Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG} Fire & Desire

Account verwijderd

schreef:
Morte beet op haar lip en liet haar mondhoeken wel omhoog krullen eenmaal ze Petes kleine glimlach zag die hij om zijn lippen toverde nadat ze hem overvallen had. Als betoverd glimlachte ze steeds breder terwijl zijn vingertoppen langs haar huid streken en het duurde even voor ze haar blik weer van hem weg kon halen. Het voelde eeuwen geleden dat ze nog eens zichzelf had opengesteld voor iemand en ze was compleet vergeten hoe intiem alles wel niet kon zijn. Stom van haar dat ze zich hier op voorhand niet op voorbereid had, want zelfs na één nacht kon ze de gedachte dat hij weldra verdwenen zou zijn moeilijk serieus nemen. Na al die tijd alleen te zijn, was ze bang dat ze te wanhopig zich zou vastklampen aan eender wie. Of was er echt iets meer spelende tussen haar en Pete, zelfs al na één nacht?
Gefrustreerd omdat ze haar gedachten nog steeds niet kon uitschakelen en gewoon genieten van het moment, zette ze de pan op het vuur en zorgde dat de twee uit haar weg verdwenen. Terwijl ze Mila een duwtje in de rug gaf en naar tafel gebaarde, mengde ze zich opnieuw in het gesprek.
"First, we have to eat breakfast. Put on some clothes and then we will discuss everything," grinnikte ze zacht. "I do like movies and popcorn, though," grijnsde ze nog naar Pete en trok een stoel van de tafel weg en gebaarde ernaar zodat hij kon zitten.
Zelf goot ze deeg in de pan met een pollepel en ontfermde zich volledig over het eten terwijl Mila, zonder Morte het haar met woorden hoefde ze vragen, de tafel dekte. Mila zette drie borden op tafel die vrijwel de hele tafel vulden. Met een kleine glimlach keek Morte over haar schouder en ontspande voor een keer bij het aanzicht van de ontbijttafel. Waren alle dagen maar zo. Daarna ze op de tippen van haar tenen ging staan om de choco van een hoge plank te nemen en trok ze haar weinig verhullende kledij aan de zoom onderaan stevig over haar billen. Te uitnodigend hoefde ze nu niet over te komen. De kans dat ze nu Emilia wakker was aan haar konden ontglippen was miniem. Al zou ze het niet erg vinden om nog een moment alleen met Pete door te brengen.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Haar derrière onthulde haarzelf toen Morte op haar tenen begon te staan om een pot chocoladepasta in haar handen te nemen. Hij kon niet anders dan kijken naar hetgeen wat hij eerder die nacht nog had weten te betasten. Het duurde echter niet lang of zij had haar lichaam alweer weggestoken in het katoen van haar kledij. Spijtig, dacht hij, - en hij stond net op het punt om Mila een blik toe te werpen, totdat hij Morte’s ontsieringen in het vizier kreeg. Blauwe plekken en littekens betoonden zich niet alleen in de huid van haar onder- en bovenbenen, maar ook van de overige lichaamsdelen. Secondenlang observeerde hij de resterende schade van ongelukken, gevechten en molestatie. Hij had evenzeer vele tekens van nablijvende wonden, maar hij was militair en ontkwam daar niet aan. Bij haar was het een heel ander verhaal; zij was een jong, hardwerkende moeder die geen arbeidsverrichtingen deed in een gewelddadige omgeving, alhoewel; dat dacht hij dan toch, - dus hoe kwam Morte dan aan al die lelijke, verbrijzelde plekken op de huid?
Hij wilde haar vragen naar haar grote hoeveelheden littekens, maar kon zich hiertoe niet aanzetten. De bedaarde sfeer in de kamer wilde hij niet in duigen laten vallen door een onderwerp aan te kaarten, waar zij vermoedelijk allesbehalve gedesinteresseerd over kon praten. Daarbij ging het hem niets aan; hij was slechts een anonieme man die bij haar op bezoek kwam voor een hevig, bezonken minnespel, - of niet dan?
Bob trachtte de ontsieringen in de wind te slaan door zich te focussen op het kind tegenover hem, maar faalde. Hij was te bezorgd over haar toestand geweest om als sneeuw voor de zon over een ander onderwerp te peinzen. Die reusachtige, blauwe plek op haar linker onderbeen was het overblijfsel van een recentelijk incident, - en dan had hij het niet over een incident waarbij Morte heel onbehouwen over iets in haar appartement was gestruikeld. Iemand had haar bij de benen genomen en haar ontzettend hard geknepen dan wel haar geslagen met iets wat net niet hard genoeg was om haar lichaam kneuzingen of botbreuken aan te brengen. Wie was de dader? Haar ex-vriend? Dezelfde man die haar eveneens met al zijn schulden achterliet?
‘’I saw you staring at mommy.’’ Mila’s broze stem liet hem ontwaken uit zijn gedachten. Natuurlijk had zij hem zien staren, zij zat recht tegenover hem en kende hem nauwelijks; natuurlijk wilde zij hem observeren, zien wie die man voor haar nu eigenlijk wel niet is. Wat moest hij tegen haar zeggen? Hij kon onmogelijk een vrolijke glimlach opzetten, die ontsieringen stonden nog steeds op zijn netvlies gegrift. Het was alsof zij hem niet verlaten wilden; alsof het universum hem wilde vertellen dat hij iets aan haar situatie moest veranderen. Morte was het slachtoffer van het kwaad en was hij, zelfs al was hij een oud-militair, niet degene om mensen tegen het kwaad te beschermen?
Oké, Swagger, kalmeer jezelf. Reageer, anders maak je alleen nog maar erger voor jezelf, dacht hij. Bob’s mondhoeken krulden ietwat op, waardoor een minieme glimlach op zijn gezicht kwam te staan. ‘’I couldn’t help myself. Your mother is beautiful,’’ knipoogde hij, onderwijl zoveel mogelijk geprobeerd om zo ‘echt’ mogelijk over te komen. Zou Morte doorhebben dat er iets in zijn humeur veranderd was?
Ander onderwerp; hij moest op een ander onderwerp overstappen voordat het te laat was. Indien Mila het langer over zijn staarsessie ging hebben, wist hij zeker dat hij binnen nu en enkele minuten naar Morte’s ontsieringen ging vragen. Hij was nooit echt goed geweest in het verzwijgen van dingen waar hij enorm meezat, - niet wanneer hij niet iets anders had om over na te denken.
De bioscoop, was dat niet hetgeen waar Mila naar toewilde? ‘’What movies do you like?’’

Account verwijderd

schreef:
Toen Emilia opmerkte dat Pete naar haar staarde, keek Morte flauw over haar schouder om hem opnieuw in de gaten te houden, zelf nieuwsgierig waarom hij naar haar keek. Algauw kon ze er zich echter een beeld over vormen. De blik voordat hij antwoordde, zei genoeg. Hoe lief het ook klonk en hoe oprecht het compliment ook leek, hij zag andere dingen. Plots was ze zich heel bewust van haar verschijning. Waar ze zich eerder niet stoorde aan haar warrige ochtendhaar, het eerste het beste kledingstuk dat ze had kunnen vinden, haar nog slaperige verschijning, voelde ze zich nu op haar ongemak. Niet knap genoeg, een te smalle neus, te grote borsten waar ze misschien best een bh over had aangedaan nadat ze er Mila mee had groot gebracht en ze niet de stevigste meer waren, te grote hoektanden waarvan zij vond dat ze haast een vampier leek als ze lachte. Dan sprak ze nog niet over de littekens. Die haatte ze een voor een immens. Die op haar slaap, van zo hard tegen de chauffage te slaan in een val dat ze erop afgekaatst was met haar hoofd. Die op haar knie nadat ze die open gehaald had aan glas, daarrond herinnerde ze zich zelfs niet meer of ze in de gebroken stukken salontafel gevallen was, of dat het kwam door haar ex die naar haar uitgehaald had met het stuk glas.Morte slikte en legde haar hand over haar pols om het enige wat ze nu echt zelf kon zien, te verbergen zodat ze verder kon doen alsof er niks aan de hand was en nooit gebeurd was. Ondertussen prikten de tranen achter haar hoofd om de gedachten weer weg te drukken in het kleine kamertje diep in haar gedachten. De sleutel worp ze opnieuw weg. Bij haar blauweplekken stond ze niet stil. Die waren te vers, nog te weinig verwerkt. Aan die gedachtes mocht ze niet toegeven. Als ze zich zou herinneren hoe die avond was gelopen dan zou ze opnieuw panikeren. Dat herinnerde ze zich wel nog. Ze had zich zo vuil gevoeld dat ze meteen was gaan douchen en daar was ze tilt geslagen. Zo hard had ze gehuild en geschreid dat ze zoveel water naar binnen had gezogen via haar neus en mond dat ze bijna verstikte erin en haar hele gezicht vanbinnen en vanbuiten pijn had gedaan.
Iets te hardhandig zette Morte het bord voor de pannenkoeken op het aanrecht en kauwde op de binnenkant van haar wang. Het was stom van zichzelf dat ze zich zo slecht in haar vel voelde vergeleken met de voorgaande nacht. Alles was goed en wel geweest in het schemerdonker, nu voelde ze zich teveel blootgesteld.Gelukkig vroeg Pete niet door, ook al wist ze dat hij alles zag. Op het moment dat ze haar haren ditmaal zelf uit haar gezicht wou strijken, zoals hij daarnet gedaan had, staakte ze haar beweging en liet de lok langs haar gezicht vallen. Morte wou niet nog meer littekens blootleggen. Met haar tanden hard ik haar lip geboord, stapelde ze de kleine pannenkoekjes die ze bakte en net op het moment dat ze het gesprek een luchtige kant uit wou sturen voor ze vragen kreeg, zei Pete al wat.“Only kids movies, Mila,” counterde Morte meteen.Mila kruiste haar armen voor haar borst en keek wat nors erdoor.“I want to see Jaws 2, it’s in 3D!” protesteerde Mila meteen waardoor Morte haar glimlach terug vond en grinnikte.Tot ze echt in de cinema zou zitten, leek Mila dit een goed idee te vinden, maar ze was heel zeker dat Mila er nachtmerries aan over zou houden!“What do you think, Pete, do you know any good movies?”
Dit was gelukkig een veilig onderwerp, ze moest haar goede humeur gauw terugvinden!

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Het porseleinen bord kletterde neer op het aanrecht. Nog harder en Morte had hem zonder twijfel stukgeslagen. Hij hoefde niet te raden om te kunnen weten dat zij hem doorhad.
Morte reageerde als sneeuw voor de zon op zijn vraag, waarop Mila haar geheid wegcijferde. Geen kinderfilms, maar een film waarin mensen om het leven werden gebracht door een moorddadige haai. Morte grinnikte dan wel, toch zat het hem niet lekker. Natuurlijk trachtte ook zij zich te verzetten tegen het verleden. Hij had immers al gezien dat zij een sterke vrouw was en het liefst in het nu leefde dan in de aaneenschakeling van het laatstleden lichamelijk dan wel verbaal geweld. Het wangebruik schaadde haar, maar wist haar niet geheel in de wacht te slepen; haar leven ging gewoon weer door, alsof hetgeen wat haar ondermijnde, nooit was gebeurd.
Hem werd nog een vraag gesteld, maar die interesse naar zijn voorliefde voor films sloeg hij in de wind. In plaats daarvan stond hij op en liep hij naar haar toe. Hij voelde zich genoodzaakt om dan toch over het onderwerp te beginnen, al was het maar om haar gerust te stellen. De tranen in haar ogen welden op en ondanks dat zij niet haar wangen bewaterden, vertoonden zij wel dat Morte op dit moment met opwellend verdriet kampte. Hij had gekeken en zij had bespeurd waarom; hij had haar mistroostig gemaakt, ook al bedoelde hij het niet zo.
Eens hij naast haar stond, pakte hij haar voorzichtig bij haar linker heup beet. ‘’I’m sorry, I didn’t mean to hurt you,’’ bracht hij zacht uit, - in de hoop dat Mila hem niet zou horen.
‘’I know I’m just some stranger to you, but -‘’ Hij wist niet hoe hij zijn handreiking moest verwoorden. Het was lastig, ook omdat hij haar en haar situatie niet kende en dus niet goed kon beoordelen. Hij had haar littekens en bloeduitstortingen gezien en hij wist ongeveer hoe Morte in elkaar stak, - maar hij wist niet met wie zij te maken had en hoe vaak zij het slachtoffer was van geweld. Dagelijks, wekelijks, maandelijks? En wie zei dat zij wel geholpen wilde worden? Het kostte hem tijd om in gedachte de juiste woorden uit te kiezen. ‘’I’m here if you need me, either to talk or to solve the problem. I don’t want you to think that you have to deal with this all by yourself.’’
x
‘’I’ll take you and your daughter out for dinner. No work, no stress, no meal that you eat at least once a week. I cannot afford the fanciest restaurant that this town owns, but we could go to McDonalds or some other restaurant of your choice. I want you to just enjoy the night, because you deserve it and you know it.’’

Account verwijderd

schreef:
Het voelde alsof Pete gewoon dwars door haar keek. Hoeveel moeite ze ook deed om alles te verbergen, hij leek een radar te hebben waarmee hij haar lichaamstaal afspeurde en zo kon aflezen waar ze aan dacht. Misschien stelde ze zich ook gewoon kwetsbaarder op dan anders. Om de één of andere reden had ze bij hem het fut niet om te doen alsof alles prima was en er nooit niks aan de hand was. In de tussentijd wist hij meer over haar leven dan wie dan ook. Haar sociale kring was natuurlijk extreem beperkt, maar zelfs al had ze vriendinnen, dan zou ze nooit toegeven dat ze schulden had of laten blijken dat ze wel degelijk geraakt was door alles in haar leven.
"You didn't hurt me," protesteerde Morte alsnog zacht toen Pete zijn hand op haar heup liet rusten en zich verontschuldigde.
Op dat moment voelde ze zich ongemakkelijk. Niet omdat hij te dichtbij kwam, als het aan haar lag mocht hij nog dichter komen. Niet omdat hij haar aanraakte, haar lichaam mocht het zijne zijn de komende tijd dat hij nog met haar doorbracht. Nee, het was omdat alle woorden die erop volgden haar vanbinnen raakten. Op een plek waar niemand anders nooit kwam.
Pete vertelde haar dat hij er voor haar was, dat hij niet wou dat ze dit alleen doormaakte en hij beloofde haar een zorgen vrij etentje.
Traag knikte Morte, als teken dat ze alles begreep. Alleen de woorden ervoor kon ze niet vinden. Overvallen door zijn woorden en hun betekenis, wendde ze haar blik af naar de muur, opgelucht dat Pete op dit moment nog het zicht van Emilia op haar verbrak. De opwellende tranen die ze daarnet nog zorgvuldig had weggestopt die in haar binnenste, kregen nu vrijspel en het duurde niet lang voor ze met een gepijnigd gezicht haar blik afwendde en haar kaken opeen klemde om geen geluid te maken. Dit mocht niet lang duren en haar dochter mocht dit absoluut niet zien, ze wou haar niet ongerust maken nu er voor een keer niks was om ongerust over te zijn.
Het was niet zozeer de verbazing dat een vreemde zoveel om haar leek te geven, het was vooral het feit dat een vreemde meer om haar kon geven dan wie dan ook in haar leven. Haar moeder had nooit bemoedigd gesproken of een mogelijkheid geboden om op zijn minst eens haar hart te luchten. Immers was haar moeder de enige persoon van wie ze dacht dat die om haar gaf. Hoe graag ze ook er alles eens uit wou gooien, ze droeg een mensenleven aan pijn mee en het voelde als een vat dat kon ontploffen als ze ooit het dekseltje een beetje zou optillen.
Om zichzelf af te leiden, streek ze traag met vingertoppen over zijn zachte, maar oneffen huid op zijn armen. Op slag voelde ze zich stom dat zij ongegeneerd geen steun had geboden toen hij zijn meest pijnlijke ervaring bloot legde tegenover haar. Immers bood hij haar alles wat ze wensen kon, alleen al omdat ze aan gaf dat ze het wat moeilijk had. Hoe kon ze hier staan janken als een baby terwijl zij wel nog haar meest dierbaarste bezit bij zich had, Steve was zijn dochter kwijt. Bovendien had hij meer littekens dan ze had kunnen opmerken in het schemerdonker. Nu haar handen zijn huid streelden, voelde ze kleine krassen en schrammen die verrieden dat er veel meer sporen van geweld te vinden waren op zijn lichaam. Had dat ook iets met zijn verlies te maken?
Net op het moment dat ze zichzelf herpakte, sloeg de slaapkamerdeur van Emilia dicht en werd die in het slot gedraaid. Met een ruk maakte Morte zichzelf los en bewoog zich naar de kamerdeur.
"I'm sorry, I don't know why I cried, you're just too kind and... You just can't make me cry in front of her. I only cry when things go bad and this is the opposite of bad..."
Mortes stem klonk hoog alsof die niet bij haar hoorde en schoot hier en daar uit. Druk veegde ze met de rug van haar hand over haar wangen en neus in de hoop alle tranen weg te krijgen, maar er leek geen stoppen aan. Hoe belachelijk was het dat hun noodplan in werking werd gezet omdat ze een traan liet. Had ze dan werkelijk nog nooit gehuild van geluk, opluchting of puur als ontlading?
"Emilia, it's fine. Mommy's not hurt, only relieved. Pete wants to take us to dinner and I'm being silly," zei ze met haar hand op de deur.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Dit keer had hij haar wel aan het huilen gemaakt. Hij kon in eerste instantie niet ontrafelen of Morte nu traande, omdat zij nog steeds in de ban was lamlendige gebeurtenissen of omdat hij haar met zijn uitdrukkingen ontroerde. Nadien kwam hij erachter dat dit laatste het geval was, maar het duurde even voordat dit ook daadwerkelijk bij hem binnen was gedrongen. Hij wilde haar omarmen en haar voor de komende paar minuten niet meer loslaten, maar het universum dacht hier anders over; haar aandacht ging al gauw weer naar haar dochter uit, die de woonkamer had verruild voor haar slaapkamer. Hij wist niet waarom, hij kende het kind niet, maar hij vermoedde dat haar verdwijning iets te maken had met Morte’s tranen. Stom, hij had moeten weten dat zij haar niet voor de eerste keer had zien huilen. Ook belachelijk dat hij haar liet huilen in het bijzijn van haar eigen dochter. Kinderen van haar leeftijd waren niet in staat om het gehuil van hun ouders te accepteren en te omklemmen totdat dit haar einde naderde.
Hij wist niet wat te doen. Morte was al achter haar aangerend om haar ervan te verzekeren dat er niets aan de hand was; hij bleef stompzinnig bij het aanrecht staan en dacht na over wat hij zojuist had aangericht. Niet alleen had hij de sfeer verpest, hij had haar ook eens aan het huilen gemaakt en haar dochter daarmee pijn gedaan. De nacht begon als een miraculeus beginsel en eindigde in een totale ramp. Hij was nooit echt goed geweest met vrouwen, dat bleek ook nu maar weer.
Hij luisterde terwijl hij de pannenkoeken verdeelde over drie borden. Het leek hem geen goed plan om hen achterna te gaan. Het was een serieus onderwerp dat zij met haar dochter zou aankaarten, hij hoefde daar niet bij aanwezig te zijn, zeker omdat Mila hem nu vast en zeker had verdacht van het opzettelijk pijn doen van haar beeldschone moeder, - dus hij bleef in de woonkamer en legde de borden met eten op de eettafel neer. Bob hoopte dat de sfeer door de bioscoop en het restaurant wat zou gaan amenderen.

Account verwijderd

schreef:
Morte moest even letterlijk alles van haar afschudden. Ze wapperde met haar handen langs haar gezicht en gaf toe aan Emilia die om het codewoord vroeg. Toen de deur eenmaal opende, drukte ze kort haar lippen tegen Emilia's voorhoofd die er nog steeds wat op haar ongemak uit zag en stilletjes in haar oor fluisterde dat ze Pete aardig vond, maar dat hij haar niet meer aan het huilen mocht maken.
"That's my fault baby," fluisterde Morte terug en nam haar aan haar hand weer mee naar de eettafel.
Met rode ogen en een schaapachtige lach, voelde ze zich bijzonder goed na het potje janken. Alsof alle spanningen die ze in haar lichaam liet opstapelen even naar buiten hadden kunnen vloeien en plaats vrijgemaakt had voor andere gevoelens, betere en leukere.
"I hope you're going to follow through, I could use someone who cares even for a really short time," fluisterde Morte op het moment dat ze Mila's hand losliet om haar armen te tillen en om Petes nek te leggen. Haar lichaam drukte tegen het zijne aan en ze voelde zijn hartslag tegen haar borstkas aan kloppen. Met haar vingertoppen van haar ene hand in zijn shirt geklauwd en van de andere hand door de krullen op zijn achterhoofd woelend. Keer op keer kwam ze in de meest bizarre situaties terecht, maar dit was veruit haar meest favoriete bizarre situatie tot nu toe. Glimlachend keek ze hem aan en kuste haar ongegeneerd, ook al hoorde ze luid en duidelijk: "Eeeew."

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Voor een stel vreemdelingen die elkaar pas een dag kende, waren zij behoorlijk intiem met elkaar bezig. Hij omarmde en kuste haar, - en hier en daar plantte zij een kus onverwachts op zijn lippen wanneer zij daar zin in had. Ook nu had zij hem overvallen. Haar lichaam tegen de zijne aangedrukt en gekus dat al gauw veranderde in gezoen; het verwarde hem enigszins hoe zij met hem omging, maar hij had er niets op tegen en ging mee in alles wat zij met hem deed. Morte had hem laten inzien dat hij affectie en lichaamscontact gemist had, - meer dan hij had durven toe te geven.
Mila had hen schaapachtig onderzocht. Hun openhartige bezigheden vond zij maar niets, net zoals zijn verloren dochter het maar onsmakelijk vond hoe hij zijn genegenheid voor zijn verloren vrouw in teder gekus en aftasting vertoonde. Kinderen waren zulke dingen niet gewend; pas wanneer zijzelf in een relatie zaten, konden zij zulke taferelen waarderen.
Hij legde zijn hand kort in haar nek en hield de zoen vier à vijf seconden aan. Hierna was hij noodgedwongen om adem te halen. Hij opende zijn ogen en glimlachte. Ja, de situatie was merkwaardig, maar hij had tot nu toe geen enkel spijt van hun ontmoeting. Wel was hij er zeker van dat hij binnen nu en een paar dagen niet door kon reizen. Hij wilde hier blijven voor haar en zou pas weggaan nadat haar situatie lichtelijk verbeterd was. Via telefoon zouden zij het contact blijven behouden, wie weet zou hij nog eens terugkomen om te kijken hoe het nu echt met haar gaat.
‘’I’m a man of my word,’’ stelde hij haar gerust, terwijl hij de lokken haar uit haar gezicht verwijderde. Morte was mooier wanneer heel haar gezicht aan de dag was gelegd. Hij plantte zijn lippen nog kort op haar voorhoofd voordat hij het contact tussen hun lichamen verbrak en de afstand weer vergrootte. Hij wilde Mila niet al te veel van last zijn, het was al wel duidelijk dat zij dit intieme gedoe niet kon hebben.
Met een knipoog gericht aan Mila schoof hij aan tafel. ‘’Don’t you have a boyfriend?’’ plaagde hij haar.

Account verwijderd

schreef:
Morte was bang dat ze weg zou smelten in Petes armen als ze nog langer zou blijven staan. De afdruk van zijn lippen brandde nog na op haar mond en haar voorhoofd. Hoe graag ze de dag ook doorbracht met haar dochter. Ze hunkerde naar een moment alleen met haar nieuwe metgezel. Niet alleen omdat ze nood had aan meer affectie en intimiteit, ze had ook nood aan iemand waarmee ze eindelijk kon praten en op dit moment was ze klaar om haar ziel bloot te leggen. De kans dat hij misschien verdween, maakte dat makkelijker en moeilijker tegelijkertijd. Als hij echt verdween nam hij al haar diepste geheimen mee, maar als hij bleef en het liep goed dan had ze voor het eerst in lange tijd nog iets moois in haar leven ontdekt.
"Ew, no. I don't like boys, they're mean," mompelde Mila die aan de zoom van Mortes jurk trok om haar bij haar aan tafel te krijgen.
Morte haalde nog even diep adem, controleerde het vuur en ging daarnaast tegenover Pete zitten en naast Mila. Met een glimlach nam ze een pannenkoek op haar bord en smeerde er een dikke laag choco op.
"Thanks," zei ze nog tegen Pete en liet Mila het gesprek leiden.
Het ging over haaien en films, over wat Mila lekker vond en wat niet en met elk klein grapje of vrolijk gelach voelde Morte zich beter en beter. Na de pannenkoeken, liet ze Mila zichzelf klaarmaken op haar kamer met een stapel schone kleren en zei dat ze nog even mocht spelen en lezen voor ze naar buiten vertrokken. Enthousiast over haar nieuwe boek verdween Mila algauw naar haar kamer vanaf Morte de tafel begon af te ruimen. Toen alles in de afwasbak stond, leunde ze tegen het aanrecht aan en richtte haar blik weer volledig op Pete.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
‘’I don’t like boys, they’re mean.’’
‘’Oh, so you think I’m mean, too?’’
Mila bloosde en dacht na over het antwoord dat zij hem vertellen kon, voordat zij haar mond weer opende. ‘’A little bit,’’ murmelde zij. Hij vatte het niet op als een belediging, totaal niet. Hij begreep waar haar reactie vandaan kwam. Uiteindelijk was hij toch degene geweest die de sfeer naar zijn dieptepunt had gebracht. ‘’I guess I deserved that,’’ grinnikte hij. Daarna had Mila het gesprek afgekapt door een ander onderwerp aan te kaarten. Het meisje vertelde hem over van alles. Bij het merendeel had hij zijn aandacht erbij gehouden, maar soms waren het zijn gedachten die haar woorden op de achtergrond duwden en hem met onbeantwoorde vragen, kwesties die hij in het moment niet kon oplossen, alleen achterlieten.
Hij ontwaakte pas uit zijn gedachten toen Mila de tafel verliet en Morte met haar stoel naar achteren schoof, - met de intentie om de houten tafel weer leeg te ruimen. Hoe kon het zo zijn dat zijn gedachtenwereld zich altijd meester kon maken van de objectieve wereld? Hij schudde lichtjes met zijn hoofd, zich erover verbaasd dat hij wéér zijn aandacht niet bij het gesprek kon houden voor een minuut of vijftien, - en stond toen op om haar te helpen met het afruimen. Eenmaal klaar leunde Morte tegen het aanrecht en sloeg zij gade hoe hij onwetend om zich heen keek, zoekende naar serviesdelen die nog opgeruimd moest worden. Géén, de tafel was leeg. Hij draaide zich om met de intentie haar dit te vertellen, maar hij sloot zijn mond eens hij doorhad dat zij hem al die tijd had bekeken. Staarde zij?
Hij trok een mondhoek op en leunde zelf tegen de tafel. Hij keek even, dacht wederom na en kwam toen tot de conclusie dat Morte hem al die tijd voor Pete had aangezien. Dit was niet zijn echte naam, slechts een pseudoniem die hem zijn anonimiteit verschafte, maar hij vond het nu wel tijd om haar zijn echte naam te geven.
‘’I’m not Pete,’’ zei hij haar. ‘’I’m Bob, Bob Lee Swagger.’’

Account verwijderd

schreef:
Morte liet haar blik over Pete heen glijden, tot zijn woorden tot haar doordrongen. Pete was slechts een verzinsel.
"Bob Lee Swagger," herhaalde ze en keek hem even peinzend aan.
Het viel hem niet kwalijk te nemen dat hij niet meteen zijn echte naam had verteld. Al klonk het alleen als goed nieuws dat hij dat nu plots wel wou.
"That's fair, I didn't tell you I have a kid and that I'm messed up," grinnikte ze zacht en grijnsde als ze hem nieuwsgierig onderzocht.
"A secret for a secret," zei ze daarna en maakte zich los van het aanrecht om langzaam en met voorzichtige passen op hem af te stappen.
"This one I got when I hit my head on the heating." Met haar wijsvinger wees ze het fijne litteken aan dat hij telkens blootlegde als hij haar haren met een voorzichtige streling uit haar gezicht haalde. Het was overduidelijk dat hij nieuwsgierig was naar hoe ze overal aan was gekomen. "Not by the hand of my ex husband, tho. The landlord," zei ze en haalde even diep adem. "I don't need pity, I'm only telling because you're curious. But he's not a problem anymore, not at the moment."
Anders had ze hem dit niet verteld. De kans dat haar huisbaas kwam opdagen was klein tegenwoordig. Haar ex en hij waren eens in de clinch gegaan en dat had hem de laatste tijd weggehouden. Helaas was er niemand om haar ex tegen te houden.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Hij voelde zich enigszins slecht toen Morte hem met weifelingen in het gezicht bekeek. Hij had tegen haar gelogen en had daar niet echt een verklaring voor; niet één die geheid legitiem was. Achteraf gezien was het onnodig om een schuilnaam te gebruiken. Klaarblijkelijk had zij het nieuws niet gevolgd toen de journalisten allerlei sappige, tevens foute roddels over de moord op zijn gezin rondzaaiden alsof het niets was. Headline; Woman and Young Child Found Dead in Murder-Suicide Inside Melrose Park Apartment. Morte kende zijn naam en dus zijn geschiedenis niet, - en hopelijk bleef dat voor een tijdje zo. Hij wilde niet dat zij de horrorverhalen op internet te zien kreeg wanneer zij zijn naam googelde, terwijl hij zich op dat moment in dezelfde ruimte als haar bevond. Hij hoefde haar medelijden niet, niet in de vorm van woorden en ook niet die in aanrakingen. Het was gebeurd en hij moest het achter zich zien te laten.
‘’You’re not messed up,’’ vertelde hij haar. Natuurlijk, Morte was gebroken, maar ook een omgevallen vaas kon weer in elkaar gezet worden. Het enige wat zij daarbij nodig had, was lijm en iets in hem zei hem dat hij het lijm was; hij wist alleen nog niet waar hij moest beginnen met het herstellen.
Morte kwam dichterbij en sprak onverwachts over haar litteken in het gezicht. Hij had het niet zien aankomen en was even beduusd toen haar woorden bij hem binnendrongen, maar wist zich desalniettemin in een fractie van een seconde te herpakken en luisterde geïntigreerd naar wat zij hem te zeggen had. Kennelijk voelde zij zich bij hem op haar gemak, anders had zij hem ook niet de historie verteld over haar ontsiering, dacht hij. Hij was wel geschrokken. Het litteken was niet aangebracht door haar voormalige vriend, maar door haar huisbaas. Welke huisbaas haalde het in zijn hoofd om zijn klanten te pijnigen met geweld? Hij fronste en werd woedend. Na het geruisloos herhalen van haar woorden in zijn hoofd, moest hij moeite doen om niet geheel te flippen. Hij wist hoe hij zich moest vermannen in situaties waar zijn emoties de overhand wilde nemen, maar desondanks had hij het er moeite mee. Huisbaas die zijn consument slaat, was één; man die vrouw slaat, was een tweede. God, als hij geweten had wie hij was en waar hij woonde, was hij nu meteen de deur uitgelopen om die huisbaas van haar eens flink de waarheid te vertellen, al dan niet met wat vuistslagen. Of hij nu nog een probleem was of niet; hij verdiende het om in elkaar geramd te worden.
Hij had het niet eens door dat hij zijn vuisten gebald had en zijn knokkels inmiddels wit zagen, - toen hij dit wél doorhad, schaamde hij zich enigszins; hij wilde niet dat zij dacht dat hij een laag temperament had.
‘’It’s hard to not pity you when you’re clearly the victim of physical abuse,’’ murmelde hij. Kalmeer, dacht hij bij zichzelf. Hij nam even de tijd om bij zinnen te komen voordat hij verder sprak. Het was niet aan hem om naar haar huisbaas toe te stappen. Dit was haar situatie en het was dus aan haar om te bepalen of hij een rol in die situatie zou spelen of niet, maar toch, - het was moeilijk om zo’n onderwerp achterwege te laten, ook al had zij hem zo duidelijk gemaakt dat hij zich er niet mee moest bemoeien en dat hij eveneens geen medelijden voor haar moest voelen. Waarom was dit zo enorm lastig?
Hij keek naar haar, toen naar haar litteken en nadien weer terug naar haar.
‘’Why? Why did he hurt someone like you?’’

Account verwijderd

schreef:
‘’You’re not messed up." Morte voelde de aandrang om gewoon spontaan in de lach te schieten. Als zijn niet compleet verpest was, wie dan wel? Als zij niet geruïneerd was, dan betekende dat het nog veel erger kon en daar dacht ze liever niet over na.
Toen ze haar verhaal verder zette, merkte ze hoe gespannen Pete, nee Bob, werd. Zijn kaak vertrok en zijn vuisten balde hij zo hard dat de huid over zijn knokkels wit werd door de spanning. Voorzichtig streek Morte met haar vingertoppen en daarna de muis van haar hand over zijn handen. Deze voelden ruw aan onder haar zachte huid en verrieden dat hij een harder beroep had beoefend dan zij. Al haar alarmbellen zouden moeten afgaan. Een opvliegend persoon was de laatste wie ze in huis wou halen, maar op dit moment kon ze hem enigszins begrijpen. Hij toonde begrip voor haar situatie en mocht ze dit van iemand anders horen, zou het haar ook enorm kwaad maken.
Om zijn vuisten los te maken, stapte ze dichter tegen hem aan en wurmde haar vingers tussen de zijne. Overtuigd dat hij zo zijn handen zou ontspannen dat hopelijk de rest van zijn lichaam eveneens zou volgen.
"I don't know why he does it."
Onbewust verried ze met die zin dat ze nog steeds leed onder zijn mishandeling van tijd tot tijd. Morte sprak over het heden, niet het verleden.
"Sometimes I have the feeling 'hit here' is written on my forehead in big bold letters."
Hoe nonchalant ze het ook bracht, met lichtjes opgetrokken schouders, veranderde niets aan de zwaarte van haar woorden en bijpassende blik. Soms dreef het haar tot wanhoop en soms kon ze er met een vleugje humor vanaf. Hoe dan ook zou alles ooit goed komen, ondanks al haar ongeluk geloofde ze daar steevast in. En als het niet goed kwam met haar, dan wel met Emilia en dat was meer dan voldoende.
"If he dares to come back, you can have him. I doubt it, though," fluisterde ze.
Onderwijl had ze haar gezicht al heel dicht naar het zijne gebracht en herinnerde ze hem eraan dat ze zich nog moest omkleden en opfrissen voor het starten van de dag. Of hij dat als uitnodiging zag of niet was aan hem de keuze.

Varamyr
Princess of Pop

Varamyr schreef:
Morte verstrengelde haar vingers met de zijne, zo getracht om het ietwat te kalmeren van hetgeen wat hij zojuist had moeten beluisteren. Het hielp, - niet heel erg, maar wel deels. Het was echter de ingesloten afstand die hem wist te doen bedaren; haar ademhaling weerkaatste in zijn nek, de warmte die haar lichaam met zich meebracht bracht zich als een losgelaten hond in omloop. Hij maakte gebruik van het moment door een kus op haar lippen te planten, waarna hij zijn voorhoofd tegen de hare liet rusten. Waar was hij mee bezig? Waarom reageerde hij alsof hij haar al jaren kende? Was zij in het bezit van magie en was hij daarom zo in de ban van haar lichaam, uitspraken en geheimen? Wie was zij?
Hij sloot zijn ogen en luisterde. Haar woorden waren spottend, maar de toon waarop zij sprak, verried dat zij nog steeds niet geheel pijnloos over het voorval kon praten. De gekscherende ondertoon was echter niet iets wat hem verbaasd had doen staan. Hij begreep het wel, hij deed het zelf immers altijd; nare gebeurtenissen op een zo’n luchtig mogelijke toon naar buiten brengen, om de situatie ietwat te bedaren en om zijn pijn ietwat te verzachten.
‘’If he comes back and I’m here, I’ll make sure he won’t dare to come back, - ever again.’’ Hij meende wat hij zei; mannen die vrouwen sloegen, al dan niet in een dronken bui, waren het niet waard om een eervol leven te leiden. Het kon hem niet schelen of het nu wel of niet mag van de wet; hij zou en moest haar huisbaas een les leren.
Hij opende zijn ogen weer en bekeek haar gezicht nu van dichtbij. Morte was niet opgemaakt en haar warrige haren maakten het er niet beter op, maar desalniettemin zag zij er nog steeds beeldig uit. In werkkleding of in een katoenen jurk, net uit bed gestapt na een behoorlijk intense nacht, bij beide situaties kon hij niet om haar schoonheid heen.
‘’I kept all of my stuff back in the motel,’’ begon hij, haar hint begrepen. ‘’I guess I’ll shower and change clothes there if you don’t mind?’’

Account verwijderd

schreef:
"Okay," mompelde Morte een beetje binnensmonds tegen zijn lippen aan terwijl zijn warme adem langs haar heen streek.
Elke keer hij haar kuste, of zelfs bij de minste aanraking, leek het alsof ze in vuur en vlam werd gezet. Het was een bizar gevoel. Fijn, overweldigend en ongemakkelijk allemaal op hetzelfde moment. Het liet haar hart zo hard bonken dat het bijna pijn deed en er een druk op haar borstkas ontstond alsof haar hart eruit wou scheuren.
"See you soon," had ze nog gefluisterd bij zijn vertrek, met een klein bang hartje.
Bang dat hij niet terug zou keren en zou verdwijnen met de noorderzon.

Gelukkig bleek haar angst voor niks te zijn. Al haar belachelijk vele moeite om zich op te maken, resulteerde in een hoop stress toen de deurbel afging, ver voordat ze helemaal klaar was.
"Emilia, if it's Pete we got to go!" riep ze al, maar wist zeker dat Emilia haar deur nog dicht zou houden tot ze bevestiging kreeg wie er binnengelaten werd. Dat Pete geen Pete was, hield ze voorlopig nog even achterwege. Dit was al een druk genoege ochtend geweest voor haar kind.
Morte schikte haar haren goed, gooide nog wat highlighter op haar gezicht om te verbergen dat ze er chronisch moe bij liep en bekeek zichzelf nog een laatste maal.
Haar zwarte, katoenen jurkje had ze omgeruild voor één van haar beter kledingstukken. Het was niet dat ze per se indruk wou maken of echt een nette indruk wou maken, maar ze had gekozen voor de jurk die ze aantrok om naar Mila's school op gesprekken te gaan. Dé plek van keurende blikken en vooral van afkeurende blikken. De blauwe jurk was een poging om er net uit te zien en een beetje te verstoppen dat ze niet van goede afkomst was. Als ze echt met iemand ging eten, wou ze al evenmin al die afkeurende blikken.
Nadat ze haar moed verzamelde, wat absoluut niet nodig was tegenover Bob, maar ze alsnog nodig had, opende ze de deur. Haar gezicht zakte bijna tot aan de grond als ze zag wie er daar stond.
"Dan," mompelde ze bij wijze van begroeting.
Niet alleen teleurgesteld dat het niet Bob was en een beetje bang dat haar angst waar zou worden dat Bob echt niet kwam opdagen, ook bang voor wat er nu weer ging komen.
"You're late with rent."
Daar begon hetzelfde liedje weer. FUCK OFF! Schreeuwde ze in gedachten naar haar huisbaar, wetende dat ze gewoon nog een hele week had om te betalen volgens haar contract, maar dat hij weer per se moeilijk moest doen. Om de één of andere reden overtuigd dat hij haar ooit in zijn bed zou krijgen. Ondanks alles, was ze één ding zeker en dat was dat dat Mike nooit zou lukken. Hoe hard hij schreeuwde of soms per ongeluk een duw uitdeelde in frustratie. Hij zou haar nooit zoals haar ex aan haar enkels naar de slaapkamer sleuren en dat was iets waar ze voldoende kracht uit putte om weerstand te bieden.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld