Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - The hunt

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Het knagende gevoel had haar achtervolgd vanaf het moment in het bos dat ze Tobias had aangezien voor zijn broertje. Het rusteloze gevoel dat Nathans dood iets met al dit gedoe te maken had, al lukte het haar onmogelijk om die puzzelstukjes in elkaar te passen. Het was slechts een gevoel geweest en ze had geprobeerd om het weg te drukken, om het uit haar hoofd te zetten. Freya had er niet over willen beginnen tegen Tobias, ze was niet vergeten hoe zwaar hij het er destijds mee had gehad, maar nu hij Nathans naam noemde, kon ze het gevoel niet opnieuw zomaar wegstoppen.
‘Het heeft iets met alles wat er vanavond gebeurd is te maken, niet waar? Nathans dood.’ Freya hield onbewust haar adem even in zodra de vraag eruit was, bang voor hoe hij zou reageren. Want hoewel ze na ruim drie jaar die kleine dingetjes uit zijn houding en stem nog steeds perfect kon lezen, voelde het tegelijkertijd alsof hij een vreemdeling voor haar was geworden. Drie jaar leek niet veel, maar het had net zo goed dertig jaar kunnen zijn. Hoe was Tobias veranderd van de aardige doch enigszins afstandelijke broer van haar beste vriend, in een half-wolf die jagers omlegde zonder te knipperen? Ze vroeg zich af of het hele wolf-zijn drie jaar geleden ook al bij hem bezig was geweest. Ze had nooit iets aan hem gemerkt.
‘En natuurlijk zal ik niemand iets hierover zeggen’, beloofde ze hem. ‘Niet dat er iemand is die me zou geloven als ik dat wel deed. En ik zie het niet echt zitten om in een gesticht te belanden.’ Freya liet een vreugdeloos lachje horen. Haar vrienden zouden haar al aan zien komen met dit verhaal, of nog beter, de politie. Ze wist niet wat de politie met de lijken op het pleintje in het park ging doen, maar Tobias en zijn vriend leken zich daar niet erg druk om te maken. Anders hadden ze de lichamen wel opgeruimd. Zouden er binnen de politie ook jagers zitten? Mensen die af wisten van deze verborgen wereld.
Freya plaatste haar elleboog terug op de rand onder het raam en liet haar hoofd tegen haar hand zakken. Even sloot ze haar ogen. Hoe kwam het dat de meeste mensen nooit iets merkten van de wezens die in hun midden leefden? Een deel van haar kon het nog steeds niet bevatten. Misschien had zij wel andere wolven gekend in haar leven. Of mensen die hun vrije tijd besteedden aan het jagen op bovennatuurlijke wezens. Misschien was die aardige buurman wel een wolf, of was één van haar ex-vriendjes wel een jager geweest. De kans daarop was haast verwaarloosbaar klein, maar toch. Tobias was immers ook iemand die ze vroeger bijna iedere dag gezien had en ze zou zich geen seconde hebben durven te bedenken dat hij ook maar een klein deel van iets onmenselijks in zich had.
‘Dus, als dit voorbij is’, zei ze na een tijdje stilte, ‘dit gedoe met deze jagers, dan wat? Dan ga ik naar huis en dan ga jij weg, verder met waar je ook nog meer mee bezig bent, en zien we elkaar nooit weer?’ Waarom zou hij haar anders zeggen wat ze wel en niet moest doen als hun wegen zich weer zouden scheiden? Het klonk alsof hij niet van plan was contact met haar te blijven houden en nu ze daarover nadacht, merkte ze dat ze eigenlijk helemaal niet wilde dat hij weg zou gaan.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

Het leek een hele tijd te duren voor Raphael de woorden vond om de bizarre en gruwelijk situatie uit te leggen. Misschien viel dit wel niet uit te leggen, zij zou ook niet weten waar ze moest beginnen als iemand haar naar haar afgelopen dag vroeg. Echter bleek Raphael wel ergens een uitleg te vinden, ook al begon die echt bij het begin, de complete basis.
Zover was ze al gekomen door in het gezelschap van de jagers te vertoeven. Dat zij een heks was, was haar eveneens duidelijk en naast de wolven had ze ook niet bepaald kunnen kijken sinds die zich in de bossen en hier hadden vertoond. Helaas, voor ze nog meer vragen kon stellen over dingen die er echt toe deden, stelde Raphael haar een vraag.
“Ik, eh, je hebt me ontvoerd! Ik wou gewoon weg,” verdedigde Aure zichzelf en voelde het schaamrood op haar wangen kruipen terwijl ze zichzelf hakkelend probeerde te verklaren. “Het spijt me, ik had je moeten vertrouwen, denk ik,” gaf Aure uiteindelijk toe en keek uit de ruit naar de straatlantaarns om zijn blik te ontlopen.
Nog steeds voelde ze zichzelf niet veilig in zijn bijzijn, maar met alle gebeurtenissen wou ze ook niet bepaald aan haar lot overgelaten worden in deze wereld. Dat was frustrerend want ze voelde zich op haar ongemak in zijn bijzijn en ze durfde niet naar huis was voor een vervelende tweestrijd zorgde waar ze zich niet goed bij voelde.
“Waarom zochten jullie mij en hoe vonden jullie me zelfs? Ik wist dat ik wat anders was, maar ik heb nooit geweten dat ik echt gaven had. Hoe konden jullie dat dan weten?” vroeg Aure zacht met haar blik nog op de weg gericht.
Vanaf ze veilig zou zijn, propte ze zichzelf vol met eten en dronk ze zoveel dat ze misselijk van zou worden en daarna ging ze een potje janken onder de douche. Vooral naar de douche keek ze uit, ze voelde zich verschrikkelijk vies en ze had het warme water nodig om haar stijve spieren te ontspannen en tot rust te laten komen. Haar hoofd kon ook wel wat rust gebruiken.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphael
Hij zag de vraagtekens in haar ogen, zag aan haar blik dat ze nog steeds meer vragen dan antwoorden had na zijn uitleg - waarom ze die mannen zo afgeslacht hadden, om mee te beginnen. Of waarom hij bij de jagers had gezeten. Vooralsnog was het echter beter om haar eerst enkel de basis te vertellen, dat zou al een groot genoege schok zijn voor haar. In ieder geval na alles dat er deze avond gebeurd was. Morgen zou hij haar er meer over kunnen vertellen, of wanneer ze in ieder geval iets gekalmeerd was.
Raphael lachte kort en knikte. ‘Daar zit wat in’, antwoordde hij op haar uitleg over de stomp in zijn maag. Die onverwachte aanval van haar was op een uitermate ongelegen moment gekomen, maar nu hij erop terugkeek, kon hij wel enigszins begrijpen waarom ze die actie uit had gehaald. Gelukkig had het verder voor hem geen gevolgen gehad.
‘Ik weet niet precies hoe ze je gevonden hebben’, zei hij. Hij wierp een blik in de zijspiegel en draaide de auto achter die van Tobias aan de parkeergarage van zijn appartementencomplex binnen. ‘Tegen de tijd dat ik bij dit team jagers kwam, waren ze je al op het spoor. Ik vermoed dat ze ergens informatie hebben gevonden over dat het heksengen in jouw familie zat. Het kan nieuwe informatie zijn, maar voor hetzelfde geld hebben ze het uit geschriften die met gemak een paar eeuwen oud zijn en hebben ze de bloedlijn gevolgd.’ Hij haalde kort zijn schouders op. ‘Voor jou vinden ze waarschijnlijk wel weer een ander, maar ze zullen er flink van balen. Het gen voor heksen erft veel willekeuriger over dan dat van de wolven. Het kan zo een paar generaties overslaan of zelfs helemaal verdwijnen en in een totaal andere tak van dezelfde familie opduiken. Als jij de enige was die ze op het spoor waren, zullen ze er wel even over doen voor ze een ander hebben gevonden.’
Raphael manoeuvreerde de auto in een parkeervak en zette de motor af. ‘Daarom kun je ook nog niet naar huis’, zei hij, terwijl hij zijn hoofd haar kant op draaide. ‘Dat is de eerste plek waar ze je zullen zoeken.’ Het was wellicht ietwat wreed om dat nieuws zo rauw op haar dak te gooien, maar dan wist ze het maar. Het was beter om nu meteen eerlijk te zijn dan haar in de waan te houden dat ze de volgende dag gewoon terug naar huis kon. Dat ze haar leventje op kon pakken waar ze het achtergelaten had. Zo eenvoudig lag het helaas niet.
Raphael gooide de deur open en sprong uit de auto. Van de achterbank pakte hij de rugzakken van de jagers. Ze zouden de voorraden - met name de wapens - goed kunnen gebruiken.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias

Tobias moest even diep ademhalen als Nathan echt ter sprake werd gebracht en niet alleen in hun herinneringen weer opgehaald werd. Het kostte wat moeite om het probleem echt aan te kaarten waar Tobias al jaren mee rond zeulde en de last in zijn einde droeg. Tenslotte was het zijn schuld dat Nathan was omgekomen, hij was diegene die vervloekt was, niet Nathan en om die reden had zijn kleine broertje het leven moeten laten.
“Ja. Het waren niet deze jagers, het was een andere groep, maar hij is overvallen door hun soort,” gaf Tobias toe en het voelde alsof er een mes in zijn borstkas werd gestoken en dat iemand daar wat mee ronddraaide.
De eerste momenten na Nathans dood als hij alleen op de vlucht was geslagen, had hij zich continu zo gevoeld. Ondertussen was die pijn een drive geworden om door te gaan, om zoveel mogelijk jagers uit te schakelen en dichter bij zijn werkelijke doel te komen; de moordenaars van Nathan. Net omdat hij die pijn nu voelde, voelde hij zich weer opgefokt en zeker nu de adrenaline nog niet compleet verdwenen was.
Pas bij haar opmerkingen over dat wat ze nu meemaakte voer was om in het gesticht te belanden, werd hij weer van haar gevoelens bewustgemaakt. Wat daarop volgde, voelde even net zo confronterend aan als over Nathan gevraagd te worden. Verwachtte ze dat hij haar zou achterlaten? Even trokken zijn wenkbrauwen in een diepe frons terwijl hij de ondergrondse garage weer inreed.
Haar vraag bracht hem terug naar de keuzes die hij hier in het heden opnieuw zou moeten nemen. Het kwam niet geheel onverwachts dat ze dit afvroeg, het was namelijk eerder al gebeurd. Als hij daaraan terugdacht, schaamde hij zich ervoor. Hij had Freya, de knappe beste vriendin van zijn broer, gebruikt om zijn verdriet te helpen verdringen. Dat zij net hetzelfde deed, maakte het daarom niet minder erg. Achteraf was hij diegene geweest die haar had laten staan en met de noorderzon vertrokken was zonder enige uitleg. Dat had hij nooit mogen doen.
“Ik laat je niet alleen als je dat niet wil. De keuze is aan jou wat je hierna wil doen en wat je ook wil doen nu je weet hoe de wereld in elkaar zit, dan ik er voor je.”
De belofte zou hij misschien niet volledig waar kunnen maken als hij weer verder reisde, maar ze waren in moderne tijden en er waren meerdere mogelijkheden om in contact te blijven. Ditmaal liet hij haar niet nogmaals schieten, tenzij ze daar zelf voor koos. Het zou begrijpelijk zijn als ze nu alles verdrong en deed alsof het nooit gebeurd was.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Bijna had ze er spijt van dat ze Nathans dood genoemd had. De manier waarop Tobias scherp inademde en niet meteen antwoord gaf, verried dat hij er niet graag over praatte of aan dacht - zij was duidelijk niet de enige die het verdriet nog steeds niet helemaal verwerkt had, hoe graag ze zichzelf ook iets anders vertelde.
Langzaam knikte Freya. Nathans dood was niet zomaar een ongeluk geweest, de jagers hadden erachter gezeten. Hoewel het bewijs van het tragische ongeluk dat zich voltrokken had die dag drie jaar geleden op niets anders had gewezen - niet voor het ongeoefende oog althans - had Freya zich er nooit helemaal bij neer kunnen leggen dat het zomaar een ongeluk was. De jagers hadden Nathan geprobeerd weg te zetten als iemand die met drank op achter het stuur zou kruipen. Zij wist echter al geen ander dat dat niet iets was wat hij zou doen. Hij was verstandiger dan dat, hij zou zijn eigen leven en dat van anderen nooit zo riskeren.
Freya was een tijdje stil. Het onrustige gevoel dat er iets niet klopte aan Nathans dood had haar drie jaar lang achtervolgd en nu het eindelijk bevestigd was, voelde ze… Ze wist eigenlijk niet goed wat ze nu voelde. Niks, een leegte. Wat had ze ook verwacht? Dat dit nieuws Nathan op de één of andere manier terug zou brengen?
‘Dus daarom zit je achter de jagers aan’, concludeerde ze na een tijdje. ‘Om wraak te nemen voor Nathan. Was hij… Was hij ook een wolf?’ Ze kon zich niet herinneren dat Nathan ooit raar gedrag had vertoond, dat hij ooit iets had laten vallen over wolven, maar het was dan ook nog te pijnlijk voor haar om zo intensief terug te denken aan al die momenten.
Freya had haar vraag of hij na dit alles weer zou verdwijnen uit haar leven niet bedoeld als een verwijt, maar pas nadat ze de woorden uit had gesproken, besefte ze dat het wel een beetje zo klonk. Net zoals Nathans dood, had ze ook de nacht die ze na de begrafenis met Tobias gedeeld had, weggedrukt. Maar kon je zoiets ooit helemaal vergeten? Freya herinnerde zich nog goed hoe boos en gebruikt ze zich had gevoeld nadat hij verdwenen was. Beiden hadden ze de ander gebruikt als afleiding van het verdriet, maar ze hadden elkaar beloofd om er samen doorheen te gaan. Om samen tegen dat verdriet te vechten. En vervolgens was hij weggegaan.
Ze had het hem nooit helemaal vergeven, merkte ze nu, maar dit was geen goed moment om daarover te beginnen. ‘Oké’, zei ze enkel, terwijl ze zwakjes glimlachte.
Zodra de auto stilstond, klikte Freya haar gordel los en stapte ze uit, om de deur weer achter zich dicht te gooien. Ze liep naar de achterkant van de auto toe, waar Tobias zijn spullen uit de kofferbak zou moeten halen. Haar eerste passen waren wat wankel door de vermoeidheid die haar beenspieren in een greep hield. Ze kon niet wachten om zich te wassen, in bed te kruipen en haar ogen te sluiten.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

Aure liet een klein glimlachje zien als Raphael zich niet druk of kwaad maakte om het feit dat ze hem gestompt had in een poging om weg te raken. Ondertussen keek ze druk om zich heen om te zien waar ze belandde. Op hun gemak, alsof er daarnet helemaal niet dramatisch was gebeurd waarvan ze moesten wegvluchten, reden ze de parking in.
“Oh het zit in mijn familie,” merkte Aure op en beet op haar lip.Het kon niet anders dan dat haar grootmoeder hiervan op de hoogte was.
Al die kleine trucjes, ze had altijd wel beseft dat dat niet klopte en dat ze zoiets niet zou moeten kunnen. Alles viel op zijn plek nu en ze begreep waarom haar moeder zulke dingen had verboden. Met een diepe zucht knikte ze.
“Ik begrijp het,” zei ze en was ondertussen zo moe dat ze geen fut had om ergens tegenin te gaan.
Natuurlijk was het logisch dat ze nog niet klaar waren met haar op te jagen, maar ze twijfelde er niet aan dat dit gezelschap haar gaven ook kon gebruiken. Gelukkig waren dat voorlopig zorgen voor morgen. Op dit moment kon ze enkel nog denken aan rust, zichzelf opfrissen en slapen. Haar ogen vielen bijna dicht en ze voelde zich wankel op haar benen als ze uit de auto stapte. Niet alleen de constante druk op haar, de sprints in pogingen om te ontsnappen, maar ook het gebruiken van haar gaven had haar moe gemaakt. Ze voelde zich leeg.
“Mag ik zo wat eten en me douchen?” vroeg Aure en nam wel de moeite om een rugzak te helpen dragen, hoe vies ze het ook vond.
Hopelijk was dit appartement aangesloten op het waternet, want als ze zich nergens zou kunnen afspoelen, zou ze zich nog een lange tijd vies voelen en dat had geen goede invloed op haar humeur. Niet dat ze nog langer het lef had om slechtgehumeurd te zijn in zijn bijzijn. Na hun kunnen te tonen die avond, had ze bitter weinig zin om ook maar ergens tegenin te gaan. Zolang ze haar veilig hielden en ze haar gaven niet moest gebruiken om onschuldigen op te sporen en om te brengen, zou ze nergens over klagen. Al zat er nog altijd de kans in dat ze op de standaard manieren bij ontvoering ging aangepakt worden, aanranding stond ook niet bepaald op haar lijstje van dingen die ze zou pikken.

Account verwijderd

schreef:
Tobias

Het duurde even voor Freya alles leek te verwerken, haar conclusie kwam er na een tijdje uit en het sloeg de nagel op de kop. Alleen viel haar onwetendheid weer op door haar volgende vraag. Was Nathan echt een wolf geweest, dan had hij zich puur gewroken. Helaas was de waarheid nog treuriger. Nathans dood was compleet ridicuul, het enige wat het had opgeleverd, was dat Tobias uit het visier van iedereen was verdwenen. Echter als hij had kunnen kiezen, dan was hij liever zelf omgekomen dan zijn broers te verliezen, ook al was zijn dood niet nutteloos geweest en had het hem beschermd. Al was de kans groot dat ze zijn kinderen alsnog als doelwit hadden aanzien later.
"Nee, dat was hij niet. Er is altijd maar één per generatie," zei Tobias.
Verdere uitleg was niet nodig, die rekensom kon ze zelf wel maken aangezien hij nu de enige was. Omdat ze zelf weinig aanstalten maakte om het gesprek gaande te houden door uit te stappen en plots weer die immense vermoeide indruk naliet, zweeg hij verder. Met een klap sloeg hij de koffer toe en opgezadeld met twee tassen liep hij naar de lift toe. Raphael zou gauw volgen, maar daarom hoefde hij niet te wachten om nadien op een hoopte gepropt in de krappe lift te staan.
Door de herinneringen die hij opgehaald had, de adrenaline en het schuldgevoel na elke keer hij iemand het leven ontnam, bonkte zijn hoofd de hele weg naar boven nu de stilte hem in zijn greep nam. In een poging zijn zintuigen te kalmeren, sloot hij zijn ogen even en wachtte op het belletje die aangaf dat hij 'thuis' was. Na wat gerammel met sleutels, kwamen ze in het pikdonkere en kale appartement. Persoonlijke spullen had hij niet en meer dan een bank, een tafel met één stoel en een bed had hij niet nodig. Zijn kleren zaten allemaal in koffers gepakt en dat gold voor alle weinige spullen die hij had. Met een zucht knipte hij de licht aan, gooide de tassen achter de bank en plofte op de uitgeleefde kussens.
"Doe maar alsof je thuis bent," mompelde hij en masseerde even zijn slapen.
Nu wou hij rust en iedereen zou zich in stilte bezighouden anders zou zijn hoofd ontploffen en niemand wou hem in een raas van woede forceren.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Tobias’ korte antwoord was voor haar genoeg om de laatste conclusie zelf te trekken. De jagers hadden Nathan gedood omdat ze dachten dat hij een wolf was. Ze hadden de verkeerde gedood. Het had Tobias moeten zijn die die dag uit het leven weggerukt had moeten worden, alleen hadden de jagers de verkeerde broer in het vizier gehad.
Ergens had Freya er spijt van dat ze die laatste vraag gesteld had. Nu ze wist dat Nathan was gestorven om een fout, voelde zijn dood nog wreder. Waarom hadden ze niet gewoon Tobias kunnen pakken?
Zodra ze zich bewust werd van haar eigen gedachten, drukte ze die geschrokken weg. Het was niet eerlijk om zo te denken. Die dag had er niemand moeten sterven, dat zou het beste zijn geweest. Dan had zij haar beste vriend nu nog gehad en wie weet hadden dingen tussen haar en Tobias er ook wel heel anders uitgezien.
Freya pakte ook één van de tassen uit de kofferbak - ze wilde niet eens weten wat er precies in zat - en volgde Tobias de parkeergarage uit, naar de lift van het gebouw. Het was de eerste keer die avond dat ze in de spiegel keek en ze schrok van het meisje dat terugkeek. Haar haren zaten warrig, haar kleren waren vies van het zand uit het bos en ze zag er vermoeid uit, gebroken. Precies zoals ze zich voelde.
Haar wenkbrauwen bewogen zich een klein stukje omhoog toen ze achter Tobias aan zijn appartement binnenstapte. Freya had hem nooit als een erg huiselijk persoon gezien, maar dit appartement was wel erg… kaal. Of functioneel, het was maar hoe je het bekeek.
‘Weet die vriend van je waar hij moet zijn?’ vroeg ze, terwijl ze de deur tot een kiertje sloot. Ze had er niet eens bij stilgestaan de lift tegen te houden tot de jager en Aurélie er ook waren. Ach, nu kon ze in ieder geval als eerste de douche claimen.
Freya liet de tas van haar schouder glijden en zette het neer op de tafel. Ze nam een paar seconden om al bijtend op haar lip de ruimte in zich op te nemen. Veel meer dan een bank, een salontafeltje en een eettafel met één stoel waren er niet te bekennen. Het liet haar zich afvragen hoelang hij al alleen leefde.
Na zijn mededeling aarzelde ze een kort moment voor ze het keukentje in liep. In een kastje vond ze twee glazen, welke ze vulde met water. Terwijl ze gulzig een paar slokken nam om eindelijk haar droge keel te verzachten, liep ze terug naar de woonkamer om Tobias het andere glas aan te reiken.
‘Is het oké als ik even snel ga douchen?’ vroeg ze.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias keek op als Freya zich afvroeg of Raphael het wel zou vinden. Enerzijds kon het hem niks schelen of Raphael kwam opdagen of niet, maar gezien de situatie kon hij beter zorgen dat ze voorlopig samen bleven. Bovendien kon de heks nog nuttig worden als ze bereid was haar gaven te gebruiken. Het ontvoeren en martelen dat kostte hem teveel werk, dus als de heks niet uit vrije wil zou helpen, schopte hij haar gauw buiten.
”Raphael weet waar ik woon. Ze zullen hier zo wel zijn,” zei Tobias en bekeek Freya even nu ze in een enigszins verlichte kamer stonden.
Het verbaasde hem niet dat Freya zijn opmerking om te doen alsof ze thuis was van harte te nemen en in de keuken te verdwijnen. Dat ze nog steeds zorg droeg voor anderen, viel hem op als ze hem het glas water aanreikte.
”Bedankt,” mompelde hij en dronk in een teug het glas neer om het op de salontafel te zetten. Als hij op voorhand had geweten dat er mensen langskwamen, had hij wel de moeite genomen om het wat properder te houden. Al bracht het gezelschap sowieso zand en takken binnen, dus waarschijnlijk had het heen verschil gemaakt.
”Prima, er liggen nog handdoeken in de kast maar vrouwen geurtjes heb ik niet,” zei Tobias terwijl hij zijn pak tabak en blaadjes van de tafel griste.
Tegenwoordig was roken op het balkon het enige moment dat zijn hoofd leeg werd. Het maakte hem geen kettingroker want zelden had hij echt de tijd om zich nutteloze minuten te veroorloven. Bovendien genas zijn lichaam zo snel dat het geen kwaad zou kunnen. Net zoals alcohol zou hij heel wat moeite moeten doen om zichzelf schade te berokkenen.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphael
Raphael knikte toen Aure bevestigde dat het al in de familie zat. Dat was waarschijnlijk de manier waarop de jagers haar op het spoor waren gekomen. Afhankelijk van hoelang het gen al in haar familie zat, hadden ze het op basis van gegevens van eeuwen geleden kunnen volgen naar de nieuwste generatie.
Ergens verbaasde het hem dat ze vrijwel niet bekend leek te zijn met haar magie of met de dingen die ze er allemaal mee zou kunnen doen. Aan de andere kant begreep hij dat haar moeder of oma - afhankelijk van welke generatie voor haar het gen gekozen had - haar weg had willen houden bij de wereld van heksen en magie. Want in die wereld kwamen de jagers ook onherroepelijk om de deur kijken.
Raphaels wenkbrauwen bewogen zich een klein stukje omhoog en hij wierp een blik opzij. Ze accepteerde zomaar dat ze niet terug naar huis kon voorlopig? Geen enkel woord van protest? Hij wilde echter niet te vroeg juichen - wie weet hoe het er morgen voor zou staan, als ze de informatie wat langer tot zich door had kunnen laten dringen.
Raphael hing de twee rugzakken over zijn schouder, wachtte tot Aure er ook eentje had gepakt en sloot de kofferbak. Met dat hij zich omdraaide om richting de lift en het trappenhuis te lopen, zag hij dat de deuren van de lift net dicht schoven. Even sloeg hij zijn ogen ten hemel, terwijl een korte zucht over zijn lippen kwam. Tobias had al veel te veel tijd alleen doorgebracht de laatste jaren - Raphael vroeg zich af of hij überhaupt nog wist wat manieren waren.
‘Ja, natuurlijk mag dat’, antwoordde hij op Aures vraag. ‘Al kan ik je niet garanderen dat Tobias eten in huis heeft. Eten dat ook echt eetbaar is, in ieder geval.’
Raphael drukte meerdere malen ongeduldig op het liftknopje. Als hij geen verzwakt, moe en uitgehongerd meisje bij zich had gehad, zou hij de trap hebben genomen. Jammer genoeg zag hij Aure nog niet zo snel naar de vierde verdieping traplopen in haar huidige conditie.
Na wat voor hem een uur leek te duren, klonk er eindelijk een zachte ping, waarna de liftdeuren open gingen. Het was niet de meest betrouwbaar uitziende lift die hij ooit gezien had, maar het moest maar.
Eenmaal op de juiste verdieping ging hij Aure voor naar Tobias appartement, waarvan de deur al een klein stukje open stond. Hij liet Aure voorgaan naar binnen en sloot de deur achter zich, om het slot erop te draaien. Niet dat het verroeste slot de jagers tegen zou houden als ze hen zouden vinden, maar het zou hen in ieder geval enigszins vertragen.
‘De aanwinsten van vanavond’, zei Raphael, terwijl hij de rugtassen naast Tobias op de bank dumpte.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Aurélie

Met moeite kreeg Aure een rugzak tot aan de lift. Het duurde even tot het tot haar doordrong dat Raphael tegen haar sprak, omdat ze probeerde in te schatten ondertussen hoe diep ze zichzelf in de nesten had gewerkt door mee te gaan. Op zich leek alles goed te verlopen op dit moment. Het voelde gewoon alsof ze in het oog van de storm bevond. Nog heel even werd haar rust gegund, maar hierna zou het weer bergaf aan. Diep vanbinnen wou ze Raphael graag vertrouwen, maar het voelde niet goed.
"Dankje," zei ze al wat schor en snakte naar fris water, al zou het haar allang niet meer uitmaken wat ze dronk, als ze maar iets binnenkreeg.
De flauwte bleef in haar lichaam huizen. Met een zacht ping ging de deur open van de lift en als ze net niet veel meer schrik had gehad, dan zou ze zich angstig gevoeld hebben in de gammele lift. Voorzichtig stapte Aure het appartement in en keek nieuwsgierig rond. Om de één of andere reden had ze helemaal iets anders verwacht, ofwel iets moderns dat compleet niet op een schuilplaats leek, ofwel iets mysterieus, deze studio was gewoon krap en kaal. Niets bijzonders, zelfs saai.
Ongewennig schoof Aure een beetje op en zette de tas neer naast die van Raphael. Er was plek genoeg om met hun drie te staan, maar ze merkte op dat het meisje er niet langer was. Hopelijk was haar niets overkomen. Al hoorde ze water kletteren en ging ze ervan uit dat het meisje te vinden was onder de douche. Goed nieuws. Er was dus een douche én die mocht gebruikt worden. Aangezien de vriend van Raphael zijn auto niet vuil wou door haar, wou hij vas zijn huis ook niet vuil.
"Ik ben Aurélie," stelde ze zich wat ongemakkelijk voor en durfde Raphaels vriend niet direct in de ogen te kijken.
Echter hoorde ze hem zijn keel schrapen.
"Tobias," antwoordde Tobias haar en ze knikte even kort waarna hij een sigaret achter zijn oor stak.
Nu hun korte introductie erop zat, wist ze al helemaal niet wat ze nu moest aanvangen met de situatie. Gezien ze zich bewust was van het feit dat ze daarnet in staat waren geweest om moeiteloos mensen om te brengen, voelde ze zich allerminst op haar gemak. Het liefste van al verdween ze naar haar vertrouwde leventje, maar opnieuw opgejaagd worden, wou ze niet. Deze twee hadden de vorige dreiging alleszins weten te verwijderen.
"Hier."
Onbewust had Aure staan staren in het niets, compleet versuft. Tobias had op dat moment de moeite genomen om een glas water te halen en Raphael bier toe te smijten. Gulzig dronk Aure het glas uit, waarop Tobias een wenkbrauw omhoog trok en even naar Raphael keek.
"Ik ga roken op het balkon, schop Freya vanonder de douche zodat Aure zich kan opfrissen. Verband ligt in de onderste badkamerkast, want ik vermoed dat je niet slim genoeg bent om jezelf te helen?" zuchtte Tobias en keek Aure en Raphael aan.
Aure pikte de opmerking zonder moeite, tegen hem in gaan had geen nut besefte ze... Bovendien had hij gelijk, ze was dom dat ze hier niets van af wist. Als ze al al die jaren geoefend had, had ze zichzelf kunnen verdedigen of op zijn minst haar eigen pijn verzachten. Tobias' opmerking was terecht en ze voelde zich compleet hulpeloos en nutteloos.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Haar blik viel kort op de tabak die hij van de tafel pakte. Het was verleidelijk om er iets van te zeggen, maar ze hield haar mond. Na wat ze vanavond gezien had, kon ze het hem niet kwalijk nemen dat hij een manier nodig had om de stress van zich af te schudden.
Freya knikte enkel en verdween naar de badkamer. Het was er verrassend schoon, moest ze zeggen, hoewel het ook niet heel moeilijk was om het er schoon te houden, gezien het feit dat er maar bijster weinig spullen te vinden waren.
Ze gooide haar met zand besmeurde kleren op een stapel in een hoek van de badkamer en draaide de douchekraan open. Ongeduldig stak ze haar hand onder de stralen, wachtend tot het water een enigszins aangename temperatuur bereikt had voor ze er helemaal onder stapte. Freya reikte naar de kraan en draaide de temperatuur nog wat verder omhoog, tot het streepje de veertig graden aantikte. Doorgaans douchte ze niet zo heet, maar nu voelden de brandende stralen heerlijk. Het voelde alsof ze niet alleen het vuil weg wasten, maar ook de nare herinneringen aan wat er gebeurd was verbrandden - voor even dan toch.
Freya werd abrupt terug naar de realiteit getrokken toen er hard op de deur gebonkt werd. Ze veerde iets overeind van schrik en haar ogen schoten naar de deur.
‘Er willen nog meer mensen douchen’, werd er door de deur heen gebromd. Het klonk niet onaardig, maar erg vriendelijk was het ook niet. Even dacht ze dat het Tobias was, maar daarna bedacht ze zich dat het de jager moest zijn.
‘Ja, ja, ik ben bijna klaar’, antwoordde ze. Freya pakte de enige fles haarshampoo van het rekje en deed een klodder op haar hand. Het was een supermarkt huismerk shampoo, maar alles beter dan niets - hoewel ze dat wel op haar mentale boodschappenlijstje noteerde.
Nadat ze de shampoo uit haar haren had gespoeld, zeepte ze zichzelf af, waarna ze de kraan dicht draaide. Ze griste een handdoek van de plank en droogde zichzelf snel af. Het was maar goed dat de spiegel beslagen was, zodat ze haar afgepeigerde gelaat niet hoefde te zien.
Freya trok haar ondergoed aan en wikkelde de handdoek om haar lichaam. Ze draaide de deur van het slot en glipte de badkamer uit. Een tikkeltje ongemakkelijk glimlachte ze naar Aure en de jager, die in de woonkamer zaten. Ze had haar mond al open om te vragen waar Tobias was, maar de jager was haar voor.
‘Hij is op het balkon.’ De jongeman nam haar even in zich op, observerend, zoekend bijna. Ze vroeg zich af wat er in zijn hoofd omging nu.
Freya liep om de bank heen, schoof de balkondeur iets verder open en stapte naar buiten.
‘Ehm, heb je misschien iets dat ik aan kan?’ Ze sloeg haar armen voor haar lichaam langs. De kilte van de nacht liet haar rillen.

@Shinde

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Raphael
Toen Tobias zich zonder te morren voorstelde aan Aurélie wierp Raphael hem een ietwat bijdehante glimlach toe, die zoveel zei als “ik ben trots op je”. Hij had op zijn minst een sceptische, wantrouwende of geërgerde blik richting de heks verwacht, dus slechts een introductie - zij het ietwat kort - viel Raphael erg mee.
Nadat Tobias naar het balkon was verdwenen, liep Raphael naar de deur van de badkamer. Hij hief zijn hand en tikte een aantal keer hard op het hout.
‘Er willen nog meer mensen douchen’, meldde hij. Hijzelf hoefde niet perse deze nacht nog te douchen. Zich opfrissen met wat water was voldoende - het zou al heel wat zijn als hij de met bloed besmeurde kleren uit kon trekken. Aure daarentegen, had al aangegeven om wel te willen douchen en Raphael vroeg zich oprecht af hoelang ze haar ogen nog open zou kunnen houden.
Gelukkig duurde het niet lang voor het meisje, dat Tobias Freya had genoemd, de badkamer uitkwam. Raphael had al zo het idee dat ze opzoek was naar hem en zei haar dat hij op het balkon was. Even liet hij zijn blik iets langer op haar rusten. Waar kende Tobias haar van? Raphael kon zich in ieder geval niet voorstellen dat ze volslagen vreemden waren. Tobias bekommerde zich niet om vreemden, niet op deze manier althans.
‘Oké, ga je douchen?’ vroeg Raphael aan Aure terwijl hij zich losmaakte van de tafel waar hij tegenaan had geleund. Hij trok één van de rugzakken op de bank overeind en ritste het grootste vak open, om daar een paar van Aures kleren uit te trekken en aan haar te geven.
‘Zeg maar als je klaar bent met douchen, dan help ik je met je wonden’, zei hij, waarna hij zich zelf neer liet zakken op de bank en de andere twee tassen erbij pakte. Hij trok alle vakken open en begon de spullen van de jagers uit te pakken. Twee potjes, niet groter dan een potje nagellak, met een transparante blauwe vloeistof erin. Gif voor weerwolven. Daarnaast bestonden de voorraden vooral uit munitie, een aantal vuurwapens, messen en wat houdbaar eten. Het was niet heel bijzonder, maar het zou altijd van pas kunnen komen.
Raphael reikte in de rugzak die van Jack was geweest, de leider van het team, en klemde zijn vingers om het papier dat op de bodem lag. Hij pakte en schrift - een logboek - eruit, hopend dat er nog iets nuttigs in zou staan.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Tobias

Tobias trok er zich niets meer van aan. Op dit moment was zijn plan om te testen hoe nuttig Aure was als hij haar een boek met spreuken gaf om te oefenen en dan kon hij in stilte zijn volgende plan uitwerken, iedereen kon vast bij Raphael terecht. Al deerde als enige gezelschap, dat van Freya niet. Ergens had hij het gevoel dat hij haar iets schuldig was na zijn verdwijning en haar leven weer op de rails krijgen, was de ideale wederdienst.
Verbazingwekkend snel verscheen Freya plots naast hem. Haar haren lagen nat over haar schouder en hij kon het niet helpen dat zijn ogen zakten en de contouren van haar lichaam in zich opnam. De handdoek zat strak om haar lichaam heen en liet weinig aan de verbeelding over. Snel nam hij een laatste trek en duwde zijn sigaret uit.
"Ja, kom mee," zei hij en leidde haar naar zijn slaapkamer die aan het balkon grensde, met een hand tussen haar schouderbladen.
Haar huid voelde koud onder zijn warme hand en even nam het hem terug naar hun moment samen. Het was tevens het laatste moment geweest dat hij ooit met een vrouw had geslapen. Het was niet dat hij geen kans maakte, hij had er gewoon geen behoefte aan. Voor deze 'job' diende hij zijn focus te behouden, hij kon hier niemand in laten mengen die niets van de wereld afwist en zeker geen vrouw die zijn hoofd op hol zou brengen.
Freya daarentegen, met haar lag alles anders. Ze kwam letterlijk zijn leven in gerold en had hem nodig, anders werd ze weer opgespoord en hij kon haar niet alleen laten, niet opnieuw.
Met een zucht nam hij een shirt dat enigszins te klein werd voor hem omdat hij door de jaren heen breder en behendiger was geworden. Een broek, dat was moeilijker. Ergens vond hij iets met een lint in dat ze kon dichtknopen.
"Hier," zei hij en legde alles op bed.
Het was vervelend dat hij zich ongemakkelijk voelde in zijn eigen huis, want hij had geen flauw idee wat hij met het gezelschap moest aanvangen. Uiteindelijk liep hij terug de woonkamer in, waar hij terug op de bank plofte. Raphael had alles uitgepakt en zat in een schrift te lezen.
"Iets nuttigs?" vroeg hij terwijl hij een flesje oppakte en de vloeistof erin ronddraaide.

Daynty
Internationale ster

Daynty schreef:
Freya
Zelfs in de sluiers van de schaduwen die hem omringden, slechts af en toe iets terugtrekkend als de maan door het wolkendek prikte, zag Freya dat Tobias zijn spieren aan had gespannen. Niet heel strak, maar genoeg om zijn houding er stijfjes uit te laten zien, gespannen. Ze wilde dat ze kon zien wat er in zijn hoofd omging nu. Dacht hij aan de jagers die hij had gedood? Die hij had moeten doden? Of werd hij geteisterd door de herinneringen aan Nathan, die haar verschijning ongetwijfeld met zich meebracht?
Freya legde haar hand op de koele balustrade en keek even omhoog naar de maan. Nog steeds voelde ze de kracht van het bleke hemellichaam aan haar trekken. Het onrustige gevoel in haar borstkas bleef kriebelen en haar vingers tintelden lichtjes. Zolang ze zich er niet teveel op focuste - en zolang de wolken voor de maan bleven drijven - bleef de rest van de verschijnselen die een transformatie aankondigden gelukkig weg.
Het ontging haar niet dat Tobias ogen vluchtig langs haar lichaam gleden. Het deed haar denken aan de laatste keer dat hij haar zo in zich op had genomen, hoewel ze toen nog minder om haar lichaam had gehad. De gedachte aan die herinnering bracht een lichte blos op haar wangen. Gelukkig was het donker hier buiten.
Freya volgde hem terug naar binnen, naar zijn slaapkamer. Haar ogen vielen meteen op het bed, dat er enorm lonkend uitzag. Ze wist dat haar ogen dicht zouden vallen zodra ze zou gaan liggen.
‘Dankjewel’, glimlachte ze kleintjes toen Tobias haar een broek en shirt neerlegde. Zodra de deur van de slaapkamer achter hem dichtviel, gooide Freya de handdoek op het bed en trok ze de kleren aan. De broek was een tikkeltje te lang en het shirt was bijna een kort jurkje, maar ze was allang blij dat ze schone kleren aan had. Ze pakte de handdoek van het bed en gooide deze over de rugleuning van een stoel in de hoek van de kamer. Ze stond op het punt om terug de woonkamer in te lopen, maar de stemmen van Tobias en de jager hielden haar tegen. Ze kon zich voorstellen dat ze wellicht een paar dingen met z’n tweeën wilden bespreken, over vanavond.
Freya liet haar hand weer van de deurklink glijden en liet zich neerzakken op het bed. Eventjes liggen, eventjes de heren de tijd geven om wat dingen door te praten.
Niet veel later viel ze in slaap.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld