Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Strange Trails

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was de vraag geweest wat ze hoe dan ook van hem zouden denken. Het vormde een knoop die hijzelf niet goed doorhakken kon, maar dat waar Mia hem mee hielp door de doorslaggevende beslissing te maken. Hij moest ziek hier blijven terwijl zij wel werken zou voor hen beide, en het ze uitleggen zou. Het was geen plan waar hij trots op was maar dan nog wist ook Raiden dat de andere optie niet veel beter was geweest.
Een tweetal kusjes werd op zijn handpalm gedrukt, dat waar hij even glimlachend op neerkeek voor hij zijn lippen wederom op haar voorhoofd plantte. "I know I've got you. I'm glad that I do." Het was niet alleen de wanhoop die sprak; hij wist inmiddels ook wel dat hij deze situaties nooit zou en had kunnen overleven als Mia er niet was geweest om aan zijn zijde te staan.
"Good luck at work today. You got this," moedigde hij haar aan, wanneer hij zag dat ze opstond. "You're gonna do great babe." Hij kon niet aan haar aflezen dat ze zenuwachtig was, maar hij kon zich voorstellen dat ze ertegenop zag om haar eerste werkdag tegemoet te gaan. Zeker met de nieuwe mensen en zonder hem, nu de plannen veranderd waren.
Een laatste, bemoedigende knik gaf hij haar nog, nadat ze een kus op zijn lippen had gedrukt. "I promise, I'll be fine. Don't you worry about me right now." Eenzelfde glimlach verscheen weer op zijn gelaat. Ze was nog altijd veel te lief voor hem, dat wat zijzelf alleen nooit echt toe zou geven. Hij waardeerde het echter wel.
Hij keek toe hoe ze van hem wegliep naar de deur, zijn stem zacht maar schor weerklonken door de stilte in de kamer. "Goodbye little one." Zodra de deur achter haar sloot, bleef hij alleen achter met het gezelschap van zijn zeurende gedachten. De enige met wie hij de komende uren opgescheept zou zitten, was zijn verslaving, en het was niet iets waar hij naar uitkeek.
Hij liet zich achterover vallen op het bed, in zijn gedachten verloren starend naar het plafond. Hij miste Mia nu al.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:

timeskip

Het werk was ongelofelijk zwaar en zeer uitdagend. Er werd veel van haar gevraagd, eigenlijk iets teveel dan wat ze vandaag kon hebben. Ze sjouwde rond met borden, glazen drinken en bestek. Het was erg druk en warm in het restaurantje en hoogstwaarschijnlijk liep ze rond met een hoofd zo rood als de pastasaus. Dat het restaurant een succes was had ze al snel door, meerdere malen heeft ze mensen weg moeten sturen omdat het propvol zat, ook voor vanavond zat het hele restaurant al volgeboekt. Ook nu rond het middaguur zaten vele mensen al te eten. Het zag er gezellig uit, er werd veel gelachen en gekletst. Wijn in overvloed en overal eten. Ze genoot ervan om te zien dat de mensen ook genoten van het eten en de gezelligheid om hen heen.
Met haar laatste stapel borden liep ze terug naar de keuken. "Compliment for the chefs, again." Ze glimlachte en zette de borden meteen in de afwasmachine waarna ze haar handen afveegde aan haar schort. Ze was nu al enorm moe en haar hele lichaam was er klaar mee. Maar ze kon wel tegen zichzelf zeggen dat ze ongelofelijk hard aan het werk was. Constant dacht ze aan Raiden, ze was ook erg bezorgd en hoopte maar dat alles goed met hem ging. Ze miste hem, aangezien ze normaal dagen samen waren, maar dat maakte het juist leuk om hem straks weer te zien.
Slenterend liep ze naar de houten deur naast de keuken. Ze duwde deze open en liep het kleine kamertje in. Ze zag de bank en liep er snel naartoe waarna ze neer plofte. Ze kon wel slapen, maar ze had maar een half uur pauze voor ze verder moest. Honger had ze nog niet, het was niet goed dat ze nu niet at maar ze voelde zich niet al te best. Het vele werken en het weinige slapen begonnen juist nu ze stil had een beetje hun tol te eisen. Ze zou na het werk waarschijnlijk zo in slaap vallen. Ze zuchtte diep en kwam moeizaam van de bank omhoog om voor zichzelf een glas water te pakken. Het was gelukkig in het kamertje niet zo warm als in het restaurant, ook werd al het geluid gedempt waardoor ze echt even tot rust kon komen. Met haar glas water ging ze weer op de bank zitten waarna ze een slok nam.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Roza

"Thank you, Gabriele!" Lachend pakte ze de twee koffiekopjes van de man aan, deze met zich meegenomen terwijl ze verder slenterde door de keuken. Ze zag enkele minuten geleden Mia naar de kantine verdwijnen. Het meisje had er inmiddels ook al veel uren opzitten, net als dat zijzelf dat had. Dat Mia pauze hield betekende daarnaast voor Roza een goed excuus om er ook eentje te houden; met Sofia en een van haar zoons in de winkel om te bedienen, had ze nu mooi de tijd om even uit te rusten. Daarnaast had ze er nooit van gehouden om in stilte haar pauze ergens alleen door te brengen.
Met haar elleboog opende ze de deur van de kantine. Het was even lastig met twee kopjes maar ondanks het trage tempo, had ze zichzelf naar binnen kunnen loodsen zonder wat koffie te morsen. Eenmaal binnen zag ze al gauw Mia op de bank zitten, die ze een warme glimlach schonk. "Hi. Mind if I join you?" Of ze het heel erg zou vinden wist ze niet, maar ze vond het altijd wel respectvol om het te vragen. Zeker met alle drukte nu kon Roza het ook heel goed snappen als ze niet in de bui was voor gezelschap.
"Oh, I've brought you a cup of coffee. On a busy day like this one, I can imagine that you can use some." Ze zette het kopje op een schoteltje voor haar neer op het tafeltje, waar ze haar eigen naast zette. "I don't know if you have anything in it? Milk or sugar, maybe both?" Ze had niks meegenomen maar zoals gewoonlijk stond dit wel in het kleine keukenkastje, daar waar Roza ze makkelijk uit kon halen.
Een glimp van vermoeidheid zag ze in haar ogen weer. Ze zag er futloos en afgemat uit, wat ervoor zorgde dat ze even wat bezorgd naar Mia keek. Ze wist niet zeker of ze het wel vragen kon, maar besloot het uiteindelijk toch maar te doen, in de hoop dat ze haar misschien ergens mee helpen kon als dat nodig zou zijn. "Are you alright?" vroeg ze voorzichtig.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Net toen ze haar ogen wilde sluiten ging de deur van het kamertje open. Ze zag hoe Roza met twee kopjes de kamer in liep. Ze wilde omhoog komen om Roza te helpen maar ze zag hoe de kopjes behendig op de tafel neer werden gezet. Ze had toch wel zin in wat anders dan water dus dankbaar pakte ze het kopje aan. "Ofcourse you can join." Ze gaf Roza een lieve glimlach en pakte haar lepeltje. "Sugar and Milk, I don't like black coffee." Ze pakte de suiker en de melk aan van Roza en schonk dit beide in haar kopje waarna ze met het lepeltje alles even door elkaar roerde.
Ze hief haar kopje op naar haar lippen en nam een slok van de koffie. Hij was erg lekker en ze had het eigenlijk ook wel nodig. Bij het horen van de vraag die Roza stelde knikte ze voorzichtig. "I'm okay, could've been better." Ze zette het kopje neer op de tafel en keek naar Roza. "I barely got any sleep last night. Raiden is sick and he kept me up pretty much all night. He has been puking his guts out and when he was asleep he kept mumbeling and turning." Ze zuchtte diep en keek even naar beneden. "It's just hard having your first day without any sleep, but I do really like working here already. Everyone is so friendly and I like being surrounded by people and I never thought I would enjoy that." Ze lachtte kort en pakte haar kop weer op om nog een slok te nemen. Ze had niet veel zin om teveel over Raiden te praten. Het zat haar hoog dat ze nu niet veel voor hem kon betekenen, het enige wat ze kon doen was hard werken. De strijd met zijn lichaam kon hij enkel alleen zelf voeren. Haar gedachtes dwaalde wat af terwijl ze met haar lepeltje in haar kop bleef roeren.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze was blij om te horen dat ze Mia mocht vergezellen. Een harde afwijzing had ze al dan niet verwacht, ze kon het alsnog waarderen dat ze op zijn minst haar gezelschap zo waardeerde dat ze het niet erg vond om haar pauze met haar te spenderen. Glimlachend pakte ze een melk cupje en een suikerklontje die ze aan Mia overhandigde.
De plek naast Mia nam ze in, haar eigen kop koffie tussen haar handen geklemd waar ze traagzaam een slok van nam. Het was nog aardig warm maar voor nu kon het haar niet deren, wetend dat ook zij de koffie goed gebruiken kon. Ze begon zo langzamerhand ook moe te worden na al het werken.
Haar waarnemingen bleken inderdaad waar te zijn. Ze knikte begrijpelijk nadat ze hoorde dat Mia slecht geslapen had. "I can understand that you're exhausted. I hope that you'll sleep better tonight. And I'm sure that there will be less and less customers for a couple of hours now, so you can always ask if you want to take another break. Sophia and her husband are not so strict about that."
Dat Raiden ziek was, had ze eigenlijk ook al verwacht, maar toch shockeerde het haar nog een beetje dat ze het zo van haar weer hoorde. Ze had gehoopt dat ze geen gelijk had gehad. Wellicht omdat ze niet geloven wilde dat de jongen in dezelfde, diepe put was gevallen als haar zoon jaren geleden was gebeurd.
"I'm glad that you like it here. Everyone is genuinely thankful to have you two here as well. Sophia kept on telling me last night that it was gonna be so fun to have some young souls here again." Het plezier van de vrouw snapte ze ergens ook wel. Ze hadden andere gesprekken met jongere mensen dan dat ze met elkaar hadden en ze hadden al in geen jaren meer een nieuw iemand aangenomen.
Roza's stem verviel voor een kleine stilte, waarin ze voor zich uit staarde. Puzzelend om de woorden te vinden die ze zo graag uitspreken wilde. Zoekend naar de duidelijkheid die ze zo graag wilde, gehoopt dat het toch niet was waar ze vanuit was gegaan.
Met een beetje gestamel begon ze te praten. "I don't really know how to ask.. but..," murmelde ze. "There's something else going on with Raiden, isn't it?" Voorzichtig friemelde ze met haar vingertoppen aan haar schort, niet geweten of ze nou zojuist het goede had gedaan of allesbehalve dat. Ze schudde haar hoofd.
"Sorry if I'm being rude. It's just.. I've seen my son like that. Many, many years ago."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Het voelde goed om te horen dat anderen oprecht blij waren door de komst van Raiden en haarzelf. Ze voelde zich ook al meteen op haar gemak op deze plek en bij deze mensen. Alsof ze hen al jaren kende. Het zorgde ervoor dat het werk voor haar ook makkelijker werd naarmate de uren verstreken. Ja, het was vermoeiend, maar de sfeer was zo positief en gezellig dat het haar opwekte. "We are so lucky that Sophia was okay with hiring us, despite our situation and the fact that we had never worked before." Ze glimlachte en nam nog een slok van haar koffie.
Bij het horen van het gestamel van de vrouw keek Mia op. Ze vroeg zich af wat Rosa haar wilde vragen. Ze leek ineens enorm zenuwachtig. Haar vingers friemelde aan haar schort en haar stem klonk zacht, haast onzeker. Ze hoorde Rosa na enkele tellen weer spreken en bij het horen van haar vraag, brak het zweet haar uit. Ze slikte en voelde hoe ze lijkbleek weg trok. Dit was wat ze zo graag wilde verstoppen voor iedereen. Ze wilde niet dat iedereen hen ging veroordelen. Dat ze eruit geschopt zouden worden, en geen baan meer en onderdak hadden. Ze had zo gehoopt de façade op te kunnen houden maar Rosa had natuurlijk levenservaring zat en prikte waarschijnlijk zo door haar heen. Ze wist niet goed hoe ze moest reageren, en of ze alsnog wilde liegen tegen Rosa. Ze voelde hoe de tranen langzaam aan in haar ogen begonnen te vormen. Ze was gewoon bang van de reactie die ze zou krijgen en ze vond het ook niet aan haar om Raiden's probleem te vertellen tegen anderen. Maar het zat haar zo ontzettend hoor.
Even wilde ze zwijgen, alles voor zich houden en net doen alsof er niets was. Maar toen haar ogen die van Rosa vonden brak ze. De tranen begonnen te stromen en trillend zette ze haar kop koffie weg. Ze bleef snikken terwijl ze haar gezicht in haar handen verborg. "Please... don't get us kicked out.. this is all we have." huilde ze haast ontroostbaar terwijl haar schouders hevig schokte. "He is really trying to get better but it hit him hard again and I-" Ze haalde haar gezicht uit haar handen en veegde haast kwaad haar tranen weg. Boos op zichzelf omdat ze hun geheim bloot gelegd had en boos omdat het haar zo erg raakte. Ze durfde Rosa niet aan te staren, dus keek ze naar de grond. "Trust me, he hasn't used anything in weeks but the process of getting clean is taking so long... I am all he has, please i'll work double shifts and cover for us two." Ze moest en zou alles geven om hier te mogen blijven, al zou de dubbele diensten moeten draaien. Voor Raiden was het belangrijk om in een goede omgeving te blijven, en daar zou ze alles voor over hebben.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar huid leek alsmaar bleker en bleker te worden nadat ze haar uitspraken had gedaan. Enigszins bezorgd keek ze Mia aan, zich beseft dat ze haar vast in enorme paniek had moeten hebben gebracht nu ze het zo openlijk aan haar vroeg. Ze wist alleen gewoonweg niet hoe ze het anders doen moest. Ze maakte zich zorgen om Raiden omdat hij er enorm slecht uitzag gisteren, en ze kon ook wel zien dat het zijn tol begon te eisen op Mia. Het was geen gewicht dat ze Mia alleen op haar schouders wilde laten dragen. Het zou dan niet alleen Raiden in een put doen belanden, maar Mia ook en dat wilde ze niet laten gebeuren.
Zachtaardig sloeg ze haar arm om Mia heen en trok ze haar wat tegen zich aan. "Don't you worry, child. You won't get kicked out, I promise.." Ze wreef troostend met haar hand over Mia's rug. "I won't tell them about it. You have my word." Sofia en Gabriele erover vertellen, zou hen niet verder brengen met Raiden's herstel of hun werktaken verbeteren. Het was beter als ze er voor nu nog niet over wisten, zeker als ze wilde dat Raiden en Mia voor nu nog hier konden blijven. Ze zouden het waarschijnlijk wel begrijpen maar Roza was er nog altijd bang voor dat ze hierdoor van mening zouden veranderen. Ze had Raiden nog maar net terug; ze zou het niet over haar hart kunnen verkrijgen om hem nu alweer uit het oog te verliezen.
"We'll figure something out," murmelde ze Mia lieflijk toe. Wat het zou zijn, wist ze nog niet, maar ze zouden wel op een manier komen om het alsnog goed te maken voor de tijd die hij in het ziektebed door zou moeten brengen. Daar was ze vastbesloten over. "It takes a very strong woman to handle that much weight on your shoulders, but it'll take its toll on you. Please, let me be here for you to lighten that weight. I promise you that it will make things a bit easier for you, and for Raiden as well." Wederom wreef ze zacht over Mia's rug, in de hoop dat het haar tranen die over haar wangen stroomden zou stoppen en dat ze zou merken dat ze haar steunde, of ze daar nou aan toe zou zijn of niet.
"I was always afraid that this would happen. Ever since he ran away from his father and Elias, I was scared. He's a tough one, but he has always kept everything he went through, to himself. He ignored it, pretended that everything was alright and nothing like that ever happened. It would eventually get the best of him, even though I always wanted to believe that wasn't going to happen to Raiden," vertelde ze. "He reminded me so much of my own son, but I refused to believe that he would end up just like Rafael, even though I've seen the way he deals with his traumas." Ze schudde voorzichtig haar hoofd, een traan die uit haar ooghoek rolde van haar wang weggeveegd.
"Has this been going on for long?" vroeg ze Mia wat twijfelend. "How did you find out about the drugs? Did he end up with the wrong kind of people or did he get forced or.."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De woorden van Roza kalmeerde haar enigszins. Ze had zeker in deze tijd iemand nodig aan wie ze haar dilemma's en pijn mee kon delen aangezien ze Raiden niet nog meer wilde belasten. Ze vond het gewoon erg lastig om met deze situatie om te gaan omdat ze zelf ook niet goed in haar schoenen stond. Telkens de klappen vangen van zijn problemen zorgde er ook voor dat ze haar eigen problemen voor zich hield en deze wegstopte om er voor hem te zijn. Dat deed ze met alle liefde, maar het brak haar op. "I'm not strong, i'm weak. Everytime when he's not looking I get so upset. I cry myself to sleep sometimes because I feel like I can't help him and that makes me mad and upset at the same time. I'm helpless and i'm just watching him struggle from the sidelines, it's hard." Ze keek langzaam op naar Roza en veegde met haar duimen haar tranen weg. "How are you going to make it easy, I don't want you to get in trouble. You are way too sweet for us..." Ze wreef de restjes mascara die aan haar duimen hing aan haar broek waarna ze een paar keer diep ade haalde.
Langzaam knikte ze op Roza haar vraag. "It's been going on for months. When we met it wasn't as bad, but we had a break in between and that's when it got worse. He was a prizefighter you know, pressure, pain. He used the drugs to get rid of it, to forget." Ze beet op haar lip om de tranen weg te duwen. "I found small holes in his arms, bruises and used needles in the bathroom. I confronted him about it and that's when it all went downhill. I wanted him to stop using drugs. He was evolved with the wrong people. His housemates constantly smoked different kind of drugs, that place was a hell hole. I have never felt so unsafe in my life as to when we lived in that building. His health started crumbling down and I wanted him to stop so badly. I even ran away for a week, only to find him barely breathing in his apartment. I told him to choose between the drugs and me. I told him i'd help him and till this day I kept my promise and he kept his. He hasn't touched the drugs ever since but the rehab process is long and hard. We lived on the streets after that for a few days, we barely ate and just all the stress and anxiousness made me scared. Scared that he'd use again.." Ze keek naar Roza. "I just hope he never touches it again, I don't want him to get upset or angry at days because that's when he wants the drugs the most. So I just make sure everything is fine and that he is doing well, regardless of how I feel."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zacht wreef ze over Mia's rug. "I know that it's hard, but the truth really is that this is his battle to fight. All you and the rest of us can do, it root for him at the sidelines. Let him know that we're here for him, that you're here for him, and that he doesn't have to go through this alone." Ze wist hoe het voelde om machteloos te staan, maar het moest door Mia erkend worden dat het haar gevecht niet was om te vechten, datzelfde wat ook zij had moeten doen met Rafael. Hoe moeilijk dat ook is.
"I won't get in trouble, child, I promise." Ze glimlachte mager maar lieflijk naar Mia, even haar zwijgen bewaard toen ze het verhaal begon te vertellen over hoe het allemaal begonnen was. Het was tot haar paniek iets waarin ze Raiden herkende. Hij had zich vast zodanig in de put gevoeld dat, zodra ze uit elkaar waren voor een tijdje, hij niet wist wat hij doen moest om er weer uit te komen. Het maakte haar verdrietig om te horen hoe ver heen hij was geweest en dat zij er niet was om hem te kunnen helpen, om hem bij te kunnen staan.
"You are truly doing an amazing job by sticking with him. But walking on eggshells like this will break you eventually. Please realise that." Als ze zich telkens inhouden zou bij Raiden wanneer ze zich slecht voelde, zou het met haar alsmaar slechter en slechter gaan en zou ze alles op gaan kroppen. Dat was voor zowel haar als Raiden niet goed. "Raiden is a tough guy. He can handle it, as long as you two will stay at each others side to be there for one another. Don't forget you are in a relationship to support your partner. That doesn't just apply to you, but to Raiden as well. Let him be there for you, discuss whatever is bothering you," vertelde ze haar. "He will never fully recover from the drugs, but letting him escape all of the problems life's throwing at both of you isn't the way to guide him to sobriety. That'll only make everything hit him harder when reality finally kicks in, because he will be living in a bubble."

"The key here is to help him deal with all that sort of stuff, to deal with his traumas and yours. Step by step. Not to avoid it, my love." Wederom glimlachte ze voorzichtig maar droevig, haar hand op Mia's wang gelegd om hier zacht overheen te strijken met haar duim.
"You can talk to him about it. And to me. You don't have to be afraid."

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
Diep van binnen wist ze dat Roza gelijk had, maar het daadwerkelijk toegeven was erg moeilijk. Ze wilde het beste voor Raiden en dat zou ook betekenen dat ze ook aan haarzelf moest gaan denken en eerlijk tegen hem moest zijn over haar eigen gevoelens. "You are right, I am walking on eggshells and it will eventually break me up. I already feel very drained and emotional all the time. I just need a big nap and some comfort food." grapte ze waarna ze haar flesje water van de tafel pakte om hier enkele slokken uit te nemen. Ze was erg blij dat ze uiteindelijk toch haar lasten met iemand kon delen, en al helemaal met iemand die zelf ook dichtbij een soortgelijke situatie gestaan heeft.
"Thank you for the advice. I will talk to him later, after work. I think he'll even get mad at me when I tell him ho i'm really doing right now." Ze wreef vermoeid in haar ogen en keek naar de klok. Haar pauze zat er weer bijna op. Ze hand die zacht op haar wang gedrukt werd voelde fijn, een gevoel dat ze haast nooit gekend had. Ze had er tot nu toe altijd wel alleen voor gestaan en om nu iemand naast haar te hebben voelde enorm speciaal. "I'll talk to you whenever I feel like it, i'll ask for your help.. because i'm sure that I can't do this all by myself" Ze glimlachte en gaf Roza een liefdevolle knuffel. "My break is over, so I have to get back again. But thank you so much Roza. I am relieved that we talked about this and that I know have someone who I can talk to. It feels really nice."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze was blij om te horen dat Mia zich besefte dat het slecht voor haar was om zo door te gaan. Ondanks dat Roza geen vrouw was die graag haar mening bij anderen wilde opdringen, wilde ze Mia zo graag op het hart drukken dat ze zo niet door kon gaan. Puur omdat ze zich erg zorgen om haar en Raiden maakte. Ze wist ook dat, in de staat waarin Raiden zich nu bevond, hij het niet zou kunnen handelen wanneer Mia uiteindelijk breken zou en hetzelfde gold andersom. Het zou het beste zijn voor allebei als ze alles dat hen dwarszat zouden bespreken vooraleer ze beide zodanig overstroomd raakten met hun eigen problemen, dat ze door de bomen het bos niet meer zouden zien.
Een kleine, lieve glimlach gaf ze Mia mee zodra ze vertelde dat haar pauze voorbij was. "You're welcome. I'm here for you anytime, I hope you know that." Het voelde wel fijn voor haar om te horen dat ze in het vervolg met haar praten zou wanneer ze zich slecht voelde of advies nodig had. Het liet haar weten dat ze goed had gehandeld door op Mia af te stappen en het gesprek aan te gaan, dat ze eigenlijk niet zo snel had gedurfd omdat ze bang was iemand te kwetsen. Ze knuffelde Mia zielsgelukkig terug en keek toe hoe ze opstond, om vervolgens weer terug te verdwijnen de keuken in. Sindsdien kon ze niet anders dan denken hoe blij ze was voor Raiden dat hij een meisje als haar gevonden had om zijn leven mee te delen, en hoe gelukkig ze zou zijn om Mia misschien ooit als haar soort van schoondochter te hebben.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
time skip

Na nog enkele zware uren was het eindelijk sluitingstijd. De laatste gasten waren aan het afrekenen en Mia bracht de laatste borden naar de keuken. Ze veegde wat zweetdruppels van haar voorhoofd en pakte daarna een doek en een spuitbus waarna ze terug het restaurant in liep. Ze begon de tafel te poetsen terwijl haar collega de bar begon te poetsen. Ze was enorm moe en haar voeten deden pijn, maar ze voelde zich erg voldaan en vond dat ze hard gewerkt had vandaag. Ze maakte alle tafel schoon en droog waarna ze naar de keuken liep om haar spullen op te bergen. Ze zou morgen pas bestek etc. klaar leggen, voor nu was dat onnodig. Ze vulde een emmer met heet water en sop en begon de vloer van de keuken te dweilen. De borden waren in een afwas machine gezet door een van de andere medewerkers en alles verliep snel en soepel. Waarschijnlijk wilde iedereen gewoon graag naar huis, net zoals zij. Ze had geen tijd gehad om vandaag nog bij Raiden te kijken en ze maakte zich nu wel zorgen. Had hij gegeten? gedronken? hoe zou het met hem gaan? Het zorgde er alleen maar voor dat ze sneller te werk ging om alles af te ronden.
Niet veel later was alles opgeruimd en netjes. Ze trok haar schort uit en legde deze bij de wasmachine neer waarna ze haar spullen van de tafel afpakte. Ze wilde net richting de deur lopen toen een kok aan kwam zetten met twee bakken in zijn handen. "We have lots of leftovers and everyone can take some home if they want" Dankbaar pakte ze de bakken aan en glimlachte. "Thank you, i'm starving!." Ze zwaaide nog toen de kok de deur uitliep waarna ze richting de deur liep die naar boven leidde. Ze viste de sleutel wat onhandig uit haar zak aangezien ze de twee bakken droeg, waarna ze deze in het slot stak en deze draaide. Met het horen van een klik trok ze de deur open. Ze keek even naar boven, maar zag geen licht en hoorde ook geen geluid. Ze stapte de trap op, trok de deur achter zich dicht en stak de sleutel in haar zak waarna ze naar boven liep. Ze opende opnieuw een deur en stapte het donkere appartement in. "Raiden?" vroeg ze verbaasd en haast ook bezorgd aangezien het pik donker was, en ook nog eens muisstil.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De hele dag was haast kruipend aan hem voorbij gegaan. Hij had het licht van de zonsopgang gezien en wat voor hem voelde als dagen later, het licht van de zonsondergang zien vergaan voor het duister van de nacht. De sterren aan de hemel had hij niet meer bewonderd; daarvoor had hij te weinig energie gehad en al te veel sigaretten gerookt om helder na te kunnen denken.
Hij was rusteloos door het appartement gaan ijsberen nadat Mia was vertrokken voor werk. Schuifelend had hij door de kamer gelopen, niet geweten wat hij met zichzelf of zijn gedachten aan moest. Het schreeuwen om een injectie ging binnen hem alsmaar door en het leek dat de stem met de minuut luider was geworden, meer wanhopig om alles in hem te vergeten dan dat het was om te kunnen genezen. Het had sindsdien nog maar een paar uur geduurd voor hij zich op het bed neer had laten vallen, om elk beetje leven uit zich gezogen te voelen worden door dezelfde afkickverschijnselen die hij gisteren ook al had moeten verduren. Hij was zodanig vaak naar het toilet gelopen om te kokhalzen, dat hij niet meer op twee handen tellen kon hoe vaak hij precies in de badkamer geweest was. Gegeten had hij echter niet, dus meer dan het water dat hij gedronken had, leek zijn lichaam niet te kunnen verlaten.
Tegen het avonduur kon hij niet anders dan in de hoek van de kamer op de grond te zitten, weggestopt in het donker met zijn blote rug grenzend aan de muur die als enige wat verkoeling leek te kunnen bieden tegenover het zweet dat over zijn voorhoofd naar beneden stroomde. Zacht heen en weer wiegend om zichzelf af te kunnen leiden van zijn gedachten, met zijn armen om zijn opgetrokken benen geslagen om zich nog enigszins ergens aan vast te kunnen klampen.
Veel had hij niet meer kunnen meekrijgen tot het moment dat het gekraak van de voordeur door het appartement klonk. De stem van Mia weerklonk zachtjes tegenover de stilte die er heerste, die hem traag maar zeker liet opkijken, al kon hij het niet in zichzelf opbrengen om zich weer staande te brengen. Daarvoor voelde hij zich te slap; hij zou zich nog niet half overeind kunnen duwen vooraleer zijn lichaam het weer begeven zou.
"I'm here," antwoordde hij zacht en schor, zijn stemgeluid enigszins geprobeerd te laten horen, maar het leek niet veel harder te klinken dan gefluister. Hij sloeg zijn armen wat strakker om zich heen en staarde weer voor zich uit. Het frustreerde hem dat hij zich steeds meer afgezonderd voelde van alles rondom hem, al was hij te radeloos om ook maar iets hiertegen te kunnen doen. Het waren de stemmen in zijn hoofd die nog altijd de baas over hem leken te zijn, hoe graag hij dit ook wilde ontkennen.

Anoniem
Landelijke ster

Bellamy schreef:
De deur sloot ze achter zich waarna ze een stap de ruimte in zette. Ze zette de bakken op het aanrecht en wilde net weer zijn naam roepen, maar ze hoorde zijn stem erg zacht naar boven komen. Ze liep met de rest van haar spullen richting het geluid. Ze keek naar de linkerkant van de ruimte, daar was alleen de badkamerdeur die open stond. Ze keek even snel naar binnen maar zag hem niet zitten. Ze draaide zich om naar de andere kant, en daar in het donker zag ze Raiden zitten. Ze liet de spullen uit haar handen vallen en haastte zich naar hem toe. Ze liet zich op haar knieën vallen en tilde zijn kin op met haar hoofd. "What the hell Raiden..'' piepte ze toen ze naar zijn levenloze gezicht staarde. Hij was lijkbleek, donkere kringen om zijn ogen en zijn lippen zagen er enorm droog uit. Ze kreeg meteen flashbacks van die ene avond. de avond die ze het liefst nooit meer wilde herinneren.
Paniek en angst schoot door haar aderen bij het zien van zijn staat. Ze greep zijn polsen hardhandig vast en bekeek zijn armen. "Where is it?" Verwilderd zocht ze naar de bekende plekjes die achter werden gelaten door de naalden. Ze keek hem bang aan en begon te snikken. "Did you use again?" sprak ze hartverscheurend terwijl ze zijn armen bleef onderzoeken. Ze werd langzaam helemaal gek van binnen. Ze begon wat sneller te ademen terwijl ze trillend zijn polsen vast hield. "Please tell me, you didn't" Ze liet zijn polsen los en deinsde een stuk achteruit terwijl haar ademhaling zwaarder werd. "It is my fault isn't it" ze schudde haar hoofd en begon te huilen. "I should have checked on you, and I didn't and now this happened." Haar hele lichaam schokte van haar gesnik. Ze begon heviger te trillen en ook haar ademhaling versnelde. "I-I....I'm sorry." mompelde ze piepend terwijl ze naar hem keek.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij zag haar gedaante traag maar zeker voor hem verschijnen. Ze was neergezakt op haar knieën, hoogstwaarschijnlijk nadat ze hem in de kamer had zien zitten, om haar hand onder zijn kin te plaatsen en deze op te tillen. Hij keek in haar ogen, die enigszins schimmig te zien waren in zijn zicht dat vertroebeld leek te zijn. Of het door zijn vermoeidheid kwam of simpelweg doordat ze in het donker zaten, was voor hem onduidelijk. Klaarblijkelijk was het wel dat Mia compleet in paniek was; in een raas voelde hij hoe zijn armen van zijn benen weggetrokken werden, deze haast fijngeknepen onder haar grip.
Haar plotselinge, brute bewegingen lieten hem schrikken. Hij deinsde achteruit, zijn rug koortsachtig tegen de muur achter hem terecht horen komen. Zijn armen trok hij in het proces van haar weg. Onderwijl haar gesnik de kamer vulde, kon hij het niet in zich opbrengen zijn zwijgen te verbreken, te verslagen door wat er zonet was gebeurd om zijn mond te kunnen openen.
Het had even geduurd voor Raiden zich had kunnen herpakken en zich een beetje van de muur achter hem losmaken kon. Zijn rug had hij met zodanige kracht recht tegen de wand aan geduwd, dat een steek van pijn door zijn rugwervel golfde zodra hij deze weer probeerde te ontspannen en van het steen weg haalde.
Hij tilde zijn hoofd omhoog, opkijkend naar Mia die voor hem stond en boven hem uit torende. De paniek die zij voelde, voelde hij evenzeer, maar het feit dat ze dacht dat hij weer gebruikt had maakte meer in hem los dan hij had gedacht en ooit tegenover haar had kunnen verwoorden.
"No!" brak zijn stem uiteindelijk ijzig door, bijna geroep gevormd dat het geluid van haar gehuil doorboorde. "There's nothing wrong!" Het was frustratie dat ditmaal zijn uitweg wist te vinden, maar net zo snel weer weg werd gevoerd als dat het omhoog was gekomen. "What the hell was that for?"
Het volume van zijn stemgeluid verzachtte. Hij wreef compleet van zijn stuk gebracht over zijn armen, daar waar hij haar nagels nog in zijn huid leek te kunnen voelen drukken van hiervoor. "I didn't get shot up with speed, with anything. I didn't grab the needle." Hij klonk schor, beklemd. De huiveringen waren nog in zijn stem te horen naarmate hij verder sprak. "I'm- .. I'm sorry. I just.. I don't feel so well." Hij voelde helemaal zich niet goed. Verre van. Hij wist niet hoe hij dit overleven moest als het nog langer zo verder zou gaan, maar datzelfde gold ook voor Mia, die hij enigszins verslagen aankeek. Zo overstuur had hij haar nog niet eerder gezien.
"What's going on with you?" vroeg hij haar. "What's bothering you? Did something happen today?"

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld