ORPG ~ Bloodlines - Forum - Virtual Popstar

Paran0id schreef:
Ze wilde dat hij zijn ogen sloot en ging slapen. Dat was wat haar stem zacht verwoordde, nadat een korte stilte hem een beetje weg had doen sukkelen. Of hij dat kon was de vraag. Of hij dat althans wilde, gezien de situatie en het feit dat ze eindelijk met zijn tweeën een resort hadden gevonden voor een nacht, zelfs nu de Soltnsevskaya Bratva hen inmiddels al op de hielen kon zitten.
"I don't know if I can." Hij had er meer overtuiging in willen proppen dan daadwerkelijk overkwam, gezien zijn vastbesloten stemklanken hem hadden verlaten voor wat nietige, zachte en vermoeide tonen. De arm rond hem heen voelde ineens een heel stuk comfortabeler; als een steun en toeverlaat, maar tevens ook een warm kussen om zijn hoofd op te laten rusten. Het duurde niet lang voor Jack's hoofd iets weggezakt was en niet langer tegen de hare aanleunde, maar slechts leuning had gevonden langs haar nek en schouder.
De vingers gaande door zijn haar lieten hem kort wederom weg sukkelen, al dan hij bij het weerhoren van haar stem zichzelf ertoe beval om zijn ogen open te houden. Half weggedommeld keek hij voor zich uit. "I can't rest right now," murmelde hij langzaam. "What if they are already close to us? What if they'll find us tonight? And my father-" Alle zorgen voelde hij terug stromen door zijn gedachten en doch kon hij het niet in zich opbrengen om de rest nog uit te spreken, voelend hoe zijn lichaam bezweek aan de vermoeidheid. Alles wat hij niet toe wilde geven, was juist datgeen wat hem dwarszat en ervan weerhield om te doen wat hij wilde doen. Waarvan hij voelde dat hij het moest doen; de wacht houden en zorgen dat Addison veilig was. Dat zíj veilig waren.

Lespoir schreef:
Addison had niets anders verwacht dan een tegenwerkende Jack. Zijn zorgen kon ze moeilijk volledig laten verdwijnen, hoe graag ze dat ook wilde. Er was een manier, namelijk; hem dwingen zijn zorgen te vergeten en in een rustige slaap te belanden. Dit paste ze echter niet toe omdat ze wist dat hij niet kon appreciëren. In plaats van deze tactiek, hield ze het bij woorden die hopelijk tot hem doordrongen.
"Then I wouldn't mind ripping their hearts out of their bodies with my teeth," vertelde ze. Wellicht kwam het vrij sadistisch over. Normaliter was het ook geen menselijke uitspraak, liet staan voor een -wat ze eerder nog was- een doorsnee achttienjarige jongedame. Toch, hielp het hem vermoedelijk haar vampirisme te herinneren. Zolang er geen verbena in haar buurt was, was zij sterker. Zachtjes streelde ze ditmaal over zijn schouder heen met de toppen van haar vingers. Methodes die erin sloegen om haar te kalmeren, paste ze toe op Jack in de hoop dat deze dezelfde werking zouden hebben. "And I don't know what to do with your father, but what I do know is that you can't think clearly in this condition. You have to get some sleep." Addison was bang om in herhaling te vallen met haar woorden, maar hoe dan ook bestonden haar woorden niet anders dan uit een kern van pure waarheid en logica.
"It's for your own good, believe me," murmelde ze. Ook haar andere hand, die de hele tijd naast haar lichaam had gelegen, bracht ze dichterbij zijn lichaam. Ze zocht naar zijn hand, een lichaamsdeel dat ze na enkele seconden ook moeiteloos gevonden had en zachtaardig vastnam.