Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - The rychess return of the daylar

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Faelar fronste licht. Oh ja, ze was absoluut niet "helemaal prima". Zelfs iemand die de laatste tijd zo weinig mensen had gezien, zag dat nog. 'Dayla...? Adem eens even diep in en weer uit, hm?' Goed, note to self; niet beginnen over het Praanse Rijk. Niet tegen Dayla. Zeker niet tegen Dayla.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Pff, Dayla ademde toch? Misschien iets te snel, maar ze ademde. Toch nam ze het advies van de halfling aan en nam even diep adem, en nog eens, totdat ze weer haar emoties onder controle wist te krijgen. Ze keek de halfing aan, hart bonkend in haar keel. 'Ik moet gaan,' zei ze toen. Alleen bewoog ze nog niet. Haar lichaam was als bevroren en haar wangen voelden nat aan. 'Ik moet gaan,' herhaalde ze, in de hoop dat ze haar lichaam wakker kon schudden. Ze moest Rayvon inlichten, ze moest rekruten voorbereiden, ze moest... heel veel.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Veel en veel te snel, naar Faelars zin. Hij was dan ook wel heel blij dat ze zitten bleef, ondanks dat ze dat niet leek te willen. En zei dat niet te willen. 'Nee, je moet blijven zitten, blijven ademen en rustig worden,' glimlachte hij zwak. Op deze manier zou ze toch beter niks kunnen doen, want goed zou het toch niet gaan! En voor haarzelf zou het ook niet fijn zijn. Al met al zou niemand er beter van worden.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Dayla schudde haar hoofd, maar wist niets meer te zeggen wat ze niet al gezegd had. Faelar's stem voelde ook meer als een stem in haar hoofd dan een persoon die haar daadwerkelijk probeerde te bereiken. Het hielp niet dat haar wangen kriebelden. Het leidde af. Ze wreef de palm van haar hand als reflex over haar wang en fronste toen deze vochtig terug kwam. Was ze nu aan het huilen? Het fascineerde haar misschien nog meer dan dat het haar verbaasde, maar tegelijkertijd bekroop de angst haar weer. Het was haast alsof ze tien jaar terug in de tijd was, alleen en doodsbang voor alles en iedereen.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Het fascineerde Faelar anders ongeveer net zoveel als het hem verbaasde. Dit alles had hem verbaasd, maar dit was misschien toch wel de druppel. Hij had langzaamaan gedacht dat Dayla gewoon... Geen emoties had, maar niks bleek minder waar. Ze leek misschien tot precies dezelfde conclusie te komen, en hij gaf haar daar even de tijd voor. Vervolgens moest hij dan misschien toch maar proberen te doen... Wat mensen doen in dit soort situaties. Al wist hij zelf ook niet precies wat dat was.
'Hey...?' begon hij voorzichtig. Al leek Dayla's kleine rustmoment van hele korte duur. 'Hey, langzaam in, even vasthouden en weer uit, hm?' herinnerde hij haar.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Dayla slikte even en probeerde met al haar macht haar lichaam stil te houden, ook al voelde het alsof ze helemaal trilde. Als ze naar haar handen keek, leek echter ook dat tussen haar oren te zitten. Ze zat doodstil in de stoel en verroerde haast geen spier. 'Het gaat goed,' zei ze kalm. Ondertussen raasde er een storm door haar bloed, maar die wist ze weer redelijk onder controle te houden.
Ze haalde nog een keer diep adem, waarna ze haar benen verplichtten om naar haar te luisteren om op te staan. Met elke stap die ze richting de deur zette, leek het net alsof ze de echo van haar schoenen dof tot in de oneindigheid kon horen. Dayla was er, maar ook weer niet. Misschien had de autopiloot eindelijk overgenomen.
Bij de deur draaide Dayla zich toch nog even om. 'Verder niets? Niet iets dat je nog herinnert?' vroeg ze voor de zekerheid. Elk detail telde nu.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Faelar was eigenlijk alweer vergeten waarom Dayla hier in de eerste plaats was. Dat leek hem eigenlijk een stuk minder belangrijk nu, maar wie was hij? Daarbij wilde ze duidelijk gewoon weg - had ze waarschijnlijk liever niet gehad dat hij dit van haar gezien had. En echt kwalijk kon hij haar dat niet nemen. Na even twijfelen over of hij maar gewoon moest laten of niet, schudde hij maar zijn hoofd.
'Nee, verder niks.' Misschien kwam het wel weer. Hij hoopte het.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Dayla knikte zacht, waarna ze de kamer verliet. Er was maar een gedachte in haar hoofd: Weiss komt eraan. Ze wist niet hoe snel, maar wel dat hij ging komen. En als Andor hem genoeg informatie kon geven, dan zou dat waarschijnlijk een stuk sneller zijn dan dat wie dan ook hier verwacht.
Bij het eerst gelegen bosje ging Dayla over haar nek, waarna ze trillend op haar knieën viel. Al die tijd dacht ze dat ze veilig was, maar waarschijnlijk had hij allang door dat ze nog in leven was. Hij wachtte gewoon op het juiste moment om haar te komen halen. Wat dat betreft zou het een dubbele winst zijn: een militaire basis gevonden met een vermiste vluchteling als bonus.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Een paar dagen later was de chaos in Faelar's hoofd blijkbaar overgelopen in de echte wereld. Waar hij die ochtend nog in de ziekenboeg rustig wakker was geworden, stond hij nu op een slagveld. Letterlijk. Ondanks dat hij meerdere elven in hoge rangen gesmeekt had hem te laten helpen, was hij technisch gezien nog altijd een gevangene. En die kregen geen wapens!
De halfling had dus maar besloten zich op een andere manier bruikbaar te maken. Met de beetjes eerste hulp die hij van zijn vader geleerd had - jaren en jaren geleden - probeerde hij zoveel mogelijk gewonden overeind te helpen. Genoeg om ze naar betere hulp te krijgen, in ieder geval. In eerste instantie had Faelar het niet eens door, maar hoe langer hij bezig was, hoe meer hij een patroon begon te zien. Tussen de lichamen waar geen magie meer in te zien was, en die waar nog veel magie zichtbaar in was, waren er ook waarin de magie haast als een hartslag leek te knipperen. Die hadden zijn hulp als eerste nodig. Hij merkte al snel dat hij geen tijd had om ze allemaal eerste hulp te verlenen en riep dus maar gewoon een andere elf naar hun locatie zodra hij er een gevonden had. Tijd om te stoppen had hij niet, maar hij had af en toe wel tijd voor een gedachte; waar in godsnaam was Dayla?

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Dayla baalde ervan dat ze zoveel tijd had verspild op weer een missie waar ze geen vooruitgang mee wist te boeken. Het ene moment leek ze ontzettend dichtbij, het andere moment waren de Illivens weer mijlenver. Dit keer was ze alleen nog ongeduldiger dan normaal geweest. Ze had namelijk helemaal niet op pad gewild, maar ze moest; het waren nu eenmaal orders van het koninklijk huis. Ofwel, van de koning zelf.
Ze haatte het dat ze de basis moest verlaten in zo'n kwetsbare tijd. Dayla was dan ook opgelucht dat ze weer bijna terug was, zodat ze verder kon helpen. Met haar paard vol in galop, reed ze dan ook de route die ze altijd reed, totdat ze eindelijk door de barrière brak. Eenmaal erdoor, hoorde ze gelijk geluiden die er niet thuishoorden. Geschreeuw, kletterend metaal.
Misschien was het te laat om te helpen. Het Praanse Rijk had hun basis gevonden en had de aanval ingezet, dat was de enige verklaring. Dayla reed zo snel als ze kon richting de basis. Eenmaal door de poort, werden haar ergste vermoedens bevestigd. Haar thuis was veranderd in een oorlogsgebied.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Een van die Illivens was ondertussen anders vlak onder haar neus aan het doen wat hij kon om haar mensen te redden. Zijn nieuwe strategie leek veel effectiever dan zijn oude. De mensen die daadwerkelijk iets van genezen wisten. Hij bewoog bijna systematisch van gewonde naar gewonde zonder teveel te letten op hoe degene er daadwerkelijk aan toe was. Elke keer dat hij om zich heen keek, leken er meer elven te zijn die hem nodig hadden. En ondertussen moest hij zelf opletten dat hij net een van hen werd. Daar zou niemand van hen iets aan hebben. Hij kreeg het maar niet uit zijn hoofd hoe Dayla hem zo'n twee weken geleden van een zekere dood gered had. Als zij hier nu gewoon was...

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Er was geen tijd om een harnas aan te doen. Ondanks het gevaar sprong Dayla zonder enige twijfel in de strijd, haar zwaard in de ene hand en een stroom aan water aan haar andere hand. Het was zwaar om beide disciplines tegelijkertijd te gebruiken, maar het was nodig. Wanneer nodig verzamelde ze het water rond haar arm waarna het zich vormde tot een schild van ijs, wat tegen haar huid brandde. Soms wist ze een wapen in het water te vangen wat haar de kans gaf om aan te vallen, maar ze was meer verdedigend bezig dan aanvallend. Er waren nog levende soldaten hier, maar dat getal werd steeds lager. Gefocust keek ze om zich heen. Ze had iemand nodig die haar kon dekken, zodat ze zonder zorgen kon vechten. Waar in godsnaam was de halfing?

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
De halfling was een poging aan het doen levens te redden! Al leken het aantal elven dat hulp nodig had met de seconde te verdubbelen. Het was op dit moment niks anders dan behoorlijk frustrerend. Toen hij om zich heen keek op zoek naar de volgende, viel hem opeens wat op. Hij moest er een paar keer tegen knipperen toen voor hij doorhad dat het dan warempel toch Dayla was die eindelijk was komen opdagen. Gelukkig had ze alleen het grootste deel van de actie gemist, no biggie! Meer tijd dan dat had hij niet voor haar. Hij was alweer bij de volgende elf neergeknield. Verdomme Dayla, wat een timing...

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Dayla zocht zo snel als ze kon naar een paars hoofd. Zo moeilijk moest dat niet zijn, toch? Al kon het natuurlijk ook zo zijn dat hij er allang geweest was. Die gedacht kon ze vrij snel weer opzij zetten toen ze hem spotte.
'Halfling!' riep ze zo luid als ze kon, waarna ze een zwaard met al haar kracht moest blokkeren zodat het niet haar hoofd zou laten rollen. 'Pak een fucking boog en help me!' Dayla kon namelijk een hoop dingen, maar ze wist niet of ze zoveel goed getrainde tegenstanders alleen aan kon.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Alsof Faelar nog niet gefrustreerd genoeg was. Nog altijd bij de gewonde elf geknield keek hij op en riep hij terug; 'Die laten ze me verdomme niet hebben!' Alsof hij dat allemaal niet al lang zelf bedacht had. Hij wist ook wel dat wat hij nu deed echt niet zijn grootste talent was. Als hij anders kon, had hij dat immers wel gedaan. Wat dacht ze allemaal wel niet van hem? Dat hij echt zo graag altijd maar niks deed?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld