Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Unbreakable

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ze zei dat ik het dan maar moest bespreken met mijn advocaat, waar ze deels gelijk in had, dus ik knikte. Maar met alleen mijn advocaat kwam ik er niet, er kwamen veel meer zaken bij kijken zoals dat ik goed gedrag moest vertonen. Echter was dat onmogelijk als het grootste deel van het personeel waar je mee te maken had al de pik op je had. Gelukkig had ik nog wel een kans met Allison. Door mee te werken met de therapeuten kwam je namelijk ook erg ver en tot nu toe vond ik het nog best goed gaan. Oké, we hadden nog maar een korte sessie gehad en daarbij was ik wel kwaad op haar geworden, maar ik had in elk geval gesproken. Dat was meer dan ik in al die jaren had gedaan, dus dat moest wel meegerekend worden als er werd beoordeeld of ik vrij mocht komen of niet. Ze reageerde niet echt meer over mijn antwoord over de oefeningen. Dat maakte ook niet uit, want ik had ook geen zin om lang met haar over een onderwerp te praten. Ik wist ook niet waarom ik er voor mijn doen zoveel over had gezegd, zelfs een soort van had geklaagd over de cipiers. Voor deze sessie had ik telkens in mijn hoofd herhaald dat ik niks ging zeggen, dat ik al haar vragen zou negeren, maar toch reageerde ik op haar. Het was weer net zoals gisteren, toen ik mijn mond ook niet kon houden. Opnieuw werd bevestigd dat ze het echt niet oké vond wat ik aan haar had gevraagd, wat me met mijn ogen liet rollen. Ze stelde zich echt aan. Als ze verwachtte dat ik de woorden zou terugnemen kon ze erg lang wachten en ik ging ook zeker niet mijn excuses aanbieden. Zelf zou zij mij ook nog wel erg persoonlijke vragen stellen, dat deden ze uiteindelijk namelijk allemaal wel, dus waarom zij zo kinderachtig reageerde omdat ik haar iets vroeg begreep ik gewoon niet. En juist doordat ze zo heftig reageerde wilde ik het antwoord nu ook weten, haar reactie had mijn interesse gewekt. ‘Fine, we can pretend I didn’t ask you that, but under one condition. For every question you ask me, I ask one as well.’

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
‘I mean I don’t know anything about any of that,’ zei ik om mezelf te verduidelijken. Ik had daar ook gewoon geen verstand van en dat mocht hij ook best weten. Ik nam niet aan dat hij me dat soort vragen zou stellen, maar als hij dat toch zou doen wist hij in ieder geval dat ik er geen antwoord op kon geven. Ik kon gokken, maar meer dan dat ook niet. En ik kon dingen navragen, maar dat was niet de snelste oplossing.
Hij rolde met zijn ogen, maar dat maakte me niet uit. Het maakte me sowieso niet uit of hij mij of mijn opmerkingen belachelijk vond. Hij hoefde mij ook helemaal niet aardig te vinden. Het maakte de dingen een stukje makkelijker, maar het hoefde helemaal niet. Ik zou hem in ieder geval ook niet aardig vinden, dus dan hadden we dat gemeen. De reactie die hij me vervolgens gaf verwarde me al helemaal. Meende hij dat? Dacht hij serieus dat ik antwoord zou geven op zijn vragen? Dat ging ik echt niet doen, maar omdat ik wel antwoord op mijn vragen wilde besloot ik erin mee te gaan. Het betekende nog steeds niet dat ik antwoord ging geven over persoonlijke vragen.
‘Uh, no personal questions,’ zei ik daarom dus ook meteen zodat het duidelijk was. En dat was een breed begrip, dus op die manier kon ik mijzelf goed dekken leek me. Hij hoefde ook geen antwoord te geven op de vragen die ik hem stelde, dus andersom was ik hem dat al helemaal niet verplicht. ‘And no lies. I’ll find out if you lied to me anyway so there’s no need to even try.’ Nu was ik wel een klein beetje aan het bluffen, maar meestal had ik wel oprecht goed in de gaten wanneer iemand eerlijk was of niet. Bovendien stond er al veel informatie over hem opgeschreven en dat had ik allemaal gelezen én ik kon het nog terug zoeken. Daar kon hij dus sowieso niet over liegen, want dat zou ik meteen door hebben. En zodra ik dat doorhad was dit domme spel ook meteen klaar en ging ik geen enkele vraag meer beantwoorden. Ik snapte überhaupt al niet waarom ik hieraan meewerkte, voor zover ik het meewerken kon noemen. Ik kon desnoods liegen over antwoorden, want hij wist letterlijk niets over mij. Daarentegen zou hij dan misschien nog wel het gevoel hebben alsof ik op alles antwoord ging geven en dat wilde ik niet. Hij mocht niet denken dat hij zulke macht over me had, want dat had hij gewoon niet.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
‘It doesn’t matter, I don’t need your help anyway,’ zei ik maar nadat ze haar antwoord verder uitlegde aan me. Er was niks wat ik van haar nodig had of wat ze voor me moest regelen. Tot nu toe niet in elk geval. Dingen konden altijd veranderen, maar ik betwijfelde of ik ooit iets nodig had wat zij kon regelen. Wel zou het erg fijn zijn als zij ermee in zou stemmen dat ik oké genoeg was om vrij te komen wanneer dat werd beoordeeld, maar dat was natuurlijk gewoon haar werk. Natuurlijk kon ik haar gaan chanteren zodat ze dingen over mij zei die in mijn voordeel waren, maar ik wist bijna zeker dat dat niet ging werken bij haar. Daarvoor moest ik eerst veel meer over haar te weten komen, anders kon ik niet met goede dingen komen. Al betwijfelde ik dat dat ooit nodig zou zijn, maar in het geval dat het wel nodig was kon het niet kwaad haar te leren kennen. Het verbaasde me dat ze met mijn voorstel instemde. Weer iets wat haar anders maakte dan alle anderen waar ik mee had gesproken. Ze had wel een aantal voorwaarden, ik mocht geen persoonlijke vragen stellen en ik mocht niet liegen, want dat zou ze te weten komen. Naar hoe ze daarachter zou komen was ik wel erg benieuwd. Met liegen had ik immers wel enige ervaring. De basisdingen wist ze natuurlijk al over mij doordat ze mijn dossier had gelezen, maar over andere dingen kon ik best wel liegen tegen haar. Niet dat dat mijn intentie was, ik was namelijk geen leugenaar wanneer ik gewoon met mensen sprak. Wel kon ik de waarheid gedeeltelijk verzwijgen, want sommige dingen ging iemand gewoonweg niks aan. ‘Alright, no lies and no personal questions,’ zei ik met een knikje. Dat laatste was nog wel een dingetje, maar hoe langer dit spel doorging, hoe makkelijker het voor haar zou worden om vragen te beantwoorden die ze in eerste instantie niet had willen beantwoorden. Het was best een beetje dom van haar dat ze ermee had ingestemd, dat ze mij mijn zin al gaf met iets na slechts een dag. Echter was ik het wel gewend dat dingen gingen zoals ik wilde, dus zo vreemd was het ook weer niet. Ik had er in elk geval zin in. 'Ladies first.' And let the games begin.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Wat een arrogantie. Hij dacht dat hij alles zelf kon regelen, maar als je eenmaal in de gevangenis zat en een reputatie zoals de zijne had kwam je echt niet zomaar vrij. Dan kon je ook helemaal niet alles zelf regelen. Mijn hulp zou hij nog wel een keer nodig hebben, maar ik besloot om hem nog maar in die waan te laten. Hij zou het vanzelf wel een keer door hebben. Vandaar dat ik er ook niet meer op reageerde. Ik wilde namelijk niet tegen hem in gaan.
Hij dacht waarschijnlijk ook dat ik nu met hem mee zou spelen, maar dat was niet de bedoeling. Ik gaf alleen antwoord als ik dacht dat hij dat mocht weten, maar voor de rest gaf ik geen antwoord. Hij zou er dus alsnog helemaal niets aan hebben, maar hij mocht best denken dat hij mij nu al had. Misschien was het ook wel goed als hij zoiets dacht. Dan werkte hij wellicht wat meer mee omdat hij dacht dat ik dan met hem meewerkte. In feite deed ik dat ook wel, maar dan een heel klein beetje. Uiteindelijk zou ik er zelf dus ook wel wat aan hebben en hijzelf natuurlijk ook. Hoe meer ik over hem te weten kwam, hoe sneller hij weer buiten stond. Ik nam nog een slokje van mijn beker water die daarna ook op was, dus zette ik hem ook weer op de tafel neer. 'I can go first? Good. I was planning on going first anyway.' Als hij dacht dat hij meteen iets mocht vragen had hij het ook gewoon mis. Als we dit gingen doen dan zouden we dat ook volledig doen zoals ik dat wilde. Dat betekende gewoon dat hij er echt helemaal niets aan had. Ik wist natuurlijk niet wat voor vragen hij zou stellen, maar iets als mijn favoriete vakantiebestemming mocht hij best weten. Dat boeide me helemaal niets. Maar iets als de naam van mijn moeder ging hem niets aan.
'What do you do to have this many people do things for you in here?' Ik had niets gezegd over persoonlijke vragen over hem. Die mocht ik gewoon vragen. Daarom was ik ook hier. Het zou raar zijn als ik hem zou vragen naar zijn favoriete vakantiebestemming. Ik wilde gewoon meer dingen over hem hier binnen weten en over hem na de gevangenis. Dat was het enige waar ik geïnteresseerd in was. De rest boeide me allemaal niet zoveel. Bovendien wist ik gewoon dat er mensen hier in de gevangenis dingen voor hem deden, dus als hij dat meteen ging ontkennen was het meteen klaar en zou ik ook geen antwoord op hem geven. Dan zou ik gewoon doordrammen met mijn vraag en kon hij helemaal niets meer vragen. Dan gingen we het echt naar mijn spelregels spelen.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Zelfs op wat ik had gezegd over dat zij eerst iets mocht vragen kon ze niet normaal reageren, ze moest er weer per se bij zeggen dat ze sowieso wel als eerst iets zou vragen. Juist doordat ze het erbij zei twijfelde ik eraan of ze wel echt zo was als ze probeerde over te komen. Ze probeerde of te laten zien dat zij degene was die hier de macht had, óf ze probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat ze veel beter dan ik was. Ik gokte dat het het eerste was, dat ze graag wilde dat ik geloofde dat zij veel macht over mij had in. Misschien dat ze zichzelf er zo door kon overtuigen, maar mij deed het niks. De dag dat iemand anders volledige macht over mij zou hebben was nog nooit gebeurd en dat zou ik ook nooit laten gebeuren. Toch bleven het allemaal aannames, misschien dat ze namelijk helemaal niet zo, maar het kwam wel zo over op mij. Haar vraag verbaasde me eigenlijk niet, al moest ik toegeven dat het wel een goede vraag was. Ontkennen dat mensen dingen voor mij deden kon ik ook niet, want iedereen die een beetje verstand had zag dat gebeuren. ‘In return for doing things for me I offer them protection. I make sure no one in here hurts them as long as they do things for me.’ Natuurlijk waren er nog wel meer redenen zoals dat ik een aantal jongens die ik goed kon gebruiken voorzag van de middelen van hun verslaving, maar als ik dat vertelde kwam ik in de problemen. Ik liet mezelf toe wat dieper in de bank te zakken met mijn armen achter mijn hoofd en sloot mijn ogen even. Heel even maar, tot ik besefte dat het mijn beurt was om een vraag te stellen. ‘What’s so interesting about prisoners that made you want to work in here? You could have chosen to work somewhere else, so what made you choose for a prison to be your workplace? Daar was ik oprecht geïtresseerd in. Ze had eerder al gezegd dat ze deze plek niet depressief vond, maar het kon toch ook niet leuk zijn om hier elke dag heen te moeten? Ik wist natuurlijk niet hoe lang en of ze ook pauzes had waarbij ze naar buiten mocht, maar verder zat ze ook maar binnen in een kamer waarvan de ramen extra beveiligd waren door tralies buiten het gebouw. Nee, ik begreep niet dat deze plek leuk zou kunnen zijn.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Zijn antwoord was een beetje dubbel. Ik geloofde hem wel, maar het was niet het volledige antwoord. Hij gaf me een antwoord wat maar voor tien procent de waarheid was. Ik kon me niet voorstellen dat het alleen om die reden was. Bovendien moest er een reden zijn waarom hij dan degene kon zijn die hen bescherming kon geven. Dan had hij de macht hier binnen, maar waarom had hij die? Wat kon hij wat anderen niet konden? Daar was ik met name nieuwsgierig naar en ik zou gewoon blijven doorvragen tot ik mijn antwoord had. Desnoods zag ik hem iedere dag en zou ik blijven doordrammen om antwoord te geven. Ik wist namelijk wel dat ik niet veel uit hem zou krijgen vandaag. Daarvoor kende hij me nog niet goed genoeg. 'Do things for you? What do you mean? What kind of things?' Ik kon het zelf al een beetje invullen, maar dat was niet eerlijk. Dat had namelijk heel erg met vooroordelen te maken en mij was juist geleerd om die hierbinnen niet te hebben en om niet vooraf al dingen te verzinnen. Ik wist natuurlijk wat er in zijn dossier stond en dat zorgde ervoor dat mijn vooroordelen waarschijnlijk wel juist zouden zijn, maar toch moest ik het gewoon vragen.
Zijn vraag verbaasde me een beetje, maar ook weer helemaal niet. Hij had dit eigenlijk al eerder aan me gevraagd, maar toen had ik hem niet een echt antwoord gegeven. Dat ging ik nu ook niet doen. Of nou ja, hij mocht bepaalde dingen wel weten, maar niet in details. Het verwarde me overigens wel dat hij dit wilde weten. Wat boeide hem dat nou? Wat boeide überhaupt mijn leven hem? 'You're not gonna like the answer I'm gonna give you,' grinnikte ik. Waarschijnlijk vond hij dat een te therapeutisch antwoord. 'But I feel like everyone deserves a second chance so that's why. And I kind of like a challenge.' Ik vond oprecht dat iedereen hier binnen een tweede kans verdiende. Een tweede kans op een normaal en gelukkig leven, zonder al die strafbare feiten. Gewoon een degelijk leventje eigenlijk. En ik vond het ook een interessante doelgroep. Bijna niemand werkte maar gewoon mee, maar dat maakte juist ook dat iedere dag weer anders was en dat hield je scherp. Ik kon het mezelf ook makkelijker maken en ergens werken waarbij iedereen braaf naar me wilde luisteren, maar dat zag ik gewoon niet zitten. Dat had ik tijdens mijn studie uitgeprobeerd en het was niet mijn ding. Ik wist al jarenlang dat ik dit wilde doen, dus had ik het ook gedaan. Een échte reden ervoor had ik er niet eens. Ik vond het gewoon veel te interessant! En ik vond het niet erg om dan hier binnen te zitten. Als je bij een psychologenpraktijk werkte zat je ook de hele dag binnen, dus wat dat betreft was er vrij weinig verschil. Aan het einde van de dag mocht ik nog steeds gewoon naar huis en het waren ook altijd normale tijden dat ik hier was, dus wat dat betreft was het niet anders.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ik was er zeker van dat ze zelf al wel ideeën had over wat voor dingen er voor mij werden gedaan. Het verbaasde me eigenlijk dat ze het nog vroeg. Toch moest ik haar wel een soort antwoord geven omdat ik wist dat het spelletje anders al snel over was, dan zou zij ook geen antwoorden meer geven. ‘Things like backing me up when a fight breaks out. You can ask them about it when you talk to them during one of your sessions, I’m sure the guards can name lots
of them if you’re interested or maybe you’ve already talked to a few. I’m sure it’s on their record if they were seen a lot with me,’ Antwoordde ik. Niet dat ook maar een van de jongens die onder mij stond ook maar iets zou vertellen over wat voor dingen ze deden voor mij. Eigenlijk was het zo moeilijk nog niet in de gevangenis, zolang je je maar aan de regels hield of wanneer je zoals ik mensen had die dingen voor je deden waardoor niemand het merkte als je je niet aan de regels hield. Nou ja, ik had ook vaak genoeg in het openbaar gevochten, maar dat zorgde er wel voor dat ik weer meer mannen aan mijn kant kreeg. Vechten deed ik vaak, maar er werd niet vaak voor gestraft als je het slim aanpakte en je tegenstander er voor op liet draaien. Voordat ze antwoord gaf op mijn vraag vertelde ze dat ik het antwoord toch niet leuk ging vinden. Zoals ik eigenlijk had kunnen verwachten vertelde ze mij het antwoord wat ik voor een gedeelte al meerde malen had gehoord. Iedereen verdiende volgens haar een tweede kans, dat was iets wat ik al erg veel therapeuten had horen zeggen, alsof ze tijdens hun studie allemaal massaal werden gehersenspoeld om op die manier te denken. Het was namelijk bullshit, echt niet iedereen verdiende een tweede kans en de meeste mannen die hier zaten zouden ook nooit een tweede kans willen. Ja, een tweede kans om weer door te gaan met hun oude leven en het deze keer anders aan te pakken zodat ze niet werden opgepakt. Het tweede gedeelte van haar antwoord was iets wat ze zelf vond, dus een oprecht antwoord. Ze hield van uitdagingen. ‘Do you think that everyone deserves a second chance, even when someone has raped and tortured their victims multiple times, or has killed more than one person?’ Kijk, dat was iets waar ik therapeuten nooit over hoorde. Ze schreeuwden wel altijd dat iedereen een tweede kans verdiende, maar dat kon toch maar tot een bepaald punt gaan. Mij interesseerde het ontzettend wat dat punt nou precies was, want je kon niet iedereen een tweede kans gunnen. Als iemand je eigen familie iets had aangedaan dan gunde je die persoon ook geen tweede kans. Het zou gestoord zijn als je iemand dan wel een tweede kans gaf.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Dat was absoluut niet het antwoord dat ik wilde horen, maar voor nu moest ik er vrede mee hebben. Ik wist honderd procent zeker dat die jongens veel meer voor hem deden dan alleen dat. Misschien viel dat er ook wel onder, maar dat was zoiets onschuldigs dat ik het nauwelijks wilde geloven. Ik wilde een echt antwoord. Ik wilde antwoord over hoe zij dingen voor hem naar binnen smokkelden of dat ze mensen voor hem manipuleerden. Echter wist ik ook dat ik dat antwoord nooit van hem zou krijgen, want ik zou dat moeten opschrijven. Ik mocht het niet voor mezelf houden en dat het ons geheimpje zou blijven. Dat wist hij ook. Ik had namelijk al meteen door dat dit geen dom persoon was. En dat terwijl hij toch echt hier binnen zat en dus domme keuzes had gemaakt, maar hij had echt wel een goed stel hersenen. Het was jammer dat hij er niet veel mee kon doen. Maar dat kon wellicht als hij weer buiten stond en zijn eigen leventje weer kon leiden. 'What else?' Hij zei dat ik het ook aan hen mocht vragen, maar dat boeide me niet en dat ging ik ook niet doen. Ik ging geen namen noemen bij gesprekken met anderen. Dat soort dingen gingen hen helemaal niets aan. Bovendien mocht dat niet. Ik mocht niet iets aan andere gevangenen zeggen wat ik hier met hem besprak, dus ook niet de onderwerpen en ook niet als hun naam was gevallen. Dat was gewoon het beroepsgeheim en daar hield ik me graag aan. En ik wist ook wel dat ik ook van hun een bullshit antwoord kon verwachten. Zo slim waren ze hierbinnen wel geworden.
'I mean, yes? Otherwise I wouldn't be sitting here. It's not like they killed my mom or something. I can't really judge anyone here because that's not my job and if I did that it wouldn't be fair. I mean.. you would want a second chance, right?' Waarschijnlijk niet, want hij ging vast zijn leven niet beteren. Niet hoe hij zich nu gedroeg in ieder geval. Wat dat betreft zag ik het niet zo rooskleurig voor me. Echter wilde hij wel vrij komen en dat betekende ook dat hij een soort tweede kans wilde, maar dan van justitie. Dat hij die dan niet zou waar maken, dat was een ander verhaal. Als hij ervoor zorgde dat niemand hem pakte zoals hij hiervoor deed dan kon hij ook gewoon doorgaan. Echter was dat mijn doel niet en dat mocht mijn doel ook niet worden. Als ik vond dat hij niet klaar was om vrijgelaten te worden zou ik er ook echt een stokje voor steken als dat ging gebeuren. Dan zou ik mijn uiterste best doen om hem nog langer hier binnen te houden. Desnoods zou ik dan overuren maken. Ik wist namelijk gewoon zeker dat die jongen op dit moment nog illegale dingen zou gaan doen waar ik absoluut niet achter stond. 'It doesn't mean that I like everyone I'm talking to though because ninety percent of everyone here is an absolute asshole. But it's a good thing I can be an asshole as well so I honestly don't care.' Wat dat betreft hadden ze dan een goede aan me. Buiten zou ook niet iedereen poeslief tegen ze zijn, dus dan was ik dat zeker niet. Dan konden ze er nog iets van leren.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
What else, was de enige reactie die ze gaf op het antwoord dat ik haar had gegeven. Natuurlijk had ze niks aan mijn antwoord, ik wist namelijk ook wel dat het antwoord dat ik gaf niet was wat ze wilde horen. Zij had namelijk zeker wel ideeën over wat er voor mij werd gedaan en wat ik voor hen deed, dat kon ik zo aan haar zien. ‘They might do a few other things, but I think you’re smart enough to know why I won’t tell you more about it.’ Gaf dat antwoord aan dat ze dingen deden voor me die hierbinnen niet mochten? Ja. Alleen wist ze dat allang, anders had ze niet doorgevraagd. Zolang ik haar er verder niks over vertelde kon ze me ook niks maken. Zelfs als ik me ooit versprak, wat nooit zou gebeuren, zou er toch eerst bewijs moeten worden gevonden als ze het aan haar meerdere doorvertelde. Verbazingwekkend genoeg vond ze wel dat iedereen een tweede kans verdiende. Dat was iets wat ik moeilijk vond om te begrijpen. Niemand had bijvoorbeeld haar moeder vermoord, maar als dat wel zo was dan zou ze diegene toch geen tweede kans willen geven? ‘You’re lying to yourself, cause if someone did kill your mom or raped your sister or something you wouldn’t think that way, would you? People who hurt your family don’t deserve a second chance,’ Wat mij betrof in elk geval niet. Hoe kon je iemand die jouw familie iets aandeed nou ooit een tweede kans gunnen? Als zij zo dacht had ze misschien zelf wel iemand nodig om mee te praten, want als je zo kon denken was er wel iets heel erg mis met je. ‘I want a second chance to not be as stupid as I was before I got in here, yeah. But I’m not in here for killing or raping someone anyway, so I deserve to enjoy the rest of my life in freedom,’ Verkrachting was wat mij betreft het allerlaagste wat je kon doen, met zulk soort gevangenen liep het ook vaak niet goed af als ze niet vanaf het begin af aan beschermd werden. Die mensen verdienden alles wat ze werd aangedaan in de gevangenis, daar wilde ik ook graag een handje bij helpen. ‘You’re right but in this place it’s hard not to act like an asshole all the time. And good for you, you should definitely act like an asshole as well. People will respect you way more if you don’t just sit back and let them treat you like you’re shit,’ Ik verbaasde mezelf over wat ik tegen haar zei, het klonk namelijk bijna aardig. Daarom besloot ik snel verder te praten. ‘So, do I belong to the ninety precent in here?’

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Opnieuw had ik niet heel veel aan zijn antwoord. Dit was namelijk gewoon vaag. Dat ik slim genoeg was om te weten dat hij me dat soort dingen niet zou vertellen was ik al lang achter gekomen. Ik wist ook wel dat hij echt niet zomaar zoiets zou vertellen, maar ik kon het altijd proberen. Bovendien mocht hij ook wel weten dat ik dat soort dingen dacht, want dat was geen geheim. Volgens mij wist iedereen hier binnen wel dat er dat soort dingen gebeurden. Het feit dat er dan nog zo geheimzinnig over gedaan moest worden irriteerde me dan, want ik had het gevoel dat letterlijk iedereen eraan mee deed. En toch was het lastig om dingen te vinden. Niet dat dat mijn taak was, want daar hield ik me ook helemaal niet mee bezig, maar ik wilde het dan toch graag weten. Dat zou nu alleen nog niet gaan lukken. Desondanks besloot ik om me dom voor te doen, al wist ik niet helemaal of dat dan ging lukken. 'Hmm, no, I don't. So, what kind of other things? And why won't you tell me more about it?'
Hij had blijkbaar niet geluisterd naar wat ik zonet zei. Ik zei net dat niemand ooit mijn familie iets had aangedaan en dat als dat wel zo was, dat ik dan niet met die mensen om kon gaan. Het was voor mij gewoon niet persoonlijk genoeg. Natuurlijk waren er hier mensen die dingen hadden gedaan waar ik nooit achter kon staan en waarvan ik altijd wel een beetje de kriebels van zou krijgen, maar dat mocht eigenlijk niet. Ik was er niet om ze te veroordelen en ik stond ook helemaal niet achter het systeem hoe er soms met die mensen werd omgegaan. Op die manier leerde je niet van je fouten en dat was wat mij betreft toch wel de beste manier om je uiteindelijk weer beter te gedragen. Echter, als iemand zoiets bij familie of iemand die dichtbij stond zou doen zou ik er natuurlijk meteen klaar mee zijn. Dan zou ik daar totaal geen respect voor hebben, maar zo was het hier niet. Ik moest het daar los van zien. Anders mocht je dit werk gewoon niet doen. 'I just said that no one in here did anything to someone I care about. If that was the case I wouldn't be sitting here.' Dan kon ik echt niet normaal doen en dan was ik ook echt niet de aardigste meer.
Hij gaf aan dat hij voor iets heel anders vast zat, maar ik betwijfelde of hij ooit die andere dingen had gedaan. Dat wist ik echter niet, dus besloot ik om daar niet over door te vragen. Dan was ik bezig met oordelen terwijl ik eigenlijk van niets wist. 'You committed a crime as well so I don't really see any difference,' zei ik schouderophalend. Natuurlijk vond ik het ene strafbare feit veel erger dan het andere, maar hij was zeker geen lieverdje. Hij was misschien hier binnen nog wel erger dan mannen die mensen hadden vermoord, want hij leek hier een beetje de baas uit te hangen.
Een beetje verward luisterde ik naar zijn laatste opmerking. Ik zou meer gerespecteerd worden als ik gewoon tegen ze in zou gaan? Waarom zei hij dat tegen me? Normaal gesproken vonden gevangenen het juist leuk als ze personeel een beetje belachelijk konden maken en nu leek het alsof hij niet wilde dat zoiets met mij gebeurde. Dat kon ik me alleen niet voorstellen, want zo aardig was hij nou ook weer niet tegen me. 'Right..' was daarom het enige wat ik zei. Ik had geen idee wat ik daarop moest antwoorden, want ik wist niet wat hij ermee bedoelde.
'I mean, you're the worst out of all of them.' Dit kon hij of als een grapje opvatten of juist serieus en het was aan hem hoe hij het wilde opvatten. Ik vond hem niet de allerergste persoon met wie ik had gepraat. Hij zei in ieder geval nog iets. Daar had ik nog wat aan. Het was daarom ook niet helemaal serieus geweest.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ze loog tegen me. Ze wist echt wel waar ik me mee bezig hield en waarom ik dat niet kon vertellen. Ik vond het vervelend dat zich dom hield, dat ze blijkbaar dacht dat ik daar wel in ging trappen. Als ze echt dacht dat ik hierdoor wel iets zou loslaten en haar per ongeluk vertelde waar ik me mee bezig hield was ze toch dommer dan ik had gedacht. Er waren al genoeg mensen die wilde weten waar ik me mee bezig hield, ik had er geen zin in dat ook zij nog ging zeuren om wat ik deed, ook al was dat natuurlijk haar werk. Als ze iets eerder de keuken in was gekomen om mij op te halen had ze misschien wel gezien waar ik me mee bezig hield. Na vandaag kreeg ze die kans nooit meer, want ik zou er beter op letten dat zij niet zomaar binnen kon komen zonder dat ik het wist. ‘I’m not going to tell you sweetheart so there’s no need to pretend like you're stupid to get an answer out of me,’ Het enige wat dat uitlokte was dat ik me irriteerde en dat was vast niet wat ze wilde. Ze had er vast niet zoveel zin in om wat er gisteren op de hal gebeurd was nog een keertje over te doen. Ikzelf trouwens ook niet. Ik wist nog steeds niet waarom ik zo had gereageerd, waarom ik zo snel boos was geworden. Dat het kwam door haar wist ik wel zeker, maar gelukkig wist ik nu hoe ze tegen me sprak en hoefde ik me daar niet meer aan te irriteren. In elk geval niet zoals gisteren. Naar haar eerdere antwoord had ik blijkbaar niet goed geluisterd, ze herhaalde het namelijk nog eens. Als reactie knikte ik, om aan te geven dat ik het had gehoord. Verder hoefde ik er namelijk niet meer op in te gaan, ik had mijn antwoord namelijk gekregen. Ze vond het dus toch niet meer oké wanneer iemand haar familie iets aan had gedaan. Wat ze vervolgens zei zat me wel erg dwars. ‘You don’t see a difference between a rapist and I?’ Wat bedoelde ze daar nou weer mee? Dat ik een strafbaar feit had gepleegd was nou eenmaal zo, maar dat betekende nog niet dat het misdrijf waar ik voor vast zat in dezelfde categorie als moord en verkrachting zaten, of dat ze dat met elkaar kon vergelijken. Ik had wel genoeg andere dingen gedaan maar dat wist zij niet, maar ik weigerde te accepteren dat ze geen verschil zat tussen mijn misfrijd en verkrachting. Dat kon ze gewoon niet maken. . Ik keek naar mijn handen die tot vuisten gebald op mijn benen rustten en telde tot tien. Ja, ik telde tot tien wanneer ik mezelf nog onder controle had voor ik boos werd, hoe kinderachtig ik dat soms ook vond. Ik wilde namelijk niet boos worden, want er was eigenlijk niks gebeurd en ik moest nog afwachten op Allison haar antwoord. Ik keek op naar haar en knikte. ‘I am,’ Volgens mij bedoelde ze het niet eens zo serieus, maar dat zou wel veranderen als ze meer over mij wist. Niet dat dat ooit ging gebeuren. Niemand zou ooit veel te weten komen over mij.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
Het zou heel raar zijn als ik geen idee had gehad over de dingen die hij deed of de dingen die in gevangenissen gebeurden. Het leek alsof dat tegenwoordig door heel het land wel bekend was, dus als medewerker hier hoorde je dat soort dingen al helemaal te weten. Van alles werd naar binnen gesmokkeld. Telefoontjes, drugs en wapens. Alles wat ook maar een beetje wat waard was werd naar binnen gesmokkeld. En ook bijna iedere keer dat mensen bezoek mochten ontvangen werd er wel wat gevonden, maar toch leek het nog aardig simpel om iets de gevangenis in te krijgen. Het zou me niet eens verbazen als wat medewerkers hier daar ook aan mee hielpen. Die zouden daar vast wat voor terug krijgen. Ikzelf zou dat niet eens durven en dus ook niet willen. Ik zou daar dus nooit aan mee werken. Het maakte me niet uit wie het vroeg of wat ik ervoor terug kreeg. Dat ging me gewoon veel te ver.
Hii noemde me opnieuw sweetheart, maar ik besloot het te laten gaan. Ik zou nog wel iets vervelenders voor hem verzinnen. Wat precies wist ik nog niet, maar dat kwam nog wel. Al irriteerde het me nog steeds mateloos. ‘Me acting stupid? I would never.’ Wel dus. Ik deed me heel vaak dommer voor dan dat ik was, want soms kreeg je dan wel een reactie. Dat was dan met name van de mensen die non-stop hun mond voorbij praatten en hij was helaas niet zo’n type. Als hij dat was stond hij waarschijnlijk al lang weer buiten. Dan was je veel te braaf en te goedgelovig.
‘That’s not what I said,’ zei ik enkel, want ik zag aan hem dat hij boos begon te worden. Ik vond het ene misdrijf ook veel erger dan de andere, maar hier binnen wilde ik niet echt kijken naar het misdrijf dat iemand had gepleegd. Ik wilde kijken hoe de kans op recidive zo klein mogelijk gemaakt kon worden en eigenlijk was ik alleen daarin geïnteresseerd. Ik had overigens weinig zin om echt tegen hem in te gaan. Ik merkte al dat hij soms meer zei als hij boos was dan wanneer hij dat niet was. Misschien had ik hem dus ook wel liever boos dan niet. Al zag ik wel verschil, maar ik wist niet wat voor dingen hij allemaal had gedaan. En dat ging me ook niet heel veel aan. Dat was hiervoor en dat was voor mij gewoon minder interessant. Ik wilde het wel weten, maar ik kon er niet veel mee.
‘That sounds as if you’re actually proud of it,’ constateerde ik. Als iemand zoiets over mij zei had ik een sarcastische opmerking gemaakt of er fel tegen in gegaan. Dat deed hij niet.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:

Joshua.
‘Of course you wouldn’t,’ mompelde ik, waarna ik het niet kon laten nog een reactie te maken over dat ze dan dus blijkbaar toch wel dom was. ‘I guess you’re just stupid if you don’t know why I’m not telling you more about it.’ Al wist ik natuurlijk wel dat ze het niet meende. Waarom ze zich dommer voordeed snapte ik dus ook niet. Misschien dat dat bij sommige mannen hierbinnen werkte, maar volgens mij was ze slim genoeg om te merken dat zoiets niet bij mij werkte. Ik hield er niet van wanneer mensen deden alsof ze iets anders dachten dan wat ze daadwerkelijk deden. ‘No don’t act like that, you just said you didn’t see any differences so what's that supposed to mean?’ Ze ging me maar mooi een antwoord geven, ik vond dat ze mij dat wel verschuldigd was na zo een opmerking. Dat ze het niet letterlijk had gezegd was waar, maar ze had er wel naar gehint. Die opmerking was voor mij namelijk genoeg om te weten hoe ze erover dacht. Of dat echt was hoe ze erover dacht of dat ze gewoon een opmerking wilde uitlokken wist ik niet en dat vond ik vervelend. Hoe kon ze van mij verwachten dat ik normaal op haar reageerde als zij dat niet eens op mij kon doen, wanneer ze mij ook geen respect toonde. Dat ze anders dacht over dingen dan dat ik deed was logisch, maar ik wilde wel dat ze eerlijk tegen me was over wat ze dacht over bepaalde dingen. Ik probeerde zoveel mogelijk ook eerlijk te zijn tegen haar, dan verwachte ik dat ook terug te krijgen. Oké, echt eerlijk was ik ook weer niet want ik verzweeg wel dingen in mijn antwoorden, maar daar kwam ze toch niet achter. En het was ook logisch dat ik niet uitgebreid antwoord gaf, ik was namelijk geen snitch. Niet over anderen en natuurlijk al helemaal niet over dingen die ik zelf had gedaan. ‘Why wouldn’t I? Being the worst in here makes people fear you or look up to you. It makes you powerful, so yeah I’m proud of it.’ Het zou een belediging zijn geweest als ze mij wel aardig had genoemd. Met aardig zijn bereikte je niks hierbinnen. Dan werd je alleen maar rond gecommandeerd door de gevangenen die wel wat ze zeggen hadden en dus niet zo aardig waren. Zo wilde ik nooit worden. Ik hoefde niet aardig gevonden te worden door anderen om blij te zijn met mijn leven.

Traveller
Wereldberoemd

Traveller schreef:
Allison.
'Maybe I am,' zei ik schouderophalend. Als hij me nu dom noemde en dacht dat ik dat was deed dat me eigenlijk niets. Wat dat betreft had ik absoluut niet het gevoel alsof ik mezelf moest verdedigen. Hij mocht me ook voor allerlei dingen uitschelden en het boeide me niet. Niet dat ik daar niets van zou zeggen, want zo mocht je gewoon niet met mensen in het algemeen om gaan, maar hij zou me er niet mee raken. Dan moest hij wel met wat beters komen en tot nu toe zou hem dat niet lukken. Hij kende mij immers niet. En ik hem niet, al deden mijn opmerkingen hem veel meer dan dat zijn opmerkingen mij deden. Hij was al een paar keer boos op me geworden en dat liet dus heel goed zien dat ik een reactie kon uitlokken. Iets waar ik vaker gebruik van moest gaan maken.
'My opinion on this doesn't really matter to you so I don't feel like explaining myself.' Ik wilde nu ook gewoon niet uitleggen wat ik bedoelde, want hij zou het toch niet snappen. Ik keek helemaal niet naar deze mensen alsof ze alleen maar crimineel waren en dat leek hij wel te doen met mensen die zedenmisdrijven hadden begaan. Natuurlijk vond ik dat ook walgelijk en als ik wist dat iemand dat had gedaan zou ik daar nooit vrijwillig mee om gaan, maar ik hoefde hier binnen met niemand om te gaan. Ik hoefde ook niemand aardig te vinden en zij mij ook niet. Dat was misschien dan ook wel het verschil en dat zou hij niet snel snappen, omdat hij in een heel andere positie zat. Overigens vertikte ik het ook om het uit te leggen omdat hij dan waarschijnlijk geïrriteerder bleef en zo wilde ik hem nu eigenlijk ook hebben. Dan zei hij in ieder geval dingen en dan hoopte ik dat er een keer uit irritatie wat uit kwam wat hij eigenlijk niet wilde zeggen. Dan was hij tenminste eerlijk.
'You want people to look up to you?' grinnikte ik, al was dat niet helemaal mijn bedoeling. Ik vond het alleen wel grappig dat hij daar zo over dacht. Op die manier keken mensen niet eens echt naar hem op leek me. Dat deed je alleen als iemand echt goede dingen had bereikt en voor zover ik wist waren mensen alleen bang voor hem. Ik wist bijna zeker dat velen blij zouden zijn als hij weg zou zijn, al durfde ik dat niet zeker te zeggen. Dat wist ik ook gewoon niet zeker. 'And you think you're powerful? How so?' Daar wilde ik dan ook wel weer meer van weten, ook al vond ik het ook wel grappig. Natuurlijk waren mensen bang voor hem, maar ik zou hem niet zo omschrijven. Voor zover ik wist moest hij nog steeds naar de medewerkers hier binnen luisteren en had hij dus vaak niets te zeggen.

Anoniem
Landelijke ster

allyzha schreef:
Joshua.
Ze ging er in mee dat ik haar dom noemde, wat me irriteerde waardoor ik er niet meer op reageerde. Ik begreep niet wat haar probleem was. Bij bijna alles wat ik zei deed zij het tegenovergestelde van hoe ik verwachtte dat ze ging reageren. Aan de ene kant vond ik dat juist wel leuk, het was namelijk een uitdaging om uit te vinden hoe ze dacht en reageerde, alsof ze een puzzel was die ik kon oplossen waardoor het ook iets minder erg was dat ik mijn tijd verdeed door met haar te praten. Tegelijkertijd vond ik het ook wel frustrerend, want het wisselde gewoon erg hoe ze reageerde. De ene keer ging ze wel tegen iets in en nu deed ze dat dus weer niet. Daardoor kreeg ik het gevoel alsof ze een spelletje met me aan het spelen was, dat ze zo reageerde om een reactie uit te lokken omdat ze waarschijnlijk had gelezen dat ik snel geïrriteerd raakte wanneer mij iets niet aanstond. Er waren veel dingen waar ik geïrriteerd door raakte, maar dat had voornamelijk te maken met deze plek. Er was weinig waar ik mijn frustratie in kwijt kon hierbinnen dus bleef ik dat telkens bij me dragen waardoor ik me nou eenmaal sneller ergerde aan mensen. Tegen mijn medegevangenen kon ik dan losgaan, maar tegen het personeel niet. Tenminste niet zoals ik zou willen want anders was de kans erg groot dat ik nog langer moest zitten. Alleen maakte he t gedrag van de jonge vrouw tegenover mij het gek genoeg wel erg moeilijk om me in te houden. ‘Fine, don’t explain yourself. Just don’t expect me to answer all of your stupid questions truthfully if you refuse to answer mine.’ Het was niet de bedoeling dat ze het spel dat ik probeerde te spelen ging ruïneren. Ik was niet van plan haar die macht te geven. Als zij niet vertelde wat ik wilde weten dan deed ik dat ook niet bij alle vragen die zij stelde. Alsof mijn antwoord een grote grap was vroeg ze of ik wilde dat mensen tegen mij op keken. Ze lachte me gewoon uit en dat was iets wat mij eigenlijk nog nooit overkomen was. Nooit recht in mijn gezicht in ieder geval. ‘Don’t you fucking dare laugh at me again you little bitch cause I swear to God I will make sure you won’t ever smile again,’ snauwde ik haar toe waarna ik opstond en naar het raam liep waar ik met mijn rug naar haar toegekeerd bleef staan. Ik wist dat ik door die opmerking in de problemen kon komen maar dat interesseerde me op het moment niet, ze had de opmerking verdiend. ‘If I wasn’t powerful I wouldn’t have all these men in here doing shit for me, would I? Power is control. I have enough power to control a lot of people in here.’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld