zonde. Haar verhaal wilde hij eigenlijk ook wel graag horen, vooral benieuwd naar haar denkbeelden. Veel van zijn vragen waren nog onbeantwoord gebleven.
"And what about you? What would make you happy?"

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Haar blik gleed van hem naar de plek waarnaar zijn ogen gericht waren, nog steeds lichtelijk teleurgesteld van de storing tijdens hun moment. In een mum van tijd keken haar ogen alweer naar zijn gezicht dat ze duizendmaal interessanter vond. Gevoelens probeerde ze van zijn gelaat af te lezen, echter zonder succes. Daarnevens was het belangrijker dat ze er eerder achterkwam welke gevoelens zijzelf kon waarnemen. Vreemde gevoelens bleven haar lichaam overspoelen, evenals haar hartslag die op een snel tempo bleef staan terwijl ze naar Jack keek. Was gebeurde er met haar? Verliefd worden was het laatste dat ze wilde, het kwam zeer slecht uit in haar situatie. Ook het verlangen om hem zo dicht mogelijk bij haar te hebben bleef, alsof de zoen van daarnet niet genoeg was. Hoe lang het moment geduurd had zonder de storing was een onbeantwoordbare vraag. Als het aan Addison lag velen malen langer, ondanks het al enkele minuten in beslag genomen had.
Geïnteresseerd luisterde Addison naar elk woord dat zijn mond verliet. Het feit dat hij geen dromer meer was klonk vreemd, hoewel ze de reden ernaar zeker begreep. De dingen die hij met zijn leven wilde doen had ze niet achter hem gezocht, alhoewel Addison het zeer boeiend vond. Mysterieuze jongens waren altijd een zwakte geweest, maar hen leren kennen ervoer ze als een minstens even interessant iets. Haar ontvoering was langer dan één week geleden en toch had ze weinig kennis over Jack opgedaan in de tussentijd. Van slechts enkele zaken was ze op de hoogte en ondanks het leek alsof ze een hele boel over hem wist en ze al tweemaal gezoend hadden, bleef hij een onbekende. "I didn't know you have a sister," bracht Addison uit doen ze hem hoorde praten over zijn zusje. Voorheen had hij geen enkel woord over zijn zusje uitgesproken, vermoedelijk doordat hij het simpelweg geheim wilde houden. Iets wat Addison ook liever had gedaan, totdat haar broertje plotseling uit zichzelf kwam opduiken.
Een korte stilte nam plaats nadat Jack zijn vraag had gesteld. Addison dacht weinig na over wat ze met haar leven wilde, volgens haar verliep alles vanzelf. Toch waren er enkele zaken die haar altijd hadden geïnteresseerd. "It has always seemed fun to me to do something with art or music, but my parents never believed in my career. Since then, I became even more motivated to show that I could be successful," begon ze te vertellen. Muziek had altijd een grote rol in haar leven gespeeld vanaf het moment dat ze voor het eerst een gitaar in haar handen kreeg. Haar muzikaliteit had ze geërfd van haar moeder die verscheidene instrumenten kon bespelen waarvan Addison slechts kon dromen. Kunst was een minstens even grote passie die Addison bezat. Of ze nou tekende of schilderde, elke keer weer verloor ze de tijd en nam ze een afstand van de realiteit. Alles rondom haar kon ze ermee laten verdwijnen. Het ongeloof van haar ouders zat haar niet dwars, het zorgde ervoor dat haar motivatie echter vergrootte. Het was een goede karaktereigenschap, positieve koppigheid. Nader bekeken wist ze waar het ongeloof vandaan kwam. Addison was één van de duizenden mensen die wilden uitbreken met muziek of kunst, alsof net Addison er succesvol door kon worden.
"I understand their reaction though, it's stupid actually. It's probably the dream of most girls."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Stapvoets richtte hij zich van de kale muur voor hun beide gedaantes op Addison. Haar ogen leken hem aan te trekken als een magneet, alsmaar geneigd om erin weg te staren. De vriendelijke uitstraling op haar gelaat sprak Jack vast en zeker meer aan dan haar vijandige woorden eerder deden. Momenteel kon hij zelfs bedenken dat ze, in een andere tijd misschien, goed met elkaar overweg hadden gekund. Wanneer ze elkaar tegen waren gekomen in de echte buitenwereld zonder de gevaarlijke onderwereld waar hij zich al jaren in bevond. Hij kon zich een afspraak voorstellen in de grote stad, rondlopende zonder enige zorgen over iedereen om hem heen. Geen blikken die hij over zijn schouder hoefde te werpen uit voorzorg, geldschulden om af te lossen en doodslagen, aangericht door zowel hem als iedereen in het huis. Hij merkte zijn verlangens naar de omstandigheden die hij amper mee had kunnen maken. Een ontoegankelijk leven voor een jongen als Jack. Een onacceptabele denkwereld die zich afspeelde in zijn hoofd, gevolgd door zijn dwang om het stop te zetten. Het gestaar in haar ogen brak hij vervolgens zo snel als mogelijk af. "That's because nobody's supposed to know anything about me."
De ontmoeting met haar broer was op zijn allerminst gepland of normaal geweest, maar het verliep nog aardig goed. Leugens onthulde hij voor zijn eigen veiligheid en die van de rest van het huis, daarnaast had hij oprecht tegen de jongen gedaan. Het mocht niet zeggen dat Jack nu vrienden was Ethan natuurlijk. Ze waren als vreemdelingen voor elkaar; hem herkennen zou haar broer wel doen, praten vond hij een heel ander verhaal. Elk ging zijn eigen weg alsof ze mekaar nooit eerder gezien hadden in het wegrestaurant. Hetzelfde zal gebeuren met Addison nu ze van zijn zusje af kwam te weten. Jack ging ervan uit dat er, in tegenstelling tot hem en Ethan, geen ontmoeting plaats ging vinden. De gekreukelde foto naast zich bekeek hij vlug, een enkele keer bedenkelijk op zijn lip gebeten, vooraleer hij het op haar schoot legde. "Since I know more about your family than I should..," slaakte hij mompelend. Hij zag niet in waarom hij haar ander moest behandelen terwijl hij de kennis had over bijna elk lid van de Hale's. Apart vond hij het wel, vooral sinds hij het in geen jaren tegen iemand had verteld, maar aan vertrouwen kwam hij bij haar merkwaardig genoeg niets tekort.
Het gekrabbel van zijn zusje kwam in zijn zicht terecht. De zwarte letters stonden er slordig neergeschreven, op sommige punten haast onleesbaar geworden. Hij kon zich moeilijk voorstellen dat het voor een Amerikaan - laat staan een volwassen persoon - te lezen was. Het was tenslotte het handschrift van een kind waar ze het over hadden, dus na even gezwegen te hebben dacht hij dat het beter was om het naar buiten te brengen. "Her name is Alyssa, in case you can't read the handwriting," vertelde hij verder. Wederom gingen zijn mondhoeken iets omhoog, kijkend naar het vrolijke kleine meisje in zijn armen. Hoeveel hij er wel niet voor zou doen om haar stem te kunnen horen..
Haar verhaal kreeg hij half mee, volledig weggedreven in zijn eigen wereldje, hoewel hij doorhad dat hij onbeschoft bezig was. Addison had hem niet genegeerd bij zijn verontschuldigingen, toch? In alle macht probeerde hij zichzelf wakker te schudden uit zijn dagdromen. "You play the guitar, right?" vroeg hij, een beetje afwezig voor zich uitgekeken. "It isn't stupid at all to dream about a career like that." Onoplettend sloeg hij zijn arm om haar schouders tot hij haar warmte op zijn huid voelde branden, en liet hij hierbij zijn trieste stemming een beetje los. Ze had hem geen tekenen gegeven van verzet bij de zoen gisteravond. Zonet was zij degene geweest die door had gezet en, nadat Christopher ze had verstoord, bleef de tegenslag bij haar zichtbaar. Hij maakte zich zogezegd niet druk over hoe ze over zijn daad dacht. "Travelling across the country to make albums, having the chance to perform in front of a lot of people and to make money out of something you love.."
Zijn hand liet hij achter bij haar linkerschouder, zachtaardig een plukje haar weggestreken uit zijn weg. "Just because it's hard to make a name in the celebrity world, doesn't mean it's impossible," maakte hij haar duidelijk. De overtuigingen die hij met zich meedroeg waren zoals altijd onweerlegbaar. Hij kwam uit voor zijn meningen, of het kon betekenen dat hij er iemand mee kwetste of juist niet. Vaak had hij er weinig bedoelingen mee. Bij Addison had hij het echter zachtaardig bedoeld en voor een van de eerste keren in het huis liet hij het blijken; de kleine ontstane glimlach was het bewijs.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld