Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO | You've captured my love

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De vraag van Ashton was uit het niets gekomen. Linn zwanger. Ondanks dat Naylene zich er op het moment helemaal niets bij voor kon stellen, was het iets waar Linn en ook Calum beslissingen over behoorden te maken. Ashton had daar helemaal niets mee te maken. Dus ook niet wanneer hij het nieuws te horen zou krijgen.
Het was typisch Ashton. Hij had één idee in zijn hoofd en met allemaal punten had hij dat weten te onderbouwen. Daarbij was hij de werkelijkheid volgens Naylene uit het oog verloren. Nou kon hetgeen wat Ashton rookte daar nog wel eens voor zorgen.
“Wat?” Vroeg Naylene ongelovig toen Ashton eindelijk iets meer uitleg gaf.
“Ik weet het! Dus het moet haast wel zo zijn toch? Dat doet hij niet zomaar.”
Naylene kon niet laten om Ashton een tik tegen zijn hoofd aan te geven. Wellicht zou er dat voor zorgen dat hij wakker zou worden. Ze vroeg zich echt af of Ashton zijn eigen woorden wel hoorde. Het was een belachelijke aanname dat Calum Linn alleen ten huwelijk zou vragen omdat ze zwanger was.
“Hé!” Bracht Ashton verontwaardigd uit. “Waar was dat goed voor?!”
“Datzelfde kan ik aan jou vragen. Heb je jezelf wel horen praten.” Siste Naylene terug. Ze keek naar binnen, om te weten of Calum en Linn de uitspatting mee hadden gekregen. Gelukkig leken ze nog in hun eigen bubbel te zijn.
“Waar heb je het over?”
“Waar heb jij het over.” Soms was Ashton zo in zijn eigen hoofd dat hij niet door leek te hebben wat voor gevolgen zijn woorden voor anderen konden hebben. Naylene hoopte dat hij Calum dit niet had verteld.
“Cal vertelt je dat hij met Linn wil trouwen en jij maakt er van dat ze zwanger is. Hoe vindt je dat klinken?” Fluisterde Naylene, omdat ze niet wilde dat Linn hier ook maar iets van mee zou krijgen.
“Als een plausibele verklaring.”
“Ashton.” Siste Naylene.
Duidelijk dat hij het niet zelf zou gaan begrijpen, pakte Naylene hem bij de mouw van zijn trui vast en trok hem iets verder de tuin in. Zo wist ze in ieder geval zeker dat hun stemmen Calum en Linn niet zouden bereiken.
“Heb je dit ook aan Calum gevraagd?”
Ashton knikte. “Hij ontkende het, daarom dat ik het aan jou vraag.”
“Oh Ash…” Naylene schudde met haar hoofd. Ze kon zich alleen maar indenken hoe Calum zich op het moment moest voelen. Ashton leek oprecht niet te weten wat zijn woorden te weeg hadden kunnen brengen.
“Calum heeft zich kwetsbaar opgesteld. Hij heeft iets heel bijzonders met je gedeeld. Waarschijnlijk ben jij de eerste met wie hij het heeft gedeeld.” Naylene kon zich niet voorstellen dat Calum met zoiets belangrijks naar iemand anders ging dan naar Ashton. Die twee hadden een bijzondere vriendschap.
“En in plaats van er een mooi moment van maken, heb je het afgedaan alsof iets is omdat het moet.”
Naylene zag aan Ashton dat hij wilde praten. Ze stak haar hand op, ten teken dat hij haar uit moest laten praten. Iets wat Ashton na alles nog steeds van haar aan nam.
“Wat je op dat moment ook dacht. Dat had je er gewoon echt niet uit moeten laten gaan. Daarbij is het echt heel erg lullig wat je hebt gedaan.”
Hoe vaker Naylene de woorden door haar hoofd heen liet gaan, hoe meer trots ze zich voelde. Calum had zulke stappen gemaakt de afgelopen jaren. Iets wat Ashton ook in had moeten zien en wellicht zelfs had moeten erkennen.
“Kijk naar ze Ash.” Naylene wees naar binnen. Ze kon nog net zien hoe Calum zijn hoofd op de schouder van Linn liet rusten. De twee waren altijd al kleffer geweest dan zij en Ashton waren geweest. Het paste echter bij hen. Nu kon ze echt zien hoe gelukkig de twee wel niet waren.
“Calum heeft de afgelopen jaren zijn relatie vergeleken met alles en iedereen om hem heen. Hij heeft zo lang naar ons gekeken en heeft daarin hun relatie aan die van ons gemeten.” Op dat moment had het hem kracht gegeven. Naylene was blij geweest dat het zo was, maar ze snapte maar al te goed dat het anders moest. Iets wat eindelijk was gebeurd.
“Eindelijk doet hij dat niet meer? Ik ben zo trots op hem dat hij hier staat en dat hij zichzelf goed voelt. Met zichzelf, hij voelt zich eindelijk genoeg. Maar ook in zijn relatie met Linn. Zo goed zelfs dat hij toe durft te geven dat hij met haar wil trouwen?” Naylene kon bijna niet over dat feit heen. Ze vond het zo bijzonder dat Calum daar klaar voor was. Om aan te geven dat hun relatie zo goed was, dat hij een toekomst zag.
“En jij vaagt dat in één keer weg door te suggereren dat Linn zwanger is. Dat is echt pijnlijk.” Naylene hoopte echt dat Calum zo zeker in zijn schoenen stond dat hij nu niet na gingen denken over de woorden die Ashton hem had verteld. Ergens wilde ze er best zelf met hem over praten, want ze wilde hem vertellen hoe trots ze op hem was. Ze wist echter niet of ze het wel mocht weten. Waarschijnlijk had Ashton die nooit door mogen vertellen.
“Hey. Alles goed hier?” Naylene schrok een beetje van de stem van Calum die als eerste naar buiten waren gekomen.
“Ja hoor, prima. Ashton heeft iets totaal verkeerd begrepen en dat wilde ik hem even duidelijk maken.”
“Kom jullie eten?” Vroeg Linn, die met nog wat flesjes buiten kwam en die in de lucht stak.
“Ik hoop dat je er over nadenkt.” Gaf Naylene nog zacht aan. In de hoop dat Ashton eens in de gaten ging houden hoe Calum op Linn reageerde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De rest van de avond had Ashton zijn ogen op Calum en Linn gehouden. Niet om eventuele aanwijzingen naar een zwangerschap te ontdekken, want Naylene had hem behoorlijk duidelijk gemaakt dat het belachelijk was dat hij daar aan had gedacht, en dat het nog erger was dat hij op die manier op Calum had gereageerd. Nu lette hij juist op alle momenten dat Linn, Calum aan het lachen maakte. Hoe Calum haar opzocht, omdat hij wist dat ze een veilige plek voor hem was.
Langzaam was het tot hem doorgedrongen dat hij schofterig had gereageerd op Calum. Hij had blij moeten zijn dat zijn beste vriend zich zo zeer voelde in zijn relatie en dat hij het idee had dat hij de persoon had gevonden waarmee hij zijn leven wilde delen, zoals Michael dat over een paar dagen zou doen met Crystal.
Ondanks dat Calum aan had gegeven dat het oké was, bleef Ashton er mee zitten. Zelfs toen iedereen zich klaar had gemaakt om de avond te beëindigen, leken zijn gedachten niet te stoppen. Waarom had hij zich zo gedragen? Wat maakte het dat hij niet blij kon zijn voor Calum, maar zocht naar idiote redenen om die liefde te valideren?
Diep van binnen wist Ashton het wel. Het kwam omdat Calum hem niet langer nodig had, in ieder geval niet in dit deel van zijn leven. En dat niet alleen: Calum had iets wat hij niet had. Ashton kon niet langer zeggen dat hij iemand had gevonden met wie hij wilde trouwen. Hij zat niet eens in een relatie.
Nu de wereld weer langzaam in beweging leek te komen, tenminste, enigszins, voelde het voor hem alsof die van hem stilstond. Iedereen ging door, behalve hij.
Zuchtend duwde Ashton de dekens van zich af. Op deze manier zou hij niet in slaap komen. Misschien dat een frisse neus zou helpen. Of een gesprek met Naylene, met als voorwaarde dat ze hem niet nog een keer zou slaan.
Hij greep het eerste, warme kledingstuk wat hij kon vinden -zijn Keith Haring badjas- en trok die aan over zijn slaapkleding. Vervolgens liep hij zijn slaapkamer uit.
In de woonkamer van de hut brandde nog een zwak licht, gecombineerd met de blauwe gloed van een elektronisch apparaat. Hij opende de deur en zag Naylene op de bank zitten, met haar laptop op een bijzettafeltje en wat andere dingen naast zich.
Ashton kuchte en geschrokken keek Naylene op. Tegelijkertijd klapte ze haar laptop dicht. ‘Ash, wat doe jij hier?’
‘Ik? Wat doe jij?’ Hij gebaarde naar haar dichtgeklapte laptop. ‘Was dat porno? Ben je porno aan het kijken?’
Naylene keek hem aan alsof hij zojuist iets heel doms had gezegd. Een blik die hij niet vaak van haar had gekregen. ‘Wat is er met jou aan de hand vandaag? Ik ben aan het werk.’ Ze hield een map omhoog en zwaaide er mee, alsof dat alles verduidelijkte.
‘Waarom ben je midden in de nacht aan het werk? Dat is heel ongezond, Nay.’ Hij schudde zijn hoofd. Hij kende Naylene maar al te goed. Als ze langer doorwerkte dan nodig, dan was ze iets anders aan het ontvluchten. Dat ze midden in de nacht nog aan het werk was, terwijl ze een paar dagen weg waren om Calum zijn verjaardag te vieren, vertelde hem meer dan genoeg.
Ashton deed het grote licht aan en ging op de leuning van de bank zitten. Hij wreef over zijn gezicht en gaapte. Hij voelde de vermoeidheid wel degelijk, maar dat leek niet voldoende te zijn om ook daadwerkelijk in slaap te vallen.
‘Ik kan niet slapen,’ kondigde hij aan. Naylene had haar laptop ondertussen weer opengeklapt.
‘Wat?’
‘Je vroeg wat er aan de hand is. Dat is het. Ik kan niet slapen.’
‘Je deed al vreemd voor het eten, dus dat is geen antwoord op mijn vraag,’ mompelde Naylene.
Ashton zuchtte. Hij snapte dat Naylene nu misschien niet op hem zat te wachten, maar hij moest iets. Hij kon niet de hele nacht wakker blijven liggen. Normaal gesproken had het hem erg geholpen om met haar te praten. En ondanks dat ze niet meer samen waren, waren ze nog wel vrienden. En vrienden maakten tijd voor elkaar, zelfs als één van de twee vervelend deed.
Hij draaide zich om, zodat hij beter naar Naylene kon kijken, en zette zijn voeten op de kussens van de bank. Hij leunde naar voren en wachtte totdat Naylene opkeek van haar scherm. Uiteindelijk deed ze dat, bestudeerde ze zijn gezicht en klapte ze haar laptop weer dicht. Ze gebaarde naar hem dat hij moest beginnen met zijn verhaal.
‘Ik snap dat ik het verkeerd aan heb gepakt, met Cal,’ begon hij. En wanneer Calum daar klaar voor zou zijn, zou hij daar zijn excuses voor aanbieden. ‘En ik zou ook trots op hem moeten zijn. Dat ben ik ook. Maar het voelt vreemd. Ik vond het altijd prettig dat hij naar ons keek voor dat soort dingen, weet je wel? Dat onze relatie op het voetstuk werd gezet. En het is goed dat hij dat niet meer doet, natuurlijk. Et voelt gewoon vreemd dat dat nu anders is.’
Aston sloeg zijn ogen neer en bekeek zijn handen. Tijdens zijn verhaal had hij met zijn vingers gespeeld. ‘Een hoop dingen zijn anders nu.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De manier waarop Ashton in het leven stond, was op sommige momenten wennen geweest voor Naylene. Het hoorde bij hem om telkens maar door te blijven gaan. De momenten waarop hij stil stond, bleek hij dan ook doodseng te vinden.
Naylene had het gezien op de momenten dat Ashton terug was gekomen van tour. Het had hem toen op gebroken. Nu de wereld stil was gaan staan en Ashton dat noodgedwongen ook had gemoeten, leek hij er ook last van te hebben. Een deel daarvan had ze nog meegekregen in hun relatie. Ashton had zich volledig gestort op het maken van een album.
Het leek Naylene dat zijn gedrag nu ook deels terug te leiden was naar het feit dat zijn leven stil stond, dat terwijl die van Calum door leek te lopen. Trouwen was een behoorlijke stap in een relatie. Het ging misschien nog niet gebeuren, toch was hij er wel klaar voor.
Naylene knikte op de woorden van Ashton.
“Ik snap dat het een omschakeling is.” Gaf Naylene toe. Calum was naar Ashton gekomen als er iets was gebeurd in zijn relatie met Linn. Hij had het dan altijd vergeleken met hoe het tussen hen twee was gegaan.
“Er is veel veranderd. Maar aan de andere kant ook weer niets. Wees blij dat Calum nog steeds naar jou toe komt met dit soort dingen. Hij vindt het nog steeds belangrijk wat jij vindt, hij wil dingen met jou delen.” Naylene zag daar geen verandering in. Ashton kon hem nog steeds vertellen wat hij vond. Er kwam vast een dag waarop Calum advies nodig had. Wellicht niet zoals het eerst was, maar die twee waren gewoon zo.
“Dat weet ik wel…” Fluisterde Ashton. “Maar toch.” Hij haalde zijn schouders op en liet ze vervolgens met een diepe zucht hangen.
Naylene gaf een klopje op de knie van Ashton.
“Ik snap het wel Ash.” Het was altijd goed als iemand tegen je op keek, waar dat ook in was. In haar werk vond Naylene dat ook geweldig. Ashton had dat in zijn eigen werk ook, maar dat was voor iets wat hij deed. Om zoiets te hebben voor de persoon die je was, daar was Ashton gevoelig voor. Dat wist Naylene ook. Ze wist dat iedereen dat een beetje had. Verificatie van een ander was soms zo belangrijk.
“Maar je moet je ook bedenken dat onze relatie gebreken had en dat het goed is dat anderen daar geen voorbeeld aan nemen.” Naylene begreep hoe pijnlijk die opmerking kon zijn, zonder de uitleg die ze in haar hoofd had.
“Wij wisten te werken met hetgeen wat er speelde. Maar iedere relatie is anders. Als een ander op diezelfde om zou gaan met andere problemen, dat werkt gewoon niet.” Naylene wierp een blik op de klok in de kamer. Half drie. Dat viel mee.
“Ik weet niet. Maar ik kan er niets aan doen dat ik het wel fijn vond. Ik vond het fijn dat Calum naar ons opkeek. Dat was wat we verdienden…”
Ashton legde zijn hoofd in zijn handen. “Dat was wat we fucking verdienden.”
Naylene leek nu de kern van het probleem te zien. Ze wist niet of de rest daar vandaan kwam, maar ze zag en hoorde maar al te goed dat het Ashton pijn deed dat Calum niet meer naar hen opkeek, omdat er geen relatie meer was.
“Ash…” Naylene veegde langs haar gezicht. Ze had niet verwacht dat ze dit gesprek dit weekend zouden voeren. De manier waarop ze met elkaar omging was vriendschappelijk. Geen van hen ontkende dat er een relatie was geweest, ze spraken er echter ook niet over.
“Ik weet dat we ons best hebben gedaan.” Sommige problemen hadden ze samen overwonnen. Toch zag Naylene ook dat ze behoorlijk wat dingen hadden vergooid. Als ze naar haarzelf keek, was ze niet eens klaar geweest voor een relatie. Ze waren er ingedoken. Hadden gedaan alsof ze er echt aan hadden gewerkt, door bijvoorbeeld samen yoga te doen. Maar kon je aan een relatie werken, als je zelf nog gebroken was? Naylene had in de afgelopen maanden geleerd dat het antwoord daarop altijd negatief was.
“En dat het abrupt is geëindigd. Daar wil ik de verantwoordelijkheid voor nemen. Ik weet dat ik het op heb gefucked en dat ik jouw hart daarin geheel buiten beschouwing heb gelaten.” Het geen wat er was gebeurd was niet Ashton zijn schuld geweest. Het was Naylene geweest die had gedacht dat haar verleden haar nooit in had kunnen halen als ze er maar snel genoeg van weg probeerde te rennen.
“Maar de waarheid is dat het misschien wel gedoemd was om te mislukken. Ondanks alles wat er speelde. Hoe gek ik ook op je was, hoe gek jij op mij. We zijn ergens ingedoken zonder te weten wat we nodig hadden in een relatie.” Naylene ging haarzelf en Ashton niet meten aan de relatie van Linn en Calum, zoals Calum dat wel had gedaan en Ashton prettig had gevonden. Bij hen zag ze het gewoon anders lopen. Zij waren vrienden geweest, hadden elkaar leren kennen, voordat er meer was ontstaan. Een goede fundering.
“Je hebt er spijt van…”
Naylene schudde met haar hoofd. “Nooit.” Ze haalde diep adem. “Ik had nooit willen missen hoe het was om jou op die manier kennen.” Naylene probeerde Ashton te peilen, maar ze zag het gewoon aan hem. Dit was niet hoe hij was. Niet hoe hij behoorde te zijn en als zij daar een aandeel aan had, voelde ze zich daar zeker schuldig om. “Maar daardoor weet ik ook dat dit niet is wie je behoort te zijn Ashton. De dingen die ik vandaag heb gezien. Je bent meer dan dat. Je bent meer dan wat andere mensen van je vinden. Een voetstuk is heerlijk om op geplaats te worden, maar uiteindelijk gaat het er denk ik om dat wij onszelf op dat voetstuk kunnen zetten. Dat we onszelf op de eerste plaats zetten en we kunnen helen van hetgeen wat ons het meest heeft gebroken.”
Naylene meende een glinstering in Ashton zijn ogen te zien, die tranen indiceerden.
“Wat heb jij gerookt Nay?”
“Had ik maar iets gerookt.” Bracht Naylene lachend uit. Al merkte ze nog wel dat de serieuze sfeer was blijven hangen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat Ashton juist naar haar opzoek was gegaan, was dit niet wat hij had verwacht. Hij had gedacht zijn verhaal kwijt te kunnen aan Naylene en dat ze hem een luisterend oor had geboden. Iets wat ze ook had gedaan, maar de manier waarop was anders dan hij gewend was. Er zat minder omheen. Geen extra bewoordingen om het iets minder erg te laten overkomen, zoals Naylene misschien voorheen wel had gedaan.
Ergens luchtte het hem op, juist omdat hun band niet was verdwenen. Ze konden nog steeds met elkaar praten. Misschien nog wel beter dan eerst.
Ashton bestudeerde Naylene en de laptop die ze met zich mee had genomen. Ergens on hij wel begrijpen dat ze een drive had om door te gaan. Dat hij zelf immers ook. Zijn gedachten stonden nooit stil. Dat was de hele reden dat hij een album had gemaakt en dat ze binnenkort ook weer samen de studio in zouden duiken voor het maken van hun vijfde album. En er waren zeker momenten waarop hij niet had kunnen stoppen met schrijven, maar bij Naylene was het anders.
Ze werkte vast omdat ze het leuk vond, omdat ze er goed in was. Maar Ashton wist dat er meer aan de hand was. Hoe meer Naylene werkte, hoe minder ze onder ogen hoefde te komen in haar eigen leven.
‘Misschien moet je wat roken,’ opperde Ashton als grapje. Hij wist dat ze het niet zou doen, maar daar ging het voor hem ook helemaal niet om. Zijn punt was dat Naylene zich op andere dingen moest focussen. Niet haar werk, maar juist haarzelf. En als zij hem net een hele preek had gegeven, dan was het nu ook tijd om dat andersom te doen.
‘Nee, dankjewel.’ Naylene schudde haar hoofd en opende haar laptop weer.
Ashton gebaarde naar haar laptop en andere werkspullen. ‘Dit kan toch niet, Nay. Midden in de nacht werken? Iedereen kan er mee instemmen dat dat niet gezond is.’ En dan had hij er nog niet eens bij genoemd dat ze een paar dagen weg waren met z’n allen, wat in zijn ogen ook betekende dat er niet gewerkt zou worden. Een afspraak waar iedereen zich aan had gehouden.
Naylene zuchtte, wat waarschijnlijk betekende dat ze geen zin had om dit uitvoerig te bespreken. Ze maakte haar blik los van haar werk en keek Ashton aan. ‘Het valt wel mee.’
‘Nee, dat doet het niet.’ Ashton verplaatst zich op de bank, zodat hij naast haar zat. ‘Werken midden in de nacht valt niet mee. Als we Cal en Linn nu wakker maken om dat aan ze te vragen, dan zeggen ze hetzelfde als ik.’
‘Wil je het echt riskeren om die kamer nu binnen te lopen?’ vroeg Naylene. Ashton wilde er op in gaan, maar besefte zich op het laatste moment dat dit enkel Naylene haar manier was om van onderwerp te veranderen. Iets wat hij niet zou laten gebeuren.
‘Niet van onderwerp veranderen,’ gaf hij dan ook aan. ‘Dat doe je alleen maar omdat je weet dat ik gelijk heb. Omdat je zelf ook wel begrijpt dat dit niet hoort.’
Door de pandemie kon hij zich goed voorstellen dat de grens tussen thuiswerken en thuis zijn een stuk minder was geworden. Alles moest nu thuis gebeuren. Maar door gaan tot diep in de nacht, of zelfs beginnen diep in de nacht, kon niet goed zijn. Voor niemand.
‘Ik maak gewoon wat af.’
‘Er is niet “gewoon” iets af maken. Dat bestaat niet in jouw hoofd,’ vertelde hij haar eerlijk. ‘Er is altijd nog wel iets wat nagelezen moet worden, altijd nog wel iets wat uitgeschreven moet worden. Ik ken jou. En als je nu niet stopt, dan blijft dit doorgaan. Dan werk je jezelf nog een keer kapot.’
