Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Temptation is not a sin, but playing w

Account verwijderd

schreef:
Met een kleine glimlach begroette Clara Ser Louis. Het was niet alleen uit beleefdheid, ondanks was ze heel blij om hem te zien. Het was een lichtpuntje in haar dagen. Elke keer ze van hem gescheiden werd, besefte ze hoe hard ze hem miste en hoe moeilijk het was om nu een leven zonder hem erin voor te stellen. Telkens als ze aan hem dacht, kreeg ze zoveel spijt van haar woorden en voelde ze steken in haar borstkas. Net zoals nu.
"Good news, Master Templar. My daughter wants to travel our neighbouring villages and cities and you are coming with her."
Clara bestudeerde Louis terwijl haar vader zonder gêne hun master templar verplichtte tot één van zijn waanzinnige ideeën. Misschien zou Louis wel weigeren... Zij wou hem heel graag weer dicht in haar buurt zodat ze een kans had om dit weer goed te maken, zodat ze op zijn minst opnieuw elkaar onder ogen durfden komen. Clara miste oprecht hun gesprekken in het holst van de nacht. Niemand luisterde naar haar zoals Louis deed en zij deed niets liever dan naar hem luisteren. Hij was zo eerlijk en oprecht, dat ze zich schaamde dat ze ooit getwijfelde had aan zijn handelingen. Alles wat hij deed was alleen om goed te doen. Ondertussen ging haar vader verder van wal, voor Louis kon antwoorden op zijn eerste opmerking.
"She is a handfull. I need someone I can trust to keep her out of trouble and to protect her from anyone who wants to hurt her," bromde haar vader en leunde meer naar Louis toe. "And you Ser Louis, are perfect after what you did to Condé, I bet he still can't breath through that nose." Zijn luide lach bulderde door de kamer en hij ging nog verder, ratelend aan één stuk door.
"I offer to pay extra money for you knights. Double the salary for a month for all your guards and I will provide triple the money for all of your knights food. For six months! An offer you can't discuss, ser Louis."
Nu haar vader alles gezegd had, zakte hij achterover in zijn stoel en keek Louis aan met een brede grijns en opgetrokken wenkbrauwen. Clara kon niet ontkennen dat het een mooi aanbod was. Zijn mannen zouden de komende maanden zoveel beter te eten hebben en wat extra geld kon nooit kwaad, zeker niet als sommige van de mannen nog familie hadden of vrienden die ze konden steunen. Stiekem bad Clara tot God dat Louis dit voorstel zou aannemen en dat ze eindelijk weer een kans kreeg om dit goed te maken tussen hen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Zijn mond viel een stukje open alsof hij naar adem hapte zodra hij de eerste woorden van ser Lockwood hoorde. Hij was zo verrast dat hij niet wist of hij hier blij mee moest zijn of niet, dat hij geen andere reactie kon geven dan de man verwonderd aan te kijken. Hij ging verder door uit te leggen waarom hij Louis hiervoor gekozen had, en zijn woorden en bulderende lach vulden de ruimte. Hoewel hij totaal niet in de positie stond om iets van een tempelier, en daarbij zeker iets van de master af te dwingen, had Louis bijna geen kans om zijn aanbod af te wijzen. De tempeliers dienden God, en niemand meer, maar waren afhankelijk van de donaties van de stadshouder. En voedsel begon schaars te worden de laatste tijd. Ser Lockwood zou zijn ridders meer voedsel en meer loon geven dan ze ooit hadden gezien, iets waar Louis al langere tijd op had gewacht en hier bood hij dat nu aan, enkel in ruil voor een reis met zijn dochter.
Zijn ogen schoten naar Clara, tijd met haar doorbrengen was ten slotte het enige wat hij had gewild, al had hij nooit gedacht dat het onder deze omstandigheden zou zijn. ''Thank you for your kind offer, ser Lockwood,'' begon hij toen formeel, terwijl hij de man weer aankeek die al een triomfantelijke grijns op zijn gezicht had. Het beviel Louis niet. Hij wilde hem niet het gevoel geven dat hij macht had over de tempeliers. ''I must agree my knights would be very pleased with this offer. There well-being is in my concern. However, the poor rely on our help the most. I ask you to double the loans on food so that we can share with those in need. If you agree on those terms, lady Clara will have my sword, and I will protect her from ányone who could hurt her.'' Zijn ogen stonden strak op de man gericht, afwachtend op een reactie.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Lord Lockwood klapte enthousiast in zijn handen.
"Very well. You leave tonight. Your dinner is finish Clara, get to the carriage."
Clara vloekte inwendig even en griste alsnog een stuk cake van tafel omdat haar maag nog rommelde. Ze wou niets liever dan hier zo snel mogelijk weg te gaan. Ditmaal zelfs met toestemming. Al hoopte haar vader waarschijnlijk gewoon dat ze tijdens het logeren in andere kastelen een man zou tegenkomen. Helaas voor hem was ze niet van plan te gaan flirten met de eerste de beste knappe heer des huizes. Haar doel was om alles weer goed te maken met Louis. Zo had ze hem nooit mogen behandelen.
"Go on then, the carriage is awaiting!" hoorde ze haar vader nog brommer tegen Louis en haar hart begon steeds harder te kloppen.
Niet omdat ze op avontuur ging, maar omdat ze weldra haar koets met Louis zou delen. Als hij er niet voor koos om met de koetsier mee te rijden natuurlijk, ze hoopte van niet. Ongeduldig wachtte ze af in haar koets en frunnikte aan haar jurk. Hoe ze het allemaal ging aanpakken, wist ze nog niet. De kans dat ze weer zou dichtklappen en niet zou weten wat gedaan, was groot. Zelfs toen ze Louis daarnet had gezien, had haar adem al gestokt en waren haar gedachten leeg geworden voordat haar hoofd begon te tollen. Louis maakte haar radeloos omdat ze niet wist hoe ze zich in zijn bijzijn moest gedragen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hoewel Louis nog amper kon geloven wat er in korte tijd allemaal was afgesproken stond er een ding vast, hij zou de komende tijd met Clara doorbrengen, alleen met haar. En met gemengde gevoelens stapte hij ten slotte in de koets. Zijn knieën raakten die van haar toen hij plaats nam tegenover haar en er een seintje werd gegeven aan de koetsier en de paarden kwamen in beweging.
Zijn hoofd liep over van de vragen, maar het bleef een poosje stil. Hij wist niet waar hij moest beginnen en of het uberhaupt verstandig was om haar te vragen hoe ze zich voelde over de situatie. Gezien haar afwijzing van enkele dagen geleden was hij ervan uitgegaan dat ze geen interesse in hem had, op welke manier dan ook. Dat had hem pijn gedaan, maar hij had het vrij snel geaccepteerd. En nu had het lot hen toch weer bij elkaar gebracht. Waarom?
Hoewel hij moeite had om de juiste woorden te spreken, besloot hij toch het gesprek te beginnen, aangezien hij wist dat Clara daar nog meer moeite mee zou hebben. ''I don't know what to say.'' Gaf hij toe. Hij keek op in haar heldere ogen en zijn blik gleed even naar haar lippen, wat hem deed terugdenken aan de kus. Hij wende zijn blik af en zuchtte. Hij mocht zichzelf niet aan die gedachtes herinneren, het zou het voor hem alleen maar moeilijker maken om haar dan te zien.
''Was this your idea?'' Vroeg hij ten slotte, om ergens een begin te maken.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Het leek uren te duren voor Louis iets zei. Clara had al elk detail van de koets bekeken om Louis' blik en zijn lichaam te ontlopen. Als zijn knieën de hare hadden geraakt, had ze even overwogen om hem gewoon in haar armen te trekken en zich honderd maal te excuseren en hem uit te leggen dat ze gewoon verward was om alles en niets liever dan voor eeuwig bij hem wou zijn. Helaas had ze alleszins het lef niet om zulke dingen luidop uit te spreken en gezien de vreemde sfeer, was het sowieso niet verstandig.
"Maybe. I just wanted to travel, get away from everything for a while. My father would not let me without protection and... I know you will always protect me," mompelde Clara en probeerde niet te blozen.
Het was niet zozeer uit schaamte omdat ze toegaf dat ze hem haar leven toevertrouwde, maar omdat ze daar voorheen aan getwijfeld had. Haar handen kriebelden en ze wou dit zo graag goedmaken, helaas was ze verschrikkelijk in direct zijn, iets waar Louis geen last van had. Alleen gedachten die alles verpestten kon ze blijkbaar luidop zeggen, had ze dat gedaan met alle positieve dingen die ze over Louis dacht, dan zou alles helemaal anders gelopen zijn. Haar lippen tintelden alweer als Louis naar de hare keek en daarna zijn blik afwendde.
Het was slopend en vermoeiend om zo te hunkeren naar hem en alle macht te hebben om het weer goed te maken, maar niet te weten hoe zonder hem opnieuw af te schrikken. Hopelijk bracht deze reis er verandering in. Mocht dat niet het geval zijn, dan zou het een heel confronterende trip worden waarbij ze niet wist wat gedaan als Louis haar niet vergaf voor haar gemene woorden.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Louis luisterde geduldig naar haar antwoord en zuchtte. Hij begreep wel waarom ze even weg wou. Het gaf haar tijd om na te denken over wat er allemaal gebeurd was en haar vader kon haar dan niet zomaar een nieuwe man onder de neus drukken. Maar waarom hij daar dan bij moest zijn vroeg hij zich wel af. Het laatste gesprek had hem de indruk gegeven dat ze afstand van hem wou, of hem in ieder geval niet op die manier wou als Louis had voorgedaan. Hij was er vrij zeker van dat de kus een fout was geweest, niet omdat hij zelf twijfels had, integendeel, maar omdat Clara had gezegd dat ze blij was dat er niks meer was gebeurd en in zijn ogen was dat genoeg geweest om haar dan ook met rust te laten. Het was voor hun beide een moeilijke situatie, maar Louis durfde zijn hart niet open te stellen voor een vrouw die niet zeker wist wat ze wou, aangezien hij dat in de eerste instantie sowieso al niet hoorde te doen. Hij voelde een liefde voor haar die ongekend was, die geheim moest blijven, en als ze er niks van wou weten dan was het zelfs beter om het te vergeten. Als Clara hem niet wou, waarom zou ze hem dan teisteren met herinneringen?
”I understand that.” Zei hij na lange stilte en hij streek nadenkend met zijn duim over zijn lippen. “I just don’t know why you want me here. I thought that...” Hij onderbrak zichzelf en schudde zijn hoofd, waarna hij zijn blik op Clara richtte. “Clara, if you want me to know something, you’ll have to talk to me. Because you gave me mixed feelings, and right now I don’t know what to think.”
Louis, een erg directe man was ervan op de hoogte dat zijn woorden soms onverwachts of kwetsend over konden komen, maar daar trok hij zich niet veel van aan. Hij had duidelijkheid nodig, en hij wilde niet onnodig met zijn gevoelens spelen. Het ergerde hem niet, maar het kwelde zijn hart, en als Clara een hint zou geven dat ze hier wou zijn met hem, dan zou hij al zijn liefde kunnen geven.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara keek een beetje nerveus toen Louis hoorbaar zuchtte, ergerde hij zich aan haar? Ze voelde haar humeur steeds afzwakken van enthousiast, naar radeloos en nu gewoon gekwetst. Louis was haar compleet zat en duidelijk gefrustreerd. Het was pijnlijk om te horen toen hij zich luidop afvroeg waarom hij hier überhaupt was en ze vond het plots een verschrikkelijk stom idee om hem mee te vragen. Het huilen stond haar alweer nader dan het lachen en ze voelde zich vermoeid omdat ze zichzelf keer op keer niet sterk genoeg kon opstellen om het niet te laten doorschijnen als ze verdriet had om iets.
Na even te zwijgen en voor zichzelf uit te maken wat ze Louis wou vertellen, begon ze bijna op fluistertoon weer te praten. Zo beschaamd om haar eigen gedachten luidop uit te spreken en doodsbang voor zijn reactie. Deze reactie zou alles af maken. Of hij wees haar af en ze liet hem de rest van de reis zo ver mogelijk van haar vandaan achter, nog niet klaar om hem opnieuw onder ogen te komen en hun vriendschap te behouden of hij erkende haar gevoelens en deelde diezelfde voor haar. Clara hoopte op dat laatste. Bij nader inzien hoefde ze geen vurige passie, ze wou gewoon iemand waar ze zich veilig bij voelde, met wie ze over alles kon praten en van wie een aanraking alleen al genoeg was om haar in vuur en vlam te zetten. Daar hoefde er geen drama bij aan de pas te komen zoals bij Condé zéker het geval zou geweest zijn voor er ooit iets tussen hen zou kunnen ontstaan zijn, als dat wel mogelijk geweest was.
"I..."
Clara moest even heel diep ademhalen na één simpel woord dat ze luidop gefluisterd had.
"I want to be with you."
Terwijl ze hem vluchtig aankeek, besefte ze dat dit niet voldoende was. Dit was al duidelijk, ze had hem mee op reis gekregen. Ze zou met iets beters moeten komen dan alleen het feit dat ze bij hem wou zijn.
"You make me smile, make me feel safe," mompelde ze en zuchtte omdat ze alweer feiten opnoemde en het gewoon niet lukte om het allemaal te zeggen wat ze écht kwijt moest.
"I can't stop thinking about you, and when you aren't with me it feels like my heart is empty. Everytime I do see you, it feels like I'm on fire and my head feels cloudy, I can't think straight when you're around. I wish I could go back to the night you kissed me and get a do-over where I don't mess everything up because it was the most wonderful thing I've ever felt."
Het voelde even alsof ze een stukje ziel bloot gelegd had en omdat zijn antwoord zo confronterend kon zijn, tuurde ze naar de grond en als ze kon, dan was ze daar doorheen gezakt van schaamte om haar eigen gevoelens tegenover hem. Geen enkele man wou zulke dingen horen, dat was romantisch en romantiek bestond niet in deze tijd.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Het tegenovergestelde van wat Louis verwachtte bleek waar. Hoewel hij haar niet ongemakkelijk wilde laten voelen door haar doorgrondend aan te kijken kon hij niet anders dan zijn blik op haar gericht houden. Iets in hem durfde gewoon niet te geloven dat ze de waarheid sprak en hij voelde zijn bloed sneller stromen en zijn hart sneller kloppen. Er gingen zoveel dingen door zijn hoofd dat hij niet wist waar hij moest beginnen. Hij wou vertellen dat de gevoelens wederzijds waren en dat hij haar nog een kans zou geven en dat ze genoeg tijd hadden om samen te zijn en de kus over te doen,maar al die gedachtes bleven onbesproken.
Een luidkreet gevolgd door een doffe klap zorgde ervoor dat Louis direct in beweging kwam en hij opende al rijdende een van de koetsdeuren. “We are under attack!” Sprak hij hardop en hij leunde weer naar binnen om zijn zwaard te pakken. “Stay here!”
Tijd om nog meer woorden uit te wisselen was er niet en Louis klom uit de deur een leunde op de reling om naar de voorkant van de koets te klimmen. Zijn blik was even op de koetsier gericht die met een pijl door zijn schouder op de grond lag te bloeden en gauw nam Louis de teugels om de paarden tot stilstand te laten komen. Hij ontweek enkele pijlen die op hem gericht, en werd vlak daarna aangevallen door drie ruiters. De eerste ruiter had hij binnen enkele seconde van zijn paard geduwd en beëindigd met een zwaard door zijn hart, de tweede ruiter kwam vlak daarna op hem af en kostte hem iets meer tijd. Louis raakte gewond in zijn gezicht maar overwon ook hem dankzij zijn snelle handelingen. Toen hij zijn blik op de derde ruiter had gericht zag hij dat hij de deur van de koets al had geopend en aanstalten maakte om binnen te treden. Zijn hart sloeg een slag over toen hij eraan dacht dat hij Clara pijn kon doen en binnen een flits stond hij achter de man en greep hem bij zijn keel. Met een harde ruk trok hij hem de wagen uit, waardoor een pijnkreet ontsnapte uit zijn keel. Even had hij de neiging om zijn nek om te draaien, maar het gruwelijke aanzicht wilde hij Clara niet aandoen. Hij herinnerde al te goed hoe afkeurend ze het vond wat hij met Condé had gedaan en hoewel hij tot meer in staat was, bleef het geen goed idee om dat aan Clara te laten zien.
In plaats daarvan duwde hij de man van zich af en sloeg hem met een harde stoot naar de grond. “What were you after?” Vroeg hij hem en hij haalde zijn vuist naar hem uit maar die bleef hangen in de lucht toen de man met gestotter zijn handen in de lucht stak en begon te praten. “Just... Just money, my lord. I’m begging you, please let me go!” De man trilde nu van angst en Louis stond overeind om hem niet meer af te schrikken. “I am not a lord!” Verbeterde hij hem geïrriteerd. Hij had een vlugge blik op hem en zijn ruiters geworpen die nu dood op de grond lagen en het was duidelijk dat het ervaren rovers waren. “What are you going to do with me?” Vroeg hij, angstig voor hetzelfde lot als zijn vrienden. Louis keek op en zuchtte. Hij had verschillende opties in zijn hoofd, en het was eigenlijk niet aan hem om de man nu nog om het leven te brengen. Het andere gevaar was dat hij terug zou trekken naar waar hij vandaan kwam en met meer zou terugkomen. De opvallende koets was niet te missen.
”Go.” Commandeerde hij na enige tijd. De man wierp zich uit de voeten zonder nog achterom te kijken.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara bleef Louis ongemakkelijk aankijken en ze vroeg zich af wat er allemaal door zijn hoofd raasde. Hij leek niet in staat om te antwoorden op wat ze net allemaal had opgebiecht en ze was bang dat dat was omdat dit niet langer wederzijds was, omdat ze het echt verpest had. Op het moment dat ze zelf iets ging zeggen om de stilte te verbreken en zichzelf te redden van een beschamende vertoning, klonk er een kreet. Die kreet kwam van dichtbij, te dichtbij. Louis schoot al recht en te versuft, door haar verklaring en de plotse wending in hun situatie, bleef ze stokstijf zitten.
De koets bleef zo abrupt staan dat Clara naar voor viel en zich vasthield aan de bank voor haar. Het geklingel van zwaarden klonk en het was onmogelijk om uit te maken wie er wie aanviel en het overleefde. Toen de deur opengetrokken werd, stond ze oog in oog met één van de overvallers en haar adem bleef stokken in haar keel. Helaas was dat niet hetzelfde gevoel als haar adem die stokte omdat ze Louis terugzag, dit voelde eerder alsof ze elk moment het leven kon laten. Aan zijn keel werd de man uit de koets gesleurd en stomweg volgde Clara hem.
Met een grote sprong belandde ze op haar voeten en keek naar het tafereel. Louis liet de man gaan en ze wist niet of ze daar opgelucht mee moest zijn of net kwaad omdat hij er zomaar mee weg kon komen! Het was pas toen ze langzaam om zich heen begon te kijken dat ze felle buikpijn kreeg die niet beterde. Haar hoofd duizelde door al het bloed en de meest indringende geur ooit. Pas na diep adem te halen, had ze de moed om een beoordeling van de situatie te maken. Allereerst zag ze dat hun koetsier een eindje terug lag te kreunen van de pijn. Daarna bekeek ze Louis en zag direct dat er bloed over zijn gezicht sijpelde.
Geschrokken haastte ze zich naar hem toe en tastte met haar handen over zijn armen en borstkas om zeker te zijn dat het bloed niet van hem kwam. Toen dat niet het geval bleek te zijn, sloeg ze haar armen om hem heen en hield hem dicht tegen zich aan. Alles voelde zo overweldigend aan dat ze niet eens het fut had om te huilen van schrik, maar haar lichaam trilde wel als een rietje tegen het zijne aan. Aan haar woorden van daarnet, dacht ze allang niet meer.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Dat Clara uit de koets was gesprongen had Louis amper opgemerkt. Hij zag de man wegrennen en verdwijnen in de richting waar ze vandaan kwamen. Hij zag de koetsier een eindje verderop pijn lijden. En ten slotte zag hij Clara, die zich van de grond wist los te maken en naar hem toe rende. Het ontroerde hem hoe bezorgd ze keek en zijn lichaam afzocht naar mogelijke verwondingen. “I’m fine, I didn’t get hurt.” Verzekerde hij haar. Met de rug van zijn hand veegde hij over zijn gezicht om een poging te doen de bloedsporen weg te halen. Zijn spieren ontspanden toen ze hem omhelsde, en zonder na te denken sloeg hij zijn armen om haar heen, wat hun lichamen nog dichter bij elkaar bracht. Woorden konden soms niet beschrijven hoe hij zich voelde, maar dit gebaar betekende veel voor hem. Hij wilde vergeten wat er allemaal was gebeurd en opnieuw beginnen met Clara. Alles wat hen in de weg had gestaan kon niet tussen hun komen. Condé was hier niet, de tempel was hier niet en haar vader was degene die hen had laten gaan. Ze hadden genoeg tijd om bij elkaar te zijn en dat was ten slotte het enige wat hij had gewild. Het enige wat hij hoefde te doen was Clara te vertellen dat hij evenveel voor haar voelde als zij voor hem, aangezien zij de eerste stap al had gezet. Hij streek met zijn hand door haar haar, en trok zijn hoofd een stukje terug zodat ze elkaar konden aankijken. “I wouldn’t want to be anywhere else in the world but with you. I don’t care about all the things that are meant to force us apart, I only care about you and me, about us.” Zijn duim streek over haar lippen, over haar wang, en streek een pluk haar achter haar oor. Zijn hart klopte in zijn keel en dat ze eindelijk eerlijk waren over zijn gevoelens verwarmde zijn hart, en zijn lichaam. Hij had haar nog zoveel meer willen vertellen, maar realiseerde zich ook dat ze dat beter op een ander moment konden doen. Niet ver van hun vandaan lag nog steeds de koetsier in pijn en daarbij wilde Louis zo snel mogelijk de stad bereiken om de overvallers te ontlopen. Het zou hem niet verbazen als hij terug kwam met meer, omdat ze in hun ogen een flinke buit konden verkrijgen. “I think we have to get going now,” zei hij onwillig, maar een kleine glimlach ontstond op zijn gezicht. Hij wilde dit moment met Clara niet verbreken maar het voelde fout om de koetsier nog langer te laten lijden. Louis kwam in beweging en haastte zich naar de man toe. Hij keek naar de hoeveelheid bloed die hij verloren was maar het leidde hem niet af van wat hij van plan was. “We’ll get you to a medic, don’t worry.” Hij sneed met zijn dolk zijn kleding open zodat hij de wond kon bekijken en scheurde lappen stof uit elkaar. Hij overhandigde hem zijn bidon, niet dat er drank inzat, maar om hem op zijn minst af te leiden. “This is going to hurt,” waarschuwde hij hem, en keek de man kort in zijn angstige ogen aan voordat hij in een snelle beweging de pijl uit zijn lichaam trok. Een helse pijnkreet ontsnapte uit zijn keel, en hij kwam deels overeind, maar Louis drukte hem terug op de grond en drukte een van de lappen stof op zijn wond, die hevig begon te bloeden. Met andere lappen stof probeerde hij het wat vast te maken al hielp het niet veel. “Press this with your hand. I know it’s uncomfortable, but we need to get going.” De man deed gelukkig wat hij zei, en hulpzoekend keek Louis naar Clara. “We need to get him on the carriage,”Hij zou zelf wel voorop zitten om de paarden aan te sporen. Het beste voor de koetsier was als hij in de koets zat, en als Clara wou nam ze plaats bij hem of naast Louis.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Thank god, you're still safe," mompelde Clara met haar gezicht verborgen tegen zijn hals en wou hem nooit meer loslaten.
Zeker niet als ook Louis zijn ziel blootlegde en zelfs in deze treurige situatie, kon ze een glimlach niet verbergen. Eindelijk waren ze op het punt dat ze beide beseften hoeveel ze voor elkaar betekenden en hier stonden ze dan middenin een slagveld.
"We should get going," bevestigde Clara en voelde zich ongemakkelijk en opgelucht tegelijkertijd.
Waarom konden ze niet gewoon simpel samen zijn? Als er niemand de koets had overvallen, had ze nu stiekem in zijn armen kunnen zitten tot aan de stad. Het was pas toen haar maag zich weer omdraaide als Louis de koetsier verlost van de pijl, dat ze besefte hoe egoïstisch haar gedachten waren. Meteen duwde ze zelf de lappen stof tegen zijn wonde en haalde even diep adem als Louis voorstelde dat hij naar de koets moest.
"I'm so sorry," fluisterde ze ondertussen naar de man van wie zijn gezicht in een lelijke grimas vertrokken was van de pijn.
"It's not your fault, my lady," mompelde hij haar toe.
Helaas geloofde Clara hem niet, als zij geen wilde plannen had gehad, dan was dit allemaal niet gebeurd.
"I will lift his legs," zei ze resoluut tegen Louis, overtuigd dat ze hem kon helpen dragen en dat hij dit ging overleven! Anders vergaf ze het zichzelf nooit. Met hun tweetjes tilden ze de man in de koets en hoe graag ze ook bij Louis wou zitten, ze nam plaats bij haar koetsier om de wonde dicht te drukken en hem gezelschap te houden. Het laatste wat ze wou, was dat als hij het leven liet, hij eenzaam in pijn zou sterven.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Samen tilden ze de man met moeite in de koets. Hoewel Louis het moeilijk vond om het tweetal nu alleen te laten wist hij dat hij geen keuze had. ''I'll be as fast as I can,'' zei hij geruststellend, al was de koetsier enkel met zijn pijn bezig, wat begrijpelijk was. Hij sloot de deur van de koets en sprong toen voorop, en spoorde de paarden weer aan. Hoewel het geen onbekende wegen was voor hem, vond hij het lastig om in te schatten hoelang de rit nog zou duren, al deed hij zijn best om zo snel mogelijk naar de stad te komen.
Na een ongemakkelijke rit kwamen ze aan bij de eerstvolgende stad en hadden ze zo gauw mogelijk hulp gehaald voor de koetsier. Het luchtte hem op dat hij nog steeds bij bewustzijn was en dat de wond niet al te veel was gaan bloeden, en gelukkig kreeg hij hier betere hulp aangeboden.
Daarna werden Clara en Louis binnengelaten in het kasteel waar ze in een tijdelijke kamer mochten plaatsnemen totdat hun vertrekken gereed werden gemaakt. Beide zagen ze er niet uit, ze hadden bloedsporen over hun kleding en Clara haar handen waren rood van het dichtdrukken van de wond. Het was allemaal zo snel gegaan dat er geen tijd was geweest om het te laten bedaren, maar Louis was het al vrij snel vergeten. De hele rit had hij kunnen nadenken hoe het nu verder zou gaan tussen hem en Clara en de gedachtes maakten hem gek, op een goede manier.
Ze hadden plaatsgenomen op de aangewezen stoelen en er hing een ongemakkelijke stilte in de grote ruimte. Enigszins wou Louis erover praten, maar het idee dat ze dan weer onderbroken zouden worden door een bediende die elk moment zou kunnen binnenkomen weerhield hem ervan. Keer op keer kwam er iets tussen, maar zijn hart stond onder vuur en hij wist dat hij zich niet lang zou kunnen inhouden.
''Maybe we should get word to your father.'' Stelde hij voor. ''He'd like to know what happened.''

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara had haar handen proberen afvegen aan haar jurk, maar het had weinig zin gehad. Het voelde alsof ze in een vat met bloed was gedoopt en nu haar adrenaline niveau zakte, voelde ze zich behoorlijk licht in haar hoofd. Ze wist niet waar eerst aan gedacht. Alles met Louis bleef door haar hoofd spoken, maar het werd ruw onderbroken door lege ogen en het bloederige aanzien van de strijd daarnet. Het liefste van al sprong ze nu op haar paard om er vandoor te gaan wat ze altijd deed bij problemen. Helaas was dat nu geen optie. Louis' stem drong wel door in haar gedachten en ze knikte even naar hem als hij meedeelde dat haar vader hier iets van moest weten. Ze kon hem gewoon niet haar volledige aandacht schenken, want dan kreeg ze hem zeker niet meer uit haar hoofd en kon ze helemaal niet meer helder nadenken en dat zou ze nodig hebben om uit te dokteren hoe alles nu verder moest lopen.
"Clara, my dear. Are you feeling well?"
Twee handen namen haar schouders beet en haalden haar uit haar gedachten. Ze was zo wanhopig aan het proberen alles te vergeten, dat ze Lord Frye niet had horen binnenkomen in de kamer. Geschrokken keek ze op, maar glimlachte breed eenmaal ze de heldergroene ogen zag met daarrond rimpels die zijn ogen deden lijken alsof ze altijd lachten. Zijn blik stond echter serieus en het leek alsof zijn haar en baard alleen meer en meer zilver waren geworden in die paar maanden dat ze hem niet had gezien.
"I am feeling well, but my coachman is badly wound," zei Clara en zuchtte zacht.
"He will be fine. I send a letter to your father, that you are safe here with me. We will discuss when you can travel again, with the appropriate amount of protection," zei Lord Frye en keek Clara streng aan.
Het was duidelijk dat het haar eigen schuld was dat ze aangevallen was en hij had gelijk. Het was typisch iets voor haar geweest om niet teveel mannen mee te willen nemen op haar reis en dat had haar duur komen te staan. Met een trieste blik stierf haar glimlach even weg.
"But I do admit that I like your courage to get a Master Templar to travel along," grijnsde Frye en wenkte naar Ser Louis. "Please follow me. I will show you both to your room. Ser Louis did a wonderful job protecting you, but there is no need to be protected here. You are safe Clara," stelde Frye haar gerust en met een hand op haar rug, leidde hij haar de kamer uit.
Clara keek over haar schouder heen naar Louis en glimlachte naar hem. Ongetwijfeld vonden ze elkaar wel terug, of ze nu apart sliepen of dicht bijeen. Daar was ze ondertussen van overtuigd, niets kon hen scheiden, zelfs geen bloeddorstige overvallers. Bovendien vond ze het fijn om bij Lord Frye te zijn. Hij was altijd eerlijk en oprecht, niet zo stijf als alle andere edele mannen, ze vond hem zelfs eerder nonchalant. En het belangrijkste van al, hij was dol verliefd op zijn vrouw en had alleen vier dochters. Veiliger dan hier kon ze niet zijn. Zolang ze hier verbleef, was trouwen een ver van haar bed show en dat ze stiekem Louis zal moeten opzoeken, maakte haar niet uit. Dat moesten ze eender waar toch voor elkaar krijgen.

Marlee
Landelijke ster

marlee schreef:
Hoewel het Louis wel was opgevallen dat Clara wat afwezig reageerde besloot hij niet verder over door te praten. Het was duidelijk dat ze niet wilde praten, of niet in staat was om nu met hem te praten, en dat accepteerde hij. Nadenkend staarde hij dan ook in stilte voor zich uit. In korte tijd was er zojuist zoveel veranderd door alleen aan elkaar toe te geven hoe ze zich voelden dat er genoeg was om nu over te piekeren hoe dat nu verder moest. Toch was Louis de eerste die opmerkte dat er iemand de ruimte binnenstapte. Hij begroette de heer des huizes die zich daarna op Clara richtte.
Niet veel later stonden ze op en leide de oude man, die zichzelf had voorgesteld als Lord Frye, naar hun kamers. Louis ving zijn compliment op met een glimlach, en hoewel hij Clara verzekerde dat ze hier veilig was had Louis geleerd dat hij altijd op zijn hoede moest blijven. Overal.
Aandachtig bekeek hij de gangen die ze doorliepen totdat Lord Frye al pratend bij een deur bleef staan en deze opende. ''This is your room, ser Louis. You are more than welcome to have dinner with us in the dining room later tonight. I can assure you my daughters can't wait to hear some heroic stories from you.'' Louis bestudeerde de vriendelijke glimlach van de man en gaf hem hetzelfde gebaar. ''Thank you, Lord Frye. Of course I'll be there.'' Hij keek even naar Clara, en hoewel hij nu zielsgraag met haar mee zou gaan wist hij dat dat niet kon. En dat dat misschien ook niet was wat ze nu nodig had. ''I'll see you tonight.'' Zei hij tegen haar en draaide zich om, om de kamer binnen te lopen. In zijn leven had hij op vele plekken geslapen, maar geen van de plekken was waarschijnlijk zo luxe geweest als deze. In de tijden dat hij op oorlogspad was, sliepen ze in tenten. Hij had in herbergen geslapen, onderdak aangeboden gekregen van gezinnen, een bed in andere tempels. Geen van zijn gastheren was een Lord geweest en had een kasteel bezit als Lord Frye. Hij had vele nobele mannen ontmoet, maar geen van hun was zo gul geweest om een tempelier een kamer te bieden in hun kasteel. Wat Louis begreep, het hoorde niet zo. Nu was hij ontzettend dankbaar voor de ruime kamer en nam hij de tijd om het in zich op te nemen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Clara had een woelige paar uren achter de rug voor ze de eetzaal betrad. Tijdens het alleen terechtkomen in een kamer, was ze geconfronteerd met het feit dat ze doodsangsten had uitgestaan. Het moment en de nasleep had ze eerder in een soort trance meegemaakt, maar in haar eenzaamheid was al het besef in volle lading over haar heen gevallen. Het had haar misschien zelfs meer van slag gemaakt dan voor ze Louis gedag had gezegd. Eenmaal in de eetzaal aangekomen, had ze nog steeds een trieste en verwarde blik. Bij elk luid geluid leek te op te schrikken en wanhopig zochten haar ogen naar die van Louis, dringend op zoek naar een houvast. Eenmaal ze hem gevonden had, gleed alle last weer van haar schouders en schonk ze hem een dankbare glimlach, al deed hij op dit moment helemaal niets. Slechts zijn aanwezigheid was voldoende om haar gerust te stellen, haar veilig te laten voelen.
"Good evening," begroette Clara het gezelschap en sloot aan tegenover Louis, die als de held van de dag mee mocht genieten van het avondmaal omringd door Lord Frye en zijn dochters.
Op dat moment vergat Clara even de aanloop naar haar verblijf hier en had ze belachelijk veel honger gekregen. Al werd die honger wat onderdrukt vanaf ze de schoonheid rondom haar zag. Vrolijk kwebbelden de dochters tegen elkaar en ze zag elk van hen met hun lange blonde haren, passen in een goddelijk tafereel. Haar eeuwige vergelijking met anderen stak weer op. Louis in het bijzijn van de dames van lichte zeden zien, was moeilijk geweest, maar dit was nog anders. Ze hadden hem al opgenomen in hun gesprek, leken hem uit te horen en gedroegen zich zedig, maar uitdagend tegelijkertijd. Clara prikte hard met haar vork in haar eten en verloor Louis geen seconde uit het oog.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld