Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een oord met vele neonlichten doemde op vanachter de vele gebouwen in het schemerdonker. Vele kleuren domineerden de omgeving en de knipperende lichten straalden een sprookjessfeer uit, alsof ze in een compleet andere omgeving waren gekomen in slechts een paar minuten tijd. De muziek kon hij nog vanuit de auto horen. Harde en vrolijke deuntjes echoden over het terrein indien het vermengd werd met het enthousiaste gejoel van de bezoekers. Het grondgebied was drukbezocht geweest. Zodra hij de auto stil had gezet en hij uit het raam kijken kon, kon hij geen leegtes meer spotten tussen de mensenmassa die zich er had verzameld. De kermis bleek een bekend en geliefd tafereel.
De ontsteltenis zoals Mila deze verwoordde, voelde hij ook. Hij zat zijn ogen uit te kijken naar de drukte die er ontstaan was en de wijze waarop de kermis vormgegeven was. Het leek allesbehalve op de stad die ze de hele middag lang gezien hadden. Het zag er gezelliger uit, mooier. "Het is echt mooi," murmelde hij voor zich uit. Het maakte hem haast wat ongemakkelijker om de auto uit te stappen en te weten dat ze al snel tussen al die mensen lopen zouden, die het heel gewoon vonden. Hij voelde zich als een vreemdeling in zijn eigen land.
En toch draaide hij de motor niet veel later uit en stapte hij moeiteloos uit het voertuig. De oldtimer deed hij zorgvuldig op slot, maar zijn focus lag al tijden niet meer bij het beveiligen van de auto van zijn vader. Een beetje afwezig zelfs, liet hij de autosleutels in zijn broekzak glijden. De hele kermis trok zijn ogen naar zich toe en liet zijn pupillen eindeloos over het uitzicht glijden. Het terrein betraden ze langzaam. Hij kon merken dat ook Mila overrompeld was door dat wat ze zagen, doordat ze beide niet helemaal leken te weten wat ze uit moesten brengen. Ze waren eerder wat stil toen ze bij de ingang aankwamen. Echter haalde het loket zijn bewustzijn weer terug; ze moesten kaartjes halen.
Vragend keek hij naar Mila. "We moeten vijf dollar per kaartje betalen," sprak hij wat verbluft uit. Het was geld wat ze ergens anders voor nodig hadden. Maar konden ze ook binnenkomen zonder te betalen? Hij was voor een paar seconden te veel afgeleid door zijn peinzende gedachten, om hier een antwoord op te kunnen geven.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Langzaam en onder de indruk liep Mila voor Lev uit richting het terrein. Door de versierde poort aan de inkom heen kon ze een wonderlijk land vol plezier zien. De kaart had niet gelogen, dit voelde als spektakel. Even haalde ze diep adem en nam alles in zich op, zelfs in al deze drukte vond ze rust.
"Dat geeft niet, we kunnen gewoon kijken," maande Mila haar reisgezel aan en sloot zacht haar hand om de zijne heen om hem door de inkom mee te trekken naar alle kermiskraampjes. Dit was helemaal anders dan ze verwacht had, ze had gedacht dat ook de kermis saai en grijs zou zijn zoals de rest van de stad. Met Lev achter zich aan baande ze zich een weg door de eerste drukte en wist niet waar eerst te kijken. Je kon ballen gooien in figuren met enorm monden, ze zag pluizig roze eten op een stokje dat in een meisje haar haren bleef plakken, er draaiden theekopjes rond met daarin mensen gierend van plezier en hun armen in de lucht. Met een grote glimlach om haar lippen draaide ze zich om naar Lev en keek hem even aan voor ze zijn hand losliet zodat ze samen konden beslissen welke kant ze opgingen tussen alle kraampjes door. Hopelijk raakten ze elkaar niet kwijt onderweg want dit moment wou ze niet alleen beleven. Mila wou dit delen met hem, ze hadden beide nog nooit zoiets gezien als dit.
Nu ze alles in zich op kon nemen en omhoog staarde naar het gevaarte dat boven hun hoofd uit torende en lonkte met lichtjes die in verschillende figuren brandden, baalde ze wel dat ze geen geld hadden om iets te doen. Blijkbaar waren ze niet zo vrij als ze had gedacht. Nog verwonderd over alles stond ze voor de rest in stilte een beetje te staren en prutste ze met haar vingers aan haar ring, het enige wat nog een beetje als thuis voelde. Hoewel ze zich ergens wel klaar voelde voor een avontuur als dit, was ze overweldigd door hoe alles anders was en hoe vreemd het begon aan te voelen. Mila was blij hier te zijn met Lev, zelfs na hun koppige uren van zwijgen daarnet en toch voelde ze zich plots heel klein en eenzaam in deze nieuwe, drukke wereld. Alsof ze helemaal niets was in dit alles. Wat kon ze nu in godsnaam nog betekenen voor iemand? Mila had geen speciale kwaliteiten op moeilijke situaties en vingervlug zijn na, ze kon alleen functioneren in een commune en ze had geen waarde voor de grote samenleving. Zelfs op de kermis, waar iedereen zich blijkbaar iets kon permitteren, kon zij alleen genieten van de schoonheid en vanop een afstand alles bewonderen. Het voelde alsof ze er niet bij hoorde, alweer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar hand omsloot de zijne teder. Hij werd door haar meegetrokken langs de kermiskraampjes en traag maar zeker sleurde ze hem de drukte in, één geworden met de menigte. Een apart gevoel bekroop hem. Nu hij opgegaan was in een groot publiek, voelde hij zich voor het eerst niet meer anders of aangestaard. Niemand leek op te kijken van zijn verschijning op het kermisterrein. Ieder in deze bevolking had zijn of haar eigen problemen om over na te denken en leek bezig te zijn met eigen zaken; niemand had weten van zijn verleden of dat wat hij was. Om voor een keer geen hatelijke blikken te krijgen of anderen te vermijden, voelde zo veel prettiger aan dan hij ooit had kunnen voorstellen.
Maar dat gevoel leek Mila niet met hem te delen. Zodra ze stilstonden en hij haar aankeek uit nieuwsgierigheid van wat zij hiervan vond, kruiste hij een sombere blik. Ze had haar ogen vastgekluisterd gehad aan haar ring en geen glimlach was meer zichtbaar, zoals eerst wel was geweest.
Hij vroeg zich wel degelijk af wat er aan de hand was, maar na korte tijd nadenken was het overbodig geworden om te zoeken naar het antwoord, als deze al dichtbij lag. Ze was immers blij geweest toen ze naar binnen konden langs de kraampjes en, nu ze niet verder konden voor al het andere, was deze blijdschap verdwenen. Er was niets anders wat hij kon bedenken waaraan het liggen kon.
Zoekend keek hij dan ook rond. Zijn ogen weer laten vallen op het loket waar ze eerder voor hadden gestaan, daar waar men geld wisselen kon voor de attracties. De kans op slagen van het kleine plan dat hij had was onmogelijk om in te schatten. Desondanks het risico op falen raapte hij zijn moed bij elkaar en zette hij een stalen, nietszeggende expressie op.
"Wacht hier," mompelde hij haar nog toe, vooraleer hij terug in de menigte verdween om zijn weg naar het loket te banen.
Achter het loket stond een jongen van een paar jaar jonger dan hem. Zijn wat verveelde uitstraling was hem al vrijwel direct opgevallen, al was hier geen arrogantie aan verbonden; hij had slechts een saaie baan en hoogstwaarschijnlijk een ongelooflijke eikel als baas. Tijd om hiervan gebruik te maken.
De rij was tot zijn grote opluchting weg. Geen enkele bezoeker stond te wachten om zijn geld in te wisselen, wat voor hem het pad vrijmaakte om door te kunnen zetten waar hij aan begonnen was. Met een wat geïrriteerde zucht stapte hij op hem af.
"Ja, jij bent van het geld wisselen toch," mompelde hij hem ruw toe. Een wat geschrokken en ontstelde knik was dat wat hij terugkreeg.
"Mijn oom wil je zien."
Een frons werd zichtbaar op het gezicht van de vreemdeling. Wat onbegrijpelijk zag hij de jongen op hem neerkijken, beduusd van wat er zojuist gebeurde. "Wie ben jij? Wat moet ik met jouw oom?"
Lev rolde met zijn ogen. "Je baas, domkop. Hij staat op je te wachten bij dat grote rad daar," siste hij hem toe, knikkend naar het reuzenrad in de verte.
Hij had overduidelijk een gevoelige snaar geraakt. De onverschilligheid van de jongen was vervangen door enige bangheid, dat wat zich uitte door de wijze waarop hij zijn ogen rond het terrein liet gaan. Niet alleen had hij goed ingespeeld op de angst voor de schaamte van het worden ontslagen in het openbaar, hij had hem geconfronteerd en afgestuurd op zijn grootste vijand op dit moment. Wanneer een baas met iemand wilde spreken, kon dat enkel wat slechts betekenen, of niet soms?
Gehaast zag hij hem achter het loket vandaan komen. "Let jij-"
"Jaja, ik let wel op dit ding van je," kapte hij hem nonchalant af. "Ik zou maar opschieten als ik jou was. Hij zag er behoorlijk nijdig uit."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Paniek sloeg Mila even om het hart toen ze zich weer omdraaide naar Lev en merkte dat hij verdwenen was tussen de menigte. In haar eentje bleef ze verbouwereerd staan tussen alle mensen die zich om haar heen dromden en wist niet of ze naar zijn aandringen om hem niet te volgen moest luisteren... Af en toe vormden de mensen een opening tussen haar en Lev en kon ze hem nog in de gaten houden. Hij stond aan het loket en ze vroeg zich af waarom. Het geld hadden ze niet. Tenzij hij van plan was om hun laatste restje op te offeren aan tickets. Een beetje gevlijd vroeg Mila zich af of hij dat voor zichzelf deed of voor haar. Pas toen de jongen uit het loket stapte en wegrende, besefte ze dat hij helemaal niet hun laatste geld ging opgebruiken... Lev ging geld en bonnen stelen! Meteen speurden haar ogen naar de meest logische plekken voor camera's en kon er op dit moment geen vinden, maar dat betekende niet dat er alsnog geen waren. Wat nerveus staarde ze de jongen na en was van plan om Lev te waarschuwen mocht ze te vroeg terugkeren. Ongeduldig bleef ze wachten tussen de mensen en verplaatste zich af en toe als haar pad geblokkeerd werd om haar ogen op haar niet zo onschuldige metgezel te houden. Algauw hield ze het niet meer uit en rende ze naar Lev toe die net het bordje op gesloten draaide.
"Ben je gek geworden! Straks hingen er camera's," zei ze allereerst geschrokken en schoot toen in een schaterlach bui.
Dit had ze nooit, maar ook nooit van Lev verwacht. Haar eerste indruk leek volledig fout te zijn over hem, zijn ietwat saaie en veel te strenge houding was nu absoluut niet van toepassing.
"Waarom deed je dat?" voegde ze er nog gniffelend aan toe en glimlachte breed naar hem.
Ergens wist ze het antwoord wel, hij wou alleszins dat ze beide een fijne avond hadden, alleen wist ze niet of hij het meer voor haar of voor zichzelf deed. Daar gaf hij misschien zelf nog het antwoord op nu. Wat ze wel zeker was, was dat ze het nu best op een rennen konden zetten en ergens tussen de mensen moesten verdwijnen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het kleine opstapje om het loket binnen te komen, betrad hij schaamteloos. Hij zou nog wel even de tijd hebben voor de jongen terug zou keren omdat de kermis aardig groot was en de baas waar hij naar zoeken moest, overal tussen de menigte staan kon. Daarnaast was er geen rij om rekening mee te houden. Alle bezoekers hadden hun geld al gewisseld en enkele bonnen in bezit, om hun avond bij de kraampjes te spenderen. Niemand keek om naar hem wanneer hij de positie van de andere werknemer overgenomen had.
Echter had Mila er wel naar omgekeken. Hij keek wat geschokt naar het gedaante dat voor hem stond, de situatie al bergafwaarts zien lopen voor zijn netvlies, voordat hij zich besefte dat het Mila was geweest. Haar ontdane ogen keken hem eerst vol verbazing aan. Alsof ze vol onbegrip was over de actie die hij geflikt had, om bij de kleine geldkas te kunnen komen. Niets bleek alleen minder waar; onverwacht gelach volgde, dat wat een brede grijns bij hem toverde.
"Alsof wij ergens geregistreerd staan," mompelde hij plezierig terug. "Als ze de camerabeelden zien, kunnen ze ons niet identificeren als er geen gegevens van ons bestaan." Normaliter was het een foute aanname om te doen, maar het weten dat de bovennatuurlijke beschavingen niet bij de normale mens hoorde, maakte het tot een feit. Er bestond geen Lionesli Broken Axe in deze wereld en daarnevens was er geen identiteitsfoto om hem aan te linken. Voor het mensenvolk waren ze grofweg geesten.
Haar nieuwsgierigheid beantwoordde hij met dezelfde grijns. "Je zag er overduidelijk moedeloos uit net," prevelde hij niet veel later. "En nu we hier toch zijn, kunnen we er net zo goed een leuke avond van maken. Zie het maar als goedmakertje voor vanmiddag, als je dat wil." Hij bood in zekere zin niet zijn excuses aan. Het was voor hem meer een vredesoffer.
Geamuseerd deed hij de kas open en liet zijn handen de geldbiljetten omklemmen, deze samen met wat bonnen in zijn handpalm gestopt. De neiging om ze meteen in zijn eigen broekzak te steken was groot geweest. Het meest slimme plan was daarentegen juist om het niet zelf mee te nemen, maar om het aan Mila te overhandigen; voor omstanders leek ze net als een klant voor het loket en dus trok het geen aandacht zodra hij haar zijn buit gaf. Ze stond immers wachtend voor het loket.
"Hier, stop dit in je zakken." Hij reikte zijn hand naar haar uit en knikte naar dat wat hij haar geven wilde, om het in haar grip achter te laten. Zijn autosleutels volgden. "Ga snel de petten halen en kom zo terug bij de schietkraam. Ik wacht daar wel, we moeten hier zo snel mogelijk weg voor hij terug komt." Wat wantrouwig keek hij om zich heen, waarna hij zijn hand naar het bordje van het loket liet glijden en deze omdraaide naar gesloten. Voor nu moesten ze maken dat ze wegkwamen. Het bood hen een tijdelijke dekking, maar bij terugkomst van de jongen ofwel iemand anders zouden ze onheil ruiken.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Ja, daar heb je gelijk in," antwoordde Mila nog met een lach.
Het was zo, ze bestonden niet. Hoe gek dat ook klonk, niemand op de wereld zou weten naar wie ze moesten zoeken. Al had ze het gevoel dat in deze wereld iedereen sneller verbonden was met elkaar dan ze dachten. Iedereen in de menigte leek op het eerste zicht bezig te zijn met praten, kijken, spelen, maar er verstoorde iets hun doeningen. Het was een klein bakje met een scherm waar iedereen op bezig bleef, het leek zelfs alsof ze er foto's mee namen. Dat wou ze binnenkort eens uitzoeken. Maar nu hadden ze andere plannen.
"Ik aanvaard je goedmakertje, ik vind het een heel goed idee."
Een beetje op haar ongemak aanvaardde ze het geld, bedankte hem misschien iets te luid en stak alles in haar zakken. Of hij nu excuses had aangeboden of niet. Alles zat weer goed tussen hen kon ze voelen. Dat was wat telde. Ze waren beide eenzaam geweest en waren nu continu in elkaars gezelschap zonder enige rust. Het was logisch dat niet alles rozengeur en maneschijn was de hele dag door. Mila vond dat ze het best prima deden voor twee eenzame weerwolven zonder enig idee wat ze moesten aanvangen met de wereld.
Met een kleine knik antwoordde ze op Lev zijn verzoek en maakte zich snel uit te voeten, maar niet te snel om op te vallen. Vanaf ze het terrein verlaten had, sprintte ze naar de auto om twee petten met in koeien van letters 'Suncity' op gedrukt te grijpen en terug te keren naar Lev. Het duurde even tot ze hem gevonden had, maar algauw baande ze zich weer een weg naar hem en zette zelf een pet op zijn hoofd.
"Ik zou je haast niet meer herkennen," zei ze wat speelser en dacht even na over hun situatie.
Nu hadden ze geld en bonnen. Wat konden ze nu gaan doen? Peinzend staarde ze even naar Lev, niet per se omdat ze zijn blik wou opvangen, maar omdat ze haar aandacht nog op hem wou houden.
"Zullen we daar naartoe gaan? Ik kan heel goed mikken."
Haar voorstel bevond zich een eindje van hen af en bestond uit kleine ballonnen die over een hele wand opgehangen waren. Ze zag er mensen met pijltjes naar gooien, maar wat ze vooral zag, was de grootste knuffel ooit. Wat die daar deed wist ze niet, maar alle kramen hadden verschillende dingen hangen en dat wekte een vermoeden op dat die waarschijnlijk gewonnen konden worden. Als ze die beer kon winnen, ging ze daar echt haar best voor doen.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij glimlachte haar toe en zag hoe ze het loket weer achter zich liet. Ze vertelde nog wel dat ze het goedmakertje accepteerde, waardoor hij zijn glimlach in zichzelf gekeerd behield. Het liet hem meer op zijn gemak voelen dan de spanning van eerder, die tussen hen heerste. Hij hoefde niet meer op zijn tenen te lopen en datzelfde gold voor haar.
Wat meer opgetogen liep hij een paar minuten later over de kermis, zonder zijn gezelschap maar met een rijker gevoel dan wanneer hij het terrein voor het eerst bewandeld had. Het weten dat ze voor nu genoeg geld hadden om zich een beetje uit te kunnen leven, zorgde voor gemoedsrust. Ze zouden zelfs genoeg hebben om nog een nacht in de motelkamer te kunnen slapen, als ze er al niet meerdere konden betalen. Over eten en kleding hoefden ze zich zo ook geen zorgen meer te maken. Ze zouden kunnen halen wat ze nodig hadden en hoefden op deze wijze, als de avond verder goed zou verlopen, alleen hoeven stelen wanneer het noodzakelijk was.
De schietkraam stak uit met de anderen eromheen. Het geluid van de afgeschoten kogeltjes kon hij van meters afstand nog waarnemen en de aanblik in de verte van allerlei mannen en jongens op een rij, vertelde hem genoeg. Alleen een paar stelletjes leken zich gewaagd te hebben aan het spel, voor de rest was er geen vrouw te vinden. Hij had de kraam sneller gevonden dan hij gedacht had. Mila kwam ook even later aanlopen; zodra hij voelde hoe een pet op zijn hoofd werd gezet draaide hij zich vermakelijk om, om recht in haar vrolijke ogen te kijken.
“Ik jou ook bijna niet, vreemdeling,” sprak hij plezierig. “Geen problemen gehad?” Hij zette de pet wat beter op, opgemerkt hoe ze voor even naar hem staarde voor ze een voorstel deed. Het afvragen waarom ze haar blik op de zijne hield, ging door hem heen al zweeg hij erover. Liever volgde hij haar woorden door te kijken naar de kraam waar ze het over had. Het zag er wel leuk uit. Simpel ook, dat wat maakte dat hij snel toestemde door te knikken. Hierbij hadden ze beide wel kans om het spel aardig goed te kunnen spelen.
”Ga je nog voor een prijs?” vroeg hij haar nieuwsgierig, wanneer ze naar de kraam wandelden en hij zicht kreeg op een wand vol met items. De ene groter dan de ander, duurder of goedkoper. Het was hem al snel duidelijk geworden dat het om puntenaantal ging in plaats van geld. Ze zouden goed hun best moeten doen als ze met iets naar huis wilde, een uitdaging die hij graag aannam.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Emilia was blij dat ze geen problemen had gehad. Nu betrapt worden op diefstal zou wel het stomste zijn dat hen kon overkomen! Hopelijk vonden ze gauw een oplossing waarmee ze onder de radar konden vliegen. Samen met Lev liep ze al richting het simpele spelletje. Dit leek haar ideaal om in de sfeer te komen. Bovendien leek het haar leuker om met pijltje te gooien dat met geweren te schieten gezien hun situatie. Voorlopig had ze het wel gehad met geweren, alleen de gedachte eraan gaf haar al kippenvel en koude rillingen over haar rug.
"Ja die grote beer daar," zei Mila en viste de behoorlijk lange sliert kaartjes uit haar achterzak en ze voelde zichzelf bijna een goochelaar als de kaartjes bleven komen. Zorgvuldig plooide ze alles op voor ze dichter bij het kraam waren en aanschoven in de rij. Om te beginnen scheurde ze twee kaartjes af en gaf die aan Lev, daarna scheurde ze er twee af voor zichzelf. Overal om haar heen klonk vrolijke muziek en haar humeur was sinds die middag volledig omgeslagen, in een positieve zin.
"Wil jij ook een prijs? Anders kunnen we samen sparen," stelde Mila voor.
Het leek haar wel leuk om de beer te winnen, gewoon omdat ze als kind altijd haar speelgoed had moeten afstaan aan haar broers en zussen. Nu kon ze eindelijk gewoon lekker iets voor zichzelf hebben al was ze veel te oud om nog een beer in huis te nemen. Voorlopig was dit 'gratis' tijdverdrijf, dus echt erg vond ze het niet van zichzelf dat ze een kinderachtig doel in haar leven stelde. Dit ging even puur om plezier maken en er een leuke avond met Lev van maken. Als ze met een heleboel prijzen terug zouden keren waarvoor ze hun best hadden gedaan met allerhande spellen, zouden ze zich sowieso goed geamuseerd hebben voorspelde ze. Ondertussen werd ze ook wel een beetje nieuwsgierig naar wie de beste zou zijn van hen twee, een beetje competitief zijn kon geen kwaad.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De teddybeer waar ze haar zinnen op had gezet werd de prijs waar hij kort naar keek. Een aardig hoog puntental zat eraan verbonden en voor hen om deze te winnen, zouden ze wel erg goede scores moeten neerzetten. Het was vast en zeker een uitdaging om het te winnen.
Een grijns sierde zijn lippen. "Je hebt wel dure smaak," lispelde hij haar toe. Ze haalde de kaartjes uit haar zak, een vertoning waar hij zich niet van weerhouden kon om er even naar te kijken. Alleen trok de wand met prijzen zijn aandacht langzaam maar zeker weer terug. Er zat genoeg keuze tussen voor hem om wat uit te kunnen zoeken, maar niets stond hem echt op die wijze aan. Hij haalde meer plezier uit het spel dan dat wat hij ervoor krijgen kon. Misschien omdat hij nooit wat had gehad met pluchen knuffels en ander speelgoed. Hij hief zijn schouders op en nam de kaartjes van haar over. "We sparen wel samen." Ze had al een doel gezet en dat hij hierbij helpen kon, was beter dan voor niets spelen.
De rij ging aardig snel en binnen een paar minuten stonden ze al vooraan. Het uitkijken op de wand met ballonnen voelde ineens heel anders nu ze aan de beurt waren, maar hij probeerde niet te veel na te denken over hoe overvallen hij zich eigenlijk voelde. Hij wilde voor een keer zorgeloos het spel spelen in plaats van te denken aan alles wat er onbekend voor hem was.
Een kaartje reikte hij naar de werknemer uit, waarna drie pijltjes naar hem en even later naar Mila toe werden geschoven. Hij nam er eentje weg van de tafel, deze tussen zijn vingers laten rusten om afwachtend zijn hand op de balk voor hem te leggen. "Jij mag wel eerst." Hij wendde zich naar haar toe en keek nieuwsgierig naar de pijl die ze in haar hand had; hij was benieuwd naar hoe ze het doen zou.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Duh, ik ben een vrouw," grijnsde Mila naar Lev.
Ze was niet zo materialistisch als andere vrouwen had ze gemerkt, maar ze wou echt graag eens dingen die van haarzelf waren. Misschien als ze ooit het geld ervoor had, werd ze net zo gehecht aan jurkjes en spulletjes om haar gezicht en kapsel er mooier te doen uitzien. Voorlopig hield ze het op haar tweedehandskledij met haar zwarte pet en hoopte dat ze niet nog eens moest vluchten in haar wolvenvorm. De volgende maal nam ze wel een rugzakje mee in haar bek met een noodvoorraad kleren.
Dat Lev haar eerst liet gaan, maakte het moeilijk om in te schatten hoe goed te haar best moest doen om hem te overtreffen. De ballonnen stonden in een soort roos gevormd en het midden was een mini ballonnetje waarvan de stof duidelijk dikker was dan de rest en de buitenste waren harder opgeblazen, groter en breekbaarder. Het was een hele tijd geleden dat Mila nog ballonnen had gezien en nu voelde ze zich bijna schuldig omdat ze er ging kapot prikken. Als ze thuis ballonnen hadden gekregen, was dat na een trip in de stad van haar stiefvader en ter ere van een belangrijke verjaardag. Zij had kennelijk nooit belangrijke verjaardagen gehad, dus de herinnering eraan was wat bitterzoet. Met in haar gedachten het hoofd van haar stiefvader op de ballon in het midden gekleefd, mikte ze... En gooide recht ernaast één stuk. Een beetje teleurgesteld in zichzelf probeerde ze de tweede en derde pijl, die in een driehoek rond het midden belandden en een beetje gefrustreerd zette ze haar handen in haar zij en zuchtte.
"Zo haal ik nooit genoeg punten," zuchtte ze en keek opzij naar Lev en glimlachte wel even bemoedigend naar hem. "Gelukkig help jij," glimlachte ze en was van plan om alleszins nog wat rondes te doen als ze die beer nu niet won!

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het mikken op de goede ballon was een kwestie van geluk, was dat wat hij opmerkte zodra hij haar pogingen zwijgzaam volgde. Geluk dat hen op dit moment nog altijd niet was gegund. De ballon waar zij allen op liepen te richten en de ene die ze kapot moesten krijgen als ze de punten wilden krijgen, was er een die het moeilijkst te raken was. Niemand kon immers met gemak het pijltje zo strak voor zich uit gooien om het in één rechte lijn op het doelwit te kunnen krijgen. Zo ook Mila kreeg het niet voor elkaar; haar pijltjes raakten allen het bord en ballonnen, maar niet die waar ze op gefixeerd was.
Haar gezucht ving hij op wanneer hij opzij keek. Hij snapte dat haar hoop op een andere uitkomst had gelegen en gaf haar een glimlach terug, in een poging haar moed in te spreken. Of hij veel beter zou gooien was daarnaast ook maar de vraag.
"Je hebt tenminste niet compleet mis gegooid." Zijn blik gleed weer terug naar het bord en haar pijltjes, om haar drie kapot gegooide ballonnen waar te kunnen nemen. Het had slechter kunnen zijn. Zeker nu hij aan de beurt was; hij had er niet veel vertrouwen in dat hij er goed in was. Nog even keek hij opzij. "Of ik echt een grote hulp ben, is nog maar afwachten," murmelde hij terug. "Misschien gooi ik wel niks kapot." Echter hield hij zich hier niet zo lang meer mee bezig. De drang om te kijken wat hij van het spel maken zou, had het al overgenomen en het nam weinig tijd in vooraleer hij zijn eerste pijltje op het bord mikte.
Een pijltje dat op een van de ballonnen op de derde ring kapot maakte. De ballon was weliswaar gesprongen maar hij had de woorden van de jongen achter de toonbank niet nodig, om te weten dat het niet genoeg punten opleverde voor de prijs die Mila op het oog had.
Zijn tweede poging volgde, daar waar een beter resultaat uitkwam en de ballon boven de middelste deed knappen. Het was vervolgens zijn laatste pijltje dat hem verbijstering oplegde. Verbaasd zag hij hoe de middelste ballon geraakt werd en uit elkaar barste. Betekende dit dat ze het spel gewonnen hadden?
Hij keek wat fronsend naar Mila, niet zeker wetend wat het inhield totdat het gelach van de werknemer tot hem doordrong. "Gefeliciteerd gap, je hebt de hoogste score gehaald." De buit werd hen overhandigd. Hoeveel punten het precies waren, wist hij pas uit te brengen zodra hij gelezen had wat erop stond. "250 punten..," murmelde hij tegen haar. "Hoeveel hebben we nodig?"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:

Lev had gelijk, ze had niet compleet mis gegooid en ze was nieuwsgierig naar wat hij nu zou gooien. Haar handen liet ze op de soort toonbank rusten en haar blik was niet op de ballonnen gericht, maar op Lev zelf die heel gefocust gooide en zichzelf duidelijk niet goed inschatte. De eerste ballon zag ze in haar ooghoeken kapot springen, te ver van het midden af, net zoals de tweede het midden niet haalde. Het was pas de laatste ballon die haar aandacht van Levs geconcentreerde gezicht wegtrok en een grote glimlach op haar gezicht toverde.
"Hé, dat was de beste score," lachte ze nog, ook al zei de man in het kraam dat al.
Ondertussen gleden haar ogen naar de grote beer die ze zag hangen bovenaan het kraam om de aandacht van iedereen te lokken.
"Nog 50 van de 300," zuchtte Mila, een beetje teleurgesteld dat zelfs met samenwerken het niet gelukt was.
Haar handen maakte ze los van de toonbank en schoof nog een bonnetje naar voor, vastberaden om de laatste punten te verzamelen. Op wonderbaarlijke wijze slaagde ze daarin, zelfs al had ze alweer de hoogste score niet mee. Met een grote haak werd de beer naar beneden gehaald. De vacht voelde zacht en pluizig aan als ze haar armen erom heen sloot en plots zag ze niets meer van de wereld behalve een zee van bruine kleine krulletjes. Met een brede grijns op haar gezicht en de beer in haar armen liep ze richting het reuzenrad. Het enige wat ze kon zien boven de beer uit.
"Gaan we samen daarin?!" vroeg ze toen ze de eerste stappen weg van het kraam nam en hoopte dat Lev haar erheen zou loodsen, want als de mensen haar niet ontliepen dan zou ze ze sowieso omver wandelen. Haar belangrijkste taak nu was de beer proper en veilig houden. Dit was immers haar enige bezit naast haar oude ring en het was haar kostbaar. Zeker omdat de beer nu al opgevuld leek met alleen maar mooie herinneren en de leukste avond die ze ooit had tot nu toe. Dat Lev erbij was, maakte het om één of andere reden alleen beter.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar gelach volgde, dat wat vermakelijk zijn oren bereikte. Ook hij had niet verwacht dat hij een hoge score neerzetten zou. Hij was wel blij dat ze het niet competitief opvatte; in plaats van chagrijnig te zuchten en hem te willen overtreffen, lachte ze en ging ze onverschillig verder. Een nieuw kaartje werd ingeleverd om even later de laatste 50 punten van de beer bij elkaar te verzamelen.
Even later kon de knuffel dan ook omlaag worden gehaald. Met een stok werd het pluchen beest van de wand gehaald en aan haar overhandigd, dat wat hij verbluft zag gebeuren. Hij wist dat ze voor de beste prijs wilde gaan en dat de beer ook aardig groot was, maar toen hij deze eenmaal in haar armen zag bleek het groter te zijn dan hij had gedacht. Haar ogen torenden nog maar een paar millimeter boven de beer uit en op een paar centimeters na, raakten de poten van de knuffel de grond nét niet.
Het was wel een komisch gezicht om een meisje van grofweg 1 meter 60 met een gigantische beer rond te zien struinen. Nadat ze de kraam hadden verlaten om een beetje rond te lopen, kon hij haar schoorvoetend vooruit zien wandelen indien ze met veel moeite boven de knuffel uit probeerde te kijken. Hij vond het haast te lachwekkend voor woorden; hij moest moeite doen om niet in grinniken uit te barsten wanneer hij weer eens opzij keek.
Het zicht op het reuzenrad leek ze alleen wel duidelijk te hebben gehad. Zodra ze verheugd vroeg of ze daarin konden, volgden zijn ogen haar blik tot aan het grote rad in het midden van de kermis. Hij vond het geen slecht idee maar hoe ze daar komen moesten, was een ander verhaal. Grijnzend keerde hij bij Mila terug. "Je bent een wandelend gevaar hier, dat weet je?" bracht hij uit. De hele mensenmassa doorlopen om tot het rad te komen zou nog leuk worden, als ze met een levensgrote beer in haar handen zich door dit publiek dringen moest.
"Hm, oke. Kom." Hij schudde lichtjes met zijn hoofd voordat hij zijn hand op haar arm legde en begon te lopen. Hij zou haar dan wel naar het rad loodsen, voordat ze tegen een van de vele bezoekers botste of zelfs erger.
Het duurde iets langers als normaal tot ze voor het reuzenrad stonden, maar na de weg zonder kleerscheuren te hebben overleefd, kwamen ze dan toch terecht waar ze heen wilde. Samen in de rij met vier anderen hief hij zijn kin op, kijkend naar het grote gevaarte boven hen. Hij durfde niet te zeggen hoe hoog ze straks precies in de lucht zouden zitten maar dat ze een mooi uitzicht zouden hebben, was iets waar hij geen twijfels over had.
Eenmaal vooraan de rij waarschuwde hij haar voor een kleine trap, waar hij haar op hielp indien hij haar arm nog altijd zacht in zijn grip had. Het aanzicht op de cabine van een wagentje volgde. Een man zag hij op hen afstappen, een camera in zijn ene hand en zijn andere handpalm leeg naar hen toegereikt. Met een knik overhandigde Lev hem de kaartjes.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila moest wel lachen als hij haar een wandelend gevaar noemde. Daar kon ze hem geen ongelijk over geven, ze zag amper iets van haar omgeving. Gelukkig bood Lev haar wat hulp en zijn hand voelde ze bijna branden op haar bovenarm, zo bewust was ze zich van zijn aanraking. Aangezien ze haar ogen niet op de weg kon richten, keek ze een beetje rond zich of naar Lev om te zien welke kant hij zich uit bewoog. In een mum van tijd hadden ze de afstand naar het reuzenrad afgelegd en hun was nog indrukwekkender als ze aan de voet van het gevaarte stond. Met haar hoofd in haar nek gelegd, staarde ze naar boven. Een vreemde stem benaderde hen als ze net de trap op was gestapt.
"Wil het mooie koppeltje een foto als herinnering?" lachte de stem haar richting uit en Mila keek even achter zich om te zien of er een koppeltje in de buurt was.
"Oh wij," merkte ze op en de man liet een geamuseerde lach horen. "Kom, ik zorg wel even voor jullie kameraad," wenkte hij hen en nam de beer uit haar handen en hield die onder zijn oksel, de andere hand nog vrij voor zijn camera.
De achtergrond waartegen de foto genomen zou worden was duidelijk, het was fel verlicht met grote lampen en een houten paneel beschilderd met snoep in de meest felle kleuren trok meteen de aandacht. Een beetje onwennig en niet wetend welke houding ze zichzelf moest geven, stond ze voor de snoepjesachtergrond en volgde vanuit haar ooghoeken Lev die zich bij haar aansloot tussen de lichten.
"Een beetje dichter," maande de fotograaf hen aan.
Mila schuifelde wat dichter naar hem toe en kon het niet helpen dat ze in de lach schoot, ze sloeg haar hand voor haar mond in een poging om haar slappe lach te stoppen. Waarom ze lachte kon ze niet verklaren. Wat ze wel wist, was dat ze er niet mee kon ophouden. Misschien lag het aan de situatie, die nogal te gek voor woorden was of omdat ze het echt naar haar zin had voor een keer...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het mooie koppeltje? Opgemerkt dat Mila ook om zich heen keek, gaf hijzelf hier ook even aan toe voor hij weer terugkeerde bij de fotograaf. Bedoelde hij hen? Een korte frons maakte hij duidelijk en zijn blik stond vragend naar de man toe. Hij wist niet hoe hij hierbij kwam maar desondanks zijn peinzen over de opmerking, waren ze al van hun keuze beroofd voor hij een woord uit had kunnen brengen. De teddybeer werd Mila uit de handen genomen en een lens werd op ze gericht in een kwestie van secondes.
Belicht door de neonlampen van het reuzenrad stonden ze voor het wagentje. Hij was bij Mila gaan staan en alhoewel hij voor zijn gevoel al aardig dicht op haar stond, volgde hij de aanwijzing van de vreemdeling op om de afstand tussen hen nog verder te laten vergaan. Zijn zij raakte de hare en hij sloeg zijn arm wat twijfelachtig om haar heen. De ongemakkelijke sfeer die hij had verwacht was echter nergens te bekennen. Haar luide gelach maakte hier al gauw een einde aan. Ze lag te schateren van het lachen en er was iets aan dat geluid, wat hem deed inzien in wat voor grappige situatie ze eigenlijk verzijld waren geraakt. Binnen de kortste keren begon hij ook te lachen; het aanzien van haar geschater hield zijn ogen intussen te veel vast om naar de camera te kunnen kijken.
De flits was alles wat hij ervan meekreeg. Vervolgens zag hij hoe de foto in Mila's hand achter werd gelaten en de gigantische knuffel hem werd toegereikt, om tussen zijn arm en zij te moeten klemmen. Een knipoog van de man was het laatste wat hen nog werd gegeven. "Als een echte gentleman." Hij keek slechts overvallen naar de knuffel in zijn grip.
De rij duwde alleen door en de tijd om verbluft te blijven staan, hadden ze niet. Het was misschien ook maar voor het beste. Zelfs al had hij zijn lach een beetje ingehouden bij het instappen in het wagentje, was het alsof hij niet kon stoppen met grinniken bij de gedachte aan net.
Hij liet zich na Mila neerzakken op het bankje. De beer zette hij zwijgzaam in de hoek neer. Door hun kleine uitval van net had hij eerst geen idee waar hij kijken moest, maar nadat de wagen in beweging was gekomen dwong hij zichzelf van dit gevoel af te komen. Er was geen reden voor; het voelen van plezier was heel normaal en zeker als je het met iemand deelde, toch?
"Is de foto goed gelukt?" vroeg hij haar.

@Shinde

(dit is de foto ongeveer)

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld