Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O| Lord, forgive me for the things I’ve done
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ieder persoon verdiende een nieuwe kans, wat voor vreselijke dingen ze ook hadden gedaan. Zeker als ze jaren lang op deze aarde rond zouden lopen, een oneindig leven hadden. Je moest verder kunnen gaan, maar ook moeten kunnen toegeven dat je iets verkeerd had gedaan. Voor Rhett was dat al iets waar hij honderden jaren mee leefde. Hij probeerde de verkeerde dingen die hij in zijn leven had gedaan, beter te maken om iets terug te geven aan de wereld. Er was echter één iemand van wie hij de vergeving wilde. Het was niet zo dat Linn het hem had gegeven. Hij kon echter wel helpen er aan te komen. Met dit plan kwam vergeving misschien wel een stapje dichterbij. Voor de eeuwenoude vampier was het echter ook fijn dat hij Rain zou kunnen helpen. Ze wilde een plaats hebben waar ze veilig kon wonen. Haar eigen stad terug en daarvoor moesten ze Rhi stoppen.
Rhi had ondertussen ook een tweede kans gekregen. Rhett had haar immers met gemak van het leven kunnen beroven. Zijn greep had om haar hart gelegen en het was één beweging geweest om er voor te zorgen dat ze niet meer zou kunnen leven. Dat moment had hij echter niet aangepakt en ondertussen had hij daar behoorlijk spijt van. Het idee wat hij met Rain had bedacht, zou er echter niet meteen voor zorgen dat Rhi dood ging, wat dat betreft was het juist wel fijn dat Rhi nog in leven was. De komende jaren dat ook nog zou blijven. Ze zou de tijd hebben om na te denken over het leven wat ze tot dan toe had geleden en dat daar echt iets aan moest veranderen. Hetgeen wat Rhett ook had gedaan en anderen ook gunde. Hij hoopte dat Rhi er ook iets mee zou gaan doen. Als dat niet zo was, konden ze er altijd nog voor kiezen dat het beter was om er voor te zorgen dat ze geen levens meer kon verpesten. 
Rhett nam de hand van Rain vast en kneep er voorzichtig in. Vandaag was een belangrijke dag. Na vandaag zouden ze een veel rustige omgeving hebben. De rest van de vampieren zouden de stad ook verlaten. Het betkende echter ook dat veel mensen om wie Rain gaf, mee zouden gaan en ze hen moest gaan missen. 
“Doe voorzichtig.” fluisterde Rhett. Natuurlijk wist hij dat Rain het aankon. Ze was heel erg sterk, maar het ging niet om één vampier die ze aan moesten pakken, maar iedereen die met Rhi betrokken was. Ze moesten er in ieder geval voor zorgen dat iedereen die met Rhi te maken had, uit de weg zou worden geholpen. Dat betekende echt niet meteen dat ze dood moesten, het was juist belangrijk dat ze na konden denken over hetgeen wat ze hadden gedaan en daar hadden ze een goede plaats voor gevonden. Er werd echter heel erg veel van Rain gevraagd, heel veel van haar kracht. Waar Rhett haar verder niet mee kon helpen. Hij kon veel doen met z’n kracht, een paar vampiers overmeesteren moest lukken, hij was immers veel sneller en sterker. 
“Het komt goed Rhett.” Probeerde Rain hem te verzekeren.
“Dat weet ik. Daar twijfel ik geen enkel moment over, maar dit gaat zoveel van je vragen. Geef het aan als ik ergens moet helpen. Je weet wat we af hebben gesproken.” Het was een simpel woord, eentje die voor de rest waarschijnlijk niets zou zeggen, maar zodra hij het uit haar mond zou horen komen, dan zou hij proberen naast haar te komen staan en haar zoveel mogelijk te helpen waar het nodig was.
“Nog een paar uur en dan hebben we rust.” Verzekerde Rhett haar nog even. Met een laatste kneepje in haar hand, liet hij weten dat ze hierna de rust hadden. Vervolgens liet hij haar hand los. Ze stonden ondertussen voor het gebouw waar het ging gebeuren. Een gebouw waar iedereen als het goed is was. De oude boksschool die Rhi had gebruikt als haar schuilplaats. Super dom, want Rhett zou daar ook met gemak naar binnen kunnen komen. 
22
Posts: 4865
Datum: 30-03-2019 11:05
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het moest vandaag gebeuren. Als het zou falen vandaag, zouden ze weer enkele dagen moeten wachten. Rain was een krachtige heks, met nog meer krachtige voorouders die haar zouden steunen in dit alles. Ze wist echter maar al te goed waarom Rhett zich zorgen maakte om haar. Ze zou meerdere vampieren op moeten sluiten. Eén vampier was al lastig, maar het zou er niet bij één blijven. Hoe meer hoe beter, als de belangrijkste maar aanwezig zou zijn: Rhi. Wat zij had gedaan, wat ze met de stad had gedaan… Het moest stoppen. En ondanks dat ze met Rhett af had gesproken dat ze op tijd zou stoppen, dat ze om hulp zou roepen als het nodig was, wilde ze niet rusten voordat ze haar eigen stad kon verzekeren van een veilig bestaan.
Het was diep in de nacht en het was de nacht dat enkele planeten op één lijn zouden staan. Zulke gebeurtenissen waren voor Rain van groot belang. Doordat de planeten op een lijn zouden staan, kwamen er extra krachten vrij die Rain zou kunnen gebruiken voor haar spreuk. En die krachten had ze nodig. Ze vertrouwde op de kennis van haar voorouders. Het was het spreukenboek van Roselia geweest waarin ze de spreuk had gevonden en ze wist dat wat ze wilde doen, goed was. Vampiers waren er om de balans uit evenwicht te brengen, dus hoe meer ze er op zou sluiten: hoe beter. De spreuk zou er voor zorgen dat de vampiers de oude boksschool niet zouden kunnen verlaten. Met een anders spreuk zou ze de plek verhullen. Alsof het nooit had bestaan. Op die manier zouden er geen mensen in de buurt kunnen komen. Uiteindelijk zouden de vampiers gek worden van elkaar. Het zou Rain niet verbazen als ze elkaar aan zouden vallen. Dat maakte haar niet uit. Zolang ze maar achter slot en grendel zouden blijven en niemand nog iets aan zouden kunnen doen.
Samen met Rhett had ze de vampiers hier naartoe gelokt. De meeste vampiers hadden ze kunnen lokken met een nep bericht van Rhi. Een bericht waarin had gestaan dat ze een nieuw plan had gehad, dat ze niet zou stoppen totdat Linn uiteindelijk op de grond zou liggen en niet meer op zou kunnen staan. Het was Rhi geweest die het meest lastig was geweest om naar zich toe te krijgen. Rhi hield zich gedeisd, bleef onder de radar. Ze wist dat niemand haar er mee weg zou laten komen. Wat ze Linn aan had gedaan, was verschrikkelijk.
‘Kijk eens aan: de heks en de vampier.’ Rain en Rhett draaiden zich om bij het horen van de stem. Rhi stond voor hen, samen met al haar andere vampiers. ‘Ik vroeg me al af wie ons in de val probeerde te lokken. Iedereen vond het vrij duidelijk dat het niet mijn berichten waren die rond werden gestuurd.’
‘En toch staan jullie allemaal hier,’ zei Rhett. ‘Dus het heeft toch gewerkt.’
Rain strekte haar vingers. Zij waren maar met z’n tweetjes, de groep was met meer. Rhett was echter ongelooflijk sterk. Hij was sneller, zou zich gemakkelijker voort kunnen bewegen tussen de groep. En zij had de kracht om meerdere vampiers te pijnigen. Het leek in eerste instantie geen eerlijk gevecht. Misschien was het dat ook niet, voor de grote groep vampiers.
‘Ik was nieuwsgierig wie Linn dit keer had ingeschakeld.’ Rhi haalde haar schouders en wenkte naar de rest van haar vampiers. ‘Doe maar met ze wat jullie willen.’
Dat was het startsein voor de vampiers om op Rain en Rhett af te rennen. Rain gooide haar handen omhoog en liet met een spreuk enkele vampiers op de grond vallen. Het was misschien wel de oudste truc in het boek: de aderen in hun hersenen constant opnieuw laten klappen, wat zorgde voor een verschrikkelijke hoofdpijn.
Rhett belandde van het ene gevecht in het andere. Hij duwde de vampiers met gemak van zich af en probeerde het ene lichaam om het ander weg te slaan. Hij was geen partij voor hen. Rain haar ogen zochten echter naar de boosdoener in de kamer. Ze zou Rhi niet weg laten komen. Met de hulp van Rhett wist ze te ontkomen aan enkele vampiers en vond ze Rhi in één van de andere kamers, klaar om naar buiten te gaan. 
‘Incendia!’ riep Rain, waardoor de opening naar buiten vlam vatte. Ook de opening tussen haar en Rhi in, veranderde in een zee van vuur. Het was niet de bedoeling om Rhi te laten verbranden, al zal het zeker niet erg zijn. Rain had zichzelf omringd door een zee van vuur, waardoor de andere vampiers haar niet aan zouden kunnen vallen. Niet zonder zichzelf te laten vergaan tot as.
‘Oh, ons heksje kan een vuurtje maken. Ga je me verbanden? Is dat het grote plan?’ Rhi daagde haar uit, maar Rain reageerde niet. Ze hield de vampier door de vlammen heen in de gaten. ‘Je weet dat als je mij wil verbranden, je iedereen moet verbanden? Ook jouw favoriete vampier.’
‘Gelukkig maar dat we een beter plan hebben dan dat.’  Rain liet het vuur achter zich stoppen, waardoor ze zelf vrij kon komen. Het vuur voor Rhi bleef echter op zijn plaats. Het tastte het huis verder niet aan, niet zo erg tenminste. Het was enkel om Rhi tegen te houden, voor zolang het nodig was. 
Rain rende terug door het huis, opzoek naar Rhett. Ze kon de vampieren niet opsluiten als hij nog aanwezig zou zijn. Anders zou de spreuk ook hem treffen.
Ze bewoog de vampieren uit haar weg met haar gedachten en wist zo Rhett te vinden, die op een onsmakelijke manier iemand zijn nek om wist te draaien. Door elkaar aan te kijken wisten ze genoeg: ze moesten naar buiten. Samen renden ze de oude boksschool uit. Rain stopte voor de deur en mompelde opnieuw de spreuk die ze eerder had gebruikt. Met vuur sloot ze alle ingangen af, zodat ze er niet uit zouden kunnen vluchten. Niet zonder dood te gaan.
Rain zakte neer op de grond en ging in een kleermakerszit zitten. Haar ogen hield ze gericht op het huis, waarna de spreuk over haar lippen kwam. Keer op keer herhaalde ze hem, met in haar hoofd het beeld van wat ze wilde bereiken. De vampieren opgesloten in het huis, volledig uitgedroogd door hun gebrek aan bloed. Ze konden geen kant meer op.
De vlammen rondom het huis werden hoger. De wind zette op. Rain voelde de ogen van Rhett in haar rug prikken. Hij hield haar in de gaten. Het huis was echter nog niet beveiligd. De spreuk was nog niet af. Rain sloot haar ogen en concentreerde zich op haar woorden. Ze focuste zich op de planeten en de sterren boven haar en probeerde ieder stukje kracht te absorberen. Ze voelde het maanlicht op haar huid, al kan het ook het geflikker van het vuur zijn. In haar hoofd hoorde ze de stemmen van haar zussen, haar moeder en haar tantes. Allemaal praatten ze mee met de spreuk, allemaal gaven ze Rain het laatste beetje kracht wat ze nog in zich hadden. Ze proefde de ijzeren smaak van bloed in haar mond, maar ze was er bijna. Nog even en ze zouden opgesloten zitten.
Rain haar worden stierven weg in de wind, de vlammen namen af. Langzaam opende ze haar ogen en keek ze naar het huis. Binnen zag ze een aantal bewegingen. Vampiers die door de ramen keken, één iemand opende de deur. 
‘Het ziet er naar uit dat je spreuk niet gewerkt heeft, heks!’ riep hij, maar zodra hij zich af wilde zetten, werd hij tegenhouden door een onzichtbare muur. Met een vage glimlach beantwoordde Rain zijn woorden. De vampiers waren opgesloten.
‘Je hebt het gedaan,’ zei Rhett zacht, die naast haar was komen staan. Hij stak zijn hand uit, maar ze schudde haar hoofd. ‘Het is nog niet klaar.’
‘Wat? Natuurlijk wel. Ze zitten vast. Ze kunnen er nooit meer uit komen en ze zullen vanzelf uitdrogen. Het is goed zo, Rain.’ Opnieuw schudde Rain haar hoofd. Het was nog niet goed. Ze konden nog steeds mensen pijn doen. Als een mens langs het huis zou lopen, zouden ze geluid maken. Ze zouden schreeuwen om hulp en met hun dwang iemand naar binnen weten te lokken. Dat mocht niet gebeuren.
‘Ze kunnen nog steeds mensen pijn doen, Rhett. Dat mag niet meer. Dat kan ik ze niet laten doen.’
Rain sloot haar ogen en begon aan de volgende spreuk. Deze spreuk zou het gebouw verhullen. Het zou ieder geluid, ieder gekerm doen laten verdwijnen in het niks. De vorige spreuk had haar al uitgeput, maar ze wist dat ze dit moest doen. Alle heksen die haar voor waren gegaan in haar familie, spoorden haar aan om juist dit te doen. Ze kon nu niet opgeven.
‘Rain!’ Ze hoorde de stem van Rhett wel, maar het was alsof hij erg ver weg was. Alsof ze op twee verschillende eilanden stonden en hij naar haar schreeuwde. Rain had haar ogen gesloten. Het enige wat ze echt goed hoorde, was haar eigen stem en die van vele anderen. Bloed gutste uit haar neus en er kwam druk op haar oren.
‘Rain, stop! Jellybean!’ Rhett zijn woorden kwamen nauwelijks tot haar binnen, maar ze was zich nog goed bewust van haar omgeving. Zo goed zelfs, dat ze merkte dat Rhett zijn hand naar haar schouder bewoog om haar te stoppen. Een onzichtbare kracht duwde hem naar achteren. Heksen die hem lieten weten dat Rain haar taak nog niet klaar was.
Totdat die het wel was. De stemmen in haar hoofd waren weg, de druk viel van haar af. Haar ogen gingen weer open, maar het was wazig en donker. Met haar vingers tastte ze rond de huid boven haar lippen en ze voelde het warme bloed. Rhett wist haar nog net op te vangen, voordat ze met haar hoofd in de aarde viel.
‘Ik breng je naar huis.’ Rhett nam haar goed in zijn armen en haastte zich naar zijn eigen appartement, waar hij de heks in zijn bed legde. Met een washandje maakte hij haar gezicht schoon, terwijl hij haar hartslag en ademhaling goed in de gaten hield. Het had erg veel van haar gekost, maar ze had er wel voor gezorgd dat Boise voor een lange tijd verlost zou zijn van de vampieren. 
18
Posts: 17081
Datum: 30-03-2019 12:57
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Wakker worden op een vreemde plaats was iets wat de meeste jongevolwassenen wel eens voorkwam. Vaak was er drank bij in het spel. Nachten waarvan men niet meer wist dat ze waren gebeurd. Voor Luke was het echter heel anders. Hij werd wakker met een gevoel dat hij niet meteen kon plaatsen. Een hoofd dat zwaar aan hoorde te voelen, maar dat niet deed. Een branderig gevoel in zijn keel, maar niet het gevoel dat hij ieder moment over kon geven zoals het wel hoorde te gaan. 
Voorzichtig opende Luke zijn ogen. Geen felle zon die tussen stoffige gordijnen heen viel. De kleine ruimte die vol stond met een kast, een stoel, zijn bed en wat nachtkastjes was ver te bekennen. Om hem heen zag hij lichte muren, hoge ramen met grote gordijnen die er voor gedrapeerd waren. Een blauwe lucht er achter, die toch een beetje grauw aandeed. Een bed dat veel comfortabeler lag dan Luke was gewend. Kussens waar hij bijna in op werd genomen. Alles was nieuw, zijn hoofd was mistig, alsof hij niet helemaal om zich heen kon kijken. 
Na een paar keer knipperen met zijn ogen en het goed op zich in laten werken van de ruimte, deed wel iets bij hem dagen. Zeker toen Luke, Linn zag staan. Hij kwam voorzichtig overeind op het bed en stak zijn hand in haar richting uit. Gelukkig leek ze hem aan te willen nemen. Al was Linn bij zijn zijde niet hetgeen wat hij het meeste wilde. Dorst, honger, Luke wist niet hoe hij het beste kon omschrijven, maar er was maar één ding wat hij wilde hebben. Bloed. Bij die gedachten leek zijn lichaam al gek te worden. Ieder klein vezel van zijn lichaam leek er naar te verlangen. 
“Ik ben blij dat je weer bij bent. Sorry dat het op deze manier moest Lukey.” Fluisterde Linn zachtjes. Iets waardoor zijn hoofd wel enigszins werd afgeleid. Er was iets aan haar stem wat hij altijd fijn had gevonden. Rustig, bijna zangerig. Hij kon er uren naar luisteren. Nu. Als vampier was het echter moeilijk dat hij zich op één ding moest concertreren, zeker als er honderden andere dingen door zijn hoofd gingen, maar één ding wat er voor hem echt toe deed.
“Ik heb echt heel erg dorst Linn.” Het was niet dat Luke op het moment bloed kon ruiken, iets wat misschien maar goed was ook. Want ondanks dat zijn lichaam voelde alsof hij vol met lood zat, wist hij ook wel zeker dat hij achter ieder moment aan kon rennen als hij dat wilde. Iemand zijn nek open kon scheuren en zich te goed kon doen aan het bloed wat in het lichaam van diegene zat. Er waren hier vast genoeg mensen. Hier in Japan. Want Luke wist haast wel zeker dat hij dara hoorde te zijn. 
“Je kan zo wat bloed krijgen. Maar een klein beetje. Alleen hetgeen wat je nodig hebt om weer bij te komen.” Luke was het er nu al niet mee eens. Hoe kon hij leven op een klein beetje bloed, terwijl zijn lichaam zoveel meer nodig had. Dit was niet wat hij er van had verwacht. Vampier zijn was meer dan hij op het moment aan kon. Zeker als hij het bloed niet kreeg van Linn.
“Alsjeblieft Linn, ik denk niet dat ik aan een klein beetje genoeg heb? Mijn keel voelt als schuurpapier. Mijn aderen lijken droog. Dat is toch niet goed? Ik denk dat ik wel meer nodig heb.” Hij streek zachtjes over haar handen. Als hij voor elkaar kon krijgen om meer bloed te krijgen, deed hij er nu alles voor. Daarbij wilde Linn toch ook dat hij zich goed voelde? 
Een verdieping lager, opende Naylene de voordeur van haar nieuwe appartement, dat ze samen met Michael uit had gekozen. Het was al de bedoeling geweest dat ze een eigen plaats zouden krijgen. Luke had al aangegeven dat hij mee had gewild naar Japan, voordat hij vampier was geworden. Wat er voor had gezorgd dat hij samen met Linn had kunnen wonen. Ook Edyn en Brayan hadden hun eigen plek in het gebouw. Ondanks dat de groep het fijn vond om één groot huis samen te delen, was het nu ook wel een keer goed om dat niet te hebben. Naylene had niet kunnen wachten totdat ze haar eigen plaats met Michael had kunnen betreden. 
Haar vriend had alles op zich genomen, iets wat hij graag had willen doen, daarom had Naylene het toegelaten. Zij had de vorige keer dat ze in Tokio hadden gewoond de plaats uitgekozen, dus nu was Michael ook wel aan de buurt geweest. Nu was het dan eindelijk tijd om te kijken waar Michael druk mee bezig was geweest. Dat verdienden ze beiden. Rust. Naylene had net de ruimte waar ze bloed op zouden slaan, afgesloten voor de meeste mensen en sommige vampiers, waar Luke en Edyn onder vielen. Vanaf daar had ze de belofte gemaakt haar magie de komende tijd niet meer te gebruiken. De tijd te gebruiken om echt uit te rusten, wat betekende dat ze eerst komende maanden ook niet op zoek ging naar een baan. De groep had geld genoeg. 
Naylene stapte door de opening van het nieuwe appartement, klaar om alles aan hun nieuwe plaats te ontdekken. Te bekijken wat Michael had gevonden. Tot haar verbazing stond er geen grote bank in het midden van de woonkamer. Lag er geen kleed, of was er geen televisie. Het appartement was leeg!
Verbaasd keek Naylene om naar haar vriend, die na haar naar binnen was gelopen. Ondanks dat ze hem genoeg wilde zeggen, eigenlijk best boos wilde worden, kon ze hem dit niet eens kwalijk nemen. De laatste tijd was hectisch geweest, voor hen allemaal. Niemand had echt kunnen de rust kunnen nemen die ze nodig hadden gehad. Dat het appartement niet in was gericht, was best vervelend. Het betekende dat ze dat nu nog moesten doen. Dat ze de hele dag bezig zouden moeten met het afstruinen van winkels. Natuurlijk konden ze best een paar dagen in een hotel, maar Naylene had zich toch best wel verheugd op een eigen plaats, samen met Michael.
“Ik weet dat we hectische maanden hebben gehad, maar ik dacht dat je al bezig was met het appartement Mike. Ik ben niet boos op je, echt niet, maar dit was niet wat ik had verwacht.” Zei Naylene eerlijk. Op het moment wilde ze niet meteen zijn gevoelens sparen, hij verdiende het om te weten dat ze teleurgesteld was. 
De grijns op het gezicht van Michael zei echter iets. Hij was iets van plan, dit was een deel van zijn plan. Dat was Naylene zeker. Ze wist niet wat hij had gedaan, maar er was wle iets aan de hand! 
“Michael? Wat heb je gedaan?” Er was iets en Naylene wilde weten wat het precies was! Michael leek namelijk maar al te content te zijn met dit alles. Iets wat hij niet was geweest als hij het echt had vergeten, dan was hij vast veel zenuwachtiger geweest! 
22
Posts: 4865
Datum: 31-03-2019 14:41
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
‘Michael?’ drong Naylene aan, omdat hij nog altijd niets had gezegd. ‘Waarom staan er geen meubels in ons huis?’
‘Omdat dit ons huis niet is?’ Michael voelde zich op het moment erg voldaan. Hij had Naylene laten geloven dat ze echt in het appartement in zouden trekken. Dat terwijl hij weken geleden al bezig was geweest met zijn eigen plan. Ze wilden samen zijn. Echt samen, zonder de anderen er omheen. En nu Luke ook mee was, ook nog eens als vampier, wilde Michael liever zo ver mogelijk uit de buurt zijn. Een nieuwe vampier kon om veel problemen vragen. Hij en Naylene hadden het de afgelopen weken al zwaar genoeg gehad. Daarom had hij gekozen voor een mooi huisje, wat een oude, kleine boerderij was geweest. Het was ver buiten de stad, omring door de bossen en er zat zelfs nog een stuk land bij. Het deed Michael denken aan het huisje wat ze samen met Linn hadden gedeeld in de bossen van Engeland. Hij wist zeker dat Naylene het zou waarderen.
‘Wacht, wat?!’ vroeg Naylene aan hem. ‘Als dit ons huis niet is…’ Michael lachte. Hij vond het erg leuk dat hij Naylene hier mee kon pesten. Normaal was zij degene die alles wist, die alles altijd door had. Hij was heel bang geweest dat ze op een gegeven moment door zou hebben dat al hun spullen ergens anders stonden. Dat dit appartement er alleen maar voor de sier was. Want het was wel degelijk van hen. Wie weet zouden ze er ooit wel intrekken, maar voor nu hadden ze echt een plek voor henzelf.
Michael liep naar Naylene toe en nam haar handen vast. ‘Ik heb het allemaal geregeld, Nay. Het is alleen niet hier. Je zei dat je rust wilde, echt rust. En wees eens eerlijk: hoeveel rust gaan we krijgen met Luke en Linn boven ons?’ Michael wilde er niet eens aan denken hoe vaak ze Luke zijn gesmeek zouden horen, of hun vele romantische woorden naar elkaar. Daar zouden ze geen rust van krijgen.
‘Niet veel,’ gaf Naylene toe. ‘Maar ik kan er voor zorgen dat we niks horen?’
‘Maar dat zou je niet hoeven doen,’ zei Michael tegen haar. Hij waardeerde haar magie en op sommige momenten kwam het erg goed van pas. Zoals het feit dat ze de opslagplaats voor het bloed had afgesloten voor de nieuwere vampiers. Zo zou Luke er niet bij kunnen, hoe erg hij het misschien ook wilde. Naylene haar magie was erg bijzonder, maar ze hoefde zich niet constant uit te putten om de rust hier te bewaren. 
‘Vertrouw je me?’ vroeg Michael, terwijl hij zijn vingers verbond met die van haar. Door de glazen van zijn bril keek hij afwachtend naar Naylene. Ze konden nu meteen vertrekken. Ze hadden allebei een rugzak op hun rug, met de belangrijkste spullen. De rest was allemaal al naar hun huis gebracht. Naylene knikte op zijn vraag, waardoor Michael een glimlach op zijn gezicht kreeg. ‘Dan gaan we naar ons huis.’
Ze hadden ook met de auto kunnen gaan, maar Michael wist dat de snelste manier was om samen te rennen. Ze konden vele kilometers afleggen in enkele minuten en dat zorgde er voor dat ze behoorlijk snel de stad uit waren. Michael nam haar mee door de flitsen van groen en bruin, die de natuur van Japan weerspiegelden. Naylene had geen idee waar ze precies naar toe moest en Michael merkte aan haar dat ze dat best irritant vond. Ze liet zich er echter niet door kennen, want ze rende met hem mee. Net zolang totdat ze stil kwamen te staan voor het huis waar Michael zich al weken mee bezig had gehouden. Het was nog mooier nu hij het persoonlijk kon bekijken.
‘Dit is het,’ zei Michael, terwijl hij bij kwam van de hele klim die ze net hadden gerend. Afwachtend keek hij naar Naylene. Hij wist niet wat hij van haar reactie zou moeten verwachten. Hij hoopte dat ze het mooi zou vinden. Dat ze blij zou zijn met wat hij had gedaan, waar hij voor had gekozen. Dat was immers het belangrijkste. Dat Naylene er zichzelf zag wonen, samen met hem. ‘Wat vind je er van?’
In het appartementencomplex wist Linn ook niet goed wat ze moest verwachten van de nieuwe vampier. Ze was blij dat hij weer wakker was. Ze hadden hem behoorlijk wat toegediend om er voor te zorgen dat ze hem veilig naar Japan hadden kunnen krijgen.
Linn schudde haar hoofd en nam plaats op zijn schoot. Met haar vingers gleed ze door zijn haren. Zijn toon had smekend geklonken en zo stonden zijn ogen ook. Hij wilde het bloed. Ze herkende het gevoel maar al te goed. Het was een verschrikkelijk gevoel, iets wat je tot waanzin zou kunnen drijven. Zeker als je eenmaal gewend was aan de smaak van bloed. Of aan het gevoel wat je kreeg als je het eenmaal had gedronken. En hoe meer je er van dronk, hoe meer bloed je naderhand wilde hebben. Om Luke te beschermen, moesten ze het nu rustig aan doen.
‘Ik snap het, Luke. Echt. Ik weet hoe erg het in je keel kan branden, hoe erg je hele lichaam er om kan schreeuwen.’ Ze was zelf ooit ook zo geweest. Zij had niemand gehad die haar tegen had gehouden. De mensen die haar hadden gevonden, waren er stuk voor stuk aan gegaan en zelfs toen had ze nog niet genoeg gehad. Ze had zichzelf wel geprobeerd in te houden, zeker als ze zichzelf er aan had herinnerd hoe Rhett haar had behandeld. Dat had ze een ander niet aan willen doen. Toch waren er momenten geweest waarop haar instincten het van haar hadden gewonnen. Ze wist dat die er ook zouden komen voor Luke. Voor nu kon ze hem echter nog beschermen.
‘Dus je kunt me wat meer geven?’ vroeg Luke hoopvol, maar wederom schudde Linn haar hoofd. ‘Hoe meer je nu krijgt, hoe erger het wordt om de controle te vinden. Het is belangrijk om met weinig te beginnen, het op te bouwen. Want als je weet wanneer je genoeg hebt, dan weet je ook hoe je kunt stoppen.’ Ze wilde het Luke niet aandoen dat hij ooit zou schrikken van wat hij was geworden.
Linn boog zich naar voren en gaf hem een kus. ‘Je zal je beter voelen als je wat bloed hebt gedronken. Dat beloof ik je. En misschien dat je daarna samen met me naar het uitzicht kan kijken?’ 
Linn stond op van zijn schoot en liet haar handen uit die van hem glijden. ‘Ik ben zo terug. Je kunt rondkijken in het appartement. Jij woont er immers ook.’
Ze pakte haar tas, aangezien ze iets mee moest nemen om het bloed in te vervoeren. Ook pakte ze haar sleutels, waarna ze de voordeur in het slot draaide. Ze hoopte dat Luke niet zo dom zou zijn om meteen weg te gaan. Dat alle nieuwe indrukken en gevoelens genoeg waren om hem in het appartement te houden, samen met de belofte dat hij snel bloed zou krijgen.
Helemaal beneden, in de kelder van het gebouw, hadden ze een ruimte die ze met de andere vampiers deelden. Naylene had er een spreuk op geplaatst, waardoor Luke en Edyn niet naar binnen zouden kunnen komen. Als ze zouden weten waar het bloed bewaard werd, zouden ze misschien wel de kamer willen binnendringen om meer te drinken. 
Linn opende de deur en liep naar de grote koelcel, waar ze één van de zakken gevuld met bloed pakte. Die stopte ze in haar tas, waarna ze de kelder weer afsloot en terug omhoog ging met de lift. Boven kon ze horen dat Luke er nog was. Hij was aan het rondlopen, waarschijnlijk zelfs alles aan het bekijken, zoals Linn aan hem had voorgesteld. Toen ze echter de deur opende, stond hij recht voor haar.
‘Heb je het?’ vroeg Luke.
Linn knikte en legde haar hand tegen zijn borstkas, zodat ze hem zachtjes een stap naar achteren kon duwen. ‘Ik pak even twee glazen. Dan krijg je het.’ Ondanks dat Luke lang niet zo geduldig was als dat hij zich voordeed, knikte hij. Het deed Linn denken aan Michael, hoe moeilijk ze het soms met hem hadden gehad. Nu had Michael wel iets meer tijd gehad om bij te komen. Luke had meteen naar de andere kant van de wereld gemoeten.
In de keuken pakte Linn twee glazen die van Luke waren. Ze had niet alles nieuw aan willen schaffen. Er waren ook dingen van hem die ze graag mee had willen nemen. Ze zette de twee glazen voor zich neer en verdeelde het bloed. Ze wilde aan Luke laten zien dat zij het met net zoveel kon redden als hij. Met de twee glazen liep ze naar Luke toe, die voor het hoge raam was gaan staan om zichzelf af te leiden. 
Linn stak het glas naar hem uit en legde haar hand op zijn rug. ‘Dit zou je enigszins moeten helpen.’
18
Posts: 17081
Datum: 31-03-2019 16:09
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Het was Michael gelukt om haar compleet te overrompelen. Naylene had verwacht dat ze een mooi appartement zouden krijgen in het centrum van Tokio. Iets waar ze daarnet ook echt in had gestaan. Een leeg appartement, wat niet de plaats zou worden waar ze samen zouden gaan wonen. Daarentegen zouden ze een prachtig huisje krijgen diep in de bossen, die zich buiten de grote stad bevonden. 
Naylene had genoten van de natuur om zich heen, al had ze het niet heel erg makkelijk gevonden om niet te weten waar ze precies naar toe ging. Michael had hen beiden echter met gemak door de bossen gebracht, alsof hij al heel vaak bij de plaats was geweest. Naylene wist zeker dat het niet zo was. Hij wist echter wel precies wat hij voor hen beiden had gedaan. Een eigen huisje, weg van alle chaos.
“Het ziet er prachtig uit, Mike.” Fluisterde Naylene, terwijl ze haar armen om haar vriend heen sloeg. Het was niet groot, maar dat hadden ze ook helemaal niet nodig. Samen hadden ze alleen een plaats nodig waar ze konden slapen, zich konden douchen en ergens waar ze konden koken en vervolgens konden zitten. Deze plaats deed haar denken aan de plaats waar ze samen hadden gewoond toen ze Birmingham waren ontvlucht, Michael had zijn eerste jaren als vampier daar doorgebracht. Het was goed een plaats als die weer terug te hebben in hun leven. Het precies hetgeen wat ze beiden nodig hadden.
Naylene gaf haar vriend een kus, om hem te bedenken voor hetgeen wat hij had gedaan. Dit was heel erg bijzonder. Iets wat hij ook best mocht weten. “Ik vind het echt heel erg bijzonder dat je dit voor ons hebt geregeld.” 
Michael pakte haar hand vast, zodat hij haar mee kon nemen naar de voordeur van het huisje. Ondanks dat het omringt was door het bos, viel er genoeg licht tussen de bladeren. De lucht was heerlijk, schoon, heel anders dan in de stad. Ze waren ook tientallen kilometers buiten de grote stad.
“Je vindt dit geweldig he?” Vroeg Naylene lachend. Ze vond het lief van hem, wat hij had gedaan. Er was echter ook wel aan hem te zien dat hij genoot van de manier waarop hij het achter had weten te houden, zonder dat zij er achter was gekomen. 
“Zeker, beste dag van mijn leven. Ik ga deze onthouden. De dag dat ik jou te slim af was.” Naylene moest lachen om de woorden van Michael. Hij verdiende de voldoening. Ze wist dat het soms moeilijk was om haar te verrassen, omdat ze vaak door had wat andere mensen probeerden te doen. Hier had ze echt niets van meegekregen.
Samen liepen ze naar binnen. Het was een charmante oude woning, maar het rook heerlijk fris. Het was niet te modern ingericht, maar het leek ook niet alsof de inrichting uit de tijd kwam waarop ze eerder in een woning als deze hadden gewoond. In de woonkamer, waarvan de deur open stond, was een grote televisie te zien. Naylene wist zeker dat Michael voor alles had gezorgd. Een echte plaats waar ze samen konden zijn, gamen, muziek maken, genieten van elkaar.
Voordat ze verder de woning zouden gaan bekijken, sloeg Naylene haar armen om Michael heen. Ze trok hem dicht tegen zich aan, zodat ze haar lippen even op de zijne kon leggen. Het was een simpele zoen, die in haar ogen lang niet zou kunnen vertellen hoe dankbaar ze hem was voor deze plaats, maar het was zeker een begin. 
Waar Naylene alle vrijheid had, zat Luke de komende tijd opgesloten in een appartement. Er waren genoeg redenen waarom hij het daar niet mee eens was. Hij was in een nieuwe stad, een heel nieuw land! Dat terwijl hij nog niet veel had gereisd in zijn leven. Een nieuw land ontdekken had hij nog nooit mogen doen! Toch zou hij de komende tijd in dit appartement zitten. Niet dat daar veel mis mee was, niet als hij Linn als gezelschap had. Maar er was zoveel meer dat door zijn hoofd heen trok op het moment. Het bloed dat Linn langzaam in de glazen liet druppel, was hetgeen wat hem het meeste afleiding gaf. Hij keek wel naar buiten, maar hij zag niet eens echt wat voor hem lag.
Luke moest zich behoorlijk inhouden om niet in de richting van Linn te rennen en de glazen uit haar handen te trekken. Zijn keel stond zo erg in brand dat het bijna niet te beschrijven viel. Hij wist dan ook niet hoe snel hij het glas van Linn over moest nemen, waarin hij nog voorzichtig moest zijn dat de vloeistof er niet over de rand heen vloog. 
De geur alleen al deed alles aan Luke veranderen. De brand in zijn keel had een hoogtepunt bereikt. Zijn blauwe ogen waren naar een donker rode kleur getrokken, terwijl de aderen er omheen op waren gezet. De pijn in zijn mondhoeken was naast de dorst, het meest opvallends. 
Luke zette het glas aan zijn lippen en liet de koude vloeistof over zijn lippen glijden. Iedere vezel in zijn lichaam gaf aan dat dit het was. Hetgeen wat hij zo graag had gewild. Langzaam voelde Luke zijn eigen lichaam sterker worden. Hij kon goed met zijn benen aarden. Het lichte gevoel in zijn hoofd ging over. Al met al voelde alles goed. Er was echter één ding dat niet leek te veranderen, want toen het glas leeg was, had hij niet het gevoel dat hij zich voldaan voelde. 
“Dat was niet genoeg.” Mompelde Luke, terwijl hij zijn lippen aflikte en vervolgens probeerde om meer bloed uit het glas te krijgen, wat niet meer mogelijk was. 
“Dit is alles wat je op het moment nodig hebt Luke. Je lichaam voelt vast wat beter en de dorst zou nooit helemaal overgaan, ook al drink je honderden glazen.” Dat antwoord vond Luke niet zo heel erg leuk om te horen. Hij wist echter niet wat hij er aan moest doen. Hij graag hij het glas uit Linn haar handen wilde trekken, wilde hij haar ook geen pijn doen. Dat was niet hetgeen wat hij hoorde te doen.
“Ik weet dat het moeilijk is en dat gaat het de eerste tijd ook gewoon blijven. Maar je hebt mij en ik ga er voor zorgen dat het goed komt.” Verzekerde Linn hem, terwijl ze zachtjes met haar vingers over zijn rug heen streek. 
“Alles in mijn lichaam zegt dat ik het glas van je af moet pakken. Dat ik het bloed moet drinken. Het is gewoon zo moeilijk.” Mompelde Luke. Hij wilde zo graag zijn hand uitsteken, of Linn aan de kant drukken. Het maakte niet zo heel erg veel uit wat het precies was, als het hij het bloed maar gewoon kreeg. 
22
Posts: 4865
Datum: 01-04-2019 12:52
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Boise achterlaten was voor Linn geen moeilijk besluit geweest. Na Rhi haar acties had ze het liefst zo snel mogelijk weg gewild. Het was niet de manier waarop ze het af had willen sluiten, maar het kon niet anders. Rhi had haar dood gewild. En ze was bijna dood geweest als Naylene haar niet had gered. Alle waarden en normen die ze had, had ze voor even aan de kant gezet. Rhi verdiende al het slechts in de wereld en Linn was er van overtuigd dat Rain daar voor had kunnen zorgen. Er waren belangrijkere dingen in haar leven. Belangrijkere mensen, zoals Luke.
‘Dat je je al bewust bent van wat je wil doen, maar het uiteindelijk niet doet, is al ontzettend goed.’ Linn snapte dat het moeilijk voor hem was om het bloed nog voor zich te zien. Zijn zintuigen hadden door dat er nog iets was. Iets wat zijn lichaam nodig had. Zijn ogen hadden het bloed geregistreerd. Zijn neus rook de geur en zijn mond maakte waarschijnlijk al speeksel aan bij alleen de gedachte. Andersom zou ze het ook moeilijk vinden. Om Luke te zien met bloed, terwijl zij al dagen zonder had gezeten.
Linn zette het glas aan haar lippen en dronk het bloed in één keer weg. Ze zette het glas aan de kant en sloeg vervolgens haar armen rond Luke zijn hals. ‘Het is heel erg moeilijk, maar afleiding helpt vaak. Sommige vampiers drinken, om de dorst te stillen. Anderen zoeken een soort vermaak, zodat ze zich daar op kunnen focussen,’ legde ze uit. Dat soort dingen had ze door de jaren heen geleerd en opgepikt. Zelf had ze er heel wat aan kunnen hebben. Nu wilde ze wel dat Luke alle informatie tot zich zou kunnen nemen. Ze wilde eerlijk zijn, hem alles vertellen wat hij verdiende te weten en hem ook de afleiding bieden die hij nu nodig had. ‘Wil je samen voor de ramen zitten en naar buiten kijken? Ik kan je over de stad vertellen? Michael heeft me heel eg veel verteld in het vliegtuig.’
Luke schudde zijn hoofd en trok Linn enkel dichter naar zich toe, waarna hij haar zoende. Ondanks dat ze zeker wist dat hij haar zoende omdat hij dat wilde, had ze ook het idee dat zijn lippen net iets meer zochten naar nog enige sporen van bloed. Toch hield hij haar lippen vast en maakte hij gretig gebruik van de mogelijkheden die hij nu had.
Ondanks dat hun relatie nog voor het einde jaar weer in gang was gezet, hadden ze het erg rustig aan gedaan. Aan het begin had Linn haarzelf niet rondom Luke vertrouwd. Ze had geweten dat ze zijn bloed zou willen, zeker als hij zich in zou spannen en ze zijn hart letterlijk zou kunnen horen kloppen.  Door de weken heen waren er wel meer kusjes en zoenen gekomen, maar van seks was het eigenlijk nog niet gekomen. Er was teveel voor aan de hand geweest, en Linn was te bang geweest dat ze zichzelf misschien toch zou kunnen verliezen.
Nu was de angst om Luke pijn te doen er niet meer. Zijn bloed was voor haar niet meer aantrekkelijk. Ze verlangde er niet meer naar. Niet zoals ze naar hem verlangde. Die twee zaken konden niet meer door elkaar lopen, maar er was wel iets anders wat door Linn haar hoofd spookte, terwijl Luke haar bleef zoenen en zelfs tegen de muur aan duwde. Als nieuwe vampier waren zijn gevoelens ontzettend verwarrend voor hem. Woede, verdriet, verlangen. Alles kon samensmelten met de dorst voor bloed. Ondanks dat zijn gevoelens voor haar er altijd al waren geweest, wist Linn dat dit niet het meest verstandige idee was.
‘Luke…’ Linn draaide haar hoofd weg, al weerhield het Luke er niet van om zijn lippen ergens anders een plek te geven, namelijk in zijn hals. Ondanks dat ze erg genoot van de affectie en het idee dat ze zich niet meer zou hoeven inhouden, wist ze maar al te goed dat dit geen goed idee was. Had ze immers niet ooit hetzelfde tegen Michael en Naylene gezegd. ‘Het is niet verstandig om  je nu hier op te richten. Alle gevoelens lopen door elkaar en-‘
‘Dat meen je toch niet,’ fluisterde Luke tegen haar huid, terwijl hij verschillende plekken kuste. Linn moest haar best doen om niet toe te geven dat ze het inderdaad niet meende. Het liefst zoende ze hem terug, liet ze hem zien wat er allemaal mogelijk was nu ze echt samen waren. Maar het was niet verstandig. Het was voor hem alleen maar verwarrender en ze wilde het juist zo helder mogelijk voor hem hebben.
Voor Michael was het juist allemaal helder. Dit was het. Het moment waar hij zijn best voor had gedaan. Dat hij Naylene er ook nog een beetje mee had kunnen pesten, was voor hem slechts een bonus geweest. Want hij was zelf ook ontzettend blij met dit huis. Hij was blij dat ze een plek hadden waar ze echt Michael en Naylene konden zijn. Er zouden geen anderen om hen heen zijn. Geen Linn die hen af en toe uit elkaar zou halen, of een Edyn die Naylene er soms aan herinnerde wat Michael had gedaan. Al die dingen zouden er niet meer toedoen. Ze hadden nu een plek samen. Dat was het meest belangrijke van allemaal.
Michael genoot van de zoen waar Naylene hem introk. Het was haar manier om hem te bedanken. Om hem te laten weten dat ze blij was met alle moeite die hij had gedaan en nog zoveel meer dan dat. Hij wist dat ze ook wel tevreden zou zijn geweest met het appartement onder Linn en Luke. Hij wist dat ze haar magie had kunnen gebruiken om iedere vorm van geluid tegen te gaan, maar Michael wilde dat ze echt de vrijheid hadden. Dat ze nergens op zouden hoeven letten, om wat voor een reden dan ook. Hier zouden ze volledig hun gang kunnen gaan.
Michael trok zich terug, al kon hij het niet laten om Naylene nog een kus te geven. ‘Als je ooit terug wil naar het appartement, dan kunnen we dat ook doen. Het staat wel op onze naam en we kunnen er intrekken wanneer we maar willen. Over een jaar, misschien wel twee. Maar voor nu hebben we dit, kunnen we hier samen zijn. Niemand die ons lastig valt.’ Ze hadden hun vrienden. Linn zou zeker nog wel over de vloer komen. Ze had hem immers verteld dat ze heel graag het huis wilde zien wat hij voor Naylene en hem uit had gekozen. Ze was altijd welkom. Er waren echter andere vampiers die Michael buiten de deur wilde houden. Ver buiten de deur. Vampiers zoals Ashton, bijvoorbeeld.
Michael had niks meer van hem vernomen. Hij wist niet dat betekende. Betekende het dat hij opgesloten zat met de rest van de vampiers, ergens in Boise? Of betekende het dat hij was gevlucht en de dans was ontsprongen? Michael had het idee dat het om het laatste ging. Ashton ontsprong altijd de dans.
Daar wilde hij nu echter niet aan denken. Hij wilde genieten van zijn huis, samen met Naylene. Hij wilde haar laten zien waar hij aan had gedacht, hoe hij de ruimtes had ingericht en waarom. 
‘Ik vind het echt heel erg fijn, Mike. Om hier samen te zijn. Ik kan zien dat je echt je best hebt gedaan,’ zei Naylene, terwijl ze nog eens rond de kamer keek. ‘Krijg ik een rondleiding?’
Snel knikte Michael en nam hij haar hand vast. ‘Natuurlijk! Ik zal je alles alten zien.’ Glimlachend nam hij haar mee door het huis. ‘Ik wilde vooral iets vinden wat leek op ons huisje in Engeland. Dat is waar het toen allemaal echt is begonnen.’ Michael had dan wel een tijd met Naylene, Linn en hun vrienden in Birmingham gewoond, maar toen hij eenmaal vampier was geweest, waren ze er snel weg gegaan. Niet alleen door hem, maar ook door andere omstandigheden. Daar was zijn vriendschap met Linn echter ook gegroeid, en was die tussen hem en Naylene nog veel sterker geworden.
Michael opende de deur naar een kamer, die volledig in was gericht met game-aparatuur, maar ook een grote kastenwand gevuld met boeken en tijdschriften. Er stonden leesboeken, maar ook boeken met informatie en naslagwerken. De strips stonden allemaal bij elkaar, op volgorde van naam en nummer. ‘Een voordeel van een huis voor ons alleen hebben: Linn heeft geen inspraak meer over wat we met onze spullen doen en waar we ze mogen zetten,’ zei Michael lachend. Linn had er nooit echt iets op tegen gehad. Ze waardeerde de nieuwsgierige kant van haar vrienden, dat wist Michael ook. Ze had hem echter vaak genoeg gepest met de nieuwe stripboeken, de games waar hij soms voor in de rij had moeten staan. Alle uren die ze door hadden gebracht in een arcade. In de kamer stond zelfs een originele machine waar ze Pacman op zouden kunnen spelen.
Michael ging zitten op zijn bureaustoel en trok Naylene op zijn schoot. ‘En als je geen zin hebt om zelf te gamen, dan kun je hier zitten en met me mee kijken.’
‘En toekijken hoe je verliest?’ vroeg Naylene plagend, waarop Michael een beledigd gezicht trok. ‘Ik verlies nooit! Dat weet je toch?
18
Posts: 17081
Datum: 04-04-2019 22:21
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De rust die in het bos heerste, was aanstekelijk. Nu Naylene er was gesettled en er samen met Michael haar eigen plaatsje van had kunnen maken, merkte ze pas hoe druk alles om haar heen de laatste tijd was geweest. Het was een hele lange tijd geleden dat de groep zich terug had getrokken op een plaats waar haast niemand anders kwam. Ze hadden dan wel altijd een woning buitenaf, maar niets zoals dit. Een plaats waar de twee echt met z’n tweeën konden zijn. 
Naylene wist echter dat er nog één ding in de lucht hing, hetgeen wat er voor zorgen dat ze niet helemaal kon ontspannen. Af en toe was haar gedachten er naar toe gegaan. Naar één persoon, maar vooral hetgeen wat ze niet aan haar vriend had verteld. Het feit dat Ashton nog ergens rondliep en hij uiteindelijk misschien wel naar Japan zou kunnen komen. Dat terwijl Michael er waarschijnlijk vanuit ging dat de man op zat gesloten in de boksschool, waar de rest van de vampiers ook zaten. Misschien had hij daar ook wel moeten zitten, Naylene had het echter niet over haar hart kunnen verkrijgen. Hij had Rhi immers niet geholpen met het plannentje om Linn te vermoorden. 
Het geluid van de regen buiten was hetgeen wat overheerste in de woning. Als je het aan Naylene vroeg was het haar favoriete weer. Ze vond het heerlijk om binnen te zitten terwijl het buiten aan het regen was. Ze vond het zelfs niet erg om in de regen rond te rennen. Het gaf een soort van onoverwinnelijk gevoel als zeer doorheen rende, als er niets in de wereld was wat haar tegen kon houden. Zelfs niet als het begon te onweren buiten. De geluiden boden rust. De natuur was op zijn mooist als het net had genoten van de waterdruppels die naar beneden waren gevallen. De flitsen die soms uit de lucht konden komen, het was in haar ogen pure kunst.
Op het moment wilde ze er het liefst zoveel mogelijk van genieten, maar door hetgeen wat er in het hoofd van de vampier om ging, kon ze dat even niet. Ze wist dat ze Michael moest vertellen over de ontmoeting met Ashton, ondanks dat ze het liefst verborgen wist te houden. Ze wilde echter niet dat Ashton de gebeurtenissen ooit tegen haar zou gebruiken door ineens voor hen beiden te staan. 
De voetstappen van Michael verraadde al wel dat hij zich ook in de woonkamer bevond. Naylene draaide zich om en zag haar vriend inderdaad in haar richting komen lopen, net gedoucht. Zijn haar lagen nog plat op zijn voorhoofd, er waren nog genoeg natte plukken te zien. Nu ze de kans hadden, had Naylene er best voor kunnen kiezen om bij hem te springen, iets wat door haar gedachten niet was gegaan. Ze wist haast wel zeker dat Michael haar dankbaar zou zijn als ze hem vertelde wat ze had gedaan.
“Met dit weer hier binnen zitten voelt echt heerlijk. Het idee dat we de komende tijd niets hoeven.” Michael leek echt te genieten van hun tijd hier. Iets wat Naylene ook zeker deed. Ze wilde er net nog iets meer van genieten. Niet het idee krijgen dat Ashton ieder moment binnen kon komen lopen. Daarvoor moest ze misschien een paar spreuken gebruiken, maar het was veel belangrijker dat ze nu eerlijk was tegenover Michael.
“Het is heerlijk.” stemde Naylene in. Ze liep naar Michael toe en ging met haar handen door zijn natte haren. De rust zou straks wel weg zijn. 
“Maar Mike? Ik moet iets vertellen.” Naylene gebaarde naar de uitnodigende bank waar ze gisteren een hele tijd op hadden gelegen. Er was niets aan deze woning wat niet bij hen beiden paste. Het was ingericht naar smaak van hen beiden, met alles wat ze beiden geweldig vond. 
“Dat soort dingen zijn nooit goed.” 
“Ik weet het, ik snap eigenlijk ook niet waarom mensen het eigenlijk aankondigen. Geef meteen het slechte nieuws. Sorry, dat had ik moeten doen.” Naylene wist dat ze er een beetje omheen aan het praten was, maar ze was het wel eens met haar woorden. Het was eigenlijk nooit fijn om die extra paar seconden spanning te hebben, die soms zelfs in minuten konden lopen. Zeker nu ze het gezicht van Michael zag.
Beiden gingen ze op de bank zitten. Naylene draaide zich bij, zodat ze naar Michael kon kijken. Dit verhaal was vreselijk. Er was geen manier waarop hij het goed op zou gaan pakken. 
“Het gaat over Ashton.” Trok Naylene de pleister er maar meteen op. Ashton was altijd een beladen onderwerp. De laatste maanden nog meer dan het daarvoor al was geweest.
“Oh god Naylene, die naam wil ik niet meer horen.” 
“Dat weet ik, maar ik moet het je wel vertellen. Ondanks dat je er niet blij van wordt.” Het was niet zo dat ze iets met Ashton had gedaan in de tijd dat ze samen met Michael was geweest, daar leek het nu zelfs op. Daarom moest ze hem wel uitleggen wat er aan de hand was. 
“Ik ben naar hem toe gegaan voordat we weg gingen. Voordat Rain in de aanval ging op de vampiers van Rhi. Ik wilde hem waarschuwen. Ik heb hem wel duidelijk gemaakt dat het alleen voor hem was en dat hij als enige weg moest gaan. Hij gaf wel aan dat hij niets meer met Rhi te maken wilde hebben door hetgeen wat ze met Linn had gedaan. Dat ging hem te ver.” Ze wist dat ze het niet meer voor Ashton op hoefde te nemen, toch was dat hetgeen wat ze onbewust altijd bleef doen.
“En ik weet dat je het niet leuk gaat vinden, dat mag ook. Het is echt een kut actie, maar ik kon hem daar niet laten zitten?” Naylene wist zeker dat Michael, zijn ex-vriendinnen ook niet in zo’n omgeving kon zetten, wat ze ook hadden gedaan. Zelfs al hadden ze hem behoorlijk wat pijn gedaan. Zo was het voor haar ook. Natuurlijk hoopte ze dat Michael er begrip voor zou tonen, maar ze wist ook wel dat dit iets was wat hij haar niet makkelijk kon vergeven. Het ging om Ashton en die twee lagen elkaar echt niet goed. 
22
Posts: 4865
Datum: 05-04-2019 15:52
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Als iemand je vroeg om te praten, of iets aan je wilde vertellen, dan was het nooit goed. Dat was door de jaren heen niet veranderd. Slechts nieuws zou altijd blijven bestaan. Tussen werknemers en werkgevers, tussen vrienden en zeker in relaties. Dat Naylene slecht nieuws voor hem had, maakte Michael al nerveus. Zeker omdat ze er een groot ding van maakte, door te zeggen dat ze het inderdaad meteen had moeten vertellen en er niet omheen had moeten draaien. Zodra ze echter concreet werd in het onderwerp van het gesprek, verstijfde Michael al. Het ging om Ashton. Wist Ashton dat ze in Japan waren? En zo ja, was hij er dan ook? Maar hoe zou hij er kunnen zijn, als hij opgesloten zat in een boksschool die voor niemand nog te vinden was?
Ashton zat niet opgesloten. Naylene had hem gewaarschuwd. Ze had hem in bescherming genomen, ondanks alles wat hij ooit had gedaan. Niet alleen tegenover haar, maar ook tegenover haar vrienden. En tegenover hem.
‘Een kut actie is nog zacht uitgedrukt.’ Michael kwam overeind van de bank en stapte weg van Naylene. Met zijn handen wreef hij over zijn gezicht, terwijl hij de woorden van Naylene op zich in liet werken. Ashton zat niet gevangen in de boksschool met alle andere vampiers. Waarom niet? Omdat Naylene hem had gewaarschuwd. Ze had de man gewaarschuwd zodat zijn leven gespaard had kunnen worden, terwijl Ashton het zijn doel had gemaakt om Michael te vermoorden. Naylene had zelf gezien hoe erg hij er aan toe was geweest! Hoe ver Ashton was gegaan! En dat had ze vrij laten rondlopen.
‘Michael, ik begrijp dat je boos bent, maar-‘
‘Boos?!’ Michael draaide zich om. Hij voelde zijn eigen handen trillen. ‘Boos is nog wel het minste wat ik ben, Nay! Ik weet niet eens waar ik moet beginnen, wat ik moet voelen!’ Diep van binnen had hij wel geweten dat Ashton de dans was ontsprongen. Want dat was Ashton. Hij hoorde niet specifiek bij één groep. Hij zou dan ook zeker niet de straf ondergaan die hij opgelegd zou krijgen. Hij zou altijd een uitweg vinden. Nu was Naylene echter degene die dat aan hem had gegeven.
‘Weet je wel niet hoe dit voor mij voelt?!’ vroeg Michael aan haar. Waarschijnlijk had ze geen idee. Al was het misschien nog wel erger als ze het wel wist. Want als ze zich wel voor had kunnen stellen hoe Michael zich hierbij zou voelen, maar ze had het toch gedaan, dan betekende dat dat ze Ashton zijn veiligheid had verkozen boven de veiligheid van Michael en zijn gevoelens rondom de vampier. En had Naylene net niet al gezegd dat ze wist dat hij het niet leuk zou vinden? Naylene was slim. Ze had maar al te goed geweten dat wat ze had gedaan, fout was. En toch had ze Ashton niet daar kunnen laten zitten.
‘Natuurlijk wel, Mike. Daar heb ik echt wel over nagedacht,’ zei Naylene. Ze bleef rustig op de bank zitten, maar Michael zag in haar ogen dat ze het verschrikkelijk vond om hem boos te zien. Goed, dacht hij. Ze verdiende het. Wat ze had gedaan, kon in zijn ogen niet.
‘Je bent achter mijn rug om gegaan, Nay! En niet om zomaar iemand te beschermen, nee! Je bent achter mijn rug om gegaan om Ashton te beschermen. Ashton, de persoon die mij het liefst dood ziet gaan! Wat hij zelfs al heeft geprobeerd en hij was daar aardig in geslaagd, als je je dat soms niet meer kan herinneren!’ Michael kon zich dat nog wel. Maar al te goed. De pijn in zijn lichaam, de misselijkmakende grijns van Ashton en zijn gelach, iedere keer als hij een lichaamsdeel van Michael de verkeerde kant op had gedraaid, of wederom een staak van hout door zijn huid had geboord. Al het gemartel had een indruk op hem achtergelaten. Iets wat Naylene zelf ook had meegemaakt. Want hoe hij tegen Linn was uitgevallen, was precies zoals Ashton hem had behandeld.
‘En het boeit mij geen fuck dat hij het te ver vond gaan om mee te doen aan Rhi haar zieke plan om van Linn af te komen. Alsof het een soort compliment is! “Goed gedaan, Ashton. Omdat je Linn niet wilde vermoorden, mag je vluchten en beland je niet in de boksschool!”. En ik dan, Nay?! Doet mijn leven er minder toe dan dat van Linn?! Maakt het niet uit wat hij met mij heeft gedaan?! Verdient hij daar geen straf voor?!’
Naylene kwam overeind en liep naar Michael toe. In een poging hem te kalmeren probeerde ze haar handen op zijn schouders te leggen, maar Michael duwde ze meteen aan de kant. ‘Niet doen!’
‘Sorry,’ fluisterde Naylene. ‘Maar ik-‘
‘Maar je wat, Naylene?!’ vroeg Michael aan haar. Hij probeerde zich te bedenken waarom ze hem daar niet had kunnen laten zitten. Wat zou er in godsnaam met hem kunnen zijn gebeurd? In het ergste geval was hij uitgedroogd. Of misschien was iedereen wel zo gek van hem geworden dat iemand zijn hart eruit had getrokken. Dat zou hij dan vast verdiend hebben, vond Michael. Naylene had daar vast ook aan gedacht, en juist daarom had ze Ashton daar niet willen hebbenn.
‘Je geeft overduidelijk nog steeds om hem. Zoveel zelfs, dat je hem hebt gered van iets wat voor zijn doen nog een vrij milde straf zou zijn! Dat terwijl hij de reden was dat ik er bijna niet meer was geweest!’
18
Posts: 17081
Datum: 07-04-2019 09:57
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
De reactie van Michael was te verwachten geweest, dat was één van de redenen dat Naylene het niet langer voor zich had willen houden. Ze had namelijk wel geweten dat het allemaal meer erger zou worden wanneer ze het langer voor zich had gehouden. Nu kon Michael het langzaam aan verwerken en haar misschien uiteindelijk wel vergeven. Voor nu had ze haar boze vriend echter tegenover haar staan. 
“Ondanks dat het heel erg vervelend dat het is gebeurd, vond ik niet dat het hier iets mee te maken had.” 
“Niets mee te maken?! Door die zak was ik hier bijna niet meer geweest!” 
Het was een lange tijd geleden dat Naylene, Michael echt boos had gezien. Ze had nooit de reden willen zijn dat hij zo woedend zou worden. Ze had misschien beter na moeten denken over hetgeen wat het met anderen had gedaan. Ashton was de enige die door haar hoofd heen was gegaan, zeker omdat er tijdsdruk achter had gezeten. 
“Zo bedoel ik het ook niet.” Naylene wist niet meer hoe ze zich moest verdedigen. De keuze was gemaakt, ze was naar Ashton toegestapt en had hem verteld wat er stond te gebeuren. Als ze vandaag weer die keuze moest maken, dan zou ze misschien wel weer maken. Alles wat ze had gedaan werkte in haar tegendeel, zelfs hetgeen in haar hoofd zou dat doen. 
“Wat bedoel je dan?! Want jij bent diegene die naar hem toe is gestapt om hem zo te helpen dat hij niet in ellende kwam, terwijl hij mij wel door heel wat shit heeft getrokken!” 
“Dat weet ik!” Naylene wist op het moment ook niet wat ze moest doen. Het liefst pakte ze Michael vast en zorgde ze er voor dat hij rustiger werd. Op het moment zou haar aanrakingen daar echter niet voor kunnen zorgen. Geen arm om hem heen, niet haar handen die die van hem zachtjes vast zouden pakken. Er waren geen aanrakingen die het beter zouden maken. Naylene wist echter ook wel dat haar woorden dat op het moment niet zouden doen. Ze kon hem niet vertellen wat hij graag wilde horen: Dat ze spijt had van haar daden en ze heel anders aan zou pakken als ze nu weer voor de keuze zou staan. 
“Ik heb niet het idee dat je het weet, want anders had je dit nooit gedaan!” 
Het aanzicht van Michael was echt vreselijk om te zien. Zijn gezicht was rood aangelopen, terwijl zijn groene ogen naar Naylene keken alsof ze ieder moment vuur konden spuwen. Woede was alles wat er te zien was. Begrip zou niet in de buurt komen, iets wat Naylene ook niet van hem zou vragen. Het was duidelijk dat hij haar acties vreselijk vond en daar konden haar woorden helemaal niets aan veranderen. 
“Mike.” Verzuchtte Naylene. “Ik weet wat hij je heeft aan gedaan. Dat zou ik nooit, maar dan ook echt nooit goed praten, oké?” Ze kon zich het beeld van Michael die op het randje lag, nog maar al te goed voor de geest halen. De angst dat hij ieder moment los had kunnen laten, van haar weg had kunnen gaan, alles wat ze op dat moment had gevoeld, was niets geweest bij het geen waar Michael doorheen had moeten gaan. 
“En misschien had ik daar meer aan moeten denken, maar dat heb ik niet gedaan.” Gaf Naylene eerlijk toe. Ze had er wel even aan gedacht, maar door haar hoofd was vooral hetgeen wat Linn was overkomen, gegaan. Het punt dat haar bijna over de streep had getrokken. Iets wat wellicht behoorlijk egoïstisch was. 
“Of in ieder geval niet genoeg.” 
“Omdat je nog veel te veel om die eikel geeft! We hadden hier rust kunnen hebben, echt tijd voor ons zelf en nu moet ik iedere fucking dag over mijn schouder kijken om te kijken of Ashton hier niet ergens staat. Of hij niet een staak heeft om me neer te steken en mijn plek in te nemen. Wat je blijkbaar niet eens erg vindt!” Michael gooide zijn handen in de lucht, wat Naylene aangaf dat hij echt niet meer wist wat hij moest doen. Er zat nou zoveel in zijn hoofd, wat haar schuld was. 
Naylene probeerde zelf echter rustig te blijven. Zij was diegene die hier fout was geweest en ondanks dat de woorden van Michael op het moment nergens op sloegen, waren ze niet eens heel erg onredelijk. “Dat is niet waar en dat weet je zelf diep van binnen ook. Ik snap echter dat het nu op die manier lijkt. Ik kan niets goed praten en dat ga ik ook niet doen, maar het spijt me dat ik niet genoeg rekening heb gehouden met jouw gevoelens. Dat had ik wel moeten doen.” 
“Ik heb nu echt even niets aan deze bullshit!” Michael haalde gefrustreerd een had door zijn haren heen. Naylene wilde van alles doen, maar niets leek op het moment goed genoeg te zijn. Het zou haar allemaal niet helpen en Michael al helemaal niet. 
“En ik kan nu echt niet naar je gezicht kijken!” Naylene zette en stap naar achter, om aan te geven dat ze hem de ruimte wilde geven. Ze wilde nog voorstellen dat ze wel even weg kon gaan. Hem de tijd kon geven om dit rustig te verwerken. Het zou namelijk niet gaan helpen om naar elkaar te schreeuwen. Het moest gaan liggen en dan kon Michael nog steeds wel boos op haar zijn, maar konden ze er wellicht over praten. Ze kreeg echter geen tijd om een voorstel te doen, want voordat ze iets kon zeggen had Michael zich omgedraaid en was hij naar buiten gerend.
Naylene sjokte terug naar de bank en liet zichzelf daar op vallen. Ze liet haar hoofd in haar handen vallen. Ze wilde dat het anders had gekund, dat ze Michael deze pijn had kunnen besparen. Daarvoor moest ze echter alle acties van de afgelopen weken ongedaan maken en hoe graag ze dat ook wilde, dat was niet mogen. Daarom moest ze haar vriend nu even de tijd geven om het te laten verwerken. Dat betekende echter nog niet dat ze het vervelend vond dat het was gebeurd. 
22
Posts: 4865
Datum: 07-04-2019 13:37
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Er was maar één persoon die Michael op dit moment wilde spreken. Als Naylene hem niet kon vertellen waarom ze het had gedaan en wat ze nog precies voor Ashton voelde, dan kon Linn dat misschien wel. Al betwijfelde hij of Linn het wel wist. Linn zou dit nooit goedkeuren. Ze zou Naylene hebben verteld dat ze er vanaf het begin af aan eerlijk over had moeten zijn. Niet dat Michael dan minder boos was geweest. Naylene haar gevoelens voor Ashton zouden hem blijven achtervolgen. Ashton zou hem blijven achtervolgen. Iets wat de vampier vast geweldig vond. Dat hij altijd grip zou hebben op Michael zijn leven, zelfs als hij er fysiek niet in staat toe was om hem iets aan te doen.
Naast Naylene was Linn zijn beste vriendin. Iemand met wie hij altijd had kunnen praten. En dat was ze nog steeds. Michael was van zijn kant misschien niet altijd even eerlijk naar haar toe geweest, maar alles was vergeven sinds het moment dat Linn weer wakker was geworden en de dood had weten te ontwijken. Sindsdien had Michael een belofte gemaakt om altijd eerlijk tegen haar te zijn en te vertellen waar het precies op sloeg. Nu had hij echter gewoon behoefte aan haar armen om hem heen en haar helpende woorden, die hem misschien in zouden kunnen laten zien wat er precies door Naylene haar hoofd was gegaan.
Michael was naar de stad gerend. Eenmaal daar had hij zijn pas aan moeten passen. Het was zo druk op de straten dat het haast onmogelijk was om er doorheen te rennen. Er was een andere optie, maar Michael besloot om het rustig aan te doen. De beelden van zijn ruzie met Naylene schoten door zijn hoofd. Hij had er niks aan dat ze  er achteraf spijt van had. Dat ze achteraf in zag dat ze het op een andere manier had moeten doen. Ze had het gewoon niet moeten doen. Ze had Ashton moeten laten rotten in de boksschool, want dat was wat hij verdiende. Dat was nog een milde straf in vergelijking met wat Ashton met hem had gedaan. Michael had splinters in zijn hele lichaam gehad. Elke beweging had pijn gedaan. Door de vervain waren zijn wonden niet geheeld en had hij zich niet kunnen verdedigen tegen de jongere vampier. In een fysiek gevecht, met handen en voeten, had Michael kunnen winnen. Maar Ashton vocht achterbaks. En dat was ook hoe hij altijd voor Naylene had gevochten en zou blijven vechten.
Eenmaal in het gebouw waar Linn woonde met Luke, stapte Michael de lift in. Hij drukte het juiste nummer aan en wachtte ongeduldig totdat hij uiteindelijk op de juiste verdieping was. Daar klopte hij aan bij het juiste appartement. Achter de deur hoorde hij veel gelach. Linn vertelde aan Luke dat ze echt de deur open moest doen. Het duurde even, maar uiteindelijk stond Linn in haar badjas voor Michael. Ze snapte duidelijk niet wat precies de reden was dat Michael in zijn eentje voor de deur stond. 
‘Mikey, ik wist niet dat je langs zou komen!’ Michael schudde enkel zijn hoofd. Hij was het ook niet van plan geweest, maar dit was de meest logische plaats geweest in zijn hoofd. In plaats van uit te leggen waarom hij hier was en wat er precies aan de hand was, stapte hij naar voren en sloeg hij zijn armen om Linn heen. 
‘Awh, Mikey,’ fluisterde Linn. Ze tikte met haar voet tegen de deur aan, zodat die weer dichtviel. Daarna voelde Michael de armen van Linn al om zich heen. ‘Wat is er aan de hand?’
‘Ashton,’ mompelde Michael. Dat was al genoeg voor Linn, dat wist hij zeker. Linn wreef over zijn rug en nam hem vervolgens mee naar de woonkamer, waar ze hem neerzette op de grote bank. Michael zag dat Luke uit de slaapkamer kwam, gekleed in zijn boxers en ook een badjas van Linn. Op andere momenten had Michael zijn kans gegrepen om de man belachelijk te maken, maar op dit moment voelde hij er niet veel voor.
Linn legde Michael zijn hoofd voorzichtig op haar schouder. Met haar vingers ging ze door zijn net gewassen haar. ‘Wat is er met Ashton? Heeft Naylene iets gehoord van Rain over hoe erg hij er aan toe is?’
Michael zijn schudde hoofd. Dat was juist het hele probleem. Rain had waarschijnlijk ook geen idee waar Ashton was, want hij was niet opgesloten door haar magie. ‘Nay heeft tegen me gelogen. Waarschijnlijk ook tegen jou. Al is het niet zozeer liegen, want ze heeft het nooit ontkent. Meer het achterhouden van de waarheid.’
‘Wat bedoel je?’ vroeg Linn, die het verhaal overduidelijk niet volgde. Ze gebaarde naar Luke dat hij er het beste rustig bij kon komen zitten. Het maakte Michael niks uit wat hij zou horen. Hij kon er verder toch niet over mee praten. ‘Wat heeft ze achtergehouden?’
‘Ze heeft Ashton gewaarschuwd. Ze heeft hem verteld wat Rain van plan was om te doen, zodat hij er aan on ontkomen. Ze wilde hem niet opsluiten, dus heeft ze hem in bescherming genomen en hem verteld te vluchten, voordat het te laat was.’ Michael schudde zijn hoofd. Hij kon het niet geloven. Hij snapte niet dat Naylene zoiets had kunnen doen. Dat ze Ashton boven hun leven samen had verkozen. Want voelde het voor hem. Ze had Ashton zijn veiligheid belangrijker gevonden dan wat ze nu samen hadden.
‘Ze heeft Ashton gewaarschuwd?’ herhaalde Linn. ‘Je zal wel erg boos op haar zijn. Dat is echt een rotstreek van haar. De dingen die Ashton heeft gedaan…’ Dit keer was het Linn haar beurt om haar hoofd te schudden. 
‘Daar geeft ze dus niks om! Ze geeft er geen fuck om dat Ashton me had kunnen doden! Blijkbaar heeft hij jou leven gespaard, of wilde hij er niet aan mee werken en dat maakt het zogenaamd goed? Dat terwijl ik dood had kunnen gaan als hij door was blijven gaan! Als Naylene me niet had gevonden, dan was ik dood gegaan op die avond!’ Michael trok zich terug van Linn en ging op de bank zitten, zijn hoofd in zijn handen. ‘Ashton zal altijd tussen ons in blijven staan, zolang zij dat toelaat.’
18
Posts: 17081
Datum: 07-04-2019 15:29
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Vanaf bovenaf zag een stad er altijd ander uit dan wanneer je rustig door de straten kon lopen. Voor Luke was het echt de dagelijkse waarheid dat hij de nieuwe stad alleen op die manier kon ontdekken. De geluiden, de mensen die hele andere talen spraken. Muziek, gelach. Er was van alles te horen. Er was echter ook van alles te ruiken. Ook het bloed van de mensen. Alles in Luke zijn lichaam was bezig met zich aanpassen aan het feit dat hij bloed nodig had. Dat was ook de reden dat hij nog niet naar buiten mocht. Linn zorgde goed voor hem, Luke had er niets over te klagen, ondanks dat hij het niet altijd eens was met de hoeveelheid bloed die hij van haar kreeg. Ze zorgde er echter ook voor afleiding. Luke was in de afgelopen dagen al vaak genoeg tegen haar aangekropen. Iets waar net abrupt een einde aan was gekomen door het bezoek van Michael. 
De twee vrienden hadden op de bank plaats genomen. Luke had toegekeken en vooral geluisterd naar hetgeen wat er tussen beiden was gezegd. Uit de verhalen van Linn wist hij een beetje wie Ashton was. Ze hadden echter niet heel erg veel tijd gehad om de man te bespreken, daarbij had Luke daar ook niet de behoefte aan gehad. Nu nog steeds niet. Hij begreep echter ook wel dat Michael even zijn ei kwijt moest. Daarom nam Luke plaats naar Linn en liet hij zijn arm op de leuning van de bank liggen, zijn vingers gingen voor even zachtjes over de stof van Linn haar badjas. 
“Ik kan haar gewoon echt niet geloven? Hoe komt ze er op! Ik weet dat Rhi vreselijke dingen heeft gedaan en ze verdient het om daar binnen te zitten, maar Ashton verdient het misschien nog wel meer dan zei dat doet? In ieder geval wel in mijn ogen!” Michael liet zijn hoofd in zijn handen rusten. Luke had wel met hem te doen. Zeker toen hij de naam van Rhi hoorde en een beetje in kon denken hoe hij zich moest voelen. Gelukkig hoefde hij niets meer met de vrouw te maken te hebben. Kon hij zich richten op de vrouw die op het moment naast hem zat. Iedere kleine beweging kon hem afleiden. Het kon hem even doen laten vergeten wat hij mee had gemaakt en zelfs de dorst naar bloed kon voor een tijdje minder worden. 
“Het is ook niet te begrijpen.” Fluisterde Linn. 
“Na alles wat hij heeft gedaan. Echt alles. Heeft hij nog steeds zo’n grip op haar?! En het lijkt alsof ze het niet eens echt door heeft.” 
Luke voelde hoe Linn iets van hem weg schoof, zodat ze de hand va Michael kon pakken, waardoor Luke ook een beetje op schoof, zodat hij Linn nog een beetje vast kon houden. Hij vond het niet prettig om zonder haar te zitten. Zijn hoofd leek heel wat helderde te werken als hij voelde dat hij haar aanraakte. Al wilde hij haar natuurlijk het liefst aanraken op een andere manier dan dit. 
“Ze heeft het wel door. Naylene is slim genoeg om dat door te hebben toch?” Linn leek ook even niet meer te weten wie haar beste vriendin was. Al was het wel duidelijk dat ze niet altijd achter haar keuze van mannen had gestaan, zelfs voor Luke.
“Misschien durft ze het zelf gewoon niet toe te geven.”
“Maar wat betekent dat dan voor ons? Zo kan ik toch niet met haar samenwonen? Iedere dag vraag ik me af of Ashton door de deur gaat komen. Ik wil niet in die angst leven? En ik hoef die zak echt nooit meer te zien, want ik ga me echt niet meer in kunnen houden.” 
Luke raakte verveeld van het gesprek. Hij snapte nu ook wel dat Michael het vervelend vond wat er was gebeurd. Dat had hij wel duidelijk gemaakt. Daar hoefde hij verder niet meer op in te gaan. Linn leek er echter anders over te denken, want ze ging zelf ook gewoon verder in het gesprek. 
“Ik vind het niet erg als dat gebeurt. Ik wil je best mee helpen.”
Zachtjes begon Luke met zijn vingers tegen op de schouder van Linn te trommelen. Nu werd het gesprek voor hem vervelend. Het sloeg helemaal nergens op waar ze het over hadden. Het was duidelijk, ze hadden beiden een hekel aan de man, dat hadden ze al wel duidelijk gemaakt. Ze konden er wel andere woorden voor gebruiken, maar het kwam op hetzelfde neer. 
“Het zou echt beter zijn als ze hem nooit tegen was gekomen. Het leven zou zoveel rustiger zijn zonder hem in ons leven. Fucking ass.” 
De vingers van Luke gleden zachtjes over de huid van Linn haar hals dat nog een beetje bloot lag onder haar badjas. Eindelijk leek ze hem de aandacht te geven die hij al eventjes wilde hebben. Haar ogen haakten even in die van hem, ze probeerde hem wel te waarschuwen. Hetgeen wat haar niet leek te lukken, want het enige wat ze van hem terug kreeg was een grijns. Ze richtte zich dan ook snel weer op Michael. 
Luke wist zeker dat er nog genoeg andere woorden over Ashton werden gezet. Michael vertelde iets, waar Linn weer op in ging. Het leek er een beetje op een haat-party. Natuurlijk werd er ook het een en andere over Naylene gezegd. Voor Luke was het allemaal niet meer zo boeiend. Ondanks dat hij vooral aan bloed moest denken, probeerde hij zichzelf af te leiden. Linn was een goede afleiding, dat had ze daarnet ook aan hem willen bewijzen, wat Michael voor hem had verpest. 
Zijn vingers gleden dan ook zachtjes onder de stof van de badjas, om nog zachtjes iets verder naar beneden te glijden over de hals van Linn. Zo kreeg hij vast wel haar aandacht. Zijn verhoogde gevoel, gaf in ieder geval al aan dat ze anders ging zitten. Ze haar lichaam een klein beetje meer aan leek te spannen, om er voor te zorgen dat ze hem uit kon blokken.
“Luke.” Zijn naam kwam als een fluistering over haar lippen heen, waarop Luke enkel moest grijnzen. 
“God Luke! Doe niet zo fucking irritant, je kan straks alle aandacht van Linn krijgen.” 
Alles in Luke zijn hoofd leek ineens om te draaien. Hij wilde Linn haar huid niet meer onder zijn vingers voelen. Hij wilde haar niet eens meer aanraken. Hij wilde enkel rustig naast haar zitten, doen wat Michael van hem had gevraagd. Waar het vandaan kwam was hem geheel onduidelijk, maar dat hij het wilde, dat wist hij zeker. Luke ging dan ook netjes in de hoek van de bank zitten en liet hij zijn handen op zijn benen rusten. 
22
Posts: 4865
Datum: 12-04-2019 20:40
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Michael dacht er niet veel van dat Luke direct naar het einde van de bank was geschoven en Linn, eindelijk, met rust liet. Wellicht was hij geschrokken van zijn harde stem. Michael wist dat hij soms best intens kon zijn als hij schreeuwde. Op dit moment deden Luke zijn gevoelens hem ook niets. Hij was hier gekomen omdat Linn vertrouwd aan had gevoeld. Niet omdat hij de situatie ook met Luke wilde bespreken. Die laatste leek hij er nu echter standaard bij te krijgen. Iets wat hij wel snapte, maar op dit moment wilde hij het niet snappen. Luke had alleen maar aan Linn gehangen en haar afgeleid van hun gesprek. Iets wat Linn ook niet had gewild. Michael wist dat ze er ook voor hem wilde zijn.
‘Sorry, Mikey. Het is allemaal nog erg moeilijk. We proberen nog verschillende dingen uit om het Luke zo gemakkelijk mogelijk te maken,’ legde Linn uit, terwijl ze even een blik op haar vriend wierp, die nu aan het einde van de bank zat. Michael haalde zijn schouders op. Hij wist hoe moeilijk de eerste weken en maanden waren. Zelfs de eerste paar jaar waren nog niet gemakkelijk. Maar op dit moment boeide het hem weinig. Luke leek nu wel door te hebben dat wat hij had gedaan, ontzettend irritant was geweest, want hij had niks meer gezegd.
‘Ik weet niet meer wat ik nu moet doen, Linnie. Ik kan niet terug gaan naar Naylene en daar en paar uur in stilte leven, voordat we er over praten. Ik kan er nog niet over praten. Niet als zij niet beseft wat ze precies heeft gedaan. Wat het voor mij betekent dat ze naar Ashton is gegaan om hem te waarschuwen. Ze heeft in feite zijn veiligheid boven die van mij geplaatst. Daar kan ik toch niet mee samenwonen?’ vroeg hij aan Linn. Het ergste was nog dat hij het diep van binnen nog wel wilde. Hij wilde samenwonen met Naylene. Hij was er klaar voor geweest om samen met haar de volgende stap te nemen. Daarom had hij zo zijn best gedaan. Daarom had hij het huisje voor hen gezocht. 
Linn streek over zijn rug. ‘Ik weet het ook niet zo goed, Mikey. Ik begrijp het als je nu niet terug wil gaan naar Naylene. Je bent hier altijd welkom. Als je liever hier wil blijven, zodat je tijd krijgt om na te denken, dan mag dat.’ 
Michael knikte. Hij zou het fijn vinden om hier even te kunnen blijven. Het appartement was groot genoeg voor hen drietjes. Het maakte Michael niets uit wat Luke er van zou vinden dat hij zou blijven. Linn had al toegezegd en voor Michael was Linn toch wel de doorslaggevende factor. ‘En misschien is het ook wel goed voor Naylene, dat ze even alleen is. Dat ze kan zien hoeveel best je voor haar hebt gedaan, wat je zo graag met haar wilde. Wie weet komt ze dan wel bij haar zinnen,’ opperde Linn, waarop Michael zijn schouders ophaalde. ‘Ashton zal toch altijd in haar hoofd blijven. Wat hij ook doet, wat ik ook doe. Hij zal er altijd zijn.’
Linn zei niks, misschien wel omdat ze zich besefte dat Michael gelijk had. De indruk die Ashton achter had gelaten op Naylene was er eentje die niet zo gemakkelijk verwijderd zou kunnen worden. ‘Wil je dat ik Naylene laat weten dat je hier bent? Of wil je dat zelf doen?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Ze is slim. Ze kan zelf ook wel raden dat ik hier ben. Als ze het aan je vraagt, hoef je er niet over te liegen.’
‘Als ze tegen me praat, dan ga ik haar vertellen wat ik er van vindt dat ze deze shit heeft gedaan.’ Linn kneep zachtjes in zijn schouder en kwam overeind, waarna ze haar badjas iets steviger rond haar lichaam knoopte. ‘Ik pak wel iets te drinken voor je.’
Linn verliet de woonruimte en Luke veerde iets overeind door haar woorden. ‘Niet dat soort drinken, buddy,’ mompelde Michael. Hij wist wel zeker dat Linn terug zou komen met een glas gevuld met alcohol. Luke zakte teleurgesteld weer terug in de bank. Michael hield zijn ogen gericht op de nieuwe vampier. ‘Ga je niet je excuus aanbieden voor dat fucking irritante gedrag van je? Tegen mij én tegen Linn?’
‘Wil je dat ik dat doe?’ vroeg Luke, waarop Michael knikte. Hij vond dat zowel hij als Linn een excuus verdienden voor hoe Luke zich had gedragen. Er was iets veel groters aan de hand en Luke had ongeduldig aan Linn gehangen en haar zelfs geprobeerd af te leiden van het gesprek.
‘Dan spijt het me dat ik me zo fucking irritant heb gedragen.’ Michael had niet verwacht dat Luke het zo gemakkelijk zou doen, maar hij bedacht zich er ook niet veel achter. Linn was al terug gekomen met twee glazen whisky. Eentje voor Michael en eentje voor Luke. Ze deelde de glazen uit en ging vervolgens bij Luke op de leuning van de bank zitten.
‘Sorry, Linnie,’ fluisterde Luke, waarna hij zijn hoofd tegen haar schouder aan liet leunen. Linn glimlachte en woelde door zijn krullen. Michael zou willen dat het zo simpel was. Dat Naylene tegen hem aan kon kruipen, haar excuses kon verkondingen en dat het dan genoeg was. Dat zou het echter niet meer zijn. Misschien wel nooit meer. Niet als ze hem niet kon bewijzen dat Ashton geen griep meer op haar had. Wat hij overduidelijk nog wel had, anders had ze hem nooit gewaarschuwd.
‘Mikey blijft een paar dagen hier, oké? Totdat hij weet wat hij wil doen,’ legde Linn uit aan Luke.
‘Ik ben geen grote last, zolang jullie maar het respect hebben om stilletjes seks te hebben en lkaar niet uit te kleden voor mijn ogen,’ zei Michael, terwijl hij een slok van de whisky nam en voor zich uitstaarde. Hij was misschien hier, maar zijn hoofd zat nog steeds bij Naylene. Bij Naylene en bij Ashton. Ashton, die misschien wel woord zou krijgen van hun ruzie en daar op in zou spelen. Michael betwijfelde of Naylene sterk genoeg was om hem dan af te wijzen.
18
Posts: 17081
Datum: 13-04-2019 10:00
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Vanaf dat moment werd het appartement bewoond door drie personen in plaats van twee. Ondanks dat er dagen waren waarop Luke zich afvroeg waarom Michael introk in het appartement onder die van hen, vond de jonge vampier het veel van de momenten het juist prettig dat Michael er ook was. Zeker omdat duidelijk aan hem te zien was dat hij afleiding nodig had. Luke zelf kon daar heel erg goed inkomen. In zijn hoofd was hij alleen maar bezig met bloed. Er was hem al wel verteld dat hij zoveel mogelijk afleiding moest zoeken. Wat hij dan ook zoveel mogelijk probeerde te zoeken. In een klein appartement was echter maar een bepaalde hoeveelheid afleiding te vinden. Linn was diegene wie vaak als afleiding functioneerde, ook met instemming van haar natuurlijk. Michael had echter al een paar keer laten weten dat hij het niet heel erg prettig vond. Met de opmerkingen had Luke zoveel mogelijk rekening mee te houden. 
Het was nu een paar dagen later en alles liep op een goede manier in het appartement. Er waren momenten waarop Michael zichzelf op de bank had gevestigd en een spel was gaan spelen. Waar Luke het een en ander van wist en had zich dan ook bij op de bank laten zakken. Niet altijd was Michael in de mood geweest om met hem te gamen, maar ze hadden al wel een paar spelletjes met elkaar gespeeld. Toch was Luke zijn hoofd nooit helemaal leeg. Hij kon zich niet concentreren op de andere dingen als het idee van bloed door zijn hoofd heen ging en ondanks dat hij genoeg help kreeg van de beide andere vampieren, was het op sommige momenten wel moeilijk om zich ergens anders op te concentreren. 
Het was midden op de dag en Linn had besloten om het een en ander te gaan kopen in de supermarkten niet heel ver van het appartement af. Hoe Luke ook had gesmeekt, het was hem niet gelukt om mee te gaan. Het idee dat hij nog een hele tijd zou moeten wachten totdat hij de stad kon ontdekken was echt vreselijk.
Een tijdje had Luke geprobeerd om zichzelf af te leiden. Er was echter maar zoveel wat hij had kunnen doen. Een tijdje had hij onder de douche gestaan. Vervolgens was hij bezig geweest met de kleding die hij aan had kunnen trekken. Dankzij Linn had hij al een behoorlijke kast vol met nieuwe kleding. Ergens was het een beetje ironisch maar door de kleding voelde Luke zich als een hele andere man. Natuurlijk was hij dat ook, maar vooral door het bloed dat door zijn aderen stroomde. Alles aan zijn lichaam was anders. Het uiterlijk deed nu alleen ook een beetje mee.
Na het een en ander aan te hebben gehad, had Luke gekozen voor een leren broek en een wit overhemd, die hij voor de helft dicht had geknoopt. Een paar rode schoenen maakten zijn outfit af. Niet dat het nodig was om de schoenen aan te hebben, nu hij alleen maar binnen kon blijven. 
De geluiden in de woonkamer hadden hem al aangegeven dat Michael thuis was geweest. Na nog een geurtje te hebben opgespoten en zijn haar nog een keer had gecontroleerd in de spiegel, liep hij danook naar de woonkamer om zich bij de andere man te voegen. Er stond een film aan op het grote scherm dat in het midden van de woonkamer hing. Michael zat op de bank, maar Luke kon aam hem zien dat hij de film niet helemaal meer volgde. De afgelopen dagen had hij Michael meerdere keren goed in zich opgenomen en er was een bepaalde concentratie als hij een film aan het kijken was. Soms praatte hij zelfs zachtjes met de tekst mee, als hij de films vaker had gezien. Iets wat een glimlach op het gezicht van Luke had weten te brengen. 
Nu was het echter overduidelijk dat Michael in zijn hoofd zat. Waarschijnlijk ging het over Naylene. Het was lastig om de man zo te zien zitten, terwijl hij zelf niet zo goed wist hoe hij het beter moest maken. 
Voor nu nam Luke plaats naast Michael op de bank. Het laatste stukje overbrugde hij door op te schuiven, waardoor de mannen dicht tegen elkaar aan zaten. Zo voorzichtig als hij kon legde Luke zijn hand op het been van Michael. 
“He Mikey, gaat het met je?” vroeg Luke voorzichtig, ondanks dat hij het antwoord op die vraag wel wist, wilde hij toch met hem praten. Hetgeen horen wat diep in zijn hoofd zat, want hij wist zeker dat het hele boeiende dingen waren. Donkere gedachten ook wel en ergens hoopte Luke dat hij daar iets aan kon doen. Dat hij Michael af kon leiden van alle slechte gedachten die door zijn hoofd heen gingen, zoals hij zelf ook die afleiding nodig had.
“Ik weet dat het heel erg vervelend is, wat er de afgelopen weken allemaal is gebeurd. En dat je hoofd nu waarschijnlijk heel erg anders zit, maar misschien kunnen we er samen voor zorgen dat we een beetje afleiding krijgen. Volgens mij heb je dat wel een beetje nodig?” Met een klein kneepje in zijn been, liet Luke, Michael zijn been vervolgens weer met rust. Om zijn handen op zijn eigen benen te leggen.
“Al kunnen we ook gewoon praten over wat er is gebeurd, als je dat wil natuurlijk. Want ik kan aan je zien dat je er echt niet met je hoofd bij bent en dat is echt heel erg vervelend om te zien.” Luke wist niet waarom het hem zoveel deed, maar hij voelde zijn maag gewoon een paar keer omdraaien omdat hij zag hoe vervelend het voor Michael was. Als hij alles zijn gang liet gaan, wist hij zeker dat er tranen in zijn ogen zouden verschijnen, alleen maar omdat Michael zich zo ellendig voelde. 
“Wat jij maar wil.” Er was niets liever wat Luke wilde doen dan er voor zorgen dat het beter ging met Michael. Er was niets gek genoeg.
Michael leek een beetje te twijfelen of hij zijn woorden wel uit moest spreken. Hij keek zelfs even naar Luke, die zijn arm voorzichtig om zijn schouder liet vallen. “Naylene heeft gebeld.” 
Er ging van alles door Luke zijn hoofd heen. Het liefst wilde hij naar Naylene toe gaan om haar om uitleg te vragen, haar te vertellen dat ze belachelijk bezig was geweest. Iemand als Michael hoorde ze niet pijn te doen. Het was niet eerlijk dat ze had gedaan wat ze precies had gedaan en ze verdiende het niet om daar voor vergeven te worden. Zeker niet in Luke zijn ogen.
“Wat heeft ze gezegd?” Het was wel duidelijk dat Michael niet heel erg blij was met hetgeen waar ze het over hadden gehad. 
Voorzichtig liet Luke zijn vingers over de schouders van Michael glijden, om er voor te zorgen dat hij wat rustiger werd. Al leek hij al lang niet meer zo boos te zijn om hetgeen wat er was gebeurd, maar vooral heel erg geraakt. 
22
Posts: 4865
Datum: 14-04-2019 12:01
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Naylene had hem verzekerd dat ze niet bij Ashton was. Dat ze hem niet had gezien, noch wilde zien. Ze wilde Michael. Ze wilde met hem praten en haar beweegredenen nogmaals uitleggen, maar Michael had geweigerd. Hij wist waarom ze er voor had gekozen om Ashton te beschermen, waarom ze er voor had gekozen om haar bescherming over Michael juist los te laten. Hij wist niet goed hoe zich te voelen, wat te zeggen. Luke leek hem daarin te willen helpen, hem te willen troosten. Michael had liever willen wachten op Linn, maar wie weet hoe lang zij nog weg zou zijn. Misschien zou het wel helpen om een mannelijke mening te horen. Al zou Luke zijn mening vast niet veel verschillen met die van Linn. Ze waren immers als twee handen op één buik. 
‘Ze heeft me gevraagd om naar huis te komen. Zodat we er over kunnen praten.’ Michael haalde zijn schouders op. Het was moeilijk geweest om Naylene haar stem te horen. Hij miste haar. Natuurlijk miste hij haar. Hij had zich er juist op verheugd om met haar te gaan samenwonen, om echt een leven te beginnen met z’n tweetjes. Maar zij was degene die het had verpest. Zij was degene die achter zijn rug om was gegaan en Ashton had verteld wat het plan was geweest, zodat ze hem had kunnen redden. Haar excuses en smeekbedes aan hem om weer naar huis te komen, veranderden niks aan het gevoel van verraad wat hij voelde. Hij wist ook niet wat dat wel zou kunnen veranderen.
‘Wil je dat niet?’ vroeg Luke aan hem. Zijn hand lag nog geruststellend op zijn schouder, terwijl zijn andere hand zachtjes over zijn arm wreef. Michael haalde opnieuw zijn schouders op. Hij wist niet wat hij wilde. Ergens wilde hij terug naar Naylene en er met haar over praten. Haar confronteren met hoe hij zich voelde, maar hij wist hoe dat zou aflopen. Ze zouden naar elkaar schreeuwen, Naylene zou hem vertellen dat het haar speet, maar dat ze Ashton daar niet had kunnen laten wegkwijnen. En dat was juist hetgeen wat Michael zo dwars zat. Dat ze toch nog gevoelens voor hem had. Dat ze altijd gevoelens voor hem zou blijven hebben, wat hij ook zou doen. 
‘Al zou ik naar huis gaan, het zou niks aan de situatie veranderen. Ik weet dat ze Ashton van zich af heeft geprobeerd te zetten, maar het is nu wel duidelijk dat ze dat niet kan. Ze zal het nooit kunnen. En daar kon ik mee leven toen ik dacht dat hij ergens opgesloten zat en me niks meer kon doen, maar hij zou nu net zo goed hier in Japan kunnen zijn. Hij zou ieder moment hier binnen kunnen komen om mijn hart uit mijn borstkas te trekken, want dat is hoe hij is,’ legde Michael uit aan Luke. Hij wilde niet in die angst leven. Niet alleen de angst dat Ashton ieder moment hem iets aan zou kunnen doen, maar ook de angst dat Naylene hem uiteindelijk zou verlaten voor Ashton.
‘Ik vind het zo erg voor je, Mikey,’ fluisterde Luke, die ondertussen zijn arm rond Michael zijn schouders had geslagen, zodat hij Michael tegen zich aan kon trekken. Het was best fijn, troostend, vond Michael. Al snapte hij niet goed waarom Luke opeens de behoefte had gevoeld om hem te troosten en tijd met hem door te brengen. ‘Je moet met iemand zijn die gelukkig is met jou, en alleen met jou. Iemand die jouw veiligheid het belangrijkste vindt, belangrijker dan wat dan ook. En het is wel duidelijk dat Naylene dat niet doet.’ 
‘Ik begrijp gewoon niet waarom ze dacht dat dit mij niks aan ging. Waarom ze het niet eerst met me besproken heeft. Al heeft ze dat waarschijnlijk niet gedaan omdat ik haar dan zou vragen om het niet aan Ashton te vertellen. En waarschijnlijk wist ze al dat ze me niet kon beloven dat ze haar mond zou houden.’ Michael zuchtte en liet zijn hoofd in zijn handen zakken. Hij merkte dat Luke van de bank op stond, maar Luke zijn handen gleden van zijn schouders naar zijn knieën. Toen Michael op keek, was Luke voor hem neergeknield. 
‘Ik vind het echt heel erg naar om je zo te zien, Michael. Je verdient veel beter dan dit.’ Luke zijn handen gleden iets naar voren, van zijn knieën naar zijn bovenbenen. Ook Luke zelf ging naar voren en voordat Michael echt door had wat er gebeurde, plaatste Luke zijn lippen op die van Michael. Geschrokken deinsde Michael achteruit en bracht hij zijn handen naar die van Luke, zodat hij ze van zijn benen af kon halen.
‘What the fuck?’ Michael snapte niet wat Luke geprobeerd had te doen. Wáárom hij dat had geprobeerd te doen. ‘Ik wil dat je je beter voelt? Ik kan je beter laten voelen, Mikey. Als je me dat laat doen.’
‘Wat…’ Michael wist niet eens wat hij op dit moment tegen Luke moest zeggen. Luke leek het echt te menen. Hij leek het echt te willen. Waar het vandaan kwam, snapte Michael niet. Misschien waren het misplaatste gevoelens. Luke was een nieuwe vampier, hij kon alles door elkaar halen als hij er niet goed op lette. ‘En Linn dan?’
‘Hmm?’ vroeg Luke, alsof hij Michael niet goed had gehoord. ‘Je wil je toch beter voelen, Michael?’ vroeg Luke nogmaals. Michael kon niet anders dan knikken. Hij wilde zich inderdaad beter voelen, maar hij wist niet of dit wel de manier was. Luke nam dat echter als een goed genoeg antwoord, want hij boog zich al naar voren. Dit keer focuste hij zich echter op Michael zijn hals.
‘Nee, Luke! Stop!’ Michael kwam overeind van de bank en zette een paar stappen van Luke af. Op dat moment leek ook Linn binnen te komen. Michael kon aan haar gezicht zien dat ze hun gesprek had gevolgd.
‘Luke? Michael?’ Ook Linn leek niet goed te weten wat ze moest zeggen. Michael ook niet. Behalve dat hij Linn wilde verzekeren dat er niks aan de hand was. Ík weet het ook niet, Linn. Luke is… Ik bedoel…’ Gefrustreerd slaakte Michael een zucht, terwijl hij zijn handen tegen zijn hoofd drukte. Dit hielp totaal niet in de hele situatie. 
18
Posts: 17081
Datum: 14-04-2019 13:56
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Michael zijn geluk stond voorop. Er was op het moment niets wat belangrijker was dan dat. Luke wist zeker dat hij er voor kon zorgen dat Michael zich beter voelde. De liefde kreeg die hij verdiende. Hij was diegene die hem dat kon geven en er waren maar een paar simpele handelingen voor nodig om Michael te laten zien dat er mensen waren die om hem geven. Van hem konden houden, zonder dat hij uiteindelijk een mes in zijn rug gedrukt kreeg. Luke zou hem zoiets nooit aan doen. Er was een licht gevoel in zijn lichaam als hij aan Michael dacht. Een kleine glimlach die om zijn lippen verscheen als hij de stem van de andere man hoorde. Alsof zijn leven alleen nog maar draaide om Michael, zoals de maan naar de aarde werd getrokken, werd Luke dat bij Michael.
Wat er precies om hen heen gebeurde, had Luke niet eens echt helemaal door. Linn was naar binnen komen lopen. Hij had haar naam net wel over Michael zijn lippen horen komen, maar het had hem niet veel gedaan. Alsof het een naam was geweest van een toevallige voorbijganger. Luke zijn aandacht had zich vooral gericht op de lippen van Michael die woorden hadden gevormd. De ogen die een diep verdriet in zich hadden gehad. Zoiets wilde je toch tegengaan.
“Luke?” Linn haar woorden hadden ook veel pijn achter zich. De verwarring was echter ook maar al te goed te horen. Michael had daarnet al het een en ander gezegd. Luke had er echter nog niet heel veel over te zeggen gehad. Dat had hij ook niet. In zijn hoofd bestond Linn even niet. Daarom stapte hij ook dichter naar Michael, om een van zijn handen te pakken en zo voorzichtig van zijn gezicht af te halen. 
“Kom op Mikey.” Fluisterde Luke zachtjes. “Het komt wel goed, echt waar.” Er was helemaal niets wat Luke op het moment uit deze tunnel kon trekken. Zelfs zijn vriendin niet die midden in de kamer stond. Het was alsof zijn lichaam zelf van alles deed, maar toch waren er genoeg gedachten in zijn hoofd die hem vertelde dat hij dit moest doen. Waarom hij dat precies deed was hem zelf ook een raadsel. 
Op het moment dat Luke, de hand van Michael stevig vast wilde houden, hun vingers in elkaar wilde verstrengelen en hem mee wilde nemen naar de bank, duwde Michael zijn hand weg. Iets waardoor de langere man een kreet van ongenoegen uitbracht. Afwijzingen waren nooit prettig, zeker als hij wist dat hij er voor kon zorgen dat Michael zich veel beter voelde.
“Lucas!” Linn haar stem klonk door de ruimte heen, alsof hij iets verkeerd had gedaan. In zijn ogen had hij dat niet. Hij snapte niet waarom er zo moeilijk over werd gedaan. Het sloeg ook nergens op dat Michael zijn hand had geweigerd, waarschijnlijk alleen maar omdat Linn binnen was gekomen.
Het was Linn die hem bij zijn arm pakte en op de bank neerzette. Luke keek naar haar op. De bruine ogen waar hij normaal zo graag in keek, zeker als hij haar lieve woordjes had toe gefluisterd, leken hem nog maar weinig te doen. Het enige wat hij probeerde te doen, was langs haar heen kijken, om te zien of Michael ook in zijn richting keek, in de hoop dat de man hem te hulp zou schieten. 
“Leg uit.” Haar stem klonk ijzig, maar ook vol met pijn. Er waren nog net geen tranen te zien in haar ogen, maar haar gezicht stond strak, streng zelfs. Luke kon echter niet doen wat er van hem gevraagd werd. Er was weinig uit te leggen. 
“Vertel het haar wat je hebt gedaan.” Het was Michael die zijn aandacht weer terug. Hij liep te ijsberen, alsof hij zelf niet precies kon vertellen wat er was gebeurd. Terwijl het heel erg simpel was?
Door de woorden van Michael wist Luke ineens wel de woorden te vinden. Wilde hij vertellen wat er precies was gebeurd, dat was immers precies wat Michael van hem wilde. “Ik liep de woonkamer in en zag dat Michael zich niet goed voelde. Dat hij verdriet had door Naylene?” 
“Dus dan zoen je hem?!” Luke haalde zijn schouders op, hij zag niet in waarom het iets verkeerds was, terwijl de woorden van Linn dat wel lieten blijken.
“Michael moest weten dat hij geliefd is. Dat er iemand is die alles voor hem over heeft? Hij hoeft niet in pijn te zitten over iemand die hem toch nooit hetgeen kan geven wat ik hem wel kan geven.” Luke wist zeker dat hij er voor kon zorgen. Naylene was dom geweest om Michael aan haar voorbij te laten gaan. Voor Michael was het echter beter dat hij niet meer in haar web gesponnen zat. Hij had een goede keuze gemaakt om naar het appartement te komen. 
Luke probeerde van de bank af te komen, zodat hij weer naar Michael toe kon stappen, die nog steeds wat onrustig door de ruimte liep en af en toe mompelde dat iets niet de bedoeling was geweest, dat het allemaal een grote chaos was en dat hij het ook even niet meer wist. 
“Dus ineens heb gevoelens voor Michael. Luke, ik weet hoe moeilijk het is om een nieuwe vampier te zijn. Er zijn zoveel gevoelens, maar ik denk dat je nu wat dingen door elkaar aan het halen bent. Ik vind het geweldig dat jij en Michael een band krijgen, maar ik heb een beetje het idee dat je het nu helemaal anders ziet dan dat je het voelt.” 
Het waren die woorden van Linn die Luke over de lijn leken te trekken. Hij vond het niets dat ze op die manier over hem praatte, over hem en Michael. Zo snel als hij kon sprong hij overeind en drukte hij Linn een stukje vooruit. Hij ontblootte zijn tanden, de pijn gaf al wel aan dat zijn hoektanden waren gegroeid. Klaar om aan te vallen. Linn moest stoppen met belachelijke dingen zeggen. Ze moest hem zijn gang laten gaan en niet zo idioot doen over dit alles.
“Je weet niet wat ik voel!” siste Luke. De gevoelens die door zijn lichaam stromen waren behoorlijk verwarrend, maar er was één ding zeker en dat was dat hij gevoelens had voor Michael en dat Linn nu tussen hen in stond. Letterlijk. 
“Damn it Luke, chill down!” 
De woorden van Michael hadden meteen effect op Luke. Rustig ging hij weer op de bank zitten. Zijn gezicht leek weer recht te zijn getrokken, alsof alle gevoelens net niet door zijn lichaam heen waren gegaan. 
22
Posts: 4865
Datum: 14-04-2019 16:01
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS