Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De afgelopen maanden hadden in het teken gestaan van deze zaak. Iedere vrije minuut die ze had kunnen vinden op haar werk en daarbuiten, had Naylene er ingestoken. Ze had de ouders van het jongetje vaak genoeg gesproken om te weten wat het met hen had gedaan. Ze kon zich alleen maar indenken hoe het voor de ouders moest zijn om een kindje kwijt te raken, alleen maar omdat de beschrijving bij een kast niet goed was gedaan. Vanaf het begin had Naylene geweten dat geen enkel bedrag er voor had kunnen zorgen dat ze hun zoontje terug zouden krijgen. Toch had ze er voor willen zorgen dat de grote meubelverkoper zijn schuld zou nemen. Dat ze dit zelf uit hadden gesproken en ter compensatie de ouders een groot bedrag aan had hadden geboden, liet genoeg zien.
Waar Naylene het niet nodig had gevonden om deze overwinning op een uitgebreide manier te vieren, het ging immers over de dood van een kind, had haar firma er op gestaan om er toch aandacht aan te besteden. Het was immers de grootste schikking wat het bedrijf ooit aan één familie uit had gekeerd. Voor hun kantoor gaf het alleen maar goede publiciteit. Uiteindelijk was dat het belangrijkste voor de mensen om haar heen. Naylene had het echter met een andere reden gedaan en Ashton had haar wel verzekerd dat ze daar trots op mocht zijn en dat ook wel een beetje mocht vieren. Een overwinning was een overwinning, hoe gek het soms ook voelde. Diep van binnen wilde Naylene het liever vieren met de man die haar vandaag gesteund had. Samen met Ashton op de bank kruipen, terwijl ze zouden wachten op goed eten wat ze hadden besteld. Ze wist zeker dat ze daar vandaag nog wel zouden komen. Dit was gewoon even doorbijten.
Aan de lopende band kwamen er collega’s naar haar toe om haar te feliciteren. Er werden vragen gesteld over de zaak. Hoe de vertegenwoordiger had gereageerd en hoe Naylene zelf het zo ver had gekregen dat ze hier uiteindelijk stonden. Het feit was dat ze er echt goed op voorbereid was geweest. Zelfs als ze het uit had moeten vechten tot aan het feit dat de rechter een oordeel had geveld, dan was ze nog steeds zeker geweest dat het goed was gekomen. Dat had ze ook uitgestraald en waarschijnlijk was dat ook meteen de aanleiding geweest tot dit geweldige resultaat.
Door de terugkeer van Ashton, voelde Naylene zich weer iets meer op haar gemak. Ze had geen probleem met haar collega’s. Ze wist echter dat het in dit geval niet zo was dat iedereen écht blij voor haar was. Het was een harde wereld en dat betekende dat er ook veel concurrentie was.
Dankbaar pakte Naylene het glas van Ashton over. “David, Oscar, dit is mijn partner, Ashton.” De twee mannen met wie Naylene nu in gesprek was, waren de twee die ze het meeste vertrouwde in de hele firma. Ze wist zeker dat ze wel eens over Ashton had gesproken. Al was het voor haar vaak zo dat ze zijn naam niet uitsprak, maar dat ze gewoon over haar partner praatte.
Dankbaar dat hij vandaag met haar mee was, legde Naylene haar arm ook over om Ashton zijn middel heen. Ondanks dat hij niet veel had geweten van wat ze de afgelopen tijd had gedaan, had Naylene wel geprobeerd om hem af en toe iets te vertellen over de zaak. Hij had haar de laatste tijd heel erg gesteund. Zelfs vandaag door in de rechtszaal te verschijnen. Ashton had zelfs nagedacht over hetgeen wat hij aan had getrokken. Hij had goed zijn best gedaan op alles.
Ondanks dat de twee mannen verbaasd leken te zijn over de aanwezigheid van Ashton, staken ze beiden hun hand uit, om zichzelf voor te stellen.
Er kwam een derde man bij hen staan. Naylene had niets met Graham, een wat oudere man die vaak genoeg liet weten dat hij een vrouw zoals haar niet echt waardeerde in een hogere positie. Er waren nou eenmaal mensen die zo blijven denken. Naylene ging hem dan ook het liefst zo veel mogelijk uit de buurt, omdat ze conflict wilde voorkomen. Al had ze hem al wel eens duidelijk gemaakt dat ze zijn kleinzerige manier van denken niets vond.
“Partner?” Vroeg de man dan ook lachend, die blijkbaar iets op had gevangen. “Hoe doe je dat thuis? Iemand die de broek zo aan heeft. Dat is vast niet te doen.”
Waar Naylene wist dat het niet goed was om er iets over te zeggen, wilde ze dat wel doen. Iets wat ze ook van plan was. Ashton was haar echter voor. “Respect is belangrijk.” Zei hij duidelijk, Naylene kon duidelijk horen dat het wat scherper was dan normaal. “Wederzijds respect.” Naylene wist dat het wel goed zat in hun relatie. Ze gaf net zoveel als ze kreeg en daar wilde ze niets aan veranderen.
“Daarbij is het belachelijk om geïntimideerd te zijn voor een krachtige vrouw, zeker als haar partner. Het beste wat je kan doen is haar steunen, zodat je samen krachtiger staat. In mijn ogen maken we alleen maar beter.” Naylene kon niets anders dan haar arm weer om de middel van Ashton te leggen, dankbaar voor zijn woorden. Ze had dit zelf ook makkelijk kunnen doen. Soms hoefde dat echter niet. Dat was juist zo fijn aan hun relatie. Naylene hoorde David en Oscar nog wel wat tegen elkaar mompelen, al ging het niet over hen, maar juist over de man die zich bij hen had gevoegd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton had zich voorbereid op een avond tussen mensen die anders waren dan hem. Interessant, vond hij. Mensen die anders waren, hadden een andere gedachtegang en leefden hun leven verschillend van hem. Het waren mensen waar hij mee kon praten en van kon leren. Wellicht ook andersom. Ashton had al van Naylene geweten wie de collega’s waren die ze vertrouwde en welke niet, maar hij had geprobeerd om zo open mogelijk in alle gesprekken te gaan. Ook had hij zonder moeite over zijn eigen werk verteld. Ondanks dat Naylene haar firma zich ook bezighield met muziek en media, leek niet iedereen onder de indruk te zijn van zijn werk. Niet dat het hoefde, want hij wist wel wat hij waard was.
Dat de avond niet alleen maar gespendeerd kon worden met de fijne collega’s, die Naylene de winst gunden en haar respecteerden om wat ze deed, werd al snel duidelijk toen ze in gesprek raakten met Graham. Een oudere man die het overduidelijk niet aankon dat een vrouw hem had gepasseerd in zijn werk en dat leek hij nu op Ashton af te willen schuiven. Iets waar Ashton niet van gediend was.
‘Dit is wat er mis is met de mannen van tegenwoordig. Die accepteren alles maar, pikken het,’ klaagde Graham. Hij had overduidelijk niets meegekregen van wat Ashton zojuist aan hem had verteld over wederzijds respect en hoe belangrijk het wel niet was om juist krachtig naast elkaar te staan. In zijn ogen had Naylene niet de broek aan. Ze waren gelijk aan elkaar en werkten juist heel hard om hun relatie in stand te houden. Dat kwam van hen allebei. Niet van de één of ander.
‘Er is eerder meer mis met de mannen van vroeger,’ merkte Ashton op. ‘Mannen die niet eens in kunnen zien wat voor een kracht hun partner bezit en ze niet aanmoedigt om die te gebruiken. Dat terwijl het zo ontzettend waardevol is.’ Natuurlijk zou hij Naylene nooit dwingen om ergens aan te werken als ze dat niet wilde, maar hij zou haar altijd herinneren aan wat voor een geweldige vrouw ze was, en een goede advocaat. Ze was in staat tot veel grootse dingen en als zij eens zou falen om zich dat te herinneren, dan zou hij haar een spiegel voorhouden. Hij wist zeker dat dat andersom ook het geval zou zijn.
Graham mompelde nog iets wat Ashton niet meer kon verstaan en hij droop af. Zuchtend schudde Ashton zijn hoofd. Hij had niet gedacht dat iemand Naylene zo zou behandelen, al was het maar indirect. Het was duidelijk dat hij haar de overwinning en alle lof niet gunde. Gelukkig waren er meer mensen die dat wel deden.
Ashton boog zich naar Naylene toe, zodat de omstanders het niet zouden horen. Ondanks dat hij wel een voorstander was geweest van het feest, wist hij ook dat Naylene lang niet altijd in de belangstelling wilde staan en dat het al snel genoeg zou zijn. Daar wilde hij ook respect voor hebben. ‘We hoeven hier niet tot laat te blijven als je dat niet wil.’
Ze zouden terug kunnen gaan naar Watts en Freckles, die bij Naylene thuis op haar zaten te wachten. Het was zelfs nog niet te laat om eten te bestellen en op hun eigen manier stil te staan bij hetgeen wat Naylene vandaag had bereikt.
‘Misschien zo,’ antwoordde Naylene. Ashton knikte en streek met zijn duim langs haar heup. ‘We kunnen Freckles sowieso niet te lang alleen laten. Hij vindt het vast niet leuk om overdag vast te zitten in de bench.’
Ashton knikte kort. De puppy zou het waarschijnlijk niet waarderen dat hij daar al een paar uur zat. Hij zou sowieso ook uit moeten, dus in dit geval waren de honden wel een goed excuus om weer op tijd naar huis te gaan. ‘Denk alvast maar na over wat je wil eten, dan kunnen we dat onderweg bestellen en misschien zelfs ophalen als we er langs komen. En anders laten we het gewoon bezorgen.’
Naylene glimlachte en knikte. 'Ik drink mijn drankje nog even op. Dan kunnen we gaan.'

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ashton had precies geweten hoe Naylene eigenlijk stil had willen staan bij deze dag. Het feest op haar werk hadden ze dan ook snel kunnen verlaten, natuurlijk nadat Naylene de partners had bedankt. Zoals Ashton al voor had gesteld had Naylene onderweg eten uitgezocht waar ze echt zin in had gehad.
Toen ze bij haar appartement aan waren gekomen, wat gelukkig niet zo heel ver weg was van haar werk, hadden ze meteen de hondjes uitgelaten. De twee waren duidelijk blij om even naar buiten te gaan en ze hadden zelfs even achter elkaar aan kunnen rennen in het park. Dat was één van de dingen die Naylene het mooiste vond aan het hebben van Freckles. De manier waarop hij en Watts met elkaar omgingen was echt geweldig om te zien. Ze leerden elkaar dingen, zoals zij en Ashton dat ook bij elkaar deden.
Eenmaal weer thuis, had het niet heel erg lang geduurd voordat de bestelling voor de deur hadden gestaan. Nu hadden ze een groot deel van dat alles uitgestald op de tafel in de woonkamer en zaten Naylene en Ashton beiden voor de bank, zodat ze beiden wat makkelijker konden eten. Ze waren echter wel tegen elkaar aangekropen en Ashton had zijn arm om heen had geslagen.
“Dit is zoveel beter.” Fluisterde Naylene. Als ze mocht kiezen ging dit altijd boven iets anders. Dit was rustig. Een perfecte manier om samen door te brengen. Ze wisten immers beiden dat er een tijd kwam waarop het niet meer kon. Ashton zou weer gaan touren, als de wereld het toe liet. Hoe het er nu naar uitzag, begonnen heel wat dingen te veranderen. Er was genoeg nieuws over een virus dat China in haar greep hield. Daarnaast was er in Australië een vreselijke ramp gaande. Californië stond bekend voor de bosbranden, niets daarvan stond in vergelijk met wat er nu met hun thuisland gaande was.
“Je moet je eigen triomfen op je eigen manier kunnen vieren.” Daar was Naylene het zeker mee eens. Het maakte haar helemaal niets uit waar ze precies was. Ze konden stilstaan bij wat ze vandaag had gedaan.
“En dat doe ik graag met jou. Ik vind het echt bijzonder dat je er bij was vandaag.” Haar werk was niet iets wat ze veel met Ashton kon delen. Er waren genoeg zaken waar ze niet veel over kon zeggen. Dit was één van de vele geweest. Ondanks dat ze wel had geprobeerd om Ashton mee te nemen in hetgeen wat haar bezig had gehouden, had dat gewoonweg niet gekund. Er zaten zoveel geheimhouding aan haar werk, dat ze altijd op de oppervlakte moest blijven. Dat terwijl Ashton haar juist graag meenam in nieuwe nummers. De meeste van het nieuwe album had ze dan ook gehoord, vanaf het moment dat het nog in de kinderschoenen had gestaan, tot hetgeen wat nu waarschijnlijk ook echt uit zou worden gebracht.
“Ik vind het heel erg fijn om er bij te zijn. Om je te kunnen steunen, ondanks dat ik wel wist dat je dit gewoon zou ownen. Om het een keer te zien, dat was gewoon echt bijzonder Nay.” Ashton had zelf ook zo erg zijn best gedaan. Gewoon door er te zijn, maar ook hoe hij zich aan had gekleed, hij zijn haren had gedaan. Dat hij voor dit alles ook echt zijn dag vrij had gemaakt en haar bij had gestaan in alles.
Naylene gaf Ashton een kus op zijn wang, voordat ze naar voren boog om nog wat van het eten te praten. Er lag zoveel lekkers op de tafel, iets waar ze de komende dagen nog wel van konden eten, maar dat was juist wel fijn. Dan hoefde ze zich daar geen zorgen meer om te maken.
“Nu dit achter de rug is, is er eigenlijk iets anders wat ik graag wil doen. Maar ik wil het wel eerst met je bespreken.” Niet dat ze Ashton zijn toestemming nodig had om het uiteindelijk te doen. Ze zaten wel in een eerlijke relatie en Naylene wilde niet dat Ashton pas op het laatste moment van haar plannen zou laten.
“En maar iets over mij zeggen.” Grapte Ashton. “Je kan geen dag stil zitten of je hoofd zit al ergens anders.” Het was gewoon hoe ze waren. Ashton had altijd moeite om zijn rust te pakken. Zijn hoofd ging maar door, waardoor hij vaak van het één in het andere sprong.
Ashton verzette zich iets, zodat hij Naylene de volle aandacht kon geven en zij ook echt haar verhaal kon doen. Nadat ze haar vingers af had geveegd, draaide ze zich ook een beetje bij, zodat ze echt een gesprek konden voeren.
“Je weet hoe het er aan toe gaat in Australië.” Vertelde Naylene voorzichtig. Het was vreselijk om te bedenken hoe erg het er was. Er waren hectares bos dat in brand stond. Er waren mensen die hun huizen hadden moeten verlaten. Maar het ergste was misschien nog wel dat er dieren waren die er gewoon niet zomaar uit konden komen. Dat ging Naylene echt aan haar hart. Het idee dat Watts of Freckles zoiets door moesten maken was vreselijk. Natuurlijk ging het daar om koala’s, kangoeroes en alle andere dieren die daar woonden. Het idee dat het dieren waren, die hulpeloos waren.
“Het is echt vreselijk.” Stemde Ashton in.
“Mijn oom is bezig met zoveel mogelijk te helpen, met een groep mensen. Ze vangen dieren op, zorgen voor ze, zodat ze het overleven. En ze kunnen altijd mensen gebruiken. En ik wil er voor een paar weken naar toe, om te helpen. Elke paar handen helpt.” Ze kon in haar eentje niet het verschil maken, maar ieder klein beetje was een stapje vooruit en dat was waar het om ging. Al was het maar dat ze de plaatsen schoon kon maken waar de dieren verbleven of werden geholpen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was heel typisch dat ook Naylene meteen verder wilde met iets nieuws. Ze had hem dan wel eens aangesproken op het feit dat hij van het één naar het ander ging, maar ook zij had een oneindige drive om aan het werk te zijn. Dat was waar ze elkaar ook in hadden gevonden, al lag hun motivatie soms ergens anders. En ondanks dat Naylene ook nu over een soort werk sprak, merkte Ashton al snel dat het veel dieper lag en dat dit ook ging om de emotionele connectie die ze had met het land waar ze vandaan kwam en de mensen, en dieren, die daar nog leefden.
‘Je wil naar Australië?’ vroeg Ashton. Hij begreep het. Natuurlijk begreep hij het. Australië was ook zijn thuis en het deed hem pijn om alle berichten te zien. Hele gezinnen moesten hun huis verlaten en door de branden was het onmogelijk om ooit nog terug te keren. De dieren waar Naylene het over had, waren onderdeel van de trots van het land en werden daardoor ook beschermd. Mensen hadden nog de bronnen om weg te komen van het vuur, maar als een dier eenmaal ingesloten was, dan zou het zichzelf niet meer kunnen redden.
Naylene knikte.
‘Is het veilig?’ vroeg Ashton. Hij wilde niet dat Naylene zichzelf in gevaar zou brengen door naar Australië te gaan. Nu wist hij dat ze een sterke vrouw was, iemand die echt niet zomaar het vuur in zou rennen. Waarschijnlijk zouden dat niet eens haar taken zijn. Toch wilde hij wel weten of hij haar met een gerust gevoel zou kunnen laten gaan. Hij zou het haar nooit kunnen verbieden, zeker niet met een doel als dit. Hij wilde echter wel de zekerheid dat er niets met Naylene zou gebeuren. Want mocht dat zo zijn, dan zou hij niet weten hoe hij daar mee om zou moeten gaan.
‘Zo veilig als het daar nu kan zijn, Ash,’ verzekerde Naylene hem. ‘Ik zal voornamelijk daar zijn. De hokken schoonmaken, de dieren eten geven.’
Ashton knikte, dat was ook wat hij al in zijn hoofd had gehad. Hij nam haar handen vast. ‘Je moet gaan. Natuurlijk moet je gaan. Als dit iets is waar je om geeft, dan moet je het aanpakken en naar je oom gaan om te helpen. Ik vind het heel mooi dat je je daarvoor in wil zetten.’
‘Maar de honden? Watts, en Freckles,’ Naylene knikte naar de twee honden, die nu bij elkaar lagen te slapen.
‘Ik kan op de honden passen,’ zei Ashton automatisch. Hij had wel eens op Watts gelet, dat was niets nieuws. En ondertussen kende hij Freckles ook goed genoeg om te weten wat hij moest doen. Als de zorg voor de honden hetgeen was wat Naylene tegenhield, dan zou hij er alles aan doen om haar te verzekeren dat haar zorgen nergens voor nodig waren.
‘Weet je het zeker? Freckles heeft veel aandacht en uitdaging nodig, en Watts-‘
‘Vertrouwt mij! Dat is toch beter dan dat ze naar een kennel moeten?’ hield Ashton vol. Hij zag niet in waarom de twee honden naar een kennel zouden moeten als hij nog in Los Angeles zou zijn om voor de honden te zorgen. Een paar weken waren zo voorbij en als hij het niet in zijn eentje wilde doen, dan zou hij altijd aan Calum kunnen vragen of hij hem wilde helpen met het uitlaten.
Naylene haar ringtone onderbrak het gesprek. Op het scherm was de naam van Linn te zien, met het verzoek om te videobellen. Ashton wist dat Calum vandaag bij haar was, dus hij vermoedde dat de twee Naylene belden om haar te feliciteren met het goede nieuws.
‘Zal ik opnemen?’ vroeg Naylene voor de zekerheid, waar Ashton op knikte. Ze zouden hun gesprek hierna kunnen voortzetten. Hij trok zijn handen dan ook terug en pakte weer zijn eten, zodat Naylene alle vrijheid had om met haar vrienden te praten.
‘Nay!’ De enthousiaste stem van Linn klonk door de kamer. ‘Ik wist niet of je op zou nemen. Ik dacht dat je misschien nog wel een feestje had.’
‘Een soort van,’ lachte Naylene, waarna ze haar telefoon richtte op het eten. ‘Maar ik kan niet lang praten. Ash en ik zijn iets aan het overleggen.’
‘We wilden je alleen maar feliciteren,’ gaf Calum aan, die over Linn heen leunde. ‘Ash had het goeie nieuws naar ons gestuurd.’
Ashton knikte, ondanks dat Calum en Linn het niet zouden kunnen zien. Naylene haar werk verdiende het om gevierd te worden. Ze had iets heel groots bereikt en daar mocht ze trots op zijn, ook al was het misschien trots met een dubbele onderlaag.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De zaak had wel iets bij Naylene veranderd. Ze hoefde echt niet de rest van haar leven te vechten voor al het onrecht en slechte dingen in de wereld. De zaken die ze normaal gesproken deed vond ze prima om te doen. Een zaak als deze vergde emotioneel ook veel van haar. Voor haar had het echter wel duidelijk gemaakt dat ze dingen aan moest pakken, als ze er verandering in wilde zien. Australië was daar een perfect voorbeeld van.
Die keuzes kon ze wel maken, de consequenties ervan zou ze niet alleen moeten aanvaarden. Ashton was er nu ook, de twee honden die ze achter zouden laten. Gelukkig leek Ashton het een goed idee te vinden en gaf hij zelfs aan dat hij wel op de twee honden wilde letten. Hoe en wat, konden ze op het moment nog niet bespreken, omdat Linn en Calum aan de telefoon waren.
“Het is lief dat jullie even bellen.” Voor Naylene had het niet gehoeven. Toch gaf het aan hoe hun vriendschap was. Zowel de hoogte- als dieptepunten werden met elkaar gedeeld.
“Natuurlijk! We zijn echt super trots op je.”
“Zo trots.” Herhaalde Calum zijn vriendin, waardoor Naylene begon te glimlachen. Voor haar was dit haar werk, maar soms mocht daar even bij stil worden gestaan. Ze was ook trots als ze Ashton en Calum op het podium zag staan of dat ze hoorde dat Linn een grote deal binnen had gehaald. Dat soort dingen waren ook gewoon belangrijk om te delen.
“Bedankt.” Ondanks dat ze er een beetje ongemakkelijk bij voelde, vond ze het ook heel erg prettig dat ze mensen om haar heen had die haar zo steunden. Die het meenden als ze vertelden dat ze trots op haar waren.
“Je had haar moeten zien in de rechtszaal Linn! Ze zag er zo fierce uit.” Naylene draaide haar mobiel iets bij, zodat Linn, Ashton kon zien. Ondertussen schudde ze lachend met haar hoofd. Gewoon omdat het raar was voor haar om te horen. Ze wist dat ze goed was in haar werk, daar deed ze haar best voor. Dat ze ook echt overkwam alsof ze precies wist wat ze deed, was gewoon fijn om te horen.
“Dat kan ik me alleen maar voorstellen! Nay is gewoon fierce.”
“Jongens, stop.” Zei Naylene lachend. “Ik ben er ook gewoon nog bij.” Ze gaf Ashton een elleboogje en ook Linn en Calum waren aan het lachen.
“Maar je zei dat je iets met Ash aan het overleggen was, dus we willen je niet te lang storen, zeker als het spannende dingen zijn.” Dat maakte Calum aan het lachen, terwijl hij zijn hoofd op de schouder van Linn legde.
“Het is wel spannend, maar niet zoals jij het bedoelt!” Zeker omdat Linn al met haar wenkbrauwen aan het bewegen was, alsof Naylene Ashton zou bespringen op het moment dat haar telefoon weer uit zou gaan. Als het zo was geweest, had ze niet eens opgepakt.
“Nay wil naar Australië.” Vertelde Ashton, om haar een beetje uit de situatie te helpen. Uiteindelijk was het wel iets serieus en zouden haar vriendinnen er ook wel achter komen.
“Voor de bosbranden?”
Naylene knikte voorzichtig.
“Mijn oom heeft het heel druk. Ze zijn bezig met opvanghuizen voor dieren, waar veel vrijwilligers werken, maar het is lang niet genoeg en ik heb besloten dat ik ook iets wil doen.” Ze had de medische kunde misschien niet, maar dat hoefde voor haar ook niet. Met kleine dingen kon ze al heel veel helpen. Ieder hand extra zou kunnen zorgen dat er tientallen dieren werden geholpen.
“Echt waar?” Vroeg Linn verbaasd.
Wederom knikte Naylene.
“Ik ga kijken hoe en wat. Ashton en ik hadden het er net over en ik denk dat ik hier wel voor een paar weken weg kan. Dus het liefst wil ik zo snel mogelijk kijken of ik die kant op wil.”
Linn kwam iets overeind, waardoor ook Calum weer recht moest gaan zitten. Naylene zag ze niet zo vaak zo. De twee konden echter behoorlijk klef zijn, als ze de privacy hadden. Hun omgeving hoorde daar blijkbaar ook bij.
“Denk je dat er nog iemand mee kan om te helpen?”
“Wil je mee?” Dat was de eerste logische conclusie die Naylene kon trekken.
“Ik denk het wel ja. Ik vind het vreselijk om al die beelden te zien. Het doet pijn, die arme dieren die niets kunnen doen.”
“Het is niet zomaar iets. Natuurlijk kan je mee, ik kan het zo regelen, maar je moet het wel zeker weten.”
Naylene wist zeker dat het niet makkelijk ging worden. De dieren die in pijn hadden. Dieren die misschien niet konden worden gered. Er moest heel veel werk worden gedaan, waardoor ze echt door zou moeten gaan. Natuurlijk wist ze dat Linn het ook wel aan kon, ze was een sterke vrouw. Voor Naylene was het echter iets wat ze al een paar weken geleden had bedacht, de afgelopen dagen was het zich echt gaan vormen.
“Ik wil je graag mee hebben Linn en ik weet zeker dat je het kan. Maar het is wel iets heftigs en ik denk dat we het daar wel goed over moeten hebben.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton kon het voor zich zien; Naylene die in Australië haar best deed om alle dieren te helpen en haar oom te ondersteunen met zijn werk. Ze had al vaak over zijn lovende werk gepraat en Ashton wist dat het goed bij haar paste. Dieren waren belangrijk voor haar, hun welzijn ook. Hoe ze omging met haar eigen honden, en de dieren van een ander, was bijzonder en het was dan ook niet meer dan logisch dat ze zich nu wilde inzetten voor de dieren in de wereld die haar hulp dringend nodig hadden.
Wat Ashton niet had verwacht, was dat Linn aangaf dat ze ook mee wilde. Niet omdat hij haar niet inschatte als iemand die wilde helpen, maar… Het verbaasde hem enkel. Pas toen Naylene aangaf dat het een behoorlijke ervaring was en dat Linn hier over na moest denken, snapte Ashton het. Wellicht zou Linn het niet aan kunnen om de verwonde dieren te zien, of om afscheid te moeten nemen van een dier dat ze bijna weer naar een gezonde status had gebracht.
‘Dat snap ik, Nay,’ gaf Linn aan. ‘Ik begrijp ook dat het niet niets is. En het is misschien gek, aangezien ik daar helemaal niet vandaan kom of wat dan ook. Het is anders voor jou, voor jullie allemaal. Maar mijn familie zit daar, en al dat verschrikkelijke nieuws,’ vertelde Linn. Ashton knikte kort, terwijl hij een hap nam van zijn eten. Linn was in zijn ogen een persoon dat thuishoorde in Los Angeles, waardoor hij soms vergat dat haar vaders uit Australië kwamen en dat ook zij daar banden mee had. Misschien niet biologisch, of als het ging om haar afkomst, maar de relationele banden bestonden ook nog en die gingen vaak veel dieper.
‘We kunnen het er later over hebben. Dan kan ik het ook nog met anderen bespreken,’ gaf Linn aan. Ashton wist zeker dat ze doelde op Calum en haar vaders. ‘Maar als je me alvast wil laten weten wanneer je wil vertrekken? Dan kan ik daar rekening mee houden.’
Naylene knikte. ‘Dat zal ik doen. Bespreek het maar en dan kunnen we morgen er even samen naar kijken?’
Linn en Naylene maakten een afspraak om elkaar de volgende dag te spreken over de reis naar Australië en al snel gaf Naylene aan dat ze nu graag weer met Ashton zelf in gesprek wilde, om het te hebben over wat ze achter zou laten en hoe dat opgevangen zou worden. Ashton legde zijn eten dan ook weer aan de kant, zodat hij zich volledig kon focussen op Naylene.
‘Misschien is het wel een goed iets om iemand mee te hebben, ook al heb je je familie daar ook,’ zei Ashton. Door Linn haar aanbod had hij ook bedacht hoe het zou zijn als hij zelf mee zou gaan, maar hij had niet het idee dat hij daar hoorde te zijn. Hij was in Los Angeles nodig, zeker omdat hij binnenkort weer aan het werk zou gaan. Werk dat niet zou kunnen wachten, omdat hun album uitgebracht moest worden. Hij had andere verplichtingen en verantwoordelijkheden.
‘Misschien,’ herhaalde Naylene hem. ‘Maar dat is iets wat Linn en ik morgen wel kunnen bespreken. Je zei dat je op de honden wilde passen?’
Ashton knikte meteen. Terwijl Naylene had gesproken met Linn, had hij ook nagedacht over hoe hij dit het beste aan kon pakken. Het zou onverstandig zijn om Freckles nu al uit zijn vertrouwde omgeving te halen, omdat hij slechts een week of twee bij Naylene was. Dus om de honden mee te nemen naar zijn eigen huis, klonk hem niet als een verstandig idee in de oren.
‘Ik zou hier kunnen blijven, als dat beter is voor Freckles? En als ik wel ergens moet zijn, dan kan ik ze misschien wel meenemen. De grootste afspraken die we hebben staan, zijn waarschijnlijk pas tegen de tijd dat jij weer terug komt, dus dat overlapt dan ook niet met elkaar. En ik heb genoeg tijd om ze uit te laten!’ Ashton keek naar de twee honden. Hij wist zeker dat ze het met z’n drietjes wel aan zouden kunnen als Naylene een paar weken naar Australië zou gaan.
‘En ik kan Cal vragen om hulp,’ voegde Ashton nog toe aan zijn argumenten. ‘Hij vindt het vast leuk om te helpen. Dan kan Duke ook mee. En je weet dat Watts ook dol is op hem.’ Watts ging best goed om met de kleine hond. Ze hadden in ieder geval nog nooit een aanvaring gehad. Waarschijnlijk merkte de labrador ook dat Duke al oud was, want bij Freckles was hij juist energiek en speelden ze ook samen.
‘Ik denk echt dat ik dit kan doen,’ zei Ashton, terwijl hij haar handen vastnam. ‘En dat ik het moet doen, terwijl jij daar naar toe gaat om daar te helpen.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Zijn feestdagen had Calum, zoals het voor hem bijna normaal was, in Australië doorgebracht. Ondanks dat hij er zeker van had genoten, had hij wel het een en ander gemist in Los Angeles. Zo hadden zijn vrienden natuurlijk samen oud en nieuw gevierd. Dat vond hij nog niet zo zeer erg. Het moment dat Linn haar sleutel voor het nieuwe huis op had kunnen halen, was iets wat minder. Toch had hij met haar afgesproken om zoveel mogelijk te helpen op het moment dat hij terug was gekomen.
Nu was hij al een paar dagen terug en had hij Linn vandaag zelfs mee kunnen helpen. Ze hadden er voor gekozen om een paar van de ruimtes opnieuw te schilderen, voordat Linn al haar spullen er in zou gaan zitten. Een bezigheid waar ze beiden van leken te kunnen genieten. Voor nu was het vooral de grondverf, om alles op te kunnen bouwen. Vandaag hadden ze de aandacht gevestigd op de ruimte die uiteindelijk Linn haar filmruimte zou gaan worden. Over de rest van de dag, hadden ze het nieuws rondom Naylene in de gaten gehouden, mede dankzij de berichten die Ashton hen door had gestuurd. Vanzelfsprekend waren de twee super trots op hun vriendin en ze hadden haar daar dan ook mee willen feliciteren. De rest van het gesprek was echter als een grote verrassing gekomen.
Ondertussen zaten Calum en Linn al een tijdje op een bank die ze tijdelijk in één van de ruimtes hadden gezet, waar ze niet mee bezig waren. Calum was tijdens het gesprek al wat dichter tegen Linn aangesproken. Hij had ergens nog wel last van het tijdsverschil en natuurlijk was het een intensieve dag geweest op deze manier, maar hij vond het ook gewoon fijn om even dicht tegen Linn aan te zitten. Nu was hij nog steeds niet verplaatst, dat terwijl Mitten wel bij hem was komen liggen en hij de kat ook voorzichtig kon aaien. Ze wisten beiden dat ze moesten praten over hetgeen wat Linn net voor had gesteld. Calum was echter vooral onder de indruk van Linn, dat ze het zo standvastig had gezegd, alsof ze er al weken over na had gedacht.
“Ik vind het echt stoer. Hoe je het zo zei, alsof dit al iets is wat je al een tijdje wil.” Natuurlijk hadden ze allemaal wel nagedacht of ze iets konden doen. Calum wist dat er geruchten waren over een benefietconcert om geld in te zamelen voor het rode kruis in Australië, zodat die weer mensen en dieren konden helpen. Het was de vraag of zij daar iets aan konden doen. Maar zelfs dat was iets kleins als je het vergeleek met hetgeen wat Linn nu wilde doen.
“Het nieuws doet me echt pijn. Als ik de foto’s en video’s zie dan voel ik me iedere keer weer ellendig. Ik heb er al over nagedacht of ik iets kon doen, misschien met mijn platform, wat doneren. Maar niets voelt goed genoeg. Dit lijkt me een perfecte kans ook zelf ook echt een handje mee te helpen, echt iets te doen.”
“Je bent zo stoer.” Fluisterde Calum. Natuurlijk had hij dat al wel geweten. Hij wist hoe Linn in elkaar zat. Toch waren er momenten zoals deze waarop ze hem nog totaal kon verbazen. Dat ze iets deed wat hij nooit aan had zien komen en dat ze liet zien hoe sterk ze wel niet in haar schoenen stond. Hetgeen wat ze wilde doen, was namelijk niet niets.
“Dankjewel Cal.” Calum voelde hoe Linn hem een kus op zijn haren gaf.
“Zoals Naylene al wel zei, ik weet dat het niet niets is en ik wil morgen ook echt wel van haar horen waar het allemaal over gaat. Maar ik denk dat ik dit echt heel erg graag wil doen, voor de dieren. En dat ik het ook echt kan.”
“Oh dat weet ik wel zeker.” Er waren genoeg mensen die Linn onderschatten. Die naar haar keken en meteen al bedachten hoe ze was. Misschien had Calum in het begin ook wel gedachtes gehad die totaal niet de waarheid waren. Hij had Linn echter altijd als een sterke vrouw gezien. Iemand die alles goed op orde had en hard werkte voor wat ze wilde. Natuurlijk was dat voor haar eigen merk, war het vaak mis ging bij mensen. Mensen die daardoor dachten dat ze oppervlakkig was. Als Linn iets was, was het dat wel. Ze had zoveel in zich en dat bewees ze keer op keer maar weer. Dat mensen dat niet zagen, was aan hen. Gelukkig was het wel iets wat ze met Calum kon delen en daar was hij trots op.
“Je bent gewoon een badass. En dat weet ik wel, maar soms, op momenten zoals deze overrompel je me er een beetje mee.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Met haar platform had ze vast geld op kunnen halen, daar twijfelde Linn niet aan. Zoals vele anderen had ze de verschrikkelijke situatie in Australië al op haar social media gedeeld, maar het voelde te oppervlakkig. Te ver van haar af. Zelfs als ze de opbrengst van een video zou doneren aan het rode kruis, of een andere organisatie die dieren en mensen zou helpen, zou het voelen alsof ze meer had kunnen doen. Juist daarom had het idee van Naylene zo goed geklonken. Het zou waardevoller zijn. Ze zou daadwerkelijk iets bij kunnen dragen aan de situatie. En het hoefde niet online te staan, want dat was niet waar het om ging.
Linn keek naar Calum en glimlachte, verbaasd over hoe Calum haar beschreef. Ze wist wat hij van haar vond, dat hij haar nooit zomaar zou onderschatten. Hoe hij haar nu echter samenvatte in een simpel woord, was heel krachtig en lief. Dat zij hem daarmee ook kon verrassen, vond ze alleen maar leuk. Een groot compliment, want dat betekende dat ze iedere dag nog iets nieuws over elkaar zouden kunnen leren. ‘Dankjewel dat je dat zegt. Ik ben blij dat ik je af en toe nog kan overrompelen.’
Ze pakte Calum zijn hand vast, die al voor een lange tijd op de buik van Mitten rustte. ‘Maar is het geen gekke timing? Ik moet hier nog zoveel doen en jij bent net terug. Straks lopen we elkaar mis, omdat je weer aan het werk moet.’ Zodra Calum zijn album uit zou zijn, zou hij wee verdwijnen. Dan zou hij naar radio shows moeten, een tour moeten spelen. Linn wist dat dat de realiteit was van hun relatie, maar juist daarom wilde ze nu tijd met hem doorbrengen. Iets wat niet zou kunnen als ze naar Australië zou vertrekken.
‘Dit is iets wat je graag wil doen,’ zei Calum, terwijl hij naar haar opkeek. Linn knikte stilletjes. Dat was het inderdaad. Ze werd rusteloos van alle nare berichten. Het idee dat daar mensen en dieren zaten die alle hulp zo goed zouden kunnen gebruiken, maar het niet kregen, deed haar pijn. Ze was opgelucht geweest dat Calum veilig terug was gekeerd in Los Angeles voordat de bosbranden waren begonnen. Als hij daar nu nog had gezeten, had ze dat verschrikkelijk gevonden.
Dat kon andersom echter ook zo zijn.
‘Tijd zullen we altijd hebben, op de één of andere manier. Als je daar nu moet zijn, dan moet je daar zijn,’ vertelde Calum haar. ‘En het huis wacht wel totdat je terug bent.’
Linn keek om haar heen naar de kamer waar ze zich in bevonden en grinnikte. ‘Ik hoop het.’ Het voelde nu nog kaal aan, maar ze was blij dat ze de beslissing had gemaakt om het huis te kopen. Het zou binnenkort vast als een thuis aanvoelen. ‘Maar je vindt het echt oké dat ik ga? Ook met de situatie? Want ik was ontzettend opgelucht dat je daar weg was, voordat het heftiger werd.’
Calum fronste zijn wenkbrauwen, iets wat hij vaak deed als hij moest nadenken. ‘We kunnen praten over wat het inhoudt als je Naylene hebt gesproken,’ zei hij bedenkelijk, ‘en als je belooft voorzichtig te doen.’
Linn knikte. ‘Natuurlijk. Ik vertrouw er sowieso op dat het voor nu een veilige plek is, anders zou Naylene er ook niet naar toe gaan. En als ik haar morgen heb gesproken, dan kunnen we bespreken wat het precies is en welk werk ik daar ga doen.’
Het voelde goed om hier volwassen over te kunnen praten. Om Calum mee te nemen in haar beslissing. Ze had net dan wel gezegd dat ze het graag wilde, maar toen Naylene had gezegd dat ze nog het één en ander met Ashton had moeten bespreken, had ze zich gerealiseerd dat ook zij iemand had met wie ze dit soort dingen kon bespreken. Iemand die zijn eerlijke mening zou geven als ze daar om zou vragen.
‘Dat klinkt goed,’ stemde Calum met haar in. De kat die zich op zijn bovenlichaam had genesteld, rekte zich uit en draaide zich vervolgens om. Lachend boog Calum zich naar Mitten toe, zodat hij een kus kon geven op zijn hoofd.
Glimlachend deed Linn hetzelfde bij Calum. ‘Je haar is zo zacht nu,’ verzuchtte ze, waarna ze haar hoofd tegen het zijne liet leunen. ‘Eén voordeel: je hoeft niet nog dagen te verven als ik weg ga.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er was genoeg tijd om samen te zijn. Samen zijn hoefde niet per definitie te betekenen dat ze ook in dezelfde ruimte waren. Daar lag wel de voorkeur, maar er was voor hen beiden genoeg te doen. Samen zijn betekende ook elkaar steunen, er voor elkaar zijn op de momenten dat het nodig was, achter iemand staan in zijn of haar idealen. Voor Calum was dat hoe een relatie hoorde te zijn en dat had hij gevonden in Linn.
Nu weggaan betekende misschien minder tijd met elkaar, maar daar vonden ze wel iets op. Er waren genoeg mogelijkheden. Wellicht kon Linn weer een tijdje meer als ze gingen touren. Zelfs als dat niet zo was, kregen ze wel voor elkaar dat ze tijd genoeg met elkaar hadden. Dat wist Calum zeker.
Calum keek op naar Linn. Als ze nu weg ging, dan betekende dat voor haar dat haar huisje even op haar moest wachten. Er moest nog redelijk wat gebeuren. Voor de dingen zoals de keuken en badkamer zouden natuurlijk mensen komen die het naar de smaak van Linn zouden maken. Voor de kamers waar ze nu mee bezig waren, had Linn besloten dat ze vooral dingen zelf wilde doen. Dat Calum mee kon helpen, vond hij alleen maar fijn. Vandaag had hij ook alleen maar genoten van de tijd die hij in rust door had kunnen brengen in het huis.
“Als je weg bent, dan wil ik wel verder verven hoor.” Gaf Calum aan. Samen verven was gezellig geweest, ze hadden muziek opgezet en hadden er samen van genoten. In zijn eentje zou het wel anders zijn, maar zichzelf terug trekken was juist wel fijn. De rust. Als hij Linn daarmee ook nog eens kon helpen, was dat toch iets wat hij kon doen.
“Nee joh, doe niet zo gek.” De verbazing in haar stem was duidelijk te horen. Calum keek iets omhoog, zodat hij naar Linn haar gezicht kon kijken. Ze leek haast wel in de war te zijn door zijn woorden.
Voorzichtige pakte Calum Mitten vast, zodat hij iets kon verzitten. De kat was het er echter niet helemaal mee eens en sprong van Calum zijn schoot af, waarna hij zich bij Duke voegde op een kleedje wat ze neer hadden gelegd. Dit gaf Calum de gelegenheid om zich iets uit te rekken en echt overeind te komen.
Met een arm om Linn heen, trok hij zijn vriendin iets dichter tegen zich aan.
“Ik meen het Linnie. Ik vind het niet erg om hier bezig te zijn. Als je me gewoon verteld welke ruimte welke kleur moet, dan kan ik daar gewoon mee verder.”
Het laatste wat Calum wilde, was iets verpesten wat Linn haar hoofd had. Toch was dit hetgeen wat het makkelijkst kon. Met verven kon niet veel mis gaan. Tegelen kon je niet aan Calum toevertrouwen, maar iets als verven ging makkelijk.
“Dat is veel te veel gevraagd.”
“Je vraagt het niet. Ik bied het aan.”
Voor Calum was het vanzelfsprekend. Dit waren de dingen die ze voor elkaar konden doen. Hij kon haar niet zomaar mee helpen in haar werk. Op het moment was hij ook niet in staat om naar Australië te gaan om haar te helpen met het doel wat ze nu voor ogen had. Dan bleven dit soort dingen over.
“En dat is zo lief.” De woorden van Linn werden benadrukt door haar ogen waarin echt te zien was dat ze aangedaan was door zijn voorstel. Er leken zelfs kleine tranen in te glimmen.
Calum leunde voorover zodat hij Linn een kus kon geven. Er waren momenten waarop het niet makkelijk voor Linn was om in de relatie te zitten, dat wist hij. Niet de relatie zelf, maar de dingen die dan wel of niet gezegd worden. Er was echter een manier om die dingen te laten merken. Dit was één van de manieren waarop Calum het deed.
“Je gaat iets heel bijzonders doen. Als je dan thuis komt, verdien je het om deze last van je af te kunnen laten glijden.”
“Maar jij hebt het al zo druk. Dit zijn de enige paar maanden waarop je echt rust kan vinden en dan hoor je je hier toch helemaal niet druk over te maken.”
Calum trok Linn nog iets dichter bij. Hij vond het fijn dat ze nadacht over hoe hij zich voelde, wat het allemaal met hem deed. Dat hoefde ze op het moment niet te doen. Ze mocht het allemaal aan hem over laten als ze dat wilde.
“Daar hoef je je geen zorgen om te maken. Ik vind het echt heerlijk om hier te zijn, het voel juist rustig. Dus we kunnen bespreken wat voor dingen je hier nog wil hebben gedaan, die ik ook kan doen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was niet zozeer het aanbod van Calum dat Linn haar emoties oprakelde, maar mee de gedachte erachter. Ze was zeker van hun relatie en zijn gevoelens voor haar, maar Linn was ook altijd iemand geweest die met haar woorden liet weten wat iemand voor haar betekende. Calum was dat niet. Dat had ze geaccepteerd, hoe moeilijk ze het soms ook vond om het niet direct van hem te horen. Ze had er zelfs met Ashton over gepraat, die haar had verzekerd dat Calum op zijn eigen manier zijn liefde aan haar zou tonen. Misschien niet met woorden, maar als hij dat zou doen, dan zou Linn het wel opmerken.
Nu hij aanbood om verder te werken aan haar huis, terwijl zij er niet zou zijn, wist Linn dat Ashton dit had bedoeld. Hij wilde voor haar zorgen, haar iets geven om naar terug te komen, zodat ze niet meteen aan het werk zou moeten als ze terug zou keren uit Australië. Hij wilde haar de rust geven waar hij zelf ook al over sprak.
‘Ik ben blij om te horen dat je het hier zo fijn vindt,’ zei Linn, terwijl ze haar hoofd tegen Calum zijn borstkas legde. Het was niet hun huis, dat zou het misschien ook wel nooit worden. Ook al was ze dol op Calum, ook zij was nog niet klaar voor die stap in hun relatie. Het hoefde ook niet. Maar dat Calum zich goed voelde, was voor haar wel belangrijk. Ze zouden hier immers veel tijd door gaan brengen samen, als ze zich af wilden zonderen van Calum zijn huisgenoot.
‘Het is beter dan in de stad,’ zei Calum, terwijl hij een pluk van haar haren rond zijn vingers wikkelde en vervolgens weer los liet, waarna hij de beweging weer herhaalde. ‘Rustiger. En dichterbij.’
Linn glimlachte en knikte. Ondanks dat ze het niet erg had gevonden om in het drukkere gedeelte van de stad te wonen, had het lang kunnen duren voordat zij bij Calum zijn huis was gearriveerd en andersom. Met de drukte op de wegen had ze er minimaal een uur voor uit moeten trekken. Nu was de afstand een stuk beter te bereizen.
‘Als je hier graag verder wil werken, wil je dan ook op Mitten letten?’ Linn wierp een blik op haar kat, die zich naast Duke had genesteld en zich in een rondje had gebogen. Haar kat zou ze niet mee kunnen nemen. Meestal ging Mitten naar haar vaders, en anders naar een plek waar mensen goed voor hem zouden zorgen, maar als Calum hier toch zou zijn, dan zou het een ideale oplossing zijn.
‘Natuurlijk! Mitten en ik zijn tight,’ grapte Calum en hij illustreerde met gekruiste vingers hoe goed het met hem en Mitten ging. ‘Ik kan altijd verder gaan met de kamer waar je filmt? De muren witten?’ stelde Calum voor.
Linn knikte bedenkelijk. De kamer waar ze haar video’s opnam was vrijwel de belangrijkste kamer in haar huis. Het zou haar werkplek worden, eentje waar ze een groot deel van haar make-up zou bewaren en waar ze tot laat in de avond zou kunnen zitten. Het was belangrijk dat de kamer een goede sfeer zou hebben. Eentje die haar aan zou moedigen om te blijven werken, ook op de dagen dat ze er soms geen zin in zou hebben.
‘Dat zou heel fijn zijn. Hoe sneller die kamer af is, hoe eerder ik weer kan beginnen met werk als ik terug ben.’ Linn keek over haar schouder, zoekend naar haar telefoon. Ze pakte hem van de bankleuning en opende haar e-mail, zodat ze de foto’s op zou kunnen zoeken die een interieur designer haar had gestuurd. Ze overhandigde de telefoon aan Calum, zodat hij het ook zou kunnen bekijken.
‘Zo moet het eruit komen te zien. De meeste spullen heb ik al. En in deze kasten komt dan alle make-up,’ Linn scrollde verder naar de plek waar de kasten zouden komen. ‘Maar die richt ik zelf wel in.’
‘Goed,’ lachte Calum, ‘want al die flesjes en andere dingen zijn alleen maar verwarrend.’
‘Oh, en mijn pakketjes!’ bedacht Linn zich. Haar manager had haar nieuwe adres al doorgegeven aan alle bedrijven waar ze op de PR-lijst stond, wat zou betekenen dat over een paar dagen allerlei nieuwe producten voor haar deur zouden komen. ‘Als je er bent en ze bellen toevallig aan, dan zou het fijn zijn als je ze in de gang verzamelt. Dan kijk ik er naar als ik thuis ben.’
‘Niet de pakketjes!’ Calum zakte dramatisch onderuit, waardoor Linn moest lachen. Ze wist dat het behoorlijk veel was. Er ging haast geen dag voorbij dat er niets iets nieuws voor haar af werd geleverd. Ze had Calum vaak naar de stapels dozen zien kijken met uitgesproken uitdrukkingen op zijn gezicht.
Lachend kroop Linn over hem heen, zodat ze hem een kus kon geven. ‘You’re the best,’ zei ze tegen hem. ‘En ik ga je missen als ik straks in Australië ben.’
Calum keek op naar haar, zijn donkere ogen vol met woorden die ze niet kon horen. Zijn armen sloten zich om haar heen en hij trok haar weer tegen zich aan, zodat hij zijn lippen op haar voorhoofd kon plaatsen. Hij hoefde niets te zeggen voor Linn om te begrijpen dat hij haar ook zou missen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Zoals afgesproken waren Linn en Naylene naar Australië afgerezen. De verhalen die Calum van de twee vrouwen hoorden, lieten hem wederom inzien hoe heftig het er aan toe ging in zijn thuisland. Het maakte hem alleen maar trots dat hij twee vrouwen kende die zoveel potentie in zich hadden. Ondanks alles wat er gebeurde, probeerde zij zo goed mogelijk voor de dieren te zorgen die aangedaan waren door de bosbranden.
Voor Calum betekende het dat hij verder was gegaan met het huis van Linn. Het schoot nu redelijk op en die vooruitgang deelde hij graag met Linn, waar hij enthousiaste berichten op kreeg.
Ondanks dat Calum de grootste deel van de dagen doorbracht in het nieuwe huis van Linn, was hij nu onderweg naar de stad. Niet zo heel erg lang geleden had hij Ashton aan de lijn gehad, die behoorlijk in paniek was geweest. Een heel duidelijk verhaal was er niet van gekomen, waardoor Calum had beloofd om meteen die kant op te komen. Met Duke in zijn auto, was hij dan ook vertrokken naar het appartement van Naylene, waar Ashton deze dagen verbleef.
De rit had eventjes geduurd, maar uiteindelijk had Calum zijn auto in de garage onder het complex kunnen parkeren en had hij de lift naar boven genomen. Hij had Duke nu voor de zekerheid even meegenomen. Hij wist dat de hond het goed met Mitten kon vinden. Toch wist hij niet hoe ze samen zouden reageren als ze alleen werden gelaten in het nieuwe huis van Linn. Duke was een hond die je makkelijk mee kon nemen en zelfs in de lift ging de hond met gemak liggen.
Door een berichtje aan Ashton, was de deur al open toen Calum de gang opliep. Vanuit het appartement was het gejoel van de dalmatiër pup al te horen. De oren van Duke waren al gespitst en nu begon het kleine hondje toch iets meer te trekken, op zoek naar zijn speelmaatje, waar hij wel eens achteraan rende.
Toen Calum de deur achter zich sloot, hoorde hij ook het geblaf van Watts, die duidelijk iemand aan het uitdagen was, zoals alleen de labrador het kon. Calum had geen idee wat er precies aan de hand was, maar het klonk als chaos. Duke reageerde daar ook op en daarom pakte hij de hond ook weer van de grond af.
In de woonkamer vond hij Ashton, met tegenover zich de labrador, de kont van de hond stak omhoog, terwijl de poten juist op de grond lagen. De grote staart zwiepte vrolijk heen en weer, terwijl hij tegen Ashton aan het blaffen was. Dat was echter niet hetgeen wat het meeste opviel in de kamer. Echt overal leek de inhoud van een meubel te liggen, wat Calum zo kon zien was het de bank. Niet alleen de grote witte plekken, maar ook deel van het stof lag overal en nergens. Om nog eens een schepje op de chaos te gooien, stond Freckles in zijn bench te blaffen.
“Oh thank god, je bent hier!” Bracht Ashton uit. Op het moment dat Ashton zich omdraaide naar zijn vriend, leek Watt het een goed idee te vinden om tegen hem aan te springen. Om vervolgens weer weg te rennen en in zijn uitdagende pose te staan, om weer te blaffen, toen Ashton zich omdraaide om hem vast te pakken.
“What the fuck happend?!” Calum kon wel raden wat er was gebeurd, maar hoe was een groot raadsel. De bank was in een hele slechte staat, het was echt niet iets wat in een paar minuten was gebeurd, het was alsof de honden er een halve dag over hadden gedaan.
“Dat kan ik je straks vertellen! Watts moet nu eerst rustig worden, iets wat ik al een hele tijd probeer, maar het lukt me maar niet. Freckles heb ik nog te pakken kunnen krijgen, maar die is het er niet mee eens. En ik denk dat de buren echt gek worden, nog maar niet te praten over die bank, wat moet ik aan Nay vertellen!” Het zat Ashton duidelijk behoorlijk hoog, het was ook echt een hele chaotische bedoeling.
“Ik zet Duke even in de gang en dan kunnen we Watts misschien samen de baas.” Watts was geen makkelijke hond. Hij was heel erg trouw naar Naylene toe, maar van andere mensen hoefde hij soms helemaal niets te weten. Ashton en Calum waren normaal dan wel een uitzondering, maar op het moment zou dat waarschijnlijk ook niet heel erg makkelijk gaan en was Naylene de enige die hem echt rustig kon krijgen. Die was hier echter niet, dus ze moesten dit op zien te lossen.
Zo gezegd, zo gedaan. Calum liet Duke in de gang lopen, er vanuit gaand dat zijn hond zich wel rustig kon houden, zelfs als er andere honden waren die voor chaos zorgden.
Met de deur achter zich gesloten, keek Calum rond. Naylene had een behoorlijke grote woonruimte, bestaande uit de keuken, een woonkamer en zelfs een stuk kantoor. Watts kon dan ook makkelijk heen en weer rennen.
“Wattsie, kom eens hier!” probeerde Calum.
“Geniaal Cal, alsof ik dat nog niet heb geprobeerd.” Sneerde Ashton een beetje, waar Calum alleen maar om moest lachen. Hij vond deze situatie behoorlijk grappig, gewoon omdat het alleen maar Ashton kon overkomen.
“Misschien mag hij mij wel meer dan jou.” Watts maakte echter geen aanstalten om naar Calum toe te komen. Het enige wat hij deed was uitdagend blaffen tegen de nieuwe man in de ruimte. Daarop reageerde Freckles natuurlijk weer door meer te gaan piepen.
Watts rende naar de bank om er aan te graven, iets wat hij duidelijk al vaker had gedaan vandaag. Op het moment dat Ashton op hij afstapte, was de hond echter al weer weg gevlucht. Nu snapte Calum ook waarom Ashton behoorlijk uitgeput leek. Al snapte hij niet hoe Ashton het nog niet voor elkaar had gekregen om de hond te pakken. Voor nu maakte het niets uit, want het was de bedoeling dat ze hem kregen, dus ook Calum zette de achtervolging in.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het enige wat door Ashton zijn hoofd schoot, was hoe boos Naylene op hem zou zijn als ze hier achter zou komen.
Vol vertrouwen had hij gezegd dat hij voor de twee honden had kunnen zorgen. De eerste paar dagen was het ook goed gegaan. Toen hadden zowel Watts als Freckles geluisterd en had hij ze zonder moeite op de juiste plekken kunnen krijgen. Ze hadden zich gedragen en Ashton had er zelfs over opgeschept bij Naylene. Vandaag waren de honden echter brutaler geworden. Ashton had zich omgedraaid om boodschappen op te ruimen en toen hij weer terug was gekeerd naar het woongedeelte, had Freckles de bank aangevallen.
Tot overmaat van ramp had Watts met hem meegedaan. Ze hadden het als een spelletje gezien. Elke keer als Ashton één van de honden op de grond had weten te krijgen, was de ander er weer op gesprongen. Hij had geprobeerd de kussens te redden, maar ook daar hadden ze de kussens als een trekspeeltje gezien en hadden ze uitdagend naar hem gegromd, blij dat ze zo’n leuk spel hadden gevonden.
In paniek had hij Calum gebeld, in de hoop dat hij zou kunnen helpen. Freckles za nu veilig in de bench, al was hij het daar niet mee eens. Nu was het nog een kwestie van de labrador vangen, maar dat bleek een stuk lastiger dan gedacht. Normaal was Watts erg rustig en oplettend, maar nu hij gespeeld had met de puppy, leek hij een andere hond te zijn.
‘Cal, pak hem!’ schreeuwde Ashton toen Watts in de richting van Calum rende, maar Watts was een slimme hond en zocht ieder gaatje op waar ze niet bij konden. Onder tafels en stoelen door, langs hen heen. Watts was zelfs een keer door de benen van Ashton gegleden, zonder dat Ashton de hond had kunnen pakken.
‘Fuck, Nay gaat zo boos zijn.’ Ashton herhaalde zichzelf, omdat hij niet verder kon denken dan dat. Hij moest Watts te pakken krijgen, maar daarna zou hij Naylene moeten vertellen wat er was gebeurd en hij wist niet hoe hij het nieuws zou moeten brengen. Misschien zou hij Calum kunnen laten bellen. Dat zou vast een hoop schelen, want dan zou zijn best vriend als een soort buffer kunnen dienen.
‘We moeten hem in een hoek zien te drijven, of de gang!’ zei Calum. Ook dat had Ashton al geprobeerd, maar misschien zou het werken nu hij iemand aan zijn zijde zou hebben. Ashton knikte en zocht naar Watts, die zich had verstopt onder de tafel. Ashton gebaarde naar Calum dat hij stil moest zijn en hij loop op de tafel af. Niet zozeer om Watts te pakken, maar wel om de hond een andere kant op te sturen.
Ashton ging op zijn knieën en greep naar de hond, maar uiteraard was de labrador hem te snel af en rende hij onder de tafel vandaan. Snel kroop Ashton overeind en rende hij naar Calum, zodat ze de weg zouden kunnen versperren voor de hond.
Vanuit de gang klonk nu ook geblaf, wat Duke moest zijn. Ashton wierp een blik naar Calum, maar die was te gefocust op Watts. Ze wisten de hond in een hoek van de kamer te dwingen met z’n tweetjes.
‘En nu?’ vroeg Ashton, bang dat zijn stem Watts weer aan zou zetten om weg te rennen. De hond kwispelde en blafte wederom uitdagend, maar hij bleef staan. Calum haalde zijn schouders op en gebaarde naar de hond.
Ashton zette een stap naar voren en op dat moment schoot Watts er weer vandoor. Gelukkig wist Calum de hond met twee armen in bedwang te houden. ‘Hé buddy, het is uncle Cal,’ fluisterde Calum. Watts blafte, wat een lach opleverde van Calum. Hij was overduidelijk nog niet klaar met spelen.
Verslagen keek Ashton naar de chaos in de kamer. De bank was het enige wat kapot was gegaan, maar flarden van de stof en vulling lagen overal. Hij haalde een hand door zijn haren en zuchtte. Hij moest een nieuwe bank zien te regelen voordat Naylene terug zou komen.
‘Ash?’ De stem van Calum haalde hem uit zijn gedachten en Ashton draaide zich om naar Calum, die hem vragend aankeek. ‘Heb je iets van Nay? Misschien wordt hij rustig als hij haar ruikt.’
Ashton knikte beduusd en liep naar de slaapkamer van Naylene, waar genoeg van haar spullen lagen. Hij pakte haar kussen, die hij nog niet aan had geraakt sinds hij hier was gebleven, en bracht het naar de woonkamer. Hij gaf het aan Calum, die het kussen naar de neus van Watts bracht.
‘Kijk, dat is al beter,’ zei Calum, toen het lichaam van de labrador zich ontspande en ging zitten. Calum aaide hem over zijn rug en keek op naar Ashton.
Ashton besloot ook om te gaan zitten. Freckles piepte nog, maar hij hoopte dat dat zo zou ophouden. ‘Fuck,’ mompelde Ashton. ‘Ik kan Nay echt niet bellen nu. Ze dacht dat het goed ging. Ik heb beloofd dat het goed zou gaan, en nu dit!’ Ashton gebaarde naar de chaos om hen heen. ‘Iemand anders moet het haar maar vertellen. Ik doe het niet.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De chaos die de honden achter hadden gelaten tijdens hun speeltijd was behoorlijk. Calum had het huis van Naylene nog nooit rommelig gezien, hoe ze het deed snapte hij ook niet. Nu lag de inhoud van de bank overal, niet alleen dat maar ook een paar kussens, wat speelgoed en de dekens van de honden zelfs waren door de ruimte heengetrokken.
Calum was bij Watts op de grond gaan zitten, zodat hij de labrador tussen zijn benen kon houden, terwijl hij de hond het kussen liet ruiken. Gelukkig leek dit wel de oplossing te zijn om hem rustig te krijgen. Daar leken de andere twee honden ook op te reageren.
“Ik weet niet hoor Ash, maar ik denk niet Watts en Freckles het haar gaan vertellen?” Ze konden hier beter een grapje van maken dan het al te serieus nemen. Natuurlijk moest het aan Naylene worden verteld en misschien zou ze daar wel niet zo heel erg blij mee zijn. Het was echter niet mogelijk om het te verzwijgen.
“Grappig Cal!” Het was aan Ashton te horen dat hij het echt vreselijk vond, maar dat hij het ergens ook nog wel weer grappig vond. Op het moment wilde hij dat echter nog niet toelaten.
Calum vond deze hele situatie grappig. Hij was niet binnen een paar minuten hier geweest, wat betekende dat Ashton al minstens een half uur bezig was geweest om achter Freckles en Watts aan te vangen, dat was ook aan hem te zien.
“Jij kan het haar vertellen!” Bracht Ashton uit, alsof hij net iets geniaals had bedacht.
“Ik? Waarom ik?”
“Omdat ik het niet kan, dat zei ik toch net. Wel bij blijven.”
Calum leunde iets naar voren, zodat hij Watts kon knuffelen, die zijn neus nog steeds helemaal had verstopt in het kussen. “Je aanplakbaasje is een watje.”
“Ik ben geen watje!” Door de manier waarop Ashton zijn handen omhoog gooide, moest Calum al lachen.
“Oh nee, waarom bel je Naylene dan niet zelf?”
“Heb je haar ooit horen praten Cal?! Als de advocaten kant naar boven komt, zijn het twee zinnen en dan is het over. Daarbij heb ik het beloofd, dat ik wel voor twee honden kon zorgen en kijk naar dit!” Verzuchtte Ashton, terwijl hij een paar kussens van de grond af pakte en op de stoel legde, die nog wel heel was.
“Oké, ik bel haar wel, maar je blijft een pussy en je staat bij mij in het krijt.” Alsof ze daar ooit naar zouden kijken. Dit soort dingen deden ze voor elkaar. Als Ashton hem had gevraagd om alles te verzwijgen, een nieuwe bank te kopen en samen tegenover Naylene te liegen dat er nooit iets was gebeurd en de bank gewoon anders leek, dan had hij het ook gedaan.
Calum stond voorzichtig op, om te kijken wat Watts zijn reactie was. Het enige wat de hond deed was zich uitschudden, om vervolgens op het kussen te gaan liggen. Calum had van Naylene geleerd dat uitschudden iets goeds was en dat honden het vaak deden na iets spannends of na het spelen, dus het leek wel goed te zijn om hem nu even met rust te laten.
Zoals afgesproken, pakte Calum zijn telefoon en zocht hij het nummer van Naylene af. Hij twijfelde nog eventjes om haar te videobellen, maar hij wilde haar de puinhoop besparen, het verhaal alleen was voldoende.
Na te hebben gerekend en er zeker van te zijn dat het niet midden in de nacht was in Australië, belde Calum, Naylene dan ook op.
Nadat de telefoon een paar keer over was gegaan, klonk er wat gerommel aan de andere kant van de telefoon en uiteindelijk de stem van Naylene die hem begroette.
“We zitten net in een restaurant.” Verklaarde Naylene de achtergrond geluiden.
“Ik kan later ook wel terug bellen.” Ashton schudde zijn hoofd al, ten teken dat het nu moest gebruiken. Calum kon het niet laten om zijn middelvinger op te steken. Als hij wilde dat het goed werd verteld, had Ashton zelf maar moeten bellen, maar dat deed hij niet.
“Nee, nee natuurlijk niet Cal! Het is redelijk druk, dus het duurt nog wel even voordat er iets van eten komt.”
“Goed. Hey euh Nay, hoe gehecht ben je aan je bank?”
Weer het gezicht van Ashton, die duidelijk niet vond dat Calum het op een goede manier aanpakte. Jammer dan, hij vertelde het in ieder geval. Dat kon hij van Ashton niet zeggen.
“Mijn bank? Wat is dat voor vraag Cal?”
“Nou…”
“Is er iets mee gebeurd? Hebben jullie er iets op laten vallen?”
Natuurlijk had Naylene al meteen door dat er iets mee was gebeurd. Het was ook een veel te specifieke vraag.
“Niet echt. Ash heeft een klein probleempje gehad met de honden, die het niet als een bank zag, maar als een groot kauwspeeltje of een kleine speeltuin.” Zo leek het nu wel echt. De bank was behoorlijk aangevallen. Het zou niet meer kunnen worden gebruikt, in ieder geval niet in deze staat. Ze konden hem laten maken, maar waarschijnlijk zou dat behoorlijk wat tijd in beslag nemen.
“Is alles goed? Met de honden, hebben ze zich niet pijn gedaan of iets ingeslikt?”
“Nee nee, alles goed. Gewoon een beetje hyper. Watts was een mad man, maar die is nu weer rustig. Verder is er niets met ze gebeurd.” Calum ging er in ieder geval vanuit, anders had Ashton zich daar wel zorgen over gemaakt.
“Met jullie ook?”
“Ja alles goed.”
Aan de andere kant van de telefoon was een opgeluchte zucht te horen “Cal?” hoorde hij vervolgens. Calum humde enkel.
“Geef me hem aan de telefoon. Hij weet zelf maar al te goed dat hij mij zelf had moeten bellen.”
Daarop moest Calum lachen, waarna hij zijn telefoon naar Ashton uitstak.
“Ze wil met jou praten bro.” Hij zou zeker dicht bij blijven om te horen hoe dat gesprek verliep.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Nerveus had Ashton naar het gesprek van Calum en Naylene geluisterd. Hij was Calum dankbaar. Dat, ondanks dat het overduidelijk zijn fout was, Calum het niet erg vond om Naylene op te bellen. Al snel bleek echter dat Calum het met weinig tact deed, waardoor Ashton meteen spijt had van zijn keuze. Hij bleef echter oplettend luisteren, zodat hij de toon van Naylene in kon schatten en rekening kon houden met een eventuele tirade.
‘Ze klinkt niet boos,’ mompelde Ashton, toen de twee het over de honden hadden. Eerder bezorgd. Bezorgd was goed, vond Ashton. Natuurlijk was ze bezorgd om haar honden, maar daarmee leek alles goed te gaan nu ze weer wat waren gekalmeerd. Geen van hen had de vulling van de bank echt opgegeten, of had iets anders ingeslikt wat rond had geslingerd.
‘Wat? Nee!’ Ashton schudde meteen zijn hoofd en gebaarde naar Calum dat hij absoluut niet de telefoon nu al aan hem moest overhandigen. Calum lachte enkel en kwam overeind, zodat hij de telefoon aan Ashton kon geven. Verslagen keek Ashton naar de telefoon.
‘Ik wil niet,’ sprak hij zacht tegen Calum, al kon het haast niet anders dat Naylene hem hoorde. Calum gaf hem een betekenisvolle blik en duwde de telefoon in zijn hand.
Zuchtend nam Ashton hem aan. Starend naar de telefoon dacht hij na: wat was het beste wat hij nu kon doen of zeggen om Naylene zo min mogelijk boos te maken?
‘Red! Sup?’ vroeg Ashton, alsof er niets aan de hand was. Hij keek naar Calum, die lachend zijn hoofd schudde. Dit keer was het zijn beurt om Calum een middelvinger te geven. Zijn beste vriend zag het echter niet, omdat hij zich om had gedraaid en richting de keuken liep om wat drinken te halen.
Ashton wreef over zijn voorhoofd. ‘Hoe is Australië?’
‘Ashton, draai er niet om heen,’ sprak Naylene aan de andere kant van de telefoon. Hij slikte. Hij had Naylene zelf moeten bellen, dat wist hij ook. Nu hij dat niet had gedaan, maar het Calum had laten doen, had hij het misschien nog wel erger gemaakt dan dat het in eerste instantie had kunnen zijn. Nu was er geen weg terug, wat betekende dat hij moest leven met de keuze die hij had gemaakt. Ook al was dat dan de foute keuze.
‘Het was niet mijn bedoeling!’ zei hij meteen tegen Naylene. ‘Ik was net terug van een lange wandeling en ik dacht echt dat Freckles helemaal uitgeput was, maar ik draaide me voor even om en toen stond hij al op de bank met een kussen in zijn bek!’ Die had Ashton nog wel terug kunnen pakken, maar toen was het spelletje voor de puppy begonnen en was de bank veranderd in een grote speeltuin.
‘En dit kon je me net niet zelf vertellen omdat?’ vroeg Naylene aan hem. ‘Zo ernstig klinkt dat niet. Ik zie niet in waarom je Cal daar voor nodig had.’
‘Dat was pas het begin!’ verzuchtte Ashton, terugdenkend aan hoe het toen was gegaan. Zodra Watts er bij was gekomen, was het van kwaad tot erger gegaan en had hij Calum wel moete bellen om hem bij te staan. Niet om zich te verantwoorden tegenover Naylene, maar ook dat was nu wel gebeurd. ‘Maar de bank is echt fucked.’
‘Ik haal wel een andere bank?’ zei Naylene onverschillig. ‘Ik ben blij dat iedereen ongedeerd is gebleven en dat er niks is gebeurd met de honden, maar waar ik niet blij mee ben, is dat je Cal hebt laten bellen.’
Ashton liet zijn hoofd hangen en knikte. Hij wist dat dat misschien nog wel erger was.
‘Het leek me beter? Ik wist niet eens hoe ik het moest vertellen. Niet dat Cal het wel goed vertelde, die viel meteen met de deur in huis!’ Dat was niet hoe hij het zelf had gedaan. Hij had het liever casual ergens tussendoor gezegd, zodat het niet teveel op zou vallen en Naylene er niet al te lang over na had kunnen denken.
‘Zoals het hoort,’ sprak Naylene hem toe. ‘Als het andersom was gebeurd, dan had jij toch ook van mij willen horen wat er had plaatsgevonden, in plaats van dat iemand anders jou zou bellen?’
‘Ja, maar-‘
‘Dit is niet anders, Ash.’ Ze raadde zijn woorden voordat hij ze uit had gesproken. ‘Je moet van geluk spreken dat Calum dit voor je wilde doen, maar het is niet netjes van je.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Dat Naylene een telefoontje had gekregen wat over de honden was gegaan, had ze ergens nog wel verwacht. Ashton achterlaten met Watts en Freckles, was geen slecht idee geweest, dat wist ze zelf ook. Toch waren de twee een hand vol en was een puppy opvoeden soms heel veel werk. Zelf had Naylene het al eens meegemaakt. Ashton leek het een beetje te onderschatten. Vandaag was het perfecte voorbeeld van wat de twee honden aan konden richten als er niet goed op ze werd gelet en niet streng opgetreden werd.
Naylene was niet boos om het feit dat haar bank nu blijkbaar aan flarden lag, wat ze echter niet prettig vond was de manier waarop het was gecommuniceerd. Als Ashton het haar eerlijk had verteld had ze het echt niet erg gevonden. Dan had ze hem er misschien een beetje mee gepest, wat hij had verdiend. Nu verdiende hij wel meer dan dat. Waar ze ook eerlijk met hem over sprak.
“Cal is een goede vriend.”
“Hij is de beste. Niemand zou deze bullshit voor je oplossen behalve hij.” Ondanks dat het gesprek met Calum vooral lacherig was geweest, had Naylene het wel gewaardeerd dat hij haar eerlijk had verteld hoe het allemaal zat, zonder er omheen te draaien. Er was niemand anders die dit zou doen. Alleen Calum was zo gek om in te stemmen met het idee van Ashton, die waarschijnlijk behoorlijk op hem in had gepraat. Of misschien enkel een zielig gezicht had getrokken.
“Het spijt me.” Mompelde Ashton uiteindelijk. Dat waren de enige woorden die Naylene op het moment wilde horen.
“Ik zal een nieuwe bank voor je kopen en ik beloof je dat dit niet meer gaat gebeuren.” Beloofde Ashton aan de andere kant van de lijn. Ondanks dat het Naylene niet uitmaakte wie een nieuwe bank zou betalen, waardeerde ze het dat hij zijn best deed om zijn fout goed te maken en daarom zou ze er ook niet veel over zeggen.
“Ik laat me verrassen voor wat er komt.” Daarmee gaf ze hem vrij spel om iets uit te kiezen wat Ashton mooi vond. Hij snapte zelf ook wel dat sommige dingen niet konden met de honden.
“En Ash. Als de honden net uitgelaten zijn, hebben ze vaak nog heel erg veel spanning van buiten. Alles wat ze hebben gezien, wat ze hebben geroken. Dan zijn ze juist op het punt dat ze vervelender worden, commando’s niet meer goed oppakken en gewoon de stress er even uit willen. Dus kijk daar de volgende keer iets meer op uit, oké?” Naylene had veel geleerd van de tijd met Watts. Door zijn gedrag had Naylene het wel nodig gevonden om er iets meer onderzoek naar te doen. Zelf kon ze heel erg goed aanvoelen wanneer er nog te veel spanning bij hem was. Ashton moest dat natuurlijk nog meer leren, zeker met Freckles er bij.
“Damn woman, jij en Cal zijn echt hondenfluisteraars.” Naylene kon Calum op de achtergrond nog horen lachen.
“Ash, het eten komt zo en ik denk dat jij nog wat op te ruimen hebt. Zorg goed voor jezelf en de hondjes. En stuur maar foto’s van de banken die je mooi vindt.”
“Zal ik doen! Het spijt me echt heel erg. Ik hoop dat ik je dag niet heb verpest. Succes nog, we zijn trots op jullie!”
Met de woorden hing Naylene op. Al was ze nog lang niet klaar met het gesprek, want Linn zat haar verlangend aan te kijken, duidelijk op zoek naar het verhaal over waar het telefoongesprek net over was gegaan. Naylene wist zeker dat ze genoeg op had gevangen om enigszins te weten wat er precies was gebeurd.
“Ash had de honden niet onder controle en ze hebben de bank aangevallen. Wat ik er van begreep had hij Calum nodig om ze rustig te krijgen. Ik wil niet eens weten hoelang het heeft geduurd.” Als Calum ook nog eens naar haar huis had moeten rijden, was dat wel even geweest. Van wat ze van Linn had begrepen was Calum vandaag bij haar thuis geweest, om te schilderen. Dus het had echt even geduurd.
“En hij liet Cal bellen?”
“Ja! Wat een sukkel?! Alsof dat gaat helpen. Als er iets is gebeurd, wil ik dat uit zijn mond horen. Het kan mij weinig boeien dat de bank kapot is, als de honden maar goed zijn. Dat weet Ash ook echt wel, maar toch wilde hij zich als een pussy gedragen.” Naylene pakt haar glas drinken en nam er een flinke slok van. Ergens vond ze het wel vervelend dat ze nu hier was. Ze moest er op hopen dat het echt goed ging met de honden en ze hun rust zouden vinden nu het er allemaal een beetje uit was.
“Ash is gewoon een pussy. Hij doet misschien alsof hij dat niet is, maar daar kun je heel makkelijk doorheen kijken.” Zei Linn lachend.
“En Cal is een sukkel die zich meteen opoffert voor Ash. Soms vraag ik me echt of met wie hij in een relatie zit.”
“Sowieso met Ash. Dat is de deal aan dit alles.”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld