Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
O| Lord, forgive me for the things I’ve done
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Als er één ding was wat Michael het meest haatte aan het feit dat hij Naylene en Linn om zich heen had gehad al die jaren, dan was het dit. De momenten waarop ze het niet met elkaar eens waren. Het geschreeuw en de beschuldigingen die over en weer zien. De twee kenden elkaar door en door en daarom leken ze precies te weten waarmee ze elkaar het beste konden pakken. Linn had op Naylene haar schuldgevoel ingepraat en  Naylene had op haar beurt geroepen dat niet de hele wereld om Linn ging. Het liefst wilde Michael heel hard schreeuwen om er voor te zorgen dat de twee zouden stoppen. Gelukkig, al wist hij niet zeker of hij zich er echt gelukkig mee moest prijzen, had Naylene het opgegeven en was ze naar de camper gegaan. Zonder telefoon. Dat had Michael de kans gegeven om de telefoon te pakken en te praten met Linn.
Jammer genoeg was ook Linn niet meer voor reden vatbaar. Ze riep zelfs dat ze hen wel op zou zoeken om hen weer thuis te krijgen. Michael wist dat het niet kon. Door de magie van Naylene zou ze niet in staat moeten zijn om hen te traceren, maar hij kende Linn ook langer dan vandaag. Ze zou niet zomaar stoppen.
‘We kunnen niet naar huis, Linn. Laat het me nou nog een keer uitleggen. Alsjeblieft?’ probeerde Michael. Als hij het zo rustig mogelijk uit zou leggen en ook zou kunnen benoemen dat hij en Naylene het echt alleen maar deden omdat het beter zou zijn voor hen allemaal, zou ze misschien luisteren. ‘Het was niet eens Nay haar idee! Ik had bedacht dat-‘
‘Jij en ik weten allebei dat dit een suicide mission is, Mikey! Je kunt niet denken dat jullie het gevecht aan gaan met Rhi en dat jullie niks zal overkomen! Eén van jullie gaat gewond raken, misschien wel allebei! En wat als één van jullie het niet haalt, of allebei niet?! Hebben jullie daar wel aan gedacht?!’ Ondanks dat er wel degelijk een plan B zou zijn, in ieder geval als Naylene zou komen te overlijden, stagneerde alles in Michael zijn hoofd. De woorden van Linn klonken vol verdriet en verraad. Ze had gelijk. Ze hadden hier niet over nagedacht. Niet genoeg in ieder geval.
‘Ik… Ik moet gaan,’ stamelde Michael, niet wetend wat hij nu nog tegen Linn moest zeggen. Hij had met een andere intentie de telefoon gepakt. Hij had Linn willen kalmeren en haar de situatie rustig uit willen leggen, waarna hij Naylene en Linn weer samen had willen laten praten, in de hoop dat ze het weer goed zouden maken. Nu wist hij echter niet meer hoe hij dat moest doen.
‘Waag het niet om op te hangen, Michael Clif-‘ Michael drukte snel zijn beste vriendin weg, nog voordat ze zijn achternaam kon noemen. Vervolgens gleed de telefoon uit zijn handen.
Linn had gelijk. Het was een zelfmoordpoging. Wie hielden ze voor de gek? Naylene was misschien een oude vampier en ze was een heks, maar zij kon niet in haar eentje vechten. Zou ze echter veel hebben aan een vampier die nog maar honderd jaar oud was? Misschien wel tegen de nieuwe vampiers, die nog maar een paar maanden oud waren. Maar ook daar waren er veel van. Hij zou er een paar van zich af kunnen slaan, maar de vampiers zouden niet alleen vertrouwen op hun eigen kracht. Ze vochten voor Rhi en dat betekende dat ze trucjes achter de hand hadden. Gevaarlijke trucs die hem zijn leven konden kosten.
En dan waren er nog de weerwolven. Ondanks dat ze niet zouden kunnen veranderen in een volledige wolf en daarmee zwakker zouden zijn, zouden ze hen nog wel kunnen bijten. Wederom wist hij niet of Naylene dood kon gaan, maar zijn leven hing nu al aan een zijde draadje. Hij zou het nooit kunnen winnen van al die vampiers en weerwolven. Zelfs niet als Naylene hem zou helpen met haar magie.
Koude rillingen trokken over zijn rug, maar tegelijkertijd voelde het alsof het zweet hem uitbrak. Hij voelde zijn maag omdraaien. De misselijkheid had hij in jaren al niet meer zo gevoeld als nu. Het leek alsof hij binnen de kortste keren alles eruit kon gooien.
Hij moest naar de grond. Hij moest zitten. Op de grond zou hij tot rust kunnen komen. Benjamin had hem altijd laten zitten als hij zich zo had gevoeld. Zeker in het begin. Michael had niet altijd gevolgd waar de man het over had gehad, maar hij herinnerde zich dat hij zich na een tijd te hebben gezeten, zich beter had gevoeld.
Met trillende benen probeerde hij op de grond te zitten, zoals Benj hem dat had verteld. Benj. De man die tot leven zou worden gewekt als morgen alles mis zou gaan. Het was morgen al. Hoe kon Naylene denken dat ze er klaar voor waren om morgen het gevecht aan te gaan? Dat waren ze niet. Bij lange na niet.
Michael voelde de paniek zijn hele lichaam overnemen. Sterker nog, het leek zelfs buiten zijn lichaam te treden. Het hing als een zware, zwarte wolk over hem heen. Het leek alles in het bos op te slokken. De zon, de droge grond onder hem, de planten en de dieren. Zelfs de camper waar Naylene zich in bevond, leek ontzettend ver weg te zijn.

Linn kon niet geloven dat Michael op had gehangen. Ze had meteen terug geprobeerd te bellen, maar ze had geen gehoor gekregen. Dat terwijl ze had gedacht dat haar woorden effect zouden hebben op Michael. Als ze maar goed genoeg zou benadrukken dat waar hij en Naylene mee bezig waren, dan zou hij vanzelf inzien dat het belachelijk was en dat ze weer naar huis moesten komen. Nu had Michael echter ook het gesprek beëindigd en kreeg Linn hem niet meer te pakken.
‘Fuckers!’ Ondanks dat er goedheid in hun daden zat, was het volkomen dwaas en onverantwoordelijk wat haar twee beste vrienden nu probeerden te doen. Ze wilden haar dan wel beschermen en haar een goed leven bezorgen, net als henzelf, maar het was onredelijk en gewoonweg stom. Ze konden Rhi niet zomaar aanvallen. Laat staan dat ze haar binnen een paar minuten zouden kunnen verslaan. Oorlog met Rhi was gevaarlijk en ze zouden zich alleen maar meer op de hals halen.
‘Ik moet daar naartoe. Ik moet daar naartoe!’ besloot Linn hardop. Dat was de enige optie. Ze moest haar vrienden beschermen. Ze moest er voor zorgen dat ze niet in gevecht zouden gaan met Rhi, want dan zou Linn hen misschien allebei kwijt raken. Dat mocht niet gebeuren.
‘Maar hoe?’ Linn schudde haar hoofd. Naylene was slim. Die had hen waarschijnlijk al die tijd al verhuld, zodat niemand hen kon vinden. Anders was Rhi vast ook al achter hun locatie gekomen. Rhi had vast ook een heks. Het was één van de eerste bondgenoten die een vampier nodig had. vreemd genoeg was Linn nooit bewust opzoek gegaan naar een heks, maar had ze die wel gevonden in Naylene.
‘Als ik Nay en Michael niet kan vinden…’ Die optie was al van de kaart. Maar Michael en Naylene waren ook niet zomaar ergens naar toe gegaan. Zo gingen ze niet te werk. Ze hadden vast heel wat spreuken gedaan om Rhi te vinden, maar het was hen gelukt. Waarschijnlijk had Naylene de spreuken uitgevoerd. Maar als Naylene het zou kunnen, dan zou Linn een andere heks kunnen vinden die Rhi ook op zou kunnen sporen. 
Linn begon te ijsberen door het huis. ‘Ik heb een heks nodig. Iemand die Rhi kan vinden, maar niet Andy. Andy is waarschijnlijk als de dood voor Nay nu, sukkel. Hij vindt het al erg genoeg dat hij zijn belofte aan haar niet heeft gehouden, dus hij zou me nooit helpen haar indirect te vinden.’ Daarvoor was zijn loyaliteit naar Naylene toe veel te groot.
18
Posts: 17081
Datum: 12-04-2020 09:23
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Het voordeel en het nadeel aan honderden jaren samen leven, was het feit dat je elkaar door en door leerde kennen. Alle positieve, maar ook negatieve dingen. De onzekerheden en angst. Naylene kon zich maar al te goed voorstellen hoe Linn zich nu moest voelen. Als zij en Michael dit achter haar rug om hadden gedaan, dan was ze ook boos geweest, bang voor hun levens. Ze snapte het. Het betekende niet dat ze hun hele plan om wilde gooien, alleen omdat Linn er achter was gekomen. Dit was wat ze nodig hadden om rust te hebben in hun leven. Sinds Rhi in hun leven was gekomen, was het hectisch. Het leek alsof ze jaren met hun laatste adem deden en op een gegeven moment zou het over zijn. Naylene wilde niet meer om iedere hoek moeten kijken, bang om haar vrienden te verliezen. Iedereen werd geteisterd door demonen. Naylene had in haar hoofd al afscheid genomen van één van hen. Ashton liep nog ergens rond, maar hij was geen bedreiging. Rhi was de volgende, aan haar bestaan moest echter iets gebeuren voordat ze echt afscheid konden nemen. 
Het leek misschien alsof het Naylene allemaal niets uitmaakte wat Linn dacht, maar natuurlijk deed het dat wel. Het was de vrouw met wie ze jaren lang had moeten overleven. Ze hadden het jaren samen moet doen, alleen op elkaar aangewezen. Ze had de vrouw in haar armen gehad op het moment dat ze had gedacht dat ze dood had gegaan. In haar hoofd had ze al één keer afscheid moeten nemen van Linn. Iets waar ze totaal niet klaar voor was geweest en ze wilde niet dat het ooit nog zo ver zou komen dat ze naar het levenloze lichaam van Linn moest kijken. Dat kon ze niet aan. Mocht ze dat met haar eigen leven bekopen, dan was het zo. Naylene had zich er bij neergelegd dat haar acties gevolgen hadden, hoe heftig die ook konden zijn. Het was niet voor niets dat ze haarzelf aan Benj had gelinkt en niet Michael. Ze zou er alles aan doen om Michael te beschermen, alles. 
De stem van Linn stierf af, wat betekende dat Michael de telefoon op had gehangen. De woorden van Linn waren duidelijk geweest, maar het was ook iets waar Naylene zich bewust van was geweest. Alles. Michael leek zich er iets minder bewust van zijn, of het drong hem ineens door. 
Even bleef Naylene op haar plaats, luisterend naar wat er gebeurde. Misschien had Michael de ruimte nodig om het gesprek met Linn te laten bezinken en wilde hij dat in zijn eentje doen.
Al snel hoorde Naylene echter dat Michael zijn adem in zijn keel stokte. Voor een vampier was dat niet erg, maar het was alles behalve prettig. Naylene kende Michael langer dan vandaag en wist dat zijn hoofd overuren kon maken, dat dit soort dingen hem uit konden putten, vampier of niet. Daarom twijfelde ze er geen moment over en vond ze haar weg naar buiten.
Buiten vond ze Michael op de grond. Zijn hele lichaam was aan het trillen, terwijl hij snakkend naar adem probeerde te vissen. Zijn ogen stonden glazig, alsof hij niets mee kreeg van wat er precies om hem heen gebeurde.
“Mike.” Fluisterde Naylene, zoals ze al wel had verwacht kreeg ze daar geen antwoord op. 
“Mike, ik pak je handen vast, oké?” Ze wist dat Michael haar kon horen, misschien was het ver weg, maar hij kreeg haar woorden mee. Als ze iets had geleerd was het het feit dat ze in dit soort gevallen hem niet zomaar vast kon pakken. Wie weet waar zijn hoofd was, een aanval was dichtbij. Niet dat Naylene daar bang voor was, ze was nu eerder bang voor Michael zijn gezondheid. 
Zoals ze al aan had gegeven pakte Naylene de handen van Michael voorzichtig vast en haalde ze het uit de haren waaraan ze aan het trekken waren. Voorzichtig legde ze ze op de grond, om hem enigszins te kunnen aarden. Op het moment dat zijn handen los liet, schoten ze zo weer in zijn haren. 
Nogmaals pakte Naylene de handen van Michael vast, nu vouwde ze echter haar eigen vingers tussen de zijne. 
“Mike.” Weer kan zijn naam over haar lippen heen, zo voorzichtig mogelijk. “Kun je mijn handen voelen?” Voorzichtig leek Michael te knikken, al was het maar een klein knikje. 
“Oké, dat is goed. Je kan mij ook zien toch?” Een paar keer knipperde hij met zijn ogen, maar hij knikte uiteindelijk. Naylene voelde hoe zijn handen in de hare aan het trillen waren en ook zijn adem ging nog alle kanten op. “Kun je in je hoofd de dingen opnoemen die je ziet?”
Michael zijn blik leek iets meer gefocust te worden, hij bleef op Naylene haar gezicht hangen, maar hij liet het er wel overheen glijden. “Goed.” Naylene gaf Michael een knijp kneepje in zijn handen. “Kun je je aandacht nu weer terug brengen naar mijn handen. Dat voel je.” Weer knikte Michael. “En je zit op de grond, de grond voelt verfrissend aan in deze warmte. Maar er liggen misschien wel takjes, die er voor zorgen dat je niet helemaal lekker zit.” 
Langzaam maar zeker leek Michael een beetje bij te komen. Zijn adem was wat rustiger, maar zijn blik was nog steeds verwilderd, vol met angst. 
“Linn heeft gelijk.” De woorden kwamen er na een  tijdje uit met een schorre stem. Voor een deel was Naylene het wel eens met Linn, het was gevaarlijk. Dat was het zeker. Linn deed het klinken alsof ze voor dood waren opgeschreven als ze morgen aan zouden vallen. Dat waren ze niet. Ze waren klaar voor een aanval. 
“Het is gevaarlijk. Dat is het zeker. Maar een suicide missie is het zeker niet.” Als dat het was, dan zou Naylene het nooit hebben gedaan, niet met Michael aan haar zijde. Ze wilde er zeker van zijn dat alles goed ging, dat hij beschermd zou blijven ,dat was het belangrijkste. 
“Ik zorg er voor dat je beschermd bent.” Met haar magie had ze misschien een betere uitgangspositie dan Michael had, maar als ze met zijn magie hem kon helpen, dan stonden ze beiden sterk.
“Morgen staat Venus bij de maansikkel.” 
“Sorry Nay, maar het boeit me niet zoveel waar de planeten staan, tenzij de planeet er voor zorgt dat er een paar jonge vampiers en weerwolven neer gaat vallen.” 
“Het gaat niet om planeten Mike. Het gaat om liefde.” 
22
Posts: 4865
Datum: 12-04-2020 12:47
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Paniek was een gevaarlijke emotie. Het kon zo snel de overhand nemen en dat was wat er bij Michael kon gebeuren. Wat er al heel vaak was gebeurd. Waarom had hij anders zichzelf zodanig bezeerd als mens, dat hij niet mee had gehoeven om te vechten in de eerste oorlog? Dat had hij uit paniek gedaan. Hij had geweten dat hij niet in staat was geweest om een soldaat te zijn, om te vechten voor zijn land. Hij had alle scenario’s al in zijn hoofd gehad en hij was dood gegaan in elk stuk dat hij in zijn hoofd had gehad. Daarom had hij er toen voor gekozen om zijn eigen been zo te breken dat hij onmogelijk had kunnen vechten. Paniek had hem al genoeg dingen laten doen en als een vampier waren die gevoelens alleen nog maar heftiger.
Ook nu had hij alleen maar de slechte beelden kunnen zien. De wolven die hem meteen aan hadden gevallen, waardoor hij zelf zou komen te overlijden. Een gewonde Naylene die in haar eentje terug had gemoeten naar Linn. Of sterker nog: dat er niemand terug had gekund naar Linn. Dat ze voor een lange tijd alleen zou zijn, omdat Naylene haar magie niet voldoende was geweest om Benjamin weer tot leven te werken. Hij had zo in zijn paniek gezeten dat hij nauwelijks had gemerkt dat Naylene naar buiten was gekomen om hem te helpen.
Toch was het haar gelukt om contact met hem te maken. Ze had zijn handen vast genomen en had met hem gepraat. Uiteindelijk was het haar zelfs gelukt om hem een aantal dingen in zijn hoofd op te laten noemen. Hij had de grond gezien, een boom. Naylene haar rode haren die altijd opvielen in de natuur, tenzij het herfst was. Dan vielen ze juist weg in de omgeving. En ondanks dat de paniek enigszins was gezakt, had hij er nog steeds last van. Daarom had hij Naylene ook laten weten dat Linn gelijk had. Dit as een onmogelijke missie en het zou verstandig zijn als ze er mee zouden stoppen, voordat er iets zou gebeuren wat ze niet meer terug zouden kunnen draaien.
Naylene leek dit wel te willen doen. Ze was het misschien wel eens met Linn, maar niet zo erg dat ze dit alles wilde cancelen. Ze probeerde hem gerust te stellen, maar het werkte niet. Michael volgde haar totaal niet en op dit moment had hij geen behoefte aan een les over de planeten en de maan. Hij zag niet in hoe dat ook maar een beetje te maken had met hetgeen waar ze het nu over hadden.
‘Sorry, Nay. Maar ik volg je echt niet. What the fuck heeft liefde hier naar weer mee te maken?’ Hij was dan weliswaar gekalmeerd, maar zijn hersenen waren nog lang niet hersteld. Het voelde leeg, alsof alles wat voor hem gebeurde eigenlijk een film was en hij er niks van mee kreeg. Naylene haar geratel over planeten en liefde kwam dan ook absoluut niet bij hem binnen.
‘Nee, luister.’ Naylene liet zijn handen los en ging naast hem zitten. Ze legde haar arm rond zijn schouder en Michael zakte iets onderuit. Het was fijn om eventjes tegen haar aan te leunen, al betwijfelde hij of hij echt zou snappen wat ze hem nu wilde uitleggen. ‘Venus is de planeet van de liefde, toch?’
Michael knikte stilletjes. Zoveel wist hij inderdaad nog wel. De planeten waren vernoemd naar de Romeinse goden en Venus was inderdaad de godin van de liefde. Ook wist Michael dat de Romeinen het weer af hadden geleid van de Grieken, maar dat was nu niet van toepassing.
‘Omdat de planeet in de maansikkel staat, is hij extra sterk. Als heks kan ik daar gebruik van maken. Mijn magie is sterker, zeker als ik het gebruik om iemand te beschermen van wie ik heel erg veel houd. Maar het is nog veel specifieker dan dat.’
‘Magie werkt altijd specifiek,’ mompelde Michael en hij wreef in zijn ogen. Zijn hele lichaam voelde slap. Slap en leeg. Alsof alle energie die hij had gehad, er net uit was gegaan. Als dit belang was, had Naylene wel een ontzettend slecht moment uitgekozen 
‘Het werkt het beste bij een geliefde. Mijn geliefde. De persoon van wie ik het meeste houd.’
‘Oké, dus het werkt het beste als je het voor Linn doet. Ik snap het.’ Voor Michael was Linn de persoon van wie Naylene het meeste hield. Haar beste vriendin, door al die jaren heen. Voor haar deden ze dit immers. Dus morgen wilde Naylene vechten voor Linn en zou haar magie werken. Voor Michael klonk het heel logisch.
‘Nee, sukkel,’ zei Naylene, waarna ze hem een duwtje met haar schouder gaf. ‘Ik probeer je duidelijk te maken dat jij dat bent. En dat ik morgen wil vechten omdat ik dan zeker weet dat ik jou goed kan beschermen.’
‘Oh.’ Michael wist niet goed wat hij moest antwoorden. Normaal gesproken zou hij het weten, maar nu voelde het alsof hij niet de gepaste reactie kon geven en daarvoor voelde hij zich meteen slecht. Naylene verdiende meer dan dat en hij kon niet eens aan haar vertellen dat hij ook van haar hield. Dat hij haar ook wilde beschermen. Met of zonder magie. 
‘Wil je naar binnen en even liggen?’ vroeg Naylene aan hem. Michael knikte voorzichtig. Dat was vast het beste. Naylene wist altijd wat het beste voor hem was. Voor iedereen. Naylene stak haar handen naar hem uit en Michael liet zich door haar overeind trekken. Naylene liep, met zijn hand in die van haar, naar de camper.
‘Nay.’ Michael trok haar terug naar zich toe en plaatste zijn lippen op die van haar. Als er één ding was wat ze verdiende, dan was dat. Een kleine vorm van zijn affectie, waaruit hopelijk zou blijken dat hij nog steeds heel erg veel van haar hield. Meer dan van wie dan ook.
18
Posts: 17081
Datum: 12-04-2020 17:08
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene had er niet op gerekend dat de laatste dag van hun voorbereiding op deze manier zou lopen. Wie wist wel wat er gebeurde? Helemaal niemand. Daarom had ze geprobeerd om zich er zo goed mogelijk op aan te passen. Haar belangrijkste doel was Michael zijn welzijn geweest. Samen hadden zich terug getrokken in de camper, waar ze op het bed waren gekropen. Daar hadden ze echt een hele tijd gelegen. Michael was uiteindelijk in slaap gevallen, maar Naylene had het niet gekund. Haar gedachten waren naar alles gegaan wat hen stond te wachten en moeilijke beslissingen die ze misschien moest nemen. Als Michael zich niet goed genoeg voelde om te vechten, zouden ze dat niet doen. 
Sneller dan ze misschien wel hadden gewild, was de volgende dag aangebroken. Michael had Naylene er van verzekerd dat hij had willen vechten. Wel onder de voorwaarden dat wanneer het allemaal de verkeerde kant op leek te gaan, ze zich terug zouden trekken, de camper zouden pakken en een eind weg zouden rijden. Ondanks dat Naylene het liever anders had gezien, zelf zou ze eerder door willen gaan totdat alles klaar was, had ze ingestemd met Michael zijn voorstel. Ze hoopte dat het nooit zo ver zou komen. 
Ze hadden zich omgekleed in de kleding die Michael uit had gekozen. Ze hadden genoeg wapens overal weg kunnen stoppen en konden zichzelf beschermen tegen eventuele verbena bommen door hun gezicht en lichaam zoveel mogelijk te bedekken. 
Naylene voelde zich klaar en verrassend genoeg kon ze aan Michael zien dat hij dat ook deed. Misschien waren het haar woorden geweest of de kus die hen beiden laat weten dat dit het waard was om voor te vechten. Niet alleen voor Linn, maar ook voor hen beiden. Ze deden dit voor een betere toekomst, iets wat ze nu meer nodig hadden dan ooit tevoren. 
In stilte hadden ze door een groot deel van de het natuurgebied gerend, die zich honderden kilometers uitstrekte. Op het moment dat Naylene iets in de verte hoorde, was ze gestopt en had Michael niet veel later naast haar gestaan. 
“Wat zijn het?” vroeg Michael, aangezien hij het zelf waarschijnlijk nog niet kon horen. Daardoor waren zijzelf zeker veilig voor de eventuele vampiers die zich hier bevonden. Naylene was ouder, dus had een veel beter gehoor dan ieder van hen. 
“Ik denk beide. Vampiers en wolven.” Ze kon niet één geur specifiek ruiken, wat betekende dat ze beiden moesten zijn. 
“En ze verwachten ons volgens mij, maar weten nog niet dat we er zijn.” Anders hadden ze zich nu wel anders gedragen. “Maar ik heb wel het idee dat iets verderop mensen op de wacht staan.” Er was geritsel te horen, iets wat Michael ook had gehoord, te zien aan zijn gezicht. Hij knikte enkel ten teken dat ze er tegenaan moesten gaan. 
Voordat Naylene na kon denken om weg te rennen, was het Michael die voor haar uitschoot. Enkele kilometers verderop stond een groep van drie mensen. Het maakte Naylene al niet meer uit of het vampiers of weerwolven uit. Ze wilde wel mensen sparen, maar wist dat het uiteindelijk niet ging. Niet wanneer ze allemaal recht achter Rhi zouden staan en ze maar mensen hadden om tegen te houden. Michael leek het eens te zijn met haar woorden en had als snel twee van de wezens te pakken. De eerste was tegen een boom aan gesmeten en de volgende had al een hand in zijn borstkas. Naylene ontfermde zich over de derde persoon, wiens nek ze met gemak van de romp af wist te trekken. Ze gooide het zo ver mogelijk weg, niet kijkend naar het bloed dat ze achter had gelaten op haar handschoenen. De vrouw die tegen de boom aan lag, leek er pijn van te hebben, wat betekende dat ze een vampier was. Naylene sprong op haar en wist met één rug het hart uit haar lichaam te trekken en bij het hoofd neer te gooien.
Dit waren er drie. Drie mensen van de tientallen die misschien wel op hen te wachten stonden. De wolven waren al met grote getalen geweest toen ze Calum op hadden gezocht. Sindsdien was het weer volle maan geweest en daar had Rhi vast en zeker gebruik van gemaakt. Laat staan hoeveel nieuwe vampiers ze er bij had gemaakt. Dat was niet iets waar ze stil bij moesten staan. Nu was het Naylene die knikte en verder begon te rennen, gevolgd door Michael. 
De stemmen kwamen steeds dichterbij, waardoor Naylene steeds meer voor zich kon zien hoe groot de groep was en hij ze zich vormden. Naylene knikte naar links, ten teken dat Michael die flank moest nemen. Zelfs zou ze dan de rechter flank nemen. Dan wisten ze in ieder geval zeker dat ze het gecontroleerd konden doen. Aanvallen van achteren waren mogelijk, maar die moesten ze dan maar voor lief nemen. Ze waren met z’n tweeën. 
“Blijf waar ik je kan zien.” Fluisterde Naylene nog. Zo kon ze hem helpen en hij haar als het nodig was. Ze hadden genoeg met haar magie geoefend, waardoor Michael zijn kracht en snelheid op een juiste manier in kon zetten om de mensen te verslaan. 
Met nog een knik, renden ze beiden een andere kant op. Natuurlijk waren ze wat verder weg van elkaar, maar toen Naylene naar links keek, zag ze nog steeds wel de zwarte streek langstrekken. Ze wist dat Michael in de buurt was en dat was alles om te weten dat ze er wel zouden komen. Dit zou hen gaan lukken, wat er hen ook toegeworpen werd. Hoe lang ze ook moesten vechten, ze waren hier sterk genoeg voor. De planeten zaten hen mee. Het kwam goed. 
22
Posts: 4865
Datum: 13-04-2020 09:56
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
De afgelopen dag had Michael veel energie gekost. Hij had echter de mogelijkheid van Naylene gekregen om zo goed mogelijk bij te slapen en dat had hem al veel geholpen. Hij was klaar voor het gevecht, voor zijn gevoel in ieder geval. Vandaag was de dag. Met de zekerheid van Naylene haar magie en de planeet die precies op de juiste positie stond, was het voor Michael niet meer dan logisch dat ze zouden winnen. Niet zonder slag of stoot, maar de angst die hij gisteren had gehad, was toch wel voor een deel weg gevaagd.  Niet alleen door wat Naylene had gezegd, maar ook door wat ze samen hadden gedaan. De zoen die ze hadden gedeeld, had hem een hoop nieuwe energie gegeven. Ondanks dat hij daar misschien niet al zijn energie uit moest halen, was het wel voldoende voor nu.
Natuurlijk was Rhi niet onwetend. Ook zij had geweten dat er een aanval aan had zitten komen en ze had haar mensen daar op voorbereid. Het waren er maar drie geweest die hen hadden opgewacht, maar Michael en Naylene hadden allebei geweten dat er een veel grotere groep op hen te wachten stond en dat de kans groot was dat ze eerst die hele groep door zouden moeten, voordat ze bij Rhi terecht zouden komen.
Naylene had hem laten weten dat hij de linkerkant had moeten nemen. Als hij maar in haar zicht zou blijven. Dan zou ze hem kunnen helpen. Hij hoopte dat zij dat ook deed. Dat ze niet te ver weg zou gaan, wat er voor zou kunnen zorgen dat hij haar uit het hoog zou verliezen. Hij kon misschien niet veel meer voor haar doen, maar hij wilde haar wel beschermen als het nodig zou zijn.
Michael rende door de groep, opzoek naar Rhi. Hij hoopte dat ze hier was. Dat ze niet zo bang was dat ze niet eens zou vechten met de mensen die ze al maanden bij zich had. Hij zag haar echter nog nergens. Zijn ogen bleven naar haar zoeken, waardoor hij niet oplette wat er voor hem gebeurde. Een slimme vampier wist daar gebruik van te maken en blokkeerde zijn weg. Met haar arm haalde ze hem onderuit en belandde Michael met zijn rug op de grond.
‘Is dat het beste wat jullie kunnen doen? Twee vampiers?’ Vroeg ze aan hem. ‘Klinkt alsof jullie willen verliezen.’
‘Jij klinkt alsof je teveel naar Rhi haar bullshit hebt geluisterd,’ zei Michael. Met een zwaai van zijn been haalde hij de vrouwelijke vampier onderuit. Nu was zij het die op de grond lag. Zo snel als hij kon draaide hij haar op haar buik en klom hij op haar rug. Hij trok haar armen ruw naar achteren en oefende met zijn voet druk uit op haar ruggengraat. Hij en Naylene hadden afgesproken dat als het niet nodig was, iemand niet dood zou hoeven. Michael zag echter niet in op welk moment dat zou gebeuren. Ze waren allemaal klaar om hen aan te vallen.
Michael liet haar armen los en bukte zich bij haar neer, waarna hij haar nek brak en daarna via haar rug haar hart eruit trok. Michael hoorde dat er van achteren iemand op hem af kwam rennen en hij draaide zich snel om. Hij gebruikte het lichaam van de dode vampier als een schild. Dat was maar goed ook, want er was een staak op hem afgevuurd.
‘Oh, jullie willen het zo spelen?’ Het was een weerwolf die de staak had gegooid. Michael herkende het aan de gele, gloeiende ogen. De wolven waren nu minder sterk, wat betekende dat ze wapens nodig hadden om van hen te winnen. Michael en Naylene hadden echter ook wapens. Kruiden waar de wolven niet tegen konden, zoals monnikskap. 
Michael liet het lichaam van de dode vampier vallen. Uit zijn jas haalde Michael twee kleine granaten, die hij en Naylene samen klaar hadden gemaakt. Zonder er over na te denken dronk hij de beveiliging er vanaf en mikte hij ze op de weerwolf die hem aan had willen vallen. Zelf rende hij snel weg. Ondanks dat echt geen invloed had op hem of zijn lichaam, wilde hij zichzelf niet in een rookgordijn bevinden. Want dat zou wel nadelig voor hem zijn.
Nog steeds zocht hij naar Rhi. Hij wilde niet geloven dat ze zich had verstopt. Dat ze het gevecht zelf niet aan wilde gaan. Jammer genoeg kende hij de vampier maar al te goed en wist hij dat ze anderen haar werk op liet knappen. Het frustreerde hem echter dat hij hier een heel gevecht aan het vechten was. Voor Linn, voor Naylene. Voor iedereen en Rhi had niet eens het fatsoen om op te komen dagen.
Michael vocht zich door een weg van weerwolven en vampieren. De weerwolven wist hij vaak met gemak van zich af te werpen en ook de beginnende vampieren wist hij met gemak van zich af te duwen. Toch voelde het alsof er geen einde aan kwam. Alsof Rhi een oneindig leger had weten op te bouwen.
‘Rhi?!’ schreeuwde Michael, terwijl hij de weerwolf die hij net had gebeten op de grond liet zakken. ‘Wees niet zo’n fucking lafaard en kom tevoorschijn!’
‘Rhi komt niet,’ klonk een stem achter hem. Het behoorde tot een mannelijke vampier. Zodra Michael zich had omgedraaid, probeerde de jonge vampier hem te raken met zijn vuist, maar Michael was sneller. Het bleek echter wel dat de vampier ervaring had met vechtsport, want hij bewoog snel en wist Michael ook meerdere keren te blokken. Michael pakte een staak uit zijn jas, aangezien dat nu één van de weinige opties was. 
‘Misschien kun je Rhi dan een boodschap geven,’ zei Michael. Hij duwde de vampier tegen een boom aan en duwde de houten staak in zijn buik. ‘Als ze hier niet komt, dan zullen we doorgaan tot we haar vinden en haar lichaam tussen dat van jullie ligt.’
18
Posts: 17081
Datum: 13-04-2020 12:26
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Rhi had een spoor van vernieling achter gelaten. Het was hier niet zichtbaar, niet direct in ieder geval. Maar Naylene kon het zien. Iedere jonge vampier, de jongeren die pas net een weerwolf waren, ieder van hen had een familie, vrienden, misschien wel geliefden. Zonder pardon had Rhi ze van hen wegtrokken. Of het nou de outcast was of niet. Deze mensen hadden allemaal levens gehad. Als het niet nodig was, dan wilde Naylene die niet zomaar ontnemen.
Al snel was ze er echter achter gekomen dat het niet mogelijk was, niet in het begin in ieder geval. De mensen waren getraind om aan te vallen. Het was hun ding. Rhi had ze hier mee geholpen of het anderen hen laten leren. Ze waren zo gemaakt om door te gaan, alsof ze helemaal geen eigen gedachten meer hadden. 
Het ergste was nog wel dat ze precies wisten wat ze moesten doen. Ze waren er om Naylene en Michael tegen te houden, hen zoveel mogelijk af te zwakken en er misschien zelfs voor te zorgen dat ze er nooit aankwamen. Naylene kon het merken waarop de mensen haar aanvielen. Ze begonnen met de zwakkere en ze werden sterker. Een slechte manier van leger opzetten, een geweldige manier om tijd te rekken. 
Naylene probeerde er niet over na te denken, de vampiers wiens hart ze er uit trok, de weerwolven wiens nek ze brak, ze zouden dit allemaal niet overleven. Het was wat er bij hoorde, hiervoor hadden ze getekend. 
Het gesprek tussen Michael en de vampier was goed te horen. Naylene kreeg wel mee dat Rhi hier niet was, iets wat haar tot nu toe ook duidelijk was geworden. Ze wist dat Rhi slim was, maar ze leek nu ook nog eens behoorlijk bang te zijn. Iets wat goed was, het betekende dat ze wist dat ze niet veilig was. Dat ze hier weg moest blijven of ze ging dood. Waar ze ook was, dat ging. Naylene zou wel achter haar locatie komen, waar ze ook was.
“Nay!” De stem van Michael waarschuwde haar voor een wolf die haar van achteren leek aan te vallen. Dat kon ze ook maar al te goed horen. Met volle vaart draaide ze zich zo om dat ze met haar hand de nek kon breken. De botten kraakten toen ze de hals aan raakte en met een doffe plof kwam het lichaam op de grond.
Adem halen kon ze niet echt, want er kwam een vampier aan. Met haar magie kon ze alle botten in zijn lichaam breken, voordat ze een staak in zijn borstkas drukte en hem omver wist te drukken met haar voet. 
Langzaam baanden ze zich een weg door de vampiers en wolven die op de plek waren. Natuurlijk hadden ze ook kunnen weten dat dit niet de enige groep was die zich in de bossen bevond. Zonder dat Naylene het echt door had gehad, werden ze omsingeld door nog eens tientallen vampiers en wolven. 
Michael was nog bezig met een vampier, met wie hij een behoorlijk handgemeen leek te hebben. Naylene wist niet of de man hem had geïrriteerd, maar Michael leek er niet makkelijk een einde aan te kunnen maken, waardoor hij in Naylene haar ogen niet echt door leek te hebben dat er heel wat meer mensen om hem heen stonden. Zelf zag Naylene geen andere mogelijkheid dan haar magie te gebruiken om de nek van de man te breken. Hij viel dan ook op de grond.
“Mike. Nu. Trooper!” Naylene en Michael hadden codenamen afgesproken voor hetgeen wat ze met elkaar hadden geoefend. Zo wist niemand wat er aan zat te komen, maar wist de andere wel dat ze nu even samen moesten werken. 
Toen Naylene zeker wist dat ze contact had met Michael, knikte ze en voerden ze het plan uit zoals ze het af hadden gesproken. Ze renden een eindje naar elkaar toe, zodat ze uiteindelijk met hun ruggen tegen elkaar aan stonden. Het gaf Naylene de kans om even op adem te komen en in zich op te nemen hoeveel wezens er wel niet om hen heen stonden. Ze snapte niet hoe Rhi het voor elkaar had gekregen om zoveel mensen bij elkaar te krijgen, toen ze Calum op hadden gezocht waren er wel wat weerwolven geweest, maar lang niet zoveel en ze waren niet zo sterk geweest als nu. Natuurlijk had de volle maan daar invloed op gehad, maar zelfs nu leek het alsof ze behoorlijk wat hadden getraind.
“Als dit over is, dan trouwen we.” Mompelde Naylene zonder er verder echt bij na te denken. Op het moment leek dat heel erg ver weg te zijn. Een tijd waarin ze samen konden zijn, levend en wel. Waarop ze echt iets op konden bouwen, dat ging niet als Rhi nog ergens rondliep. 
“Oké. Nu!” Riep Naylene, waarna ze opsprong en Michael hetzelfde deed. Onder hen verscheen een laag met verbena en er vielen enkele vampiers neer. Naylene wist zichzelf wat verderop, op te vangen aan een paar van de takken en liet zichzelf pas vallen op het moment dat ze zag dat de verbena uit was gewerkt. Ze zag Michael hetzelfde doen, waarna ze nog een keer knikte en haar magie gebruikte om hem een duwtje te geven, waardoor hij vaart creëerde om een aanval in te zetten en paar staken gebruikte om vampiers neer te krijgen.
Naylene kon zich toen weer richten om een paar wolven die om haar heen waren komen staan. Ze gebruikte haar magie en een paar van hen vielen op de grond. Iets wat echter niet voor iedereen om haar heen opging en zonder dat ze het door had besloop iemand haar. Wat ze pas te laat door had toen ze een pijn door haar rug heen voelde trekken. Niet zomaar een pijn van een staak, maar al snel werd de helft van haar lichaam verlamd door verbena. Alles werd om haar heen werd wazig en uit wanhoop probeerde ze nog haar magie te gebruiken, ze wist echter niet of hetgeen wat uit haar mond kwam spreuken waren of dat het gegil van pijn was. 
22
Posts: 4865
Datum: 13-04-2020 14:06
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Haar woorden waren bijna verdronken in het gevecht, maar toch had Michael ze geregistreerd. Als dit over is, dan trouwen we. Dat was niet iets wat ze zomaar had gezegd. Het was er misschien uitgekomen in een opwelling, maar ze had het gemeend. Ieder woord wat ze had gezegd, had vol gezeten met liefde en volhardendheid. Ondanks dat het niet het moment was geweest, had Michael zijn lichaam zich voor even gevuld met blije vlinders. Hetgeen wat hij zo graag had gewild, misschien wel een jaar geleden, zou hij eindelijk samen kunnen delen met Naylene.
Er was echter weinig tijd geweest om na te denken over wat haar woorden precies hadden betekend, want het was tijd geweest voor de aanval. Met Naylene haar magie had hij door de lucht kunnen vliegen en had hij meerdere staken kunnen gooien. Zonder twijfel had hij enkele vampiers en weerwolven geraakt. Het maakte niet uit, een houten staak met zo’n vaart zou iedereen doden.
Michael was geland op de grond. Als reactie op hun aanval doken er meerdere vampiers meteen op hem af. Hij probeerde zich staande te houden in het gevecht. Vampier na vampier werd aan de kant gegooid en hij wist een weerwolf te stoppen door meteen naar haar hart te grijpen. Terwijl Michael vocht, hield hij Naylene vanuit zijn ooghoeken in de gaten. Het onmogelijke gebeurde. De roodharige vampier viel neer.
‘Nay!’ Michael schreeuwde haar naam en wat daar opvolgde was enkel te beschrijven als een dierlijk geluid wat uit zijn borstkas ontsnapte. Zonder er bij na te denken sloeg hij de aanvallers van zich af, met elk eentje kracht wat hij in zich had. Ze hadden Naylene daadwerkelijk weten te verwonden. Zo erg zelfs, dat ze niet meer overeind leek te komen.
Snel rende hij naar haar toe. Iedereen die op zijn pad kwam, liep gevaar voor zijn of haar eigen leven. Michael was verblind door de pijn die hij voelde bij het zien van zijn geliefde. Dit mocht niet gebeuren. Niet nu ze hem had verteld dat ze hem wilde. Alles aan hem. Dat zouden ze niet van hem af mogen nemen. Dat zou hij niet toelaten.
Michael knielde bij haar neer. ‘Dit was niet hoe het had moeten gaan, Nay!’ Zij had hem moeten beschermen. Met de maan en de planeten en alles waar ze het over had gehad. Dit had hun dag moeten zijn. Naylene had extra sterk moeten zijn en haar magie had hen beide moeten redden. Nu was het tegenovergestelde gebeurd. Naylene was geraakt door iets wat leek op honderden kleine splinters. Een truc die Rhi van iemand af had gekeken.
‘Jij had mij moeten beschermen,’ prevelde hij tegen Naylene. Nu zou het andersom zijn. De planeten en de stand van de maan hadden geen invloed op hem. Niet echt. Maar als hij Naylene moest geloven, en dat deed hij met heel zijn hart, dan was dit de dag waarop hij zijn geliefde moest beschermen. Waarop hij haar moest beschermen.
Een wolf rende op hem af, maar Michael sloeg enkel met zijn arm naar achteren en wist op die manier het lichaam te doordringen. Of hij een hart of andere ingewanden te pakken had, maakte hem niks uit. Hij trok de bloederige mix van vlees, spieren en organen naar voren en hoorde de weerwolf achter zich vallen.
Michael schudde zijn hand uit, al was het niet genoeg om hem te ontdoen van het bloed. Hij moest hier weg, met Naylene. Hij moest haar in veiligheid brengen, zodat hij haar kon helpen. Hij wist hoe hij te werk moest gaan. Naylene had immers ooit hetzelfde voor hem gedaan. Maar hij zou niet weg gaan voordat hij af had gerekend met de wezens die Naylene dit aan hadden gedaan.
Michael tilde Naylene op en legde haar zorgvuldig over zijn schouder, hopend dat de splinters in haar lichaam niet te veel zouden verschuiven en dichter naar haar hart zouden kruipen.
Samen met Naylene had hij een laatste reddingsmiddel gepland. Een wapen dat voor een grote vuurzee zou zorgen. Michael vond het in zijn jas. Zijn grip rondom Naylene verstevigde en hij keek om naar de restanten van Rhi haar leger. Zowel hij als Naylene had gedacht dat vandaag het einde zou zijn van alles. Dat was het overduidelijk niet.
‘Rhi kan gedag zeggen tegen haar fucking leger,’ zei Michael. Hij haalde diep adem en gooide het wapen op de grond. Zelf sprong hij omhoog, de bomen in. Onder hem ontstond met een harde knal een vuurzee. Door de droge grond in Australië vatte vrijwel alles meteen vlam. Ook de weerwolven en vampiers die erop stonden.
Michael had geen tijd om te aanschouwen wat hij had gedaan. Hij moest terug naar de camper, zo snel mogelijk. Hij sprong van boom naar boom, terwijl hij Naylene haar lichaam zo stabiel mogelijk probeerde te houden. Het kostte hem meer tijd en energie dan de heenweg hem had gekost. Niet vanwege de kleine wonden in zijn lichaam, die vanzelf wel weer zouden helen. Het idee dat dit het einde kon betekenen voor Naylene was hetgeen wat hem mentaal uitputte. De stem van Linn in zijn hoofd die hem vertelde dat ze gelijk had gehad en dat het inderdaad een zelfmoord missie was geweest.
Uitgeput kwam Michael aan bij de camper. Eenmaal binnen legde hij Naylene op het bed. Op haar buik, zodat hij toegang had tot haar rug. Haar huid was nog niet grijs, wat betekende dat de splinters haart hart nog niet geraakt hadden. Nog niet.
Zonder er over na te denken scheurde Michael de kleding van haar bovenlichaam. De verbena prikte aan zijn vingers, maar het was haast alsof hij gevoelloos was geworden. Hij gruwelde bij het aanzicht van haar rug. Het was een slagveld.
‘Maak je geen zorgen, Nay,’ zei hij zacht. ‘Ik kan dit. Jij hebt dit al eens voor mij gedaan, dus nu doe ik het voor jou.’ Met zijn vingers pakte hij enkele splinters vast die nog uit haar huid staken. Dat was echter het gemakkelijke stuk. Het gevaar zat hem in de kleine splinters. Dun genoeg om over het hoofd te zien. Groot genoeg om Naylene haar leven te bedreigen. 
18
Posts: 17081
Datum: 15-04-2020 17:20
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Alles om haar heen was ver weg. Vanaf het moment dat ze de pijn in haar rug had gevoeld, leek het alsof er iets in haar hoofd uit was gegaan. Zwart. Meer dan dat had ze niet kunnen waarnemen. Geen geluiden, geen gevoel. Zelfs de pijn leek heel erg ver weg te zijn, alsof het nooit bestond. 
Warmte prikte op haar rug. Haar oogleden leken haar te beschermen van fel licht. Langzaam begon Naylene weer geluiden te horen. Vogels die samen een pracht lied leken te zingen. Speels geritsel van bladeren, alsof een eekhoorn aan het spelen waren. Zelfs de zachte poten van een hoefdier leken te horen. Een kabbelend meertje op een steenworp afstand. 
Langzaam opende Naylene haar ogen. Het bos leek op niet op dat waar ze in Australië was geweest. Het leek alsof ze zich op een hele andere plaats bevond: een ander land. De pijn die ze had gevoeld was weg, maar iets zei haar dat het niet kwam door haar vampierbloed. Zo voorzichtig als ze kon draaide ze zich om en ging ondertussen voorzichtig zitten. De omgeving was onbekend en ondanks dat ze in paniek wilde raken, leek het alsof ze daar niet toe in staat was. Alles voelde rustig, in heel haar lichaam. 
Een schim verscheen in haar beeld. Een man, eentje die uit duizenden zal herkennen. “Benj?” vroeg Naylene zich hardop af, al maakte het haar niet heel erg veel uit. Ze stond op en rende naar hem toe, zodat ze hem in haar armen kon nemen. 
“Nay.” Haar knuffel werd goed aangenomen, terwijl de vrouw om haar heen keek. 
“Waar zijn we?” Er ging veel door Naylene haar hoofd heen. Ze had haar magie gebruikt en het kon best zijn dat dit het punt was waarop ze haar leven met die van Benj zou verruilen. Het kon echter ook dat ze deze plaats, dit alles, zelf had bedacht om er voor te zorgen dat ze een fijne plaats vond in haar hoofd terwijl haar lichaam vreselijke dingen doorstond.
“Rust.” Antwoordde Benj alleen, waar Naylene alleen maar op kon knikken. Rust. Dit was de beste omschrijving van dat woord. 
“Wandel een stukje met me Nay.” Zonder verder nog iets te vragen, haakte Naylene haar arm in de van Benj. Het was alsof ze nooit zonder hem waren geweest. Dat was ook nooit het geval geweest. In hun hart had hun vriend en geliefde altijd geleefd. Ze hadden hem geerd op de dagen waarop ze hem het meeste misten. Naylene had af en toe met hem gepraat, omdat ze had geweten dat hij ergens was geweest. Ze wist dat Linn en Michael precies hetzelfde hadden gedaan. Hun vriend. De persoon die hun groep compleet wist te maken. Nog steeds voelde het alsof dat deel miste. Soms vroeg Naylene zich af of ze daarom in al deze situaties waren beland. Met Benj in hun buurt waren dit soort dingen nooit gebeurd. Alsof de man de enige was die soms door kon dringen, bij alle drie van hen.
“Voelt het leeg?” Vroeg Naylene voorzichtig. Als dit de plaats was waar ze afscheid moest nemen van alles wat ze op aarde achter liet, was dat wel hetgeen wat ze wilde weten. Niet of het pijn deed of niet. Of de plaats waar ze naar toe gingen oké was. Naylene zou een hele andere werkelijkheid krijgen als ze dood ging als Benj kreeg. 
“Soms.” Fluisterde Benj. “Maar het is het waard. De gedachten aan alles helpen. Ze laten me weten dat ik heb geleefd met liefde en dat het niet erg is om ergens te zijn, als je nog weet dat er mensen zijn die zo van je houden. Nog steeds.” Naylene kneep even zachtjes in de arm van Benj. Hij was geliefd, dat zou hij altijd blijven. Daar kon hij veel uithalen en misschien kon zij dat op haar manier ook wel. Kon ze dit gesprek meenemen en er alles aan doen om ze altijd mee te nemen, de liefde, de momenten die ze op aarde had gehad. Het waren er genoeg. 
Het tweetal stopte in het riviertje wat door de prachtige natuur heen sloop. Met hun voeten stonden ze in het water. “Weet je Benj. Voor jou vind ik het niet erg. Ik vind het niet erg om te gaan met het idee dat jij een kans krijgt om je leven meer verhaal te geven.” Benj had een goed leven gehad, dat had hij hen verzekerd op het moment dat het zijn tijd was geweest om te gaan. Er was echter nog zoveel dat hij te bieden had. Om haar leven voor hem te geven, het was iets wat Naylene graag deed. Ze vond het niet erg. 
“Ik denk dat het nog niet mijn tijd is.” Fluisterde Benj terug, terwijl zijn handen even over Naylene haar schouder liet gaan, als een soort van troost. 
“Ik kan me niet voorstellen waarom ik hier anders ben.” Dit was haar einde, zijn begin. 
“En het is oké. Echt. Benj. Zorg goed voor Linn en Michael. Ze zullen je nodig hebben. Zorg ervoor dat ze het geluk krijgen dat ze verdienen, maar de afgelopen jaren niet hebben kunnen vinden.” Dat was het enige wat ze wilde voor haar vrienden. Natuurlijk had ze gewild dat het anders was geweest. Dat ze hetgeen wat ze tegen Michael had gezegd, ook waar kon maken. Dit alles, dit was voor een reden. 
“Je moet loslaten Nay. Maar niet op die manier. Het is tijd. Het is goed. Je kan veilig terug.” 
Naylene schudde haar hoofd, terwijl er wat tranen in haar ogen kwamen. Dit was niet wat ze in haar hoofd had en ze wist ook niet hoe ze er mee om moest gaan. Het was alsof er weer gevoelens boven kwamen borrelen, in plaats van de rust die ze hier had gevoeld. Alsof ze echt aan het los laten was. 
Benjamin liet haar los en ging voor haar staan, hij legde haar handen rustig op haar schouder.
“Het is goed Nay. Ik heb mijn tijd met mijn geliefde al gehad, nu is het jouw tijd. Haal er alles uit. Jullie verdienen het.”
Ondanks dat Naylene het niet wilde, moest ze haar ogen wel sluiten om de paniek in haar lichaam in te dammen. Het was alsof ze het niet tegen kon gaan. Ze moest haar ogen sluiten.
Weer werd ze omringd door duisternis. Dit keer schoot ze er echter uit en snakte ze naar adem. De omgeving kwam haar nu wel bekend voor, al had ze nu niet echt tijd om na te denken over wat ze moest doen. Ze werd in een paar armen getrokken.
“Michael.” Verzuchtte ze zachtjes, ze liet zich tegen hem aantrekken en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Alles wat er net was gebeurd, ze wist niet wat het was. Misschien had ze het zelf bedacht, was het haar eigen plaats geweest, misschien was het echt. Ze had echt geen idee. 
22
Posts: 4865
Datum: 18-04-2020 09:34
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Het had hem uren gekost om Naylene te verlossen van de pijnlijke splinters. Zijn eigen vingers hadden gebrand van de pijn, maar het had hem niet uitgemaakt. Want hij had geweten dat Naylene haar pijn nog vele malen erger was geweest dan die van hem. Het had hem gerustgesteld dat geen van de splinters zo dicht bij haar hart hadden gezeten. Hij had haar huid in ieder geval niet zien verkleuren en dat had hem hoop gegeven dat ze vroeg of laat weer zou ontwaken. Soms had hij zelfs gedacht dat dat zou gebeuren door hetgeen waar hij mee bezig was geweest, aangezien hij vaak diep had moeten graven naar de meest minimale stukken hout.
Toen hij er zeker van was geweest dat Naylene veilig had kunnen helen, had hij haar met rust gelaten. Hij had zijn kleding uitgetrokken en omgewisseld voor iets wat in ieder geval schoon was geweest. Het meeste bloed had hij van zijn handen en armen geschrobd. Ondertussen had hij niet meer geweten welk bloed van Naylene was geweest en welk bloed van zijn vijanden. Het enige wat voor hem zeker was, was dat ze vroeg of laat aangevallen zouden worden door Rhi en haar zogenoemde leger. Ze hadden haar niet uitgedaagd, maar het niet af gemaakt. 
Als dit een voorspelling was van hoe dat gevecht zou eindigen, dan wilde Michael niet meer vechten. Niet als dat zou betekenen dat hij Naylene voorgoed zou verliezen. Er was dan wel de schrale troost dat een goede vriend weer terug zou komen in zijn leven, maar dat zou anders zijn. Het zou niet genoeg zijn. En als ze al hadden geweten hoe ze Naylene daadwerkelijk hadden kunnen pijnigen, dan wisten ze dat vast ook van hem. Het was een wonder dat hij er levend uit was gekomen. Hij wist echter wel aan wie hij dat wonder te danken had: Naylene.
Om zichzelf te kalmeren was Michael weer bij Naylene gaan zitten. Hij had haar nauwlettend in de gaten gehouden en geprobeerd om haar zo nu en dan wat bloed te geven, zodat ze had kunnen aansterken. Veel hadden ze niet meer op voorraad, omdat vandaag de dag had moeten zijn dat het eindelijk over was geweest. Wat ze echter nog hadden, was voor Naylene. Zij had het op dit moment het meeste nodig. Hij zou het met minder moeten doen, maar dat was een kleine prijs om te betalen tegenover het in leven houden van de liefde van zijn leven. 
Michael merkte de meest kleine veranderingen op in Naylene haar lichaam. Het leek alsof ze bij kwam. Haar ademhaling veranderde iets, hij voelde haar spieren onder zijn eigen lichaam bewegen. Zodra hij zag dat ze haar ogen opende, trok hij haar dicht tegen zich aan. Ondanks alles vulde zijn lichaam zich met blijheid. Naylene leefde nog. Hij had haar daadwerkelijk weten te helpen.
‘Nay,’ fluisterde hij zachtjes. ‘Ik ben zo blij dat je er nog bent. Ik wist echt niet of ik alles kon doen wat nodig was en…’ Als hij had gefaald, dan had hij haar nog meer kunnen bezeren. Dan had het misschien wel over kunnen zijn voor haar. Dat had hij zichzelf nooit vergeven en ook Linn zou hem dat nooit kunnen kwijtschelden. Ze had veel van hem vergeven, maar als hij Naylene dood had laten gaan… Hij wilde niet eens denken aan de woede die hij dan over zich heen had gekregen. 
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg Naylene hem. Michael schudde zijn hoofd. Hij wist zelf niet eens wat er was gebeurd. Het ene moment had hij door de lucht gevlogen en één van de beste aanvallen in zijn leven laten zien, maar toen hij naar Naylene had gekeken had ze op de grond gelegen. De manier waarop ze had gegild toen haar lichaam de grond had geraakt, zat nog vers in zijn hoofd.
‘Ze vielen jou aan, van achteren. Ze hadden iets wat zo was versplinterd dat het door je gehele rug was verspreid,’ legde hij voorzichtig uit. ‘Dus toen heb ik je zo snel mogelijk weg gehaald daar. Ik liet ze achter in een vuurzee.’ Dat was het allerlaatste plan geweest en dat hadden ze ook niet zomaar kunnen inzetten. Alleen als de nood echt aan de man was geweest. In dit geval was dat voor Michael zeker zo geweest. Ze hadden zijn verloofde iets aangedaan. Tenminste, Naylene had gezegd dat ze samen zouden trouwen. Wie weet wist ze daar nu niks meer van af. 
‘Dus we hebben verloren?’
Michael knikte langzaam. In een zekere zin hadden ze dat wel. ‘Al weet ik niet hoeveel er nog over zijn gebleven nadat ik de brand heb gesticht. Maar Rhi zal het zeker zien als een verlies aan onze kant. Maar dat maakt me niks uit. Ik ben al lang blij dat jij oké bent.’ Hij had haar niet kunnen helen met zijn magie. Hij had moeten vertrouwen op de kennis die hij op had gedaan door Linn en Naylene. Alleen op die manier had hij het kunnen redden, maar hij had best wat magie kunnen gebruiken.
‘En nu?’ Naylene kwam iets overeind, maar Michael schudde haar hoofd en hield haar goed tegen zich aan. ‘Nu niets. Je moet bijkomen en uitrusten van alles, Nay. We kijken later wel hoe het nu gaat.’
Naylene keek hem aan. Het protest was in haar ogen te zien. Michael keek echter dwingend terug. Naylene had een flinke klap gehad en ondanks dat ze voor een lange tijd in slaap was geweest, had ze het nodig om volledig bij te kunnen sterken.
In stilte bleven te zegen elkaar aan liggen. Michael speelde voorzichtig met haar rode haren, terwijl Naylene haar ogen had gesloten en luisterde naar de bewegingen die Michael maakte.
‘Nay? Slaap je?’
‘Ja,’ antwoordde Naylene, waardoor Michael zachtjes lachte.
‘Ik ben blij dat je je humor nog hebt.’ Al was hetgeen wat hij wilde vragen alles behalve grappig. Het was ontzettend serieus. Het ging om hetgeen wat Naylene midden in het gevecht had geroepen. Het was er misschien wel uit gekomen zonder dat ze er echt goed over na had gedacht. ‘Maar ik wilde je wat vragen.’
‘Weet ik.’ Naylene kwam iets overeind, zodat ze hem een kus kon geven. Haar hand rustte om zijn gezicht en hij wist niet hoe snel hij haar hand vast moest pakken. ‘Ik weet het nog. En ik meende het.’
18
Posts: 17081
Datum: 18-04-2020 15:13
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Sinds Linn had ontdekt dat Calum zich in de kelder had bevonden, was er heel veel veranderd. In plaats van de heks die hem eens in de zoveel tijd eten en drinken kwam brengen en verder niets tegen hem had gezegd, was er nu Linn, die iedere keer wel iets te zeggen had. Of het nou een snauw was of een hele uitbrander. Het verbaasde Calum dat ze hem überhaupt nog te eten kwam brengen. In zijn hoofd was ze nu echter al een paar dagen niet meer geweest. Als hij er zo aan dacht leek het alsof er niemand was. Niet dat hij veel kon horen, er waren vast genoeg spreuken om het gebouw heen gegooid. 
Calum kon dan niet dag en nacht van elkaar onderscheiden, hij had geen idee welke dag het was. Toch wist hij dat de volle maan steeds dichter bij aan het sluipen was. Hij haatte het om te veranderen. Hier zijn maakte het alleen nog maar erger. Er was niemand, helemaal niemand. Als hij schreeuwde weerkaatste dat tegen de muur aan en kwam het drie keer zo hard aan. Er was geen monnikskap om zijn lichaam te verslappen, wat soms nodig was. Er was niets. En dat maakte hem gek. 
De ruimte veranderde door de aanwezigheid van iemand. Calum wist niet of Linn een heks nodig had om hier binnen te komen, het leek hem wel. Maar het was toch echt alleen Linn die binnen stapte. Wat te eten en drinken in haar handen, maar Calum kon ook zien dat ze een blik in haar ogen had die nog meer pissed of was dan normaal. Ze was klaar met alles. 
“Niet gevonden wat je zocht?” Iets zei Calum dat Linn op zoek was geweest naar haar vrienden, maar hen niet had gevonden. In de tijd samen met Rhi hadden ze al wel gemerkt dat heksen hen niet zomaar konden vinden. Linn ook niet. Wat ze ook hadden gedaan, het had voor de heksen geleken alsof ze van de aarde waren verdwenen. 
“Ik heb geen zin in gezeik.” Mompelde Linn. “Dus beter pas je op de manier hoe je tegen me praat.” Normaal gesproken was Linn altijd de persoon geweest die de vrede had willen bewaken. Zeker in de stad waar ze samen hadden geleefd. Daar had het voor Calum op geleken, totdat Rhi hem had verteld wat ze vroeger mee hadden gemaakt. Calum snapte de haat, hij snapte waarom alles lag zoals het nu was, toch vond hij het soms ook onzin. Soms moest je gewoon door gaan met het leven. 
“Waren er geen heksen die ze konden vinden?” gokte Calum. Hij wist zeker dat dat het was. Ergens snapte hij Linn wel. Haar beste vrienden waren misschien wel in gevaar en daar wilde ze iets aan doen. Ze wilde hen helpen. Als hij nu hoorde dat er iets met Desh en Lennon was, of Lotus, zelfs Liam, dan zou hij er ook alles aan doen om naar hen toe te gaan om te helpen. Ze waren niet alleen vrienden, ze waren familie. 
“Het klonk zo fucking perfect toen Naylene dat voorstelde. Geen enkele heks die ons kon vinden. Helemaal niemand! Waarschijnlijk had ze dit toen al allemaal in haar hoofd! Al deze bullshit.” Calum kon wel merken dat Linn helemaal nergens haar ei kwijt kon. Misschien was het wel een straf naar zijn kant om dit alles te horen. Het erge was dat hij dit alles ook gewoon in kon denken, wat Linn voelde. 
“Niemand kan ze vinden. Echt niemand. Jou ook niet. Rhi heeft het vaak genoeg geprobeerd, er waren enkele heksen, maar geen van hen kon het voor elkaar krijgen.” Calum haalde zijn schouders op. Gretig pakte hij het flesje aan dat Linn naar hem toe had gerold. De honger was lang niet zo erg als de dorst. Daarbij had zijn lichaam gewoon behoefde aan beweging. Ver kon hij hier echter niet komen. Helemaal nergens. 
“Wat weet je er over?” De manier waarop Linn met hem sprak maakte hem wel duidelijk dat ze wanhopig was.
“Niet veel. Alleen dat heel wat heksen gefrustreerd zijn geraakt, nog niet te praten over Rhi.” Ze was er echt helemaal klaar mee geweest. Ze had dan niet meteen op willen vallen, ze had eerst het leger op willen bouwen. Het weten van de locatie van de tegenstander was slim omdat je dan een plan voor een aanval kan maken. Dat was hen tot noch toe niet gelukt. 
“Je praat?” Vroeg Linn verbaasd, waarop Calum even lachend zijn schouders op haalde. Het maakte hem niet zo heel erg veel uit wat hij zei. Hij had zich er toch al bij neergelegd dat hij hier zou blijven. Dat hij hier waarschijnlijk toch door zou gaan. Het maakte hem dan niet zo heel erg veel uit wat er gebeurde. Want hoe hij het ook wende of keerde, Rhi was hier niet naar toe gekomen om hem te redden. Niemand anders wist dat hij weg was, geen van zijn vrienden. Als zij het hadden geweten dan waren ze hier al geweest. Het gaf hem genoeg aan. Hij wist niet of hij Rhi tot aan het graf wilde verdedigen. Daarbij kon Linn vast niet heel erg veel met zijn woorden. Al deed hij dat wel, het maakte hem niet zo heel veel uit. 
“Het boeit toch niet veel. Het is niet alsof ze hier naar toe is gekomen om me te helpen, of ze iemand heeft gestuurd. Ik weet niet wat voor magische shit me verborgen houdt, maar ik ken Rhi en ik weet ook wel zeker dat ze niet eens haar best doet om me op te zoeken, laat staan weg te krijgen.” 
22
Posts: 4865
Datum: 19-04-2020 10:27
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Geen enkele heks die Lunn had kunnen bereiken had open gestaan voor Linn haar aanbod. Andy had Naylene niet willen verraden, ondanks dat zijn hele geheimzinnige plan al was mislukt en Linn in haar ogen iets van hem tegoed had. Andere heksen kende ze niet in dit deel van de wereld. De heksen die ze had gevonden, hadden echter niet zomaar een vampier willen helpen en hadden haar niet vertrouwd. De heks die ze wel had gevonden, had Naylene of Michael niet kunnen vinden. Dat zorgde er voor dat Linn nu al een hele tijd op een dood spoor zat voor haar gevoel.
Linn had de magie van Naylene als een wonder gezien. Een bijzonder iets, wat hen al die tijd veilig had gehouden. Ze had niet gedacht dat het zich tegen haar kon keren. Iets wat nu wel was gebeurd. Naylene en Michael waren onvindbaar. Hun telefoons waren niet te traceren en doordat Naylene in staat was om zichzelf en Michael te verbergen voor andermans magie, kon geen enkele andere heks hen vinden. Linn had zelfs geprobeerd om op de ouderwetste manier op zoek te gaan naar hints, maar Naylene had haar sporen goed uit weten te wissen. Linn had werkelijk geen idee waar de twee zich bevonden. Ze konden aan de andere kant van de wereld zijn. En ook al zou ze er uiteindelijk wel achter komen, zou ze toch niet meer op tijd zijn.
Het frustreerde haar enorm dat ze vastliep. Haar enige optie was de weerwolf in de kelder. Hij wist als enige waar Rhi zich had bevonden. Dat was logischerwijs de plek waar Michael en Naylene naar toe waren gereisd. Linn had er daarom ook voor gekozen om hem in leven te houden. Al was ze de hoop dat hij iets aan haar zou vertellen eigenlijk al verloren.
Toch koos Calum ervoor om nu met haar te praten. Zijn afweging was haar niet volledig duidelijk, maar hij leek wel in te zien dat Rhi het niet waard was om te beschermen. Zij had dat immers ook niet gedaan en ze leek ook niet te staan te springen om hem weer in veiligheid te brengen. Waarom Calum had gedacht dat ze dat wel zou doen, wist ze niet. Rhi koos uiteindelijk altijd voor haarzelf en niemand was belangrijk genoeg om te redden. Tenzij ze iets van hen nodig had, maar het leek erop dat Calum zijn nut niet langer relevant was.
‘Natuurlijk heeft ze haar best niet gedaan. Waarom zou ze ook,’ wees Linn hem terecht. Waarvoor had ze Calum nodig gehad? Als een bondgenoot tegen haar. Iemand die daadwerkelijk een gevaar voor Linn had kunnen zijn en zelfs was geweest. Nu had ze vast andere weerwolven die dezelfde kunstjes zouden kunnen doen als hij. Dus waarom zou ze dan nog naar hem opzoek gaan.
‘Maar er zijn mensen die hun best wel zouden willen doen voor je. Die waren er althans. Liam, Lennon, Lotus. Desh.’ De laatste naam sprak ze met wat meer nadruk uit. Linn wist niet veel van de wolven, maar ze wist voor honderd procent zeker dat de jongste wolf het meest begaan was geweest met Calum en hem ook niet zomaar zou opgeven. ‘Ze waren jouw familie. En misschien willen ze dat nog steeds zijn.’
Calum haalde enkel zijn schouders op. Linn gokte dat hij er niet over na wilde denken. Want dan zou hij zich realiseren dat hij het ook had verpest voor hen en dat zelfs Desh misschien liever niet meer met hem om zou gaan. Linn wist niet of dat ook echt zo was. Het maakte haar eigenlijk ook niks uit.
‘Ik weet dat je hier niks om geeft. Dat je hier de tijd uitzit totdat je misschien een keer dood gaat of wat dan ook, maar voor mij is dit belangrijk. Mijn familie, Michael en Naylene, zijn ergens een gevecht aan het vechten wat niet aan hen is. Niet aan hen alleen in ieder geval. En sinds een paar dagen heb ik het idee dat er iets mis is. Dat er iets is gebeurd.’ Linn wist niet wat het was. Wellicht waren het enkel haar gedachten die haar gek maakten. De angsten die ze had. Michael die het niet zou overleven, Naylene die ernstig gewond zou raken. Linn wist niet tegen wat ze precies aan het vechten waren, wie Rhi allemaal bij zich had. Ze had echter wel het gevoel dat hetgeen waar ze tegen hadden gevochten, had gewonnen. Dat één van haar vrienden in gevaar was en het zat haar niet lekker.
‘Ik wil gewoon dat ze weer hier zijn. Veilig. Dat ik zeker weet dat ze niet iets verliezen omdat ze hebben besloten met z’n tweeën iemand als Rhi aan te vallen, terwijl zij een expert is in zichzelf omsingelen met mensen die haar gevecht voor haar vechten.’ Linn wierp een blik op Calum. Hij was één van die mensen geweest. Ze had hem alleen maar bij zich willen houden omdat hij haar had kunnen helpen met haar doel. Niet omdat ze om hem had gegeven. Iets wat hij nu ook wel in leek te zien.
Voor Linn was dat echter niet belangrijk. Het enige wat zij op dit moment wilde was haar vrienden weer terug. Ze wilden hen opzoeken, zodat ze hen weer mee terug kon nemen naar huis. Ze zou hen aan hun haren meetrekken als het moest.
18
Posts: 17081
Datum: 22-04-2020 16:23
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Familie was altijd het belangrijkste voor Calum geweest. Veel te vroeg had hij afscheid moeten nemen van zijn eigen familie. Mensen die hij nog iedere dag miste. In de tijd daarna had hij gedacht dat hij het wel in zijn eentje af had gekund. Dat het eenvoudig was geweest om zonder een familie te leven, niemand die op je lette, alles kunnen doen wat je maar wilde. Al snel had hij echter doorgehad dat hij juist mensen nodig had die hem door de moeilijke momenten konden tillen. De mensen die hij zelf met alles wat hij in zich had wilde helpen. Hij had een hele goede familie gehad, die was nu geheel in elkaar gevallen. Voor even had hij gedacht dat hij hetzelfde met Rhi had gevonden, mensen die om hem gaven, voor hem door het vuur zouden gaan. Dat was zijn hoofd geweest die hem alleen maar voor de gek had weten te houden. 
Voor Linn leek haar familie minstens zo belangrijk te zijn. Het enige verschil met Calum was dat het wel mensen waren die alles voor haar over hadden. Het was niet voor niets dat ze nu op een missie waren om Rhi uit te schakelen, de grootste bedreiging van Linn haar leven. Waardoor ze henzelf alleen maar in gevaar brachten. Dat was familie hoorde te doen, door het vuur gaan voor elkaar.
Toch moest Calum even nadenken. Linn moest wel heel wanhopig zijn als ze hier kwam om bij hem te smeken of hij haar kon helpen. Hij kon zijn eigen voorwaarden er aan gooien, het was echter zo dat het hem allemaal niets meer uitmaakte. Wat had hij er aan als hij nu vrij zou komen? Wat zou hij dan doen? Hij had geen huis om naar terug te gaan, geen mensen die hem met open armen zouden ontvangen omdat ze hem zo hadden gemist. Helemaal niets. Hier had hij tenminste nog een ruimte waar hij kon zijn. Een veilige plaats voor als hij moest veranderen. Natuurlijk was het niet hetgeen wat hij graag wilde, hij wilde een eigen plaats. Maar voor nu was dit niet eens zo’n vervelende plaats, zeker niet als hij dacht aan hetgeen wat Rhi te wachten moest staan. Daar wilde hij niets meer mee te maken hebben.
“Als je een kaart hebt…” Gaf Calum aan. Hij kon haar wel vertellen waar Rhi zich precies had bevonden, maar het natuurgebied was groot. Dat had er voor gezorgd dat het niet zo op was gevallen dat er steeds meer mensen bij waren gekomen, omdat het vanaf de omgelegen steden was geweest, van alle kanten.
“Ja natuurlijk, dankjewel Calum.” Linn stond op en liep de ruimte uit, wat Calum een momentje voor hemzelf gaf. Was dit hetgeen wat hij hoorde te doen? Waarschijnlijk niet! De band die hij met Rhi op had gebouwd, was nu echter al gebroken. Ze zou nooit zoiets voor hem doen als Linn nu deed voor haar vrienden. Daarbij kreeg hij het idee dat Linn, Naylene en Michael daar gewoon weg wilde trekken, dus het was niet direct een bedreiging voor Rhi. 
Calum nam een slok van het water dat Linn voor hem mee had genomen en liet zijn hoofd tegen de muur aan rusten. Voordat hij zijn ogen kon sluiten, was Linn echter al weer terug. De snelheid van een vampier kon hem soms nog steeds verbazen. Natuurlijk was hij snel ook wel sneller dan een mens, zeker als hij van gedaante was gewisseld. Dat was echter eens per maand. Vampiers konden het altijd en hoe ouder ze waren, des te sneller ze werden. 
“Dit was het enige wat ik zo snel kon vinden, ik denk dat Naylene een groot deel mee heeft genomen.” Vertelde Linn, die daadwerkelijk met een kaart terug kwam. Vampiers, bedacht Calum zich. Ergens had hij verwacht dat ze terug zou komen met haar mobiele telefoon, waar ook makkelijk een kaart op geopend kon worden. Misschien deed zoiets het wel niet in deze kelder. 
“Australië? Ik had niet verwacht dat we hier nog steeds waren.” Mompelde Calum. Hij had geen idee wat hij wel had gedacht, maar hij voor zijn gevoel behoorlijk lang out geweest voordat hij wakker was geworden in de kelder, dat had niets weggeven van zijn locatie. Linn had nog wel meer kaarten bij haar, alsof ze zelf ook niet had verwacht dat haar vrienden in Australië waren.
“Zijn ze echt nog in Australië?” Vroeg Linn met verbazing. “Precies. Ik had het zelf ook niet verwacht.” 
Calum bekeek de kaart, al wist hij het met gemak aan te wijzen. Boven aan de kaart lag een groot natuurgebied. Eentje die zich zo ver uitstrekte dat Calum er van onder de indruk was geweest. 
“Vanuit hier hebben we geprobeerd zoveel mogelijk mensen te verzamelen. Mensen uit deze steden.” Calum wees een paar van de steden aan. “Dus we bleven vooral hier.” Het noordelijke gebied was hen gedeelte geweest, daar hadden ze veiligheid gevonden. “Maar ik weet niet hoe het nu gaat. Rhi kennende wil ze een groep om haar heen die groter is en gaat ze die zoeken op andere plekken. Vampiers kunnen overal worden gemaakt, met wolven is dat een ander geval.” Het was alles behalve makkelijk geweest om mensen te vinden met het gen. Zeker omdat Rhi niet blij was geweest met twee of drie wolven. Het hadden er tientallen moeten zijn. 
“Ik weet op het moment niets van data. Maar ik heb het gevoel dat het bijna volle maan is, als ze een nieuwe groep wolven heeft gevonden, is het voor hen de eerste keer dat ze veranderen en dat ze pas echt iets kunnen.” Calum wist niet echt wat Linn met die informatie moest, hij wist niet eens waarom hij het haar vertelde. 
“Bedankt Calum. Dat betekent heel wat.” Calum haalde zijn schouders op. “Misschien kunnen we zeggen dat we nu quitte staan, met het feit dat ik je bijna heb gedood enzo.” 
Het gezicht van Linn weer wat te betrekken, terwijl ze de kaarten bij elkaar verzamelde en opstond.
“En Linn?” vroeg Calum nog, waardoor hij haar aandacht trok. “De volgende keer kan je ook gewoon je mobiel gebruiken voor de kaart. Technologie.”
22
Posts: 4865
Datum: 25-04-2020 08:21
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn kon niet geloven dat Calum haar daadwerkelijk had geholpen. Hij had haar misschien wat uitgelachen om het feit dat ze met een echte kaart aan was gekomen in plaats van de kaart op de telefoon, maar hij had haar wel aangewezen waar hij en Rhi waren geweest. Linn had geen bevestiging dat Rhi daar nog steeds was, want Naylene en Michael waren al zeker twee maanden weg. Als het al niet meer was. Er bestond een kans dat ze naar het zuiden was getrokken, maar het gaf Linn in ieder geval een aanknooppunt om haar vrienden te zoeken. Eentje die ze met beide hadden aan wilde pakken. Zo snel als het kon.
Ze had een rugzak ingepakt met wat benodigdheden. Bloed, schone kleding en een paar verzorgingsproducten. Meer had ze niet nodig. Haar proviand was echter niet het enige wat ze had moeten regelen. Ze had nog een weerwolf in haar kelder zitten en als zij zou vertrekken, zou er niemand meer zijn die hem zou helpen. En omdat ze hadden beslist dat ze gelijk stonden, had Linn de knoop door gehakt en beslist om hem vrij te laten. Daarvoor had ze alleen iemand op moeten bellen, om er zeker van te zijn dat Calum niet in zijn eentje rond zou zwerven.
De enige persoon die in haar op was gekomen, was Desh geweest. Een jonge weerwolf wiens angst ze door de telefoon goed had kunnen merken. Hij was geschrokken van het contact dat ze had gezocht, maar toen ze uit had gelegd wat er aan de hand was geweest, had hij gezegd dat hij er alles aan zou doen om zo snel mogelijk bij haar te zijn, zodat hij Calum kon opvangen.
Ondertussen was de avond al gevallen, maar Desh had zich gemeld bij Linn. Zelf was ze al klaar om te vertrekken. Dit was het laatste wat ze af moest handelen. Voor Calum had ze ook een rugzak in gepakt, met wat kleding van Michael. Meer dan de kleding die hij aan had, had hij niet tot zijn beschikking.
Ze had Desh verteld nog even boven te wachten, al had ze hem uiteindelijk wel nodig om Calum volledig te bevrijden. Hij zat immers nog achter de tralies die Naylene had betoverd. Hoeveel kracht Linn ook had, daar kon ze niet tegenop.
Linn stapte de kelder binnen en liet de rugzak op de grond vallen, wat zeker de aandacht van de weerwolf trok. ‘Ga je op vakantie?’ vroeg Calum sarcastisch. Ook hij moest weten dat nu Linn kennis had van de locatie van Rhi en haar vrienden, ze zo snel mogelijk weg wilde.
‘Ik laat je gaan.’ Linn koos ervoor om niet te reageren op zijn sarcasme. Ze sloeg haar armen over elkaar. ‘Je hebt me geholpen en ik kan je hier niet alleen laten. Dus je bent vrij om te gaan waar je maar wil.’
‘Wat is het nut, Linn?’ vroeg Calum, die nog geen aanstalten maakte om haar te bedanken of om weg te gaan. ‘Ik heb geen plek om naar toe te gaan. Dat weet jij ook.’
‘Daar ben ik niet zo zeker van.’ Linn draaide zich om en keek naar de trap. ‘Desh?’
De jongste wolf kwam naar beneden. Linn zag de verbazing op Calum zijn gezicht. Ze wist hoe het voelde om te denken dat er niemand meer was die er nog voor je was. Zij had iets soortgelijks meegemaakt. Zij had gedacht dat niemand nog eerlijk tegen haar was geweest en dat ze haar vrienden niet meer had kunnen vertrouwen. Het was één van de ergste gevoelens die iemand kon hebben.
‘Hé, Cal.’ Desh liep naar de tralies en legde zijn handen erop. ‘Linn belde me.’
‘Je was vast doodsbang.’
‘Ik ben niet zo eng!’ mengde Linn zich in het gesprek. ‘Toch?’
‘Je bent een vampier die een half millennium oud is en ik wist dat Calum hier was. Dus ja, je bent zo eng,’ merkte Desh op. Linn schudde enkel haar hoofd. Desh richtte zich weer op Calum.
‘Wat zeg je er van? Ga je mee?’
‘Ik dacht dat ik het me inbeeldde. Al die keren dat ik je hoorde,’ zei Calum, waarop Desh zijn hoofd schudde. ‘Ik liet Naylene me beloven dat ze zich in zou houden, maar toen ik door had hoe erg je er doorheen zat en dat je wilde opgeven, kon ik dat niet laten gebeuren.’
Calum bleef stil, maar Linn merkte een soort dankbaarheid op in zijn ogen. Ze vond het aandoenlijk dat Desh ondanks alles toch nog om hem gaf en hem had willen helpen, maar stiekem hoopte ze dat de twee op zouden schieten.
‘Probeer een beetje afstand te houden. Allebei.’ Desh klemde zijn handen beter om de tralies. Linn verwachte dat hij een spreuk zou gebruiken, maar in plaats daarvan zag ze een gloed rond zijn handen. Daardoor besefte ze zich wat hij deed. Hij haalde de magie van Naylene weg, zodat Calum de deur uit kon. Zodra hij dat had gedaan, opende hij de deur voor Calum. 
‘Lennon en ik zitten niet ver van hier. Ze weet dat je komt.’
Wat onwennig stapte Calum uit de kooi, die voor een lange tijd de enige plek was geweest die hij had gekend. Linn kon zich alleen maar indenken hoe gek het allemaal voelde. Ze knikte naar de rugzak die ze voor hem had ingepakt. ‘Daar zitten wat kleren in. Dan heb je iets.’
Calum pakte de rugzak en keek naar Linn. ‘Dankjewel, Linn. En succes. Ik hoop dat je ze vindt.’
18
Posts: 17081
Datum: 25-04-2020 11:43
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Ondanks dat ze zich terug hadden moeten trekken en het deels als een verlies had gevoeld, wist Naylene ook dat ze stappen hadden gemaakt. Er waren tientallen vampiers en weerwolven neergevallen. Deze zouden niet meer achter Rhi staan, wat betekende dat ze zwakker was dan ook. Ze had haar legertje niet meer, niet meer volledige in ieder geval, haar rechter hand zat vast en als ze maar zo snel mogelijk een aanval in zouden zetten, dan was de kans er dat ze het zouden kunnen winnen. 
Michael was er iets voorzichtiger in. Iets wat Naylene maar al te goed kon begrijpen. Als hij diegene was geweest die daar neer was gegaan, die misschien wel op het randje van de dood had gelegen, dan had ze ook wel even nagedacht of ze hier wel doorheen moesten gaan. In dit geval was zij het zelf geweest en had ze dat ook weer van haar af te kunnen schudden. Voor nu hadden ze nog geen concrete plannen, maar Naylene was wel bezig met al haar gedachten op een rijtje zetten. Wat wilde ze en wat kon ze samen met Michael doen? Ze moesten er voor zorgen dat Rhi op haar zwakst was. Zover als nu zouden ze nooit komen. Als ze het nu lieten rusten dan zou de vampier zo weer een nieuw legertje opbouwen. Nu ze haar uit hadden gelokt zou het ook zeker op een tegenaanval komen. Het laten rustig had dus geen voorkeur.
Om al die gedachten een plaats te kunnen geven had Naylene er voor gekozen om een stukje te lopen. Hoe moeilijk Michael het ook had gevonden om haar alleen te laten gaan, had ze hem verzekerd dat het even nodig was geweest en dat ze het aan had gekund. Rhi wist nog steeds niet waar ze precies waren en dat zou ze ook niet zomaar achter kunnen komen. Niet als ze heel wat mensen liet zoeken en dat soort mankracht had ze gewoon niet meer. Zelf zou ze het niet zomaar doen. Daarbij hield Naylene haar soms in de gaten. 
Door het bloed van de vampiers die ze nog op hun lichaam hadden gehad, had Naylene een aanleiding gehad om Rhi te kunnen vinden. Door het kleine beetje bloed te gebruiken op haar kaart, kon ze Rhi makkelijk vinden, ze wist precies waar de vampiers zich bevond. 
Tot nu toe had Naylene nog niet kunnen genieten van de omgeving waar ze zich in hadden bevonden. Vandaag had ze de pracht van Kakadu national park wel kunnen zien. Ze had een hele tijd op het topje van de waterval gezeten, gewoon omdat het had gekund. Het had haar hoofd op een rustige plaats gebracht. Ze wist nu wat ze wilde doen. Ze moesten Rhi aanvallen, hoe precies wist ze nog niet, maar wel het liefst voor de volle maan, want anders zouden er zo weer weerwolven bij kunnen komen. 
Op haar weg terug was ze weer langzaam wat weg gegaan van de mensen die ze tegen was gekomen. Ze had het wel even fijn gevonden om op een plaats te zijn waar anderen kwamen. Waar mensen plezier hadden. Ze had genoeg mensen beneden in de rivieren zien zwemmen. Mensen die zich echt hadden vermaakt. Ze kon niet wachten totdat ze dat zelf weer kon doen. Dat zij en Michael terug konden naar hun boerderij, waar ze de tijd met Linn in konden halen. Misschien konden ze deze plek zelfs een keer met z’n drieën bezoeken. Het was immers prachtig. Daarvoor moest alles wel goed zijn.
Naylene merkte op een gegeven moment dat ze niet de enige was in het gebied. In eerste instantie dacht ze aan een dier dat hier ergens rond liep. Haar gehoor vertelde haar echter anders. Een persoon. Niet eens een persoon. Daar was het te snel voor. 
Voordat ze het echt door had, ze zich schrap kon zetten, werd ze op de grond gewerkt. Haar hoofd was al bezig met spreuken, al wist ze niet eens waar ze tegenover stond. Totdat ze haar gezicht zag. 
“Linn?!” Vroeg Naylene verbaasd. Haar vriendin hield haar op de grond en keek haar boos aan. Woede die Naylene maar al te goed kon begrijpen.
“Is dat het enige?! Linn?! Alleen Linn?!” Naylene probeerde overeind te komen, maar ze kreeg het niet voor elkaar. Ondanks alles bleef Linn ouder dan haar, waardoor ze net dat beetje extra kracht had.
“Ik had je bijna pijn gedaan!” Riep Naylene verbaasd uit. Ze had van alles kunnen doen. Er was al van alles door haar hoofd heen gegaan, maar ze had het ook kunnen doen zonder dat ze het zelf echt door had gehad! Ze had vreselijk veel magie van Linn af kunnen nemen, waardoor ze misschien wel neer had kunnen vallen.
“Wat denk je! Dat je dat nog niet hebt gedaan?!” Oké Naylene kon best in die woorden komen. Hoe Linn achter de plaats was gekomen wist ze niet precies. Misschien kende ze haar beter dan wie dan ook. Al lag het ook aan waar Rhi precies was geweest. Toch wist Rhi haar hier niet zomaar te vinden en Linn deed dat wel. 
Linn liet Naylene een beetje los, waardoor ze overeind kon komen. Het gezicht van Linn stond vol met woede, haar kaken op elkaar gebeten. Ogen vol met pijn. Natuurlijk vond Naylene het niet fijn om het te zien, maar het had op deze manier gemoeten. Ze hadden Rhi uit de weg moeten ruimen. Iets wat nu nog niet was gebeurd, waardoor Linn nog steeds gevaar liep. Zeker nu ze hier was. 
“En je gaat me niet vertellen dat ik hier weg moet. Ik kan aan je zien dat je dat wil! Maar dat gaat niet gebeuren!” Naylene kreeg een duwtje van Linn. Waardoor ze even zuchtte. Ze snapte waarom, maar had hier totaal geen zin in. 
“Linn.”
“Nee! Laat me mijn moment hebben! Ik ben boos. Fucking woedend Nay!” Weer kreeg Nay een duw, al vloog ze nu door de lucht en landde ze iets verderop op de grond. Naylene kwam makkelijk overeind en rende terug.
“Wil je vechten? Wil je vechten zodat alles eruit gaat?!” Misschien was dat wel hetgeen wat Linn wilde. Naylene snapte er helemaal niets van. Hoe ze hier ineens was. Ze was er echter en ze snapte wel dat Linn van alles voelde. Dat er woede zat en dat het er eerst uit moest, voordat ze überhaupt ergens over konden praten.
Als antwoord kreeg Naylene een vlakke hand in haar gezicht. De tweede kon ze nog tegenhouden, waardoor het uitmondde in een gevecht. Niet om elkaar echt pijn te doen, maar wel om de woede die Linn in haar lichaam had, eruit te halen. 
22
Posts: 4865
Datum: 27-04-2020 12:54
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Ondanks dat ze de precieze locatie nooit had ontvangen van Calum, had Linn haar weg gemaakt naar het noorden van het land. Daar had ze af moeten gaan op haar vermogen om Naylene en Michael op te sporen. Niet met magie, zoals de heksen dat deden. Linn had het moeten doen met de geuren om haar heen. Het waren de jonge vampieren van Rhi geweest die haar op het goede spoor hadden gebracht. Ze hadden bloed achtergelaten. Iets wat Naylene en Michael nooit zouden doen. Ook de weerwolven hadden haar aandacht getrokken, aangezien hun geur altijd overweldigend was. Zo had ze uiteindelijk ook Michael en Naylene kunnen vinden.
Bewust had ze gewacht totdat Naylene alleen was geweest. In Linn haar ogen was haar beste vriendin de echte boosdoener. Degene die Michael mee had getrokken in dit alles en hem ook weerhield om met zijn logische verstand na te denken. Degene die haar hele leven al tegen haar had gelogen en dat nu ook weer had gedaan. Natuurlijk had Michael er ook schuld in, maar Linn had Naylene als eerste willen zien.
Toen ze eenmaal een blik had gelegd op de roodharige vriendin viel het voor Linn niet te beschrijven hoe ze zich voelde. De woede had haar hele lichaam overgenomen en ze wilde niets liever dan alles uit Naylene slaan. Haar duidelijk maken hoe boos ze haar had gemaakt met haar acties en hoe gekwetst ze zich wederom voelde door de gecreëerde leugens.
‘Geen magie vandaag?!’ riep Linn naar Naylene. Ondanks dat zij ouder was, zat er niet veel verschil tussen de twee. Het grootste verschil was dat Naylene nog magische krachten had die ze kon inzetten in het gevecht. Daarmee zou ze met gemak van Linn winnen. Ze kon weinig beginnen tegen de magie als haar bloedvaten herhaaldelijk zouden knappen.
Linn rende op Naylene af met de intentie om haar op de grond te duwen, maar Naylene wist haar te ontwijken. ‘Je wil niet dat ik mijn magie gebruik, Linn!’
‘Sinds wanneer houd je rekening met wat ik wil?! Als je dat deed, dan waren we nu niet hier!’ Linn was door haar snelheid zelf op de droge grond beland. Naylene stond naast haar en bood haar een hand aan om overeind te komen. Linn nam die kans om de vrouw omlaag te trekken en met haar armen naar haar uit te halen. Het gevecht veranderde steeds meer in een nutteloze poging om Naylene te raken. Linn haar klappen werden minder gericht en gefocust. Ze bleef echter door slaan, net zolang totdat Naylene haar armen vast wist te pakken.
‘Je snapt het niet, of wel?!’ riep Linn gefrustreerd. ‘Je hebt gelogen, alweer! En weer heb je iedereen meegetrokken in die leugens! Michael, Andy, Desh! Ze wisten allemaal wat het plan was, maar voor mij verzon je weer een bullshit excuus!’ Voor Linn was dit een herhaling van de geschiedenis. Naylene had al eerder een leugen voor haar gecreëerd, terwijl anderen het wel hadden geweten.
Linn gaf haar niet de kans om te antwoorden. Ze trok haar armen uit de handen van Naylene en rende naar de camper die ze enkele uren geleden al had gespot. Michael was daar nog alleen en ook hij verdiende het om te horen wat er door Linn haar hoofd ging.
Met een grote sprong belandde Linn op het dak van de caravan. Ze hoorde Michael zichtbaar schrikken en hij stopte met hetgeen wat hij aan het doen was. Hij wist dat het niet Naylene was. Want zelfs zij zou niet op deze manier met hem fucken. Toch leek het alsof de jongste vampier zijn brave schoenen aan had getrokken, want hij liep naar de deur van de camper en opende die. Snel haakte Linn haar voeten achter de rand van de camper en liet ze zich voorover vallen, precies voor de deuropening en het gezicht van Michael.
Gillend stapte Michael naar achteren. Linn sloeg enkel haar armen over elkaar.
‘Linn?! Hoe heb je?! Waar is… Hè?’ Verbaasd stamelde Michael enkele woorden. Linn pakte de zijkanten van de deur vast en maakte haar benen los, zodat ze zichzelf weer recht op de grond kon brengen. 
‘Waar is Nay?’
‘Ben je nou zo’n pussy dat je dit niet eens zonder haar kan afhandelen? Ik snap dat je haar als een fucking puppy achtervolgt in de hoop dat ze ooit nog haar gedachten gaat veranderen, maar ik had je toch wel beter dan dat ingeschat.’ Het was niet Michael die op haar woorden reageerde, maar Naylene. Met een harde klap belandde Linn weer op de grond.
‘Praat niet zo over hem!’
‘Ik praat hoe ik fucking wil! Jullie doen dat toch ook?!’ riep Linn. Wanneer hadden Michael en Naylene naar haar geluisterd? Als ze dat hadden gedaan, dan hadden ze hier nu niet gestaan. Zij deden niet wat Linn van hen vroeg, dus waarom zou ze dan naar Naylene luisteren. Linn trapte met haar voeten tegen Naylene haar lichaam aan.
‘Lin! Ze is gewond geraakt, die voorzichtig!’ mengde Michael zich in de discussie, waarna hij al naar Naylene rende om haar overeind te helpen.
‘Mike, dat is al geheeld. Het is oké.’
‘Ik wist het!’ riep Linn. Ze had het gevoel gehad dat één van haar vrienden gewond was geraakt en hier was het bewijs. De manier waarop Michael, Naylene in bescherming nam liet haar weten dat Naylene behoorlijk gewond was geraakt. Het was niet zomaar iets geweest. Heftig en gevaarlijk, waarschijnlijk. ‘Ik had jullie al laten weten dat ik hier niet achter stond en toch hebben jullie van alles geprobeerd. Zelfs met de kans dat één van jullie dood zou gaan!’
‘Het maakt me niks uit dat ik dood kan gaan, Linn! Ik wil niet leven in een wereld waarin er een kans bestaat dat jij gedood wordt door Rhi!’
‘En ik wil niet leven in een wereld waarin jij je leven vergooit voor mij!’ kaatste Linn woedend terug. Rhi kon ze wel aan. Ze kon leven met de dreiging van Rhi. Ze zou er niet mee kunnen leven dat Naylene dood zou gaan om haar te verdedigen.
‘Ik wil leven in een wereld waar jullie allebei nog leven!’ schreeuwde Michael op zijn hardst. ‘Niet dat het één van jullie iets uitmaakt!’
18
Posts: 17081
Datum: 28-04-2020 17:09
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS