Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Waar Ashton al voor chaos had gezorgd, deed Rhi er nog een flinke schep bovenop. De groep liet duidelijk weten dat er nieuwe vampiers in de stad waren. Veel doden waren er nog niet gevallen, maar dat was nog maar een kwestie van tijd. Niet te spreken over alle andere ellende die de groep achter liet.
Na de lunch met Linn had Naylene wel doorgehad dat haar vriendin zich zorgen had gemaakt over Luke. Voor haar was het ook duidelijk geweest dat Rhi haar dwang had gebruikt om de barman mee te trekken in haar spelletje. Wat betreft hun avond vast niet, Luke had immers een reputatie. Alles wat daarna was gebeurd, was echter wel een trucje met zijn hoofd geweest. Het ene moment had alles geweten, maar zodra Rhi uit zicht was geweest, was alles ineens weer weg geweest.
Van wat Naylene wist, had Cameron meteen het heft in zijn handen genomen en had de jonge heks, de barman voorzien van vervain. De roodharige ging er vanuit dat hij dit elke dag zou blijven doen, zodat Rhi in ieder geval niet meer met zijn brein kon rommelen.
Naylene vond het respectloos om op die manier met een mens om te gaan. Iedereen had het recht om een eigen stukje van zijn hoofd. Zelf had ze ook wel eens dwang gebruikt, zeker in de tijd dat ze nog van mensen had moeten drinken. Ze zou het echter nooit gebruiken om een spelletje te spelen. Iets waar zowel Rhi, als Ashton heel erg goed in waren.
Naylene kwam net terug uit de stad, waar ze de groep met heksen had bezocht. Ze had met Cameron, Rain en Desh willen bespreken of ze iets konden doen tegen Rhi haar spelletjes. Voor het moment was er besloten om nog niet op grote schaal vervain in te zetten, maar vooral Luke in de gaten te houden. Rhi was in de stad om het leven van Linn zuur te maken en dat deed ze duidelijk door de mensen in haar buurt aan te pakken. Wat betekende dat de vampiers waarschijnlijk eerder aan de beurt waren dan andere mensen.
Nu Naylene terug was in het huis, kon ze niet wachten totdat ze even tot rust kon komen. De afgelopen dagen waren innoverend geweest. Ze had de komst van Ashton nog niet eens kunnen verwerken of ze had zich al zorgen moeten maken over Luke. Nu had ze eindelijk de kans om even in haar kamer te zitten en tot rust te komen. Ze keek er naar uit om een boek te lezen of ze even in rust kon gamen.
Sinds de avond waar ze Ashton had ontmoet, had Naylene hem niet meer gezien. Ze kreeg hem echter niet zomaar meer uit haar hoofd. Iets waar hij zelf ook wel voor zorgde, door eens in de zoveel tijd een berichtje te sturen. Naylene had besloten te negeren, voor zolang ze dat kon. Er waren nu toch andere dingen die ze aan haar hoofd had.
Waar ze de aangename rust van haar kamer verlangde, kreeg ze precies het tegenovergestelde. De blondine die zich kortgeleden bij de groep had gevoegd, stond bij de schaakset die Naylene in haar kamer had staan. Tot overmaat van ramp had ze één van de stukken vast.
"Wat doe je hier?" Naylene had Edyn nooit de toestemming geven in haar kamer te komen, dus ze hoorde hier ook niet te zijn.
De woorden van Naylene liet Edyn schrikken, waardoor het schaakstuk uit haar handen viel. Naylene probeerde er nog naar toe te rennen, maar zelfs haar vampiersreflexen waren niet snel genoeg om het stuk te redden. Op het moment dat het stuk de grond raakte, brak het in stukjes.
De schaaktafel, met de stukken die er bij hoorden waren belangrijk voor Naylene. Ze had hem ooit aan Benjamin gegeven. Een man die een groot deel van het leven van zowel Naylene als Linn en Michael had gespeeld. Een mens die het hart van Linn had gewonnen op romantisch vlak. Maar ook zeker liefde van de andere twee andere vampiers. Een man die ondertussen niet mee bij hen was en daarom hield Naylene graag iets bij zich.
Woede was nog een klein woord voor hetgeen wat Naylene voelde. Op het moment ging er alles door Naylene haar lichaam heen. Edyn vertelde haar wel dingen, maar de woorden leken niet eens bij haar binnen te komen. Er waren geen andere gevoelens in haar lichaam. Pure woede. Ze mocht Edyn al niet, maar dit maakte het niet heel erg veel beter.
Iets wat ze jaren in zich hield, wat nooit naar boven kwam in het huis, kwam er nu ineens uit. Magie leek alle kanten op te gaan. Het wilde uit haar lichaam en focuste zich allemaal op Edyn. Naylene kon alleen maar denken aan Edyn in een soort van pijn die ze nu zelf voelde. Al kon ze zich niet indenken dat het enigszins in de buurt kwam met wat ze zelf voelde. De pijn van het verliezen van iemand kon grote sporen achter later, zeker als iemand zo’n groot deel was van een groep.
Edyn zakte ineen van de pijn die ze voelde. Pijn die niemand haar uit zou kunnen leggen. Niet nu ze Naylene tegenover zich had staan in ieder geval.
Het roodharige meisje wist maar al te goed dat ze moest stoppen, dat ze niet meer mocht denken aan de pijn die Edyn moest voelen, maar ze kon niet alles. Alle opgekropte gevoelens van de afgelopen tijd leken er op het meisje uit te komen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De schreeuwen van Edyn hadden door het hele huis geklonken. Michael was meteen overeind geveerd. Hij wist eigenlijk niet wat hij kon verwachten. Er was niks gevaarlijks in het huis aanwezig. Geen enkele vampier die nog nooit eerder uit was genodigd, zou naar binnen kunnen om een ander aan te vallen. Niet sinds Linn het huis op de naam van één van de heksen had laten zetten, nadat Edyn bij hen was komen wonen. Er waren geen vijanden waar ze zich binnen de veilige muren van het huis zorgen over moesten maken, maar juist dat maakte het erger. Want daardoor wist Michael niet wat hij kon verwachten als hij Edyn zou zien.
Hij had de rest geprobeerd te sussen door te zeggen dat hij wel zou kijken wat er aan de hand was. Als hij echt hulp nodig zou hebben, zou hij hen wel roepen. Zo snel mogelijk was hij in de richting van het geluid gerend. Toen dat hem bij Naylene haar kamer had gebracht, wist Michael hoe ver het was. De krachten van Naylene hadden zich een weg naar buiten gebaand en hadden zich gericht op Edyn, van wie het geschreeuw afkomstig was.
Michael duwde de deur met een harde klap open. Edyn lag kermend op de grond van de pijn, in elkaar gedoken om zichzelf te kunnen beschermen. Naast haar lag een schaakstuk in brokken op de grond. Naylene stond in het midden van de kamer, met een woedende blik op haar gezicht en één van haar handen gericht op Edyn. Haar vingers stonden gebogen, als een dier dat zijn klauw ergens in wilde zetten. Het was een aanzicht wat Michael niet vaak had gezien, maar bang was hij niet voor Naylene. Dat zou hij nooit kunnen zijn.

De drukke straten vulde het Birmingham van de twintigste eeuw. Het jaar was 1918 en de eerste Wereld oorlog was enkele weken geleden afgelopen. De soldaten waren, met winst, terug gekeerd en werden in hun eigen steden gehuldigd als de helden die ze waren. De oorlog was over en er was niks om bang voor te zijn. Mensen durfden weer te leven, gingen weer de straat op en beetje bij beetje begon het er op te lijken alsof de oorlog nooit plaats had gevonden.
Voor de jongeman, die op de hoek van de straat wachtte, was dat echter anders. De oorlog had een grote invloed gehad op zijn leven. Niet omdat hij mee had gevochten. Nee, juist omdat hij het had willen ontwijken. Oorlog was nooit iets voor hem geweest. Het omgaan met geweren, het vechten. Het strijdveld was niet zijn plaats, maar in een tijd als deze was dat wel van hem verwacht. Iedere man had moeten vechten voor zijn land en niet alleen dat van hem, maar ook voor de rest van de wereld om er voor te zorgen dat verschillende idealen niet zouden worden verspreid. Michael had echter niet de moed gehad om te vechten en daarom had hij hetgeen gedaan waar hij van had geweten dat hem zou redden van het gevecht. Hij had zijn eigen been op meerdere plekken gebroken door er stenen op te laten vallen. Het resultaat was vrijstelling van de oorlog geweest, maar hij was daarmee ook een teleurstelling geweest voor zijn familie. Hij had het huis uit gemoeten en had gedwongen op straat moeten leven voor meerdere jaren. Soms vroeg hij zich nog af hoe hij het ooit had kunnen overleven.
Enkele weken geleden was het zwaar geweest, toen de oorlog nog bezig was geweest. Mensen hadden zelf al nauwelijks eten gehad en ze hadden het zeker niet aan een bedelaar op straat willen geven, want zo had Michael het einde van zijn tienerjaren en het begin van zijn twintigerjaren doorgebracht. Bedelend op straat. Niemand had aandacht hem besteed, tot op een dag een roodharige vrouw voor hem was gestopt.
Aan haar nette rok, blouse en jas had hij kunnen zien dat ze van goede komaf was geweest. Ze had leren handschoenen gehad, een sjaal en een hoed om zich warm te houden in de kou die er toen had geheerst. Michael had nooit verwacht dat iemand zoals haar voor hem zou stoppen. De meeste dames hadden immers hun neus opgetrokken als ze hem hadden gezien. Zij echter niet. Zij was voor hem gestopt en had hem een vriendelijke glimlach gegeven. Eentje waardoor Michael zijn hart warmer had kunnen worden voelen.
Uit haar tas had ze enkele ponden gehaald, die ze met een galante beweging in Michael zijn pet had gelegd. Ook had ze hem toegefluisterd dat ze hoopte dat hij er wat warme kleding mee zou kopen, zodat hij de kou aan zou kunnen. Ondanks dat hij die dag ook honger had gehad, had hij gedaan wat de roodharige vrouw van hem had gevraagd. Hij was op zoek gegaan naar goedkope, warme kleding.
Ze was daarna vaker terug gekomen. Soms met haar vriendin, maar vaker alleen. Steeds vaker was ze bij hem gekomen, maar niet altijd met geld. Soms was het eten geweest, de andere keren een kop warme thee. Ze hadden zich aan elkaar voorgesteld en waren elke keer in gesprek geraakt. Zo had Michael geleerd dat de dame Naylene had geheten en nog maar net in de stad was geweest. Daar woonde ze samen met haar vriendin Linn en nog twee anderen.
Langzaamaan was Michael haar gaan zien als een goede vriendin, maar hij had wel beter geweten. Hij was eerder een goed doel waar ze geld aan kon geven. Dat was in ieder geval wat hij zichzelf iedere keer had voorgehouden, maar Naylene had het tegendeel aan hem bewezen. Iedere keer had ze hem benadrukt dat ze graag met hem praatte, dat ze hem mocht en dat ze hem wilde helpen op meerdere manieren dan hem alleen eten en drinken geven. Ze had hem zelfs een keer nieuwe kleding cadeau gedaan en ze had tijdelijk onderdak kunnen regelen in een kleine herberg, net buiten het centrum van de stad.
Ondanks dat Naylene als het ware een engel voor hem was geweest, was er ook een donkere kant aan haar. Ze was iets wat vele mensen niet zouden geloven. Een wezen wat de vergetelheid in was gebracht en in niets meer bestond dan in verhalen die ouders aan hun kinderen vertelden. Naylene was een vampier. Ze leefde van het bloed van mensen. Ondanks dat die informatie Michael had moeten beangstigen, had hij het niet erg gevonden. Naylene had hem nooit kwaad willen doen en ze had hem alles verteld wat hij had willen weten, wat een hoop was geweest.
Naylene haar drie vrienden waren ook vampieren. Dat was de reden dat Naylene had getwijfeld om Michael uit te nodigen in haar huis, hem daar te laten leven zoals zij daar zelf ook leefde. Toch had ze hem dat, de laatste keer dat ze elkaar hadden gezien, aangeboden. Ze had echter ook gezegd dat ze hem eerst nog wat anders had willen vertellen, voordat hij in zou gaan op haar aanbod. Echter hadden ze die avond geen tijd meer gehad en waren Naylene haar woorden in de lucht blijven hangen.
Dat was de reden dat Michael op de hoek van de straat stond. Vandaag zou hij Naylene weer zien en zou ze hem eindelijk vertellen wat nog zo belangrijk was. Haar verhaal kennende, kon Michael niets meer bedenken. Hij wist wat zij en haar vrienden waren en hij had het geaccepteerd, zelfs het potentiële gevaar wat er achter zat. Niets wat Naylene zou kunnen zeggen, zou hem anders over haar doen laten denken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De straten waren weer levendig. Steeds meer mensen werden herenigd met hun geliefden en families. Er heerste een euforisch gevoel in Birmingham. Helden werden gehuldigd. Dat waren ze in ieder geval in de ogen van ieder ander, helden.
Naylene kende de mensheid lang genoeg om te weten dat er wel degelijk mensen waren die iets goeds voor hun land wilden doen. Die naar jaren lang oorlog terug kwamen naar een gezin, die hen met open armen verwelkomden, om er vervolgens voor te zorgen dat ze weer zo goed mogelijk mee konden in het normale leven.
Aan een oorlog zat echter ook een zwarte kant, waar het in eerste instantie niet werd gezocht. Overal om hen heen hadden de mannen gezien hoe mensen het leven hadden gelaten, ze hadden er in sommige gevallen zelfs aan meegeholpen. Trauma’s waren iets heel normaals. Daar kon Naylene nog begrip voor opbrengen en ze hoopte dat de mannen de juiste personen vonden die hen konden helpen.
Er waren echter soldaten die overmoedig raakten. Personen die dachten dat ze alles konden maken nu ze er aan mee hadden geholpen hun land, en andere landen, in veiligheid hadden gebracht. In al die jaren dat Naylene leefde, had ze het al vaak genoeg gezien. Oorlogen waren niet iets wat alleen in deze tijd was. Er was altijd een onenigheid waarvan men dacht dat geweld de beste oplossing was.
Met die wetenschap had Naylene zich in kunnen leven in de jongeman die ze weken geleden op straat tegen was gekomen. Waar iedereen hem voorbij was gelopen, had Naylene het niet kunnen laten om even te stoppen en hem wat van haar geld te geven. Ondanks dat het honderden jaren geleden was, wist ze zelf maar al te goed hoe het was om zich weerloos te voelen. In 1492 was er een dame geweest die haar een kans had geboden. Naylene had hetzelfde voor Michael willen doen.
Het was niet bij één dag gebleven. De jonge zwerver had indruk op Naylene gemaakt, door te doen te wat ze van hem had gevraagd. Er waren meerdere dagen gekomen waarop Naylene een ommetje had gemaakt en hem op had gezocht. Michael was een goed persoon. Iemand die niet mee had willen doen met de oorlog. Naylene kon zich alleen maar indenken hoe het voor hem moest voelen. Met de beslissing
die hij had gemaakt, had hij zichzelf misschien ellende ontnomen, maar onbedoeld was er miserie in zijn leven gekomen.
De momenten die Naylene met Michael had gebracht had voor veel begrip gezorgd. Dat niet alleen, maar Michael bleek ook zeer goed gezelschap te zijn. Ondanks dat hij genoeg ellende mee had gemaakt, had de jongen genoeg humor. Er waren genoeg momenten geweest waarop Naylene lachend tegenover hem had gezeten.
De nieuw gevonden vriendschap had niet iedereen kunnen bekoren. Linn en de rest van de vampiers waren niet diegene geweest die Naylene hadden verteld dat de band met Michael geen goed idee was geweest. De nieuw gevonden vriend in Birmingham hadden dat echter wel gedaan. Vrouwen met een goed afkomst, die de vampiers al snel toe hadden gelaten in hun groep.
Nu ze de groep beter had leren kennen en de mannen terug waren van de oorlog, had Naylene pas echt gemerkt hoe hypocriet ze waren. Enkele dagen geleden hadden zich een paar gebeurtenissen voorgedaan, die een opstapeling waren geweest. Aan de hand daarvan had enkele besluiten gemaakt. De eerste was dat Michael niet op straat had kunnen blijven leven. Voordat hij een goed besluit had kunnen maken, moest hij echter nog één ding van Naylene weten. Een geheim wat ze al jaren lang met zich meedroeg, maar nu een weg naar buiten had gevonden.
Door de drukke straten had Naylene haar weg gevonden naar Michael. Als bijna iedere keer stond hij al op haar te wachten. Ondanks dat hij er veel beter uitzag dan de eerste keer dat ze hem had gezien, was er iets wat Naylene niet zinde. Een paar dagen geleden hadden een paar van de geweldige oorlogshelden gedacht dat het grappig was geweest om een weerloos iemand eens goed aan te pakken. Ondanks dat de meeste verwondingen al geheeld was, kon Naylene ze nog maar al te goed opmerken.
"Goedemiddag Michael." Naylene vond het prettig dat ze Michael alleen had kunnen ontmoeten. Linn was wel eens met haar meegekomen omdat ze had willen weten over wie Naylene haar verhalen waren gegaan. Gelukkig had haar vriendin ook kunnen zien dat de elite vrouwen alleen maar grote woorden hadden gebruikt, terwijl ze de persoon achter hun veroordeling niet eens hadden gekend.
"Ben je in staat mij te vergezellen voor een kleine wandeling?" Michael had sinds Naylene hem had leren kennen, moeite gehad met lopen. Wat niet gek was, zijn benen waren immers gebroken geweest en hij had geen medische hulp gehad om het weer recht aan te laten groeien. Naylene wist dat een beetje van haar bloed daar bij kon helpen. Ze was echter niet iemand die overal haar bloed of haar dwang voor gebruikte. Toch zou ze het Michael voorstellen als hij eenmaal zijn intrek in hun huis had gevonden. Daarvoor moest hij echter nog één ding weten, daarvoor wilde Naylene hem meenemen naar het afgebrande huis een paar straten verderop.
Naylene snapte nog steeds niet hoe ze haar magie ze had kunnen laten gaan, alsof het helemaal niets was geweest. Daardoor had ze zich echter wel beseft dat Michael dit moest weten. Als mens was hij veel meer in gevaar bij iemand zoals haar. Iemand die zowel een vampier als een heks was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het leven op straat viel niemand aan te raden. Het was koud, onhygiënisch en vrijwel ongezond, maar Michael had geen andere keuze gehad. Zo nu en dan kon hij ergens verblijven, als hij er genoeg geld voor had. Nu had hij de optie om bij Naylene en Linn in te kunnen trekken. Iets wat hij heel graag wilde. Naylene was zijn vriendin geworden en hij zou het fijn vinden om dagelijks bij haar te kunnen zijn, maar hij vreesde wel de mening van de andere bewoners van het huis. Ondanks dat ze hem altijd vriendelijk hadden behandeld, was hij bang dat hij hen tot last zou zijn. Michael wist echter ook dat op straat blijven wonen geen optie meer was. Niet na wat er was gebeurd.
De zogenaamde oorlogshelden hadden tijdens hun inhuldigingsfeest een hoop gedronken. Dat was in ieder geval hetgeen waar Michael het aan weet. De drank had er voor gezorgd dat ze losbandig waren geworden en dat hadden ze geuit op hem en zijn, al zwakke, lichaam. Ondertussen was hij alweer iets aangesterkt. De wond rond zijn slaap sprong niet meer open en de blauwe plekken waren al iets vervaagd. Toch zag hij dat Naylene een blik wierp op zijn gezicht toen ze elkaar ontmoetten.
‘Goedemiddag,’ begroette hij haar met een knikje.
Michael wierp een blik op zijn eigen benen en knikte. Normaal zou hij zeker in staat zijn voor een korte wandeling met Naylene, zeker nadat hij de wandelstok van haar had gekregen. Jammer genoeg had hij die niet meer tot zijn beschikking, na wat er enkele avonden geleden had plaatsgevonden. Daardoor stond hij nu zonder stok op straat. Ondanks dat het hem moeite zou kosten om zich vooruit te bewegen, zou hij hoe dan ook met Naylene mee wandelen.
‘Ik denk niet dat ik er al te veel problemen door zal ervaren,’ zei hij dan ook tegen Naylene, waarna hij haar volgde in de richting waarin ze was begonnen te lopen. Hij wist niet precies wat ze hem wilde vertellen, of wat ze hem wilde laten zien. Michael kon zich haast niet voorstellen dat er nog iets was wat Naylene hem kon vertellen. In zijn ogen had ze immers al het grootste geheim aan hem verteld. Ze had hem verteld wat haar ware aard was, waar ze oorspronkelijk vandaan kwam en wat er met haar was gebeurd. Meer kon daar niet bij komen kijken, veronderstelde Michael.
Ondertussen was Michael de walgende blikken van de omstanders in de stad al gewend. Er waren genoeg vrouwen die niet begrepen wat Naylene deed met Michael, waarom ze het in haar hoofd haalde om ook maar naast hem te lopen. Er waren zelfs momenten geweest waarop men had gedacht dat Michael de roodharige vrouw lastig had gevallen, maar dat was nooit het geval geweest. Iets wat Naylene keer op keer ook had bevestigd. Michael zou haar, of wie dan ook, nooit lastig durven vallen. Het enige wat hij ooit had gevraagd aan Naylene, was of ze enkel wat geld over had gehad voor een arm iemand als hij.
Hij begreep het echter ook wel. Waar Naylene statig liep en nette kleding aan had, had Michael moeite om de ene voet voor de ander te zetten en hinkte hij wat. Ook viel zijn kleding, ondanks de hulp van Naylene, niet op door de uitstekende kwaliteit. Soms had hij ook het idee dat hij zichzelf in de maling nam me hoe hij eruit zag. De kleding die Naylene zo vriendelijk en vrijgevig voor hem had verzorgd, pasten niet bij de man die ze droeg. Michael had het idee dat iedereen dat ook zag en dat dat één van de redenen was dat ze zo vervreemd naar hen keken als ze samen door de stad liepen.
In stilte hadden ze de straten bewandeld, totdat Naylene tot stilstand was gekomen. Voor hen waren de resten te zien van wat ooit één van de duurdere huizen in de straat was geweest. Het meeste was nu echter verkoold. Het meeste puin was al opgeruimd, maar het was nog goed te zien wat voor schade de vlammen teweeg hadden gebracht. Michael begreep echter niet wat ze deden bij dit huis. Het had vrijwel niets te maken met Naylene, behalve dat ze daar enkele avonden geleden had gedineerd.
‘Waarom zijn we bij het huis van de Martins?’ vroeg Michael. Hij kende Naylene langer dan vandaag, wat betekende dat hij wist dat ze hem niet zonder reden hier naartoe zou brengen. Hij kon zijn vinger echter niet op de reden leggen. ‘Ik heb uiteraard van de brand gehoord, maar toen ik had vernomen dat iedereen veilig naar buiten is gekomen, heb ik er niet meer aan gedacht?’
Heel even was hij bang geweest dat er iets met Naylene was gebeurd, maar het verhaal was snel door de stad getrokken. Het huis had in vlammen gestaan, maar iedereen die binnen was geweest, was onaangeraakt gebleven. De vlammen hadden niet tot hen kunnen komen, waardoor Naylene en de anderen veilig waren geweest. Een opluchting voor Michael, aangezien Naylene hem had verteld wat vuur met een vampier kon doen.
Dat het toevallig het huis was van één van de mannen die Michael eerder die week lastig had gevallen, had hij simpelweg als toeval gezien. Naylene had nooit kunnen weten wie zijn belagers waren geweest. Hij had het immers niet verteld, al had hij niet kunnen ontkennen dat er een aantal mannen waren geweest die hem lastig hadden gevallen. Toen het net was gebeurd, had zijn gezicht er immers niet al te best uit gezien en zoiets had hij niet kunnen verbergen voor haar.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De terugkomst naar Groot-Brittannië gaf Naylene altijd een nostalgisch gevoel. Meer dan vierhonderd jaar geleden was Naylene geboren nog een aardig stuk ten Noorden van waar ze zich nu bevond. Van origine was Naylene Schots. In de tijd dat ze geboren was, waren er genoeg conflicten tussen de bevolking waar zij woonden en de Engelsen.
Voor Naylene was dat niet de enige bedreiging geweest. Rond de leeftijd die Michael nu had, vreesde de roodharige vrouw voor haar leven. Stond ze er alleen voor, zodat Michael dat had gedaan. Voor haar was dat één van de redenen geweest dat ze hem had willen helpen. In haar ogen verdiende niemand het om er alleen voor te staan. Zeker niet omdat ze een leven hadden gekozen naar eigen gevoel. Dat was wat Naylene had gedaan. Gefascineerd door exacte wetenschappen. Een keuze die haar ouders niet hadden geaccepteerd. Niet lang daarna had ze er in haar eentje voorgestaan, waardoor ze uiteindelijk alleen nog maar verder in de problemen was gekomen.
Naylene had in die tijd mensen gehad die haar hadden kunnen helpen. Mensen die haar hadden kunnen helpen, maar ook niet voor onheil hadden kunnen beschermen. Toen Naylene zelf de hoop bijna op had gegeven, was Linn diegene geweest die haar een kans had geboden om het roer om te gooien. Op die dag was Naylene ook meteen vampier geworden.
Nu wilde Naylene er nog niet over denken dat Michael een vampier zou worden, dat was ook nooit haar bedoeling geweest. Ze had hem alleen willen helpen, omdat ze een connectie met hem had gevoeld. Daarin was het ook nooit haar bedoeling geweest om hem in huis te nemen. Nu wilde ze liever niets anders dan hem de veiligheid bieden die hij verdiende, maar op de straat of zelfs in een herberg nooit zou kunnen krijgen.
Hun korte tocht door de stad bleef niet onopgemerkt. Naylene had zich nooit iets aangetrokken van de blikken die naar haar toe waren geworpen. Ze vond het belachelijk dat sommige mensen zich beter voelden, alleen maar door weelde waarmee ze op waren gevoed. Vaak was hun rijkdom niet eens de danken aan hardwerken. Ze wist maar al te goed dat hen allemaal precies hetzelfde had kunnen overkomen als bij Michael.
Zoals verwacht leek Michael niet te begrijpen waarom ze zich voor de voormalige residentie van de Martins bevonden. Hij had immers ook geen idee dat Naylene wist dat de man des huizes één van de mannen was, die Michael had belaagd. Zijn kaken waren stijf op elkaar geweest, zelfs toen Naylene een beetje aan had proberen te dringen. De man had zijn mond echter niet kunnen houden en had vol trots aan zijn dinergasten verteld wat hij had gedaan, in zijn eigen woorden, een schooier.
Naylene had de twee verhalen al snel aan elkaar kunnen kopellen. Hoe graag ze het hoofd van de romp van de man had willen trekken, had ze ook wel door gehad dat het niet zomaar had gekund. Toen ze zichzelf had geëxcuseerd om naar het toilet te gaan, was de woede er allemaal uitgekomen. Woede die zich had geuit in een vlammenzee.
"De oorsprong van de brand is anders dan men doet vermoeden." Vertelde Naylene op zachte toon. Ze bevonden zich ondertussen niet meer tussen de mensen. De straat was rustig, zeker rondom het grote huis.
"Je hebt vernomen dat Linn en ik onlangs hebben gedineerd met de Martins." Er was een behoorlijke groep geweest. Het was een groep waarbinnen Linn ook behoorlijk aanzien had gekregen, Naylene was daar vanzelf in meegetrokken, waar ze in het begin plezier in had gehad. Naylene wist nu zeker dat Michael daarom de namen van zijn belagers had verzwegen. Zij had hen immers gekend.
"De man des huizes, begon na het nuttigen van enkele glazen wijn, loslippiger te worden." Haar ogen waren gericht op het huis. Ze kon niet geloven dat ze zich zo had laten gaan dat ze het leven van Linn zelfs op het spel had gezet. De vuur had dodelijk kunnen zijn voor hen beiden en ieder ander die zich op dat moment in het huis had bevonden.
"Triomfantelijk vertelde hij dat een schooier op zijn plaats had gezet." Even keek Naylene opzij, ze zou nooit op die manier over Michael kunnen denken en het had haar pijn gedaan dat er mensen zo kortzichtig waren geweest dat ze dat wel hadden gedaan. Hij had geen huis, maar dat maakte hem een dakloze, niet een van de nare woorden die vaak genoeg naar zijn hoofd waren geslingerd.
"Er gingen de meest huiveringwekkende gedachten door mijn hoofd. Ik moest echt een beroep doen op mijn beheersing en de ruimte verlaten." Naylene was haar controle dankbaar, daardoor had ze het voor elkaar gekregen. Die controle had ze daarna echter behoorlijk verloren.
"Buiten de eetkamer, verloor ik die beheersing totaal." Het klonk alsof ze iemand aan had gevallen. "Ik ben de oorzaak van de brand. Mijn magie was niet meer in te dammen en de vlammen stapelden zich."
Naylene kon zien dat Michael het niet helemaal meer volgde. "Ik ben niet enkel een vampier, Michael. Ik ben ook heks." De laatste woorden waren een kleine fluistering.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Nay, Nay! Stop, alsjeblieft!’ Michael had zich naar zijn beste vriendin gehaast en was voor haar gaan staan, in de hoop dat hij zo het contact tussen haar en de kermende vampier op de grond kon verbreken. Hij had zelfs zijn handen op haar schouders gelegd en haar aangekeken, maar hij had een lege blik terug gekregen. Naylene werd volledig overgenomen door haar boosheid en dat uitte zich in haar magie. Magie waarvan niemand wist dat ze het had. Niemand, behalve Michael.
‘Nay, alsjeblieft!’ probeerde Michael opnieuw. Hij deed het op dit moment niet voor Edyn. Hij had gezien wat er kapot op de grond had gelegen. Het was voor Edyn wellicht maar een onderdeel van een spelletje geweest, maar voor Naylene betekende het meer. Het schaakstuk was van Benjamin geweest. Iemand die nu niet meer bij hen aanwezig was en Naylene had de gehele schaakset gekoesterd. Michael meende zelfs dat het spel nog altijd zo had gestaan als op het moment dat Benjamin de aarde had verlaten. Naylene was er woedend om en dat begreep hij, maar hoe langer dit door zou gaan, hoe groter de kans was dat er meerdere vampiers naar boven zouden komen. Als ze dan Naylene zouden zien, zou alles in duigen kunnen vallen.
‘Nay,’ probeerde Michael nog een keer, het geschreeuw van Edyn negerend. Dit keer was haar naam een stuk zachter over zijn lippen gerold, maar het had wel geholpen. Naylene leek zich te beseffen wat ze had gedaan en Michael zag een blik van schaamte verschijnen in haar ogen. Haar hand viel langs haar lichaam naar beneden en ze wendde haar blik compleet af van Edyn en Michael.
Michael wist dat Naylene op dit moment prioriteit was, maar hij kon Edyn hier niet laten liggen. Niet als dat betekende dat ze Naylene haar geheim zou onthullen aan de rest. Daarom liet Michael, Naylene ook los en liep hij naar Edyn, die nog steeds in elkaar gedoken op de grond zat.
‘M-mikey?’ vroeg ze zachtjes, toen hij voor haar was neergeknield en haar overeind probeerde te helpen. Michael was op dit moment echter meer bezig met Naylene in zijn hoofd, waardoor de zielige toon in Edyn haar stem nauwelijks invloed op hem had.
‘Het is weer goed nu,’ verzekerde hij haar. ‘Het was gewoon één van de bijwerkingen. Waarschijnlijk heeft je lichaam niet genoeg bloed gehad en ging het er op een hele rare manier om vragen.’ Hij wist dat het gemeen was om op Edyn in te praten, maar Naylene haar geheim was belangrijker. Hij wilde niet dat Edyn alles door zou vertellen aan de rest.
Michael liet Edyn voor was het was en liep terug naar Naylene. Zonder iets te zeggen nam hij haar hand vast en nam hij Naylene mee naar buiten. Hij wist op dit moment waar ze behoefte aan had. Michael was één van de weinigen die in al die jaren haar geheim te horen had gekregen. Hij kon zich nog goed herinneren waar Naylene het aan hem had verteld. Voor een grote ravage, een afgebrand huis in het centrum van Birmingham. Het was haar schuld geweest. Ze was woedend geworden op de man des huizes, omdat hij Michael eerdere avonden geleden had belaagd met zijn vrienden, toen Michael slechts nog een mens en weerloos was geweest. Naylene had het toen aan hem verteld, zo beschaamd als dat ze was geweest. Ze had gevonden dat hij het had moeten weten, voordat hij de beslissing had genomen om bij haar in te wonen. Die beslissing was de beste geweest die hij ooit in zijn leven had gemaakt. Het had hem niks uitgemaakt dat Naylene zowel heks als vampier was geweest. Hij had het juist interessant gevonden en haar gevraagd om haar magie met hem te delen. Ze had er ook mooie dingen mee gekund, niet alleen hetgeen wat zij er zo vreselijk aan had gevonden.
Pas toen Michael en Naylene diep in het bos waren geweest, was hij gestopt met rennen. Naylene loslaten was echter niet iets wat in hem op was gekomen. In plaats daarvan sloeg hij juist steviger zijn armen om haar heen. Hij wist dat Naylene niet dol was op Edyn. Hij kreeg zelfs het idee dat ze het ook niet fijn vond dat hij zelf zoveel tijd aan de blondine bestede, maar dat nam niet weg dat Naylene niet belangrijk voor hem was. Dat was ze namelijk wel, vele malen belangrijker dan dat Edyn ooit zou kunnen worden. Daarnaast begreep hij maar al te goed waarom Naylene boos was geworden. Edyn had iets heel dierbaars kapot gemaakt.
‘Het spijt me dat ze het kapot heeft gemaakt, maar ik weet zeker dat je hem ook kan maken?’ zei Michael zachtjes. Hij liet Naylene los en haalde het gebroken schaakstuk uit zijn broekzak. Die had hij opgeraapt toen hij eventjes bij Edyn had gezeten. Hij legde de stukken in Naylene haar hand en vouwde haar vingers er omheen.
‘Het was een logische reactie. Ze heeft iets kapot gemaakt wat je heel dierbaar is. Ze wist het misschien niet, maar ze had er al niet aan mogen zitten.’ Het was iets van Naylene en Benjamin geweest. Ondanks dat hij misschien de grote liefde van Linn was geweest, was iedereen dol geweest op Benjamin. Ook had iedereen een andere naam voor hem gehad. Linn had hem meestal bij zijn volle naam aangesproken, of als Ben. Naylene was voor de naam Benj gegaan en Michael had hem altijd plagend Bennie genoemd. Hij had Linn haar hart misschien veroverd, maar hij had ook hun harten gestolen. Iets waar de resultaten nu nog zichtbaar van waren, dat was wel duidelijk.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene had nooit echt moeite gehad met het wegstoppen van haar magie. In alle jaren dat ze Linn kende, had ze het zo geheim voor haar kunnen houden. Ergens kon het als een vreselijke naaistreek. Voor meer dan vijfhonderd jaar liegen tegen één van je beste vriendinnen. Er waren wel degelijk momenten geweest waarop Naylene op het punt had gestaan het te vertellen. Iedere keer hadden er andere factoren gespeeld, waardoor ze iedere keer weer tegen had besloten.
Extreme woede was de enige emotie die haar magie op een onvrijwillige manier naar boven kon krijgen. Het gebeurde niet vaak en als het wel gebeurde was er altijd bij betrokken die veel voor haar betekende. De keer dat ze het huis van de Martins in vlammen op had laten gaan, was ze woedend geweest omdat de man des huizes aan Michael had gezeten. Nu had Edyn een aandenken aan Benjamin aangeraakt én kapot gemaakt.
Naylene had moeite gehad met stoppen, maar ze was Michael dankbaar dat hij het uiteindelijk voor elkaar had gekregen. Als iemand anders de ruimte binnen was komen lopen, was het heel erg anders gelopen. Als de andere vampiers het wisten dan had ze geen plaats meer waar ze zich veilig kon voelen. Geen familie weer met wie ze telkens weer een nieuw bestaan op konden bouwen. Michael had haar jaren geleden geaccepteerd, zelfs toen hij een mens was geweest. Ook hij had wel geprobeerd om haar te vertellen dat ze nog een keuze had gehad om alles aan Linn te vertellen. Naylene had daar echter tegen besloten. Tijdens hun eerste ontmoeting had Naylene al gedeeltelijk tegen Linn gelogen, niets zou dat goed kunnen maken. Zeker niet de waarheid.
Het bos was een plek waar Naylene zich volledig op haar gemak voelde. Boise was omringt door een bosrijk gebied. Er waren paden waarop mensen kwamen. Hoe dieper men het bos in ging, des te meer de paden verdwenen. Dat was een plek waar Naylene helemaal los kon gaan. Haar magie kon gebruiken als het een uitweg nodig had. Zelfs dan moest ze heel goed opletten dat het geen vlammen waren. Maar ondertussen was Naylene wel een goed bedreven heks, ze wist hoe ze het juist eruit moest krijgen en het verkeerde om moest zetten in iets goeds, bruikbaars. Toch waren er heel soms momenten zoals ze net waren gebeurd. Iets waarvoor ze zich doodschaamde.
"Ik was echt verblind door woede. Ik liep de kamer binnen en ze stond daar. Ze hoort daar al niet! En ze had ook nog eens het schaakstuk vast en toen was het enige wat ik me kon bedenken, dat ik haar pijn wilde doen." Het waren geen vlammen, maar Naylene wist zeker dat het Edyn genoeg pijn had gedaan. Haar gegil had dat het duidelijk aangegeven.
Naylene keek naar haar handen en zuchtte zachtjes. Ergens leek het zo belachelijk, dat ze zo boos was geworden om een klein speelstuk. Er waren overal schaakspellen te koop. Geen van hen kwam echter bij deze in de buurt. Naylene en Benjamin hadden uren tegenover elkaar gezeten. Hij was één van de weinige geweest die de roodharige vrouw een uitdaging had geboden als het ging om schaken. Ze hadden soms uren tegenover elkaar kunnen zitten.
"Ze hoorde daar niet te zijn. Wat deed ze in mijn kamer?" Naylene had Edyn nooit toestemming gegeven om haar kamer te betreden, laat staan dat ze had mogen doen alsof alles daarbinnen ook voor haar handen waren. Zoiets had ze bij Michael en zelfs bij Linn mogen doen. Naylene haar kamer was verboden terrein geweest, zeker op de momenten dat ze zelf niet thuis was geweest.
Naylene richtte zich op haar handen, waar de gebroken stukjes van de koningin te zien waren. Michael had gelijk, hij kon gemaakt worden. Waarschijnlijk had ze daar alleen maar haar magie bij nodig.
Omdat Michael zijn handen nog zachtjes om die van Naylene lagen, toen ze zich richtte op haar magie, merkte ze dat ze een beetje van Michael zijn krachten afnam.
Zo was het altijd al voor Naylene geweest. Ze was geen heks zoals anderen dat wel waren. Ze verschilde van Rain en Cam en niet alleen omdat ze deels vampier was. Zelfs toen ze nog mens was geweest, was ze niet een echte heks. Ze had zelf geen magie gehad, als ze magie had willen gebruiken had ze dat af moeten tappen van anderen, iets wat niet graag had gedaan. Sinds Linn haar had veranderd in een vampier, kon ze de magie die als vampier door haar lichaam heen stroomde, gebruiken. Dat nam echter niet weg dat ze nog steeds de kracht had om de magie van anderen af te nemen, om zo haar eigen gevoel kracht bij te zetten. Vaak ging dat zonder dat Naylene het zelf wilde.
"Sorry." Fluisterde Naylene dan ook zachtjes. Ze wist niet of ze spijt had voor wat er met Edyn was gebeurd. Ze had alles verdiend wat ze had gekregen. Michael verdiende geen pijn, zeker niet omdat Naylene zijn kracht ontnam.
Naylene moest zich goed concentreren om alles om haar heen, vooral ook aan het feit dat ze Michael geen pijn wilde doen. Uiteindelijk kreeg ze het echt wel voor elkaar dat het kapotte stuk in haar handen zich weer een weg bij elkaar vond. Ze opende haar handen waar het hele schaakstuk in lag.
"Misschien is het dom dat ik boos op haar werd, maar ik kon het echt niet meer inhalen. Ze denkt dat ze alles kan maken en om haar met iets van Benj te zien… Het maakte me gewoon echt woedend." Naylene voelde die woede nog steeds, maar nu ze in het bos was, kon het er op een goede manier uitkomen. Kon ze verschillende spreuken laten gaan, de magie op een veilige manier haar lichaam laten verlaten.
"Oh oh oh, Nay toch, wat heb je gedaan?" Het was niet de kalmerende stem van Michael, maar het was Ashton.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Er waren momenten geweest waarop Michael zijn beste vriendin apart had genomen, in de hoop dat ze vroeg of laat zou besluiten dat ook Linn haar geheim zou mogen weten. In eerste instantie begreep Michael waarom Naylene had gelogen toen ze Linn had ontmoet, maar ondertussen waren er eeuwen voorbij gegaan. Naylene en Linn waren ontzettend close, toch wist Linn één van de belangrijkste dingen over Naylene niet. Michael wist ook dat het juist enger was om te vertellen nu er zoveel tijd overheen was gegaan. Er waren wel degelijk momenten geweest waarop Naylene het toch had willen zeggen, maar vaak was er iets tussen gekomen. Dat iets was meestal Ashton geweest. Hij had zo op Naylene in kunnen praten: dat ze gevaarlijk was, dat ze iedereen pijn zou doen, dat Linn haar niet meer zou willen hebben als ze zou weten dat ze zowel heks als vampier was. Onzin, vond Michael het. Linn hield van haar beste vriendin, zoals Michael dat ook deed. Jammer genoeg leek Ashton een sterke grip om Naylene haar gedachten te hebben dan hij.
Toch probeerde hij Naylene zo goed mogelijk te helpen met haar geheim, bijvoorbeeld door te doen wat hij ook nu weer had gedaan. Hij had Naylene willen helpen door haar naar het bos te brengen, waar haar magie de vrije loop zou kunnen gaan. Dat was misschien gevaarlijk voor hem, maar hij zou zich wel redden. Het kwam niet vaak voor dat ze haar magie op hem richtte.
‘Is oké,’ fluisterde Michael, ondanks dat het niet prettig aan had gevoeld. Het was niet de eerste keer dat Naylene per ongeluk wat magie van hem af had genomen. Hij had in eerste instantie niet eens geweten dat het had gekund, maar als vampier was hij een magisch wezen en Naylene had met haar krachten toegang tot de magie die hij in zich had. Veel wist Michael er ook niet van, Naylene ook niet. Ze leerden er vaak nog iets nieuws over. Dit was al een bekende bijwerking, maar Michael nam het haar niet kwalijk. Het was niet haar schuld, ze kon simpelweg niet altijd haar magie onder haar controle houden. Dat was hetzelfde als dat hij soms sneller boos werd, of niet altijd nadacht over de dingen die hij zei, of juist teveel.
De vervelende stem van Ashton verbrak hun rustige momentje in het bos. Michael draaide zich meteen om naar de vampier, die hen geruisloos had beslopen. Michael wist precies waarom Ashton hier was. Hij koos altijd de momenten uit waarop Naylene zwak was. Ze had hem een week geleden misschien alleen achter gelaten en in die tijd was ze ook zeker boos op zichzelf geweest, maar Ashton had geweten dat hij enkel had moeten wachten op een moment waarop Naylene de mist in zou gaan en dat was vaak genoeg om haar weer bij zich terug te krijgen. Zelfs op de respectloze manier waarop hij nu tegen haar praatte. Michael was er nu echter bij en hij zou Naylene niet naar Ashton laten gaan. Absoluut niet.
‘Fuck off, Ashton,’ zei Michael dan ook. Tegenover iemand zoals Ashton voelde hij zich zelfverzekerd. Hij was ouder en sterker. Ashton zijn woorden waren misschien heel wat, maar fysiek zou hij het nooit kunnen winnen van een vampier als Michael. ‘Niemand heeft behoefte om die verwaande kop van je te zien.’
‘Misschien kan je beter terug gaan naar die kleuterjuf van je, Michael. Misschien brengt ze je nog wat manieren bij en dan kan ze meteen eventjes kijken naar dat pijntje in je hand,’ merkte Ashton op. Michael draaide zijn hand bij. Veel was er niet te zien. Zijn vingertoppen waren grijs gekleurd, maar die zouden vanzelf wel bijtrekken. Naylene had lang niet genoeg magie van hem afgenomen om een einde aan hem te maken en dat zou ze ook nooit doen. Ashton kon het nu wel overdrijven, maar daar raakte hij niemand mee.
‘Je zou daar echt voorzichtiger mee moeten zijn, Nay. Eerst doe je Edyn pijn, ondanks dat bijna iedereen vast op een moment zat te wachten dat ze haar verdiende loon kreeg voor haar vervelende gedrag, maar nu reageer je het ook nog eens af op Michael. Dat lijkt me nou ook niet de meest handige oplossing, of wel?’ vroeg Asthon, die zorgeloos dichterbij liep. Automatisch ging Michael voor zijn beste vriendin staan. Hij wilde Ashton geen enkele mogelijkheid geven om contact met Naylene te krijgen. Als dat eenmaal was gebeurd, was het een stuk lastiger om Naylene bij zich te houden.
‘Eigenlijk zou je gewoon weg moeten gaan,’ zei Michael tegen Ashton, waarna hij dichter naar de man toestapte. Ondanks dat Michael niet veel langer was, zag hij dat Ashton zich langer en breder probeerde te maken. Haantjesgedrag zou nog een understatement zijn.
‘Je zou naar jezelf moeten luisteren. Het is niet zo dat Naylene écht iets aan je heeft.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een geheim voor honderden jaren bewaren, was niet gemakkelijk. Zeker niet voor iemand zoals Linn. Naylene wist nu maar al te goed dat ze haar vriendin het in het begin wel had kunnen vertellen, ondanks dat ze misschien had gelogen. Linn was bedachtzaam waar ze tweede kansen gaf. Ze was echter ook behoorlijk vergevingsgezind.
Er was echter altijd wel iets geweest wat haar tegen had gehouden. De laatste tijd waren dat de woorden van Ashton, die er ook meteen voor zorgden dat ze blij was dat het nooit uit was gekomen. Linn wilde het beste voor haar hele familie. Alle vampiers moesten veilig zijn. Als ze zou weten dat er iemand rondliep die dat door één woede-uitbarsting op het spel zou zetten, dacht ook Linn wel even na of ze Naylene niet weg moest laten gaan.
Op het moment waren er genoeg mensen die het wel wisten. Michael was diegene die het geheim het langste bij zich droeg alsof het de zijne was. Er waren wel momenten geweest waarop hij had geprobeerd Naylene te overtuigen dat ze het best aan Linn had kunnen vertellen. Tot nu toe had hij haar nog niet kunnen overtuigen.
Haar gave zag Naylene ondanks alles niet als iets negatiefs. Zelfs toen ze net een vampier was geweest, waren haar waarden als heks naar boven gekomen. Wat er in had geresulteerd dat ze nooit te ver was gegaan als het ging om het drinken van het bloed van een mens.
Daarbij had ze de kans gehad om banden op te bouwen, buiten haar vampierkring. Nog voordat Naylene een vampier was geworden, had ze het al goed kunnen vinden met heksen, ondanks dat ze zelf op dat moment weinig krachten had gehad, die waren pas gekomen toen ze uit haar eigen magie kracht kunnen putten. Generaties van heksen waren voorbij gegaan en in sommige landen had ze echt banden opgebouwd met sommige covens. Eén van de covens was die van Rain, waar zich de afgelopen jaren genoeg drama had vertrokken. Nu had ze echter wel een goede groep met heksen gevonden. Een groep die meer met Naylene gemeen hadden dan ze in eerste instantie hadden gedacht. Desh was immers ook iemand die zelf geen magie had gehad, maar het wel van anderen af had kunnen tappen, totdat het mis was gegaan en hij zijn weerwolfgen had getriggerd. Zelfs het jonge dochtertje van Cameron leek hetzelfde lot te moeten ondergaan, wat voor haar heel wat lastiger was omdat ze omringt was door magie.
Zelfs Naylene had er nog wel eens last van, ze probeerde het zo voorzichtig mogelijk te doen, maar momenten als deze gebeurden nog wel eens. Zeker als ze hoog in emotie zat, kon ze er vaak niets aan doen dat ze iets van Michael zijn magie aftapte. Ondanks dat het echt pijnlijk kon zijn, was Michael nooit de moeilijkste. Natuurlijk had Ashton het nu moeten zien, wat betekende dat Naylene er nog heel wat over te horen kreeg.
Michael was altijd duidelijk geweest in zijn gevoel tegenover de andere vampier. Ashton was roekeloos, dat was hij al geweest toen hij zich net bij hen had gevoegd. Voor Naylene was hij veel meer dingen dan dat geweest en ze had ook wel echt geweten dat Ashton van haar had gehouden. Dat nog steeds misschien wel deed. Ze wist dat ze precies dezelfde gevoelens had, maar het was niet iets wat ze zichzelf aan kon blijven doen. Zeker niet omdat deze momenten er ook bij hoorden, waar hij er voor zorgde dat ze zich vreselijk slecht over zichzelf voelde.
"Het was niet mijn bedoeling." Vertelde Naylene. Dat was het nooit geweest. Als ze er voor had kunnen kiezen had ze nu vooral naar Edyn geschreeuwd. Ondanks dat ze Edyn niet echt mocht, wilde ze er niet voor zorgen dat ze in pijn was. Laat staan dat ze wilde dat Michael dat wel was. Ze kon zich alleen maar indenken hoe het was om de magie uit haar lichaam te voelen trekken. Het was echter een kwestie van tijd voordat het weer door alle aderen van Michael zou stromen.
"Dat is wat je jezelf altijd verteld, niet Nay? Maar dat is wel een beetje makkelijk allemaal." Naylene kon niet eens goed naar Ashton kijken, maar ze kon wel raden hoe zijn blik stond. Vol met een soort van nepmedelijden. Alsof hij het heel erg vond dat ze deze kant in zich had. Het waren echter de momenten waarop ze het meest op hem leek. Er waren echt wel momenten geweest waarop ze had gedacht dat ze alles maar achter zich had moeten laten en met Ashton mee had moeten gaan. Iets wat ze nooit zomaar zou kunnen. Eén van die redenen stond voor haar en probeerde haar juist te beschermen, zoals zij hem in het begin had proberen te beschermen.
Ashton stapte dichterbij, waardoor Naylene uit reflex het shirt van Michael vastgreep, om hem juist weer iets dichterbij haar te trekken. Op sommige momenten was de jongste vampier onder hen onvoorspelbaar. Hij kon mensen pijn doen met woorden, maar hij vond het niet erg om dat ook met zijn daden te doen. Het maakte hem niet eens uit of daar mensen bij zouden sneuvelen.
"Och Red, altijd de minderbedeelden helpen." Ergens was het alsof hij Michael compleet negeerde, alsof hij niet eens tussen hen stond. Ondanks dat ze ook wel woorden met elkaar hadden.
Naylene kon net over de schouder van Michael kijken. Ze vond het niet prettig om iemand anders tussen hen beiden te hebben staan en ze probeerde wel een beetje aan Michael te trekken, ten teken dat ze hem er voor moest laten. Ondanks dat Naylene misschien sterker was, had ze nu maar al te goed door dat Michael het niet wilde. Naylene was echter bang dat Ashton verder zou gaan dan alleen maar woorden, zeker als hij daar niet mee leek te kunnen winnen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:

'Verdedig jezelf niet tegenover hem!' riep Michael naar Naylene. Ze ging zo in op zijn woorden dat ze het gevoel had dat ze zichzelf moest verontschuldigen voor wat er net was gebeurd. Dat was niet zo! Het was misschien niet prettig geweest voor Michael, maar hij wist dat het kon gebeuren en dat accepteerde hij. Dat Ashton zijn eigen vriendin niet eens kon accepteren, was zijn probleem en niet dat van haar! Ashton kon het echter erg mooi omdraaiden.
Michael was nooit een fan geweest van Ashton, al vanaf het begin niet. Niet omdat hij elke man af had gekeurd die hij door de jaren heen had gezien. Hij had Naylene altijd het beste van het beste gegund, maar Ashton had daar niet bij gehoord. Hij was pas enkele maanden vampier geweest toen Naylene hem had leren kennen en dat had hem roekeloos en onvoorzichtig gemaakt. Iets wat hij nu nog steeds was. Daarnaast had hij zichzelf altijd belangrijker gevonden dan Naylene. Ashton wist niks van liefde. In ieder geval niet zoals Michael dat wist en hij had toch een verdomd goed voorbeeld gehad.
In dezelfde tijd dat Naylene en Ashton een relatie hadden gekregen, had ook Linn een relatie gehad. Niet met een vampier, maar met een mens. Toch was het, in Michael zijn ogen, de mooiste relatie die hij ooit in zijn leven had gezien. Ze hadden van elkaar gehouden en om elkaar gegeven zoals een ander dat niet had gekund. Benjamin had zich niet laten afschrikken door Linn en haar vrienden, maar had dat deel van haar leven juist geaccepteerd. Hij had er zelfs deel van uit willen maken. Hij was met hen meegereisd en had de nodige maatregelen geroffen voor het leven onder de vampiers. Hij had naar Linn geluisterd. Iets wat Ashton nooit had gedaan en ook nooit zou kunnen doen. Daarvoor hield hij teveel van zichzelf en te weinig van Naylene.
De woorden van Ashton kwamen Michael steeds hoger te zitten, zeker omdat de man die ze uitsprak, hem negeerde. Dit was wat hij altijd deed. Hij praatte op Naylene in. Dat kon hij op veel verschillende manieren doen, maar Ashton pakte haar onzekerheden en vergrote deze uit. Hij deed alsof Naylene een slecht persoon was, omdat ze even de controle had verloren en Edyn aan had gevallen. Ondanks dat het niet het juiste was om te doen, was Naylene een engel vergeleken met Ashton. Hij moorde voor de lol, dronk onnodig bloed van mensen en speelden spelletjes met hun hoofden. Niet eens alleen mensen, zoals hier werd gedemonstreerd. Dat Ashton ook nog eens deed alsof het iets slechts was dat Naylene, Michael probeerde te helpen, was voor Michael de druppel.
Hij greep Ashton bij zijn leren jasje en duwde hem met gemak tegen de dichtsbijzijnde boom aan. Hij was minstens veertig jaar ouder dan de andere vampier, wat hem een voordeel gaf. Iets waar Ashton zich ook bewust van zou moeten zijn. Michael bracht zijn gezicht dichter bij dat van Ashton, een dreigende blik hing in zijn groene ogen. 'Als ik jou was, zou ik nu nog gaan, Irwin. Nu je nog die stomme grijns op dat gezicht van je hebt. Dat gaat namelijk niet meer lang duren als je zo door gaat.'
Ashton lachte in zijn gezicht. 'Ze heeft je echt goed getraind, al maak je nog niet echt veel indruk als een waakhond.'
Er waren zat dingen die Michael nu wilde doen. Hij wilde Ashton op de grond duwen, er bovenop springen en hem van langs leven. Diep van binnen wilde hij zelfs zijn hand in de borstkas van de vampier laten verdwijnen en zonder moeite het hart van Ashton eruit trekken, maar dat laatste zou hij nooit kunnen doen. Hij werd tegengehouden door de gevoelens die Naylene voor Ashton had en hij wist dat ze het hem erg kwalijk zou nemen als hij Ashton zonder pardon zou vermoorden, maar ook Ashton wist dat.
Ashton was echter de eerste die handelde. Hij maakte zich los uit de greep van Michael en verdween uit zijn zicht. Michael draaide zich om, vastberaden om Ashton niet zomaar te laten vertekken. Op het moment dat hij zich omdraaide, voelde hij een hand op zijn schouder die hem tegenhield en een scherpe pijn in zijn middenrif. Een hout voorwerp gleed steeds dieper zijn middenrif in en hij voelde hoe het steeds dichter bij zijn hart kwam.
'Fuck!' riep Michael en hij keek op, recht in het lachende gezicht van Ashton.
'Oeps, ik had je niet gezien! Je moet ook wel iets beter opletten, Michael. Het is niet heel verstandig om zomaar in een tak als deze te lopen,' zei Ashton. 'Het nadeel van zo'n ding is, is dat ik hem net afgebroken heb en hij waarschijnlijk vol splinters zit.' Om zijn woorden extra kracht bij te zetten, duwde Ashton de afgebroken tak nog verder in Michael zijn lichaam en liet hij de vampier los, waardoor Michael kermend op de grond belandde. Hij was misschien sterker dan Ashton, maar Ashton vocht op een achterbakse, slinkse manier.
Michael had zijn handen om de tak geklemd, maar de pijn in zijn lichaam zorgde ervoor dat hij het niet zomaar verwijderd kreeg. Iets wat hij wel wilde. Hij haatte het om verslagen op de grond te zitten tegenover Ashton, want hij wist wat Ashton daar van dacht. Michael hoopte dat Naylene, voor eens, in zou zien wat voor een ongelooflijke klootzak Ashton wel niet was en hem zou geven wat hij verdiende, net zoals dat ze Edyn had gegeven wat zij had verdiend.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene was een slimme vrouw. Ze wist genoeg van de wereld om haar heen. Er waren momenten waarop ze zich het liefste opsloot in de ruimte in het huis, die ze om hadden gedoopt tot een kleine bibliotheek. Daar kon ze zich uren lang vermaken met de boeken of door onderzoek te doen op haar laptop.
Vanaf dat het acceptabel was geweest voor vrouwen om het werk dat gebruikelijk door mannen werd gedaan, had Naylene vooraan in de rij gestaan. Ze had zich ingeschreven voor verschillende studies, die ze ook met goede resultaten af had gerond.
Aan alles was te merken dat de roodharige vampier wel degelijk wist hoe de wereld werkte. Intelligentie was niet hetgeen waar het bij haar aan ontbrak. Toch maakte ze continu dezelfde fouten als het ging om Ashton. Er was haar vaak genoeg verteld dat ze niet slim bezig was. Niet alleen Linn en Michael hadden hun mond daar wel eens over open getrokken, de rest van de groep wist ook dat hij haar zwakke plek was. Natuurlijk wist Ashton dat zelf ook wel, waar hij keer op keer dankbaar gebruik van leek te maken. Misbruik in sommige gevallen.
Ook Naylene moest beter weten dat ze zich niet tegenover Ashton hoefde verantwoorden. Hetgeen wat er was gebeurd had helemaal niets met hem te maken. Hij had er voor gezorgd dat Edyn was veranderd, maar daarna had hij helemaal niet meer naar haar omgekeken. Michael deed er voor hem ook helemaal niet toe. Dus ze had haar mond helemaal niet open hoeven te trekken.
Michael was er duidelijk wel klaar mee, ondanks dat Naylene nog wel probeerde om hem tegen te houden. De stof van zijn shirt, gleed zachtjes door haar handen en voordat Naylene het doorhad werd Ashton tegen de boom aangedrukt. Naylene hield niet van gevechten, zeker als ze niet nodig waren. In dit geval snapte ze wel waarom Michael er klaar mee was.
Ondanks dat Michael misschien sterker was, had hij Ashton tegenover zich staan. Iemand die een gevecht nooit op een eerlijke manier zou vechten, als hij gedoemd was te verliezen. Ook nu was Ashton diegene die het oneerlijk speelde door een tak in het middenrif van Michael te drukken. Dat was het moment dat het voor Naylene klaar was. Ze wilde zich niet snel mengen in dit soort dingen. Dit ging echter om haar, daarbij was het Ashton die Michael zoveel pijn deed dat hij niet eens meer kon doen.
"Genoeg!" Bracht Naylene met een duidelijk stem uit. Ze zou zich niet laten kleineren door Ashton. Niet nu. Hij had het duidelijk gemaakt dat hij haar heksenkant niet altijd accepteerde. Naylene wist ook al wel waardoor het kwam. Ze zou hem nu echter ook wel laten zien dat hij haar niet tegen zich wilde hebben.
Nay haar hand ging om hoog en alle krachten leken uit haar vingertippen te komen, om zich vervolgens te richten op Ashton zijn hoofd. Kermend van de pijn viel Ashton op zijn knieën en greep hij naar zijn hoofd. Naylene kon zich alleen maar indenken hoeveel het pijn het moest doen. Het was alsof er kleine bloedingen ontstonden in zijn hoofd, maar omdat hij een vampier was, heelden die ook meteen. Daardoor zou het vrijwel meteen over zijn als ze haar magie weer liet gaan.
Langzaam liep Naylene naar Ashton, wie haar nog wel wat smekende woorden toewierp. Normaal zou ze meteen zwichten voor de ogen die haar smekend aankeken. Nu was er een stemmetje in haar hoofd, die haar vertelde dat ze dat niet hoefde te doen. Ashton had gemene dingen tegen haar gezegd, juist over deze kant van haar en daar mocht hij best iets van voelen.
"Je had weg moeten gaan, zoals Michael zei." Voor Naylene was het best moeilijk om haar gezicht strak te houden. Niet te laten zien dat ze dit best moeilijk vond, want als Ashton dat door had, zou hij daar ook echt iets over te zeggen hebben, dan was er nog een kans dat ze hem met gemak liet gaan. Iets wat ze niet van plan was.
Voorzichtig liet ze de pijn in Ashton zijn hoofd afbouwen. "Ik wist wel dat je me geen pijn kan doen Red." zei hij met een verwaande grijns op zijn gezicht.
Naylene was echter nog lang niet klaar met hem. Ashton had haar vaak genoeg pijn gedaan met haar woorden en nu zou ze hem even laten voelen hoe het was, door hem pijn te doen. Ze concentreerde zich op het bloed in Ashton zijn lichaam en liet dat langzaam opwarmen. "What the fuck Red." Naylene haalde haar schouders op.
"Het is niet heel erg handig van je Ashton. Dat je bloed ineens begint te koken, hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?" Gebruikte ze zijn eigen woorden tegen hem, het voelde gek voor haar. Naylene liet het niet te ver gaan, maar genoeg om het meeste bloed van Ashton af te nemen, waardoor bewegen heel wat moeilijker was. Op het moment verdiende hij dat wel.
Met snelle stappen stond ze naast Michael en kon ze bij hem neerknielen. Zo voorzichtig mogelijk trok ze de tak uit het lichaam van haar vriend. Zoals Ashton echter ook al wel had gezegd, waren vast nog splinters die zich hadden verdeeld in het lichaam van Michael.
"Even rustig blijven zitten." Naylene legde één hand op Michael zijn schouder, waar ze zachtjes met haar vingers overheen streek. Met haar andere hand drong ze het lichaam van Michael binnen. Splinters konden hele gemene dingen zijn, als ze op de verkeerde plaats kwamen, kon het er alsnog voor zorgen dat een vampier zou sterven. Het was een langzame en pijnlijke dood.
Naylene kreeg het voor elkaar om drie stukjes uit het lichaam van Michael te halen. "Nog eentje. Deze gaat pijn doen." Aangezien hij bij de longen zat, was het een vreselijke plaats. Heel voorzichtig kreeg Naylene het voor elkaar om het stukje ook daar weg te halen. Ondertussen hoorde ze nog steeds wel hoe Ashton probeerde om dingen naar hen twee te roepen, maar daar behoorlijk in faalde.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael had Naylene vaak bezig gezien met haar magie. Hij was de enige bij wie ze het kwijt kon, dus het was vaak voorgekomen dat hij er bij was geweest als ze haar magie de vrije loop had laten gaan. Ze had hem hele mooie dingen kunnen laten zien, maar hij had ook de mindere kanten gezien. Heksen konden vampieren behoorlijk pijn doen met hun krachten. Een voordeel voor hen, een nadeel voor Michael zijn soort. Voor Naylene was het één van de manieren waarop ze zichzelf tegen Ashton kon beschermen en dat was ook wat Michael had gezien, terwijl hij zelf had geprobeerd om de tak te verwijderen.
Hij had het geschreeuw van Ashton maar al te goed gehoord. Michael vond dat hij het had verdiend. Hij had zich als een klootzak tegenover Naylene gedragen en als haar beste vriend was Michael erg blij dat ook zij dat eindelijk in leek te zien. Hij had er dan ook stiekem van genoten dat Naylene er voor had gezorgd dat de bloedvaten in Ashton zijn hoofd constant weer waren geknapt. Uiteindelijk was ze gestopt, maar ze was nog lang niet klaar geweest met Ashton. Wat Naylene toen had gedaan, was iets wat Michael nog nooit had gezien. Ze had hem niet gedood. Het leek eerder op een soort verlamming, maar Ashton zijn huid was wel degelijk verkleurd naar een grijze tint. Hij kon zich nauwelijks meer bewegen.
Terwijl Naylene zich alweer op Michael had gefocust en hem hielp om de tak te verwijderen, wat overigens iet geheel pijnloos verliep, lette Michael nog op Ashton. Het was misschien fout om te denken, maar op dit moment was Ashton zijn vijand en genoot Michael er van om de man kermend op de grond te zien liggen. Niemand zou hem komen helpen, want hij had geen vrienden die genoeg omhem gaven om opzoek te gaan naar hem. Hij had alleen Naylene en zelfs zij zou hem hier nu laten liggen.
Michael knikte toen Naylene aangaf dat ze er nog één splinter uit moest halen. Michael kon hem voelen als hij ademhaalde. Hij prikte in zijn longen, wat betekende dat hij er absoluut uit zou moeten. Als hij zou verschuiven, zou Michael er last van blijven houden. Met zijn kiezen op elkaar en zijn ogen dicht, wachtte hij tot Naylene haar ranke vingers de splinter te pakken hadden. Ondanks dat de pijn door zijn hele lichaam trok, wilde hij niet schreeuwen waar Ashton bij was.
Hij durfde weer rustig adem te halen toen Naylene de spinter eruit had getrokken. De wond zelf zou binnen enkele minuten weer geheeld zijn en dan zou Michael er geen last meer van hebben. Daarom besteede hij er verder ook niet veel aandacht aan, net zoals dat hij het gekerm en geschreeuw van Ashton ook negeerde. Met de hulp van Naylene kwam hij weer overeind.
'Help me onthouden dat ik je nooit zó boos maak,' mompelde Michael, die nog een laatste blik wierp op Ashton. Het was onnodig om te vragen of ze ergens anders naar toe zouden moeten gaan. gene van hen wilde op dit moment nog bij de arrogante vampier in de buurt zijn. Dat het onveilig was om Ashton in deze staat alleen te laten, kwam momenteel niet bij Michael op. Hij wilde nu liever alleen met haar zijn en haar complimenteren, en bedanken, voor wat ze had gedaan.
Michael nam Naylene mee naar een ander gedeelte van het bos. Eentje wat iets hoger was gelegen. Hij kon het geschreeuw van Ashton niet meer horen. Hij wist dat het gehoor van Naylene veel beter was, maar hij hoopte haar af te kunnen leiden, mocht ze nog in staat zijn om het te horen. Michael nam plaats op de zachte ondergrond van het bos en trok Naylene naast zich. Hij legde zijn arm rond haar schouders en trok haar dichter tegen zich aan.
'Ik vind het heel knap, wat je net hebt gedaan.' Naylene had, voor zover Michael wist, nog nooit op die manier haar krachten tegen Ashton gebruikt. Normaal gesproken had ze altijd op zich in laten praten, had ze niks durven doen. Nu was ze eindelijk die stap voorbij gegaan en Michael erg trots op haar. 'Hij verdiende het namelijk echt, en niet alleen omdat hij mij neer stak.' Michael wierp een blik op zijn bebloede kleding. Fijn was het niet, maar het was waarschijnlijk nog wel te redden.
Michael keek opzij naar Naylene en glimlachte om het gezicht dat in al die jaren nog zo hetzelfde was gebleven. Nooit had ze de behoefte gehad om haar haren compleet te veranderen, zoals hij dat wel had gedaan. Ze was altijd rood gebleven en eigenlijk had ze altijd al een pony gehad, die haar besproette voorhoofd bedekte. Michael was niet anders gewend. Voorzichtig gaf hij haar een vriendschappelijke kus op haar wang.
'Het is niet iets slechts dat je boos werd op Edyn, Nay. Of op Ashton. Ze hadden het beide op hun eigen manier verdiend. Je moet Ashton niet in je hoofd laten komen, want je kan ontzettend veel met je magie. Ook hele mooie dingen. Je hebt net nog het schaakstuk van Ben gemaakt.' Dat was heel bijzonder! Michael was altijd erg enthousiast geweest over wat ze had gekund, ondanks dat Naylene in eerste instantie niet veel had durven laten zien. Na een tijdje had ze gemerkt hoe leuk hij het had gevonden en dat er echt niks had kunnen gebeuren.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
De zomerdagen vlogen voorbij. Het duurde niet lang of de laatste week van de zomervakantie zat er aan te komen. Een week die in Boise altijd uitbundig werd gevierd. Er waren allemaal avonden die werden georganiseerd en de belangrijkste dag was toch wel de dag van de ballooning, de dag dat heel Boise naar de lucht keek die zich zou vullen met luchtballonen. Bij die dag hoorde ook een groot feest.
Luke was druk bezig om zijn acties op touw te zetten, zodat hij zelf ook het meeste uit de dag kon halen. Hij had het afgelopen jaar al wel gemerkt dat het één van de dagen was waarop hij het meeste winst kon halen, als hij het maar op een goede manier aan zou pakken. Met die reden had Luke er vandaag voor gekozen om een dag niet in de bar te staan. Er waren niet veel dagen in het jaar dat hij er voor koos, maar op sommige momenten moest hij de zaak in de handen leggen van zijn personeel, dat ondertussen vooral voelde als vrienden.
Ondanks dat hij vandaag vrij was geweest, was Luke wel even naar beneden gegaan. Deels om te kijken hoe het allemaal liep, maar ook omdat hij wat had moeten eten. De keuken was bijna dichtgegaan, maar Cameron had nog wel wat eten over gehad voor de barman. Ook had hij hem na het eten een flinke kop thee gegeven, zoals hij dat nu dagelijks deed. Luke had geen idee wat er in de thee zat, het drankje beviel hem echter wel.
Op aandringen van Cameron was Luke uiteindelijk weer naar boven gegaan om eens van zijn vrije avond te genieten. Het kwam niet vaak voor dat hij echt een hele avond voor zichzelf had. Iedere nacht na zijn werk probeerde Luk echter wel wat tijd voor zichzelf te nemen. Als hij daar in ieder geval de kans voor kreeg en niet de avond deelde met een van de vele vrouwen die hij in de bar had ontmoet.
Toen Luke zich net op de bank had geïnstalleerd met een glas van zijn whisky en een serie die hij uit had gekozen, was het echter wel duidelijk dat ook deze avond niet voor zichzelf was. Er klonk immers geklop op de voordeur.
Benieuwd naar wie zijn bezoek was, stond Luke op van de bang. Ergens verwachtte hij het kleine meisje dat wel vaker in de bar was te zien. Cameron was immers bijna vrij en Ellisyn wilde altijd wel even gedag zeggen als ze in de buurt was om haar vader op te halen.
Ellie was echter niet diegene die voor zijn deur stond. Toen Luke de deur opende, keek hij naar het grijnzende gezicht van Rhi.
Net zoals een paar dagen geleden leek het alsof Luke zijn hoofd ontplofte toen hij het gezicht van Rhi had. Alle herinneringen kwamen weer terug. Samen met die van Linn, die hem bezorgd aan had gekregen en hem had gevraagd of alles goed met hem ging. Dat Rhi een vampier was, maar niet alleen zij maar ook Linn en haar vrienden. Alles kwam ineens weer bij Luke binnen alsof het nooit helemaal weg was geweest. Alle informatie was, net zoals de vorige keer, behoorlijk veel. Waardoor zijn hoofd begon te tollen.
Rhi moest ergens angst bij Luke achterlaten, maar toch deed ze dat niet. De eerste keer had Rhi zich behoorlijk op Luke uitgeleefd, maar ze hadden ook samen een goede avond beleefd.
"Hé Rhi. Kom binnen." Luke wist niet meer precies hoe het werkte, hij kon zich echter wel herinneren dat hij Rhi de vorige keer binnen had moeten vragen, want anders had ze niet over de drempel kunnen komen. Nu hij er over nadacht kon hij zich niet indenken of hij dat iedere keer bij Linn had gedaan. Ergens kon hij zich ook niet beseffen dat Linn een vampier was. Iemand die misschien wel net zo los ging op mensen zoals Rhi dat had gedaan. Bij Rhi vond hij het nu echter op een best gekke manier, best wel aantrekkelijk.
Luke liep naar de bank, waar hij zichzelf weer op liet zakken. Hij hield Rhi in de gaten, hij was benieuwd wat er zou gaan gebeuren, wat ze van plan was en ook vooral hoe het kwam dat hij nu weer van alles wist en het moment dat ze weg was alles weer meteen weg was.
"Hoe kan het dat ik nu weer alles weet?" Nu kon Luke ook de puzzelstukjes leggen op wat er was gebeurd in de bar. Op het moment dat hij met Linn naar binnen was gelopen, was alles weer weg geweest. Hij wist zeker dat wanneer hij weer naar buiten was gelopen, in de grijze ogen van Rhi had gekeken, het allemaal weer terug was gekomen.
Luke keek naar zijn glas, vervolgens naar zijn arm. "Heb je dorst?" Luke hief zijn glas op, ten teken dat hij misschien een glas whisky voor haar in kon zetten. Vervolgens stak hij zijn arm echter ook uit. Aangezien het best wel eens kon zijn dat Rhi meer behoefte had aan bloed. Van de vorige keer kon Luke alleen maar zijn pijn herinneren. Hij wist echter ook dat hij tegen had proberen te stribbelen en dat het vast niet beter had gemaakt. Daarbij wilde hij niet dat Rhi nu weg zou gaan. Nu wilde hij ook weten wat er allemaal aan de hand was. Hij wilde gewoon dat hij alles de hele tijd zou blijven herinneren, het was niets om de helft van je geheugen kwijt te zijn. Luke wilde zich alles kunnen herinneren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ondanks dat het voor Rhi geen zomervakantie was, had ze wel degelijk gemerkt dat deze ten einde liep in Boise. Steeds meer mensen waren terug gekeerd, wat voor haar en haar groep het speelveld alleen maar vergrote. Haar vampiers hadden de tijd van hun leven en kwamen, over het algemeen, met het meeste weg zonder er al te veel moeite voor te doen. Er was maar één vampier die haar irriteerde en dat was Ashton. Wat voor drama hij in zijn relatie had, boeide haar allemaal niet. Ashton trok echter onnodig veel aandacht, zoals de dag dat hij onder het bloed thuis was gekomen en had geschreeuwd over een heks die hem zo goed als had laten uitdrogen en dat er niemand was geweest die hem had kunnen helpen. Rhi had droogjes gereageerd dat hij het waarschijnlijk had verdiend.
Rhi haar eigen plan verliep echter wel goed. Ze had Linn duidelijk gemaakt hoe dichtbij ze kon komen en ze was er zeker van dat Linn dat absoluut niet leuk vond. Jammer genoeg had zij verder niet veel aan Luke, omdat Rhi hem had gedwongen alleen kennis te hebben van dit alles als zij zelf ook in de buurt was. Daardoor had ze zich volledig ingedekt, al was Linn een slimme meid en wist ze zelf ook wel heel goed wat er aan de hand was. Toch zorgde de beperkte kennis van Luke voor net dat kleine beetje extra frustratie. Omdat Rhi de barman al een tijdje niet meer apart had gesproken, was ze op zijn vrije avond naar zijn appartement gegaan, waar hij haar met een grote glimlach binnen had gelaten.
'Omdat ik wilde dat je nu alles weer zou weten,' zei Rhi enkel, zonder verdere uitleg te geven. Het had precies voor de verwarring gezorgd die ze graag had willen zien. Die dag dat ze Luke had gezien in de bar, was hij zich dood geschrokken door alle informatie die hij opeens weer in zijn hoofd had gehad. Hij had zelfs naar Linn kunnen gaan om haar er mee te confronteren. Zodra zij echter uit Luke zijn gezichtsveld was verdwenen, had hij dat niet kunnen doen. Rhi had echter wel haar punt duidelijk gemaakt aan Linn. Luke was nu van haar. Ze zou de man op elke manier tegen Linn kunnen gebruiken en dat zou ze ook zeker doen.
Dat Luke vervolgens vrijwillig zijn arm aanbood als een drink-optie, verbaasde Rhi wel. Ze was zeker niet vies van zijn bloed en ze was hier ook met de intentie gekomen om het nog wat duidelijker te maken aan Linn hoe gemakkelijk ze toegang had tot Luke, maar dat hij zonder twijfel zijn eigen arm naar haar uitstak, was toch een hele verrasing. Een prettige, dat wel. Rhi liep dan ook naar de man toe en nam zijn onderarm in haar handen. Langzaam gleden haar vingers over zijn lichte huid, waar op sommige plekken de aderen nog doorheen schenen.
'Ik heb je wel echt goed uitgekozen, Luke,' sprak Rhi zacht. Er waren maar weinig mensen die uit vrije wil hun bloed aan haar zouden geven. Rhi wilde er ook niet te lang over nadenken, voor het geval Luke zijn arm weer terug zou trekken. Niet dat ze hem dan niet met gemak weer naar zich toe zou kunnen trekken, maar ze hield er wel van dat Luke zo vrijwillig en volgend was hierin. Daarom spreidde ze haar lippen van elkaar. De twee scherpe hoektanden kwamen weer tevoorschijn en ook de donkere aderen onder haar ogen zwelden op. Zonder waarschuwing zette ze haar tanden in Luke zijn arm.
Het bloed wat ze innam brandde meteen in haar keel, wat er voor zorgde dat Rhi de arm van Luke meteen losliet en ze het probeerde op te hoesten. Rode druppels bloed belandden op de grond terwijl Rhi voorover hing, met haar handen om haar keel geklemd. Ze voelde hoe de verbena brandwonden creeërde in haar slokdarm en aan de binnenkant van haar mond. Dit verklaarde waarom Luke zo achteloos zijn bloed aan had geboden aan haar. Hij had geweten wat er zou gebeuren, of Linn had hem verteld dat hij het had moeten doen. Dit was haar wraak op wat Rhi uit had gehaald.
Woedend om wat Luke had gedaan, duwde Rhi de man tegen de muur, waardoor zijn glas whisky op de grond viel. Met haar arm op zijn borstkas hield ze hem op zijn plek, terwijl ze hem aankeek. 'Denk je nou echt dat ik fucking achterlijk ben? Of denkt Linn dat?' siste ze. In principe was ze in de val gelopen, maar de verbana had haar lang niet genoeg gedaan om haar te verzwakken. Momenteel was ze enkel boos op hoe gemakkelijk Luke het voor elkaar had kunnen krijgen.
'Wat heeft Linn je gegeven?' Rhi wist dat ze haar dwang zou kunnen gebruiken om Luke te laten antwoorden, maar ze hoopte dat er nog een beetje loyaliteit naar haar toe in zijn lichaam zat, waardoor hij eerlijk zou kunnen antwoorden. Daarnaast zou het nu toch niet werken, omdat hij het kruid in zijn lichaam had wat alle vampiers ervan zou weerhouden om het te proberen.
Verbena was een leuk trucje van de heksen. Vampiers hadden een zwakte nodig en blijkbaar was het verbanden in de zon niet genoeg geweest. Dit kruid weerhield hen er van om mensen te dwingen, maar ook om hun bloed te drinken als de persoon in kwestie het op één of andere manier innam. Dat was dan ook de reden dat Rhi haar keel had aangevoeld alsof het in brand had gestaan. Luke was er op de één of andere manier aan gekomen en waarschijnlijk heette die manier Linn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Er was een hele wereld waar Luke nog niet heel erg veel van kende. Rhi had hem het een en ander verteld, maar iedere keer als ze uit zicht was, wist hij helemaal niets meer. Nu vond hij het behoorlijk frustrerend, alsof hij op die momenten een deel van zijn geheugen niet meer had. Op het moment drong het tot hem door hoe gek het moest zijn geweest voor Linn. Medelijden had hij echter niet met haar. Ze waren al een hele tijd bevriend met elkaar, er was zelfs meer tussen hen geweest. Ze had hem echter nooit verteld over vampiers. Rhi had dat meteen de eerste avond al gedaan!
Luke kon zich niet voorstellen dat de vrouw op wie hij echt verliefd was geweest, nooit helemaal de waarheid had gesproken. Op de momenten waarop hij over kon denken, bedacht hij zich dat het misschien de reden was waarom ze hun relatie geen kans had gegeven. Nu was hij echter te druk met Rhi haar aandacht om over Linn na te denken.
Ergens wist Luke niet wat er precies met hem was gebeurd dat hij aan had geboden dat Rhi van zijn bloed had moeten drinken. Ze had het hoe dan ook gedaan, of hij het nou had gevraagd of niet. Ergens vond hij het ook wel interessant om te zien hoe het werkte. Daarbij kon hij zich van de vorige keer alleen nog maar herinneren dat hij zich licht in zijn hoofd had gevoeld. Een gevoel dat eigenlijk helemaal niet verkeerd was geweest. De pijn had op dat moment echter overheerst.
De tanden van Rhi vonden al snel een weg door zijn huid. Ook deze keer vertrok het gezicht van Luke een beetje. Het voelde echter minder erg als zijn hals had gedaan. Daar was Rhi ook behoorlijk onvoorzichtig mee geweest. Als Luke nu nog in de spiegel keek, was er nog duidelijk een wond te zien, ondanks dat het nu wel echt een litteken begon te worden.
Een beetje verbaasd keek Luke naar de vampier voor zich, haar tanden hadden maar voor even in zijn huid gezeten, maar ze waren net zo snel weer weggeweest.
"Gaat alles goed?" Vroeg Luke wat bezorgd, toen hij zag dat Rhi het bloed weer oprakelde. Het eindigde al snel op de grond. "Is er iets mis met mijn bloed?" Luke kon zich niet indenken dat er verkeerd was, misschien had hij iets verkeerd gegeten, iets wat ze zelf niet lekker vond.
Rhi leek er echter woedend van te worden en al snel stond Luke tegen de muur aangedrukt. Hij was dan wel langer dan de vrouw voor zich, zij was echter behoorlijk intimiderend. Daarbij was er een duidelijke pijn te voelen in zijn borstkas door de druk die Rhi uitoefende. Luke slikte zachtjes, hij was behoorlijk angstig, want Rhi leek echt boos te zijn.
"Ik weet niet waar je het over hebt? Ik heb Linn niet meer gezien sinds je bezoekje aan de bar." Ze hadden toen even met elkaar gesproken. Linn had haar zorgen wel uitgesproken, maar Luke kon zich niet herinneren dat ze hem iets had gegeven. Cameron was toen wel binnen gekomen met wat van de thee, hetgeen wat hij de afgelopen tijd ook had gedronken. Iets wat eigenlijk wel nieuw was.
"Cameron heeft me wel wat gegeven? Een nieuw thee?" Luke kon zich niet indenken dat het daar aan zou liggen. Hoe kon thee er voor zorgen dat Rhi zich op deze manier voelde. Het had geleken alsof het lichaam zijn bloed niet had willen hebben.
"Ik heb echt niets gedaan? Als ik dat had geweten, had ik je het ook niet aangeboden." Het laatste wat Luke wilde, was Rhi op de kast jagen. Ze was angstaanjagend, kon dat in ieder geval zijn. Ergens was het ook wel heel erg sexy om te zien. Luke wist echter ook wel dat hij Rhi niet graag tegen zich wilde hebben.
Luke legde zijn hand op de arm van Rhi, omdat hij de druk van zijn borst af wilde hebben. Het voelde niet prettig, alsof het ademhalen ieder moment wat moeilijker werd.
Gelukkig voor hem werd de druk wat minder. Al werd de blik op het gezicht van Rhi niet heel erg veel zachter. Ze was woedend, maar dat hoefde ze niet op hem te zien! Hij had helemaal niets gedaan! Als hij er wel iets aan had kunnen doen, was hij er vast wel tegenin gegaan.
"Wat kan er voor zorgen dat je het bloed van iemand niet kan drinken?" Luke wist niet heel erg veel over vampiers, alleen hetgeen wat hij ooit in films had gezien. Hij kon zich echter niet indenken dat het ook maar een deel van waarheid was? Misschien wel helemaal niets omdat het vooral een film hadden moeten zijn die vooral tienermeisjes aan had moeten trekken, het de epic lovestory. Stiekem had Luke er ook wel een beetje van genoten, maar hij had nooit gedacht dat er een moment zou zijn dat er een vampier tegenover hem zou staan. Zeker niet op deze manier.
"Want dan doe ik dat niet meer?" Luke vond de aandacht van Rhi alles behalve vervelend. Daarbij wilde hij weten hoe het precies werkte. Als er iets was wat hij kon doen om het beter voor haar te maken, dan deed hij dat. Dan konden ze hun tijd op een betere manier doorbrengen dan op deze manier tegenover elkaar te staan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld