Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG ~ Bloodlines

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"You did what?!"
Lichtelijk ongemakkelijk zat ze wat aan haar eigen shirt rondom haar lichaam te frullen, de blik van de jongeman voor haar ontwijkend, gewoonweg omdat ze het lef ervoor niet bezat. Helemaal aangekleed en wel wat ze naar Samuel toegestapt. Hoe comfortabel Jack's shirt ook zat, was het nogal ongepast om ermee door het huis rond te lopen. Geen enkel woord wist ze uit te brengen sinds Samuels reactie precies was zoals ze had verwacht. De jongen was boos, woedend door haar smerig spelletje. Zijn gezicht stond op onweer, dreigend waardoor zijzelf het beangstigend vond, de reden waarom ze dus een behoorlijke afstand tussen hen beide liet.
"I'm sorry, but I can't force any feelings," wist ze na een nogal lange stilte uit te brengen. Op wat voor manier de jongen gevoelens voor haar had gekregen, werkte diezelfde manier niet voor haar. Eigenlijk wilde ze geeneens gevoelens hebben voor Samuel, zeker nu ze wist dat Jack dezelfde gevoelens voor haar vertoonde en hij ook bij haar wilde zijn. Gevoelens waren er of niet en was onmogelijk te bedwingen, net zoals de gevoelens die ze voor Jack bezat. Samuel was slechts een poging tot afleiding, al was het nooit haar bedoeling geweest hem daadwerkelijk verliefd op haar te laten worden. Eerder, was ze ervan overtuigd dat de jongen geen hart bezat om echt van iemand te houden, hoewel die gedachte verkeerd bleek te zijn.
"But you can pretend you have feelings for me? This shit doesn't make sense Addison," zei de jongen ietwat spottend, iets dat haar opnieuw een beetje sprakeloos maakte. Het sloeg net zoals hij zei nergens op, het was een actie uit pure egoïsme die ze beter had gelaten. Ze had zelfs geen idee of hetgeen wat ze had gedaan, wel zin had gehad. Addison was amper op de hoogte van sinds wanneer Jack gevoelens voor haar kreeg. Misschien kwamen ze daadwerkelijk doordat het leek alsof ze wat met Samuel had, hoewel ze stiekem hoopte dat hij, net zoals Addison zelf, alvorens dat gedoe wat voor haar voelde.
"I'm so sorry, I never wanted to hurt you."
"Yeah sure. You know what? I take all my words I used for making you feel better back. You're no better than the rest of them. You really are the most selfish person I've ever known," bracht hij grof uit, woorden die Addison ondanks ze veel kon hebben best kwetste. Was Addison echt geen haar beter dan de rest? Was ze even slecht als hen? Talloze vragen uit onzekerheid gingen door haar hoofd heen. De jongeman liet haar twijfelen aan haar goedheid. De lichte vorm van trotsheid die ontstaan was door het helpen van Jack de avond van te voren, begon langzamerhand weer te vervagen. Hoe het ook zij, hield ze zich koppig en ging ze grofweg tegen hem in. "Excuse me? You don't need to exaggerate, you know. It's not that you're the most respectful person in this house. You said really bad things too."
"That doesn't mean you can just play with my fucking heart Addison!" riep Samuel bijna uit waardoor ze uit angst een kleine stap achteruit zette aangezien een grote stap niet kon. Het scheelde weinig of ze stond met haar rug tegen te muur aan. Nu Samuel nog woedender was dan zijn normale doen, nam ze liever het zekere voor het onzekere en nam ze de grootste afstand die mogelijk was. "Oh gosh, you're so lucky I can't do anything to you."
"But we can be just friends, right?" vroeg Addison. Het leek haar sterk dat een simpele vriendschap onmogelijk was nu ze had verteld dat ze geen liefdesrelatie met hem wilde. Er was niks mis met een vriendschapsrelatie, tenminste, zo dacht zij erover. Addison betwijfelde zijn reactie sinds ze ervan op de hoogte was dat hij problemen vertoonde om anderen te vertrouwen, een probleem dat ze vermoedelijk verergerd had met haar plannetje. "No, Addison. That ain't gonna happen. I can't look at you without thinking of what you have done."
Hoe zeer ze haar best ook deed om de vervelende situatie op te lossen, leek niets te helpen. Zelgds het aanbod om vrienden te zijn bleek niet goed genoeg te zijn om alles achter hun te laten. Geen enkele optie wist ze nog te bedenken. "Maybe you can forget it after a while? I'm really sorry, Samuel. I wasn't thinking clearly and I don't wanna ruin' our friendship by a stupid mistake. We don't need a relationship or something to have fun together," vertelde ze, hopend dat Samuel begreep wat ze bedoelde. Vriendschap was een belangrijke term, vooral sinds het nogal uitsluitend was in een bendehuis zoals deSolntsevskaya Bratva. Iemand waarmee je kon lachen of mee kon praten wanneer dat nodig mocht zijn, was iets dat iedereen nodig had. Zelfs een jongen zoals Samuel, ook al bleek hij daar een andere mening over te hebben. Zijn uitspraak liet haar voor ze zoveelste keer in een korte tijd stilvallen. "Don't you understand? I don't want to be with you anymore, Addison, certainly not as a friend. Gosh, it's true. Blonde girls are stupid."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij had geen idee meer waarom ze zoiets geflikt zou hebben. Waarom ze in zou gaan op zijn eigen beslissing, er toch besloot verandering in te brengen zonder er ook maar over te beginnen. Het was tenslotte zijn eigen gemoedstoestand waar ze het over hadden, na alles. Zijn lichaam, zijn verwondingen en boven alles nog zijn bewustzijn waarmee hij duidelijk en zelfs nog meerdere keren had geweigerd het aan te nemen. Hij hoefde geen bloed toegediend te krijgen om het vol te houden. Na alle jaren die hij er gespendeerd had, was Jack wel eens erger gewend en had hij dodelijkere situaties moeten verduren dan een schotwond in zijn schouder. Elk weer had hij overleefd. Hij was er nog steeds, of niet soms? Staande en wel, levend alsof er nooit iets gebeurd was. Op de vele littekens op zijn blote huid na waren er geen sporen te zien van een angstaanjagende conditie. Het weten dat Addison alsnog bloed bij hem binnen had weten te dringen, liet hem huiveren. Maakte dat enkele boze grommen als gewoonlijk over zijn lippen gingen. "I should've known," lispelde hij al boosaardig voor zich uit. Zijn armen werden langs zijn hoofd neergelegd, ze over elkaar heengeslagen en zo zijn positie geheel veranderd. Zijn gezicht liet Jack er duf op liggen, zijn wang gegrensd tegen zijn onderarmen waarop hij naar zijn linkerkant keek. "She's too stubborn to listen to me anyway."
"What're you sayin' Gilinsky?" Met opgetrokken wenkbrauw leek zijn blik al zo goed als meteen stil te zijn gestaan bij het meest verre punt dat hij kon vinden. Omkijken vond Jack onnodig, want zijn stem sprak voor wie zich durfde te wagen in de deuropening. Het was de jongeman die zich ook wel Nicholas noemde, die hem besloot te storen zelfs al wist hij samen met de rest van de gevolgen. Zijn schorre stemgeluid was lastig weg te cijferen vergeleken met de rest. Het Russische accent zoals hijzelf die ook bezat, enige bespotting in zijn woorden dat hem kenmerkte. Hij zuchtte, wetend dat hij geen moeite zou doen om op te staan en hem op de hardhandige manier weg te laten gaan, en sloot zijn ogen. "Nothin' man. Fuck off." De hardhandigheid die Jack liet blijken, krenkte de jongen zoals hij al had verwacht, totaal niet. De manier van omgaan tussen henzelf en de anderen bleef hetzelfde. Nicholas kon het van hem wel aannemen; elke buitenstaander werd zo door hem behandeld. Hij wist dat hij zich hier nu amper heen had gesleept voor een opdracht. Hij kwam enkel om een kwelling te vormen, om iemand te irriteren nu hij zich verveelde. Het bewijs kon hij er weervinden; de harde klap van de deur die sindsdien gesloten was, galmde door de kamer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"This is exactly what I meant. You can't just call me stupid," bracht ze uit. Hoe fout hetgeen dat ze gedaan had ook mocht zijn, bezat Samuel het recht niet om haar zomaar dom of wat dan ook te noemen. Hij moest ophouden met de beledigingen, die hij vermoedelijk geeneens meende, naar haar hoofd te gooien. Mensen in een boze toestand zeiden wel vaker dingen die ze anders bedoelde of waarvan ze later spijt kregen, een gewoonte die ook Addison af en toe had, maar zo vaak mogelijk probeerde te vermeiden. Hoe begrijpelijk het ook was, tolereerde ze geen van zijn woorden. Zij mocht dan wel iets ontzettend respectloos gedaan hebben, hij was nog erger bezig. "I really understand you're mad at me, but stop saying this things before you're gonna regret it."
I don't care if I'm gonna regret it or not. Why should I even listen to you? You're not the queen of the house, Addison," vertelde hij op een zeer spottende manier, een opmerking die Addison nog woedender maakte dan ze al was. Haar handen die eerder nog zeer ontspannen waren, had ze ondertussen tot vuisten gebald en haar bloed leek wel te koken. De opmerking had ze al talloze keren van verscheidene mensen moeten aanhoren. Keer op keer vertelden mensen dat ze zich gedroeg alsof ze de koningin van het huis was. Addison was van het feit dat ze ongeliefd was, op de hoogte, maar bij haar weten, gedroeg ze zich zoals het hoorde. Na de twee moorden die ze in het begin had gepleegd had ze niemand wat aangedaan. Oké, ze had een smerig spelletje gespeeld met Samuel's hart, maar wilde dat meteen zeggen dat hij haar mocht uitmaken voor van alles en nog wat?
"What the hell is wrong with you?" vroeg ze met een iets luider stemgeluid hoewel ze zich nog rustig hield om het kleine beetje vrede die zich in het huis bevond te laten voor wat het was. Daarnevens waren de muren nogal dun en alles behalve geluiddicht, de rest hoefde zeker niet mee te genieten met hun gesprek. "I apologized myself a lot of times. Why can't you just forgive me?" vroeg ze onbegrijpend aan de jongeman. Meermaals had ze haar excuses aangeboden in slechts een paar minuten tijd. Wat kon ze nog meer doen om de situatie te verbeteren?
"It's not that easy, Addison," zuchtte Samuel terwijl hij een hand door zijn haren haalde uit pure frustratie. Een diepe zucht gleed tussen zijn lippen door terwijl hij zijn blik voor enkele seconden van Addison, die nog steeds dichtbij de muur stond, af te wenden. "I just don't understand... Why? What does he have that I don't have?" vroeg hij. De vraag verwonderde haar nogal. Was hij van wat er ook tussen haar en Jack speelde op de hoogte? Geen enkel woord had ze over hem uitgesproken. Maar hoe kon hij het dan weten? "Who?" vroeg ze vrijwel meteen verward.
"Don't act like you don't know I talk about that Russian asshole,"verklaarde hij met een zeer grote teleurstelling in zijn stem. Waar de teleurstelling vandaan kwam wist ze niet. Het was haar leven, nietwaar? Als zij bij Jack wilde zijn en Jack bij haar, was er geen enkel probleem. Tenminste, er konden zich problemen voordoen, maar daar probeerde ze zo min mogelijk aan te denken. "I can't tell you why, because I don't know. It just happened, I couldn't stop it or something," probeerde ze het uit te leggen, alhoewel ze wist dat hetgeen dat ze uitsprak vermoedelijk nogal vreemd klonk en eigenlijk was het dat ook. Alles verliep plotseling zodanig onverhoeds zodat zelfs zij er geen verklaring voor had. Daarnevens was ze hem geen verklaring verschuldigd. Zeker niet nu hij dacht dat hij kon zeggen wat hij maar wilde. "Never call him an asshole again, by the way."
"Just go, Addison," zei Samuel uit het niets, wat haar sterk verwonderde. Nog nooit eerder was ze door hem weggestuurd sinds ze wist dat de jongeman haar aanwezigheid altijd zeer prettig vond, al kon dat ondertussen wel veranderd zijn.
"What? Why?" vroeg Addison enigszins verrast, haar houding nog steeds stilstaand in plaats van zijn bevel uit te voeren. Eerst wilde ze de situatie oplossen, daarna zou ze wel zien of ze de kamer verliet of niet. Het liefst keerde ze terug naar Jack's slaapkamer om te zien om hij ondertussen ook al wakker geworden was, maar omdat ze te koppig was en liever alles opklaarde, bleef ze simpelweg staan.
"Get out of my fucking room, you bitch! I can't even look at you anymore. Just go!" bracht hij uit met een stem boordevol woede, een tafereel wat Addison liet schrikken en maakte dat ze in slechts enkele seconden tijd de ruimte verliet. Zonder nog één woord aan de jongeman te schenken, baande ze haar weg naar de slaapkamer waar Jack zich denkelijk nog steeds bevond. Geen vorm van vreugde was in viel in haar gezicht te herkennen. Slechts een soort somberheid die zich door de gebeurtenis van zonet had gevormd. De lijst van iedereen die haar haatte werd alsmaar groter en dat door haar eigen schuld.
Eenmaal ze bij Jack's deur aankwam, opende ze die zonder enige waarschuwing, simpelweg doordat ze het onnodig vond. Haar ogen vielen op de jongeman die wakker in wel in het bed lag nadat ze de deur liet dichtvallen. "Hi," mompelde ze zwakjes om hem enigszins te begroeten. Ze kon moeilijk zomaar zijn kamer binnenvallen zonder één enkel woord te zeggen en hem de dupe laten worden van haar ruzie met Samuel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij genoot van de stilte. Van de sereniteit in de kamer, het onbeholpen gevoel van de zorgeloosheid die er heerste zodra er ook maar niemand anders te bekennen was dan hemzelf of Addison. Soms kon hij gewoon lol halen uit het alleen zijn. Een van de redenen waarom hij zich redelijk blij voelde dat de irritante jongeman zijn eigen ruimte al had verlaten, zodat hij wist dat hij met rust gelaten werd. Het wegzakken was een kwestie van afwachten geweest. Meermaals voelde Jack zich wegvagen van de echte wereld, terug beland in zijn eigen dromen en wanen, maar toen eenmaal de deur nogmaals vol gekraak werd geopend keerde hij weer naar de realiteit. Het gekraak had hem gewekt uit zijn nieuwe kans om te kunnen slapen. Geërgerd haalde hij zijn façade uit het kussen; een boze glundering getrokken door zijn ogen toen hij eenmaal het meisje nog geen vijf meter van hem vandaan waar kon nemen. De afvraging waar ze al die tijd was geweest, kwam amper meer in hem op.
"What the hell were you thinking?" Onbegrijpelijk gunde hij haar een blik, haar opgezocht voor de slaapkamerdeur door zich enigszins bij te draaien. "You know, it'll be nice if you'd just listen to me for once." Addison vertellen waarover hij precies sprak, skipte hij volledig door door te ratelen over haar slechte beslissing. Ze wist natuurlijk prima waar hij over sprak; het enige dat hem compleet chagrijnig kon maken sinds ze al in het huis terechtgekomen was. Het uitleggen vond hij niet meer dan een grote tijdverspilling. "For God's sake, why do you have to be so fucking stubborn." Hij rolde met zijn ogen, keerde zijn gelaat van haar weg en gaf de muur sindsdien de eer om zijn pupillen er te houden. Waarom zou ze hem zoiets aandoen? Waarom zou ze hem behandelen als een hulpeloos kind, zonder enig verstand en afhankelijk van iedereen om hem heen? Het was alsof hij met enkel zijn visie het meerdere keren die vragen had gesteld, hoe hij ook wist dat het een grauw voorwerp was en het hem geen antwoord kon garanderen zoals hij in zijn gedachten wél terug kon horen. Zijn manier van kijken gaf zijn wanbegrip weer tegenover de egoïstische actie van het meisje. Strak keerde hij zich tot de zijkant van zijn uitzicht ofwel de muur, grensend aan het bed, door zijn rechterwang te laten rusten tegen het hoofdkussen.
"And do you know what the worst part is?" murmelde hij. "I can't even stay mad at you." Een diepe zucht werd geslaakt, waaronder hij zijn gezicht voor een tweede keer verborg onder zijn handen. Hij wist niet hoe het überhaupt mogelijk was. De woede kon hij in zich voelen, de nijdigheid die hij moest uiten zoals hij dat gewoonlijk ook deed, en de adrenaline die begon te pompen, doch kon hij geen bewegingen aan zijn innerlijke toestand linken. Al gefrustreerd bleef hij liggen. Het weten over hoe hij er dan wél mee om moest gaan ontbrak, maar hoe graag hij ook zijn boosheid naar buiten bracht door enkele dingen aan gort te slaan, gebeurde er niets. Enkel zijn eigen grimmige gezucht en gegrom liet hij los; hoe dan ook viel het te merken dat een nieuwe driftbui ver weg was gebleven en hij de moeite moest behouden om zijn nijdigheid hoog te houden. Met zijn handpalmen wreef hij langs zijn ogen. Suf en lam veegde hij de slaap weg, zijn oogleden laten sluiten om zich voor even af te sluiten van zijn omgeving.
"Just.. get over here already."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Een zacht zuchtje ontsnapte tussen haar lippen door uit frustratie. Ook al wist ze dat ze het vast wel verdiende, was één of andere preek van Jack het laatste dat ze kon gebruiken na haar ruzie met Samuel. Addison voelde zich als een vreselijk iemand, een persoon met goede bedoelingen die alsnog verkeerd uitliepen. Wat ze had gedaan, viel desondanks ze het deed als poging tot hulp, amper goed te praten. Toch bleef ze ondanks het feit dat ze geen zin had in één van zijn woede uitbarstingen, simpelweg staan. Haar verlangen om bij hem te zijn, was groter dan de angst voor zijn woede. Addison wist dat het na een tijdje zou bezinken, dat deed het altijd. Hoe dan ook, was ze hem een verklaring verschuldigd, ook al viel haar daad moeilijk terug te draaien.
"I'm sorry," begon ze na een enige tijd te spreken. Haar hoofd was zodanig in een sombere toestand dat ze gewoonweg de energie en zin niet had om tegen hem in te gaan. Het enige wat ze wilde, was rust die ze zeker verdiende nadat ze was uitgemaakt voor verscheidene dingen door Samuel, de jongeman die onwetend was over de term 'respect'. Bij hem zou ze geen moeite meer doen om de situatie te verbeteren. Bij Jack daarentegen wilde ze het wel. Na alles dat er gebeurd was de afgelopen tijd, was het enige dat ze wilde de gedachte dat er iemand voor haar was, een gevoel dat slechts Jack haar kon bieden. Ze wilde zich voor eventjes weer normaal voelen, al was het voor slechts een korte tijd. Hoe het ook zij, moest ze daarvoor de situatie ietwat opklaren.
"I just didn't know what to do. You passed out and I knew no other way to help you," vertelde ze. Nadat hij bewusteloos viel, raakte Addison zodanig in paniek dat ze niks anders wist dan haar pols tegen zijn mond aanduwen om hem vervolgens haar bloed te laten drinken, ook al had hij meermaals aangeven dat hij wilde helen op de natuurlijke wijze. "I couldn't find stuff to take care of the wound and it kept bleeding," begon Addison verder te ratelen. Het was noodzakelijk geweest sinds ze geen idee had waar ze EHBO-spullen kon vinden in het bendehuis. "And I couldn't bear you had so much pain," vertelde ze er nog achteraan. Addison was ervan op de hoogte dat ze jongeman een hekel had aan medelijden en bezorgdheid, maar het viel amper tegen te houden. Addison gaf om hem en het laatste wat ze wilde was hem met zoveel pijn zien. Ze wist gewoonweg geen andere oplossing dan het bloed geven.
Toch verscheen er een zeer zwakke glimlach door de woorden die hij uitsprak. Het aanhoren dat hij niet boos om haar kon blijven, was zeer prettig. Ze zou er natuurlijk geen gebruik van maken, maar ze had er een grondige hekel aan wanneer hij boos of teleurgesteld was in haar. Addison verplaatste haarzelf iets dichter naar het bed waar ze vervolgens plaatsnam. Zonder het vragen van toestemming, sloeg haar armen voorzichtig om hem heen terwijl ze haar hoofd in zijn nek verborg. Het was hetgeen waar ze behoefte voor had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het kon hem dwarszitten. Hoe hij zich ergens wel gebruikt voelde, de eigenwijsheid waarmee ze door had gezet om dan toch haar eigen zin door te drijven. Amper wist hij hoe hij ermee om moest gaan. Hij wilde tegelijkertijd boos worden, zijn woede laten blijken door dingen stuk te slaan en zichzelf verliezen in zijn denken, maar hier kwam niets van terecht. Geen greintje veranderde vergeleken met eerst; nog even rustig bleef hij liggen op de matras. "You'd better be sorry. I can still taste your blood in my mouth," vertelde hij. Gefrustreerd, dat wel, echter redelijk kalm voor zijn doen.

Haar warmte aanvaarde door zich geenszins te verzetten. De knuffel laten duren, geen aandacht meer besteedt aan haar excuses of de fout die ze begaan had die nacht. Hij kon slechts genot door zich heen waarnemen, trekkende door zijn lijf gepaard met een vreemd, kriebelig gevoel in zijn buik. Het voelde fijn, haast alsof hij aan het dromen was, zodra hij haar armen om hem heen kon voelen. Haar tedere, zachte wang gedrukt tegen zijn nek met een hitte achtergelaten die hij amper kon verklaren. Hijzelf kon zich ook amper stilhouden. Zijn eerdere boosheid maakte plaats voor een glimlach, aan haar getoond terwijl hij de posities aanpaste. "Why do you have to be so cute," verzuchtte hij. Zonder enige vorm van schaamte noch twijfelingen, trok hij haar bovenop zich tot hij haar lichaam ook in zijn greep kon nemen. Zijn beide armen sloeg Jack langs haar zijen. Zijn vingers strelend langs haar huid, die hij gevonden had door het t-shirt om haar figuur ietwat op te tillen. Grinnikend kwamen zijn lippen tegen haar hals aan. Hij drukte er zachtaardig een kus op, zijn warme adem weerkaatst langs haar gedaante waar het aan bleef klampen. Het toverde een voldane grijns rond zijn lippen; plezierig liet hij een kleine, rood plekje als achterblijfstel van zijn zuigzoen achter. "So.. I can call you my girlfriend now, princess?" Vermakelijk gekeken naar zijn eigen aangerichte 'schade', trok een kleine glundering door zijn ogen. Zijn eigen geplaag was als verwacht en zeker geen apart iets, als ze bij hem in de buurt was. Het was eerder zijn gewoonte om iemand dwars te zitten dan de neiging om de plek zelf aan te zien, al kon Jack moeilijk zeggen dat het erg was om weer te kunnen zien. Ze was van hem nu, of niet soms?
Hoe ze hem vrolijk kon krijgen werd ook door hem als een raadsel gezien. De afgelopen jaren had hij zich amper echt gelukkig kunnen voelen, of het nou ging om de dagen zelf of de mensen om hem heen. Nu wilde hij simpelweg niet anders dan zo lang mogelijk zo blijven liggen. Zolang ze bij hem was, kwam hij de rest van de dagen wel met gemak door. Althans.. zonder haar haar in zijn gezicht. Het begon op de een of andere manier te kietelen, waardoor hij het wat wegstreek uit zijn buurt om haar zo weer normaal aan te kunnen kijken. "Too bad, you ain't gonna get away from me anymore. I'mma just lay here with you in my arms aaaaall day," liet hij grijnzend weten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Do you think I'm cute?" vroeg Addison ietwat grinnikend. Haar hoofd hield ze nog steeds bij zijn nek, zijn zeer lekkere geur in haar opgenomen. Addison hield van de geur van aftershave, vooral die van Jack, een mening die al sinds het prille begin onveranderd was gebleven. Het was de reden waarom ze zo graag in zijn shirts sliep, afgezien het feit dat ze ook nog eens super comfortabel zaten. Het liefst, liep ze de gehele dag rond in één van Jack's kledingstukken om elke seconde van de dag zijn heerlijke geur op te snuiven. Het enige nadeel was, dat nu zij evenzeer gebruik maakte van zijn garderobe, het dubbel zo snel uitgedund werd. Misschien moest ze een keer initiatief nemen om zijn was te doen of moest ze hem enkele nieuwe exemplaren bezorgen zodat ze beiden weer een tijdje zorgeloos verder konden. Hoe het ook zij, was het een zorg voor later. Nu waren zij en Jack, knuffelend op zijn bed, hetgeen dat ertoe deed. Geen andere zorgen wilde ze in haar hoofd hebben. Ze hoefde geeneens moeite te doen om haar zorgen uit haar hoofd te zetten. Onbewust slaagde Jack erin Addison te verhelpen van al het negatieve dat door haar gedachten heen ging.
De zoen die voelbaar was in haar nek, en vermoedelijk een rood vlekje had achtergelaten, maakte dat haar glimlach slechts breder werd. Desondanks het allemaal zeer vreemd verliep en de situatie nogal onverhoeds was, leek alles vanzelf te gaan. Alsof er zich nooit nare situaties tussen hen hadden voorgedaan."Of course you can call me your girlfriend. You don't even have another choice," meldde Addison hem iet of wat plagend. Voor het eerst in een zeer lange periode, voelde Addison zich echt gelukkig en nooit had ze verwacht dat Jack, degene die haar heel wat kwaads had aangedaan, de oorzaak van haar gelukzaligheid was. Ze had zo lang gewacht op dit moment, het gewoonweg kunnen zeggen dat ze wat hadden samen, weten dat hij precies dezelfde gevoelens voor haar vertoonde.
"I don't mind. I want nothing more than lying here in your arms all day," bracht ze gemeend uit. Ze vermaakte zich overduidelijk met de manier waarop hij tegen haar sprak, een manier die ze zeker kon waarderen. Het idee dat door zijn hoofd ging, klonk zeer verleidelijk en ze wist dat de volledige dag niks doen behalve in zijn armen liggen, haar voor geen enkele seconde zou vervelen.
"Hm... This is nice," mompelde Addison genietend van de warmte die Jack's lichaam overbracht naar het hare. Iets waarnaar ze de hele tijd die ze bij Samuel had doorgebracht om de situatie uit te praten, al dan niet met succes.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"You're adorable," murmelde hij haar toe, zijn handen laten glijden langs haar zijen tot aan hij ze liet rustten langs haar rug. Beide armen sloeg Jack over elkaar heen. Het maakte het mogelijk om haar zo dicht als mogelijk was, bij hem te hebben. Haar lijf grenzend aan de zijne dat hij met een prettig gevoel zo behield. Hij zou het liefst de hele dag zo blijven liggen, met haar in zijn armen en haar lijf tegen dat van hem aan om hen allebei warm te houden. Om tegen haar aan te kunnen kijken met dezelfde fascinatie als ook nu in zijn blik te herkennen was, om haar perfecte figuur te verkennen met zijn handen door middel van strelingen en haar net zolang vast te houden totdat hij aan het einde van de dag wellicht zijn armspieren niet eens meer aan zou kunnen spannen. Het perfecte plan als het aan hem lag, maar of het door zou kunnen gaan vormde enkel een zaak van afwachten. Hij wist hoe Semion zijn klussen altijd onverwachts liet komen.
De brede glimlach die ze hem gaf, bekeek hij vrolijk. Hij hield ervan om haar een keer met blijdschap te kunnen zien, anders dan de sombere buien die hen vaker over hadden genomen, en hij net nog op haar gelaat had kunnen zien. Haar geglunder vond Jack schattig. Het liet hemzelf ook glimlachen, breed en gemeend waarbij zijn tanden zich ontblootten door aan het licht te komen. Lijzig liet hij zijn ogen op Addison vallen. "Oh, is that right?" Gegrinnik liet hij horen; hij hield er wel van om er een klein spel van te maken, wat zo ook bleek uit zijn volgende bewegingen. Uit het niets ging zijn vingertop naar haar kin. Hij hief het op, liet haar zijn richting op kijken en kon haar zo recht aankijken. Hij wilde met zijn eigen ogen de glinsteringen waar kunnen nemen waar hij voor was gevallen. Haar eigen glimlach op te vangen en zo naar haar te kunnen staren, alsof ze alles was dat er voor hem toedeed. Precies hetgeen wat het geval was. Hij liet zijn mondhoeken nog ietwat meer omhoog gaan, vooraleer hij zijn hand terugbracht naar de oude plek. "Great, because that's all that we're gonna do today." Zijn lippen kwamen steeds dichter bij die van haar terecht. De afstand tussen hen verstreek hij met gemak, de verleiding niet kunnen weerstaan om een nieuwe zoen te planten, maar doch hield hij zich in. Besluitend haar een beetje te pesten, zette hij dit alles geheel tot stilstand toen er nog maar een paar millimeters tussenzaten. Zijn pupillen dwaalden af naar de bezigheid; uitdagend tuurde hij naar haar lippen.
"There ain't no escape, Addy."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De glimlach die al een tijdje op haar gezicht stond bleek onverwoestbaar te zijn. Het gevoel dat de jongeman die eerder nog moordneigingen in haar naar boven bracht, haar gaf, was onbeschrijfelijk. Zelfs het woord geluk was te zwak om het goed uit te drukken. Zijn armen strak om haar lichaam heen waardoor ze dichter bij hem was dan ooit te voren, de lieve woorden die hij uitsprak... Het was gewoonweg beter dan ze ooit had durven dromen. Een relatie hebben met Jack leek haar in het begin compleet ondenkbaar, ook al had Crystal vaker verteld dat Addison de jongen veranderd had. Ze begon het te geloven. De kwaadaardigheid tegenover haar die in het begin duidelijk aanwezig was, leek verdwenen te zijn. In plaats daarvan, leg er een vrolijke jongeman bij haar, met een stel ogen die enkel goedheid uitstraalden en een glimlach vol sympathie. De lach op zijn gezicht sierde hem. Elke vorm van Jack was aantrekkelijk naar haar mening. Of hij nou boos om vrolijk was. Toch verkoos ze de blije Jack boven alles, vooral als zij de reden tot zijn blijdschap was want na alles dat hij had meegemaakt, verdiende hij net zoveel geluk als elkander mensen dat mocht hij weten ook. "I really like you're smile,"
"Yeah, it's right," opperde Addison met nog steeds wat gegrinnik in haar stem, een geluid dat ze vaker produceerde wanneer ze zich amuseerde, in dit geval met het plagen van Jack. Zolang hij er geen problemen mee had kon het geen kwaad, toch? Daarnevens had ze het gevoel alsof de jongeman er minstens evenveel plezier uit haalde als zijzelf. Het plezier viel ook in zijn gelaat zeer goed te herkennen.
"Hm.. That sound really good to me," bracht ze al mompelend, maar alsnog gemeend uit. Addison genoot van zijn aanrakingen op haar lichaam en de warmte die ze door haar volledige lichaam voelde gaan, enkel en alleen door de jongeman dicht bij haar. Voor de rest van de dag in zijn armen liggen klonk zeker niet als een straf. Sterker nog, het klonk als een geweldig idee in haar oren. "Then I'm lucky because I don't wanna escape, never."
"Oh gosh, you're so mean. Just kiss me," klaagde ze. Hem de tijd geven om zelf zijn lippen tegen die van haar te drukken deed ze echter niet. Nee, in plaats daarvan, verbrak ze de zeer kleine afstand tussen hun lippen tot ze elkaar liefelijk raakten. Haar ogen hield ze uit automatisme gesloten om zichzelf vervolgens te laten meevoeren met het moment, een gebeurtenis die zich voor de derde keer voordeed. Toch was deze keer net iets meer speciaal dan de afgelopen twee keren. Het waren daden uit impulsiviteit. Ditmaal was het uit pure liefde voor hem, niks anders.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Blijdschap. Opgetogen, wellicht wel het geluk? Weinig verklaringen spookten door hem heen voor wat er binnen in hem ontstond. Het was onbekend terrein voor Jack, als een verboden iets dat hij nooit had kunnen ervaren op de een of andere manier. Hij leefde op zijn woede, zijn kilheid en de emotieloze expressie die hem elke keer weer kenmerkte bij het ingaan van de nieuwe dag. Een hart had hij amper gehad; naar de verhalen was het weg, verdwenen in een duisternis met een te grote afstand om ooit binnen handbereik te zijn. Gevoelens had hij tenslotte weggecijferd. Hij wist niet van het bestaan van zoiets af, ging de adviezen van de ongeschreven wetten van de onderwereld na om zichzelf ervan te beschermen, omdat hij wist dat er ooit een einde aan moest komen. Hij moest zich voorbereiden op hetgeen dat komen zou. Doch, waarom voelde het dan zo goed? Waarom had zij hetgeen in hem hersteld wat hem zo verloren had gemaakt in de eerste plaats? Zijn bezigheden reikten uit naar de andere tijden dan deze. Was dit hoe het voelde om gelukkig te zijn?
"Hm," beantwoordde hij haar voldaan. Hijzelf had geen idee wat er zo speciaal was aan zijn glimlach, op de gedachte aan degene die het had veroorzaakt na. Zij was degene wie het hoe dan ook op zijn gelaat wist te toveren als nooit tevoren. Amper had hij ook maar wat geluk kunnen voelen in zijn verleden maar opmerkelijk vond hij het wel dat, met het rondhangen van Addison, hij het gewoonweg onmogelijk weg wist te krijgen. Telkens weer moest hij toegeven aan dat vrolijke gevoel dat zich in zijn lichaam ophoopte zodra ze in zijn buurt was. "Then I guess I just have to smile more often."
Het geplaag dat over en weer ging nam hij voor wat het was. Hij was zelf eenmaal zo aangelegd, eveneens Addison zo bleek te zijn. Het gegrinnik dat ze losliet onderwijl hij zachtjes met zijn vingertoppen tegen haar rug tikte, deed hem grijnzen. "So.. girlfriend. What is it you're planning on doin' with me today?" vroeg hij doodleuk. "With a bit of luck, we won't hear from Semion today and I'll be getting a day off, or however he likes to call it." Of het écht zo zou verlopen was maar de vraag, de telefoontjes konden op elk moment van de dag komen, maar Jack weigerde er zo bij nam te denken. Als het echt moest was hij bereid de moeite te nemen om Nicholas of Anthony over te halen zodat ze het van hem over konden nemen.
"Then we finally agree on something after all." Voor geen goud dat hij er nu aan dacht weg te gaan; het had te lang geduurd, te lang tot hij zo zijn tijd mocht spenderen. Ze zat nu aan hem vast ook. Op haar geklaag over zijn plagende wijze, liet hij zijn grijns verbreden. "I can't help it." De afstand bleef van zijn kant nog altijd hetzelfde. Te klein om haar de mogelijkheid te geven om het af te wijzen, noch te groot om hun lippen op elkaar te voelen. Pas toen Addison het aanzetten nam om de verleidingen toe te laten kwam hier verandering in. Zacht en teder kwamen ze met elkaar in aanraking; een spel waar hij zich gewillig in mee liet slepen. Het rustige deed hij traagzaam ietwat versnellen, waaronder zijn handen dan toch rustten langs haar heupen.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Enerzijds voelde het nogal vreemd om haar gevoelens elk moment van de dag aan Jack te tonen, al dan niet de hele tijd verbaal. Anderzijds voelde het ontzettend natuurlijk en wist ze honderd procent zeker dat dit was wat ze wilde. Ze wilde niets liever dan haar tijd samen met hem doorbrengen, hem vertellen en tonen wat ze na de periode die ze samen met hem in het bende huis had doorgebracht voor hem voelde en hem zo gelukkig mogelijk maken. Het was wat de jongeman verdiende nadat hij zich voor een zeer lange tijd ellendig en somber had gevoeld, een toestand waar ze hem uit wilde halen, of hij haar hulp nou aannam of het uit koppigheid zou negeren. Hij liet haar beetje bij beetje vergeten hoe fel ze haar familie en vrienden miste, gewoonweg doordat hij haar minstens zoveel liefde bezorgde, zelfs nu het allemaal nog vrij nieuw was voor hen beide. De liefde die haar altijd gegeven werd door haar familie, was een andere vorm dan die ze van Jack kreeg, hoewel ze nooit zou kunnen antwoordden wanneer iemand aan haar vroeg welke soort liefde ze nou het prettigst vond. Beide manieren maakten haar gelukkig op verschillende wijzen, hoewel het gevoel dat Jack haar bezorgde, ze als iets buitengewoon prettigs ervoer.
"Yeah, you need to do that because seeing you smiling makes me happy too," vertelde Addison. Elk woord dat ze uitsprak, was pure waarheid. Ze zag niets liever dan hem met die prachtige glimlach die ze sinds ze wat kregen vaker had mogen aanschouwen. Hem vaker mogen zien glimlachen zou ze echter nooit als een straf kunnen ervaren. Addison gaf om hem wat maakte dat ze hem al het geluk van de wereld gunde en sinds ze gewoonweg genoot van zijn aanwezigheid was het zeer mooi meegenomen dat zij gedeeltelijk voor zijn gelukzaligheid kon zorgen.
De manier waarop hij haar aansprak, stond haar zeker aan. Het zorgde ervoor dat hetgeen dat ze hadden, nog echter overkwam dan het al deed. Hoe dan ook, wist ze geen antwoord op de vraag die hij stelde. "I don't know. What can we do in a gang house like this?" vroeg Addison. Desondanks ze onderhand al wel weer een tijdje 'vast zat' in het huis, wist ze nog steeds niet wat voor dingen ze er konden beleven. Talloze dingen kon Addison opnoemen in een normale situatie, maar de toestand waarin ze zich bevonden was alles behalve normaal. Het liefst, ging Addison samen met hem naar buiten, om de wereld te tonen dat hij vanaf nu haar bezit was. Om dingen met hem te die normale stelletjes deden. Hoe het ook zij, had ze het vermoeden dat het amper mogelijk was, maar dat begreep ze. Daarnevens vond ze dit, rustig liggen op zijn bed met zijn armen om haar lichaam heen, fijn genoeg.
"I'll kill him if he decides to disturb your day off," bracht ze al mompelend uit, ook al wist Jack denkelijk even goed als zijzelf dat de uitspraak eerder overdreven was. Natuurlijk zou ze hem niet vermoorden wanneer hij Jack opbelde voor een nieuwe klus, hoewel ze er wel over na zou denken. Het enige dat ze wilde was rust, samen met Jack zijn. Hopelijk werd het hen dan ook gegund, voor één dagje.
Geen aanstalten maakte ze om haar lippen van die van Jack te verwijderen. Het tempo dat hij aanvoerde gevolgd, ging ze mee op in het zeer prettige moment. Dit was hetgeen waarop ze lang had moeten wachten, ook al was dit niet hun eerste zoen. Addison had zichzelf lang genoeg moeten inhouden, dus nu ze de kans kreeg om hem ongestoord te zoenen, deed ze dat. Haar hartslag versnelde naar een uitermate snel tempo, in de positieve zin. Enkele prettige kriebels ontstonden zich in haar buik.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Lachen deed hij eigenlijk amper meer. Hij verloor zichzelf eerder in frustrerende gebeurtenissen dan dat hij zich vrolijk kon voelen, gewoon omdat Jack het zich niet permitteerde om het toe te laten. Het was als een verboden iets in het huis. Mocht hij een grijns ofwel voor het verschil een glimlach meedragen, dan was het merendeel nep dan dat hij het écht kon vertonen met de blijdschap die erbij ingebeeld werd. Ongewoon, voelde het voor hem, om zijn tanden te ontblootten in iets dat enkel als een teken van vrolijkheid werd gezien. Nog altijd zat het hem ergens dwars. Hij verdiende het niet om de opgetogenheid te kunnen waarnemen, niet na alles waarin hij had geleefd. De overtuiging zat achter slot en grendel; hoe graag hij het weg wilde wensen, kwam het geenszins verder dan hetgeen waar hij daarvoor gestrand was.
Doch hij wegdroomde zoals wel vaker het geval was geweest, behield hij de glimlach op zijn gelaat alsof het er nooit meer af kon gaan. Hij wilde haar geen onnodige zorgen toebrengen als het de sfeer kon verpesten. Bovendien vond hij het eigen aanzicht dat Addison liet ontstaan door haar vrolijkheid naar boven te brengen, te mooi om te laten vergaan door zijn eigen zorgen. Ruw bande hij het weg uit zijn denkbeelden. "I'm gonna try for you." Het was al een vraag of het veel zou veranderen, hij was simpelweg geen persoon om elke minuut van de dag hyper en overactief door te brengen. Glimlachen kon als geen gewoonte voor hem gezien worden; het vormde voor hem een mysterie of hij het na zou kunnen komen. Op haar vraag keek hij onverschillig voor zich uit, nagedacht over elke optie die ze hadden. "Not much, really. Drunk people downstairs, fights and some kind of old playstation to play Call Of Duty when you're bored," vertelde hij. "Most of 'em don't really have the time to spend it here anyway."
Semion als dood man kon hem niet beter in zijn oren klinken, al wist hij zeker dat het een ondegelijk en onbereikbaar doel was om zich te stellen. Hij was te machtig om ook maar in een val te trappen. Zouden ze het voor elkaar krijgen om hem van de aarde weg te vegen, dan konden ze een heel leger van maffiosi op hen af verwachten en een 'vererende' plek op de Blacklist. Ermee ingaan deed Jack echter wel. Zacht gegrinnik liet hij los, ietwat plezierd om te horen van haar plannen. "Addy the badass. Hardcore, princess, gotta give you that." Veel hield hij zich er verder niet meer mee bezig. Hij was inmiddels te veel verzeild geraakt in hun zoen, in de aanrakingen die zowel hij als zij voortbrachten om de verleidingen toe te laten. Uitdagend verzwakte hij het contact tussen zijn handen en haar heupen. Hij maakte bedaard aanstalten om overeind te komen zitten, eindigend in Addison op zijn schoot naar vanouds. Pas toen vervolgde Jack de weg weer. Hij grijnsde tegen haar lippen aan, drukte haar welwillend dichter tegen hem aan en zette zijn vingers als vanzelf vast in haar shirt.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zonder enige vorm van schaamte, bekeek ze het gezicht van de jongeman onder haar. Elke millimeter van zijn gelaat probeerde ze in haar op te nemen, zonder één enkel woord uit te brengen. Hoe ongemakkelijk ze het normaliter ook zou vinden, was ze in deze situatie van mening dat het kon. Ze deed niets verkeerd met het gezicht van de jongen waarop ze hopeloos verliefd was te bekijken, toch? Het maakte dat alles nog realistischer overkwam dan het al deed. Het was geen relatie die ze ooit voorspeld had. Hoewel Addison sowieso een zwak had voor jongens met ietwat temperament in hun karakter, wat ze door de jaren heen had opgemerkt, was Jack de allerlaatste persoon waarmee ze een relatie verwachte. Talloze misdaden had hij gepleegd, maar het hem kwalijk nemen deed ze echter niet. De goedheid die diep vanbinnen in hem zat en hij aan haar toonde, zorgde ervoor dat ze de negativiteit rondom hem volgens haar een bijzaak werd. Bovendien viel het niet te ontkennen dat ze zijn nogal roekeloze karakter zeer aantrekkelijk vond. Ze vond het wel wat hebben, ook al had hij haar heel wat problemen bezorgd.
"It's so boring in here. Honestly I'd expected something more from a gang house," bracht ze zuchtend uit bij het aanhoren van zijn antwoord. Verscheidene films over de gang van zaken in een bendehuis had ze bekeken en ook al wist ze dat het allemaal fictief was, had ze meerdere gelijkenissen verwacht. Ze vroeg zich af waar haar huisgenoten hun plezier uithaalden. Was het de alcohol? De drugs die ze dagelijks namen? Hoe dan ook, zou ze liegen wanneer ze vertelde dat ze zich verveelde sinds ze zich genoeg plezierde met het liggen in Jack's armen, pratend alsof ze eerder nooit negatieve gebeurtenissen tussen hen hadden gespeeld. "But it's okay. It doesn't take much to amuse me. Just lying here is good enough, I'm not bored at all."
Zonder eraan te denken om te stoppen, zette ze hun redelijk gepassioneerde zoen verder. Ze wilde niet afhaken nu ze eindelijk kreeg wat ze al zo lang wilde, waarnaar ze ontzettend lang had verlangd. Ondertussen, voelde Addison hoe Jack de positie van hun beide veranderde. Geen ernstig iets sinds elke houding prettig was, zolang ze de aanraking van zijn lippen maar kon voelen. Hoe fijn ze het prachtige moment tussen hen ook vond, werd het verstoord door een vallend voorwerp. Het lichte gewicht rondom haar pols werd verlicht, vervolgd door het geluid van het vallende sieraad, een tafereel waardoor Addison spijtig de zien verbrak. "I'm sorry," mompelde ze zachtjes, zichzelf excuserend voor het verbreken van het moment. Langzaam verliet ze haar plaats op zijn schoot, hoe comfortabel ze het ook ervoer.
Onwetend hoe ze het voor elkaar had gekregen, haalde ze het armbandje dat half onder de kledingkast lag terecht gekomen was, vandaan. Addison zag hoe het slotje gebroken was en desondanks het armbandje eigenlijk zeer belangrijk voor haar was, liet ze het amper merken. Toch bleef haar aandacht niet lang bij het glimmende voorwerp. Haar ogen vielen op een kartonnen doos die zich evenzeer onder de kast bevond. Het armbandje legde ze simpelweg neer op het bed. Haar nieuwsgierigheid nam haar zoals wel vaker over, de doos onder de kast uit getrokken om te ontdekken wat er zich in de doos bevond. Enkele potten verf, een stapel posters en nog wat willekeurige foto's bevonden zich in het kartonnen voorwerp. Iets waardoor ze zich luidop dingen begon af te vragen. "What is this?"

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij voelde zich bekeken. Gedetecteerd, de blikken die hij over zijn lijf heen voelde gaan al bleven ze voornamelijk prikken bij zijn gezicht. Iets dat bij hem al snel beschouwd werd als ongemakkelijk. Hij schermde zichzelf liever af van de rest dan zo onder het 'vuur' te liggen als het ging over het aankijken en staren, gewoonweg omdat het ergernissen in hem naar boven bracht, maar nu was het een ander geval geweest. Ergens genoot hij er wel van. Geweten dat ze hem zag staan, hij geen geest vormde in haar wereld zoals hij lange tijd gedacht had, evenals zo hoe hij door anderen aangezien werd. Ze kon niet meer om hem heen nu. Ze kon hem zien op figuurlijke wijze, had oog voor hem en niet enkel omdat het gedwongen werd. Nee, allesbehalve. Het meisje op zijn schoot deed alles vrijwillig.
"Hm, it's the way you speak about 'fun'. If you wanna take your chances at Russian Roulette, you're gonna have a hell of a couple nights. Drugs as well." Hijzelf vond het er amper saai, maar zijn karakter zorgde er wel voor dat hij zich vermaakte in de eenzame uren van zijn leven. Liever bracht hij ze opgesloten door in zijn kleine, grauwige kamer dan zich uit te leven met een verouderde revolver. De ingraveringen van Mogilevich zouden volgens hem geen nut hebben op zijn geluk in het spel. Drugs deed hij inmiddels al niet meer aan, waar hijzelf best trots op was geweest om te kunnen zeggen dat hij officieel clean was. Sigaretten en alcohol vond hij een geheel ander verhaal, maar voor hoe het ook over mocht komen als het aankwam op zijn verslavingen, vond hij het vooruitgang. "I'm sorry, but I probably won't be able to get out of the house for today," bracht hij ter sprake. Het was spijtig omdat hij haar meer wilde bieden dan een dag enkel in het muffe gebouw te zijn, doch had hij geen keuze. Ze zou hem hopelijk wel snappen.
De zoen ging verder door, die ook hij met genot liet aanhouden. Zijn ogen sloten zich als vanzelf. Hoezeer het zicht bij deze van hem weggenomen werd en een duisternis deze vulde, baarde hij zich geen zorgen over alles dat in hem omging. Ze haalde zijn gedachten van al het andere af. Maakte dat hij zich beter voelde, door zowel haar aanwezigheid als de tederheid waarmee ze haar lippen op de zijne had gedrukt en geen onthouden was eraan geweest, totdat een voorwerp hen ongenadig onderbrak. Een sieraad had haar pols verlaten en een zacht geluid laten ontstaan, een echo die weergalmde tegenover de houten vloeren. Verbaasd keek Jack op. De verontschuldiging beantwoordde hij bemoedigend met een "It's okay." waarna hij haar bewegingen volgde, zijn beide handen verloren op de lakens geplaatst.
De doos met spullen die ze gevonden bleek te hebben, keek hij onbegrijpelijk toe alsof hij het nog nooit gezien had. Het was een kartonnen voorwerp waarover hij amper meer nagedacht had. Hij vroeg zich af wat het er überhaupt nog deed, hoe het er terecht kwam net als Addison's armband, al dan het geen effect had op zijn herinneringen. Na even nadenken wist hij weer wat zich erin bevond en kon hij de woorden vinden om het uit te leggen. "Oh, that's some stuff I gathered when I first got here," sprak hij, haar suffig toe geglimlacht. "This room made me think about a prison, so I thought I'd get this place an other look. It isn't much, but it somethin'."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"No, thanks," bracht ze al grinnikend uit door Jack's woorden over één of ander Russian Roulette. Nooit eerder was Addison onder invloed geweest van drugs en desondanks haar vriendinnen haar vaker probeerden te overtuigen met het experimenteren met verscheidene drugssoorten, had ze er nooit behoefte naar vertoont. Sterker nog, ze had een grote afkeer naar alles dat te maken had met drugs en sigaretten. Alcohol daarentegen was iets dat zeer makkelijk naar binnen gleed eenmaal ze een fles tegen haar lippen had. Addison vroeg zich af wat mensen fijn vonden aan high zijn, zoals de meesten het noemde. Meestal draaide het uit tot één grote waas als ze naar de getuigenissen van anderen luisterde. Het was gewoonweg niks voor haar, ook al had ze het nog nooit geprobeerd. 'It's okay. I understand," vertelde ze ietwat mompelend sinds ze het nogal spijtig vond. Addison was een tiener van net achttien jaar oud, het was logisch dat ze behoefte had aan dates, uitgaan en andere iets meer sociale dingen dan simpelweg opgesloten zitten in het bendehuis. Ze wilde ontzettend graag de buitenlucht voor even opsnuiven, nieuwe plaatsen op de o zo grote wereld ontdekken. Maar in plaats daarvan, zat ze er vast en hoe fijn ze het ook vond om in Jack's armen te liggen, waren er nog talloze andere activiteiten die ze samen met hem wilde uitvoeren.
Addison voelde zich nogal spijtig om het feit dat ze de zoen stopte door een simpel sieraad dat zijn weg naar de grond vond. Toch, was het armbandje zodanig belangrijk voor haar, dat ze er niet tegen kon dat het als een stuk vuil op de stoffige grond lag. Buiten de kleine tatoeage op haar pols, was het armbandje het laatste voorwerp dat ze nog bezat van haar geliefde familie. De grote hoeveelheid foto's die evenzeer herinneringen waren voor haar, waren weg. Iets waaraan ze zoveel belang hechte, maar grofweg van haar afgenomen werd zonder nog een kans om het weer terug te krijgen. Hoe dan ook, had ze weinig tijd om erbij stil te staan sinds Jack's stem haar aandacht trok. Het feit dat hij vertelde hoe hij de kamer linkte met een soort gevangenis en hij het graag zou wilde veranderen, bracht haar op een idee. "We can paint your walls, if you want? It could be fun and the walls can use it," stelde ze voor. Ze hadden verf en de andere benodigdheden tot hun beschikking en sinds ze beiden geen inspiratie hadden voor een activiteit, was het hun noodoplossing. Daarnevens konden de lelijke bevlekte muren zeker een likje verf gebruiken dus het waren 2 vliegen in één klap.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld