Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O | Loving and fighting. Accusing, uniting.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was een maand geleden. Een maand lang verbleef ze nu in de herberg. Kayra was er enorm van opgeknapt, lichamelijk dan. De wonden op haar rug waren nu slecht zichtbare littekens geworden. Ze was nog steeds mager, maar niet meer zo extreem als de dag dat ze aan was gekomen. Ze droeg jurken die niet versleten waren en haar haren glansden in de zon. Allysin deed graag haar haren en kon er enorm van genieten om haar haren te borstelen of te vlechten. Soms vertelde ze dat ze jaloers was op de dikte van haar haren, de lichte slag erin en de donkerbruine kleur ervan.
Allysin was enorm lief voor haar. Zonder haar, had ze de herberg allang moeten verlaten. Zonder haar had Kayra de herberg allang willen verlaten. Ondanks dat Kayra weinig zei en zich niet geheel op gemak voelde – tenminste niet zoals ze bij Nathan had gehad –, zag ze het meisje wel als een vriendin. Ze zorgde goed voor haar en wist haar op te vrolijken met haar enthousiaste en energieke houding. Soms vroeg Kayra zich af of het meisje niet moe van haar werd. En ondanks dat ze goed verzorgd werd, ondanks dat ze niks te klagen had, voelde ze zich niet op haar plek. Ze voelde zich kwetsbaarder dan ooit. Ze miste haar huisje, haar pijl en boog, maar bovenal miste ze Nathan. Zijn warme handen die de hare vastnamen in de hoop de kou wat te verminderen. De behoedzaamheid waarmee hij haar wonden schoonmaakte. De glimlach waarmee hij haar aankeek en de glimlach die hij bij haar kon veroorzaken. Ze had nooit naar Leah toe gemoeten, daarmee had ze het compleet verpest. Aan de andere kant was de ontmoeting met Leah een van de herinneringen die ze graag koesterde en ze was blij het meisje ontmoet te hebben, maar tegelijkertijd voelde het alsof daar het hele probleem gestart was. Daardoor was haar vader boos geworden, daardoor was ze opgepakt en daardoor was ze bijna gestorven in de kerkers.
De kerkers. Allysin wist waar ze vandaag kwam, maar godzijdank had ze er nooit op door gevraagd. Het leek haar wel nieuwsgierig te maken, maar ze respecteerde het feit dat Kayra er niet over wilde praten. Iets wat Kayra enorm waardeerde.
‘Je had hem moeten zien. Zijn lichaam, mijn god, dat was hemels.’ Allysin vertelde over hoe ze iemands kamer was binnengelopen, terwijl de jongeman zichzelf aan het wassen was. Beide schrokken zich dood, maar als Kayra het meisje mocht geloven, was het geen vervelend uitzicht geweest.
En ineens bedacht Kayra zich dat ze in haar leven geen naakte man gezien had. Zelfs Podrick, de man met wie ze jaren heeft samengewoond, had zich geen enkele keer bloot aan haar laten zien.
‘En toen?’ vroeg Kayra.
Allysin trok iets harder aan haar haren en boog zich lichtjes naar Kayra toe. ‘Ik begon te staren, iets wat hij zeer vermakelijk vond.’
Kayra grinnikte.
‘Daarna heb ik me haastig omgedraaid en sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Ik schaam me dood, maar eerlijk? Hij zou een geschikte man zijn.’
Allysin kwam steeds meer op de leeftijd om te trouwen en het was te merken dat het haar bezighield. De enige mannen die ze zag, waren haar gasten. Het was niet onwaarschijnlijk dat ze zou eindigen met een van hen.
‘Maar, vertel. Heb jij niemand op het oog?’ De grijns was in haar stem hoorbaar, terwijl ze de borstel aan de kant legde en een begin maakte van een vlecht.
‘Eh,’ stamelde Kayra, ‘je bedoelt als in…?’
‘Ja, Kayra. Als in een relatie, als in iemand leuk vinden. Wat vind je van Elliott?’
Elliott. De broer van Allysin. De jongeman die haar gevonden had en naar de herberg gebracht had. Het was geen onaantrekkelijke verschijning. Hij had blonde krullen die tot zijn schouders vielen, stoppels die hem net wat mannelijker maakte en lichtgrijze ogen. Maar toch waren het niet zijn ogen die ze ’s nachts zag, dat waren die van Nathan.
‘Hij is niet lelijk?’
Allysin grinnikte. ‘Als zusje zijnde kan ik daar niet over oordelen, maar ik weet wel dat hij een zorgzame man is.’
Kayra wist dat ze gelijk had. Elliott was een lieve jongen en ze wist dat hij goed voor haar zou zorgen, maar tegelijkertijd wist Kayra dat hij nooit hetzelfde zou zijn als Nathan. Aan de andere kant, Nathan zou ze nooit meer kunnen zien.
‘Ik weet niet of ik er klaar voor ben,’ zei Kayra aarzelend.
Allysin maakte een strik aan het uiteinde van haar vlecht en liet deze vervolgens los. ‘Denk erover na. Je zou een goede aanwinst zijn voor de familie en de herberg.’
En daarmee was hun gesprek geëindigd. Vol gedachten was Kayra naar buiten gegaan, om opnieuw hout te verzamelen om te stoken. Als ze haar pijl en boog had gehad, had ze nog iets zinvollers kunnen betekenen voor de herberg, maar voorlopig zat dat er niet in. Ergens had Allysin gelijk. Misschien was het niet verkeerd om een jongeman als Elliott een kans te geven, maar tegelijkertijd miste ze Nathan te veel. Ze voelde in leegte in haar die niet zomaar zou verdwijnen door het hebben van een relatie. Een relatie die notabene niets voor haar zou betekenen.
De lente was in volle glorie, bladeren begonnen weer aan de bomen te groeien en vulde de lucht met een heerlijke geur. Hier en daar kon ze vogelnesten onderscheiden. Kayra had altijd al gevonden dat de lente een vredig seizoen was. Alle jonge beesten, de eerste zonnestralen die haar lichaam weer verwarmde. Als ze moest kiezen, kon ze met zekerheid zeggen dat het haar favoriete seizoen was.
Met een ruwe klap werd Kayra tegen de boom gedrukt. Kort werd het zwart voor haar ogen en kreeg ze geen lucht, maar toen ze haar ogen opende, had ze het gevoel dat ze hallucineerde.
‘Nathan?’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het bezitten van emoties was hetgeen wat Nathan op de grond had gehouden. Zijn lieve, verzorgende karakter had er voor willen zorgen dat Nathan niemand pijn zou doen, dat er geen mensen gewond zouden raken door zijn toedoen. Door het verbannen van elk greintje gevoel wat hij ooit had gehad, was Nathan een compleet andere vampier geworden. Het deed hem niets meer. De pijn, het geschreeuw. Zelfs de dingen die Dane tegen hem zei, kwamen maar half binnen. Het boeide Nathan niet meer of hij een grote mond opzette, of dat hij niet luisterde. Het maakte hem niet uit dat er nu bloed aan zijn handen kleefde. Niets leek er nog te toe doen sinds hij zijn gevoelens diep weg had gedrukt en hij zijn menselijkheid kwijt was geraakt.
De ring die hem in het zonlicht liet lopen, zorgde ervoor dat hij op klaarlichte dag kon jagen. Dane had hem al meerdere keren gewaarschuwd. Hij moest geen sporen achter laten, straks werd hij nog ontdekt. Als hij iemand niet doodde, moest hij zorgen dat diegene er niets meer van zou herinneren. Nu kwam het nauwelijks nog voor dat Nathan niet meteen al het bloed uit iemand haar lichaam, want hij had wel degelijk de voorkeur voor vrouwen, zoog. Dat hij misschien sporen van een vampier achter liet, deed hem echter vrij weinig. Nathan benoemde vaak dat als Dane niet over Kayra was begonnen, hij nooit zijn gevoelens uit had gezet en dat het dus in feite Dane zijn eigen schuld was als ze betrapt zouden worden. Iets waar Daneyon niet echt blij mee leek te zijn, maar wederom deed het Nathan niets wat zijn leider van zijn acties vond. Daarnaast merkte Nathan ook dat, ondanks alles, Dane hem prefereerde in de staat zoals hij nu was. Een echte vampier, eentje die zonder twijfel aanviel.
Dat was ook precies wat hij had willen doen toen hij het meisje van achteren had gezien. Het hout in haar armen, haar glanzende, bruine haren. Diep van binnen wist Nathan dat hij een type had. Ergens, ver verstopt onder zijn begraven gevoelens, lag de hunkering naar Kayra, naar zijn beste vriendin en zijn maatje en zo zocht hij zijn prooien ook uit. Meisjes van haar leeftijd, met dezelfde donkere lokken.
Toen het meisje was gebukt om een nieuw stuk hout te pakken en toe te voegen aan de collectie die ze al in haar armen droeg, was Nathan op haar af gewend. Met een harde klap had hij haar tegen de boom aan geduwd, zijn tanden klaar in de aanslag om al haar bloed uit haar slanke lijf te zuigen.
Hij werd echter tegen gehouden door zijn naam die zachtjes over haar lippen rolde, het gebrek aan adem duidelijk.
Nee, dacht Nathan eerst bij zichzelf. Het was onmogelijk. Dit meisje, deze jonge vrouw, kon onmogelijk Kayra zijn. Toch had haar stem wel zo geklonken. Het was precies haar stem geweest, zoals ze altijd zijn naam had gezegd. Maar dat was onmogelijk. Kayra was verbrand op de brandstapel, dat had Dane hem verteld.
Toch stond ze er. Met dezelfde bruine ogen, dezelfde donkere haren. Toch was er iets anders aan haar. Ze was schoner, verzorgder. Heel even hoopte Nathan dat dit iemand was die echt op haar leek, een toevallige verschijning, maar toen hij haar in de ogen keek, wist hij zeker dat het Kayra was.
Heel even leek zijn gevoel naar boven te drijven. Kayra was niet dood. Hij had haar niet gefaald, tenminste niet zo erg dat hij haar dood had laten gaan zonder haar te helpen. Ze liep nog steeds rond op deze aarde en Nathan had haar, besefte hij nu, nog steeds straks tegen een boom aangedrukt.
‘Kayra,’ sprak hij zacht, maar minder blij dan dat hij zou hebben geklonken als hij zijn gevoelens nog had gehad.
Hij zette een stap naar achteren, zodat Kayra los kwam van zijn greep. Ergens, diep van binnen deed het hem wel iets. Kayra was niet dood, wat betekende dat Dane tegen hem had gelogen. Ergens wilde hij terug naar de man om hem aan stukken te rijgen, zo boos zou hij kunnen zijn. Aan de andere kant wilde hij Kayra in zijn armen nemen, zo blij omdat ze alsnog voor hem stond. Toch was er nog een groot deel van hem dat hem dwong om er niets om te geven dat Kayra nu voor hem stond.
‘Je moet hier niet in de buurt zijn,’ vertelde hij haar. ‘Het is gevaarlijk hier.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Die blik. Ze had het eerder gezien, een beeld dat ze nooit uit haar geheugen zou krijgen. Het was de blik die ze had gezien op de dag dat ze Leah bezocht had. Onderweg naar huis had ze gezien hoe een klein jongetje vermoord werd door een jongeman met precies dezelfde blik als Nathan. Donkere ogen, opgezwollen aderen en hoektanden die scherp genoeg waren om door iemands huid heen te boren. En het had erop geleken dat Nathan dit bij haar had willen doen, tot hij zag dat zij het was.
Een waarschuwing verliet zijn lippen en ze kon zien dat hij in conflict zat. Zijn ogen keken haar bezorgd aan, maar zijn blik en stem klonken eerder geërgerd. Ineens kreeg ze spijt van haar keuze. Ze had bij hem langs moeten gaan, al was het alleen maar om te controleren hoe het met hem ging. Maar in plaats daarvan was ze gevlucht en had ze hem in de steek gelaten.
Ze plaatste haar hand op zijn wang, waarna hij zijn gezicht afwende. ‘Wat is er gebeurd?’
Nathan zette een stap naar achter en keek wat twijfelachtig naar de grond. Alsof hij aan het afwegen was wat hij moest doen. Ondanks dat Kayra hem het liefste in de armen viel, bleef ze op afstand. Niet omdat ze bang was, maar omdat ze het idee had dat hij de ruimte nodig was. Er was iets gebeurd en het had hem veranderd.
Zijn blik ontmoette de hare, maar hij was killer deze keer. ‘Je moet gaan.’
En met die woorden verdween hij. Niet dat hij zich omdraaide en rustig wegliep, maar hij verdween. Alsof hij er nooit had gestaan.
Het was alsof ze hem opnieuw moest verliezen. Alsof ze opnieuw moest verwerken dat hij weg was. Er was zelfs een klein stemmetje in haar hoofd die vertelde dat ze het zich verbeelde, dat hij in haar hoofd zat. Maar dat was iets wat ze weigerde te geloven.
Ze dacht aan zijn waarschuwing. Ze was al een keer koppig genoeg geweest om een waarschuwing te negeren en daardoor was ze in de kerkers beland. En toch luisterde ze niet naar zijn waarschuwing. In plaats daarvan, besloot ze hem op te zoeken, ook al had ze geen idee waar ze moest beginnen.
Instinctief liep ze een willekeurige richting op, geen idee hebbende waar het haar zou brengen. Ondanks dat ze al enkele tijd in de herberg verbleef, kende ze de omgeving niet goed genoeg om te weten waar Nathan mogelijk heen kon zijn gegaan. Het verontruste haar hem zo gezien te hebben. Hij leek van streek, maar het leek tegelijkertijd alsof hij zichzelf groot moest houden. Ze kon zijn waarschuwing niet opvolgen, gewoonweg omdat ze zich zorgen om hem maakte. En ergens was er ook een egoïstische stem die hem niet wilde missen. De dagen zonder hem waren zwaar geweest, niet alleen omdat ze slecht behandeld werd, maar ook omdat ze het miste om met hem te praten. Ze had het gemist om iemand te vertellen hoe haar dag was. Ze had het gemist dat iemand naar haar omkeek en zich over haar bekommerde. Ze had het gemist om zijn verhalen te horen. Ze had het gemist hoe hij haar handen vastpakte in een poging ze op te warmen. Ze had het gevoel van warmte gemist, de warmte die ze van binnen ervoer wanneer ze zijn glimlach zag…
Was dat wat liefde was? Was dat hoe een mens zich voelde als ze spraken over ‘de ware’?
Minuten veranderden in uren. Kayra bevond zich ergens in het bos, zonder goed te weten waar het precies was. De weg terug naar de herberg zou haar enige moeite kosten. Het begon al lichtjes te schemeren en ergens was het niet onverstandig om terug te gaan naar de herberg. Aan de andere kant wilde ze niet opgeven, ondanks dat de kans klein was dat ze hem misschien wel nooit weer zou zien. Voor hetzelfde geldt was hij gewoon een hallucinatie geweest.
Weifelend keek Kayra naar het pad dat achter haar lag. Wilde ze terug naar het veilige leventje of wilde ze dat op het spel zetten zodat ze kon zijn bij de persoon om wie ze het meest gaf? De keuze was simpel.
Inmiddels was het donker en haar richtingsbesef was volledig verdwenen. Toch bleef ze stug doorlopen. Het was stil in het bos. Enkel de wind die door de blaadjes waaiden waren duidelijk hoorbaar. Zelfs de vogels waren stil.
En ineens zag ze het. Een houten huisje in de verte. Gevolgd door nog enkele andere kleine hutjes. Het zag er verlaten uit. Gaten zaten in de muur en ramen waren ingeslagen. Een klein verlaten dorpje, al was het amper een dorpje te noemen. Geïntrigeerd door de hutjes, liep ze er in een traag tempo op af. Op dit soort momenten miste ze het om een wapen te bemachtigen. Ze voelde zich volstrekt weerloos.
Kayra stapte op een van de veranda’s die kraakte onder haar gewicht. Voorzichtig opende ze deur, die kreunde onder de beweging. In het huis was het donker en stoffig, met spinnenrag verstopt in elke hoek. Maar dat was niet waar ze haar aandacht op richtte. Nathan zat op een houten krukje, met zijn gezicht in zijn handen.
‘Ik had je gewaarschuwd,’ was het enige dat hij zei, zonder op te kijken.
Kayra sloot de deur en keek Nathan bezorgd aan. ‘Wat is er gebeurd?’
Iets in haar vraag had hem geïrriteerd, waardoor hij gefrustreerd overeind kwam en waarbij de kruk achteroverviel. ‘Er is niks gebeurd, totdat jij opdook. Laat me gewoon met rust, ik heb je hulp niet nodig!’ Zijn stem klonk hard en kil, maar ze wist dat er iets was. De verwarring in zijn blik toen ze zijn naam uit had gesproken had het verraden.
En ineens leek het simpel. Zonder er verder over na te denken liep ze op hem af en legde ze haar lippen op de zijne.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Weg, dat was wat hij had gewild. Weg van haar, weg van iedereen die hem voor had gelogen. Het was dan wel niet Kayra haar schuld, maar het zien van haar verschijning was iets wat Nathan alleen moest verwerken. Tegelijkertijd had hij haar in veiligheid willen brengen. Hij was niet de enige vampier die ronddwaalde in dit gebied en hij zou zichzelf niet kunnen vergeven als er iets met Kayra zou gebeuren. Of zijn gevoelens nou uit stonden of niet.
Er was één persoon op wie hij woedend was. Dane. De man had hem voorgelogen, expres. Hij had overduidelijk geweten dat Nathan en Kayra een geschiedenis hadden, dat Nathan meer om haar had gegeven dan wie dan ook. Misschien zelfs meer dan om zijn zusje, maar dat was een andere soort liefde. Nathan had altijd gedacht dat zijn beste vriendin weg was gegaan, was vertrokken. Toen Dane hem had verteld dat het meisje was verbrand op de brandstapel had het verdriet en de rouw hem zo overweldigd dat hij niet meer had willen voelen. Nu voelde hij wel degelijk iets. Woede, zelfs een neiging naar wraak gericht op degene die hem zo had voorgelogen. Kayra was er nog, in al haar eigenwijze glorie, want Nathan had haar aan horen komen, zelfs na alle uren die hij in het huisje had gezeten.
Gefrustreerd door haar bezoek en haar eigenwijsheid had hij naar haar geschreeuwd, diep van binnen wetende dat hij niets liever wilde dat hij op haar af wilde lopen om haar in zijn armen te sluiten, maar iets in hem hield hem tegen. De boosheid op Dane, de verwondering dat ze nog leefde, het hongerige gevoel dat door zijn hele lichaam trok, de angst dat hij Kayra iets aan zou doen. Alles raakte verwikkeld in elkaar, waardoor het moeilijker werd om zijn gevoelens van elkaar te scheiden en uiteindelijk uitte hij het in woede en frustratie.
Kayra draaide zich niet om op zijn woorden. Sterker nog, ze deed alles waarvan Nathan had verwacht dat ze het nooit zou doen. Vastberaden was ze naar hem toe gelopen, het doel in haar ogen zichtbaar. Zonder twijfel waren haar lippen op die van hem beland en op dat moment leken alle overgebleven gevoelens van Nathan los te komen. Alles kwam naar boven, vechtend om het eerste gevoel te zijn dat hem volledig zou bereiken. Ondertussen lagen Kayra haar lippen zo vastberaden op die van hem dat Nathan ze niet meer kon negeren.
Voor heel even leek alle woede, bezorgdheid en angst van hem af te glijden en gaf hij zich toe aan haar zoen. Hij kon zich nog herinneren hoe de kussen van Charlotte hadden gevoeld. Hoe lief en voorzichtig ze ook waren geweest, het was nooit zoals dit geweest. Nog nooit had een zoen Nathan zo diep mee kunnen trekken. Nog nooit had hij het warme gevoel door zijn lichaam voelen trekken zoals het nu deed, opzoek naar de perfecte plek om zich ergens te nestelen.
Hij had nooit gedacht dat hij Kayra ooit nog zou zien. In zijn gedachten was ze dood geweest, haar huid verbrand en verkoold. Een beeld waar hij liever niet aan had willen denken, maar het was enkel een verzonnen beeld geweest. Eentje die er door Dane was geplaatst, want Kayra stond in zijn armen. Hij voelde haar warmte, hij kon haar hart haren kloppen. Hij kon zelfs haar bloed ruiken.
Hoe langer hun lippen verwikkeld waren in een verlangende kus, hoe harder hij hart van Kayra voelde kloppen. Met zijn handen trok hij haar dichter tegen zich aan, hopend dat hij het verlangende gevoel wat hij nu had, kon stillen. Het verlangende gevoel bleek echter alleen maar erger te worden. Hoe erg Nathan zich ook probeerde te focussen op Kayra, op het goede, merkte hij dat het branderige verlangen in zijn lichaam niet her verlangen was om Kayra te zoenen, maar dat er nog iets anders achter zat. Hij wilde haar dichtbij hebben omdat hij haar bloed kon ruiken, omdat hij zo zonder moeite zijn tanden in haar nek zou kunnen zetten, maar dan zou hij haar bijten en er was iets wat hem tegen probeerde te houden om dat te doen. Misschien was het zijn liefde voor haar, maar tegelijkertijd leek het zijn honger alleen maar te versterken.
Met alle wilskracht die hij had, maakte hij zich los van Kayra en zette hij snel een paar stappen naar achteren. ‘Kayra… Ik kan het niet.’ Met één oogopslag op Kayra wist hij dat hij zichzelf niet kon vertrouwen. Haar geur leek nog in zijn neus te hangen, haar smaak nog aan zijn lippen. Hij voelde zijn hoektanden groeien en draaide zich bewust weg van het meisje dat hem zojuist had gezoend.
Nog steeds overspoelden zijn gevoelens hem. Angst, lust, de honger die hij voelde. Het waren andere gevoelens dan een paar minuten geleden, maar minstens net zo erg.
Nathan kon zijn eigen weerspiegeling zien in de donkere ramen. Aderen onder zijn ogen, hoektanden die maar al te graag ergens in wilden bijten. En achter hem, achter hem stond Kayra. Mooier, maar ook bezorgder dan dat ze ooit was geweest.
‘Je moet gaan,’ vertelde hij nog een keer. Minder gefrustreerd en boos dan de vorige keer, maar diep van binnen nog net zo angstig.
‘Nathan,’ sprak Kayra. Ze liep voorzichtig op hem af, maar er was een zekere hint van zekerheid in haar houding. Ze legde haar hand op zijn schouder. ‘Ik ga nergens heen. Ik heb uren gelopen om je te vinden en ik ga niet weg voordat ik weet wat er met je gebeurd is.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De seconden die volgden, leken elk een eeuwigheid te duren. De stilte was drukkend en ongemakkelijk. Een angstig gevoel bekroop haar, maar niet om het monster wat hij was. Maar een angst om de woorden die hij uit zou spreken. Woorden die een grote verandering gebracht had in het leven van Nathan. Ze kon enkel hopen dat haar vermoeden niet klopte. Als het klopte, dan kon ze zich niet voorstellen hoe Nathan zich gevoeld moest hebben de afgelopen tijd.
Kayra kon zijn gezicht zien in de weerspiegeling van het raam. Ze zag de twijfel in zijn blik, het gevecht met zichzelf. Uiteindelijk sloeg hij zijn ogen neer en spande zijn rug zich aan. Alsof het hem pijn en moeite kostte om de woorden uit te spreken. Alsof hij zichzelf in moest houden niet in te storten.
‘Ze is weg.’ Zijn stem klonk zo zacht, dat ze het amper hoorde. ‘Dood.’
Kippenvel trok over haar lichaam. Het zat er al zo lang aan te komen en toch was er al die tijd hoop geweest dat ze het zou overleven. Kayra dacht terug aan de enige herinnering die ze aan het kleine meisje had, maar die ene herinnering was genoeg geweest om van het meisje te gaan houden.
Het liefst zou ze hem troosten, maar ze had geen idee hoe. De woorden “dat spijt me heel erg” of “wat erg voor je” leken ongepast. Een omhelzing leek haar een nog slechter idee, helemaal na de zoen die pas geweest was. Een zoen die een verlangen omhoog had geroepen waarvan ze niet eens wist dat ze die ooit gehad had. Pas toen hun lippen verzegeld waren, begreep ze de liefde waarin iedereen over zong in liederen, waar alle verhalen op gebaseerd waren. In het begin leek Nathan er net zo van genoten te hebben als zij, maar het moment daarna had hij een afstand genomen die haar eraan liet twijfelen.
Opnieuw was er een stilte gevallen, eentje die nog pijnlijker en fragieler aanvoelde dan de vorige. Uiteindelijk was het Nathan die de stilte doorbrak. ‘Die avond verloren mijn ouders niet alleen hun dochter, maar ook hun zoon.’
Nathan had zijn blik nog altijd op de grond voor zich gericht. De pijn was van zijn gezicht af te lezen, ondanks dat hij zo zijn best leek te doen het te verbergen. ‘Die avond ben ik vermoord.’
Een misselijke golf overviel haar. Hij was vermoord? Kayra voelde zich nog schuldiger dan voorheen. Niet alleen had ze Nathan achtergelaten, maar ze had niet eens door gehad dat hij was overleden. Sterker nog, ze had zich niet eens kunnen indenken dat die optie mogelijk was. Ondanks alle moorden in het dorp, had ze nooit gedacht dat Nathan zou volgen. Maar, wat was hij nu dan? Een geest die tot haar sprak? Een hallucinatie?
Nathan draaide zich naar haar om en opnieuw zag ze zijn opgezwollen aders. Zijn hoektanden die uitstaken. Zijn ogen die een bloedlustige kleur hadden aangenomen. ‘Ik ben een Vampier, Kayra. Ik werd wakker als een monster.’
Een Vampier. Ze kende naam, ze had er ooit van gehoord in een van de griezelverhalen die Podrick haar vertelde als klein meisje, maar nooit had ze gedacht dat het echt bestond. Als ze het zich goed herinnerde, waren het overleden mensen die wakker werden met een eeuwig verlangen naar bloed. Mensenbloed. Kayra herinnerde zich de man die ze in het dorp had ontmoet, die het kleine jongetje vermoord had. Zijn aders waren net zo opgezwollen geweest. Was hij ook een Vampier? Waren alle moorden in het dorp van een Vampier geweest?
Nathan wendde zijn blik af en leek te vechten tegen de honger. Zijn bloeddorstige blik flikkerde, alsof hij het probeerde weg te drukken maar de honger het niet toestond. ‘Het is tijd dat je gaat.’
Nu pas besefte Kayra zich dat ze in al die tijd niks gezegd had. Geen een geruststellende reactie. En nog steeds leek haar mond verzegeld. Ze kon de juiste woorden niet vinden en haar adem stokte in haar keel. In plaats daarvan schudde ze haar hoofd en liep ze in een traag tempo op de jonge Vampier af. De Vampier die ooit haar beste vriend was. Een jongeman die ze als veel meer dan een vriend was gaan zien. Kayra bleef vlak voor hem stilstaan. Nathan had zijn ogen gesloten en leek nog harder te vechten tegen het verlangen van haar bloed. Ondanks dat ze zijn geworstel kon zien, hield het haar niet tegen. Kayra legde haar hoofd tegen zijn schouder, schoof haar armen langs zijn zij om vervolgens zacht met haar hand over zijn rug te strijken. Ze sloot haar ogen en probeerde haar stem zo stabiel mogelijk te laten klinken.
‘Ik heb je gemist,’ fluisterde ze. ‘En ik ben niet van plan je nog een keer te verliezen.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Kayra wilde hem niet alleen laten. Ze had het tegenovergestelde gedaan van wat hij aan haar had gevraagd. Ze was naar hem toe gekomen, had zelfs haar armen om hem heen geslagen. Ze was niet bang. Nathan wist niet of hij haar dapper moest vinden, of juist naïef. Misschien was het antwoord wel een beetje van beide. Kayra dacht dat hij haar geen pijn zou doen, dat hij niet het monster was waar hij zichzelf voor aan zag. Zij zag hem nog altijd als de onschuldige jongen die haar had willen helpen toen hij had gezien dat ze gewond was geweest. Als hij haar tegen gekomen was in de toestand waarin hij nu verkeerde, had hij haar zonder twijfel aangevallen. De jongen die Kayra had leren kennen en de jongen die nu tegenover haar stond, waren twee compleet verschillende persoonlijkheden.
Een deel van Nathan wilde alles aan Kayra vertellen. Hij wilde zijn gezicht verstoppen in haar warme hals en al zijn gevoelens laten gaan. Hij wilde huilen om Leah, maar ook om het feit dat Kayra weer voor hem stond. Hij wilde schreeuwen om wat Dane hem had verteld, hij wilde zelfs boos worden omdat hij zelf zo naïef was geweest om hem te geloven. Hij kon echter geen van alle genoemde opties uitvoeren, wetende dat als hij te dicht bij Kayra zou komen, zijn honger naar haar bloed alleen maar versterkt zou worden.
En toch, duwde hij haar niet weg. Ondanks dat zijn hoofd hem vertelde dat het beter zou zijn als Kayra zou vertrekken, als ze hem achter zou laten, wilde een deel van hem niets liever dan haar bij zich houden. Ze zouden samen kunnen vluchten, maar het leek erop dat Kayra nu een goed leven voor haarzelf had opgebouwd. Nathan zou dat nooit willen laten verpesten door het monster wat er nu in hem schuilde.
Er was nog zoveel wat hij aan Kayra wilde vertellen. Hij wilde vertellen over hoe hij zijn dagen als vampier door was gekomen, over de groep waar hij nu bij zat. Maar bij die verhalen kwam ook een hoop schaamte. Hij had zijn eigen gevoelens niet aan gekund toen hij te horen had gekregen dat Kayra was verbrand op de stapel en zonder er goed over na te denken, had hij zijn gevoelens de rug toegekeerd. Hij had van mensen gedronken, hen vermoord. Bij die gedachte alleen al overspoelde de schuld hem. Als Kayra zou weten wat hij in zijn donkerste dagen had gedaan, zou ze dan nog steeds beweren dat ze hem niet nog een keer zou willen verliezen?
Voorzichtig sloot hij zijn armen rond haar lichaam. Onder zijn sterke aanraking leek ze nog steeds fragiel, maar Nathan kon voelen dat er meer vlees op haar botten zat. Toch rook ze nog steeds zoals Kayra, naar het meisje dat overleefde in het bos en haar eigen vuurtjes maakte. Wat hem er aan deed herinneren dat hij haar ook ontzettend had gemist.
‘Ik heb jou ook gemist,’ fluisterde hij haar toe. ‘Maar het is anders nu, Kayra.’
‘Ik zie niet in waarom het nu anders is. Je bent nog steeds de Nathan die ik mij herinner.’
Nathan schudde spijtig zijn hoofd. Het deed hem diep van binnen goed dat Kayra nog wilde geloven dat hij te redden was, maar hij wist zelf wel beter. ‘Dat ben ik niet. Die Nathan is overleden op dezelfde dag als zijn zusje.’
Kayra leek hem echter niet te geloven. ‘Het maakt me niet uit, Nathan. Ik heb je teveel gemist om je nu zomaar te laten gaan.’
Als Kayra eens wist hoe erg hij zich had gevoeld toen hij had gedacht dat ze weg was geveegd van de aarde.
‘Ik zou niet weten hoe ik bij je in de buurt kan zijn zonder dat ik bang ben dat ik je iets aan doe,’ bekende Nathan haar. Nu hij wist dat Kayra in leven was, wilde hij dat ook zo houden. Hij vertrouwde zichzelf al niet, maar zijn groepsgenoten en Dane waren nog vele malen erger.
Nathan wende zijn gezicht af. Hij durfde Kayra niet aan te kijken, want hij wist dat hij uiteindelijk zou vallen voor de bijzondere blik in haar bruine ogen.
‘Kunnen we het niet proberen? Dan zoeken we gaande weg wel uit hoe we er mee om moeten gaan.’
Normaal gesproken had Nathan er meteen ja op geantwoord. Natuurlijk wilde hij bij Kayra in de buurt zijn, hij wilde met haar praten over hoe het met haar ging, waar ze zich nu bevond en wat haar plannen waren, maar hoe kon hij dat met haar bespreken als hij zijn eigen gevoelens niet kon bedwingen? Hij had mensenbloed geproefd en het was nu moeilijker dan ooit om de drang te weerstaan.
‘Ik zou niets liever willen… Maar ik ben bang, Kayra. Ik wil je niets aandoen.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
De hoop begon haar steeds meer in de schoenen te zakken. De jongen leek zichzelf niet te vertrouwen in haar buurt, hij was bang dat hij haar elk moment iets aan kon doen. En ondanks dat Kayra haar best deed hem te overtuigen, leek hij niet van mening te veranderen. Was dit afscheid? Nee. Dat mocht ze niet laten gebeuren.
‘Vertel me hoe het is,’ zei ze vastberaden. ‘Ik kan je niet helpen als ik niet weet hoe je je voelt.’
Kayra had de term vaker gehoord, een Vampier, maar kon zich niet goed herinneren wat het precies inhield. Het waren bloeddorstige wezens, maar veel verder dan dat kwam ze niet. Ze wist niet hoe ze ontstonden, wat ervoor nodig was geweest om Nathan in een monster te veranderen. Ze had geen idee hoe het voelde, wat er door hem heen ging en wat er nodig was om hem te kunnen helpen. En er was niets liever dat ze deed dan hem helpen. Hem nog een keer verliezen zou haar breken. Niet de dagenlange verwaarlozing of de zweepslagen, maar het verlies van Nathan was hetgeen wat haar zou verscheuren.
Nathan schudde zijn hoofd. ‘Dat kan ik niet.’
De woorden die haar lippen vormden, waren zacht. Bijna onhoorbaar. Ze betwijfelde of hij het überhaupt zou horen, maar zijn reactie vertelde meer dan genoeg. ‘Of wil je het gewoon niet?’ Ze kon niet geloven dat ze die woorden hardop uitgesproken had, dat ze die twijfel echt had. Als er een iemand was die alles voor haar over had, dan was het Nathan. En toch kon ze de twijfel binnen haar niet tegenhouden. Nathan leek niet open te staan voor de oplossingen die ze opperde, alsof hij het risico niet durfde te nemen. En was dat omdat hij haar geen kwaad wilde doen of omdat hij gewoonweg genoeg van haar had.
‘Wat? Kayra, nee…’ Nathan leek dichterbij te willen komen, maar zijn gezicht veranderde, waardoor hij direct weer achteruitdeinsde. ‘Kijk naar me,’ fluisterde hij. ‘Ik ben een monster.’
Kayra had haar blik op de grond gericht en slikte moeizaam. ‘Ik heb je nodig,’ zei ze nog zachter dan hij.
Aarzelend keek Kayra omhoog en ze herkende de zorgzame glimlach die Nathan haar meer dan genoeg keren geschonken had. ‘Niet waar, Kayra. Je bent sterk genoeg om voor jezelf te zorgen.’ Iets in hem was anders. De angst die hij net getoond had, was nu veranderd in iets anders en Kayra kon haar vinger er niet op leggen wat het was. Het was… Het was alsof hij een knoop door gehakt had. Alsof hij wist wat hij nu moest doen. Voorzichtig kwam hij dichterbij en even had Kayra het idee dat hij over gehaald was, dat hij het een kans wilde geven.
‘Je hebt mij niet nodig om gelukkig te zijn, Kay.’ Hij bleef vlak voor haar stilstaan en hij legde zijn handen op haar gezicht. ‘We kunnen elkaar niet meer zien.’
Die woorden sneden in haar lichaam als een vlijmscherp mes. Alle wonden die ze in haar leven opgelopen was, leken niks bij de pijn die deze woorden met zich meebrachten. Maar nog voor ze een reactie kon geven, veranderde er iets. Zijn woorden die volgden hadden een hypnotiserende werking. Zijn stem klonk zorgzaam en warm, en verlichtten de pijn die ze daarvoor nog gevoeld had.
‘Ik wil dat je onze ontmoeting vergeet. Je hebt mij hier nooit gezien, noch weet je wat ik ben. Je bent het bos in gegaan om hout te verzamelen en vervolgens ben je verdwaald geraakt.’ Zijn stem stopte. Kort twijfelde hij, waarna hij zijn verhaal vervolgde. ‘We hebben elkaar voor het laatst gezien in het dorp. Je kwam langs bij ons huis, we hebben samen over Leah gepraat en nog voor de zon onderging, ben je vertrokken om een beter en gelukkig leven te leiden. En dat is ook precies wat je gaat doen. Je gaat een gelukkig leven tegemoet. Eentje vol vriendschap, liefde en geluk. Je zal zo nu en dan terugdenken aan mij, maar enkel aan de goede vriendschap die we ooit hadden. Je zal niet naar me opzoek gaan, behalve zo nu en dan in je herinneringen.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Luttele seconden nadat hij zijn woorden had uitgesproken, was hij verdwenen. Het had hem pijn gedaan om te weten dat dit, voor nu, de laatste keer zou zijn dat hij Kayra zou zien. Het deed hem nog meer pijn dat hij zijn manipulatie op haar had uitgeoefend. Hij had een valse herinnering in haar hersenen geplant, maar Nathan probeerde zichzelf te overtuigen dat dit beter was. Ze kon hem beter herinneren als een goede vriend die ze ooit had gehad, dan het monster dat nu voor haar had gestaan. Zij kon hem misschien niet nog een keer verliezen, maar hij zou niet met zichzelf kunnen leven als hij de oorzaak zou zijn van dat verlies.
Hij reisde ver. Terug naar Dane ging hij niet, bang voor wat er zou gebeuren als zijn woede naar boven zou komen drijven. Een oude, sterke vampier zoals Daneyon zou hij niet aan kunnen, maar Nathan kende zijn eigen kracht en reacties niet. Daarnaast had hij geen bezittingen. Alleen de ring die er voor zorgde dat hij zich kon bevinden in het daglicht, maar die droeg hij al enkele weken rond zijn hals.
Nathan trok zich niets aan van de dagen die aan hem voorbij gingen. Zo nu en dan stopte hij om te rusten, maar veel meer dan een paar uur nam dat niet in beslag. Hij probeerde zijn oude patroon weer op te vakken: het voeden via dieren in plaats van mensen. Hij voelde zich immers nog steeds schuldig over de moorden die hij had begaan. Hij merkte echter dat het voor hem moeilijker was geworden om vol te raken aan het bloed van meerdere herten of andere, grote dieren. De hunkering naar het mensenbloed bleef rondspoken in zijn lichaam en er waren verscheidene keren dat Nathan zich er aan toe had gegeven. Na zeven keer het leven van een mens te hebben beroofd, en vele uren dat hij zich daar schuldig over had gevoeld, was het hem gelukt om te stoppen, zijn slachtoffers te helen en het hen te laten vergeten.
---
Drie maanden waren voorbij gegaan. Hoe langer, en verder, Nathan weg was geweest van Kayra, hoe meer hij zich had beseft dat hij de ruimte nodig had gehad. Hij had verschillende gevoelens moeten verwerken, waaronder de dood van zijn zusje. Die had hij, sinds hij een vampier was geworden, onderdruk. Genegeerd, als het ware. Daarna hadden zijn gevoelens uit gestaan, waardoor het hem niks meer had gedaan en toen zijn gevoelens eenmaal weer naar boven waren komen drijven, had hij zich er verschrikkelijk om gevoeld. Hij had er nu, enigszins, vrede mee. Hij was nog steeds woedend op de dokter, maar Leah was weg en daar zou niemand nog iets aan kunnen veranderen.
De woede voor Dane had hij geprobeerd te verwerken in andere bezigheden. Lichamelijke beweging, het langzaam terugkeren naar de samenleving. Nathan was zich er van bewust dat hij voor Dane was gevlucht en dat er een grote kans bestond dat Dane naar hem opzoek was, maar Nathan probeerde zijn sporen altijd zo goed mogelijk uit te wissen, hopend dat Dane hem nooit zou vinden.
Ook had hij geprobeerd om zijn bloeddorst onder controle te krijgen. Gemakkelijk was het niet geweest en zelfs als er nu iemand voor hem zou staan met een kleine wond, zou hij de drang voelen om het bloed uit zijn of haar lichaam te zuigen, maar het ging beter. De drang overheerste niet meer en het was al een paar weken geleden dat hij voor het laatst iemand had vermoord. De methode om iemand te helen en het vervolgens te laten vergeten, werkte voor hem.
Er waren echter nog gevoelens die hij niet had kunnen verwerken. Al deze gevoelens hadden te maken met het meisje dat hij achter had gelaten: Kayra. Hij had gewild dat ze een gelukkig leven zou leiden en ergens hoopte hij met heel zijn hart dat dat ook hetgeen was waar zij zich nu mee bezighield. Dat ze gelukkig was, misschien wel een relatie had. Aan de andere kant wilde Nathan er niet eens aan denken dat er misschien iemand anders aan haar zijde zou staan.
Hij had vaak terug gedacht aan de zoen. Hoe intens hij was geweest, wat Kayra precies teweeg had willen brengen. Ze had hem willen laten zien dat hij geen monster was geweest. Dat zij niet bang voor hem zou kunnen zijn en dat hij hierin een voorbeeld zou moeten nemen. Nathan was echter van haar weggerend. Ondanks dat hij wist dat hij dit nodig had gehad, was de drang groter dan ooit om weer naar haar terug te keren.
Een paar dagen geleden was hij begonnen aan zijn terugreis. Hij was de vorige avond aangekomen bij het bos waar ze elkaar voor het laatst hadden gezien. In de nacht had hij de omgeving uitgekamd en uiteindelijk had hij geconcludeerd dat Kayra in de herberg had moeten zitten. Het was het enige huis wat binnen de loopafstand van een mens te vinden was. Omdat het echter midden in de nacht was geweest en er niet veel geluid was gekomen uit de herberg, had hij gewacht tot de volgende ochtend.
Veel had hij niet kunnen slapen. Hij had op een afstandje gewacht, zittend tegen een boom. De zon was opgekomen en hij kon, als hij zich goed concentreerde, horen wat er in de herberg afspeelde. Er waren al een aantal mensen wakker en hij was er niet zeker van, maar het leek alsof Kayra zich daar ook onder bevond.
‘Goedemorgen.’ Dat was haar stem, Nathan wist het zeker. Vanzelf kreeg hij een glimlach op zijn gezicht.
‘Goedemorgen, Hertje. Je ziet er mooi uit vandaag.’
Nathan slikte. De tweede stem was van een jongeman. Eentje die haar overduidelijk complimenteerde. Dit hoefde nog niets te betekenen, maar zijn onderbuikgevoel zei dat het dat wel deed.
‘Dankjewel.’ Haar stem klonk verlegen, maar er leek ook een glimlach te weerklinken in haar woorden. Niet veel later klonk het geluid van lippen die contact maakten met elkaar. ‘Maar met mooi alleen bak ik geen broden voor de gasten.’
Nathan voelde zijn humeur met elk woord wat Kayra sprak naar beneden zakken. Maanden geleden had hij haar gedwongen om een gelukkig leven op te zoeken, misschien zelfs verliefd te worden. Ze had zijn woorden opgevolgd. Misschien dat hij er toentertijd blij mee zou zijn geweest, maar nu voelde het verschrikkelijk.
Heel even dacht hij er over na om op te staan, zich om te draaien en nooit meer terug te komen, maar wat voor man zou hij zijn als hij de gevolgen van zijn acties niet eens onder ogen zou kunnen komen? Hij had dit zelf voor Kayra gewild en hij zou blij moeten zijn dat ze iemand had gevonden wie haar waardeerde om wie ze was, zonder dat hij zelf een gevaar voor haar was.
Hij probeerde al zijn moed bij elkaar te rapen, maar veel was er niet te vinden. Toch kwam hij overeind, klopte hij zijn kleding af en pakte zijn tas. In de maanden waarin hij weg was geweest, had hij toch een kleine verzameling aan spullen opgebouwd. Vervolgens gooide hij het hengsel van de tas over zijn rug en liep hij richting de herberg. De stemmen van Kayra en de jongeman werden steeds duidelijker, maar Nathan wilde er niet meer naar luisteren.
Met een klop op de deur maakte hij zich kenbaar. Vervolgens opende hij de deur van de herberg. De geur van versgebakken brood drong zijn neusgaten binnen, maar het deed Nathan niets in vergelijking met het zien van Kayra door de opening naar de keuken.
Kayra, wie omarmt werd door een blonde, jongeman terwijl ze samen deeg aan het kneden waren voor de eerder genoemde broden.

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het begon op de dag dat ze verdwaalde. Midden in de nacht had ze de weg teruggevonden naar de herberg. Allysin had haar begroet met een knuffel en Elliott had direct een deken over haar schouders gelegd. Het moment dat hij haar met een bezorgde blik een kom met soep gaf, was de eerste keer dat er een gevoel omhoog was komen borrelen. Tijdens haar reis had ze na kunnen denken over het gesprek wat ze die ochtend had gehad met Allysin. Ze had nooit op die manier naar de jongeman gekeken, maar vanaf die avond begon het langzaam te groeien.
Elliott had voorgesteld om haar de weg te wijzen in de omgeving, zodat ze niet nog eens zou verdwalen. Tijdens hun wandelingen, leerden ze elkaar steeds beter kennen. Het was vooral Elliott die verhalen vertelde en ze genoot van zijn verhalen. Op een dag had hij haar littekens op haar arm gezien en gevraagd hoe ze aan de wonden gekomen was. Dat was het moment dat Kayra vertelde dat ze voor lange tijd voor haarzelf had moeten zorgen. Dat ze met een pijl en boog het bos in trok om haarzelf te voorzien van eten. Dat idee had hem niet helemaal aangestaan. Hij had haar met een bezorgde blik aangekeken en een van haar bruine plukken achter haar oor verstopt, waarna hij haar verzekerde dat ze nu in veiligheid was. Dat ze mocht blijven zolang ze wilde.
Pas na een anderhalve week, gebeurde het. Opnieuw waren ze samen het bos in gegaan. Op een gegeven moment begonnen ze te stoeien, waardoor ze op de grond vielen. Iets wat eindigde in een zoen. Haar eerste zoen. Het was het begin van hun relatie.
Elliott was erg zorgzaam. Hij gaf haar regelmatig complimentjes en wist vaak genoeg een glimlach op haar gezicht te toveren. En toch dwaalden haar gedachten soms af naar de jongeman van wie ze een tijd geleden afscheid had genomen. Het was beter zo, maar ze miste haar beste vriend nog altijd. Ondanks dat Elliott veel voor haar deed, leek hij haar achtergrond niet geheel te begrijpen. Niet zoals Nathan het begrepen had. Hij had haar gezien op haar meest kwetsbare momenten. Hij was degene geweest die haar door de strenge winter had gebracht. Hij was het eerste lichtpuntje in haar leven geweest sinds tijden, en nu waren het slechts herinneringen.
Allysin vond het geweldig dat Kayra nu iets met haar broer had. De twee meiden konden het erg goed met elkaar vinden en Allysin leek het vooral leuk te vinden dat ze nu niet meer de enige vrouw in de herberg was. Al met al kon Kayra zeggen dat ze gelukkig was. Ze had een relatie, had een mooi onderdak en elke dag was er wel iets te doen. Toch voelde ze soms een leegte die ze niet wist te vullen en ook wist ze niet goed hoe ze dat voor elkaar moest krijgen.
Zijn armen hadden zich om haar heen geslagen, terwijl ze samen het deeg kneedde. Hij had een kus in tegen haar kaaklijn gedrukt.
Er werd driemaal op de deur geklopt.
‘We kunnen gaan picknicken? Het lijkt mooi weer te worden vandaag,’ opperde Elliott.
Kayra glimlachte. Elke dag was er wel iets wat ze samendeden, ondanks hun verplichtingen. ‘Lijkt me prima, ik moet alleen het beddengoed nog wassen van de kamers.’ Kayra keek over haar schouder naar de deuropening die leidde naar de voordeur en verstijfde bij het zien van de bezoeker. Ze kwam uit de armen van Elliott en veegde haar handen schoon aan een theedoek.
‘Nathan?’
Het was maanden geleden dat ze hem gesproken had en ze had niet verwacht hem ooit nog gezien. Het was puur toeval, want destijds had ze nog niet geweten dat ze naar de herberg zou gaan. Het was eigenlijk de bedoeling geweest om verder te reizen, maar vanwege haar honger had ze uiteindelijk een tussenstop moeten nemen in de herberg. Ze had nooit verwacht dat ze hier een relatie zou beginnen en ze hier langer dan een paar weken zou blijven. Nu leek zelfs haar toekomst hier te liggen.
Een vertederde glimlach verscheen op zijn gezicht, al lag er ook iets verdrietigs in zijn blik. ‘Kayra.’
Elliott kwam naast haar staan, legde een arm om haar middel en trok haar iets dichter tegen zich aan. ‘Jullie kennen elkaar?’
Kayra had nooit verteld over Nathan, het was iets wat ze liever voor zichzelf had gehouden. ‘Nathan heeft me heel erg geholpen in de vorige winter.’
Een vriendelijke, doch afstandelijke glimlach verscheen op Elliotts gezicht, waarna hij zijn hand uitstak naar de jongeman. ‘Een vriend van mijn vriendin is altijd welkom. Mijn naam is Elliot, aangenaam.’
Nathan schudde de hand van Elliott. ‘Nathan, aangenaam.’
‘Wat kunnen we voor je doen?’ vroeg Kayra.
‘Ik eh… ben op zoek naar een tijdelijke slaapplek.’
‘Dat is geen probleem, we hebben nog een kamer vrij. Enig idee hoe lang je blijft?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Geen idee, maar het zal niet lang zijn.’
‘Ik zal je naam op de lijst zetten.’
De vader van Elliott kwam binnen, waardoor Elliott haar losliet en een kus op haar slaap drukte. ‘Wij gaan even het bos in, ik zal jullie alleen laten. Zie ik je rond het middaguur voor een picknick?’
Kayra beantwoordde zijn vraag door een zachte kus. ‘Afgesproken,’ antwoordde ze glimlachend.
Zodra Elliott en zijn vader weg waren legde Kayra de theedoek terug op het aanrecht. Er was een vraag die haar het meest dwarszat, een vraag die haar meerdere keren had beziggehouden. ‘Hoe is het met Leah?’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Haar eerste vraag sneed reeds geheelde wonden binnen enkele seconden weer open. Nathan had haar maanden geleden wel degelijk verteld over de dood van zijn zusje, maar vlak daarna had hij die herinnering ook weer weg genomen. Iets wat hij ergens nog wel had geweten, maar hij had de vraag van Kayra niet verwacht en daardoor zakte zijn hart nog dieper in zijn schoenen. Zijn hart had immers al op de bodem van zijn zolen gelegen door het schouwspel van Kayra en de jongeman, genaamd Elliot.
‘Leah… Ze heeft het niet gehaald,’ zei Nathan verdrietig. Hij had de dood van zijn zusje misschien kunnen verwerken, maar dat maakte de pijn niet minder.
‘Nathan…’ Kayra leek niet goed te weten hoe ze er op moest reageren. Nathan kon zich nog herinneren hoe ze dat de vorige keer had gedaan. Ze had niets gezegd. Ze had enkel naar hem gestaard. Hij had geweten dat ze het erg had gevonden, dat ze terug had gedacht aan het meisje met wie ze vele verhalen had verzonnen, over paarse monsters met drie benen en vijf ogen. Leah was nergens bang voor geweest in haar fantasieën. Iets wat Kayra ook wist, en zelfs voor hun ontmoeting al had geweten. Daarom had ze het kleine meisje een totemdier cadeau gegeven
‘Het spijt me. Ik weet dat je nog hoop had voor haar.’ Nathan knikte kort. Hij had zeker hoop gehad, vooral toen de dokter er bij was gekomen. De dokter, die achteraf een vampier bleek te zijn. Nathan wist wel hoe het was gebeurd. Luke, de dokter, had Charlotte weten te manipuleren. Nathan had echter nooit begrepen waarom. Was het voor de lol geweest? Dwaalde deze vampier al zo lang rond op de aarde dat hij zich simpelweg verveelde en ging hij opzoek naar leedvermaak? Waarschijnlijk zou Nathan het nooit te weten komen.
Kayra kwam op hem afgelopen en ze gaf hem een knuffel, waarschijnlijk met de bedoeling om hem te troosten. Nathan liet zijn tas van zijn schouder glijden en omhelsde Kayra. Hij kon nog steeds haar hart voelen kloppen, haar bloed horen stromen, maar hij merkte dat het beter ging. Het voelde vertrouwd om de armen van Kayra om zich heen te hebben en diep van binnen was hij trots dat hij hier kon staan en dat hij het vertrouwen in zichzelf had om haar zo dichtbij te laten komen.
Kayra liet hem los, maar nam wel zijn handen vast. Vervolgens nam ze hem mee naar het zitgedeelte van de herberg. Het zag er behoorlijk knus uit, met alle kussens en de haard waar de stoelen en banken naar toe waren gericht.
Nathan nam plaats op de bank. Kayra ging naast hem zitten, net zo dichtbij als dat hij van haar gewend was. De blonde jongen, de man met wie ze een relatie had, leek haar niets te doen. Of misschien deed het haar net niet genoeg, maar Nathan moest toegeven dat hij het niet erg vond. Hij had er naar verlang om met Kayra te kunnen zitten en weer met haar te kunnen praten. Hij had echter niet nagedacht wat de gevolgen van zijn manipulatie zouden zijn geweest. De gevolgen die hij nu onder ogen kwam, vond hij alles behalve fijn.
‘Is Leah de reden dat je weg bent gegaan?’ vroeg Kayra zacht.
Nathan dacht na over zijn antwoord. Er waren meerdere factoren die er in mee hadden gespeeld. Hij was inderdaad weg gelopen van huis omdat hij zijn verdriet niet aan had gekund, maar hij was nooit terug gekeerd omdat Luke hem in een vampier had veranderd. Hij had daar niet kunnen zijn, en hij had al helemaal niet met Charlotte kunnen trouwen. Hij wist dat het met haar goed was gekomen. Ze had vast het sprookjeshuwelijk gekregen waar ze altijd al van had gedroomd, met een man wie oprecht evenveel van haar kon houden als zij van hem.
Pas toen besefte Nathan zich dat Kayra niet eens wist van Charlotte. Misschien was dat maar beter ook.
‘Deels,’ gaf Nathan eerlijk antwoord. Hij wilde er wel over praten, maar al te graag. Een deel van hem wilde zelfs aan Kayra laten zien dat hij ook gelukkig had kunnen zijn, maar Nathan wist dat hij zich nooit zo jaloers zou kunnen gedragen. Dat paste niet bij hem. Hij gunde Kayra het geluk wat ze nu had, zelfs als dat niet met hem was.
Kayra nam voorzichtig zijn hand vast. ‘Zal ik je anders je kamer laten zien? Dan kun je je wat opfrissen en misschien dat we straks dan nog kunnen praten?’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
‘En? Wat vind je?’
Nathan liet zijn tas op de grond zakken, terwijl hij de kamer binnen liep en de ruimte bekeek. Hij draaide zich naar haar om met de vriendelijke uitstraling die ze van hem gewend was.
‘Het is perfect.’
De kamer was niet groot, maar bood wel genoeg ruimte. Er zat een groot raam in, waardoor er veel licht was in de ruimte. Daarnaast was het knus aangekleed. De herberg was in goede staat en had enorm mooie ruimtes. Zelfs voor de rijkere mensen was het niet vervelend om in een van de kamers te verblijven.
Kayra prutste een beetje aan haar vingers en staarde er wat ongemakkelijk naar. Het was vreemd om hem weer tegenover haar te zien. Ze had afscheid van hem genomen en gedacht dat ze hem nooit weer zou zien. Ze vond het jammer, maar had het geaccepteerd. Pas nu hij weer voor haar stond besefte ze hoeveel ze hem gemist had. En toch wist ze dat er een nieuw afscheid zou komen.
‘Ik ga maar eens verder met het brood. Als je me nodig hebt, ik ben in de keuken.’
‘Wacht!’
Verbaasd keek ze hem aan. Zijn warme, donkerbruine ogen vingen haar blik. Hij hurkte bij zijn tas neer. ‘Voor ik het vergeet, ik heb nog iets voor je.’ Bij zijn laatste woorden keek hij kort omhoog. Een korte blik die haar een warm gevoel van binnen gaf. Hij haalde een klein voorwerp uit zijn tas, dat verwikkeld zat in een wit doek. Hij kwam weer overeind en gaf het aan haar. ‘Deze is voor jou.’
Met een verlegen glimlach nam ze het van hem aan, zonder te weten wat ze moest zeggen. Ze keek naar het object in haar handen. Ze had al een vaag onderbuikgevoel over wat het kon zijn en voorzichtig haalde ze het doek eraf. En ondanks dat haar onderbuikgevoel klopte, had ze nooit verwacht dat het uitgerekend dit exemplaar was. Kayra’s vingers gleden over het grof gemonteerde hout, waarna ze haar blik op Nathan vestigde.
‘Mijn dolk… Hoe kom je eraan?’
De laatste keer dat ze haar dolk gezien had, was de keer dat ze haar tweede slachtoffer maakte. Haar tweede moord. Terwijl haar arm bloedde als een gek, had ze de dolk met brute kracht in zijn lichaam geboord. Ze herinnerde zich hoe ze de dag erna in paniek raakte, omdat ze zich besefte waar ze de dolk achter had gelaten. Ze was bang geweest dat ze erachter zouden komen dat de dolk van haar was en ze om die reden opgepakt zou worden. Uiteindelijk bleek dat niet de reden geweest te zijn.
‘Ik heb het gevonden,’ zei hij, ‘en ik herkende het meteen.’
Opnieuw sloot ze de jongeman in haar armen. Voorzichtig weliswaar, vanwege de dolk die tussen haar vingers balanceerde. Opnieuw werd ze overspoeld door een warm gevoel toen zijn armen zich om haar lichaam bonden en haar dicht tegen zich aantrok.
‘Ik heb je gemist,’ fluisterde Kayra, waarna er een stilte volgde.

Het was best ongemakkelijk geweest. En tegelijkertijd was het enorm fijn. Nadat Kayra haar dolk had gekregen van Nathan, was ze verder gegaan met het bakken van brood, waarvan ze een klein deel mee had genomen naar de picknick met Elliott. Het was fijn om buiten in de frisse lucht te zijn, maar haar gedachten dwaalden continu af. Niet alleen naar Nathan, maar ook naar het jagen. Ze kon niet wachten om weer een keer het bos in te trekken. Helaas wist ze dat Elliott hier geen grote fan van was en daarom wist ze niet goed wat ze tegen hem moest zeggen. Ze betwijfelde sowieso of ze hem wel moest vertellen van haar dolk, maar liegen of verbergen voelde ook niet goed.
Kayra vouwde het doek waar ze op gezeten hadden op, terwijl Elliott de restjes in de mand stopte.
‘Hoe lang ken je hem al?’
Kayra keek wat verbaasd op. ‘Hm?’
‘Die jongen, Nathan. Hoe lang kennen jullie elkaar?’
Daar moest Kayra oprecht over nadenken. Het voelde alsof ze elkaar al van jongs af aan kenden, maar in werkelijkheid was het een stuk korter. ‘Ongeveer een jaar. Hoezo?’
Elliott haalde zijn schouders op. ‘En jullie waren alleen vrienden?’
Kayra staarde kort naar het opgevouwen doek en knikte. ‘Ja, maar hij was de eerste persoon die ik vertrouwde na…’ Ze had hem nooit het hele verhaal verteld, maar hij wist dat ze lang alleen had gewoond. Kayra kwam overeind en liep naar hem toe. Ze drukte een kus op zijn lippen en legde een hand op zijn wang. ‘Is er iets?’
Elliott zuchtte zachtjes. ‘Je bent afwezig. Ik dacht dat het door hem kwam.’
Kayra glimlachte en drukte haar lippen deze keer wat langer tegen de zijne. ‘Geen zorgen, El. We waren alleen goede vrienden, hij is als een broer van me. Meer niet.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De hele middag had Nathan nagedacht over in hoeverre het verstandig was geweest om Kayra op te zoeken. Het was duidelijk dat ze gelukkig was met Elliot. Hij had haar immers gedwongen om een gelukkig leven te zoeken en ze had naar hem geluisterd. Toch voelde hij zich nu er niet goed bij. Hij had ook een gelukkig leven met haar kunnen hebben, als hij in was gegaan op haar zoen. Dat was echter nooit goed afgelopen, iets wat hij keer op keer aan zichzelf vertelde. Het was beter geweest voor hen beide om afstand te nemen, maar achteraf voelde het toch niet zo. Het voelde haast alsof iemand zijn plek had ingenomen. Iets wat hij moest accepteren, maar hoe kon hij dat doet als hij zelf gevoelens had voor Kayra? Hij had haar zo blij gemaakt met haar dolk en stiekem hoopte hij dat hij een glimlach op haar gezicht had veroorzaakt die Elliot nooit te zien zou krijgen.
Nathan was heel even naar beneden gegaan om daar te vragen om wat te eten. Daar had hij Allysin ontmoet. Het zusje van Allysin en, blijkbaar, een goede vriendin van Kayra. Ze hadden kort gepraat. Het meisje was vooral heel nieuwsgierig naar Nathan geweest omdat Kayra hem nooit eerder had genoemd. Nathan had het er maar op gegooid dat hun afscheid zwaar was geweest en dat ze het beide jammer hadden gevonden dat Kayra had moeten vertrekken, maar dat het beter was geweest op deze manier.
Hoe lang hij zou blijven, wist hij nog niet. Een paar dagen, had hij tegen Kayra gezegd. Hij wilde er zeker van zijn dat ze veilig was, dat dit een goede plek voor haar was en dat Elliot goed voor haar zou zorgen. Als dat niet het geval zou zijn, zou hij haar hier niet achterlaten. Tot nu toe had hij echter een perfecte indruk gekregen van de omgeving waarin Kayra zich nu bevond. Ze had een vriendin, een relatie en ze had werk. Ze had een fatsoenlijk dak boven haar hoofd en kon zich eindelijk eens goed verzorgen. Toch was ze in Nathan zijn hoofd nog steeds het meisje uit het bos, dat een pijl langs zijn hoofd schoot om hem te waarschuwen.
Hij had bedacht dat hij met Kayra het bos in zou kunnen als ze terug zou zijn van de picknick. Hij wilde met haar praten, echt met haar praten en dat deed hij liever niet met Elliot in de buurt. Het was vast een goede jongen, anders zou Kayra hem nooit zo dichtbij laten, maar er waren zaken die hij met Kayra wilde bespreken, zoals de dood van Leah. Hij wilde er meer over kwijt. Zij was de enige met wie hij er over kon praten en nu hij zijn eigen gevoelens beter in de hand had, durfde hij dat ook.
Nathan had één van de boeken uit de boekenkast meegenomen naar zijn kamer en probeerde daar te lezen, maar de waarheid was dat hij er nooit heel erg goed in was geweest. Zijn moeder had het hem geleerd, maar veel begreep hij niet van het boek. Daarnaast kon hij zijn aandacht er ook niet bij houden. Kayra en Elliot waren al een tijdje geleden vertrokken en Nathan verwachtte ze ieder moment terug. Hij wilde graag nog met Kayra het bos in voordat het donker zou worden.
Toen Nathan haar voetstappen hoorde, veerde hij overeind. Hij spitste zijn oren en concentreerde zich op de twee mensen. Ze kwamen steeds dichterbij, maar opeens stopte één van de twee met lopen. Kayra.
‘Elliot?’
‘Ja?’ Nathan gokte dat de jongeman zich omdraaide, want hij hoorde de grond verschuiven.
‘Ik… Nathan heeft me mijn dolk teruggegeven. Die was ik kwijt en hij heeft hem voor me gevonden.’
‘Je had een dolk?’ Elliot zijn stem klonk verontwaardig, ergens zelfs een beetje veroordelend. Nathan wist dat het niet normaal was voor een vrouw om een wapen te hebben, maar Kayra had wel gemoeten als ze haarzelf had willen verdedigen. ‘Gebruikte je die ook voor het jagen?’
Kayra bleef even stil. ‘Soms.’
Nathan zuchtte en kwam overeind. Hij liep naar het grote raam en schoof de gordijnen iets opzij. Kayra en Elliot stonden een paar meter van de herberg verwijderd. Gelukkig stond Elliot met zijn rug naar hem toe. Toch merkte Nathan aan hem dat hij niet blij was met dit nieuws. Misschien zou hij er anders over hebben gedacht als hij had gezien hoe blij Kayra er mee was geweest, maar Nathan betwijfelde het.
‘Laten we maar naar binnen gaan,’ besloot Elliot, zonder nog verder in te gaan op de dolk.
Nathan wist niet hoe snel hij bij het raam vandaan moest stappen, maar met zijn snelheid was dat geen enkel probleem. Hij wachtte totdat hij Kayra en Elliot de herberg in hoorde lopen en liep vervolgens naar beneden met het boek wat hij eerder had geprobeerd te lezen. Hij plaatse het boek terug in de boekenkast en liep vervolgens naar Kayra en Elliot.
‘Hebben jullie een goede picknick gehad?’ vroeg Nathan zo beleefd mogelijk aan de twee, alsof hij hen niet had afgeluisterd.
‘Het was een heerlijke picknick,’ zei Elliot, maar Nathan merkte aan zijn stem dat hij het lastig vond om te doen alsof er niets aan de hand was.
‘Kayra, ik vroeg me af of we misschien samen het bos in konden gaan? Net zoals we altijd deden?’ vroeg Nathan aan haar, maar ook dat leek Elliot niet te waarderen.
‘Kayra moet nog aan het werk, samen met Allysin. Ze moeten het eten samen voorbereiden.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Het was duidelijk geweest dat het idee van een jagende vriendin hem niet aanstond. Iets wat hij niet alleen duidelijk had gemaakt in zijn bittere opmerking waarmee hij Kayra verbood om Nathan te zien, maar ook in zijn afstandelijke houding. De rest van die dag had hij geen enkele keer contact gezocht met haar en als zij haar hand op zijn rug had gelegd, had hij die subtiel weggeduwd.
Eenmaal in de avond lagen ze met hun ruggen naar elkaar toe in bed. Zijn afstandelijkheid maakte haar onzeker. Het was alsof hij haar als persoon afwees. De afgunst waarmee hij had gevraagd of ze een dolk had, had geklonken alsof hij haar verafschuwde. Ze was zich ervan bewust dat de meeste vrouwen thuis in de keuken stonden, maar zij was niet zoals de meeste vrouwen. Ze was jarenlang alleen geweest en daardoor had ze voor haarzelf moeten leren zorgen. Nathan had haar soms haast bewonderend aangekeken wanneer ze een vogel uit de boom schoot. Nathan… Hij was zo dichtbij en tegelijkertijd voelde het alsof hij ver weg was. Pas nu hij er weer was, besefte ze zich hoezeer ze hem gemist had. Het liefst zou ze alle tijd die ze gemist hadden samen goed maken.
‘Vertel me hoe jullie elkaar ontmoet hebben.’
De stem van Elliott verraste haar. Ze had gedacht dat hij allang in slaap was gevallen. Ze had gedacht dat hij haar even niet meer wilde spreken. Zijn mening over Nathan leek duidelijk, hij leek hen twee niet te vertrouwen samen. En toch vroeg hij naar hun ontmoeting.
‘Het was vooral toeval,’ zei Kayra aarzelend. ‘Ik had een huisje midden in het bos, die hij tegen was gekomen toen hij enkele vallen zette. Toen ik terugkwam bij mijn huisje en hem zag, vertrouwde ik hem niet.’ Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht toen ze terugdacht aan hun eerste ontmoeting. ‘Toen heb ik een pijl vlak langs zijn hoofd geschoten en hem gewaarschuwd dat hij weg moest gaan.’
Ze had een afkeurende opmerking verwacht over het feit dat ze een pijl en boog bezat, maar die opmerking hield hij voor zich. ‘Maar hij kwam terug,’ concludeerde hij.
Kayra slikte en beet zacht op haar onderlip. ‘Ja,’ fluisterde ze. ‘Ik was gewond bij onze eerste ontmoeting en hij maakte zich zorgen. Hij had een nieuw doek meegebracht.’
‘En daardoor vertrouwde je hem?’
‘Verre van. Ik kon me niet voorstellen waarom iemand een vreemde zou helpen. Ik had zijn doek aangenomen en hem weggestuurd, maar voor hij vertrok vertelde hij me waar ik hem kon vinden. De winter was zo streng, dat ik uiteindelijk een keer naar de markt in het dorp ben gegaan om hem op te zoeken.’
Kayra besloot de verdere details weg te laten. De eekhoorn, de moord, het verbod van Nathans vader om haar nog een keer op te zoeken. Nu ze erover nadacht, klonk het verhaal alsof ze een verboden liefde hadden gehad, terwijl het puur vriendschappelijk was geweest. Maar was dat zo? De hele dag twijfelde ze al aan dat idee. Haar gevoelens voor hem waren sterk, maar ze kon niet plaatsen waar die gevoelens uit voort kwamen. Was het liefde of was het vriendschappelijk?
Het bleef een akelig tijdje stil. ‘En sindsdien zijn jullie bevriend.’
Kayra knikte, maar besefte zich dat hij dat niet kon zien. ‘Ja.’
‘Waarom hebben jullie de vriendschap gestopt? Waarom ben je vertrokken?’
Daar waren meerdere antwoorden voor, waarvan sommige niet eens geheel duidelijk voor haar waren. Het enige wat ze zich wist te herinneren, was dat ze ontsnapt was uit de kerkers en Nathan had opgezocht. Natuurlijk had hij goed voor haar gezorgd die dag. Ze had Leah ook nog opgezocht en afscheid van het kleine meisje genomen. Ze had weg gemoeten, zo snel mogelijk, omdat de bewakers haar anders zouden vinden. Ze had niet terug gekund naar haar eigen huisje en dus had ze weg moeten gaan. Ver weg.
Maar dat kon ze toch niet vertellen? Allysin wist waar ze vandaan kwam, maar had het nooit doorverteld. Elliott wist van niks. Wat zou hij wel niet denken als hij vertelde over haar verleden in de kerkers? Over haar domme act in een mislukte poging te ontsnappen, waardoor ze een twintigtal zweepslagen moest ontvangen.
Elliott draaide zich om. ‘Kayra?’
Ook Kayra draaide zich om, waardoor ze recht in zijn bezorgde ogen keek.
‘Je rug… Heeft hij…?’
Verbaasd kwam Kayra overeind. ‘Wat? Nee! Nathan zou dat nooit doen.’
Nu ging ook Elliott rechtop zitten. Hij legde een hand op haar schouder. ‘De dag dat ik je ontmoette… Je was in een slechte staat. Alsof je net aan de dood ontsnapt was… Wat is er gebeurd?’
Kayra trok haar deken dicht tegen haar aan en sloot haar ogen. Ooit zou ze het hem moeten vertellen, maar ze was bang voor zijn reactie.
‘Ik wil je graag helpen, maar dat kan ik niet doen als je me nooit iets verteld. Ik weet amper iets van je. Ik weet niet wie je ouders zijn, wat er gebeurd is waardoor je alleen overbleef. Ik weet niet waar je littekens vandaan komen en hoe het komt dat je zo uitgeput was toen ik je tegen het lijf liep. En ik snap dat het moeilijk is om over te praten en je hoeft ook niet alles nu te vertellen, maar ik heb je vertrouwen wel nodig.’
En ze wist dat hij gelijk had. Dat was het ergste van alles. Kayra zuchtte zachtjes en stapte uit bed. Ze pakte een vest en trok die over haar nachtjapon aan. ‘Ooit zal ik het je vertellen, maar nu ben ik er gewoon nog niet klaar voor,’ fluisterde ze, zonder hem aan te kijken, bang voor zijn reactie. ‘Ik ga even een rondje lopen.’
‘Doe voorzichtig,’ zei hij nog vlug, voor ze de deur achter haar dichttrok. Hij kwam haar niet achterna en dat was iets waar ze blij om was. Ze had de ruimte nodig, ze had geen zin in om gedwongen te worden om dingen te vertellen waar ze niet achter stond. Nathan had dat begrepen. Hij zou in zo’n situatie wel achter haar aan zijn gekomen, maar niet om antwoorden op zijn vragen te vinden. In plaats daarvan zou hij haar gerustgesteld hebben op een manier zoals alleen hij dat kon.
En dat was precies wat ze nodig had. Kayra liep naar zijn kamer en klopte zachtjes op zijn deur. Het duurde niet lang voor de deur openging en zijn bezorgde blik de hare ontmoette. ‘Kayra.’
‘Om in te gaan op je verzoek van vanmiddag, ik zou graag met je het bos in gaan.’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dat Nathan nu toch met haar het bos in kon, maakte hem blij. Die middag had Elliot zijn verzoek voor Kayra afgewezen, terwijl hij aan Kayra had kunnen zien dat ze maar al te graag met hem mee had gewild om het bos te verkennen. Zeker nu ze haar dol weer terug had. Jammer genoeg had Elliot het niet willen hebben en had Kayra naar hem geluisterd. Dat terwijl Nathan nog nooit had gezien dat Kayra naar iemand anders had geluisterd. Zelfs tegenover hem had ze zich vaak genoeg eigenwijs gedragen. De woorden van Elliot leek ze echter met gemak te slikken.
Wat hun trip naar het bos iets ingewikkelder maakte, was dat Nathan precies wist waarom Kayra uit bed was gegaan. Het was een slechte gewoonte geworden, maar sinds de vorige avond had hij zichzelf niet meer kunnen stoppen om de gesprekken tussen Elliot en Kayra mee te luisteren. Als Kayra het zou weten, zou ze vast boos op hem worden. Aan de andere kant was hij blij dat hij het had gedaan, want nu wist hij dat de relatie van Elliot en Kayra niet zo perfect was als dat hij leek. Elliot wilde meer van haar weten, probeerde haar te pushen om meer over haar verleden te vertellen. Iets wat bij Kayra alleen maar averechts zou werken.
Aan de andere kant maakte Nathan zich zorgen om zijn beste vriendin. Hij had iets opgevangen over de littekens op haar rug. Elliot had gedacht dat Nathan daar verantwoordelijk voor was geweest. Iets wat Nathan een verschrikkelijke belediging vond, maar Elliot wist niet dat hij het had gehoord. Nathan, in tegenstelling tot de blonde jongeman, wist wel waar de littekens vandaan kwamen. Kayra had tijd in de kerkers doorgebracht. Misschien wel langer dan dat hij in eerste instantie had geweten, maar daar waren de littekens vast vandaan gekomen. Zweepslagen. Als dat het geval was, voelde hij zich nog schuldiger dat hij het niet door had gehad. Kayra had ontzettend geleden onder alles en hij was er niet voor haar geweest. Hij kon er echter niet zomaar over beginnen. Niet zonder ook zijn eigen geheim te vertellen.
Terwijl ze in stilte naast elkaar liepen, zag hij Kayra spelen met de dolk in haar handen. Ze was er duidelijk nog steeds blij mee en Nathan was blij dat ze hem gehouden had, ondanks dat Elliot zijn afkeer ervoor had geuit. Misschien luisterde zo toch niet zo goed naar hem als dat Nathan dacht.
‘Ik ben blij dat we alsnog even het bos in kunnen samen,’ sprak Nathan. Zijn stem verbrak de stilte van de nacht, maar het bos leek het niet te deren. De meeste dieren bleven in slaap, de takken ritselden enkel onder de lentewind die wat verkoeling bracht aan de buitenlucht en het tweetal dat er liep.
‘Ik moest echt eventjes naar buiten,’ zei Kayra. Nathan wilde knikken, maar bedacht zich op het laatste moment.
‘Kon je niet slapen?’
‘Zoiets,’ zei Kayra enkel. Daarna stopte ze met lopen. ‘We hebben het nog niet echt over Leah gehad, of over de rest wat je al die tijd hebt gedaan.’
Nathan zuchtte. Hij had nog nooit met iemand over Leah gepraat. Hij durfde ergens niet, wetend dat het hem verdrietig zou maken. Misschien zelfs ontroostbaar. Als er echter iemand was met wie hij over Leah zou kunnen praten zonder zich bezwaard te voelen, dan was het Kayra. Ze hadden altijd met elkaar kunnen praten, over alles. Daarin was nu iets veranderd, ondanks dat Kayra er van overtuigd was dat ze afscheid hadden genomen. Ze waren nog steeds dezelfde, goede vrienden die ze altijd waren geweest.
‘We hebben ons best gedaan om Leah zoveel mogelijk te helpen,’ begon Nathan met zijn verhaal. ‘We hebben zelfs een dokter in kunnen schakelen, dankzij het geld wat jij had bijgedragen.’ Dat het meeste geld van zijn ex-verloofde was gekomen, wilde hij liever nog niet vertellen. Charlotte had het nooit zo goed kunnen vinden met Leah als Kayra dat had gedaan.
‘Maar het mocht niet baten?’ maakte Kayra zijn verhaal af, waarop Nathan dit keer wel knikte. ‘Het hielp niet. Ze was ongeneeslijk ziek. Op een dag kwam de dokter haar kamer uit. Hij hoefde niet eens iets te zeggen. Ik wist al genoeg.’

Amarynthia
Internationale ster

Amarynthia schreef:
Zonder de details te weten, kon ze zich precies voorstellen hoe het geweest moest zijn. Zelfs nu ze weken, misschien zelfs maanden verder waren, lag de emotie nog duidelijk in zijn stem. Begrijpelijk ook. Het moest verschrikkelijk zijn om je kleine zusje te verliezen, al helemaal zo’n optimistisch, intelligent en doorzettend meisje als Leah. Het speet Kayra dat ze haar niet vaker had kunnen zien, maar nog meer speet het haar dat ze er niet was geweest voor Nathan. Hij had zijn ouders gehad, maar ze kon zich voorstellen dat dat anders was.
Kayra had haar blik gericht op de dolk in haar handen, waar ze opnieuw een beetje mee begon te spelen. Ondanks dat Nathan haar kende als geen ander, voelde ze zich toch wat ongemakkelijk. Ze vond het moeilijk om over moeilijke situaties te praten, helemaal nu ze een relatie had met Elliott. Het voelde alsof het geven van een knuffel al verraad was. En was het zo? Kayra hield haarzelf voor dat het niet zo was, dat het puur vriendschappelijk was. Maar de aanwezigheid van Nathan betekende enorm veel voor haar, net als zijn omhelzingen. Zijn armen om haar heen hadden ervoor gezorgd dat ze zich beschermd voelde. Het had haar altijd een warm gevoel gegeven. Dat was wat Elliott amper bij haar naar boven kreeg. Was het dan echt puur vriendschappelijk?
‘Wat deed je toen je het hoorde?’ vroeg ze aarzelend. Het leek erop dat hij al een tijdje weg was geweest en ze wist niet goed waar hij toe in staat was wanneer hij emotioneel was. Nu ze erover nadacht, had ze Nathan nooit echt emotioneel gezien. Ze had gezien hoe zorgzaam en bezorgd hij was over zijn zusje, maar niet hoe hij was wanneer hij overstuur was om haar verlies. Zou hij boos worden? Vluchten? Zich verstoppen?
Kayra wendde haar blik af van haar dolk en hield zijn reactie in de gaten. Zijn blik was op de grond gericht en de pijn in zijn ogen was leesbaar.
‘Eerst werd ik boos op de dokter, ik gaf hem de schuld van wat er gebeurd was…’ Er viel een pauze, alsof er nog een heel verhaal schuilging in de pauze die hij voor zich hield. ‘Die avond ben ik weggaan. Ik had tijd nodig om na te denken en…’ Opnieuw volgde er een pauze met een volle lading, maar Kayra besloot haar vragen voor zich te houden. Ze wilde zich niet opdringen. Ze wilde niet opnieuw alle pijn naar boven halen. ‘…uiteindelijk kwam ik een groep tegen. Ik heb een hele tijd met hen samen gereisd, maar was op er op een gegeven moment wel aan toe om op mezelf verder te trekken.’
Een groep? Ergens verbaasde het haar dat hij zich aangesloten had bij de groep, aangezien hij juist de tijd voor zichzelf nodig had. Aan de andere kant luchtte het haar op. Ze was bang dat hij zichzelf niet in de hand had gehouden, dat hij haar nodig had gehad en zij er niet voor hem had kunnen zijn. Dat hij een groep tegen was gekomen en met hen heeft gereisd, gaf haar het gevoel dat hij bij hen steun had kunnen vinden.
‘En dat bracht je uiteindelijk hier?’ vroeg Kayra, met een kleine glimlach. Een kleine glimlach die presenteerde hoe blij het haar maakte dat hij haar tegen het lijf was gelopen.
Er was een wat afwezige blik in zijn ogen, maar alsnog knikte hij. ‘Uiteindelijk, ja.’
Nathan rechtte zijn rug en keek haar aan. ‘Maar genoeg over mij, we hebben het amper over jou gehad. Hoe bevalt het je hier?’
Kayra wierp haar blik opnieuw op de dolk in haar handen. Over haarzelf praten bleef lastig, zelfs bij Nathan. Ze haalde haar schouders op. ‘Goed,’ antwoordde ze. ‘Allysin is erg vrolijk en dat is vrij aanstekelijk en Elliott is erg zorgzaam.’ Kort aarzelde Kayra. ‘Ik weet dat hij vanmiddag erg naar deed, maar hij bedoelt het goed.’ Kayra dacht terug aan de dag dat ze Elliott tegen was gekomen. Het was voor haar slechts een vage herinnering. Ze was kapot geweest en het had haar amper gelukt om nog een stap te zetten. Al vanaf die dag had hij voor haar gezorgd. Hij had geweten dat ze veel had meegemaakt en daar had ze hem amper iets over verteld. Ze probeerde zich voor te stellen hoe dat moest zijn. Hij voelde zich waarschijnlijk zoals zich net voelde toen ze hoorde over Leah’s dood. Het had haar pijn gedaan te weten dat Nathan zo’n verlies had moeten ondergaan. Was dat hoe Elliott zich constant voelde?
Voorzichtig keek Kayra omhoog naar Nathan, die haar enkel met een typische Nathan-glimlach aankeek. ‘Weet ik. En ik ben blij voor je dat je iemand hebt kunnen vinden van wie je houdt.’
De twijfel sloeg toe. Was dat zo? Hield ze van Elliott, zoals ze van Nathan hield? Zou ze ook zo intens naar hem verlangen als hij weg zou zijn? Maar het was raar, het was alsof ze het gemis van Nathan al die tijd onderdrukt had en het nu weer naar boven kwam. Ze had hem gemist, maar nu hij voor haar stond besefte ze pas hoe erg ze hem gemist had. En opeens liep ze op hem af, legde ze haar armen om hem heen en legde haar hoofd tegen zijn torso. Ze sloot haar ogen en prentte zijn lichaamsgeur in haar geheugen. ‘Ik heb je gemist, Nathan.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld