Paran0id schreef:
Hoe lang ze er al zonder hem gezeten had, werd uitgesproken terwijl haar pupillen zijn lichaam scanden. Wanneer zijn kledingstukken dezelfde vloer vonden zoals deze die hij schoon mee had gebracht, waren het haar ogen die zijn gehele gestalte langsgingen en traag aanzagen hoe hij zich ontdeed van al het stof dat hem bedekte. Eerder had hij ervan opgekeken. Nu bleef hij zwijgend doorgaan met zich ontblootten alsof hij haar blik nooit op zich gevoeld had en liet zich lijzig in het warme water zakken, haar haar tot zijn aanblik gevormd en het badschuim hem omringend, de geur van zeep een lichte zweem gecreëerd die zich door de badkamer verspreidde.
"Sure." Zijn armen liet hij haar zijen losjes omarmen, haar rug liggend tegen zijn borstkas wanneer de zijne het uiteinde van het bad vond. "Though, maybe you should use the money to buy yourself some clothes instead. I've got plenty." Het was een leugen geweest, daarvan hij op de hoogte was, maar toegeven dat hij kleding nodig had was een actie die hij bruut ondermijnde. Het laatste waar hij behoefte aan had was geconfronteerd worden met een reflectie in het spiegelbeeld in de kleedhokjes. Hij mocht dan wel inmiddels een maand clean zijn, de binnenzijde van zijn ellebogen was en bleef het slagveld van de injectienaalden. Hij was er nog niet aan toe ze te moeten bekijken of in het zicht van anderen te brengen. Sporadisch wierp hij een visie op het beweegloze water. "I'm allright. I slept fine. Haven't heard silence like this before after midnight."
De rusteloosheid in hem was nergens vergaan. Hij bleef meegesleurd worden in zijn herinneringen die zich onbehagen bleven tonen, een somberheid over hem heen geslagen. Toch waren het de klanken van zijn grootvader waarmee zijn oren uiteindelijk gevuld werden. Zijn raspige, ruwe stem mee murmelend met een liedje dat hem sinds zijn zesde al toegezongen werd. Het had hem altijd gekalmeerd de man te horen zingen, althans, voor hoever zijn stembanden dat konden na jaren van roken. Alsof hij wist dat het de enige manier was waarop hij hem laten gaan kon. Hij was dan wel ziek geweest, hij bleef de enige die weerstand aan zijn vader bood en hem in zijn peuterjaren enigszins in bescherming had genomen.
Zacht begon hij mee te neuriën met datgeen dat zich al in zijn hoofd afgespeeld had. Hees werd het gemurmeld, de klanken ietwat schor verduidelijkt zoals hem gewoon geworden was in de ochtenden. "Когда речь заходит о похороните меня, Положите одну пятую часть рома в моей руке.." Hij keek wederom voor zich uit, dromerig bij een punt gebleven waar hij onbewogen bij bleef, de lokken van haar haar zacht en warm tegen zich aangevoeld waar er geen sprake van vervreemding meer was maar ze rustig tegen hem aanlag. "Может также прийти и принять мою душу, Потому что я не могу взять его в землю обетованную.."
When it comes to bury me
Put a fifth of rum in my hand
Might as well come and take my soul
'Cause I can't take it to the promised land