Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

21 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Contemplating Love

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Even dacht ze dat haar ogen haar voorgelogen hadden, dat was Jace toch? "Wacht even hier.. oke?" vroeg ze vriendelijk aan Finn. Vol ongeloof rende ze naar hem toe. "Jace, hey!" ze probeerde zijn aandacht te krijgen maar het leek alsof hij geen spier verrekte. "Jace.." fronste ze. Ze begreep er al helemaal niks van hoe hij weg kon gaan denkende dat ze sliep, met zulke woorden om vervolgens van de wereld te verdwijnen. "Hoe gaat het...?" fluistert ze zacht. Haar zelfverzekerdheid verdween met de seconde meer en maakte plaats voor verwarring en verdriet. Had ze iets verkeerd gedaan? Had hij spijt gekregen van zijn woorden? Was hij iemand beter tegen gekomen? Was hij jaloers om Finn? Kort keek ze achter zich naar een gedaante die vriendelijk en geduldig stond te wachten en kort met zijn rechterhand naar haar zwaaide, dat was Finn. Ze stuurde hem een kleine glimlach terug en keerde zich weer tot Jace. "Heb ik.. iets verkeerd gedaan... Jace?" hij stopte geen moment met lopen en had haar geen moment aangekeken. Langzaam begonnen er zich tranen in haar ogen te vormen. "Kom op, Jacey.. praat met me alsjeblieft.." zucht ze zachtjes terwijl er een kleine traan over haar wang naar beneden viel. Op dit moment brak hij haar hart stukje voor stukje per seconde iets meer. Als laatste middel greep ze zijn hand vast. "Jacey.. heb je spijt van de dingen die je zei? Dat is oké.. misschien had je er niet goed genoeg over nagedacht.." mompelde ze snel door haar pijn heen doelend op de woorden die hij zei toen hij dacht dat ze sliep. Haar traan had ze weer weg weten te vegen, haar ogen waren nog steeds vochtig maar met alles in haar vechte ze nu nog om niet in tranen uit te barsten.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Toen ze Ova's hand rond de zijne voelde kon hij niet anders dan zijn passen stilleggen, te stoppen om haar voor de laatste keer te spreken.
"Waar in godsnaam heb je het over, Ova? Ik weet niet over welke woorden je het hebt," zuchtte hij vermoeid. Jace had haar niets beloofd, niets anders dan vriendschappelijk behandeld. Toen hij even nadacht wist hij over welke woorden ze sprak. Ze was wakker geweest toen hij haar kamer verliet en haar de woorden vertelde die ronddwaalden in zijn hart. Het was echter niet voor haar oren bestemd, het had alles moeilijker gemaakt. Desalniettemin probeerde hij van zijn hart een steen te maken. Gezien hij niet de slechte wilde zijn en het haar vaders schuld was dat hij haar niet meer kon zien, zou hij de schuld op haar steken. Het was tijd dat hij voor een keer niet met de schuld op zijn schouders moest leven.
"Je hebt me vijf dagen gegeven, Ova. Vijf dagen. Vijf dagen en je hebt me al vervangen," zei hij, met een stem vol ongeloof. Niets van die woorden waren gelogen. Al had hij haar nog willen zien. Als vijf dagen alles was dat hij kreeg, hoe weinig betekende hij dan voor haar? "Wat dacht je dan? Dat ik elke dag mijn tijd kon spenderen aan alleen jou? Ik moet ervoor zorgen dat mijn vader zichzelf niet kapot zuipt. Ik moet gaan werken voor mijn geld, om hopelijk ooit te kunnen studeren. Ik moet zorgen dat die klote auto van mijn moeder ooit gaat rijden. Je kan niet van me verwachten dat ik meteen de volgende dag weer aan je deur sta." Dat deel van zijn studie was de enige leugen die hij echter had verteld. Gezien Owen zijn studie zou financiëren. Jace had nog contact met Owen gehad, maar in zijn optiek diende Jace zich eerst nog te bewijzen dat hij hem loyaal was. Anders zou hij naar het geld mogen fluiten. "En ik denk eerlijk gezegd ook niet dat je vader daar op zou staan te wachten."
"En weet je wat? Misschien is het des te beter. Het is beter zo. Ik heb nergens spijt van. Alles wat ik tegen je heb gezegd is waar. Ik wil ook niks terugnemen. Maar ook niet toen ik zei dat het toch niet zou werken tussen ons en dat er wel iets tussen zou komen," vertelde hij verder. Hij was boos, maar op een gekwetste manier. Niet de bedreigende manier waarop hij haar eerder had aangevallen. Pijn was de bespeuren in zijn blik. "Ik had gewoon verwacht dat ik degene was die daar een stokje voor zou steken, en niet jij, met, weet ik veel welke gast je ergens van straat hebt geplukt." Het deed hem pijn dat ze er was met een andere man. Om hen de soort plezier te zien maken die zij eerst hadden. Zijn hand haalde hij uit die van haar. Na zijn laatste woorden gezegd te hebben wandelde hij weg, zonder een keer om te kijken.

"Succes, Ova. Ik wens je veel geluk toe en ik hoop dat je gelukkig wordt. Ik moet gaan."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Een brok in haar keel vormde zich toen hij begon met praten, ze had hem niet vervangen.
Het enige was Finn had gedaan was haar proberen op te vrolijken. Ze had al die vijf dagen gehoopt op enige contact van Jace maar dat leek maar niet te komen. Alles wat ze tijdens zijn woorden kon doen was haar hoofd hevig op en neer schudden om hem te laten zien dat ze het er totaal niet mee eens was. "N-nee..." mompelde wat door haar tranen heen, het was haar niet meer gelukt om deze in te houden.
Zijn jaloersheid had haar ook ongeloof gegeven, hij had eens moeten weten hoe ze dacht over Jace. Finn was met geen enkel opzicht dicht in de buurt gekomen voor wat ze voor Jace voelt, alles vergeleek ze met Jace.
Terwijl hij weg liep, liet hij haar in tranen staan op de zelfde plek waar ze nog geen week geleden ook door zijn toedoen tranen met tuiten liet om een andere reden. Ze sloeg haar handen voor haar ogen en snikte wat door haar tranen heen. Voor ze het wist voelde ze een hand op haar schouder, Finn natuurlijk. Hij trok haar in zijn armen en probeerde haar tranen wat weg te sussen door wat geruststellende woorden.

- Ts. -

Dagen waren voorbij gegaan, Ova had zelf niet eens bijgehouden hoeveel dagen het waren. De meeste tijd had ze doorgebracht op haar kamer. De eerste paar dagen waren het moeilijkst en had ze niks meer en minder gedaan dan in bed liggen en huilen. De dagen daarna was Finn steeds meer aanwezig die naar haar had willen luisteren en na het horen van het verhaal er op stond om haar op te vrolijken. Sinds het moment in het park voelde het contact dat Ova met Finn had ook dubbel, Jace had haar laten voelen alsof ze vreemd was gegaan. In Ova's ogen was het niets meer dan een onschuldige vriendschap, iemand die er wél voor haar was. Finn had haar tenslotte nog nooit laten huilen, laat staan aangevallen. Snikkend had ze haar boek aan de kant geschoven nadat ze hem dicht klapte en de dekens van haar benen afgegooid. *Ova, kom je misschien zo nog naar beneden?* las ze op haar telefoon. Het berichtje was van Finn, hij was waarschijnlijk weer klaar met een van de vele besprekingen met haar vader. Veel zin had ze vandaag weer niet om haar kamer uit te komen dus besloot ze niet op zijn berichtje te reageren. Met een diepe zucht besloot ze even rechtop haar bed te zitten en veegde ze met haar vuisten moe in haar ogen. Van het slecht slapen en al het verdriet had ze wallen onder haar ogen gekregen. Ova was zichzelf niet meer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Anderhalve week was gepasseerd. Anderhalve week waarbij de tijd voorbij kroop, waarbij hij geen inspiratie voor zijn schilderijen kon opbrengen. Geen penseel had hij die anderhalve week aangeraakt. Evenals de auto van zijn moeder had hij onaangeroerd laten staan in Josephs garage. Jace had niets meer gedaan dan levenloos naar de muur voor zich in zijn kamer gestaard, zich schuldig gemaakt aan de goederen die ook zijn vader nuttigde in een slechte beu. Alcohol. Doch had hij zich voorgenomen dit niet langer te doen en ervan af te blijven. Een mislukte poging met een vrouw diende er niet voor te zorgen dat hij in de voetsporen van zijn gezinsleden trad. Hij moest wat van zijn leven maken. Owens vertrouwen had hij echter weten te winnen. Zoals hij gewenst had, was hij toegelaten aan UCLA, maar hij kon er geen enkele vorm van geluk bij voelen. Altijd was het zijn droom geweest om kunst te sturen aan een geprezen universiteit. Nu het daadwerkelijk de mogelijkheid was, deed het hem niks. Hij had geen inspiratie meer. Geen zin om aan kunst te doen.
Na al die dagen als een eenzaat in zijn kamer door te brengen, wist Jace geen blijf meer met zichzelf. Hij zag er slecht uit, alsof hij in dagen geen slaap had gekend. Zijn haar was niet gedaan en hij had alles behalve zijn beste kleding aan. Louter een simpele joggingbroek en een gekreukeld shirt had hij aangehad. Desondanks de staat waarin hij zich verkeerde, verliet hij voor het eerst zijn kamer in dagen tijd. In één rechte lijn begaf hij zich naar de voordeur, zijn vader en broer genegeerd die hem, met elk een biertje in de hand, verward nakeken op zijn weg naar de deur. Regendruppels weerkaatsten op zijn huid, doordrenkten zijn kleding. Zonder ergens over na te denken had hij zijn hart laten kiezen voor waar hij stranden zou. Met zijn haren die nat tegen zijn voorhoofd kleefden, had hij zich binnen de muren van de community waarin Ova woonde kunnen dringen. Hij wist zelf niet hoe hij het gedaan had, maar leek de code die ze eerder al intikte te herinneren. Vervolgens deed hij niet anders dan zijn weg banen naar het gigantische huis waar ze woonde en had hij geklommen naar balkon waar het raam zich bevond waarvan hij wist dat daar haar kamer bevond. Zachtjes had hij erop geklopt. Hopend dat haar vader hem niet horen zou. Alles had hij geriskeerd.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Regendruppels die hard op de ramen van haar kamer druppelde en de speaker die emotionele tonen liet horen van de muziek die ze op de achtergrond had aanstaan waren de enige geluiden die Ova in haar kamer hoorde. Ze had in al die dagen zichzelf al zo vaak wijs willen maken dat het enige wat haar te wachten staat, het vergeten van Jace was. Makkelijker gezegd dan gedaan was dat voor haar. Hij was overal, ze kon haar favoriete plekken niet meer opzoeken want die deden haar denken aan zijn aanwezigheid aangezien zij hem daarmee naartoe had genomen. Haar kamer waar ze zichzelf opsloot liet haar de laatste leuke momenten met hem herinneren en het schilderij van zijn moeder hing in de ontvangstkamer. Hij spookte zelfs rond in haar dromen mits het haar lukte om te slapen. Jace was overal, everywhere but here.
Ze werd uit haar verdriet geschokt door geluid die door haar kamer galmde, het leek wel geklop op haar raam. Voorzichtig had ze haar lampje aangedaan en stond ze op om richting de schuifdeuren te lopen van haar balkon. Door het tegenlicht van de lampen in de tuin zag ze alleen de schemering van een silhouet, ze sprong even omhoog van de schrik maar kwam al weer snel tot zinnen. Was dit dan misschien Jace?
Twijfelend liep ze dichterbij toen ze de vormen steeds meer leek te herkennen, het was hem. Moest ze open doen? Hoe graag ze het ook wilde was ze bang dat hij hier niet met de intentie was om lieflijk binnen te komen. Misschien was hij wel boos op haar, net zoals toen in het park. Misschien zou hij haar weer kwetsen. In tweestrijd met haar hoofd en haar hart reikte ze uit naar de hendel van de schuifdeur. Haar hart won, ze kon hem niet daar laten staan, doorweekt als hij was in de kou.. Ova schoof de deur open maar iets zeggen deed ze niet, ze liet hem binnen zonder hem ook maar één keer aan te kijken. Ze was bang, bang voor zijn woorden, bang om nog meer verdriet te voelen, bang om het niet nog eens aan te kunnen. Ze hield haar adem in en haar hele lijf stond op spanning terwijl hij tegenover haar stond.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Jace had haar gedaante weten aantreffen. Een twijfelende blik had hij op haar gelaat herkend. Echter, vlak nadat hij besloot zich om te keren en in zijn drijfnatte toestand weer naar huis te gaan, ging de schuifraam open. Zonder een seconde te wachten ging hij haar kamer in. Zonder gene liet hij het water op haar parket naar beneden druppelen. Hij had had het koud en zijn kleding plakte van klamheid. Al was dat niet wat zijn aandacht trok. Zachtaardig nam hij Ova's beide handen vast. Draaide hij haar gezicht in zijn richting omdat ze hem niet aankeek.
"Niet bang zijn, Ova. Wees alsjeblieft niet bang voor me," zei hij serieus. "I-ik kom je niks doen." Gezien zijn komst volledig ongepland was, wist hij niet wat te zeggen. Desalniettemin besloot hij zijn hart te laten spreken. De woorden uit te spreken die hij niet meer voor zichzelf kon houden. Inspiratie had hij toch niet meer, dus of hij nu tegen Owens wensen inging of niet; die studie zat er in beide gevallen niet meer in. Hij zou zijn dromen zomaar voor haar opgeven.
"Ik weet dat ik hier niet zou moeten zijn. Dat er iemand anders in je leven is en dat er geen ruimte meer is voor mij," begon hij te vertellen. Hij had nooit gedacht zich zodanig emotioneel te voelen dat er tranen zouden vormen in zijn ogen. Hij voelde zich zwak en openbaarde zichzelf meer dan dat hij had durven denken. "Ik hou dit niet langer meer vol. Echt niet," zei hij hopeloos. "Ik kan niks meer. Ik kan niet eten, ik kan niet slapen. Zelfs mijn allergrootste passie voelt niet meer als een passie. Niks lukt me nog."
"Fucking constant zit jij in mijn hoofd, zodanig dat ik niet eens meer als een normaal mens kan functioneren," zei hij, de pijn hoorbaar in zijn stem. "Hoe hard Derek me ook in elkaar slaat, ik voel er niet eens meer iets van omdat dit mij zo fucking veel pijn doet, Ova." Gefrustreerd had hij zijn hand doorheen zijn haren gehaald. Haar losgelaten omdat hij geen blijf wist met zijn lichaam.
"Ik heb alles geprobeerd, maar ik weet niet hoe ik bij je weg moet blijven. Ik kan het echt gewoon niet," ging Jace verder. Met lichaam gevuld met stress had hij een paar keer op en neer gewandeld, zijn hoofd even in zijn handen gehouden omdat hij niet wist was hij moest doen. "Ik heb je nodig om te kunnen leven. Je bent net als zuurstof voor mij en hoe langer ik bij je weg ben, des te meer ik moet snakken naar adem."
Hij vond vervolgens de moed weer op haar aan te kijken, haar handen die oh zo vertrouwd voelde weer vast te nemen. "Ik ben zo fucking verliefd op jou. Het is niet te doen." Zijn woorden klonken bijna smekend. Zo had hij haar dan ook aangekeken. Teder en zachtaardig duwde hij haar tegen de muur achter haar. Hij had haar geen ruimte meer gegeven om weg te gaan, iemand te roepen om hem bij haar weg te halen. Hij moest en zou voor één keer proeven van de lippen waarnaar hij al zo vaak gekeken had. "En je mag me de grootste egoïst noemen op deze wereld omdat ik dit ga doen. Het kan me zelfs niet eens meer schelen wie ik hier pijn mee doe. Maar voor één keer wil ik aan mezelf denken. Eén keertje maar." Na die woorden gezegd restte hem niets anders meer dan de afstand die tussen hen in zat te verbreken en zijn lippen teder en gepassioneerd op die van haar te drukken.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Niet wetend hoe ze op hem had moeten reageren had ze stoïcijns tegenover hem gestaan. De angst voor de versie van Jace die ze nooit meer hoopte te zien viel van haar schouders toen hij vertelde dat hij haar niks kwam doen. Ze kon niks ter woorden brengen dus was ze een en al oor voor alles wat hij haar vertelde. Ova merkte wel op dat ze haar adem nog steeds vasthield al vanaf het moment dat hij zijn gevoelens over haar heen begon te spuwen. Ze liet haar adem los net op het moment dat hij de 4 woorden uitsprak waar ze versteld van stond. Nooit had ze verwacht dat ooit nog uit zijn mond te horen. Voor dat ze ook maar iets kon zeggen had hij haar tegen de muur geduwd. Ova's ademhaling begon hoger te zitten en voor het eerst deze avond keek ze diep in zijn ogen net voordat hij zijn lippen op die van haar plantte. Het leek bijna een automatische lichamelijke reactie hoe ze haar ogen sloot en hem teder vol liefde zoende. Alles in haar lichaam begon weer te leven, het licht wat ze volgens Jace en haar moeder bleek te hebben gloeide weer en haar hart voelde ze op hol slaan. Haar handen had ze over zijn schouders heen geslagen om zo makkelijker in zijn buurt te blijven, hij was nou eenmaal stukken groter. Genoeg van de zoen met hem leek ze nooit te krijgen, het leek wel alsof de tijd stil stond en er voorwerk om hun heen sparkelde. "Jace.." mompelde ze tegen zijn lippen aan terwijl ze hem dichter tegen haar aan trok.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Gemoedloos had Jace haar lippen losgelaten, zichzelf ontdaan van de lippen die zodanig op de zijne pastan, dat het niet anders kon dan dat ze voor de zijne gemaakt waren. Hij zich op zijn knieën laten zakken voor haar gedaante. Zijn handen hadden de weg opnieuw naar die van haar gevonden, ze stevig vastgenomen terwijl hij haar met een blik vol pijn en schuld aankeek. Hij was kapot. Vermoeid en zijn hart was gebroken. Nog nooit eerder had hij zo de nood gevoeld om zijn moeder te horen zeggen dat alles goed kwam, dat er niets aan de hand was en deze gevoelens tijdelijk waren.
"Het spijt me, Ova," zei hij gemeend. "Ik ben één grote hoop ongeluk en ik wil je niet mee in al die zooi trekken. Ik wil niet zo egoïstisch zijn," ging hij verder. "Je bent zoveel waard, zoveel meer dan dat ik jou kan geven. Ik weet dat die rijke gast die van de week met jou aan het lopen was jou veel meer kan geven." Jace slaakte een zucht, keek even naar, maar besloot zich al snel te herpakken en haar weer aan te kijken. "Ik ben zelfs zo'n egoïstische klootzak dat ik er niet tegenkan dat iemand anders je gelukkig maakt. Ik kan er gewoon niet aan denken," ging hij verder, alsof zijn woorden nooit op zouden geraken. Alsof hij, door bij haar te zijn weer al zijn zuurstof had gekregen om eindelijk de woorden te zeggen die op zijn lever lagen. "Ik wil dat je van mij bent, echt alleen van mij." Nog steeds stonden de tranen in zijn ogen. Geen enkele keer had hij een traan doen vloeien voor de omstandigheden met zijn vader. Geen enkele situatie had hem meer pijn gedaan als het feit dat hij haar eventueel verloren was. "I-ik wil met je naar de zonsondergang kijken. Of naar de sterren, of weet ik veel wat jij allemaal romantisch vindt. Ik wil je alles geven wat je maar wil. Echt alles. Ik weet niet of ik het kan, maar ik zou er alles voor doen om dat te kunnen, wat ik daarvoor ook moet doen. Het kan me allemaal niet schelen, zolang ik jou maar heb." Dat was eruit. Alles wat hij wou zeggen had hij in één spraakwaterval aan haar laten horen. Het bij haar uitgestort alsof er nooit een einde aan zijn woorden zou komen. Smekend had hij haar aangekeken. Hopend dat ook zij wat zou zeggen.
"Zeg iets. Alsjeblieft zeg iets," smeekte hij, onwetend wat hij nog moest doen.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Toen hij besloot om haar lippen los te laten was ze nog altijd sprakeloos van alles wat er net gezegd was en gebeurde. Met tranen in haar ogen had ze naar hem gekeken. "H-het is oke Jacey.." ze gaf hem een gebroken glimlach. "Ik.. heb je gemist.." Een paar tranen verlieten haar ogen om met de zwaartekracht hun weg naar beneden te vervolgen. "Finn.. Finn is niks van me Jace.." mompelde ze tussen neus en lippen door terwijl ze haar hoofd schudde. "Hij komt lang niet in de buurt bij wat ik voor jou voel." Ze kneep even in zijn handen en keek hem met alle eerlijkheid aan terwijl ze haar tranen weg snikte. Een hand maakte ze los van zijn greep om vervolgens een paar tranen weg te vegen in zijn gezicht. "Ik zie jou veel liever lachen om mijn domme grapjes, ik zie jou veel liever plezier hebben wanneer je gepassioneerd over auto's praat of je mond niet kan houden over kunst." langzaam maakte de tranen die ze net nog liet vloeien plek voor een kleine oprechte glimlach.
"Ik weet dat je me alles kan geven want ik heb niks meer nodig, alleen jou..." zei ze zachtjes. "Ik weet alleen niet...." Ze wendde haar blik af en ontdeed hem van zijn aanraking met haar handen. "Misschien laat je me morgen weer vallen Jace... en ik.. ik kan dat niet nog eens.." Haar glimlach was weer verdwenen en in haar gezicht was pure vermoeidheid overgebleven. Het had haar kapot gemaakt elke dag te moeten nadenken over wat ze nou precies fout had gedaan, waarom hij haar liet vallen en vervolgens in het park weer zo anders op haar reageerde dat ze niet meer wist wat ze van hem kon verwachten. "Kom.. je bent helemaal nat.. Je wordt nog ziek zo." Uit een van de lades greep ze een handdoek die ze aan hem gaf net zoals een oversized shirt en een joggingbroek van haar vader die hij nooit zou missen. "We praten zo wel als je droge kleren aan hebt... oke?" stelde ze voorzichtig voor. "Je mag ook opwarmen in de badkamer als je wilt, onder de douche.. dan wacht ik op je." Een oprechte glimlach ontsnapte haar gezicht terwijl ze hem diep in zijn ogen aankeek.
Wat had ze hem gemist...

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
De manier waarop ze haar twijfels naar buiten bracht kwetste hem, desondanks hij haar gevoelens begrijpen kon. Deze keer was hij echter van plan het anders te doen, hij zou haar niet meer laten zitten. Wat hij daarvoor ook moest opofferen.
“Geloof me, Ova. Er is niks, maar dan ook niks meer dat me van jou kan weghouden,” zei hij en nog nooit was hij zo eerlijk geweest. “Ik weet dat ik ongeloofwaardig overkomt en dat ik tot nu toe het verkeerde heb bewezen,” gaf hij vervolgens toe, waarna een zachte zucht zijn lippen verliet. “Maar ik ga nooit meer bij je weg. Nu niet, morgen niet, nooit niet. Geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik mijn redenen had om weg te gaan. Ik heb alles gedaan voor jou en omdat ik het beste wou voor jou. En als je me niet meer zou willen dan begrijp ik dat. Maar alsjeblieft, probeer me te geloven en vertrouw me,” smeekte hij haar nog, hopend dat het de juiste woorden waren geweest om haar te overtuigen. “Ik zweer het op mijn moeder, Ova, en je weet hoe belangrijk ze voor me is,” zei hij nog. Zijn woorden klonken bijna fluisterend. Die woorden zei hij niet om medelijden op te wekken. Het was simpelweg hoe hij zich gevoeld had.
“Nee, ik wil nergens heengaan zonder jou. Ook niet naar de badkamer want ik dit verdomme veel te grote huis voelt dat veel te ver weg.” Desondanks de negatieve en gebroken staat waarin hij zich bevond, nam zijn humor alsnog de overhand. Desondanks meende hij wat hij zij; hij wou haar niet meer uit het oog verliezen en elke seconde die hij kon bij haar zijn. Opnieuw had hij haar gezicht in zijn handen genomen en had hij een korte, zachte zoen op haar lippen gedrukt. “Laat me dit alsjeblieft voor altijd doen, zuchtte hij, waarna hij nog een kusje op haar lippen drukte. En nog één, en nog één…

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
"Kom op Jace.." ze kon het niet laten om door hem te moeten lachen. "Oke, prima.. maar alleen omdat je zo'n lekkerding bent." grapte ze. Hij had met al zijn woorden al haar onzekerheid en twijfel over hem weer weg genomen, hij had een soort kracht over haar die ze zelf niet kon uitdrukken. "Ik wil je wel.. op meer manieren dan dat je zou weten.." dat laatste liet ze zo zachtjes over haar lippen rollen dat zelfs Ova zelf het bijna niet meer hoorde. "Moet ik dan met je mee gaan in de badkamer?" grinnikte ze zacht. "Ik blijf wel aan de andere kant, dan kun je nog met me kletsen terwijl je doucht.. ik wil écht niet dat je ziek wordt Jacey." zei ze lief op een verzorgende toon. Toen hij haar gezicht vastpakte om vervolgens allemaal kusjes op haar lippen te drukken begon ze te giechelen. "Oke.. oke.. oke.." zei ze tussen de kusjes door. Ze wurmde zich uit zijn greep en knoopte de zijde nachtjapon die ze aan had even opnieuw vast terwijl ze hem helemaal van top tot teen bekeek om zijn verschijning helemaal in haar op te nemen. Ze haalde diep adem en liet diezelfde adem weer meteen los. "Ik droom niet toch?" ze stak haar arm uit zodat hij haar even kon knijpen. "Hoe sta je er zelfs nu, als een verzopen kat bij en vind ik je toch om op te eten." Een kleine grijns vormde op haar gezicht.
Alleen als hij had geweten wat voor dromen ze allemaal over hem had gehad de afgelopen dagen... Ze waren lang niet allemaal zo onschuldig. Deze gedachtes zorgde ervoor dat ze hem aankeek terwijl ze in haar onderlip beet. Ze kuchte even terwijl ze ervoor zorgde dat ze weer terecht kwam op deze aarde, de kamer waar ze samen in stonden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Sorry," grinnikte hij met een flauwe glimlach. "Ik wou gewoon die veel te mooie lach van je zien." Jace genoot ervan, om nog eens een glimp te krijgen van haar lach. Hij speelde haar spelletje mee en kneep even in haar arm. "Was dit maar een droom. Dan had ik alle slechte dingen ongedaan kunnen maken en meteen alles goed gedaan," zei hij vervolgens gemeend. Ook hij vond het jammer hoe alles gelopen was. Hoe hij haar keer op keer in de steek moest laten, buiten zijn eigen wil om. Het leek alsof alles en iedereen zijn geluk van hem wilde afnemen. Met die gedachte had hij haar naar de badkamer gevolgd. Zijn hartslag klopte, uit angst om haar vader tegen te komen. Vroeg of laat zou hij niet meer kunnen liegen en zou hij erachter komen dat hij zijn orders gefaald had.
"Ik ga je echt te hard missen tijdens het douchen," zei hij op een nep zielige toon. Opnieuw had hij enkele kusjes op haar lippen gepland waarna hij de deur achter zich dichttrok. Met een glimlach op zijn gelaat schudde hij zijn hoofd even. Na alles wat er gebeurd was kon hij het geloof niet in zich opbrengen wat er zonet allemaal gebeurd was. Hij had Ova terug, zijn Ova. Zonder enige aarzeling had hij de deur weer opengedaan. "Nog eentje, voor nu dan toch," grinnikte hij waarna hij opnieuw een zoentje op haar lippen plante. "Niet weggaan, he." Na die woorden gezegd te hebben, sloot hij de deur van de badkamer weer en douchte hij, zo snel mogelijk, zodat hij in een mum van tijd gewassen en aangekleed voor de spiegel stond. Wallen waren zichtbaar onder zijn ogen. Bovendien waren zijn ogen nog rood van de vermoeidheid en alle tranen die zich hadden doen ontstaan. Elkander persoon had gedacht dat hij middelen had genomen, dat hij een junkie was net zoals Derek. Jace schudde die gedachte van hem af en af en wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer bij Ova zijn. De schade inhalen. Nadat hij de deur naar haar weer had geopend, tilde hij haar op, zomaar over zijn schouder heen waarna hij zijn weg baande naar haar kamer. Voorzichtig had hij haar op haar zachte bed gelegd en plantte hij kusjes op haar voorhoofd, wangen en neus. Overal in haar gezicht waar zijn lippen konden reiken. "Ik zei toch dat ik je zou missen toen ik in de badkamer was," zei hij, voordat hij nog een kort kusje op haar lippen drukte.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Ze had alleen maar kunnen lachen terwijl hij onder de douche stond, nog geen 10 minuten geleden was dit totaal een ander verhaal. Ova had dit nooit kunnen dromen, Jace was weer terug bij haar. Toen ze hem aangekleed en wel onder de douche vandaan zag komen keek ze hem bezorgd aan. "Je moet wel goed voor jezelf blijven zorgen he, anders zie je mijn lach ook nooit meer.." ze fixte zijn haar een beetje waarbij ze op haar tenen moest staan. Toen hij haar over haar schouder gooide gilde ze het zacht uit. "Jace!" ze trappelde met haar benen. Al snel voelde ze haar zachte matras onder haar smalle rug en volgde er lieve kleine kusjes over haar hele gezicht die ze van Jace kreeg. Vol bewondering had ze naar hem gekeken voordat ze haar lippen tuitte om een kus op haar mond te ontvangen. Giechelend schudde ze haar hoofd. "Kom, stoere jonge." terwijl ze hem naast haar op bed trok zodat hij wel langs haar moest liggen. "Ik heb jou ook gemist."
Na al die dagen slecht slapen en een hoofd vol verdriet en stress was dat eindelijk van haar af gevallen, wat er dus ook voor zorgde dat de moeheid eindelijk toenam. Zacht gaapte ze. "Wil je een film kijken Jacey?" zei ze terwijl ze naar de tv wees die aan de muur hing tegenover haar bed. De warmte van zijn lichaam had ze opgezocht door weer dicht tegen hem aan te liggen en een been over hem heen te slaan. Ze had haar favoriete plek, favoriete persoon, favoriete gevoel terug, ze had Jace terug.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zonder enige moeite had hij haar laten doen toen ze hem op het bed trok. Alsof hij een veertje was had hij zichzelf naast haar laten ploffen en genoot hij van de zachtheid van het bed.
"Lieve Ova. Ik heb maar liefst twee volledige weken. Nee correctie, twee weken en één dag zonder jou moeten leven. De langste twee weken en één dag ooit. Ik ga mijn tijd met jou niet verspillen aan een film," zei Jace vastberaden tegen haar. "Ik denk ook niet dat jij een hele film gaat volhouden. Je bent altijd zo moe als ik met je in bed lig. Ben ik dan zo saai, ja?" grinnikte hij en dacht vervolgens even na. Het was al laat. Klokslag kwart na twaalf was niet lang geleden gepasseerd. De antieke klok die zich in Ova's woonkamer begaf een verdieping onder haar slaapkamer had het tijdsstip verraden en had weerklonken doorheen het huis.
"Ik heb andere plannen met jou vanavond," zei hij vervolgens. "Ik ga je nu heel stevig vastnemen en ik ga je niet meer loslaten," vertelde hij nadien nog vastberaden nadat hij haar op hem trok en haar in een stevige houdgreep vastnam. Zowel zijn armen als benen had hij rond haar geklemd zodat ze zeker niet weg kon. Op een zachtaardige manier hield hij haar dichtbij hem. Haar geur had hij in zich opgenomen, bloemig en zoet had ze geroken. Een geur die hem vertrouwd was. Die hem deed denken aan de momenten waarop het goed ging tussen hen.
"Voor zo'n rijke wijk vind ik jullie beveiligingssysteem wel echt ondermaats hoor," grinnikte hij. "Het heeft me verrassend weinig moeite gekost om tot hier te geraken." Desondanks hij het voordeel had gekend dat hij de code kunnen zien toen Ova deze een tweetal weken geleden had ingetypt, ging het binnentreden van haar huis relatief makkelijk. Niemand had er wat van gemerkt dat hij het hoge huis opgeklommen was. "Je wil niet weten wat er door me heen ging toen ik heel jouw huis aan het opklimmen was om tot je raam te kunnen komen. Voor hetzelfde geld hadden jullie één of ander gek alarmsysteem waardoor de politie meteen aan de deur zou staan," zei hij gespeeld overdramatisch. "Moet je nagaan wat ik voor je over heb."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Giechelend genoot ze van zijn aandachtigen hij vertelde dat hij andere plannen met haar had. "Wat zijn die plannen dan meneer?" Nieuwsgierig had ze hem aangekeken terwijl ze mee ging in zijn greep en hem stevig terug knuffelde. Na zijn opmerking over het alarmsysteem besefte ze dat ze geen enkel moment na had gedacht over hoe hij inderdaad aan haar raam was verschenen. "Wat ben je toch een crimineel mannetje.." zei ze grinnikend. "Ik dacht dat je me eindelijk kwam ontvoeren en dat we samen naar een sprookjeswereld zouden rijden." haar wenkbrauwen had ze een paar keer speels opgetrokken. "Maar zo stoer ben je dan toch weer net niet." Gespeeld teleurgesteld keek ze hem aan. "Kan deze stoere jongen ook tegen....." Er volgde even een korte pauze na deze woorden waarna ze haar zin afmaakte. "Tegen kietelen?!" giechelde ze terwijl ze hem begon te kietelen in de hoop zijn ergste spot te kunnen vinden. Ze zat boven op hem en had zo'n mooi uitzicht nooit kunnen wensen op deze late avond. Terwijl ze hem bleef kietelen hield ze het zelf niet meer uit van het lachen. Wat Jace nog niet wist was dat Ova zelf helemaal niet tegen kietelen kon. Ze had gehoopt dat hij daar nooit achter zou komen. Toen ze had gemerkt dat haar zijde nachtjapon jasje weer een beetje los begon te raken stopte ze even snel met kietelen en maakte ze hem vast voordat ze zichzelf hier nog bloot zou geven.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld