Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij kon niet inschatten wat ze van plan was voor de nacht, totdat ze in alle haast duidelijk maakte dat hij ook in het bed slapen mocht. Daarvoor leek ze eerst te zorgelijk te zijn. Misschien te verlegen of ongemakkelijk, of waardeerde ze haar persoonlijke ruimte net zozeer als dat hij dat deed. Hoe dan ook hadden ze beide grenzen om zich overheen te moeten zetten, nu ze genoodzaakt waren om te leven als vluchtelingen. Het was niet dat ze geld hadden voor veel beters.
En dus ging hij blindelings met haar goedkeuring mee. Ze leek even somber te zijn als dat hij zich begon te voelen, dus het antwoorden liet hij achterwege. In plaats daarvan deed hij zijn shirt uit en ging hij liggen, zich onder de dekens verhuld om niet veel later te voelen hoe ook Mila de bedlakens optilde, en erbij onder kroop. Zelfs al lagen ze op een redelijke afstand van elkaar, was de warmte van haar lichaam nog onder de dekens te voelen.
Zijn ongemakkelijkheid liet hij zo goed als achter zich. Hij had het shirt onverschillig op het nachtkastje gelaten met de gedachte dat ze zich zo langzamerhand aan elkaars gewoontes aan moesten passen, nu ze met elkaar opgescheept zaten. Daarnaast kreeg hij het anders te warm tijdens het slapen. Het lag al irritant genoeg met zijn jeans nog altijd aan, maar hij wilde het haar ook weer niet aandoen om zich te opgelaten te voelen. Voor nu was het bed delen en hem zonder shirt zien, waar ze tevens net ook al tegenaan had gekeken, genoeg.
Zacht weerklonken hun ademhalingen in de stilte van de nacht. Zijn rug lag naar de hare toegedraaid, zijn pupillen stekend bij de wand indien de lamp door haar uit werd gezet. In de duisternis keek hij stilletjes voor zich uit tot zijn oogleden het begaven; langzaam maar zeker viel hij in een diepe slaap, het bewustzijn verlaten om zijn droombeelden te verwelkomen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Emilia staarde in het duister. Lev leek absoluut geen moeite te hebben met de slaap te vatten, want zijn lichaam gloeide hevig naast het hare. Met elke minuut dat hij dieper in slaap viel, kreeg zij het warmer onder de dekens en ze beklaagde het dat ze al haar kleren nog droeg. Zeker de strakke broek was een ergernis. Af en toe leek het alsof ze de scheuren groter maakte door haar knieën te plooien en ze overwoog om gewoon muisstil te blijven liggen en te hopen dat ze in slaap viel. Een tijdje lag ze te woelen in het bed en besloot uiteindelijk om een gewaagde keuze te maken. Ze stelde zichzelf voor het dilemma. Of ze kon hier liggen zweten en nooit de slaap kunnen vatten of ze trok iets uit en stikte niet van de warmte, maar sliep alsnog niet door het ongemak.
Het leek haast onmogelijk om uit haar gedachten op te maken wat ze het liefste had. Het voordeel was dat Lev absoluut geen aanstalten maakte om haar op één of andere manier intiem te benaderen. Hun gesprekken waren nog altijd niet kleurrijk, dus ze had niet het gevoel dat hij echt interesse had in haar en zeker niet op lichamelijk vlak. Al sloop zijn ontblootte borstkas wel weer voor haar ogen bij de gedachte aan enige aantrekking tussen hen. Haar handen sloeg ze voor haar ogen, maar dat hielp de beelden aan Lev zonder shirt absoluut niet weg. Immers lag hij gewoon zonder een shirt aan naast haar op dat moment. Gefrustreerd duwde ze haar handen weer onder de dekens en ging terug op haar rug liggen. Hoe dan ook was dit toch lastig, dus koos ze voor de minder zwetende oplossing.
Voorzichtig om Lev niet te wekken, worstelde ze zichzelf uit de broek. Sowieso zouden de kleren wat vuil worden door erin te slapen en ze had niet bepaald een was ton in de buurt om die weer proper te krijgen. Dit was de beste oplossing. De broek legde ze op het nachtkastje, dicht in haar buurt en om haar blote huid uit de buurt van Lev te houden, drukte ze een stuk van het deken stevig tussen hen in, met haar kussen er ergens tussen gepropt. De minieme barricade tussen hen, was op zijn minst genoeg om haar gemoedstoestand te kalmeren. Opnieuw draaide ze haar rug naar Lev toe en staarde in het duister. Shit. Het was nog steeds warm. Hoe kon iemand zo warm worden in zijn slaap? Lag dat aan de volle maan? Mila wreef gefrustreerd over haar slapen en was alleszins blij dat ze niet meer aan halfnaakte mannen dacht ondertussen, want dat zorgde alleen voor meer schaamte en schuldgevoelens. Alsof op de vlucht zijn nog niet genoeg was, plaagden haar gedachten haar met allerlei vervelende dingen. Mensen ontvluchtten zo vaak hun huis om te ontsnappen aan alles, maar bij haar leek alles haar gewoon te achtervolgen en haar nog meer te teisteren!

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
A peek in Lev's dreams..

Het duister loerde om de hoek, het geritsel van de bladeren aan de bomen met geweld in zijn oren doorgedrongen om een snijdend geluid achter te laten. De wind raasde wederom langs hem heen. Hij rende, dan wel in zijn menselijke vorm, door de bekende bossen. Zijn ademhaling versnelde naarmate zijn gesprint harder werd. Waar hij heen rende wist hij niet. Pas toen een verschijning achter een van de bomen vandaan kwam, voelde hij zichzelf tot stilstand komen.
Haar donkerblonde haar glansde in het nachtlicht. Het satijn van haar rode jurk viel soepel langs haar heen, het kippenvel op haar benen zichtbaar gemaakt door de korte lengte van de stof. Het reikte tot een deel van haar bovenbenen. Aan de uiteinden slechts vallend in golven, die zachtjes meebewogen met de lucht. Het beeld kwam hem meer dan bekend voor en deed hem verstijven, als de dood stilgestaan om zijn blik aan haar vast te voelen ketenen. Het zicht op haar sprankelende, blauwe ogen indien ze zich omdraaide liet een verstikkend gevoel in hem opdraven.
"Waarom, Lev? Waarom ik?"
De aanduiding van paniek en angst in haar expressie deed al de warmte uit hem verdwijnen. Met beklemming in haar blikken zag hij haar handen naar haar buik grijpen, waarna ze haar gezicht omlaag wendde. De stof van haar jurk begon schielijk donkerder te verkleuren. Een snede begon zich te openbaren, de rode vloeistof de wond omringend om met de seconde meer van haar gedaante weg te laten trekken in pijn. Haar gelaat betrok. Een wittige kleur begon haar huid over te nemen, haar bleke kleur op laten lichten door de maan, waarna langzaam de cirkels rond haar ogen begonnen te verschijnen. Ze verslapte niet veel later. Enkele stappen zette ze ongecontroleerd achteruit, lichtelijk ineengezakt en het bloed stromend over haar handen, die de wonde probeerden te dichten. Overgenomen door dezelfde angst schoot hij naar haar toe.
"Nee..," murmelde hij. In ontsteltenis en overvallen met angst zakte hij bij haar neer, haar omarmd in een kwestie van secondes. Hij keek neer op haar verschrikte ogen die radeloos naar hem staarden. Het deed hem doorboord voelen; alsof ze dwars door hem heen keek, wanneer haar bewustzijn traag uit haar ogen verdween. Hij kon haar slechts met zijn armen omklemmen. Heen en weer wiegend uit onwetendheid wat hij met zijn hevige emoties moest. Van haar wegkijken kon hij niet. Ze hield hem gevangen met haar blik, die uiteindelijk stil en inhoudsloos achterbleef. Bang greep hij uiteindelijk naar haar wond, zijn vingers met de hare verstrengeld om het bloed tegen zijn handpalm te voelen drukken.

"Laat me niet achter.."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Net als de slaap haar leek te overvallen, ditmaal zonder rare dromen over vroeger, hoorde ze iets. Het was slechts gefluister, maar ze staarde direct met haar ogen wijd open in het duister, waar haar ogen ondertussen aan gewend waren. Ze zag geen schaduwen, wel hoorde ze opnieuw wat. Het was Lev. 'Nee...', murmelde hij in zijn slaap en ze draaide zich op haar rug zodat ze opzij kon kijken naar zijn gezicht. Het was vertrokken in een paniekerige en vooral trieste blik. Het was op het moment dat hij leek alsof hij in tranen kon uitbarsten, dat zijn handen om haar heen gleden. Even had ze de neiging om tegen te spartelen en draaide zich al een stukje van hem weg. Dat idee liet ze snel los omdat ze niet wist wat ze nu precies moest doen, door weg te draaien had hij zijn grip verstevigd en ze lag dichter dan ooit tegen hem aan. Als ze nu tegenspartelde, werd Lev wakker met haar in zijn armen en dat zou een heel gênante nacht worden waarbij ze alle twee heel lang en zwijgend zouden wakker liggen. Immers deed hij dit in zijn slaap en was dit niet zijn bedoeling. Dacht ze. Daarnaast zag hij er ook heel aangedaan uit, alsof ook hij last had van nachtmerries over het verleden of misschien zelfs het heden, gezien hun situatie...
Voor ze zichzelf voorzichtig kon wegduwen uit zijn armen, legde ze haar handen op de zijne om die zacht los te trekken van haar buik. Helaas liep dat niet zoals gepland. Levs vingers verstrengelden zich met de hare en ze hield haar adem in, bang om hem te verstoren. Hoe meer ze had bewogen, hoe dichter ze tegen hem aan was beland. Ze was blij dat haar kussen en de dekens hen enigszins gescheiden hielden, maar ze voelde langs de blote huid van haar benen jeans schuren. De warmte van zijn borst straalde door haar shirt naar haar rug. De huid van hun armen gloeide tegen elkaar aan en even gingen er kriebels door haar hele lichaam. Zijn adem streek langs haar wang en die klonk onregelmatig en gejaagd. Mila besefte zich heel goed dat zijn dromen hem teisterden met een pijnlijk moment en ze voelde haar hart mee bloeden met het zijne. Het was oneerlijk dat hij na een woelige dag als vandaag ook in zijn dromen geen rust kon vinden. De druk op haar borstkas werd groter als ze hem hoorde smeken om niet achtergelaten te worden. Zacht beantwoordde ze die smeekbede met zijn handen dichter tegen haar aan te duwen.
Even deerde het haar niet dat dit misschien niet hoorde. Er was hier niemand. Alleen zij twee. Hoe hard zij Lev ook nodig in haar strijd om te overleven vanaf nu, leek hij net zo bang te zijn om alleen achter te blijven. Dat hadden ze gemeen. Bovendien kon ze niet ontkennen dat het fijn voelde om in iemands armen te liggen aan wie ze haar leven toevertrouwd had. Hoe hard ze ook bloosde in het donker door de warmte en de opnieuw aangewakkerde gevoelens, ze bleef stil liggen en zou wachten tot hij zichzelf losmaakte. Voor een keer wou ze zelf ook niet meer alleen zijn.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met moeite kreeg hij zijn ogen wat open. Het felle licht van de zon boven de horizon gaf pijnlijke steken met zich mee, hem ervan weerhouden om gelijk rond te kunnen kijken. Desalniettemin had hij hier eerst geen behoefte aan gehad. Een warmte had zich tegen zijn borst kenbaar gemaakt, een bron van hitte die hij niet herkende en net zomin de moeite hiertoe deed. Hij klemde het gedachteloos wat meer tegen zich aan, voelend hoe met de aangename temperatuur de zachte bedlakens zich ook meer over zijn lichaam hadden ontfermd. Het prettige gevoel dat hij ervoer zorgde voor genoeg tevredenheid om zijn positie te behouden.
Zijn wang werd omgeven met iets teders, dat wat een ietwat zoete geur met zich meebracht. Zijn vingers hadden zich op iets ingehaakt. Ze werden omgeven met dezelfde verstrengeling, daar waar hij ze liefdevol had laten rusten. De omhelzing kon hem niet deren. Hij wist niet wat het was en hoe hij zo was geëindigd, maar het bracht hem naar een punt van kalmte. Voor het eerst in lange tijd voelde hij zich prettig en wel door een onbekende reden. Hoe dan ook had zijn nieuwsgierigheid er niet toe geleid om alsnog verder te ontwaken. Hij bleef stil liggen en liet zijn verlangen naar meer slaap voor even de overhand nemen, waarop hij zich weer overgaf aan het behaaglijke gevoel dat in hem rond vloeide.
Na een tiental minuten bewoog hij echter alsnog zijn oogleden omhoog, wederom een poging tot ontwaken gewaagd, om ditmaal succesvol zijn omgeving beetje bij beetje te zien verschijnen. Een vreemde kamer vulde zijn ooghoeken. De wanden hadden een ongekende kleur, het raam tegenover hem sprak zijn herinneringen niet aan en de matras onder hem voelde allesbehalve als deze die hij gewend was. Verward knipperde hij met zijn ogen.
Hij keek voor zich, gezien hoe Mila zich in zijn armen genesteld had. Het waren haar vingers die verstrengeld waren met de zijne. Haar lijf dat hij innig omhelsde en haar haar waarin hij zijn gelaat ietwat in had verhuld, om zijn warme adem traag terug te voelen kaatsen tegen haar haarlokken. Zijn herinneringsvermogen hiervan ontbrak. Hij wist niet hoe ze zo terecht waren gekomen, waarom ze tegen hem aanlag en waarom hij haar in zijn armen had genomen. Het maakte dat hij zich ongemakkelijk voelde. Desondanks voelde het ook fijn, al weigerde hij dat verder toe te geven.
Haar uit zijn omhelzing verlossen deed hij echter niet. Hij wilde haar niet op brute wijze wakker maken om het ongemak te voorkomen, dat allang niet meer te voorkomen viel. Ze zou doorhebben dat er wat aan de hand was en hij zou de rest van de ochtend, als het niet de hele dag was, van haar wegkijken uit schaamte. Hij kon niet anders dan wachten tot ze ontwaakte als hij de sfeer nog een beetje luchtig houden wilde.
In tegendeel tot anders was hij overgenomen met kalmte. Hoe hij doorgaans frustratie had voelen opkomen, was het alleen het beetje oncomfortabele gevoel dat hij in zich opmerken kon. Het zette zich in sereniteit door. Zelfs toen zijn ogen haar gedaante afzochten naar haar gezicht kwam hier geen verandering in. Ze lag er evenzeer rustig bij. Wellicht dat het hem kalmeerde om haar zo te zien, of dat het zijn fascinatie was voor de onschuld die ze met zich meebracht in haar gelaatsexpressie. Ergens in zijn achterhoofd ging het zelfs nog door hem heen dat ze er schattig uitzag. Waar dat vandaan kwam, wilde hij alleen niet weten.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Elsa

Vroeg uit de veren en al op pad door het motel. Dit nieuwe baantje vond ze wel fijn, het was weer eens iets anders dan jaren op een heuvel uitkijken op Levs kleine kasteel. De andere aanpak van de jagers had alles door elkaar geschud, maar het was eindelijk een beetje spannend. Wat stond de jonge weerwolf nu allemaal te wachten? Vol enthousiasme sloeg ze hard op de deur.
"Housekeeping!" schreeuwde ze door de deur heen en trok het rammelende karretje dichter naar zich toe.
"Jullie hebben vijf minuten om buiten te staan en anders begin ik door te rekenen. Vijf euro per minuut. Ik heb haast!" riep ze om alle aanwezigen gauw uit de kamer te krijgen. Aangezien hij ondergoed had gepikt uit de verloren voorwerpen, vermoedde ze dat er een meisje bij was. Althans dat was geen vermoeden meer, ze had de camerabeelden bekeken - en gewist voor hun veiligheid. Daar had ze een knap meisje, iets te bloot zien gaan op de parking. Dat zou nog een hele opgave worden om het vertrouwen van Lev te winnen als hij duidelijk zijn vertrouwen al in iemand anders haar handen had gelegd. Waarschijnlijk wel wat meer dan alleen zijn vertrouwen.
Haar vermoedens werden bevestigd toen ze vlak na het hardhandig kloppen op de deur, haar gezicht tegen de ruit plakte. Tussen de gordijnen door zag ze twee lichaam verstrengeld liggen, maar algauw kwam daar verandering in nadat ze gedreigd had om hen extra aan te rekenen.

Emilia

Diep in dromenland zat Mila vast in een kooi als wolf. Net op het moment dat ze begon te woelen, schreeuwde iemand naar haar dat ze uit de kooi moest komen omdat ze anders meer zou moeten betalen. In een ruk zat ze rechtop, klaarwakker. Haar hart bonkte in haar keel en zo snel ze kon schoot ze terug in haar broek. Voordat ze tijd had om te beseffen uit welke positie ze was ontwaakt of dat ze in haar onderbroek vanonder de dekens was gesprongen, had ze haar hand al op de klink.
Gelukkig had ze nog genoeg besef van realiteit op dat moment om niet zomaar de deur te openen voor vreemden. Wat versuft draaide ze zich om naar Lev en staarde even zijn richting uit. Langzaamaan sijpelde alles echt binnen en wreef ze met haar vrije hand de slaap uit haar ogen.
"Kan ik de deur open doen ik denk dat ze moeten schoonmaken," merkte ze heel snugger op.
Door haar gehaaste opstaan, had ze gelukkig enige beschaamde blikken om hun geknuffel vermeden. Nu herinnerde ze zich plots heel levendig hoe innig ze de nacht hadden doorgebracht en ze kreeg het er op slag weer warm van, het begon in haar buik en gauw beet ze op haar lip om er niet meer aan te denken. Het was een hele opluchting dat ze snel wakker waren en dat ze hier de eerste ogenblikken van de ochtend niet alleen zouden doorbrengen. Met plezier verliet ze de muffe kamer voor een ontbijtje, zodat de schoonmaakster haar gang kon gaan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn armen werden ruw van haar afgeslagen. Ze was ontwaakt in een kwestie van secondes nadat hij zijn ogen op haar had laten rusten en was recht overeind geschoten, zodra het stemgeluid van een meisje hardhandig de sfeer naar de afgrond bracht. Niet langer was er de stilte waar hij van genoot. Hij moest haar woorden aanhoren met de herkenning van de blondine van gisteravond in zijn achterhoofd, indien hij zichzelf evenzeer van de matras afduwde. "Oh nee," murmelde hij schor. Hij wreef met zijn handen over zijn gezicht en keek op, om het gezicht van de receptioniste achter de ruiten te zien verschijnen. "Niet alweer.." Zijn enigszins goede bui was vrijwel meteen verdwenen geweest.
Hij wendde zich weer tot Mila, die jachtig haar jeans aan had getrokken en naar de deur was geschoten. Hij had niet meegekregen dat ze zich half uitgekleed had vooraleer ze was gaan slapen. De tijd om daar verder over na te denken had hij daarnevens niet. Ze vroeg of ze de deur open maken kon, terwijl hij nog met blote borstkas en al aan de rand van het bed zat. Hij wilde niet nogmaals de pupillen van de blondine vurig over zijn bovenlijf voelen gaan. Niet nu het al ongemakkelijk genoeg zou worden tussen hem en Mila.
Een knik bracht hij uit. "Euh. Ja, doe maar." Snel greep hij zijn shirt van het nachtkastje weg om deze aan te doen, en stond op om zijn schoenen aan te trekken. Ze hadden geluk dat ze verder geen spullen hier hadden liggen buiten zijn portemonnee. Met deze nog altijd in zijn broekzak, had hij niks te vrezen van de receptioniste voor het geval dat ze rond zou speuren naar meer. Dat was dan ook het enige wat hem nog meeviel aan deze situatie.
Zijn aandacht keerde intussen terug naar deze nacht. Nog altijd had hij het gebrek aan weten hoe ze zo waren geëindigd. Hij had dan wel niet rustig geslapen en voelde zich vermoeid na zijn ontwaken, maar hij had niet meegekregen dat hij naar haar toegetrokken was ofwel andersom. Wat was er gebeurd? En waarom had het hem niet genoeg gedaan om zich terug te trekken? Het maakte hem verward.
Hij was weggezakt in zijn eigen gepeins en het intreden van hun bezoeker had hij daardoor gedeeltelijk gemist, maar het kon hem niet baten. Liever keek hij van haar weg dan hetzelfde spel van gisteren voort te zetten.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Vanaf Mila de deur op een kiertje opende, marcheerde er een blonde, knappe vrouw naar binnen. Een beetje overdonderd gaapte Mila haar na terwijl de vrouw in het midden van de kamer kwam staan.
”Jullie zien er niet al te fris uit. Maar ik ben een voorstander van jonge koppeltjes. Dus als jullie nu gezellig iets gaan eten dan mogen jullie straks de badkamer nog gebruiken!”
Mila fronste toen de vrouw knipoogde naar Lev, een gevoel alsof ze de blondine wel kon wurgen, overspoelde haar. Wat was dit een rare situatie. Kon dat vervelende mens niet gewoon een uurtje later komen zodat ze wakker hadden kunnen worden en zich eerst hadden kunnen opfrissen? Al had ze geen zin om hier tegenin te gaan, dus haalde ze haar schouders op. Dit was een bizar mens, maar ze was al blij dat ze de nacht hadden overleefd, dus probeerde Mila zich er niet teveel aan te storen.
Haar blik had even naar Lev gegleden die rustig zijn shirt had aangetrokken en zijn schoenen. Het was gek dat ze daarnet nog dicht tegen elkaar hadden gelegen en dat ze nu haast in uithoeken van de kamer stonden, ver uiteen. De persoon tussen hen in was de blondine. Blijkbaar had ze weinig mensen om mee te praten, want haar mond bleef niet stilstaan.
”Na een lekker ontbijtje moeten jullie maar om Elsa vragen aan de balie. Ik ben nooit ver weg,” lachte de blondine en Mila kruiste onbewust haar armen voor haar lichaam in afkeuring. Ze had zin om alle hulp af te wijzen, maar tegelijkertijd kon ze wel een douche gebruiken. Na die woelige nacht had ze er immers wel nood aan, om een portie heet water haar weer schoon te laten spoelen.
Nog steeds niet tevreden met de aanwezigheid van de onbekende, keek ze Lev voor het eerst in zijn ogen na hun te innige omarming waar ze bijna warme opflakkeringen van kreeg. Hopelijk had hij een beter plan dan dit of kon hij de blondine ompraten... Dit stond haar allemaal niet aan.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het grote verschil met hun situatie nog voor haar intrede, werd niet langzaamaan helder. De receptioniste bleek evenveel energie te hebben om te kletsen als dat na twaalven het geval was geweest. Het maakte hem gefrustreerd. Hij was geen ochtendpersoon en daarmede was ze de laatste die hij graag voor zich had gezien, zowel nu als op elkander moment van de dag. Van haar wegkijken was de enige bedenkelijke strategie om hem zo snel mogelijk uit deze setting te helpen, dat wat hij ook stilletjes deed door zich te wenden naar Mila.
Ook zij had gepoogd om hem aan te kijken. De eerste keer deze ochtend was het dat hun blikken kruisten en met minder gemak dan de vorige dag. Alhoewel ze beide erg goed bleken te zijn in het creëren van onhandige situaties, was er voor nu niets meer over om om zeep te kunnen helpen. Daar had hun ontwaken en de blondine zelf wel voor gezorgd. De knipoog die de receptioniste hem gaf, wist dit zelfs erger te maken.
"We gaan wel ontbijten dan." Hij had opgemerkt dat Mila op hem wachtte om een uitweg te bieden, desondanks de medewerkster maar voor een één uitgang gezorgd had. Of ze moesten ergens gaan eten, of het werd buiten de deur wachten tot ze klaar was. In dezelfde kamer blijven voor een uur of langer was in elk geval een optie die hij gelijk wegstreepte. Elsa leek Mila net zozeer op de zenuwen te werken als dat ze bij hem deed. Hij had immers wel opgemerkt dat ook zij de aanwezigheid van de blondine probeerde te negeren en zich enigszins in leek te houden. Ze had haar armen gekruist gehad, een positie van ongeduld. Op zijn minst was hij blij dat hij niet de enige was.
Hij wenkte Mila en maakte het pad voor hem vrij om te gaan door alvast richting de deur te lopen, wederom voelend hoe Elsa's ogen hem achtervolgden.
"Rechts van de lobby is de eetzaal!" hoorde hij haar hen nog naroepen. Een zucht vormde zijn antwoord.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila trok haar schoenen aan vanaf Lev instemde met het idee om te ontbijten en volgde hem op een drafje aangezien hij de deur al uitliep. Zelf staarde ze even hard terug naar Elsa, die desondanks een gigantische glimlach om haar lippen bleef hebben en eng bleef staren tot ze echt uit elkaars bereik waren, om de hoek.
"Wauw, ik vind haar zo intens en raar," flapte ze er meteen uit toen ze uit gehoorsafstand waren, haar handen in de lucht gooiend.
"Echt, dit was absoluut niet wat ik van stadsmensen verwacht. Ik vond het fijner als we gewoon niemand zagen," mompelde ze terwijl ze haar armen weer liep zakken en samen met Lev de trap af liep.
Nu het ochtend was, kon ze alles beter zien. De plek was nu helemaal verlaten en het zag er behoorlijk rommelig uit. Alle gebouwen waren baksteen rood of saai grijs en er lag echt een hoop plastic en vuil op de straten. Zou de hele wereld er zo uitzien als je niet in een commune leefde? Saai en vuil? Dan was ze liever in een saaie, maar propere omgeving gebleven. Bovendien leek de wereld buiten haar ouder commune, extreem gevaarlijk. Opgejaagd worden, kwam in haar oude dorp niet voor.
"We moeten trouwens praten tijdens het ontbijt, over gisteren."
Toen ze dat zei probeerde ze voor zichzelf uit te maken waarover, alleszins niet over wat er 's nachts gaande was tussen hen, wat ze nu overdag compleet probeerde te negeren en omzette in blijven babbelen zodat ze de tijd niet had om na te denken. Haar handen probeerde ze in haar zakken te steken om haar ongemakkelijke houding te verbergen, maar dat leek makkelijker gezegd dan gedaan, dus liet ze ze algauw naast haar hangen, onzeker over welke houding ze zich nu precies moest geven naast Lev.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze waren nog geen twintig meter van de kamer vandaan, toen hij Mila over de blondine hoorde praten. Met overtuiging gooide ze haar handen omhoog. Het maakte hem even aan het glimlachen, zelfs al ontblootte hij zijn tanden niet en was het klein gebleven. Door haar gepraat voelde hij zich op zijn minst iets minder opgelaten. "Vertel mij wat." Als ze eens wist hoe hun gesprek gisteren was verlopen..
De trap wandelden ze af om weer op de begane grond terecht te komen. Vele parkeerplaatsen stonden leeg vergeleken met vannacht, toen nog merendeel van het gebied geblokkeerd was met auto's. Waarschijnlijk hadden velen hun motelkamer al verlaten voor een beter vertrek ofwel het normale leven.
Hij keek bedenkelijk opzij, daar waar hij Mila nog altijd pratend weervond. De wijze waarop ze sprak vond hij wel plezierig. Ze was net zozeer gefrustreerd over Elsa's opkomst als dat hij was geweest, maar in tegendeel van hem liet ze het onbezorgd over haar lippen rollen. Ze haalde zelfs de woorden uit zijn mond. "Ik weet het. Maar met een beetje geluk laat ze zich niet weer zien en zijn wij hier snel weg." Hij verlangde naar een andere slaapplaats. Eentje waar ze niet gestoord werden wanneer het onnodig was, of een waar hij wellicht beter slapen kon. Met het geweten dat ze nog geen honderden kilometers van zijn huis vandaan waren, kon hij zijn gedachten niet op nul zetten.
Hij wilde weer wegkijken, opzoek naar de ingang van de lobby, maar ze trok zijn aandacht bij zich terug voor hij hier besef bij had. Haar woorden liet hij een paar keer door zijn hoofd gaan. Praten over gisteren? Was er dan toch iets gebeurd waar hij niets meer van wist?
Uit ongemak staarde hij voor zich uit. "Ehm. Oke," wist hij na even uit te brengen, gedurende zijn gepeins over vannacht. Zijn hoop had hij er meteen op gezet dat er weinig mensen in de eetzaal te vinden waren. Hij voelde zich al opgelaten genoeg.
Een wens die toch een beetje ingewilligd werd. Onderwijl de spanning tussen hen nog voelbaar was, hadden ze de lobby al binnen gewandeld om bij een zaal aan de rechterkant terecht te komen. Een ruimte met wat tafels, vele lege stoelen en een klein ontbijtbuffet van 1 tafellengte. Op een stuk of acht mensen na was het er verlaten. Een schaal met brood en wat beleg was er op het houten tafelblad te vinden. Daarnaast nog wat bakjes en yoghurt, al was dat verder de enige keuze die er was. Het meeste was of al op, of niet bereid; blijkbaar waren de eigenaren ervan op de hoogte dat hun motel niet bepaald drukbezocht was in de ochtenden.
Nog in stilte gingen ze de tafel langs. Veel honger had hij niet gehad. Daarvoor zat zijn hoofd te vol, nu hij langzaam maar zeker weer in zijn herinneringen terugkeerde naar de vorige avond. Het was alsof elke stap die hij had gezet weer opnieuw voor zijn ogen verscheen.
Met een schaaltje yoghurt en ietwat muesli had hij uiteindelijk een plaats aan een van de tafels genomen. Wachten op Mila met eten deed hij echter wel, ook al was het voornamelijk gewoonte.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila vroeg zich af wat hij bedoelde met 'vertel mij wat', maar ze ging er niet op in. Waarschijnlijk had de blondine gisteren de kamer ook voor hen geregeld, dus Lev zal daar vast even raar behandeld zijn. Over het feit dat ze hier hopelijk snel weg waren, kon ze hem geen ongelijk geven. Ze vond het extreem moeilijk om in te schatten wat hun achtervolgers verwachtten van hen. Hadden ze hen nog niet gevonden omdat ze het hadden opgegeven? Verwachtten ze net dat zij twee veel verder waren gevlucht? Of verwachtten ze dat Lev het niet zou kunnen laten om terug te keren en lagen ze net daar op de loer? Mila wist er geen antwoorden op. Diep in gedachten verzonken, volgde ze Lev naar binnen. Dit was niet het ontbijt dat ze gewoon was, puur omdat er geen verse dingen te vinden waren en plots alles artificieel leek. Met een zucht volgde ze opnieuw het voorbeeld van Lev en nam een hele hoop yoghurt die ze op hun tafeltje zette en straks zou meenemen naar de auto. Daarnaast zette ze een grote bak muesli. Omdat ze het gevoel had dat ze elk moment konden verhongeren ergens onder een brug, bereidde ze zich al wat voor. Op zich smaakte de yoghurt wel, al had die een veel te zoete nasmaak en was de muesli droog en taai.
"Ik wil weten," mompelde ze tussen wat happen door en verlaagde haar toon nog wat. "Wie er achter ons aan zit, wat dat betekent en waarom ze het doen. Want ik was niet van plan om in de problemen te raken, maar nu heb ik het gevoel dat ik een wandelend probleem ben dat alleen meer problemen aantrekt," zei ze op een zachtere toon omdat ze niet teveel aandacht wou trekken van anderen.
"En je kan gewoon niet antwoorden, maar ik ben heel goed in heel veel praten, dus als je rust en stilte wil..."
Het was op zich geen dreigement, want de oren van iemands hoofd afpraten, viel niet echt onder martelen of iets dramatisch. Maar ze ging er van uit dat Lev daar geen zin in had en haar ook niet zou achterlaten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het hongergevoel bleef weg. Een beetje doelloos zat hij door de yoghurt te roeren, in zijn ooghoeken gezien hoe Mila tegenover hem kwam zitten. Hij zag op tegen het gesprek wat ze beginnen wilde, zelfs al probeerde hij het te vergeten of het op zijn minst van zich af te zetten. Ze had recht op de waarheid; daar had ze gelijk in gehad.
De vraag kwam al snel, makend dat hij van het schaaltje op keek en bedenkelijk zijn blik bij de hare liet. Ze zat te eten, doende dat het er niet genoeg toe deed om haar tot waanzin te laten gaan, en dat maakte hem ietwat jaloers. Het zat hem al frustratie op te leveren vanaf het moment dat ze aangegeven had om de waarheid te horen. Echter zette hij het uit zijn hoofd. Hij moest zich focussen op het overbrengen van een verhaal, dat hij nog nooit eerder aan iemand overgebracht had. Voor even zwijgend legde hij zijn onderarmen op de tafel, zijn vingers lichtelijk spelend met elkaar indien hij weer omlaag keek. Het duurde korte tijd voor hij zich ertoe aanzetten kon om zijn mond dan toch te openen.
"Er heerst een mythe bij de oudere wolfsbeschavingen dat, wanneer een kind tijdens een bloedmaan geboren wordt, het ... anders ... zal zijn dan de rest." Zijn stemgeluid volgde de hare zacht op, gemompel gevormd dat in een baan van centimeters an verloren ging. Er zaten meer mensen in deze ruimte waar hij rekening mee moest houden. Niemand mocht er gehoor van krijgen, als hij wilde dat ze nog veilig zaten.
"Dat het bestemd zou zijn om een oorlog te ontketenen tussen de weerwolven en de vampiers, om hiermee een eeuw van bloedvergiet aan te kondigen." De vele verhalen had hij al sinds kleins af aan gelezen en doch wist hij het niet makkelijker te verwoorden; wederom viel hij stil en nam het even in voor hij verder ging. Haar ogen vermeed hij nog steeds. Hij wilde niet zien hoe ze reageerde, ergens bang om dezelfde afwijzing als hem gewoon was geworden, op haar gelaat weer te vinden.
"De bloedwolf, zo genoemd, zou de revolutie betekenen die veel dood met zich mee zou brengen, dan wel niet het uitsterven van de weerwolven of de vampieren..," murmelde hij. "En hoewel de mythe in elk boek niet uitlegt hoe het zal verlopen met de bloedmaan, is het noodzakelijk dat het voorkomen wordt dat die revolutie door de bloedwolf uitbreekt."
Hij staarde voor zich uit, zijn vingernagels zacht tikkend tegen de tafel. "Dat die revolutie door míj uitbreekt."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila werd er bijna zelf nerveus van, hoe Lev zijn armen op tafel liet rusten en met een gebogen hoofd naar zijn vingers staarde. Tenzij hij nu ging opbiechten dat hij twintig moorden op zijn geweten had, wist ze niet waarvoor hij bang moest zijn. Al kon ze zelfs die moorden tegenwoordig nog ergens begrijpen, ze was zelf net zo oncontroleerbaar als hem en had tot nu toe gewoon ongelofelijk veel geluk had bij de volle manen dat ze ver uit bereik van anderen was gebleven of voldoende afleiding had gehad. Haar lepel bleef voor haar mond hangen omdat net op het moment dat ze een hap wou nemen, hij toch begon te spreken. Even had ze getwijfeld of hij niet gewoon zou zwijgen en opnieuw haar vragen negeren.
"Dus," begon Mila die alles even voor zichzelf ging herhalen. "Jij bent een bloedwolf."
Daar begon duidelijk alles mee, hij was anders dan de rest. Al vond ze hem er best normaal uitzien.
"En je hebt gewoon echt heel veel pech, want één of andere oude zak voorspelde het einde van de wereld. Wist je dat in 2012 de wereld zou vergaan volgens de Maya's? Ze zaten er ook naast."
Dit klonk echt te belachelijk voor woorden.
"Weet je ik denk dat ze gewoon heel die oorlog gaan ontketenen omdat ze allemaal zo dom zijn om erin te geloven en iedereen op elkaar begint te jagen," zei ze en opende een tweede yoghurt, als ze kwaad was, kreeg ze nog meer honger.
Wat ze net zei was een goede complottheorie. Wat ging Lev nu uitsteken in zijn leven om ervoor te zorgen dat er een volledig ras uit zou sterven...
"Sorry, maar het klinkt zo ongeloofwaardig, alsof je de nieuwe Hitler bent of zoiets. Maar dan de onschuldige versie," mompelde ze en at weer verder.
De gewoonte van alles luidop te denken, was ze nog lang niet verleerd, zelfs na een tijd zwijgend en eenzaam te leven. Dit hele verhaal klonk gewoon belachelijk. Waarom wou iemand zo graag Lev dood omwille van een oude mythe, terwijl hij niet eens iets misdeed. Alleszins dacht ze helemaal anders over dan de mythe dan al de rest blijkbaar, want Lev leek eerder bang of gegeneerd te zijn voor haar reactie. En om eerlijk te zijn, dit maakte haar gewoon boos, want door die belachelijk mythe, zat zij nu ook in dit motel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was allesbehalve van wat hij verwacht had. Het bijgeloof bij de andere volkeren was enorm wanneer het aankwam op de verhalen, op dat wat er voorspeld werd als het op hem aankwam. Dat was ook niet vreemd. Er was niets over hem bekend en alles dat er was, was dat wat men honderden jaren geleden geschreven had. Men wist nog steeds niet wat hij was.
En toch bood het hem geen opluchting. In plaats daarvan verontrustte het hem dat ze het zonder meer aannam, ermee spotte doende dat het niets was en zijn vader zonder enige aanleiding daarvoor gedood was. Hij werd niet voor niets op de hielen gezeten vanaf de dag dat hij geboren was. "Ongeloofwaardig?" Een wenkbrauw hief hij op, haar onbegrijpelijk aangekeken. "Mijn vader is verdomme daarvoor vermoord," schoot hij zacht tegen haar uit. "Het is niet alleen een of andere domme voorspelling. Elke volle maan is anders. Moeilijker. Je hebt zelf mijn ogen gezien." Ze waren niet zoals elke andere weerwolf geweest, net zozeer dat het niet overeenkwam met een ander bovennatuurlijk soort. Ze kon hem niet vertellen dat ze dat niet gezien had.
Hij zuchtte. Het was het hem niet waard om zijn frustratie de overhand te laten nemen, maar het leek alsof hij zich onmogelijk helemaal inhouden kon.
"Ik ben niet menselijk. Ik ben geen volledige weerwolf, maar ik ben ook geen volledige vampier. Misschien is het wel een ander gen wat ik in me heb. Misschien ben ik wel onsterfelijk, misschien ook niet. Ik weet zelf niet eens wat ik ben."
Hij wendde zich van haar af, de lepel door de yoghurt geroerd om zijn focus weer terug te laten keren. Het was hem geraden dat hij voorzichtig bleef. Met elke seconde dat hij zich meer door zijn impulsen liet leiden, was de kans groter dat hij de aandacht van anderen trok. Ze konden niemand vertrouwen. Dat hij nu tegen haar in het openbaar spreken moest over wat hij was, was zelfs fluisterend al gevaarlijk genoeg.
Daarnaast had hij niet veel anders om haar te vertellen. Hij was er zelf nog niet achter wat hij was, dus hoe moest hij tegenover haar verwoorden wat het inhield? Alles wat hij wist, was dat hij zich met de dag meer anders begon te voelen.
"Maar ik ben gevaarlijk voor de soorten. Daarom werd er ook gisteren-" Het plan om de zin af te maken liet hij vallen. Ze wist wel waar hij het over had.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld