Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

17 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
In een onsterfelijk leven leek de dood vermijdelijk. Het was uit te stellen, net als het idee dat er ooit afscheid genomen zou moeten worden. Als Linn één ding met zekerheid had geweten, was dat ze nooit meer de pijn en het verlies had willen ervaren toen ze haar geliefde had moeten laten gaan. Een tweede zaak waar ze ook zeker van was geweest, was dat ze haar twee beste vrienden nog voor een lange tijd bij zich zou hebben.
Het leven had haar het tegendeel bewezen voor alle twee de standpunten. Niets was zeker. Dood viel niet uit te stellen, ook niet als je het eeuwige leven had. En de pijn en het hartzeer, die voelde ze nu meer dan ooit. Misschien was het juist nog heviger dan de vorige keer, omdat ze nu afscheid moest nemen van iemand die haar door en door kende. Iemand die vijfhonderd jaar aan haar zijde had gestaan en daar nooit van af was geweken, hoe moeilijk ze het ook hadden gehad.
Lang had Linn nagedacht over wat ze had willen doen met het lichaam van haar beste vriendin. Iedere optie die zij, of Andy, had bedacht, voelde te definitief. Dood was dat ook, daar was Linn zich bewust van. Maar om Naylene haar lichaam te laten verbranden of diep in de grond te laten verdwijnen, voelde niet goed. Het was te simpel voor iemand als Naylene.
Linn had gehoopt dat Michael haar mee zou helpen bij het maken van deze beslissing. Hij was immers Naylene haar man geweest. Hij zou juist betrokken moeten zijn, maar de afgelopen dagen had ze geen woord uit Michael gekregen. Niet eens op papier of via de telefoon. Ze wilde hem de tijd geven, want ze begreep het. Ook zij voelde het gemis van Naylene en iedere dag werd ze wakker met de hoop dat ze het allemaal had gedroomd. Dat het slechts een afgrijselijke nachtmerrie was geweest, maar keer op keer werd ze weer met haar neus op de feiten gedrukt.
Ze wist niet of Michael wel sliep. Of dat hij dat probeerde te voorkomen, juist zodat hij niet in dezelfde val als haar zou trappen. Linn wist echter ook niet of haar beste vriend überhaupt bewoog of at. Ze vond hem altijd op de rand van het bed, de lakens nog opgemaakt. Zoals hij en Naylene het achter hadden gelaten. Toch wilde ze het vandaag proberen, want vandaag was de dag dat ze echt afscheid zouden moeten nemen van hun beste vriendin en geliefde.
‘Mikey?’ voorzichtig opende Linn de deur. Zelf was ze gekleed in het traditionele zwart. Eerst was het in haar opgekomen om ook iets voor Michael uit te kiezen, om die zorg bij hem weg te nemen. Ze wilde hem echter nergens toe verplichten. Ze verlangde alleen naar zijn aanwezigheid en zijn armen om haar heen, zodat ze er in weg zou kunnen kruipen als het nodig was.
Michael bleef ongeroerd zitten, zijn blik naar voren. Het luchtte Linn op dat het glas met bloed, dat ze de vorige avond neer had gezet, leeg was. Hij probeerde zichzelf er in ieder geval nog toe te zetten om iets te drinken en zichzelf te voeden.
‘Weet je nog wat ik vertelde van de week? Dat Andy een plek had gevonden waar Nay kan rusten?’ Het was moeilijk om de woorden uit te spreken. Het idee dat haar beste vriendin daar zou liggen, voor altijd. Het bracht een donkere wolk met zich mee en een zwaar gewicht op haar schouders. Eentje die ze alleen moest dragen, omdat Michael het weigerde.
Linn haalde diep adem en nam plaats bij Michael op het bed. Ze probeerde wel de afstand te bewaren. Ze wist niet waar Michael op dit moment behoefte aan had. ‘Andy heeft een manier gevonden om de plek af te sluiten voor de heksen.’
Met de link die ze nu hadden met Naylene, was het haast onmogelijk om haar te verstoppen voor de vreselijke mensen die dit haar aan hadden gedaan. Andy had hard gewerkt en Linn waardeerde elke stap die hij had gemaakt, want ook hij had een goede vriendin verloren. Ze zag hoeveel pijn het hem deed.
‘Ik weet dat de laatste paar dagen ontzettend moeilijk voor je zijn geweest. Ik begrijp het, maar ik zou het zo fijn vinden als we samen afscheid zouden kunnen nemen van haar,’ fluisterde Linn. Ze begreep dat hij dat niet wilde. Want afscheid nemen zou het allemaal te écht maken. Het zou Michael uit zijn staat van ontkenning kunnen halen en dan zou hij tegen een muur van gevoelens aanlopen, die hem allemaal in één keer zouden raken.
‘Je hoeft niet te spreken, als je dat niet wil. En op Andy na is er niemand anders. Al kan ik uiteindelijk de beslissing niet voor je maken. Ik wilde je alleen laten weten dat ik zo ga.’ Ze kon Michael niet dwingen om afscheid te nemen, hoe graag ze dat ook wilde. Een deel van haar was echter bang dat Michael er spijt van zou krijgen als hij zich zou realiseren dat Naylene voor eens en altijd weg was. Dat hij er niet was geweest om afscheid van haar te nemen vandaag.
Michael zijn lichte ogen bleven voor zich uit staren, gericht op hetgeen wat hij in zijn gedachten zag. Linn beet op haar onderlip en schudde haar hoofd. Meer kon ze niet doen, hoe graag ze ook hem van het bed af wilde trekken. Dit was Michael zijn keuze om te maken. En het leek erop dat hij dat had gedaan.
‘Ik ben over een paar uur terug,’ liet ze hem weten. Ze kwam overeind van het bed en streek haar jurk glad. Ze draaide zich om, maar Michael greep naar haar pols.
Linn keek over haar schouder en staarde, voor het eerst in dagen, in het gebroken gezicht van haar beste vriend. Tranen welden op in zijn ogen en de schaduwen van zijn gedachten waren zichtbaar op zijn gezicht.
Gewillig liet Linn zich terugtrekken op het bed, waarna ze haar armen beschermend om Michael heen kon slaan. Ze legde haar hand tegen zijn achterhoofd en ze ontfermde zich over hem op een manier waar Michael haar normaal gesproken mee zou pesten. Te moederlijk, maar dat leek te zijn waar hij nu behoefte aan had.
‘Ik weet niet of ik het kan…’ bracht Michael stilletjes uit. Linn voelde de brok in haar keel, het verdriet wat er bij kwam kijken nu ze Michael zo zag.
Linn haalde diep adem en probeerde haar eigen tranen en verdriet aan de kant te schuiven, wetende dat het Michael niet zou helpen als ze nu zou breken in zijn armen. ‘Nay zou niet willen dat je iets zou doen waar je je niet fijn bij voelt, Mikey. Ze zou het begrijpen.’
‘Maar ik begrijp het niet!’ Michael zijn schouders begonnen te schokken en zijn grip rondom Linn verstevigde. Zelf keek ze omhoog, vechtend tegen haar tranen. Met haar vingers streek ze door zijn haren.
‘Ik ook niet, Mikey. Ik ook niet,’ suste ze hem. Ze wist niet waarom de heksen Naylene uit hadden gekozen, hoe ze haar hadden gevonden. Waarom het specifiek Naylene had moeten zijn, net nu ze hun leven op de rit hadden gekregen. De motieven van de heksen waren onduidelijk en Linn had Andy nog niet durven vragen waarom het zo had moeten zijn, of wat hij had gedaan om hun magie op afstand te houden.
‘Andy moet dit vandaag doen, zodat we haar kunnen blijven beschermen. Maar er is nog genoeg tijd voor ons. Als je het vandaag niet wil doen, dan hoeft dat niet,’ verzekerde Linn hem, ook al wist ze dat ze hem niet on verzekeren dat de heksen niet bij Naylene zouden kunnen komen. Ze hadden het immers al eens voor elkaar gekregen.
‘Ik dacht dat ik het begreep, toen Benj-‘ Michael maakte zijn zin niet af, zijn keel te verstopt door zijn tranen.
‘Ik weet het,’ fluisterde Linn. Voor hen allemaal was het een grote klap geweest. Eentje waar ze lang over hadden moeten doen om die te verwerken. En ook al had Benjamin ook voor Michael ontzettend veel betekent, het verliezen van een geliefde was anders. En dat was wat hij nu voelde.
‘Blijf maar hier,’ vertelde Linn hem. Ze trok zich iets terug en nam Michael zijn gezicht in zijn handen. ‘Als er iets is, dan kan je me bellen.’
Michael nam haar handen vast en knikte. ‘Zeg je gedag tegen haar voor me?’
‘Natuurlijk,’ beloofde Linn hem. Ze gaf Michael een kus op zijn voorhoofd en stapte van het bed af. Als dit was hoe Michael zijn afscheid wilde nemen, dan moest ze het respecteren. Zelfs als dat betekende dat ze deze last voor twee personen moest dragen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De feestdagen hadden in het teken gestaan van rouw. De hele school had op de kop gestaan door het slechte nieuws. Vanzelfsprekend was het feest die avond niet doorgegaan. Toch hadden de werkzaamheden juist wel door moeten gaan, zelfs na alles wat er was gebeurd.
Andy was druk bezig geweest. De leerlingen waren opgevangen terwijl ze het nieuws hadden moeten horen dat hun geliefde, nieuwe lerares was omgekomen tijdens een aanval. De school had beveiligd moeten worden, ouders ingelicht. Het belangrijkste wat Andy had moeten doen, was er voor zorgen dat Naylene een laatste rustplaats kreeg.
Alles bij elkaar had Andy niet veel rust gehad. Die rust vond hij op het moment ook niet nodig. Er waren dingen die zijn aandacht verdienden. Naylene deed dat zeker. Haar verlies was ook bij hem hard aangekomen. Ze was meer dan een vriendin geweest, ze was misschien wel het laatste wat hem echt nog kon verbinden met zijn broer. Ergens hoopte Andy dat de twee samen aan de andere zijde waren. Dat de pijn die Naylene moest voelen, omdat ze nu als krachtbron werd gebruikt, kon worden verminderd door de aanwezigheid van iemand die ze vertrouwde.
Op dat alles had hij geen invloed. Waar hij wel invloed op had, probeerde Andy dan ook uit alle macht te doen. Met Linn had hij afgesproken dat Naylene een plaats verdiende waar ze tot rust kon komen. Haar lichaam in ieder geval. De heksen zouden zo niet bij haar kunnen komen, om nog meer van haar magie af te tappen. Daarbij was een goede rustplaats het beste begin om de dood van hun vriendin te gaan accepteren.
Een rustplaats zoals Andy zijn broer had kunnen geven, ging met Naylene niet. Ze konden haar niet in een graf plaatsen. Zelfs niet op één van de oude begraafplaatsen die zich bevonden in Texas, waar tombes heel erg normaal waren. Er waren zelfs plaatsen waar heksen normaal werden begraven. Voor Naylene had Andy echter een klein vervallen ranch gevonden. Na vandaag zou het niet kunnen worden gevonden, alleen voor mensen die er echt hoorden te zijn.
Met Linn had hij dan ook op deze plaats afgesproken. Hij had er al voor gezorgd dat het lichaam van Naylene er niet meer zo gehavend uitzag zoals de heksen haar achter hadden gelaten. Er was geen bloed meer te zien en zelfs de wond die was gemaakt, was weggetrokken. Linn had het op zich genomen om haar kleding en haar te doen, waardoor het nu leek alsof Naylene aan het slapen was.
Andy stond voor het huis, te wachten op Linn en Michael die zich zo bij hem zouden voegen. Hij kon het niet laten om zijn ogen ter hemel te richten.
“Soms wilde ik dat je nog hier was.” Mompelde Andy in de richting van zijn broer, Aaron. Ondanks dat het jaren geleden was, was het gemis op dit soort momenten nog best wel groot. Een oudere broer die hem vertelde dat hij zijn best had gedaan. Dat hij goede besluiten had genomen. Ergens voelde Andy zich schuldig over alles wat er was gebeurd. Ondanks dat hij totaal nog niet begreep hij de groep heksen, Naylene op het spoor was gekomen. De enige verklaring die hij had, was de school. Daar zou hij nog verder onderzoek naar moeten doen, zeker voor de veiligheid van de rest.
Vandaag ging daar echter niet om. Dat deed de vrouw die aan kwam lopen, hem ook al snel herinneren. Vanaf de eerste keer dat hij Linn had gezien, had hij al wel doorgekregen wat voor goed verzorgde vrouw het was geweest. Ook vandaag weer, ze was gekleed in zwart, net als hij. Toch was ze precies zoals ze was, verzorgd.
“Ben je alleen gekomen?” vroeg Andy, terwijl hij zijn armen om Linn heen sloeg. Hij had verwacht dat Michael haar vandaag zou vergezellen. Het gemis van zijn vrouw was natuurlijk groot en Andy had begrepen dat hij de afgelopen dagen niet in de buurt was gekomen van het lichaam dat nog van haar over was. Toch had hij wel verwacht om Michael hier vandaag te zien. Om afscheid te nemen, maar ook om zijn vriendin te steunen.
“Hij is er nog niet klaar voor.” Fluisterde Linn echter. De manier waarop ze praatte was breekbaar. De pijn die ze moest voelen was voor Andy niet te begrijpen. Voor hem was dit al een zwaar verlies. Hij kon zich alleen maar indenken hoe het was om een vriendin te moeten missen die al honderden jaren naast je liep. Dat was onwerkelijk. Hartverscheurend.
Andy liet Linn los, zodat hij zijn arm in de hare kon haken. Dankbaar nam Linn zijn arm aan, die ze iets strakker vast hield als ze normaal zou doen. Op het moment had ze alle steun nodig die ze kon krijgen. Afscheid nemen van haar beste vriendin was iets wat ze nooit had bedacht om te doen. Het hoorde niet. Het ging gepaard met de meeste pijn die ze ooit had gevoeld.
“Als er iets is wat je niet aanstaat moet je het zeggen hoor.” Fluisterde Andy. Hij had zijn best gedaan, maar uiteindelijk kende hij Naylene niet zo goed als Linn dat deed. Ze waren er over eens geweest om haar een plek te geven waar ze rust had. Een plaats waar ze zich op haar gemak zou voelen als ze nog had geleefd.
“Dat is lief Andy. Maar ik weet zeker dat wat je hebt gedaan goed is. Ik ben je heel erg dankbaar dat je ons zo hebt geholpen. Zonder jou hadden we dit nooit kunnen doen.”
“Dit is wel het minste wat ik voor jullie kon doen. Nay verdient het, ze was echt een van de bijzonderste personen die ik ooit heb mogen ontmoeten.”
“Dat was ze zeker.”
Andy nam Linn mee naar de ruimte waar hij het lichaam van Naylene had opgebaard. Het aanzicht deed niet alleen hem, maar ook Linn pijn want de vrouw begon te snikken, daardoor voelde Andy de tranen ook achter zijn ogen prikken.
“We kunnen hier zo lang blijven als je op het moment prettig vind. Daarna zou ik het afsluiten, maar ik ga proberen om er met spreuken voor te zorgen dat de mensen die hier horen, hier kunnen komen voor haar.” Andy had goed zijn best gedaan op het onderzoek en wist zeker dat het moest gaan lukken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het gevoel van een gebroken hart mocht dan symbolisch zijn voor de mensen, omdat een hart niet letterlijk in twee stukken kon vallen nadat het zoveel pijn had verteerd, maar voor een vampier was het anders. Het moment dat zijn grote liefde de aarde had verlaten, had Ashton het geweten. Het gevoel dat hij toen in zich had, viel geen woord te geven. Het was uitputtend geweest, moedeloos, en bovenal leeg. De pijn had hem geconsumeerd toen hij zich had gerealiseerd wat het had moeten betekenen. Uiteraard had hij meteen geprobeerd contact te zoeken met Naylene, op welke manier die hij had kunnen bedenken.
Geen reactie.
Anderen zouden misschien zeggen dat hij zich aan had gesteld. Dat hij zich dingen inbeeldde, om op die manier bij Naylene in de buurt te komen. Naylene had hem immers de deur gewezen. Ze had hem letterlijk buiten gesloten, samen met Michael en Linn. Dat had hij niet willen accepteren en dat had zijn gedrag ook weerspiegeld, maar Naylene had niet omgekeken naar de verdwenen lichamen en bloedbaden die hij achter had gelaten. De onzichtbare muur die ze tussen hen had geplaatst die dag, was nooit verdwenen. Tot nu.
Zijn hart deed pijn met elke stap die hij zette naar het huis. Normaal had hij de magie kunnen voelen. De letterlijke magie die Naylene had gebruikt om haar en haar vrienden te beschermen, maar ook haar aanwezigheid. Dat had niks te maken gehad met zijn vampierinstincten. Het was hun band geweest. Waar ze dan ook waren geweest, ze hadden elkaar kunnen vinden. Alsof ze verbonden waren door een directe lijn. Aan Naylene haar einde bleef het echter stil, wat niet veel goeds betekende.
De enige die in het huis aanwezig was, was Michael. Ashton had geluisterd. Hij had geen voetstappen gehoord, geen stemmen. Michael bestond in het huis, maar daar hield het ook bij op. Als Michael in die staat was, dan bevestigde het al Ashton zijn hartzeer. Naylene was echt weg.
‘Michael!’ schreeuwde Ashton. Nu hij wist dat Naylene niet meer leefde, was al zijn tact en geduld verdwenen. Hij beende het huis binnen en duwde de deur open. Hij trok alle kamers open, net zolang totdat hij Michael vond. Zittend op het bed. Hij keek met een betraand gezicht om naar Ashton, maar maakte geen aanstalten om hem aan te vallen. Hij zat enkel.
‘Wat is er gebeurd? Waar is ze?!’ Dat Michael ook om haar rouwde, was voor Ashton niet van belang. Michael moest meer weten en op dit moment hunkerde Ashton naar details. Wat was er gebeurd met Naylene? Waarom hadden haar vrienden haar niet gered? Waarom was hij er niet geweest om haar bij te staan?
Michael gaf geen antwoord, wat voor Ashton een rede was om de man van het bed te trekken en tegen de muur te duwen. ‘Geef antwoord! Waar is Nay?’
‘Ze.. ze is dood,’ stamelde Michael. Dat was niet het antwoord wat Ashton wilde, dus duwde hij Michael opnieuw tegen de muur.
‘Ik weet dat ze dood is! Ik voelde het! Het voelde alsof iemand mijn hart eruit trok en verscheurde voor mijn ogen. Alsof ik uren aan de telefoon hang, maar geen gehoor krijg. Ik weet dat ze er niet meer is, maar waar is ze nu?! En waarom heb je niks gedaan?!’
‘Ik heb het geprobeerd!’ gilde Michael en hij duwde de armen van Ashton van zich af. Hij was te gebroken om te vechten. De leegheid die Ashton voelde, weerspiegelde in Michael zijn ogen. ‘Ik heb het echt geprobeerd,’ herhaalde hij.
‘Het was niet goed genoeg, of wel?!’ Als Michael zijn best had gedaan, dan was Naylene er nog geweest. ‘Ik vraag het niet nog een keer, Michael! Ik moet haar zien!’
‘Ik ga je niet vertellen waar ze is!’ Michael rende weg, omdat het de enige optie was om te ontsnappen aan Ashton. Ashton zette de achtervolging in en wist Michael op de grond te duwen.
‘Vertel het me!’ Hij wist overduidelijk waar Naylene haar lichaam zich bevond. De vraag was: waarom was Michael daar niet?
‘Nee! Dan stoor je Linn en Andy, die afscheid nemen! En dan stoor je daarmee ook Nay!’ Michael vocht niet terug. Hij probeerde niet onder Ashton uit te komen. Hij bleef liggen, alsof hij wist dat het toch geen zin had.
‘Ze nemen afscheid?’ Ashton liet Michael los. Hij hoorde daar ook te zijn. Als er iemand was die afscheid van haar hoorde te nemen, dan was het degene die het meeste van haar hield. Die altijd van haar had gehouden. Als Michael ook maar een greintje liefde voor haar had gevoeld, dan zou hij daar hetzelfde over denken. ‘Waarom ben jij daar niet?’
Michael draaide zich om en ging zitten. Hij schudde enkel zijn hoofd, niet in staat om de woorden uit te spreken.
‘Je gaat er naar toe,’ zei Ashton. ‘Je gaat er naar toe en je neemt me mee. Ik moet haar zien. Als je ook maar een beetje van haar hebt gehouden, dan zou je er hetzelfde over denken.’
‘Vergeet het.’ Michael schudde opnieuw zijn hoofd. Gefrustreerd gaf Ashton hem een trap.
‘What the fuck?! Hoe kun je me dit niet gunnen? Hoe kan je denken dat jij bepaalt of ik haar mag zien of niet? Je kunt me niet weerhouden, Michael. Ik zal haar vinden, hoe dan ook. En als dat betekent dat ik Andy en Linn daarvoor moet trotseren, hun hoofden eraf moet trekken, dan doe ik dat!’ dreigde Ashton.
Hij keek naar het hoopje dat voor hem zat en schudde zijn hoofd. ‘Ik wist dat je niet van haar hield. Dat je niet om haar gaf zoals ik dat deed, nog steeds doe. Want als je dat wel zou hebben gedaan, dan zou je nu ook daar zijn. Dan zou je haar hand vasthouden en nooit loslaten, zelfs niet als het moet.’
‘Houd je mond!’ Michael kwam overeind. ‘Houd voor één keer alsjeblieft je mond! Dit gaat niet om jou! Ook niet om mij. Dus alsjeblieft, wees gewoon een keer stil!’
‘Nee,’ hield Ashton vol. ‘Ik blijf hier net zo lang totdat jij me brengt. Dus je kan maar beter gewend raken aan mijn stem en alle verwijten die ik nog voor je klaar heb staan.’
‘Ik dacht dat je het ook wel zonder mij kon vinden,’ wierp Michael tegen. ‘Dat je Linn en Andy-‘ hij maakte zijn zin niet af en maakte een gebaar met zijn handen.
Gefrustreerd zuchtte Ashton. Hij pakte Michael bij de arm en trok hem mee naar buiten. Met één hand hield hij Michael vast. Met de ander trok hij een stuk van het houten hek naar zich toe. Het afgebroken stuk hout duwde hij in Michael zijn rug. ‘Ik heb hier geen tijd voor. Je brengt me naar Nay, nu. Tenzij je haar wil vergezellen.’
‘Dat zou niet het ergste zijn.’ Ashton was van plan om het hout in Michael zijn rug te duwen, maar dat zou hem niet verder brengen. Zonder Michael zou hij nergens komen en hij kon zich niet bedenken of hij het Michael gunde om zich bij Naylene te voegen aan de andere zijde.
‘Loop,’ drong Ashton aan. ‘En misschien dat als ik Linn zie, ik haar niet meteen aan flarden scheur.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Het was niet nodig om te proberen dit beter te maken dan het was. Andy wist dat het niet mogelijk was. Er waren geen woorden die hij kon zeggen die het gemis minder zouden maken, die voor rust bij Linn konden zorgen. Dit was niet beter, voor niemand niet. De wereld had iemand als Naylene nodig gehad. Nu ze er niet meer was, werd de wereld er niet beter van.
De waarom was nog een groot raadsel. Het was alles wat Andy had veracht in vampiers. Zeker diegene die hadden gedacht dat ze konden besluiten wanneer het leven van een mens op moest houden. Niemand had daar iets over te zeggen, alleen het leven zelf. Dat heksen nu precies hetzelfde hadden gedaan met iemand die dicht bij hem stond, vond Andy vreselijk. Er gingen al genoeg plannen door zijn hoofd heen om de leerlingen op zijn school mee te geven dat zij nooit, maar dan ook echt nooit over een ander leven mochten beslissen, zeker niet als ze daar zelf beter uit werden.
Voor nu was het belangrijk dat Naylene een waardig afscheid kreeg en met haar in gedachten zou Andy dan ook zijn werk uiteindelijk weer oppakken.
Linn was bij Naylene gaan zitten en had haar handen vastgenomen. Af en toe klonken er wat zachte woorden, die herinneringen boven haalden. Ook had de vampier haar vriendin al verteld dat Michael niet zou komen en dat ze hem dat niet kwalijk moest nemen.
De rust werd verstoord toen Linn opschoot.
“Er komt iemand aan.”
“Michael?” probeerde Andy, omdat hij het gevoel had dat hij alsnog afscheid wilde nemen van zijn vrouw.
“Ja. Nee. Niet alleen.” Mompelde Linn, die gealarmeerd leek te zijn. Daardoor schoot Andy ook op en liep hij achter de veel snellere vrouw aan.
Buiten hoorde hij het ook. Michael die aan het tegenstribbelen was, een stem die hem vertelde dat hij zich niet aan moest stellen. Andy had deze man misschien nog nooit gezien. Hij had genoeg over hem gehoord, hij was de reden dat hij dit eerder had moeten doen, maar dan met zijn broer. Alles in Andy zijn lichaam begon dan ook te borrelen. Normaal was hij een rustig persoon, zou hij niet zomaar iets doen. Maar op het moment wilde hij de man laten weten dat hij hier niet welkom was.
Op het moment dat hij iets wilde doen, voelde Andy hoe zijn hand vast werd genomen door Linn.
“Kijk uit. Hij heeft Michael in zijn greep, als je hem iets doet, kan het best zo zijn dat er iets gebeurd.”
“Hij is hier niet welkom.”
“Daar ben ik het volledig mee eens.”
Hoe dichter het tweetal kwam, hoe meer Andy de neiging kreeg om zijn magie tegen Ashton te gebruiken. Het gezicht van Michael vertelde echter al wat Linn hem net ook al had verteld. Hij zat in een benarde positie. Al leek het hem niet eens veel uit te maken.
“Linn.” De manier waarop Ashton haar naam al uitsprak, maakte dat Andy zich niet zomaar meer in kon houden. Normaal had hij het echt wel op orde, maar vandaag, tijdens het afscheid van zijn vriendin even niet. Zeker niet als hij naar de moordenaar keek van zijn broer. Hij liet zijn magie dan ook los op de man.
Hetgeen wat gebeurde was voor niemand echt een verrassing. Ashton viel door zijn knieën, maar daardoor nam hij Michael ook mee. Voor Andy het besef dat hij moest stoppen.
“Dat is geen manier om iemand die net te horen heeft gekregen dat de liefde van zijn leven er niet meer is, te verwelkomen.”
“Je bent hier niet welkom.” Siste Linn.
“Nou nou Linn. Normaal gesproken ga ik graag in discussie met je. Maar dat verdient nu niet mijn aandacht. Waar is ze?”
Ashton probeerde langs de twee te komen, maar Andy wilde het niet toelaten. Hij kon het niet over zijn hart verkrijgen. Hij kon best geloven dat de man aan het rouwen was, maar de verbitterdheid in zichzelf, wilde het niet toelaten. De magie drong dan ook weer het hoofd van Ashton in. Dit keer gilde Michael het echt uit van de pijn, maar zelfs aan zijn gezicht was niets te doen.
“Ik kom hier niet om met jullie te fucken. Wees fucking volwassen en laat me naar binnen. Ik wil afscheid nemen van mijn geliefde, net zoals jullie. Dat deze sukkel dat niet wil, is niet mijn schuld.” Ashton gooide Michael neer op de houten veranda voor het huis. Waarschijnlijk als een soort van verzoening. Voor Andy was het niets anders dan een groot toneelstuk.
“Nogmaals. Je bent hier niet welkom.” Andy sprak ieder woord duidelijk en zeker uit.
“Oh, nu zie ik het pas. Jij bent familie van die professor.” Ashton stapte dichter op Andy af, misschien om hem te intimideren. Iets wat hij niet ging laten gebeuren.
Terwijl de twee mannen elkaar aanstaarden, was Linn bij Michael neergebogen en probeerde ze de staak die ver in zijn lichaam was gedrukt, weg te halen. “Ik wilde niet weten waar, maar diep van binnen wist ik het.” Mompelde Michael.
“Kijk, super kut wat er al die jaren geleden is gebeurd. Maar je hebt afscheid kunnen nemen toch? Dan weet je hoe belangrijk dat is en waarom je mij ook naar binnen gaat laten. Anders vind ik wel een manier om het te doen en ik schroom niet om alles hier in de fik te steken.”
“Als je een keer ophoudt met al die dreigementen en dat fucking toxic gedrag, was je er misschien wel bij geweest. Denk je echt dat ik je nu naar binnen laat?” Andy was sterker dan dat. Hij had helemaal niets te maken met de dreigementen die uit werden gesproken. Uiteindelijk was dat toch niet hetgeen wat Ashton zou doen, dat wist hij zeker.
“Dus als je Naylene ooit nog wil zien, zou ik die houding van je veranderen, anders kom je hier echt nooit naar binnen. Hoe erg ik ook weet dat afscheid nemen een goed iets is. Je verdient het op het moment niet.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘En jij gaat me stoppen?!’ De heks had niets om hem tegen te houden. Alleen zijn magie. En ondanks dat de magie moeilijk af te weren was, was dat een kleine tegenslag die Ashton wilde nemen. Wat hij niet ging doen, was weg gaan zonder dat hij afscheid had genomen van Naylene. Hij verdiende het, net als ieder ander, om afscheid van haar te nemen. Om haar nog één keer vast te houden, tegen haar te kunnen praten. Ze konden allemaal van mening zijn dat hij hier niet hoorde, maar diep van binnen wist hij dat Naylene er niet zo over zou denken. Ze waren belangrijk geweest voor elkaar. Hij had van haar gehouden, met heel zijn hart. Een gevoel wat Linn en Michael zouden moeten begrijpen.
‘Ja, dat ga ik doen,’ hield Andy vol. Slechts een deel van de heks zijn woede was afkomstig door hetgeen wat er nu gebeurde. Het had Ashton wat tijd gekost om zich te beseffen dat dit de broer was van de professor die Naylene jaren geleden had gedatete. Iemand die hem en zijn relatie met Naylene alleen maar in de weg had gezeten, dus had hij er voor gekozen om de man uit de weg te ruimen.
Ashton had spijt dat hij Michael zo gemakkelijk op de grond had gegooid. Zijn enige bescherming was nu weg. Niks zou Andy er nog van weerhouden om hem te pijnigen, of zelfs te doden met zijn magie. In tegenstelling tot Michael, wilde Ashton niet meteen dood. Hij had Michael als een teken van goede wil van zich af geworpen, maar nu het duidelijk was dat de heks hem niet naar binnen zou laten, was dat zonde geweest.
‘Jullie kunnen dit niet doen! Als jullie echt van Naylene hielden, dan weten jullie dat ze om mij gaf. Dat ze van míj hield! En ik weet niet eens wat er gebeurd is, hoe het kan dat ze opeens dood is gegaan! En dan willen jullie het ook nog flikken om haar voor me verborgen te houden en mij te verbieden haar te zien?!’ Op dit punt was hij wanhopig voor een klein moment met Naylene. Hij wilde duidelijkheid, een verklaring voor wat er was gebeurd.
Andy hief zijn handen, maar het was Linn die naar voren stapte en hem tegenhield. Michael bleef veilig achter de twee staan.
‘Als je de tijd neemt om naar ons te luisteren, als je hier rustig naar toe was gekomen, dan was het anders geweest,’ zei Linn. Hij zag dat het haar elk beetje energie dat ze in zich had kostte om sterk te blijven. ‘Maar jij koos ervoor om hier schreeuwend naar toe te gaan, om Michael te pijnigen. Wat maakt dat je dan nog denkt dat je het waard bent om Naylene te zien, als je haar geliefden zo behandelt?’
‘Jullie doen hetzelfde!’ schreeuwde Ashton. ‘Kijk hoe jullie mij behandelen!’
Linn schoot naar voren en duwde hem op de grond. Haar greep rond zijn keel was sterk en haar ogen hadden een woede in zich die hij niet vaak had gezien. ‘Ik laat je niet haar rustplaats verstoren, hoe hard je ook schreeuwt en wat voor beschuldigingen je rondstrooit. Andy heeft gelijk. Je bent gif, Ashton. Gif dat zich keer op keer wist binnen te dringen, ook al was het niet gewenst. Ik zou willen dat ik-‘
‘Linn.’ Michael zijn zachte stem trok haar aandacht. Ze maakte haar zin niet af en keek over haar schouder, haar greep nog even straks rond Ashton.
‘Laat hem maar gedag zeggen,’ mompelde Michael. ‘Als dat de laatste keer is dat we hem zien, is dat het dan niet waard?’
De vrouw boven hem twijfelde. Onschuldig hief Ashton zijn handen, om aan te geven dat hij nu niet met haar zou vechten. ‘Ik wil echt alleen maar gedag zeggen.’
Linn zuchtte geërgerd, maar ze liet hem los. Ze stapte naar achteren en trok haar jurk recht. Daarna liep ze naar Michael, die haar armen beschermend om haar heen sloeg. Of misschien was het wel andersom.
Ashton kwam overeind en klopte zijn kleding af. Hij wilde naar binnen gaan, maar de stem van Michael hield hem tegen: ‘Voordat je naar binnen gaat, moet je weten wat er is gebeurd.’
Geërgerd dat nu hij eindelijk de kans had, hij alsnog moest wachten, leunde Ashton tegen de deurpost aan. Michael en Linn wisselden allebei een blik uit met Andy, waardoor Ashton het idee kreeg dat ze er allemaal bij waren geweest. Als dat het geval was, hoe kon het dan dat zij nog in leven waren en Naylene niet?
‘De school werd aangevallen,’ zei Andy. De heks leek niet blij te zijn met de beslissing van Michael, net als Linn, maar hij leek ook de enige te zijn die het verhaal kon vertellen. ‘Op de één of andere manier had een grote coven haar gevonden. Ze wilden zich aan haar binden, haar magie toe-eigenen.’
‘En dat heeft haar gedood?’ vroeg Ashton meteen. ‘Dus jij beweer dat Naylene, de meest krachtige heks die ik ooit heb gekend, zich heeft laten verslaan terwijl ze in een school vol heksen was? Terwijl haar vrienden daar ook waren? Dat is onmogelijk.’
‘Ashton, luister naar het verhaal,’ drong Linn aan. ‘Dit waren niet zomaar heksen. Ze kwamen uit het niets, tientallen van ze. Ze hadden krachten van hun voorouders die ze ten alle tijden tot hun beschikking hadden. Wij waren maar met z’n drietjes en ze hadden mij en Michael nog afgezonderd.’
‘Bullshit, Linn!’ Ashton liep op haar af, zijn woede vergrootte met elke stap die hij nam. ‘Hoe kan het dat die heksen haar vonden? Waar kwamen ze vandaan?! En waarom vochten jullie niet voor haar?!’
De magie van Andy duwde hem met een klap naar achteren. ‘Ik zou je volgende woorden maar even overdenken.’
Ashton wreef over zijn hoofd en kwam overeind. Hij knikte, als teken dat hij zijn mond zou houden. Als ze hem maar zouden vertellen wie de heksen waren geweest die zijn Naylene van hem af hadden genomen. Dan wist hij aan wie zijn volgende bezoek zou zijn.
‘Ze kwamen uit New Orleans, dat is alles wat ik uit kon vinden,’ zei Andy. ‘Ze hebben Naylene aan hun gebonden. Ze is dood, maar haar magie…’ De rest van zijn zin stierf weg. New Orleans. Het kon niet zo zijn. De heksen die hij had gevonden, de manier waarop zij te werk waren gegaan… Hij had gevraagd of ze Naylene op hadden willen sporen. Dat hadden ze gedaan.
Was dit zijn schuld?
Snel herstelde hij zich. Niemand, zeker niet Linn of Michael, mocht weten waar hij nu aan dacht. ‘Ik ga naar binnen,’ zei hij enkel, niet wachtend op hun antwoord.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Voor niemand was dit de ideale manier om afscheid te nemen van hun dierbare. Toch kon er afgevraagd worden of dat het ooit was. Geen van de aanwezigen had gedacht dat deze dag zou komen en toch stonden ze vandaag voor de grote uitdaging het wel te doen.
Voor Linn betekende de nieuwe verandering dat haar beste vriend, die ze nu juist zo nodig had, hier was. Ondanks dat ze zijn aanwezigheid niet had kunnen verplichten, had Linn er naar verlangd om Michael vandaag aan haar zijde te hebben. Toch kon ze ook nu niet van hem verwachten om met haar naar binnen te lopen. Zeker omdat ze niet wist welke woorden Ashton tegen hem had gebruikt.
Met de armen nog goed om elkaar heen en helemaal tegen elkaar aangekropen, voelde Linn zich toch iets meer op haar gemak. Dit kon echter niet zomaar van Michael gevraagd worden. Hij had hier niet willen zijn, Ashton had hem geen keuze gegeven.
“Het spijt me dat hij je hier in mee heeft getrokken.”
“Het is Ashton, natuurlijk doet hij dat. Jij kan er niets aan doen.”
Linn liet haar hoofd verdwijnen in de trui die Michael aan had. Hier staan, dit alles wat er bij kwam. Het was heftig en ergens vond ze het heel erg fijn om Michael hier te hebben. Zelf zou ze nooit zo egoïstisch zijn geweest om hem te verplichten hier te komen. Ashton had dat wel gedaan, al was het niet geweest voor de steun die hij nodig had. Toch voelde Linn zich op het moment net zo egoïstisch als Ashton soms over kwam, toen de hoop dat Michael bleef door haar hoofd heen ging.
“Ik weet dat je dit niet wilde. Hier zijn, weten waar het precies was…” Fluisterde Linn. Michael had niet veel gezegd, toch kende ze hem als geen ander. Hier zijn, bracht al zo’n lading met zich mee. De plaats weten. De plaats weten, voor haar was het een geruststelling, iets waar ze nog naar toe zou kunnen komen mocht ze het nodig hebben. Voor Michael was het anders. Deze plaats was het laatste waar hij terug zou willen komen.
“Zal ik met je meelopen naar huis? Andy begrijpt het vast als het iets langer duurt.” Of het zo verstandig was om hem alleen achter te laten met Ashton wist Linn niet, op het moment wilde ze er echter voor haar beste vriend zijn. Dit was een van de weinige dingen die ze voor hem kon doen.
Michael verbaasde zichzelf en Linn met het feit dat hij zijn hoofd schudde.
“Ondanks dat ik het vreselijk vind om te zeggen. Ashton heeft gelijk.” Normaal gesproken had de man van binnen al wel laten horen dat hij het geweldig vond wat Michael had gezegd. Nu was er al een tijdje de woorden te horen die Ashton tegen Naylene te zeggen had. Alsof het hem niets deed wat Linn en Michael bespraken.
“Ik houd van haar. En om een reden die ik soms nog steeds niet helemaal begreep, hield zij ook van mij. Dit gaat er niet om wat ik wil of voel, dit gaat er om wat Nay verdient.”
“Ze hield zoveel van je Mikey.” Fluisterde Linn terug.
“Maar je hoeft dit niet te doen om Ashton wat te bewijzen. Of jezelf. Zelfs Nay niet. Nay wist dat je van haar hield. Dat zou ze altijd blijven weten. Daarvoor hoef je niet hier te blijven of te zijn.” Verzekerde Linn.
“Dat weet ik, maar ik –“
“Ik weet het. Natuurlijk weet ik het Mikey.” Fluisterde Linn, die in haar gedachten al van alles af maakte. Hetgeen wat Michael niet kon zeggen. Hij wilde niet onder doen voor Ashton. De man had op hem ingepraat en dat bleef nu in zijn hoofd hangen.
“Je hoeft dit voor niemand te doen. Voor helemaal niemand, niet voor mij, niet voor Ashton. Zelfs niet voor Nay. De enige voor wie je dit moet doen is jezelf en daarom mag je zelf kiezen of je het wil of niet.”
“Ik wil het. Voor mijzelf.”
Linn pakte het gezicht van Michael vast om in zijn ogen te kijken. Ondanks dat ze nog behoorlijk leeg waren, zag ze dat hij zijn woorden meende. Er was geen woord aan gelogen. Daarom gaf ze hem ook een kus op zijn wang en trok ze zich vervolgens terug om zijn hand vast te pakken.
“Dan doen we dit samen.”
Voorzichtig nam Linn, Michael mee naar binnen. Met iedere stap kon ze merken dat hij het moeilijker en moeilijker kreeg. Zelf voelde ze de knoop in haar maag ook weer aantrekken, de tranen in haar ogen opwellen. Het deed haar maar weer eens beseffen dat het leven niet zo had moeten lopen. Toch was dit hun realiteit.
Zelfs het feit dat Ashton er nu was kon Linn niet tot grote mate irriteren. Voor het eerst in alle jaren dat ze hem kende, kwam hij eens oprecht over. Het waren niet de woorden die hij normaal blaaskaakte. Hij vertelde haar wat ze allemaal voelden. Dat dit niet eerlijk was, dat ze werd gemist. Al was Ashton ook heel duidelijk zijn woorden, waar zelfs tranen in te horen waren. Hij zou wraak nemen op de heksen die dit hadden gedaan.
Natuurlijk had Linn al wel het een en ander besproken met Andy. Of er een mogelijkheid was om Naylene ooit nog terug te krijgen. Om de heksen hun verdiende loon te geven. Er waren nog zoveel vragen, dat Andy er geen antwoord op had durven te geven. Voor vandaag was het ook niet belangrijk.
“Het is gewoon niet eerlijk Red. We hadden plannen en ondanks dat je ze in de ijskast hebt geschoven door alles, wist ik dat je het wel meende. We zouden de hele wereld over reizen, samen. We zouden alles samen zien en beloven en nu is dat ineens weg.”
Door die woorden van Ashton, brak er ook echt iets bij Michael. Hij wilde het niet. Hij wilde niet dat het de reden was. Toen hij gezicht van Nay zag, werd hem te kwaad en liet hij zichzelf ook naast haar vallen. Voorzichtig pakte hij haar hand vast. Ze had haar hoofd moeten schudden, Ashton moeten vertellen dat hij idioot bezig was met zijn gedachten, zo was Naylene. Nu was ze er ineens niet meer en het besef kwam nog harder binnen dan het de afgelopen dagen had gedaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het waren de woorden van Ashton die hem over de rand heen duwden. Het besef dat Naylene er niet meer was om hem aan de kant te duwen, om te zeggen dat hij loze, lege woorden sprak en dat die beloften lang geleden waren gemaakt, maar nooit vervuld zouden worden, deed Michael meer pijn dan dat hij had verwacht. Want als Naylene die woorden nooit meer uit zou kunnen spreken, dan zou ze zoveel meer nooit meer kunnen doen. Dat was hetgeen waar Michael nog niet aan had willen denken, maar Ashton zijn woorden brachten hem naar die vervelende plek.
Naylene zou zich nooit meer in een discussie kunnen mengen over waar ze naar toe zouden verhuizen. Het was altijd Naylene geweest die met de meest interessante plekken was gekomen. Linn haar keuzes waren altijd voorspelbaar geweest en zelfs Michael was in landen als Japan niet verder gekomen dan de hoofdsteden, maar het was Naylene geweest die vaak de kleinere plekken had gevonden. Die iets volledig nieuws had kunnen vinden, waardoor het voor hen altijd had gevoeld alsof ze een nieuw avontuur aan waren gegaan.
Nooit meer zou ze zich uit kunnen laten over het lekkere eten wat ze hadden gekookt of besteld. De keren dat hij en Naylene hadden wille gaan voor simpel fastfood, maar Linn hen op het hart had gedrukt dat ze voor iets gezonders en verfijnders hadden moeten gaan. Want ook al waren hun lichamen niet meer gebouwd om te overleven op het menselijke eten, had het volgens haar niet betekent dat ze alleen maar troep konden eten. Daar had Naylene dan vaak weer een slim tegenargument op gehad, waar Michael zo hard door had moeten lachen dat hij met moeite had kunnen stoppen.
Naylene was nog niet klaar geweest met de wereld. Ze had nog zoveel willen zien, zoveel willen leren. Hij kon hun gesprek maar al te goed herinneren. Ook al had Naylene toen gezegd dat ze heel tevreden was geweest met hoe hun leven er toen uit had gezien, had ze nog altijd dromen gehad. Dromen die ze samen hadden kunnen delen, dromen die hij had kunnen helpen laten uit komen.
Toch wilde hij Ashton zijn woorden niet tegenspreken. Hij had het recht niet om het afscheid tussen Ashton en Naylene te verstoren. Ondanks dat hij niet blij was geweest met de man en hoe hij dit alles aan had gepakt, nam hij het hem niet kwalijk. Als hij in Ashton zijn positie had gestaan, dan zou hij ook wanhopig zijn geweest voor een laatste moment met Naylene.
Ashton bleef maar met woorden gooien. Op het moment kwamen ze niet eens meer bij Michael binnen. Ashton kon hele verhalen opdragen en ze zouden nog niet tot hem reiken. Zelf had Michael geen woorden nodig om afscheid te nemen van zijn geliefde. Hij wist dat geen enkel woord genoeg zou zijn om samen te vatten hoe hij zich voelde. Zelfs de meest wanhopige, vergezochte woorden met diepe betekenissen en vreemde klanken zouden niet voldoen aan de leegte en pijn die hij nu voelde. En vreemd genoeg had hij het idee dat Naylene dat begreep.
Hij dacht terug aan alle mooie momenten die ze hadden gehad. Aan de eerste keer dat hij haar had gezien, de vriendelijkheid in haar ogen en de volhardende blik om hem te helpen, ook al hadden anderen haar anders geadviseerd. Hij dacht terug aan hun nachtelijke momenten in het meer, waar misschien wel meer had kunnen gebeuren als ze allebei wat minder naar hun beste vriendin hadden geluisterd.
Men zou denken dat meer dan honderd jaar voldoende was om met een persoon door te brengen. Dat het vroeg of laat wel genoeg zou zijn en dat men er vrede mee zou hebben als de ander heen zou gaan, maar Michael zag het anders. Honderd jaar voelden helemaal niet zo lang aan. Juist veel te kort, als hij vergeleek hoeveel tijd Linn met haar had kunnen krijgen. En zelfs een half millennium was nog niet genoeg.
Michael zou hier uren kunnen zitten, dagen, terugdenkend aan alles wat hij mee had gemaakt met Naylene. Al het goede, al het slechte en alles wat er tussenin zou zitten. Hij zou haar verhalen kunnen vertellen, hopend dat ze nog iets terug zou zeggen. Elke optie die hij had, voelde echter slecht. Het zou toch niet opdoen voor hetgeen wat ze hadden. Voor hetgeen wat hij nu miste.
In stilte bracht hij zijn hand omhoog, haar hand er nog altijd in verstopt. Tranen rolden van zijn wangen. Zachtjes drukte hij zijn lippen op de koude huid van haar hand. Hij hield van haar. Hij hield zoveel van haar dat hij zich niet kon voorstellen dat het ooit weg zou trekken. Dat er misschien een dag zou komen dat hij haar stem niet meer zou kunnen herinneren, of dat zijn herinneringen aan haar zouden vervagen. Hij zou het zijn eigen hersenen niet kunnen vergeven als ze die truc ooit met hem uit zouden halen.
Hij wilde liever leven met de pijn, dan met het vrije gevoel van de vergetelheid.
Michael bracht Naylene haar hand weer naar beneden en plaatste hem waar hij eerst had gelegen. Hij kwam overeind en liep naar Linn, die haar hand al naar hem uitstak om hem weer te ontvangen.
‘Weet je het zeker?’ vroeg Linn. Michael knikte. Hij had voor nu zijn afscheid genomen. Hij wist nu waar Naylene was. Ondanks dat dit geen fijne plek was, zeker niet met de herinnering aan Ashton, was het een plek waar hij nog naar terug zou kunnen keren. Opnieuw en opnieuw zou hij afscheid van haar kunnen nemen, totdat het ooit een keer voldoende zou zijn.
Wanneer dat dan ook was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Terug komen uit de dood. Voor een mens was het onmogelijk. Als Benjamin in zijn jonge jaren was verteld dat het een mogelijkheid was geweest, dan had hij gedacht dat de mensen die hem het hadden verteld iets geks hadden gerookt, dronken waren geweest. Zelfs in zijn latere leven was het iets wat hij niet voor mogelijk had gehouden. De wereld had toen bestaan uit vampiers, hij had van het bestaan van heksen en weerwolven af geweten. Toch was zelfs toen terug komen uit de dood iets wat alleen zo was wanneer iemand vampierbloed in zijn lichaam had. Dat ritueel had hij vaak overdacht, maar iedere keer was zijn antwoord erop negatief geweest.
Ondanks dat hij niet meteen had geweten in welk jaar hij terecht was gekomen, had hij zeker geweten dat hij niet wakker was geworden met vampierbloed in zijn lichaam. Zijn hele hoofd was echter vol geweest met verwarring. De brief van Naylene. Die hem had verteld dat zij was overleden en zijn leven aan de hare was gekoppeld, had logisch geklonken. Zeker toen hij de vogeltjes had gehoord. Toch was hij er over na gaan denken. Naylene had het over een spreuk gehad die zij uit had gesproken. Dat had het allemaal ingewikkelder gemaakt voor hem. Want zover hij wist was Naylene een vampier. Zoiets als dit zou ze nooit over laten aan iemand anders. Diep van binnen had Benjamin wel geweten dat er iets was geweest, maar of dit het was? Dat wist hij niet zeker.
Met de dagen waren ook de vragen meer en meer geworden. Hij had gedaan wat de brief had gezegd. Hetgeen gevolgd wat hij moest. Hij ging er vanuit dat het de vogeltjes waren. De hele wereld leek anders. Zijn lichaam leek anders. Hij had dan wel wat geld gehad om eten en drinken te halen. Toch wist hij niet hoe lang het zou duren voordat hij op zijn eind bestemming was. Een vervoersmiddel was immers onmogelijk als hij op zijn omgeving moest blijven letten.
Zijn lange toch had normaal gesproken voor vermoeidheid moeten zorgen. Toch voelde hij zich niet vermoeid. Alsof zijn lichaam het allemaal wel aankon. Benjamin snapte er niets van. Ergens begon hij zich wel zorgen te maken over wat er precies met zichzelf aan de hand was. Iets waar hij nooit lang over na kon denken, omdat er andere dingen door zijn hoofd heen schoten. Linn, Michael en Naylene namen het grootste gedeelte van zijn gedachten in. Er waren zoveel vragen, maar geen antwoorden en op het moment kon hem dat echt gek maken.
Zijn tocht had weken in beslag genomen en had hem uiteindelijk twee staten verderop gebracht. Er waren dagen waarop Benjamin op had willen geven. Dagen waarop hij mensen had willen vragen of ze zijn vrienden hadden gekend. Dagen van hoop, maar ook veel sombere momenten. Door alles had hij zichzelf heen getrokken, met behulp van de vogeltjes, die zijn humeur prima leken aan te voelen. Met iedere kilometer leken zich er meer om zich heen te verzamelen.
Benjamin voelde zijn hart langzaam vullen met warmte. Het was moeilijk te bewoorden wat hij precies voelde, maar het was goed. Het was rustig. Alsof zijn zoektocht eindelijk aan zijn einde was gekomen. Het huis wat opdoemde was zijn eindbestemming.
De vogels gaven hetzelfde aan, het schele geschater dat ze vaker van zich laten horen, als Benjamin een bemoediging nodig had gehad, klonk nu ook. Toch was hij verstijfd, alsof hij niet meer kon bewegen. Hier had hij weken lang naar gezocht. Als het niet hetgeen was wat hij had verwacht, hoe moest hij daar dan overheen komen?
Vanaf binnen het huis, bleef het vogelengezang, of eigenlijk gekrijs, ook niet onopgemerkt.
“Linn, wat is dat voor fucking lawaai?!” Dat was hetgeen wat Benjamin het liefst had gehoord. De stem van Michael, die om Linn vroeg. Hij was echt goed. Dat maakte dit alles echt. Hij was op de juiste plek. Toch kreeg hij het niet voor elkaar om naar voren te stappen. Hoe hij graag hij zijn geliefde en zijn beste vriend ook wilde zien, hij wilde niet horen dat hetgeen wat in zijn brief stond, de waarheid was.
Een tijdje was een kleine discussie vanuit het huis te horen. Benjamin leek er echter helemaal niets meer van op te vangen, zijn gedachten heel erg anders. Dit was het. Het voelde goed, maar toch ook weer zo verkeerd. Hij wist niet wat hem te wachten stond.
Ook die gedachten leken zijn hoofd snel te verlaten op het moment dat de deur van het huis werd geopend en zijn geliefde zichtbaar werd. Haar schoonheid scheen nog even mooi als op het moment dat ze voor het laatst naast zijn bed had gezeten. Zelfs de geschokte uitdrukking op haar gezicht paste bij haar, voor dit moment. Benjamins gezicht weerspiegelde die ongetwijfeld, want ondanks dat het zijn hoofd was geweest, had hij nooit gedacht dat hij Linn ooit nog zou zien.
“Bennie…” Klonk de zachte stem van Linn, waardoor Benjamin tranen in zijn ogen kreeg. Hij wist niet hoe snel hij naar Linn toe moest snellen en haar in zijn armen moest nemen. Hier had hij al die weken lang naar verlangd. Er was zoveel aan de hand, maar met Linn in zijn armen, had hij de meest vreselijke momenten doorstaan. Dat was waar ze thuis waren, bij elkaar. Zo voelde het nu ook. Alsof alles voor eventjes op zijn plek viel. De zorgen in zijn lichaam, even niet bestonden, er geen verdriet was, geen vraagtekens meer. Linn was het antwoord, dat was ze altijd geweest en bij haar zijn loste alles op, al was het dan maar voor even.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was de geur van wierrook die haar soms met vlagen overviel en haar hart meters naar beneden liet zakken. Het gemis van haar geliefde was iets blijvends. Er konden decennia voorbij gaan, maar de meest simpele dingen lieten haar hem herinneren en soms overviel het haar. Toen ze de geur had geroken, had ze dan ook gedacht dat het een simpele afleiding van haar brein was. De rouw die ze voelde om Naylene, verdraaid naar die van Benjamin. Pas toen ze alle vogels had gehoord, had Linn zich gerealiseerd dat er meer aan de hand was geweest.
Zelfs toen ze naar buiten was gerend, hem met haar eigen ogen waar had genomen en vast had gepakt, probeerden haar hersenen te relativeren dat dit niet echt kon zijn. Benjamin was dood, begraven. Hij hoorde hier niet te staan. Alles in haar lichaam schreeuwde dat dit onmogelijk de waarheid kon zijn. Alsof ze in een andere wereld leefde. Toch was hij hier, hield hij haar vast. Zijn armen lagen zo stevig rond haar middel dat het erop leek alsof hij haar nooit meer los zou laten.
Tranen gelden over haar wangen, niet in staat om te bevatten wat er nu aan de hand was. Zo vaak had ze gedroomd over hem, had ze verlangd naar zijn omhelzing. Nu Naylene dood was en Michael zich terugtrok, was hij de enige geweest die haar gedachten had kunnen kalmeren. Ze had zich ingebeeld wat hij zou zeggen, hoe hij haar zou troosten. Ze had niet gedacht dat die gedachten gevuld met hoop ooit werkelijkheid zouden kunnen worden. Het tegendeel was bewezen, ook al snapte ze niet hoe dat kon. Ze had veel magie in haar leven gezien, maar geen enkele magie kon iemand terugbrengen uit de dood. En toch stond hij hier.
‘Hoe…’ Verder dan dat kwam ze niet. Hoe kon het dat hij hier stond, alsof hij gisteren nog had geleefd? Hoe kon hij hier zijn en haar hebben gevonden? Wat had er in godsnaam voor gezorgd dat dit mogelijk was? Linn kon maar één persoon bedenken die hiervoor had kunnen zorgen, maar die persoon was al dagen niet meer in haar leven. Weken zelfs.
Linn trok zich iets terug en legde haar handen rond zijn gezicht. Het vertrouwde gezicht. De blauwe ogen, de gezichtsbeharing die de afgelopen tijd zelfs gegroeid leek te zijn. Ook in zijn ogen welden tranen op, tevens niet in staat om zich te beseffen dat hij weer tegenover zijn geliefde stond.
‘Ik weet het niet.’ Het verbaasde haar niet dat ook Benjamin geen uitleg had voor wat er was gebeurd. Hoe hij weer hier kon staan. Voor hem moest het nog vreemder zijn geweest. Hij was opeens ergens wakker geworden, ergens verschenen. Dat het hem was gelukt om haar en Michael te vinden, was al een wonder op zichzelf. ‘Ik wist alleen dat ik moest blijven lopen, net zolang totdat ik je zou vinden.’
‘Oh, Benj.’ Linn legde haar hoofd tegen zijn borstkas en legde haar armen weer om hem heen. Hoe kon het dat ze al deze chaos mee hadden gemaakt en hij hier opeens weer stond? Ze kon aan niets anders denken.
‘Er was een brief van Naylene,’ fluisterde hij zachtjes. ‘En de vogels,’ hij wierp een blik op de dieren die zich om hen heen hadden genesteld in de bomen en struiken. Linn schudde enkel haar hoofd. Dan had haar vermoeden haar toch de juiste kant op gewezen. Naylene had hier wel iets mee te maken. Hoe dat precies kon, wist ze niet. Ze gokte dat ook Benjamin en Michael de antwoorden niet hadden.
‘Kom, dan gaan we naar binnen.’ Linn nam zijn hand vast. Ze wist niet hoe lang hij al buiten was, waar hij vandaan was gekomen. Ze wilde hem honderden vragen stellen, maar dat zou ze niet kunnen doen terwijl ze buiten stonden. Dat zouden ze moeten doen op de bank, met een grote kop thee en alle aandacht voor de man die terug was gekeerd in haar leven.
En het leven van Michael.
Linn nam Benjamin mee naar binnen, maar Michael was niet in de woonkamer. Dat was wel waar Linn hem had verwacht. Sterker nog: ze had gedacht dat Michael hem zou hebben onthaald met een knuffel en de realisatie dat één van zijn beste vrienden weer terug was gekeerd.
‘Michael?’ Linn haar stem galmde door het huis. Ze kon horen dat hij nog aanwezig was, maar hij maakte geen aanstalten om naar hen toe te komen. Misschien was het wel teveel voor hem, bedacht ze zich. Naylene was nog altijd weg en nu stond Benjamin hier opeens. Linn wist dat hij het liever anders had gezien. Dat als er een geliefde terug had mogen keren, van wie dan ook, dat het Naylene zou zijn geweest. Ze kon het hem niet kwalijk nemen dat hij er nu niet was om Benjamin te ontvangen.
‘Laat hem maar,’ zei Benjamin, die haar gedachten kon elzen alsof er geen jaren overheen waren gegaan. ‘Het moet vast veel voor hem zijn.’
Linn knikte en nam samen met Benjamin plaats op de bank. Dit was de eerste keer dat ze haarzelf een paar minuten gunde om naar hem te kijken. Het voelde vreemd om hem in hedendaagse kleding te zien. Voor ieder ander was het misschien niet opgevallen, maar voor haar voelde het alsof hij net uit een tijdmachine was gestapt en zijn best deed om niet op te vallen tussen de hedendaagse mensen.
‘Ik weet niet eens waar ik moet beginnen,’ bekende Linn. Hij waarschijnlijk ook niet.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Linn was altijd de persoon geweest waar Benjamin zich het meest bij op zijn gemak had gevoeld. In zijn goede dagen had hij zijn blijdschap met haar gedeeld. Op de slechte dagen had hij in haar armen weg kunnen kruipen. Ondanks dat hij geschrokken was over het ware verhaal van haar bestaan, was hij niet verbaasd geweest. Vanaf het eerste moment dat hij haar had gezien, had hij gemerkt wat voor bijzondere vrouw ze was. Iedere dag die hij met haar had gekregen, had als een zegen gevoeld. Nu hij weer in haar ogen kon kijken, voelde hij die rust weer terug.
Met de dood ging het besef van tijd verloren, ging men vanuit. Voor hem kon het dan ook enkele dagen geleden zijn dat hij Linn voor het laatst had gezien. Toch voelde het niet zo. Alsof Benjamin een heel ander leven had geleden in de tijd dat hij weg was geweest. Zeker was dat Linn dat het had moeten doen. Er waren jaren aan haar voorbij gegaan. Voor hem zat echter geen andere vrouw die hij voor had het laatst had gezien toen ze zijn hand vast had genomen op zijn sterfbed.
“Is er wel een begin?” mijmerde Benjamin. Er was veel te vertellen. Te veel. Toch zouden ze het moeten proberen. Er was een reden waarom hij hier was en het begon nu wel echt aan hem te knagen. Michael die niet uit zijn kamer kwam. Naylene die hier niet was. Hetgeen wat in de brief had gestaan was de waarheid. Maar hoe?
“Is het waar van Naylene?”
De blijdschap die Benjamin voelde werd tegengehouden door die vraag.
De blik van Linn was al genoeg om het antwoord te weten. Zonder die dan ook te horen, trok Benjamin haar dan ook in zijn armen. Hij voelde zelf het verdriet van het verlies opkomen. Ergens had hij daar misschien niet eens het recht op, hij was immers niet meer levend geweest. Het idee dat Naylene niet meer op deze aarde rondliep was haast niet te bevatten. Benjamin had nog nooit iemand ontmoet zoveel levensenergie. De verhalen die ze te vertellen had, alles wat ze nog had willen ondernemen. Dat vuur was vast tot op het laatste moment gebleven. Dat ze er nu niet was voelde leeg.
Voorzichtig liet Benjamin, Linn los. Zo kon hij de brief pakken die hij in zijn denim jas had verstopt.
“Ik vond deze brief toen ik wakker werd.”
Met de zegel naar boven liet Benjamin de brief zien. Natuurlijk was hij van Naylene, dat had hij aan alles kunnen zien. Toch bracht het heel erg veel vragen met zich mee.
“Er staan wat dingen in die ik niet helemaal kan plaatsen.”
In rust liet Benjamin Linn de brief lezen. De woorden die hij zelf al honderden keren had gelezen. Woorden die hem uitlegde dat Michael hier meer van wist. Michael die nu ergens weg was gestopt. Hoe graag Benjamin zijn beste vriend ook in zijn armen wilde sluiten, was het logisch dat de man rouwde om de vrouw waar hij al jaren lang gevoelens voor had.
“Nay was…” De woorden die Linn uitspraken deden iedereen pijn. Linn slikte wat tranen weg, Benjamin voelde een brok in zijn keel en hij kon Michael vanuit de andere ruimte haast naar adem snakken. Ondanks dat Benjamin zeker wist dat hij geen vampier was, was hij er behoorlijk zeker van dat zijn gehoor beter was geworden dan het ooit was geweest.
“Ze was deels heks toen ik haar veranderde, doordat ze vampier werd, kon ze haar magie gebruiken. Ze heeft het al die jaren niet durven te vertellen omdat ze bang was voor mijn reactie.”
De nieuwe informatie maakte de brief al een stuk duidelijker. Benjamin had al wel gedacht dat er iets in die richting was gebeurd. Toch was het gek om te bedenken. De vrouw die hij zo goed had gekend. De beste vriendin van zijn geliefde, die elkaar al zoveel jaren kenden, had een behoorlijk geheim met haar meegedragen.
“Ik denk dat ze jullie aan elkaar gelinkt heeft, maar ik snap niet helemaal waarom.” Fluisterde Linn. Ze bekeek de brief eens goed.
“Ik kon ook niet vinden van wanneer hij gedateerd was. Ik zocht naar een aanknopingspunt om te weten in welk jaar we leefden.” Fluisterde Benjamin.
“Het is 2021.”
Het besef dat hij zo lang weg was geweest, was tot nu toe nog niet bij hem binnen gedrongen. Nu leek het als een bliksemschicht in te slaan. Er was zoveel veranderd in al die tijd. Linn was verder gegaan met haar leven. Net zoals Michael en Naylene. Toch verwelkomde Linn hem nu met open armen. Iets wat ze niet eens hoefde te doen. Natuurlijk zat de liefde er nog, maar het was een gekke gewaarwording.
“Mike?” vroeg Linn nog eens voorzichtig. Waarschijnlijk omdat in de brief stond dat ze uitleg van hem moesten halen.
Benjamin zuchtte zachtjes toen hij merkte dat ze ook dit keer geen antwoord kregen. Niet omdat hij meteen de onderste steen boven wilde hebben. Hij wilde zijn vriend zijn, er voor hem zijn nu hij een behoorlijk verlies te verdragen had. Natuurlijk kon hij de pijn niet weg nemen. Niemand kon dat. Maar het leek hem niet verstandig dat hij zich juist afzonderde van de enige persoon die leek te weten wat hij door maakte. Hij kon aan Linn zien dat ze echt aan het strijden was.
Ondanks dat Benjamin nog graag wilde weten wat er precies met Naylene was gebeurd -hoe ze was overleden en waarom ze zijn leven juist weer had laten begonnen- wist hij ook dat dit niet het juiste moment was. Hij kon niet meer van Linn vragen. Daarom liet hij zich voor nu tegen haar aanzakken en probeerde hij voor even te genieten dat ze nu weer samen ware.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene niet naast zich hebben was ronduit het ergste wat Michael was overkomen. Het overstemde alle narigheid die hij mee had gemaakt, alle pijn die hij had gevoeld. Het zou nooit op kunnen wegen tegen welke vorm van blijheid dan ook. Linn had hem verzekerd dat de pijn langzaam weg zou ebben, maar Michael was er van overtuigd dat dat een leugen was. Hij zou Naylene nooit kunnen vergeten. Dat was juist het probleem. Iedere herinnering aan hem deed pijn.
En nu was de grootste, levende herinnering aan Naylene al enkele dagen in zijn huis.
Michael was het volledig vergeten. De magie die Naylene uit had gesproken om de ergste scenario’s te voorkomen, om Linn niet volledig alleen achter te laten op deze wereld, stamde uit de tijd dat ze achter Rhi aan hadden gezeten. Michael had nooit verwacht dat de spreuk die haar elven aan dat van Benjamin had gelinkt nog in tact was geweest. Hij had gedacht dat ze die spreuk had ontdaan op het moment dat ze hadden gewonnen. Het tegendeel was bewezen.
Zowel Linn als Benjamin hadden in een brief van Naylene gelezen dat hij hier meer van had moeten weten. Vanzelfsprekend hadden ze allebei geprobeerd met hem te praten. Iedere keer als hij Linn of Benjamin de trappen op had horen komen, was hij weg gevlucht. Soms naar geen plek in het bijzonder, soms naar de plek waar ze Naylene hadden achter gelaten.
Michael wilde het niet uitleggen. Niet aan Linn, al helemaal niet aan Benjamin. De stem van zijn beste vriend klonk dan al dagen door het huis, maar Michael was er nog niet aan gewend dat hij daadwerkelijk weer tot leven was gekomen door middel van Naylene haar magie. Als Naylene hier nog was geweest, dan was het anders geweest. Nu voelde het echter alsof Benjamin haar plek in het leven in had genomen. En Linn liet het toe.
Linn had hem laten weten dat ze zouden paardrijden en dat Benjamin Nox mee zou nemen, zodat de merrie ook nog wat beweging zou krijgen. Michael wist dat hij haar had verwaarloosd. Was dat niet precies waar Naylene bang voor was geweest toen hij zo had gezeurd om een paard? Waarschijnlijk wel.
Het maakte Michael niet uit wat de twee zouden doen en wie zijn paard zou bereiden. Zelf had hij he thuis ook verlaten, om naar het huis te gaan waar Naylene lag. Ondanks dat het niet hetzelfde was, was zijd e enige die zijn razende gedachten aan kon horen en zelfs kon begrijpen.
Michael liet zich neerzakken op een veilige afstand van de kist waar Naylene in lag. ‘Ik weet niet wat ik moet doen, Nay.’
Als Naylene hier zou zijn, zou ze hem ongetwijfeld vertellen dat het oké was. Dat hij zijn tijd moest nemen, maar dat Linn en Benjamin ook meer duidelijkheid verdienden. Zeker Benjamin, die zich opeens in een andere wereld hulde waar hij al zo weinig van begreep. Daar bovenop deed zijn beste vriend alsof hij niet bestond. Dat was niet iets wat hij verdiende, ook Michael wist dat.
‘Het is gewoon niet eerlijk,’ bekende Michael zijn gedachten. Met zijn voet duwde hij tegen een plint van één van de planken. ‘Hij was al dood. Daar hadden we allemaal vrede mee. Ik weet dat we dit zo hadden geregeld voor als je dood zou gaan, maar dat was toen. Niet nu. Ik wist niet eens dat die spreuk nog steeds actief was. Ik had er niet eens over nagedacht en toen,’ Michael maakte een gebaar met zijn handen, ‘toen was hij er opeens.’
Dat terwijl het niet zo had hoeven gaan. Michael herinnerde zich de dag dat Naylene ontzettend gewond was geraakt tijdens een aanval. Haar hele lichaam had onder de kleine wonden gezeten, gemixt met verbena en houtsplinters. Ze had dood kunnen gaan, maar juist Benjamin had haar verteld om te blijven leven. Hij had haar meer tijd gegund. Dat waren de woorden die Naylene aan hem had verteld. Dan kon het toch niet zo zijn dat hij nu opeens het leven weer toe had geëigend? Dat was niet hoe het had moeten gaan.
‘Hij zei tegen jou dat het jouw tijd was om te leven, niet het zijne.’ Er borrelde iets in hem op. Michael wist niet eens wat. Boosheid, onbegrip, verwarring. Misschien wel alles tegelijk. Hij wilde al dagen schreeuwen. Naar Linn, naar Benjamin. Zelfs nu had hij de neiging om naar Naylene haar levenloze lichaam te schreeuwen alsof ze in de kamer stond.
‘Waarom zou hij nu mogen leven? Linn is natuurlijk dolblij, alsof ze de één vervangt met de ander.’ Het was een gedachte die Michael niet eerder had durven uitspreken. Linn had hem juist zo gesteund. Ze had hem voorzien van bloed, hem weten te voeden als hij het niet had gewild. Ze had hem gelaten zijn behoeften gerespecteerd. Het voelde verkeerd om haar nu te veroordelen voor de blijdschap die ze voelde.
Het huis kraakte, alsof Naylene aan het protesteren was op zijn woorden. ‘Ik weet het, ik weet het,’ mompelde hij, ‘ik kan onmogelijk weten hoe ze zich precies voelt. Ik heb al dagen niet meer met haar gesproken.’
Maar hij hoorde haar woorden. Hij luisterde zorgvuldig naar ieder gesprek dat ze voerde met Benjamin. Hij hoorde haar lachen terwijl ze hem dingen liet zien en uitlegde over de wereld waar ze nu in leefden. Hij wist niet wat de twee nu hadden. Of ze verder gingen alsof er geen jaren voorbij waren gegaan, of dat het nu puur vriendschappelijk was. Hij wilde het ook niet weten. Het liefst wilde hij er niets mee te maken hebben.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Wakker worden uit de dood was nog maar het begin. Zelfs de reis die Benjamin had gemaakt was niets bij alles wat daarna was gekomen. Nu stond hij er echter niet meer alleen voor. Hij had Linn aan zijn zijde, die hem had geholpen met iedere vraag die op was gekomen. Zelfs op de momenten dat het haar te veel was geworden. Op zijn beurt had hij geprobeerd Linn daar doorheen te helpen.
De nieuwe wereld was veel om in zich op te nemen. De nieuwe technologie leek haast niet voor te stellen. Nog niet te praten wat er allemaal gaande was in de wereld. De verhalen van Linn hadden mooie dingen in zich, maar Benjamin hoorde ook de verhalen over hoe de wereld langzaam ten onder aan het gaan was.
Toch was dat niet hetgeen wat hem het meest bezighield. In de dagen dat hij terug was geweest, had Michael zich nog geen één keer laten zien. Linn maakte zich zichtbaar zorgen. Benjamin probeerde zich in te leven in zijn beste vriend en kon begrijpen dat hij het moeilijk had met het verlies van zijn vrouw. Van hetgeen wat Benjamin had gemist, was de opbloeiende relatie tussen Naylene en Michael toch wel het meest jammere. Linn had hem alles in geuren en kleuren verteld, had hem de foto’s laten zien. Benjamin had gedacht op dat moment Michael te hebben gehoord, die op het punt stond om zich bij hen te voegen. Michael was echter uitgebleven.
Vandaag had Linn, Benjamin meegenomen naar de paarden die ze in de stallen achter het huis hadden staan. Als er één ding was wat Benjamin altijd rustig had gekregen, waren het dieren geweest. Om dat te kunnen delen met Linn, was altijd prettig.
Linn had liefdevol over Brython en Nox verteld. De twee paarden waren nog niet heel erg lang in hun leven. Het paard van Linn had haar echter al heel wat steun kunnen bieden. Daardoor had Michael er op gestaan om er ook eentje te hebben. De man zat nu echter te veel in zijn hoofd om het paard mee naar buiten te nemen, waar Benjamin in kon komen.
Daarom had hij Nox vandaag meegenomen. De paard was makkelijk te benaderen. Linn had hem nog lachend gezegd dat dieren altijd naar hem toe trokken, zonder dat hij zijn best had gedaan. Bij dieren voelde hij zich op zijn gemak. Hij had ze altijd een stem willen geven, die mensen ze niet hadden gegund.
Ze hadden in rust met z’n vieren over de velden van Texas kunnen rijden. Het was een prachtige omgeving en het had Benjamin een rust geboden die hij de afgelopen dagen niet had kunnen voelen. Daardoor had hij het ook makkelijk gevonden om Linn nieuwe vragen te stellen. De belangrijkste was wel geweest of hij Naylene kon bezoeken.
Linn had hem verteld dat een vriend van hen Naylene op een veilige plaats had neergelegd. Daardoor was ze niet zeker geweest of Benjamin haar had kunnen bezoeken, maar na een paar berichtjes heen en weer, was Linn er van verzekerd dat het wel kon.
Dat was ook de reden waarom Benjamin nu over een grote open vlakte liep. Hij had Nox laten grazen bij Linn, die ook op Brython lette. Ze had hem de ruimte willen geven om met Naylene te kunnen praten, zonder dat ze hem kon horen.
Nu hij eenmaal voor het huis stond, voelde Benjamin echter hoe zijn hart in zijn schoenen waren gezakt. De dood van zijn vriendin hing als een zware donderwolk boven hen allen. Ondanks dat hij er niet bij was geweest, er niet veel van mee had gemaakt, ging het hem wel aan het hart. Deed het hem pijn dat Naylene hier niet meer was. Hij wilde niet perse afscheid van haar nemen, maar hij wel zien, met haar spreken.
Toen hij binnen was, merkte hij vrijwel meteen dat hij niet alleen met Naylene was. De zachte stem van Michael die met zijn vrouw aan het praten was, zorgde voor een rilling over Benjamins lijf, tranen die in zijn ogen prikten. Dit had nooit voor hem zo moeten lopen. Hoe lang had hij Michael al niet in de richting van Naylene willen duwen. Nu hadden ze eindelijk samen kunnen zijn. Een paar maanden was hen echter maar gegund. Natuurlijk ging dat Michael niet in de koude kleren zitten.
“Hey Mike.” Fluisterde Benjamin, om zijn aanwezigheid aan te geven, ondanks dat het voor de vampier wel duidelijk was geweest dat hij niet meer alleen was.
“Wat doe je hier?” Benjamin had geen vrolijke begroeting verwacht, geen omhelzing of wat dan ook. Hij snapte het verdriet juist wel en dat reageerde hij af op alles om zich heen. Natuurlijk deed hij dat. Nu had hij even de tijd gehad met Naylene en Benjamin kwam het verpesten. Dat was wel het laatste wat hij had gewild.
“Ik wilde Naylene zien. Met haar praten.” Fluisterde Benjamin. Afscheid nemen kon het niet worden genoemd. Hij had haar wel willen zien. Het idee van zijn beste vriendin die in een kist lag, was pijnlijk. Toch had hij niets gekund als hij het beeld niet in zijn hoofd had gehad. Voor hem gaf het een soort van rust om te weten hoe Naylene er bij had. Het zou niets beter maken, maar het was wel even prettig.
“Maar ik kan ook later terugkomen. Ik snap heel erg goed dat je even tijd met haar nodig hebt.” Natuurlijk deed hij dat. Het was moeilijk om het ooit los te laten en waarschijnlijk zou hij dat nooit kunnen. Hier blijven zitten was ook niet een lange termijn oplossing, maar voor nu was het iets wat waarschijnlijk goed voelde en dat moest hij dan ook vooral doen.
“Ik ben blij je even te zien Mike.” Benjamin liep iets naar achteren, zodat hij Michael wat meer ruimte kon geven. Hij wist nog niet of hij weg zou gaan, het lag aan Michael. Toch voelde het een beetje ongemakkelijk.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Kon hij Benjamin vertellen dat hij weg moest gaan? Waarschijnlijk niet. Niet zonder een preek van Linn te krijgen dat hij niet kon bepalen wie er om Linn mocht rouwen en op welke voorwaarden. Toch voelde het alsof Benjamin zijn rouw misplaatst was. Hij was haar misschien verloren, maar hij was er niet geweest. Hij was degene die als eerste de wereld had verlaten en zelfs in die tijd had hij nog contact kunnen hebben met Naylene. Michael wilde niet beweren dat Benjamin meer tijd met haar had gehad, want dat kon onmogelijk zo zijn, maar het was anders. Het was niet te bevatten.
‘Ja,’ mompelde Michael, al kon hij niet erkennen dat hij het ook fijn vond om Benjamin weer te zien. Als hij daar echt naar had verlangd, dan was hij wel naar beneden gekomen als hij en Linn samen hadden gegeten, of als ze het over hem en Naylene hadden gehad. Hij wist niet hoe hij zich op moest stellen tegenover iemand die terug was gekomen uit de dood, zeker niet als die persoon als het ware Naylene haar plek in had genomen. De vorige keer had hij haar nog kunnen redden, dus waarom deze keer dan niet.
‘Ik weet niet wat ik moet zeggen.’ Hij wilde veel zeggen en tegelijkertijd ook helemaal niets. Hij wilde opstaan en zichzelf verwijderen uit de kamer, zodat hij Benjamin niet meer zou zien, maar hij wilde ook bij Naylene blijven. Zij was immers de enige die nog leek te begrijpen hoe fucked up de hele situatie was.
‘Je hoeft niets te zeggen. Ik begrijp het als je daar nog tijd voor nodig hebt,’ sprak Benjamin. Michael rolde met zijn ogen. Altijd gaf hij het perfecte antwoord. Altijd wist hij wat hij wel en niet kon zeggen, wat hij moest doen. Normaal gesproken had hij dat aan zijn beste vriend gewaardeerd, maar nu kon hij er helemaal niets mee. Er waren immers geen juiste woorden om nu uit te spreken
‘Is Linn in de buurt?’ Michael koos er voor om de woorden van Benjamin te negeren en over iets anders te praten. Hij drukte zichzelf omhoog van de grond en klopte het stof van zijn kleding af.
‘Ze is een eindje verderop, met de paarden.’ Michael knikte en liep langs Benjamin heen naar buiten. Wat hij ook tegen Naylene wilde zeggen, Michael hoefde het niet te horen.
Hij volgde de geur van de paarden en kwam uit bij het veld waar Linn met de twee dieren was. Ook al had ze hem al aan horen komen, ze bleef er rustig onder en keek pas op toen hij dichtbij genoeg was om op een normaal, menselijk volume, met elkaar te kunnen praten.
Michael kwam tot stilstand bij Nox en stak zuchtend zijn hand naar haar uit. Hij wist dat hij het paard veel te weinig aandacht had gegeven. Het was één van de laatste dingen die hij van Naylene had gekregen en dat maakte het moeilijk om het te aanschouwen. Laat staan om voor haar te zorgen.
‘Heb je Benj gezien?’ vroeg Linn voorzichtig.
Michael knikte, zijn ogen gericht op de merrie voor zich. ‘Hij is bij Nay nu.’
‘Hebben jullie gepraat?’
Michael schudde zijn hoofd. Hij wist niet eens waar hij over zou moeten praten. Hij wilde niet weten hoe het was om terug te keren uit de dood, of wat nu allemaal vreemd voor hem was omdat hij het niet kende. Hij wilde liever helemaal niet praten over hetgeen wat er was gebeurd. Benjamin had gezegd dat het niet hoefde, maar Michael wist ook wel dat hij uiteindelijk zou moeten. Zeker omdat hij de enige was die wist wat er was gebeurd.
‘Wil je met mij praten?’ vroeg Linn voorzichtig, wat bij Michael in het verkeerde keelgat schoot.
‘Als ik had willen praten, dan had ik dat in de afgelopen dagen wel gedaan, toch?’ wees hij haar terecht. Hij stapte weg van Nox, wetende dat ze zijn boosheid aan zou kunnen voelen en dat gunde hij het paard niet. ‘Ik weet niet eens waarom ik hier naar toe liep.’
‘Omdat we alleen elkaar nog hebben,’ wierp ze zachtjes tegen. ‘Het is allemaal raar en fucked up, Mikey. En ik weet hoeveel pijn het doet, hoe lang het nog pijn gaat doen. Maar het is gemakkelijker als je gebruik maakt van de mensen om je heen. Ik, maar ook Benj-’
‘Wil je dat ik het derde wiel wordt?!’ vroeg Michael geïrriteerd aan haar. ‘Ik weet precies waar jullie het over hebben, wat jullie aan het doen zijn. Ik ga er niet bij zitten om toe te kijken hoe jullie weer langzaam verliefd op elkaar worden en Naylene vergeten.’
‘Michael!’ Gekwetst zette Linn een stap naar achteren. ‘Dat is niet wat er nu gebeurd. En ik zou Naylene nooit kunnen vergeten. Hoe durf je dat te suggereren!’
‘Waarom ga je dan zo achteloos door met leven, Linn?! Hoe kun je lachen, praten en ademen alsof niet het allerergste is gebeurd wat er ooit had kunnen gebeuren!?’ Michael schoot naar voren en kwam tot stilstand voor zijn beste vriendin. Haar bruine ogen waren gevuld met tranen en ze sloeg haar hand voor haar mond.
‘Laat maar,’ siste Michael toen hij geen antwoord van haar kreeg. Hij rende langs haar heen, weg van de velden en weg van Naylene. Terug naar het huis was de enige optie die hij had, ook al zouden Linn en Benjamin hem vanzelf volgen. Hij kon echter nergens anders naar toe.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat Benjamin er niet veel van had verwacht, was het weerzien met zijn beste vriend anders verlopen dan hij had gedacht. Aan de manier waarop Michael zichzelf op had gesloten op zijn kamer, had hij al wel gemerkt dat hij geen behoefte had gehad om hem te spreken. Diep van binnen had Benjamin er echter opgehoopt dat Michael bij zou draaien op het moment dat ze elkaar hadden gezien.
Met een hart dat voelde als steen, had Benjamin echter toe moeten kijken hoe Michael het huis had verlaten. Hij liet zich naast Naylene neerzakken, waarna er een diepe zucht over zijn lippen heen kwam.
“Ik snap hem wel.” Fluisterde hij zachtjes in de richting van Naylene. Natuurlijk kon hij er wel inkomen wat Michael moest voelen. Hij zou het nooit helemaal begrijpen, niemand waarschijnlijk. Linn had eenzelfde soort verlies geleden toen hij overleed. Toch was niets van dat alles met elkaar te vergelijken. Michael had lang moeten vechten voor de liefde van Naylene en nu het net was beantwoord, ze zelfs waren getrouwd, had hij afscheid van haar moeten nemen. Dat terwijl niemand het aan had zien komen.
“Ik kan me alleen maar indenken hoe zwaar het voor hem moet zijn.” Hij pakte de handen van Naylene goed vast. Hij wist dat hij niets te klagen had. Door dit alles had hij een nieuwe kans op het leven. Toch vond hij het ook vreselijk. Om Linn te zien op de manier hoe ze zich nu voelde, was gewoon vreselijk. Ze deed haar dan wel haar best om het bijeen te houden. Aan alles was te zien hoe moeilijk ze het wel niet had. Dat Michael dat niet door had, was pijnlijk. Toch had hij ook daar niets over te zeggen.
Benjamin sloot zijn ogen. Het was moeilijk hier te zijn, maar het voelde ook wel goed. De band die hij met Naylene had gehad, was altijd bijzonder geweest. Zij was diegene die hem mee naar huis had genomen, hem aan Linn voor had gesteld. Door haar was hij in hun leven gekomen. Daar had hij zoveel aan te danken gehad.
“Benj.” Ergens schrok hij er van. Het klonk alsof Naylene bij hem in de kamer stond. Toen hij zijn ogen opende, zag hij echter hetzelfde als een paar seconden geleden, Naylene haar levenloze lichaam.
“Het is oké, Benj.” Weer klonk de stem van Naylene. Benjamin twijfelde echter of hij het echt hoorde of dat het zijn hoofd was, die trucjes met hem aan het uithalen was. Natuurlijk wilde hij niets liever dan met haar spreken.
“Nay.”
“Michael heeft tijd nodig.” Dat waren de woorden die hij zichzelf ook had verteld, maar nu hoorde hij ze zeker in de stem van Naylene.
“Het voelt gewoon vervelend. Ik wil hem helpen, maar er is heel erg weinig wat ik voor hem kan doen, als hij mij niet toe laat.” Hoe graag hij het ook wilde, hij kon Michael niet dwingen om met hem te praten, om bij hem en Linn te komen zitten. Voor Linn vond hij het nog erger. Op het moment had ze Michael juist nodig. Meer misschien nog wel dan dat ze hem nodig had. Het was zo lang Linn, Naylene en Michael geweest. Dat het gewoon op die manier hoorde.
“Geef hem tijd. Dan komt het vast wel goed. Hij ziet vast wel in dat hij Linn net zo hard nodig heeft als andersom en dan laat hij jou ook toe.” Die woorden wilde Benjamin graag geloven. Het voelde gek om nu met Naylene te praten en hij wist niet hoe het kwam. Was het zijn hoofd die dit verzon? Hoorde hij haar echt, omdat hij bij haar in de buurt was. Kwam het omdat hij tot leven was gewekt toen zij dood was gegaan? De nieuwe ontdekking dat Naylene een heks was, zorgde er voor dat alles een optie was.
“Ik mis je hier. Natuurlijk mis ik je hier. Iedereen doet dat. Het is gewoon zo anders zonder jou Nay.”
“Natuurlijk is het dat. Maar het komt wel weer goed. Jullie gaan wennen aan de nieuwe manier van leven. Er is altijd ruimte voor gemis, dat hebben wij ook gehad toen jij overleed, Benj. Maar op een gegeven moment is het nodig om verder te gaan.” De woorden klonken zo raar. Ze hadden het over zijn dood. Natuurlijk was iedereen door gegaan, dat was ook wat hij had gewild in die tijd. Dat Naylene nu hetzelfde wilde, was niet heel erg gek. Daarvoor hadden ze echter de tijd nodig.
“Je verdient het om hier te zijn. Daar mag je nooit aan twijfelen. En ik ben nooit ver weg.”
Met die woorden was het alsof de connectie tussen hem en Naylene was verbroken. Ze lag nog steeds voor hem, maar toch voelde het leger. Alsof ze hier echt had gestaan en nu even in rook op was gegaan. Benjamin kon het niet uitleggen, maar hij wist wel dat het tijd was om hier weg te gaan.
Hij nam afscheid van Naylene, beloofde haar om snel nog weer een keer te komen en liep het huis uit. Het voelde leeg. Alsof het nu echt was. Naylene was er niet meer.
De pijn en het verdriet die Benjamin voelde, ebde langzaam weg toen hij dichter bij Linn kwam. Hij zag hoe ze ineen gedoken bij de paarden zag. Er waren zachte snikken te horen.
Zo snel als hij kon, overbrugde hij de afstand tussen hen beiden, lang niet zo snel als een vampier dat kon, toch had hij het idee dat hij sneller was dan toen hij leefde. Misschien kwam het omdat hij niet meer wist hoe het leven echt was. Op het moment maakte het ook niets uit.
“He, wat is er?” Voorzichtig ging hij naast Linn zitten en sloeg haar armen om haar heen.
“Michael.” Bracht ze snikkend uit. Benjamin wist niet wat er precies was gebeurd, maar Linn leek behoorlijk van streek te zijn.
“Oh Linn.” Het was zo vreselijk voor haar. Ze was niet alleen Naylene verloren, maar nu was ze Michael ook nog deels kwijt.
“Ik ben hem ook kwijt Benj. Ik kwam gewoon niet met hem praten. Natuurlijk snap ik dat hij pijn heeft, maar hij lijkt niet te begrijpen dat ik me precies hetzelfde voel!”
Zo zag Benjamin op het moment ook wel. Toch leek hij ook te kunnen begrijpen waar Michael vandaan kwam. Het was moeilijk voor hen beiden. Hij maakte het er echter niet makkelijker op.
“Hij is egoïstisch op het moment. Misschien heeft hij dat nodig. Dat neemt niet weg dat het voor jou vreselijk is. Ik weet zeker dat hij wel bij gaat draaien.” Probeerde Benjamin het nog een beetje te sussen. Al wist hij wel dat hij het nu niet beter kon maken. Maar soms hoefde dat ook niet. Niet alles kon beter worden gemaakt. Soms was het gewoon even leven met hoe het ging.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het gerinkel van het glas was het eerste wat ze alle drie hoorden.
Eén van de ramen was ingegooid en Linn haastte zich naar beneden, gevolgd door Benjamin. Nog net op tijd hoorde ze de zwaar en het geluid van een steen die door de lucht vloog. Ze duwde Benjamin naar achteren en zette haarzelf schrap voor het glas van de ramen naast de deur. De scherven vlogen langs haar huid, maar de wonden heelden binnen een paar seconden weer.
‘Linn! Wat is er aan de hand!?’ schreeuwde Michael de woonkamer, waar hij had gezeten om te gamen. Linn en Benjamin hadden zich teruggetrokken op haar slaapkamer, zodat ze hun beste vriend de ruimte hadden kunnen geven. Blijkbaar was Michael zo verzeild geraakt in zijn spel dat ook hij niet had gehoord dat een belager zich op hun terrein had gewaagd.
‘Linn?!’ Dit keer was het Benjamin die haar riep. Linn draaide zich om naar hem en schudde haar hoofd, waarna ze haar vinger tegen haar lippen legde. Jaren geleden had Benjamin in een huis vol vampieren geleefd en dat was niet altijd zonder gevaren geweest. Hij had zichzelf kunnen verdedigen, vooral dankzij Naylene. Nu wist Linn echter niet waar ze mee te maken had.
‘Michael, kom hier.’ Linn gebaarde naar haar beste vriend, in de hoop dat hij ongedeerd naar haar toe zou komen en dat hij, voor het eerst sinds weken, naar haar zou luisteren zonder zich volledig af te sluiten. Ze haalde opgelucht adem toen Michael zich naar haar verplaatste.
Op datzelfde moment vloog de deur met een harde klap open en werd er nog een steen naar binnen gegooid. Linn plukte hem uit de lucht alsof het niets was. Ze bekeek het materiaal en liet het vervolgens op de grond gooien. Wie het ook was, diegene probeerde geen vampier te doden.
‘Waarom sta je altijd in de weg?’ De woorden kwamen er haast verveeld uit, alsof hij had verwacht dat ze op haar plek zou staan om Benjamin te beschermen.
‘Ashton!’ Linn beende naar hem toe, niet langer bang voor degene die haar kostbare ramen in had gegooid. Ze zette haar handen in haar zij en hief haar kin. Ashton zijn ogen stonden glazig en aan zijn lichaam te zien, had hij gedronken. Veel, als het hem zover had moeten brengen. ‘Wat heeft dit te betekenen?’
‘Dat weet je best!’ siste Ashton. Hij gebaarde woest naar Benjamin. ‘Hij is hier door Nay, wat betekent dat ze iets met haar magie heeft gedaan. Het is simpel, Linn.’
Linn haar ogen vernauwden zich. Ze wist niet waar Ashton het over had, of hoe hij er achter was gekomen dat Benjamin weer leefde door de magie die Naylene had gebruikt. Misschien was hij wel aan het bluffen. Hij was dronken en zocht excuses voor zijn gedrag. Hij wilde het afschuiven op Naylene, wat niet ging nu ze er niet meer was. Dus zocht hij een ander: Benjamin.
Ashton probeerde langs haar heen te komen, maar dat lukte hem niet. Linn was sterker en was voorbereid op elke klap die hij haar wilde geven. Als hij in staat was om haar ramen in te gooien, dan zou hij ook in staat zijn om haar zodanig te verwonden dat ze aan de kant zou gaan.
Ashton wankelde en zette een stap naar achteren. Hij schudde zijn hoofd, alsof hij de verdoezelende alcohol weg probeerde te werken. Linn zuchtte, ze kreeg bijna medelijden met de man die voor haar stond. Als hij nou niet zo achterlijk had gedaan, had ze hem nog in huis kunnen nemen om samen over Naylene te praten. Uiteindelijk was dat ook waar zij behoefte aan had, maar Michael weigerde dat.
‘Ik snap dat je Nay mist-’
‘Jij snapt niks!’ wees Ashton haar terecht, hij wees met zijn vinger. ‘Jij zit hier maar vader en moedertje te spelen met hem, je zorgen te maken over Michael. Je probeert niet eens om Nay weer terug te brengen. Dat terwijl de oplossing letterlijk voor je neus ligt! Je slaapt waarschijnlijk zelfs met de oplossing.’
Linn balde haar vuisten. Ze was het beu dat Michael haar verweet dat ze verliefd was op Benjamin en dat ze deed alsof hij nooit weg was geweest. Ashton zijn verwijten hoefden daar niet bij te komen. Tussen haar en Benj was alles vriendschappelijk. Tot meer waren ze op het moment niet in staat. ‘Ik zou je moeten slaan. Dat verdien je.’
‘Natuurlijk, mij wel!’ riep Ashton uit. Linn keek hem verward uit, waar hij gebruik van maakte. Hij duwde haar aan de kant en rende naar binnen. Ruw duwde hij Benjamin tegen de muur aan, zijn armen op zijn rug gewerkt. Ashton had één van zijn handen rond de nek van de man gelegd. Slechts één draai van zijn pols zou genoeg zijn om een einde te maken aan Benjamin zijn leven.
‘Ashton!’ gilde Linn, maar ze durfde niet dichter bij te komen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld