Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Contemplating Love

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Ze was doorgegaan met het verzorgen van zijn wonden, sommige waren groter dan anderen. Toen hij over Finn begon slikte ze even, maar reageerde ze niet. Een echte keus had ze daar niet bij gehad. Finn is letterlijk bijna elke dag bij haar thuis en contact met hem was gewoon onvermijdelijk. Hoe stom mensen het ook zouden vinden van haar, Finn zijn schuldgevoel kwam oprecht over op Ova en Jace had weer een belofte aan haar verbroken om nogmaals te verdwijnen en haar alleen achter te laten. Ze was er dit keer eigenlijk van uitgegaan dat het klaar zou zijn, dat hij niet meer terug zou komen. Maar toch lag diezelfde jonge man die haar hoofd op hol liet slaan voor haar op bed, met niks meer dan een boxer aan, onder de blauwe plekken en wonden. Even slikte ze het verdriet die ze voelde terwijl ze haar blik op hem richtte weer weg. De telefoon van Jace trilde een paar keer luid. Ova keek op, maar liet het dan gewoon gaan.
Net wanneer ze klaar was met zijn wonden en ze er iets over wilde zeggen zag ze dat hij eenmaal in een diep slaap terecht was gekomen. Hij zou zijn roes maar lekker moeten uitslapen. Voorzichtig had ze een kus op zijn mond gedrukt. "Slaaplekker Jacey..." Een kleine glimlach ontsnapte haar gezicht terwijl ze opstond van het bed en haar blik niet van hem af wendde. De lakens van het bed, schoof ze zachtjes over hem heen.
bzzzzz... bzzzzz.. Zijn telefoon bleef maar weer trillen.
Ova besloot zijn telefoon te pakken en voor de zekerheid te checken dat het niet belangrijk is, zo niet zou ze hem op stil zetten aangezien ze hem graag gewoon lekker zou laten slapen. Geschrokken keek ze naar zijn berichten. "Wacht..." mompelde ze.
*Ik heb 10.000 dollar naar je overgemaakt* - Owan Howard.
Met grote ogen keek ze kort naar Jace. Mijn vader? Wat moest dit betekenen?
Misschien kon het niet dat ze in zijn telefoon keek maar dat kon haar nu niet meer schelen. Ze opende de berichtjes en tot haar verbazing hadden ze al weken contact met elkaar gehad.
*Ik hoorde dat UCLA je binnen had gelaten, denk aan ons plan als je je plek wilt behouden*
en nog meer van deze berichtjes las ze. Huilend zet ze naar zijn scherm te kijken. Boos en vol ongeloof voor haar vader en de zelfde gevoelens deelde ze eigenlijk voor Jace. De twee belangrijkste mannen uit haar leven hadden haar gekwetst.
Had Finn dan toch gelijk? Was Jace alleen bij haar voor het geld?
Ze las verder en kwam er toen langzaam achter wat hun afspraak was, afstand, afstand van Ova.
Hoe had Jace dit kunnen doen, sterker nog, hoe had haar vader dit kunnen doen?
De telefoon legde ze weg en ze liep onrustig terwijl de tranen haar wangen verlieten door haar kamer heen, dit zal een lange nacht worden.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Mompelend was Jace teruggekeerd tot de realiteit. Enkele seconden had hij zijn hoofd vastgehouden, hopend dat het de pijn in zijn hoofd zou verminderen. Het had enige tijd geduurd vooraleer Jace doorhad dat hij zich niet in zijn eigen kamer had bevonden. Een zachtere matras dan dat hij gewoon was had zich onder zijn rug bevonden, zachte, lichtroze dekens hadden op hem gelegen. Verward kwam hij half rechtop en probeerde hij door met zijn ogen te knijpen, de omgeving te scannen. Echter had het felle licht dat tussen de gordijnen door naar binnen glipte, het hem lastig gemaakt. Nog steeds deed elke botje in zijn lichaam pijn, wist hij geen blijf met zichzelf. Sterker nog; zijn pijn was helser dan hoe hij die de afgelopen dagen had ervaren. Het was omdat hij nuchter was dat hij zich meer bewust was van de manier waarop hij toegetakeld was en dat de herinneringen sterker en sterker werden.
Enkele minuten had hij nodig gehad om te beseffen waar hij zich bevond; in een bed dat hij nog niet kende met Ova. Was dit bij haar moeders huis geweest of had hij het lef gehad om bij haar vaders thuis aan te bellen. Nee, het was onmogelijk geweest dat hij door de mand was gevallen en dat hij zonder nadenken Owens huis had betreden. Jace was voorzichtiger dan dat. Desalniettemin had hij geen enkele herinnering meer van hoe hij er was beland, of dat hij überhaupt de weg naar haar huis had gevonden. Nog nooit eerder was hij er geweest, ze had de weg louter aan hem uitgelegd.
Alsmaar meer begon Jace de realiteit dichterbij te betreden. Bovendien besefte hij dat hij louter gekleed was in zijn boxer. Ze hadden toch niet? Voorzichtig had hij het deken opgeheven, gekeken naar of Ova überhaupt iets van kleding aan had gehad. Slechts een oversized shirt had hij kunnen waarnemen. Met stomheid geslagen liet hij het deken weer vallen, zijn best gedaan na te denken over wat er die nacht allemaal had gebeurt. Ook zijn hartslag had tekeer gegaan; het laatste wat hij wilde was het bed met haar delen om er vervolgens niets meer van te herinneren. Bovendien kende hij de dronken versie van zichzelf niet goed, wie weet had hij haar gedwongen tot dingen die ze niet wilde?
Zacht liet hij zich weer achterover vallen en een zucht zijn lippen doen verlaten. Vervolgens had hij zich op zij gelegd, hoe oncomfortabel dat ook had gevoeld. Voorzichtig had hij Ova, die nog lag te slapen, tegen zich aangetrokken, haar stevig in zijn armen genomen. Hij wist dat het lang geleden was dat ze elkaar voor het laatst hadden gezien en dat ze wellicht teleurgesteld had. Bovendien wist hij ook dat, moest hij haar uitleggen wat er speelde, welke eisen haar vader hem had opgedrongen, da ze het begrijpen zou. Echter kon hij geen band tussen ouder en kind, iets waarvan hij louter kon dromen, kapot maken. Het enige wat hij kon was hopen dat ze uit Finns buurt was gebleven en niet boos op hem was geworden. Anders had hij haar met een ander smoesje wel kunnen overtuigen niet boos te zijn; zijn uiterlijk was bewijs genoeg voor het feit dat hij verwikkeld zat in een negatieve situatie.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
"hmm" Kreunde ze terwijl ze langzaam wakker werd en zichzelf uitrekte. Ze had de afgelopen nacht nog lang lopen piekeren en was uit vermoeidheid eindelijk inslaap gevallen. Het duurde dus ook even dat ze weer besefte wat er gebeurd was.
Met kleine ogen door de vermoeidheid had ze hem aangekeken. "Hey.." een kleine glimlach kon haar lippen alsnog ontsnappen. Hoe boos, verdrietig, of hoe ze haar gevoel ook moest bestempelen, ze ook was, lag Jace, diegene waarvan ze hield en helemaal gebroken was, nog altijd voor haar. Nog nooit eerder had Ova zich zo gevoeld. Ze wilde voor hem zorgen maar tegelijkertijd was ze aan het zwemmen in allemaal vragen die ze hem wilde stellen betreft haar vader. Hoe had hij dat kunnen doen? Had hij echt het geld boven haar willen verkiezen? Ze had hem graag zelf geholpen aan het binnenkomen bij UCLA als hij het maar gewoon gevraagd had. Zuchtend schudde ze zichzelf weer uit haar gedachtes, deze had ze vannacht allemaal al doorgenomen voordat haar ogen als bakstenen begonnen te voelen.
Zijn armen die haar vast hielden lagen nog altijd om haar heen, kort sloot ze haar ogen om er van te genieten om weer in zijn armen te zijn. Hoe teleurgesteld ze ook was, Jace was wel weer terug bij haar. Uit ervaring kon dit zo wéér over zijn, dus besloot ze de rest even aan de kant te zetten en haar rust te bewaren voor de situatie.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Het duurde even voordat Jace besloot te antwoorden. Het knaagde aan hem, hoe hij haar behandelde, hoe hij verplicht werd slecht voor haar te zijn terwijl hij haar louter gelukkig wilde zien. Hij vroeg zich af of het egoïstisch van hem was steeds terug te komen, om haar hem te doen vergeten en van zodra dat haar mogelijks gelukt was, weer te verschijnen om daarna opnieuw van de aardbodem te verdwijnen. Hoe ze de glimlach op haar gezicht ook zo goed mogelijk probeerde te forceren, hij wist dat ze er werkelijk kapot aan ging en dat het oneerlijk was wat hij deed. Desalniettemin maakte het hem evenzeer kapot; hij moest kiezen tussen een carrière of haar. Bovendien was het onzeker dat, indien hij voor haar koos, Owen er niet alsnog een stokje voor zou steken.
"Het spijt me dat ik er niet was, Ova," zei hij zacht. Het speet hem. Al zijn daden gingen tegen zijn principes in. Niets van hoe hij met haar omging behoorde tot zijn plan. "Ik had echt heel veel aan mijn hoofd en er was veel aan de hand. Ik wou je er niet bij betrekken. Ik wou ook niet dat je me zo zou zien, eerlijk gezegd. Dus ik weet niet goed waarom ik hierheen gekomen ben," zuchtte hij. "Ik bedoel, ik wou je wel zien. Ik wou helemaal niet bij je wegblijven en dat weet je. Maar ik wil niet dat je je zorgen maakt. Ik red mezelf wel." Desondanks hij een groot deel van de werkelijkheid voor zichzelf hield, waren zijn woorden niet gelogen geweest. Het was nooit zijn bedoeling geweest hem zich te vertonen in de toestand waarin hij zich begaf. Zo min mogelijk had Jace haar verteld over zijn gezinssituatie en het liefst had hij nooit in zijn toestand voor haar deur verschenen.
Ongemakkelijk had Jace zijn keel geschraapt vooraleer hij zijn stem weer gebruikte. Haar toch maar gevraagd naar de situatie die zich die nacht had voorgedaan. "Ik euhm... We hebben toch niks gek gedaan, he?" vroeg hij voorzichtig. Jace moest weten wat er die nacht was gebeurd, gezien hij niets anders wist dan dat hij thuis met een fles wodka in zijn handen had gezeten. Niets had hij voor de rest nog herinnerd. Het maakte hem angstig dat hij zodanig weg was geweest dat hij zonder nadenken naar haar woonst was gegaan.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Ze schudde haar hoofd meteen na zijn vraag of ze wellicht intiem waren geweest samen. "Nee.. je stond hier aan de deur en ik heb je onder de douche gezet waarna ik je heb uitgekleed. Je kleren zaten onder het bloed.. Ik heb ze vannacht in de was gedaan en zal ze zo voor je uit de droger halen.." Stoïcijns had ze de worden gezegd. Zijn woorden over spijt nam ze niet meer serieus, ze wist wel beter nu. "Ik heb je wonden verzorgd en terwijl ik dat deed viel je in slaap." Ze ontdeed zich van zijn grip en stapte uit bed.
"Ik weet niet of het je spijt, Jacey.." zei ze voorzichtig en gekwetst. "Ik weet niet meer wat ik moet denken.." mompelde ze terwijl ze naar zijn telefoon wees. "Je hebt me in een positie gezet en ik weet niet wat ik er mee moet.. Ik had gehoopt dat je anders was." Weer leek ze te moeten vechten tegen haar tranen. "Tegelijkertijd wil ik er geen probleem over maken en zelfs niet eens over beginnen omdat ik het met je te doen heb, van je hou en voor je wil zorgen." Na het zeggen van die woorden besefte Ova ook dat het voor het eerst was dat de woorden 'ik hou van jou' uit haar mond waren gekomen. Wel had ze deze een aantal weken opgeschreven op een papiertje, maar ze daadwerkelijk verwoorden is toch anders.
"Ik hou van jou en dat doet me pijn." zuchtend loopt ze op en neer en pakt ze zijn telefoon vast. "Jij doet mij pijn." ze gooide zijn telefoon op het bed naast hem. "Ik weet niet wat ik van die berichten moet denken, of je dan alleen bij me was voor het geld of dat het iets anders was maar je had het me op zijn minst gewoon kunnen zeggen.. ik had je zelf ook ermee kunnen helpen, met alle liefde zelfs." Haar hoofd ging teleurgesteld maar voornamelijk gekwetst op en neer. "Ik verdien dat niet Jacey, elke keer als het goed gaat beloof je me te blijven maar dan verdwijn je weer en laat je mijn hart breken in duizenden stukjes. Ik wil er dan niet over praten als het weer goed gaat omdat ik al blij genoeg ben dat ik je weer zie maar de cirkel komt elke keer weer rond." Ze wist het allemaal gewoon even niet meer, haar aura, het licht die hij o zo mooi benoemde een van de eerste dagen toen ze elkaar leerde kennen, scheen niet meer.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Verward had hij haar aangekeken toen ze het had over berichtjes, tot hij besefte waarover ze het wellicht kon hebben. Sinds de afspraak die hij met Owan had gemaakt gaande was, had hij regelmatig contact gehad met de man. Owan wilde zeker zijn dat Jace zijn orders opvolgde, precies zoals Owan hem die opgelegd had. Jaces hartslag schoot per direct de lucht in. Radeloos had hij met zijn hand over zijn gezicht geveegd, nadenkend over de juiste woorden. Hij wist niet of het te redden was, of dat Ova hem ooit zou begrijpen.
"Nee, nee, nee, Ova, je begrijpt het verkeerd," begon hij. "Wil je het me alsjeblieft laten uitleggen? Ik zweer dat geld er niets mee te maken heeft. Ik weet hoe het lijkt, maar je begrijpt het echt verkeerd." Smekend had hij haar aangekeken terwijl hij zijn woorden uitsprak. Even had hij gewacht op antwoord van haar, maar alvorens ze kon zeggen of ze zijn uitleg al dan niet wou horen, begon hij te praten. Hij moest en zou zijn kant van het verhaal uitleggen, of dat nu al te laat was of niet. Het was onduidelijk of er een relatie met haar mogelijk was na alle gebeurtenissen die zich hadden voorgedaan, als dat überhaupt ooit een optie was geweest.
"Die ene keer dat ik bij jullie was voor dat diner waar je vader me voor uitnodigde...," begon hij zijn verhaal. Het was chaotisch in Jaces hoofd. Hij wilde haar zoveel vertellen dat hij geen benul had waar te beginnen, welke woorden hij eerst moest uitspreken. "Ik ging weg omdat ik je wou laten slapen en toen ik beneden aankwam, stond je vader me al op te wachten. Hij wou mij spreken en uiteraard luisterde ik want het enige wat ik wou was dat hij me mocht. Ik voelde me zo goed bij jou, ik voél me goed bij jou, dus het enige dat ik wou was dat hij me mocht zodat hij me goedkeurde als, weet ik veel op welke manier jij me in jouw leven wou." Een korte stilte had zich voortgedaan, wachtend tot de juiste woorden in zijn hoofd opkwamen. Jace wilde niets anders dan eerlijk zijn, het leed dat hij afgelopen weken had moeten dragen naar buiten kunnen brengen. "Hij wil niet dat ik in je buurt kom, Ova, ik begrijp heel goed waarom want ik gun je iemand met een veel betere toekomst, iemand die je niet in de weg zit," vertelde hij verder. "Als ik uit je buurt bleef, dan beloofde hij dat hij mijn studies zou betalen. Natuurlijk klonk dat interessant, het is zo ontzettend veel geld en ik wist oprecht niet hoe in godsnaam ik ooit aan zoveel geld zou vragen. Maar dat is oprecht nooit mijn reden geweest om bij jou te zijn." Even sloeg Jace zijn ogen neer. Het deed hem pijn dat ze Ova moest vertellen hoe cru haar vader tegen hem was geweest en hoe hij indirect ook zijn eigen dochter kwetste, puur om zijn imago staande te houden. "Hij zei ook dat, als ik terug in jouw buurt kwam, hij ervoor zou zorgen dat ik op geen enkele universiteit meer aangenomen zou worden. Hij heeft meer macht dan je denkt, Ova. En dat was waar het bij mij om draaide. Dat geld interesseerde me uiteindelijk helemaal niet, ik was zelfs van plan om mijn moeders oldtimer te verkopen en ik probeer zoveel mogelijk klusjes te doen om toch het geld bijeen te krijgen om mijn studie te kunnen betalen." Zijn hart deed er pijn van, hoe hij verplicht was uit Ova's buurt te blijven terwijl hij niets anders wou dan bij haar zijn. Het vertellen maakte het alleen maar lastiger, deed hem beseffen hoe rot de situatie echt was. Ook in zijn ogen hadden zich ondertussen tranen gevormd. "Ik weet echt niet hoe ik het je kan bewijzen. Hij had me bijvoorbeeld ook beloofd om, als ik uit je buurt zou blijven, ervoor te zorgen dat ik bij UCLA binnen zou geraken. Maar ik heb het helemaal zelf gedaan, Ova. Ik heb je vader niet eens nodig gehad. Daarom dat ik toch het lef had om tegen hem in te gaan, maar ik werd bang. Ik werd bang dat hij dat voor me zou verpesten als hij erachter kwam dat ik jou nog zie, ik naar die studie zou mogen fluiten," zei hij. Ja, Jace had haar meteen kunnen vertellen wat haar vader hem had opgedragen. Hij had meteen open kaart kunnen spelen, maar hij had zoveel geriskeerd. Nog nooit was hij zo bang geweest voor een persoon met macht, liet staan de macht van de vader van de vrouw van wie hij hield. "Ik kon het je ook niet vertellen, Ova, echt niet. Die band die jij met je vader hebt. Ik kon dat niet verpesten voor jou, dat kon ik gewoon niet. Zo'n band is iets waar ik alleen maar van kan dromen. Ik weet echt dat het een rot excuus is en dat je het meteen had willen weten, maar ik wou het niet tussen jullie verpesten, echt niet." Zijn woorden klonken bedroefd en gemeend. Op die manier had hij haar ook aangekeken. "Probeer het je alsjeblieft voor te stellen, Ova. Dat je zo graag iets met je leven wil doen om niet te eindigen in de situatie waar je al langer dan twaalf jaar gevangen zit, dat er eindelijk licht aan het einde van die verdomde tunnel is en dat dat licht alleen maar bereikbaar is als je iemand orders opvolgt die veel meer macht heeft dan dat jij hebt. Ik kon mijn studie niet riskeren, Ova. Ik kon het gewoon niet."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
"Hoe kon je zo stom zijn... Denk je dat het op deze manier minder pijn doet? Je had me zelf de keuze moeten geven.." Ze ging weer naast hem zitten. "Ik had het liever geweten, dan had ik je kunnen redden uit deze situatie want ik wil niks liever dan gewoon met jou zijn.. bij jou zijn.." Kort had ze zijn hand gepakt om deze voorzichtig te knijpen. "Ik weet dat je het moeilijk hebt, ik wil dat verzachten door een stukje van jouw last mee te dragen maar je laat me niet toe." Zijn hand had ze weer losgelaten. "Je duwt me elke keer weg en dan ben je erogeens weer.." Gekwetst over het feit dat haar vader zo iets gedaan had rolde er een paar tranen over haar wangen. "Ik kan niet geloven dat hij dat gedaan heeft, maar alsnog had ik het gewoon eerder geweten."
Zuchtend was ze weer opgestaan. "Zal ik je kleren voor je pakken?" Ze had uit alles zelf de conclusie getrokken dat hij wel weg zou willen. "Weetje dat ik na de laatste keer dat ik je zag, mijn moeder blij over je heb verteld en ik haar ook al meer dan 2 weken wijs moet maken dat het goed gaat tussen ons en dat je simpel weg geen tijd had om langs te komen.." Ze was op, ze was leeg. Buiten het feit dat ze zelf verdriet voelde, was ze meer verdrietig om het feit hoe hij voor haar zat. Vol met blauwe plekken en al wat hem overkomen was. "Ik kan het me echt voorstellen Jacey.." zei ze gebroken. "Ik begrijp het ergens ook wel, maar je zou jezelf ook moeten voorstellen hoe je me hier elke keer achter laat. Ik wist niet wat ik met mezelf aan moest! Je reageerde nergens op en ik dacht dat er iets met je was, ik dacht dat je je misschien bedacht had. Dat je niet van me hield, iemand anders had ontmoet. Alles, letterlijk alles, ging door mijn hoofd."

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Zo stom zijn," zei hij de ironie hoorbaar in zijn stem. Hij kon niet geloven hoe Ova, degene waarvan hij echt dacht dat ze hem begrijpen zou, reageerde. "Hoor je zelf wat je zegt, Ova?" vroeg hij ongelovig. "Het is altijd ik die zogenaamd in de fout is. Ik ben het beu dat het enige waarvoor ik goed ben is om andermans leven beter te maken. Ik kan niet continu bij je zijn, wetende dat ik ervoor moet zorgen dat ik een peperdure studie moet betalen wil ik iets met mijn passie kunnen doen, wetende dat ik een vader heb die zichzelf straks nog dood zuipt als ik er niets aan doe en een broer heb die dat alleen maar stimuleert. Ik ben het beu dat ik nooit kan kiezen wat ikzelf wil en dat ik alleen maar dien om iedereen om me heen, buiten mijn fucking zelf, tevreden te houden." Jace was kwaad geweest, maar niet op een agressieve manier. Hij was furieus om het feit hoe iedereen, inclusief Ova hem behandelde. Hij begreep haar frustratie, dat ze liever meteen had afgeweten van alles wat er gaande was, maar ze was naïef om te denken dat dat mogelijk was.
"Denk je dat het voor mij leuk is, om mezelf pijn te doen en bij je weg te blijven, wetende dat die rot advocaat van een Finn jou natuurlijk met open armen ontvangt omdat hij het niets anders dan leuk vindt hoe ik moet doen van jouw bloedeigen vader?" vroeg hij ongelovig. Jace was gekwetst, voelde zich verraden door alles en iedereen. Hij had haar geeneens meer aangekeken, simpelweg omdat hij het niet meer kon. "Het doet mij ook pijn dat je altijd doet alsof ik de slechte ben in dit verhaal, terwijl ik het vanaf het eerste moment dat ik je zag alleen maar het goede voor je wou. Ik heb je één van mijn meest kostbare bezittingen gegeven, Ova," zei hij, met dat laatste doelend op het schilderij dat hij haar, zomaar voor niets had geschonken omdat hij er geen geld voor kon vragen, maar ze het zo mooi vond. "Denk je dat het makkelijk was? Om al die klappen thuis maar te moeten ondergaan, wetende dat ik nergens anders naartoe kan omdat ik jou moet negeren." In zijn optiek liet ze het verhaal louter om zichzelf draaien, alsof hij de boosdoener was en zij het slachtoffer, terwijl Jace in hun situatie misschien zelfs nog het grootste slachtoffer was. "Jouw vader is het monster hier, Ova. Niet ik. Valt het je niet op dat deze hele bullshit is begonnen vlak nadat ik naar dat diner moest komen en je vader mij de moeilijkste keuze van mijn leven heeft voorgelegd?"
Knikkend had hij gereageerd toen ze hem voorstelde zijn kleding te halen. Hij wist niet wat hij doen moest; blijven of vertrekken. Bovendien wist hij niet meer wat hij zelf wilde. Jace hield van haar, maar de manier waarop ze hem keer op keer wees op hoe slecht hij was, deed hem pijn.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
"Je kan nu niet gaan doen alsof ik niet altijd het beste in jou heb proberen te zien, Jace!" riep ze boos. "Je kan echt niet zeggen dat ik doe alsof jij de slechte bent in dit verhaal, dan had ik wel heel anders gereageerd op dit moment. Je bent zo oneerlijk aan het doen nu." Haar boosheid sloeg om in pure verdriet naarmate hij zijn stem meer verheft. Tranen rolde over haar ogen. In nog geen paar minuten had hij haar dit grote nieuws over haar vader verteld, haar uit gemaakt alsof ze ondankbaar was geweest voor alles wat hij voor haar had gedaan en zijn stem verheft alsof hij elk moment totaal uit kon flippen. Haar ademhaling zat te hoog, zo iets had ze nog nooit van binnen mee gemaakt. Alles wat Ova had voor hem was oprechte dankbaarheid, begrip en liefde. Hij leek het simpelweg gewoon niet te zien en dat liet haar overgaan op totale paniek. Ze probeerde zichzelf rustig te krijgen zodat ze niet over zou gaan op hyperventilatie maar dit leek tot dusver nog niet te lukken.
"Ik.. Ik.. Mijn vader.." ze probeerde er nog wat uit te krijgen maar dit werd steeds moeilijker. Ze was het niet geen eens meer waard om aangekeken te worden en met de seconde begon ze dieper in haar paniek te raken. Het was niet makkelijk geweest om elke keer als hij weer verdween uit haar leven tegen het schilderij en alles wat haar aan hem deed denken te lopen. Nu hij daar zo makkelijk over deed alsof ze het voor lief zou nemen kon ze haar oren niet geloven, alsof het voor haar zo makkelijk was. Hij had eens moeten weten. Hij liet het bij Ova blijken alsof hij nooit had willen komen naar het diner, wellicht had hij over alles wel spijt. Ze begon met hyperventileren en probeerde te gaan zitten op haar bed. Rustig Oof.. Langzaam sloot ze haar ogen toen ze voelde dat ze duizelig begon te worden. Geen woord had ze meer uit kunnen brengen tijdens de hyperventilatie.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
"Ik doe niet oneerlijk, jij doet oneerlijk. Je doet alsof jij het enige slachtoffer bent, terwijl ik alles, maar dan ook alles maar tegen mijn zin moest ondergaan en ondertussen afgestempeld word als de boosdoener."

Desondanks hij boos op haar en de volledige situatie waarin ze beland waren geraakt was, trok hij haar naar zich toe toen hij haar ademhaling hoorde versnellen. Hij probeerde haar te sussen en wreef daarbij zachtaardig door haar haren heen, hoeveel fysieke pijn het hem ook kostte haar op die manier vast te houden. Het was warrig in zijn hoofd geweest. Wazig. Hij had zoveel in zijn hoofd, dat hij niet wist wat eerst op te lossen: de situatie met zijn eigen vader, de situatie met Ova's vader, zijn studie, het helpen van Joseph, Ova... Voor nu probeerde hij alles aan de kant te zetten om Ova te kalmeren, al wist hij dat hij daar eerst zelf voor diende te kalmeren. Zijn ademhaling probeerde hij rustig te houden, hopend dat zo ook zijn eigen stress dalen zou. Zachtjes drukte hij een kusje op haar slaap.
"Ik weet dat dit hele gedoe is ontstaan doordat ik steeds wegga, maar ik weet niet of het verstandig is dat ik hier bij je blijf, Ova...," begon hij te vertellen, op een zachte toon. "Zo meteen als je weer rustig bent ga ik weg, maar enkel omdat we allebei even alles op een rijtje moeten zetten, oké?" zei hij terwijl hij probeerde haar tranen af te drogen met zijn hand.
"Ik beloof dat, als je me nodig hebt, ik alles opzij zal zetten om naar je toe te komen, maar geef jezelf even de tijd om na te denken. Dan doe ik dat ook." - "Ik kan niet samen zijn met iemand die me alleen ziet als een monster, want je doet alsof het niet zo is, maar ik weet hoe je over me denkt, Oof. Je probeert goed over me te denken, maar je kan het niet." Sussend had hij een beetje met haar lichaam gewiegd, wetende dat dat haar wellicht wel kalmeren zou. Zijn stem had zacht en rustig geklonken.
"Ik denk echt dat het het beste is als we elkaar een tijdje met rust laten, want dit is voor ons allebei niet gezond," vervolgde hij zijn woorden. "Ik loop niet van je weg, echt niet. Maar ik kan ook niet mijn eigen toekomst in gedrag brengen omdat jouw vader me niet goed genoeg vindt," zei Jace eerlijk. Het had niets anders dan de werkelijkheid geweest, eentje die ook Ova moest beseffen; alles wat hij deed, zou hem zijn toekomst kosten. "Ik hoop dat, als je de tijd krijgt die je nodig hebt, je dan beseft dat ik echt geen andere keus had. Het liefst had ik gehad dat vanaf het begin alles goed ging en dat jouw vader me niet zo slecht had ingeschat, want ik ben niet zoals hij denkt dat ik ben. Ik had gehoopt dat hij me een kans had gegeven."

"We komen er wel uit. Dat beloof ik. Ik kan alleen niet beloven om mijn eigen carrière op het spel te zetten voor jou. Ik heb altijd aan mijn moeder gezworen om deze opleiding te gaan doen, nu heb ik de kans, dus dan wil ik die met twee handen grijpen ook. Dus je vader zal moeten dimmen, of ik ga een andere keus moeten maken, Oof. Ik kan er verder ook niets aan doen. Ik heb mijn best gedaan."

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
Van zijn aanraking werd ze wat rustiger maar zijn woorden hielpen niet. "Ja, je wilt weer gaan.. je kunt niet alles oplossen door weg te gaan en weg te rennen. Denk je dat ik nog meer tijd alleen nodig heb?" zei ze zuchtend terwijl ze langzaam stopte met hyperventileren. "Ik wil niks op een rijtje zetten, hoe zeer jij er ook van overtuigd bent wat voor slecht persoon IK ben, mag je ook beseffen dat je zojuist mij heb verteld wat voor 'monster' mijn vader is en heb je gedaan alsof ik ondankbaar ben voor alles wat ik van je voor me doet of gekregen hebt, je doet alsof dat allemaal niks is. Dat is het niet.." ze schudde haar hoofd. Ze vond totaal niet dat ze het slachtoffer was, in feite waren ze dat beide. Het monster gedeelte waren zijn letterlijke woorden geweest. "Ik denk dat jij misschien alles op een rijtje moet zetten als je denkt dat ik jou ooit laat kiezen tussen je carrière en mij.." vol ongeloof had ze hem aangekeken. "Ik dacht dat je me beter kende Jace.." Ze stond op toen ze wat rustiger was en liep naar de droger waar ze zijn kleren uit haalde. "Hier, aangezien je niet kan wachten tot weer te verdwijnen.." mompelde ze zacht. "Grijp je kans maar, Ik wil geen beloftes meer horen want je komt ze toch niet na.. in vedergeval niet bij mij en dat is oke." Teleurgesteld had ze hem niet meer aangekeken. Ova had haar tranen weggeveegd en haar hart begon het zelfverdedigingsysteem aan te zetten wat er voor zorgde dat het makkelijker werd, ze had haar gevoel tijdelijk uitgezet alsof ze een vampier was.

Zonder enige emotie was ze naar haar kast gegaan waar ze kleren uit had gepakt. Gekwetst en boos dat ze was had ze er niet eens iets om kunnen geven dat hij in de kamer stond. Ze keerde haar rug naar hem en trok haar oversized shirt over haar hoofd om in niks meer dan haar string zich aan te kleden. Ze ging de deur uit, wandelen, ver hier vandaan. Snel had ze wat spullen uit haar kamer getrokken. Haar telefoon liet ze liggen, ze wilde even niks en niemand meer horen, gewoon weg. Jace had het toch niet meer uitgemaakt wat het met haar had gedaan, dat mocht niet want ze was geen slachtoffer geweest. Nog kort voor ze haar kamer uit liep had ze hem een blik gegeven. Ze rende de trap af richting haar auto.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Zijn woede was terug van weggeweest toen Ova besloot hem opnieuw aan te pakken met koppigheid. Zonder haar verder aan te kijken had hij zijn kleding aangetrokken, geen aandacht besteed aan ook Ova die hetzelfde idee had. "Weet je wat, Ova. Ik ben dit echt helemaal zat." "Ik heb mijn hele toekomst geriskeerd twee weken geleden toen ik je kwam opzoeken in je vaders huis. Mijn hele fucking toekomst. En jij neemt het me kwalijk dat ik niet op je reageer, met de geldige reden dat ik me schaam omdat mijn vader me verdomme verrot slaat?" vroeg hij haar ongelovig. Zijn bloed kookte weer, misschien zelfs wel erger dan voorheen. "Als je me echt op deze manier behandeld, wetende wat ik heb moeten doormaken en dat het mij ontzettend veel moeite heeft gekost op me open te stellen over mijn thuissituatie, sorry maar je bent simpelweg respectloos," zei Jace vervolgens gekwetst en boos tegelijk. "Ik hoop, dat als er nog iets van menselijkheid in je zit en je dit één van de komende dagen gaat beseffen."
Jace had opgemerkt hoe ze snel naar beneden was gerend en zonder aarzeling had hij haar gevolgd. Het was niet zijn plan geweest simpelweg in haar kamer te zitten en wachten tot zij besloot terug te keren. "Dit is exact de reden waarom ik nooit iemand toelaat in mijn leven, omdat degene waarvan ik dacht waarbij ik het kon, zelfs niet een beetje empathie voor mijn situatie kon opbrengen. Ik heb meer verantwoordelijkheid dan dat iemand van mijn leeftijd zou moeten hebben, denk daar maar eens over na." Wederom hadden zijn woorden razend zijn mond verlaten. Het interesseerde hem niet meer wat zijn woorden met haar hadden gedaan. Ze had weinig respect gekend voor zijn situatie en verwachtte te veel van hem. Ze had kunnen weten dat hij terug zou komen, dat hij haar wilde zien gezien de risico's die hij al had ondernomen immens waren. "Ik heb verdomme twee weken lang zitten nadenken over hoe ik mij ooit zo voor jou zou kunnen vertonen omdat ik je niet wou laten schrikken. Ik heb zo hard gehoopt dat ik snel weer in een betere toestand zou zijn zodat ik JOU weer zou zien."
Even had hij geen blijf met zijn lichaam geweten. Gefrustreerd had hij er bijgestaan. "Echt fuck off," zei hij terwijl hij met alle woede die hij in zich had zijn telefoon kapot had gegooid tegen de stenen muur van haar huis. Het feit dat hij geen telefoon meer had was iets dat hem niet deren kon; wellicht was hij op die manier eindelijk verlost van Owens nare berichtjes en eisen. "En zeg tegen je vader dat hij mijn gezin met rust laat. Het is door hem dat mijn vader zich nu werkloos kapot zuipt op te bank, als je vader die van mij nooit op straat had gezet, dan had mijn leven er anders uitgezien." Het waren woorden geweest die hij liever niet had uitgesproken. Niet omdat ze het van hem niet mocht weten, maar omdat het hem ontzettend veel pijn deed wat hun vaders met elkaar te maken hadden.
"Deze keer is het jou beurt om je excuses aan te bieden, ik heb alles gedaan dat ik kon, Ova." Na die woorden gezegd te hebben wandelde hij weg. Hij wist niet waarheen, gezien naar huis gaan geen enkele optie was geweest.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
"Net zoals dat jij nu het zelfde doet, lekker al de zooi wegdrinken? Wat een goede oplossing was dat he Jace.." Boos had ze hem nog nageroepen. "Lekker hun verwijten terwijl je het zelf ook goed kan, hoe dacht je dat dat je zou gaan helpen? Alsof je daarmee niet je toekomst zou verknallen, maar schuif het maar op mij af." De ruzie had zich naar buiten gebracht. "Ik heb twee weken lang gedacht over hoe ik over jou heen moest komen terwijl ik me ongelofelijk zorgen maakte Jace! Je begrijpt er niks van. Als ik zo verschrikkelijk ben voor je dan weet je toch wat je te doen staat? Ik hou je niet meer tegen." Ze was er klaar mee, ze kon niet meer. "Stop met het praten over mijn vader op een respectloze manier en laat me met rust!" Zonder nog een woord aan hem vuil te maken was ze furieus in haar auto gestapt en hard weg gereden. Boos achter het stuur had ze veel te hard gereden door de straten, maar het kon haar niet meer schelen. Ze moest en zou naar de bergen gaan om te wandelen en ze plande nog lang niet terug te komen. Ova wilde verdwijnen, weg van hier om niet meer terug te keren. Haar gevoelens zaten zo hoog, haar moeder had gelijk; Een gebroken hart is het ergste wat een mens kan voelen.

Zuchtend had ze haar auto geparkeerd tussen de bergen en begon ze omhoog te lopen. Haar emoties waren al wat meer geland en ze begon wat meer bij zinnen te komen. Het was net gewoon allemaal te veel in een keer. Elk mens die dit van buiten af had mee gekregen had geweten dat het voor hun beide een moeilijke situatie had moeten zijn. Ova begon dit nu ook meer in te zien. Op de top van de berg ging ze zitten terwijl ze naar het uitzicht keek. Ze had spijt van sommige dingen die ze gezegd had, sterker nog, de meeste dingen. De beelden van Jace die zijn telefoon kapot smeet, in haar hoofd, had haar eraan doen herinneren dat ze hem niet meer kon contacteren en dat ze haar eigen telefoon ook had laten liggen. Hoe moet ze dit nu weer oplossen. Haar handen drukte ze tegen haar hoofd aan en haar ellebogen rustte op haar knieën terwijl ze zacht begon te huilen. "Stom Oof.. je hebt je veel te veel door je gevoelens laten meeslepen, je bent hem kwijt.." mompelde ze snikkend tegen zichzelf.

Lespoir
Wereldberoemd

Lespoir schreef:
Louter woede had zich in Jaces lichaam vervat. Hij voelde zich gekwetst, sterker nog, verraden en vernederd. "Net zoals jij nu hetzelfde doet, lekker al de zooi wegdrinken?" Dat zinnetje bleef zich afspelen in haar hoofd, evenals zoals ze haar vader en de narigheid die hij voor zowel hemzelf als zijn vader veroorzaakt had besloot te verdedigen. Jace kon amper geloven hoe hij zich in Ova vergist had, hoe hij zelfs van haar had kunnen houden en zelfs had overwogen zijn carrière op het spel te zetten. Over elkander woord dat hij in de ruzie had uitgesproken had hij geredeneerd, nagedacht of wat hij zei klopte of louter een gedachte was die voortkwam uit zijn verdriet. Elk gevoel, hoe negatief ook, dat Ova geuit had, had hij gevalideerd. Jace had erop gereageerd door aan te geven dat hij het begreep; dat hij snapte waardoor ze verdrietig was en dat het voor haar moeilijk was geweest. Doch, had Ova ervoor gekozen de schuld in zijn schoenen te blijven schuiven terwijl het één spelletje van haar bloedeigen vader was geweest. Onderwijl had ze het lef gehad hem en zijn thuissituatie te beledigen. Het waren allerlei factoren die ervoor gezorgd hadden dat Jace niets meer te maken wilde hebben met de familie Howard en dat hij van niets meer spijt had gehad dan zijn schilderij zomaar weg te geven.
Het had een verlossend idee geweest dat zijn telefoon in flarden op de grond lag in Ova's voortuin, dat niemand Jace nog lastig vallen kon. Hij had rust nodig, heel veel rust. Zonder erbij stil te staan had Jace zijn weg gebaand naar Josephs huis, maar het huis zelf betrad hij niet. Meteen had hij zich begeven naar de garage en besloot hij zichzelf daar op te sluiten, al had hij geen idee voor hoe lang. Waar moest hij heen? Zijn eigen woonst was voor hem niet veilig geweest. Ook van Ova was hij geschrokken geweest. Nergens had Jace heen gekund. Dus daar zat hij, op de koude vloer van zijn garage, alleen, hij en de auto van zijn moeder.

Anoniem
Landelijke ster

ZeaRoseJade schreef:
- TS. Één week en 5 dagen later. -

Zuchtend had ze haar schoolboek naar de andere kant van de kamer gegooid. "Godverdomme!" vloekte ze. Het lukte haar niet meer, sinds die ene avond was ze niks meer dan een emotioneel wrak, alweer. Ze kon het ook niet hebben dat ze hem niet kon zien, dat ze hem niet kon spreken. Er zat maar 1 ding op, ze ging hem zoeken.

Lopend door de straten van de buitenwijk van de stad waar ze in woonde probeerde ze te herinneren waar Jace woonde, dit had hij ooit tussen neus en lippen door verteld in een van hun gesprekken. Ze wist dat wat ze ging doen gevaarlijk kon zijn maar het kon haar niet meer schelen, ze had spijt van die avond. Ova had haar gevoelens de overhand laten nemen en puur uit emoties gereageerd. Hij hoefde haar niet te vergeven als hij alleen maar naar haar zou luisteren.
Plots zag ze een klein huisje die eruit zag alsof het achterstallig onderhouden was. Dát is het.
Voorzichtig liep ze het erf op en klopte ze op de deur, geen gehoord. Wel zag ze dat de deur open stond. "Hallo?? Sherwood?? Jace??" fluisterde ze voorzichtig.
Geen gehoord, plots schoot haar de gedachte dat het goed kon zijn dat er wat was gebeurd met Jace en kon haar niks meer boeien, ze liep naar binnen. "Jace?!" riep ze ditmaal harder.
Ze schrok van voetstappen die zich achter haar klonken. "Jace?" lachte hij. Ova sprong op en draaide zich om, het was de man uit het park die Jace een kap had verkocht. "Sorry.. ik had niet zomaar binnen moeten komen." De man lachte nog steeds. "Dat klopt, heel erg stom van je." Hij liep naar haar toe en iedereen kon zien dat hij stomdronken was, dit moest zijn broer zijn. Een beetje bang deed ze zelf een paar stappen terug. "Je zocht Jace hmm? Die ken ik niet. Hier woont alleen een Jonathan die zich voor doet als Jace en denkt dat hij Picasso is, een dom mens is het. Wie moet jij wezen?" Hij zat wat aan Ova's haar. "Wat doet zo'n popje als jij opzoek naar mislukkeling Jonathan." Hij had Ova ondertussen met haar rug tegen een van de kasten en greep een fles met wodka van een andere kast waar hij gulzig een slok van nam. "Wil je ook wat schoonheid? Dan kunnen we misschien wat plezier hebben samen." Ova keek hem bang aan en schudde haar hoofd. "N-nee.. dankje..." mompelde ze. "Niet bang zijn popje, je was op zoek naar de verkeerde broer maar je hebt de betere gevonden." Hij draaide wat haar van Ova's om zijn vinger en kwam steeds dichterbij. Als reactie had Ova hem tussen zijn benen geschopt waarna hij in elkaar zakte van de pijn. "DOM WIJF!!" riep hij uit terwijl Ova naar de deur probeerde te rennen, dit lukte haar niet. Ze werd terug getrokken en met een harde duw op de grond gegooid. "Kuthoer, nu snap ik dat je op zoek was naar mijn broertje. Jij bent net zo saai, geen plezier mee te beleven" zei hij terwijl hij haar een platte hand geeft. "Net zo onbeschoft, zomaar binnenlopen he." Ova begon te huilen en riep uit naar Jace, die misschien helemaal nergens te bekennen was, maar ze was bang. "JACEE!" Ze schopte met haar voeten in het rond en probeerde zijn broer van haar af te krijgen. Dit was zo'n slecht idee Ova, wat had je verwacht?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld