Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar gevecht van gisteren had Archer zeker meegemaakt. Dat ze daarom echter geen gevecht van gave tegen gave aan wilde gaan, had hij dan weer niet aan zien komen. Zeker omdat juist die gevechten altijd het leukst waren om te doen, en het beste om elkaar te trainen. Het was desalniettemin Marlow's keuze en als ze het werkelijk waar niet wilde, dan ging hij ook wel overstag voor een normale vechtpartij. Alles om zich af te kunnen leiden van de duisternis die hij net nog om zich heen had kunnen voelen, nadat Melany het in hem aangewakkerd had.
"Oh sorry, I didn't know you got tired so easily," mompelde hij sarcastisch, met een lichte grijns op zijn gelaat. "But alright. Normal fight, it is." Dat hij zijn oude zelf weer was geworden, bleek iets te zijn wat Marlow maar al te veel opgevallen was. Iets waar hij verder niet veel opuit deed; hij was allang blij dat hij het donkerte weer een beetje achter zich had kunnen laten. Als dat niet zo was geweest, dan had ze nog altijd een hele andere Archer hier voor zich gehad.
Hij wandelde naar het sportgereedschap toe, daar waar hij de blondine ook al weervinden kon. Uit het niets werd hem een stootkussen toegegooid, die hij wat fronsend opving. Blijkbaar ging zij eerst?
"Hm.. feisty." Archer liet zijn handen in de banden achter de pads glijden en stootte ze kort tegen elkaar, als teken dat hij klaar was voor de strijd. Met een tevreden blik hield hij ze omhoog. "What are you waiting for blondie? Let's go." Het zou hem benieuwen wat ze te bieden had, maar dat was iets waar hij snel achter zou komen. Haar gedaante verried immers niets over haar innerlijke kracht; ze was tenger maar niet té mager, en gespierd maar niet al te opgepompt. Het was de vraag waar ze overvloed van had en er was maar één manier om deze te beantwoorden: door haar tijdens het vechten goed in de gaten te houden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De woorden van Asher hadden haar alleen maar opgefokt. Ze wist dat hij sarcastisch was, dat zijn woorden soms baadden in arrogantie en dat hij het vooral deed om de ander uit te lokken. Daarvoor hoefde ze hem niet langer dan een anderhalve dag te kennen. Het ergste was dat hij er ook nog in was geslaagd om haar uit te lokken. Haar eerste gedachte was dan ook geweest om hem te laten blijken dat ze nog lang niet moe was en het hem zo moeilijk mogelijk zou maken om de klappen op te vangen. Of ze daar ook in was geslaagd, was echter moeilijk af te lezen van Archer.
De man had een sterke conditie. Ze had zijn lichaam al eens stiekem bewonderd en toen was het haar al opgevallen hoe gespierd hij was geweest. Nu de spieren in actie waren gekomen, was ze nog meer onder de indruk en ergens haatte ze het dat haar brein en hormonen zo gevoelig waren voor een sterke man die haar wel even zou laten zien hoe het echt moest. De wond in zijn arm leek hem niet eens tegen te houden in zijn bewegingen. Het zweet op zijn voorhoofd had zijn donkere haren door de war gehaald en voor heel even was er tijdens het gevecht door haar hoofd gegaan dat het had geleken alsof ze tegenover een Griekse adonis had gestaan.
De stootkussens en de bokshandschoenen waren vooral een opwarming geweest. Al snel waren ze over gegaan op het echte sparren. Daarin had Archer haar laten merken dat het sparren hier anders was dan hetgeen wat ze in het verleden met haar zus had gedaan. Het ging er harder en ruiger aan toe en niemand zou zich verontschuldigen voor een harde klap of een eventuele bloedneus. Het bracht echter wel het fanatieke in Marlow naar boven, vastberaden om Archer te laten zien dat ze er niet bang voor was en het aan kon.
Nadat ze zeker een uur fanatiek hadden getraind, was het voor hen beide voldoende geweest voor de dag. Marlow had in een lange tijd haar spieren niet op deze manier voelen branden en haar lichaam voelde, op een voldane manier, leeg aan. Samen hadden ze besloten om de spullen die hadden gebruikt, op te ruimen.
‘There you are! I’ve been looking everywhere for you.’ Omdat de woorden in haar optiek op Archer gericht waren, reageerde Marlow niet op de persoon die zojuist binnen was gekomen en boog ze zich naar de grond om één van de flesjes water te pakken.
‘Marlow.’ Een hand lag op haar schouder om haar aandacht te trekken. Wat verbaasd draaide ze zich om. Daar zag ze Doc, de dokter van de groep. Ze had hem de dag ervoor al ontmoet en ze had hem ingeschat als een vriendelijk persoon. Ze had echter niet verwacht dat hij haar ergens voor nodig zou hebben.
‘What’s up?’ vroeg ze nieuwsgierig. Ze hoopte dat er niet nog iemand was die verbonden zou moeten worden, zoals ze had de vorige dag bij Archer had gedaan. Dan zou ze behoorlijk door de mand vallen.
‘It’s Veronica. Most of the time, when someone get knocked out during a fight, they often wake-up after a few hours or so. She still hasn’t woken up and I have found some disturbing shit in het blood. I need you to come with me, so we can take some test.’
‘You think I did something to her?’ Was Veronica niet flauwgevallen, of bezweken onder haar eigen kracht? Dat was wat Marlow had gedacht. Doc knikte echter kort.
‘I don’t know what you did, but we need to figure it out. Or else, you’re going to be in a lot of trouble.’
Marlow hoefde er niet lang over na te denken. Dat wilde ze voorkomen, kostte wat het kost. ‘Sure, I’ll come with you. I mena, of course! If there’s anything I can do to help…’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De blondine had zich tijdens hun gevecht behoorlijk bewezen. Alhoewel hij met zijn lengte en gewicht meer de overhand had gehad, had Marlow zeker laten zien dat ze wel wat kracht in zich had. De stoten die ze gaf op de boks pads waren harder dan hij in zijn hoofd had gehad en als er iets was wat ze had bewezen, was het wel dat ze fanatiek was. Ook nadat ze de pads in hadden gewisseld voor een simpelweg, ouderwets gevecht met vuisten was ze nog even energiek als ervoor geweest en vastberaden om te winnen. In zekere zin vond hij het sexy. Hij kon in elk geval niet ontkennen dat hij soms wel even met zijn ogen af was gedwaald, al was het maar voor die paar tellen geweest dat hij niets had moeten ontwijken of blokken. Ze zag er nou eenmaal goed uit, of niet soms?
Nadat ze hadden besloten dat het genoeg was geweest, hadden ze de spullen weer bij elkaar geraapt om ze terug te leggen. Daar waar ze eerst alleen waren, kwam er echter snel een ander gedaante aanzetten om hun rust te verstoren. Verbaasd keek hij op toen hij de stem van Charlie hoorde. Zijn blik leek desalniettemin op iemand anders gericht te zijn; hij leek dan toch echt Marlow aan te spreken, hetgeen wat hij wel wat vreemd had gevonden. Het maakte hem des te nieuwsgieriger naar wat hij precies te zeggen had, maar nadat Veronica's naam was gevallen wist hij wel genoeg. Het ging nog altijd niet goed met de vriendin van Drew en dat was waarschijnlijk nog wel een understatement; naar Doc's woorden was ze na al die dagen nog steeds niet ontwaakt. En als er iets was waar hij gelijk in had, was het dat Marlow in heel wat problemen zou zitten als Veronica het loodje zou leggen. Drew zou het er tenslotte niet zomaar bij laten dat zijn vriendin vermoord was tijdens een gevecht met een nieuweling.
Hij knikte naar Charlie. "We'll both walk with you. There has to be something we've missed." De jongen glimlachte mager maar dankbaar, vooraleer hij zich weer tot de blondine keerde. "Let's just get to her first. Follow me." Hij draaide zich om en liep vrijwel meteen weer weg naar de gang, daar waar hij en Marlow hem naartoe volgden om hun weg in te zetten naar het kleine 'ziekenhuis'. Waar de kamer zich precies bevond was voor hem nog een raadsel sinds hun verhuizing naar dit nieuwe gebouw, maar het leek niet al te ver te zijn. Nog geen twee minuten later stonden ze in de kamer die Doc om had gebouwd tot hun spoedeisende hulp, met daarin een enkel bed met daarop een levenloos gedaante. Veronica had hij direct herkend aan haar donkere haren en typische, rode lippenstift. Hoe ze alleen normaliter een getinte huid had, leek ze nu lijkbleek. Een waarneming die Archer wat fronsend achterliet, wanneer hij aan haar bedzijde stond en zijn blik over haar heen liet glijden. Ze zag er doodziek uit. Niet vergelijkbaar met de laatste keer toen hij haar had gezien, vlak na het gevecht. Het was voor hem nog een wonder dat ze nog in leven was.
"I've already tried everything there is to try on medical grounds," mompelde Charlie, de klanken wat lusteloos uitgebracht onderwijl hij zijn handpalmen liet rusten op de bedrand. De wijze waarop hij naar Veronica keek, verklapte al veel over het feit dat het hem niet goed zat. Het meisje was nog geen haartje opgeknapt; daarentegen, ze was er alleen nog maar slechter aan toe geworden naarmate de dagen verstreken waren. "So the only option here, is to assume it was because of your gift that she's like this. It has to be. Otherwise she would've been healed by now ..." Hij zag hem tot Marlow wenden, ietwat beschaamd om dit te moeten vertellen. Het was alsof hij de schuld op haar schoof en dat was iets wat hij maar al te goed leek te beseffen, al was het niet zo bedoeld. Daarvoor was Doc te vriendelijk aangelegd. Of Marlow dit alleen ook wist, was de vraag. Langzaam maar zeker kruisten zijn pupillen haar gedaante om haar reactie af te wachten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het aanblik van Veronica was haast angstaanjagend. Marlow haar eerste kennismaking met de vrouw was in de ring geweest. Daar had ze vol vechterslust gestaan. Veronica was vastberaden geweest om te winnen en Marlow haar plek in de bende te ontzeggen. Het was haar nog bijna gelukt, totdat ze was gebeten door haar tegenstander. Voor Marlow was het een opwelling geweest. Een handeling die ze in paniek uit had gevoerd, omdat ze niet had geweten wat ze anders had gemoeten. Nu leek de vrouw haast niet meer te lezen. Ze was bleek en haar borst ging heel langzaam op en neer. Te langzaam. Marlow durfde er niet te lang naar te kijken, bang dat ze op een gegeven moment geen verschil meer zou zien.
Al luisterend naar Doc trok Marlow haar eigen conclusie. Het moest door haar komen. Een gedachte die Doc ook bevestigde. Hij leek het niet te willen zeggen en Marlow hoorde de schuld in zijn stem, alsof hij het erg vond om haar hiervan te beschuldigen. Het was ook wel een serieuze beschuldiging, maar het was er eentje waar Marlow achter stond. Zij was de laatste persoon die haar aan had geraakt, die met haar had gevochten. Geen wonder dat de schuld bij haar werd gezocht.
‘I-I… I don’t know what to say?’ Met haar armen over elkaar sloeg ze haar ogen neer. Wat kon ze doen? Ze wist zelf niet eens wat er aan de hand was. Hoe dit had kunnen gebeuren, was voor haar een raadsel. Ze had het niet met voorbedachten rade gedaan, dus ze zou ook niet weten hoe ze dit zou kunnen oplossen. Ze wilde het wel. Ondanks dat Veronica het haar moeilijk had gemaakt, had ze haar niet in levensgevaar willen brengen. Dat was nooit haar bedoeling geweest.
‘Has this ever happend before? That you know of?’ Doc legde een vriendelijke hand op haar arm, waardoor Marlow geneigd was om weer naar hem te kijken. Voorzichtig schudde ze haar hoofd. Als dit ooit al eerder was gebeurd, dan had ze vast geweten wat er aan de hand was.
‘It has not. I have never taken someone down like that before. I don’t even know how I did it, or why. I knew that I was losing and suddenly every single nerve in my body was just screaming me, telling me I should bite her. So, I did, and now…’ Met een handgebaar wees ze naar de roerloze Veronica. Er was veel wat haar gave teweeg kon brengen, maar dit was niet iets wat eerder was gebeurd.
Doc knikte en liep naar Veronica toe. Hij tilde het laken waar ze onder lag iets op en pakte haar arm. De bijtafdruk was nog altijd te zien. Wat Marlow het meeste verbaasde, was dat het niet leek op een normale bijtafdruk van een mens. Haar hoektanden waren duidelijk zichtbaar en leken ook een diepere wond te hebben veroorzaakt dan de rest.
‘I want to try something, Marlow. And I don’t know if you are up for it. But if I were you, I would do anything you can to make sure Veronica lives. Or else, Drew will have your head.’ Marlow slikte. Ze had al één vijand in de bende. Twee als ze Melany ook meerekende. Daar hoefde nog niet een derde bij te komen.
‘Sure, I’ll do anything. What do you need?’
‘I want to take some of your blood, so I can look at it up close. Maybe there is something there that can help us.’
Marlow keek van Doc naar Archer. Hij had gedurende het gesprek zijn ogen niet van haar afgehouden, waarschijnlijk om dezelfde reden als Doc: om haar reacties te kunnen peilen. Marlow zuchtte en knikte. ‘You can take my blood. I hope it helps, somehow.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Waarom Marlow het had gedaan, was iets waar hij niet over twijfelen kon. Charlie waarschijnlijk ook niet. Als zij in haar schoenen hadden gestaan, hadden ze precies hetzelfde in de ring gedaan. Het was doden of gedood worden, in zekere zin; dat Marlow deed wat ze dacht te moeten doen om te winnen was meer dan begrijpelijk. Archer betrapte zich er dan ook op om wat instemmend te knikken, alsof hij ook maar enige instemming had om haar te vertellen dat wat ze had gedaan rechtvaardig was.
De wond werd weer aan het licht gebracht. Daar waar eerst een paar menselijke randafdrukken leken te zitten, was het nu echter veranderd. Met de heftige verkleuringen aan de zijkanten en wat bloedvaten die vreemd genoeg donkerder leken te zijn, kwam er een ander beeld in zicht dan hij eerder bij Veronica had gezien. Het leek haast alsof ze een flinke ontsteking op had gelopen. Ook kon hij de gedachte maar niet uit zijn hoofd krijgen dat het niet langer leek op menselijke tanden die in haar huid gesneden stonden, maar dat het andere vormen had. Welke dat dan wel niet mochten zijn, was dan weer voor hem een raadsel en noch iets wat hij had kunnen onderbouwen. Weloverwogen hield hij dus zijn mond.
De ideeën van Doc hadden hem verbluft. Nog niet eerder had de jongen bloed bij ook maar iemand af moeten tappen, als het ging om onderzoek. Voor bloedtransfusies wellicht, maar meer niet. Daarnaast; wat dacht hij in hemelsnaam te vinden? Het was niet alsof ze een 'magisch vaccin' in haar bloed mee kon dragen.
Hij keek vragend toe hoe Doc de spullen bijeen raapte en Marlow's arm klaarmaakte om hier bloed uit te halen. "You sure about this?" opperde hij wat verstrooid. "It doesn't seem like we got much time left on our hands." Hij wist niet hoe lang dit onderzoek überhaupt zou gaan duren en iets vertelde hem dat zelfs Charlie het hem niet vertellen kon. Zijn bewegingen verklapten hierover ook al genoeg; wat weifelend zag hij hem zijn schouders ophalen. "I don't know. But we gotta do something, right? She's dying here. So it's worth the shot."
Zonder meer zag hij hem de naald zacht tegen de huid van Marlow aandrukken. "You ready? On three." Op haar goedkeuring hoorde hij Doc tellen, zijn oude gewoonte hervat om zich niet aan de getallen te houden en zijn eigen tijdschema aan te houden. Op twee duwde hij de naald al in haar ader, waarop het buisje op redelijk tempo vol begon te stromen met de rode vloeistof. Sceptisch bleven zijn ogen bij het tafereel. Het zou hem benieuwen wat Doc tegen zou komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Was dit het meest verantwoorde om te doen? Wellicht niet. Marlow had dan wel begrepen dat Doc een dokter was, maar in hoeverre hij echt de medische kennis had en bevoegd was om bloed bij haar af te nemen, was haar een raadsel. Wie weet had hij niet eens de juiste techniek, maar was het iets waar ze op dit moment over kon klagen? Absoluut niet. Doc gaf het al aan bij Archer. Veronica ging langzaam dood en het was ongetwijfeld haar schuld. Dat was nooit haar bedoeling geweest. Dit was het enige wat ze voor de vrouw kon betekenen, wat betekende dat ze Doc zijn gang moest laten gaan.
Marlow had nog nooit in haar leven bloed laten afnemen. Het was dan ook alles behalve prettig om de naald in haar huid te voelen en te merken dat het bloed in het buisje stroomde. Wellicht was het ook niet de beste tijd om dit te doen, aangezien ze net gesport had. Marlow probeerde alles vooral te negeren en hield haar blik gericht op Archer. Het kon zijn dat hij hier was voor Veronica en niet voor haar, maar het was prettig dat hij met hen mee was gegaan. Daardoor voelde ze zich nog enigszins gesteund.
‘All done,’ mompelde Doc, terwijl hij wat gaas en een aantal watten tegen de wond van Marlow aandrukte. ‘Hold this.’ Marlow knike en verplaatste haar vingers naar haar arm, zodat ze het bloeden kon stelpen. Ze gokte dat de rest van het materiaal schaarser was en dat het daarom niet nodig was om haar arm te verbinden. Het beetje bloed wat ze nu nog zou verliezen, was ook niet levensbedreigend.
‘You should eat something, hang on.’ Doc pakte iets wat leek op een ontbijtreep, waar zeker genoeg suiker in zou zitten om er voor te zorgen dat ze niet zomaar flauw zou vallen. Doc had de wikkel al van de reep gehaald, waardoor het iets gemakkelijker werd voor Marlow om er een klein hapje van te nemen.
‘So…’ zei ze toen ze een aantal happen had genomen. ‘What are you looking for?’ Er moest iets zijn waar hij naar op zoek was. Iets waar hij naar zocht dat hem zou helpen om Veronica beter te maken. Teminste, Marlow hoopte dat Doc wist waar hij mee bezig was en dat hij niet lukraak ergens aan was begonnen. Toch begon het steeds meer op dat laatste te lijken.
‘Honestly, I don’t know. But Drew told me to safe her, however long it will take and whatever the price may be. He wants her alive.’ Marlow beet op haar lip. Doc was haar enige hoop. Als hij niks zou kunnen vinden, als Veronica zou komen te overlijden, dan was haar tijd hier gedaan. Zou ze meteen uit de groep worden gegooid, of zou er een einde aan haar leven worden gemaakt? Het was haar niet bekend wat er met de anderen was gebeurd, nadat ze het gevecht hadden verloren. Positief was het echter niet en het zou zomaar kunnen dat zij hetzelfde lot zou ondergaan.
‘Let’s just pray tou find something,’ verzuchtte Marlow. ‘Because I don’t think Drew will take “I really didn’t mean to” as a good apology.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het zou hem benieuwen wat Doc dacht te vinden in haar bloed. Hij had hier zelf nog weinig ervaringen mee, maar voor zover Archer wist was er weinig te zien behalve het feit dat Marlow een gave had. Dat was bij hen allen zichtbaar; ze hadden immers een ietwat donkerdere bloedkleur dan een gewoon mens. Wat daar echter nog meer uit af te leiden viel? Dat was een vraag waar hij eerlijk gezegd geen antwoord op verwachtte. Ze hadden ook niet bepaald veel medische voorzieningen tot hun beschikking.
Verwikkeld in zijn gedachten keek hij naar het buisje dat uit haar arm werd gehaald. Haar bloedvoorziening was tot de max gekomen en hoewel Archer het niet aan had zien komen, voelde hij zich ergens opgelucht dat het klaar was. Ze hadden hun handen al vol aan Veronica en nu Marlow net klaar was met sporten, zou ze na een nog grotere bloedtransfusie vast niet meer normaal op haar benen kunnen staan. Drew aan de andere kant, kon het vrij weinig schelen. Hij had eigenlijk ook niet beter moeten verwachten, maar ergens voelde hij de bui al in zich opgekomen. Hoe de 'leider' zich soms gedroeg kon zelfs hem nog verbazen. Het enige waar Archer een nog grotere hekel aan had dan aan Melany's gedrag, was dat superieure van Drew.
Hij lachte sarcastisch voor zich uit. "Drew can suck it." Alhoewel hij net zo goed wist als de rest dat Marlow een probleem zou hebben als Veronica het loodje legde, kon hij het soms gewoonweg niet laten om even tegen hem in te gaan. Hetzelfde gold voor Doc, die ondanks zijn status als niemandsland van de bende zijn lach ook niet helemaal inhouden kon. Het werd zichtbaar hoe Charlie even zijn hoofd schudde, maar zich al snel weer keerde tot zijn bloedonderzoek.
Een bloedonderzoek dat minder opleverde dan was gehoopt. Aan Charlie's blik te zien, die alsmaar begon te veranderen naar een uitzichtloze expressie, viel er weinig meer te halen. Zijn tempo verlaagde, hij begon zacht in zichzelf te voelen en enkele keren dacht Archer hem zelfs met zijn vuist zacht tegen de tafel te horen slaan. Iets wat Doc normaliter nooit deed.
"Hey, take it easy dude," suste hij hem, plaatsgenomen naast hem. "You're gonna find something soon. No need to anger yourself about it." Staande tegen het bureau met een hand op het houten oppervlak, keek hij neer op de dokter die enigszins nors zijn ogen van de microscoop weghaalde. "No need to anger myself?! You should've seen Drew this morning!" viel de dokter tegen hem uit. "He was about ready to beat me to fucking death. Unlike you, I don't have a privileged position in this gang!" Hij zag Charlie met zijn hand over zijn gezicht wrijven en van hem wegkijken, waarop Archer lichtelijk gromde. Een paar stappen zette hij in zijn richting, strak teruggekeken in de lichtelijk geschrokken, blauwe ogen. "Don't point your damn anger attack at me. I got nothing to do with this." Even bleven ze zo staan. Vervolgens wist Archer zich toch weer in te houden, besloten dat dit allemaal geen zin had. Daarbij wist hij dat als er Doc iets overkwam door hem, hij de zondebok zou zijn voor de opvolgende dood van Veronica. Niemand anders van hen had verder de medische ervaring die ze juist nu gebruiken moesten.
Archer gromde voor een laatste keer en nam een sigaret uit zijn zak, deze opgestoken om hem tussen zijn lippen te laten hangen. "Besides, aren't you that Doc famous for his weird stuff? Then do your stupid fucking mojo instead of staring at that damn microscope for half an hour. For all I know, feeding her that blood of Marlow's will cure her like some vampire shit." Hij mompelde dit hardhandig door de sigarettenrook, onderwijl hij Charlie's gelaat onbegrjiipelijk zag veranderen. Nog geen antwoord kreeg hij terug; in plaats daarvan zag hij hem snellen naar de zak met bloed om deze in handen te nemen. Fronsend volgden zijn ogen Doc naar Veronica's lichaam.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In stilte was Marlow aan het bidden dat Doc iets zou vinden in haar bloed. Dat er een aanwijzing zou zijn, een oplossing. De frustratie van Doc beloofde niet veel goeds. Als Drew hem had al had bedreigd met zijn eigen leven, wat zou er dan met haar gebeuren? Het leek steeds waarschijnlijker te worden dat als Veronica zou overlijden, zij er achteraan zou gaan. En vast niet op een prettige manier. Wat was de prijs voor het vermoorden van het liefje van de leider? Een langzame, pijnlijke dood? Of zou hij het haar zo erg betaald zetten dat ze op de meest vreselijke manier zou moeten leven?
De discussie tussen Archer en Doc kreeg ze maar voor een deel mee. In haar hoofd overwoog ze haar opties. Zou ze kunnen vluchten, ongeacht de uitkomst? Wellicht hoefde ze de resultaten niet eens af te wachten. Als ze haar kracht weer bij elkaar had geraapt, dan zou ze hier weg kunnen. De vraag was echter in hoeverre ze dan veilig zou zijn, nu ze enkele geheimen van de gang had leren kennen. Ze zouden haar kunnen volgen. En als Veronica kwam te overlijden, dan zou het nog wel eens kunnen veranderen in een klopjacht.
‘Wait, say that again?’ Doc zijn stem trok haar weer in de realiteit. Verward keek ze naar de twee mannen. De blik op Archer zijn gezicht kon ze niet peilen, maar Doc keek afwachtend naar hem, hopend dat hij zijn woorden nogmaals zou herhalen.
‘Man, that was just an example! I didn’t mean-‘
‘No, it might work!’ Doc leek enthousiast te zijn, maar voor Marlow voelde het nog altijd alsof ze een groot deel van het gesprek gemist had. Doc pakte het buisje waar haar bloed in zat en keek er bedenkelijk naar, waarna hij naar Veronica liep.
‘What might work?’ vroeg Marlow. ‘What are you doing?’
‘Your blood, it might have antibodies in it, like with any common disease. Your venom must have come from somewhere inside you, but you don’t seem to be effected at al. So if we could get those antibodies in Veronica her body, she might recover.’
‘You want to feed her my blood? Gross,’ mompelde Marlow, al besefte ze zich daarna dat dit niet het moment was om kieskeurig te zijn of om afschuw te laten zien. Als er ook maar een kleine kans bestond dat dit zou werken, dan zou ze Doc voor de rest van haar leven dankbaar moeten zijn en zou hij voor een lange tijd bij haar in het krijt staan.
‘We could try that, yeah. And maybe inject some into her veins, to see if it would react quicker that way.’ Marlow knikte, wat kon ze anders doen? Haar ogen gleden naar Archer, van wie dit bizarre idee daadwerkelijk afkomstig was. Ze wist niet of het echt een goedbedoeld idee was geweest, of dat het een bizar voorbeeld was geweest wat toevallig in hem op was gekomen. Hoe dan ook, ook hij zou bij haar in het krijt staan als Veronica hier daadwerkelijk van af op zou knappen.
Doc ging aan het werk. Hij verplaatste haar bloed in een spuit met naald. Geïntrigeerd keek Marlow toe hoe hij te werk ging en het bloed langzaam injecteerde in Veronica haar lichaam. Niet alles, zoals hij had gezegd. Het laatste beetje bracht bij via haar mond naar binnen.
‘And now, we wait,’ zei Doc. ‘You should probably get some rest, Marlow. After your workout and losing some of your blood, your body needs to recover as well.’
‘I’m fine,’ zei Marlow meteen. ‘I want to know is she wakes up.’ Ze moest wakker worden. Het moest wel.
‘That could take hours, Marlow. It’s a long shot, after all. And I don’t think you want to be here when Drew comes in.’
‘I can handle Drew,’ hield ze vol, al wist ze niet of dat ook daadwerkelijk de waarheid was.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was een suggestie geweest uit een vlaag van irritatie. Een vergezocht ritueel dat hij nog kende uit films en series, slechts benoemd omdat hij de vreemde wijze van Doc's geneesmethodes wilde benadrukken. Hell, waarschijnlijk had Archer het voornamelijk gezegd omdat hij hem een beetje belachelijk had willen maken. Dit was echter niet datgeen wat Doc erachter had gezocht; nee, hij bleek het als een daadwerkelijk goede optie te zien. Geheel verbaasd zag Archer het tafereel voor zijn ogen ontvouwen.
"Might actually work?" Hij begon een beetje spottend te lachen. "Did you smoke too many joints this morning, Charlie? We're not gonna feed that girl Marlows blood like we're a bunch of animals-"
"Shut your trap, West. We are."
Zijn mond was met dat gesnoerd geweest. Vol met ongeloof schudde hij zijn hoofd. Hij kon niet geloven dat Doc het op had gevat als een of andere goede manier om Veronica weer terug te halen. Dit was toch te absurd voor woorden? Er alleen iets meer tegenin brengen bleek onmogelijk te zijn. Nog voor hij zijn mond weer had kunnen openen voor weerwoord, had Doc al de naald in Veronica's huid gezet. En voor hij het wist, bevatten ook haar lippen al het bloed dat uit Marlow's lichaam werd gehaald, in haar mond geschonken alsof het een doodgewoon glas met water was.
"You, Doc, are crazy." Archer wees met een enigszins grimmig gelaat zijn kant op, voor hij aanstalten maakte om weg te gaan. Hij was niet van plan dit alles nog langer aan te zien dan nodig was. Daarbij kon Drew elk moment de kamer binnenlopen en als hij hoorde van dit ritueel, was Archer er misschien ook wel geweest. Het was niet dat hij op Doc kon vertrouwen om hem erbuiten te laten, nu juist hij hem op dit idee gebracht had.
Rusteloos baande hij zich een weg naar de deur. "Good luck with that method of yours. And with Drew too. It's safe to say he's gonna be pissed when he finds out about this," murmelde hij ze nog toe, waarna hij de kamer verliet en de deur achter zich dicht liet vallen. Voor geen goud dat Archer hier zou blijven wachten voor dat moment.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was onzeker of Veronica haar leven nog zou voortduren. Ongeacht wat er met haar leven zou gebeuren, dat van Marlow ging in een sneltreinvaart. Haar leven als aspirant-lid was van start gegaan. Het was minder plezierig voor haar dan de leden. Degenen naast Drew waren alles behalve dol op haar en Drew gunde haar geen blik waardig. Als hij dat wel deed, dan herinnerde hij haar aan het feit dat als Veronica niet snel zou ontwaken, Marlow dat op een gegeven moment ook niet meer zou doen. Daarnaast was Clay er ook nog. Hij herinnerde haar aan hun verleden samen, simpelweg door er te zijn. Marlow vermoedde dat hij met Drew had gepraat, wat Clay leek degene te zijn die het meeste van haar vroeg en aan haar opdroeg.
Marlow haar dagen bestonden met name uit het bedienen van iedereen die ook maar iets van haar nodig had. Het hoorde erbij, wist ze. Aangezien de andere aspiranten ook opdrachten en klusjes kregen om te doen. In haar vrije tijd zocht ze Doc op. Deels om te zien hoe het met Veronica ging sinds ze Marlow haar bloed toegediend had gekregen, ook deels om met Charlie te praten. Hij was iemand met wie ze het in ieder geval goed kon vinden en hij behandelde haar nog niet als een wandelende slaaf. Archer zocht ze minder vaak op. Hij leek altijd te druk te zijn en ze wilde hem niet storen. Ook wilde ze Drew zoveel mogelijk ontwijken en dat ging lastig in het bijzijn van Archer.
Clay had haar opgedragen om het één en ander te wassen. Marlow moest haar gezicht in de plooi houden terwijl ze met een bak vol bezwete kleding naar de ruimte liep waar ze kon wassen. Het liefst had ze de wasmand in zijn gezicht gegooid en hem verteld dat hij het zelf maar had moeten oplossen, maar dat was niet hoe het hier ging. En als ze permanent lid zou willen worden, dan zou ze alle nare klussen moeten doen. Hoe vervelend ze ook zouden zijn.
Op Marlow na stonden er nog twee anderen in de wasruimte. Hun stemmen waren over gegaan op gefluister, wat vaker gebeurde als Marlow zich ergens bij voelde. Haast nog meer dan de andere prospects. Tenminste, dat idee had ze. Wellicht verbeelde ze het zich enkel en werd ze paranoïde van de zweetlucht van Clay zijn was, maar de schichtige blikken deden haar denken dat er iets was wat ze niet mocht weten. En dat maakte dat ze het wilde weten.
Alsof er niks aan de hand was ging Marlow aan de slag met de was, maar ze hield haar oren open. Ze concentreerde zich op de stemmen en langzaam maar zeker kon ze woorden uit de zware stemmen halen. Het zou kunnen komen doordat ze Archer zijn naam lieten vallen. Een man die ondertussen zo goed in haar hoofd was gegraveerd dat het soms leek alsof haar hersenen wachtten totdat iemand zijn naam noemde.
‘It is complete bullshit that he’s going to be there. I don’t even see what the point of him being there would be.’ Marlow leunde iets naar achteren, om meer op te kunnen vangen. Ze wilden Archer ergens niet bij hebben. Zijn aanwezigheid verpestte iets voor hen, maar wat was haar nog onduidelijk.
‘Exactly! We all know that if you want a streetrace, we should be driving. Not West.’ Een straatrace? Marlow had er nog nooit een meegemaakt. Ze had er enkel over gehoord. Dat rivaliserende bendes soms tegen elkaar raceten. Voor geld, of andere prijzen. Hoe dan ook, het klonk als iets waar ze bij wilde zijn. En Archer zou erbij zijn.
Marlow liet de vieze was voor wat het was en besloot om Archer op te zoeken. Als hij inderdaad deel zou nemen aan een race, dan zou het logisch zijn als hij nu aan zijn auto zou werken. Daarom wandelde Marlow ook door de verschillende ruimtes, totdat ze bij de werkplaats kwam. Ze hoefde niet lang te zoeken voordat ze hem had gevonden.
Archer stond voorover gebogen boven een geopende motorkap. Zijn achterwerk stak iets naar achteren en in één van de zakken bungelde een doek besmeurd met olie. Zijn zwarte haren waren iets uit model gezakt en zijn gezicht verkeerde in een geconcentreerde staat.
Zelfverzekerd en vastberaden om mee te mogen naar de race, liep ze naar Archer toe. Ze wierp een blik op de zwarte auto en leunde met haar rug tegen de gesloten deur aan. ‘Nice ride, and a Mustang as well.’ Marlow sloeg haar armen over elkaar. ‘Pretty nice car to, oh I don’t know, race in?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De straatrace van vanavond had zijn gedachten niet meer kunnen verlaten, sinds deze nog geen twee dagen geleden aangekondigd werd. Het was de scène waar Archer alsmaar vaker te vinden was geweest sinds zijn achttiende. Daar waar hij naar ontsnapte nadat hij officieel gezocht werd door de autoriteiten, al zag hij het zelf niet als ontsnappen. Hij zag het als de wereld waar hij toe behoorde, puur en alleen al om het feit dat het adrenaline, een grote tas aan prijsgeld en een snelle auto met zich meebracht.
Inmiddels had hij al vaker zijn stempel gedrukt op de straatraces. Hoe hij er eerst in was gerold als eenling om geld te verdienen, reed hij nu met de rest van de Mutants tegen ieder wie zich aanbood als tegenstander. Hoewel hij hier niet elke keer bij kon zijn om zijn dekmantel te houden, was Archer er vaak te vinden als hij dat veroorloven kon. Dit maakte dat hij, na een paar weken niet meer geracet te hebben, de uitnodiging voor een nieuwe race niet af kon slaan.
De auto die hij tot zich eigenen kon, verschilde bij elke race. Dit lag eraan welke de 'Jackers' weer tot zich hadden kunnen eigenen na elke roofbui. De ene keer kon dit een Nissan zijn, de andere keer een Dodge; het was altijd een verrassing wat Archer aan zou treffen in de garage. Ditmaal hadden de jongens een goede vangst. Het was een Ford Mustang Shelby GT500 die hem op had staan wachten achter de deuren van de werkshop. Een Mustang die ondanks het vele vermogen, nog niet gereed was gemaakt voor de straatrace. De klus waar Archer dus voor gekwalificeerd was om deze te klaren, voordat de race van start zou gaan. Iets waar hij maar al te erg naar uit kon kijken, nu de sfeer tussen hem en Drew gespannen was.
Hoe lang hij al aan het werk was geweest met de auto, was aan hem voorbij gegaan. Wat hij inmiddels wel opmerkte was dat hij niet langer meer alleen in de werkshop te vinden was. Zacht hoorde hij voetstappen tegen de kille vloer galmen. Te gedempt om hem op te laten schrikken, maar duidelijk genoeg voor hem om een tweede gedaante op te kunnen merken. Eenmaal een welbekende stem zijn oren bereikte, liet Archer de ringsteeksleutel in zijn hand vieren. Ze had de auto klaarblijkelijk herkend.
Nonchalant draaide hij zich om, zijn handpalm steunend tegen de rand van de motorkap. "Are you trying to impress me?" Hij gaf haar een vermakelijke grijns en keek haar aan in haar uitdagende, blauwe ogen. Hij vroeg zich af waar ze het vandaan had gehaald dat er dit alles te maken had met een straatrace, maar besloot hier niet naar te vragen. Al met al wist hij wel dat ze vast zo haar methodes had om informatie van andere bendeleden afhandig te maken.
"It will be more than a pretty nice car to race in, once I'm done with it." Een druppel zweet voelde hij van zijn voorhoofd afglijden, die hij al zwijgend met zijn handpalm wegveegde. "But I'm sure you're not here to see my incredible work," murmelde hij met dezelfde, opgetrokken mondhoeken. "What brings you here, blondie?" Hij bekeek haar aandachtig. Ze stond voor hem alsof het haar niets boeide dat ze hem zojuist stoorde in zijn werkzaamheden, wat hem vertelde dat ze hier met een al te goede reden was. Wat het was, was alleen iets waar hij nog achter zou moeten komen. Ondanks dat haar gelaatsexpressies vaak veelzeggend waren, stond er een blik in haar ogen die hij niet ontraadselen kon.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De straatrace zou een welkome afleiding zijn van Veronica. Het was lastig om rond te lopen met het idee dat de leider van de gang je haatte. Zolang Veronica haar ogen niet zou openen, had Marlow een doelwit op haar rug. Drew had de pijlen en hij zou haar met gemak kunnen raken. Charlie liet ook niet veel los over de situatie. Het leek beter te gaan met Veronica, maar daarmee bedoelde hij enkel dat het gif van Marlow haar nog niet had gedood. Misschien had haar bloed het wel vertraagd. Het was echter moeilijk om te zeggen of het gif ook was opgelost.
De nare klussen die Marlow de afgelopen dagen had verricht waren alles behalve afleiding. Het was dan wel hersendodend werk, maar het gaf haar in werkelijkheid alleen maar meer tijd om na te denken over wat er zou gebeuren als Veronica niet wakker zou worden. Ondertussen had ze het plan om te ontsnappen al meerdere keren opnieuw ontworpen in haar hoofd. De één nog slechter dan de ander. En elke eindigde uiteindelijk met haar dood. Het enige wat ze kon doen, was hopen dat Veronica uiteindelijk weer bij zinnen zou komen.
‘If you think this is me trying to impress you, you really don’t know that much about women.’ Als ze met Archer sprak, dan genoot ze van hun gesprekken. De arrogante blik in zijn ogen, de manier waarop hij zijn woorden plagend en uitdagend uitsprak. Hij wist dat ze zijn woorden niet als een belediging zou zien, wat maakte dat hij keer op keer haar probeerde te verrassen met zijn uitgesproken zinnen. Vanzelfsprekend daagde Marlow hem ook graag uit, al was dat niet de reden dat ze hier was. Ze had een plan in haar hoofd en ze weigerde om er ook maar enigszins van af te wijken. Ze zou naar de race gaan. Of Archer daar toestemming voor zou geven of niet.
‘You work does seem incredible, I must admit,’ zei Marlow, terwijl ze de verschillende onderdelen bekeek. Archer leek al een tijd aan het werk te zijn. Waarschijnlijk was de auto in een ergere staat geweest dan dat zij het nu aan had getroffen. ‘But you’re right. I am not here to admire you or the car.’
Marlow draaide haar lichaam bij en liet haar hand op het dak van de auto rusten. ‘I heard that where is going to be a race tonight. I also heard that you are going. I want to come along.’
Het was niet zozeer dat ze in de auto wilde zitten tijdens de race. Zelfs Marlow zag in dat dat teveel gevraagd zou zijn. Daarnaast zou het waarschijnlijk ook te gevaarlijk zijn. Ze wilde echter wel toekijken. Het zou de eerste keer zijn dat ze het vanaf een kleine afstand zou kunnen aanschouwen. Daarnaast was het ook iets wat iets in haar naar boven bracht. De auto’s, het gevaar, de mannen en vrouwen die zouden racen. Om daar deel van uit te mogen maken, het zou ongetwijfeld voelen als een geweldig gevoel. Alsof niemand haar iets zou kunnen maken.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij hief zijn wenkbrauw op, niet wetend of hij dit als een belediging op moest vatten of gewoonweg lachwekkend moest vinden. Marlow kende hem dan toch niet zo goed als dat ze dat misschien dacht. Als er iemand was die behoorlijk goed van vrouwen wist, dan was hij dat. Zo dachten hij en de meeste mensen die hem hadden ontmoet er tenminste over.
"Seems like you don't know much about men like me either," greens hij haar toe. "Most people are more careful about who they are insulting." Ongeboeid keerde hij zich weer tot de openstaande motorkap, waar hij zich overheen boog om weer met de ringsleutel in de weer te gaan. Er waren maar weinig anderen die zo met hem omgingen. Of het lef of stupiditeit was, moest voor haar nog maar gaan blijken. Voor nu gokte Archer nog op lef - tot haar voordeel. Bovendien hield hij er wel van om wat te stoken en iets vertelde hem dat zij er precies hetzelfde over dacht.
Het nam geen lange tijd in voor ze haar plan prijs gaf. Hoe ze er eerst een compliment overheen gooide om zijn werk op te hemelen, verliet even later dan toch echt haar lippen dat ze hier inderdaad voor iets anders was. En wat dat was, zorgde ervoor dat hij de grijns nog niet van zijn gezicht kon laten vagen.
"You wanna join me at the street race?" Hij begon te lachen. "What makes you think you're granted to come along with me just like that?" Ze was een prospect en dat was iets wat hij vast en zeker niet tegen haar hoefde te vertellen. De klusjes die haar elke dag bezighielden en haar rang zeiden al genoeg. Ze was nog niet geschikt om mee te gaan naar een race als deze, zeker niet nu ze nog in haar proefperiode zat.
Hoofdschuddend keek hij op. "Look, you sure got some guts. But you're overestimating your role in this gang a lil' bit now." Het was nog niet haar recht om mee te gaan op 'missies'. Niet tot ze een bewezen lid was en liet blijken dat ze wat meer van auto's wist dan alleen de merknaam van hun nieuwe race auto. Tot die tijd was ze slechts een aspirant-lid die zichzelf te bewijzen had, met geen enkele reden om zich te bemoeien met de hogere rangen tenzij het om haar service als dienstmeid ging. Dat waren niet Archer's woorden, maar de ongeschreven regels rondom de Outlaws waarvoor ze had getekend, het moment dat ze zich aan had gemeld.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Marlow had niet verwacht dat Archer meteen enthousiast op haar voorstel zou reageren. Ze had verwacht dat hij haar zou vragen of ze het zeker wist, of haar misschien belachelijk maken omdat ze niet het type was die in een auto zou stappen om te racen. Wat ze niet had verwacht, was dat hij de discussie probeerde te eindigen voordat hij was begonnen. Marlow stopte met het leunen op de auto en nam een steverige positie aan, nog niet klaar om zich over te geven aan het antwoord van Archer.
‘Why can’t I come? Is it just for men? Is this some kind of sexist thing? Or is it because I’m a prospect? Either way, I don’t think those are good reasons to deny me from going. Or doing anything, for that matter.’ Het zou Marlow niks verbazen als de eerste reden juist was. Ze had al gemerkt hoe anders de vrouwelijke prospects werden behandeld dan de mannelijke. De kleding, de klusjes, de manier waarop ze aan werden gesproken of aangeraakt. Vrouwen leken harder te moeten werken om een greintje respect te verdienen. Toch leken leden als Veronica of Melanie wel invloed te hebben, wat maakte dat Marlow dacht dat het wellicht een combinatie van de twee redenen was.
‘Last one,’ zei Archer enkel. ‘You’ve signed up for these rules, blondie. Don’t blame me.’
Zwak. Dat was wat Marlow er van vond dat Archer zich verschuilde achter de regels van de gang. Hij stond bovenaan. Hij kon de regels buigen als hij dat zou willen. Hij zou met Drew kunnen praten, of met Clay. Niet dat die laatste ook maar enige interesse zou hebben in het geven van Marlow haar zin. Drew waarschijnlijk ook niet. Archer zou het ook geheim kunnen houden, maar het was Marlow nu al duidelijk dat hij dat niet zou proberen. Zeker niet voor haar, want zoveel was ze hem nog niet waard.
‘Fine,’ beet Marlow hem toe. Ze kende haar plek, maar ze had ook respect voor haarzelf. Ze zou niet op haar knieën gaan voor Archer en hem smeken of ze met hem mee mocht. Dat betekende echter niet dat ze meteen op zou geven. Ze wilde naar de race en ze zou een manier vinden om er te komen. Ze had Archer zijn toestemming niet nodig, misschien niet eens zijn medewerking. Zijn auto, dat was een ander verhaal.
‘You’re just gonna give up like that?’ vroeg Archer geamuseerd.
‘Don’t test me, West.’ Marlow draaide zich om en beende weg van de werkplaats. Ze zou een ander kunnen vinden. Iemand die ze zou kunnen beïnvloeden. Of ze zou tot het laatste moment kunnen wachten, bij Archer instappen en weigeren als hij haar zou dwingen om uit te stappen. Dat was een gevaarlijke zet, omdat ze had gezien hoe sterk Archer zijn gave was en wat hij met een persoon kon doen. Het was echter één van de weinige opties die ze had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het gebrom van de motor weerklonk al in zijn hoofd, het stuur van de Mustang gevoeld onder de strakke grip van zijn handpalmen onderwijl zijn vingers het materiaal omklemden. Hij voelde zich al het gas intrappen, onderwijl hij met zijn schoenzolen eens in de zoveel tijd overging naar de koppeling. In zijn gedachten raasden de gebouwen aan hem voorbij onder het schaarse avondlicht, met zijn ogen slechts gericht op de weg met één doel; de snelste van het straatcircuit worden.
Zo ver was het echter bijna. Hij was al dromend van het kantoor van Drew weggelopen om de garage op te zoeken, daar waar zijn racevoertuig hem al glinsterend op zat te wachten. En of hij de auto goed opgevoerd en gepoetst had. Al dat nog over was gebleven, was voor hem om het nummerbord om te wisselen voor een nieuwe. Dat wat hij zonder meer deed en in hooguit een minuut al had kunnen doen, zoals hij dat al tientallen keren in zijn slaap had gedaan de afgelopen nachten. Het was veilig om te zeggen dat Archer inderdaad al lang uit had gekeken naar vanavond, en alles aan zijn voorbereidingen had gedaan om ervoor te zorgen dat het door kon gaan.
Een gevoel van rust overspoelde hem dan ook zodra hij de auto opende en plaatsnam achter het stuur. Er was geen greintje van zenuwen of spijt te bekennen. Sterker nog; een kleine grijns sierde zijn lippen vanaf het moment dat hij de auto aanzette en het geluid van de draaiende motor dan toch echt met zijn eigen oren waarnemen kon. Een geluid dat voor hem iets magisch was; waar niets anders aan tippen kon. Tevreden deed hij zijn gordel om, met zijn voet nog enigszins met de koppeling gespeeld om de garage met dezelfde, brommende geluiden te vullen. Het werd tijd om eens te zien wat zijn harde werk had opgeleverd.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld