Elysium schreef:
Naylene.
Die drie woorden waren wel echt heel erg fijn om te horen. Ashton had mij ook gemist. Wat betekende dat dit gesprek misschien toch een goede kant op ging. Ergens had ik verwacht dat er weer geschreeuw zou komen, ondanks dat Ashton vast genoeg tijd had af te koelen. Zoiets kon woede wel weer op doen laaien. Ik merkte echter ook wel dat hij nu behoorlijk rustig was en ik dus echt een kans zou krijgen om te kunnen vertellen wat er was gebeurd. Iets wat ik aan de ene kant niet eens wilde! Ik had mijn verhaal al zo vaak moeten doen en niemand had het voor de volledige honderd procent begrepen. Michael en Linn in ieder geval niet. Dan zou Ashton het al helemaal niet begrijpen. Het ging om zijn geld! Ik had iets achter zijn rug om gegaan, wat gewoon niet had moeten gebeuren. Ik voelde me nu al gemakkelijk, ik wist niet eens hoe ik naar Ashton moest kijken. Iets waar hij duidelijk ook last van had. Hij keek namelijk niet naar de laptop, maar iets anders in de ruimte. Wat alles nog wat extra ongemakkelijker maakte. Ik wist zelf ook niet meer waar ik naar moest kijken. Ik richtte me daarom ook op mijn schoolboeken die ik mijn kast had gezet. Iets wat als iets zwaars voelde om naar te kijken. Ik werd in de ochtend echt niet meer zo graag wakker als ik wist dat ik naar school moest. Dit was nog maar de tweede week, maar het voelde nu al alsof ik er weer vijf maanden op had zitten. Ik probeerde er echt wel iets leuks in te zien, maar dat ging moeilijk als er niets was wat me interesseerde. Het boeide me geen flikker hoe iemand zijn ideeën kon beschermen in een octrooi of wat de straf was voor iemand die iets onrechtmatigs deed. Ik keek weer naar Ashton toen hij begon over Linn. Ik wist wel dat ik dit aan haar had te danken. Zij had er voor gezorgd dat Ashton met me had willen praten. Uit zichzelf was hij echt niet van gedachten gewisseld. Ik vond het lief van haar dat ze het had ze er over had gepraat. Helemaal omdat ze ergens toch nog wel een beetje pissig was geweest. Ze had Ashton nu wel zo ver gekregen om toch even met me te praten! Ik zuchtte toen het eigen meteen over alles ging. Ik wist niet wat ik anders had verwacht, maar ik dit voelde echt heel erg ongemakkelijk. Ik keek naar een scherm, waar ik Ashton wel zag, maar hij was hier niet echt. Hier kon hij niet zomaar weglopen, maar als hij wilde kon hij gewoon zijn laptop dicht doen en dan hoefde hij me niet meer te zien? Grote kans dat het ging gebeuren. Het aan Ashton uitleggen was zoveel lastiger dan al die mensen aan wie ik het al had verteld. "Ik heb met je geprobeerd te praten." Zei ik zachtjes. Ik wilde niets in zijn schoenen schuiven, maar hij moest toch ook nog wel weten dat we daar ergens boven op de berg hadden gezeten en dat ik was begonnen over geld! "Toen je het zo snel afwimpelde wist ik gewoon dat het niet echt iets was waar je over wilde praten en dat vond ik moeilijk want ik had het wel heel erg nodig?" Dat maakte niet heel erg veel goed. "Wat misschien stom klinkt. Maar ik was niets van plan toen je weg ging met de rest." Iets wat hij wel had geroepen en misschien nog wel dacht! Ik had het niet vooraf gepland! Het was een impuls geweest. Een hele slechte impuls. Ik keek naar het toetsenbord, omdat het zoveel makkelijker was om Ashton niet aan te kijken en er over te praten. "Ik heb in New York een tijdje gepokerd. Met de verkeerde mensen. En de dag dat je in New York kwam, heb ik heel wat geld verloren. Waar ze tijdens de vakantie heel erg moeilijk over deden, ze wilden het eigenlijk meteen hebben?"
Naylene.
Die drie woorden waren wel echt heel erg fijn om te horen. Ashton had mij ook gemist. Wat betekende dat dit gesprek misschien toch een goede kant op ging. Ergens had ik verwacht dat er weer geschreeuw zou komen, ondanks dat Ashton vast genoeg tijd had af te koelen. Zoiets kon woede wel weer op doen laaien. Ik merkte echter ook wel dat hij nu behoorlijk rustig was en ik dus echt een kans zou krijgen om te kunnen vertellen wat er was gebeurd. Iets wat ik aan de ene kant niet eens wilde! Ik had mijn verhaal al zo vaak moeten doen en niemand had het voor de volledige honderd procent begrepen. Michael en Linn in ieder geval niet. Dan zou Ashton het al helemaal niet begrijpen. Het ging om zijn geld! Ik had iets achter zijn rug om gegaan, wat gewoon niet had moeten gebeuren. Ik voelde me nu al gemakkelijk, ik wist niet eens hoe ik naar Ashton moest kijken. Iets waar hij duidelijk ook last van had. Hij keek namelijk niet naar de laptop, maar iets anders in de ruimte. Wat alles nog wat extra ongemakkelijker maakte. Ik wist zelf ook niet meer waar ik naar moest kijken. Ik richtte me daarom ook op mijn schoolboeken die ik mijn kast had gezet. Iets wat als iets zwaars voelde om naar te kijken. Ik werd in de ochtend echt niet meer zo graag wakker als ik wist dat ik naar school moest. Dit was nog maar de tweede week, maar het voelde nu al alsof ik er weer vijf maanden op had zitten. Ik probeerde er echt wel iets leuks in te zien, maar dat ging moeilijk als er niets was wat me interesseerde. Het boeide me geen flikker hoe iemand zijn ideeën kon beschermen in een octrooi of wat de straf was voor iemand die iets onrechtmatigs deed. Ik keek weer naar Ashton toen hij begon over Linn. Ik wist wel dat ik dit aan haar had te danken. Zij had er voor gezorgd dat Ashton met me had willen praten. Uit zichzelf was hij echt niet van gedachten gewisseld. Ik vond het lief van haar dat ze het had ze er over had gepraat. Helemaal omdat ze ergens toch nog wel een beetje pissig was geweest. Ze had Ashton nu wel zo ver gekregen om toch even met me te praten! Ik zuchtte toen het eigen meteen over alles ging. Ik wist niet wat ik anders had verwacht, maar ik dit voelde echt heel erg ongemakkelijk. Ik keek naar een scherm, waar ik Ashton wel zag, maar hij was hier niet echt. Hier kon hij niet zomaar weglopen, maar als hij wilde kon hij gewoon zijn laptop dicht doen en dan hoefde hij me niet meer te zien? Grote kans dat het ging gebeuren. Het aan Ashton uitleggen was zoveel lastiger dan al die mensen aan wie ik het al had verteld. "Ik heb met je geprobeerd te praten." Zei ik zachtjes. Ik wilde niets in zijn schoenen schuiven, maar hij moest toch ook nog wel weten dat we daar ergens boven op de berg hadden gezeten en dat ik was begonnen over geld! "Toen je het zo snel afwimpelde wist ik gewoon dat het niet echt iets was waar je over wilde praten en dat vond ik moeilijk want ik had het wel heel erg nodig?" Dat maakte niet heel erg veel goed. "Wat misschien stom klinkt. Maar ik was niets van plan toen je weg ging met de rest." Iets wat hij wel had geroepen en misschien nog wel dacht! Ik had het niet vooraf gepland! Het was een impuls geweest. Een hele slechte impuls. Ik keek naar het toetsenbord, omdat het zoveel makkelijker was om Ashton niet aan te kijken en er over te praten. "Ik heb in New York een tijdje gepokerd. Met de verkeerde mensen. En de dag dat je in New York kwam, heb ik heel wat geld verloren. Waar ze tijdens de vakantie heel erg moeilijk over deden, ze wilden het eigenlijk meteen hebben?"