Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

11 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vele uithangborden en neonlichten begonnen dichterbij te komen. De verlichting was niet langer meer waar te nemen van kilometers afstand, maar vanaf de zijkant van de weg. De leegte van de straten vervaagde voor lichte drukte en het werd langzaam maar zeker duidelijk dat ze de rand van de stad hadden bereikt.
Hij werd tevens niet teleurgesteld, nadat hij het vertrouwen op haar had geschoven om een motel te spotten. Het duurde nog geen tien minuten voor de sereniteit achterwege werd gelaten en ze aangaf er een gezien te hebben. Nieuwsgierig keek hij naar de borden. Ze had gelijk gehad; een groen met rood belicht bord was hij nog net niet voorbij gereden, daar waar “Sunrise Motel” in sierlijke letters verkondigd werd. Hoe het er verder uit zag was de vraag. De parkeerplaats waar hij op reed verried niets van hun aankomend verblijf, net als het uiterlijk van het pand hem niks vertelde over wat hij binnen verwachten moest. Het had zowel een gebrek aan de kenmerken van luxe als die van een kraakpand. Hij had simpelweg hoop op een fijn bed en op de aanwezigheid van een bar, om hem wellicht van de symptomen van de volle maan af te helpen.
Geleidelijk bracht hij de auto tot stilstand. “Je had gelijk.” Hij keek roerloos uit het raam, een gebouw van enkele verdiepingen met hotelkamers naast hen zien verschijnen in het licht van de lantaarnpalen.
Hij griste in zijn broekzak, om de bevinding te doen dat hij er zijn portemonnee nog altijd in had zitten. Een zorg verliet zijn schouders. Ze zouden de minste aandacht trekken als ze gewoon zouden betalen voor deze nacht, zeker gezien hun opjagers waarschijnlijk van het tegenovergestelde uitgingen. Het kon hen wellicht een voorsprong bieden.
”We moeten een kamer delen. Ik heb niet genoeg geld voor twee motelkamers,” mompelde hij, even gaande door de paar geldbiljetten in zijn portemonnee. Grofweg dertig dollar had hij in bezit. Meer dan de helft zou al opgaan aan hun overnachting, de rest zouden ze hoogstwaarschijnlijk nog nodig hebben voor de komende dagen.
”Is misschien ook het veiligst, voor het geval dat ze ons zijn gevolgd.”

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila keek verwonderd. Juist, hier was er geld nodig. Dat was een nieuwe vorm van iets te verkrijgen, want tot dusver hadden haar ouders en haar nieuwe landheren haar voorzien van haar basisbehoeften. Aangezien ze nooit luxe had gehad en weinig eigen bezittingen had, had ze ook nooit nood aan geld gehad. Haar ouders hadden haar verzekerd dat haar toekomstige man dat wel zou voorzien, maar helaas was het nooit zo ver gekomen in haar leven. Dat Lev nu aangaf dat ze geld tekort hadden, vond ze onrustwekkend. Hoe kwam je er dan aan in de stad?
"Eén kamer?" Met die woorden schrok ze op uit haar gedachten over het lastige situatie.
Dit maakte alles nog erger! Niet zozeer omdat ze met Lev op één kamer moest slapen, maar omdat ze zich al op haar ongemak voelde in haar huidige, vuile en te weinig bedekte staat en nu nog een oeroude traditie van het bed niet te delen met een man voor het huwelijk misschien moest verbreken.
"Ik hoop met twee bedden dan? En heb je nog geld voor iets anders van kleren of zo. Ik durf de auto niet uit hoor," bromde ze een beetje in paniek.
Voorlopig zou Lev het voortouw moeten nemen, want ze had geen oplossingen voor hun problemen. Waarom Lev wel kleren aan had gehad bij het terug veranderen en zij niet, was al oneerlijk genoeg. Maar vuil en ongekleed onder andere mensen komen, ging ze absoluut niet doen! Dan kon ze beter van schaamte onder de grond kruipen. Het stoorde haar echt mateloos! Vanaf dat probleem echter zou opgelost zijn, was er nog altijd de kamer die ze moesten delen. Hoewel dat veilig was en ze op de vlucht waren, had ze het gevoel dat ze al haar waarden en normen aan het vermorzelen was en die halverwege de vlucht ergens uit de ruit had gegooid.
"Maar ik doe het wel hoor, als het moet," zei ze er nog snel achterna, in de hoop dat het nog niet te laat was en ze Lev nog niet op de tenen had getrapt. Alleen in de auto slapen zou ze alleszins ook niet fijn vinden. Ondertussen hoorde ze het geroezemoes vanop afstand en probeerde ze nieuwsgierig mee te volgen met wat de groepjes mensen allemaal te vertellen hadden. Al leek dat moeilijker dan ze dacht. Veel van de dingen gingen over 'series' of 'joints' en ze kon er zich niet echt wijs uit maken. Het was alleszins afleidend en zo kon ze Levs blikken negeren die sowieso geërgerd en afkeurend zouden zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De autosleutels haalde hij uit het contact. Zijn vingers grepen niet veel naar de deurhendel, het al omklemd gehad toen zijn poging om uit te stappen werd verstoord. Mila leek met schok teruggekeerd te zijn in de werkelijkheid. Verrast keek hij om, enigszins van zijn stuk gebracht door haar reactie. Waarom vond ze het een probleem als ze toch een bed zouden moeten delen? Het was niet dat ze veel keuze hadden voor vannacht, laat staan het geld, om hier een wil in te hebben.
"Of het één of twee bedden zijn moeten we zometeen maar zien." Haar kleding nam hij in zich op. Een kleine frons staande op zijn gelaat, omdat hij met een nieuwe uitdaging stond om over te moeten dubben. Ze hadden inderdaad kleding nodig, maar waar konden ze die vandaan halen zonder te betalen? En kon hij zo wel het motel binnenlopen zonder een shirt?
Hij zuchtte uit frustratie. "Oke, ik weet het niet," murmelde hij voor zich uit. "Ik zal maar zonder shirt naar binnen moeten gaan en hopen dat ze iets van gevonden voorwerpen hebben liggen daar. Het lijkt me niet dat ze kleding in de motelkamers zelf hebben." Het was een plan waar hij tegenop keek. Hij zou tegen zijn zin in in deze staat een gebouw moeten betreden, met alleen wat cash om mee te betalen en het vragen naar de kledij die daar achtergebleven was. Zijn ego zou een dieptepunt hebben bereikt zodra hij de lobby weer uit was gelopen.
Desondanks zijn afschuw voor deze strategie verzamelde hij zijn moed. Wederom pakte hij de hendel van de portier vast, deze geopend om de koele buitenlucht tegen zijn borstkas te voelen botsen. "Wacht jij maar hier. Ik ben zo wel terug." Hij sloot de portier achter zich, zijn portemonnee en de autosleutels uit zijn hand, in zijn broekzak laten glijden. De hoop dat het zo voorbij zou zijn bleef hij vasthouden; hij liep een situatie tegemoet waar hij nooit in had willen te belanden.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Elsa

Met haar voeten op de toonbank lag Elsa haar nagels te vijlen. Het was een saaie avond met weinig klanten en de enige klanten die kwamen opdagen, hadden alleen oog voor zichzelf. Ze had dringend nood aan een eenzame reiziger die hier troost kwam zoeken.
"Hey stranger," grijnsde ze breed toen haar gebeden werden aanhoort.
Normaal begroette je bekenden met die uitspraak, maar in haar geval was het toepasbaar op iedereen die je hier zag. En deze vreemde was geen alledaags zicht. Hij droeg geen shirt op deze frisse zomernacht en zag er behoorlijk verwaaid uit. Desondanks was het geen slecht zicht. Met een glimlach draaide ze en krul in haar witblonde haren en stelde zich recht. Dit alleen met de reden dat ze voorover kon leunen op de toonbank zodat haar ronde borsten bijna uit haar crop top sprongen. Het enige wat ze nog miste was een lolly die uitdagend uit haar mond hing, voor de rest was ze het perfecte toonbeeld van een meid met teveel jobs die bijna een wezen van de nacht was geworden.

Emilia

In stilte wachtte Mila af tot Lev terug zou komen. Ze probeerde zijn voetstappen te volgen, maar in de drukte verloor ze die algauw. Het was moeilijk om op hem gefocust te blijven. Even voelde ze zich immens eenzaam als ze rondom haar overal gezellig gelach hoorde en besefte dat het alle een hele tijd geleden was dat ze überhaupt nog gelachen had. Haar jeugd was moeilijk geweest, maar ze had wel haar gezin gehad. Alleen voelde ze zich verraden door haar moeder, dat ze haar zomaar kon afstaan. Haar 'vader' nam ze weinig kwalijk, die had haar nooit graag gehad. En haar echte vader... Daar kon ze alleen naar raden. Ooit had ze zich compleet anders gevoeld. Het moment dat op haar achttien, ze de smaragden ring om haar vinger had gekregen. Dat was een mooie tijd geweest, helaas had die niet lang geduurd. Een weduwe was ze nooit geworden, want het was nooit tot een huwelijk gekomen. Misschien was het daarom dat ze de hoop had opgegeven. Ze wou niet opnieuw iemand verliezen door zich eraan te verbinden en hoe ze zich nu drie jaar later voelde, was nog altijd pijnlijk. Hopelijk werd ze er niet gauw aan herinnerd door Lev ook te verliezen. Het was niet het geval dat ze gevoelens voor hem had, of een intense band, maar ze had voor het eerst wel eens hoop.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De warmte binnen de lobby van het motel omhelsde zijn lichaam. Het behaaglijke gevoel van de hogere temperatuur deed zijn kippenvel verdwijnen, dat wat hem enigszins op zijn gemak stelde voor de paar seconden waarin hij rondliep. Eenmaal aangekomen bij de balie verdween zijn relaxte sfeer voor een wat ongemakkelijkere.
Een blondine zat hem lichtelijk aan te staren, uit haar lome positie gekomen om de nagelvijl in haar handen op de balie neer te leggen. De blik in haar ogen voelde aanhankelijk aan. In de tijd dat ze naar voren was gaan leunen en haar ellebogen los tegen het houten oppervlak had gelaten, hadden haar pupillen voor geen seconde de zijne verlaten. Hij voelde zich intussen alsof elke centimeter van zijn blote bovenlijf al enkele keren door haar onderzocht was. "Hey." Uit omslachtigheid wist hij niet waar hij kijken moest, daar waar zij op in leek te spelen alsof hij een spel voor haar was. Met het zien van de wijze waarop ze haar decolleté open gaf door voorover te buigen, wist hij niet hoe snel hij zijn hoofd weer op moest heffen.
"Ehm.. Ik wil graag een kamer voor twee boeken, voor 1 nacht."
Hoe andere klanten dit aanpakten was voor hem een raadsel, gezien hij nog nooit daadwerkelijk een kamer ergens had moeten huren, maar hij ging er vanuit dat zijn uitleg wel volstond. Het vragen naar de gevonden voorwerpen was een actie waar hij pas bij bleef steken. Echter was het toen hij zich weer van zijn gebrek aan kleding op de hoogte was, dat het plan minder vreemd klonk dan hij dacht. Het gaf hem zelfs een excuus om uit te kunnen leggen waarom hij precies bij hun overgebleven voorwerpen zoeken moest.
Hij keek haar weer aan, zijn hand op de balie neergelegd om zo alsnog iets dichterbij te komen. "Hebben jullie hier toevallig nog wat gevonden voorwerpen?" vroeg hij haar. "De laatste keer dat ik hier was, zijn we geloof ik wat kleding vergeten." Een kleine, scheve grijns liet hij zien. Het zou niet te lang innemen voor ze zou begrijpen waar hij op doelde. Daar ging hij althans vanuit, zeker nadat hij opgemerkt had dat ze niet te bescheiden was om met hem te flirten en zich sensueel tegenover hem te gedragen. Hij speelde slechts in op dat wat ze van hem verwachtte en wilde zien.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Elsa

De ogen van de jongen gingen alle kanten op en dat was alleen goed nieuws, er was dus veel om naar te kijken, maar hij was zo hoffelijk zijn blik er vanaf te houden. Toen hij zijn mond opnieuw opende en blijkbaar een kamer voor twee wou boeken, was ze verbaasd. Hoewel ze het probeerde te verstoppen, stond het op haar gezicht geschreven.
"Hmmm, jullie zijn er al goed aan begonnen in de auto zie ik," grijnsde ze geamuseerd en plofte opnieuw naar op haar stoel om naar de computer aan het einde van haar toonbank te rollen.
"We hebben alleen tweepersoonsbedden, maar zo te horen had je al eerder een wilde nacht achter de rug," lachte ze met een ondeugende glimlach en een knipoog terwijl ze na wat tikken opstond.
"Omdat je er goed uitziet, is het 10 voor jou vandaag. Mocht je toch alleen zijn, mijn bed is altijd gratis," grijnsde ze breed.
Ergens zou ze het niet voorstellen als ze niet heel zeker was dat hij met twee was en nooit op haar voorstel zou in gaan. Maar met haar stoute schoenen aan, zou ze hem waarschijnlijk niet meer weigeren als hij plots toehapte. Met haar blik over haar schouder nog op hem gericht, liep ze naar de andere kant van de ruimte om de doos met verloren spullen te nemen. Er lag een heleboel in en gelukkig voor hem had ze het fatsoen om die te wassen. Puur omdat ze het zelf anders niet durfde aan te raken. Al was ze dat nu niet van plan. De ietwat stoffige doos zette ze met een klap op de toonbank en gaf hem een grijns, benieuwd naar wat hij eruit zou vissen. Waarschijnlijk kon hij wel een nieuw shirt gebruiken, want het was heel toevallig dat ze hem nooit eerder had gezien en hij toch de verloren spullen wou. Agh, wie weet was hij net dakloos. Dan mocht hij hier wel vaker komen opwarmen.

Emilia

Met een zucht richtte ze haar gezicht naar de hemel en de volle maan. Het was pas nu ze alleen was met de stilte en de donkere nacht vol sterren, hier en daar verstoord door een flikkerend neonlicht of een lantaarnpaal, dat ze tegen de slaap moest vechten. Ze ging beter zitten op de stoel, met haar knieën onder zich geplooid zodat haar benen en billen minder koud hadden. Haar handen rustten in haar schoot terwijl ze de zijkant van haar hoofd tegen het koude glas liet rusten. Langzaam kwamen de schimmen tevoorschijn uit de waas die haar hoofd veroorzaakte.
In het struikgewas tuurden twee helderblauwe ogen naar haar. Nieuwsgierig en met een bonkend hart om de bekende blik, stak ze haar kleine hand uit naar wat er in de struiken naar haar gluurde.
"Emilia!"
Door haar moeders boze en angstige schreeuw, trok Mila haar hand terug en zette een stap opzij. Haar voet kwam terecht in een stuk gladde modder naast de oever. Dit zette een kettingreactie in gang. Haar moeder schrok nog harder toen haar dochter wankelde aan de steile oever van de rivier, waardoor ze naar voor schoot haar richting uit en Mila die verloor haar evenwicht omdat ze achteruit deinsde voor haar moeder uit angst om vast gegrabbeld te worden. De modder aan de steile helling zat vol takken en stenen die haar huid schraapten en blutsten terwijl ze steeds dichter naar het water tuimelde. Tijd om hemel en aarde te onderscheiden had ze niet. Het koele water omvatte heel haar lichaam en de o zo luide omgeving was muisstil in het natte groene sop. Pas toen twee handen naar haar grabbelden en haar aan haar schouders uit het water sleurden, zag ze weer licht. Het geluid leek achter te komen. De twee handen verlegden zich naar haar keel en opnieuw werd haar adem afgesnoerd.
"De volgende keer dat je je moeder zo doet schrikken, verdrink ik je zelf," snauwde de woedende stem van haar stiefvader.
Het wazige beeld verscherpte zich en voor haar ogen vulde een woeste blik, zijn kwade woorden aan. Niet veel later tilde haar moeder haar in haar armen en drukte de zwaar hijgende Emilia tegen zich aan.
"Zeg je spreuken lieverd, je moet leren zelfstandig te zijn. Ik kan je niet blijven helen als je pijn hebt."
En dus heelde Mila haar wonden, de spreuken als een mantra herhalend in haar hoofd en alles werkte. Met de priemende ogen van haar stiefvader in haar rug, hield ze haar moeder beet. Al gauw veranderden de spreuken in gebeden om haar stiefvader te doen verdwijnen, helaas gebeurde dat nooit.
Luid getoeter op de parking, liet Mila opschrikken uit haar dagdroom of eerder nachtdroom in dit geval. Het paar blauwe ogen had haar jaren achtervolgd, tot ze die de laatste keer van heel dichtbij had gezien. Zij had helderblauwe ogen, zo helder dat ze licht leken te geven. Ze had ze gezien toen ze veranderde voor het eerst een maan terug. Daar was alles mee begonnen. Vaag vroeg ze zich nog af of ze al die tijd zichzelf had gezien of die blauwe ogen met de genen mee waren doorgegeven en haar vader al altijd over haar waakte. Met die twijfel in haar gedachten, dommelde ze opnieuw half in slaap, haar blik nog naar de hemel gericht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar grijns sprak hem direct aan op zijn eigen verschijning. Daar, staande bij de counter, confronteerde ze hem nogmaals met zijn gemis aan kleding. Hij leunde verder op zijn hand en keek kort naar beneden, om zijn blik te laten tegen zijn bovenlijf te laten kaatsen. Het leek er gelukkig niet op dat zij zich eraan stoorde om zo naar hem te moeten kijken. Hij hief zijn hoofd weer op en greens lichtjes terug. "Betrapt..," murmelde hij vermakelijk voor zich uit.
De tweepersoonsbedden zaten hem echter enigszins tegen, nadat Mila er duidelijk geschrokken van leek te zijn wanneer hij het in de auto op had gebracht. Het echt uitbrengen tegenover de blondine kon hij ondanks zijn tegenzin niet. Wanneer hij ervoor uit zou komen dat ze toch echt twee aparte bedden nodig hadden, kon hij het wel vergeten dat ze zijn verhaal nog geloofde. De enige optie die hij had, was het doorzetten van zijn grijns en haar vraag alleen maar te beamen.
Het ontvangen van de korting op de kamer kwam hem dan ook niet heel erg uit. Zijn dekking was nog niet verdwenen; hij had haar zelfs ingepalmd. "Hmm.." Hij reikte naar zijn portemonnee in zijn zak en haalde er een tientje uit, deze traag naar haar toegeschoven over de toonbank. "Ik zal erover nadenken." Een knipoog volgde.
Haar blik bleef bij hem wanneer ze de doos met gevonden spullen pakte, evenzeer als hij haar bewegingen met zijn pupillen naliep. Bij het zicht op de inhoud van de bak dwaalde hij pas af. Er lag niet al te veel in, maar met een beetje zoeken kon hij er een shirt, wat damesondergoed, een paar jeans en een paar schoenen uithalen. Het viel hem mee met hoe vies het eruit zag. De eigenaars hadden het vast gewassen, of op zijn minst ergens in laten weken om de stof van de vlekken te ontdoen.
Hij keerde zich tevreden weer tot haar. "Welke kamer heb je voor me?"
Een sleutel schoof ze hem terug. Met deze in zijn handen en zijn ego enigszins intact, verliet hij de lobby om weer de parkeerplaats te betreden. Hij hoefde intussen niet over zijn schouder te kijken om te merken dat de grijns van de blondine nog altijd op haar gelaat getekend stond.

De auto had hij binnen enkele minuten gevonden, zijn handen vol met de kleding en de sleutel van de motelkamer hangend aan zijn vinger. Mila leek ietwat in slaap weggezakt te zijn. Wanneer hij de portier opende en zich voorover boog om in de auto te kijken, was het haar verslapte gedaante die hij in de autostoel zag liggen, haar ogen gericht op de sterrenhemel door de ruit.
Hij liet de sleutels in zijn grip ringelen. "Kom, ik heb een kamer geregeld," opperde hij. "Dan kan je je daar omkleden." De kleding mikte hij haar toe, deze zacht op haar schoot laten belanden. Hij zou zijn shirt zometeen wel van haar terug krijgen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila leek geteisterd te worden door oude demonen. Hoewel het niet bepaald een demon was ditmaal, als het niet over iemand ging die ze allang niet meer kon zien, had ze het misschien nog fijn gevonden.
Met twee lagen ze op een deken dat uitgespreid was in het vochtige gras. De zonsopgang begon langzaamaan en alle stukken waar de zon niet kwam, waren nog fris en vochtig. De zon kroop naar hen toe en uiteindelijk werd hun wachten beloond met een schouwspel van warme stralen die de wolken roze kleurden en het verder versierden met blauw, oranje, rood en paars. Met een glimlach keek Mila opzij naar haar partner in crime, zijn helderblauwe ogen en zwart haar glansden in het ochtendgloren. Een warme tinteling begon zich een weg te banen door haar lichaam toen hun vingers in elkaar verstrengelden. Dit was het. Dit was de hemel op aarde. Verliefd in zijn ogen staren tijdens het wachten tot de zon in volle glorie aan de hemel stond. Voordat Mila verder acties kon ondernemen, duwde Mats zichzelf af en liet haar hand uit de zijne glijden. Gefocust op haar geliefde, volgde Mila alles wat hij deed en kon een lach niet onderdrukken toen hij een smaragden ring tevoorschijn haalde.
"Ik weet dat we morgen al trouwen, maar ik wou je al een cadeau geven. Tenslotte zijn we nu nog verloofd," glimlachte Mats trots naar haar en ze moest moeite doen om haar gevoelens onder controle te houden en niet in een gelukkige huilbui uit te barsten. Mooier dan dit kon het niet. Hoewel ze elkaar pas sinds kort kenden en dit huwelijk niet hun oorspronkelijke keuze was, was hun connectie des te intenser. Toen de ring om haar vinger schoof en zijn handen over haar wangen gleden tot in haar warrige haren, leunde ze dichter in de warme kus.
Met een lome beweging en nog steeds met licht getuite lippen, draaide ze haar hoofd om naar het gerinkel van de sleutels. Half versuft en nog in dromenland, glimlachte ze naar Lev. Waarom het was, wist ze niet, maar ze kreeg hetzelfde warme, tintelende gevoel als ze zijn korte zwarte haren zag en zijn zachte, groenbruine ogen. Het was pas toen ze de kleren in haar schoot geworpen kreeg, dat ze weer tot het volle besef kwam. Allereerst bekroop een immens beschaamd gevoel haar, dat ze had zitten dromen over een kus en al helemaal omdat Lev misschien heel duidelijk had kunnen zien dat ze precies daarover droomde. Daarna overviel haar een immens zwaar gevoel waar een mengeling van schuld, gemis en verdriet de hoofdrol in speelden. Niet alleen miste ze nu intenser dan ooit terug haar eerste liefde, ze had bovendien plots datzelfde gevoel over zich heen gekregen toen ze Lev zag. Of dat nu nog een projectie van haar droom was of dat ze om één of andere bizarre reden affectie voelde tegenover Lev wist ze niet. Alleszins voelde het alsof ze Mats verraadde, zeker na al die tijd bij Lev en Akrit in te wonen, haar verloren verloofde even wat meer vergeten te zijn.
In een mum van tijd smeet ze de autodeur open en zei geen woord tegen Lev omdat ze zich slecht voelde. Ze voelde afkeer voor zichzelf om haar ingewikkelde gevoelens die haar plots overvielen en ze was boos dat ze überhaupt in deze situatie was terechtgekomen. Nu ze weer in de volle maan op een verlaten parkeerplek stond, waar zelfs de groepjes jongeren van daarnet niet meer durfden te komen op dit uur, besefte ze zich weer heel goed in welke situatie ze zich bevond.
"Niet kijken!" riep ze naar Lev vanaf haar kant van de auto, wat bozer dan de bedoeling was. Zeker omdat ze nu al genoeg in de war was en hij haar helemaal niet nog bloter hoefde te zien dan al het geval was. Als ze er even bij stilstond dat ze al de hele tijd op zijn blote bovenlijf keek, besefte ze dat hij er echt goed uit zag en dat maakte het alleen ongemakkelijker. Gehaast omdat ze er ondertussen wel genoeg had van het bijna poedelnaakt rondlopen, trok ze het weinig verhullende onderbroekje aan. De jeansbroek was iets echt mannelijke ook al zat die heel erg strak en moest ze bijna haar buik intrekken om erin te passen, iets wat ze nooit zou aantrekken uit zichzelf. Maar nood breekt wet. Al vond ze het nog belachelijker dat de zomen van de broek volledig uitgerafeld waren en er iemand scheuren in had gemaakt, was dit hoe alle broeken gedragen werden tegenwoordig? De bijpassende sportschoenen vond ze al even vreemd. Dit was iets anders dan laarzen. Ze hadden een dikke zool en waren lichtroze. De mode in de wijde wereld was iets bizars. Dit was zo opvallend en het zag er onnatuurlijk uit. Bovendien was het behoorlijk fris, al was het beter dan niets aanhebben. Voor ze haar shirt uittrok, keek ze nog even over haar schouder naar Lev om zeker te zijn dat hij niet aan het gluren was. In een vlotte beweging gooide ze zijn shirt op het dak van de auto zodat ze zich in het bizar kleine topje kon wurmen, wat duidelijk bij het ondergoed paste want ze waren beide robijnrood gekleurd. Daarna gooide ze het veel te grote shirt eroverheen en was blij dat ze niet alleen dat droeg. De wijde nek zakte wat weg over haar schouders en gauw moffelde ze haar blote schouder weg voor ze zich omdraaide naar Lev.
"Toch een kamer met aparte bedden?" vroeg ze nog eens streng, nog steeds wat oververhit van haar emoties die alle kanten op schoten en grotendeels nog beschaamd, zeker omdat ze hem nog altijd knap vond zonder zijn shirt. Het viel haar nu alleen nog meer op, hoe meer ze het wou vergeten!

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
In haar hoofd kijken kon hij niet. Ze was allesbehalve doorzichtig als het ging om haar gedachten, dat wat hij inmiddels wel door had gehad. Hij kon haar niet inschatten zoals hij dat enigszins gewend was bij zijn vader. Het ging daardoor tegen zijn verwachtingen in dat haar droom zich uitte in haar bewegingen en postuur; wanneer hij in de auto keek om haar op te zoeken, zag hij hoe haar lippen wat getuit stonden en haar oogleden half dicht hingen. Ze zat in de fase tussen slaap en ontwaken in en wel met een visioen die hij liever niet mee had willen krijgen.
Hij fronste vragend. Haar glimlach bleef hem bij wanneer hij van haar wegkeek, om het tafereel niet ongemakkelijker te maken dan het al was. Desalniettemin kon hij haar warme uitstraling niet wegcijferen. Hoe ze hem bekeek was een wijze waarop nog nooit iemand naar hem gekeken had, een manier die hem misschien zowel aanstond als dat het afkeer opleverde. Hij wist gewoonweg niet hoe hij erop reageren moest.
De enige die wilde ontsnappen uit deze situatie, was hij niet. Ook Mila leek zich uit haar dromen wereld te hebben gerukt. De portier gooide ze onbehouwen open, uit het voertuig gestormd om de deur van het rijtuit weer hard in het slot te laten vallen. Zuchtend rechtte hij zich weer. "Ja ja." Haar grimmige toon stond hem niet aan, dat wat te bespeuren viel aan zijn expressie wanneer hij met zijn ogen rolde. Hij legde afwachtend zijn elleboog tegen de rand van het dak. "Als je het maar snel doet," wierp hij haar terug indien hij de portier aan zijn kant ook sloot. De buitenlucht begon zo langzamerhand koud tegen zijn huid aan te voelen.
Zijn gestaar zette hij voort, ditmaal gericht op de gevulde parkeerplaatsen voor hen. Het zicht op Mila nam hij pas terug zodra haar stem zich weer liet horen om het onderwerp te veranderen. Toen dat eenmaal zover was, had hij inmiddels al tientallen andere auto's bestudeerd. Het leek erop dat ze zijn bevel niet op had gevolgd.
Het shirt lag gedrapeerd over het autodak. Zijzelf had deze omgeruild voor datgeen wat hij in het motel gevonden had, om zich er weer mee te kunnen bedekken. Blijkbaar baatte het haar niet dat ze hem zijn kledij niet teruggegeven had. Het was aan hem toegewezen om naar haar zijde van de auto te lopen en zijn shirt zelf van het dak af te halen. Met weerwil graaide hij deze van het metaal af.
"Nee." Hij trok het shirt snel over zijn hoofd en trok het, dan wel met enige kracht uit frustratie, over zijn borstkas naar beneden. "Die kamers zaten al vol." Zijn ogen kwamen de hare tegen en de blik van schaamte die ze uitstraalde, hield hij slechts kort in zijn blikveld. Het beseffen dat hij zich hetzelfde voelde door haar plotselinge "uiting" van verlangens, kon hij immers al zonder dat van haar te zien. Hij wilde meer voorkomen; hij draaide zich dan ook van haar af, simpelweg niet wetend wat hij denken moest of waar hij zijn blik op moest laten vallen. Het beste wat hij kon doen was alvast voor haar uit lopen naar de kamer.
"We hebben kamer 71," zei hij, onderwijl hij traagzaam de weg terug naar het gebouw opzocht.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila voelde zich betrapt toen Lev opmerkte dat ze naar hem had gestaard in die fractie van een seconde en hij leek er zich al even ongemakkelijk bij te voelen. Fijn. Ze hadden niet eens aparte bedden. Het was een hele opluchting toen Lev zichzelf snel uit de situatie plaatste door alvast weg te wandelen. Gehaast volgde Mila hem langs de betonnen parking, naar de lelijke betonnen blok die het motel moest voorstellen. De huizen had ze zich wel wat mooier voorgesteld. Al had ze geen idee hoe andere huizen er zouden uitzien. Vast leuker dan haar huis en minder eng dan dat van Lev. Als ze eraan terugdacht, vond ze zijn huis te groot en te leeg. Het had geen warmte uitgestraald, helemaal niets. Er had een koude en kille sfeer gehangen, die alleen versterkt werd door de personen die er woorden. Dat had ze gelukkig niet gemist in haar oude huis, warmte. Haar moeder en stiefvader waren niet bepaald warme personen, maar ze had wel haar broers en zussen gehad. En Mats. Mats had ze ook gehad.
Opnieuw schudde ze de gedachte van zich af en wat onbeholpen in haar nieuwe tenue, volgde ze Levs voetstappen die weergalmden op de lege parkeerplaats. Algauw kwamen ze onder een onderdak en liepen ze langs kamerdeuren heen. 71. Dat moest op een ander verdiep zijn, leek haar. Via een ijskoude ijzeren trap gingen ze hoger de lucht in tot ze op die manier de rijen kamerdeuren overlopen hadden en aan hun nummer kwamen. Ergens had ze behoefte aan zichzelf te excuseren voor haar gefrustreerde reactie daarnet, maar ze wist niet hoe ze het in godsnaam zou moeten uitleggen, dus zweeg ze. Lev was het merendeel van de tijd toch nog meer gefrustreerd dan haar, dus ze mocht het ook eens uitwerken op hem. Al klonk dat zelfs in haar gedachten, heel erg oneerlijk.
"Bedankt dat je de kamer regelde en de kleren."
Mila moest de woorden echt uit haar mond forceren. Het was niet toegeven dat ze iets fout had gedaan en het was geen verontschuldiging, toch vond ze het uitermate moeilijk om opnieuw als eerste het proberen bij te leggen met Lev. Lev leek eerder snel de handen in de lucht te gooien en te besluiten dat het hem allemaal niet meer kon schelen, terwijl zij snel haar staart tussen haar benen trok en schoorvoetend bij hem terug kwam. Echt goed voelde ze zich er niet bij, maar net zoals na haar vorige uitbarsting van frustraties wou ze hem niet kwijt. Zeker niet nu hij ondanks haar moeilijke gedrag een kamer voor hen beide had voorzien en kleren voor haar had kunnen verzamelen.

Account verwijderd

schreef:

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De trap aan de voorkant van het gebouw leidde hen naar de tweede verdieping. Een rij van deuren volgde, daar waar roestende, ijzeren letters de cijfers van de motelkamers verduidelijkten. Erg duidelijk was het niet te zien in het maanlicht. De paar plekken die nog de zilveren kleur hadden, lichtten echter nog op en maakte de meeste van de nummercombinaties nog zichtbaar. Het duurde alleen wel langer voor hij die van 71 had kunnen spotten. Hun looptempo was vertraagd nadat ze zoeken moesten naar de juiste deur.
Stil draaide hij met de sleutel het slot open, horend hoe ze wat kenbaar maakte wat hem ietwat overrompelde. Hij was het niet gewend van iemand om hem te bedanken. Zeker niet van haar, gezien ze tot nu toe nog niet daadwerkelijk iets mee hadden gemaakt wat dat vereiste. Voor zijn gevoel was ze er te nuchter voor. "Geen probleem," antwoordde hij terug. Zijn frustratielevel was al ietwat gezakt, zodat hij dan toch een kleine glimlach liet zien wanneer hij de deur voor haar open hield. "We zorgen morgen wel voor andere spullen." Vrolijk was hij niet zodra hij achter haar naar binnen liep maar hij was wel wat beter gestemd. Misschien was het vooruitzicht op rust de factor wat zijn humeur wat minder neerslachtig had gemaakt.
Donkere, houten meubelstukken namen de kleine kamer in. Een verouderde ventilator bevond zich op een van de planken, daar achtergelaten met een toegetakelde kabel, hangend langs de kast omlaag. Het bed zag er evenzeer gammel uit. De bedlakens die bedrukt met oubollige bloemen, haalde de aandacht tevens nog weg van het tapijt onder het bedframe, waarop voetsporen van vorige bezoekers nog te vinden waren. De stijl van de kamer herinnerde hem echter aan het huis van zijn vader, waardoor hij er zich niet slechter op voelde om hier te zijn. Het was een prima slaapkamer voor de nacht.
Hij zuchtte, rondgelopen door de kamer tot hij dan bij de deuropening van de tweede ruimte aankwam. Het beetje uitzicht tussen de kier door bood hem een blik op een badkamer. De deur duwde hij wat verder open om kleine douche, een wasbak en een toilet te kunnen zien. Een paar kastjes hingen aan de wand, net als een kleine ronde spiegel.
"We kunnen tenminste douchen." Hij draaide zich om en liet zijn handpalm tegen het deurkozijn drukken, zijn steun daar gevonden waarna hij zijn blik op het bed liet rusten. "En slapen."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Opgelucht liet Mila wat opgehouden adem ontsnappen in een zucht. Hij had haar bedankje aangenomen en leek er op zich tevreden mee. Dat luchtte haar op. Als ze dit gingen doen, zij twee samen op de vlucht, mocht de sfeer wel iets gezelliger worden dan dit. Daarvoor zouden ze beide hun frustraties moeten laten gaan en elkaar vanaf nu echt leren kennen. Zeker als ze nog moeilijke situaties zouden moeten doorkomen en nu het gevaar nog op de loer lag. Voorzichtig liep ze over het grove tapijt de kamer in en bekeek alles. Vale kleuren groen en afgewassen rood kleurden de kamer, met een schijn van beide af en toe ertussen. Het was afzichtelijk, maar hij had gelijk. Ze konden douchen en slapen. Meer had ze nu niet nodig.
Voorzichtig ging ze op het bloemendeken zitten en liet haar handen erover glijden, het voelde ruw aan en alles stonk naar azijn. De zin om te klagen bekroop haar, maar tegelijk besefte ze dat er geld nodig was. Dat hadden ze voorlopig niet. Toen Lev voorstelde om morgen andere spullen ze halen, wou ze dat direct afwijzen. Deze outfit was op zich oké, dus ze wou geen broodnodig geld verspillen. Daarnaast durfde ze de vraag niet te stellen wat ze zouden doen als hun kleine beetje geld op was.
"Ik hoef geen andere spullen, dit is goed voorlopig," zei Mila en keek op naar Lev.
Haar lichaam duwde ze weer af van de muffe stof en ze liep naar het kleine badkamertje achter Lev aan. Ze konden nipt met twee staan. Gelukkig liep Lev zelf alweer weg naar de andere kant van de kamer.
"Oh een toilet," merkte ze opgelucht op en sloot snel de deur.
De bril was ijskoud net zoals de rest van de kamer, maar ze was blij dat ze zichzelf even had afgesloten van haar reisgezel. Toen ze haar handen waste, bekeek ze zichzelf in de spiegel. Haar haren zaten in de war en de woelige nacht had zijn tol geëist op haar uiterlijk, ze zag er bleek, moe en verward uit. Zo voelde ze zich ook, dus haar lichaam loog niet. Snel spoelde ze haar handen af en sloop terug de kamer in.
"Hoe gaan we slapen?" vroeg ze en wist zelf het antwoord niet op die vraag.
Immers ging ze niet met hem samen in het bed slapen of althans dat proberen vermijden. Al leek Lev het weinig te kunnen schelen. Haar hand gleed onbewust naar haar ring en ze frunnikte op haar ongemak aan de steen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De behoefte om te douchen en alle zorgen van zich af te spoelen met het warme water, deed zich in hem voor. Het zou hem misschien wat rustiger maken om zich even van alles af te sluiten. Het was alleen zijn vermoeidheid die de overhand had genomen en zijn plannen hiervoor, dan wel meteen, in duigen liet vallen. Hij had er de energie niet voor om nog langer op te blijven. Daarvoor was te veel van zijn kracht door hun vlucht verloren gegaan, althans, van dat wat hij nog had gehad. Ook afgelopen nacht had hij niet erg veel kunnen slapen.
Hij keek over zijn schouder hoe Mila in de badkamer verdween. Op haar opmerking had hij geen antwoord hoeven geven, al bij zichzelf bedacht dat ze het geld er niet voor hadden om iets nieuws te kopen. Ze zouden iets moeten stelen als ze nieuwe kleding tot hun beschikking wilden hebben. Voor nu moesten ze dat wat hij had sparen voor voedsel, drinken ofwel onderdak.
Hoe ze de volgende dag door zouden komen, was voor hem een vraag waar hij kort over bleef malen. Hij had geen idee wat ze moesten. Nog nooit was hij ertoe aangezet om op deze wijze te moeten vluchten, om zijn huis en al het andere achter te laten. Het werd gehouden op gewapende bedreigingen; dat wat hij en zijn vader wel levend doorkwamen. Nu het lijk van zijn vader hoogstwaarschijnlijk rottend op de slaapkamervloer werd gedumpt, was gebleken dat het was geëscaleerd. Meer dan ooit had mogen gebeuren.
Waar was zijn macht gebleven? Hij had zijn vader daar gelaten zonder nog een tweede keer om te kijken, om zichzelf en Mila te redden in plaats van te blijven vechten. Had Mila dan toch gelijk gehad in het bos? Had hij terug moeten keren om ze een voor een af te slachten, om op zijn slechtst een waardige dood te sterven? Hij wist het niet. Overspoeld met vragen ging hij op het bed zitten, zijn handpalmen wrijvend over zijn gezicht.
De terugkeer van Mila deed hem weer op kijken. Hij zette zuchtend zijn handen in de matras, een blik van afwezigheid met zich mee gedragen indien hij probeerde zich van zijn gepeins af te zetten. "Op het bed." Waar ze verder op doelde was hem onduidelijk, maar hij ging ervan uit dat beantwoordde waar ze naar vroeg. Hij knikte lijzig naar het tapijt. "Tenzij je graag op de grond wilt slapen."
Geen problemen waren aan zijn kant te bekennen tegen het delen van een tweepersoonsmatras. Hij was er te moe voor om hier nog verder over na te denken of een discussie aan te gaan, nu zijn lichaam snakte naar rust. Maar dat Mila soms ruimte nodig had kon hij desondanks dat begrijpen. Als ze er werkelijk moeite mee had, dan zou hij wel uitzoeken hoe het dan verder moest.
"Euh.. of wil je dat ik-" begon hij uiteindelijk na een korte stilte.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
De gedachte dat Lev gewoon op de grond sliep, had even door haar hoofd gespookt. Al werd ze bij zijn langzame voorstel om dat effectief te doen, overvallen door schuld.
"Nee, nee. We slapen op bed," zei ze gehaast voordat hij echt aanstalten zou maken om op de grond te slapen.
Op dit punt kon ze elk moment weer in huilen uitbarsten door alles dat door haar lijf raasde. De gedachte dat ze iemand die net zijn volledige leven moest ontvluchten en net zijn vader en thuis was verloren, op de grond ging laten slapen, maakte haar opnieuw beschaamd voor haarzelf. Om daad bij het woord te voegen, ging ze opnieuw op het gebloemde deken zitten en knoopte haar schoenen los. Met een diepe frons tussen haar wenkbrauwen ging ze op het bed liggen naast Lev en legde haar handen op haar buik. Nog steeds frunnikte ze aan de ring en onderdrukte de gedachten over vroeger. Al had ze de neiging om liever aan vroeger te denken dan zich bewust te worden van het nu.
Waarom ze zich precies zo ongemakkelijk voelde bij het bed te delen met Lev wist ze niet. Op zich was het haar wel ingepeperd dat ze nooit voor het huwelijk met een man mocht slapen, maar dan doelden ze natuurlijk op meer dan alleen slapen. Misschien was het gewoon omdat dit iets was dat ze nog nooit had gedaan. Ja, ze had Mats gekust en in zijn armen gelegen, maar slapen was het moment waar iedereen op zijn meest weerloze en onschuldige moment was. Dat was iets heel anders om te delen met iemand die je niet kende en waardoor je op de vlucht was. Ze was nog altijd niet vergeten dat Lev letterlijk had gezegd dat ze moesten vluchten omwille van hem. Daar zou ze hem morgen om vragen. Met al haar kleren nog aan, zonder deken over zich heen, draaide ze zich op haar zij weg van Lev. De kans dat ze zou slapen in deze situatie schatte ze miniem in. Echter zou ze wel wat rust krijgen op deze manier, dus staarde ze in het donker nadat ze de lichtknop naast haar bed had ingedrukt.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld