Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

20 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Account verwijderd

schreef:
Mila beet op haar lip nadat ze een beetje bekomen was na de flits. Vanwaar haar lach gekomen was, wist ze niet. Maar het fijne gevoel dat bleef hangen, vond ze heel aangenaam. Met de foto in haar hand volgde ze Lev tot in het karretje en liet haar beide handen, met daarin de foto in haar schoot rusten. Door de knuffel mee in het karretje te proppen leunde haar schouder en haar bovenbeen tegen Lev aan. Ditmaal slaagde ze erin om nog aan iets anders te denken dan alleen aan het feit dat ze te dicht tegen elkaar aan zaten.
"We zien er blij uit," merkte Mila op toen ze haar blik van de omgeving wegtrok en naar hun foto keek. "Ik vind het echt een leuke avond," voegde ze er nog aan toe zonder haar blik van de foto weg te halen.
Pas toen ze nog hoger de lucht in stegen richtte ze haar ogen opnieuw op alles wat zich rond hen afspeelde. De mensen onder hen leken steeds meer op kleine insecten die zich overal tussen wurmden. Het hele terrein gaf licht in allerlei kleuren en het was een echt blikvanger. Wat haar het allermeeste opviel was dat er overal aan de horizon nog licht te zien was. Het intense donker dat in afgelegen gebieden er wel nog was, bestond hier niet. De stad bleef leven, zelfs 's avonds en waarschijnlijk ook 's nachts. Het was bizar om te beseffen dat het leven hier nooit stilstond. Wat haar nu vooral een beetje haar humeur liet omslaan na het intens vrolijke gevoel, was het feit dat de avond al bijna gedaan was. Tot vandaag had haar leven nooit echt hoge pieken gehad, behalve Mats tegen het lijf te lopen. De herinnering aan hem deed de dag van vandaag meer pijn dan dat het haar opvrolijkte. Alle geluk was vergankelijk en ze was overtuigd dat ze Lev ook zou kwijtraken en dan zou weldra deze fijne avond weer iets zijn dat in haar dromen zou blijven spoken en haar leed bezorgen. De mooie afsluiter van de avond had een bitterzoet einde voor haar.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het tochtte meer met elke meter die ze stegen. De wind raasde langs hen heen en liet een pad van koude achter, maar het was geen ijzig gevoel wat het bij hem achterliet. Ze zaten daarvoor te dicht op elkaar gepropt. De warmte die ze uitstraalde weerkaatste prettig op de zijne waardoor kippenvel achterwege bleef, en ze uiteindelijk toch nog aardig behaaglijk op deze hoogte zaten.
Hij glimlachte haar toe. "Ik ook." Zijn ogen rustten op de foto in haar handen, het plaatje dat hem het zwijgen oplegde door slechts een enkele blik. Het zag er anders uit dan de foto's die hij gewend was. Deze die er van hem waren, waren schaars en daarnevens niet de foto's waar hij op lachte. Hij had weinig vrolijke momenten gekend en voor hem om zichzelf en Mila onbezorgd schaterlachend weer te zien, vormde een beeld dat hem weer terugtrok in zijn eigen wereld. De pure blijdschap bleef steken in zijn hoofd doende dat het een van zijn vele, tergende herinneringen was. Het voelde alsof het niet hoorde. Alsof hij het niet verdiende.
Zijn glimlach ging traagzaam teniet. Hij keek voor zich uit, de sterrenhemel opgezocht om zich te verliezen in zijn eigen gedachten. Het was pas wanneer harde knallen hoorbaar waren geworden, dat hij op schrok en weer naar de werkelijkheid leek terug te keren. Een vlaag van paniek overspoelde hem. Het klonken niet als geweerschoten maar desalniettemin kon er maar één betekenis voor zijn; ze waren gevonden.
Hij keek om zich heen en kort naar beneden, waardoor hij tot de conclusie kwam dat hij totaal mis had gezeten. Het geluid was van bovenaf gekomen. Daar waar de lucht gevuld werd door felle kleuren en glitters en alles magisch uit elkaar leek te spatten. Hij kon zijn pupillen niet meer van het mooie uitzicht afhouden, roerloos omhoog gekeken naar alles dat de sterrenhemel sierlijk verlichtte.
"Is dat vuurwerk?" mompelde hij verrast. Zijn mondhoeken trokken iets op, een kleine glimlach weer gevormd. "Het is echt mooi.."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila merkte dat Lev ook wat stiller werd. Samen staarde ze naar de wereld en ze hoopte dat het niet door haar kwam dat hij nu zijn glimlach verloren had. Alles veranderde toen ze luide knallen hoorde die heel dichtbij klonken, de paniek die ze in Levs ogen zag nadat ze zijn blik direct opzocht, weerspiegelde in de hare. Alsof ze elk moment bezaaid konden worden met rode vlekken die zich zouden uitbreiden en niet te stoppen waren.
"Vuurwerk," bracht Mila zacht uit en werd uit haar paniek getrokken terug naar de werkelijkheid.
De luide knallen hoorden bij de afsluiter van de avond die voor hen beide een verrassing was geweest. Zorgvuldig stak ze de foto weg in haar broekzak en keek toen pas op naar wat Lev als echt mooi omschreef. Met nog een luide knal spatte een regen van rode glitter en glinsters open tegen de zwarte hemel. Nog feller dan de sterren, brandden de glinsters enkele seconden aan de hemel en lieten haar mond haar openvallen van verbazing. Het was prachtig. Ze kon er wel om huilen. Het voelde bizar hoe dit haar o zo gelukkig maakte en tegelijk haar niet deed vergeten dat alles eindig was in het leven en dat haar geluk zelden van lange duur was.
Voorzichtig sloot ze haar hand om die van Lev en ze hoopte dat hij zich er niet aan stoorde. Hoe vaker ze toevallig in een aanraking verwikkeld raakten, hoe fijner het haar liet voelen en nu kon ze wel wat meer van dat fijne gevoel gebruiken. Het leek vrijwel perfect dit moment. Ze zat tussen de sterren en het meest magische lichtspektakel ooit en ze zat hier met iemand die er bewust voor koos om dit met haar te delen. Langzaam liet ze het weemoedige gevoel los en liet de glimlach die vocht tegen haar treurige gevoel terug over haar lippen kruipen en haar mondhoeken omhoog trekken. Weldra volgden er opnieuw vrolijke klanken van gelach en blijdschap uit haar mond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De hoeveelheid kleuren waarmee het donkerte versierd werd was ontelbaar. Een hele regenboog begon zich te laten zien en met elk beetje vuurwerk dat uit elkaar spatte, voelde hij zich meer gefascineerd door wat zich boven hen afspeelde. Hij had nog nooit zoiets prachtigs gezien. De hemel leek zich haast te openen door alle glinsteringen en het was net alsof elk beetje licht wat verscheen, de duisternis in hem net zozeer deed verdwijnen als het donker aan de sterrenhemel. Het was werkelijk een vorm van magie in zijn ogen.
Haar hand vond de zijne, die ze met haar vingers omhulde om ze liefdevol daar te laten. Nadenken over wat het betekende deed hij niet. Hij liet zich meeslepen door het gevoel dat het met zich meebracht en zachtjes liet hij zijn hand de hare terug omklemmen. Het voelde goed om dit moment zo met haar te delen. Om samen het ongekende te ontdekken en om haar zo dicht bij zich te hebben, dat hij haar aanrakingen kon voelen tintelen tegenover de kou. Het deed hem zijn gepeins en zijn teisterende herinneringen vergeten.
Hij liet even zijn visie van de lucht afdwalen naar Mila. Ze glimlachte evenals hij deed. Haar ogen geïntrigeerd door het spel van vuur kilometers boven hen en een spoor van glinsteringen zichtbaar in haar blikken. Het vuurwerk weerspiegelde zich in haar groene ogen, wat ze er slechts mooier uit liet zien. Ze zag er oogverblindend uit. Nog niet eerder had ze zijn blik zo vast weten te houden, maar het was niet alleen haar uiterlijk waardoor hij afgeleid raakte. Het was het tedere en oprechte wat ze beide uitte in haar uitstraling als de intimiteit die ze opzocht door zijn hand te pakken, wat hem in zekere zin gevangen zette. Ze was volmaakt in zijn ogen.
Zijn glimlach behield hij wanneer hij langzaam weer zijn hoofd ophief naar de lucht. De avond had voor hem geen beter einde kunnen hebben dan dat wat ze nu beleefden, uitkijkend over een zee van vuurwerk en licht en te hoog boven de grond voor iemand om ze te kunnen storen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila werd de volgende ochtend wakker uit een droom vol drukte en felle kleuren. Veel meer dan dat kon ze zich niet herinneren. Sloom wreef ze in haar ogen en werd zich bewust van hoe ze haar lichaam gepositioneerd had in bed. Haar gezicht lag tegen iets zachts aan en het voelde alsof ze bovenop iets lag te slapen. Geschrokken over de gedachte dat zij misschien deze nacht zich iets teveel gepermitteerd had tegenover Lev en bang dat ze zijn lichaam onder het hare zou vinden in een ongemakkelijke en innige knuffel, duwde ze zichzelf met beide handen af tegen de matras. Haar ogen puzzelden het beeld samen en onder zich bevond zich een prachtige, bruine snoet met een brede glimlach op genaaid. Ze was in slaap gevallen op haar beer...
Met een kleine grinnik liet Mila zich terug neerzakken en keek toen vanop haar buik om zich heen. Hun motel kamer was nog steeds saai, met teveel bloemen en rook nog altijd muffig. Het enige wat ontbrak aan het plaatje was Lev. Nog een beetje vermoeid wreef Mila de slaap nog wat uit haar ogen en draaide zich om terwijl ze haar nieuwste aanwinst als kussen gebruikte. Na een tijdje staren naar de verdachte grijze en bruine vlekken die over het plafond verspreid waren, besloot ze dat ze Lev ging opzoeken in de kantine. Waarschijnlijk had hij deze ochtend wel honger gehad aangezien hij gisteren amper ontbeten had en ze hun dag afgesloten hadden met zogenaamde suikerspin. Die suikerspin was lekker geweest, maar absoluut niet vullend. Vandaag startte ze haar dag dan ook met honger. Met haar broek in haar hand en plannen om die in de badkamer aan te trekken, gleed ze uit bed.
Het tapijt schuurde wat onder haar voeten omdat sokken dezer dagen helaas niet in haar garderobe aanwezig waren. Dat ze nog altijd hetzelfde onderbroek droeg zinde haar ook niet echt. Verzonken in gedachten over het feit dat ze Lev ging moeten voorstellen om nieuw ondergoed te kopen en liefst wat sokken, slofte ze naar de badkamer toe. Nog een beetje slaapdronken en met een slome beweging duwde ze de klink naar beneden en opende de deur. Aangezien ze haar blik op de grond gericht had terwijl ze binnen stapte, begon ze de kamer van boven naar onder de screenen en besefte algauw dat er iets niet strookte tussen haar gedachten over waar Lev was en de werkelijkheid.
Een paar blote voeten stonden middenin de kleine badkamer en langzaam kroop haar blik omhoog. Rond zijn middel zat er strak een handdoek gebonden. Haar ogen baanden zich een weg over zijn torso waarvan ze nog steeds onder de indruk was om uiteindelijk zijn gezicht en ogen te vinden in de stoom die langzaamaan wegdreef en plaats maakte voor koude lucht uit de kamer. Hoe hoger haar blik was gekropen, hoe hoger het rood over haar wangen steeg.
"Oh," merkte Mila traag op en trok de deur weer dicht voor haar eigen neus.
Wat moest Lev wel niet denken van haar spontane verschijnen? Alsof ze wou zeggen, hier ben ik dan, klaar om de badkamer vanaf nu te delen. Mila kon zichzelf wel slaan, hoe slaagde ze er keer op keer in om zichzelf in dergelijke situaties te verwikkelen... De aanblik van Lev die gelukkig zijn zedigheid nog bedekt had voordat ze binnenviel, liet het haar zelf behoorlijk warm krijgen. Er zat naar haar gevoel er niets anders op dan even de kamer te ontvluchten. Zeker na de voorafgaande avond wekte de aanblik iets teveel in haar los. Strompelend en zichzelf in haar broek worstelend, bereikte ze haar schoenen die ze halverwege het verlaten van de kamer aantrok. Daarna haastte ze zich vlug de trap af, zei in het voorbijgaan kort gedag tegen de blondine die haar pad kruiste en verstopte zichzelf in de eetzaal waar ze met veel plezier zichzelf vol propte met een soort ronde bruine muesli bolletjes die knarsten tussen haar tanden en naar chocolade smaakten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De nacht was rustiger en beter verlopen dan hij gewend was. Hij had goed geslapen, voelde geen uitputting zodra hij zijn ogen 's ochtends opende en had geen nasleep in zijn gedachten over het verleden. Hun belevenissen van de vorige avond hadden zijn dromen opgevuld. De somberheid kwam er niet aan te pas en zelfs na het ontwaken golfde hetzelfde gevoel van tevredenheid door hem heen; hij had zich voor het eerst in lange tijd comfortabel en zorgeloos gevoeld.
Hetzelfde dacht hij ook bij Mila te zien wanneer hij eenmaal wakker was, gezien ze zich volledig op haar grote teddybeer geworpen had en met een enigszins voldane expressie lag te slapen. Ze leek haast te verdrinken in het pluchen beest dat als haar matras diende voor die uren, maar het had hem niet kunnen baten. Ze was diep in slaap geweest en daarnaast zag het er wel grappig uit.
Zelf kon hij echter niet zo lang meer doorslapen. Nog een paar pogingen had hij gedaan om weer wat slaap te pakken, die tevergeefs waren geweest. Hij was binnen een paar minuten klaarwakker geweest en voor het verschil de eerste van hen die wakker was geworden. Besloten om haar niet te gaan storen met zijn verveling, stond hij dan ook geruisloos op om zich in de badkamer af te zonderen. Zijn kleding rook nog altijd naar de kermis en de zoete geur van de suikerspin begon hem langzaamaan te irriteren. Hoewel het al scheelde dat zijn shirt nog op het nachtkastje lag en hij daar niet ook in geslapen had, wilde hij toch gaan douchen om even die geur van zich af te spoelen.
De vorige avond liet hij in stilte bezinken, wanneer de warme waterstralen hem omgaven en het geluid van de neervallende waterdruppels tegen de tegels het enige was wat de omgeving vulde. Nog altijd voelde het voor hem ongeloofwaardig dat ze daadwerkelijk zo'n leuke avond hadden gehad. Alles wat hij weer voor zich haalde, van de kermiskraampjes tot aan het vuurwerk, voelde alsof hij het bekeek door de ogen van iemand anders. Alsof het niet zijn eigen herinnering was maar andermans ervaringen van een beschaving die hij niet kende. Ze waren in een geheel andere wereld terechtgekomen en alles wat ze zagen en mee hadden gemaakt, was immers niet te linken aan dat wat hij kende.
Maar het hoorde wel degelijk bij hun eerste dag op de vlucht. Onderwijl hij zich afdroogde en de handdoek om zijn middel bond, gleden de gedachten aan gisteren nog door zijn hoofd. Het had zijn verwachtingen volledig overtroffen.
Lijzig hoorde hij de deurklink naar beneden gaan. Het geluid van de krakende deur die geopend werd, verstoorde zijn gedachtegang en deed hem terugkeren naar de realiteit. Hij hief een wenkbrauw op en keek verbaasd naar de deuropening. Het half ontwaakte gestalte van Mila kon hij er weervinden. Haar wangen werden alsmaar roder. Langzaam zag hij haar blik omhoog kruipen tot ze bij zijn ogen stopte; het leek erop dat ze nog niet helemaal doorhad wat er werkelijk afspeelde.
"Wat-" Hij wilde vragen wat er aan de hand was, maar voordat hij dit voor elkaar had gekregen had ze de deur alweer gesloten. Haar wat vage kerm bleef in zijn achterhoofd hangen. "Oh". Wat moest dat wel niet betekenen?
Hij liet zijn blik afdwalen naar de vloer en schudde zijn hoofd, een kleine beschaamde lach vertoond in zijn spiegelbeeld wanneer hij weer op keek. Het zal wel op later aankomen voor hem om te vragen wat er precies aan de hand was.

Alsof zijn ochtend niet meer stuk kon, kwam ook Elsa nog geen vijf minuten later aanzetten. Hij had zich net goed en wel aangekleed toen er op de deur werd geklopt. Als hij had geweten dat de irritante blondine erachter had gestaan, had hij de deur niet opengedaan, maar met de gedachte dat het Mila kon zijn had hij de deuropening zonder meer vrijgemaakt. Met de spijt geschreven op zijn gelaat liet hij haar naar binnen. Het kostte hem hierna nog geen paar minuten om zijn haar door te kammen en de motel kamer in alle haast achter te laten. Hij zou zijn ochtend niet spenderen met Elsa in een te kleine ruimte als deze.
Het zoeken van Mila in de eetzaal was daarom ook de perfecte uitweg voor hem geweest. Bij het rondkijken in de zaal had hij haar al ergens zien zitten, een tafel voor haar eentje bezet gehouden en omringd door ontbijt. Ze moest dan wel honger hebben gehad.
Hij haalde een bak met yoghurt en muesli van de eettafel af en baande zich een weg naar haar toe, om met een zucht tegenover haar plaats te nemen. Een hand haalde hij haastig door zijn haar, de natte plukken naar achteren gestreken om het laatste beetje vocht van zijn voorhoofd te kunnen laten verdwijnen.
"Eet smakelijk." Een lepel yoghurt werkte hij naar binnen, zich bedacht het onderwerp achterwege te laten. Dit was alleen voor zijn nieuwsgierigheid de overhand nam. Hij kon het uiteindelijk alsnog niet laten om de vraag te stellen die al sinds haar vertrek door hem heen spookte.
Het eten staakte hij even, naar haar opgekeken met een wat vragende blik. "Wat was er daarnet? Je leek euh.. afgeleid." Hij doelde op haar afwezige blik wanneer ze binnenwandelde, maar begon zich al snel te beseffen dat ze het ook heel anders op vatten kon, waardoor hij even een wat ongemakkelijke glimlach vertoonde en naar de tafel keek. "Nog niet helemaal wakker?"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Nog nooit had droog brood met ham zo lekker gesmaakt als nu. Mila zou zichzelf niet onder de categorie emotionele eter plaatsen wat een pest leek te zijn in deze nieuwe wereld, maar ze was wel goed in gedachten weg eten. Van alle suiker die ze via het bewerkte voedsel binnenkreeg, gingen haar gedachten alleen meer razen. Waarom ze het zo erg vond om Lev zo te zien, was ditmaal wel iets waar ze duidelijk een beeld over kon scheppen. Hij had veel te weinig aan gehad en ze had het niet erg gevonden om hem zo te zien. Dat alleen al was al vreselijk genoeg. Immers kenden ze elkaar veel te kort om al zulke ingewikkelde gevoelens te hebben en ze vertrouwde niet meer op zichzelf. Het stapelde zich allemaal op. Het samen slapen gisteren nacht, hoe ze bewust en zomaar omdat het kon zijn hand had vastgenomen in het reuzenrad en de meest verwonderlijke gevoelens die naar boven kwamen elke keer als ze hem zag lachen. Het was in de verste verte niet wat ze met Mats had ervaren, dus ze wist niet wat dit dan precies voorstelde. Het kwam snel en overrompelde haar op de meest onverwachte momenten en dat ze hier geen controle over had baarde haar zorgen. Mila was nota bene weggelopen van hem, hoe erg zou het nog worden?
Toen Lev bij haar kwam zitten aan tafel en hij zijn haar naar achter streek, forceerde ze een glimlach om haar lippen. Enigszins blij om hem te zien, maar anderzijds had ze prima nog een uurtje hier kunnen zitten foeteren in zichzelf. Mila wenste hem ook smakelijk eten en verwachtte dat hij ditmaal wel zou beginnen over haar ongemakkelijke moment. Het samen slapen was ook zijn schuld geweest, dus het was logisch dat hij daarover nooit iets gezegd had. Maar nu had zij voor een vreemd moment gezorgd en dat zou ze vast mogen uitleggen. Toen hij haar afgeleid noemde, begon ze bijna te protesteren. Ja ze was afgeleid door zijn halfnaakte lichaam, al hoefde hij haar daar niet zo direct op te wijzen!
"Ja, slaperig," mompelde Mila een beetje overrompeld en was al blij dat ze zich niet in een wanhopige poging, zou moeten verontschuldigen voor haar acties.
"Ik dacht dat je gaan ontbijten was, maar dat was dus niet zo. Sorry, ik wou je niet zo lastigvallen of zien."
Met haar laatste woorden besefte ze dat ze haast een belediging naar zijn hoofd smeet en het liefste van al zakte ze nu door de grond. Even twijfelde ze heel kort of ze het zou proberen oplossen en helaas voor haar deed ze niet zo'n goede poging.
"Niet dat je er niet goed uitziet ofzo," stamelde en besefte dat ze zichzelf niet bepaald hielp.
Om haarzelf de mond te snoeren, gooide ze snel haar mok koffie achterover en was van plan zich gauw te excuseren om zich ook klaar te maken. Hopelijk zonder pottenkijker zoals ze hem geflikt had.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Tactisch was hij niet helemaal geweest. Op momenten waarop hij het van zichzelf eiste, leek juist dat hem te ontbreken zodra hij iets uitsprak. Dat was nu ook het geval geweest. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan voor de wijze waarop hij haar vroeg naar de situatie van net; hij liet het net lijken alsof hij haar voor het blok wilde zetten, terwijl dat niet eens zijn bedoeling was geweest.
Zijn ongemakkelijkheid viel ook bij haar te spotten. Wanneer hij zijn hoofd ophief en het voornam om van de tafel weg te kijken, zag hij de overvallen gloed in haar ogen zonder hier ook maar een tweede blik op te moeten werpen. Hij voelde spijt voor zijn benadering. Misschien had hij dan toch in de motel kamer moeten blijven en moeten wachten op haar terugkeer, voor hij naar de eetzaal was gevlucht. Zijn tijd met Elsa was dan wel een marteling geweest maar dan had hij Mila ervan gered om in een sfeer als deze terecht te komen, liever dan haar in het diepe te gooien. "Maakt niet uit," antwoordde hij met een wat bemoedigende knik. "Je had niet kunnen weten dat ik net onder de douche vandaan stapte." Ze was net wakker geweest. Tegen die tijd had hij de waterstralen allang uitgezet en het was niet dat hij muziek af had kunnen spelen, om aan te kunnen geven dat de badkamer bezet was. Het moment waarop ze binnen wandelde had bovendien erger kunnen zijn.
Hij bleef eerst aardig serieus doordat hij vond dat hij het niet maken kon om te lachen. Het volhouden was op het begin nog wel te doen geweest, maar haar gestamel bracht hem tegen zijn bedoelingen in, af van deze zelfbeheersing. Als vanzelf begon hij te grinniken. "Euhm.. dankjewel." Met een hint van vermaak keek hij naar zijn schaaltje yoghurt, waar hij wat doelloos met de lepel in rond roerde.
"Jij ziet er ook niet slecht uit hoor," mompelde hij vervolgens voor hij er werkelijk over na had gedacht. Eerst voelde hij zich ook ongemakkelijker worden. Hoezo vertelde hij dat haar? Het was niet dat dat het gesprek er beter op maakte.
Maar het hielp de sfeer en de spanning richting hem verminderde wat voor zijn gevoel. Doordat hij zich dan toch onbewust ook voor het blok had gezet, zou ze zich misschien wat beter voelen.
Het was alleen alsnog het beste om het onderwerp zo snel mogelijk achter hen te laten; dat wat hij deed, door zijn eerstvolgende gedachten luidop te spreken. "Heb je nog een idee wat we vandaag kunnen doen?" Hij verzamelde zijn moed bij elkaar om haar recht aan te kijken en hief zijn kin weer op. "Nog iets gezien gisteren op de kaart gisteren, waar we nog niet heen zijn geweest?"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Dat Lev haar uitlachte maakte het alleen erger! Mila wenste dat ze onzichtbaar kon worden en uit haar leiden gehaald worden. Pech voor haar dat ze alleen in een wolf kon veranderen en nog eens een hele lompe ook. Gelukkig voegde hij eraan toe dat ze zelf er ook niet slecht uitzag en dat verdraaide alles een beetje. Blijkbaar voelde hij al evenveel drang om zich te excuseren voor de situatie als zij. Mila kon nu zelf een grinnik niet meer onderdrukken omdat het gewoon te stom voor woorden was hoe dit gesprek verliep.
Opgelucht kon ze haar metgezel weer aankijken toen hij zo slim was om het gesprek andere banen op te sturen en hen beide van de afgrond vol schaamte te redden waar ze steeds heel vlot hen weg naar de rand van vonden.
"Ik heb geen idee, het meeste deden we wel en er zijn nog dingen. Ik weet gewoon niet wat er te doen valt."
Op dat moment rolden haar ogen bijna achterin haar hoofd omdat een iets te bekende stem haar naderde. Alweer die blondine. En alweer lachte ze alleen naar Lev en keek ze Mila niet eens aan ditmaal.
"Ik weet een heel leuk café een beetje verderop in de stad. En jullie zien er wel uit alsof jullie een centje kunnen gebruiken voor wat andere kleren die niet uit de verloren voorwerpen komen. Elsa trouwens."
Elsa bekeek Mila van kop tot teen en als blikken konden doden leefden geen van beide nog. Mila keek Lev aan met een blik die hem heel duidelijk maakte dat ze absoluut niet gingen doen wat Elsa voorstelde en dat ze nog voor geen goud in de wereld advies van de blonde bimbo aannam. Om zichzelf voor te stellen, dat vertikte ze al helemaal. Dat de blondine Elsa noemde, was fijn voor haar, maar ze ging hun namen echt niet prijsgeven.
"Ze zoeken muzikanten. Hier heb je het adres," knipoogde Elsa naar Lev en gooide hem een geprint bierviltje toe. "Je zou er wel goed uitzien met een gitaar," grijnsde ze en keek nog even naar Mila. "En jij misschien met een triangel ofzo, als je ritme hebt."

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Haar gegrinnik deed hem concluderen dat zijn onhandige poging dan toch geslaagd was. Het voelde weer normaal aan en hun gesprekken gingen sindsdien een weg op, die ze beide naar een wat gemakkelijker onderwerp leiden zou. Dat was op zijn minst totdat de stem van Elsa hun verstoorde met een ongevraagde suggestie.
Mila had geen plaats in haar hoofd voor hen om nog heen te kunnen reizen en datzelfde gold voor hem, maar het vragen naar ideeën vertikte hij te doen richting de blondine. Het viel aan zijn gezicht al gelijk te bespeuren dat hij zich het liefst van deze situatie weg loodsen wilde; zoekend keek hij in een raas rond, opzoek naar een goede optie om zich te kunnen excuseren, om met geen enkele oplossing uiteindelijk terug te moeten keren bij Elsa.
Haar ogen bleven roerloos bij de zijne en het zorgde ervoor dat hij haar blikken meerdere keren vermeed, onderwijl hij in zichzelf bad dat ze weggeroepen werd door haar baas. Een zucht liet hij duidelijk horen. Misschien dat dat aan haar hintte dat hij niet in de bui was voor een gesprek als deze, al betwijfelde hij of de blondine deze hints oppakte laat staan opvolgen zou.
Zijn gevoel was dan ook goed geweest. Haar lach bleef strak op hem gericht en een knipoog werd hem gegeven, voordat ze een bierviltje voor hem op de tafel gooide. Zijn irritatie vertelde hem haar volledig af te kappen. Zijn verstand vertelde hem echter het tegenovergestelde, nadat hij zich besefte wat ze hen precies vertelde. Het zou wel een goede manier kunnen zijn om aan geld te komen..
"Dankje." Hij schoof het bierviltje naar zich toe en bekeek het sierlijke handschrift op het karton, dat een adres voor hen uitspelde. Ze had hen zojuist iets gegeven om vandaag te kunnen doen. Een kleine, voldane glimlach liet hij zien, al was het gericht aan Mila en niet aan Elsa.
Het laatste beetje yoghurt schepte hij naar binnen waarna hij zijn stoel naar achteren schoof. "Denk dat we maar eens moeten gaan, of niet?" vroeg hij naar Mila. Een antwoord had hij waarschijnlijk niet nodig gehad. Iets vertelde hem dat ze net zo graag hier weg wilde als dat hij dat wilde. Hij stond op en draaide zich van de blondine weg, waarna hij haar besef hoorde van hun vertrek. "Oke, doei!" Haar stem klonk overdreven vrolijk en deed hem alsnog met zijn ogen rollen. Snel wenste hij haar gedag terug en liet hij het bierviltje in zijn zak glippen, in de hoop dat het hen ergens leiden zou waar ze geld konden verdienen.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila kon Lev wel wurgen, hij bedankte Elsa en nam het kaartje nota bene nog aan ook met een glimlach richting haar geworpen. Gelukkig voor hem loodste hij hen weg uit de situatie en ze volgde hem gehaast, klaar om te klagen over wat er net voorgevallen was.
"We gaan daar toch niet echt heen hé? En ik haat het dat ze gelijk heeft, maar zo kan ik niet meer rondlopen. Mijn shirt begint te stinken en ik kan wel in die nieuwe... Maar die is niet mooi."
Na Elsa te zien in de meest weelderige outfits die met zachte of net felle tinten haar verschijning nog intrigerende maakten, wou Mila niet rondlopen in promotiemateriaal voor Suncity. Nee. Ze wou mooie kleren zoals iedereen die hier had en wou niet langer opvallen door een afgedragen tweedehands shirt en gescheurde broek. Bovendien kon ze nieuw ondergoed gebruiken en Lev waarschijnlijk ook. Gefrustreerd omdat Elsa haar op iets gewezen had waar ze zich al bewust van was geweest en nu er echt iets aan zou moeten doen, kruiste ze haar armen over elkaar onderweg naar de auto.
Waarom ze zich precies zo ergerde aan Elsa wist ze niet. Echt verschrikkelijk was ze niet, tenslotte hielp ze hen steeds om één of andere bizarre reden. En die bizarre reden leek Lev te zijn. Hoogstwaarschijnlijk was dat hetgeen waar ze zich zo aan stoorde. Elsa gedroeg zich ongegeneerd flirterig tegenover Lev op een manier die Mila nooit zou durven. Gelukkig leek dit allesbehalve effect te hebben op Lev, maar ze wist desondanks niet hoe de twee met elkaar omgingen als hun paden elkaar kruisten zonder Mila erbij. Dat baarde haar stiekem zorgen. Nu ze eindelijk iemand gevonden had met wie ze het perfect kon vinden, wou ze niet dat de flamboyante en vooral arrogante blondine daartussen kwam. Nog steeds gepikeerd over het gesprek daarnet trok ze de autodeur open en liet zich op de stoel ploffen.
"De triangel," herhaalde ze nog spottend in zichzelf en staarde strak voor zich uit.
Wat het ergste was, was dat ze niet eens wist wat een triangel was. Daar voelde ze zich alleen stommer en meer beledigd door.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze wuifde hen nog na. Dat was alles wat hij uit zijn ooghoeken nog op wist te maken, voor hij haar uit zijn zicht bande en naar buiten liep om samen met Mila de parkeerplaats te verstrijken. Het was nieuw voor hem dat hij zich aan iemand anders als zijn vader ergeren kon. Om een onduidelijke reden wist de blondine het bloed onder zijn nagels vandaan te halen, alleen al door de manier waarop ze naar hem keek of tegen hem praatte.
Het scheelde hem al dat Mila zich hetzelfde erover bleek te voelen. Aan haar woorden te horen had ze liever niet dat Elsa zich in hun gesprekken mengde, dat wat hem even opgelucht deed zuchten. Als ze haar nou ook nog leuk had gevonden dan zouden zijn dagen wel heel moeilijk worden. "Ik vind het ook niks dat we opvolgen wat ze voorstelt.." Hij zweeg even, de autosleutels uit zijn broekzak gehaald om op afstand de auto steeds dichterbij te zien komen. "Maar we kunnen het geld wel gebruiken. Niemand die ons kent hier. Ik speel een beetje op de gitaar en we zingen wat, en met een beetje geluk gaan we met tien of twintig dollar terug." Het was ook niet wat hij voor ogen had gehad omdat hij zichzelf nooit echt in de schijnwerpers wilde zetten, maar hij wist ook dat geen van hen een beter idee zou hebben om snel aan geld te komen.
"We gaan eerst wel naar een paar kledingwinkels. Kan jij nieuwe kleding halen, nemen we nieuw ondergoed mee en kleden we ons om voor we erheen gaan." Hij hoopte haar hiermee wat over de lijn te hebben getrokken. Voor zover hij dat kon, tenminste. Als ze echt niet zingen wilde dan ging hij er zelf wel staan als dat moest.
Aan de bestuurderskant van de oldtimer kwam hij tot stilstand, de auto opengedaan voor hen beide om in te kunnen stappen. Haar laatste opmerking bleef intussen door hem heen golven. Elsa had een bijtende vorm van humor en alhoewel hij het niet helemaal waarderen kon dat het over Mila ging, moest hij haar meegeven dat ze wel haar grappige comebacks had. Erom lachen ging hem simpelweg gewoon te ver.
"Maak je niet zo druk," zei hij, haar stellig aangekeken terwijl hij de sleutel in het contact stak. "Ze zal zelf nog geeneens talent hebben om op een triangel te spelen. Als dat al een instrument is.." Het weten wat een triangel precies was, weerhield hem ervan om zich een beeld daarbij te vormen. De indruk dat ze weinig inhoud had was wél oprecht geweest.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila zuchtte toen Lev aandrong dat ze deze kans niet konden laten schieten, het was een gefrustreerde zucht omdat hij gelijk had. Als ze gingen winkelen, zonder zicht op hoe ze ooit aan geld zouden raken, moesten ze dit wel aannemen. Geld blijven stelen was geen optie en na gisteren hadden ze hun voorraad aangevuld. Alsnog was die voorraad slechts goed voor een week onderdak. Eten was niet eens ingerekend. Zolang ze niet konden terugkeren naar Levs thuis om daar te redden wat er nog te redden viel, cru genoeg viel Akrit daar misschien onder, moesten ze nieuwe oplossingen bedenken.
"Misschien één liedje, jij doet wat je wil voor de rest vanavond. Dan wil ik wel iets moois aanhebben zodat niemand met me lacht," stemde Mila brommend in. Zijn voorstel om echt nieuwe kleren te gaan kopen, trok haar over de schreef. Nog nooit had ze zelf haar eigen kleren uitgekozen en hoewel ze een beetje saai gekleed door het leven was gegaan, was ze nooit ontevreden geweest met haar jurken en mantels.
Verder had ze haar debuut als zangeres niet bepaald gepland in haar leven. In een gesloten commune was er weinig toekomstperspectief op trouwen en huisvrouw worden na. Soms had ze wel eens gebaald over het feit dat kinderen haar pad nog niet hadden gekruist ondanks dat ze hier wel allang de leeftijd voor bereikt had. Maar met de wendingen die haar leven hadden genomen, was het waarschijnlijk beter zo. Als ze effectief gehuwd was en er een kind uit voort was gekomen, dan hadden ze hoogstwaarschijnlijk beide een gruwelijk lot geleden die bewuste nacht waarop de jagers het huis hadden binnengedrongen. Misschien was het goed dat ze alleen was geweest in haar leven op het moment dat ze verbannen raakte.
"Ik denk niet dat ze überhaupt ergens talent voor heeft. Behalve op mijn zenuwen werken," zei Mila een beetje afwezig nadat hij haar steunde. Gelukkig nam Lev het voor haar op en zag hij er even geërgerd uit als zij. Als dat niet het geval zou zijn, zou ze zich nog meer op haar ongemak voelen tegenover Elsa dan dat ze zich nu al voelde. Elsa was in haar ogen een bedreiging voor haar veiligheid en dat gevoel vond ze allesbehalve fijn.
"Er staan wel geen winkels op mijn kaart denk ik. Ze raden gewoon een hele straat aan."
In haar ogen was er in deze stad één naaister waar je je kleren kon halen. Al besefte ze dat dat er vast meerdere moesten zijn om deze stad te voorzien van hun wensen. Dat ze straks effectief in een waar winkelparadijs zouden komen met het meest onbekende van al: overal reclame en nog meer felle kleuren en beelden, daar was ze zich compleet niet van bewust.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het vooruitzicht op anderen die haar uit zouden lachen, was er geen die hij voor ogen zien kon. Met een stem als de hare niet. Al was ze gekleed geweest in kledij dat pikzwart zag van het vuil, dan nog geloofde hij niet dat iemand zijn blik van haar afwenden kon om een lach kenbaar te maken. Daarvoor was haar zangstem te mooi en wist ze anderen te veel te verleiden met haar gezang.
"Je gaat met toch niet de hele avond alleen op dat podium laten staan, of wel soms?" Hij haalde een wenkbrauw op. Dat was niet de deal. Ze zouden nieuwe kleding halen en vervolgens dat geld terugverdienen met een paar optredens. Wanneer zij zich van het podium af zou halen na een liedje, was het maar de vraag of hij de stiltes vullen kon en de dollarbiljetten nog zijn richting kon laten stromen. Hij was zelf niet echt overtuigd van zijn eigen talenten. "Ik ga daar niet de hele tijd alleen staan. Ik kan best gitaar spelen, maar met zingen haal ik nooit genoeg op om ons nog een nacht in een motel te kunnen laten slapen."
Haar chagrijnige bui had hem in een andere situatie wel vermaakt. Nu kon hij alleen maar denken aan het feit dat ze zich koppig opstelde en hem tegen werkte, juist nu hij het niet nodig had. Wilde ze geld ophalen om verder te kunnen en nieuwe kleding halen, of gewoonweg geïrriteerd aan de kant zitten en nog dagenlang in hetzelfde lopen? Hij ging hoe dan ook niet nog drie dagen, als het niet langer zou zijn, lopen in dat wat hij nu droeg. Het douchen hielp tot nu toe maar het zou hem niet van een zweetlucht redden, als hij het nog een langere tijd dragen zou.
In zijn eigen gedachten blijven haken, schudde hij zijn hoofd. Haar woorden over de kaart liet hij links liggen. Hij volgde simpel gezegd de weg waar ze op waren beland en bij nader inzien, was dat een goede geweest. Binnen een paar minuten begon hij al wat winkels aan de weerszijden van de weg te zien.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila was al evenmin overtuigd van haar talenten. Desondanks leek Lev zo overtuigd dat hij het niet alleen aankon, dat ze het gevoel had dat hij in haar geloofde. Peuterend aan haar ring, hief ze haar hoofd even naar Lev en twijfelde. Als ze nu instemde om hem de hele avond te vergezellen op een podium, kon ze er niet meer onderuit.
"Nee ik ga je niet alleen laten staan," zei ze schoorvoetend na kort na te denken over hun situatie.
Het was oneerlijk om Lev te laten opdraaien voor alles, dus stemde ze toe met zijn voorwaarden. Een hele avond op het podium, tenslotte net zo lang tot ze voldoende verdiend hadden.
Lev leek opnieuw verzonken in gedachten. Hun gesprek liep wat dood en even kon Mila de rust wel waarderen. Het was niet omdat ze stil waren tegen elkaar, dat het daarom ongemakkelijk moest aanvoelen. Als je vierentwintig op zeven op elkaars kap leefde, konden de stille momenten vooral als een verademing aanvoelen en ze was blij dat ze zich niet gedwongen voelde om een constante stroom aan woorden te produceren. Pas toen ze de binnenwijken van de stad weer betraden met hun voertuig, opende ze haar mond.
"Zijn dat de winkels?" merkte ze verbaasd op. "Ze zien er bijna uit als een kermis."
De vergelijking was simpel. Alles zag er heel aanlokkelijk uit. Alle winkels waren versierd met felle lichten en felle kleuren. Lachende vrouwen poserend in de meest ongewone kleding de ze ooit had gezien, probeerden klanten naar de winkels te lokken. De meeste mensen die het aantrekkelijke van de winkels niet konden weerstaan liepen gehaast naar binnen en het leek wel alsof iedereen zo snel mogelijk op schattenjacht wou in de vrolijke gebouwen.
"Hoe weten we wat het goedkoopste is?"
Die vraag vond ze een belangrijke. Als de kermis al zo duur was geweest, hoe duur zouden kleren in deze wereld dan wel niet zijn? Nieuwsgierig om op onderzoek uit te gaan, wiebelde ze al wat in de autostoel. Ook al had ze niet echt veel met kleren of haar uiterlijk, dit was echt aanlokkelijk. Nog nooit had ze zoveel kleren bij elkaar gezien en als de gebouwen echt tot de nok gevuld waren met rekken zoals die aan de ingangen zichtbaar waren, dan leek dit een waar paradijs.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld