Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het verbaasde hem dat ze zijn woorden accepteerde. Hij hoorde nog geen seconde later hoe ze de stoel over het cement schoof, waarna hij de stoelpoten onder zijn blik zag verschijnen. Ze ging voor hem zitten, al zwijgzaam en wel en begon cirkels te draaien met haar arm. Eerst haar onderarm, waarbij het nog wel redelijk soepel ging, en daarna de pols. Het moment dat hij haar gezicht zag betrekken, wist Archer dat hij gelijk had gehad; ze had haar pols bezeerd tijdens het gevecht. De kleuren op haar huid beaamden dit slechts meer. Een minieme kleurenzee van rood/blauw sierde haar huid, dat wat alleen gebeurde als ze werkelijk verkeerd was gevallen of ze er een flinke klap op had gehad.
Hij hield zijn pupillen bij haar pols, haar zachte stem aangehoord waarmee ze uit het niets vertelde dat ze zijn boosheid begreep. Dat ze het had verpest. Hij bleef even stil, haar pols voorzichtig vastgepakt om met zijn duim zacht langs de plekken te gaan. "It was not your fault," mompelde hij terug. "They were standing at the side of the racecourse like a pack of wolves, waiting to attack. They saw me. And you. They would walk up to one of us eventually, no doubt." Hij richtte zich op haar pols, die ietwat gezwollen aanvoelde en oogde. Het zou hem niets verbazen als ze hem gekneusd had. "There's no need to explain to Drew or anyone else. They already know what happened by now anyway, news travels fast." Als ze naar hen toe zou stappen, zou ze het alleen maar erger maken. Daarnaast had ze nu nog het voordeel dat zij de enigen van hun bende waren die bij de race waren geweest; voor zover Drew of de rest wist, kwam het volledig door de Serpents die op hen zaten te azen.
"You got a bruised wrist. It feels and looks a bit swollen too, but it's kind of too late for an icepack I think." De rol met verband rolde hij enigszins open, begonnen met het verbinden van haar pols om haar wat meer steun rondom de gewrichten te geven. "If the pain or swelling gets worse than this, you should ask for an icepack though."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Meende hij het? Schold hij haar nou alles kwijt? Meer dan een uur geleden had hij nog woedend op haar gereageerd, boos om wat ze had gedaan en hoeveel aandacht ze had getrokken. Hoe kon het dat hij nu van gedachten was veranderd? Ze durfde het niet te vragen, bang dat hij toch weer terug zou keren naar zijn oorspronkelijke standpunt.
Met haar kaken op elkaar liet ze hem haar pols bekijken. Het deed pijn. Onder haar huid klopte het en Archer zijn vingers voelden koud aan in vergelijking met de hitte die van haar huid af straalde. Ook zij hield haar ogen gericht op de pols. Pas toen Archer zijn woorden stopten, durfde ze naar hem op te kijken. Zijn gezicht zag er iets gehavend uit. Een snee op de brug van zijn neus, omringd door blauwe blekken. In zijn donkere wenkbrauwen was opgedroogd bloed te zien.
‘I’ll ask Charlie if the pain will get worse.’ Een gekneusde pols was onhandig, maar niet het ergste wat er kon gebeuren. Hetgeen wat hen te wachten stond, was ongetwijfeld erger. Weer een verhuizing, misschien wel een verhoor over wat er was gebeurd tijdens de race en hoe het had gekund dat Marlow in eerste instantie mee was gegaan. Dat was immers niet de bedoeling geweest.
‘Thank you, though. For helping me.’ Marlow wist niet goed waar ze hem precies voor bedankte. Voor het verbinden van haar pols, uiteraard, maar dat was misschien wel de kleinste dienst die hij haar in de avond had bewezen. Hij had haar gevonden en haar bij gestaan in het gevecht. Ze kon nu niet meer zeggen of ze de drie Serpents in haar eentje aan had gekund. Archer had het in ieder geval makkelijker gemaakt om van ze te winnen.
Het meeste wilde ze hem nog bedanken voor de rust die hij nu had. Ze waardeerde het dat hij haar niet aan haar haren mee had gesleept naar Drew, om haar uit te laten leggen wat er was gebeurd. Dat was wel wat ze een uur geleden van hem had verwacht. Hij was zo woedend op haar geweest, terecht.
‘Archer?’ Haar nieuwsgierigheid ging haar nu te boven. Ze moest weten wat er was gebeurd. Wat voor gedachten zich af hadden gespeeld in zijn hoofd tijdens hun vlucht en wat maakte dat hij had besloten om haar leven niet tot een hel te maken. ‘Why are you helping me? I didn’t expect you too, after you seemed so angry with me. It’s just… A bit weird.’ Het liet haar kwetsbaar voelen. Iets wat ze nog niet eerder had gevoeld bij hem in de buurt.
Hun normale gesprekken bestonden vaak uit veel over en weer gepraat. Hij maakte een opmerking en zij wist er binnen luttele seconden één terug te kaatsen. Ze plaagden elkaar, daagden elkaar uit. Soms zochten ze de lijn naar irritatie op. Hun gesprekken waren nooit op dit niveau geweest en Marlow wist niet wat er zou gebeuren nu ze dit had gestart.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze had zijn blik ontweken, precies zoals hij dat hiervoor bij haar had gedaan. Dat was tenminste tot hij haar haar kin op zag heffen in zijn ooghoeken, het beeld dat ook hem even op liet kijken van haar pols. Marlow's ogen bleven de zijne doordringen en dat had hij eigenlijk vanaf het begin al opgemerkt. Hij kon er niet omheen wanneer haar blik de zijne vond, iets wat voor Archer nog enigszins een raadsel was.
Één van zijn mondhoeken trok wat omhoog in een smalle, scheve glimlach. "No problem, blondie." Hij wikkelde het verband verder om haar pols en langs haar duim, zodat de stof goed zou blijven zitten en de optimale steun zou geven, voor zover hij het wist.
Bij het horen van zijn naam keek hij wederom op. "Yeah?" sprak hij, wat verstrooid. Haar volgende vraag liet zijn glimlach echter weer als sneeuw voor de zon van zijn gezicht verdwijnen. Het wikkelen van het verband ging alsmaar langzamer, onderwijl zijn gedachten begonnen te malen. Want wat moest hij hier precies op zeggen? Dat hij op de een of andere wijze niet boos kon blijven op haar, voor deze ene keer? Dat zou op zijn zachtst gezegd heel vreemd overkomen.
Archer schudde lichtjes zijn hoofd en wierp weer een blik op haar pols. "Because we got out of there. That's what matters. Not what went wrong." Het laatste beetje van het verband rolde hij langs haar duim, voor hij zijn arm reikte naar de schaar naast hem. Stilletjes knipte hij het stuk los, het uiteinde vervolgens over het al gewikkelde verband vastgeplakt. Zijn hand glipte als vanzelf weer weg van de hare.
"It could've turned out way worse. We got lucky today," mompelde hij.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Blondie. Het was een naam die hij vaker voor haar had gebracht. Hij niet alleen. Haar blonde haren waren één van de eerste dingen die aan haar opvielen. Zelfs één van de Serpents had haar zo genoemd, maar bij Archer lag het anders. Het was niet liefkozend te noemen, maar in combinatie met de halve glimlach op zijn gezicht, kon ze niet anders dan denken dat het toch iets meer betekende dan een simpele bijnaam. Of wellicht was dat wat het warme gevoel in haar lichaam haar wijs probeerde te maken.
Hij stagneerde iets in zijn bewegingen. Ze werden langzamer. Was hij aan het nadenken? Had hij geen reden klaar? Blijkbaar niet. Iets wat ze niet van hem gewend was. Archer was altijd snel met zijn woorden, zeker bij haar. Misschien was hij moe van de race. Iets wat ze voor kon stellen, zeker in combinatie met het gevecht wat ze hadden gevochten. Zowel Archer als Marlow had hun gave gebruikt en dat kostte veel energie. Met de bijkomende woede en de vluchtroute die ze af hadden moeten leggen, was het normaal dat zijn hersenen niet meer optimaal werkten.
Toen Archer zijn vingers haar arm verlieten zuchtte ze zacht. Ze had gehoopt dat het nog iets langer had geduurd. Zijn woorden hadden haar afgeleid.
‘You are right. We got lucky,’ herhaalde ze zijn woorden. Ze hadden het overleefd. Archer had het geld gewonnen, wat goed was voor de Outlaws. Ze zouden dan wel moeten dealen met de gevolgen, maar die zouden ze morgen ondergaan. Archer stond achter haar en hij achter hem. Ze zouden samen kunnen vertellen dat het de Serpents waren die uit het niets hadden aangevallen. Met een beetje geluk zouden ze zelfs het detail negeren dat Marlow ongevraagd mee was gegaan.
‘We should go to bed,’ merkte Marlow op. Ze schoof haar stoel naar achteren en stond op. Haar pols voelde nu in ieder geval ondersteund, dankzij Acher.
Ze twijfelde of ze nog iets moet zeggen. Haar lichte ogen vonden zijn blik en ze beet op haar lip. Ze had hem al bedankt. Het zou misschien overkomen als teveel als ze dat nogmaals zou doen. Ze schraapte haar keel, maar slikte uiteindelijk haar woorden in.
‘Congrats on the race, by the way. It was a real nail biter,’ liet ze hem weten. ‘See you tomorrow?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
TS > next morning

"Code black. Moving to a secure location. Report back in 3." Drew's stem weerklonk al ijzingwekkend kalm door de kamer, onderwijl hij de voicemail tot stop zette en het bericht verzond. De rest stond slechts stil toe te kijken onderwijl hun leider de telefoon op tafel sloeg.
"Hunter, what are you waiting for? Send the exact same message to every Outlaw you got in your contacts," beval hij vrijwel direct. "Same goes for you, Echo. I want every fucking member from Dallas to Orlando to know what the hell is going on." Wat geschrokken uit haar gedachten zag hij Echo opkijken, een korte knik geven en vervolgens de kamer uitwandelen. Hetzelfde gold voor Hunter, die Archer tot nu toe slechts strak voor zich uit had zien staren. Het was alweer een tijd geleden dat ze dit mee hadden gemaakt en alhoewel ze hier ervaring mee hadden, bleef een situatie als deze op zijn zachtst gezegd verstikkend. Ze hadden nog geen drie dagen geleden alle spullen hierheen verkast en nu was het weer tijd om hetzelfde te doen. Alsof er een tikkende tijdbom in dit pand lag, klaar om te ontploffen. Elke minuut telde en dat wisten ze maar al te goed, alhoewel niemand van hen het ook maar in zich opbracht om een woord uit te brengen. Niet totdat Drew hen ertoe aanspoorde om dat te doen, althans.
"The Crips found us a safehouse outside of Atlanta. It will be one hell of a trip, but we got no time to search for something else. So spread the message around this house and pack your bags. We'll be leaving in 15 minutes and not a single second later." Met zijn hand wuifde hij ze weg, waarop Archer de rest naar buiten volgde. Het was niet de ideale plek voor een safehouse en zeker niet voor nu, maar de tijd om erover te discussiëren hadden ze niet. De Serpents, het leger of de politie kon elk moment dit pand binnenvallen en ze allemaal gevangen nemen. Niemand van hen had dat ervoor over.
Gefrustreerd keek hij opzij naar de rest, die wat chaotisch om zich heen bleven kijken. "Clay, you take the west wing. The east wing is yours, Bryce. I'll take the north and south." Wetend dat de noordvleugel enkel en alleen de kamer met aspiranten was, wist Archer dat die route wel haalbaar was. Nog welgeteld 14 minuten tot evacuatie en het zou slechts enkele minuten innemen om de rest te waarschuwen.
Archer zette koers naar de zuidkant van het pand, gehaast geklopt op elke deur die hij tegenkwam. "Code black. Evac in 14 minutes!" Met elke kamer die hij langskwam, begon hij meer te schreeuwen, maar dat kon hem niet deren. Het was zaak dat iedereen wakker werd en zijn spullen pakte; slaap kwam later wel.
Al sprintend rende hij uiteindelijk na enkele minuten de zuidvleugel uit om bij de noordgang uit te komen. Met zijn ogen gericht op de enige deur voor hem, zwaaide hij deze open. De blikken van de geschrokken aspiranten ging hij in sneltempo langs, om uiteindelijk bij die van Marlow te eindigen. "Get up, prospects. Code black. Check your phones and pack your bags. We're leaving in 13 minutes." De wat slaperige gelaten bekeek hij nogmaals. Niet wetend hoe hij ze anders snel genoeg wakker krijgen kon, klapte hij een aantal keren hard in zijn handen. "Let's go! We gotta move." Hij had hierna weg willen lopen, maar het zachte geluid van wat gerommel in de hal liet hem bewegingsloos achter in de kamer van de aspiranten.
"Where are we goi-" hoorde hij een van de jongens luidop vragen, dat waarbij Archer hem direct snoeihard onderbrak. "Shut up." In een raas keek hij weer achterom, geprobeerd met zijn ogen de plek van het geluid te vinden. Echter had hij hier niet meer naar hoeven zoeken; nog geen fractie van een seconde later hoorde hij een harde explosie door het gebouw galmen. Een golf van hitte en kracht overspoelde hem uit het niets, makend dat hij enigszins omver werd geblazen. Met een harde klap voelde hij zijn lichaam tegen de muur naast hem storten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De chaotische stemmen, aan elkaar geregen met korte woorden en dwingende tonen klonken te ver weg om er duidelijkheid in te vinden. Alsof Marlow zich onder water bevond en ieder ander daarboven. Pas toen een deur met een harde klap tegen de muur belandde, wist ze te ontwaken uit de korte slaap die ze had gehad. Bij het horen van Archer zijn stem, wist ze het meteen: het was misgegaan. Iemand had hen gevonden. De Serpents, de politie, misschien zelfs wel de overheid. En het was hun schuld. Haar schuld. Als ze Archer niet had gepusht, als ze niet had geëist om mee te gaan naar de race, dan was iedereen nog veilig geweest.
Net op het moment dat Marlow uit haar bed wilde klimmen om de weinige bezittingen die ze had bij elkaar te rapen, galmde de explosie door het gebouw. De kracht duwde haar van haar bed en blies haar op de grond. Instinctief beschermde ze haar pols, die pijn deed vanaf het moment dat ze haar ogen had geopend.
Haar oren suisden van het harde geluid. Ze dwong haarzelf overeind te komen. Archer had het gezegd. Dertien minuten, misschien nog maar twaalf. Ze moesten hier weg. Maar wie waren hen achterna gekomen dat ze explosies gebruikten? Het konden de Serpents niet zijn, redeneerde Marlow terwijl ze een trui over haar hoofd heen gooide. Daardoor bleef ze achter met de enige twee opties: de politie of de overheid.
Om haar heen renden de aspiranten, die in paniek alles bij elkaar leken te zoeken. Niemand van hen wist dat Marlow de verantwoordelijke was voor deze inval. Als ze het zouden weten, zouden ze haar dan aan haar lot over laten? Archer had haar aangekeken toen hij de kamer binnen was gevallen, net voordat de explosie af was gegaan. Was hij hier omdat hij wist dat niemand anders haar zou helpen? Of had hij specifiek de opdracht gekregen om de aspiranten te helpen?
‘Hurry up, Marlow! We need to go!’ zei Dylan, de aspirant die ze op haar eerste avond had leren kennen. Ze hadden allebei hun gevecht gewonnen.
‘Just go!’ schreeuwde ze naar hem. Hij hoefde niet op haar te wachten, om geen enkele reden.
Ze graaide een tas en gooide alles erin wat enigszins van belang was. Ze slingerde hem over haar schouder en rende naar Archer, die ook weer overeind was gekomen van de harde klap die hij had moeten ontvangen.
‘What can I do?’ vroeg ze aan hem. ‘I, I need to do something! Archer, this is all our fault. My fault, you know that.’ Ze had naar hem moeten luisteren. Ze had niet mee moeten gaan. Het ergste was dat Archer haar de avond ervoor nog in bescherming had genomen. Ze hadden het niemand hoeven vertellen. Hadden ze het toch maar gedaan. Dan hadden ze dit kunnen anticiperen en waren ze nu misschien al weg geweest.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Een lange piep bleef maar door zijn oren dreunen. De kracht waarmee zijn lichaam tegen de muur aan was geknald, had zijn spieren enigszins verkrampt. Wat verstrooid opende Archer weer zijn ogen, zijn handpalmen tegen de koude cementen vloer gedrukt om zichzelf weer overeind te drukken. Helemaal bij was hij nog niet; met een wat lege blik keek hij om zich heen, zich gevoeld alsof alles rondom hem zich in slowmotion afspeelde. Dat was tenminste tot Marlow zijn blikveld vulde en naar hem toe rende.
"Ehh..." Hij wreef even door zijn ogen. Het duurde even tot hij zich besefte wat ze precies naar hem riep, maar eens dat tot hem binnen was gedrongen keek hij fronsend op. "No. No, you can't do anything," siste hij terug. Wat was het dat ze precies dacht te kunnen doen? Des te langer ze hier bleef, des te gevaarlijker het werd voor haar en ieder ander in dit pand. Ze moest maken dat ze wegkwam net als de rest. Het zou gewoonweg dom zijn als ze dat niet zou doen.
Archer keek snel achterom, het geluid van zware voetstappen gedacht te horen in de verte. In het vage daglicht dat door de kapotte muren en ramen heen leek te schijnen, zag hij wat schaduwen opkomen. Nog even en ze zouden oog in oog staan met de vijand.
Zonder zich van het tafereel af te keren, greep hij naar Marlow. "Run." Hij duwde haar ietwat naar voren richting de deur, om haar aan te sporen om te vluchten. "Go, now. We're running out of time." Als ze nu nog renden, konden ze nog net de trap naar de parkeergarage afrennen vooraleer de troepen deze gang in beslag namen. Als ze geluk hadden althans.
"Run!" herhaalde hij nogmaals, dit keer met zijn pupillen strak op de hare gericht. Zijn abrupte en grimmige stemklanken hadden ook de laatste twee aspiranten in de kamer bereikt, die geen seconde meer verspilden aan het inpakken van hun spullen en langs hem heen de gang in sprintten. Uit ongeduld pakte hij Marlow's arm vast en begon hij te rennen, haar vervolgens voor hem geduwd zodat hij zeker wist dat hij de laatste was die deze vleugel uit vluchtte.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De ernst van de situatie weerklonk in Archer zijn stem. Het was overduidelijk. Het enige wat Marlow moest doen, was zo snel mogelijk verdwijnen. Achter iedereen aan rennen en hopen dat ze zichzelf in veiligheid zou kunnen brengen. Archer duwde haar zelfs al vooruit, wat haar liet weten dat het echt nodig was. Gejaagd door het geschreeuw om haar heen en Archer in haar kielzog, zette ze het op een lopen. De chaos had zich door het hele gebouw verspreid. Iedereen rende door elkaar en de explosie die ze net hadden gevoeld, had zichtbare sporen achter gelaten. Stof kroop door de gangen en Marlow rende langs een muur die af was gebrokkeld.
Ondanks dat ze niks kon doen voor anderen, bleef het door haar hoofd spoken dat het haar schuld was. Ze had nooit mee moeten gaan met hem. Ze had niet uit de hoogte moeten doen, niet moeten denken dat ze recht had gehad om mee te gaan met Archer naar een race. Het was haar plek niet geweest om daar te zijn. Juist door haar extra aanwezigheid hadden ze hen opgemerkt. En ondanks dat Archer een grote omweg had genomen die nacht, hadden ze hen gevonden.
Ze. Terwijl Marlow bleef rennen, probeerde ze te bedenken wie het waren die hen nu probeerden te pakken. Door al het geschreeuw om haar heen en de naast in haar lichaam kon ze niet meer logisch nadenken. Iedereen kon het zijn. Ze zocht naar de bekende gezichten van de Serpents, de mannen en vrouwen die ze die de vorige avond had gezien. Nu bedacht ze zich dat ze geen idee meer had hoe ze eruit zagen. Waarom had ze niet beter opgelet? Ze had naar hun tatoeages moeten kijken, hun stemmen in haar hoofd moeten inprenten. Dan had ze hen er zo uit kunnen pikken. Nu zag ze echter een waas van Outlaws die allemaal hun eigen leven probeerden te rennen.
Een harde explosie klonk achter haar en de vloer werd onder haar benen weggetrokken. Haar lichaam vloog naar voren en ze belandde op de harde, koude grond. Haar pols brandde van de pijn en de piep in haar oren sneed door haar hoofd. De smaak van ijzer drong haar mond binnen. Bloed.
‘Marlow! Marlow, hey!’ Het kostte haar al haar kracht om op te kijken. Haar zicht was wazig. Het enige wat ze zag, was een aantal voeten die snel langs haar renden. Twee handen trokken haar omhoog. Marlow kreunde en voelde aan haar neus. Dat was de plek waar het bloed vandaan kwam.
Het wazige gezicht van Charlie kwam voor haar. Twee gezichten, om precies te zijn.
‘Come on, we need to find transport! You’re almost there. Can’t give up now.’ Doc trok haar mee. Haar benen voelden als lood. Alles deed pijn. Was Archer er ook nog? Hij was vlak achter haar geweest, maar waar was hij nu?
Ze kwamen aan bij de grote parkeerplaats. Veel auto’s leken op het punt te staan om te vertrekken. Doc leek een auto te hebben gevonden en hielp haar er in, achter de rijder. Zelf nam hij plaats op de bijrijderstoel. ‘Drive!’
‘Where’s Archer?’ vroeg Marlow, terwijl haar zicht eindelijk wat scherp leek te stellen. Marlow schudde haar hoofd en keek om haar heen. Archer moest ook mee. ‘We need to wait for Archer! He was right behind me.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Al sprintend zag hij het gedaante van Marlow voor hem uitrennen. Haar voeten brachten haar alsmaar sneller naar het einde van de vleugel, onderwijl het kabaal van schoten en explosies langzamerhand meer begon te ontstaan. "I'll be right behind you!" riep hij haar nog na, haar aansporend om ondanks alles door te blijven rennen. Archer wist niet of de rest al weg was. Of Drew al uit zijn vergaderkamer tevoorschijn was gekomen en of de andere aspiranten al dekking hadden gezocht. Wachten op hen kon hij niet, maar ondanks dat kon Archer zich er niet van weerhouden om de paar deuren in de gang nog wagenwijd open te gooien. In de hoop de laatste paar achtergeblevenen nog weg te kunnen drijven, wellicht.
Het waren maar een paar seconden geweest dat Archer afgeleid was geweest. En toch, zodra hij zich weer terugkeerde, was het blonde haar van Marlow verdwenen. Haar geren was nergens meer hoorbaar en haar lichaam was al opgegaan in de menigte die aan hem voorbij was getrokken. Met de adrenaline gierend door zijn lijf rende hij door, zich uit de vleugel willen redden voor ook deze in de handen van de vijand viel. Al hijgend had hij de hoek van de vleugel bereikt, daar de gang op willen gaan om de rest achterna te rennen. En het was juist toen dat hij slachtoffer werd van de mensen die hij zo lang had weten te ontlopen.
Een enkel schot, dat was alles wat Archer voelde. Vervolgens stortte hij neer op de vloer, zijn zicht zien vervagen tot alles voor zijn ogen leek te dansen. Geluiden vervaagden zich al snel tot gepiep in zijn oren. Zich bewegen kon hij amper meer, de laatste spiertrekkingen nog gevoeld voor zijn ogen weg begonnen te draaien. Schimachtig zag hij nog de schoenen die voor hem tot stilstand kwamen, maar dat was alles wat hij nog had weten te spotten voor zijn bewustzijn hem in de steek liet.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:

Damon Salvatore

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vol ongeduld trapte Damon de koppeling nogmaals in, de al rumoerige garage nogmaals gevuld met het geluid van de motor van zijn Mustang. Het was aftellen totdat de soldaten ook hun ruimte hadden gevonden en alhoewel de rest zich dat ook leek te beseffen, wilde hij ze nog even de haast aanjagen. Het was geen geheim dat het ieder voor zich was in deze tijd, maar het kleine beetje menselijkheid dat hij nog in zich had, had hem ervan overtuigd om nog éven te wachten. Tot iemand anders in zijn auto sprong en meereed, of althans, als diegene Archer was.
In zijn zijspiegels zag hij een tweetal richting zijn auto rennen. Het duurde voor hem niet lang om Doc te herkennen, maar het andere gedaante kwam hem allesbehalve bekend voor. Desalniettemin had hij haar al eens met Archer gezien, makend dat hij wat ontspande en de deur voor hem opengooide.
"Get in, freaks," schreeuwde hij ze toe. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij toe hoe Charlie een meisje achterin gooide, voor hij al zelf naast Damon plaatsnam. Het duurde nog geen fractie van een seconde voor Doc tekeer begon te gaan en hem toeriep om te gaan rijden. Damon rolde zijn ogen en liet de auto in de achteruit de parkeerplaats afrijden. "Jeez. Don't you see we got all the time of the world?" Even gaf hij de dokter een schuine blik, maar vervolgens besloot hij dan toch het gaspedaal hard in te trappen en de garage uit te scheuren. Hij was slim genoeg om ook te weten dat het niet een situatie was waarin hij nog veel tijd had om daar te wachten, maar het was slechts geweest om Charlie het bloed onder de nagels vandaan te halen. Hij was immers compleet sarcastisch geweest.
De opmerking van het meisje had zijn oren al snel bereikt, hem in de achteruitkijkspiegel laten kijken om haar pupillen op te zoeken. "Archer can handle himself, hot stuff," murmelde hij met een grijns. "Don't worry, we're gonna see the Karate Kid again in no-time."
"He's Korean, Damon," kaatste Charlie hem enigszins chagrijnig terug, waarop hij zijn schouders ophief. "Whatever. They are all the same." Hij keek weg, maar nog niet voor de blondine op de achterbank een laatste blik toegeworpen te hebben. Ze zag er allesbehalve goed uit; het was alsof ze haar vingers in het stopcontact had gestoken. Het bloed droop haar nog niet niet van het voorhoofd. Hij schudde zijn hoofd. "Ahh, don't get blood on the seats, please," verzuchtte hij haar nog toe voordat hij zich weer op het rijden richtte.
Hij dreef zijn Mustang tot het limiet, de vele auto's voor hen op de weg ontweken om over de kruispunten te snellen. Naar de stoplichten had hij niet gekeken; hij kon de auto's al van verre aan horen komen. Als er eentje dichtbij genoeg was om hen te kunnen raken, dan zorgde hij er gewoon voor dat ze hen voor waren. Het was voor hem eerder als een street race dan een werkelijke rit om de politie af te schudden. Dat was tenminste voordat er een politieauto in de verte verscheen. Met de gloed van de alarmlichten weerkaatsend op alle andere auto's en het geluid van de sirene galmend door zijn oren, kon hij het niet langer meer negeren.
Een grom kon hij niet bedwingen, het stuur omgegooid om een andere straat dan gepland in te scheuren. "Buckle up."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Damon. Dat was de man aan wie ze haar leven toevertrouwde. Of in ieder geval: de man die Doc daarvoor uit had gekozen. Het zinde haar niet dat hij haar probeerde gerust te stellen dat Archer het wel zou halen. Ze twijfelde niet aan Archer zijn veerkrachtigheid, maar nu zij veilig in een auto zat en zij niet, voelde het alles behalve goed. Hij was haar komen halen. Niet alleen haar, probeerde Marlow zichzelf te vertellen. Hij was voor alle aspiranten gekomen en had ieder van hen uit bed geschreeuwd. Geen ander had dat gedaan, Archer wel. Het zou oneerlijk zijn als hij achter zou blijven en zij het zou halen. Maar wanneer had het leven haar een eerlijke kans gegeven?
‘No, wait!’ Marlow protesteerde toen het gas werd ingedrukt en ze wegreden. Ze draaide zich om, zoekend naar het gespierde postuur van Archer door de achterruit. Hij was nergens te bekennen en ze reden te snel voor Marlow om daadwerkelijk een inschatting te maken of hij bij de groep hoorde die zojuist naar binnen was gerend. Ze hoopte van wel.
Langzaam liet ze zich weer terugzakken op de achterbank. Het leer was Damon blijkbaar zo kostbaar dat ze er niet op mocht bloeden. Verward greep ze naar haar hoofd. Ze bestudeerde haar vingers, rood. Zuchtend schudde ze haar hoofd. Het was nauwelijks te bevatten wat er zojuist was gebeurd. De knallen, de chaos, alle rook om haar heen. Wat als Archer het niet had gered? Ze had hem niet meer gezien sinds Doc haar overeind had getrokken. Hij kon zich onder het puin bevinden, of misschien wel in de handen van de politie. Had ze hem niet moeten helpen?
Nee, natuurlijk niet. Ze had Archer alleen maar in de problemen gebracht, dat had de vorige avond wel bewezen. Zonder haar hadden ze nooit zoveel aandacht getrokken. Aandacht die er voor had gezorgd dat ze nu moesten vluchten. Archer had haar dan wel verzekerd dat dit niet hun, haar, schuld was, maar Marlow had er een hard hoofd in. Al was dat misschien ook het resultaat van de val die ze had gemaakt.
‘He will be fine, Marlow. Damon here might reassure you in a wicked way, but he is right. Archer is-‘ De woorden van Doc warden afgekapt door Damon die hen vertelde dat ze zich schrap moesten zetten voor een achtervolging. Weer keek Marlow achterom, dit keer zag ze de politiewagen. Ze zocht nog naar Archer zijn auto, maar die bleef weg. Ze hoopte dat hij slim genoeg was om hen niet te volgen en dat hij haar straks zou begroeten bij het safehouse.
‘I’m gonna be sick,’ klaagde Marlow, terwijl ze zich vastgreep aan de stoel voor zich. In een reflex kneep ze haar ogen dicht toen de auto een grote zwaai over de weg maakte, maar dat wakkerde alleen maar de misselijkheid in haar maag aan. Snel opende ze haar ogen. ‘You better get us out of here!’

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Jaren had hij naar dit moment uitgekeken. Met een vurig verlangen had hij afgewacht, hopend dat zijn jongere broertje een misstap zou maken. Eentje waarvan Ryan al die jaren al had voorspeld dat het zou gaan gebeuren. Het had een lange tijd geduurd, maar toen Ryan de locatie van Archer door had gekregen, had hij zonder twijfel een team eropaf gestuurd en hadden e hem kunnen volgen tot aan het gebouw waar hij zich schuil had gehouden. Een gebouw dat nu in een belabberde staat moest zijn, besefte Ryan zich. Daar hadden hij en zijn collega’s immers voor gezorgd.
De bunker, verwerkt in de grove rotsen van de bergen, en haar inwoners bereidden zich voor op de komst van de mutanten. Ryan had enkele minuten geleden al te horen gekregen dat ze maar liefst zes te pakken hadden gekregen. Zijn jongere broertje zat daar ook bij. Een testsubject die hij voor zichzelf had gereserveerd. Als er iemand was die aan Archer zou komen, hem zou onderzoeken en uit zou testen, dan was hij dat.
Ryan zette zich al jaren in voor de wetenschappers van de bunker. Zelf was hij nooit vervloekt geweest met de genen die een typisch mens konden veranderen in een mutant. Archer wel. Ryan had hem en zijn soort veracht. In werkelijkheid deed hij dat nog steeds, maar nu hij meerdere experimenten uit had gevoerd en had geleid, wist hij dat schepsels zoals Archer een middel tot een doel waren. Pionnen die hij, en de anderen van de bunker, konden gebruiken in hun eigen strijd.
Het lab was zo dichtbij de oplossing om het speelveld tussen de gewone mens en de mutanten gelijk te maken. Ze zouden eindelijk een eerlijke kans hebben. Hen sterker maken. Het bloed van de mutanten kon hen helpen, zo ver was Ryan al gekomen met zijn onderzoeken. Hoe ze het bloed echter zouden kunnen overdragen aan een ander, was nog onduidelijk. Een simpele bloedtransfusie werkte niet.
Zelf had Ryan in gedachten om Archer te gebruiken voor het uiteindelijk experiment: het overdragen van bloed. Nu ze echter nog niet wisten hoe ze dat moesten realiseren, was hij in de tussentijd een redelijke bloedtap en zouden ze zijn bloed kunnen verzamelen.
‘Hij is er.’ Eén van zijn collega’s kwam zijn kamer binnen. Ryan knikte en trok zijn labjas recht. Hij volgde de andere onderzoeker, totdat ze in de kamer kwamen waar Archer, zijn jongere broertje, op dat moment aan het ziekenhuisbed werd vastgeketend. Eén jongere man futselde met een infuus dat Archer zou verzwakken.
‘Dag broertje,’ begroette hij Archer. ‘Ik wist dat onze paden vroeg of laat weer zouden kruisen.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het geluid van zware voetstappen drong traag maar zeker tot hem door. Een sterke grip had zich om zijn beide armen gevormd, een gevoel dat compleet tegenovergesteld stond aan het lichte, moedeloze gevoel wat zijn lijf met zich meebracht. Hij voelde zich alsof hij zweefde, een lichte bries hem tegemoet voelen waaien onderwijl hij zich niet zelf vooruit leek te bewegen. De duisternis hield hem echter nog wat langer gezelschap; even wist hij een kreet van protest uit te brengen, maar vervolgens zakte hij weg in het zwarte gat waar hij voor die paar seconden uit was gekrabbeld.
Fel licht kwam hem tegemoet. Wat onverstaanbaar gemompel wist zijn oren te bereiken, waarvan hij geen woorden vormen kon. Zijn zicht keerde vaag terug. Eerst waren het flitsen, maar al snel wist Archer vormen en gedaantes te onderscheiden.
Met veel moeite draaide hij zijn hoofd bij, geprobeerd om de bewegingen om hem heen te volgen. Er werd aan hem getrokken en hij voelde zich vastgeklemd, dat was het enige wat hij zich besefte. Het voelde alsof hij verdoofd was; hij was wakker, maar niet genoeg om volledig alles om hem heen mee te krijgen. Dat was tenminste totdat een al te bekende stem langzaam door dreunde.
De woorden werden als mantra's in slowmotion in zijn hoofd herhaald. Hij knipperde met zijn ogen, het zicht wat scherper gemaakt om een paar donkere ogen een blik toe te schenken. Het gezicht werd duidelijker en duidelijker, en het was er eentje die hij nooit vergeten kon.
"If it ain't Ryan," verzuchtte hij enigszins verslapt. "What happened? You're too weak to fight me without sedation?" Hij bewoog zijn kin richting zijn borst en week een blik over zijn lichaam, om vervolgens de ketens om zijn armen en benen waar te nemen. Met een zucht hief hij zijn arm omhoog om zijn pols nog geen paar centimeter later tegengehouden te voelen worden door het ijskoude metaal. "Or chains?"
Een zucht verliet zijn lippen, onderwijl hij even zijn ogen weer voelde sluiten om ze daarna weer te openen. "I have to say, I expected better from you." Hij ademde diep in. Het was er stoffig, muf en warm. Niet bepaald een plek waar hij van plan was om lang te blijven.
"Look, this has been real fun..." murmelde hij, een scheve grijns aan zijn broer geschonken die naast zijn bedrand stond. "But I got better places to be."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De witte kamer zou Archer pijn moeten doen aan zijn ogen. Dat was nog maar het minste wat invloed zou hebben op hem, wist Ryan. Zijn broertje was immers niet de eerste mutant die ze hadden geobserveerd. Hoe langer ze in de kamer hadden moeten blijven, hoe sneller hun gedachten hen tot verschrikkelijke acties hadden gedwongen. De keren dat hij mensen had moeten opdragen om bloed van de muren en vloeren te schrobben, was al niet meer op twee handen te tellen. Archer was echter sterk. Het zou langer duren om hem tot waanzin te drijven
Dat was wat hem interessant maakte.
Ondanks dat verdoving die ze Archer toe hadden gediend, en de kettingen aan het bed om te verzekeren dat hij niet te dichtbij zou kunnen komen, was Archer zijn begroeting precies zoals Ryan had verwacht.
‘And I expected more of a fight from you, little brother.’ Ryan was dan wel niet bij de inval geweest, maar hij wist dat er zware explosieven waren gebruikt in het gebouw waar Archer zich schuil had gehouden. Zelfs als hij had willen vechten, zijn gave had willen gebruiken, had hij niet kunnen winnen van hun wapens.
‘But I do see you still talk like you own the room and you try to hold your body as if you’re not scared.’ Ryan zette een stap naar voren en pakte één van de klipborden waar Archer zijn gegevens op stonden. Zijn ogen gleden over de woorden, maar bestudeerden ze nauwelijks. ‘As you should be,’ beet hij zijn broertje nog toe. Hij legde het bord op de tafel.
‘I would love it if you could lead us back to your freaky friends, Archie,’ Archer had er nooit van genoten als hij zo was genoemd door zijn oudere broer, of andere familieleden als dat er toe deed, ‘but let’s safe that for later, shall we? We need some time to catch up first.’
Als ze hem ooit zover zouden kunnen krijgen dat ze hem als een lokaas zouden kunnen gebruiken, of hem zelfs terug zouden kunnen sturen naar de andere mutanten om zo meer proefpersonen te verzamelen, zou dat een geweldige doorbraak zijn voor Ryan. Nu hij Archer echter hier had, was het van belang om te zien hoe hij zou reageren op zijn onderzoeken.
Ryan greep een stoel en draaide die om, waarna hij er op plaatsnam. Met bestuderende ogen nam hij de jongen voor hem in zich op. Hij had het uiterlijk van een man, maar hij was niets meer dan het eigenwijze jongetje dat hij altijd al was geweest. Degene die zichzelf zoveel had gevonden dat hij recht in de problemen was gelopen. Net als nu.
‘Tell me, how is that little gift of yours doing? Are you still hiding in the shadows?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld