Lespoir schreef:
Nog nooit eerder had Addison hem in een verlegen toestand ervaren, maar desondanks het haar aan het lachen bracht, hield ze het in. Het was zielig en compleet onnodig sinds Jack helemaal niets verkeerd had gedaan. Verscheidene beledigende woorden had hij zonder aarzeling naar haar hoofd gegooid, uitgesproken alsof het hem niets kon stelen. Nu maakte hij zich druk doordat hij simpelweg op de piano in Addisons woonkamer had gespeeld, alsof hij het instrument vernield had. Het was prijzig, dat wist het kleinste kind, maar door het eventjes te bespelen zou het niet stuk gaan. Het zag er nog compleet hetzelfde uit als voorheen. Bovendien had Addison geen reden om het erg te vinden, ze had de aaneenhangende noten die Jack zonet speelde mooi gevonden, geen twijfel mogelijk. "Don't worry about it. You didn't do anything wrong by playing that piano, I really don't mind," bracht ze voor de zoveelste keer uit, hopend dat hij ditmaal begreep dat Addison er niets mee inzat. Daarnevens was er niks meer aan te veranderen en eigenlijk wilde ze dat ook helemaal niet.
Ook al deed Jack pogingen om Addison het hem kwalijk te nemen, het had geen zin. Elke reden die hij ook mocht geven, ze waren stuk voor stuk zinloos.Het feit waarom hij haar wilde overtuigen dat wat hij had gedaan fout was, verwarde haar. Waarom moest ze hem iets kwalijk nemen dat geeneens een probleem was? Verschillende dingen, gaande van haar ontvoering tot de moord op haar broertje had ze hem kwalijk genomen wat voor hem onwaardeerbaar was terwijl hij nu blijkbaar uit haar mond wilde horen wat voor grote fout hij had begaan door de piano voor eventjes te bespelen. De jongen was ontzettend ingewikkeld, daar was ze al vanop de hoogte sinds dag één. "I used stuff from you too, so I have no reason to blame you for it." Het was de slechtste reden die ze ooit gehoord had. Verscheide shirts had ze van hem geleend, zelfs nu droeg Addison een hoodie van hem doordat de temperatuur sterk gedaald was. Ze kon hem niets kwalijk nemen terwijl zij precies hetzelfde deed en dat bijna constant. Continu had Addison spullen van hem in het gebruik, of het nou één van zijn kledingstukken of zijn bed was.
"I don't get it. Why should people get killed if they know something about you?" vroeg Addison, onbegrijpend wat Jack precies bedoelde met zijn opmerking. Zijzelf wist verschillende zaken over hem en was nog steeds in leven, nou ja, een soort van. Technisch gezien was Addison dood, het vampirisme hield haar echter in leven, liet het bloed door haar aderen stromen en liet godzijdank haar hart kloppen.Hoe dan ook bracht hij haar in verwarring. Er kon een vorm van waarheid inzitten, al moest ze er nog achter komen wat hij precies bedoelde."I know things about you and I'm still alive."
De volgende reden die hij gaf viel echter makkelijker te begrijpen voor een meisje zoals Addison. Ze begreep hem, hoewel het ontwijken van dingen die hem aan zijn thuis herinnerde geen goede oplossing was. "But it reminds you of positive things, right? Having memories isn't bad and you can't always avoid things because it reminds you of your home. It's human to have memories," vertelde Addison. Hoe gek het ook mocht klinken, ze had gelijk. De woorden die ze uitsprak was pure waarheid, ook al kon het anderzijds hard klinken. Herinneringen waren juist goed, het kon je rot laten voelen, maar ook beter. Het hing alleen af van hoe de persoon ermee omging.
Toch bleef hij zijn koppige zelf, wat overigens geeneens onverwacht was.Was het nou zo moeilijk te begrijpen dat Addison het muziekstukje dat hij zonet speelde niet erg vond? Af en toe kon ze een beetje moeilijk doen, daarvan was zijzelf ook op de hoogte, maar ditmaal bezat ze gewoonweg geen enkele reden om moeilijk te doen.Daarnevens boeide het zelfs haar ouders niet wie de piano bespeelde, zolang het ding maar heel bleef. "And like I said, I don't mind, so stop apologizing."