Dat was iets waar hij op dit moment voor vreesde. Deze nacht had hij haar betrapt, maar ze woonden al maanden niet meer bij elkaar. Er was niemand bij haar om in de gaten te houden of ze ook wel daadwerkelijk sliep. Wat als ze dit vaker deed? Er was niemand om haar weer terug mee te trekken naar het bed.
Ashton slikte. Wat als ze dit echt al vaker had gedaan? Dan zou het ook een stuk lastiger zijn om dit weer te doorbreken.
Naylene leek iets te willen zeggen, maar Ashton schudde zijn hoofd. Hij wilde niet nog een ontkenning horen. ‘Jij zei net dat we onszelf op de eerste plek moeten zetten, Nay. Dat doe je hiermee niet. Hiermee zet je iets anders op de eerste plek, zodat je jezelf op de achtergrond kunt zetten. Zodat je niet na hoeft te denken over alles wat er speelt, omdat je je kan verstoppen in een veilige wereld voor regels en wetten. Dat is toch geen manier om te leven, Nay?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks alles wat er in de wereld aan de hand was, was er eindelijk een dag waar Calum naar uit had gekeken. De bruiloft van Michael en Crystal was al een paar keer uitgesteld door de gang van zaken in de wereld. Dat ze nu toch een dag mochten vieren waarop hun liefde centraal stond, vond Calum bijzonder. Hij wist ook dat het anders was dan ze hadden verwacht. Het zou heel wat kleiner zijn dan verwacht, maar uiteindelijk maakte dat niets uit.
Eén van de dingen die was veranderd was de grote van de locatie. Wat ook betekende dat Calum zich ergens anders klaar moest maken. Hij had er voor gekozen om zich klaar te maken bij Linn. Ondanks dat ze apart naar de bruiloft zouden gaan, vond Calum het wel een fijne voorbereiding. Daarbij was hij niet de enige. Naylene was de date van Linn en was er dan ook om zich klaar te maken. Al had het wel behoorlijk veel overtuigingskracht gekost om haar daadwerkelijk mee te krijgen.
Calum zich al zo ver omgekleed dat de broek en het overhemd van het pak al aan had. Ook Naylene was zo ver klaar dat ze haar jurk aan had, wachtend op Linn die haar haar en make-up zou gaan doen. Linn was echter even afgeleid door een telefoontje dat was gegaan.
“Ben je klaar voor je speech?” Vroeg Naylene, wetende dat hoewel Calum met gemak voor een publiek van heel wat mensen kon staan om zijn muziek te spelen, hij er heel wat meer moeite mee had om voor een groep met mensen te spreken.
“Ik ben al lang blij dat de groep niet zo groot is.” Calum zijn blik gleed naar zijn jasje dat nog aan de hanger hing, waar hij een papier in had met daarop hetgeen wat hij wilde zeggen. Al wilde hij proberen om het meeste gewoon aan het moment zelf over te laten. Dat maakte niet veel beter, wellicht alleen nog maar spannender.
“Maar ik denk dat ik er wel klaar voor ben.” Het schrijven van de tekst was redelijk makkelijk gekomen. Calum wist dat het maanden geleden zoveel anders zou zijn geweest om te schrijven, of er over te praten. Nu hij vrede had gevonden in de relatie met Linn, snapte hij meer dat anderen dat ook hadden gevonden. Een goede relatie ging er om dat je het beste in elkaar naar boven kon halen, maar er ook kon zijn op de dagen dat het slechtste je kon overmannen.
“Jongens.” Linn kwam de kamer in lopen en legde haar mobiel het nachtkastje neer.
“Het is tijd voor een interventie.” Ze liet zichzelf bij op het bed zakken. Waar Calum en Naylene elkaar even aan keken om te weten over wie deze mededeling ging. Normaal gesproken werd een interventie immers gehouden voor iemand anders.
“Ik ben bang dat we iets meer informatie nodig hebben dan dat. Voor wie is de interventie?”
“Voor mij natuurlijk, Nay!”
Calum sloeg zijn arm om Linn haar middel en streek er overheen. Ondanks dat Linn duidelijk haar best deed om rustig te blijven was er wel iets aan de hand. De woorden waren daar de eerste aanwijzing toe, maar ook haar ogen stonden heel erg verbaasd.
“Wat is er net gebeurd? Wie was dat aan de telefoon?” Calum wilde ook de rest van het verhaal weten. Net als Naylene snapte hij niet waar Linn precies over had gesproken. Het was echter wel duidelijk dat ze er door aan was gedaan.
“Iemand van een bedrijf waarvoor ik een advertentie zal doen. Ik heb nu al vijf keer, echt vijf keer, iets opgestuurd en iedere keer weer vinden ze iets wat ze helemaal anders willen hebben. Ik word er echt helemaal gek van!”
“Dat is vervelend Linn. Je werkt hartstikke hard en als je daar geen erkenning voor krijgt is dat gewoon echt heel erg naar.” Naylene kon zich indenken dat ze er op een gegeven moment ook klaar was. Dan was het de tijd ook niet meer waard.
“Ja! En het blijft dus een beetje op deze manier door gaan. Het lijkt alsof corona een excuus is voor mensen om eens extra eisen te stellen die er niet eens bij horen. Om zo erg door te gaan dat het gewoon echt niet meer leuk wordt.”
Het was aan Linn te zien dat het haar veel deed. Calum deed zijn best om haar zo goed mogelijk vast te houden. Ze moest rustig uit kunnen praten. Alsnog snapte hij niet helemaal waarom ze om een interventie was begonnen.
“Is dat waarom je de interventie wil?”
Linn keek opzij en liet haar schouders wat zakken.
“Ja, nee. Ik weet gewoon niet of ik dit nog wil doen. Of ik hier nog gelukkig van wordt.” Gaf ze zachtjes aan.
“Het klinkt alsof het de laatste tijd meer van je heeft gevreten dan dat het je op heeft geleverd en dat kan soms gebeuren, maar het moet niet op die manier je leven overnemen.”
Linn legde haar hoofd op de schouder van Calum.
“Ik denk dat hetgeen is wat een beetje is gebeurd en het voelt niet goed.”
Calum vond het vervelend dat Linn zich op deze manier voelde. Hij had al wel gemerkt dat ze de afgelopen tijd druk bezig was met haar werk. Er afstand van nemen was moeilijker geworden omdat ze allemaal zoveel thuis moesten zitten.
“Het is nu natuurlijk ook wel veel. Mensen zijn grenzen vergeten door corona. En misschien ben je die zelf ook voor even kwijt geweest. Maar we gaan je helpen.” Fluisterde Calum. Hij wist ook niet wat hij op het moment kon doen, anders dan er voor Linn zijn om het gesprek te voeren. Daarvoor was het misschien niet het beste moment, maar het was beter dan het in te slikken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Op dagen als deze was het niet meer dan logisch dat er na werd gedacht over de toekomst. Het werk was iets wat Linn al langer bezighield, maar terwijl ze zich had voorbereid op een bruiloft was het pas echt ingeslagen. Zeker in combinatie met het nare telefoongesprek wat ze had gevoerd. Ze haalde er geen plezier meer uit en dat was juist het belangrijkste. Maar kon ze wel zomaar stoppen? Er waren zoveel mensen met wie ze samenwerkte, mensen die zelfs voor haar werkten. En al haar volgers zouden vast teleurgesteld zijn als ze zou aankondigen dat ze niet langer verder wilde gaan.
Toch was het niet iets wat ze van zich af kon schudden. Want de manier waarop het nu ging, was niet hoe ze het graag wilde hebben. Ze merkte maar al te goed hoeveel tijd haar werk nu van haar vroeg en wat de veeleisendheid met haar deed. En als ze terugkeek naar het retreat waar ze met Naylene was geweest, vroeg ze zich meteen af waar ze mee bezig was. Of ze niet beter iets anders kon doen.
Linn keek naar Calum en sloef haar armen om hem heen. Het was fijn om te horen dat hij achter haar stond, net als Naylene. Ze wilden haar helpen, op welke manier dan ook.
‘Ik weet gewoon niet wat ik moet doen,’ verzuchtte ze. Niet alleen nu, maar ook wat daarna zou komen. Ze had nooit gestudeerd en ondanks dat ze die mogelijkheid wel had, wist ze niet of het iets voor haar was. Ergens beangstigde het haar ontzettend om weer te leren.
‘Dat hoef je nu toch ook niet te weten?’ Naylene kwam bij hen zitten en legde haar hand op Linn haar schouder. ‘Er zijn maar vrij weinig mensen die weten wat ze moeten doen in hun leven.’
‘Jullie hebben het anders behoorlijk goed door,’ merkte Linn op, al was het niet naar bedoeld. Ze was juist blij dat de meest belangrijke mensen in haar leven iets deden waar ze gelukkig van werden. Dat ze plezier in hun werk hadden en de juiste keuzes hadden gemaakt.
‘Nauwelijks,’ zei Calum. ‘We doen allemaal maar wat. Niemand weet écht iets. Zeker niet in deze tijd.’
Linn haalde haar schouders op en keek opzij naar Naylene. Zij kon niet ontkennen dat ze echt werk had gevonden waar ze goed in was en wat ze ook nog voor een lange tijd kon blijven doen. Linn wist ook dat het misschien niet altijd haar eigen keuze was geweest, maar ze leek daarin wel gelukkig.
De vraag was of zij ooit ook zoiets zou vinden. Ze leefde al jaren op deze manier. Video’s en foto’s maken, producten promoten. Het was zo’n groot onderdeel in haar leven dat ze zich niet eens voor kon stellen wat ze dan zou doen.
‘Wat als ik nergens goed in ben?’ vroeg ze zich hardop af. ‘Ik heb nooit gestudeerd. Ik was niet heel goed in school. Wat als ik geen andere baan kan krijgen?’ Ze liet haar hoofd in haar handen zakken. ‘Ik zei toch dat ik een interventie nodig had.’
Calum wreef over haar rug. ‘Het is logisch dat je met al die vragen zit, Linnie. En op z’n tijd krijgen ze vast allemaal een antwoord. Maar misschien is het beter om je te focussen op één ding tegelijk.’
‘Cal heeft gelijk,’ stemde Naylene met hem in. ‘En voor nu klinkt het alsof je eigenlijk al weet wat de eerste stap zou moeten zijn.’
Linn knikte. Ze zou aan moeten geven dat ze niet langer op deze manier wilde werken. Haar manager zou het verder vast allemaal kunnen regelen, maar toch voelde het als een groot iets. Want door het hardop toe te geven, zou al het andere wel in werking worden gezet. Dan zou ze vanzelf weer bij de vragen komen die nog geen antwoord hadden. En ze wist niet of ze daar al klaar voor was.
Ze nam een hand van Naylene en van Calum vast en kneep er in. ‘Het is eng. Niet weten wat je wil gaan doen.’
‘Ontzettend eng,’ beaamde Calum. Dat hij het ook zo zag, maakte haar iets rustiger. Het was fijn om te weten dat anderen er ook zo over dachten, in plaats van dat het goed werd gepraat. Uiteindelijk had ze hier meer aan.
‘Wat je ook besluit, wij zullen er voor je zijn.’ Naylene legde haar andere hand ook op die van Linn. ‘Je hoeft het niet alleen te doen. En als je het graag wil, kunnen we met je meedenken. Maar alleen als jij het aangeeft.’
Linn knikte. Misschien zou het prettig zijn als ze met haar mee zouden denken over hoe ze dit het beste kon aanpakken. ‘Denken jullie dat ik iets anders kan doen? Iets dat me blij maakt, zoals bij jullie?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat het begin van de dag behoorlijk wat spanningen had gekend en ook de mensen in de groep elkaar niet altijd hadden gelegen, was dat alles weggevallen op de bruiloft zelf. Uiteindelijk waren ze voor één ding bij elkaar gekomen en dat was om de liefde tussen Michael en Crystal te vieren.
Er waren momenten geweest dat Calum zijn tranen weg had moeten slikken. Midden in een pandemie was het bijzonder dat zoiets als dit nog wel mogelijk was. Dat er mensen waren die zo van elkaar hielden, dat ze ondanks alles elkaar aan wilden tonen dat ze de rest van hun leven bij elkaar door wilden brengen.
Meerdere keren had Calum het gezicht van Linn tussen de rest van de mensen opgezocht. Zeker op het moment dat hij voor de rest had moeten praten aan de lange tafel waar ze met z’n allen hadden gegeten. De woorden die hij van te voren op had geschreven, gingen dan wel over zijn twee vrienden. De betekenis had hij echter gevonden in de liefde die hij met Linn deelde.
Nu was het al later op de avond. Alle formaliteiten, voor zover die er waren, waren achter de rug. Zelfs de eerste dans van het koppel had zojuist plaats gevonden. De dansvloer buiten was verlicht door honderden kleine lichtjes die het een perfecte omgeving maakte.
Bijna iedereen had zich bij het koppel op de dansvloer gevoegd .Zo ook Calum en Linn. Ondanks alles wat er speelde, had hij kunnen zien dat ze het een bijzondere dag had gevonden. De spanningen tussen haar en Crystal waren er niet meer. Calum wist hoeveel pijn Linn er door had gehad toen Crystal haar ineens had verteld dat ze geen bruidsmeisje meer was geweest, op haar verjaardag notabene. Wat hij aan Linn respecteerde was dat ze zich overheen had kunnen zetten en ze oprecht gelukkig leek voor het koppel. Wellicht had het gezelschap van Naylene, wie Linn haar date was, er ook aan meegeholpen.
“Ik weet dat dit niet het perfecte moment is om er over te beginnen.” Fluisterde Calum, terwijl hij met zijn duim over Linn haar rug heen ging. Hij had haar zo dicht mogelijk tegen zich aangetrokken en stapte in de maat van de muziek over de dansvloer, aangezien het langzame nummer daar om vroeg.
“Maar ik weet ook dat we er vanmorgen niet lang genoeg over hebben kunnen praten. Niet dat het nu kan. Ik wil je alleen laten weten dat het goed gaat komen en dat ik je zoveel mogelijk ga helpen om te zoeken wat je nodig hebt in je leven.” Calum kon alleen maar indenken waar Linn doorheen ging. Hij had jaren geleden een keuze moeten maken die de rest van zijn leven had veranderd. Hij was er vrij zeker van dat hij de juiste keuze had gemaakt, maar hij dacht wel eens na over het feit dat zijn leven er zo anders uit had kunnen zien.
“Dat is lief van je, Cal.” Linn leunde met haar hoofd tegen zijn schouder aan. Calum kon nog net voelen ze een klein beetje meer ontspande.
“Het was helemaal niet iets wat ik vandaag wilde delen, maar ik had het echt even helemaal gehad.”
“Er bestaat geen perfecte timing om dingen te vertellen. Er is altijd wel iets.” Calum stapte voorzichtig in het rond, hij wist dat hij niet soepel was in dit soort dansen. Het ging er echter om dat ze samen op de dansvloer konden staan.
“Als je maar weet dat je altijd bij mij terecht kunt als je iets wilt delen.” Hij hoopte dat ze ook begreep dat ze er nooit verplicht toe was. Ze had zoveel geduld met hem. Met zijn gedachten en hetgeen wat hij daar over te zeggen had. Tegenwoordig ging het wellicht beter, maar er waren nog genoeg dingen die hij niet naar haar uitsprak. Iets wat als geen andere accepteerde.

Aan de rand van de dansvloer, zat Naylene op één van de stoelen die neer waren gezet. Die ochtend nog had ze met Linn afgesproken dat werk vandaag zoveel mogelijk buiten beschouwing werd gelaten. In respect voor Linn en hetgeen wat ze op het moment doormaakte, had Naylene haar werktelefoon dan ook thuis gelaten.
Ze had zojuist al even bijgepraat met Andy. Door hetgeen wat er vorig jaar was gebeurd, was hij vriendschap niet wat hij was geweest. Helemaal niet toen Naylene zich terug had getrokken en hij niet de moeite had gedaan om haar te bereiken, zoals Linn, Calum en Ashton dat wel hadden gedaan. Het had voor haar enkele dingen in perspectief gezet. Ondanks dat ze Andy nog steeds een geweldig persoon vond, was hun hechte vriendschap die ooit was geweest over. Iets waar ze beiden vrede mee leken te hebben.
Het was Ashton die zijn haar vervolgens vergezelde. Net zoals de meeste mannen was hij gekleed in een pak, hij had het echte gecombineerd met een hoed. Wat hem een geheel eigen identiteit gaf. Iets wat Naylene typisch Ashton vond.
Naylene nam een slok van haar drinken en knikte met een glimlach naar Ashton die ondertussen dicht genoeg bij was.
“Voordat je het vraagt, ik ben niet zwanger. Ik drink cola omdat ik met Linn en Cal heb afgesproken hen naar huis te rijden.” Het vertrekken van Ashton gezicht maakte haar aan het lachen.
“Ha-ha grappig Nay. Al moet ik zeggen dat ik je haast niet herkende zonder je neus in het werk.”
Naylene wist maar al te goed dat ze die opmerking had verdiend. Het liet haar dan ook lachen. Ze was blij dat zij en Ashton ondertussen weer zo met elkaar om konden gaan.
“Ik vroeg me af of je wilde dansen?”
Naylene knikte. Ze had Linn al een paar keer naar haar zien kijken om te weten of ze het wel naar haar zin had. Dat terwijl ze het Linn juist gunde om een goede avond te hadden, zonder dat ze zich over haar moest ontfermen. Iets wat helemaal niet nodig was. Er was misschien een geschiedenis tussen haar en Crystal, maar Naylene was content met hoe alles liep en liet zich overal vooral buiten. Ze was hier vooral geweest om Linn te steunen. Als ze nog samen was geweest met Ashton was ze hier ook geweest.
Nadat Naylene haar glas weg had gezet, pakte ze Ashton zijn hand vast om mee naar de dansvloer te lopen. Ze moest toegeven dat de bruiloft en het feest perfect waren georganiseerd. Een prachtige omgeving, niet te veel mensen. Het waren de dingen die ze wel kon waarderen.
Terwijl Naylene haar armen om Ashton sloeg keek hij haar berekend aan, waardoor ze hem vragend aan keek.
“Ik heb mijn excuses aangeboden. Aan Cal bedoel ik. Ik had het nooit moeten vragen, dat weet ik nu ook.”
“Ash, chill. Het was maar een grapje.” Naylene had het hem nooit kwalijk genomen dat zijn gedachten zijn eigen gang waren gegaan. Zo was hij nou eenmaal. Ze wist zeker dat Calum zich dat ook wel kon bedenken en dat het al snel weer goed was geweest tussen die twee.
Ashton herstelde zich al snel, waardoor het onderwerp ook al snel af was gelopen.
“Ik vind het echt bijzonder dat je hier vandaag bent gekomen.”
“Natuurlijk, Linn had een date nodig.” Naylene was blij dat ze er vandaag voor haar vriendin was geweest. Niet alleen tijdjes de bruiloft, maar vooral in die tijd ervoor. Samen met Calum had ze Linn beloofd te helpen waar ze konden. Ze kon zich alleen maar indenken hoe ze zich moest voelen.
Weer keek Ashton haar aan alsof hij door had dat er iets aan de hand was.
“Niets om je zorgen over te maken, Ash.” Stelde ze hem vanzelfsprekend gerust.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Als er vandaag één ding duidelijk was geworden, was het dat Naylene en Calum er alles aan zouden doen om haar te helpen. Dat Naylene zelfs haar werktelefoon op had geofferd, om er voor te zorgen dat zij niet onnodig aan werk werd herinnerd, zei al genoeg. En ondanks dat Calum druk was geweest met zijn speech en alles wat er bij kwam kijken, had hij vaak genoeg een blik op haar geworpen om er zeker van te zijn dat het goed met haar ging. Zijn woorden tijdens hun dans bevestigden dat alleen maar.
‘Dat weet ik. En ik denk dat ik er binnenkort graag een keer over wil praten.’ Vandaag was daar niet de dag voor, dat wist iedereen. De bruiloft en het feest hadden haar juist ook afgeleid van alle vragen waar ze die ochtend mee had gezeten. Ze was ontzettend blij dat, ondanks de staat van de wereld, Michael en Crystal hun liefde konden vieren op deze manier.
Vanzelfsprekend, of in ieder geval vanzelfsprekend voor haar, waren haar gedachten ook afgegleden naar hoe het zou zijn als zij en Calum ooit een dag zoals deze zouden delen. Ze wist dat het te vroeg was om daar hardop over te spreken. Ze waren nog niet eens twee jaar bij elkaar, ze hadden nog niet eens samengewoond. Niet dat iets van die dingen ook maar een garantie was.
Toch had ze zichzelf voor het altaar zien staan, samen met Calum. Zijn woorden van vandaag, tegen haar maar ook de woorden die hij had gesproken over Michael en Crystal, hadden alleen maar bevestigd wat ze diep van binnen al lang had geweten: hij was haar toekomst.
Die gedachte had haar schouders ontspannen laten zakken. Het maakte niet uit waar ze uiteindelijk zou belanden, als het maar aan Calum zijn zijde zou zijn.
Linn keek over de schouder van Calum naar alle andere koppels op de dansvloer. Haar blik bleef hangen op één specifiek koppel, waardoor ze onbewust een kneepje in Calum zijn schouder gaf.
‘Wat is er?’ Hij probeerde zich al om te draaien, maar Linn pakte snel zijn gezicht vast om hem tegen te houden.
‘Niet kijken,’ fluisterde ze. ‘Maar Nay en Ash zijn aan het dansen.’
Op het eerste gezicht leek het misschien nietszeggend. De twee hadden vaak genoeg samen op de dansvloer gestaan, en als vrienden was het ook normaal om te dansen op een bruiloft. Echter was zowel Linn als Calum er zeker van dat tussen Naylene en Ashton nooit enkel vriendschap kon bestaan. Zeker niet nu Linn wist wat de precieze reden was dat Naylene zich zo had teruggetrokken. Haar liefde voor Ashton was niet verdwenen, en andersom was dat ook zeker het geval.
Calum schudde zijn hoofd en draaide hen met gemak om, waardoor hij zich had op Ashton en Naylene.
‘Cal!’ lachte Linn. Ze liet haar handen weer afzakken naar zijn hals. ‘Zo niet subtiel.’
‘Je kan dit niet zeggen en dan verwachten dat ik het niet wil zien, Linnie.’
Linn haalde enkel haar schouders op. Ze kon er ook niet direct tegenin gaan, maar nu wist ze zeker dat Ashton en Naylene het door zouden hebben.
‘Ze zullen er altijd goed uit zien samen,’ zei Calum, waarop Linn knikte. Er was iets aan Ashton en Naylene wat meteen klopte. Niemand twijfelde aan die twee samen. Ze zagen er altijd zo rustig uit, content. Die uitstraling hadden ze nog steeds, wat voor Linn wederom een teken was dat er nog steeds genoeg tussen hen speelde.
‘Dat gaan ze vanzelf ook wel weer inzien.’ Daar was ze van overtuigd. Ashton was niet van plan om de relatie tussen hem en Naylene volledig op te geven, wat ook betekende dat hij niet zomaar naar een ander zou gaan. En wanneer Naylene meer ruimte in haar leven zou hebben, dan had ze vast plek voor hem.

Er was een hoop waar hij over na had gedacht sinds het gesprek dat hij midden in de nacht met Naylene had gevoerd. Zoals hij aan had gegeven, had hij zijn excuses gemaakt bij Calum. Het was ontzettend bijzonder dat hij zich had gerealiseerd dat hij zijn leven met Linn wilde delen. Dat was niet iets wat Ashton mocht onderschatten, of waar hij een dom excuus moest geven om het ook maar enigszins te verklaren.
Dat was echter niet het enige waar hij lang over had gepeinsd. Naylene had hem in laten zien dat er ontzettend veel was waar hij aan kon werken op persoonlijk gebied. Hij ad gedacht dat hij al een hoop had verkend door het schrijven en uitbrengen van zijn eigen muziek, los van de band. En ondanks dat het ook zeker als een therapiesessie had gevoeld, was het niet te vergelijken met een gesprek tussen twee mensen. Vlak na hun gesprek had hij dan ook contact opgezocht met een therapeut.
En dan was er nog Naylene zelf. Hij wist dat ze goed contact had met Linn en dat zij haar echt wel in de gaten hield, maar toch had hij het gevoel dat het niet goed ging. Hij was bang dat het doorwerken tot laat in de nacht geen uitzondering was, maar eerder de regel. Dat was ook de reden dat hij Naylene nu bestudeerde.
Ze leek vandaag dan niet bezig te zijn met haar werk, maar dat betekende niet dat ze opeens het licht had gezien. Hij had altijd gedacht dat hij Naylene met gemak had kunnen lezen, maar dat was voordat ze een muur omhoog had getrokken. De realisatie dat hij dat enkel had gekund omdat ze het toe had gelaten, en dat nu niet meer deed, was pijnlijk.
‘Ik weet niet of het zo vanzelfsprekend is, Nay,’ zei hij eerlijk. Ze verzekerde hem dan wel dat het goed ging, dat er niets was waar hij zich zorgen om moest maken. Maar een deel van hem zou dat altijd blijven doen. Hij zou altijd om Naylene blijven geven, haar altijd willen helpen op de momenten dat ze ergens moeite mee had.
‘Maar je kent jezelf goed genoeg. Je ziet er moe uit, dat is alles,’ probeerde hij het luchtig te houden. Het laatste wat hij wilde, was een discussie op de dansvloer beginnen. Hij was al lang blij dat ze hier was, ondanks de geschiedenis tussen haar en Crystal.
Toch voelde het ook vreemd om hier niet samen te zijn. Ze was niet zijn date. Iets waar hij wel op had gerekend vanaf het moment dat Michael aan had gekondigd dat hij zou gaan trouwen. Maar in plaats van hem en Naylene waren het Calum en Linn en Luke en Sierra die als koppels op de dansvloer stonden.
Zijn ogen vielen op het eerste koppel en daarmee keek hij Calum recht aan. Calum keek betrapt weg en draaide hem en Linn om. Niet dat dat veel leek te helpen, want daardoor keek hij Linn aan. Ze glimlachte en stak haar hand op, wat Ashton alleen maar duidelijk maakte dat ze in de gaten werden gehouden.
‘Cal en Linn zijn heel onopvallend naar ons aan het staren,’ liet Ashton haar weten. Hij zag niet precies in waarom. Dat ze niet meer bij elkaar waren, betekende niet dat ze niet konden genieten van een dans samen.
‘Natuurlijk doen ze dat,’ zei Naylene lachend. ‘Linn en haar romantische hoofd.’
‘Cal staart anders net zo erg.’ Ashton wist niet of het hoopvol gestaar was. Ondertussen was het vrij duidelijk wat Naylene vond van hun relatie. Ze had geen spijt, maar het was iets wat nu in het verleden was. Dat hij daar andere gedachten over had, deed er niet toe. En wat Linn en Calum dachten, al helemaal niet.
‘Misschien is het dan de bruiloft zelf,’ opperde Naylene. ‘De sfeer werkt altijd aanstekend.’
‘Want jij bent naar zoveel bruiloften geweest,’ zei Ashton sarcastisch.
‘Er wordt altijd geflirt op bruiloften,’ antwoordde ze onverschillig.
‘Naylene Kimbell, ben je met mij aan het flirten?’ vroeg hij grijnzend, wetend dat dat totaal niet was wat er nu gebeurde.
‘Absoluut niet,’ grinnikte ze. ‘Maar ik vind de hoed wel leuk.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Waar de meeste mensen een grote waarde hechtte aan het vieren van verjaardagen, deed Naylene dat niet. Voor haar was het een dag als geen ander. Zelfs als die verjaardag voor de meeste mensen als een grote mijlpaal werd gezien. Dat ze vandaag dertig jaar was geworden, liet haar niets anders voelen dan dat ze de dag ervoor had gedaan.
Daarom was ze ook dankbaar geweest dat ze de ochtend op haar eigen manier in had kunnen richten. Al was het voor Naylene ook te verwachten geweest dat er mensen waren die deze dag niet zomaar aan zich voorbij hadden laten gaan. De persoon van wie ze het meeste had verwacht dat ze vandaag nog wel zou bellen, had zojuist voor haar deur gestaan.
Linn was juist iemand die gek was op dagen zoals deze. Van ieder ander had Naylene het vervelend gevonden, maar van Linn vond ze het alleen maar prettig dat ze er op had gestaan dat deze dag gewoon werd gevierd. Hoewel ze het een paar dagen geleden er wel even over hadden gesproken en Naylene aan had gegeven dat ze nog wel zouden zien wat ze zou gaan doen, had ze wel geweten dat Linn er ineens zou zijn. Dat terwijl ze een dag in haar eentje in huis ook niet erg had gevonden.
Met een dikke knuffel had Linn, Naylene begroet en natuurlijk waren er ook de nodige felicitaties geweest. Op het moment dat Naylene haar vriendin iets drinken aan had willen brengen, was het duidelijk geworden dat Linn hele andere plannen had gehad.
Gelukkig hadden de plannen er niet voor gezorgd dat Naylene zich totaal om had moeten kijken. De wereld was er misschien nog niet helemaal klaar voor, maar ergens was ze wel bang geweest dat Linn toch ineens een groot feest voor had georganiseerd. Gelukkig was ze op een maandag jarig, de minste ideale dag om een groot feest te geven. Daarbij kende Linn haar wel.
Toch zaten ze nu beiden in de auto en had Naylene geen idee waar ze precies naar toe gingen. De honden mochten mee en dat was al een grote opluchting.
“Chill Nay.” Bracht Linn lachend uit. “Denk je echt dat ik je meeneem naar een zaal vol met mensen die dan vervolgens happy birthday schreeuwen. Ik weet dat je daar niet van houdt.” Linn leek haar gedachten een beetje te kunnen raden.
“Met jou weet je het nooit.” Zei Naylene lachend. Soms kon Linn over de top gaan, zonder dat ze het echt zelf door had. Al wist Naylene ook wel dat ze het goed bedoelde. Daarbij had ze ondertussen wel geleerd dat de rijkdom niet altijd zat in de hoeveelheid, maar wel om de kwaliteit. Naylene hoopte dan ook dat ze enkel de dag door zou gaan brengen met Linn en Calum. Wellicht Ashton.
“Ik weet wie het zegt.” Lachte Linn haar woorden weg.
Naylene was blij dat Linn een beetje rustiger leek te zijn dan enkele maanden geleden. Ze had misschien nog niet precies gevonden wat ze wilde doen, ze had echter wel wat afstand gedaan van social media en had juist veel tijd doorgebracht met Calum. Dat leek haar veel goeds te doen.
“Hey Linn.” Zei Naylene na een tijdje in stilte naar de radio te hebben geluisterd.
Linn humde naast haar, ten teken dat ze luisterde. Ze lette echter goed op de weg. Ondertussen leek het haast alsof ze terug naar het huis van Linn reden.
“Ik zat na te denken. Ik wil denk ik mijn woonkamer anders inrichten, maar ik weet zelf niet waar ik moet beginnen en ik heb er ook niet echt de tijd voor.” Naylene had er al wel een tijdje over nagedacht. Helemaal nu ze veel thuis werkte.
“En ik denk dat ik een aparte kamer wil om te werken.” Die had ze bij Ashton thuis gehad en dat ze prettig gevonden. Nu lag er overal en nergens papier en dat zorgde soms voor een rommelig hoofd.
“En nou, ik vroeg me af of je er misschien mee kon helpen. Ik betaal je er voor, natuurlijk.” De afgelopen tijd waren er verschillende beroepen langs gekomen en Linn was wel enthousiast geweest over interieur styliste. Iets wat Naylene zeker bij haar
“Meen je dat?” Vroeg Linn. “Je hoeft dit echt niet te zeggen omdat je het vervelend vindt wat er allemaal aan de hand is.”
Naylene schudde haar hoofd. “Dat zou ik nooit doen Linn. Ik heb het echt nodig en ik vertrouw je er in dat je iets kiest wat bij mij past. Ik heb er zelf echt geen tijd voor en ook geen geduld. En jij hebt er meer oog voor.”
“Het lijkt me heel erg leuk om te doen. Dan kan ik kijken of ik daar iets mee wil doen.”
Naylene knikte, daar ging het ook wel een beetje op. Natuurlijk zou ze het niet zomaar vragen als het niet nodig was, maar ze vond het alleen maar fijn dat ze Linn er mee zou kunnen helpen. Uiteindelijk hoefde dit niet hetgeen te zijn wat ze echt wilde doen, maar ze kon het op deze manier wel uitproberen.
“Maar daar hebben we het later wel over. Want je bent vandaag jarig!”
Naylene maakte een ongemakkelijk geluidje. Ze kon zich niet voorstellen dat er mensen waren die het echt fijn vonden om de hele dag in de aandacht van de belangstelling te staan. Vroeger had ze de feesten die haar moeder organiseerden al vreselijk. Niet dat het toen om iets anders was gegaan dan pronken met hoe hun leven er uit zag.
“Dat wil ik alleen accepteren als er bij je thuis taart staat te wachten.” Naylene probeerde een beetje te peilen waar ze naar toe gingen, omdat Linn dat niet had verteld.
“Er staat van alles te wachten! Denk je dat ik je zonder goed eten zou laten vandaag.”
Linn keek even opzij. “Oh je bent zo sneaky!” Bracht ze uit toen leek te begrijpen wat Naylene net had gedaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De eerste paar weken zonder haar werk hadden vreemd aangevoeld. Leeg, zelfs. Voor het eerst was ze niet meer dagelijks bezig met het plaatsen van foto’s, reels en tiktoks. Ze hoefde geen opnames meer te maken en ieder aanbod dat op de tafel kwam, werd vriendelijk geweigerd door haar management, zolang zij nog aanwezig waren in ieder geval.
Het aankondigen van zoiets groot was niet gemakkelijk geweest, maar Naylene en Calum waren er beide op hun eigen manier voor haar geweest. Dat maakte dat haar dagen langzaam weer andere invullingen hadden gekregen. Ze bracht meer tijd door bij Calum, waar ze voornamelijk in de tuin genoot van zijn zwembad. Dat ze haar eigen zwembad had, vergat ze maar al te graag als het betekende dat ze bij Calum kon zijn.
Ze probeerde Naylene zo nu en dan op te zoeken, zodat ze haar weg kon trekken bij haar laptop. Iets wat Naylene wel leek te willen doen voor haar, waarschijnlijk omdat het onderwerp werk nog een beetje gevoelig lag.
En juist omdat Naylene de laatste tijd zo goed voor haar had gezorgd, verdiende ze een fijne dag voor haar 30e verjaardag. Hoe graag Linn ook een groot feest had willen plannen – als ze Covid even vergaten – had ze ook geweten dat het niet iets was waar haar vriendin op zat te wachten. Een rustige middag met vrienden, en honden, was beter.
En veel eten, dat mocht ze niet vergeten.
Naylene had echter al door wat ze voor deze dag had gepland. Iets wat ze slim had gedaan.
‘Ik kan ook nooit iets geheim houden voor jou,’ klaagde Linn, terwijl ze haar straat in reed.
‘Misschien moet je een advocaat nemen.’
‘Jíj bent mijn advocaat, Nay! Ik had niet verwacht dat je je tegen me zou keren.’
Linn parkeerde op haar oprit, waar de auto’s van Calum en Ashton stonden. Waarom ze niet met één auto waren gekomen, wist Linn niet. Misschien wilde Ashton nog een vluchtroute hebben, als hij en Naylene opeens niet meer door een deur zouden kunnen.
Naylene liet de honden uit de auto. Heel even keek ze naar de andere auto’s en was Linn bang dat ze zou vragen naar Ashton, en dat het geen goed idee was geweest om Ashton uit te nodigen. In plaats daarvan vroeg Naylene: ‘Is Duke ook mee?’
‘Natuurlijk!’ Met een piepje gaf haar auto aan dat hij op slot was. ‘Anders is het geen echte verjaardag.’
Ze liep naar de voordeur en maakte die open voor Naylene, zodat ze eerst naar binnen kon. Het was dan wel geen verrassing wie er op haar zaten te wachten, maar Linn had haar best gedaan om het huis te versieren. Zo zou het in ieder geval nog een beetje feestelijk voelen.
‘Is dat de jarige?’ hoorde ze Calum al roepen, gevolgd door de lichte pootjes van Duke. Calum ontving Naylene met een uitgebreide knuffel. Ashton was ondertussen ook de in de gang, maar was door zijn knieën gezakt om Watts en Freckles te begroeten.
Het was Calum zijn idee geweest om Ashton er ook bij te betrekken. Nu er wat tijd over alles heen was gegaan, en hoe de twee met elkaar om gingen in de afgelopen maanden, had het hem een goed idee geleken om Ashton ook uit te nodige. Hij had ingeschat dat Naylene het zou waarderen.
‘Ik hoop niet dat Linn alle credits voor het organiseren heeft opgeëist. Wij hebben ook geholpen,’ zei Calum, terwijl hij Naylene losliet.
‘Oh, jawel. Jullie hebben nauwelijks iets gedaan. Jullie waren zelfs te laat om te helpen met versieren!’
‘Alleen maar omdat jij al begon zonder ons,’ mengde Ashton zich in de discussie, waarna hij zich op Naylene richtte en haar ook een knuffel gaf.
Calum ging op zijn beurt op de grond zitten om de labrador en de dalmatiër uitgebreid te begroeten.
‘Omdat ik wist dat jullie te laat zouden komen, dus ik moest wel in mijn eentje beginnen. Anders kreeg ik het niet op tijd af,’ wees Linn hem terecht, al waren het allemaal maar plagerijen. Ze had het ontzettend leuk gevonden om samen met Calum en Ashton deze dag te plannen. Ze hadden allebei waardevolle ideeën gehad.
‘En we mochten Nay niet ophalen van jou. Nee he, Wattsie? Linnie wilde alles zelf doen,’ zei Calum, terwijl hij de hond achter zijn oren kriebelde.
Linn schudde enkel haar hoofd en liep langs de drie heen naar de keuken, zodat ze de taart alvast klaar kon maken. Die had ze immers aan Naylene beloofd.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Hoewel het voor Naylene niet nodig was geweest om haar verjaardag te vieren, verwarmde het haar hart toen ze hoorde hoe Linn haar best voor had gedaan. Gezien de pandemie kon nog lang niet alles, maar hetgeen wat ze had geregeld was voor altijd voldoende geweest.
“Ik denk dat het iets met de honden te maken heeft, Cal.” Calum keek op naar Naylene maar bleef met de twee honden knuffelen. “Als jij ons op was komen halen waren we hier over een uur nog niet geweest, omdat ik jullie knuffeltijd niet mag onderbreken.”
“Geef me eens ongelijk! Ze moeten wel weten dat hun uncle Cal van zou houdt.” De honden waren gek op hem, waarin Naylene ze geen ongelijk gaf. Calum had altijd de tijd om ze uitgebreid de aandacht te geven.
Duke was ondertussen aan komen lopen. Freckles probeerde hem uit te dagen. De oude man, zoals Calum hem wel eens noemde, hobbelde snel naar Naylene toe. Met gemak pakte ze hem van de grond af. Hoewel het normaal wel goed ging, zat er nu zoveel energie in Freckles dat ze Duke even wilde beschermen.
Met Duke in haar armen wilde Naylene achter Linn de keuken in lopen, om de hond zo wat rust te gunnen. “Soms zou ik willen dat ik Freckles en Watts zo nog op kon tillen. Ja, dat was veel makkelijker geweest he. Ja.” Zei ze tussen de likken die ze van Duke kreeg door.
Ashton hield haar echter tegen, waardoor ze niet de keuken in kwam.
“Is de keuken verboden terrein?”
“Ik denk het even wel. Kom we gaan naar buiten.” Naylene merkte dat Ashton uit gewoonte zijn hand op haar onderrug legde om haar in de juiste richting te begeleiden.
“Ik hoop dat je het niet erg vond dat ik er ben. Cal vroeg me en het leek me leuk om samen de dag door te brengen.”
Naylene schudde haar hoofd. “Nee helemaal niet. Ik vind het alleen maar prettig. Al had het echt niet gehoeven, niets van dit alles.”
“Jongens. Kan één van jullie de deur even openen?” Naylene draaide om naar Linn die voor de schuifdeuren stond, met een taart in haar handen. Voordat Ashton zich om kon draaien, was het Naylene die haar vriendin ten hulp schoot. Ze zette Duke weer op de grond om de deur te openen.
“Wow Linn die taart is echt prachtig.”
“Ja he? Ik heb een nieuw bakkerijtje hier in de buurt gevonden. De mensen zijn er zo lief! Toen ik vertelde dat je jarig was hebben ze zelfs aangeboden dat we er een keer een high tea konden doen en dat je dan korting krijgt.” Naylene wist niet hoe Linn het voor elkaar kreeg, want ze wist zeker dat niet iedere klant dit soort behandelingen kreeg. Toch kreeg Linn het voor elkaar om iedereen om haar vingers te winden, zonder daar iets voor te doen.
“Dan moeten we dat een keer doen.” Iets wat Naylene niet oversloeg was kansen om goed te eten. Hoewel ze de taart nog niet had geproefd zag het er echt heerlijk uit.
“Mag ik nu wel in de keuken? Dan help ik je even met de bordjes.” Ze knikte in de richting van de keuken waar al van alles klaar stond. Naylene kon zelfs de geur van koffie al ruiken.
“Van wie mocht je de keuken niet in.”
“Ashton.”
Linn haalde haar schouders op. “Of je de taart net zeg of twee minuten eerder, dat maakt toch niet uit.”
“Jij zei...!” begon Ashton, waarop Linn al haar hoofd schudde en naar binnen loop. Duidelijk geen zin in een discussie die toch nergens op sloeg.
“Wat voor taart is het?” Vroeg Naylene nieuwsgierig.
“Lemon poppy seeds.”
“Klinkt goed.” Naylene pakte twee van de kopjes die ondertussen vol waren gestroomd met koffie onder het apparaat vandaan. Van buiten klonk ondertussen het geblaf van Freckles, die Ashton had gevonden en hem begon te uitdagen.
“Dankjewel dat je dit voor mij hebt geregeld.” Ze vond het bijzonder dat Linn toch van alles voor haar had gedaan. Er hingen ballonen buiten. De tafels waren mooi aangekleed. Naylene zag zelfs wat snacks uit Australië in de keuken liggen. Daarvoor wilde ze Linn toch even een knuffel geven.
Het geblaf buiten werd alleen nog maar meer en meer. Het duurde niet lang voordat er een grote plons te horen was. Even dacht Naylene dat Ashton in het water was gevallen omdat Freckles met zo’n kracht tegen hem aan was gesprongen. Toen ze omkeek was het echter Freckles die zelf in het water lag.
“Naylene!”
“Wat?!”
“Je hond is in het water gesprongen!” Alsof ze dat zelf nog niet had gezien.
“Wiens schuld is dat?” Naylene liep met de koppen naar buiten en zette die bij de taart op de tafel. Freckles lag inderdaad in het water en spartelde wat. Hij kon echter prima zwemmen. Het zwembad van Linn was echter niet heel handig om weer uit te komen.
“Ik was alleen maar met hem aan het spelen! Ik dacht dat hij me had gemist.”
Eenmaal bij het zwembad, knielde Naylene bij de rand. Ze lokte Freckles met wat geluidjes.
“Hij heeft je ook gemist, daarom dat hij juist zo enthousiast is.”
“Waarom springt hij dan in het water?”
“Weet ik veel Ash! Freckles is a child of divorce, hij doet nou eenmaal dingen voor aandacht.” Er waren wel meerdere momenten geweest waarop Naylene door had gehad dat Freckles toch meer werk was geweest dan Watts.
Naylene kreeg de halsband van Freckles te pakken en trok hem iets omhoog, waardoor hij zijn poten op de rand van het zwembad kon zetten. Zo kon hij zichzelf omhoog trekken. De hond was zo strek geworden de afgelopen maanden. Zelfs Naylene was er van onder de indrukken.
“Het was niet mijn bedoeling om je geïrriteerd te maken…” Ergens had Naylene wel medelijden met Ashton. Hij had het goed bedoeld en natuurlijk was het meteen weer mis gegaan. Die pech leek hij nog wel eens te hebben.
“Ik ben niet geïrriteerd en jij kan er niets aan doen. Freckles is having a very ruff time.”
Calum, die Watts goed vast had gehouden aan zijn halsband zodat hij Freckles niet had kunnen volgen moest lachen om de woordgrap die Naylene had gemaakt. Ashton leek er echter niet veel van te snappen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
-De omgang tussen Ashton en Naylene leek onbedoeld soms moeilijker te gaan dan Ashton voor ogen had. Hoe soepel het was gegaan toen ze een relatie hadden gehad, hoe stroef het nu ging. Misschien kwam het omdat geen van hen precies wist hoe ze zich moesten gedragen zonder de romantische connectie tussen hen. Ashton wist dat het voor hem wel het geval was. Ondanks dat hij wel vrienden was geweest met Naylene, hadden er bij hem altijd al gevoelens gezeten.
Hij wist niet wat hij moest doen nu die er niet zaten – of in ieder geval nu hij deed alsof ze er niet zaten.
Dit soort dagen waren iets makkelijker, omdat Calum en Linn er ook bij waren. En dat niet alleen: ook de honden waren mee. Iets waarvan Ashton had verwacht dat het een goede toevoeging was geweest. Maar binnen een paar seconden was Freckles in het zwembad van Linn gesprongen en wist Ashton niet wat hij moest doen.
Naylene had het voor elkaar gekregen om de dalmatiër uit het water te krijgen. Hij schudde zich meteen uit. Verward keek Ashton van Naylene naar Calum, die aan het lachen waren om de status van de hond. Dat terwijl hij zich afvroeg wat er grappig was een getraumatiseerde hond omdat zijn baasjes uit elkaar waren gegaan.
‘Moet hij naar hondentherapie? Is dat een ding, hondentherapie?’
‘Het was een grapje, bro,’ zei Calum, al snapte Ashton het nog steeds niet helemaal. Hij besloot het maar te laten. Dat was soms beter met Naylene en Calum.
‘Wie wil er taart?!’ riep Linn. Ze wachtte het antwoord niet af en ging al in de weer met een groot mes, zodat ze vier stukken kon afsnijden.
Naylene liet Freckles los. Hij leek nog wel geschrokken te zijn door wat er was gebeurd, met name het feit dat hij niet zomaar uit het zwembad het kunnen zijn, want hij liep stilletjes achter haar aan. Calum liet op zijn beurt Watts los.
Terwijl hij wachtte op een stuk taart probeerde hij niet teveel na te denken over hoe anders deze dag had kunnen zijn als hij en Naylene nog steeds bij elkaar zouden zijn. Het probleem was dat hij nooit goed was geweest in het remmen van zijn gedachten. Ook nu niet, terwijl hij toekeek hoe Linn een groot stuk van de taart op het bordje van Naylene legde.
Ze hadden de hele dag samen kunnen besteden, als dat was wat Naylene graag had gewild. Natuurlijk had Linn het ook goed geregeld. Maar als ze nog steeds een relatie hadden gehad, zou het vast anders zijn gegaan.
‘Ash?’
Linn zwaaide voor zijn gezicht met het taartmes nog in haar handen, waardoor hij geschrokken en stap naar achteren zette.
‘Don’t do that!’ Hij gebaarde naar het mes. ‘Je lijkt wel een psycho.’
‘Dus dat is een nee voor de taart?’ vroeg Linn lachend.
‘Natuurlijk wil ik wel taart!’ Hij moest zich inhouden om het mes niet uit Linn haar handen te pakken en zelf een stuk af te snijden.
Naylene en Calum hadden ondertussen al plaatsgenomen aan de zorgvuldig gedekte tafel. Iets wat hij en Linn gemeen hadden was dat ze nooit iets voor de helft deden. Zelfs het ingetogen feestje wat ze voor Naylene had geregeld, voldeed aan alle eisen en was tot in de puntjes geregeld.
Ashton nam plaats tegenover Naylene. Hij gniffelde toen een plotselinge herinnering in hem op kwam. Twee jaar geleden, in Seoul, had Calum er alles aan gedaan om niet tegenover Linn te zitten. Ashton zelf had toen nauwelijks in de gaten gehad wat zich er precies af had gespeeld. Achteraf was het duidelijk: hij had toen al met zijn gevoelens voor Linn in de knoop gezeten.
‘Wat is er zo grappig?’ vroeg Calum.
‘Binnenpretje.’ Het leek hem beter om Calum er niet aan te herinneren hoe het toen was gegaan. ‘Wat minder grappig is, is dat je vriendin een psycho is en ze me bijna probeerde te vermoorden.’
‘Oh, Ash. Als ik het echt zou proberen, dan zou je er niet zijn,’ stelde Linn hem gerust met een klopje op zijn schouder, waarna ze naast hem kwam zitten.
‘Hoor je dit?!’ vroeg Ashton aan Calum en Naylene. ‘Ze heeft een plan.’
‘Als ik een plan zou hebben, zou je het niet door hebben.’ Met een tevreden glimlach prikte Linn een stuk taart aan haar vork. Ze stak hem uit naar de rest.
‘We moeten proosten op Nay.’
‘Met taart?’ vroeg Naylene lachend.
‘We hebben alcoholvrije wijn voor later en nee,’ Linn draaide zich naar Ashton, ‘ik ben niet zwanger.’
‘Jullie hebben het haar verteld?!’ Ashton keek beledigd naar de twee tegenover hem. ‘Niet cool.’
‘Ik vond het wel grappig.’ Linn haalde haar schouders op. ‘Hoe dan ook, prik een stukje taart aan jullie vork. Dan kunnen we proosten op de coolste vrouw ooit.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Men riep altijd dat met leeftijd ook wijsheid kwam .Naylene wist echter niet of dat ook voor haar zo was. Hoewel ze dertig was geworden en enorm had genoten van haar dag met haar vrienden, was het haar ook duidelijk geworden dat er in feite niet veel was veranderd.
Als ze echt verstandiger was geworden dan had ze zichzelf niet in deze situatie bevonden. Met haar twee beste vrienden tegenover zich, die er op aan had gedrongen dat ze met haar hadden moeten praten. De manier waarop ze het hadden gebracht was het haar wel duidelijk geworden dat ze niet kwamen kletsen over iets leuks.
“Jullie hoeven er niet omheen te draaien.” Als Naylene ergens een hekel aan had was dat mensen haar gevoelens wilden besparen door ergens om heen te praten. Vaak was dat nog pijnvoller dan botte waarheid te horen. Daar kon ze zich nog bij neerleggen.
Hoewel Calum met Linn af had gesproken dit samen met Naylene te bespreken, maakte het er niet makkelijker op. Ze wisten beiden niet wat ze uit zouden lokken bij hun vriendin. Calum wist dan wel niet het hele verhaal. Dat het niet goed ging met Naylene was echter wel duidelijk. Iets wat hij ook bij Ashton zag. Soms hoopte hij er op dat ze alles achter zich konden laten en elkaar weer gelukkig konden maken. Voor hem was het duidelijk: dat was de enige manier waarop ze weer volledig van hun levens konden genieten.
“We zien dat het niet goed met je gaat, Nay.” Linn draaide er zeker niet omheen. Iets waar Calum respect voor had. Ze hadden wel besproken wat ze aan wilden kaarten. Naylene haar werk was daar zeker een onderdeel van. Voor Calum was het echter belangrijker dat Naylene ook onder ogen zag hoe ze met Ashton om ging.
Met haar verjaardag was het hem duidelijk geworden. Er zaten nog genoeg gevoelens. Daarom dat Naylene soms botter uit de hoek kon komen dan ze gepland had. Ze probeerde Ashton bewust op een afstand te houden. Ter bescherming. Een kind dat nooit zonder zijwieltjes zou proberen te fietsen zou echter nooit weten of hij wel echt vooruit kon komen.
Naylene wachtte duidelijk op een uitleg van de woorden die Linn uit had gesproken.
“Je bent heel erg veel met je werk bezig.”
Naylene knikte, ten teken dat ze daar zelf ook bewust van was. Calum wist niet zo goed wat ze daar mee moesten. Bewustwording was de eerste stap, maar zag ze dan zelf niet in dat ze er iets aan moest veranderen? Het leek hem niet zo te zijn.
“Dat is het niet alleen.” Vervolgde Calum dan ook. Hij wilde Naylene niet in een hoek drijven. Hij en Linn hadden de angst al uitgesproken dat Naylene hen ook weer van zich af zou drukken. Dat feit hadden ze moeten riskeren. Alleen op die manier zou Naylene haar ogen kunnen openen en het tij misschien kunnen kijken.
“Ik weet dat je een vreselijk tijd achter de rug hebt. Dat je ons een hele tijd niet hebt willen spreken. Maar ik merk dat je daardoor de muren weer heel erg hoog hebt opgetrokken.” Calum herkende het maar al te goed. Het was iets waar hij zelf ook goed in was.
“Cal…” Mompelde Naylene, duidelijk niet blij met de woorden.
“Ik maak geen verwijten. Ik wil alleen hetgeen op tafel leggen wat er duidelijk is. Er hoeft nu niets mee te gebeuren Nay, maar Linn en ik krijgen het idee dat je het zelf misschien niet eens door hebt.” Naylene leek het op sommige momenten zonder moeite te doen. Alsof ze al jaren zo door het leven ging. Wellicht deed dat ze dat ook al wel, maar niet op deze manier.
Linn leunde wat naar voren om Naylene haar handen vast te pakken. Naylene zelf wist niet eens wat ze met alle informatie moest doen. Het was niet alsof het uit de lucht kwam vallen. Ergens was ze zich er wel bewust van geweest. Ver weg. Het betekende echter niet dat ze er iets mee wilde doen.
“Je bent jezelf kapot aan het maken door zoveel te werken. Je bent al zo succesvol, je hebt zoveel bereikt. Je hoeft jezelf niet elke dag te bewijzen. Niet op deze manier. Niet door jezelf alleen maar daar voor te geven.”
Naylene schudde haar hoofd. In haar hoofd was dat het niet. “Ik doe het graag. Ik wil verder komen. Ik vind het fijn om mijn tijd te gebruiken voor het werk.”
“Dat is het nou precies.” Calum keek naar Linn, die vervolgens knikte.
“We denken dat je je werk gebruikt omdat de rest weg te stoppen. En nogmaals het is geen verwijt. Je hoeft er echt niet vandaag op morgen mee te stoppen. Dat vragen we niet van je. Maar we willen wel dat je er over nadenkt.”
Naylene wist niet echt wat ze met de woorden moest. Moest ze zich aangevallen voelen? Dat was een beetje hoe het overkwam. Ineens werd ze met haar neus op de feiten gedrukt die ze liever niet eens wilde zien. Ze wist niet eens wat ze er van moest vinden. Linn en Calum bedoelden het vast goed. Dat kon ze ook wel aan haar vrienden zien. Ze was blij dat ze twee mensen in haar leven had die zo eerlijk met haar konden zijn. Dat was precies waar al haar andere vriendschappen waren gestrand. Enkele maanden geleden nog met Andy.
Eerlijkheid was het belangrijkste. En soms was het ook het meest kutte om te horen.
“En dan is er nog Ashton.”
“Wat is er met Ashton?”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Wellicht was het meest moeilijke wel om iemand aan te spreken waar je veel om gaf, juist omdat je hen kende en al enigszins kon voorspellen wat de reactie zou zijn. Linn wist dat het gesprek met Naylene lastig zou worden, ook al deden ze het met z’n tweetjes. Uiteindelijk zou Naylene vast blij zijn met hun eerlijkheid, maar op het moment zou het ook heel goed verkeerd kunnen vallen.
Het was al duidelijk dat hun opmerkingen rondom werk niet gehoord werden. Of tenminste, ze kregen niet een duidelijke reactie terug. Dat hoefde natuurlijk ook niet meteen. Misschien wilde ze de woorden even laten bezinken, wat ook mocht. Nu had Calum had gesprek echter al naar Ashton gestuurd en dat was misschien nog wel een moeilijker onderwerp.
Linn haalde diep adem, wetende dat zij nu beter het woord kon nemen. Anders zou Calum tussen Ashton en Naylene komen te staan en dat wilden ze voorkomen. Natuurlijk waren de twee volwassen genoeg om dat niet te laten gebeuren, maar voor de zekerheid was het nu aan Linn om Naylene duidelijk te maken dat er iets moest veranderen aan de manier waarop zij en Ashton met elkaar omging.
‘De manier waarop je omgaat met Ashton is niet oké, Nay.’ Het was iets wat Ashton waarschijnlijk zelf niet zou zeggen, maar zowel Linn als Calum waren het er over eens. Er zaten nog zoveel gevoelens tussen de twee en op dit moment was Naylene erg onvoorspelbaar. Het ene moment leken de twee weer goede vrienden te zijn, op het andere moment kwamen haar woorden er snauwerig uit en leek het alsof Ashton op eieren liep. Voor een keer was dat niet erg, maar Linn en Calum wilden voorkomen dat Ashton teveel rekening ging houden met haar gevoelens en nauwelijks met de zijne.
‘Wat?’ Naylene keek hen met opgetrokken wenkbrauwen aan en haar toon was enigszins verdedigend, wat Linn ook wel kon begrijpen. Aan de andere kant gaf Naylene wel de ruimte om door te praten, wat maakte dat ze ook nieuwsgierig was.
Linn legde haar handen op de tafel en staarde naar haar gelakte nagels terwijl ze nadacht over de juiste woorden. ‘Ashton probeert heel erg rekening met jou te houden. Hij uit het misschien niet, maar hij wil je graag in zijn leven behouden. Op welke manier dan ook.’
‘Dat wil ik ook.’
‘Dat weten we,’ zei Calum. ‘En dat zien we ook.’
Linn knikte. Het was niet dat ze Ashton aan het wegjagen was. Maar tegelijkertijd hield ze hem ook niet dichtbij zich. Het leek alsof ze een duw-en-trek spelletje aan het spelen was met hem. En Ashton liet het allemaal gebeuren, juist omdat hij zo graag bij Naylene in de buurt wilde blijven.
‘Het is alleen niet helemaal duidelijk op welke manier het kan,’ gaf Linn voorzichtig aan. ‘Het is overduidelijk dat Ashton niet over jou heen is. Dat ligt ook niet bij jou, want het is zijn eigen keuze hoe hij daar mee om gaat. Als hij er voor kiest om vrienden te blijven, zelfs als die gevoelens aanwezig zijn, dan is dat zijn stukje en daar moet hij mee dealen.’
Ze konden Naylene ook niet verantwoordelijk maken voor de gevoelens van Ashton. Dat zou niet netjes zijn. Ze konden haar echter wel verantwoordelijk maken voor die van haar. Ze moest zich in ieder geval bewust zijn van dat ze Ashton nu aan een lijntje hield en dat het oneerlijk was om hem de ene keer naar haar toe te trekken, maar de andere keer weer van haar af te duwen. Dat was iets wat niemand verdiende.
‘We denken ook niet dat je het heel bewust doet,’ gaf Calum aan. ‘Maar daarom willen we je het juist vertellen. Zodat ook jij ziet wat er aan de hand is. Voordat het misschien te laat is.’
‘Het laatste dat iemand van ons wil is dat Ash zich voorgoed terug gaat trekken,’ vulde Linn hem aan. Als het op een gegeven moment klaar zou zijn voor Ashton, dan zou het niet gemakkelijk zijn om hem nog op andere gedachten te brengen. En er zou zo’n moment kunnen komen. Daar wilden ze Naylene, maar ook Ashton, voor behouden.
Linn legde haar handen weer op haar schoot. Ze voelde hoe Calum meteen één van haar handen vastnam. Vanzelfsprekend liet ze haar vingers tussen die van hem glijden, terwijl ze met een gespannen blik naar Naylene keek. Ze was niet echt bang voor haar reactie, maar op dit moment kon ze hem niet goed peilen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een goede vriendschap hield niet enkel in dat je er voor elkaar was op de goede momenten. Het werd juist getekend door de momenten dat het minder met iemand ging. Vrienden hoefden elkaar niet met fluwelen handschoenen aan te pakken, ze konden juist eerlijk met elkaar zijn. Zelfs als die eerlijkheid hard aan kwam.
Naylene snapte maar al te goed in wat voor situatie dit Calum moest brengen. Hoewel hij al jaren vrienden was met Ashton, was hij ook heel snel bevriend geraakt met haar. De twee lagen elkaar op zoveel vlakken, juist omdat ze zo hetzelfde konden kijken naar de wereld. Toch was hij nooit iemand die ergens tussen in zou staan, daarvoor gaf hij te veel om hen beiden.
Dat terwijl Linn en Ashton elkaar soms totaal niet hadden gelegen. Ook zij leken te veel op elkaar. Iets wat in hun geval geen gelukkige combinatie was. Ondanks alles was het Linn die Ashton nu ook leek te willen beschermen tegen onnodig leed.
Naylene had Ashton nooit pijn willen veroorzaken, op welke manier dan ook. Ze dag vaak genoeg terug hoe alles was gelopen. Zonder enige uitleg had ze Ashton uit haar leven geschreven. Daar had hij helemaal geen in zeg in gehad. Dat hij nu überhaupt nog in haar leven wilde zijn was een wonder te noemen.
Tot nu toe had ze echter niet gedacht dat ze Ashton zo slecht behandelde. In ieder geval niet op de manier waarop Linn en Calum aan hadden gegeven. Ze gingen met elkaar om. Naylene probeerde wel gewoon met hem te praten. Als ze er nu zo aan terug dacht was de manier waarop ze op haar verjaardag tegen hem had gesproken niet het meest nette geweest.
“Ik heb er helemaal niet over nagedacht. Niet op deze manier in ieder geval.” Ergens was Naylene al lang blij dat het niet meer over haar werk ging. Ergens snapte ze wel waar haar vrienden vandaan kwamen, maar het was niet iets wat ze kon veranderen. De manier waarop ze met Ashton om ging, leek haar wat makkelijker te beïnvloeden.
Naylene keek naar de honden. Watts lag, zoals ondertussen gebruikelijk was, met zijn kop op haar schoot. Freckles was naast Calum gaan zitten, die afwezig achter zijn oren aan het krabben was.
“Ik ben niet heel erg netjes tegen hem geweest op mijn verjaardag of wel?” vroeg Naylene. Calum schudde zijn hoofd.
“Daarom dat Freckles zich tegen het einde van de avond weer meer begon te misdragen.” Freckles was ineens heel erg onrust geworden. Hij had gemerkt dat er spanning had gezeten.
“Jullie altijd met die honden.” Zei Linn lachend, het was duidelijk dat er een beetje ontlading was. Naylene kon aan haar zien dat ze het moeilijk had gevonden om te vertellen.
“Ik snap dat het moeilijk voor jullie moet zijn voor jullie om hier te komen en dit te vertellen.” Naylene wist nog niet precies wat ze er van vond. Prettig was het zeker niet. Maar ze snapte ook wel dat het niet nodig was om nu meteen in de verdediging te schieten. Calum en Linn hadden juist het goede met haar voor. Met haar en Ashton.
“We willen dat het goed met je gaat.” Naylene zag hoe Calum net iets dichter bij Linn ging zitten. Een klein gebaar, maar het liet Linn zich duidelijk iets beter voelen. Ze vond het mooi hoe comfortabel de twee in hun relatie waren geworden. Soms bedacht ze zich hoe Linn zich zou voelen als ze te horen zou krijgen dat Calum er over na dacht ooit met haar te willen trouwen.
“Het gaat niet vreselijk met me.” Fluisterde Naylene. Het was niet alsof ze ieder moment zou kunnen breken. “Maar ik snap waar jullie vandaan komen.”
“Ja?” vroeg Calum, Naylene kon aan hem zien dat hij twijfelde of ze het wel echt leek te begrijpen.
Naylene staarde naar de kop van Watts. Ze wist niet echt hoe ze het moest verwoorden. Daar kwamen gevoelens bij kijken en het was nou niet alsof ze de laatste tijd goed was om die op een rijtje te krijgen.
“Ik denk het wel.” Fluisterde ze dan ook. Ze pakte zonder te kijken het glas water van de tafel af en nam er een slok van.
“Je bent bang dat ik Ashton uiteindelijk weg druk.” Dat was immers wat ze hadden gezegd. Naylene wist ergens ook wel waarom Calum daar zo over na dacht. Hij had diep van binnen nog de hoop dat ze samen kwamen. Hoop die ze bij Ashton ook zag. Dat beangstigde haar.
“Ik weet dat jij de hoop hebt dat Ash en ik nog samen komen.” Fluisterde Naylene.
“En natuurlijk kan ik zien dat Ash die hoop ook nog heeft. En misschien dat ik onbewust daar op beweeg.” Naylene voelde een brok in haar keel vormen, want hoe moest ze nou omgaan met dit soort dingen? Ze wist het niet eens.
“Die hoop is fucking eng. Want natuurlijk zou ik willen zeggen dat ik die niet meer had, dat het allemaal weg was. Maar dat is het niet? En dat maakt het weer eng, want wat nou als Ash, of wie dan ook weer te dicht bij komt.” Naylene keek even naar Linn en schudde vervolgens met haar hoofd.
Linn wist meer van het verhaal. Nog lang niet alles.
“Ik snap dat je mensen het liefst op het afstand wil houden. Om die pijn niet meer te voelen. Om geen verlies te hoeven voelen als ze uiteindelijk weg gaan. Daarom probeer je Ashton misschien onbewust weg te drukken. Maar ik weet zeker dat je uiteindelijk merkt dat Ashton weg gaat, je jezelf dat nooit gaat vergeven.” Linn wist daar de vinger op de zere plek te leggen, zonder al te veel te vertellen.
Naylene wreef met haar handen over haar gezicht. Ze wist niet echt wat ze op het moment moest doen. Al snel voelde ze een hand op haar arm en niet veel later voelde ze de armen van Linn om zich heen.
“Ik wil Ash niet kwijt.” Fluisterde ze dan ook.
“Dat weten we, en daarom zijn we hier ook. Het is nog niet te laat.”
“Waarom is alles zo verrekte moeilijk?”

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld