Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Temptation is not a sin, but playing w

Account verwijderd

schreef:
Een beetje op haar ongemak, likte Clara met het topje van haar tong over haar lip voor ze haar tanden erin zette. Het waren een heleboel vragen die hij stelde terwijl ze liever niet erover praatte. Op zich zou het haar niet moeten storen, maar op het moment zelf had ze zich even enorm machteloos gevoeld en als ze dat weer voelde opkomen zoals een golf die over haar heen rolde en haar onder water sloeg, draaide haar maag zich om. Toch voelde ze misschien ergens de nood om te vertellen tegen Louis wat er precies gebeurd was.
"He..." begon Clara en ze keek even weg terwijl ze nadacht over wat ze nu moest zeggen of tenminste, hoe ze het kon verwoorden. Condé had haar tegen de muur gedrukt en haar borsten zo hard beetgenomen dat ze bijna het had uitgegild van de pijn. Het meest beangstigende was vooral geweest dat hij haar had toegesnauwd na de klap dat hij binnenkort alles met haar kon doen wat hij wou. Bloednuchter was hij op dat moment.
"It doesn't matter anymore, he just tried to scare me. It worked," mompelde ze en voelde ze zich een beetje stom dat ze dit opbiechtte. Ze had gewoon geen behoefte om te liegen tegen Louis, hij voelde het sowieso aan als ze dat deed.
In haar moment van zwakte vermeed ze Louis' blik en keek naar zijn handen. Voorzichtig liet ze haar hand alsnog in de zijne glijden, waar ze daarnet nog over twijfelde en staarde in het vuur.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hoewel Louis geen hoogte had van de situatie stelde haar verklaring hem niet gerust. Het werd voor hem niet duidelijk hoe het kwam dat hij haar had kunnen pijn doen maar dat het gebeurd was vond hij al erg genoeg. Hij liet dat merken door zijn blik nors op het vuur te richten, zijn emoties verschuilend voor Clara. Louis kon merken dat ze zich niet gemakkelijk voelde om het verhaal te vertellen, doordat ze onduidelijker begon te praten en haar blik ergens anders op richtte. Dat was voor Louis meer dan genoeg om te begrijpen dat hij niet het recht had om verder te vragen, hoe graag hij ook zou willen. Hij verbeet zijn frustratie, fustratie omdat de wachters die hij had aangesproken niet naar hem geluisterd hadden, omdat haar vader niet genoeg om zijn dochter gaf om haar te beschermen, en teleurstelling in zichzelf dat hij dit niet had kunnen voorkomen.
De blik in zijn ogen veranderde toen hij plots haar hand in de zijne voelde glijden, een aanraking die ervoor zorgde dat de spanning in zijn lichaam iets verminderde. Geleidelijk verstrengelde hij zijn vingers in de hare, haar hand perfect passend in die van hem. ''I don't want him to hurt you, Clara'' Vertelde hij toen, al was dat iets wat hij eerder had toegegeven. Als dat zo was, waarom had hij het dan laten gebeuren? Het schuldgevoel begon hem vanbinnen te knagen en werd steeds groter.
''I talked to your father.'' Vertelde hij toen, zijn aandacht ergens anders op richtend, niet wetend of ze daar wel of niet blij mee was.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara kneep zachtjes in zijn hand en er verscheen een vage glimlach om haar lippen toen hij opbiechtte dat hij niet wou dat Condé haar pijn deed. Dat wou ze inderdaad zelf ook niet. Toch zou ze er niet aan kunnen ontsnappen en ze voelde haar blik al vertroebelen bij die gedachte. Druk knipperde ze de tranen weg. De laatste keer dat ze Louis had gezien, had ze zichzelf niet meer sterk kunnen houden en ze wou niet dat dat nogmaals voorviel in zijn bijzijn. Het maakte haar bang, want als Louis haar ergens leuk om vond dan was het de opgewekte, avontuurlijke en sterke karakter. Hij mocht haar niet nogmaals zo zwak zien.
"You did?"
Met een ruk onttrok Clara haar blik van het vuur en keek Louis in de ogen aan. Waarover ze hadden gesproken, was haar één groot raadsel dat ze heel snel opgelost wou hebben. Allerlei mogelijkheden schoten door haar hoofd, de ene nog raarder dan de andere. Het maakte haar nerveus dat ze hiervan niet op de hoogte was geweest en even overwoog ze zelfs de mogelijkheid dat hij net zoals alle andere mannen haar vader om haar hand had gevraagd, maar bij die bizarre gedachte begon ze zelfs bijna luidop te lachen. Dat was te belachelijk voor woorden, zoiets zou helaas nooit gebeuren tenzij ze beide hun hoofd wouden verliezen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
De geschrokken reactie van Clara deed Louis opkijken en zijn heldere ogen ontmoetten de hare. ''I did.'' Zei hij bevestigend, zonder het oogcontact te verbreken. Hij dacht terug aan het gesprek met de norse man waar niet veel van was uitgekomen als hij had gehoopt. ''I have met Condé before, years ago, but I am sure he doesn't remember me. I told your father what kind of man he is.'' Louis had met alle eerlijkheid geprobeerd om haar vader ervan te overtuigen dat hij geen geschikte man zou zijn. Hij was ervan overtuigd dat iedere man met een gezond verstand zijn dochter niet zou willen uithuwelijken aan een zo'n medogenloze man zonder enig respect. Jammer genoeg was dat niet het geval. Zijn ervaringen waren niet genoeg om hem ervan te overtuigen wat voor man Condé was.
''I told him he should not let you marry him, but he didn't really believe the things I told him, unless I can prove it.'' Het was daadwerkelijk vermoeiend om met een man als hem zaken te doen. Hij kon zelf ook wel bedenken hoe lastig het was om zoiets te bewijzen. Condé zou natuurlijk zijn uiterste best doen nu om te laten merken dat hij geschikt voor haar is. De frustraties werden voor Louis alleen maar groter.
''I won't let him marry you, Clara, I promise. I wouldn't forgive myself if I did,'' beloofde hij haar toen zijn ogen op haar gericht, en zijn hoofd vol met zorgen wat er met haar zou gebeuren als ze hem moest trouwen. Hij kon zich in werkelijkheid helemaal niet inbeelden dat ze met wie dan ook trouwde, besefte hij, maar dat hield hij voor zichzelf.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Met onderzoekende ogen bestudeerde Clara zijn gezicht. Haar gesprekspartner had de meest heldere ogen die ze ooit gezien had en zelfs de vage, warme gloed van het haardvuur kon dat niet verbergen. Met een kleine zucht, wendde ze haar blik weer van Louis af en trok haar knieën op tegen haar lichaam zodat ze haar armen eromheen kon slaan en haar kin op haar knieën kon laten rusten.
"I hope you find proof soon. I survived te last days because they locked me in my room. But after this night, they expect me to attend everything Condé does and I am not pleased about that," zuchtte Clara en staarde in het vuur.
Hier baalde ze echt van. Om dan nog niet in te gaan op het feit dat bij de gedachte aan mogelijks alleen bij Condé te belanden, het koud zweet haar al uitbrak. Na wat er de afgelopen keer gebeurde, wou ze kostte wat het kost vermijden dat ze nogmaals zo in een hoekje werd gedreven. Gezien haar vorige uitspatting, zou hij waarschijnlijk alleen hardhandiger te werk gaan.
"Thank you for sticking up for me... Can we talk about something else now?" voegde Clara er nog aan toe omdat dit niet was waarmee ze haar avond wou vullen.
Hier kwam ze heen om haar gedachten te verzetten en even uit haar wereld te verdwijnen. Hoe dankbaar ze Louis ook was voor zijn acties, alsnog had ze geen zin om er de hele avond over te piekeren. Terwijl ze nog voor zich uit tuurde, maakte ze wel een hand los van haar knieën en vanuit haar ooghoeken hield ze Louis in de gaten als ze zacht haar hand om de zijne sloot. Waarom ze het haar des te meer gerust stelde en ontspande als ze zijn huid tegen de hare voelde, wist ze niet.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Het was frustrerend dat Louis geen controle had over wat Condé kon doen en niet. Als hij de verloving vandaag nog kon onderbreken dan had hij dat gedaan, maar dat wist Clara zelf ook. Hij moest geduld hebben zodat er wat zou gebeuren, of hij zou het moeten uitlokken... Nadat beet hij op zijn onderlip, terwijl er allerlei mogelijkheden door zijn hoofd speelden om Condé in de val te lokken.
Het was even stil, maar zodra Louis haar stem weer hoorde zette hij zijn gedachtes opzij en richtte zijn aandacht op Clara. ''No problem... Okay, what else do you want to talk about?'' Louis keek even naar Clara die haar blik op de open haard had gericht terwijl ze langzaam haar hand om de zijne sloot. Het was alsof het een gewoonte was geworden omdat kleine aanrakingen haar geruststelde, maar Louis protesteerde niet, en sloot zijn vingers om de hare. ''Actually, let me tell you something,'' zei hij toen spontaan, terwijl hij wat rechttop ging zitten en zijn lichaam naar haar toedraaide. ''Do you believe in fortune telling?'' Vroeg hij toen nieuwsgierig, gepaard met een ondeugende glimlach. ''May I read your hands?'' Vroeg hij, en hij streek even met zijn duim over de rug van haar hand terwijl hij haar vragend aankeek.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Honderden gedachten raasden door Clara hoofd terwijl ze zichzelf wanhopig probeerde af te leiden van Louis’ hand die tegen de hare brandde. Het voelde alsof het haardvuur in haar begon te huizen en toch stond ze zichzelf toe om hun handen niet uit elkaar te trekken.“Hmm,” merkte ze op nog diep in gedachten over welk gespreksonderwerp ze zou kunnen aansnijden.Immers was haar binnenste dat haast ontvlamde en haar hoofd dat tolde voorlopig voldoende geweest om haar af te leiden, daardoor hoefde ze niet per se een nieuw gesprek aan te snijden.“Fortune telling?” bracht ze verbaasd uit en haar mondhoeken krulden omhoog in een glimlach.Dit was onverwachts. Wie had er gedacht dat een tempelier handen kon lezen! Clara draaide haar lichaam ook meer naar hem toe en loste haar grip wat waardoor haar hand losjes in de zijne hield terwijl zijn duim er zacht wreef. Dit was een fijne afleiding, alleen was ze bang om zo dadelijk een appelflauwte te krijgen omdat haar lichaam geen weg meer kon met het feit dat zijn handen over de hare zouden blijven strijken.Zich verzetten tegen alles wat Louis teweeg bracht, had ze allang opgegeven. Hoewel het schaamrood nog steeds haar gloeiende wangen wou bekruipen, onderdrukte ze dit door haar tanden zacht in haar onderlip te zetten en zich op de zeurende pijn te focussen.“I hope it is good news,” verzuchtte Clara zacht en liet zijn blik niet meer gaan nu ze hem glimlachend aankeek en haar lip langzaam weer loste.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Louis was blij dat hij weer haar volledige aandacht had en glimlachte even. Eigenlijk had hij dit nog nooit bij iemand gedaan, besefte hij, maar tijdens een van zijn reizen had een vrouw hem verteld wat de lijnen op je handpalm betekenen. Louis wist niet zeker of hij erin geloofde, er was ten slotte maar een ding waar hij echt in geloofde en dat was in God. Toch stond hij open voor andere geloven en manier van denken, en kon hij goed luisteren naar anderen zonder een oordeel te trekken. En zo had hij bijna alles onthouden wat de vrouw hem ooit verteld had over handlezen.
Hij streek even met zijn duim over haar handpalm. ''This line is your heart line. It indicates your emotions and romantic perspectives. Your line curves a bit under your middle finger. It is said that it means you're rather selfish when it comes to love. That means you rather keep it to yourself unless you truly love someone, and you will give your heart fully to them.'' Hij keek even naar Clara om haar reactie af te wachten terwijl hij nog steeds haar hand in zijn handen had en kleine rondjes draaide met zijn duim. Zulke gezegdes waren eigenlijk overbodig voor de meeste mensen, liefde was een luxe die maar weinig mensen bezitten. Wat je met je hart deed en van wie je hield was in de meeste gevallen onbelangrijk. Wetend dat het in Clara haar situatie ook niet makkelijk was besloot hij niet te lang over het onderwerp 'liefde' door te gaan.
''This line,'' vertelde hij, en hij streek met zijn vinger over de lijn die begon boven haar duim. ''It's the head line. It represents knowledge and communication. Your head line is broken, which means that you have some inconsistencies with your own thoughts, as you are still trying to figure some things out. My head line is deep and long, which means I am thinking clearly and focussed. Which I guess, makes sense, because it is required to do the things that I do.'' Hij opende zijn hand, en vergeleek zijn hand die aanzienlijk groter was, en meer aangetast door werk, vechten en het buitenleven, waarintegen haar hand kleiner was, zacht en egaal.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Waar de kennis vandaan kwam, was een raadsel voor Clara. Graag wou ze doorvragen waar hij dit alles geleerd had, maar haar nieuwsgierigheid naar alles wat hij te vertellen had door een simpele blik op haar hand te werpen, snoerde haar de mond. Zwijgend luisterde ze naar wat hij te vertellen had over haar handlijnen en keek ze curieus toe. Haar blik volgde overal waar zijn vingers overheen gleden en maakte alleen haar blij ervan los als Louis een adempauze nam. Hoe meer rondjes hij draaide met zijn duim, hoe harder haar binnenste mee begon te draaien en voor het haar hoofd opnieuw liet tollen, rechtte ze even haar rug en perste haar lippen op elkaar.Het was niet gelogen over hoe ze naar liefde keek. Al was dit iets wat vrijwel iedereen kon raden. Haar liefde spreidde ze niet ten toon en ze had bitterweinig mensen wie ze echt liefhad. Louis viel daaronder, al wist ze niet op welke manier het zich manifesteerde.Gelukkig zette hij zijn verhaal door zonder op antwoord van haar te wachten en raakte hij de volgende lijn op haar hand aan. Clara kon hem opnieuw geen ongelijk geven en ze twijfelde eraan of dit echt kon zijn.Toen Louis zijn hand naast de hare openplooide, bestudeerde ze nauwgezet alle kleine details van zijn hand. Het was bizar hoe iemands hand alleen al zoveel over hun afkomst kon verraden.Na verder geen commentaar op zichzelf te hebben gegeven, liet ze haar vingertoppen over de lijn van zijn hart strijken.“You we’re quite right about me. How about your heartline?”Met een nieuwsgierige blik bestudeerde Clara zijn gelaat na die vraag en haar lippen ontpopten zich eindelijk weer tot een lach. Om de een of andere reden werd ze niet graag geconfronteerd met waarheden over haarzelf en ze dacht er het liefste zo min mogelijk over na.Ze zou namelijk waarschijnlijk nooit de persoon vinden aan wie ze haar hart zou kunnen openstellen. Bovendien was ze inderdaad ook zoekende naar wat ze wou op alle vlakken, bang dat ze nooit zelf een keuze daarin zou kunnen maken. Levenskeuzes waren immers iets dat andere voor haar uitstippelden.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Louis bestudeerde de uitdrukking in haar gezicht, maar zodra de vragen op hem werden gericht sloot hij zijn hand. ''Love is not something we talk about. I have taken vows that wouldn't let me allow to love a woman, ever.'' De uitdrukking in zijn gezicht was weer veranderd en hij staarde strak naar de grond, om zijn emoties achterwege te laten. Hij praatte nooit over zulke gevoelens, laat staan met iemand waar hij echt om gaf, en hij vond het moeilijk om te bekennen welke gevoelens hij echt had. Het was makkelijker om zich te verschuilen achter de geloften die de tempeliers hadden moeten zweren. Het kwam wel eens voor dat een tempelier zijn geloften verbrak, sommige ridders konden gewoon niet van vrouwen wegblijven, maar daarmee werden ze met hun leven gestraft en Louis had zich nog nooit ingebeeld hoe dat zou zijn als hem dat overkwam. De situatie was nog nooit voorgekomen dat zoiets zou kunnen gebeuren, al wist hij dat hij nu wel gevaarlijk de grenzen aan het opzoeken was. De relatie die hij met Clara had was al verre van toegestaan, en als nu zou worden binnen gevallen zouden ze als nog iets kunnen inbeelden wat er eigenlijk niet was gebeurd.
''I'm sorry,'' zei hij toen hij zich realiseerde hoe hard zijn woorden waarschijnlijk hadden geklonken. ''Love never really occured in my life, although you may know you're the only woman I ever felt any kind of affection for.''

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara bestudeerde Louis. Zijn gezicht verstarde en hij keek naar de grond, ze vroeg zich af wat hij probeerde te onderdrukken? Onmogelijk kon ze zichzelf voor de geest brengen hoe het moest zijn om liefde af te zweren, dat was iets waar ze altijd zou in blijven geloven, op blijven hopen. Zéker de hoop op ooit liefde van een kind. Misschien zou ze er niet in slagen om een man te vinden met wie ze konden verdrinken in hartstochtelijke liefde, maar ooit zou ze een kind hebben wat de meest pure vorm van liefde voorbracht. Niets kon een band tussen moeder en kind overtreffen.
Op het moment dat hij toegaf dat zij de persoon was die het dichtste in de buurt van enige liefde kwam, krulden haar mondhoeken omhoog in een trieste glimlach. Als zij haar gevoelens moest omschrijven dan was 'een soort affectie' het laatste wat ze zou kiezen. Tot nu toe had het eerder gevoeld alsof haar binnenste in brand stond, hij maakte haar hoofd licht en liet de wereld op zijn kop staan. Soms was het allemaal zoveel tegelijkertijd dat het voelde alsof haar hart stopte met slaan en ze niet meer kon ademenen, net zoals die maal dat Louis zijn lippen op haar voorhoofd had geplant.
Op dit moment voelde ze ook meer dan ze ooit voelde onder normale omstandigheden, alleen was het nu alsof er iemand een stevige grip om haar hart had en steeds harder kneep. Waarom bleef ze hem opzoeken? Zelfs vriendschap hoorde niet tussen hen. Waarom voelde ze zich dan zo bij hem? Hoewel zijn acties zijn woorden soms tegenspraken, was het duidelijk dat ze niets te zoeken had bij hem en ondertussen kon ze moeilijk gaan ontkennen dat ze niets voor hem voelde.
"That must be painful, to never love and have loved," mompelde Clara waarbij haar stem even iets de hoogte in schoot en ze haar keel schraapte.
"I should head back to the castle. I do not want enrage my father or Condé," zei ze daarna en duwde zichzelf ogenblikkelijk overeind.
Het was nutteloos en zorgde enkel voor meer frustratie dat ze hier bleef komen. Hoe hard Louis zijn best ook zou doen, wat als ze niet met Condé trouwde? Dan stond er wel iemand nieuw in lijn. Misschien had ze net liever iemand die ook andere vrouwen zag staan, dan werd zij tenminste wat meer met rust gelaten.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Omdat het onderwerp al moeilijk genoeg was om voor Louis over te praten was hij enigszins opgelucht dat ze daarmee het gesprek beëindigden, al had hij dat liever op een andere manier gehad.
''Yes, I should head back, too.'' Zei hij overeenstemmend, en kwam daarna ook overeind. Hoewel er veel dingen aan de hand waren op het moment voelde hij dat de sfeer gespannen was en dat het waarschijnlijk kwam door het laatste gesprek. Toch was er niets wat hij nu nog kon zeggen om het te verbeteren of wat de toekomst voor Clara zou veranderen. Hun verhouding tot elkaar had altijd aan een zijden draadje gehangen en nu ze verloofd was, was er vrij weinig wat ze konden doen om dat te redden.
''Maybe you should go ahead,'' stelde hij voor, zodat hij de hut nog kon afsluiten en het vuur dusdanig kon doven. Hij hield de deur voor haar open, maar voordat ze hem kon passeren legde hij zijn hand om haar pols en keek haar indringend aan. Hij vroeg zich af waarom hij al die dingen zojuist gezegd had, en waarom hij zijn gevoelens niet gewoon aan haar kon toegeven, al wist hij dat het dingen alleen maar moeilijker zouden maken. Hij kon niet ontkennen dat hij continue met haar bezig was en alles om hen heen leek te vergeten wanneer ze bij elkaar waren, en dat hij een steek in zijn hart voelde elke keer als ze weer afscheid namen. Hij zocht naar de juiste woorden om dit te omschrijven, maar het lukte hem niet om het over zijn lippen te krijgen.
''Stay safe, Clara'' Zei hij daarom, waarna hij haar los liet en haar liet gaan.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara was opgelucht dat Louis zich er allereerst geen vragen bij stelde aangezien ze zelden zich zo snel uit de voeten maakte. Met een korte knik stemde ze in op zijn opmerking dat het beter was dat ze gescheiden reden. Met plezier ging ze voorop en hopelijk bleef ze buiten gehoorsafstand want haar tranen begonnen zich een weg naar boven te banen, beginnende met een krop in haar keel. Als hij haar pols beetgreep, schoot ze haar blik omhoog om zijn ogen op te zoeken, maar ze vond er niet wat ze zocht, zijn blik stond even radeloos als de hare.
"You too, Louis," zei Clara op een fluistertoon voor ze zich omdraaide en zichzelf op haar paard hees.
Zo snel als de wind ging ze er vandoor en algauw werd de hut een kleine stip achter haar, verscholen tussen de vele bomen en hun takken.
Gefrustreerd veegde ze met de rug van haar hand wat tranen weg en wist allang niet meer waarom ze nu weer verdrietig was. Zelden ging ze bij Louis weg met zulke gevoelens. Normaal voelde ze zich nog opgelaten, ontspannen en vrolijk. Dit voelde anders. Nu de koude lucht langs haar gezicht voelde snijden, baalde ze ervan dat ze alles opkropte en dat ze het enige wat er echt toe deed niet eerlijk tegen hem kon zeggen. Het voelde alsof haar vat waar ze alles in wegstopte op ontploffen stond. Ze had het hem moeten zeggen... Alleen wist ze niet wat ze hem had willen zeggen. Er doemden alleen vragen op. Waarom wou hij dat ze veilig en gelukkig bleef? Waarom zocht hij haar steeds op? Zou hij regels voor haar breken?
Zonder enige echt aanleiding, trok ze aan de teugels en maakte rechtsomkeer.

Some ancient call
That I've answered before
It lives in my walls
And it's under the floor
If this was meant for me, why does it hurt so much?
And if you're not made for me, why did we fall in love?

A knock at my door
I thought I was alone
Unaware of what I thought I needed
I drop like a stone
If I'm not mistaken, then I was the last to know
And if you return for me, I'd never want for more

You're dislocated
Don't be like that
And you smile when you dive in
Like you're never coming back
So hold my body
Yeah, hold my breath
See your face when I black out
I'm never coming back

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Nadat Louis de deur achter zich had dichtgetrokken en ervan overtuigd was dat ook hij kon vertrekken hoorde hij in de verte de hoeven van een paard zijn richting opkomen. Zijn eerste reactie was om zijn hand om zijn zwaard te leggen, al was er geen aanleiding om voor het ergste te vrezen. Zodra hij wat passen van de hut had gezet en beter zicht had, besefte hij dat er geen reden was om zijn zwaard te trekken en liet hij zijn hand dus weer zakken. Toch ontstonden er vragen toen hij zeker wist dat het Clara was, en ging hij direct van het ergste uit. Was ze onderweg lastig gevallen? Had ze iets gezien? Amper de moeite genomen om af te remmen greep Louis naar de teugels van haar paard zodat ze tot stilstand kwamen. ''What's wrong?'' Vroeg hij direct, toen hij doorkreeg hoe overstuur ze was. Hij legde zijn handen om haar middel en tilde haar met gemakt uit haar zadel zodat ze tegenover elkaar stonden. Van alle keren dat hij haar had gezien, vond hij het ergste om haar zo ontdaan en in tranen te ontvangen. Niet omdat hij niet wist hoe hij ermee om moest gaan, maar omdat hij haar het liefst gewoon gelukkig wou zien. Hij streek met zijn duim over haar wang en keek haar bezorgd aan, niet wetend wat er gebeurd was of waarom ze was terug gekomen. ''Tell me what's wrong,'' vroeg hij toen, op rustige toon.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Toen Clara terug aankwam aan de hut, hadden haar gedachten genoeg tijd gehad om voor te bereiden wat ze Louis precies ging zeggen. Ze ging hem namelijk vragen waar dit allemaal sloeg, wat er echt gaande was tussen hen, hoe ze zich hierbij moest voelen en hoe hij zich hierbij voelde! Op zoek naar antwoorden, dwaalden haar gedachten ook af naar Condé. Een man die eindelijk voor haar wou gaan en die ze met een harde klap had afgewezen. Had ze voor Louis, die haar waarschijnlijk niet eens meer in zijn leven wou als het gevaar te groot werd, een man afgewezen die haar vol passie en verlangen kon beminnen? Als ze zich openstelde naar Condé zou hij ongetwijfeld haar een luxeleven bezorgen en aan vurige begeerte zou ze niet tekortkomen. Iets waar ze de laatste tijd naar begon te snakken, lichamelijk contact.
Het eerste wat Louis toen deed, was haar van het paard aftillen... Dat zorgde ervoor dat er een schokgolf door haar lichaam trok en al haar gedachten wegspoelden. Whats wrong? Dat was een goede vraag. Er was heel veel mis op dit moment, al kon ze moeilijk bedenken wat precies haar probleem nu was nu ze voor hem stond, met zijn handen nog op haar heupen.
"I have something to tell you," begon ze het gesprek en op het moment dat ze er gewoon niks uitgeperst kreeg en het voelde alsof alle lucht uit haar longen werd geslagen, besloot ze het over een andere boeg te gooien.
Ze wou hem vertellen dat ze hem zo graag begon te zien dat het pijn deed en wou hem alle vragen stellen waarop ze antwoorden hoopte te vinden, maar klapte dicht. Letterlijk. Met een gepijnigd gezicht en haar hand op haar pijnlijke buik, trok ze haar wang weg van zijn hand en zocht opnieuw oogcontact op. Het pijnlijke gevoel alsof er iemand op haar borstkas ging staan, maakte plek voor iets anders dat al een hele tijd in haar sluimerde. Woede.
"I do not want you to sabotage my marriage with Condé. I do not want to end up sad and alone with no one to love me and with no chance to ever change that. If I do not marry him, I might never find somebody else. That will ruin everything I ever hope for. Not only will I never find a man to love ma as a wife, I will never have children to love and be loved by. I rather end up in a marriage with only me giving love than never love ever again. I do not want to end up like you, all alone until I die!"
Het vat met opgekropte frustraties en woede spatte open en stroomde over. Die woorden stroomden uit haar mond zonder erbij na te denken en ze zag haast rood van woede, met haar vuisten gebald en ogen fijngeknepen. Pas als ze besefte wat ze precies had gezegd en tegen wie, begon het kleur uit haar gezicht weg te trekken tot ze lijkbleek zag. Haar handen ontspanden zich af ze sloeg er trillerig één voor haar mond. Haar ogen werden groot in verbazing om haar eigen woorden en bang voor Louis' reactie. Het waren niet alleen de woorden die gemeen waren, ook haar manier waarop ze die gezegd had. Verwijtend, alsof het zijn schuld was dat haar leven in het honderd liep, het was niet gebracht alsof het slechts een bezorgdheid was, wat misschien enigszins nog het vergeven waard zou geweest zijn. Zo geschrokken van haar eigen reactie op alles, waren haar tranen van eerder compleet vergeten en wist ze niet meer wat ze met zichzelf moest aanvangen of hoe ze zich moest gedragen.
"I am sorry," bracht ze wanhopig uit.
Helaas was die uitspraak waarschijnlijk net zoals water naar de zee dragen, nutteloos.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld