Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij wilde weglopen. Van de kamer weggaan, met zijn mond gesloten en geen zorgen meer die door hem heen gingen. Jack wilde doen dat hij de jongen met Addison nooit in zijn zicht had gehad, om vervolgens in zijn eigen kamer in slaap te kunnen vallen zonder wakker te liggen van de gebeurtenissen. Hij neigde, nee: verlangde, naar een tijd waarin hij zorgeloos zijn ogen kon sluiten. Niet genoodzaakt om ook maar iets te vertellen dat hij niet liever wilde dan wegdenken. De woorden schoten door zijn hoofd, met geeneen uitleg die het redelijk genoeg over kon brengen aan Addison. Geen uitspraak was goed om aan haar te vertellen en de klap te verzachten, ofwel de schok te verminderen. Geen reden leek te voldoen aan het gevallen slachtoffer. Het ging haar mening over hen veranderen, over hem, en ze zou Jack in het ergste geval nooit meer in de ogen willen kijken. Misschien beangstigde het beeld van haar, die hem haatte met dezelfde woede die hij voor Romeo voelde, hem wel het meeste van allemaal. Het weten dat er een kans was dat ze hem achter zou laten, ook al wist Jack dat het verdiend was. Meer dan ervan wegvluchten wilde hij niet meer. Zich in alle stilte snellen naar zijn kamer, maar de kans werd van hem weggenomen. Tegen de tijd dat hij het zich voornam een stap naar achteren te zetten kon hij Addison's stem al horen, en verstijfden zijn bewegingen gelijk.
Slaperig zag hij haar in het donker verschijnen. Een tijdje leek voorbij te gaan voordat ze doorhad wat er aan hand was, haar ogen snel langs hem heen gegaan. De verwarring kon hij moeiteloos van haar gelaat aflezen. Ze leek vermoeid, maar het nam zijn mening niet van hem weg. Hij vond haar er schattig uitzien en, vreemd genoeg, kon hij zijn ogen amper van haar afhouden. Pas toen hij zichzelf beval om zich te focussen kreeg hij het voor elkaar een woord uit te spreken, en zijn gestokte adem weer normaal op gang te krijgen.
"Sorry I woke you up. I didn't mean to," zei hij al mompelend. Traag en bovenal met weerzin keerde hij terug naar zijn plek in de lege deuropening, kort gewreven door zijn ogen. De jongen van Genovese hield hij helemaal uit zijn zicht. Hij was te eigenwijs om hem aandacht te schenken, en hij weigerde hem aan te kijken voor een reden waar hij eigenlijk nog niet op kon komen. "Can I talk to you in private?" De genegenheid voor het terugdeinzen bleef hoorbaar in zijn stem, al deed hij moeite er niet bij na te denken. Het was te laat om de benen te nemen en haar vol verwachting achter te laten bij Samuel. Die momenten waren al aan hem voorbij gegaan, makend dat hij geen kant meer op kon. Een kleine zucht, van zowel frustratie als moeheid, verliet zijn lippen. Hij had zichzelf volledig in laten sluiten zonder enig benul van wat hij nou eigenlijk aan het doen was.
"I-.. There's something you should know."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Hoelang ze geslapen had was een raadsel, ze viel in slaap zonder ze het zelf doorhad. Het laatste wat ze kon herinneren was een gesprek met Samuel, ze moest in slaap zijn gevallen tijdens ze één van hun velen conversaties voerden. Nog wat extra slaap was noodzakelijk, maar of het haar daadwerkelijk gegund werd was een ander verhaal. Hoe dan ook was het stil in het huis, stiller dan anders tenminste. Hier en daar was gelach en geschreeuw hoorbaar, alhoewel ze de geluiden onderhand gewoon was geworden. Het was zodanig rustig dat het verontrustende gevoelens veroorzaakte, net zoals de stilte die zich voor een kort moment voordeed tussen Jack en Addison. Enkele seconden, misschien zelfs minuten verstreken voordat zijn stem hoorbaar werd.
"No, that's not necessary. You can tell it with his presence," vertelde Addison. Het was een slecht moment voor een privémoment, ook al had ze geen idee in welk tijdstip ze zich bevonden. Daarbij was ze teleurgesteld in hem. Hij had haar gewoonweg achtergelaten vol verwarring en vragen waarop ze antwoorden wilde. Het moment waarin ze terecht waren gekomen verpest door het huis, zonder enige waarschuwing, te verlaten en vervolgens amper wat van hemzelf te laten horen. Ze was niet in de stemming om een privégesprek met hem aan te gaan. Het enige wat ze wilde was de slaap die ze tekort kwam inhalen, hoe lang dat ook mocht duren.Weer haar normale, vrolijke zelf worden die ze was voor haar ontvoering en voordat ze terecht kwam in een oververmoeidheid,veroorzaakt door de onrust die zich voordeed in het pand.Hoe dan ook, kon Jack hetgeen wat hij zo nodig moest vertellen, waarvoor hij haar slaap verstoorde, zeggen in Samuels bijzijn. Alsof hij er wat van zou opmerken in zijn half slapende toestand. "He's probably too tired to remember anything about it."
De jongeman naast haar begon wat mompelende geluiden te maken, vermoedelijk door de vermoeidheid die zijn lichaam compleet had overgenomen. Pas enkele seconden later wist hij volledige, verstaanbare woorden uit te brengen. "Addison? What's going on?" vroeg hij wantrouwend terwijl hij even door zijn ogen wreef om zijn zicht te verscherpen."Nothing, just go back to sleep," antwoordde ze. Het was iets wat zijzelf erg graag wilde doen, weer slapen. In plaats daarvan zat ze vol spanning te wachten op hetgeen wat Jack haar wilde vertellen. Het duurde te lang, met als gevolg dat ze zich nog meer zorgen begon te maken. "What should I know?" vroeg ze, hopend op ditmaal een snellere reactie van hem. Hoe sneller hij het vertelde, des te sneller ze weer kon slapen. Addison kon nog wel enkele uurtjes slaap gebruiken en de tijd tikte, dat Jack het een tijdje liet duren voordat hij zijn nieuws overbracht, wilde zeggen dat haar slaaptijd steeds beperkter werd.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De gemoedsrust in het huis was als ongekend. Het geschreeuw dat de aanwezigheid van de vele misdadigers liet blijken, was angstaanjagend zacht weergalmd door de benedenverdieping. Klanken, voortgebracht uit vallende voorwerpen en glazen, kon niemand er meer opvangen. Het geluid van de televisie ofwel muziek die het vaak deed lijken op een nightclub, kon hij nergens meer horen. Geen ergerlijke echo's werden verspreidt over het gebouw zoals dat gewoonlijk het geval was. Enkel vage, getemperde stemmen kwamen weg van de eerder zo drukke kamers in het huis die hij sinds het begin al had vervloekt. Het werd haast gefluister, maar het bood hem tenminste een beetje rust in de komende situatie. Nu was hij niet genoodzaakt over het kabaal heen te schreeuwen om zichzelf verstaanbaar te maken.
Sprakeloosheid kwam bij Jack aanzetten. De manier waarop Addison op hem reageerde, hoe ze hem haast te graag bij zichzelf weg wilde hebben, liet hem verward achter. Haar berichten die ze had gestuurd in de tijd dat hij weg was geweest waren anders geweest. Ze wilde weten waar hij was, wat hij deed, wellicht was ze zelfs van plan hem te vragen wanneer hij terug zou komen, maar nu? Hij kon net zo goed verdwenen zijn van de aardbodem sinds het voor zijn gevoel weinig meer uitmaakte of hij er was of niet. De blik in haar ogen sprak hem niet aan maar hoe graag hij ook wilde vragen naar wat er aan de hand was, stond hem iets anders te wachten. Het uitstellen van het vertellen zou het niet gemakkelijker maken.
"No, but it might be better if-" trachtte hij haar over te halen, hoewel hij al gauw onderbroken werd door een stem. De hare werd onverwachts overtroffen door de slapende jongen. Zijn ogen werden traag geopend en het duurde geen tijden vooraleer hij gefocust op zijn gedaante was. Al gauw voelde hij hoe hij wantrouwig bekeken werd van top tot teen. Vol afschuw nog wel, maar hij dwong zichzelf nogmaals geen aandacht aan de jonge Genovese te besteden. Hij moest zijn hoofd er hoe dan ook bijhouden. De tegenzin viel bij hem te zien, maar haar bevel volgde hij uiteindelijk op, besloten dat hij geen andere keuze had dan het haar in het bijzijn van Samuel te vertellen.
"I-.. You're brother, he's.." Zijn hoofd zakte ietwat naar beneden, waarop hij zijn ogen liet rusten op zijn viezige en bebloede kleding. Plekken van het rood waren in de stof getrokken met sporen van vegen achtergelaten op zijn t-shirt. Achterblijfselen van de druppels waren nog altijd op zijn handen te vinden, die evenals bont en blauw zagen van zijn gevecht tegen de jongeman. Romeo; hij was de schuldige van dit alles. De reden waarom zijn vader weg mocht rotten in de gevangenis voor een misdaad die hij nooit gepleegd had. Het leven van Addison's broertje was hen afgenomen en nog wist de klootzak het te laten lijken dat Jack de boosdoener van dit allemaal was. Hij zag eruit als een seriemoordenaar uit een of andere horrorfilm en er was niets om eraan te kunnen veranderen. Een kerm van radeloosheid liet hij over zijn lippen glijden, onderwijl hij even in zijn ogen wreef. "I know what it looks like, but you have to believe me. I tried to save him," vertelde hij. "I really did, it's just.. Goddamned. I was too late." De moeite om zijn ogen weer naar Addison toe te brengen onderging hij na enkele momenten van stilte, hopend op begrip. Op het horen van haar woorden die hem konden vertellen dat ze hem geloofde. Dat iemand een keer zijn uitspraken aannam, hem niet aanzag voor een leugenaar of een moordende crimineel, maar als een persoon. Een mens die ook fouten kon maken en allesbehalve perfect was. Daarentegen wist hij wel beter. Zijn sceptische zelf was weer naar boven gekomen, makend dat hij zich op een uitbarsting voorbereidde. Slechts een paar beleefde en gemompelde woorden verlieten zijn mond nadien.
"I'm sorry for your loss."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"No, he can't be... " De druk bij haar ogen begon steeds te versterken, enkele tranen zochten hun weg naar beneden, over haar wangen. Voor een enige tijd stond ze met haar mond vol tanden, geen enkel woord viel uit te brengen. De tijd leek stil te staan, net zoals alles en iedereen om haar heen. Het ongewilde vocht veeg ze van haar wangen, alhoewel het in een mum van tijd alweer terug was. "Please tell me you're joking," haar stem leek te breken tijdens ze de bijna smekende woorden uitsprak. Ethan was slechts zestien jaar oud, het leven dat hij nog voor zich had was compleet verwoest, weggeveegd. Niet alleen haar broertje, maar meteen ook haar beste vriend was op een ontzettend brute wijze om het leven gekomen. Nooit had hij zelf de keuze gehad, nee die werd voor hem gemaakt.
Haar ogen gleden over Jacks kleding waar heel wat bloedvlekken te vinden waren. Hij had toch niet? Nee, dat was onmogelijk. Addison dacht dat de drama tussen Jack en haar onderhand wel gedaan was, het leek haar sterk dat het één van zijn daden was geweest.
"But who did it then?" bracht ze vol verwarring uit. Ethan had geen vijanden gemaakt tijdens zijn levensjaren, alleszins niemand die hem de dood toewenste. Hij was een geliefde jongeman, iedereen die hem kende kon slechts positief over hem spreken. Het was oneerlijk, Addison had dood moeten zijn, niet Ethan. Nooit had hij slechte dingen gedaan, Addison daarentegen had twee individu's vermoord en zij liep nog levend rond, ongestraft. De keer dat ze vermoord werd door Jack was ze ook weer tot leven gekomen en dat terwijl ze gewoon dood had moeten zijn, verdwenen van de aardbodem.
Ze stond op van het bed terwijl ze gefrustreerd haar handen voor een kort moment door haar haren haalde. De tranen bleven over haar wangen stromen, hoeveel moeite ze ook deed om het te stoppen. Talloze zorgen spookten door haar hoofd. Haar ouders en de rest van hun familie zouden erachter komen, het verlies van Ethan zou hen net als bij Addison ontzettend zwaar aankomen. "My parents can't handle this if they find out. Or his girlfriend, she'll never get over it," vertelde ze. Zo was Addison. Terwijl ze in de eerste instantie aan haarzelf moest denken, dacht ze slechts aan de rest van de mensen die Ethan kenden. Het welzijn van hen was veel meer waard dan dat van haar. Zijzelf had nog eeuwen de tijd om erover heen te komen, haar familie daarentegen hadden een slechts een zeer korte tijd om het verlies een plaats te geven.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'm sorry. I wish it was some kind of stupid joke, so I could tell you he was still here. But he's gone, Addison." Het beeld voor zijn ogen speelde zich alsmaar opnieuw af. Zijn lichaam dat zich lusteloos op de straatstenen bevond in een achtergelaten steegje, verhuld in het donker. Bloed, druppelend van zijn huid die ijzig wit begon te zien in het licht van de maan. De blik van Ethan bleef hem achtervolgen. De manier waarop hij zich leek te verliezen in de lucht boven hem, het verschrikte gelaat dat langzaamaan bijtrok tot er geen greintje van leven meer te bekennen was. Jack herinnerde zich de hijgen naar adem die vol geweld zijn oren binnen waren gedrongen. Het was vreselijk geweest om naar te moeten luisteren, wetend dat er niets was wat hij eraan kon doen om de jongen uit zijn pijn te verlossen. Jack dwaalde af, dieper dan had gemoeten, en zowel toen als nu was hij verdronken in zijn eigen gedachten.
"Romeo did it. I've never seen him like this before, the way he looked and shot him.. It was almost like there hasn't been a single bit of feelings inside of him. He was full of anger, yet he didn't even dared to speak up to me. All he did was pulling the trigger of the gun," sprak hij uit, haar vermeden door zich te richten op het kleine raampje bovenin de ruimte. Hij kon het niet in zich opbrengen haar aan te kijken onderwijl hij haar probeerde uit te leggen wat hij zo graag uit zijn geheugen gewist had willen hebben. Het knaagde aan hem, maar hij werd zo overtroffen door Addison's gevoelens evenals de zijne door de laatste gebeurtenissen, dat hij niet anders kon dan zich van alles en iedereen afsluiten. Zijn pupillen werden op de ruit bevestigd uit moedeloosheid. "I tried to save him, I really did. His wounds were just unfixable. By the time I got up, decided that Ethan couldn't be saved anymore, that son of a bitch was already gone."
Het zachte gesnik van Addison ging volledig langs hem heen. Hij wist niet hoe hij moest reageren om dingen goed te maken, hoe hij tegen haar moest spreken. Jack was geen jongen die snel over dingen praatte, nee, allesbehalve. Hij kropte alles op, hield binnen wat zich bij hem afspeelde en als het op emoties aankwam toonde hij ze weinig. Nooit had hij leren omgaan met dit soort situaties, wat maakte dat hij blokkeerde in alles. Hij vertrok geen enkele spier in de tussentijd die hij had gespendeerd door het kijken naar buiten. "They've caught the wrong guy for the murder. He managed to leave tracks, pointing directly to someone else than him. He destroyed two lifes in a matter of seconds," murmelde hij erachteraan. De boosheid over zijn vader, die als slachtoffer van dit alles in de onderwereld werd betrokken, kwam traag naar buiten. Zijn gelaat verharde zich momentenlang. Pas zodra hij merkte dat hij aan het hallucineren was, gedacht dat Romeo nog voor hem stond in plaats van de leegte van de muur, probeerde hij zijn woede te laten gaan. Zijn hatelijke blik liet hij wegvagen door met zijn handen over zijn gezicht te wrijven en zijn vuisten ontspande hij zo goed als mogelijk. Een diepe ademhaling volgde, voordat hij zich dan eindelijk weer naar Addison toedraaide.
"It'll take a lot of time to process it, but there's nothing you can do now. The cops are everywhere and the murder is all over the TV. If they haven't heard it already, they'll figure it out sooner or later."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Desondanks ze het niet gezien had, wist ze bijna precies hoe het beeld van haar jongere broertje onder het bloed eruit had gezien. De pijn die hij had moeten leiden voordat het leven uit hem werd gezogen baarde ontzettend veel zorgen. Niemand wenste ze een pijnlijke dood toe. Addison wist precies hoe een schotwonde aanvoelde, ze had de pijn vaker waargenomen tijdens ze ontvoerd was door de vampierjagers. Ethan had van ouderdom moeten sterven, nadat hij een succesvol en vooral een gelukkig leven had geleidt. Slechts zestien jaar had hij kunnen meemaken voordat zijn leven grofweg beëindigd werd op één van de meest pijnlijke manieren die er bestonden. De angst die hij had evenzeer had gevoeld had immens moeten zijn. Addison begon langzaamaan gewoon te worden aan de wereld waarin mensen vermoord werden, maar Ethan... Nog nooit eerder had hij het voor zijn ogen moeten zien, liet staan het zelf meemaken. Zelfs een afscheid was er nooit van gekomen, ze had hem het laatst gezien in het diner en het gesprek begon slechts uit leugens. Haar allerergste nachtmerrie was aangebroken. Het niet meer kunnen zien van haar broertje had haar al pijn gedaan, al was het weten dat hij vermoord was vele malen erger.
"I could've known..." mompelde Addison nadat Jack Romeo's naam uitsprak. Het was een moordactie om wraak te nemen. Addison's eerdere daad was de aanleiding van de moord, de heftige dood van haar broertje. Was dit hoe de wereld werkte? Wraak nemen op alles en iedereen? Buiten haar verdriet kwam ook woede opduiken tussen haar emoties. Hij moest gestraft worden, ook al moest zijzelf hem die straf geven en had ze gezworen geen doden meer te veroorzaken.
"Don't believe him, Addison." De stem van de vermoeide Samuel drong haar gehoor binnen en leidde haar af van haar woedende gevoelens. In plaats daarvan trad er verwarring op. Wat was zijn doel? "He's a murderer and you know that. Why should he help your brother? He is the one who kidnapped you and apparently a good liar," vertelde hij, vermoedelijk als poging om Addison alsnog te overtuigen dat Jack de dader was. Hij had een punt, Jack bleef de persoon die haar ontvoerde of beter gezegd, haar leven verwoestte, maar wilde dat zeggen dat Jack haar broertje zou vermoorden? Hij had geen reden voor vraag, wat Romeo overduidelijk wel had, alhoewel geen enkele reden goed genoeg was om iemand van zijn leven te beroven.
"Mind your own business," bracht ze kortaf uit wat Samuel's mond meteen snoerde. Hij mocht slecht over Jack praten hoe vaak hij wilde. Iedereen wist dat hij daden had verricht die niet goed te spreken vielen, haar wijsmaken dat hij de moordenaar was kon echter niemand. Ondanks ze teleurgesteld was in hem, geloofde ze Jack op zijn woord. Ze hadden hun slechte momenten gehad, maar de goede en zelfs fijne momenten die ze met hem had meegemaakt lieten haar geloven dat er enigszins toch iets goed in hem verscholen zat. Daarnevens verliep hun allerlaatste gesprek voordat hij plotseling verdween -en enkele dagen nadien weer verscheen- zodanig goed dat leek alsof alles wel oké ging tussen hen. Zo voelde het voor Addison tenminste.
"Where is that guy? I'm gonna kill him, he can't get away with this," bracht ze uit onderwijl ze haar weg baande naar de deur. De jongen had van haar broertje af moeten blijven, hem in leven moeten laten sinds hij niets met de gehele situatie te maken had. Talloze gevoelens kon ze waarnemen. Verdriet, woede, frustratie en er was zelfs schuldgevoel te bekennen tussen alle andere emoties. Haar frustratie werd dan ook alsmaar groter toen ze werd tegengehouden eenmaal ze de kamer wilde verlaten.
"Let me go."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
This is not, this is not-
This is not, this is not a motherfuck-
A motherfucking game, motherfucker, this is not-
This is not, a motherfucking game, why you playin' boy?
I'm just saying boy
Yeah

De stilte die hij inlaste gaf hij na een tijdje op. Hij blokkeerde wederom, nog altijd onwetend wat hij tegen Addison moest zeggen om de tranen te laten stoppen, maar haar 'vriend' bracht daar geheel verandering in. Met zijn gesnauw dat hij vol ongenoegen aan moest horen haalde hij Jack terug naar de werkelijkheid. Zijn sprakeloosheid verdween in een kwestie van seconden, en zijn verwardheid maakte plaats voor boosheid. "Oh right, 'cause I kill everyone who stands in my way," gromde hij sarcastisch terug. "Why the fuck would I kill her little brother, huh? Just out of nowhere?" Fel bekeek hij de jongen, wie weer tot leven gekomen leek te zijn. Zijn ogen waren in tegenstelling met net geopend en wel evenals zijn stemgeluid dat door de kamer galmde. Het versufte lijf kwam traagzaam in beweging, maar de vermoeidheid viel net zozeer van hem als van Addison af te lezen. Toch haalde het weinig meer uit dan zijn irritatie de begon te verergeren. De energie waarmee Samuel zijn zeggen deed, leek meer dan hij in zich had. Nee, de jongen schrikte Jack absoluut niet af. Hij moest niets van het egoïstische rijkeluisjoch weten en misschien was dat wel wat ervoor zorgde dat zijn opvliegerige karakter sneller werd aangewakkerd dan hij graag had gewild. "Hell, for some spoiled rich kid you're actually worse than I thought. Maybe I shouldn't just have killed your father, but you too."
De haat straalde van hem af, al deed hij voor de verandering moeite om het te laten gaan. Zijn ademhaling probeerde hij onder controle te houden door middel van zichzelf focussen op al het andere dan de twee aanwezigen, en zijn blik hield hij strak langs hen heen gericht. Een discussie voeren in het midden van de nacht zou hem niet helpen alles te kunnen verwerken. Zijn bloedeigen vader zat in opgesloten in een gesticht in zijn thuisland, wachtende om uiteindelijk terecht te komen in een zwaarbewaakte gevangenis, enkel door de jongen die Jack met heel zijn hart had vertrouwd. De woede die de gebeurtenis met zich mee had gebracht zat nog altijd in zichzelf verborgen. Een nieuwe uitbarsting laten veroorzaken wilde hij zeker uit de weg gaan, maar lang kon hij er niet over nadenken. Addison begaf zich sneller dan verwacht voor hem. Vastbesloten om haar plan uit te voeren, maakte ze al aanstalten de kamer achter zich te laten.
"No, you aren't going anywhere. You know I can't let you do that." Met een klap liet hij de deur achter zichzelf dichtvallen. Zijn eigen lichaam nam de eerdere lege deuropening in, en hij liet het hout de doorgang naar de gang genadeloos blokkeren. "He disappeared into thin air. There's no chance you'll find him, and we both know you won't be the only one who's getting yourself killed by chasing a mad man. There's no need for more sufferings than your family already has to deal with right now." Hoe ongelooflijk onrustig en wellicht driftig hij overkwam, zo zachtaardig wist hij zijn stem nog naar buiten te brengen. Het was merkbaar dat hij geen intenties had om haar pijn te doen, maar zijn positie vertelde het anders. Glashelder kon het gezien worden hoe Jack's geduld op begon te raken. Zijn hand greep naar haar arm die hij in een raas vastpakte en haar ervan weerhield langs hem heen te lopen. Lichtjes verstevigde hij zijn handgreep, voordat hij enkele momenten later haar uiteindelijk ietwat van zich afduwde, terug de slaapkamer in.
"Once you step out of this house, another one of your loved ones will die, Addison. Don't act like you don't know what I'm talking about."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Jack's woorden waren onwaardeerbaar, alsof hij haar leven nog erger wilde regelen zoals hij al had gedaan. Ze werd bij al haar geliefden weggehaald door hetgeen wat ze gezien had, grofweg doordat hij bang was dat Addison hem zou aangeven. Toen had ze het gedaan, maar nu... Het was zijn eigen keuze geweest een leven als crimineel te leiden. Er de moeite in steken om hem het leven zuur te maken door hem aan te geven zodat hij vervolgens in de gevangenis terecht zou komen voor een groot aantal jaren, zou ze dan ook niet doen. Misschien wel als hij iemand anders was of als al die fijne momenten tussen hen nooit gebeurd waren. Het had haar mening over hem sterk beïvloed, hoewel dat niet wilde zeggen dat hij zomaar mocht zeggen wat ze moest doen. Al sinds het begin van haar ontvoering werd haar verteld wat kon en wat ze moest laten, iets waarvan ze meer dan genoeg had. Ze verdiende de vrijheid om dingen te doen die ze zelf wilde, geen leven in een bendehuis waar ze beschouwd werd als monster door de meesten.
"Stop telling me what to do, just let me go."
Elkander gevoel dat ze al bezat werd versterkt door het vampirisme dat door haar aderen stroomde, door het "monster" dat vastzat in haar lichaam. Verdriet werd erger, net zoals woede die naarmate Jack meer woorden uitsprak verergerde. De woorden die al een tijdje op het puntje van haar tong lagen, deden steeds meer hun best om haar mond uiteindelijk te verlaten. Het kon hem kwetsen of boos maken, al kon het haar niets schelen. Anders misschien wel, maar nu... Niets deed er nog toe. De pijn die ze had door het grote verlies veroorzaakte dat ze onwetend was wat ze met al haar emoties aanmoest. Eenmaal haar gevoelens te heftig werden, kwam alles eruit, hoe graag ze het ook wilde inhouden."This is all your fault, you've ruined my life...," vertelde Addison terwijl ze Jack aankeek, "If you never abducted me, my brother would still be alive." Het was gemeen van haar om de schuld op hem te steken, al had ze anderzijds wel gelijk. Jack had haar betrokken in deze wereld waardoor ook iedereen rondom haar onbewust betrokken waren. Hij had haar moeten laten gaan toen het nog kon, dan waren er geen problemen geweest en was vooral haar broertje nog in leven. Als ze de tijd kon terugdraaien was dat overduidelijk hetgeen wat ze zou terugdraaien. Een verder leven zonder Ethan klonk onmogelijk in haar oren. Het gemis was al zeer groot, liet staan binnen enkele weken, maanden of zelfs jaren...
Haar reacties konden misschien als overdreven ervaren worden, maar het was begrijpelijk. Kalm blijven bij zulk nieuws was onmogelijk, zeker als ze deed wat er van haar gevraagd werd. Dagenlang had ze haarzelf ingehouden, moorden gelaten desondanks ze zowat stierf van de honger. Wat kreeg ze ervoor terug? Het tragische nieuws dat Ethan vermoord was en de onzekerheid dat geen enkel familielid of andere dierbaren nog veilig waren."They're not safe when I'm here either. They'll never be safe, even when I stick to the rules."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"I'm trying to help you, can't you see?" Ongelooflijk ondankbaar werd hij afgebekt. De manier waarop Addison tegen hem praatte verschilde van hen eerdere gesprekken, maar op een geenszins positieve manier. De hatelijke blik in haar ogen werd zonder enige vorm van schaamte of spijt weergegeven. Schuld werd in zijn schoenen geschoven, doende dat hij de boosdoener van de hele situatie was, desondanks hij er weinig aan kon veranderen. Net zoals gewoonlijk werd hij aangezien voor degene die alles verkeerd deed. De dood van Ethan werd aan hem verweten, samen met haar komst in het huis en überhaupt haar slechte leven waarop hij af werd gerekend. Het leek alsof ze elke keer weer iemand moest hebben om zich tegen te kunnen keren, en wederom was hij uiteindelijk de dader van alles. Het aanhoren van haar gezeik bracht de woede in hem naar boven die hij alsmaar probeerde binnen te houden maar dit keer was er geen stoppen meer aan. Hij was witheet van boosheid en zijn plannen om afstand te houden, werden bij deze onverbiddelijk de grond in geboord. "All my fault? If you just stayed the fuck away from me, you wouldn't be here in the first place, you ungrateful bitch," siste hij haar toe. "You're not the only one who's suffering in here. Do you think I'm happy that motherfucker killed Ethan, huh?" Trillingen ontstonden in zijn handen naarmate hij zijn gedachten voluit sprak. Helder denken werd hem lastig gemaakt, gepaard met het weg laten gaan van de oncontroleerbare razernij. Het stop zetten was nu onmogelijk geworden en mede dankzij zijn prikkelbare karakter, had hij geen grenzen meer om zich aan te moeten houden. Binnen nu en een paar minuten kon hij alles aan stukken slaan als er geen einde aan werd gemaakt.
"My family is torn apart because all of this too. And yet, all you can think about is how miserable your life is at the moment. Oh yeah, because you are the one who lost her brother to the feelings of revenge, for a crime you committed in the first place. You are the one who has been taken away from your oh so rich and lovely family. You should be fucking glad you don't have to live on the streets!" Enkele grommen kwamen bij hem naar buiten. Hij stapte uit impulsiviteit op haar af en liet zijn hoofd ietwat zakken, zodat hij haar kon aankijken zonder haar een uitweg te bieden om hem te ontwijken. "Death row, Addison. That's where the accused murderer of that night will end up. Freaking death row, waiting for his end to come just because that immature son of a bitch didn't had the balls to admit what he has done." De frustratie nam hem over, makend dat hij angstaanjagend kil begon te klinken. Bij alles dat hij haar vertelde bleef hij zich er slecht over voelen. Ergens was het weten over hoe iets bij hem was geknapt wel binnen gekomen, maar niets kon hem ertoe aanzetten het tegen te vechten. Daarvoor was het inmiddels allang te laat. Hij was dusdanig in zijn eigen problemen verwikkeld, dat hij er amper meer mee bezig was en het juist voortzette; uitdagend stak hij zijn arm uit naar de gesloten deur achter hem.
"You wanna go and kill Romeo? Go ahead, but for one time, don't be so selfish and think about the rest of your family too. 'Cause by tomorrow, it'll be your father or mother who're going to be found dead somewhere in the dump yards when you leave, just because you wanted to be so stubborn to avenge Ethan while you knew the consequences."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"You're trying to help me? Why should you do that?" Haar woorden klonken iets meer spottend dan ze bedoelde, al kon het haar weinig schelen. Ze waren in hun zoveelste ruzie beland, slechts de tijd kon het verminderen. Addison wist al hoe het werkte. Na hun ruzie moesten ze elkaar slechts even met rust laten zodat ze nadien konden doen alsof niets had plaatsgevonden, net zoals altijd. De redenen waarom hij haar wilde helpen waren echter ver te zoeken. Alsof hij iets om haar gaf, wat ze overduidelijk vertikte te geloven sinds Jack haar zonder enige aankondiging alleen liet. Anderzijds had hij vaak genoeg laten merken dat hij misschien toch wat om haar gaf, maar het enige wat ze ervan kon geloven was dat het één grote leugen was, iets wat haar geen deugd deed aangezien ze het veel liever anders had. Ze gaf om hem, diep vanbinnen, maar het aan hem laten merken was een ander verhaal. Hem beschuldigen van alle nare gebeurtenissen en de woede naar hem overbrengen was slechts een uitwerking van haar eigen frustraties, in de hoop dat het de pijn kon verzachten, al gebeurde enkel het tegenovergestelde. De pijn werd erger en erger waardoor ook haar woede steeds verder begon te ontwikkelen.
"What else do you expect from me? That I should be thanking you for taking me to this house?" bracht ze al vragend, maar nog steeds even woedend uit. Een zoveelste ruzie met Jack was het laatste dat ze kon gebruiken in haar situatie, al viel het helaas moeilijk te voorkomen. Daarnevens had ze geen recht om te klagen, zijzelf was ditmaal de schuldige van de ruzie. Ze had het er nogal moeilijk mee om haar woede op te kroppen sinds haar transformatie, het kostte ontzettend veel energie om haarzelf ervan te weerhouden geen doden te verrichten. Al dagen had ze geen enkele druppel bloed aangeraakt wat haar humeurigheid alsmaar versterkte. Ze wist goed genoeg dat haar frustraties uitten op Jack onterecht was, alhoewel hij het anderzijds ook verdiende. Hij liet haar in haar eentje in zijn kamer achter terwijl hij zeer goed afwist over haar angst om alleen te zijn. Addison had het geluk dat Samuel ook wat gezelschap kon gebruiken, anders was ze al helemaal doorgedraaid, erger dan ze nu was. Het feit dat Jack liet blijken dat dit alles haar eigen schuld was maakte het nog erger, hoewel de moordgevoelens die ze wel eens eerder voor hem had gevoeld wegbleven. Misschien waren die moordgedachten toch volledig verdwenen?
"No, of course I'm not gonna kill him. I'm not that stupid." Addison was verstandig genoeg om te beseffen wat er haar te wachten zou staan als ze een moordpoging op Romeo waagde. Haar dierbaren zouden nog minder veilig zijn en dan was het haar eigen fout geweest, moest één of zelfs meerdere van hen sterven door een actie uit wraak. Had ze dat ervoor over? Had Ethan gewild dat ze wraak nam, ook al bracht ze er zichzelf en nog een hele boel anderen in gevaar? Nee, integendeel. Hij promootte altijd het goede, alhoewel hij af en toe ook kattenkwaad uithield, wat overduidelijk door zijn leeftijd kwam. Bovendien was niemand heilig, desondanks sommigen dachten dat ze het wel waren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Don't ask me why, stupid. For once, I'm actually trying to help and all you can think about is why the hell I'm doing so?" Een verbazende frons liet hij aan haar zien, terwijl hij haar al sissend erop aansprak. Hij had werkelijk geen flauw idee waar haar humeur vandaan kwam, zeker sinds Jack haar duidelijk alleen maar wilde helpen, maar de waardering die hem ontzegd werd maakte hem woest. Natuurlijk waren zijn verwachtingen nooit zo hoog geweest dat hij er echt van overtuigd was dat ze hem moest overwelmen met bedankjes of complimenten, allesbehalve. Hij was er prima van op de hoogte dat dat geen werkelijkheid zou worden met haar koppige karakter, desondanks had hij meer van haar verwacht dan ze nu liet zien. Hij werd afgeschilderd alsof hij een dictator was over vanalles en nog wat, maar was het zo onzichtbaar hoe erg hij zijn best deed om voor een keer wél de moeite nam om met haar te praten en haar verlies te verzachten? "For God's sake Addison. No, I don't expect you to thank me for ending up in this mess. I'm expecting you to think about whatever you're planning on, before someone you love ends up dead once again. Or even me. Damn," vloekte hij boos. Een hand werd door zijn haar gehaald uit frustratie, waarna hij zijn ogen van haar afwendde om ze uiteindelijk terecht te laten komen bij Samuel. De jongen zat nog altijd roerloos op het bed nadat Addison hem bevolen had te blijven zitten waar hij was, en behalve zijn stille lichaam was hij tot zijn ergernis nog helemaal wakker. Zijn ogen achtervolgden de zijne waar hij ook maar heenkeek en elke beweging leek gedetecteerd te worden zonder enige moeite. Hij voelde zich bekeken, zijn woede werd erdoor aangewakkerd maar trots was hij tot nu toe wel dat hij hem nog geen klap verkocht had. Hem neerhoeken klonk merendeel van de tijd als een bezigheid waar hij dan misschien wel lol uit zou kunnen halen.
"Well, you just said you would and by the looks of it, you were considering it. Now we talked that out, you can figure the rest out on your own. I'm not your bodyguard and especially not your babysitter." Met rollende ogen keerde hij terug naar Addison nadat hij de jongen een laatste dodelijke blik gegeven had. "It seems like you're doing pretty well with that asshole over there anyway." Geen moeite werd gedaan om een glimlach op te zetten of haar normaal aan te kijken. Het zou nu niet meer dan nep zijn geweest en, dat hij na alles om haar gaf, betekende niet dat hij alles voor haar over moest hebben. Hij gunde haar op het moment alleen zijn eigen helse bui om tegenaan te moeten kijken.
"Goodnight."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
“You can’t help me, nobody can. I don’t even need your help.” Viel het nou zo moeilijk te begrijpen dat hulp onnodig was in haar situatie? De enige die haar kon kalmeren wanneer ze echt overstuur was, was haar broertje en hij was ditmaal degene waarover ze flipte. Haar jongere broertje was vermoord terwijl hij nog een ontzettend mooi en gelukkig leven voor zich kon hebben en zelfs een afscheid was teveel gevraagd. Dagenlang had ze de hoop gehad hem nog eens te zien zodat ze hem voor de allerlaatste keer in haar armen kon sluiten en hem kon vertellen hoeveel zijn oudere zus van hem hield, ook al liet ze het af en toe niet merken.
"Of course I think about it. I don't want someone I love dies, you know that," zei ze. Iedereen die Addison kende wist hoe belangrijk haar geliefden voor haar waren. Het was vanzelfsprekend dat ze aan hen dacht, maar ze wist dat ze onveilig waren, ook al deed ze niets verkeerd en hield ze zichzelf aan de regels. Altijd zouden ze iets vinden om haar te breken, of het nou uit wraak was of simpelweg doordat ze haar niet mochten. Haar handen waren gebald tot vuisten, al dan niet bewust. Woede inhouden was sowieso al een ontzettend groot werkpunt voor Addison. Nu dat ze een vampier was, werd het slechts moeilijker voor haar, zeker nu haar verlangens naar bloed zeer groot waren. Het werd tijd dat ze weer eens zou jagen, al was het makkelijker gezegd dan gedaan. Alleen naar buiten toegaan bleef een immens grote angst. Dan maar een tijdje zonder bloed.
Zijn uitspraak veroorzaakte een fronsende blik. Alsof ze erachter vroeg om in de gaten gehouden te worden door de jongen die haar ontvoerde en dan ook nog eens vermoord had. Nooit had ze erachter gevraagd dat hij haar moest helpen toen ze vastzat bij de vampierjagers zodat hij haar leven kon redden. Addison was hem er dankbaar voor geweest, zeker weten, hoewel ze bij nader inzien liever dood was geweest. Het zou haar veel ellende bespaard hebben, hoe erg het ook klonk. "I’d never asked you for being my bodyguard or babysitter, so stop acting like you actually are.” Jack viel zeer moeilijk te begrijpen, daar was ze allang achter.
"At least he doesn't leave me alone without an announcement," vertelde ze. Haar frustraties uitten op iemand anders was verkeerd, dat wist ze, maar het was begrijpelijk, nietwaar? Daarnevens uitte ze evenzeer haar teleurstelling die ze de afgelopen dagen had gevoeld sinds Jack haar zomaar achterliet in het huis nadat ze redelijk close waren geweest, de avond ervoor. Hoe kon hij dat maken? Hij had haar tenminste kunnen wakker maken en haar vertellen waarheen hij ging in plaats van onduidelijke berichtjes sturen. Was Addison dan zo onduidelijk om het feit dat ze bezorgd om hem was? Jack verdiende het, hij gedroeg zich als een klootzak.
Geen enkel woord maakte ze er nog aan vuil terwijl ze naar de kamerdeur wandelde die Jack inmiddels had gesloten als poging haar binnen te houden voordat ze overhaaste beslissingen nam. De ietwat donkere ruimte werd meteen verlicht door het felle licht vanuit de hal wat een gevoelige reactie veroorzaakte bij haar ogen die droog waren van de hoeveelheid tranen die ze verloren had ondertussen. Voor enkele seconden keek ze Jack nog aan, maar al snel rolde ze even met haar ogen waarna ze hem aan zijn arm naar de deur toe trok en hem vervolgens de kamer uitduwde.“Yeah… Goodnight,” bracht ze nog uit voordat ze de deur met een luidde knap dichttrok. Het verwonderde haar dat de deur nog heel was na de kracht die ze gebruikte om hem te sluiten. “Douchebag,” verliet al mompelend haar mond. Boos was ze zeker, dat was overduidelijk.

"Hey... Are you okay?" Samuels stem vulde de stille kamer terwijl ze rustig naast hem in het bed ging liggen. Al snel waren zijn twee armen om haar heen te vinden, al liet ze hem gewoon doen. Ze kon wel wat steun gebruiken al had ze liever afleiding dan steun. "Yeah... I'm fine, don't worry about me," vertelde Addison terwijl ze wat beter tegen hem aan kroop. Verscheidene verkeerde signalen had ze hem gegeven die dag en dat terwijl ze alles slechts vriendschappelijk bedoelde. Haar er iets van aantrekken deed ze echter niet. Waarom zou ze? Het was overigens zijn eigen schuld als hij doorkreeg dat ze echt niets voor hem voelde en dat ze alles deed om afleiding te hebben. Samuel stemde overal mee in, waarom zou ze dan stoppen? Desondanks er enkel vriendschappelijke gevoelens bij betrokken waren, moest ze toegeven dat ze het naar haar zin had wanneer ze bij Samuel was. Ze kon met hem lachen en hij kon haar alles laten vergeten wat ze voor even uit haar geheugen wilde wissen. Het was een goede jongen, alleen niets voor Addison.
"Well... I can see you're not okay." Zijn uitspraak veroorzaakte dat een zacht zuchtje haar lippen verliet. Het was vanzelfsprekend dat ze zich rot voelde, alhoewel ze er liever over zweeg. "My brother died, ofcourse I'm not okay, but I don't wanna talk about it," zei ze. Het feit dat ze zich rot voelde dat ze zo uitvloog tegen Jack liet ze achterwegen. Het was gek hoe snel haar gedrag en emoties konden veranderen. Enkele seconden geleden was ze woedend en nu, nu was ze eerder heel erg breekbaar en tegelijk ook best rustig.
"Sorry, I'm not good at giving solace to people." Alweer drong zijn vermoeide stem haar gehoor binnen. Hij wist door de uitspraak een zwakke glimlach op haar gezicht te toveren. Het was lief dat hij er moeite voor deed om haar te troosten, desondanks hij het moeilijk vond. Medelijden was onnodig, rust was hetgeen dat Addison nodig had en die rust gaf hij haar. "That's totally okay. You don't need to. Just be here with me, that's all I need right now."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Yeah, yeah. Right, because you're doing so well all by yourself, huh! You killed someone the last time!" Zijn stem verhardde zich totdat het haast geroep begon te vormen, maar hij hield zichzelf hiervan nog een beetje tegen. De frustraties uiten via de manier waarop Addison dat deed wilde hij voorkomen. Zijn nijdigheid alleen al was genoeg geweest voor die avond, zijn energie raakte er uiteindelijk ook nog aan op en omdat hij wist dat de boel aan gort slaan geen zin had, hield hij zichzelf op zijn plek. De woede uitstorten gebeurde nog altijd sinds hij er niet van het ene op het andere moment een punt achter kon zetten, desondanks vermande hij zichzelf dusdanig dat het iemand anders vereiste om hem van zijn plaats te brengen. Hetgeen dat ook gebeurde, tot zijn verbazing, en ervoor zorgde dat Jack zich al gauw buiten de kamer bevond.
"I didn't go for my own pleasure and you know it. It has been a hell here for me too, but you can't see it, can you? All you think about is how the fuck you're feeling instead of noticing everything else around you," bromde hij haar laaiend toe. Addison's onvoorspelbare buien waren normaal gesproken geen probleem voor hem, sinds hij ze wel kon hebben, toch leek hij er nu meer mee te zitten dan zou moeten. De trillingen van zijn handen die hij tot vuisten had gemaakt waren na die paar minuten nog gaande en net als zijn verhoogde hartslag was het glashelder dat hij op het punt stond om aan zijn waanzin onderdoor te gaan. Bij de tijd dat de deur luidruchtig voor zijn gezicht dichtgeslagen werd, begon het hele proces pas écht.
Van frustratie werd een bikkelharde trap aan het hout van de deur gegeven. Een echo weerkaatste door de hele gang, onderwijl hij zijn geroep al woest voortzette. "Fine, you can do it all on your own! Go ahead and do whatever the hell you think is the best for you, but don't come knocking at my door whenever you need someone to cry out on." Een van zijn vuisten belandde nogmaals op de geblokkeerde doorgang naar de slaapkamer, een bons achtergelaten die van de benedenverdieping nog te horen was geweest. Zijn ademhaling op het versnelde tempo als dat het al was dreunde door in zijn eigen hoofd. Pijnlijke steken voelde hij door zijn lichaam trekken, waarvan de hartkloppingen absurd genoeg het enige werd dat hem werkelijk dwars begon te zitten. Van zijn eigen raas afkomen was haast ondenkbaar geworden; naar zijn belevenissen was alles dat hem kon helpen het afzonderen van iedereen. Dus dat was wat Jack deed. Met gevloek en al keerde hij zich om, teruggelopen naar zijn eigen kamer zonder nog naar Addison of de jongen om te kijken.
"Slut."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
►Een zucht uit frustratie ontsnapte tussen haar lippen door. De slaap die ze al uren probeerde te vatten leek na al het gedoe niet te willen opdagen. Ze was zodanig uitgeput dat haar lichaam amper kon functioneren, haar ogen prikten door de moeheid, maar desondanks dat bleek haar eigenlijk lichaam haar geen enige vorm van slaap te gunnen. Het slechte nieuws in combinatie met de ruzie die ze had veroorzaakt tussen Jack en haar lieten haar piekeren. Nu dat ze gekalmeerd was, vond ook zijzelf het onbegrijpelijk hoe ze tegen hem uitvloog, hoewel het anderzijds ook te begrijpen viel. Ze was al teleurgesteld in hem en de mensen om wie Addison gaf kregen vaker haar frustraties te verduren wanneer ze te hoog opliepen. Ze had hem meteen moeten wegsturen, het had hen beide heel wat woede bespaard. Afgezien van het feit dat ze wist dat ze haar frustraties simpelweg voor haarzelf had moeten houden, voelde ze weinig schuldgevoel. Alles wat haar dwarszat was eruit en ongeacht ze heel wat verwijten toegestuurd kreeg vanuit Jack voelde het aan als een opluchting, alsof een zware last van haar schouders af was gevallen.
Haar gepieker maakte al snel plaats voor een -in haar ogen- goed idee. Maar een idee van Addison zou geen idee zijn zonder nadelen. Haar verlangen naar thuis werden met de seconde groter, maar ze had iemand nodig om van haar idee, werkelijkheid te maken. Jack. Hij was de enige uit het huis die ze vertrouwde en een rijbewijs tot zijn bezit had. Er zat niets anders op dan hem overtuigen om mee te gaan. Daarnevens was het slechts voor even, hij kon nadien gerust verder slapen als hij er nood aan had. Zonder aarzeling stond ze op van het bed, haarzelf niets aangetrokken van de slapende Samuel die zich vermoedelijk vragen ging stellen wanneer hij merkte dat Addison onverhoeds verdwenen was. Haar passen vervolgde ze nadien naar de deur om achteraf de kamer te verlaten en haarzelf naar Jack's slaapkamer te brengen.
Twijfelachtig bleef ze voor de gesloten, houten deur staan. Of het een goed idee was om zijn nachtrust te verstoren was onzeker, al was de ruzie van daarstraks zodanig heftig dat weinig dingen het konden verergeren. Bovendien was het het proberen waard. Ze was ervan overtuigd dat alles goed kwam, zo verliepen hun ruzies namelijk altijd. Er viel niets te verliezen en als Jack toch besloot haar enigszins te begrijpen, hielp hij haar zonder problemen, hoewel er zich een mirakel moest voordoen om dat waar te maken.
Met een behoorlijke snelheid opende ze de deur om het vervelende gekraak voor te zijn. Het was een factor die de overtuiging negatief kon beïnvloeden. "Jack? Are you awake?" vroeg ze met een zachtaardige stem. Hem bruut wakkerschudden was geen optie, het zou hem slechts humeuriger maken. In tegenstelling tot Addison had hij wel een rustige slaap kunnen vatten, maar niets weerhield haar ervan hem te wekken. Voorzichtig stapte ze dichter naar het bed toe. Niettegenstaande de ruimte donker was kon ze precies zien hoe vredig hij erbij lag door middel van het maanlicht dat door het raam naar binnen scheen. Het aanblik veroorzaakte een zwakke glimlach op haar gezicht, ze vond het fijn om Jack zodanig rustig te zien dat zijzelf er ook rustiger van werd. Helaas was het van korte duur en zette Addison haar plan verder.Opnieuw deed ze een poging om hem wakker te maken, alleen ditmaal iets minder stil dan voorheen, alhoewel haar stem nog steeds zachtzinnig. "Jack?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
So you say you wanna get away
We don't need a plane
I could be your escape
Take you to a place
Where there's no time, no space
I could be your private island
On a different planet
Anything could happen
Listen to the waves
Let them wash away your pain

Vreedzaam lag hij er op het bed weg te dommelen. Zijn borstkas ontbloot naar het plafond gericht, terwijl een deel van het beddengoed hem warm wist te houden tegenover de ijzig koude lucht in zijn kamer. Ongestoord mijmerde hij weg in zijn eigen wereld die betekenisloos was, al noch niet onprettig. Vergeleken met normaal kon Jack genieten van de gemoedsrust in zich. Amper tot niet kwam het voor dat hij kon slapen zonder moeilijkheden of nachtmerries, en dat hij nu in zo'n staat was dat zelfs het geroep en geschreeuw hem niet meer kon deren, was een nieuw geval. Hij kon alles wegblokkeren, doende dat hij compleet alleen was en niemand hem kon wekken. Pas toen een stemgeluid zijn trance doorbrak door het uitspreken van zijn naam, voelde Jack zich terugkeren naar de werkelijkheid waar hij in alle macht van weg wilde blijven.
"I am now," murmelde hij wat suf voor zich uit. Zijn vingers verstrengelden zich zachtaardig in de lakens van het bed, de stof wat meer over zich heengetrokken tot enkel de helft van zijn gezicht nog zichtbaar was. De fut of energie om weer ruzie te moeten maken met degene die hij herkende als Addison had hij niet meer. De kalmeringspillen die hij naar binnen had gewerkt om enigszins normaal te kunnen slapen, hadden zo hun effect op hem en zijn lichaam gehad. Na er veel genomen te hebben wilde hij niets meer dan doodstil in het bed blijven liggen en wachten tot de nacht aan hem voorbij ging. Het openen van zijn ogen was al een grote uitdaging opzich, sinds hij nog half slapend was geweest met zijn verstand nog ver in dromenland in plaats van waar het hoorde te zijn, wilde iemand een normaal gesprek met hem kunnen voeren.
Zijn gelaat verborg hij kreunend in zijn kussen. De storing tijdens zijn slaap werd nooit echt door hem gewaardeerd, maar zeker nu kon ze weinig van hem verwachten in de nachturen. Zijn gedachten werkten amper mee en zaten geheel ergens anders dan ze zouden moeten zijn voor een conversatie, met zijn motivatie om nog een discussie te voeren uit zich verdwenen alsof het er nooit geweest was. Hij vroeg alleen naar de ruimte voor het pakken van de rust die hij meer dan ooit nodig had na alle stress; wat had hij gedaan om het niet te verdienen in deze chaos die zijn leven momenteel voor moest stellen?
"Just get outta here, Addison," zei hij versuft, volgend door een kleine zucht tussen zijn woorden door. "I don't want to do this right now." Zijn aandacht werd inmiddels van haar afgeleid zoals het al die tijd al geleidelijk aan gebeurde. Geen gehoor werd gegeven aan waarom ze er was, net zoals haar uitspraken zelf. Haar wegkrijgen zodat hij rustig verder kon slapen bleek zijn enige prioriteit te zijn en daarom ook dat hij de vermoeidheid niet tegenvocht. Allesbehalve zelfs. In een kwestie van minuten bevond hij zich wederom in zijn eigen gecreëerde droombeelden, met enkele kermen uitgebracht uit genoegen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld