Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG/ Rye ♥

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose nam even een momentje om van de zon te genieten. Het was een heerlijke dag. Hij kon niet wachten om na al het saaie binnenwerk weer lekker naar buiten te gaan. Hij was al mentaal een lijstje aan het maken van wat er allemaal in de tuinen moest gebeuren, toen Blair alweer buiten stond.
Hij knikte. "Eerst de aula, en daarna ontbijt." Zijn blik viel op haar outfit. Aan de ene kant had hij het wel verwacht, aangezien ze gister voor het bal niet eens iets speciaals aan had. Aan de andere kant zou ze wel opvallen. Om de verkeerde redenen. De meeste andere studenten deden ontzettend veel moeite om er goed uit te zien op school. Pakken, rokken en jurken waren meer te zien dan jeans en truien. Soms vroeg Ambrose zich af of hij niet per ongeluk bij een mode school was beland. Zelf droeg hij ook meestal een simpel t-shirt en een spijkerbroek. In ieder geval zouden ze samen opvallen.
In stilte begon hij naar het andere gebouw te lopen. Dit was het grootste gebouw op de campus. Allemaal wit marmer, hoge bogen en complexe beeldhouwerij. Het was schitterend vanbuiten, maar vanbinnen net zo mooi. Zelfs hij was nog steeds onder de indruk van de hoge plafonds, stuk voor stuk beschilderd met honderden afbeeldingen. Eenmaal binnen was de aula maar één trap naar boven. Het stond er al vol met studenten. Rijen met stoelen waren opgesteld voor een podium. Ambrose koos de stoelen die het verst van het podium stonden. Verlangend dwaalde zijn blik af naar het raam. "Ik kan niet wachten tot dit voorbij is," mompelde hij.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was in stilte achter hem aangelopen. Het leek haar niet verstandig om nogmaals te verdwalen in zo'n korte tijd en nu Ambrose chantagemateriaal had, was er ook het gevaar van weggestuurd worden. En dat allemaal binnen 24 uur. Fantastisch.
Natuurlijk was alles prachtig versierd, van de marmeren pilaren tot aan de gedetailleerde schilderingen met hoogstwaarschijnlijk figuren uit een of andere obscure mythologie. Blair's ogen gleden echter over de foto's die aan de muur hingen. Het waren foto's van geslaagde klassen en van elk jaar de faculteit medewerkers. Blair had er een aantal van gezien in het album van haar moeder. Ze herkende dan ook meteen de foto met haar klas. Even stond ze stil. Het zien van haar moeder zou haar goed doen.
Alleen ze stond er niet op.
Alles aan de foto was hetzelfde. Blair herkende al haar klasgenoten, sommigen zelfs bij naam omdat haar moeder details over ze had opgeschreven in haar dagboek, maar zijzelf stond er niet op.
Blair liep verder, op zoek naar de meerder faculteit foto's waar haar moeder op moest staan, maar weer was ze niet te vinden. Waar ze ook keek, telkens was er een lege plek. Was zij de enige die dat zag?
Haar handen trilden, dus balden ze haar vuisten in de hoop het te verbergen, maar het hielp niet. Deze schoften hadden haar moeder gewist. Gewist. Voor wat? Een of ander mysterie? Wist ze iets dat ze niet had moeten weten? Waarom? Als het mogelijk was, dan brandden haar ogen gaten in de foto voor haar, zoveel woede voelde ze door haar lijf razen. Maar ook verdriet. Het was inmiddels meer dan tien jaar geleden, en hier stond ze dan eindelijk, op de plek waar haar moeder haar hart had achtergelaten, de plek waarvan ze hield en de plek die ze was ontvlucht, en het had haar keihard in de steek gelaten.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose zakte onderuit in zijn stoel en keek de andere kant op. Blair was iets achter gebleven, ze stond nog voor een aantal foto's. Het leek erop alsof de welkomsttoespraak nog even niet zou beginnen. Zijn nieuwsgierigheid won het van zijn comfort en hij stond weer op. Hij liep naar Blair toe en bleef half achter haar staan. Hij bestudeerde de foto, zoekend naar waar ze zo intens naar zat te kijken. Zelf zag hij niets raars. Wel voelde hij iets. Hij keek even naar Blair, maar hij schudde het gevoel van zich af.
Hij wees een van de professoren aan. "Zij paste vroeger op bij ons thuis, als mijn ouders druk waren. Professor Dakota." Hij wist niet helemaal zeker waarom hij begon te vertellen. Het is niet alsof Blair eerder ook maar een klein beetje interesse had getoond in wat hij had te zeggen. Maar anders was het zo stil en Ambrose had de dichte band van zijn familie met de school altijd al speciaal gevonden. Hij was er best een beetje trots op. En misschien was het deels om zichzelf af te leiden. Zijn onderbuikgevoel werd steeds sterker.
"En dat is mijn moeder. Zij was rectrix magnifica voordat directrice Ebach het overnam. Mijn vader heeft deze foto gemist, hij was op onderzoeksreis, naar de tropen, waar hij..." Zijn zin dwaalde af. Het onderbuikgevoel werd meer dan slechts een gevoel. Hij voelde zijn hart sneller kloppen, de haartjes in zijn nek gingen overeind staan, en elke zenuw in zijn lichaam vertelde hem dat hij daar weg moest gaan. Hij keek om zich heen, zoekend naar de bron van het gevoel. Dit was niet zomaar magie die hij voelde. Ten eerste was het sterk. Hij voelde zijn maag omdraaien. Het was maar goed dat hij nog niets had gegeten, want dat was er binnenkort waarschijnlijk weer uitgekomen.
Hij draaide zich weer terug naar Blair en deinsde onbewust een paar stappen achteruit. "Jij bent dat, of niet?" Hij keer haar met grote ogen aan. Hij wist dat ze magie bezat, maar hij had zich niet gerealiseerd dat het zulke krachtige magie kon zijn. "Blair, wat is er aan de hand?" vroeg hij. Even was hij vergeten wat er tussen hen gebeurt was. Als haar magie hem zich al zo kon laten voelen, kon hij zich amper voorstellen wat het met haar deed. Hij legde zijn hand op haar schouder en het voelde alsof er een elektrische schok door hem heen ging. "Blair?" vroeg hij nogmaals

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair duwde haar nagels hard in haar handpalm maar zelfs dat haalde haar niet uit haar woede. In plaats van dat de pijn afleidend was, waakte het haar woede alleen maar aan. Zoveel van haar moeder stond op die foto. Professor Dakota was een goede vriendin van haar moeder geweest. Ambrose' moeder was ook een bekend gezicht, al kon ze de naam niet meer herinneren. Maar zijn vader was niet de enige persoon die miste op die foto. Zoveel van haar moeder kon ze zien. Behalve haar moeder zelf.
Blair schrok op uit haar gedachte toen ze iets op haar schouder voelde. Toen pas had ze daadwerkelijk door dat Ambrose naast haar stond. Natuurlijk. Ze had zijn stem stem onbewust gehoord, waarschijnlijk, maar ondertussen had ze niet door gehad dat hij hier was.
Ze haalde diep adem en probeerde te kalmeren. Eerst haar vuisten los, dan haar schouders ontspannen. Blair keek van Ambrose naar de foto en weer terug.
'Heb je ooit gehoord van Professor Mary-Ann Montgomery?' vroeg ze. Het antwoord wist ze al, maar ze moest het vragen. Kon het echt zo zijn dat er niets meer van haar moeder over was? Dat zelfs de studenten niets meer van haar of haar onderzoek wisten? Blair wilde het niet geloven. Ze wilde niet de enige zijn met herinneringen aan haar, want momenteel voelde dat verdomde eenzaam.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Langzaam maar zeker verdween het beklemde gevoel in zijn maag. Ambrose kon aan Blair zien dat zij ook kalmer werd. Hij zei even niets, maar wilde haar de tijd geven om rustig te worden. Hij had het niet snel toegegeven, maar even had hij zich oprecht zorgen gemaakt. Zijn hoofd bonsde, helaas een veelvoorkomend bijverschijnsel van zijn ingebouwde magie-detector.
Hij wilde nog een keer vragen of het wel met haar ging, maar Blair was hem voor met haar eigen vraag. Hij knipperde een paar keer verrast en beet op zijn lip. "Montgomery," herhaalde hij langzaam. Hij schudde zijn hoofd. "Volgens mij niet. Was ze een professor aan deze school? Weet je wanneer ze les gaf?" vroeg hij. Hij fronste. Hij had van bijna alle professoren in de geschiedenis van de school wel eens gehoord. Het leek hem ontzettend sterk dat er iemand was die nog nooit genoemd was. Meteen maakte hij een mentale notitie om het aan zijn vader te vragen. Mary-Ann Montgomery. Als zijn vader ook nooit van haar gehoord had, dan wist hij het ook niet meer.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair wist niet goed of ze wilde huilen of alle foto's hier op de grond wilde smijten. Uiteindelijk deed ze geen van beiden. Ze staarde naar de lege plek op de foto, de plek waar haar moeder had moeten staan. Als ze hard genoeg keek kon ze de contouren van haar gezicht zien, de kuiltjes van haar lag, de blik in haar ogen, precies zoals op de foto thuis. Blair miste haar ontzettend. Ze had gehoopt iets te vinden, al was het maar iets kleins. Ze glimlachte zwak. Ze kon staren wat ze wilde: het enige wat ze wilde zien zat in haar verbeelding.
'Geen idee,' loog Blair, haar gezicht verdeeld tussen verdriet, woede en verslagenheid. Ze stapte weg van de foto. Als ze te lang keek zou ze misschien toch haar impulsen groen licht geven en dat kon ze niet veroorloven. Vervolgens liep ze richting de aula.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Zijn ogen bleven toch nog even hangen op de foto. Zijn spieren stonden nog steeds op spanning. Blair liep al weg. Hij kon niet wachten tot hij een moment alleen met zijn vader had, hier moest hij hem meteen over vragen. Hij verwachtte niet dat Blair hem zomaar zou vertellen wat er aan de hand was, of waarom haar magie zo voelde. Meestal hield Ambrose het toch liever voor zich wanneer hij magie aanvoelde. Het was niet iets wat veel mensen konden, in ieder geval niet in hoeverre hij het kon aanvoelen. Vaak kregen mensen wel een raar gevoel in hun onderbuik, of ze voelden de stemming veranderen. Maar Ambrose kon er meer mee. Hij kon onderscheiden welke magie bij wie hoorde. Hij wist al wie achter hem stond voordat hij die persoon zag, wanneer die persoon magie bezat. Elke magie voelde anders. De magie van Aeve, bijvoorbeeld, de uitwisselingsstudente van Estelle, voelde aan als suikerspin; vrolijk en licht. Zijn vaders magie was meer als een oude whiskey; diep en intens en krachtig. Blairs magie was nergens mee te vergelijken. Het voelde alsof hij in zijn maag was gestompt.
Uiteindelijk liep hij achter haar aan en gingen ze weer zitten. Hij staarde even voor zich uit. Zou hij het vragen? Zou ze het antwoord überhaupt zelf weten? Mensen met magie hadden soms niet eens door dat de magie van andere mensen anders was. Zij kenden alleen hun eigen magie en gingen er vanuit dat iedereen hetzelfde voelde wanneer zij magie gebruikten. Uiteindelijk vroeg hij alleen maar: "Gaat het?" met een bezorgde frons op zijn gezicht.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair was ergens achterin gaan zitten. Ze was nooit zo'n haantje-de-voorste type geweest en daarnaast had ze niet veel zin om de rectrix in de ogen te kijken. Eerder had ze dat misschien een leuke uitdaging gevonden, maar nu? Na die foto? Hoe kon ze naar haar kijken zonder zich af te vragen wat zij ermee te maken had?
Ze zag Ambrose plaatsnemen naast haar. Hij twijfelde ergens over. Ze zag het aan de spanning in zijn schouders, aan hoe hij zo erg in zijn hoofd zat, dat het leek alsof hij mijlenver was. Het was jaloersmakend. Als er iets is wat Blair nu graag wilde, dan was het zo ver mogelijk hier vandaan zijn, maar ze moest blijven.
Nee, dat was niet waar. Blair wist dat ook wel. Ze kon ervoor kiezen om het te laten gaan en naar huis te vertrekken. Ze kon ervoor kiezen om dit alles achter te laten en verder te gaan met haar leven. Dat wilde ze niet. Dus wilde ze blijven. En vertrekken. Ze wilde alles wat ze niet kon hebben en dat deed meer pijn dan ze ooit had kunnen anticiperen.
'Alles is prima,' antwoordde Blair. 'Moet er iets aan de hand zijn, dan? Of is dat een van de vragen die je verplicht eenmaal per dag moet stellen volgens je buddy-handleiding?' Oké, misschien haalde ze uit omdat ze misschien niet prima was, maar Ambrose haatte haar toch al en zij haatte hem, dus het was niet alsof het een verschil zou maken.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose haalde zijn schouders op. "Laat dan maar," zei hij koeltjes. Hij was even vergeten dat Blair geen hart had. Misschien was dat ook de reden dat haar magie zo aanvoelde. Hij sloeg zijn armen over elkaar en zakte onderuit in zijn stoel, toen de directrice het podium opliep.
"Welkom, lieve studenten, wat fijn dat jullie er allemaal zijn," begon ze, maar na ongeveer twee minuten had Ambrose het al wel weer gehoord. Het was de standaard welkomstspeech. Had ze niet al zo'n speech gehouden op het bal? Waarom moest ze twee keer dezelfde speech houden? Na de directrice kwamen verschillende docenten het podium op, die allemaal kort iets vertelde. De een begon over hoe fijn deze samenwerking was tussen verschillende scholen, waarop Ambrose met zijn ogen rolde. De ander had het over veiligheid, dat ze vooral niet aan dodelijke magische voorwerpen en planten moesten zitten, en dat ze ook maar beter uit het donkere betoverde bos konden blijven. De standaard mededelingen. Ten slotte kwam er wat praktische informatie. De uitwisselingsstudenten konden vandaag gebruiken om zich wegwijs te maken met de school, met behulp van de studenten die hier al waren. Vervolgens zouden morgen weer de lessen beginnen. De uitwisselingsstudenten zouden zich bij de lessen van de normale studenten voegen. Er werd een oproep gedaan aan de normale studenten om niet alleen hun eigen partner, maar alle uitwisselingsstudenten te helpen, in het geval dat twee partners niet precies dezelfde lessen volgden. Ambrose had kunnen zweren dat al deze informatie woord voor woord al in eerder uitgedeelde informatieformulieren stond. Hij kon zijn aandacht er niet bij houden. Toen de speeches voorbij waren, kregen de uitwisselingsstudenten hun roosters.
Ambrose was blij toen hij weer op kon staan en strekte zich uit. "Eindelijk. Wat een tijdsverspilling," merkte hij op. "Nou dan, waar wil je eerst heen?"

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair had voor geen woord gehoord. Haar hoofd stond er niet naar en dat kon ze niet helpen. Als ze Ambrose moest geloven, dan was het in ieder geval niet interessant geweest. Ze keek naar het rooster dat nog net niet in haar handen geduwd werd en stopte het in haar broekzak. Voor nu kon ze beter een paar belangrijke plekken opzoeken.
'De bibliotheek,' zei Blair. Misschien kon ze daar iets van haar moeders research vinden? Ze konden haar foto's dan wel bewerken, maar jaren aan academisch werk was toch lastiger. Dat, en de bibliotheek voelde altijd als een veilige plek, ongeacht waar ze was. Hopelijk zou dat hier ook het geval zijn. Wie weet kwamen de boeken die ze nodig had wel naar haar toegevlogen, alsof de bibliotheek wist wat ze nodig zou hebben zonder dat ze erom zou hoeven vragen. Eerlijk is eerlijk, dat zou ontzettend tof zijn, en haar een hoop tijd schelen met het opzoeken van goede bronnen.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
De bibliotheek? De school had hectares aan grond en Blair wilde naar de bibliotheek? Ambrose zuchtte en keek nog een keer verlangend uit het raam, voordat hij zich omdraaide richting de uitgang. "Oké dan," zei hij. Het was even worstelen om door de menigte voor de aula te komen, maar toen ze eenmaal ontsnapt waren, begon Ambrose te vertellen. "De aula en de bibliotheek zijn in hetzelfde gebouw. Hier zijn ook veel van de kantoren van de professors en de directrice. Het overdekte gedeelte van de botanische tuin grenst hier ook aan. Daar was het bal gister. Je zou eigenlijk daar nog eens naar terug moeten gaan, het is er schitterend. Wat je gisteren hebt gezien, was maar een klein stukje. Buiten gaan de tuinen trouwens nog veel verder door. Dit jaar hebben we meer dan 50 nieuwe bloemsoorten, en ik heb voor het eerst weer een tijgerblauwtje, of lampides boeticus, gezien. De laatste keer dat die gespot was, was tien jaar geleden! Volgende week gaan we-" hij stopte even. "Dit boeit jou natuurlijk helemaal niets. Laat maar. We zijn bijna bij de bibliotheek." Zodra het onderwerp 'tuin' aan bod kwam, vergat Ambrose zichzelf wel eens, maar hij had er geen zin om zo meteen onderbroken en bespot te worden, dus hij hield zijn mond maar weer.
Eenmaal bij de bibliotheek aangekomen, stopte Ambrose bij de receptie. "Dit is mevrouw Adner. Wat je ook zoekt, zij weet het te vinden. De bibliotheek is enorm, en heeft een raar gevoel voor humor, dus zelf iets zoeken is bijna onmogelijk. Gelukkig hebben we-"
"Meneer Keenstone," onderbrak mevrouw Adner hem, "u bent mij nog een boek verschuldigd. 'Planten voor honingbijen', van Sarah Wyndham Lewis, als ik het mij goed herinner. En ik herinner het me altijd goed."
Ambrose opende zijn mond om iets te zeggen, maar mevrouw Adner onderbrak hem nogmaals: "Ja, ja, je komt het morgen brengen. Vast."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair had geprobeerd te luisteren, maar haar hoofd stond er niet naar. Natuurlijk, alles hier was mooi en prachtig en fantastisch en er was helemaal niets verkeerd met deze plek. Dat verhaal had ze in de laatste 24 uur al vaak genoeg gehoord en ze had geen zin om die teller nog hoger te laten oplopen.
Het was door de deuren van de bibliotheek dat Blair zichzelf wakker schudde. En ondanks dat het grote bibliotheekboeken schandaal van Ambrose erg schattig was om aan te horen, was het niet voor haar van belang.
'Ik zoek het artikel "The Uses of Ancient Living Magic in Objects: The Secrets Our Ancestors Left For Us To Find", hebben jullie daar kopieën van?' Het was het begin van haar moeders onderzoek, een baanbrekend onderzoek zelfs, dus dat moest hier wel zijn. Vooruitgang kon niet verdwijnen. 'Misschien ook andere gerelateerde onderzoeken, als dat mogelijk is.' Misschien kwam er niets nieuws naar boven, want Blair had alles gelezen wat er te lezen was, maar deze bibliotheek was vele malen groter en het was de plek waar haar moeder haar onderzoeken deed. Er was een kans.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Mevrouw Adner tikte het een of ander in haar computer. Het was een ontzettend oud en groot ding, maar mevrouw Adner geloofde niet zo in nieuwe technologie. Haar computer werkte precies zoals zij het wilde, dus waarom zou ze hem vervangen? De oude dame bleef langer naar haar scherm kijken dan gewoonlijk. Toen stond ze op en verdween ze door een deur achter haar.
"Dat moet een obscuur artikel zijn, als ze het achter moet gaan zoeken," merkte Ambrose terloops op. Waarom had ze überhaupt zo'n specifiek artikel in gedachten op haar tweede dag hier? Het is niet alsof ze huiswerk had voor een les, ze had nog helemaal geen lessen gehad. Ze had dus al van het artikel moeten weten voordat ze hier kwam. Wat was er zo speciaal aan? Ambrose had er eerder even over nagedacht om haar in de bibliotheek achter te laten en zelf de tuin in te gaan, maar nu was zijn nieuwsgierigheid gewekt. Hij wilde ook wel weten waar dit over ging.
Mevrouw Adner keerde terug met een kaartje in haar hand, gaf het kaartje aan Blair en ging zonder woorden weer verder met typen op haar computer. Ambrose keek op het kaartje. De locatie van het artikel stond erop beschreven. Verdieping, zaal, sectie en kastnummer. "Oké, laten we gaan," zei Ambrose, terwijl hij de trap begon te beklimmen.
"Oh, meneer Keelstone," zei mevrouw Adner nog, "We laten niet zomaar iedereen deze sectie bezoeken. U heeft mijn vertrouwen, stel me niet teleur." Ambrose knikte. "Uiteraard, mevrouw Adner, dankuwel." Hij draaide zich weer om en porde Blair. "Snel, lopen, voordat ze van gedachten veranderd."

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Blair fronste bij de opmerking van Ambrose. Hoe bedoelde hij, obscuur onderzoek? Ze besloot het te laten gaan en haar Buddy naar de juiste boekenkasten te volgen. Weer zoiets. Niet iedereen mocht zomaar dit onderzoek lezen? Wat, baanbrekend onderzoek over het gebruik van Levende Magie in Objecten? Dat was alleen maar het begin, het was op dat onderzoek waarop jaren van progressie was gebaseerd.
'Het is geen obscuur artikel,' zei Blair. Blijkbaar had ze moeite om het voor zich te houden. 'Het gaat over hoe onze voorouders magie gebruikten om voorwerpen speciale krachten te geven en hoe wij, door die voorwerpen te bestuderen, de mogelijkheid kunnen creëren om ook nu deze magie te gebruiken.' Ze keek op naar Ambrose en hoopte dat ze niet raar overkwam. 'Of zoiets,' voegde ze eraan toe. Want het was misschien wel een beetje raar dat ze om een artikel vroeg dat ze al tientallen keren had gelezen.
'Het is gewoon interessant en ik wil graag meer lezen. Er zal intussen wel meer onderzoek in de laatste jaren zijn gedaan hierover en dat wil ik lezen.' Ja, top Blair, schiet gelijk in de verdediging zonder dat er ook maar iets tegen je gezegd is, dat is volkomen normaal en echt niet vreemd of zo.

Azelf
Straatmuzikant

Azelf schreef:
Ambrose keek Blair raar aan. "Oké, rustig maar. Ik bedoelde alleen maar dat Adner meestal niet zo hard hoeft te zoeken naar boeken die vaak worden gelezen. En trouwens, als je denkt dat ik mijn hele middag door ga brengen op de stoffige bovenste verdieping, heb je verkeerd gedacht. Als je de hele sectie door wilt lezen, mag je dat in je eigen tijd doen."
Ze liepen verder naar boven. Ambrose kwam niet zo vaak op de hogere verdiepingen. Hoe hoger je kwam in de bibliotheek, hoe meer het vaak over magie ging. Daar had hij dus niet zoveel te zoeken. De bovenste verdiepingen hadden een paar secties met oude, waardevolle, of gevaarlijke boeken waar niet iedereen bij mocht. Mevrouw Adner was degene die daar toestemming voor moest geven. Als zij dat niet gedaan, zou de bibliotheek de boeken verbergen.
Helemaal beneden, in de kelder, waren de echt verboden secties. Die konden alleen bezocht worden met speciale toestemming, en onder begeleiding van, een docent. En mevrouw Adner moest het er natuurlijk ook mee eens zijn. Zelfs Ambrose was nog nooit beneden geweest. De meeste info over insecten was niet zo scherp bewaakt.
Ze kwamen aan op de juiste verdieping. "Laat me het kaartje nog eens zien," zei Ambrose. Hij wees een richting op. "Daar is de sectie die we zoeken.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld