Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - The rychess return of the daylar

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Woah, woah, woah even terug. Faelar keek haar alleen even aan terwijl hij probeerde te achterhalen waar ze deze conclusie in vredesnaam vandaan haalde. 'Waar heb jij het over?' vroeg hij uiteindelijk dan ook verward. Want allereerst; hij wilde helemaal niet van haar af. En ten tweede had hij eigenlijk stiekem gehoopt mee te kunnen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het was nu Dayla's beurt om verward te zijn. 'Als ik ga word ik geroyeerd, halfling, en dat is alleen nog de meest aangename mogelijkheid. Het is niet alsof ik vrolijk weg kan huppelen terwijl ik duidelijke orders heb om hier te blijven,' zei ze. Wat betekende dat ze alles wat ze ook maar een klein beetje nodig zou denken te hebben, mee moest nemen. Hier zou ze namelijk nooit meer terugkomen.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Faelar knikte langzaam. Dat had hij ook allemaal wel begrepen; hij mocht niks van de politiek begrijpen, maar dat was echt niet omdat hij dom was. 'Nee, dat snap ik,' antwoordde hij toen ook. 'Maar dat betekent niet dat dat is waar ik heel hard op hoopte.' Toen hij hier net was binnengewandeld misschien, maar nu niet meer. En dat was vooruitgang!

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het was precies die vooruitgang die Dayla verbaasde. Ze had niet verwacht dat de halfling het erg zou vinden, zolang hij hier maar een plek had - een die zij regelmatig in gevaar had gebracht (en, laten we eerlijk zijn, hijzelf ook). 'Waar hoop je dan wel op?' vroeg ze. Het was de enige vraag die ze kon bedenken om Faelar's motivatie te kunnen doorgronden.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Faelar glimlachte scheef. 'Dat je eindelijk eens voor jezelf kiest?' En dat deed ze nu. Daarbij was dit voor hem ook eens kans om hier dan toch te vertrekken. Natuurlijk, hij had veel geleerd en aan zichzelf gewerkt, maar lang op een plek blijven was niet zijn ding. Zeker niet als er van die plek niet heel veel meer over was.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Dayla wist niet hoe ze daarop moest reageren, dus bleef ze maar neutraal. Dat was lastiger dan ze had gedacht. Faelar's woorden hadden haar geraakt, maakten emoties in haar los, en daar daar had ze momenteel geen tijd of ruimte voor. Ravyon was de prioriteit. Zou ze morgen al kunnen vertrekken? Ze had peinzend naar het hout van de tafel gestaard, bezig met het berekenen van haar volgende zet.
Ze had wel een idee. Het was misschien niet het meest logische plan, aldus haar brein, maar haar gevoel luisterde daar toch niet naar. 'Ga je mee?' vroeg Dayla. Ze keek de halfling recht in de ogen aan. Rayvon vertrouwde hem. Ondanks dat ze hem maar vreemd vond, had ze ondervonden dat hij geen slecht persoon was. En, dit zou zou ze nooit hardop toegeven, ze had hulp nodig. Ze wilde wel alleen maar dat kon niet. Of misschien durfde ze het niet. Misschien kwam dat wel op hetzelfde neer.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Wat een ontzettend domme vraag... Vond Faelar. Ja natuurlijk ging hij mee. Hij kon hier nu zonder al te grote gevolgen vertrekken. En dat ook nog voor een goed doel. Daarbij had hij wel het een en ander goed te maken bij Rayvon. De halfling voelde zich nog altijd schuldig dat hij diens vertrouwen dusdanig geschaad had.
Faelar knikte dan ook bijna direct. 'Ik ga mee,' bevestigde hij zonder twijfelen. Hij was er ook wel klaar voor om iets meer te doen dan Dayla's schoothondje zijn. Hij kwam later wel een keer "stiekem" terug om erachter te komen hoe het met Ilvisar was. Voor de elf kon hij nu toch weinig doen.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Het was een opluchting voor Dayla om die woorden te horen. De laatste tijd had Faelar haar zonder klagen bijgestaan in deze chaos en ze vermoedde dat het voorlopig nog chaos zou blijven, als niet op de basis dan in haar hoofd. De blik in zijn ogen zei ook dat hij vastberaden was. Ze wilde hem niet verplichten om mee te gaan, ook niet onbewust, maar ze kon niet zijn eer beledigen door zijn woorden in twijfel te nemen. Geen "weet je het zeker?" of "alleen als je het écht wilt", op dit moment was er enkel een onderling gevoel van begrip.
'We vertrekken voor zonsopgang,' zei ze. Het liefst was Dayla sneller weg gegaan, maar zij moest nog een paar dingen afronden. 'Neem mee wat je mee moet nemen; we zullen waarschijnlijk een lange tijd onderweg zijn. Ik zorg ervoor dat er paarden klaarstaan.' Ze liep naar de deur, met haar hand op de knop, maar opende deze nog niet. In plaats daarvan keek ze nogmaals naar de halfling. 'En... bedankt.'
Dayla wachtte niet op zijn antwoord, als dat überhaupt zou komen. Ze had genoeg emoties moeten onderdrukken voor een dag, meer kon en wilde ze er niet bij hebben.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Ergens had Faelar misschien verwacht dat ze het er niet mee eens ging zijn dat hij mee wilde, ondanks dat haar vraag eerder als een uitnodiging klonk. Hij moest er nog altijd aan wennen dat Dayla niet langer van hem af wilde. Hoopte hij. De kans bestond altijd nog dat ze hem onderweg een mes in de rug zou steken en zou achterlaten, maar dat verwachtte hij niet. Hij hoopte ook van niet.
Voor zonsopgang zou normaal gesproken een probleem voor de halfling vormen, maar momenteel klonk dat zo erg nog niet. Daarbij snapte hij ook wel dat ze niet op klaarlichte dag vertrekken konden. Daar kwam allemaal echter wel een andere verrassing bij kijken; Dayla bedankte hem. Als hij nog wat had willen zeggen, kreeg hij daar de kans niet eens voor. Misschien dat ze dat expres. Misschien was dat niet onverstandig.
Toen Dayla grotendeels uit zicht was, besloot hij zich inderdaad maar zo ver mogelijk klaar te maken. Hij besefte zich ineens maar al te goed dat zijn eigen boog nog altijd ergens in beslag genomen lag te zijn - en hij hoopte maar dat Dayla wist waar hij was.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Dayla was non-stop door gegaan. Ze had van alles klaarstaan in het kelderkantoor - zo noemde ze de geheime ruimte in Rayvon's kantoor. Daar lagen ook haar zwaard en haar harnas. Deze had ze nog niet aan durven doen, bang voor eventuele vragen die ze zou krijgen. Het kon wachten. Beneden kon niemand hen nog tegen houden.
Ze had nog wat extra wapens uit het wapendepot, waaronder verschillende messen en dolken, waar ze ook de boog van Faelar had gevonden, samen met een koker pijlen. Ze ging er vanuit dat hij die wel graag terug wilde voor ze vertrokken, dus had ze die ook klaargelegd, inclusief een set extra pijlen.
Het was koud en donker, wat niet vreemd was rond vier uur 's nachts. Toch bleef Dayla liever op de veranda van het hoofdgebouw wachten op de halfling, ijsberend weliswaar, dan dat ze naar binnen ging. Rustig was het wel, gelukkig. Het licht van de ziekenboeg was nog aan waar rekruten hard werkten en voor hun levens vochten, maar de rest van de basis was stil. Dayla hoopte dat ze haar vertrek niet kwalijk zouden nemen. Misschien moest ze zich daar niet druk om maken, maar dat lukte haar niet, en ze had het dan ook niet kunnen laten om een kort briefje achter te laten. Dan wisten ze in ieder geval waarom ze weg was.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Het voordeel aan niet veel hebben, was dat je snel klaar was met inpakken. Faelar had er dan ook nog even over getwijfeld om met de extra tijd iets tegen Taegan en Ilvisar te zeggen, maar besloot daar toch tegen. Het laatste wat hij wilde was zijn grote mond voorbij praten. Dat maakte het echter niet minder vervelend. Ergens voelde het toch alsof hij ze aan het verraden was, maar Faelar deed zijn best om dat zoveel mogelijk los te laten.
Uiteindelijk zorgde Faelar dan ook dat hij zich weer bij Dayla voegde; ruim op tijd, zodat hij nog tijd had om eventueel naar zijn boog te vragen. Vanuit de verte zag hij al iemand heen en weer lopen. Ervan uitgaande dat het Dayla was, liep hij er recht op af. Natuurlijk was het Dayla. En Natuurlijk was ze hier nerveus over; dit ging tegen alles in wat ze hier geleerd had. Maar daarom ging hij ook mee! Om haar te helpen~!

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Dayla voelde een lichte golf van opluchting toen ze de halfling aan zag komen, gevolgd door hernieuwde angst. Had iemand hem gezien? Het was wel donker, maar toch. Zouden ze het verdacht vinden om hun twee samen te zien verdwijnen? Ze schudde de gedachtes uit haar hoofd. Niemand zou hun zien en als ze dat deden, dan maakte het niet meer uit. Ze zou hier niet terugkomen.
Zonder geluid te maken, want als er iemand was wilde ze die niet alarmeren, wenkte ze Faelar naar binnen. Ze had hem haar ontsnappingsplan niet verteld, maar ze kon het nu in ieder geval laten zien. Hij moest maar op haar vertrouwen.
Dayla liep naar Rayvon's kantoor en sloot de deur achter hen. Haar hart klopte zo luid dat ze zich een wandelende klok voelde, tikkend op de seconde. Logisch gezien wist ze dat het niet zo was, maar probeer dat maar eens in een situatie als deze te blijven denken. Ze wilde zeker zijn van dit, van zichzelf, van alles, maar haar trillende lichaam verraadde haar toen ze de het luik naar het kelderkantoor opende. Ze keek op naar Faelar. Hij mocht eerst. Dan kon ze daarna ervoor zorgen dat alles goed gesloten was.

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Faelar had haar nog van alles willen vragen, maar ze leek zo haar best te doen geen geluid te maken dat hij daar tegen besloot. In elk geval voor nu. Hij snapte het ook wel; het laatste wat ze nu moesten hebben, was nieuwsgierige ogen. De halfling hield dan ook in een zeldzaam moment zijn mond en deed zijn best haar zo stil mogelijk te volgen. Hij vertrouwde haar, al snapte hij zelf ook niet helemaal sinds wanneer.
Zo nerveus als Dayla was, zo relaxed was Faelar. Natuurlijk, als ze gepakt werden hadden ze een probleem - maar hoe vaak had hij wel niet in een dergelijke situatie gezeten? En misschien was het maar goed ook dat hij zo kalm was; hij merkte ook wel op dat Dayla dit aan alle kanten veel te spannend vond. En dat mocht; dat was niet heel gek. Hij glimlachte even bemoedigend naar haar, voor hij inderdaad naar beneden verdween. Meer dan een paar stappen zette hij echter niet bij de ladder vandaan. Zo kon hij ingrijpen als er toch nog iets gebeurde.

Anoniem
Wereldberoemd

Rye schreef:
Dayla pakte een lantaarn mee, maar draaide deze pas open toen ze een paar stappen naar beneden had gezet. Ze wilde niet het risico lopen dat iemand het licht buiten kon zien. Met voorzichtige stappen klom ze naar beneden. Toen ze eenmaal met beide voeten aan de grond stond, hoorde ze het bureau terug op z'n plaats schuiven.
Diep ademhalen. Dit was het lastigste deel van het plan, niet? Dat was nu achter de rug. Nu moest ze alleen hopen dat de paarden nog bij de uitgang van de geheime gang stonden.
Dayla zette de lantaarn op de lange tafel, waar ze alle spullen had verzameld die ze mee wilde nemen. Boeken, wapens, voedsel, water en andere spullen die ze nodig hadden om te overleven. Het liefst had ze nog het boek over zwarte magie gevonden, want ze wist dat Rayvon er een had, maar deze had ze niet meer kunnen vinden. Het kon natuurlijk dat deze nog beter opgeborgen lag, ergens achter een betoverde steen of zo, maar ze had geen tijd gehad om dat uit te zoeken.
'Ik was je boog tegengekomen in het wapendepot,' zei ze, haar stem zacht ondanks dat niemand hen hier zou horen, waarmee ze eindelijk de stilte verbrak. 'Met je koker. Er zijn extra pijlen.'

Duchess
Wereldberoemd

Duchess schreef:
Ondanks dat Faelar wat zien kon in het donker, was het licht dat Dayla mee naar beneden nam meer dan welkom. Pas toen ze naast hem stond, merkte hij ook ineens hoeveel ze blijkbaar van plan was mee te sjouwen. Dat zag eruit als een fantastisch idee; niet. Waar wilde ze her überhaupt allemaal laten onderweg?
Die gedachte moest eerst even plaats maken voor de opluchting dat zijn boog er inderdaad tussen lag. Hij glimlachte even licht en pakte hem op. Ondanks dat het inmiddels een beste tijd terug was dat hij zijn eigen boog vastgehouden had, voelde het direct vertrouwd. 'Dank je,' antwoordde hij, terwijl hij zijn koker over zijn rug slingerde. Niet dat hij veel extra vertrouwen in dit plan nodig had, maar hij voelde zich er toch een stuk zekerder over. 'Was je van plan dit allemaal mee te nemen?' vroeg hij toen toch maar.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld