Hier komen de laatste 3 forum topics
te staan waarop je hebt gereageerd.
+ Plaats shout
Mai
Check het forum voor gezelligheid!!
0 | 0 | 0 | 0
0%
Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

> Sluiten
Helper
Forum
Startalk
Blogstatistieken
Vriendenbeheer



Topics   Berichten
16 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
5SOSO•I saw your eyes and I saw eyes
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Calum.
Ik had er wel echt beter over na kunnen denken. Er waren wel wat slechte situaties waar ik rekening mee had gehouden, maar dat het zoiets was geweest, had ik nooit gedacht. Waarschijnlijk had ik op internet kunnen vinden dat er op deze manier werd gedacht? Ik vond het echt naar dat er mensen zo onwetend waren. Zeker omdat dit echt iets kleins was? Het was ongemakkelijk, maar het was iets waar genoeg kinderen mee werden geboren. Om na te denken dat Linn er dan misschien wel goed vanaf was gekomen, was echt raar? Er waren hier misschien ook wel kinderen gedood, alleen maar omdat ze niet wisten wat het precies in hield. Omdat ze niet door hadden dat het iets kleins was, dat met een simpele ingreep geregeld kon worden. In dat opzicht mochten we misschien wel blij zijn dat Linn ter adoptie was afgestaan. Maar het voelde heel erg schrijdend. Ik vond het zo naar om te horen, maar nog erger om te zien? Linn had er echt moeite mee, ik zelf ook? Het was gewoon niet hetgeen wat je graag wilde horen! Niet over jezelf, maar ook echt niet over iemand van wie je hield. Ik vond het echt vreselijk om te horen. We hoefden niet meer terug, ondanks dat het misschien wel een beetje raar over kwam. Het maakte nu niets uit. We mochten best even aan onszelf denken. Het had geen zin om daar weer te gaan zitten en te doen alsof alles goed was. Dat was het niet, dat snapte Amara zelf toch ook wel. Misschien wilde ze ons ook zo snel mogelijk weg hebben. In dat geval had ze heel wat geluk. We liepen samen terug naar de taxi, die netjes op ons had gewacht. Dat was makkelijker geweest voor ons allemaal. Anders had hij toch zonder klanten terug moeten rijden en een taxichauffeur wilde echt wel alles doen, als je ze wat extra geld gaf. Het was hier al heel wat goedkoper dan in Los Angeles, daarbij maakte het echt niets uit. We moesten nu echt terug naar het hotel. Volgens mij hadden we beiden wel behoefte om gewoon even in een beetje een veilige omgeving te zijn. We waren nog maar eventjes in het hotel, maar het was wel een beetje een omgeving met onze eigen spulletjes, waar we ons dan vast iets veiliger voelden om ons te laten gaan. Linn hield zich echt heel erg groot en dat had ik ook wel door. Ik vond het heel erg goed van haar. Maar ik wilde er straks wel voor haar zijn als de klap kwam. Ondanks dat ik me er echt wel schuldig over voelde. Linn had misschien gezegd dat ik er niet beter over na had kunnen denken, maar in mijn ogen was dat wel echt zo? Ik had er beter over na kunnen denken en dit soort opties ook uit kunnen zoeken, misschien wel op internet. Zoiets was echt simpel, maar ik had er niet eens over nagedacht. Ik had dit voorgesteld, terwijl Linn er misschien niet eens echt serieus over na had gedacht om hier naar toe te gaan en haar familie op te zoeken! Ik kroop de taxi in en sloeg mijn armen daar weer om Linn heen, zodat ik haar dicht tegen me aan kon trekken. Ik wilde haar nu ook gewoon niet los laten! Het was niet goed en ik probeerde alles aan te doen om het iets beter te maken. Maar ik wist nu ook even niet meer wat ik moest zeggen, óf ik wel iets moest zeggen. Daarom hield ik mijn mond ook maar. Als Linn behoefte had om te praten deed ze dat wel. Maar het leek me niet dat ze het deed waar andere mensen bij waren. Op het moment voelde het voor mij ook wat fijner om gewoon mijn mond dicht te houden. Ik keek nog even naar het huisje waar we net binnen was geweest, veel minder lang dan ik had verwacht. 
22
Posts: 4865
Datum: 17-03-2017 14:09
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn.
Ik had het mooier in mijn hoofd gemaakt dan dat het ooit had kunnen zijn. Ik had moeten weten dat er nooit een positief antwoord zou komen op de vraag waarom iemand een kindje weg had gegeven. Eigenlijk hoorde je dat niet te doen? Er waren natuurlijk uitzonderingen, redenen waarvan ik ergens nog blij was dat ik ze niet had gehoord, maar als je echt heel erg veel van elkaar hield, dan hoorde het toch niet uit te maken wat voor kindje er uit zou komen? Ik was nog nooit zwanger geweest en dat hoefde voor mij ook nog niet, dus misschien kon ik niet oordelen over die beslissing, maar het leek me dat als je iemand voor negen maanden bij je droeg, je diegene niet zomaar weg zou doen? Zeker niet als je juist zo blij was geweest om de zwangerschap zelf! Het was echt een klap dat ze me weg hadden gedaan om zoiets, maar ik probeerde me vast te houden aan de twee ouders die ik wel had. Brent en Byron waren dan misschien niet mijn biologische vaders, maar ze waren wel echt mijn ouders. Ze hadden een bericht gekregen over een baby en ze hadden de foto bekeken, waarop ze hadden besloten dat het ze niets uit had gemaakt. Zo graag hadden ze een kindje gewild en ik had zoveel geluk dat ik daar terecht was gekomen. Ze waren altijd liefhebbend geweest, beschermd. In mijn uiterlijk leek ik misschien niet op hen, maar ik wist dat ik overduidelijk hun dochter was. Ondanks dat ze wisten dat ik hier was, voelde het heel vreemd dat ik dit had geprobeerd. Alsof ik niet genoeg aan hen had gehad. Dat terwijl ze altijd meer dan genoeg voor me hadden gedaan, zelfs als ik dat niet had gewild. Calum kroop ook de taxi in, wat mij de kans gaf om naar hem toe te schuiven en me in zijn armen te laten trekken. Ik kon aan zijn gezicht zien dat er ook van alles door zijn hoofd heen ging. Dat terwijl hij niets aan deze situatie had kunnen veranderen. Amara en haar man hadden nou eenmaal haar redenen gehad en dat stond vast. Ik had eventueel nog kunnen blijven om mijn broertjes en zusjes te ontmoeten, maar ik wist wel zeker dat ik me daar alleen maar slechter door zou voelen. Ik was de grote zus waar ze misschien niet eens van af wisten. Als ik zo’n schande was geweest, hadden ze vast niet verteld dat ze ooit nog een kindje hadden gehad. Daarnaast was het overduidelijk dat ze de anderen wel hadden willen houden. Alsof ik een soort prototype was geweest die ze gewoon aan de kant hadden kunnen gooien omdat er wat mis mee was geweest. ‘Dankjewel, dat je mee bent gegaan.’ Het was zelfs deels zijn idee geweest, maar ik had dit ook niet zonder hem willen doen? Zelfs als ik dit zelf zou hebben bedacht, had ik dit niet willen doen zonder Calum. Zo belangrijk was hij voor me! Het duurde een aantal minuten voordat de tolk ook de taxi instapte. Amara kwam niet naar buiten. ‘Hebben jullie er nog behoefte aan om te weten wat ze net heeft gezegd?’ Ik schudde mijn hoofd. Ik hoefde het niet te weten. Misschien later, maar niet nu. Als Calum het wel wilde weten, mocht dat natuurlijk. Zuchtend liet ik me wat verder tegen Calum aanzakken. Ik wilde wel met hem praten, ik wilde nog steeds huilen, maar ik voelde me heel opgelaten met anderen er bij? Zeker met de tolk. Ondanks dat ze er alleen maar was om woorden te vertalen, kreeg ze wel alles mee wat er werd gezegd. We begonnen te rijden, terug naar het hotel. Daar wilde ik in ieder geval terug naar de hotelkamer. Ik had nu ook geen zin om langs het zwembad te zitten. Eigenlijk had ik nergens zin in. Ik wist niet hoe Calum er over dacht, maar hij had nu vast ook geen zin om van alles en nog wat te doen. 
18
Posts: 17081
Datum: 17-03-2017 19:26
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Twee uurtjes later (:
---
Calum.
We hadden in de taxi misschien even de tijd gehad om dit allemaal te verwerken, maar het was nog steeds heel erg moeilijk te beseffen. Ik was niet alleen bozer geworden op Amara en haar man, maar ook vooral op mezelf. Ik had dit niet moeten voorstellen. Indirect was het toch wel een beetje mijn fout. Als ik dit nooit had geregeld dan waren we hier niet geweest en hadden we woorden niet gehoord. Die woorden wilde je toch ook helemaal niet horen. Niet als biologisch kind, maar ook echt niet als iemand die er bij zat. De tolk had nog wel gezegd dat ze het vervelend voor ons had gevonden en dat we altijd contact met haar op konden nemen als we nog meer wilde weten. We hadden er beiden niet voor gekozen om te weten wat Amara had gezegd. Er waren toch geen woorden geweest die het beter hadden kunnen maken? Zo voelde ik me nu ook wel een beetje. Er gingen verschillende woorden door mijn hoofd heen, maar ze zouden het allemaal niet goed maken? Ik zou me hier niet ineens minder schuldig over voelen. Ik had dit gewoon niet moeten doen. Ik snapte ook helemaal niet wat ik had gedacht. Ik had ook wel verwacht dat er niet meteen een feestje zou zijn gevierd! Ik wist niet eens wel wat precies? Diep van binnen had ik er op gehoopt dat Linn had geweten waar ze vandaan was gekomen en dat ze ook gewoon iets had kunnen leren van haar ouders. Want ondanks dat ze echt op Brent en Byron leek, waren er vast ook dingen die ze wel van haar biologische ouders had. Het uiterlijk natuurlijk. Niet dat het heel veel zei, want juist door haar uiterlijk hadden ze haar weg gedaan. Gelukkig waren we nu terug in het hotel en volgens mij zouden we hier vandaag ook wel blijven. Er was hier genoeg te doen en het was echt mooi weer, maar ik zat er niet op te wachten om gezellig bij het zwembad te gaan liggen. Hier moesten we eerst ook wel over praten. Ondanks dat ik dat ergens niet wilde. Ik had mijn broek verwisseld voor een soort voetbalshort en was op het bed gekropen. Linn was ook bezig met iets simpelers aan te trekken, zodat we gewoon samen op bed konden liggen. Behoefte aan iets meer had ik op het moment ook niet? Ik hoefde niet naar buiten te gaan of tv te kijken of wat dan ook. Ik wilde Linn gewoon zo goed mogelijk vasthouden en wakker worden op een moment waarop alles weer goed was. Want dat was het op het moment niet en ik voelde me er echt schuldig over! We hadden nu in Los Angeles kunnen zitten, ons eigen ding kunnen doen zonder deze pijn? Want dat deed het gewoon echt! Bij mij al, dan wilde ik niet eens weten hoe Linn zich voelde. Toen Linn iets dichter bij het bed was, pakte ik haar hand vast, zodat ik haar zo voorzichtig mogelijk ook bij op het bed kon trekken. Ik trok haar bij mij op mijn schoot en sloeg mijn armen om haar heen. "Ik vind het echt vreselijk." Mompelde ik zachtjes. We konden het wel negeren, maar we wisten allebei dat dit was gebeurd en het ging niet over door te doen alsof het nooit was gebeurd. Het was gebeurd en Linn mocht daar best boos over zijn, ook tegenover mij, want ergens verdiende ik dat gewoon. Voor nu wilde ik haar gewoon het liefst zo dicht mogelijk tegen me aanhebben, maar als ze dat zelf niet wilde, dan snapte ik dat maar al te goed. Het was gewoon echt een kut situatie en zonder mij had ze daar niet eens ingezeten! Als ik gewoon niet zoiets stoms had bedacht, dan waren we hier niet geweest. Ik liet mijn hoofd tegen Linn haar schouder aan rustig en sloot mijn ogen even. Ik wilde echt dat dit over was, maar we zaten hier nog maar net in en we moesten er echt nog doorheen zien te komen! 
22
Posts: 4865
Datum: 18-03-2017 12:35
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn.
Door de stilte in de taxi had ik wel na kunnen denken over wat er was gebeurd. Ik had in ieder geval geprobeerd om dat te doen. Ik had niet veel hardop kunnen zeggen, omdat ik ook niet een heel gesprek had willen voeren met de tolk erbij, ondanks dat het een hele vriendelijke vrouw was. Nu snapte ik ook wel waarom iemand hierin gespecialiseerd moest zijn. Dit was niet iets gemakkelijks wat iedereen aan kon. Ik kon het in ieder geval niet aan. Calum ook niet. Zoiets merkte ik wel aan hem, ondanks dat hij niet veel had gezegd. We hadden niet veel tegen elkaar gezegd in de taxi en toen we eindelijk bij het hotel waren geweest, waren we meteen terug gegaan naar onze kamer. Volgens mij had geen van ons heel erg veel behoefte aan een duik in het zwembad of wat te eten uit het restaurant. Iets wat best jammer was, want we hadden er voor betaald. Nu wilde ik echter gewoon in onze kamer liggen en hopen dat het nare gevoel wat ik had, ooit weg zou gaan. Ik had me ook omgekleed in iets gemakkelijkers. Het was stom geweest, maar ik had er wel een beetje goed uit willen zien voor mijn biologische ouders? Ik had hun toch willen laten zien wat er van hun dochter was geworden, al had ik er ook weer niet uit willen zien als iemand die het veel beter had dan hen, ondanks dat dat wel de realiteit was geweest. Niet dat het nu nog uitmaakte. Niks maakte nog uit. Ik had me gewoon omgekleed, iets wat Calum ook had gedaan. Ik liep de slaapkamer weer in en liet me daar vervolgens op Calum zijn schoot trekken. Zuchtend sloeg ik mijn armen om hem heen, wetend dat hij zijn woorden echt meende. Hij vond het vreselijk, maar dat vond ik ook. Zo had het niet moeten gaan. Hoe het dan wel had moeten gaan, wist ik ook niet precies. Beter? Mooier? Idealer? Niet dat we er nu nog iets aan zouden kunnen doen. Het zou al helemaal niet helpen door er maar over na te blijven denken, al zouden we er toch ook over moeten praten. Dit was gebeurd en als we het zouden negeren, zou er op een gegeven moment iets breken. Niet alleen in ons, maar ook tussen ons en dat wilde ik voorkomen. ‘Ik ook,’ zei ik zacht. Ik gleed met mijn vingers door zijn haren, die best lang waren geworden voor zijn doen. Niet dat ik het erg vond. Ik vond het juist fijn om er een beetje mee te spelen, zeker nu. ‘Ik heb altijd wel geweten dat er een reden was. Als ze me hadden gewild, hadden ze me niet weggegeven. Ik had gewoon gehoopt dat het niet díe reden zou zijn.’ Ik haalde mijn schouders op. Het was naar. Heel naar. Mijn lippen waren een groot deel van mijn onzekerheid geweest toen ik jonger was geweest en ergens waren ze dat nog steeds. Ik voelde me nu lang niet meer zo ongemakkelijk zonder wat lippenstift en lippotlood om het wat gelijker te maken, maar het was nog steeds iets waar ik niet 100% tevreden over was. Waarschijnlijk zou ik dat nooit zijn. Er waren teveel mensen geweest die er commentaar op hadden gehad, waardoor de woorden van Amara iets diep van binnen hadden geraakt. Iets wat zij waarschijnlijk niet eens wist. Misschien had ik het haar ook moeten uitleggen, maar misschien had ze dan wel gezegd dat al die kinderen gelijk hadden gehad. Dat ze recht hadden gehad om me te pesten, omdat het nou eenmaal een straf van God was geweest. Ondanks dat ik al wel even de tijd had gehad om het te laten bezinken, voelde het nog steeds heel erg naar en de tranen begonnen al te prikken in mijn ogen. ‘Ze wilden me gewoon echt niet, Cal. Puur om iets waar ik als baby zijnde helemaal niets aan kon doen.’ Niet dat ik wel iets had kunnen doen aan armoede, maar dat was dan nog een logischere reden geweest!
18
Posts: 17081
Datum: 18-03-2017 19:46
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Calum.
We hadden elkaar gelukkig nog. Ergens diep van binnen hoopte ik dat Linn niet boos op me was, terwijl ze daar wel echt het recht toe had. Er gingen nu vast heel wat andere dingen door haar hoofd heen. Maar als ze er uiteindelijk over na zou gaan denken, zou ik het best wel snappen als ze een tijdje niet bij me in de buurt wilde zijn. Ik hoopte echt dat we hier nu samen uit konden komen. Ik wilde Linn wel echt helpen met dit alles. Het was zo vervelend voor haar! Ik snapte hoeveel pijn het kon doen! Het deed mij al echt vreselijk pijn en dit ging niet eens om mij. Ik was niet diegene wie ze ter adoptie af hadden gestaan, alleen maar door een klein dingetje. Het ging alleen maar om het uiterlijk? Het was niet eens gegaan om het medische aspect. Maar echt om het uiterlijk! Ik was blij dat Linn gewoon bij me op schoot wilde zitten en hield haar dan ook zo goed mogelijk vast. Dat hadden we beiden nodig! Hierna zou het echt niet meteen allemaal goed zijn, maar we mochten hier wel even op deze manier bij stilstaan. Er waren nog zoveel tranen die er eigenlijk nog uit moeten en ik merkte hoe ze langzaam bij Linn naar boven kwamen. Dat kon ik gewoon horen aan haar stem? Ik knikte, ik snapte maar al te goed dat ze niet wilde dat dit de reden was. "Ik had nooit gedacht dat iemand dat als reden zou kunnen hebben?" Fluisterde ik zachtjes. Ik vond het nog steeds heel erg raar en was er vooral verbaasd over! "Ik snap er echt niets van. Het is niet iets wat ouders horen te doen." Als je keek naar wat Brent en Byron allemaal voor Linn over hadden gehad, was dat echt super mooi. Niet in alle delen van Australië mochten twee mannen samen een kindje adopteren. Daarom waren ze voor een paar jaar ergens anders gaan wonen? Alleen maar zodat ze samen een kindje konden hebben waar ze zoveel mogelijk van konden houden! Ze hadden alles voor Linn over gehad, iets wat haar biologische ouders eigenlijk hadden moeten doen. Ik keek naar Linn en zag dat er tranen in haar ogen stonden. Ik voelde ook echt een knoop in mijn maag nu. Het deed me echt heel erg veel pijn om haar op die manier te zien. Ze was zo onzeker geweest over haar lippen. Ze was er mee gepest vroeger en nu vertelde een vrouw die ze eigenlijk niet eens kende, haar ook nog dat ze haar daarom niet had willen hebben. "Dat is het, jij kan er helemaal niets aan doen." Dat had ze niet gekund! Dat kon ze nu nog steeds niet. "Maar dat maakt het niet beter, dat weet ik." Zei ik zachtjes. Ik voelde zelf ook wel wat tranen. Het deed gewoon echt heel erg pijn om haar op die manier te zien! Het had haar echt een vreselijke klap in haar gezicht gegeven en ik snapte het eigenlijk ook wel?! Zoiets was gewoon echt heel erg pijn! "Ze weten niet beter, ze zitten zo met hun geloof in het hoofd, dat ze niet eens nadachten over wat voor geweldig kindje ze in hun armen hadden." Ondanks dat ik het liefst zelf wilde huilen, wilde ik op het moment vooral dat Linn zich iets beter voelde. Dit lag niet aan haar, maar gewoon aan de manier waarop Amara en haar man dachten. Hun geloof was behoorlijk belangrijk, ik snapte niet hoe ze het voor een kind konden zetten. Een kindje was op een gegeven moment toch het belangrijkste in je leven. Belangrijker dan geloof of wat dan ook. Het was een deel van je. Zij hadden het weg willen geven omdat ze niet helemaal perfect was geweest. Maar het maakte Linn gewoon wie ze was. Ik had het in het begin niet eens gezien? Maar ik vond het nu juist iets schattigs, als ze glimlachte krulden haar lippen zo lief omhoog! Ook met het litteken. 
22
Posts: 4865
Datum: 19-03-2017 13:17
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn.
Amara had vast ook kunnen zien dat mijn lippen waren veranderd. Ik was ook heel blij dat Brent en Byron die operatie uit hadden laten voeren. Ze hadden het niet gedaan omdat ze het lelijk hadden gevonden, maar omdat het anders voor complicaties had kunnen zorgen op latere leeftijd. Daarnaast wist ik dat ze om me gaven om wie ik was. Dat hadden ze me altijd al laten zien, maar vaak was dat niet genoeg geweest. Zeker toen andere kinderen er nare opmerkingen over hadden gemaakt. Het was niet eens heel lang geleden dat ik folders in mijn handen had gehad over een ingreep om mijn lippen iets bij te laten werken. Folders waar Naylene me mee had geslagen, wat ik op dat moment ook echt had verdient. Mijn lippen waren niet perfect, maar ik had Calum er nog nooit over horen klagen en ik schaamde mezelf echt dat ik anderen zo op me in had kunnen laten praten. Ik zou ze nu ook niet willen veranderen, maar het voelde alles behalve fijn om te weten dat als ik “normaal” ter wereld was gekomen, ik misschien wel hier had gewoond. Dat ze me dan niet weg hadden gedaan. ‘Het voelt echt als een soort messteek?’ Ik wist niet hoe ik het anders moest omschrijven. ‘Alsof ik een kapotte pop uit de winkel was en ze die in hebben geruild voor mooiere, betere exemplaren.’ Amara en haar man hadden nu wel kinderen. Hoeveel het er waren, wist ik niet. In ieder geval twee. Ze hadden er drie kunnen hebben. Ze hadden mij kunnen hebben. Zij hadden echter besloten dat hun geloof belangrijker was geweest dan het kindje waar ze al die tijd naar uit hadden gekeken. Een spiritueel iets, waarvan niet eens zeker was of het wel echt bestond, was voor een levende baby gegaan. Dat was toch fucked up? Misschien hoorde ik hier niet over te oordelen, want voor iedereen was geloof iets anders en soms was het geloof echt van groot belang in iemand zijn leven, maar dit ging ook over mijn leven? De enige reden waarom ik bij Brent en Byron was beland, was omdat mijn ouders me niet hadden willen hebben. Het was niet geweest om gebrek aan geld of omdat ze niet voor me hadden kunnen zorgen. Ze hadden me gewoon echt niet gewild. Ik keek door mijn betraande ogen naar Calum, wie er ook uitzag alsof hij ieder moment kon breken. Dit ging dan wel niet op hem, maar ik snapte dat het hem wel veel deed. Hij was degene die dit uit had gezocht, die het allemaal had geregeld en hij had ook zijn verwachtingen gehad. Verwachtingen waar Amara duidelijk niet aan had voldaan. Ergens was het fijn om iemand te hebben waarmee ik de pijn kon delen, maar ik vond het ook heel naar om hem zo te zien. Ook omdat ik wist dat er op dit moment zoveel meer door zijn hoofd ging dan dat hij aan me vertelde. Misschien deed hij het om mij te beschermen, misschien wilde hij er wel voor zorgen dat ik eerst alles eruit had gegooid voordat hij het zou doen, maar ik had liever dat we hier samen zouden huilen om alles, dan dat hij probeerde alles binnen te houden. Dat was uiteindelijk nooit goed geweest voor een persoon en het zou ook niet goed zijn voor Calum. Ik klemde mijn armen beter om Calum heen en legde mijn hoofd in zijn hals, zodat ik de tranen voor nu even kon laten gaan. Zelf wilde ik ook zoveel zeggen, maar ik wist nog niet hoe ik het er uit moest gooien zonder dat ik of heel woedend zou worden, of alleen nog maar verdrietiger. Ik had ook wel kunnen weten dat er zoiets had gespeeld. Ik had gewoon willen geloven dat er een andere reden voor was geweest. Eentje die minder pijn zou doen. Iets wat achteraf een domme beslissing was geweest, want daardoor was het nu alleen maar harder aan gekomen.
18
Posts: 17081
Datum: 23-03-2017 11:27
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Calum.
Dit ging niet eens echt om mij. Ik had dit alleen maar geregeld, maar toch voelde ik me echt vreselijk. Alsof er iets heel zwaars op mijn maag aan het drukken was. Ik vond het zo erg dat Linn dit had moeten horen. Hier waren we echt geen van beiden vanuit gegaan? Er waren we andere scenario’s geweest, maar dat het puur en alleen ging om het uiterlijk had ik echt niet verwacht? Het enige waar ik wel over na had gedacht was dat het wel door haar lippen was gekomen, maar dat ze de operatie niet hadden kunnen betalen. Dat was het meest voor de hand liggend geweest en ik wist zeker dat het veel beter bij Linn aan was gekomen, ook bij mij! Dit was gewoon een oppervlakkige reden, ondanks dat hij was gebaseerd op het geloof. Het leek me dat familie daar boven hoorde te gaan? Niet dus! En daarom zaten we nu hier en voelde we ons allebei echt vreselijk. Iets waar ik misschien niet eens een reden toe had. Dit was mij niet aangedaan? Ze hadden niet zoiets vreselijks tegen mij gezegd! Ik knikte, Linn beschreef het wel op een goede manier. Ik kon me ook maar al te goed indenken dat het op die manier voor haar voelde. Amara en haar man, of dat nou de vader van Linn was of niet, hadden nu wel andere kinderen. Kinderen die waarschijnlijk bij de geboorte geen complicaties hadden gehad. Dat was toch echt een raar idee? Uiteindelijk was Linn goed terecht gekomen, maar dit had zich vroeger wel afgespeeld. Haar eigen ouders hadden haar niet willen hebben en alleen maar om de reden dat ze er anders uit had gezien en misschien iets meer aandacht nodig had gehad dan een ander kindje. Ik wist ook wel dat zij een andere redenatie hadden, maar dat boeide me eigenlijk niet zo heel erg veel! Hoe je het ook wende of keerde, ze hadden Linn niet gewild om de meest belachelijke reden ooit! Ik had echt niet gewild dat Linn zich zo zou voelen? Ik had juist gehoopt dat ze hier iets moois aan had gehad. Misschien geen familie voor de rest van haar leven, maar gewoon een idee van waar ze vandaan was gekomen? Hoe ze aan sommige eigenschappen kwam en gewoon een paar dingen van het land. Achter dat laatste konden we nog wel achter komen, maar niet nu. Ik had geen behoefte om vandaag nog de kamer te verlaten en ik kon wel aan Linn merken dat zij dat ook totaal niet had. Ik streek zachtjes over Linn haar rug. Niet dat ik op het moment de tranen minder kon maken en dat wilde ik ook helemaal niet. Ik wilde alleen dat ze wist dat ik er voor haar was. Ik wist echter niet of ik me wel sterk kon houden. Iets wat op het moment misschien wel het fijnste was voor haar? Ze moest een beetje haar emoties kwijt kunnen en ik wist niet of ze dat wel kon als ik hier ook huilend zat. Toch brak er iets diep binnen in me toen ik haar zachtjes hoorde huilen. Ik had haar nooit zo pijn willen doen. Ze had al genoeg pijn gehad het afgelopen jaar en dit was het zeker niet waard geweest. Ik had dit ook niet kunnen weten, maar toch voelde het wel een beetje als mijn schuld. Linn zat hier in mijn armen te huilen door iets wat ik had geregeld. Indirect was het misschien wel een beetje mijn schuld en dat gaf echt een kut gevoel? Daarom kwamen de tranen bij mij ook langzaam op en kon ik ze echt niet meer tegen houden. Hoe graag ik dat op het moment misschien ook wel wilde. Het ging gewoon niet? Het was een vreselijke kutsituatie, waar we niet heel erg veel mee aan konden. We moesten dit op de een of andere manier zien te accepteren, maar eerst mochten we er best wel een beetje verdrietig om zijn.
22
Posts: 4865
Datum: 29-03-2017 14:00
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
TS van een paar dagen (:
~
Linn.
Het waren wel echt een paar zware dagen geweest. Niet alleen voor mij, maar ook voor Calum. We hadden niet heel erg veel gedaan. We hadden beide ook niet heel erg veel willen doen? Ik had niet gedacht dat zoiets echt zoveel impact op me zou hebben. Het was iemand geweest die ik nauwelijks had gekend, maar misschien dat het daarom juist nog harder aan was gekomen. Ondanks dat ik haar niet had gekend, was ze wel mijn biologische moeder en dat hoorde iets te beteken. Ik wist dat ieder persoon er anders mee om ging, en waarschijnlijk dacht Amara wel dat ze het goede had gedaan door mij op te geven, maar ik kon gewoon niet begrijpen dat als je zo blij was geweest met een zwangerschap, je je kindje dan weg kon geven omdat er iets “mis” was. Het bleef maar door mijn hoofd spoken en ik wist dat het dat ook deed bij Calum. We hadden wel geprobeerd om er zoveel mogelijk over te praten. Dat was wat je hoorde te doen in dit soort situaties, maar soms had het praten weer van alles los gemaakt en dan hadden we weer een hele tijd in elkaars armen gezeten. De dag daarna hadden we vrijwel ook niet veel gedaan. Op een gegeven moment waren we wel eventjes naar buiten gegaan, omdat we echt niet de hele tijd binnen hadden kunnen zitten. We hadden nog eventjes bij het zwembad gezeten, maar we hadden niet heel erg veel zin gehad om ook echt het water in te gaan. Ik had ook nog gebeld met mijn vaders, omdat ze toch wel graag hadden willen weten wat er allemaal was gebeurd en hoe het was gegaan. Ik had hen echter niet meteen willen bellen, omdat ik er nog niet klaar voor was geweest. Toen we echter hadden gebeld, waren ze heel erg lief en begripvol geweest. Iets wat altijd al zo was geweest, dus eigenlijk was dat geen verrassing. Toch was het heel fijn geweest om hun stemmen te horen. Door dit alles was ik hen ergens nog meer gaan waarderen. Dat had ik altijd al gedaan, en dat wisten ze ook, maar ik had hen toch een aantal keren willen vertellen dat ik echt heel erg veel van hen hield en dat ik ook heel erg veel om hen gaf. Ze waren de beste ouders die iemand kon krijgen en ik had zoveel geluk gehad dat ik bij hen was beland. Dat ze mij hadden willen hebben. We waren gister wel eventjes buiten geweest en uiteindelijk hadden we best een fijne dag gehad. We waren wezen wandelen en op een gegeven moment waren we bij een voetbalveldje gekomen, waar kindjes hadden gevoetbald. Het was wel een iets armere wijk geweest en de bal had er behoorlijk vertrapt uitgezien, maar dat had hen niks uitgemaakt. Calum was toen met hen mee gaan voetballen en ik had het niet kunnen laten om het te filmen. Het was gewoon heel lief geweest? Daarnaast wist ik dat hij hield van voetballen en misschien was het ook wel goed voor hem geweest om eventjes aan niets te denken, behalve aan het trappen van een bal. Vandaag hadden we echter besloten dat we iets wilden doen. Eigenlijk was het Calum geweest. Hij had, volgens eigen zeggen, iets gezien waar hij me graag mee naar toe wilde nemen. Ik was er wel nieuwsgierig naar, maar lang niet zo nieuwsgierig als dat ik normaal gesproken was geweest. Ik vond het wel heel lief dat hij iets leuks wilde doen. We zaten al een tijdje in de taxi. Ergens deed het me heel erg denken aan hoe we een paar dagen geleden in de taxi zaten, maar dit keer was het anders. Ik wist niet precies wat we zouden gaan doen, maar het zou iets heel anders zijn. Iets waar ik wel blij mee was. Ik had echter geen idee wat Calum precies aan me wilde late zien. Eigenlijk maakte het ook niks uit, want ik waardeerde dit heel erg. 

Ashton.
New York was wel echt een succes geweest! Ik had in eerste instantie niet geweten wat ik er van had moeten verwachten, maar het was echt een hele fijne samenwerking geweest? We hadden een hoop foto’s gemaakt, waar we ook weer samen naar hadden kunnen kijken en zo hadden we besloten welke er wel gebruikt zouden worden en welke niet. Ik was er best trots op? Het was toch best bijzonder als iemand echt zijn ontwerp wilde presenteren op jou. Het was wel jammer dat ik Michael zijn verjaardag daardoor had moeten missen, maar dat zouden we echt nog wel een keer inhalen! Van wat ik had begrepen, had iedereen het daar heel erg leuk gehad. Het was natuurlijk het belangrijkste dat Michael het leuk had gehad, want het was voor zijn verjaardag geweest, maar volgens mij had de rest het ook heel erg leuk gehad. Zelfs Naylene! Ik had wel geweten dat ze een beetje nerveus was geweest, door alles wat er in Bali was gebeurd, maar ondertussen waren mensen dat wel vergeten. Ik was het zelfs al vergeten! Naylene en ik waren gewoon weer vrienden en daar was ik echt heel blij mee. Het ging zelfs zo goed tussen ons dat Naylene me uit had genodigd om een paar dagen in San Francisco te verblijven, bij haar en Matt! Iets wat ik aan had genomen, want ik vond het echt fijn dat het weer zo goed ging tussen ons! Daarnaast was het ook wel een manier om te laten zien dat ik achter haar relatie met Matt stond. Iets wat ik ook wel echt deed! Als Naylene gelukkig was, dan was dat goed? Ik was vanmiddag aangekomen en we hadden al samen gegeten. Het was wel vreemd om haar met iemand anders te zien, vooral omdat ik soms het idee had dat ze nog gewoon vrienden waren. Misschien was dat wel gewoon hoe hun relatie in elkaar zat. Daar mocht ik dan niet over oordelen, maar zelfs toen Naylene en ik vrienden waren geweest, hadden we ons anders tegenover elkaar gedragen dan toen we een relatie hadden gehad. Het was echter nou eenmaal zo en het was niet zo dat ik jaloers was? Het was toch ook niet vreemd dat ik dit had vergeleken? Naylene was wel mijn ex en ik wist hoe ze in onze relatie was geweest. Ik had besloten om eventjes te gaan douchen, omdat ik van New York naar San Francisco had gevlogen en dat was best een lange vlucht geweest. Daarnaast was het ook wel even wennen dat het hier een paar uur eerder was dan in New York. Een douche hielp echter wel heel erg. Het beste was ook om je gewoon te houden aan de tijden waar je was en niet te denken aan het tijdsverschil, want dat hielp helemaal niemand verder. Ik draaide de kranen van de douche dicht en stapte er vervolgens uit. Ik pakte een handdoek en begon mijn natte lijf af te drogen. Ik hoorde een klop op de deur en niet veel later mijn naam. Naylene stond duidelijk aan de andere kant van de deur. Waarschijnlijk wilde ze naar binnen. ‘Schiet op, ik moet plassen!’ riep ze, waardoor ik wel moest lachen. ‘Neem dan een appartement met een aparte wc!’ riep ik naar haar, al had ze natuurlijk niet heel veel kanten op gekund toen ze hier net was komen wonen. Iets wat eigenlijk ook niks uitmaakte! Zij en Matt liepen vast wel bij elkaar naar binnen terwijl de één ergens mee bezig was, maar het was logisch dat ze het nu eventjes vroeg. ‘Wacht even!’ riep ik naar haar, waarna ik de handdoek pakte die ik zojuist had gebruikt. Ik vond hem rond mijn middel en veegde mijn natte haren uit mijn gezicht. Ik vond het niet erg als ze nu binnen zou komen? Het was niet zo dat ze me nog nooit naakt had gezien, dus waarschijnlijk zou het haar ook niks doen. Daarom haalde ik de deur ook van het slot af.
18
Posts: 17081
Datum: 29-03-2017 20:50
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene.
Na het gesprek met Michael, was ik wel een beetje na gaan denken. Ik was op een conclusie uitgekomen en dat was dat het gewoon zo moest blijven zoals het nu was. Ik wilde niet van alles en nog wat verpesten. Matt en ik hadden het opzicht wel heel erg goed, al was het misschien anders dan ik op sommige momenten wilde hebben. Daarbij waren Ashton en ik gewoon echt op een goede plaats? Dat wilde ik helemaal niet verpesten met gevoelens die er misschien nog zaten. Die gingen vanzelf wel weer over. Ik had het heel erg jammer gevonden dat Ashton niet in Mexico was geweest. Het was daar zo gezellig? Ik had me iedere dag wel vermaakt en had me echt veel beter op mijn plaats gevoeld dan ik in Bali had gedaan. Om Ashton toch nog te zien, voor de feestdagen had ik hem uitgenodigd om een paar dagen bij ons te blijven. Ook wel een beetje omdat iedereen in Los Angeles nu druk was met zijn eigen dingen. Linn en Calum waren er niet eens, die zaten in Costa Rica. Ik had wel het een en ander meegekregen wat echt heel erg vervelend was. Ik had er wel even met Linn over gepraat en had echt aan haar kunnen zien dat ze er moeite mee had, maar ik wist zeker dat Calum goed voor haar zorgde. Toch was het geen fijn idee! Als ze weer terug waren zou ik wel proberen of ik nog naar Los Angeles kon. Ik had zelf ook bijna vakantie. Maar eerst wilde ik een paar dagen met Ashton doorbrengen. Matt had het niet erg gevonden dat hij hier sliep. We zouden vanavond de slaapbank uittrekken, zodat hij daar op kon slapen! Het was best wel handig omdat er zo altijd iemand kon blijven slapen. In het begin had Matt er geslapen, maar dat hoefde nu niet. Het was ergens in de middag, maar ik ging er vanuit dat we niet heel erg veel zouden gaan doen vandaag. Het leek me niet dat Ashton er echt zin in had om nu nog iets te gaan doen omdat hij een hele tijd in het vliegtuig had gezeten en de afgelopen dagen ook behoorlijk druk was geweest. Daarom had hij net even willen douchen, maar die jongen deed er echt veel te lang over? Volgens mij was hij al zeker driekwartier daarbinnen! We zouden straks misschien nog wel even naar buiten kunnen gaan om wat drinken, maar we konden ook hier blijven. Ik had het me in ieder geval gemakkelijk gemaakt en had wat simpele kleren aangetrokken. Al was de trui vooral heel erg fijn om aan te hebben! Ik had daarna even gekeken of Ashton al klaar was, wat nog niet zo was geweest. Freckles had zelfs nog voor de deur gestaan. Bang dat Ashton meteen weer weg zou gaan volgens mij. Hij was net ook zo blij geweest om zijn vriendje weer te zien! Ashton had echter op moeten schieten. Ik had het water niet meer horen stromen, daarom had ik ook even aangeklopt, want ik had echt naar het toilet gemoeten! Ik hoorde de klik van het slot, wat betekende dat ik naar binnen kon lopen. Ik had echter niet verwacht dat ik begroet door Ashton die alleen maar in een handdoek stond! Ik wist niet echt waar ik naar moest kijken, het was niet echt te ontwijken? Ashton had er altijd goed uitgezien, wat ik vanaf het begin ook wel toe had gegeven. Het was nooit echt veranderd? Maar het was de laatste tijd niet zo in mijn gezicht gewreven, wat nu ineens wel gebeurde en ik wist niet heel erg goed waar ik dan precies moest kijken?! Hoe kon ik dat ook?! Zijn bovenlijf glinsterde nog helemaal van de druppeltjes water die her en der te vinden waren. Ik probeerde niet echt te staren, maar ik wist dan ook niet echt waar ik dan naar moest kijken, dus probeerde ik me te focussen op Ashton zijn gezicht! Dat was nog niet zo gek om naar te kijken toch? Al raakte ik daar zelfs al heel erg door afgeleid! 

Calum.
Aan alles in mijn lichaam was te voelen dat het een paar zware dagen waren geweest. We hadden dan wel niet eens heel erg veel gedaan, maar het was er op emotionele vlak zo op in gehad, dat het gevolgen had voor mijn hele lichaam. Het was echt vreselijk wat er was gebeurd en volgens mij snapten Linn en ik het beiden nog niet helemaal goed. Ik kon het in ieder geval nog niet geloven en ergens wilde ik dat misschien ook wel niet. Mijn hele plan was in het water gevallen. Dit hadden juist fijne dagen moeten worden en ik kon wel eerlijk zeggen dat het niet het geval was. Toch probeerden we er wel het beste van te maken en ik moest toegeven dat het voetballen me wel een beetje had kunnen afleiden. Volgens mij had Linn het ook niet heel erg gevonden om te kijken. We hadden daar wel een tijdje gestaan en uiteindelijk hadden besloten om een nieuwe bal voor de jongetjes te kopen. Ze hadden er gelukkig goed op gereageerd, want ik had niet gewild dat er ruzie was gekomen over wie hem mee naar huis had mogen nemen. Het was juist heel erg goed gegaan. Met voetbal had je eigenlijk helemaal geen taal nodig? Dus het spel was vanzelf gegaan en het was duidelijk dat het de jongens ook om het spel was gegaan en niet alles wat er omheen zat. Ze voetbalden gewoon door, wat er ook gebeurde. Vandaag probeerde ik toch ook wel een beetje afleiding te krijgen en deze keer niet alleen maar voor mij, maar ook echt voor Linn. Met de Wi-Fi dat we in het hotel hadden, had ik het een en ander op internet opgezocht. Er waren hier genoeg dingen te doen, heel veel dingen die de meeste toeristen al deden. Zoals de natuurgebieden intrekken of iets van kajakken. Wat we misschien ook nog wel konden doen, maar vandaag was er iets speciaals. Volgens mij was ik nog veel te laat op mijn mobiel geweest en was ik van de ene site op de andere gesprongen, maar uiteindelijk had ik meegekregen dat Sony hun reclamespotje hier ergens inde buurt op nam. Het was wel even rijden, maar als het goed was, was het het wel waard. Er zouden echt miljoenen bloemen worden gebruikt in een klein dorpje, die dan als een soort van vulkaaneruptie zich verdeelden. Het was niet zo dat je overal mocht komen kijken, maar als het goed was kon je het echt overal in het dorpje zien en kwamen overal wel blaadjes naar beneden dwarrelen. Dat leek me toch best wel bijzonder? Daarom had ik Linn daar mee naar toe willen nemen! Het was een tijdje rijden met de taxi, maar het was het vast waard. Ik hoopte echt dat ze het leuk zou gaan vinden. Het maakte niet alles goed, maar het gaf wel eventjes afleiding, hoopte ik dan toch. Ik was zelf wel echt heel erg benieuwd! Het was behoorlijk stil in de taxi, maar er hoefde ook niet ieder moment van de dag te worden gepraat. De afgelopen dagen was het nog maar eens duidelijk geworden dat stilte misschien nog wel krachtiger was dan welk woord ooit. We reden het dorpje binnen, waar het nu nog heel erg rustig was. Volgens mij zouden er ook niet heel erg veel mensen op af komen, maar straks zou alles, als het goed is, onder liggen met bloemen. Misschien leek het wel op een soort van regen. Ik wist ook niet heel erg goed wat ik er van moest verwachten, maar ik hoopte dat het het waard was. De taxichauffeur stopte de auto. Als het goed was, bleef hij wachten, want anders kwamen we echt niet meer zomaar aan een taxi. In dit soort dorpjes reden die echt niet zo rond. Ondanks dat de huizen er hier al heel wat beter uitzagen als de wijk waar Amara woonde. Ik bedankte de chauffeur nog en gaf hem al een deel van het geld. Ik stapte uit en wachtte totdat Linn hetzelfde had gedaan, zodat ik haar hand vast kon pakken. 
22
Posts: 4865
Datum: 01-04-2017 15:55
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn.
Ergens had ik alles gewoon willen vergeten. Dat was het gemakkelijkste geweest. Het had in ieder geval gemakkelijk geklonken. Dat was het echter niet geweest. Ik kon dit niet zomaar vergeten. Dit was iets wat was gebeurd en waarschijnlijk zou ik er altijd een deel van blijven onthouden. Het was gewoon jammer dat het zo had moeten lopen. Dat het niet beter was gegaan, want dat was waar Calum en ik beide op hadden gehoopt. Brent en Byron hadden het zelfs gehoopt, maar hun hoop had niet ogen baten. Dat was jammer, maar ik probeerde te accepteren dat het nou eenmaal zo was. Ik wist echter niet hoe lang het zou duren voordat het zou lukken. Het leek wel alsof deze tijd gewoon heel veel ongeluk bracht? Vorig jaar had ik rond deze tijd in Carindale gezeten en had ik me zo slecht gevoeld om wat er toen was gebeurd. Dit jaar voelde ik me opnieuw slecht. Wel op een andere manier, omdat ik hier echt niks aan had kunnen doen, maar het was naar om weer met een stom gevoel te zitten, wetend dat er niks was dat het gevoel weg zou kunnen nemen. Zelfs Calum kon dat niet. Toch deed ik wel mijn best om het zoveel mogelijk uit mijn hoofd te zetten. Dat was iets waar Calum wel mee kon helpen. Ik wist nog steeds niet wat hij van plan was voor vandaag, maar het was ook al fijn om gewoon ergens met hem rond te lopen. Ik had het al heel leuk gevonden om hem te zien voetballen met de kinderen die we tegen waren gekomen. We hadden zelfs een nieuwe bal gekocht! Iets waar ze echt heel erg blij mee waren geweest. Ergens mistte ik het om van zoiets simpels zo blij te kunnen worden. De taxi kwam tot stilstand, wat betekende dat er waren. Ik snapte echter niet zo goed waar we waren. De huizen zagen er hier wel veel beter uit. Volgens mij waren we wat hoger, want ik zag andere bergen en in de verste zelfs nog de zee. Calum was al uitgestapt en ik deed hetzelfde, waarna hij mijn hand vastnam. Ik keek over mijn schouder naar de taxi, maar die leek te blijven staan. Iets wat handig was voor ons, maar daardoor begon ik me wel af te vragen wat we hier precies deden en hoe lang we hier zouden blijven. Ik keek nog eens goed om me heen, om de omgeving in me op te nemen. Het zag er hier best… Uitgestorven uit? Iedereen leek weg te zijn. Er stond nauwelijks iets op straat, zelfs geen auto’s. Waarom dat zo was, wist ik niet. Ik vond het ergens nog vreemder dat Calum me juist hier mee naar toe had genomen. Niet dat ik het niet waardeerde, want ik waardeerde op dit moment alles wat hij voor me deed, maar het was allemaal een beetje vreemd. Zeker omdat er ook geen andere mensen in de buurt waren! Die leken niet eens te bestaan hier. ‘Waarom zijn we hier?’ vroeg ik aan Calum. Misschien was hier iets in de buurt waar hij over had gelezen en moesten we er nog naar toe lopen. Misschien had hij nog een deel van de stad willen zien voordat we weer terug zouden gaan. Misschien probeerde hij er wel het beste van te maken. Iets wat onwijs lief van hem was en ik hoopte dat hij dat ook echt wist. Ik had in de afgelopen al van alles geprobeerd duidelijk te maken aan hem. Ik had echter geen idee hoe het ook tot hem doordrong. Ik wist hoe hij was en ik wist ook hoe gedachtes konden werken. Ze konden je helemaal opvreten en ik hoopte dat Calum dat niet zou laten gebeuren. Want dat was dit alles namelijk echt niet waard. Het was dan wel zijn idee geweest, maar dit had kunnen gebeuren en dat hadden we beide geweten. Nu konden we enkel nog bij elkaar terecht in de hoop dat het ooit weer beter zou worden. 

Ashton.
Ik was de eerste geweest die weer een relatie had gehad. Het was ook best snel gegaan. Dat was gewoon gebeurd? Ik had er niets aan kunnen doen. Het was niet zo dat ik echt had staan te springen om het uit te maken met Naylene, zodat ik weer naar een ander had gekund. Zo was ik ook niet! Liefde overkwam je echter gewoon en bij mij was het heel snel achter elkaar gebeurd. Zo snel dat het voor Naylene misschien wel had geleken alsof onze relatie me nooit wat had geboeid, maar dat was echt niet zo! Volgens mij wist ze dat ook wel. We hadden echt een hele serieuze relatie gehad. Eentje die we beide heel erg hadden gekoesterd. Jammer genoeg waren er een aantal zaken voorgevallen, waardoor we nu weer vrienden waren. Uiteindelijk was het gewoon jammer dat zo’n goede relatie de klap op had moeten vangen van Naylene had gedrag. Ik had echter een nieuwe relatie gehad en zij had nu Matt. Volgens mij was ze wel blij met hem. Ik gunde het haar in ieder geval wel iemand. Die iemand moest haar dan echter ook goed behandelen. Iets wat Matt vast wel deed, maar toch leken ze in mijn ogen gewoon vrienden te zijn. Dat waren ze ook ooit geweest en misschien was dit wel hoe ze met elkaar om gingen. Dat mocht en dat was ook prima, maar het was toch wel een beetje vreemd? Op sommige momenten wilde je elkaar gewoon zoenen en aanraken. Ik had ook wel opgemerkt dat nu Naylene wat meer aan was gekomen, maar niet op de slechte manier, ze wat meer rondingen had gehad. Of Matt was heel erg blind, of het deed hem gewoon niks! Al waren dat eigenlijk beide twee hele rare gedachtes. Naylene kwam binnen, gevolgd door Freckles. Ik had hem al een hele tijd niet meer gezien, dus ons weerzien was behoorlijk enthousiast geweest. Iets wat ik juist heel erg leuk had gevonden! Ondanks dat ook Freckles de badkamer binnen liep en mijn aandacht al probeerde te trekken, bleven mijn ogen gefocust op Naylene. Iets wat normaal niet zou gebeuren, maar nu gebeurde het wel. De trui die ze aan had, was van mij. Ik had er nooit meer over nagedacht dat ze die trui misschien had kunnen hebben. Op een gegeven moment ging je op tour, reisde je zoveel, dat bepaalde kledingstukken spontaan verdwenen. Daar was ik dan ook vanuit gegaan, maar blijkbaar had Naylene hem die altijd al gehad. Ik wist niet waarom ze hem had bewaard, maar iets bewaren van een ex was misschien ook nog redelijk normaal. Ik durfde echter te wedden dat Naylene heel goed wist dat het mijn trui was én ze had hem nu aan. Ze had geweten dat ik hem had kunnen zien en misschien deed het haar wel niks, maar het was toch raar om iemand zijn trui aan te hebben als diegene er ook was? Zeker als ik keek naar de geschiedenis die we hadden! De trui had Naylene echter altijd goed gestaan. Het gewoon goed gecombineerd met haar rode haren, die ik altijd al leuk aan haar had gevonden. Het maakte haar net iets anders? Ze viel sneller op, ondanks dat ze soms zo rustig en stil had kunnen zijn. Ze had echter ook een hele gekke kant en die had ik ook heel leuk gevonden om te zien. Daarnaast was het ook wel speciaal geweest dat ik hem had mogen zien. Naylene was immers best gesloten geweest aan het begin, terwijl dat nergens voor nodig was geweest. Ik voelde Freckles zijn natte snuit tegen mijn hand, die losjes naast mijn lichaam hing. Daardoor besefte ik me dat ik waarschijnlijk naar Naylene aan het staren was, wat raar was. ‘Ik kom zo,’ beloofde ik Freckles. Iets wat hij vast wel begreep, maar hij leek het er nog niet mee eens te zijn! Ik kon echter nu ook niet zomaar langs Naylene lopen, ondanks dat zij waarschijnlijk al een tijdje nodig naar de wc moest. 
18
Posts: 17081
Datum: 01-04-2017 17:30
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene.
Misschien was het wel vreemd om vrienden te blijven met een ex. Er waren altijd mensen die daar iets over te vertellen hadden, maar ik vond dat Ashton en ik daarin zelf mochten kiezen. We waren volwassen genoeg om gewoon met elkaar om te kunnen gaan als vrienden. We hadden heel goed gewerkt als vrienden en dat was nu eigenlijk niet heel veel anders. Ik probeerde gevoelens geen rol te laten spelen, dat was niet eerlijk. Niet tegenover Matt, maar ook niet tegenover Ashton en mezelf. Ik kon ze nu ook niet meteen wegtoveren, hoe graag ik dat op sommige momenten ook wilde. Ashton maakte het me op het moment ook niet echt gemakkelijk. Ik had geweten dat hij onder de douche had gestaan, maar daar had niet echt een beeld bij gehaald. Nu stond hij halfnaakt voor me. Er was alleen een handdoek die alles een beetje bedekte en het was niet heel erg moeilijk om mijn ogen daar niet naar toe te laten glijden. Onbewust had ik dat ook wel een paar keer gedaan, maar ik kon moeilijk iets doen als Ashton recht tegenover me stond en maar al te goed zag wat ik allemaal aan het doen was. Staren naar zijn kruis, was zeker een van die dingen, maar dat kon ik ook niet echt maken? Ik kon ook niet naar zijn ontblote bovenlichaam staren, dus ik probeerde me echt op zijn ogen te focussen. Toch leek er in die ogen ook iets te veranderen. De grijns die net op Ashton zijn gezicht had gestaan, had doorgestraald naar zijn ogen. Ik wist niet precies wat er veranderd was, maar ineens voelde het alsof ik hier stond in alleen maar een handdoek. Ik was me er wel bewust van dat ik Ashton zijn trui aan had. In New York had ik hem een keer achter gehouden, omdat hij zo fijn had gezeten en Ashton hem toch niet heel erg vaak aan had. Dan had ik hem net zo goed kunnen lenen. Ondertussen was ik zo gewend aan die trui dat ik hem vaak aantrok omdat hij gewoon zo fijn zat. Ik kon er lekker in weg kruipen op de bank om een boek lezen, maar het was ook lekker als het wat frisser buiten was en ik met Freckles naar buiten ging. Het was zo normaal voor me geworden, dat ik er net ook helemaal niet meer over na had gedacht voordat ik hem aan had getrokken. Normaal hoefde dat ook. Matt wist niet dat de trui ooit van Ashton was geweest en dat was misschien ergens ook maar beter? Ashton wist het duidelijk wel, maar zelfs daar kon ik op het moment niet echt over na denken omdat hij mijn hoofd echt op hol bracht, wat hij helemaal niet hoorde te doen! Ik had juist met mezelf af gesproken dat Ashton me niets meer zou doen. Maar dat deed hij echt! En echt niet alleen maar door zijn lichaam, al hielp dat op het moment natuurlijk ook wel een beetje mee. Hij was diegene die hier zo stond! Ik wist ook niet wat ik moest doen, maar ik kon hier niet blijven staan, want anders zou ik echt gedachten krijgen die ongepast waren! Laat staan dat ik er misschien nog wel iets mee deed. Oké dat laatste zou niet gebeuren, maar er over nadenken was al niet heel erg netjes om te doen. Daarom probeerde ik de stilte ook maar te onderbreken, ondanks dat Ashton net wel wat tegen Freckles had gezegd, maar dat had zo ver weg geklonken. "Trek wat kleren aan." Probeerde ik lachend te zeggen, al was het op het moment gewoon pure ernst! Als hij kleren aan had, dan was het in ieder geval iets minder aanlokkelijk voor mij om ongepaste gedachten te krijgen. Matt was hier ook nog! Die zou dit waarschijnlijk niet graag willen zien leek me. Al was hij gewoon heel erg makkelijk in dat soort dingen? Misschien wel iets te makkelijk. 

Calum.
Hier weg gaan was misschien wel het makkelijkste geweest. Dan konden we het achter proberen te laten in dit land. De oorzaak van het probleem was dan wel in dit land, maar dat betekende echter niet dat het niet in ons hoofd zat. En misschien was ik ergens wel de oorzaak van het probleem. Zo voelde ik me soms wel een beetje? Als ik dit niet allemaal had willen regelen, dan had Linn niet zo veel pijn gehad. Dan waren we gewoon naar Los Angeles gegaan, hadden samen een paar feestjes gepakt en hadden het gewoon rustig aangedaan. Nu deden we dat ook wel, maar in mijn hoofd was het alles behalve rustig. Ik wist dat het bij Linn ook niet het geval was? Er moesten echt duizenden dingen door haar hoofd heen gaan en dat was niet eens zo gek. Het was niet zo dat we ze vandaag stil konden zitten, dat verwachtte ik ook helemaal niet. Ik wilde echter wel iets leuks hebben gedaan hier. Iets waardoor ik vandaag misschien een oprechte glimlach op het gezicht van Linn te zien kreeg. Ik vond haar lach leuk? Iets waar ze zelf misschien wel weer aan begon te twijfelen. Haar lippen waren misschien niet perfect, maar dat maakte ze juist leuk! Dat had haar ik wel verteld. Maar woorden waren woorden, die van mij hadden vast veel minder effect als die van Amara. Jammer genoeg. Ooit zouden de woorden misschien wat minder pijn gaan, dat was echter niet binnen een paar dagen. Ook niet binnen een paar weken, maar misschien in het nieuwe jaar. Dat leek nog zo ver weg en ergens was dat het ook wel! Iedere dag leek nu langer te dagen en dan had ik nog het geluk dat ik de dagen samen met Linn door kon brengen. Vandaag ging het misschien wel wat sneller dan de afgelopen dagen. We hadden wel echt ons best gedaan om er het beste van te maken. Ik sloeg een arm om Linn heen, terwijl ik rond keek. Ze snapte er helemaal niets van, wat ik ook wel snapte! Er was hier echt helemaal niets te doen. Ik zag zo niet eens mensen lopen. Misschien hadden ze van de meeste mensen gevraagd of ze het dorp wilden verlaten, al dacht ik eerder dat de meest mensen aan het werk waren en de kinderen naar school waren. Al leek het me ook geweldig om die kleine kindjes hier rond te zien rennen in bloemen. Ze waren met zoveel weinig blij. Iets wat heel anders was dan bij ons thuis. Daar waren kinderen aan het ruziën met hun ouders om een spelcomputer, terwijl ze hier af en toe gek keken naar een mobiel. Ze hadden echt hele goede wijken, het was opzicht wel een heel welvarend land, maar zelfs in dit soort landen was er een keerzijde? Er was wel echt armoede, het was alleen een beetje weggestopt van de toeristen. Ik vond het juist wel fijn dat we nu ook zelf dingen deden. Ik hoefde niet perse mee met een trip die helemaal tot in de puntjes was geregeld. Dit was veilig genoeg. Zo heel veel zouden we ook niet gaan doen. "Het is leuker als het een verrassing blijft?" zei ik zachtjes. Ik wilde haar gezicht zo wel zien als er ineens overal bloemen vandaan kwamen. "Maar het heeft iets met de straten te maken en ik denk dat als we er doorheen lopen het vanzelf wel zien." Zei ik zachtjes. Ik wist dat een verrassing op het moment niet geweldig klonk. Ik snapte het als Linn wilde weten wat er aan de hand was zodat ze niet voor iets onaangenaams zou staan. "Maar als je het wilt weten, dan vertel ik het je?" Als ze zich daar fijner bij voelde, vond ik het goed? Ik wilde nu gewoon dat ze zich goed voelde! Ik wist zelf niet heel erg goed waar ik naar toe moest lopen, maar zo groot was het hier niet! 
22
Posts: 4865
Datum: 01-04-2017 20:53
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn.
Brent en Byron waren tot nu toe de enigen die er nog van wisten. Ik wilde het Naylene nog wel vertellen, maar dit was niet iets wat ik haar over de telefoon mee wilde delen. Dit was iets wat we nog wel samen zouden bespreken. Ik wist nog niet wanneer, maar er zou vast een moment komen waarop we ergens samen zouden kunnen gaan zitten en dan zou ik alles aan haar kunnen vertellen. Dit was wel iets wat ik echt aan haar wilde vertellen. Daar waren we vrienden voor! Misschien dat Naylene soms wat dingen achterhield, maar dat deed ze met een reden. Iets wat ik nu wel wist. Ze was echter wel mijn beste vriendin en ik wilde haar dit soort dingen wel vertellen. Ze wist ook wel dat ik nu hier was! Ik keek naar Calum, wie probeerde uit te leggen wat we zouden gaan doen. Al was het duidelijk een verrassing en zou het ook leuker blijven als het nog eventjes geheim zou blijven. Iets wat ik ook wel prima vond? Ik was wel nieuwsgierig naar wat hij had geregeld, maar als hij zei dat ik het straks zou zien, dan geloofde ik daar in en wilde ik me nu focussen op waar we nu waren, samen. ‘Houdt het nog maar even geheim,’ zei ik dan ook tegen hem, waarna ik hem een kus op zijn wang gaf. Ik vond het al heel erg lief dat hij iets had willen regelen. Wat het iets was, wist ik niet. Hij had echter de moeite willen doen om zijn gedachten en die van mij even te verzetten. Dat was meer dan dat iemand had kunnen doen op dit moment? Calum deed echt zijn best en ik waardeerde het, maar ik hoopte dat hij dit niet alleen voor mij deed. Dat dit ook iets was waar hij van kon genieten. Want daar ging het wel om! Dit was misschien niet meer echt een vakantie, maar het was wel een moment waar we samen rustig aan konden doen om bij te komen van alles wat er was gebeurd. Ik sloeg mijn arm rond zijn middel en begon met hem mee te lopen. Waar we naar toe gingen, was nog een mysterie. Het bleef een beetje vreemd dat het hier zo rustig was, maar ergens had het ook wel iets moois. Ondanks dat de huizen niet zo klein waren, leken we wel een beetje aan de rand van de stad te zitten. Het was hier wel mooi, met best veel natuur en de zee in de verte. Misschien was dit nog wel het mooiste plekje wat we tot nu toe hadden gezien. Daarnaast was het ook heel fijn om hier samen te lopen. Het leek toch alsof we nu ergens anders waren. Alsof Amara en alles wat ze met zich mee had gebracht, niet eens meer bestond. Niet dat dat was wat ik wilde, maar het was fijn om te ervaren dat het ook zo ver weg kon liggen. Ik hoopte dat het ook zo zou voelen als we weer in Los Angeles zouden zijn. ‘Ik vind het wel heel lief dat je dit hebt geregeld,’ vertelde ik Calum, terwijl ik zachtjes langs zijn zij streek. Ik wilde gewoon dat hij dat wist! Waarschijnlijk wist hij het ook wel. Ik hoefde niet altijd aan hem te vertellen wat ik dacht, maar op dit moment wilde ik dat wel gewoon doen. Zo zou hij er in ieder geval zeker van zijn dat ik het allemaal heel erg waardeerde. Dat had ik altijd al wel gedaan. Aan het begin had ik misschien teveel van hem verwacht, maar ik wist nu hoe Calum was en dat hij romantisch was op zijn eigen manier. Hij was heel erg lief en ook heel erg bedachtzaam? Hij hield met heel veel dingen rekening. Soms misschien wel teveel. Dat was hoe hij was en ergens was het heel mooi, maar op sommige momenten moest hij op zichzelf letten.

Ashton.
Dit was ergens best vreemd. Volgens mij hadden Naylene en ik nooit zo stil tegenover elkaar gestaan. Niet op de ze manier. We hadden altijd wel geweten wat we tegen elkaar hadden kunnen zeggen, we hadden altijd iets gehad om over te praten. Nu keken we enkel naar elkaar en ik wist in eerste instantie ook niet zo goed wat ik moest doen, of zeggen. Ik wilde wel wat tegen Naylene zeggen, maar wat was er op dit moment goed om te zeggen? Ik had het idee dat er een reden was waarom ze die trui aan had, maar misschien was er ook wel een reden waarom ik hier alleen in een handdoek stond. Misschien was het wel iets wat ik expres had gedaan, door alles wat er tussen ons was gebeurd en door wie er nu in de woonkamer op Naylene zat te wachten. Naylene was de eerste die wat zei. Het kwam er behoorlijk lacherig uit, maar ergens was het wel lief. Ze probeerde de situatie iets beter te maken. ‘Ik zou wat kleren aan kunnen doen, als jij die van mij niet aan had,’ zei ik lachend. Ik wist eigenlijk niet waarom we nu aan het lachen waren. De lach van Naylene klonk behoorlijk ongemakkelijk, maar ergens was het ook wel weer schattig. Ik had het idee dat ze zich niet echt een houding wist te geven. Ik had haar wel een paar keer zien kijken, maar ik had dat eigenlijk geprobeerd te negeren. Ze had een vriend! Niet dat je dan niet naar een ander mocht kijken, maar ik was wel haar ex? Ik wist niet hoe dat zat. Ik kon er best naar vragen, maar we stonden hier beide nogal ongemakkelijk en Matt was er ook nog. Misschien kwam het wel door mijn jetlag en vatte ik dingen anders op dan ze waren. Dat kon allemaal! ‘Maar eh, ik ga.’ Ik raapte mijn kleding op van de grond, terwijl ik met één hand de handdoek om mijn middel vasthield, zodat ik hier niet opeens naakt voor Naylene zou staan. Dat zou dit alles nog veel erger maakte. ‘Freckles, kom,’ zei ik tegen de dalmatiër, die me meteen vrolijk naar buiten volgde. Ik wist niet zo goed waar ik nu naar toe moest. Matt zat volgens mij in de woonkamer te gamen, maar ik kon me daar niet echt omkleden? Dat zou wel heel vreemd zijn. Daarom liep ik maar naar de kamer van Naylene en Matt en besloot ik me daar maar om te kleden. Ik keek eventjes rond, omdat ik wel nieuwsgierig was naar hoe Naylene dit samen met een ander had ingericht. Wij waren nooit op die plek binnen een relatie gekomen dat we hadden willen samenwonen. We hadden er nooit over nagedacht en waarschijnlijk was het ook nooit gelukt op deze manier, met Naylene in San Francisco en ik in Los Angeles. Toch was het iets wat misschien ooit wel had kunnen gebeuren, als we bij elkaar waren gebleven. Misschien dat we dan heen en weer waren gereisd, naar elkaar. Ik was namelijk nu wel van plan om een eigen plekje te zoeken, zodat Calum en Linn ook gewoon ruimte voor henzelf hadden. Dat was namelijk zo serieus aan het worden dat het ook goed was voor die twee om de volgende stap te nemen. Daarnaast was een eigen huisje wel fijn, wat ik van Michael en Luke had begrepen. Dus dat zat er ook nog aan te komen, al zou ik pas in het nieuwe jaar daar naar toe gaan. Het was wel vreemd om hier te staan, me bedenkend dat dit misschien ook wel onze kamer had kunnen zijn. Al had hij er dan vast wel anders uit gezien, met meer foto’s. Ik keek naar Freckles, wie volgens mij maar al te graag wat aandacht wilde. Ik liep naar hem toe en gaf hem een aai over zijn bol. ‘Kom, dan gaan we kijken wat Matt aan het doen is.’
18
Posts: 17081
Datum: 02-04-2017 12:29 | Aantal keer gewijzigd: 1
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene.
Ik voelde mijn wangen wel een beetje verkleuren door de opmerking van Ashton. Natuurlijk had hij ook wel door dat het zijn trui was. Hij was mij sowieso te groot, maar het was ook nog eens iets geweest wat hij zelf had gekocht. Volgens mij dacht Matt dat ik hem ooit voor mezelf had gekocht. Het maakte ook niet heel erg veel uit wat hij precies dacht. Het was gewoon een hele fijne trui en het bracht sowieso goede herinneringen. Ashton en ik hadden het heel erg goed gehad. We hadden goed met elkaar kunnen praten, over echt alles en nog wat. Deze trui bracht me een beetje terug naar alles wat er in New York was gebeurd. Dat betekende ook wel de nare gebeurtenissen met Linn, maar ook hoe Ashton en ik daar mee om waren gegaan. Ik had Ashton altijd alles kunnen vertellen. Iets wat ik gewoon wel wat anders zag binnen de relatie die Matt en ik hadden. Het waren twee verschillende relaties en daarom dat ik misschien nog terug greep naar hetgeen wat ik met Ashton had. Ik miste het wel echt. Ik was blij dat we vrienden waren, maar onze relatie was gewoon goed geweest. We waren beiden volwassen genoeg om echt voor een serieuze relatie te zorgen. Toch hadden we ook hele leuke momenten gehad, misschien wat kinderachtig of juist met pubergedrag, maar dat moest ook kunnen! Ik miste dat wel echt? Ik wist niet of Ashton op het moment ook terug dacht aan dat alles, dat hij daarom had willen laten weten dat hij maar al te goed wist dat het zijn trui was. Gelukkig nam Ashton, Freckles mee uit de badkamer, waardoor ik de deur dicht kon doen en naar het toilet kon. Ik was helemaal vergeten hoe nodig ik moest plassen. Mijn hele hoofd zat ook vol met hele andere dingen! Toch luchtte het wel op! Nadat ik mijn handen had gewassen en misschien iets te lang in de spiegel te hebben gestaard, liep ik terug naar de woonkamer. Waar Ashton inmiddels, aangekleed en al stond. Freckles kwam op me afgerend, alsof hij me al jaren niet had gezien. Maar ik wist wel een beetje wat het betekende. "Het is tijd om uit te gaan of niet?" Volgens mij wel. Ik vond het altijd heerlijk om met hem te wandelen. En misschien konden we dan de ongemakkelijkheid ook een beetje ontgaan. Ik keek even naar Ashton, ondanks dat het misschien ongemakkelijk moest voelen, deed het dat totaal niet? Het voelde normaal, misschien wel beter dan dat. Het voelde fijn? "Willen jullie mee?" Matt was druk met een game, waar hij duidelijk helemaal in zat. Dus ik ging er vanuit dat hij niet mee zou willen. Misschien Ashton wel? Dan kon ik hem ook nog iets meer van de buurt laten zien. Volgens mij had hij alleen het koffiehuisje gezien en dat was nou niet de meest fijne plaats. Er waren hier ook echt hele mooie plaatsjes en als Freckles en ik een goede dag hadden, waren we zo langer dan een uur weg. "Ik blijf liever hier." Mompelde Matt, terwijl hij zijn ogen niet afwendde. Ik vond het niet erg? Soms zat je gewoon echt diep in een game. Ik keek naar Ashton. "Wil jij mee? Dan kan ik je vast wat laten zien van de buurt." Ik hoopte dat hij het niet te ongemakkelijk vond door wat er net was gebeurd. Voor mij voelde dat echt niet zo, wat ik nog steeds niet echt heel erg goed snapte. Misschien kwam het wel door hoe Ashton en ik waren. Ik had me eigenlijk nog nooit echt ongemakkelijk bij hem gevoeld. Daarom was het juist ook wel fijn om hem hier te hebben en ergens hoopte ik wel dat hij mee zou gaan? Dan waren we echt even alleen. Niet dat er dan iets zou gaan gebeuren, maar het was gewoon wel fijn om samen te zijn, ook als vrienden. Want dat probeerde ik wel echt te voelen, alleen maar vriendschap.

Calum.
Het zou niet lang meer duren voordat we weer in Los Angeles waren. Ik had geen idee hoe het daar zou gaan, maar het zou nog wel in ons hoofd blijven hangen. Dat kon haast niet anders. Dit ging niet zomaar weg en dat was ergens niet een heel erg fijn idee zo voor de feestdagen. Het was misschien nog maar november, het zou niet meer zo heel erg lang gaan duren. Ik wist niet echt wat de bedoeling was. Misschien wilde Linn wel terug naar Australië, om haar vaders te bezoeken met kerst. Iets wat ik wel begreep. Het zouden in ieder geval hele andere feestdagen worden als vorig jaar. We hadden het begin van het jaar kunnen vieren in Bali. Zoiets stond nu niet op de planning, maar we hadden nu ook wel genoeg reizen gehad. We waren hiervoor naar Mexico geweest en we hadden nu dit! Daarbij was ik ook wel klaar met vliegtuigen? Als we terug waren in Los Angeles zou ik daar toch liever een tijdje niet meer weg gaan. Dat was nog iets waar we het over konden hebben. Waar ik het al wel met Ashton over had gehad, was het huisje. Het was fijn om samen te wonen met Ashton en het was ook goed gegaan tussen Linn en hem, maar toch hadden we beiden besloten dat het beter was om ons eigen plaatsje te hebben. Er was helemaal niets mis mee en het was echt niet zo dat onze vriendschap slechter was geworden, waardoor we het niet meer wilden. Het was gewoon beter voor ons allemaal. Ik had er echter nog niet met Linn over gepraat. Ze woonde nu bij ons in, maar het was niet écht haar huis. Iets wat we nu wel konden doen. We konden misschien op zoek naar een huis of we konden een makelaar het laten regelen. Ondanks dat Linn wel spullen had gekocht, wist ik ook wel dat ze nog wel een paar dingen anders had willen zien. Wat nu wel echt zou kunnen. Iets wat ik vandaag ook wel een beetje bespreekbaar wilde maken. Ik liep door de lege straten heen, het was zo raar te bedenken dat hier straks over bloemblaadjes zouden vallen. Ik glimlachte om Linn haar woorden, die toch wel heel erg fijn waren om te horen. Het was niet heel erg veel. Het was niet iets waar ik zelf iets aan had kunnen doen, maar ik had het op internet gevonden en ik hoopte dat het er ook echt van kwam. Want het kon ook wel dat ze zich ineens hadden bedacht of dat het weer er toch niet helemaal goed voor was. "Zullen we hier ergens gaan zitten." Zei ik aan het einde van het straatje. Er was een klein pleintje, waar we niet helemaal als enige waren. Er was een vrouw, met twee jonge kinderen die duidelijk aan het spelen waren. Toen Linn instemde, nam ik haar mee naar één van de bankjes en ging er opzitten. Ik hoopte echt dat dit ging lukken? Dat het wat was. Ik trok Linn op mijn schoot. Ik vond het gewoon fijn om haar dicht tegen me aan te hebben. Dat was vanaf het begin al zo geweest. Want hoe dicht Linn ook bij me was, had ik altijd het gevoel, dat ik genoeg ruimte had. Dat gaf ze me wel echt. Iets wat ik ook bij haar probeerde te doen. "Ik denk dat we nog even moeten wachten, maar ik wilde het sowieso nog ergens over hebben." Deze week was misschien het beste om dit te bespreken, maar het moest haast wel, voordat we terug zouden komen en Ashton het ineens naar boven bracht. "Ashton en ik hebben besloten om het huisje op te geven en zelf iets te zoeken." Linn wist ook wel dat er niets was. Dat hoefde ik ook niet uit te leggen. "En ik dacht, als jij het wilt, dat we misschien een plaatsje voor ons beiden kunnen zoeken?" Ik voelde me echt op mijn gemak in Los Angeles? Dus ik wilde daar wel blijven. 
22
Posts: 4865
Datum: 02-04-2017 16:36
Demish
Internationale ster



Demish schreef:
Linn.
Ik stemde er mee in om ergens te gaan zitten. Misschien was dit wel een mooie plek voor een goed gesprek en had Calum me daarvoor meegenomen, al had hij wel aangegeven dat er een verrassing was en dat er iets zou gaan gebeuren. Iets wat ik dan ook nog steeds geloofde, maar ik vond het ook niet erg om er zittend op te wachten. Ik liet me dan ook op Calum zijn schoot trekken. Ik legde mijn armen rond zijn hals en speelde voorzichtig met de punten van zijn haren, terwijl ik hem afwachtend aan keek. ‘Waar wilde je het over hebben?’ vroeg ik nieuwsgierig. Ondanks dat het wel serieus klonk, klonk het niet negatief? Dus misschien was er wel helemaal niets aan de hand, maar wilde hij me wat vragen? Ik wist niet zo goed wat hij me dan zou willen vragen, maar daar zou ik vanzelf achter komen! Het enige wat ik kon doen, was luisteren naar Calum. Iets wat ik dan ook gewoon deed. Ik knikte begrijpend toen Calum aangaf dat hij en Ashton beide ergens anders wilden gaan wonen. Dat was ergens wel logisch? Ik wist dat ze het heel leuk hadden gevonden om samen te wonen en volgens mij hadden ze er beide ook heel erg veel aan gehad. Ik was er een groot deel van de tijd ook wel geweest en er stonden ook spullen van mij, maar dat maakte het niet meteen mijn huis. Het was altijd het huis van Calum en Ashton geweest. Nu zou het echter een huisje van iemand anders gaan worden, want zij wilden er niet meer wonen! Misschien was het ook wel een logische stap in hun leven, om toch echt helemaal alleen te gaan wonen. Of in ieder geval: zonder elkaar. Daarnaast zouden ze elkaar nog vaak genoeg zien. Calum en Ashton waren gewoon echt dol op elkaar? Calum vroeg me om samen te wonen! Iets waardoor ik wel meteen een glimlach op mijn gezicht kreeg. We hadden eigenlijk al een beetje samengewoond en ik was ook wel mee geweest op tour, maar echt samenwonen was toch wel weer anders! Het was echter wel iets wat ik graag wilde, zeker met Calum! ‘Natuurlijk wil ik een plekje met jou zoeken!’ Ik glimlachte en gaf hem een kus. Het ging goed tussen ons, we hadden al twee jaar een relatie, dus waarom zouden we het niet doen? Ik wist heel zeker dat het goed zou blijven gaan! Er zou vast wel weer een moment komen waarop hij op tour zou moeten en dan zou ik alleen zijn, maar daar zou ik tegen die tijd wel weer iets op verzinnen! Hij had nu eerst een hele tijd pauze en daar was ik heel erg blij mee. Dat betekende dat hij tijd voor zichzelf kon nemen. Iets wat hij volgens mij wel goed kon gebruiken. Al kon iedereen op een gegeven moment gewoon het beste wat tijd voor zichzelf nemen! Dat hielp soms echt? ‘We vinden vast iets moois in LA.’ Ik gokte dat hij daar wilde blijven. Een groot deel van zijn leven was daar. Los Angeles was misschien eerst een praktische keuze geweest, omdat het opnemen van het tweede album daar was gebeurd, maar ondertussen hadden Calum en de rest daar echt een leventje opgebouwd. Ze hadden vrienden, ze deden daar dingen, het was toch wel een belangrijke plek voor hen. Ik vond Los Angeles ook heel erg leuk! Het was een mooie plek en er was letterlijk zoveel mogelijk? Daarnaast wilde ik gewoon bij Calum zijn. Het maakte me niet een sheel veel uit waar we dan zouden wonen! Al was Los Angeles wel de logische keuze. ‘En het lijkt me heel leuk om samen iets te zoeken en in te richten.’ Calum zijn stijl was wel wat meer ingetogen dan die van mij, maar we zouden het vast goed kunnen combineren! Het moest uiteindelijk ons plekje worden. Een plek waar we ons beide op ons gemak zouden voelen. 


Ashton.
Ondertussen was ik al weer terug gegaan naar de woonkamer, waar ik een beeld aan had getroffen wat ik eigenlijk wel herkende. Michael kon soms ook heel erg verdiept in zijn game zitten, al was het de laatste tijd wel wat minder geworden. Hij vond het nog steeds heel leuk om te doen, maar hij had ook veel meer aandacht voor de mensen om hem heen en volgens mij maakte hem dat echt veel gelukkiger. Het duurde niet lang voordat Naylene terug was, wie vroeg of er iemand mee wilde met wandelen. Matt leek te druk te zijn met zijn game om mee te gaan. Het ging vast niet altijd zo, maar ik snapte niet hoe hij het kon weigeren? Wandelen met Naylene was heel erg fijn! Natuurlijk zorgde Freckles altijd wel voor leuke momenten, maar het was ook gewoon een veilig moment waarop je met elkaar kon praten. Ik dacht heel even dat Naylene alleen zou gaan, maar ze vroeg ook aan mij of ik mee wilde! ‘Ik wil wel mee! Ik zie graag iets van de buurt.’ Iets wat Naylene wist. Op tour probeerde ik op z’n minst een beetje rond te lopen. Iets wat niet altijd lukte, in verband met de fans, maar het was wel heel erg fijn om te weten waar je was? Om toch nog een beetje een indruk te krijgen van de stad, of het land. Ik was dan wel eens in San Francisco geweest, maar nu was ik letterlijk ergens in een buurt en ik had eigenlijk geen idee waar precies! Dus ik was wel nieuwsgierig naar alles wat hier in de buurt was. Daarnaast vond ik het ook heel erg fijn om te wandelen. Zeker met Naylene! Het was toch iets wat we al heel erg vaak samen hadden gedaan. Volgens mij waren we zo echt vrienden geworden! Door te wandelen en te praten over wat er in ons hoofd om gingen. Er was daar altijd al iets fijns aan geweest? We hadden ook zo vaak samen gewandeld. Zelfs in Bali hadden we het nog gedaan! Al was het daar toen fout gegaan, want op dat moment had ik naar Naylene moeten luisteren en dat had ik toen niet gedaan. ‘Kom mee, buddy,’ zei ik tegen Freckles en ik nam hem mee naar de gang, zodat ik daar zijn riem kon pakken en die bij hem om kon doen. Met Freckles lopen bleef ook altijd heel leuk! Ik keek naar Matt en Naylene, die ik nog net kon zien. Naylene boog zich nog toe naar Matt om hem een kus te geven, waardoor ik zuchtte. Het was niet zo dat ik jaloers was? Niet echt! Het was gewoon een beetje naar om dit te zien, maar waarschijnlijk had Naylene zich zo gevoeld toen ze mij en Bryana had gezien. Dus misschien was dit wel de karma die ik had verdiend! Niet dat het nog uitmaakte, want Naylene en Matt waren overduidelijk wel blij met elkaar. Al was blij iets anders dan gelukkig. Ik kwam overeind toen Naylene zich ook bij ons voegde. Ondertussen zat Freckles al te trekken aan de riep, wat betekende dat hij heel erg graag naar buiten wilde. ‘Krijg ik nu de beste tour door heel San Francisco?’ vroeg ik aan Naylene. Al zouden we vast niet heel erg ver lopen. Al kon Freckles dat wel? Er waren hondjes die echt niet verder dan een paar rondjes konden, maar Freckles was een grote hond. Die had ook veel beweging nodig! Iets wat hij vast ook wel kreeg. Naylene had in al die tijd al heel goed voor hem gezorgd! Het leek echt al een hele tijd geleden dat ik hem voor haar had gehaald en naar haar toe had gebracht, maar ik wist nog steeds hoe blij ze met hem was geweest! Ze had zo graag een hond gewild en Freckles was toch wel haar eerste rebelse actie geweest tegenover haar ouders! Dus het was meer dan alleen een hond!
18
Posts: 17081
Datum: 03-04-2017 11:04
Elysium
Internationale ster



Elysium schreef:
Naylene.
Matt en ik deden ons eigen ding. Heel veel anders viel daar niet van te maken. Zo was gewoon hoe onze relatie en daarvoor onze vriendschap in elkaar had gezeten. Natuurlijk vond ik het soms jammer als ik iets in mijn eentje moest doen omdat Matt er geen zin in had. Ik kon hem echter ook niet dwingen iets leuks te vinden of ergens zin in te hebben. Als hij wilde gamen, dan moest hij dat kunnen doen? Ik kon ook doen wat ik wilde. Soms kon ik uren in mijn eentje op de bank zitten met mijn neus in een boek. Op andere momenten zat ik een hele tijd voor de laptop, omdat ik bezig was met school of zelf iets probeerde te oefenen. Dat accepteerden we echt wel van elkaar, maar soms miste ik daardoor wel echt iets. Ik had af en toe het geval dat we een beetje langs elkaar leefden. We deden dan wel dingen samen, maar dat was niet heel erg veel anders dan toen we alleen een vriendschap hadden. Ik probeerde er echt anders naar te kijken, maar op sommige momenten was dat gewoon heel erg moeilijk. Zoals nu! Ashton stond hier ook, hij wilde wel mee naar buiten, zoals hij dat eigenlijk altijd had gewild. We hadden samen zoveel steden gezien. Je kon ergens wel zijn, maar dat betekende nog niet dat je er ook iets van meekreeg. Ashton was altijd best wel duidelijk geweest dat hij ook echt iets wilde zien van de wereld, meer dan alleen de venue waar hij die avond speelde. Hij had me eigenlijk altijd wel zo ver gekregen dat ik mee was gegaan, maar het was ook wel echt heel erg leuk om iets van de wereld te kunnen zien. Ik was opgevoed in Brisbane en ik had misschien wel meer gezien van de wereld, dan het gemiddelde meisje van mijn leeftijd. Maar voordat ik Ashton had leren kennen, was dat alleen door mijn ouders geweest en de dingen die ik had gezien waren luxe ressorten en een huis in de Hamptons. Ik stapte ik mijn schoenen toen ik op de gang was en knikte op de vraag vast Ashton. "Natuurlijk krijg je die." Ergens was het misschien beter geweest als Matt ook mee was geweest, door het moment van net. Dan durfde ik mijn gedachten sowieso niet zo ver te laten gaan. Leek me in ieder geval. Ik was op het moment wel echt een klein beetje in de war? Ik had hier al met Michael over gepraat en daarin had ik mezelf en hem toegegeven, dat de gevoelens er nog zaten. Ik had gedacht dat het in deze dagen beter zou zijn gegaan, dat ik Ashton weer echt als alleen een vriend had kunnen zien! "Er zijn echt leuke gebouwen in de buurt." Dat vond ik echt aan San Francisco? Er stonden zoveel leuke huisjes! Maar er was zoveel meer te zien! Ik vond het echt een heerlijk om een eindje te wandelen. Nu vond ik het ook wel leuk dat ik Ashton het kon laten zien. Hij was hier dan wel vaker geweest, maar dit was toch wel een hele andere buurt? Ik pakte de sleutel en liep naar buiten, ik trok de deur achter ons dicht en draaide hem op slot. "Ik vind het echt leuk dat je hier een paar dagen wilde komen." Zei ik, terwijl ik opzij naar Ashton keek. Ik probeerde een zucht te onderdrukken. Ik vond het gewoon echt heel leuk, maar ik raakte hier alleen nog maar meer van in de war? Iets wat ik ergens helemaal niet wilde? Ik kon het ook gewoon niet tegen gaan. Het was fijn om Ashton in de buurt te hebben! We hadden net een momentje gehad. En er was ook nog het feit dat Ashton had gevlogen en daarom waarschijnlijk zijn bril op had. Dat was altijd een soort van zwakte geweest? Dat wist hij zelf waarschijnlijk ook wel, maar ik ging er niet vanuit dat hij het bewust had gedaan.

Calum.
Ondanks dat we hier misschien rotte dingen mee hadden gemaakt en we ons beiden niet geweldig vonden. Was er toch wel iets positiefs aan het reis. Zeker toen ik de woorden van Linn eenmaal hoorde. Ze wilde samenwonen! Dat was toch wel een fijn idee! We hadden nu al zo goed als samengewoond, maar het was toch wel anders om ons eigen plekje te hebben? Linn was dit jaar best wel veel mee geweest naar concerten, wat geweldig was geweest. Het was echter een fijner idee om het eventjes rustig aan te doen. Dat was wel het idee? We zouden het in ieder geval rustig aan doen tot het einde van het jaar en dan zouden pas beginnen met nieuwe nummers. Natuurlijk lagen er wel ideeën, die kwamen ook gewoon op momenten waarop je het minste verwachtte. Het was echter wel fijn om er geen druk achter te zetten en onze levens misschien wel een beetje op een rijtje te krijgen. Het ging dan wel heel erg goed met onze relatie, maar er ging zoveel door mijn hoofd heen en het zou nog wel een tijdje duren voordat het minder zou worden. De afleiding van een nieuw huis was misschien wel iets wat we konden gebruiken. Het moest hoe dan ook gebeuren, we konden nog wel eventjes in het huisje blijven wonen, maar die zou op een gegeven moment ook worden verkocht. Ik had door dat ik een hele tijd stil bleef, terwijl Linn juist zo positief had gereageerd! Daarom gaf ik haar ook een kus, terwijl ik zachtjes over haar zij heen streek. "Dat is fijn." Dat was het echt?! Ik vond het heel erg fijn dat we samen iets konden zoeken en er samen ook tijd ik konden steken om vervolgens een mooi plekje te krijgen waar we samen konden wonen. Ik knikte, we zouden iemand kunnen vragen om op zoek te gaan? Al zouden we wel eerst gewoon de verschillende huizen zelf moeten bekijken voordat we ergens mee instemden. Dat was iets wat we moesten regelen als we thuis waren, dat konden we niet hier! We konden hier echter wel over praten, want ik kon aan het gezicht van Linn zien dat ze het echt heel erg leuk vond! Ik had haar ogen in dagen niet zo zien stralen, dus dan was het wel de juiste vraag geweest. Ik had er wel een beetje over getwijfeld? Gewoon de hele timing. Het had echter wel gemoeten, want anders was ze er thuis vanzelf wel achter gekomen. Daarbij waren we gewoon eerlijk tegen elkaar en dit was alleen maar iets leuks! "Dan is het toch iets meer van ons samen en hoef je niet met Ashton in discussie." Zei ik lachend. Ik had het af en toe wel grappig gevonden hoe hun stijl zo van elkaar had kunnen verschillen, maar vervolgens ook weer zo hetzelfde was. Vaak had Linn het dan anders willen combineren of zoiets. Mij maakte het eigenlijk niet heel erg veel uit. Als ik maar ik een fijn plaatsje had, wat als thuis aan kon voelen. Ineens zag ik vanuit mijn ooghoeken, heel veel roze. "Kijk." Zei ik zachtjes tegen Linn en hief haar kin iets op, zodat ik hem bij kon draaien. Het waren inderdaad bloemen. Duizenden! Misschien wel meer dan dat. En ze werden allemaal de lucht in geblazen. Ik wist niet precies hoe, maar het zorgde echt voor een heel mooi effect! Het leek een beetje in slow motion te gaan. Wat natuurlijk niet zo was, want het duurde niet heel erg lang voordat de eerste bloemen de grond raakte en het bedekt werd met een pak. Geen sneeuw, geen regen of wat dan ook. Maar bloemen die uit de lucht kwam! Het zag er echt supermooi uit! Ik keek naar Linn, die ook echt helemaal onder de indruk leek te zijn, wat ik wel snapte. Zij had dit niet verwacht! Ze had niet eens geweten waarom we hier hadden gezeten. Het kindje had het duidelijk ook niet geweten en begon er voorzichtig in te graaien. 
22
Posts: 4865
Datum: 05-04-2017 19:30
Plaats een reactie
Reageer
Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld
Eerste | Vorige | Pagina: | Volgende | Laatste
© 2024 | CONTACT | VOORWAARDEN & PRIVACY | KOOP CREDITS