Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

RPG ~ Unfortunate gifts schrijftopic

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Rose keek Rex even stil aan. 'Alleen als je het ook écht wilt, hm? Ik wil je nergens toe dwingen, maar Freya is écht een schat. Je moet haar hoe dan ook ontmoeten,' glimlachte ze licht. Ja, aan Freya had ze al veel gehad. Zij was één van de weinigen die niet van Rose weg wilde lopen als ze weer eens in de buurt was. Freya wist daar wel doorheen te kijken en Rose waardeerde dat enorm. 'Maar ik dacht gewoon; als nieuweling wil je hier niet alleen zijn. Tenminste, dat denk ik dan. Dat wil je toch niet?' Kort was ze stil. 'Sorry, ik moet echt even ophouden zo op je dak te gaan zitten.'
Tot nu toe leek Rex haar wel aardig. Echter was het nog maar de vraag of hij nog steeds bleef zitten zodra hij wist wat Rose haar gave was. Misschien dat het er ook aan lag wat zíjn gave dan was, maar toch... Het zou haar in elk geval niets verbazen als hij weg zou lopen.
Rose keek even op naar de tafel waar ze eerst vandaan kwam en zag Freya daar nog zitten. Dan wel nog wel Erin, maar goed... 'Maar als je tóch wilt; ik zie Freya nog zitten, dus je kan haar ontmoeten?'

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Rex schudde zijn hoofd. 'Nee, graag zelfs...' Hoe meer mensen hij nu al ontmoette, hoe lager de drempel om mensen aan te spreken zou worden. Hij lachte even zacht toen Rose zei dat ze op zijn dak zat. 'Nee, ik waardeer het, echt.' Op school was hij ook alleen geweest voor de jongen die later zijn beste vriend zou worden op hem af stapte. Als het niet voor hem was geweest, dan had hij misschien wel niemand van zijn huidige vrienden leren kennen.
Of voormalige vrienden, zoals het nu leek.
Hij volgde haar blik even naar het meisje die dan Freya moest zijn - ze was echter niet alleen en Rex wist niet of hij daar enthousiast over was. Natuurlijk, mensen ontmoeten in een vreemde omgeving kon voor zekerheid zorgen, maar al deze mensen leken wel wandelende tijdbommen. En hij keek er niet naar uit te zien hoe en wanneer ze zouden ontploffen.
Toch besloot hij om er voor nu nog maar even in mee te gaan. 'Is goed,' antwoordde hij dan ook, terwijl hij opstond. Zijn eten had hij nog helemaal niet aangeraakt, maar eigenlijk was hij ook wat te nerveus om een hap door zijn keel te krijgen. Dat zou vast vanzelf nog wel komen.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Drew keek de nieuwe jongen aan en merkte dat hij zich wat ongemakkelijk begon te voelen bij Drew nadat hij de ogenopmerking maakte. Ja het was nogal iets wat mensen afschrikte. Zelfs al wist Adam niet wat Drew kon doen. Waarschijnlijk zou hij bij hem uit de buurt blijven zodra hij het ontdekte, en eigenlijk was dat maar beter ook. De lagere nummers bleven vaak weg bij de hoge nummers aangezien ze niet blootgesteld wilden worden aan de gevaren die de hogere nummers met zich mee droegen. Iets wat Drew begreep. Zelf zou hij ook niet bij iemand in de buurt willen zitten met zijn gave, als hij een andere gave had.
Drew glimlachte even toen de jongen vol zelfvertrouwen zei dat hij hier zo snel mogelijk weg wilde. Hij gunde het de jongen echt. De buitenwereld was zoveel beter dan hier, al hing het van de gave af of iemand weer naar buiten kon. Je kon je gave nog zo goed beheersen, dat betekende niet direct dat je vrij was. Ook betwijfelde Drew of iedereen wel echt weg ging. Ze wisten niets van de experimenten die op hen gedaan werden af, moesten het maar pikken. Diegene die toch om welke reden dan ook uiteindelijk weg mochten, daar hoorde niemand meer van. Zelfs als iemand een liefdesrelatie met diegene had, hoorde hij of zij nooit meer iets van diegene die weg was. Drew snapte deels dat diegene niet meer naar dit gebouw wilde met bezoekmiddagen, maar een telefoontje of belletje kon toch wel? Ze verdwenen in hun ogen gewoon van de wereld. Waren ze echt weer terug in de normale maatschappij?
“Ik hoop voor je dat je zo snel mogelijk hier weg mag” zei Drew en stond rustig op toen Adam opstond en knikte even. Als hij wilde trainen zou Drew de rondleiding eindigen bij de trainingszaal en verder wel zien wat er ging gebeuren.
“Laten we bij het begin beginnen, dan eindigen we in de trainingszaal voor je” zei Drew met een zwakke glimlach en dacht even na. Aangezien hij geen lessen wilde volgen, kon Drew het beste beginnen bij de deur naar de tuin. Adam leek hem wel een type wat niet van binnen zitten hield en graag af en toe een luchtje wilde scheppen. Rustig liep Drew met Adam naar de deur, waar een bewaker voorstond die meteen zijn ogen neersloeg bij het zien van Drew en Drew draaide even met zijn ogen.
“Geen zorgen, ik was niet van plan om te vragen of ik naar buiten mocht of zo hoor” zei Drew rustig en zuchtte zacht. “In elk geval Adam, deze deur gaat naar de tuin. Helaas mogen we niet zomaar naar buiten zoals je gewend bent en hebben we toestemming nodig. Zonder begeleiding kom je helaas de tuin niet in. Je kunt het beter ook niet proberen, ze zijn nogal streng hier als het om zulke dingen gaat.” zei hij rustig en haalde een hand door zijn haren heen. “Als je die gang door loopt, kom je vervolgens bij de laboratoria uit. Over het algemeen moet je er wel een paar keer per week komen. Vaak wordt je opgeroepen, maar je kunt soms ook wel gewoon langs komen als je wilt.” zei Drew rustig en keek Adam even aan. “Zijn er trouwens plekken die Asa net opnoemde die je verder als eerste wilt bekijken?” vroeg Drew en keek vervolgens weer de gang in, maar besloot toen toch maar zijn zonnebril op te zetten. De andere leerlingen waren gewend dat Drew niemand in de ogen keek, maar dat was Adam natuurlijk niet en het was misschien ook wel een beetje vreemd dat Drew hem zo kort of helemaal niet aankeek. Zodra Drew zijn zonnebril gewoon op had, keek hij Adam weer normaal aan. Eigenlijk was hij best een knappe jongen, dat moest Drew toegeven. Hij mocht er zijn. Het was spijtig dat hij hier vast zat.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Rose knikte zacht en stond zelf daarna ook op. 'Dan doen we dat. Oh en de andere die erbij zit is Erin. Ik ga alleen niet zoveel met haar om, maar Freya wel. Erin is... Ze is wel oké,' glimlachte ze zwak. Echt veel sprak ze niet met Erin, ook niet echt als ze samen met Freya was, maar goed... Dat was meer een keuze van Rose zelf dan dat het aan Erin lag. Onzekerheid misschien ook, wie zou het zeggen.
'Nou, kom. Je gaat Freya vast leuk vinden,' glimlachte ze licht en ging Rex vast voor. Zo lang het maar niet over hun gaven zou gaan, dan was het nog goed. Het duurde verder niet lang of ze had Freya weer gevonden, dan wel met Erin nog aan tafel, maar dat was geen ramp. 'Hey, Frey. Ik ben er weer en heb iemand meegenomen,' glimlachte ze licht. 'Freya, dit is Rex. En Rex, dit is Freya.'

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Josephine was zich net aan het omkleden toen Asa op de deur klopte. Ze deed haar blouse snel dicht en riep daarna dat hij binnen mocht komen. Ze voelde zich altijd wel comfortabel rondom hem voor zover het kon. Hun gaven clashten niet heel erg en hoewel ze altijd op moest letten of hij niet over was genomen door een demoon, was hij tot op een zekere hoogte best veilig om mee om te gaan. "Is prima hoor, het is belachelijk dat je niets mag luisteren wat je wil. Als je weer wat nodig hebt, kan ik het wel voor je regelen," zei ze. Het liefst wilde ze er iets voor terug, maar omdat niet iedereen iets kon betekenen voor haar, nam ze dat maar voor lief. Zij mocht meer dan Asa, dus was het niet eerlijk om hem nog meer te ontnemen. "Wat is jouw plan voor vandaag?" vroeg ze, terwijl ze haar badspullen in een plastic zak deed. Ze mocht geen linnen tas hebben, omdat dat brandbaar is. Super oneerlijk, maar wel begrijpelijk. En dan had zij nog geluk met haar restricties. "Ik ga zo weer naar het zwembad," zei ze, nadat Asa had gesproken. Elke maand ging ze zwemmen en meten hoe lang het duurde voordat het water een aantal graden warmer was geworden en daarna ging ze kijken hoe heet zij het water kon krijgen. Zo kon ze zelf meten of en hoe sterk haar gave was geworden. De laatste tijd werd het weer sterker en duurde het steeds minder lang voordat het water een stuk warmer werd. Het was niet de perfecte meetmanier, maar zo kon ze zichzelf het best monitoren en daarnaast had ze dan een dagbesteding.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
"Studeren zoals gewoonlijk." Eerlijk toegegeven de lessen stelden niet veel voor. Het was vaak een amalgaam van verschillende vakken. Je wist nooit echt wat gegeven werd. Zijn ouders hadden een grootste toekomst voor hem uitgestippeld. Zij dachten aan Yale of Harvard, maar met een educatie als deze zou dat nog knap lastig kunnen worden. Vandaar dat Asa ook buiten de lessen veel tijd in de bibliotheek doorbracht. God zij dank stonden leerboeken niet op zijn verboden te lezen lijst. "Veel plezier met zwemmen, misschien kom ik nog even voorbij als je klaar bent, lang geleden dat ik een lekker warm bad heb kunnen nemen." Het was een slechte grap, maar dat was nu eenmaal één van Asa's manieren om met zijn verblijf in Golden Oak om te gaan. Hij probeerde zijn gave en die van anderen een zo nu en dan weg te lachen. Wel enkel bij de mensen waarvan hij wist dat ze hem niet zouden aanvallen. Het blijf bij iedereen een gevoelig aspect. Een groot deel van de studenten had immers wel een verwonding of moord op hun naam staan.
"Asa waarom ben je zo saai. Ugh lessen volgen er zijn veel leukere dingen om te doen. Laat ons het even overnemen en dan hoef je nooit meer naar die saaie lessen te gaan, dan hoef je nooit meer door deze witte gangen te lopen, dan ben je vrij."
"Sorry jongens ik verkies deze witte steriele gangen duizend keer boven die zogenaamde vrijheid die jullie me voorstellen." De mensen die hem kenden, wisten dat het niet ongewoon was hem tegen zichzelf te zien praten. Hij moest enkel voorzichtig zijn met verzorgers en camera's. Elke keer dit werd opgemerkt, werd het neergepend en dan volgde weer de hele vragenlijst over wat de demonen hem vroegen, of hij verleid was op hun voorstellen in te gaan, had hij meer wijwater nodig?
Net op tijd kwam hij de klas in. Niet dat stiptheid tijdens deze lessen iets uitmaakte. Vandaag zouden ze zich bezighouden met wetenschap. Een voordeel was dat Golden Oak over zeer speciale en nauwkeurige wetenschappelijke apparatuur beschikte. Natuurlijk kregen zij niet het beste in hun handen, maar zelfs de dingen waar ze mee werkten waren van een veel hoger niveau dan het gemiddelde schoolgereedschap. Ze krijgen een reeks vragen en experimenten en mochten hier in groep aan werken. Asa keek een beetje schaapachtig in het rond. Er was niet meteen iemand die hem in het oog sprong, daarom begon hij alvast. Mocht iemand echt nood hebben aan een partner dan zou die zich wel bij hem voegen.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Inmiddels had Freya haar ontbijt bijna helemaal op. De zaal begon ook langzamerhand wat leger te worden, wat Freya eigenlijk wel goed uitkwam gezien haar gave. Ze had haar rust hard nodig om zichzelf een beetje te controleren en alles mentaal op een rijtje te houden. Freya nam nog een laatste slok van haar inmiddels lauwe drinken en zette het kopje neer op haar dienblad. In principe was Freya klaar om aan de rest van de dag te beginnen, maar ze had eigenlijk weinig zin. Ze wilde vandaag niet naar de lessen gaan en haar persoonlijke studie leek haar nu even niks. Ze hoefde vandaag ook niet naar de psycholoog, dus haar planning was even leeg. Rose zoeken was waarschijnlijk haar beste idee. Freya schudde zich even wakker en keek naar Erin, die nog steeds tegenover haar zat. Ze wist over Erin haar gave, en soms had Freya een gevoel van medelijden tegenover haar en anderen met een hoge gave. Het zorgde er ook voor dat Freya zich soms slecht voelde, omdat haar gave geclassificeerd was als rang één en dat ze daardoor nog redelijk veel dingen kon doen zonder enige problemen. Freya had misschien betere kansen om het instituut uit te komen -- als dat ooit zou gebeuren -- maar vaak schudde ze deze gevoelens van zich af. Freya is niet de persoon om vooroordelen over iemand te hebben op basis van zijn of haar gave en rangnummer. De persoonlijkheid van de persoon was voor Freya het belangrijkst, en als iemand Freya en haar gekkigheden kon accepteren, dan was dat voor haar genoeg. Freya keek snel even de zaal rond en zag Rose naar haar toe lopen met een jongen die ze niet gelijk herkende. Freya zag in het instituut elke dag veel gezichten, maar deze jongen herkende ze niet perse. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht als de twee bij het tafeltje aankwamen. "Hey Rose" zei Freya en ze keek de jongen aan, die blijkbaar Rex heette. "Hey, ik ben Freya Willow. Goed je te ontmoeten" zei ze en ze wees naar de lege plaatsen aan te tafel. "Willen jullie zitten of gaan rondlopen?" vroeg Freya en toen ze Rex weer aankeek moest ze toch wat aan hem vragen. "Ben je toevallig redelijk nieuw hier of ben ik vergeetachtig?"

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Rex knikte maar gewoon zacht terwijl Rose hem over deze Erin vertelde. Hij vond het allemaal wel prima. Hoe meer mensen hij nu leerde kennen, hoe makkelijker het uiteindelijk allemaal zou worden, hoopte hij. Daarbij kon hij moeilijk iedereen blijven ontlopen - dan zou zijn verblijf hier wel erg eenzaam worden. Hij keek Rose even schuin aan. De glimlach op haar gezicht was toch niet helemaal vrolijk, dus er zat vast iets achter dat ze met deze Erin niet zoveel omging. Hoe het ook zij, het was niet aan hem om gelijk te proberen daarachter te komen. Daarbij kon het hem op het moment ook eigenlijk niet zoveel schelen.
Over zijn gave spreken zat er ook voor Rex nog even niet. Zodra de rest er lucht van kreeg - zij het letterlijk of figuurlijk - dan zouden ze hem vast uit de weg gaan, en dat was niet iets waar hij nou naar uit keek. Nee, hij zou gewoon proberen het zo lang mogelijk voor zich te houden. Dat was ook immers wat er van hem verlangt werd. Dat hij zijn gave onder controle zou krijgen. En wat was een betere manier om dat te bereiken dan door te oefenen?
'Hey, Rex Hawkins,' stelde hij zichzelf voor, nadat Freya dat gedaan had. Goed hem te ontmoeten? Hij kon zich niet indenken in welk opzicht dat goed was, maar afijn. Misschien bedoelde ze er niet mee wat hij in gedachten had. Het maakte hem ook eigenlijk niet uit of ze zouden zitten of het instituut rond liepen - in beide gevallen zou hij nieuwe dingen leren over Golden Oak.
Rex glimlachte even scheef toen ze vroeg of hij nieuw was. 'Ik ben gisteravond aangekomen, dus vandaag is mijn eerste dag, ja,' verklaarde hij. Fijn, stond hij dan nu al bekend als de nieuweling? Want dat was ook geen bijnaam waar hij op zat te wachten, eigenlijk.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
'Rex zat net alleen, dus ik was bij hem gaan zitten en we hebben even wat gepraat,' glimlachte Rose. 'Alleen niet over gaven, trouwens. Maar dat komt nog wel. Alles op zijn tijd, hm?' Dat was ook gewoon niet nodig. Hij, of hen allemaal, zou het erover hebben wanneer ze wilden en niet met tegenzin door het pushen of iets dergelijks. En er kon ook een reden zijn waarom hij er niet gelijk al uit zichzelf over begonnen was, net zoals dat bij Rose het geval was.
'Maar ik vond wel dat hij jóu moest gaan zien, Frey. Dus hier zijn we dan,' zei ze glimlachend. Vaak was het wel duidelijk als Rose op haar gemak was bij mensen. Die glimlach was dan vaak niet weg te slaan bij haar, zeker bij Freya niet. Al had Freya het met haar gave toch wel vaak door wanneer Rose niet lekker in haar vel zat, ondanks dat ze wel eens zei dat dat niet het geval was. Maar ach... Freya was haar beste vriendin, dus ze kon het sowieso al niet lang voor zich houden.
'Ik denk wel dat jullie het ook goed kunnen vinden met elkaar,' zei ze tegen het tweetal. Ze keek Rex even aan. 'Maar maak je ook niet te veel druk, oké? Misschien kijken ze nu veel naar je, maar dat gaat wel over.'

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Freya keek even van Rose naar Rex en een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Vaak kwam het niet voor dat Freya contact had met nieuwe mensen, vaak vermeed ze mensen buiten haar normale vriendenkring door haar gave. Vooral binnen de Golden Oak zag je door zijn specifieke karakter niet vaak nieuwe gezichten, dus het was leuk om een keer iemand anders te zien. "Nou Rex, welkom op het instituut" zei Freya en ze keek de jongen aan. Toen ze zijn blik ving voegde ze nog even toe: "Er komen hier niet vaak nieuwe mensen, dus negeer de blikken. Uiteindelijk stoppen ze er wel mee". Haar eerste dag op het instituut herinnerde ze nog goed, en hoe overweldigend het was om met zo veel mensen met verschillende gaven in een kamer te zijn. Het leven binnen de muren van het instituut was even wennen, maar uiteindelijk waren de regels en procedures normaal geworden. Veel kon ze er ook niet aan doen, dus Freya zorgde ervoor dat ze het meeste maakte van de situatie. Freya keek naar Rose toen ze tegen haar begon te praten. "Snap ik helemaal. We hoeven niet te praten over gaven, dat doen we al genoeg hierbinnen" zei ze en ze grijnsde. Ze was enigszins gevleid toen Rose zei dat ze wilde dat Rex haar zou ontmoeten. "Dat vind ik erg lief van je Rose" zei ze met een glimlach op haar gezicht. Rose en Freya waren niet voor niets goede vriendinnen. Ze voelden zich op hun gemak bij elkaar en konden altijd wel een manier vinden om wat plezier te maken. "Ik denk dat dat wel goed gaat komen" zei ze en ze keek Rex weer aan. "Zullen we met zijn drieën wat gaan doen? Misschien is een rondleiding wel handig op je eerste dag. Het is hier namelijk soms echt een doolhof".

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Josephine snoof wat toen Asa vertelde dat hij ging studeren. "Is er dan nog iets wat zij je kunnen leren dan?" vroeg ze. Zelf ging ze niet echt meer naar de lessen, want ze merkte dat ze er niet veel aan had. Wat moest zij doen als zij weg mocht gaan van Golden Oak. Zelf had ze geen enkel idee waar zij terecht zou komen als ze zou kunnen vertrekken. Ze had nooit echt verwacht om naar een universiteit te gaan, omdat haar ouders zelf ook niet zo'n opleiding gehad hadden gedaan. Ze zou ook geen geld hebben om naar een universiteit te gaan, omdat ze niet kon rekenen op haar ouders hiervoor. Zij was verantwoordelijk geweest dat hun huis in vlammen op was gegaan en zij hadden ongetwijfeld hun spaargeld moeten gebruiken om een nieuw onderkomen te vinden. Om te verwachten van hun dat zij naar een universiteit zou mogen gaan, was ondenkbaar. Het was voor Josie dus ook totaal niet zinvol om te gaan studeren, want ze wist niet eens wat zij daarna zou kunnen doen. Ze spendeerde dus ook niet heel veel tijd om iets te leren voor een eventuele vervolgopleiding, maar probeerde vooral iets te vinden wat zij zou kunnen doen en onderzoek doen naar de grenzen van haar krachten. "Ik hoop dat je nog iets nuttigs leert," wenste ze hem toe. Dat zij niet veel hoefde te leren, betekende dat niet voor haar mede-Golden Oak-studenten. Dan vooral de mensen die nog iets van hun leven wilden maken. "Misschien heb je wel een bubbelbad als je geluk hebt. Als je pech hebt is er geen zwembad meer over," grapte ze. Niet dat zij het gevoel had dat ze vandaag dat zou kunnen bereiken. Het was haar maar vier keer eerder gebeurd en toen was zij zo ongelooflijk boos geweest, iets wat niet heel vaak gebeurde. Meestal was zij te trots om de emoties zo de overhand te laten nemen, maar dat lukte dus niet altijd.
Toen Asa weg ging, kleedde Josie zich verder om. Ze griste haar notitieboekje en een pen uit de kast en vertrok naar het zwembad. Ze hoopte dat ze alleen was en meestal was dat ook zo, omdat er nog best veel mensen aan Golden Oak naar de lessen leken te gaan. Er was op dit moment ook niemand in het zwembad en hopelijk zou er niet snel iemand komen. Het liefst wilde ze zo min mogelijk gestoord worden als ze bezig was en ze kon moeilijk de deur op slot doen. Dan was het alleen maar een uitnodiging voor mensen die ze sowieso niet in de buurt wilde hebben om toch proberen binnen te komen. Ze had wel door gehad dat restricties voor uitdagingen zorgde en dat je maar het best kon hopen dat niemand haar ging storen. Ze gooide haar notitieboek aan de kant van het zwembad. Het was toch al vol vlekken, en als het maar leesbaar was, was het goed. Eigenlijk had ze alles over moeten schrijven, omdat ze dat al een half jaar ongeveer niet gedaan had, maar dat ging ze die middag vast wel doen. Ze gooide haar kleren op een stapel en dook het zwembad in. Zo'n duik was altijd wel verfrissend en een betere start van de morgen dan dat ze vaak kreeg.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Rex snapte gelijk waarom Rose hem aan Freya voorstellen wilde; ze was rustig en vriendelijk. Iets wat iedereen die niet Rex was nodig had op een eerste dag - was het op een school of in een vaag instituut voor mensen met bizarre gaves.
'Dank je,' wist hij te zeggen op haar welkom, ondanks dat het misschien niet helemaal van harte was. Als het aan hem lag, dan had hij hier nu niet gezeten. Maar goed, het lag niet aan hem en hij was hier nu, of hij wilde of niet. Hij glimlachte echter wel even licht toen ze precies leek te berijpen hoe hij zich voelde over het hele nieuw-zijn. 'Vast wel. Dank je.' Hij kon zich ook niet indenken dat hij de eerste nieuweling in eeuwen was, dus dat moest wel goed komen. Gewoon even doorheen komen, dat was lastig, maar gelukkig niet onmogelijk.
Hij glimlachte even dankbaar naar de twee. Natuurlijk, ze zouden het zelf als geen ander snappen, maar het was toch een opluchting dat ze niet gelijk alles van zijn gave weten wilden. Of dat in ieder geval niet per se hoefden te weten.
Toen Freya over een rondleiding begon, knikte Rex zachtjes. 'Misschien geen verkeerd idee, nee. Als je zou willen...?'

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Rose knikte met een lichte glimlach. 'Natuurlijk, Frey. Als hij íemand nog moest leren kennen, dan ben jij dat wel.' Goed, Freya mocht dan één van de weinigen zijn waar ze écht mee omging, maar dat was soms ook genoeg. Vaak had ze meer aan Freya alleen, dan aan een vijftal andere mensen in dit instituut.
Zeker in het begin was er niet veel goede hulp geweest. Op momenten dat Rose in paniek was geraakt en in contact was gekomen met een gave, dan gingen de alarmbellen al rinkelen bij het personeel. Zelfs als ze gave juist níet zo gevaarlijk was, maar goed... Alles maar om een ramp te voorkomen, was wel gebleken. Misschien dat Rose het in eerste instantie daarom niet zo lekker zat qua vertrouwen.
Rose leek het ook wel een goed idee om iets met drie te gaan doen. 'Lijkt me leuk, ja! En een rondleiding kan zeker geen kwaad voor Rex. Ik ga gezellig met jullie mee.'

Account verwijderd

schreef:
“Ik geef ze een paar weken en daarna hoef ik geen toestemming om weg te mogen,” zei Adam en meende het.
Misschien was hij niet moorddadig of gek in zijn hoofd zoals al de rest hier. Hij was stabiel, helder van geest en stond met beide voeten op de grond. Ook al was hij niet de slimste, zijn doorzettingsvermogen en lichamelijke superkracht, brachten hem ver in het leven. In zijn leven hadden nummer nooit geteld.
Overleven stond centraal en om te overleven hoefde je geen extreme mentale gave te hebben, met fysieke en brute kracht kwam je veel verder in de echte wereld.Niet alleen had hij vaak zijn brood verdiend door te zware jobs aan te nemen die niemand kon uitvoeren, hij had ook een aantal heftige bijverdiensten eraan overgehouden. Helaas hadden de bijverdiensten hem genekt. De laatste bankoverval was er één teveel geweest. De hoogmoed had hem duur komen te staan.
Ondertussen stak hij zijn handen in zijn zakken en knikte even naar Drew bij het begin van zijn rondleiding. De rondleiding was handig, maar ergens had hij geen behoefte gehad aan een rondleiding richting plekken waar ze blijkbaar niet heen konden. Blijkbaar vond Drew het prima om dit allemaal te tonen, het was tenslotte Drews eigen idee geweest om deze rondleiding voor te stellen.
Toen de bewaking wegkeek en Adam even de glimp van vrijheid zag achter de glazen deuren, begon hij zijn leven al te missen. Stralende zon, fluitende vogels, auto’s, geweren, straatgevechten, wat een gemis.
“Gelukkig heb ik nog gezond voordat ze me hier opsloten. Jammer dat mijn vakantie op Hawaii niet doorging.”
Het was altijd zijn plan, zonnen op een eiland met palmbomen en een parelmoer wit strand. Helaas had het leven een andere uitkomst voor hem voorzien. In de plek kreeg hij beton, staal en deze zooitje ongeregeld.
“Voorlopig heb ik alleen interesse in de trainingszaal, of een zwembad als dat er is,” merkte Adam op nadat de rondleiding bleek te stoppen na twee plekken.
De tuin zou hij sowieso bezoeken, maar het laboratorium daar zouden ze hem nog met geen stokken binnenkrijgen. Hij was benieuwd naar welke vervelende technieken ze zouden gebruiken om hem zo ver te krijgen. Immers waren ze er al te goed in geslaagd om hem hier te krijgen in de eerste plek, dus ongetwijfeld zouden ze hem wel zo ver krijgen.
“Bedankt alvast,” zei hij nog en gaf Drew een klap tegen zijn schouder, zich bewust van zijn kracht en dus slechts een zachte bemoedigende tik.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Erin
De plannen van de andere meiden klonken weinig spectaculair, net als de hare. Een grote verrassing mocht dat ook niet zijn. Wat viel er nu daadwerkelijk te doen binnen de muren van Golden Oak? Lessen, trainingen, experimenten. Even ronddobberen in het zwembad zo nu en dan of je tijd verdoen tussen de rijen stoffige boekenkasten in de bibliotheek van de school. En als je jezelf gedroeg - wat op Golden Oak vooral gelijkstond aan het in de hand hebben van je gave - had je wellicht het geluk aan het einde van de week mee te mogen op een tripje naar de buitenwereld. Erin was één keer mee geweest, ondanks dat ze vrijwel iedere week mee mocht. Ze had haar gave immers prima onder controle. Dat uitstapje was een paar maanden geleden, maar ze kon zich die ene keer nog goed voor de geest halen. Het herinnerde haar aan alle vrijheid die ze niet had.
Nadat Josie en Freya hun eten op hadden en het tafeltje hadden verlaten, bleef Erin nog een paar minuten zitten om het laatste beetje van haar ontbijt op te eten, terwijl ze ondertussen op haar gemak de zaal rondkeek, naar de mensen die zich daar nog bevonden.
Erin zette de schaaltjes en de lege beker terug op het dienblad, griste haar tas mee en bracht het dienblad naar de kar met vieze spullen, waarna ze de eetzaal verliet. De zolen van haar sportschoenen tikten zacht op de vloertegels toen ze de trappen beklom naar de verdieping waar haar kamer zich bevond. Eenmaal binnen viel haar blik op de zwemkleding die aan het kleine wasrekje in de kamer hing. Een kleine glimlach brak door op haar gezicht terwijl ze haar sportspullen uit de tas kieperde en haar bikini en een handdoek erin drukte. Wat baantjes trekken en genieten van de rust die veelal in het zwembad hing, klonken haar als een erg goed idee in de oren. Wellicht bracht het haar nog op ideeën voor waar ze zich de rest van de dag toch mee kon vermaken.
Nog steeds in haar sportkleren stond Erin niet veel later in de gang waar het zwembad zich bevond. Vanwege de ruimte die het in beslag nam, was ervoor gekozen om het zwembad ergens aan de achterkant van het gebouw weg te stoppen. De ramen die één gehele wand besloegen, gaven een prachtig uitzicht op het bos dat zich erachter uitstrekte. Dat was één van de redenen dat het zwembad een favoriete plek van haar was.
In de gang passeerde ze twee andere leerlingen, waarvan ze er eentje onmiddellijk herkende als Drew, met zijn blauwe haren en de zonnebril waarachter zijn ogen schuilgingen. Ze wierp hem een vriendelijke glimlach toe alvorens haar ogen naar de andere jongen gleden. Ze keek in dezelfde donkerblauwe ogen die die ochtend in de eetzaal ook al een gevoel van herkenning in haar op hadden geroepen. Erin kauwde op de binnenkant van haar wang, zoekend naar de herinnering die bij zijn verschijning paste, maar ze kon er haar vinger niet op leggen, daarom glimlachte ze enkel naar hem voor ze hen passeerde en het zwembad binnen liep.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld