Duchess schreef: Faelar keek haar een paar tellen gewoon stil aan. 'Waar heb je het in godsnaam allemaal over?' Hoe meer ze zei, hoe minder hij ervan snapte.
Rye schreef: Dayla keek hem aan. Misschien moest ze het wel gewoon vertellen. Wie weet kon hij helpen...? 'Ik... kan ik je vertrouwen met een geheim...?' probeerde ze.
Duchess schreef: Faelar trok een wenkbrauw op, maar besloot dat dit niet het moment was om een rotopmerking te maken. 'Natuurlijk,' zei hij dus maar gewoon.
Rye schreef: Natuurlijk was hij te vertrouwen, ze zouden altijd zeggen dat ze te vertrouwen waren. Het was een gok, maar ze wilde het toch wel wagen. 'I-ik.. eeh... ik kom... uit de zee...?' zei ze een beetje cryptisch.
Rye schreef: Dayla zuchtte diep. 'Een zeemeermin,' zei ze toen toch. 'Oké? Ik ben een zeemeermin. "Een vis op het droge", zoals jullie dat zouden zeggen. En echt, noem ons geen vissen, dat is een belediging.'
Duchess schreef: Faelar keek haar even stil aan, waarna zijn blik toch onbewust naar haar benen gleed. 'Je bent een zeemeermin,' herhaalde hij langzaam. Wauw, oke dan. Hij stond recht voor een zeemeermin. Dat... Verklaarde een hoop, eigenlijk.
Rye schreef: Dayla knikte. 'Ja... dat dus...' zei ze zacht. En beter zou hij nu niet iets raars gaan doen. Als hij kon helpen, was dat prima, maar anders zou ze gewoon weer terug gaan.
Duchess schreef: Faelar knikte langzaam. 'Dus... Als je in het water terechtkomt...' Niet het woord vis gebruiken, niet het woord vis gebruiken, niet het woord vis...
Rye schreef: Dayla knikte zacht. 'Dan... ja... kan ik heel makkelijk wegzwemmen,' zei ze. Het was wel raar dat iemand nu haar geheim wist en niet in de zee leefde. Een landmens. Of nou ja, elf.
Duchess schreef: Faelar knikte langzaam. 'Was dat waarom je gisteravond van me af wilde ineens, of...?' Want het klonk allemaal niet heel erg logisch. Ineens viel hij stil. 'Oh. Ooooh, dat verklaart vanmorgen...'
Rye schreef: Dayla glimlachte zwak. 'De maan is onlosmakelijk verbonden aan het water, en dus aan ons...' vertelde ze. 'Dus... zodra de zon onder gaat...' Ze zuchtte zacht. Dan werd het moeilijk lopen.
Duchess schreef: Faelar knikte langzaam. 'Dat verklaart een hoop dan,' zuchtte hij. Als ze dat gewoon gezegd had, had dat een hoop gedoe gescheeld, puh.
Rye schreef: Dayla keek hem aan. Was dat het? Geen... rare opmerkingen? 'Je gaat me niet... niet daarheen brengen... toch...?' vroeg ze. Want nu kon ze nog rennen.
Duchess schreef: Faelar trok een wenkbrauw op. 'Hm wat? Waarheen?' Hij was even stil toen hij doorhad wat ze bedoelde. 'N-nee natuurlijk niet.' Fijn, zie je wel? Dat halflingen niet te vertrouwen waren bereikte de zee nu ook al, of wat was dit?