Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

10 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Account verwijderd

schreef:
Mila voelde zich wel een beetje schuldig als Lev uitschoot over zijn vader en kon hem daar geen ongelijk in geven. Anderen waren duidelijk meer dan zeker dat de mythe echt was en waren inderdaad tot veel in staat. Snel wendde ze haar blik terug af van hem nadat hij haar vol ongeloof had aangekeken dat ze het licht leek op te vatten.
"Wat, je bent een vampier?"
Dat was het enige wat ze voorlopig opving. Daarna volgde er nog meer verbazing.
"Onsterfelijk?"
Het was moeilijk om zulke dingen niet uit te roepen, maar te fluisteren. Nu klonk het al logischer, dan zomaar eender welke weerwolf een sticker op het hoofd te plakken omdat hij onder een bloedmaan geboren was. Of hij onsterfelijk was, daar kwam ze liever niet achter voorlopig, want dat zou een heel akelige situatie beloven.
"En sorry dat het moeilijk te geloven is, maar ik vind het oneerlijk dat ze je willen afrekenen op iets waar je nog niets mee te maken hebt. Het is helemaal niet jouw schuld dat zoiets gebeurd " mompelde ze en liet haar blik even langzaam over de kamer glijden. Iedereen hield zich bezig met hun eigen zaken, niemand zat te luistervinken. Toch voelde ze zich niet meer op haar gemak. Zeker niet nu ze wist hoe alles ongeveer in elkaar zat, Lev leek op het moment zelf niet meer te weten. Even twijfelde ze of ze zijn hand zou aanraken, om hem te laten weten dat ze er wel echt voor hem was, maar liet dat idee snel varen. Haar reactie was nogal bot en dom geweest, het laatste dat hij zou willen is dat ze hem nog eens ging bepotelen...
"Misschien moeten we meer te weten proberen komen. Kennis is macht, als je zo belangrijk bent dan moeten er ergens nog geschriften zijn, zou je enige idee hebben waar?"
Zelf was ze daar absoluut geen hulp bij, maar hoe meer inzicht hij zou hebben in zichzelf, hoe meer hij het naar zijn voordeel zou kunnen gebruiken. Het uitsterven van het weerwolven ras, moesten ze zeer zeker vermijden. Daar hoorde ze immers zelf bij en tot nu toe vond ze het nog prettig om te leven. Al was het leven voorlopig behoorlijk verwarrend en vooral pijnlijk om zoveel leed te zien bij haar reisgezel.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar verbazing ving hij moeiteloos op. De woorden die ze herhaalde, waren woorden die hij niet met zekerheid beamen of afwijzen kon. Daar moest hij nog achterkomen. Hij schudde zijn hoofd. "Ik weet het niet." De ruimte om dit nader te onderzoeken was hem altijd ontnomen. Immers met jagers achter zich aan en gehele stammen die op hem neerkeken met beide angst als afkeer, stond hij er niet om te trappelen om zichzelf zo buitenshuis te laten zien. Hij moest op zijn hoede zijn.
Na zich bij elkaar geraapt te hebben, werkte hij dan toch wat yoghurt naar binnen. Traagzaam begon hij te eten. Het verging hem meer met tegenzin dan met plezier, maar het weten dat ze de komende dagen geen zekerheid hierover hadden bleef in zijn achterhoofd hangen. Hij kon beter eten wanneer het mogelijk was, hoe weinig honger hij ook daadwerkelijk had. Zodra hij haar weer hoorde, zocht hij haar ogen weer op. "Maakt niet uit. Het is gewoon.. lastig." Een andere verwoording schoot hem niet te binnen.
"We hebben nog wat van die geschriften thuis liggen.. Maar ik heb ze bijna allemaal al doorgelezen," mompelde hij terug. "Er staat niets in over wat ik precies ben, van wat ik gevonden heb. Alleen de voorspellingen en de rituele wijzes waarop ik aan mijn einde kan komen."
Het was deprimerend om te zien. Niks gaf hem uitsluitsel over zijn genen of in wat hij aan het veranderen was; hij moest het doen met zijn eigen waarnemingen, die over de jaren heen veranderd waren. Zijn oogkleur had al evenmin een bekende betekenis. Alleen zijn wolfsvacht sprak nog van een wolfsgen, dat was de enige zekerheid die hij over zichzelf bezat. "Misschien dat er ergens anders nog boeken erover te vinden zijn, maar ik zou niet weten waar.." Vaak had hij niet zijn tijd bij de "normale" beschaving doorgebracht. Hij had geen idee van hoe hun steden eruitzagen. Enkel buitenwijken zoals deze herkende hij, omdat ze dichtbij hun huis lagen en hij deze weleens vanaf de rand van de bossen had gezien. Het was een raadsel waar ze aan die zoektocht zouden moeten beginnen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Als Mila eraan terug dacht, hun gesprek die morgen, kreeg ze weer koude rillingen over haar rug. Tijdens het douchen had ze alle tijd gehad om eraan terug te denken. Als ze besefte dat Lev in de handen van hun jagers, ritueel zou worden omgebracht, was dat voor haar al even slecht nieuws. Ze wisten dat ze ook een wolf was en aangezien ze tot Levs roedels behoorde vanaf nu, hielden ze misschien wel een ritueeltje voor haar als ze haar ooit te pakken krijgen. Waarschijnlijk gewoon om zeker te zijn dat ze er niet ook één was. Als ze erover nadacht, had ze geen idee of ze een bloedwolf was. Tot sinds kort wist ze niet eens dat ze een weerwolf was, laat staan dat ze wist onder welke maan ze geboren was. In gedachten verzonken, opende ze de deur van de auto en liet zich in de zetel zakken. De zetel zat na wat nachtrust, die iets te comfortabel was geworden dankzij Lev, en een warme douche niet zo lekker als gisterennacht na een heel eind rennen. De douche daarnet was als een godsgeschenk geweest, plots alleen rust en stilte en een moment voor zichzelf. Daarna had ze liggen staren op het bed naar het plafond. Op dat moment had ze proberen uitzoeken wat er precies gaande was tussen haar en Lev. Van afstandelijk en elkaar aftoetsen, waren ze plots te dicht bij elkaar gekomen en was alles wat ze samen deden heel ongemakkelijk geworden. Alsof het fout voelde voor hen beide. Al vond ze het zo fout niet voelen vannacht, ze had er mentaal rust en steun uit geput.
"Wat is het plan? Gaan we verder de stad in opzoek naar iets waar ze oude boeken hebben of keren we terug om die manuscripten op te halen?"
Zonder erbij na te denken, gooide ze al een idee in Levs schoot over wat ze konden doen. De stad zorgde voor meer dekking, maar het huis had nog belangrijke zaken liggen. Bovendien was er nog de kans dat Akrit nog leefde of in gevaar verkeerde en ze vroeg zich af in hoeverre ze haar eigen leven daarvoor wou wagen en in hoeverre Lev dat wou. Alleszins was ze gebrand op meer uitleg voor haar vragen. Onwetendheid vond ze vervelend en ze wou zeker in een gevaarlijke situatie niet onwetend zijn. Zijzelf had nog nooit alle informatie in de vrije wereld kunnen raadplegen en ze wist dat Lev dat waarschijnlijk ook nog nooit had gekund. Er was hier misschien een schat aan informatie die ze konden uitpluizen en die hem zoveel meer antwoorden zouden bieden.
"Misschien moeten we het die van de balie vragen of ze weet waar je zoiets vindt, waar ze boeken verzamelen. Heet dat geen bibliotheek?"
Het was niet alsof ze zo wereldvreemd was, dat ze helemaal niets wist, maar haar kennis reikte niet bepaald ver. Terwijl ze op antwoord wachtte van Lev, over hoe hij dacht over meer informatie opzoeken. Tenslotte ging het hier om een heel erg privé onderwerp en had hij net zijn meest kwetsbare plek blootgelegd. Ze voelde zich bijna verplicht om ook iets over zichzelf te vertellen om het even te maken. Al leek niets in haar leven zo indrukwekkend te zijn als zijn onthulling tegenover haar.
"Ik weet pas twee volle manen dat ik kan veranderen. Ik heb het altijd tegengehouden omdat ik niet anders wou zijn, omdat ik geloofde dat ik bij de heksen hoorde, maar het enige dat ik had van kracht was genezen," flapte Mila eruit.
Nu stonden ze een beetje quitte, hoopte ze. Ze wou hem niet het gevoel geven dat zij alles over hem moest weten en dat ze zelf alles verborg, ze wou open zijn tegenover hem. Zeker omdat hij na vannacht veel kwetsbaarder en zorgzamer leek dan ze verwacht had, ze glimlachte kleintjes zijn richting uit bij die gedachte.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Met zijn gedachten overal en nergens keek hij naar de grond onder zijn voeten. Hij leunde tegen de auto, wachtend op een teken op waar ze heen zouden gaan of wat Mila in haar hoofd had voor deze dag. De kou van vannacht was intussen weer weggetrokken. Het warme zonlicht scheen op hen neer en droogde zijn natte lokken haar, die sinds het douchen slap langs zijn voorhoofd vielen, beetje bij beetje.
De omstandigheden waarin ze verkeerden maakte het hen lastig. Haar plan om de stad in te gaan en opzoek te gaan naar eventuele geschriften, was er geen waar hij zich in vinden kon. Hij was er niet aan toe om weer pagina's vol met haatdragende praat door te moeten lezen, om telkens weer een mogelijke wijze voor zijn dood tegen te komen. Daarnaast konden ze nog niet terug naar zijn huis. De jagers zouden het gebied in de gaten houden. Ze hadden doorgehad dat hij niet thuis was geweest en, alhoewel ze op hen gejaagd hadden, was de mogelijkheid dat hij terug zou komen voor zijn spullen ofwel zijn vader groot. Ze zouden direct in de val lopen.
Bedenkelijk keerde hij zich naar haar. "Mijn hoofd staat er nu echt niet naar om die verhalen weer te lezen." Een hand haalde hij door zijn haar, de lokken wederom naar achteren gestreken om ze niet voor zijn ogen te laten hangen. "En teruggaan naar mijn huis is nog geen goed idee. Ze zullen ons daar verwachten. Als het niet is om mijn spullen op te halen, dan weten ze wel dat het is om afscheid te nemen van mijn vader." Het denken aan zijn hoogstwaarschijnlijke dood, voelde vreemd. Hij en zijn vader hadden nooit een goede band gehad maar daarbij kwam niet kijken dat hij er gelukkig mee zou zijn als Akrit overleed. Misschien omdat hij had gehoopt dat het ooit nog beter zou worden.
Vooraleer hij haar een ander plan voorleggen kon, veranderde ze het onderwerp. Een enigszins onverwacht gesprek bracht ze op gang. Waar het vandaan kwam was een vraag die hij haar niet ging stellen. Hij waardeerde het ergens dat ze openlijk over haar verleden durfde te praten. Het zorgde ervoor dat hij zich minder zwak opgesteld voelde, omdat ze hem ertoe aan had gezet voor het eerst over het zijne te praten.
Een kleine frons onstond op zijn gelaat. "Wacht.. maar als je een weerwolf bent, wat deed je dan bij de heksen?" vroeg hij haar, voor hij er werkelijk over nagedacht had wat hij uitsprak. Het klopte niet; ze behoorde dan tot een gehele andere soort. Hoe kon ze dan aangenomen zijn door de heksenkring? Ze wilden niets met de andere bovennatuurlijken te maken hebben.
Erover nagedacht hoe bruut het misschien klonk, schudde hij zijn hoofd. "Eh. Sorry, je hoeft niet te antwoorden als je dat niet wilt." Hij beet op zijn lip en keek haar even aan, een lichte glimlach rond haar lippen waargenomen. Op de een of andere manier maakte dat dat een gewicht van zijn schouders afviel.
"Zullen we gewoon de stad ingaan en kijken wat we tegenkomen?" stelde hij voor, de opvolgende stilte verbrekend.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het was te begrijpen dat Lev niet opnieuw de mythes en verhalen wou oprakelen. Echt gezellig zou ze het zelf ook niet vinden om continu aan de negatieve kanten van haar leven herinnerd te worden. Haar grootste angsten waren voorlopig de eenzaamheid en als zij manuscripten had die haar keer op keer zouden vertellen hoe ze eenzaam zou sterven, hoefde ze die waarschijnlijk ook niet te lezen. Datzelfde gold voor Lev, als ze allerlei moordcomplotten tegen hem bevatten, was zo'n pijnlijke dood waarschijnlijk zijn grootste angst op dit moment. Die angst, die deelde ze met hem voorlopig. Niet alleen wou ze hem niet zien sterven en op die manier kwijtraken, maar ze wou het liefste zelf ook in leven blijven. Dat Akrit mogelijks wel dat tragische lot ondergaan had, bleef op de achtergrond wat sluimeren in haar gedachten. Ze gaf niets om hem, maar ze gaf wel om Lev en het was tenslotte zijn vader geweest. Als haar moeder, die ze zo vaak zo hard kon haten, nu zou overlijden zou ze ook verdriet hebben. Het was pas toen hij op haar opmerking reageerde, dat ze hem ditmaal met een triestigere blik weer aankeek, alsnog met een klein glimlachje om haar lippen.
"Oh, het maakt niet echt uit hoor. Ik kan er niets aan doen, dus het is niet moeilijk om te vertellen," zei Mila en opende de autodeur. Het metaal voelde lichtjes warm onder haar handen, aangezien de zon al enige tijd op de auto brandde. Nu ze in de lentezon buiten kwamen, voelde ze pas hoe dichtbij de zomer kwam. Hopelijk droogden haar haren snel, want nu had ze alles samengevlochten omdat haar shirt anders in een mum van tijd doorweekt raakte. Daarnaast zorgde een vlecht in haar haren, voor lichte golven als het volledig droog was en dat was weer eens een ander kapsel.
"Mijn moeder is vreemdgegaan, blijkbaar is mijn echte vader een charmeur die zelfs een heks kon overtuigen om met een weerwolf te slapen. Ik denk niet dat ik die charmes heb, misschien eerder de naïviteit van mijn moeder. Dus een lang verhaal kort, aangezien mijn huwelijk niet door ging en ze daarna erachter kwamen dat ik blijkbaar op wonderbaarlijke wijze een andere soort was, verkochten ze me aan jouw gezin."
De woorden kwamen er iets te vlot uit voor de betekenis die ze meedroegen. Als ze alles voor het eerst in haar leven luidop tegen iemand had gezegd, besefte ze hoe het klonk en hoe ze zich daarbij voelde. Slecht. Nooit had ze hierover gesproken, zelfs niet in het dorp toen alle beschuldigen tegenover haar moeder bovenkwamen. Niet met haar zusters en niet met haar broers. Ze had gewoon gedaan wat ze altijd deed, alles blokkeren en doen alsof er niets aan de hand was. Het had op zich gewerkt tot nu toe. Tijdens haar verblijf met Lev had ze zich eigenlijk niet slecht gevoeld, ook al had ze de kans gehad zich elke dag in slaap te huilen, want er was niemand in de buurt die het kon horen.
Om Levs blik te vermijden en niet te tonen dat ze besefte dat ze wel leed onder alles wat haar overkomen was, stapte ze snel in. Gelukkig had hij voorgesteld om de stad te bekijken, ze kon wel afleiding gebruiken. Zeker omdat ze hem niet wou opzadelen met haar verleden, ook al was dat pas het recente verleden. Lev had problemen die nu belangrijker waren en die gingen voor, ze deelde met alle plezier zijn leed, maar hij hoefde het hare niet te dragen. Haar positiviteit was meer dan genoeg om alle problemen van hen twee te dragen.
Toch kon ze moeilijk uit haar hoofd zetten dat ze eruit had geflapt dat ze bijna getrouwd was, ze had liever gehad dat hij daar niets vanaf wist. Waarom kon ze moeilijk verklaren, maar nu had ze echt spijt dat ze dat boven water had gehaald. Zeker omdat na de dromen die nacht, Mats zo echt had geleken en ze desondanks wel in Levs armen had geslapen. Het was vreemd hoe alles verliep.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij opende de autoportier en liet zich neerzakken op de stoel, zijn hand rustend op het stuur indien hij de deur weer sloot. De weg die ze te gaan hadden was voor hem net zo vaag als voor haar. Het zou wachten zijn tot ze de binnenstad tegenkwamen, of een aantal borden langs de weg zagen staan om ze het pad te wijzen. Meer dan deze buitenwijken had hij nog niet gezien.
Zijn aandacht gleed desalniettemin al gauw van het vooruitzicht op hun reis af. Haar verhaal hield hem daarvoor te veel bezig. Hij had een verleden als deze niet achter haar gezocht, niet na de zekerheid die ze uitstraalde met de volle maan. Dat ze nog maar twee keer veranderd was en daarbij nog niet lang wist van haar weerwolf gen, verbaasde hem. Maar het was de uitspraak over een huwelijk dat hem daadwerkelijk met stomheid geslagen voor zich uit liet kijken. "Wacht, huwelijk?" Nogmaals sprak hij iets uit voor hij erover na had gedacht. In zijn hoofd vloekend tegen zichzelf, beet hij op zijn lip. Haar verhaal was waarschijnlijk al moeilijk genoeg om te vertellen zonder zijn vragen, om de details uit haar te trekken. Voor het eerst in lange tijd schaamde hij zich voor zichzelf.
"Het spijt me dat je aan ons verkocht werd," herpakte hij zich. "Kan me niet voorstellen hoe dat moet hebben gevoeld." Een beetje medelijden kwam wel in hem omhoog. Hoe hij het tonen moest wist hij alleen niet, omdat hij haar niet erger wilde laten voelen dan ze zich nu misschien al voelde. Het leek hem het beste om er zo weinig mogelijk meer over door te gaan.
De sleutel draaide hij een kwartslag waarop het gebrom van de motor hoorbaar werd, het voertuig zacht mee getrild. Hij reed van de parkeerplaatsen af. Het motel verdween niet vaal later uit hun zicht, de weg van gisteren weer betreden om ditmaal op de zon uit te kijken in plaats van de volle maan. Hij keek voor even opzij. "Ben je al eens buiten de bossen geweest, in de steden?" vroeg hij, de gedempte deuntjes van de radio door het voertuig heen horen gaan. Het luisteren naar muziek op deze wijze had hij in geen jaren meer gedaan. Het gaf hem wat meer plezier mee; alsof het hem opvrolijkte om naar liedjes te luisteren, zelfs al kende hij er geen van. Hij had altijd al wat gehad met muziek. Als vanzelf tikten zijn vingers op de beat tegen het stuur en verging de wat strakke blik op zijn gelaat.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila voelde zich zowaar betrapt op haar woorden als hij er net zoals zij de hele tijd, er gewoon zijn allereerste gedachte uit flapte. Even twijfelde ze over hoe ze hierop moest reageren. Ze wist zelf niet goed hoe ze zich voelde bij de gedachte aan haar verloving, nog steeds besloop het schuldgevoel haar af en toe en had ze verdriet, maar dat ging ze absoluut niet tonen nu.
"Ja, maar mijn verloofde overleed," flapte ze er opnieuw uit, alsof ze zich verplicht voelde om verder toe te lichten waarom het huwelijk niet was door gegaan.
Het was niet alsof ze geen man waardig was, waar ze soms wel bang voor was. Ook al leek het dat ze vanaf nu een vrije keuze in mannen zou kunnen hebben, weg van haar oude wereld en de nieuwe, wijde wereld in. De oude gewoonten hadden het voordien wel een schande gemaakt dat ze zo lang een ongetrouwde vrouw was en dat was het enige vlak waarop ze haar dorp en commune niet miste. Eindelijk was ze niemands schande meer, ze was niet meer een drieëntwintigjarige vrouw die nog steeds geen echtgenoot kon krijgen, ze was niet meer een bastaard die nota bene nog een weerwolf bleek te zijn en ze was niet langer een aangekocht huishulpje. Nu was ze gewoon Emilia, voor het eerst in haar leven. Helaas had Lev dat geluk niet, hij zou voor altijd de bloedwolf blijven. Graag wou ze dat lot met hem delen om het te verzachten, maar dat was onmogelijk.
"Oh nee, ik ben nog nooit ergens geweest. De reis naar jullie was de eerste keer dat ik buiten het dorp kwam. En nu ben ik tenminste weg van alles en gewoon mezelf, dus zolang ze ons niet opsporen en opjagen, vind ik het niet zo erg dat ik bij jou beland ben," glimlachte Emilia in een poging om alles wat luchtiger te maken.
Het laatste wat ze nu wou, was een hoop medelijden van de jongeman die net zijn huis uit gejaagd was, niet wist wat het lot voor zijn vader in petto had gehad, een rituele dood boven het hoofd had hangen en als dat niet gebeurde dan ontketende hij wel een oorlog... Nee, ze wou hem niet slecht laten voelen met haar verhalen. Dus luisterde ze verder in stilte naar de muziek die in de auto weerklonk. Het waren liedjes die ze niet kende en grotendeels in het Engels, een taal die ze wel geleerd had, maar nooit gebruikte. Dus ze moest even wennen aan alles wat ze hoorde. Sommige liedjes leken vrij herhalend te zijn, dus pikte ze de woorden af en toe op en mompelde ze zachtjes mee met de muziek terwijl ze haar blik weer naar de buitenwereld had gericht.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het verkondigen van de dood van haar verloofde, deed hem zwijgen. Hij had geen uitspraak klaarliggen om op te maken voor het feit dat hij een wat brutale vraag stelde, maar desalniettemin had hij ook niks in zijn hoofd om hierop te moeten antwoorden. Want wat was het dat hij haar zeggen kon? Ze had hem zojuist mogelijk haar ergste ervaring van haar leven verteld. Daarnaast had hij nog nooit een geliefde op deze manier verloren, dus er was niets wat hij zeggen kon om haar te bemoedigen.. Een beetje hopeloos opende hij uiteindelijk zijn mond. "Sorry, dat wist ik niet.." Even linkte hij zijn ogen aan de hare, voor hij zich weer naar de weg keerde om zich hierop te focussen. "Gecondoleerd."
Hij had sindsdien besloten om haar te ontdoen van zijn brutale opmerkingen. Het onderwerp liet hij afdwalen tot een nieuwe, namelijk hun trip naar de stad, en geen andere vraag verliet zijn lippen om meer over haar verleden te vragen. Ze had hem al genoeg verteld en daarbij had hij haar al genoeg leed veroorzaakt, door zichzelf niet in te kunnen houden. Immers had zijzelf ook niet tientallen minuten doorgevraagd naar de mythe of zijn vader. Hij was allang blij dat hij haar zijn familiesituatie niet uit had hoeven leggen.
Haar glimlach was dat wat hij zien kon, wanneer hij weer voor even opzij keek. De somberheid van net was verdwenen geweest. Ze leek oprecht ergens gelukkig dat ze weg waren van de bossen en de beschavingen zoals zij die kenden, dat wat hem evenzeer een beetje vrolijk maakte. "Het is hier inderdaad anders," opperde hij. Dat ze het daarnaast ook verkondigde dat ze het nog niet zo erg vond om met hem opgescheept te zitten, zorgde voor een lichte glimlach van zijn kant. Het terugdenken aan hun ontwaken van deze ochtend volgde. Misschien dat ze zich er minder slecht over voelde dan hij had gedacht? Het was vreemd om te denken, maar hij moest bekennen dat het nog door zijn hoofd spookte hoe hij zich rustig en op zijn gemak had gevoeld. Was dat dan aan haar te danken?
"Ik ben zelf ook nog niet echt in de stad geweest. Een beetje van de buitenwijken heb ik wel eens gezien, maar ik ben nooit verder geweest dan een paar straten langs de rand van het bos." Het mocht voor hen beide een verrassing zijn wat ze zouden aantreffen. "Maar er is een eerste keer voor alles, toch?" vervolgde hij, dan wel mompelend. Haar gemurmel met de muziek deed hem echter zwijgen. Zachtjes kon hij haar stem weerhoren, niet met gezang maar dan toch wel met een aantal mooie klanken. Hij vroeg zich stilletjes af of ze net zo genoot van muziek als dat hij dat deed.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila nam het Lev niet kwalijk dat hij ernaar gevraagd had, ze had zelf de aanzet gegeven en ze wist hoe nieuwsgierigheid soms de overhand kon nemen in onverwachtse situaties. Daarnaast had ze ook al een vijftal jaar de kans gekregen om alles een plek te geven en dat was min of meer gelukt. Alleen hielp het niet als ze in stresssituaties over Mats zijn warme glimlach begon te dromen die haar al haar zorgen wegnam en haar daarna keihard terug in de realiteit wierp. Al leek het alsof de wereld ook heel even stilstond als Lev haar glimlach beantwoordde met één van zijn kleine en schaarse momenten waarop ook zijn mondhoeken omhoog krulden. Haar verleden liet ze letterlijk weer achter zich door niet te antwoorden op zijn verontschuldiging en het te laten rusten.
Wanneer ze dacht aan het avontuur dat hen te wachten stond, voelde ze zich wel opgelaten. Ergens in de verte hoorde ze Lev wel vertellen over de stad en dat hij er net zoals haar nog nooit geweest was. Alleen nam de muziek de bovenhand. Het was geen moeilijk nummertje en na alles één keer te horen onthield ze de tekst vrij goed. Het enige wat ze miste om een muzikale carrière te starten was een gevoel voor ritme. Als ze zich teveel liet gaan dan ging haar stem haar eigen gangetje en ze zong alleen mee met radio's en die zaten strak vast in hun vooraf opgenomen geluid.
"Call it magic, cut me into two. And with all your magic, I disappear from view. And I can't get over, can't get over you. Still, I call it magic, such a precious truth. And I don't, and I don't, and I don't, and I don't .No I don't, it's true. I don't, no, I don't, no, I don't, no, I don't. Want anybody else but you..."
Haar blik staarde dromerig naar buiten waar de mensen begonnen samen te komen in drukkere straten en haar aandacht trokken. Ze hoefde er niet over na te denken, zingen was het enige waar ze haar gedachten echt bij verloor en alles eindelijk even stilstond in haar hoofd, maar ze zich wel nog bewust was van haar omgeving. Het was pas toen ze haar blik wegrukte van het straatleven en bij de laatste woorden recht in Levs ogen keek, dat een rode blos over haar wangen kroop.
"Ja, spannend de stad," lachte ze hem ongemakkelijk toe.
Erger dan dit kon het alvast niet meer worden vandaag. Meestal kwamen haar gênante momenten slechts eenmaal voor op een dag, dus luidop in de auto meezingen was wel genoeg voor één dag. Al was ze gisteren wel én tegen een boom aan gelopen én tegen een muur geklapt én zonder onderbroek in de auto gezeten én ze had een hele nacht liggen knuffelen. Blijkbaar kwamen haar gênante momenten vaker voor dan ze dacht als ze plots een hele dag in gezelschap vertoefde. Het enige voordeel was dat dit de sfeer luchtiger maakte en ze hoopte dat Lev er gewoon niks op zei of haar niet zou uitlachen...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar stem was prachtig. Zacht en zuiver, meegaand met de muziek op de achtergrond. Bij hem thuis had hij haar nooit horen zingen in de tijd dat hij binnen was, maar al had hij dat wel gehoord, dan was hij nog even beduusd als nu geweest. Hij had zo'n zangstem niet bij haar verwacht.
Hij wendde zich kort opzij, haar opgezocht om haar wat beschaamde blik tegen te komen. Haar wangen waren roodgekleurd. De blos was duidelijk zichtbaar en, al lachte ze wat kleintjes, had hij haar er niet naar hoeven vragen om te weten dat ze het ongemakkelijk vond. Maar waarom? Gaf hij haar onbewust zo'n gevoel mee?
"Je hebt een mooie stem." De voorruit werd weer zijn aandachtspunt, geprobeerd om de situaties niet onhandiger te maken dan deze al was. "En je mag best zingen hoor," ging hij verder. "Hoef je je niet voor te schamen." Normaliter hield hij dit soort opmerkingen binnen, maar het weten dat ze nog lang bij elkaar op de lip zaten, maakte dat hij ze dan toch over zijn lippen liet gaan. Hij wilde niet dat ze het gevoel kreeg dat ze niks rondom hem doen mocht. Het luisteren naar muziek passeerde voor haar net zo goed de tijd als dat het voor hem deed. Haar stem klonk mooi; ze had geen reden om zich ervoor te schamen.
Ze enterden intussen de stad. De wegen werden drukker, de omgeving was bebouwd met steeds meer panden en al gauw kwamen ze langs verscheidene grote kruispunten. Hij keek zijn ogen uit. De aanblik van zoveel mensen was vreemd voor hem, net als alle flikkerende lichten en uithangborden. Vele inwoners liepen in en uit de gebouwen en de paden over de weg liepen vol met voetgangers. Ze hadden allemaal een klein apparaatje in hun handen waarnaar ze zaten te staren, althans, een groot deel van de voorbijgangers leek zich er heel erg op gefocust te hebben. De andere voertuigen rondom hem zagen er geheel anders uit. Groter en luxer, met stroomlijnen over het metaal zoals hij deze nog nooit eerder had gezien. Waar waren ze in hemelsnaam beland?

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila was blij dat er op zijn minst een compliment vanaf kon. Zij kon wel vinden dat ze mooi zong, maar tot nu toe had niemand anders ernaar geluisterd en een oordeel erover geveld. Het oordeel van Lev nu telde niet. Het compliment kon evengoed uit beleefdheid zijn en ze was niet overtuigd of het oprecht was of niet. Dat ze de rode blos niet had kunnen tegenhouden toen ze besefte dat ze luidop zong voor Lev, leek hopelijk voor hem alsof ze zich schaamde voor het zingen, niet voor de woorden. Misschien liet hij haar wel meer en meer zo voelen en het was verschrikkelijk frustrerend want ze wist niet wat nu oprecht was en wat veroorzaakt werd door het feit dat ze eindelijk een compagnon had en niet meer alleen in de wereld was. Voorlopig hadden ze elkaar.
"Oké, maar ik zing alleen nog als jij mee zingt," antwoordde Mila uiteindelijk met een brede grijns, maar hield haar blik nog naar de buitenwereld gericht terwijl ze dat zei.
De wegen werden drukker en een volledig nieuwe wereld ontpopte zich. Alles was groots, reusachtig. Enorme blokken beton met glas torenden tot hoog in de wolken, zo hoog dat ze zich afvroeg of het er door reuzen of door mensen was geplaatst. Overal liepen mensen als mieren door elkaar, drukker dan ze ooit had gezien. Een zachte 'wauw' ontsnapte aan haar mond toen ze langs een winkel reden waarvan de gevel volledig gedecoreerd was met de grootste en mooiste bloemen die ze ooit gezien had. Er lag zelfs een rode loper uit en dat was echt alleen voor beroemdheden voorzien.
Deze stad was de ideale plaats om in te verdwijnen en de jagers achter hen te laten. Tegelijkertijd was ze bang dat ze zichzelf of elkaar ook zouden verliezen in deze drukte en het onbekende land waarop ze zich bevonden. Hoe kon je je eigen leven leiden als je alles moest delen met zovele anderen?
"Stop!" riep Mila uiteindelijk toen ze een winkel passeerden waar er verschillende dingen buiten uitgestald waren.
De uithangborden lokten haar met 'Suncity gidsen' 'Suncity kaarten' en vele andere dingen die veel te druk door elkaar gepresenteerd werden. Als Lev zich aan de kant zette, haastte ze zich de auto uit met de mededeling dat ze zo terug was en wurmde zich door de stroom voorbijgangers.
Aan de winkel stonden mensen met verschillende huidskleuren en ze hoorde meer talen door elkaar gesproken worden, dan dat ze kende. Hier kwam iedereen die niets van de stad wist en daartoe behoorde zij ook. Nieuwsgierig bekeek ze de metalen rekken die van alles uitstalden. Meteen zag ze kaarten, waarmee ze goed overweg kon. Daarnaast was er een bak met figuurtjes aan ringen, die je ergens aan kon hangen en er stonden nog een heleboel shirts in alle kleuren met daarop de naam van de stad geprint.
Nu werd het tijd dat ze haar oude bezigheid weer opnam. Ze was meester in het afhandig maken van dingen zonder dat iemand het merkte, het per ongeluk op de grond gooien van wat dingen om af te leiden, tegen iemand botsen, ze haalde alleszins genoeg trucks boven om een waaier aan spullen te verzamelen. Het hielp natuurlijk dat er niemand buiten stond, al had ze wel opgelet op camera's. Hoe klein haar dorp ook was, iedereen leek heel veel belang te hechten aan alles en iedereen in de gaten te houden. Dat had ze proefondervindelijk vernomen hoe goed die camera's wel niet werkten als het aankwam op een kleine dievegge op heterdaad betrappen.
"Ik ben er weer, ik heb wel spullen gevonden," zei Mila toen ze instapte en zette haar tas neer op de grond. "Die delen ze uit aan mensen die nieuw zijn in de stad. Kijk, een heel welkomstpakket," loog ze glashard en ze geloofde het zelf bijna.
Het was niet dat Lev er niet van mocht weten, maar ze wou niet dat hij het afkeurde of nog erger zich schuldig voelde omwille van haar daden. Voor haar ging dit over overleven, dus niemand zou in deze drukke stad twee petten om hun gezicht te verbergen, twee shirts, een tas en een kaart missen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
"Hmm.. oke."
Met een kleine grijns staarde hij voor zich uit. Haar opmerking bleef in zijn gedachten nagolven, hem geamuseerd met het feit dat ze voor het eerst een beetje tergende humor tegenover hem liet merken. Tot nu toe was er geen ironie bij hun gesprekken komen kijken. Hij had eerst het idee gehad dat ze daarvoor wat te serieus was, al vond hij het tegendeel hiervan zo erg niet niet. Het maakte de dag minder lang.
Haar geroep wekte hem uit zijn dagdromen, hard door de auto gegaan indien hij wat geschrokken enkele keren met zijn ogen knipperde. Zijn eerste instinct ging uit naar het moeten uitwijken voor een voertuig of een voetganger, dat waar hij eerst op checkte. Hij had zelfs al kracht gezet op de rem om tot stilstand te komen. Verward haalde hij zijn voet van het rempedaal, om de auto op een van de parkeerplaatsen aan de zijkant van de weg te zetten. "Wat bezielt je in hemelsnaam-" Hij werd vrijwel direct afgekapt met de uitspraak dat ze zo weer terug zou zijn. Waarom ze precies zo'n haast had, was de vraag.
Aan zijn goed gestemde bui was inmiddels een einde gekomen. Een geërgerde expressie stond op zijn gelaat, zijn handen tikkend tegen het stuur om zijn frustratie te uiten. Mila kon wat hem betreft nog even wegblijven. Het gevloek was nu dan wel binnensmonds geweest, hij zou zich niet ervan kunnen weerhouden om deze uit te spreken zodra ze weer instapte. Ze mocht maar beter een goede reden hebben om hem met haar geroep te laten schrikken. Hij had wel een van de voertuigen in de achterbak kunnen hebben.
Bij het horen van de portier die na enkele minuten weer opende, keek hij niet eens meer op. Alleen toen ze erop aandrong dat hij kijken moest, liet hij voor kort zijn ogen naar de tas glijden om het plastic gevuld te zien met spullen. Het was niet de slechtste reden maar ze had het hem op zijn minst kunnen vertellen, voor hij bijna vol op de rem was getrapt om een ongeluk te voorkomen, dat zich niet eens voordeed.
"Waag het niet om nog eens uit het niets zo te roepen als ik aan het rijden ben," gromde hij haar grimmig toe, van de parkeerplaats weggereden om weer op de weg terecht te komen. "Ik had wel een auto achterin kunnen hebben zitten."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Nadat Mila hard op haar tong gebeten had om haar woorden in te houden, wat ze van jongs af aan al geleerd had, bleef de sfeer een beetje grimmig in de auto. Het verstand om er niet op in te gaan zolang geen van beide er normaal over zou kunnen spreken, zorgde er wel voor dat er geen ruzie door ontstond. Het was niet de eerste keer dat ze een weerwoord inslikte om erger te vermijden, al vermoedde ze dat als ze wel eens een antwoord zou geven, dat niet zo dramatisch zou eindigen met Lev. Hoogstens een verhitte discussie. Als ze thuis een weerwoord gaf, waren de consequenties wel erger geweest. Zeker tegenover haar stiefvader.
"Er is een kermis," zei Mila nadat ze al een paar uur doelloos door de stad reden.
Echt vroeg waren ze niet opgestaan achter gezien. En de middag gleed sneller voorbij dan verwacht in de stad. Al rijdend in het drukke verkeer verspilde je algauw wat uren. Eenmaal waren ze gestopt op naar de gigantische rivier te kijken die door de stad liep en waar op een eilandje in het midden een reusachtig standbeeld stond, het kon bijna opmeten tegen de gebouwen die het standbeeld omringden.
"Een paar straten hier vandaan. Op de kaart staat dat het uren vol plezier en vol spektakel belooft. En er is een vuurwerkshow, maar ik weet niet wat dat is. "
Tijdens hun autorit had ze af en toe directies aangegeven waardoor ze de duidelijk belangrijkste plekken van de stad wel hadden gezien, een oud stadhuis, het standbeeld op het water, een reusachtig park te midden van de stad en andere historische monumenten. De kaart gaf een beetje informatie mee en die had ze wel gedeeld met Lev, maar echt enthousiast waren ze beide niet. De kermis daarentegen beloofde spektakel en dat was net wat ze konden gebruiken om de rest van de middag en de avond mee te vullen. Al hoopte ze dat er ook eten was, want haar maag rammelde nu al. Gelukkig had ze die ochtend extra goed ontbeten, want anders zou haar humeur nog slechter zijn ondertussen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De uren waren vreedzaam voorbij gegaan. Ze leken alleen twee andere personen vergeleken met eerder die ochtend, toen ze nog wat glimlachen met elkaar verwisselden en het wel aardig tussen hen klikte. Hij was er te chagrijnig voor om de proberen deze sfeer weer terug te brengen. Zij waarschijnlijk te gefrustreerd. Natuurlijk was hij dankbaar voor de spullen die ze gevonden had, maar de gedachte dat hij wel een kettingbotsing had kunnen veroorzaken en zijn enige bezitting van zijn vader zou slopen, kon hem maar niet met rust laten. Op de een of andere manier was hij een beetje gehecht aan het voertuig. Alsof het het enige was wat hij bij zich had op het moment, wat hem eraan herinnerde dat hij er niet altijd in zijn eentje voor had gestaan. Dat hij ook een familie had gehad, in zekere zin een thuis. Misschien voelde hij zich dan toch meer alleen dan hij had gedacht.
Hij was door zijn peinzen wel weer wat bedaard, niet meer strak gestaan van nijdigheid nu hij de tijd had gehad om erover na te denken. Wat grimmig was hij nog wel maar ook dat trad minder op de voorgrond als voorheen. Eerst was het de boosheid de blik die op zijn gelaat weergevonden kon worden, nu was het slechts een gevoel dat hij met zich meedroeg; zijn gezicht oogde slechts strak en wat inhoudsloos.
Het einde van de middag was aangebroken, wanneer hij Mila weer hoorde. Ze was de afgelopen tijd verdronken geweest in de kaart en alhoewel ze door haar suggesties een aantal keer gestopt waren om wat van de stad te zien, had hij deze plannen niet verwacht. Een kermis en vuurwerk. Hij wist niet wat hij zich daarbij voor moest stellen.
De zin om nog veel te gaan doen was hij verloren. Hij was de spanning tussen hen echter ook beu, na deze dag doorgebracht te hebben in stiltes en ongemakkelijkheid. Hoe graag hij ook de stad weer uit was gereden, wilde hij niet dat ze de rest van de avond geërgerd naar hem was of besloot te vertrekken, zelfs al kon hij niet goed verwoorden waarom hij dit precies wilde voorkomen.
"Oke." Hij zuchtte en keek even opzij, voor het eerst sinds de noodstop weer in haar ogen gekeken. "Geen idee wat dat is. Maar we gaan dan wel even kijken."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:

Het was een hele opluchting toen Lev zuchtte en zonder problemen toestemde om mee te gaan naar de kermis. Wat het precies was, wist ze nog niet, maar het leek haar wel leuk. Voor het eerst onder de mensen komen, van de vrije wereld proeven. Het maakte haar bijzonder nieuwsgierig. Mila knikte naar hem toen hij haar aankeek en ze memoriseerde het stratenpatroon in die richting tot in detail. Dingen onthouden was één van haar sterktes, net zoals ze zich uit alle situaties kon redden. Nadat ze Lev tot aan de kermis had geloodst, doemde het festival al voor hen op. In het voorbijrijden zat Mila haast met haar neus tegen de ruit geplakt uit nieuwsgierigheid. Overal was er licht, er klonk gelach en geroezemoes zelfs over de muziek heen. Een beetje verderop zag ze een gigantisch verlicht rad met alle kleuren van de regenboog waar kleine ronde karretjes aan vast hingen met mensen in. Alles deed haar denken aan een fantasieland zoiets kleurrijk en feestelijk had ze nog nooit gezien.
"Wat mooi," mompelde ze onder de indruk en ze zou zelfs een hele avond kunnen kijken naar het tafereel dat zich voor haar afspeelde.
Dat ze er zich effectief in ging mengen, maakte haar alleen enthousiaster. Als betoverd staarde ze naar de lichtjes tot Lev een parkeerplek gevonden had waar ze de auto konden achterlaten en toen ze eindelijk stil stonden, fonkelden haar ogen al net zo hard mee met de versiering van de kermis.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld