Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ts -> die avond

"A rough night, huh? "
Grijnzend werd er op hem neergekeken, bespottelijk en ergens beledigend gezien zijn familienaam. Zijn vader was een waardig man in de illegale praktijken. Verhalen over iedereen in zijn kring thuis waren rondgegaan en zo ook bij de Amerikaanse maffia. Tegen wie dacht hij het wel niet te hebben?
"Je hebt geluk dat je zoveel guardians onder je hebt staan, Mussolini."
Grommend stapte hij wat dichterbij, zijn hand ruw gewreven langs zijn gezicht om het bloed wat weg te krijgen. Zijn knokkels zagen rood en paars van de klappen, en vormden een kunstwerk van kleuren vergeleken met zijn licht getinte huid. Zijn spieren pijnlijk gespannen van wat hij net had moeten ondergaan. Hoewel hij elk moment kon bezwijken aan zijn eerdere strijd hield het Jack niet tegen om de baas te confronteren met wat hij hem geflikt had. De beste man mocht dan wel een gevreesde maffiosi zijn en veel macht hebben; hij liet het er niet bij zitten.
Details van de kamer waar hij zich in bevond nam hij inmiddels weinig meer op, hetzelfde voor het tweetal mannen die hem omringden. Hun gezichten strak, onverradelijk over de plannen die door hen heen zouden gaan. De ogen op hem gericht alsof hij de grootste dreiging was in het gehele gebouw, al was het werkelijke gevaar het gedaante voor hem. Jack was dan de enige die het kon beseffen. Verder was de wedstrijd met veel gedoe verlopen, hij te uitgeput om nog normaal te functioneren. Eens om de zoveel tijd liet hij zijn handen dan ook glijden naar de muur om zichzelf staande te houden. Zijn gezichtsuitdrukking verraadde op de pijn na net zoveel als standaard, maar zijn sinistere blikken richting elke aanwezige in de donkere kamer waren wel overgekomen.
"Ik zie je over een paar dagen weer voor een nieuw gevecht. Dezelfde tijd, dezelfde plaats. Je weet me te vinden."
Wreed sloeg hij met zijn vuist op het harde tafelblad van het bureau, dat hem nog van Stefano vandaan hield. Enigszins, Jack kwam zonder veel inspanning of zorgen dichterbij. De grijns op zijn gezicht stond hem niet aan, evenals de vaste grepen die hij rond zijn polsen voelde. Het viel te verwachten wat er te gebeuren stond na zijn vele ervaringen als deel van de zaken. Mannen als Mussolini hadden geen genade. Geen enkel sprankje gevoel was er te bekennen. Jack vertikte het om toe te geven dat het een van de dingen waren die ze met elkaar in gemeen leken te hebben. Zijn afschuw voor Stefano was geen geheim, dat was het ook nooit geweest.
"Dat maak ik verdomme zelf wel uit."
Niet veel later voelde hij hoe hij werd weggevoerd voor hij zijn uitspraken af kon maken, waardoor ze hem enkel pissiger hadden gemaakt dan ze al voor elkaar hadden gekregen. Zijn laatste beetje kracht zette hij in om zich uit hen houvast te kunnen bevrijden, desondanks het verspilde moeite was. Binnen een mum van tijd bevond hij zich buiten de deuren van het pand met de kou teruggekeerd, schurend langs zijn blote huid. Geschreeuw maakte plaats voor een doodse stilte die er heerste door de afgelegen straten van New York. Geen van de plaatsen waar hij zichzelf ooit had gehoopt te vinden. Walging ging door hem heen dat hij zijn geld zo moest zien te verdienen, afkeer van alles wat zijn leven op dit moment inhield. Ergens begon Jack zich af te vragen wat hij er nog te zoeken had.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen, de capuchon van zijn hoodie over zijn hoofd getrokken tot een punt waarop hij haast onherkenbaar was. Razendsnel baande hij zich een weg door de schaduwen van de steegjes in het buitengebied. Zijn stem woest mompelend op de achtergrond zoals zijn gewoonte wel vaker was geweest.
"Your a dead man, Stefano. A dead man."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een aantal uren later voelde Addison zich op een vage manier ontwaken. Ze wist niet waar ze was of hoe laat het was. Ze opende haar ogen, ook al zag ze niet erg helder door haar ogen. Ze zag alles een beetje wazig. Dat was waarschijnlijk wel een normaal verschijnsel nadat ze weer ontwaakt was terwijl ze dacht dat ze dood was. Toen ze weer helder door haar ogen kon zien, zag ze dat ze op het bed in haar kamer lag. Naja, het was niet echt haar kamer, maar ze noemde het gewoon zo. Het was in ieder geval beter dan de ijskoude vloer van de hal waar ze vermoord was en op terecht gekomen was toen Jack haar los liet. Ze voelde even op de plaats waar Jack het mes in haar had gestoken. De wonde was weg. Ze had wel een gat in haar t-shirt op die plaats van waar hij het mes had gestoken en de hoeveelheid bloed op haar kleding was groter geworden. Van de diepe wonde die ontstaan was doordat Jack het mes in haar huis stak, was volledig weg. Er was geen litteken van overgebleven. Hoe kon die wonde nou opeens weg zijn? Addison kreeg er zelf een angstig gevoel door. Ze vond het al eigenaardig dat ze opeens weer ontwaakte uit haar dood, laat staan dat haar wonde opeens verdwenen was. Wat gebeurde er toch met haar? Ze wist niet wat er met haar aan de hand was. Wat ze wel wist was dat er iets enorm gek met haar aan de hand was. Het was niet normaal dat iemand terug ontwaakte uit de dood en opeens geen wonde meer had. Dat was te gek voor woorden. Wat ging Jack daarop zeggen? Hij moest wel gaan geloven dat er echt wat met haar was en dat ze niet zomaar dingen verzon. Ze wilde zijn reactie wel weten. Ze was er best nieuwsgierig naar. Ze wilde zijn gezicht zien als hij merkte dat haar poging om haar te vermoorden mislukt was. Hoe het kwam wist ze niet. Was ze onsterfelijk? Als ze dat was, wilde ze toch graag weten hoe het kwam dat ze onsterfelijk was geworden en dat ze opeens superkrachten had.
Ze richtte haar ogen even op de klok. Het was kwart na elf in de avond. Ze was lang buiten westen geweest. Ze wist niet of ze dood was of bewusteloos was. Het leek wel alsof ze dood was, haar hart was echt gestopt met kloppen en dat voor een redelijk lange tijd. Het voorval gebeurde ongeveer tien uur in de ochtend en het was ondertussen kwart over elf geworden, dat wilde zeggen dat ze langer dan twaalf uur dood was geweest. Ze had zin om wraak te nemen op Jack, hem laten boeten voor zijn daad van vanochtend. Ze wist zelf ook wel dat het geen zin had, al ging ze het hem niet gemakkelijk maken. Hij was nog niet van haar af. Ze wist wel dat het niet uitmaakte of ze haar wilde vermoorden, ze kwam toch terug tot leven, dus als ze wilde ontsnappen, deed ze dat. Alhoewel ze dat even niet ging doen, ze wilde eerst aan Jack laten weten dat hij niet met haar kon sollen.
Ze ging beter rechtop zitten. Ze zag een meisje op haar kamer zitten. Het meisje had ook al opgemerkt dat Addison ontwaakt was. "H-hoe kan het dat je weer wakker bent? Je was toch dood?" vroeg het meisje verbaasd en lichtelijk angstig aan haar. "Dat dacht ik ook, maar blijkbaar niet," antwoordde Addison op haar vragen. Ik stond op van het bed waarop ik lag. "Ik moet iemand gaan halen," zei het meisje dan. "Oh, jij gaat helemaal nergens heen," zei Addison met een lichte grijns op haar gezicht. Toen het meisje de deur net wilde openen, liep Addison naar de deur toe om haar tegen te houden. "Ik zei dat je nergens heen gaat," zei ze dan weer. Addison hoorde de hartslag van het meisje versnellen. Uit angst. Ze hoorde hoe het bloed door de aderen van het meisje stroomde. Langszaam kwam ze met haar gezicht dichterbij haar nek. Net toen ze merkte dat het meisje ging gingen gillen, hield ze haar hand voor haar mond. Ze keek haar doordringend in haar ogen aan. "Niet gillen," zei Addison dwingend. Ze voelde haar tanden weer groeien net als de vorige dag. Ze zette impulsief haar tanden in de nek van het meisje. Gulzig zoog ze het bloed dat ze uit haar lichaam kon krijgen op. Toen ze het meisje los liet, viel het lichaam op de grond. Ze kon geen hartslag meer horen. Het meisje waar ze zonet haar tanden in had gezet was dood, door Addison. Ze had iemand vermoord... Ze voelde meteen een schuldgevoel opkomen. Wat had ze gedaan? Ze voelde dat haar honger gestopt was, alleen was het schuldgevoel dat ze had vreselijk. Ze was erg overstuur door haar actie. Addison zou nooit iemand vermoorden, maar dat had ze net wel gedaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
With everything happening today
You don't know whether you're coming or going
But you think that you're on your way
Life lined up on the mirror don't blow it, woo.
Look at me when I'm talking to you
You looking at me but I'm looking through you
I see the blood in your eyes
I see the love in disguise
I see the pain hidden in your pride
I see you're not satisfied
And I don't see nobody else
I see myself I'm looking at the...

Mirror on the wall, here we are again
Through my rise and fall
You've been my only friend
You told me that they can understand the man I am
So why are we here talkin' to each other again?

Koude lucht voelde hij tegen zich aan. De stilte nog altijd rondom hem als hij zijn stappen voortzette tussen de oude gebouwen door. Jack kon er nooit aan wennen om geen geroep om zich heen te horen, voornamelijk vanwege de omstandigheden in het bendehuis. Gewoontes om steeds mensen te moeten intimideren en te bedreigen om voor elkaar te krijgen waar hij naar streefde; rust. Datgeen wat hem al een lange tijd ontzegd was zodra hij zijn thuisland achter had gelaten om zich bij de Solntsevskaya Bratva te voegen. Zijn gedachten reikten terug naar de tijd wanneer hij nog bij zijn familie was, jaren geleden. Het deed hem pijn om eraan te denken hoe gelukkig hij was geweest. Om de mensen waar hij echt van hield achter te hebben moeten laten, enkel vanwege het geld wat ze zo hard nodig hadden. De wanhopige pogingen van zijn moeder om hem van het slechte pad te houden hadden gefaald, en niet zo'n beetje ook. Hij was in zijn vader's voetsporen getreden, zoals gevreesd. Het maakte dat er een sombere glimlach op zijn gezicht verscheen. Jack stak zijn handen in zijn zakken en stak in alle haast een sigaret op. Hij had de rook even nodig en daarbij kon zijn leven niet meer stuk. Waren het niet zijn slechte gewoonten die hem tot de dood zouden leiden, dan was het zijn 'gezelschap' wel.
Hoelang hij erover had gelopen was onduidelijk geworden, echter had hij dan toch het huis weten te bereiken. Wonder boven wonder, gezien het feit dat hij zo ook al aardig wat glazen drank op had. Het verbaasde Jack dat hij zijn evenwicht tot nu toe had kunnen bewaren. Noch ging merendeel van zijn belangstelling naar zijn verwondingen van eerder. Het bloed wat van zijn gezicht stroomde begon behoorlijk irritant te worden, hetzelfde voor de pijnlijke steken die hij ervaarde bij elke beweging.
Hij stapte het pand binnen, vooraleer het krakende geluid van de deur zijn aanwezigheid verraadde. Drukte kwam hem gelijk tegemoet. Jack negeerde de opkijkende blikken en de 'grappige' opmerkingen van de enkele mannen die er in de woonkamer zaten, en liep gelijk door naar boven. Hij kon niet snel genoeg bij zijn kamer komen. Althans; tot hij een klap waarnam. Luid in zijn oren gedrongen, onmiskenbaar om zich ervan weg te keren. Snel ging hij opzoek naar wat er aan de hand was. Zijn eerste gedachten gingen naar een van de jongens met hun vechtpartijen. Pas wanneer hij het einde van de gang naderde en zich in de deuropening bevond van de allerlaatste kamer, besefte hij zich pas wat er gebeurde. Addison.
Daar stond ze dan, levend en wel in het midden van de kamer. Haar kleding bebloed zoals Jack zich het herinnerde, haar ogen verschrikt richting de grond. Langzaam liet hij zijn blik naar het oppervlak glijden, zoekende naar de plek waar ze zich in interesseerde. Haar aanwezigheid was het laatste waar hij zich druk over maakte; het was het lichaam op de grond wat Jack verontsteld achterliet. Een meisje die hem maar al te bekend voorkwam. Iets zei hem dat hij nu niet de enige dreiging was die Addison op zich af zou hebben komen.
"R-Romeo," mompelde hij eerst voor zich uit, ongelovig richting het bloedbad wat zich voor zijn ogen afspeelde. Enkele seconden bleef het stil, tot hij een klein beetje tot rede kwam en zijn geweten terugkeerde.
"Romeo!"
Zijn stem dit keer roepend door de gangen, waarschijnlijk hoorbaar voor elk mens hoewel het de laatste van zijn zorgen waren. Zijn ogen onafgewend van het lichaam als hij naar binnen stapte en erbij neerknielde. Zijn vingers gleden naar haar nek om haar pols waar te nemen, die er niet meer bleek te zijn. Ze was dood.. Lissa was dood..

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison bleef verschrikt naar het meisje kijken dat voor haar voeten lag, het meisje dat zo zojuist vermoord had. Ze had niets verkeerd gedaan en toch kon Addison het niet laten om haar scherpte tanden in de huid van haar nek te drukken. Waarom ze het deed wist ze niet, ze wist wel dat de honger en de drang die ze eerder had verdwenen waren. Gelukkig. Ze voelde zich enorm schuldig, zo schuldig had ze zich nog nooit gevoeld. Ze had dan ook nog nooit iemand vermoord. Dat had ze ook nooit gewild. Ze wist niet wat er met haar aan de hand was, het was in ieder geval heel erg raar en ze werd er bang van. Ze was bang voor zichzelf. Bang dat zo weer zo'n impulsieve actie uit ging voeren. Ze had dat meisje niet mogen vermoorden, ze verdiende het niet. Jack daarin tegen had het wel verdiend als hij dood op de grond had gelegen, hij zeker. Ze ging het niet doen, ze wilde niemand meer vermoorden. Ook al was het Jack geweest, dan had ze zich nog schuldig gevoeld. Het was niet fijn om iemand te vermoorden. Het moment zelf vond ze niet erg, alleen het gevoel dat ze had toen ze besefte dat ze echt dood was vond ze erg. Dat was het punt waarop je het niet meer terug kon draaien. Ze wilde niets liever dan de tijd terug draaien. Ze wist de reden niet waarom ze haar doodde. Was ze gewoon boos door wat Jack deed? Nee, dat was het vast niet, anders had ze Jack wel iets aangedaan en niet het meisje dat niets te maken had met de hele situatie. Maakte het niet uit wie ze doodde als ze die drang had? Waarschijnlijk was dat het, ze dacht er geeneens over na dat het meisje onschuldig was. Ze dacht nergens aan, het was volledig impulsief.
Ze hoorde voetstappen richting haar kamer komen. Wie het was wist ze niet. Ze bleef met een verschrikte blik naar het meisje kijken. Naar het meisje waarvan zij het leven ontnomen had. Hoe stom kon ze zijn? Ze vervloekte zichzelf. Beter gezegd; ze haatte zichzelf. Ze wilde niet die slechte persoonlijkheid hebben die Jack ook had. Ze wilde helemaal geen moordenares zijn. Addison was niet zo, Addison was een goed mens. Naja, dat dacht ze. Kon ze nog wel ontsnappen? Wie weet kwam de politie dan ook achter haar daad en vloog ze zelf de bak in. Dat wilde ze niet. Ze wilde dat zichzelf én haar ouders niet aandoen. Er was ondertussen ook al iemand haar kamer in gekomen, dat kon ze horen.
Pas toen de persoon begon te praten wist ze wie het was. Jack. Hij riep naar een jongen met de naam Romeo. Ze wist zelf niet wie het was, maar daar ging ze snel genoeg merken als ook die jongen de kamer in kwam. Opnieuw hoorde Addison voetstappen afkomen richting haar kamer, dit keer ging het tempo van de stappen iets sneller. Ze keek even op toen ze iemand binnen hoorde komen. Dat was vast die Romeo waarom Jack riep. Ze zag een jongen met donkerbruin -bijna zwart- haar en donkerbruine ogen in de deuropening staan. Hij had ook een best getinte huid. Heel anders dan Addisons bleke huid. Ze zag dat hij met een ongelovige blik naar het meisje kijk. Hij leek zelfs bijna te breken. Waren ze familie of gewoon hele goede vrienden? Addison wist het niet. Ze zag dat zijn blik van het meisje naar Addison zelf ging. Ze zag dat hij dichter naar haar toeliep en haar hard tegen de muur achter haar duwde wat een beetje pijn deed. "Je had godverdomme met je poten van mijn zusje af moeten blijven," snauwde hij naar haar toe. "Maar het was niet mijn bedoeling, ik wilde dit niet doen," zei Addison serieus. Ze wilde het echt niet doen. "Je gaat hier voor boeten!" zei hij met een iets meer verheven stem, hij riep het net niet. Zo luid was het. Ze voelde zich nog schuldiger dan dat ze zich al voelde. Ze had zijn zusje vermoord. Ze kon niet weten hoe het voelde aangezien ze zelf geen broer of zus had, maar ze wist wel hoe het voelde om een familielid te verliezen en dat was geen pretje. De pijn kon zelfs ondraaglijk worden.

---
Romeo:

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Alsmaar bleven zijn ogen steken bij het jonge meisje op de grond. Levenloos, terwijl ze altijd een van de enigen was waarvoor Jack moeite in het huis had gedaan. Hij had zijn belofte aan Romeo altijd gehouden; haar buiten de zaken houden. De enige reden waarom het meisje zich in het huis bevond was vanwege het ontbreken van zowel familie als onderdak. Hijzelf was degene wie ze erheen had gebracht, in de belofte om ze tenminste een veilig leven te kunnen bieden. Een meisje als Lissa hadden hij en Romeo uit de problemen gehouden, althans, geprobeerd. Voor de jongen was het verspilde moeite vanwege zijn koppigheid. Bij Lissa had hij het als zijn plicht gezien. Hij was het ze verschuldigd na alles wat de jongen voor hem betekend had. En nu? Nu hadden ze beide gefaald.. Lissa was weg, gone. En er was niets wat ze eraan konden veranderen om het terug te draaien.
Voetstappen achter hem klonken sneller en sneller. Jack hoorde hem aankomen, al kon hij het niet over zijn hart verkrijgen om zijn blik van haar af te halen. Het bloed. Overal. Hij had geen medelijden, toonde het in ieder geval nooit, maar nu stond het op zijn gezicht geschreven als hij zwijgend voor zich uit tuurde naar het lichaam. Alsof ze elk moment weer wakker kon worden en ze allemaal met die grote glimlach aan kon kijken, vertellende over haar vriendinnen of school. Ze was 16. Ze was nog maar 16. Nu al was haar leven van haar afgenomen. Jack zou met alle plezier haar plaats ingenomen hebben als het het lijden van hen allen zou verlichten. Hem konden ze immers wel missen na al zijn acties.
Tot het moment waarop hij zich besefte dat hij er wat aan moest doen ging zijn razernij voor merendeel langs Jack voorbij. Romeo zelf was enkele jaren jonger dan hem en had nog geen ervaring met het beroven van levens. Hij had geen idee welke tol het eiste elke keer wanneer er iemand stierf onder zijn toezicht. Jack kon weinig doen om verandering te brengen aan de gebeurtenissen, maar hij was het Lissa op zijn minst schuldig om haar broeder te behoeden van het gevaar waarin hij zichzelf nu liet gaan. Hij daarentegen had geen enkele belofte om zich later in te houden tegenover Addison. Ze zou het krijgen ook.
"She's gone," mompelde hij zo kalm als hij voor mogelijk hield, toestappend naar hen beide. Zijn handen reikten naar zijn schouders hoewel ze gelijk afgeschud werden. Ergens dacht Jack dat de jongen zijn gewoontes van hem overgenomen had, ze leken tenslotte volgens vele bendeleden op elkaar. Hij refuseerde het te geloven, echter viel niet te ontkennen dat ze beide zo hun neigingen hadden. Hij probeerde het nogmaals, dit keer met meer succes. Jack wist hem een paar meters van haar vandaan te krijgen voor het tegenvechten begon.
"Romeo, het zal geen verschil maken," murmelde hij hem strak toe. Zijn pogingen opnieuw gewaagd om hem in controle te houden. Het geschreeuw was onvermijdelijk en hij kon het zeker begrijpen. Het meisje was zijn enige familie geweest.
"Ze kan dit niet maken. Ze kan hier niet mee wegkomen!"
"She won't. I'll make sure she won't," beloofde Jack de jongen. Zijn humeur was vaak naar de klote, hij was de slechtste vriend die iemand zich ook maar kon wensen, maar beloftes? Hij hield ze, no matter what. Romeo wist het, de rest wist het, iedereen die hem kende wist het. Eerlijkheid en trouw waren een van zijn eigenschappen die wel degelijk oprecht waren.
Met een luide grom wist Romeo zich uit zijn grepen te wringen. Woede was overal bij hem te bekennen, daarbij ook een blik die hij zelfs nog nooit bij hem had gezien. Letterlijk gebroken, zojuist, enkel door die ene actie. Ze had hem zijn meest dierbare bezit afgenomen en wel zonder enige redenen.
Meerdere dodelijke blikken zag hij naar haar geworpen worden, voor hij de kamer uit stormde met de rest van de omstanders. Lissa's lichaam lag er nog altijd onbewogen op de grond. Niemand twijfelde om haar op te rapen, laat staan mee te nemen. Ze wisten dat Jack het af zou handelen zoals hij het altijd al gedaan had. En hij zou het ook deze keer doen.
Doodzwijgend op zijn rustige tempo liep hij naar de ingang van de kamer, al was hij allang niet meer de rust zelve. Begrip voor deze situatie was wat aan hem ontbrak. Het missende puzzelstuk in het grotere geheel. Hij had haar gedood, en nu? Nu stond ze voor hem alsof ze geen vechtpartij ondergaan was. noch leidde hij zijn aandacht ervan af. Later zou het wel komen. Zij was belangrijker.
Een oorverdovende klap volgde als hij de deur sloot. Het masker waarachter hij alles verstopt had, de muren rondom hem heen. Alles liet hij in elkaar storten. Zijn rustige stem had plaats gemaakt voor de schorre, onheilspellende klanken die over zijn lippen rolden. Genadeloos gaf hij haar een klap in haar gezicht, zijn handen gebald tot vuisten. Alles sprak voor zich ging hij vanuit.
"Dat meisje daar op de grond," gromde hij hard. "was zijn godverdomme enige familie."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze voelde een opgelucht gevoel door haar heengaan toen Jack de jongen uiteindelijk toch weg kreeg bij haar. Romeo's blik zag er dodelijk, maar toch gebroken uit wat haar schuldgevoel erger en erger maakte. Hoe kon ze iemand zoiets aan doen? Nu was ze een even slecht mens als Jack, misschien zelfs wel slechter. Ze wist niet hoe oud het meisje was, ze was wel iets jonger dan Addison. Ze schatte haar rond de zestien jaar, wat ontzettend jong was om vermoord te worden. Ze had nog een heel leven voor zich en dat had Addison van haar afgenomen. Daar was Addison zich heel bewust van. Ze kon zichzelf gewoon niet beheersen, de drang naar bloed was nog erger geworden dan voor ze vermoord werd door Jack. Nog steeds vroeg ze zich af hoe het kwam. Ze had wel eens in films gezien dat vampiers dezelfde symptomen hadden, maar ze kon geen vampier zijn. Dat bestond alleen in films. Al leek ze er sterk op. Ze kon heel erg goed horen, was heel erg sterk, kon beter zien, kreeg scherpe hoektanden en kreeg opeens de drang naar bloed. Bovendien werd ze ook weer wakker nadat Jack haar vermoord had, dat kon een menselijk wezen niet. Was ze dan echt een vampier geworden? Ze hoopte van niet, ze wilde niet als monster door het leven gaan. Hoe was ze het dan geworden? Die vraag wist ze al helemaal niet te beantwoorden. Om een vampier te worden, moest je sterven met vampieren bloed in je lichaam en ze kon zich niet herinneren dat ze dood was gegaan en vampieren bloed in haar lichaam had gekregen. Oké, het was vaag dat ze onder het bloed in de berm van een weg wakker werd, maar dat een vampier haar bloed had gegeven kon ze zich niet herinneren. Ze herinnerde zich veel niet meer. Het was één groot zwart gat. Als ze echt een vampier was, kon ze niet eens onder de mensen komen. Wie weet doodde ze wel weer mensen, of misschien zelfs iemand van haar familie. Haar ouders wilde ze echt niet vermoorden, maar als ze echt een vampier was zoals ze dacht, kon het wel eens gebeuren dat ze zelfs haar ouders ging vermoorden doordat ze weer impulsief werd. Het was niet veilig als ze zich buiten de muren van het gebouw begaf, ook al was het ook niet veilig als ze in het gebouw bleef. Ze kon ook iedereen in het gebouw doden zonder dat ze dat zelf wilde. Ze wilde het meisje ook niet doden, ook al had ze het wel gedaan. Als ze eerder gestopt was met het bloed drinken, was er misschien nog een kans geweest dat ze het had overleefd, maar Addison kon niet stoppen. Ze kon zich niet beheersen toen ze eenmaal haar zoete bloed begon te drinken. Bloed was normaal niet zoet, het smaakte normaal gezien naar ijzer. Addison nam het bloed anders waar, het rook lekker en smaakte dan ook nog eens erg lekker. Ze voelde zich er ook heel erg krachtig door. Het schuldgevoel was dan weer een heel erg groot nadeel van het gebeuren.
Ze zag dat er uiteindelijk meerdere mensen naar haar kamer toe waren gekomen, ongetwijfeld uit nieuwsgierigheid. Ze zag al de dodelijke blikken van de mensen, de blikken die ze zeker verdiend had. Ze had haar niet mogen vermoorden, ze had Addison niets misdaan. Helemaal niets. Toch besloot Addison om haar uit het niets te doden. De angstige blik van het meisje was op haar netvlies gegrift, ze kon het niet meer vergeten, ook al wilde ze dat heel graag. Ging ze meer mensen vermoorden? Was ze daadwerkelijk een vampier? Wat ging er verder met haar gebeuren? Ging ze erom gestraft worden? Ging ze er echt voor boeten zoals Romeo zei? Duizenden vragen spookten door haar hoofd, vragen waar ze geen antwoord op wist te vinden. Ze verdiende het wel als ze haar er om lieten boeten, daar was ze zich bewust van. Addison hoorde er voor te boeten, dat vond ze zelf. Ze had nooit dat onschuldige meisje mogen vermoorden. Nooit. Addison was een slecht mens geworden, een moordenaar. Een fucking moordenaar. Net als Jack, misschien zelfs erger dan Jack.
Ze zag dat Jack naar de deur toe liep en de deur sloot. De klap van de deur die sloot klonk heel hard omdat hij er volgens haar redelijk veel kracht op zette. Hij was boos. Dat kon Addison merken. Niet alleen aan zijn versnelde hartslag, maar ook aan zijn gedrag. Net toen de rest er nog was kon ze niet echt iets van Jacks gedrag aflezen hoe hij zich voelde, al kon ze dat nu de mensen weer weg waren wel. Ze begreep dat hij boos was, hij mocht boos op haar zijn. Ook al had ze zelf ook recht om boos op hem te zijn. Ze was niet boos op hem. Echter, ze hoopte dat zij zelf dood was gebleven, dan had ze het meisje niets aangedaan.
Ze voelde de klap die Jack tegen haar wang waardoor ze haar hand even tegen haar gloeiende wang legde. Toen het stopte met gloeien haalde ze haar hand weer weg van haar wang. Ze hoorde wat hij zei. "Dat meisje daar op de grond was zijn godverdomme enige familie." hoorde ze hem zeggen. Ze voelde zich nog slechter nadat Jack dat zei. Nog schuldiger. "Ik kon er niets aan doen, ik wilde dit echt niet. Het was echt niet de bedoeling, ik dacht niet na," zei ze dan. "Daarom vroeg ik je vanochtend om me buiten te laten, dan was dit niet gebeurd," voegde ze er nog aan toe. Ze schoof de schuld niet in zijn schoenen, hij kon niet weten dat dit een gevolg was van haar niet buiten te laten. Jack kon er helemaal niets aan doen. Addison was de enige schuldige, al wilde ze dat liever niet zijn. Jack had er waarschijnlijk niet eens op gerekend dat Addison weer ontwaakte uit haar dood, niemand had dat verwacht. Zoiets kwam normaal nooit voor. Zelfs Addison had nooit verwacht dat ze weer levend kon worden. Het was niet fijn om dood te gaan, maar ze vond dat fijner dan het gevoel dat ze na het vermoorden van dat meisje had. Was ze maar gewoon dood gebleven, dan waren er geen problemen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Typisch. Het eerste wat ze hem toesprak waren excuses. Redenen waarom ze het niet uit eigen wil had gedaan, niet vrijwillig of uit voorbedachte rade. Die blik in haar ogen, glinsterend en ergens angstig die het waagden om hem ook maar in zijn ogen te kijken. Het meisje voor hem dacht hem te slim af te zijn. Jack in de val te zetten of tenminste wat aan te wakkeren waarvan ze blijkbaar dacht dat hij het bezat; genade. Wekelijk waar vond hij het idioot van haar om te denken dat hij haar voor ook maar een moment ging sparen. Hij stapte dichterbij tot er nog maar een paar centimeters tussen hen zat. Volledig gefocust op haar pupillen. zonder ook maar voor een seconde af te wijken. Ze was een ongelooflijke actrice, besefte Jack zich toen. Hij had haar haast geloofd bij de woorden die ze tegen hem sprak. Jammer voor haar dat hij genoeg verstand in zich had om zijn beslissingen, en daarbij ook zijn komende acties, al een tijdje uitgepland te hebben.
"Bullshit," siste hij haar dodelijk toe. "Je vermoord niet 'zomaar' iemand, Addison. Je maakt geen overhaaste beslissingen als het aankomt op de dood." Hij schudde zijn hoofd, niet wetende wat hij moest met de razernij die hij in zich op voelde komen zetten. Ze had wat in hem losgemaakt, wat laten knappen. Erger dan ooit tevoren. En voor het eerst sinds tijden wist Jack niet hoe hij er vanaf moest komen.
"This is all bullshit and you know it!"
Wreed duwde hij haar opnieuw tegen de muur, grommend hoewel hij niet zeker wist wat hem meer frustreerde op het moment; de dood van Lissa of het feit dat ze het ook maar in haar hoofd kon halen om recht in zijn gezicht tegen hem te liegen. Niet te vergeten het feit dat ze doodleuk nog op de aarde te vinden was. Uit woede gaf hij een harde trap tegen de houten kast, die het met veel gerammel op wist te vangen. Zijn voeten leidden hem naar de deur, al was het enkel om het op slot te krijgen zodat Addison geen uitvlucht had. Zijn sarcastische lach op de achtergrond, ondanks dat het allesbehalve gemeend was en hij daadwerkelijk weinig had om over te lachen.
"Oh, dus het is allemaal mijn schuld huh?" riep hij haar toe. "Het is allemaal mijn schuld dat een 16 jarig meisje vermoord is door nota bene iemand anders!"
Jack was overladen met adrenaline, zijn bloed kokend van woede. En na al die jaren had hij er nog altijd niet mee leren om te gaan. Na alles kon hij zichzelf niet eens onder controle houden, en nog wel door een verdomde meid. Zijn tanden knarsten op elkaar, zijn vuisten nog altijd intact van het moment waarop ze in contact waren gekomen met Addison.
Het was dat moment, die paar seconden dat hun blikken kruisden, dat Jack zich eindelijk begon te beseffen wat er echt aan de hand was. Het was een dode die zich voor hem vertoonde. Een persoon die hij verdoemd had tot de hel, waar was ze nu terechtgekomen? Geen plaats verder dan ze zich bevonden had voor de moord. Er was iets gaande waarvan hij geen idee had wat hij ervan moest denken.
"And what about you, huh?" vroeg hij luid. "What the fuck are you doin' in here!"
Zijn ongemeende, bespottelijke lach keerde terug. Hij leunde tegen de deur aan zonder zich van haar af te keren. Alles was te verwarrend voor Jack om te kunnen bevatten. Het mes.. Het bloed.. Haar levenloze lichaam op de grond.. Hij had haar blik gezien nadat ze op de grond was gevallen. Haar huid die lijkbleek was gekleurd. Geen teken van leven meer te bekennen geweest. De leegte in haar ogen, starende naar de diepte die het plafond voor moest stellen terwijl ze dwars door alles heen leek te kijken wat er in haar weg stond. Hoe was dit mogelijk?
"Yeah, of course. People can escape death all the time!" begon hij uit frustratie te schreeuwen. "People like you can always find a way back, eventually. Right?! Even after being left with a knive through your heart! Oh, don't forget the part about all the hours that passed when YOU WERE ACTUALLY DEAD!"
Hij begon uit het niets vanalles te schreeuwen. Geen flauw benul van wat er aan de hand was. Enkel de gedachte aan eerder spookte door zijn hoofd, gepaard met zijn cynische lach die zo nu en dan tevoorschijn kwam terwijl hij ongelovig zijn hoofd schudde.
"You came back, just like that! No wounds anymore, no more blood. Of course. Not even some kind of damn warning!"
"The Devil he busy. Sure he is."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Nog steeds had ze het gevoel dat hij haar niet geloofde, ook al loog ze geen enkel woord dat uit haar mond kwam. Waarom zou Addison over de situatie liegen? Ze had geen reden om te liegen dus deed ze het ook niet. Hij hoefde haar ook niet te geloven, ze verdiende het dat ze niet werd geloofd. Niet dat Addison iets gaf om de mening die Jack over haar had. Hij mocht denken over haar wat hij wilde, zolang ze zelf maar geloofde wat ze zei. Ze wist ook wat de andere mensen in het huis over haar dachten. Ze haatte haar, ze mochten haar niet. Niemand mocht haar na haar slechte daad. Of de mensen haar mochten voor dat ze het onschuldige meisje dat blijkbaar het zusje van Romeo was, had vermoord, wist ze niet. Waarschijnlijk mochten ze haar toen al niet. Ze wist al dat Jack haar niet mocht, dat had ze al lang door. Ze verdiende het dat niemand haar mocht. Addison verdiende alle slechte dingen. Bovendien leek het haar totaal niet fijn om in een gebouw opgesloten te zitten waar niemand haar mocht. Ze haatte het huis al, dus het idee dat ze gehaat werd maakte het nog erger. Iedereen was ongetwijfeld ook bang voor haar, dat wist ze. De mensen waren bang dat haar stoppen weer los schoten en dat ze zonder moeite hen ook ging vermoorden. Dat ging ze niet doen, ze ging proberen om zichzelf in te houden. Ook al moest Jack haar buiten laten als ze er naar vroeg, anders duurde het niet lang voor het voorval een tweede of misschien wel meerdere keren ging voorvallen. Ze had er zelf voor gezorgd dat ze de mensen bang voor haar had gemaakt. Goed gedaan Addison.
Ze hoorde wat hij zei. Jack zei dat je niet zomaar iemand doodde en dat je geen overhaaste beslissingen maakte als het aankwam op de dood. Toch ging het bij Addison wel zo. Het was één overhaaste beslissing. Een impulsieve actie noemde ze het. Dat was het ook, ze dacht er geen enkele seconde over na. Ze zette de tanden in de huid van het meisje zonder na te denken over wat de gevolgen voor het meisje en voor haar waren. Al was het gevolg voor het meisje toch iets erger, ze was dood. Dood. "Ik kon er echt niets aan doen, ik wilde haar niet vermoorden. Ik had niet eens de tijd om helder na te kunnen denken," zei ze tegen hem in de hoop dat hij haar ging geloven, ook al ging ze daar niet van uit. "Ik weet dat het allemaal heel erg vaag klinkt dus je hoeft het niet te geloven, maar ik lieg echt niet," zei ze nog. Ze loog er echt helemaal niet over, daar het ze geen reden voor. Addison was altijd wel eerlijk, ze kon er zelf niet tegen als mensen tegen haar logen dus deed ze dat zelf ook zo goed als nooit. Een leugentje om best wel kon ze wel zeggen, maar niet als het over zo'n serieus onderwerp ging. Dat deed ze niet.
Ze voelde hoe Jack haar weer tegen de muur achter haar duwde, iets dat een beetje pijn deed, al was het niet erg. Ze kon best tegen een stootje en ze verdiende alles wat hij tegen haar zei en deed. Ze verdiende de mentale én de fysieke pijn. Ze moest gestraft worden en dat werd ze. Al deed het meer pijn dat ze niet werd geloofd dan dat hij haar steeds tegen de muur aan duwde. Ze zag dat hij een trap gaf tegen de houten kast die op de kamer stond. De kast bewoog een beetje terwijl het voorwerp de schok opving. Ze volgde hem met haar blik toen hij naar de deur toe ging en die op slot deed. Ze wist niet waarom hij dat deed, een poging tot ontsnappen ging ze niet meer uithalen.
Ze zuchtte even toen ze hoorde wat hij zei. Hij dacht dat ze de schuld in zijn schoenen schoof, maar dat deed ze niet. Ze wist maar al te goed wie de schuldige van heel het gebeuren was. Addison zelf. Addison was het monster in de kamer, niet Jack. Hij maakte het haar nogal moeilijk doordat hij haar de hele tijd fout interpreteert. Hij begreep alles was Addison zei op een manier waarop het overkwam alsof hij de schuldige was en dat bedoelde ze niet. "Nee, zo bedoel ik ik het niet. Je begrijpt me verkeerd. Ik weet maar al te goed dat het allemaal mijn schuld is," zei ze. Jack had er totaal niets mee te maken. Hij had er ook niet op gerekend dat Addison weer tot leven kon komen, zijzelf ook niet. Dus het was niet Jacks fout, bij zijn weten was ze dood. Ze was eerst ook dood, alleen was ze erin geslaagd om weer wakker te worden uit die dood. Hij mocht haar alleen niet verkeerd begrijpen, dat maakte de hele situatie nog moeilijker dan dat hij al was.
Ze merkte hoe woedend hij nog steeds was. Als blikken konden doden was Addison er al lang geweest, alhoewel ze natuurlijk weer tot leven kwam. Addison hoopte dat hij zo toch iets rustiger werd, anders viel er niet serieus te praten met hem. Ze zag dat zijn vuisten nog steeds gebald waren. Omdat ze Jack eigenlijk niet eens kende wist ze niet hoe ze hem rustiger kon krijgen. Het enige wat ze over hem wist was dat zijn naam Jack was en dat hij een best boze persoonlijkheid had. Dat had ze al wel door. Niet dat ze meteen wist hoe mensen in elkaar zaten. Zo een goede mensenkennis had ze ook weer niet.
Jack begon opnieuw tegen haar te praten met nog steeds die duidelijke woede in zijn stem. De woede leek steeds erger en erger te worden. Addison zelf probeerde om kalm te blijven, vooral in de hoop dat Jack op die manier ook iets kalmer ging worden. Hij moest wel kalmeren aangezien ze zijn hart tekeer hoorde gaan en de snelheid van de kloppingen van zijn hart waren niet meer gezond. Zo snel kon ze het horen kloppen. Bovendien vond ze het zelf ook niet fijn dat hij zo woedend was op haar, ook al verdiende hij het. Hij mocht niet overdrijven. Hij moest zich bedenken dat hij ook mensen vermoord had, waarschijnlijk wel meer dan één persoon. Dus hij moest zich ook schamen. Toch vroeg ze zich af hoe hij het deed. Hoe kon het dat hij zich niet slecht voelde nadat hij een moord had gepleegd? Ze wilde het graag weten. Echter, vroeg ze er niet naar. Ze mocht zich schuldig en rot voelde. Nee, ze moest zich zo voelen. Dat was het gene dat ze verdiend had. Addison verdiende alle haat en slechte gevoelens.
Jack begreep zoals ze al had verwacht ook niets van hoe dat ze weer tot leven was gekomen. Ze kon er geen antwoord op geven want ze begreep er zelf niets van. Ze ging niet zomaar zeggen dat ze een vampier was. Hij zou dat niet geloven en ze wist het niet zeker. Voor ze het zeker wist ging ze er niets over zeggen, ook al was dat vampier zijn het enige logische antwoord. Het klonk heel erg logisch aangezien ze alle symptomen had die een vampier ook had, anderzijds klonk het ook totaal niet logisch. Vampiers waren niet echt, ze kwamen alleen voor in films. Dat dacht ze tenminste. Bovendien moest ze dood gegaan zijn met vampieren bloed in haar lichaam en ze kende geen vampier wie haar het bloed gegeven kon hebben. Het kon iedereen zijn. Het kon zelfs iemand van haar beste vrienden zijn. Het was niet dat degene die de vampier was ging zeggen dat hij of zij echt een vampier was. Niemand zei zoiets. Toch wilde ze weten wie haar dat aan had gedaan, ze wilde weten wie dat monster in haar geschapen had.
"Denk je dat ik weet hoe het komt dat ik opeens weer kon ontwaken uit die dood? Zelfs ik weet niet eens hoe dat kon. Ik zei je gisteren toch dat er iets met me aan de hand is? Maar jij wil me niet geloven. Nu zie je dat ik er geen enkel woord over heb gelogen," zei ze tegen hem. Ze kon bewijzen dat ze serieus was toen ze zei dat er iets met haar aan de hand was. Ze was niet gek zoals hij eerder beweerde en daar had hij het bewijs van gekregen. Ze vond het zelf ook gek dat ze opeens zonder enige wonde kon ontwaken uit die dood, ze wilde dat zelfs niet. Dan had ze dat hele gedoe niet aangericht. Ze had liever gehad dat ze dood was gebleven zoals het hoorde. Oké, ze was haar leven nog niet beu, maar het had geen nut als ze opgesloten zat in dat gebouw en nooit meer buiten mocht. Er was nog een kans dat ze even buiten mocht als ze werd vertrouwd, maar door haar actie kon ze dat vergeten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Oh, dus je vermoord maar gewoon iemand zonder reden?" riep hij haar luid toe. "Gewoon zonder erover na te denken? Goh, wat zal het toch uitmaken huh? Een dode erbij alsof het geen enkel probleem is. Is dit een of andere zieke grap?"
"I-.." Door alles om hem heen wist hij niet eens uit zijn woorden te komen. Alles waar hij zo hard voor gewerkt had de laatste maanden. Elke keer wist hij zichzelf in te hebben gehouden, de woede weg te laten vagen. Om zichzelf te verschuilen achter zijn stalen gezichtsuitdrukking en zijn rustige stem. Maandenlang was het goed gegaan. Maandenlang. Maar sinds Addison er was was er wat met hem aan de hand. Zijn verleden leek hem terug te trekken, dieper en dieper de afgrond in. Zijn zelfbeheersing was weg, compleet weg. Verdwenen in het niets samen met zijn kalmte die hij zo lang vol had gehouden. Nu was er enkel de woede die hij door zich heen voelde vloeien en niets anders. It's back. Again.
"I-I just can't."
De neiging om alles in de kamer in stukken te slaan wist hij te overwinnen, al kon hij het niet vermijden om zijn energie ergens kwijt te moeten. Hij begon door de kamer te ijsberen, keer op keer. Zijn passen steeds sneller dan hij gewend was. Jack probeerde zijn ademhaling onder controle te krijgen. De rest wat hij in zich voelde te laten varen. Makkelijker gezegd dan gedaan zonder de hulpmiddelen, die hij eerder tot zijn beschikking had. Nu had hij zo'n punt bereikt dat zelfs medicijnen geen enkele werking meer op hem hadden. Zijn enige uitweg was de alcohol geweest, hetgeen waar hij nu zo naar verlangde. De aanwezigheid van Addison hield hem enigszins tegen gezien ze, zodra hij haar alleen zou laten, zeker verdwenen zou zijn. Hij mocht het niet erger verpesten dan hij nu al had gedaan.
Hij startte met het murmelen voor zich uit, zijn focus alsmaar op de grijze ondergrond. Het lichaam van Lissa vermeden om het niet nogmaals onder ogen te moeten komen. Hij kon geen verklaring bedenken voor dit alles, zijn hersens weigerden mee te werken. Zijn plannen of redenen waren weg, hetzelfde met zijn geweten om normaal te functioneren. Het gevoel alsof hij elk moment in elkaar kon storten van de adrenaline.
Focus. Adem in - Adem uit.
Adem in - Adem uit.
"Je ziet dingen die er niet zijn," murmelde hij haast onhoorbaar tegen zichzelf. "This can't be." Hoe kon het meisje die hij vanochtend van haar leven had beroofd, levend voor hem staan? Zonder de wonden of ook maar een teken van de aanval die plaats had gevonden? Was het een illusie die hij zich voorhield? Zat het dan toch in zijn hoofd? Het kon niet anders zijn, besefte hij zich toen. Het was het enige wat hem logisch leek. De alcohol was met zijn zintuigen aan het kloten, het moest wel.
Ruw wreef hij in zijn ogen, opgedroogd bloed hangend aan zijn handen. Misschien had Addison gelijk gehad. Misschien was het niet zij die aan het flippen was maar hij. Hij begon dingen te zien die er in werkelijkheid onmogelijk konden zijn. Addison was dood. Overleden, vermoord. Weg van de wereld. Overal behalve hier. Zij was niet gek geworden. Jack was degene wie hem aan het flippen was op dit moment.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Addison zuchtte even door Jacks woorden. "Het was niet eens mijn bedoeling geweest om haar te vermoorden," zei ze dan. Niet dat het was uit ging halen, Jack ging er niet rustiger op worden. Hij bleef boos op haar, al was leek hij al boos op haar te zijn, dus voor die moord was hij ook al boos. Hij had volgens Addison gewoon een heel erg boze persoonlijkheid. Ze had tot nu toe geen enkel stukje vrede bij hem gezien. Ze vroeg zich af of dat hij zich nog anders kon gedragen dan als een boos persoon. Ergens dacht ze van wel. Er moest toch iets zijn waar hij blij van werd? Het was niet simpel voor haar om zich kalm te houden, ze vond dat ze onredelijk behandeld werd. Jack had het recht niet om zo tegen haar te doen, hij was minstens even slecht als Addison. "En jij dan? Jij mag wel mensen vermoorden en ontvoeren zonder er nadien gestraft voor te worden? Je hebt niet eens het recht om zo tegen me te doen, je bent minstens even slecht als ik ben," zei Addison. Zo, dat was er uit. Ze trok zich niets van de gevolgen aan nadat ze dat had gezegd. Jack mocht zo boos worden als hij zelf wilde, het maakte haar niets uit. Ze had gezegd tegen hem wat ze dacht en ze had gelijk. Hij had ook meerdere mensen vermoord en ontvoerd. Addison had één iemand vermoord en ze werd meteen zo behandeld. Ze verdiende geen super goede behandeling, maar hoe hij zich gedroeg tegenover haar vond ze een beetje overdreven. De enige die zo tegen haar mocht doen was Romeo, het was zijn zus die ze had vermoord. "Wat deed dat meisje zelfs hier in de kamer? Ik was toch dood dus het was niet dat ik kon ontsnappen of zo, dus ik had geen bewaking nodig," zei Addison. Ze begreep niet waarom het meisje zich in de kamer bevond. Addison was dood dus ze kon niet weg gaan. Oké, dat kon ze wel omdat ze blijkbaar weer tot leven kwam als iemand haar doodde. Toch vond ze het raar. Liet Jack Addison bewaakt worden als ze dood was? Het was nergens voor nodig.
Ze hoorde zijn hartslag nog steeds versnellen. Ze wist niet dat iemands hartslag zo snel kon gaan, maar hij was dan ook heel erg boos. "Probeer even te kalmeren," zei Addison dan. Niet dat ze wat om hem gaf, maar zijn hartslag ging abnormaal snel. Hij vond het vast gek dat het leek alsof ze iets om zijn gezondheid had, maar ze had er geen zin in dat hij opeens wat aan zijn hart kreeg en neer zou vallen. Wie weet dachten de mensen dan dat ze ook hem had vermoord. Ze wilde sowieso al niemand vermoorden. Ze had af en toe wel eens de neiging om Jack wat aan te doen als hij vervelend deed, maar die gedachte zette ze niet om naar een daad. Bovendien had ze als hij dood was helemaal niemand waar ze iets tegen kon zeggen. De rest van de mensen die zich in het huis bevonden waren bang voor haar na haar moord op het zusje van Romeo. Addison was niet gevaarlijk, helemaal niet zelfs. Addison wilde nooit iemand kwaad doen, ze kon zich op dat moment helaas niet bedwingen. Haar instinkt en haar drang namen haar over. Ze kon er niets aan doen.
Ze hoorde hem wat murmelen, maar Addison kon het horen doordat ze een heel erg goed gehoor had. Haar zintuigen waren versterkt. Hij murmelde tegen zichzelf dat hij dingen zag die er niet waren. Helaas was alles realiteit. Addison was weer tot leven gekomen en had een meisje vermoord. Ze had zo gehoopt dat ze dood was gebleven, ze wilde dat monster dat bloed nodig had om te overleven niet zijn. Echt niet. Ze wist ook niet hoe ze zichzelf kon voeden. Ze mocht niet buiten het gebouw komen, dus ze kon niet op jacht gaan. Het kon dus nog eens gebeuren dat ze iemand uit het huis vermoordde. Voor Addison zelf was dat niet zo erg, al was het wel erg voor de andere bewoners. Er waren mensen die een band hadden en ze wilde niet dat de mensen haar nog meer haatte dan dat ze al deden. Ze had het al erg genoeg gemaakt voor zichzelf.
Addison wist niet wanneer ze weer bloed nodig had. Ze zat voor even vol. Het kon een dag duren, een week, misschien langer. Ze wist het niet. Al moest ze toch aan bloed komen.Hoe ze aan het bloed zou komen wist ze niet, dat ging waarschijnlijk ook een raadsel blijven voor haar. Haar enige optie was opnieuw iemand uit het huis te vermoorden, maar dat wilde ze niet. Ze werd al genoeg gehaat en de mensen waren bang voor haar. Dat vond Addison al erg genoeg. Het gevoel dat je gehaat werd en dat ze bang voor je waren was geen fijn gevoel. Ze kon wel honderd gevoelens opsommen die fijner waren dan dat.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Throw your heart to me
Let it fall and hit the ground
Let it go
Your timing was so wrong
I just want to be found

And oh...
And I...

Yeah, I've got the lines
I've got the lines

Oh, it's brighter this time
This type of mine
This disguise
Oh, you talk, ooh, to me

Well, nothing's gonna hurt me with my eyes shut
I can see through them
I can see through them
I am drawing pictures I'm evading
I will not use them
I will not use them
Again

Het heen en weer lopen ging steeds gehaaster, zijn kaken opnieuw op elkaar gezet om het te laten gaan. Zijn handen trillend terwijl hij juist probeerde geen inspanningen te leveren. Zijn ademhaling versneld tot hetzelfde niveau als hij in het verleden mee had gemaakt. Jack had geen idee waardoor het precies veroorzaakt werd, maar het was niet waar hij zijn aandacht op had gevestigd. Het enige waar hij aan kon denken waren de tijden waarin precies dit gebeurd was. De tijden die hij wilde vergeten. Een doel wat hem tot nu toe nog prima gelukt was, tot Addison in zijn weg kwam. Sindsdien ging alles de verkeerde kant op.
"Dat probeer ik, verdomme," vloekte hij hardop. Hoe kon ze niet zien hoeveel moeite hij erin stak om het weg te laten gaan? Hoe kon ze missen wat de gevolgen waren van al haar acties? Wat de gevolgen waren voor de rest?
Zacht sissend tegen zichzelf zette hij zijn bewegingen voort, sterk en gespannen. "Focus, Jack. Focus." Hij deed pogingen om dieper in te ademen en zo de teugen lucht alsnog naar binnen te kunnen werken. Er moest een manier zijn om zich weer normaal te voelen, om de razernij voorbij te laten gaan. Jack moest iets kunnen doen om het te stoppen, maar wat? Het richten op één punt leek hem tot nu toe nog helemaal niets te helpen. Het ijsberen deed hem weinig goeds, daarbij de aanwezigheid van Addison ook meegerekend. Geen medicijnen, geen fles alcohol om naar te grijpen. Enkel het pakje sigaretten in zijn broekzak en de aansteker. Het laatste waar zijn gedachten naar uit gingen op dit moment.
Hij deed zijn best, werkelijk, om zich binnen de grenzen te houden. Alles weg te stoppen om het weg te laten gaan. Hij was zo dichtbij. Tot haar opmerkingen tot hem doordrongen en zijn concentratie beetje bij beetje werd doorbroken. Zijn passen stopten plotseling, verstorend naar zijn opgebouwde tempo. Wie dacht ze wel niet dat ze was?
"Ik?" vroeg hij dreigend, zijn lichaam langzaam bijgedraaid tot een positie waarin hij volledig in haar ogen kon kijken. De zijne verraden alles tegenover eerder. Hij gaf haar een dodelijke blik, desondanks het voor deze keer geen haat of onoverkoombare woede was wat hij toonde. Eerder somberheid, al deed hij de moeite om het te verbergen zoals hij altijd gedaan had. "Ik ben allang gestraft, Addison," mompelde hij haar ijzig toe. "Ik heb er de volle prijs voor betaald. Je bent alleen te naïef om het in te zien."
Daar was het dan. Hetgeen wat hem voor een moment af had geleid van zijn boosheid. Slechts enkele seconden lang, en toch genoeg voor Jack om het deels om te zetten. Het liet zijn gedachten naar alles wat hem frustreerde achterwege. Het keerde terug naar hoe alles ervoor was geweest. Beelden flitsend voor zijn ogen terwijl hij zich langzaam tot de ijskoude vloer van de kamer beperkte. Zijn vaste plek in kamers als deze, voornamelijk aangezien er geen andere plaatsen waren. De kou in de kamer deed hem in elk geval goed, bood hem veel verkoeling en daarnaast vormde het een van de dingen om zich op te richten. Hij was nog niet rustig, op lange na zelfs, echter genoeg om het gekmakende gevoel gedeeltelijk opzij te zetten. Gedeisd ging hij verder met dezelfde doordringende toon. Hard en kil, de gevallen muren opnieuw rondom hem heen gezet.
"Wat laat je denken dat ik kan weten wat ze er deed?" antwoordde hij op haar eerdere vraag over Lissa. Voor Jack zelf was het ook een raadsel waarom ze zich er bevond. Waarom zou ze naar de kamer gaan waar een lijk lag, of nouja, schijnbaar dus niet. Wat deed een meisje als zij bij het lichaam van Addison? Een vraag waarvoor ze waarschijnlijk geen antwoord meer zouden vinden. Het riep bij hem meer vragen op, meer mysteries dan hij al rondom haar dood had.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Ze rolde even kort met haar ogen toen ze zijn reactie hoorde op wat ze zei. Ze zei alleen dat hij moest kalmeren en nog kreeg ze zo'n antwoord naar haar toe gesnauwd. "Je kan ook normaal reageren. Het heeft geen nut om zo boos te zijn," zei Addison. Hij kon door zo boos te reageren op Addison het meisje niet levend toveren. Als dat kon was Addison zelf ook best blij, dan hoefde ze zich niet meer zo rot en schuldig te voelen. Dat Jack zich zo gedroeg hielp er ook niet bij, hij maakte alles erger. Dat zei ze echter niet, ze wilde hem niet nog kwader maken dan dat hij al was. Het was vervelend dat hij haar nooit geloofde, het was frustrerend om alles steeds uit te leggen terwijl hij het dan toch verkeerd begreep. Was hij dan alleen maar negatief? Ze vond hem een pessimist. Toch begreep ze hem niet echt. Als hij haar toch niet mocht, waarom hield hij haar dan vast in dat huis. Waarom liet hij haar niet gewoon vrij? Het bespaarde hem waarschijnlijk een grote last. Dan hoefde hij zich niet zo boos te maken in haar, ook al was dat boos zijn nergens voor nodig. Ze kon een manier zoeken om hem rustig te krijgen, maar dat deed ze niet. Ze ging er geen moeite voor doen.
Toch hoopte ze dat hij snel rustiger werd, het was niet fijn om met zo'n opgefokt iemand in een gesloten kamer te zitten. Ze begreep niet waarom hij niet gewoon naar zijn kamer toe ging en daar tot rust probeerde te komen, dan kon hij doen wat hij wilde. Hij kon naar de alcohol grijpen en sigaretten roken, daar werd hij rustig van. Al moest hij dat wel in zijn eigen kamer doen. Stiekem hoopte ze dat hij ging stikken in die sigaretten van hem, maar dat zei ze niet. Dat was geen goed idee aangezien hij al heel erg kwaad was, zo'n opmerking maakte hem nog kwader.
Ze wist niet wat er met het lijk van het meisje ging gebeuren, haar levenloze lichaam lag nog steeds in het midden van de kamer en Addison kon de dood al ruiken. Het lichaam moest weg gedaan worden, alhoewel dat voor later was. Jack moest eerst een beetje normaal doen. Kon hij dat wel? Ze vroeg zich af hoe hij was als hij zich blij voelde. Kon hij überhaupt wel blij zijn? Addison geloofde wel dat er iets in hem was dat hem blij kon maken, al wist ze niet wat. Ze vroeg zich af of Jack aardig was als hij blij was. Naja, eigenlijk vroeg ze zich vooral af of hij zich wel aardig kon gedragen aangezien ze alleen de gemene Jack had gezien. Misschien kreeg ze later de vrolijke Jack wel te zien? Ze betwijfelde het, ondanks het best eens kon voorkomen dat ze hem eens vrolijk kon zien. Zeker omdat ze toch lang in het huis moest blijven, waar Jack ook was. Ze was benieuw hoe hij was als hij een goede bui had. Ze wist niet of hij wel gelukkig was, ook al maakte haar dat niet uit. Geluk was iets dat je deels zelf maakte. Dat was het gene waar Addison in geloofde. Het was zijn eigen stomme fout als hij ongelukkig was.
Ze merkte dat hij er niet vrolijker op werd na haar opmerking die ze aan hem gaf. Ze zag dat hij met een dodelijk blik in zijn ogen, in haar ogen keek. Niet dat ze er ongemakkelijk van werd. Ze werd er niet snel ongemakkelijk van als ze oogcontact had met iemand. Ze hoorde hem zeggen dat hij allang gestraft was, op welke manier wist ze niet. Dat maakte haar ook niet uit, het kon niet dat hij zonder enige straf van zijn moorden af kwam. Ze besefte zelf ook dat ze er niet zonder straf af mocht komen, maar was dit dan haar straf? Een boze Jack? Het voelde niet aan als een straf, hij was de vorige dag ook al zo boos op haar.
Addison hoorde hem weer verder praten. Hij vroeg wat haar liet denken dat hij kon weten wat ze er deed. "Ik weet het niet, misschien dat jij vond dat ik toch bewaakt moest worden ondanks ik eigenlijk dood was. Ik denk niet dat iemand vrijwillig naar een lijk gaat kijken, of ze moest gek zijn, dat kan ook," zei Addison. Het was zo. Wie ging er nou vrijwillig naar een lijk lopen staren? Ze moest wel gek in haar hoofd zijn, dat kon niet anders. Jack wist ook niet wat ze er deed, dus was ze vrijwillig de kamer in gekomen. Het kon ook zijn dat ze naïef was en wilde weten hoe een echt lijk eruit zag. Addison begreep er niets van.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Oh, dus ik moet maar gewoon doen alsof er niets gebeurd is?"
Het was eruit voor hij er erg in had, luid grommend, zonder erover nagedacht te hebben. Mocht hij het meerdere keren door zijn hoofd hebben laten gaan dan had hij het misschien anders verwoordt. Hij begon zich echt af te vragen wat Addison dacht te zien wanneer ze naar hem keek. Het leek hem vrij duidelijk dat hij wel moeite deed om het van zich af te bijten. Genoeg kansen had hij aan zich voorbij laten gaan om haar meer aan te doen dan hij al gedaan had, genoeg manieren om haar te pijnigen voor haar daad. Daden, om precies te zijn.
Hij had haar nogmaals kunnen vermoorden, ondanks zijn geweten dat ze dan wellicht opnieuw terug zou keren in haar lichaam. Jack had haar kunnen brengen naar de andere locatie en haar er weg laten rotten, zoals gebeurd was met vele anderen. Een kogel door haar hoofd kunnen schieten. Er opnieuw een einde aan gemaakt te hebben. Hij had zelfs Romeo bij haar kunnen laten, wat zeker niet goed was gekomen. En toch zat hij er nog, zo kalm als op het moment mogelijk was, een afstandje van haar vandaan om zich niet te laten gaan. Om de controle terug te krijgen over zijn lichaam en het gekmakende gevoel buiten te sluiten wat in hem teruggekeerd was.
De echte vraag was; hoe kon ze het zich niet beseffen?
"Dat is wat ik ook probeer te doen, damned. Zie je dat dan niet?" zei hij strak, een diepe zucht ontglippend aan zijn lippen. Zijn ogen turend voor zich uit in het niets. Geen bewust punt waar hij zich op focuste, geen bepaald plan zoals hij altijd in gedachten had wanneer hij wat uitvoerde. Enkel onbewogen zat hij er tegen de muur alsof hij degene was wie Lissa's plaats in had genomen. Hij had net zo goed kunnen voorkomen dat ze eronder bezweken was, alleen al door haar er weg te hebben gehaald. Weg voordat Addison zichzelf liet gaan en een moord had gepleegd. Hij had er in plaats van Lissa kunnen zijn, als hij niet toegegeven had aan Stefano. En eerlijk? Diep vanbinnen wist Jack dat het ook eigenlijk het geval had moeten zijn.
"Ik weet niet voor hoe dom je me inschat," begon hij bij het horen van haar verklaring. "Maar als ik had verwacht dat jij uit het niets doodleuk weer levend voor me zou verschijnen, dan had ik er wel iemand anders op af gestuurd dan een 16 jarig meisje."
Rodrigo Castelli bijvoorbeeld, een van de beste huurmoordenaars in de bende. Gevaarlijk en zeker zo meedogenloos als het van hem verwacht werd. Wanneer het erop aankwam zou hij doen wat er nodig was geweest. Felipe was zo ook een goede optie geweest, alhoewel hij hem dan waarschijnlijk wel geld moest betalen.
Simpelweg; Jack had genoeg keuze gehad tussen de mannen van de bende. Dat ze hem zo laag inschatte verbaasde hem nog het meest van alles. Medelijden, genade, het vermogen om mee te leven met mensen of zich ook maar in anderen te verplaatsen ontbrak bij hem. Geen twijfel over mogelijk, hijzelf was zich ervan bewust. Maar aan verstand kwam Jack geen tekorten. Hij zou iedereen eropaf gestuurd kunnen hebben. Iedereen, op uitzondering van haar en een paar andere meiden. Zij zonder enige kracht konden niet op tegen een dode, een gevallene, slachtoffer, hoe ze het ook wilde noemen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een onhoorbare zucht rolde over Addisons lippen toen Jack dat zei. Waarom was hij zo dramatisch? Hij verdraaide alles wat ze zei, wat Addison echt hartstikke vervelend vond. "Nee, dat zeg ik toch niet? Ik bedoel gewoon dat het geen zin heeft om jezelf zo boos te maken," zei Addison in de hoop dat hij haar boodschap eindelijk wel begreep. Ze bedoelde het niet slecht, het was slecht voor hem als hij zich zo bleef opfokken in dat hele gebeuren. Ze bedoelde het gewoon goed en toch deed hij alsof ze iets super slechts had gezegd. Kon hij niet eventjes inzien dat ze geen slecht mens was? Gewoon voor eventjes maar. Ze vond het niet fijn hoe ze behandeld werd door hem. Ze wist dat ze het niet verdiende om goed behandeld te worden, maar Jack mocht er niet in overdrijven. Het was wel eventjes genoeg geweest. Ze wist dat ze fout zat en dat ze iets enorm slechts had gedaan. Dat was zijn punt toch? Haar laten weten wat voor een slecht persoon ze was? Ze wist het ondertussen wel, maar Jack bleef het er in wrijven.
Ze wist waaraan hij dacht. Niet dat ze gedachtes kon lezen, maar toch wist ze wat hij dacht. Hij had gehoopt dat Addison dood was gebleven of dat er tenminste een manier was om Addison te doden. Addison wist geen manier hoe ze gedood kon worden. Als ze echt een vampier was, ging haar leven nog lang duren. Dan kon ze wel ooit nog vrij rondlopen buiten de muren van het gebouw waarin ze zich ondertussen al bijna twee dagen bevond. De mensen die ook in het huis waren werden oud, net als Jack en Addison bleef er hetzelfde uitzien dus hoefde ze er alleen op te wachten tot de mensen te oud waren om haar vast te houden. Daarna kon ze weer gaan en staan waar ze wilde. Aangezien dat ze niet dood ging, kon ze ook gewoon ontsnappen, alhoewel ze dat eventjes niet deed. Misschien gebeurde er toch wat waardoor de ontsnapping fout liep en ze wilde Jack niet nog kwader zien dan dat hij al was. Dat was niet goed voor Jack zelf, maar ook niet voor Addison. Addison kon niet zo goed tegen mensen die kwaad waren en al zeker niet tegen mensen die zo woedend waren op haar. Ze haatte het als mensen zo deden. Addison was dan ook niet het type meisje waarmee je echt ruzie kon maken. Ze kon discussiëren, maar ruzie maken kon ze niet. Zeker niet met mensen waarmee ze een goede band had. Met Jack moest het geen probleem zijn om ruzie te maken, al ging ze dat niet proberen. Ze wilde geen ruzie, ze haatte het.
Ze zag dat Jack weer plaats nam op de koude vloer. Ze wist niet waarom, het leek haar niet comfortabel om op de grond te zitten. Hij mocht gerust op het bed gaan zitten als hij dat wilde. Hij kon ook naar zijn eigen kamer toe gaan, dat had Addison liever. Wat ze met het lijk moest doen wist ze niet. Het was ook niet het juiste moment om daar achter te vragen. Ze vroeg later wel wat er met het lijk ging gebeuren, het kon niet daar in de kamer blijven liggen. Dan ging niet alleen de kamer stinken naar de dood, maar dan ging heel het huis naar de dood ruiken en dat was volgens Addison geen pretje. Addison kon de dood van het meisje al stilaan ruiken, fris was het niet. Of ze rook het opgedroogde bloed dat aan haar kleding hing. Nee, dat kon niet, bloed stonk niet, vond Addison. Ergens leek het Addison best fijn als ze dat bloed van haar af kon spoelen en andere kleding aan kon doen. Echter, deed ze geen andere kleding aan. Ze droeg liever het gene dat ze aan had dan zo'n kort jurkje uit de kast die in haar kamer stonk. Ze wilde er niet uit zien als een slet. Crystal mocht er bij lopen zoals ze wilde, Addison ging zulke jurkjes niet dragen.
Addison hoorde dat Jack weer wat begon te zeggen. Opnieuw begreep hij haar verkeerd waardoor de frustratie bij haar steeds groter en groter werd. "Ik schat je helemaal niet dom in," mompelde Addison. Het was waar, Addison wist al te goed dat Jack niet dom was. Alleen zocht ze de reden waarop het meisje in haar kamer was. Was ze dan zo nieuwsgierig naar hoe een lijk eruit zag? Het meisje had uit de kamer moeten blijven. Al had Addison waarschijnlijk hetzelfde gedaan als haar. Addison was ongetwijfeld ook zo nieuwsgierig geweest, ze was sowieso een heel nieuwsgierig persoon. Niemand had erop gerekend dat Addison weer ging ontwaken uit haar dood, zij zelf ook niet. Normaal kon je niet weer wakker worden van de dood. Bovendien was ze al meer dan twaalf uur dood dus ze begreep niet waarom het dan zo lang duurde voor ze weer wakker werd. Als ze wat later of vroeger werd, leefde het meisje waarschijnlijk nog. Als ze zich in kon houden natuurlijk.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Ja, uh-uh. Daar was ik zelf ook nog niet achter."
Waarom dacht ze hem te moeten vertellen wat er wel of niet waar was? Wat wel of niet goed was wat hij deed? Zij kende hem nog niet eens langer dan één dag. Één dag. Hoe kon ze het in haar hoofd halen om hem nu al te commanderen? Hoe hij in elkaar zat, hoe alles in elkaar stak, had ze geen geweten over. Ze had geen idee over ook maar iets wat in hem omging. Hem hoorde ze ook niet over hoe hij zich ergerde aan haar gedrag. Aan haar ideeën om alles maar te kunnen maken zonder ervoor vervolgd te worden, waaronder de moord van Lissa. Nee, hij hield zijn mond gesloten over haar zaken aangezien het niets was waar hij zich druk om zou moeten maken. Misschien moest Addison het ook maar inzien dat het geen verandering bij hem zou brengen. Enkel meer afschuw en des te meer redenen om zich niet in te moeten houden, ondanks zijn moeite tot nu toe. Hoe durfde ze het ook maar in haar hoofd te halen?
Binnen een paar seconden stond Jack alweer terug op zijn voeten, zijn blik vastberaden. Zijn belofte aan Romeo was hij nog niet vergeten. Het stond nog steeds in zijn geheugen, en iets zei hem dat het de tijd was om hem na te komen. Hij had een afspraak om na te komen. De tijd voor haar spelletjes was voorbij; nu was de beurt aan een van de andere mannen om zich te bewijzen. En hij had al precies in gedachten wie dit keer aan de beurt was.
"Ik ga het er niet eens met je over hebben," zei hij haar chagrijnig. Zijn versnelde voetstappen galmden zacht door de kamer, terwijl hij de afstand tussen hem en Addison verstreek tot er nog amper een meter tussen hen was. Een kleine inspanning, noch voelden zijn spieren en gewrichten zwaarder dan hij zich kon herinneren. Echter gooide hij haar vastberaden over zijn schouders alsof het niets was en baande dan zijn weg buiten de kamer.
Hij had precies in zijn hoofd zitten welke kamer hij moest hebben. Wie geschikt was voor een karwei als deze, evenals genoeg energie overhad om het werk voort te zetten. Jack zelf had weinig zin meer om meer tijd bij haar door te brengen dan nodig was. Hij was dan ook te ongeduldig om te wachten bij de aankomst bij zijn kamer, en liet meteen een paar harde bonken horen op de deur.
"Kowalski," verhief zijn stem geïrriteerd. Zijn stappen stopten voor een moment, wachtende op de jongen om open te doen. Uit eerdere zaken die hij af had moeten handelen wist hij dat Vincent, ook wel Vince genoemd, voornamelijk zijn tijd op zijn kamer doorbracht. De jongeman had geen behoefte aan gezelschap gehad. Precies zoals Jack eigenlijk.
"Open up. You've got work to do."
Met een flinke zwaai vloog de deur open. Het gedaante van een jongeman van een paar jaar ouder dan hem verscheen in de deuropening, blokkerend naar de weg die naar binnen leidde. Zijn gezicht sprak voor Jack genoeg om te kunnen zeggen dat hij zijn bezoek niet kon waarderen. Hij voelde zijn ogen op zijn huid branden tot ze bij iets bleven hangen. Tenminste, bij iemand. Sindsdien was er een grote grijns bij hem te spotten, vermakelijk voor hetgeen voor zijn ogen. Verdere uitleg was onnodig; het waren de klussen die Vince altijd al opgeknapt had. Hij wist dat wanneer er iemand voor zijn deur stond, hij kon doen wat hij wilde. Het waren de mensen waar ze als maffiosi weinig om gaven. Hij zou er toch niet voor gestraft zou worden, en gaf nou eerlijk toe. Hij werd betaald voor het beetje vermaak van het martelen van mensen. Hem hoorden ze niet zeiken.
Gelijk zette hij Addison weer neer. Geen veilig gevoel om haar op haar eigen benen te laten staan, maar hij wist dat Vince haar allang in de gaten aan het houden was. Wilde ze ontsnappen dan was ze zeker bij het verkeerde adres. Jack gunde haar een laatste strakke blik, gepaard met een kleine knik richting Vince.
"Leef je maar uit. She's all yours for today."

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld