Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO•I saw your eyes and I saw eyes

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ondanks dat Calum eventjes stil was gebleven, merkte ik wel aan hem dat hij blij was met mijn antwoord. Hij had het ook niet aan me gevraagd als hij niet samen had willen wonen! Dan zou het gewoon dom zijn geweest om het te vragen, dus het was logisch dat hij blij was! Ik wist niet wat er precies door zijn hoofd ging, maar ik zag wel aan hem dat hij mijn antwoord echt waardeerde en er ook blij mee was! Ik kreeg een kus en ik voelde zijn vingers langs mijn zij glijden. Ik had automatisch wel heel erg veel zin om nu met Calum samen ons plekje in te gaan richten, waar het dan ook zou zijn! Waarschijnlijk niet midden in de stad, want ook Calum had zijn rust nodig en ik wist hoe fijn hij had gewoond in de buurt waar hij en Ashton een huisje hadden gevonden, dus misschien dat we wel in een soortgelijke buurt zouden blijven wonen. We hadden in ieder geval alle tijd om iets moois samen te zoeken. Tenminste, ik gokte dat Calum en Ashton het niet per 1 december op hadden gezegd. Want dan zouden we wel heel snel iets moeten zoeken! ‘Zo vaak hadden we toch geen discussie?’ vroeg ik lachend. Het had best meegevallen! Het was ook niet zo dat ik er echt een zeg in had gehad. Het was uiteindelijk het huis van Calum en Ashton geweest, maar Ashton was soms echt een hele erge hipster geweest? We hadden best wel dezelfde smaak, maar Ashton had gewoon teveel dingen bij elkaar willen gooien en dat had er minder mooi uit gezien? Dus dat had ik dan ook wel gezegd! Uiteindelijk had Ashton toch wel gedaan wat hij graag had gewild, want zo eigenwijs was hij ook! Calum zei ik ergens naar moest kijken en zijn vingers bewogen mijn gezicht al in de juiste richting. Ik wist niet waar ze vandaan kwamen, maar plotseling was de lucht bedekt met roze bloemblaadjes. Niet een paar honderd of duizend, maar volgens mij waren het wel miljoenen! Ik wist niet waar ik moest kijken, want ze kwamen van alle kanten! Ze dwarrelden zachtjes naar beneden, als roze sneeuwvlokken. Dat ik onder de indruk was, was een understatement! Dit was haast iets magisch en gek genoeg had Calum geweten dat dit zou gebeuren, want anders waren we hier vast niet geweest. Hoe hij hier van af had geweten, wist ik niet. Het kon haast niet anders dat dit door een persoon was veroorzaakt, maar ik zag niet iets waar de blaadjes vandaan konden komen! Het voelde allemaal heel surreëel. Alsof we in een sprookje waren. ‘Dit is echt…’ Ik kon niet eens mijn zin af maken, want ik wist het goede woord er nog niet voor! Het zag er allemaal zo mooi uit en de bloemblaadjes bleven maar vallen! Ondertussen waren de zachte, roze blaadjes ook al op ons gevallen. Er lagen er een paar in Calum zijn haar, op mijn schoot en naast ons op het bankje. Ondertussen bleven de blaadjes maar vallen, waardoor ook de huizen en de straten er mee werden bedekt! ‘Hoe kon je dit nou weten?’ vroeg ik lachend aan hem, waarna ik hem een kus gaf. Dit was iets wat gepland had moeten zijn, maar het leek me niet dat iemand ergens online aan had gekondigd dat ze de straten zouden bestrooien met bloemblaadjes! Tenminste, het leek me niet dat iemand dat zou doen! Toch was Calum er achter gekomen en hij had het met me willen delen. Of dat was omdat hij me wilde opvrolijken of omdat hij dit simpelweg graag met mij wilde zien, maakte me eigenlijk niks uit. Het was echt prachtig! Nu pas zag ik dat er ook andere kleuren bij zaten, waaronder lichtroze en oranje. Ik plukte een paar bloemblaadjes uit Calum zijn haar en hield ze stevig tussen mijn vingers. Het was allemaal zo mooi! Ik wist dat vroeg of laat alle bloemblaadjes zouden landen en dat dit moment weer voorbij zou zijn, maar voor nu wilde ik er nog eventjes aan vasthouden.

Ashton.
Ik wist niet de plannen waren voor de rest van de tijd dat ik hier zou zijn. Naylene zou me sowieso de stad laten zien en volgens mij stonden er nog wel een paar andere dingen op de planning, maar ik moest toegeven dat ik het niet allemaal had onthouden. Eigenlijk maakte het me ook niet heel erg veel uit, als ik maar leuke dingen kon doen met Naylene! Het voelde echt heel goed om gewoon weer met haar om te kunnen gaan? Ik had het ook echt heel erg gemist. Iets wat ik me misschien niet had beseft toen ik haar niet in mijn leven gehad, maar nu ze naast me liep, samen met Freckles, besefte ik me maar al te goed dat ik Naylene heel erg had gemist en dat ik echt geluk had gehad dat we hier nu alsnog samen konden lopen. Misschien klonk het stom, maar ik liep gewoon heel erg graag met Naylene? Het was iets wat we altijd hadden gedaan in de twee jaar dat elkaar nu kenden. Het hoorde bij ons, het hoorde bij Naylene en daarom vond ik het vreemd dat Matt niet met haar mee wilde. Dat hij niet wilde zien hoe vrolijk ze was als ze met Freckles door de straten liep en dat hij niet wilde horen wat voor gedachten er in haar op kwamen tijdens het zetten van de vele voetstappen. ‘Ik vind het heel erg leuk dat je me uitnodigde?’ Ik wist eigenlijk niet eens waarom ze dat had gedaan. Misschien omdat het weer goed tussen ons ging en we tijdens Halloween echt weer een beetje onze vriendschap op hadden kunnen bouwen. Er kon echter ook een andere reden zijn? Een reden waar ik eigenlijk niet aan wilde denken, want misschien was het wel heel belachelijk om daar aan te denken en maakte ik mezelf daar wel gek mee. Dat was het domste wat ik zou kunnen doen, dus eigenlijk moest ik die reden aan de kant duwen en er niet eens aan denken. Toch vroeg ik me wel af wat er precies achter zat, of ze misschien niet mij uit had genodigd om haarzelf iets te bewijzen. Om te laten zien dat we echt vrienden waren en dat er verder niets meer aan de hand was, maar er was nog wel iets? Als er niks meer was, dan zou ze mijn trui niet hebben gehad. Dan hadden we net niet naar elkaar gestaard alsof Matt niet eens in de buurt was geweest. Er was dan wel niks gebeurd en het zou nu ook niet gebeuren, maar er had iets tussen ons gehangen en dat was nu nog niet weg. Ik schoof mijn bril iets verder op mijn neus, omdat hij door het lopen een beetje afgezakt was. Ik probeerde me te focussen op de omgeving, om echt in me op te nemen waar Naylene precies woonde. ‘Je hebt wel echt een leuke buurt uitgekozen.’ Het lag een beetje hoger, wat betekende dat er veel “scheve” straten in de buurt waren. Volgens mij lag het niet eens heel erg ver van het centrum en kon Naylene met gemak naar school en naar haar werk. Ik was wel echt trots op haar dat ze het allemaal had gedaan. Er waren een aantal maanden geweest waarin het me niets had geboeid wat ze had gedaan, maar nu was ik heel blij dat ze haar droom had gevolgd en haar ouders aan de kant had gezet voor hetgeen wat ze echt heel erg graag had gewild, namelijk hier studeren en haar droom waarmaken! Soms moest je voor jezelf kiezen? Dat was belangrijk! Iets wat Naylene ook wel had gedaan en dat was echt heel erg knap van haar, al vond ik dat haar leven nog leuker had kunnen zijn. Als ze hier met iemand had gewoond die oprecht de dingen met haar deed die zij ook wilde doen. Misschien gebeurde dit ook helemaal niet vaak, maar ik was stiekem wel heel blij dat ik op dit moment naast haar kon lopen en dat Matt verstopt zat in het appartement.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik vond het wel echt heel erg fijn om te horen dat Ashton het leuk vond om hier te zijn. Hij had er zelf mee ingestemd, waar ik in eerste instantie wel blij mee was geweest. Ik vond het nu ook wel echt fijn dat hij hier was, maar het voelde gewoon heel erg dubbel. Misschien had ik niet alleen maar oprechte redenen gehad om Ashton hier naar toe te vragen. Ik had voor mezelf ook een beetje aan willen kijken of ik mijn gevoelens echt om kon zetten in alleen vriendschap. Ik moest het eigenlijk wel doen? Maar zo ging het niet. Ik kon mezelf niet vertellen dat ik geen gevoelens meer voor Ashton moest hebben. Het was iets wat ik voelde. Ook nu ik een andere relatie had en dat was best wel iets waar ik me schuldig over voelde. Tegenover Matt, Ashton, maar ook tegenover mezelf? Ik vond het naar om over sommige dingen na te denken, maar ik wist zelf zeker dat ik gelukkiger was geweest met Ashton. Natuurlijk hoopte ik stiekem dat hij hetzelfde voelde. Dat hij nu voelde wat ik had gedaan toen ik hem met Bryana had gezien. Dat was niet fijn geweest. Het was zo snel gegaan, ineens waren ze bij elkaar geweest en het had geleken alsof er echt een klik was geweest, eentje die wij niet hadden gehad. Alsof Ashton binnen een paar weken zo gelukkig met haar was geweest. Op een manier die er bij ons niet was geweest. Hij had gewoon echt gelukkig geleken. Ik wist nu nog steeds niet precies waarom het over was tussen hen, maar het voelde te fijn? Alsof ik daardoor misschien weer een kans maakte. Iets waar ik niet eens aan moest denken! Toch hoopte dat Ashton ook op die manier dacht? Deze paar dagen waren er misschien geweest om mezelf iets te bewijzen, maar misschien moest ik me juist iets gaan beseffen. Dat was dat ik mijn gevoelens voor Ashton niet meer kon onderdrukken. Ondanks dat het nooit waarschijnlijk meer hetzelfde zou zijn tussen mij en Ashton. Ik kon Matt echter ook niet langer aan het lijntje houden. Dat was niet eerlijk! "Het is echt een geweldige buurt. Het leukste aan deze stad is dat je nooit verder van de hoofdstraat bent?" Dat was het wel echt. Soms waren het een paar blokken, maar het was altijd wel te lopen? "Daar waar de kabeltram rijdt." Alles liep hier netjes recht! Iets wat ook toch ook wel weer fijn was. Ik vond het een hele fijne stad om in te wonen. "Daar zit ook het hotel." Ik kon gewoon lopend naar mijn werk. Ik was er echt heel erg blij mee? Ik mocht steeds meer? Ik vond het wel echt heel erg leuk! Ik was er ook wel een beetje trots op. Ik was hier wel gewoon! Al was het vooral door Ashton gekomen. Hij had me de afgelopen jaren echt heel erg geholpen! Zelfs toen hij boos op me was geweest had hij me duidelijk gemaakt dat ik het niet op had mogen geven. "Het is een hele fijne stad. Ik voel me hier echt thuis." Het was misschien raar om te zeggen, maar het was wel echt zo. Er waren hier zoveel mensen met een technische achtergrond. Het was misschien een stad vol met nerdjes. Er waren hier ook wel andere dingen. Plastische chirurgie was hier ook echt een ding? Meer dan in Los Angeles. Het ging er hier om dat je jezelf goed voelde en dat deed ik hier wel. Ik was ook wel een beetje veranderd en voelde me sowieso lekkere in mijn vel. Ik mocht zelf aan wat ik aan wat, mijn lichaam was wat anders geworden. Iets waar ik ook wel blij mee was en me misschien ook wel zekere maakte? Het werk hielp ook wel mee. "Wil je naar het park, of wil je liever door de hoofdstraat lopen?" Het lag er net aan wat Ashton wilde zien? Er was heel veel te zien en van de week zouden we wel wat meer dingen samen gaan doen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Volgens mij was San Francisco wel een hele andere stad dan Los Angeles. Het was hier heel bruisend en levendig. Dat was het in Los Angeles ook, maar toch voelde alles daar veel gehaaster. Er was daar nooit tijd om rustig ergens te lopen. Hier leek het wel alsof je dat uren kon doen, zonder dat je je ergens druk om hoefde te maken. Ik knikte begrijpend. Het leek me wel fijn dat je nooit zo ver van het centrum verwijderd was. Zeker als daar ook je werk en school zat. Ik was eigenlijk wel benieuwd hoe de school van Naylene in elkaar zat. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest verwachten? Juist omdat het allemaal zo technisch was! Misschien maakte ik er ook wel meer van, maar het leek me wel heel leuk om er van de week een keertje te kijken. Ook omdat het Naylene haar droom was geweest om daar te studeren. Nu wilde ik wel zien hoe ze daar rondliep. Of ze er echt heel erg blij mee was! Al was ze dat sowieso, want ze straalde echt als ze het over haar school had. Ze was er volgens mij ook heel erg goed in? Dat hielp ook wel! Ik gunde het haar echt. Ze had er heel hard voor gewerkt en het had even geduurd, maar ze was er nu wel. ‘Ik wil het hotel ook nog een keer zien.’ Het was misschien niet de meest geweldige baan in de wereld, maar Naylene was al wel wat hogerop gekomen? Ze had eerst alleen kamers schoon mogen maken, maar volgens mij mocht ze nu ook in het restaurant werken en zelfs achter de balie! Iets wat me wel veel leuker werk leek, omdat je dan ook meer mensen zag. Geld was natuurlijk altijd goed! Naylene verdiende nu haar eigengeld en volgens mij ging ze er ook heel goed mee om, wat knap van haar was!
‘Ik ben blij dat te horen.’ Het was fijn om te weten dat Naylene zich thuis voelde. Dat was namelijk iets wat ze een hele lange tijd niet had gedaan in Brisbane. Ze had zich misschien wel thuis gevoeld bij Linn en haar vrienden, maar thuis was voor haar nooit echt thuis geweest. Ergens was haar thuis ook bij mij geweest. Ik had voor haar kunnen zorgen, maar ik had haar ook gemotiveerd en aangespoord om te doen wat ze nu deed. Zo wilde ik er in ieder geval over denken. Matt was echter nu haar thuis, hier in San Francisco. Iets waar ze zelf voor had gekozen en ik wist dat ik dat moest respecteren. Zeker als Naylene er echt blij mee was. Ze voelde zich hier thuis, dus ze was er vast blij mee. Nu had ze haar eigen plekje, haar eigen leven. Ik had nog geluk dat ze mij er in wilde hebben, want ik had verscheidene keren heel erg naar tegen haar gedaan. Iets wat ze aan het begin misschien had verdiend, maar de laatste paar keren zeker niet. ‘Ik wil wel door de hoofdstraat lopen?’ Ik wist dat dat behoorlijk vermoeiend kon worden, zeker als we een heel stuk konden lopen, maar ik wilde de hoofdstraat wel zien. Toen we dit jaar in San Francisco hadden gespeeld, waren we eigenlijk niet in de stad geweest? Ik was wel heel blij dat we buiten hadden gespeeld hier in Amerika, want het was warm geweest en het had voor een hele andere sfeer gezorgd tussen ons en de fans. Toch was het jammer dat ik deze stad niet eerder had kunnen bekijken. Het zag er namelijk allemaal heel erg mooi uit. Iets wat het park vast ook zou zijn en misschien was dat wel leuker voor Freckles om door te lopen, maar ik kende Naylene. Waarschijnlijk had ze dit stuk al een aantal keren met Freckles gelopen. Dus heel erg zou hij het niet vinden. Hij leek ook nog steeds heel enthousiast te zijn dat ik er was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
24 december
---
Calum.
Het was misschien fijn om na een lange tijd weer terug te zijn in huis. Op een plaats waar je je echt helemaal op je gemak voelde. Ik had het altijd fijn gevonden om na een tour thuis te komen en daar echt mijn eigen ding te kunnen doen. Nu voelde het echter anders. Linn en ik waren al een paar weken geleden in Costa Rica geweest. Wat daar was gebeurd was een klap geweest, eentje die bij mij na de tijd eigenlijk pas recht in mijn gezicht was gekomen. Het was niet iets kleins wat er was gebeurd. Wat ik had veroorzaakt. Linn had me zo vaak verteld dat het mijn schuld niet was geweest. Direct misschien niet. Ik was niet diegene die haar had verteld dat ik haar niet had willen hebben om een klein dingetje aan haar uiterlijk. Daar had ze gelijk in. Maar het was ergens wel mijn schuld. Mijn fout. Ik had haar daar mee naar toe genomen. Door mij had ze die pijn door moeten maken en moest ze nu nog steeds alles een plekje geven. Iets wat ik zelf gewoon niet kon. Ook niet door alles wat daarvoor was gebeurd. Mijn hoofd zat zo vol, dat ik me er geen weg meer door kon banen. Ik probeerde echt wel mijn best te doen om alles op een rijtje te krijgen en van deze dagen zoveel mogelijk te genieten. Het was bijna Kerstmis. Het was eerst de bedoeling geweest dat Linn en ik naar Australië zouden gaan om daar Kerst te vieren. Ik had echter totaal geen zin om in dat vliegtuig te zitten. Het idee alleen maar had me een benauwd gevoel gegeven. Linn was er heel erg lief over geweest, terwijl ik dat eigenlijk niet eens had verdient. Ik was diegene die haar door heel wat pijn had getrokken. Bloemen of samen een huisje, had daar echt niets aan kunnen veranderen. Het waren mooie dingen, maar nu ik er zo aan dacht had het geleken alsof ik haar een beetje om had proberen te kopen met leuke dingen. Haar had proberen laten zien dat ik nog niet zo erg was. Maar ik had haar wel door één van de vreselijkste ervaringen van haar leven getrokken. Iets wat ik had kunnen voorkomen door iets beter na te denken. Linn was echter heel erg lief geweest, ze had begrepen dat ik liever hier had willen blijven en ze had geregeld dat niet alleen haar vaders, maar ook mijn ouders en Mali deze kant op waren gekomen. Iets wat wel een iets fijner gevoel gaf. Naylene was hier ook, omdat Linn gewoon een schat was en ze niet had gewild dat Naylene kerst in haar eentje had gevierd. Hoe gezellig het ook was om iedereen hier te hebben, ging het daardoor niet meteen magisch goed. Daarom was ik eigenlijk wel blij geweest dat mijn ouders samen met Brent en Byron weg waren gegaan. Volgens mij zouden ze eerst gezellig iets samen gaan drinken en dan boodschappen halen voor morgen. Linn was weg samen met Naylene en Freckles. Daardoor waren Mali en ik samen over gebleven. Iets wat altijd heel gezellig was geweest. Toch had er net gewoon echt iets niet geklopt. Niet tussen ons, maar in het algemeen. Alle gedachten waren weer door mijn hoofd heen gegaan. Ze hadden me benauwd. Ondanks dat we buiten in de tuin hadden gezeten, had het gevoeld alsof ik ergens in een veel te kleine ruimte had gezeten en me er geen uitweg meer in had kunnen banen. Het was warmer en warmer geworden en op een gegeven moment had het geleken alsof ik geen adem meer had kunnen halen. Mali had me daar mee geholpen. Maar er was één ding waardoor de warmte echt minder was geworden en dat was mijn haar. Het had zo warm aangevoeld op mijn hoofd, verstikkend. Daarom had ik Mali gevraagd of ze mijn haar er af kon halen. Ze wist hoe dat moest! Er zat nu heel wat minder haar op mijn hoofd en ik moest zeggen, dat het toch wel een klein beetje opluchtte. Het was echt niet allemaal over, maar het viel wel mee. Ik was binnen gaan zitten, terwijl Mali volgens mij even boven was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ondanks dat het leek alsof ik gisteren nog in Costa Rica was geweest, was het al weer zeker meer dan een maand geleden. Het was zelfs al bijna Kerst! We hadden eerst andere plannen gehad. Calum en ik hadden beide naar Australië gewild, maar Calum had de vlucht echt niet getrokken. Ik was wel heel blij dat hij daar eerlijk over was geweest, want ik had hem niet willen verplichten om in een vliegtuig te stappen als hij daar echt geen zin in had gehad. Ik had echter wel het idee gehad dat hij behoefte had gehad aan zijn familie. Daarom had ik geregeld dat we kerst in Los Angeles zouden vieren! Niet alleen met zijn ouders en Mali, maar ook met mijn vaders! Het was misschien wel wat druk, maar ik vond het wel heel erg fijn dat ze hier allemaal waren. Naylene was er ook, want die had gezelschap nodig! Ze had het uitgemaakt met Matt, Iets wat me best had verbaasd! Al was de reden iets wat ik ergens ook wel weer had verwacht. Naylene haar gevoelens voor Ashton waren weer terug gekomen. Misschien waren ze wel nooit weg geweest. Ik vond het heel naar dat Naylene nu alleen was, daarom had ik haar ook uitgenodigd om met ons kerst te komen vieren! Al was Naylene niet de enige die zich niet zo goed voelde. Calum zat echt niet lekker in zijn vel. Iets wat ik heel goed kon merken. Ik wist niet of het echt alleen door Costa Rica kwam, maar ik wist wel dat het hem een behoorlijke klap had gegeven. Ik had hem al zo vaak op zijn hart gedrukt dat hij er niets aan had kunnen doen. Hij had niet kunnen weten wat Amara haar antwoord zou zijn geweest en hij had ook niet iets kunnen veranderen aan haar antwoord. Als ik over een paar jaar in mijn eentje naar toe was gegaan, had ik precies hetzelfde antwoord gekregen. Wat er was gebeurd, had niks te maken met Calum. Iets wat hij echter niet leek te begrijpen, of niet wilde begrijpen. Ik wist niet precies wat er aan de hand was, behalve dat hij het allemaal heel erg zwaar opnam en dat wilde ik natuurlijk niet zien! Ik wist dat ik hem niet kon dwingen om vrolijk te worden, maar ik had toch een poging gedaan om een glimlach op zijn gezicht te zien. Calum wilde namelijk al een hele tijd een hond en ondanks dat hij het liefst een grote hond wilde, had ik nu een klein hondje in mijn armen. Calum en ik zouden gaan samenwonen en ik vond dat een hondje daar goed bij zou passen! Het was een hele lieve puppy. Een beetje klein en pluizig, met lichtbruine vlekjes rond haar ogen. Ik had haar samen met Naylene en Freckles opgehaald, al had Naylene Freckles wel even moeten tegenhouden. Hij had meteen willen spelen, maar Cherry, want zo had ik haar genoemd, was nog veel te klein om met zo’n grote hond te spelen! Naylene en ik waren zojuist aangekomen bij ons huis. Ik had de voordeur geopend en stond nu in de gang. Ik nam Cherry iets beter vast en hield haar voor mijn gezicht, zodat ik haar aan kon kijken. ‘Ga Calum maar zoeken. Hij is hier vast ergens en ik weet zeker dat hij heel blij als hij jou ziet,’ fluisterde ik zachtjes, omdat ik de verrassing niet wilde verpesten voor Calum! Ik zette Cherry op de grond en opende de deur, zodat ze Calum kon zoeken. Ondertussen hield Naylene nog altijd haar eigen hond vast. ‘Freckles mag Mitten niet dumpen, hoor,’ waarschuwde ik haar. Zelf bleef ik in de gang, maar met de deur open zodat ik kon zien wat er gebeurde. Het duurde even voordat ik door had dat Calum gewoon op de bank zat. Zijn haar was er af! Niet alles, maar wel een groot gedeelte! Iets wat hij vorig jaar ook had gedaan. Toen had hij ook al niet geweldig in zijn vel gezeten. Ik zuchtte en liep zo zachtjes mogelijk de woonkamer in. Ondertussen had Calum, Cherry al gevonden, of andersom. Ik ging voorzichtig op Calum zijn schoot zitten, wat kon omdat hij Cherry in zijn armen had, en vervolgens sloeg ik mijn armen om hem heen, zodat ik hem zo dicht mogelijk tegen me aan kon trekken.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Het was gewoon een cirkel die niet heel erg makkelijk te doorbreken was. Het kwam echt niet alleen maar door wat er in Costa Rica was gebeurd. Toch was dat wel één van de dingen waardoor ik zoveel aan mijn hoofd had. Zodra ik er echter aan dacht, voelde ik me meteen schuldig, want ik was niet diegene die er het meeste last van had. Niemand had tegen mij gezegd dat ze me niet hadden gewild, door een deel van mijn uiterlijk. Ik had geen reden om me er slecht over te voelen, dus ik voelde me er ook weer schuldig over dat ik me zo voelde. Daarbij was het zo druk geweest dit jaar. Ik had de hele tijd dingen gemoeten en het was raar om nu dan in een zwart gat te voelen. Zo voelde het een beetje. Ik wilde nu echt niet het podium op. Totaal niet zelfs. Daar had ik helemaal geen behoefte aan! Ik wist niet waar ik dan wel behoefte aan had. Het enige wat ik had geweten, was dat ik het niet aan had gekund om dat hele eind te vliegen en eigenlijk wilde ik ook niet te lang bij Linn weg zijn. Ik wist niet precies hoe we het anders hadden gedaan met Kerst, maar ik was ergens wel blij dat ze dit had geregeld. Ondanks dat ik af en toe een beetje gedwongen vrolijk moest doen. Wat dan weer ongelofelijk veel energie kostte. Volgens mij had iedereen wel door dat ik gewoon niet goed in mijn vel zat, maar ze hielden er gelukkig hun mond over. Mali had er ook niet over doorgevraagd. Ze had me geholpen met mijn haren, had wel gezegd dat het goed zou komen en daar was het eigenlijk ook mee gebleven. Voor de rest hadden we gewoon gesprekken gehad over de meest normale dingen. Het was zo raar om te bedenken dat onze hele levens langs ook elkaar heen gingen en soms mistte ik wel hoe het vroeger was. Ik was echter blij dat Mali ook kon doen wat ze het liefste wilde. En dan nog maar niet te spreken over onze ouders, die ons gewoon steunden? Dat gebeurde echt niet overal. Ze hadden misschien getwijfeld toen ik had willen stoppen met voetbal, maar uiteindelijk hadden ze altijd achter me gestaan. Ik was heel erg diep in gedachten, waar ik ineens uit getrokken door zacht getrippel. In eerste instantie dacht ik dat het Mitten was, die aandacht nodig had. Freckles kon het haast niet zijn, want die was heel wat groter en kon je veel beter horen. Niet veel later voelde ik een natte snuit tegen mijn benen aan, waardoor ik naar beneden keek naar een klein schattig hondje! Het was echt een bolletje met watjes! Hij of zij zag er heel erg schattig uit, maar ik wist niet hoe hij hier binnen kwam. Misschien was hij verdwaald en was hij hier naar binnen gerend. Geen idee hoe. Ik pakte haar op, ik ging er vanuit dat het een haar was, omdat ze een roze ding om haar hals had. "Hee buddy, ben je verdwaald?" Vroeg ik zachtjes. Dat kon toch haast niet anders? Pas toen ik Linn binnen zag lopen, begon het een beetje in elkaar te vallen. Ik keek van Linn, naar het hondje en weer terug. Linn zat al snel op mijn schoot en trok me dicht tegen haar aan. Ik had eigenlijk nog niet over haar reactie nagedacht als het ging om mijn haar. Ik wist dat ze het vorig jaar niet geweldig had gevonden en dat zou nu niet heel erg veel anders worden. "Sorry." Mompelde ik. Misschien had ik het niet op deze manier moeten doen. "Het verstikte me." Ik liet mijn hoofd tegen de schouder van Linn aan rusten en keek naar het hondje. Stiekem hoopte ik dat Linn haar echt mee had genomen voor ons samen. Maar het kon net zo goed dat ze net naar binnen was gerend, samen met Linn. Ik bleef haar zachtjes aaien, het was wel een lieve pluizenbal, daarin leek ze wel op Mitten, dus misschien had Linn haar toch wel uitgezocht?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Er was iets aan Calum zijn sorry dat mijn hart echt deed breken. Ik had vorig jaar misschien niet positief gereageerd op hoe zijn haar toen had gezeten en ik bleef er ook bij dat wat langer haar hem goed stond, maar ik kon het hem op dit moment niet kwalijk nemen. Als hij het gevoel had gehad dat het er af had gemoeten, om op de één of andere manier meer controle over de gehele situatie te krijgen, dan kon ik niet anders dan het te accepteren? Er speelde op dit moment zoveel meer. Er ging zoveel om in zijn hoofd, meer dan dat ik waarschijnlijk wist. Ik hoopte dat hij met me zou praten, dat er meer uit zou komen. Al vond ik het eigenlijk nog veel erger dat ik hem zo aan had getroffen. Dit was gebeurd in de tijd dat ik weg was geweest. Ik had dan misschien wel iets voor Calum gedaan, maar misschien had ik wel hier moeten blijven. Misschien had ik bij hem moeten blijven. Niet om hem te overtuigen om het niet te doen, maar wel om met hem te praten en hem te kalmeren. Ik kon me alleen maar indenken hoe het hier was gegaan. Calum was niet alleen geweest, want Mali was hier ook nog ergens. Misschien had ze hem juist wat ruimte willen geven. ‘Het is oké,’ zei ik zacht. Ik wist ook niet wat ik anders moest zeggen. Ik kon onmogelijk boos zijn om wat hij had gedaan. Als het hem echt zo had verstikt en dit echt nodig was geweest, dan was ik blij dat Mali er was geweest om hem hierbij te helpen. Hij had het vast ook zelf gekund, maar het was toch geruststellender dat er iemand bij hem in de buurt was geweest die nog met hem had kunnen praten. Ik liet mijn vingers over zijn geschoren haar glijden. Het voelde heel anders, maar op dit moment wilde ik hem laten weten dat het niet erg was. Naylene liet me weten dat ze naar boven ging, om te kijken of Mali daar was. Ik knikte enkel. Mali was vast ergens hier. Ze kende Calum heel erg goed en ze wist wat ze in dit soort situaties moest doen. Ik gaf Calum een kus op zijn voorhoofd. ‘Sorry dat ik even weg was,’ fluisterde ik. Ik vond het gewoon naar dat ik er niet voor hem had kunnen zijn. Ik richtte mijn blik op Cherry, die nog steeds in de armen van Calum zat. ‘Maar ik moest haar vandaag ophalen, als ze nog deel uit wilde maken van onze Kerst.’ Het zou morgen pas Kerst zijn, maar nu was ze wel op tijd. Ze zou er bij kunnen zijn en kunnen spelen met het inpakpapier wat van alle cadeautjes af zou komen. Calum zou samen met haar kunnen wandelen, met of zonder mij. Het was maar net wat hij graag wilde. Ze zou ons hondje worden, maar ik had dit vooral voor hem gedaan. Omdat hij dit al zo lang had gewild en volgens mij had hij er ook heel erg veel behoefte aan. Iets waar hij het goed mee kon doen, al was ik juist heel trots op hem om hoe hij met alles om was gegaan. Hij zag het zelf misschien niet, maar Calum was voor een hele lange tijd sterk gebleven. Sterker dan dat hij misschien was. Iets wat hij zich nu misschien ook wel had gerealiseerd, maar ik was er niet bij geweest en dat vond ik best erg. Hij had me misschien wel nodig gehad. ‘Ze heet Cherry. Ze is nu tien weekjes oud en ze komt uit een heel lief nestje, maar haar baasjes konden onmogelijk voor alle pups zorgen. Dus nu is ze van ons.’ Het was geen grote hond waar Calum uren mee kon sporten, of wat hij dan ook wilde doen, maar ze was nog jong en speels. Daarnaast was ze echt een schatje om te zien! Volgens mij vond hij haar wel heel erg leuk? Hij had haar in ieder geval meteen opgepakt en ze bleef best rustig in Calum zijn armen liggen. Dus het leek wel te klikken tussen die twee.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Soms konden gedachten je echt helemaal opslokken en je mee trekken ineen diep dal. Dieper dan je ooit had gedacht. Er was zoveel door mijn hoofd heen gegaan dat ik me echt even geen uitweg meer had kunnen bedenken. Het was maar zoiets stoms als mijn haar, maar op dat moment had het niet goed gevoeld. Er had iets moeten veranderen en daar had ik zelf wel iets aan kunnen doen? Ik had zelf kunnen bepalen dat het er af had gemoeten. Het was een gedachten geweest waar ik zelf ook iets aan had kunnen doen. Het was maar haar, maar ergens was het raar om te bedenken dat het er perse af had gemoeten. Ergens had het wel beter gevoeld, maar ik wist nu niet eens of ik dat nog steeds voelde. Ik wist in ieder geval dat Linn het niet heel erg leuk vond en misschien had ik moeten wachten totdat ze terug was geweest. Niet dat ze heel veel te zeggen had over mijn haar, maar alsnog. Ze was wel heel erg lief nu en het was echt fijn om even in haar armen te zitten. Ook die maakten niet alles meteen beter, maar ze voelde op het moment wel als een veilige plaats. Ik wist dat ze niet boos op me was, dat had ze me wel vaker verteld. Ik kon het gevoel van schuld gewoon niet weg kregen. Het was alsof er bloed aan mijn handen zat en ik maar bleef schrobben om het er af te krijgen, maar het gewoon niet ging. Alsof het alleen maar meer werd. Iets bleef bloeden en ik had geen idee waar het precies vandaan kwam. Het was niet meteen te helen, het was een wond die telkens maar weer open bleef gaan en ik wist gewoon niet hoe ik het moest tegenhouden. Mijn hoofd zat gewoon veel te vol? Ik was wel blij dat iedereen me een beetje met rust leek te laten. Ze zagen ook wel dat ik geen zin had in heel veel commotie, lange gesprekken of wat dan ook. Ik wilde echter niet dat hun feestdagen werden verpest. We zagen elkaar al zo weinig. Daarbij waren ze hier allemaal gekomen om tijd met ons door te brengen. Ze vermaakten zich ook wel met elkaar en daar was ik blij mee, maar morgen was het toch wel Kerst. Iets waar ik gewoon heel veel voor bij elkaar moest verzamelen? Ik wilde hier niet de hele dag zitten, terwijl mijn hoofd heel ergens anders zat Ik voelde de vingers van Linn zachtjes door mijn haar heen gaan, of wat daar nog van over was. Het liet me in ieder geval weten dat het echt niet uitmaakte. Het zou echt niet zo zijn dat ze het uit zou maken om mijn haar, maar er waren wel andere redenen voor. Ik schudde mijn hoofd, het was niet haar schuld dat ze er niet was geweest. Ze moest ook haar eigen kunnen doen. "Ik had alles in mijn hoofd gewoon even niet meer in mijn hand en hier had ik wel controle over. Het was een idee dat ineens naar boven kwam." Het had ook midden in de nacht ineens in mijn hoofd kunnen komen. Toen het er eenmaal in was geweest, had ik mijn haar echt te veel gevonden, was het me echt gaan benauwen. Ik keek naar het kleine hondje dat nog steeds in mijn armen zat en natuurlijk niets snapte van dit alles. Ze wist niet eens wie ik was! Maar haar snuitje ging wel telkens langs mijn arm en ik had ook al wel wat likjes gevonden. "Is ze echt van ons?" Fluisterde ik zachtjes, want ik kon het haast niet geloven dat Linn een hondje voor me had gekocht. Of voor ons. Ze wist maar al te goed dat ik graag een hond had willen hebben. Het waren zulke leuke beesten. Ze waren ook best bijzonder, dit schatje was vast heel enthousiast, maar ze had door dat ik me niet geweldig voelde, dus ze lag nog best wel rustig in mijn armen. Ik kon echt niet geloven dat Linn dit voor mij gedaan had! Ik voelde wat tranen in mijn ooghoeken prikken. "Dankjewel." Fluisterde ik zachtjes, waarna ik haar een kus gaf.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik bleef zachtjes door zijn korte haren gaan. Het voelde heel anders. Ergens snapte ik wel dat haar op een gegeven moment heel verstikkend kon werken. Misschien niet op de manier waarop Calum het had gevoeld, maar ik werd soms ook gek van al het haar en dan knipte ik het soms ook wel liever af? Het was in niets te vergelijken met wat Calum had gevoeld, maar ik begreep wel waarom hij het had gedaan. Ik vond het echt heel erg dat Calum zich zo slecht kon voelen? Dat gunde ik niemand en hem al helemaal niet. Niet omdat hij een goed leven had, want aan ieder leven zat wel een nadeel. Calum leefde misschien in zijn droom, maar dat maakte het juist alleen maar gevaarlijker. Iets wat ik zelf ook wel had gemerkt. Ik had het maar een paar maanden volgehouden toen ik voor de blog had gewerkt. Ondertussen zat Calum al meer dan vijf jaar in dit wereldje en ergens was het helemaal niet zo gek dat het hem nu een keer op brak. Al bleef het ontzettend naar, want ik zag hem het liefste ook gewoon vrolijk? Daarnaast was het ook zo naar dat hij het gevoel had dat hij nergens de controle over had? Tenminste, dat haalde ik een beetje uit zijn woorden. Zijn haren had hij er zelf af kunnen halen, dus daarover had hij de controle gehad. ‘Misschien dat we samen kunnen proberen om alles weer in de hand te krijgen? Als je dat zou willen?’ vroeg ik zacht. Ik wist niet in hoeverre ik zou kunnen helpen, of ik hem wel zou mogen helpen. Misschien wilde hij dat wel niet, maar ik wilde hem in ieder geval laten weten dat hij hier niet alleen in was. Hij had mij en waarschijnlijk had hij ook al zijn vrienden. Niemand wilde Calum zo zien, omdat we allemaal een andere Calum gewend waren. Hij mocht zich best slecht voelen, maar ik wist zeker dat iedereen liever had dat hij zich weer goed zou voelen over de dingen die hij deed of zei.
‘Ze is echt, helemaal van ons,’ zei ik glimlachend, waarna ik Cherry achter haar oortje kriebelde. Ik had haar al wel een naam gegeven, maar volgens mij vond Calum dat niet erg? Ik had wel graag een hondje willen kopen voor Calum, maar het was wel ons hondje en daarom had ik bedacht dat het niet erg zou zijn als ik een naam voor haar zou verzinnen. Als Calum het echt niks vond, zouden we het nu nog wel kunnen veranderen. Cherry was nog nauwelijks aan ons gewend, dus laat staan aan de naam die ik aan haar had gegeven! Toch was het wel fijner voor een hondje om meteen iets vasts en constants te hebben! Daarom had ik ook een mooi, roze bandje voor haar gekocht. Het stond haar heel erg lief! Volgens mij vond Calum haar ook heel erg leuk! ‘Het is geen grote hond, maar ik weet hoe lang je er al eentje wilde,’ legde ik uit. Een kleine hond was wel iets gemakkelijker in onze situatie? We zouden gaan samenwonen en als Calum dan weer weg zou gaan, dan zou ik niet de hele dag een grote hond alleen kunnen laten, mocht ik een afspraak hebben of wat dan ook! Kleine honden hadden iets minder beweging nodig, dus dat was net iets idealer. Misschien dat er ooit een grotere hond bij zou komen. Ik wist hoe leuk Calum, Freckles vond. Daar kon hij nu ook nog mee spelen, als hij dat wilde! Al leek het me dat hij zich nu vooral wilde focussen op ons nieuwe schatje! ‘Graag gedaan,’ zei ik zachtjes en ik hield zijn lippen voor een paar seconden vast. ‘Jullie kunnen het vast goed vinden samen.’ Volgens mij was er geen hond die Calum niet leuk zou vinden. Hij was echt dol op die dieren! Iets wat ik wel snapte! Ik hoopte wel dat het goed zou gaan met Mitten, maar hij was Freckles ook gewend. Dus dat zou vast wel goed komen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Als ik iets aan het gevoel kon veranderen, dan had ik het meteen gedaan. Het was niet eerlijk, tegenover helemaal niemand. Zelfs niet tegenover mijzelf. Ik wilde me helemaal niet zo voelen, ik wilde genieten van de tijd die we samen hadden. Nu hadden we misschien nog geen plannen, maar voordat we het wisten was er al weer van alles ingepland en zou ik niet eens meer in de buurt zijn. Mijn ouders zag ik ook niet heel erg vaak, zeker niet tegelijk met Mali. Daarbij was dit de eerste kerst die we zouden vieren met onze beide ouders en ook wel een beetje samen. Hoe meer ik aan dat soort dingen dacht, hoe slechter ik me eigenlijk voelde. Ik wist niet of het daarom net mis was gegaan, maar ik had de gedachten gewoon niet meer aangekund. Gelukkig reageerde Linn heel erg lief, niet dat ik anders van haar was gewend. Ze was er vorige jaar pas later achter gekomen waarom ik van mijn haar af had gewild. Al was het dit keer wel echt heftiger geweest. Linn gaf echter wel aan dat ze wilde helpen om alles weer in de hand te krijgen. Ik vond het wel fijn dat ze echt over ‘we’ sprak, want dat betekende dat ik hier niet helemaal in mijn eentje in zat. Dat deed ik ook niet. Ik was niet de enige die hier last van had. Linn had er ook mee te maken en voor haar moest het ook niet leuk zijn om mij zo te zien. Ik had het ook heel erg gevonden om haar zo aangedaan te zien in Costa Rica. Ik was nu diegene die het allemaal niet meer kon handelen en dat was eigenlijk wel het laatste duwtje geweest.Ik knikte voorzichtig op Linn haar woorden. "Ja dat zou ik fijn vinden." Ik had geen idee hoe precies. Misschien moest ik er wel met iemand over praten. Bij Michael had het heel erg geholpen? Ik wist niet of dat hetgeen was wat ik nodig had. Misschien was praten met Linn al wel voldoende. Misschien zou het kleine schatje dat ik in mijn armen had, me wel helpen. Honden waren daar heel erg goed in? En als er iets was, wat ik echt al jaren wilde hebben, was het een hond! Helemaal sinds Freckles mee was geweest op tour. Dat was echt heel erg leuk? Freckles was ook echt een schatje en ergens had ik het wel echt leuk gevonden dat Naylene deze kant op was gekomen, samen met hem. Ons eigen hondje was toch wel iets bijzondere! Deze hoefde ik niet meer te laten gaan, als Naylene terug ging naar huis. Dit was ons schatje en daar zouden we samen voor kunnen zorgen. Ze was nog zo klein en schattig, vooral heel erg pluizig, maar ze zou ook niet heel erg groot worden? Dat kon gewoon niet met zo’n hondje. Ergens was het wel jammer, ik zou haar niet mee naar buiten kunnen nemen om een stukje te rennen of ergens in het park met een bal te gooien. Cherry zou dat misschien ook wel willen, maar op een andere manier. Ik vond het echter helemaal niet erg? Ik vond het juist wel lief zo’n kleintje. "Ze is echt een schatje." Zei ik nog een keer. "We gaan heel erg goed voor je zorgen lieverd." Zei ik tegen het hondje, waarna ik een kus op haar kopje gaf.
Ik gaf Linn ook een kus. "Ik houd van je." Zei ik zachtjes. Ze had dit voor mij geregeld, wat ik echt heel erg lief van haar vond. Ze had alles geregeld de afgelopen tijd! En het enige wat ik kon doen was proberen om haar en de rest een leuke kerst te geven. Ik kon mijn gedachten niet ineens zo omzetten, maar ik kon wel een beetje proberen het voor de komende dagen wat weg te drukken. Daarna hadden we tijd om er aan te werken. "Ik hoop dat ik kerst niet helemaal verpest." Zei ik nog zachtjes. Want daar was ik wel een klein beetje bang voor? Iedereen was hier voor een leuke tijd!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Het was naar om iemand waarvan je veel hield op zo’n manier te zien. Vooral omdat je er niet echt iets aan kon doen. Ik stond machteloos tegenover de gevoelens en gedachten van Calum, maar ik wilde niet alleen maar toekijken. Ik wilde hem helpen. ‘We gaan er samen aan werken,’ beloofde ik hem. Ik wist niet wat precies voor hem zou werken. Misschien moest hij zijn gedachten wel de vrije loop laten gaan, op de manier die het beste voor hem werkte. Ik kon aan Michael vragen met wie hij had gepraat in de tijd dat het slechter met hem was gegaan, maar ik wist niet of Calum dat wilde en ik wilde zoiets ook niet zomaar voor hem regelen zonder zeker te weten dat het iets was waar hij behoefte aan had. Wat Calum ook nodig zou hebben, ik wilde er voor hem zijn. Ik was zijn vriendin, ik hield zelfs heel erg veel van hem! Dat betekende, zeker in dit soort situaties, dat ik hem moest helpen waar ik dat zou kunnen. Iets wat hij vast ook voor mij zou doen. Ik glimlachte om het aanzicht van Calum met Cherry. Het zag er echt heel erg schattig uit? Volgens mij was hij wel echt heel erg blij met haar, wat ook de bedoeling was geweest! Niet dat een hondje meteen alles goed zou maken, maar volgens mij voelden honden dat soort dingen wel aan? Toen ik niet goed in mijn vel had gezeten, was Freckles ook vaak bij me komen liggen! Zelfs toen ik zo moe was geweest in Londen, omdat Naylene en ik daar halsoverkop naar toe waren gevlogen voor Michael, had Freckles zich tegen me aangesteld. Dus misschien zou Cherry het ook wel merken als Calum even niet lekker in zijn vel zou zitten. ‘We gaan inderdaad heel goed voor je zorgen,’ beaamde ik Calum. Iets wat eigenlijk vanzelfsprekend was! ‘Ik houd ook van jou, Squish,’ zei ik zachtjes. Misschien had ik hem dat ook wel niet genoeg verteld, waardoor hij misschien weer had gedacht dat ik hem iets kwalijk had genomen. Iets wat echt niet zo was! Alles wat in Costa Rica was gebeurd, had over vijf jaar ook kunnen gebeuren. Het had ook drie jaar eerder kunnen plaatsvinden! Het antwoord van Amara zou nooit zijn veranderd, dus de schuld kon onmogelijk bij Calum liggen. Daarnaast hadden we ook hele mooie momenten gehad, met de bloemblaadjes bijvoorbeeld! Dat was echt een grote verrassing geweest en het was zo bijzonder geweest om tussen een regen van roze blaadjes te zitten! Iets daarvoor had Calum gevraagd om samen te wonen, wat het alleen nog maar mooier maakte! Dus ik had ook hele goede herinneringen aan Costa Rica? Daarnaast had ik wel de kans gekregen om te zien waar ik vandaan kwam. Iets wat ook best speciaal was? Niet ieder geadopteerd kind kreeg die kans. Ik nam Calum zijn gezicht tussen mijn handen en streek zachtjes over zijn wangen. ‘Je hebt kerst helemaal niet verpest.’ Niets kon deze kerst verpesten? We waren nu allemaal bij elkaar. Vorig jaar hadden Calum en ik ook samen kerst gevierd, maar toen had het niet zo gevoeld? Dat was allemaal net na het gebeuren in New York geweest, waardoor het niet iets minder feesterig aan had gevoeld. Daarnaast waren zijn ouders er toen ook niet bij geweest! Die waren er nu wel, samen met Mali! Ik vond het heel erg fijn dat ze deze kant op hadden willen komen. Iets wat ik wel had kunnen verwachten, want David en Joy zagen Calum ook niet vaak! Dus ieder moment waarop ze hem zouden kunnen zien, zouden ze vast aangrijpen! Mali kon misschien iets gemakkelijker haar broertje opzoeken, omdat ze ook nog wel eens in Los Angeles was, maar hun hele gezin was nu bij elkaar! Net zoals dat mijn vaders er nu ook waren! Ik had wel een heel speciaal iets voor hen in gedachte en ik hoopte dat ze het leuk zouden vinden! ‘En ik hoop dat ik kerst morgen juist nog iets specialer kan maken.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Het zou niet binnen een paar uur beter zijn. Zelfs een paar dagen zouden niet helpen. Er zouden waarschijnlijk weken overheen gaan. Wat jammer was omdat we zo voor kerst zaten, maar ik kon er ook weinig aan veranderen. Ik was blij dat iedereen dezen kant op was gekomen en dat ze er niet eens over hadden gevraagd waarom ik niet naar Australië had gewild. Voor mij was het gewoon echt te veel van het goede geweest. Linn en ik woonden nu nog in het huis waar we samen met Ashton een hele tijd hadden gewoond. Die was nu echter wel in Sydney en daarna zou hij bezig gaan met zijn eigen plaatsje. Linn en ik zouden na de feestdagen ook kijken of we echt iets zouden vinden. Al hadden we al wel op internet gekeken naar verschillende huizen, maar ook naar inrichting. Linn had vooral gezocht en ik had over haar schouder meegekeken. Volgens mij had ze wel begrepen dat ik er op dat moment niet heel erg veel zin in had gehad. Linn voelde me sowieso best wel goed aan? Ook op dit moment. Ze wilde me echt helpen, ik wist zelf nog niet eens hoe. Maar ik zou wel proberen mijn best te doen. Dat was ook het enige wat ik echt zou kunnen doen. Ik kon mezelf niet dwingen om dit beter te maken, maar er over praten was misschien beter als hetgeen wat ik vorig jaar had gedaan. Vorig jaar was Bali toch wel een beetje de verlichting geweest. Daar had ik het echt naar mijn zin gehad en waren er wel echt banden gegroeid. Ik wist echter ook wel dat het niet het meest geweldige idee was geweest om iedere dag zoveel te drinken. Iets wat we in Mexico ook hadden gedaan en op dat moment wel echt geweldig had gevoeld. Maar ik wilde niet dat het de manier werd waarop ik dingen oploste. Af en toe wat drinken en een feestje moest best kunnen. Daar waren we nooit echt vies van geweest. Linn vond het ook leuk om mee uit te gaan en dat moest ook gewoon kunnen. Morgen zouden we ook wel wat drank hebben, dat hoorde er gewoon een beetje bij? "Cherry is trouwens echt een hele lieve naam. Het past bij haar. En bij jou." Zei ik lachend tegen Linn. Ik wist nog wel hoe de kleuren waren op Linn haar kamer in Brisbane. Het was grappig dat Naylene het hoerenroze had genoemd, maar het was wel tegen het kersenrood aan geweest volgens Linn zelf? Ze vond het in ieder geval een mooie kleur en Cherry was ook wel een hele lieve naam, voor zo’n pluizig schatje. Ik keek naar Linn, die mijn gezicht tussen haar handen had gepakt en glimlachte een beetje. Ze was echt heel erg lief, ze probeerde me te verzekeren dat ik kerst niet verpest had. Het voelde wel een klein beetje zo. Iedereen was deze kant opgekomen? Echt niet om te zien hoe ik het liefst in mijn eentje zat. Het kon best dat ik daar morgen weer behoefte aan had. Al was het voor Linn duidelijk niet erg. Ik keek naar Linn haar fonkelende ogen, samen met haar woorden wist ik gewoon dat ze iets van plan. "Wat ben je van plan, kerstvrouw?" vroeg ik lachend. Ik wist niet wat ze wilde gaan doen, maar zo te zien vond ze het zelf toch wel heel erg leuk. Misschien vond ze het de juiste moment om Naylene en Ashton weer te koppelen? Niet dat Ashton hier was, maar ze wel weer beiden single dus het zou vast kunnen in haar ogen. Iets wat me niet het beste leek om te doen? Dat had ze zelf vast ook wel door, maar ik kon me haast niet indenken wat ze anders van plan was. Dit ging niet om een cadeautje. Sowieso niet om die van mij, want die had ik op mijn schoot zitten! Ik kon me niet voorstellen dat iets daar overheen zou komen!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik keek naar Cherry en glimlachte. ‘Ik ben blij dat je de naam leuk vindt.’ Hij vond het bij haar passen! Ook bij mij, maar ergens snapte ik dat ook wel! Mijn kamer was kersenrood geweest! Naylene had het dan weer hoerenroze genoemd, maar daar had ik altijd wel om kunnen lachen. Vooral omdat ik wel had geweten dat ze het niet echt zo had bedoeld! Het was maar een grapje geweest! ‘Zullen we haar even laten rondsnuffelen?’ Ik tilde haar voorzichtig uit de armen van Calum en zette haar vervolgens op de grond. We hadden het meeste al wel katten-proof gemaakt, voor Mitten. Niet dat hij hier altijd was geweest, maar we hadden de meeste dingen die echt waardevol waren wel een beetje aan de kant gezet. Verder zaten alle deuren nu dicht, dus volgens mij kon Cherry nu rustig rondlopen zonder dat er iets zou gebeuren. Cherry begon al meteen rond te lopen, wat er wel heel leuk uit zag. Gewoon door het pluizige wat ze had! Ik schoof iets dichter op de schoot van Calum en gaf hem nog een kus. Ik had het gevoel dat het wel goed zou komen met hem? Misschien niet morgen, of over een maand, maar er zou weer een dag komen waarop hij zich oprecht goed zou voelen en ik hoopte dat ik daar bij zou kunnen helpen. Ik moest lachen om de woorden van Calum. Hij had meteen door dat ik iets van plan was! Ik had het dan misschien ook wel een beetje aangekondigd, maar toch had hij door dat er iets was wat ik morgen wilde doen. Het was ook nog eens heel erg speciaal! Tenminste, ik vond het heel erg speciaal en ik hoopte dat Brent en Byron dat ook zouden doen. Ik keek om me heen, ondanks dat ik wist dat mijn vaders er niet waren. Naylene en Mali waren waarschijnlijk boven, dus er was een grote kans dat niemand ons zou horen, behalve Cherry dan! Toch wilde ik er zeker van zijn dat niemand anders de verrassing zou horen, want ik wilde gewoon iedereen zijn gezicht zien! Al was het vooral een verrassing voor mijn vaders! ‘Je moet beloven dat je het aan niemand vertelt, ook niet aan Mali!’ Calum en zijn zus waren heel erg close, wat natuurlijk heel erg lief was, maar dit keer zou hij het toch echt even geheim moeten houden! Dat hoefde niet eens heel erg lang, want het was morgen al kerst en dat betekende dat mijn verrassing morgen al plaats zou vinden! ‘Ik weet dat mijn vaders al heel erg lang willen trouwen, maar het is nog steeds niet toegestaan in Australië.’ Iets wat Calum ook wel wist, maar het was ook echt belachelijk! Vorig jaar was de wet hier in Amerika veranderd. Iedereen mocht hier nu trouwen! Volgens mij was dat in Europa ook al voor een hele lange tijd zo, maar in Australië was er nog steeds een regel dat het niet mocht! Dat terwijl er zoveel mensen waren die echt van elkaar hielden, zoals Brent en Byron! Ik gunde het ze ook echt heel erg, daarom had ik dit bedacht! ‘Ze kunnen dan niet misschien officieel trouwen, maar ik gun ze het feest en de ceremonie wel? Ze houden zoveel van elkaar en ze hebben zoveel voor me gedaan, dat ze het gewoon verdienen?’ Ik zag het eigenlijk al helemaal voor me! We zouden het op het strand kunnen doen, dicht bij ons huis in Carindale. Met allemaal lichtjes en mooie stoelen en tafels! Er zou muziek zijn en we zouden kunnen dansen, en er zou natuurlijk ook een taart zijn! Eigenlijk alles wat er bij een bruiloft hoorde! Stiekem hoopte ik dat ik ze dan zou mogen trouwen, aangezien het toch niet officieel was! ‘Ik wil eigenlijk een soort onofficiële bruiloft voor ze regelen? Ik heb zelfs de ringen al gekocht!’ Daar had ik wel heel lang naar moeten zoeken, want het had voor beide een ring moeten zijn die op hun eigen manier bij hen paste, maar ik was best trots op het setje dat ik uit had gezocht. Ik hoopte dat zij het ook leuk zouden vinden!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Cherry moest zich ook een beetje op haar gemak gaan voelen in dit huis. We zouden hier misschien niet heel erg lang meer blijven wonen, maar daar ging het niet echt om. Een hondje kon zich overal wel thuis voelen. Als ze zich maar op haar gemak voelde bij ons. Ze moest een beetje aan onze geuren wennen. Niet alleen aan ons, maar ook aan Mitten. Nu was Freckles er ook nog eens, dus het kon nog wel eens een chaos worden. Wel een leuke chaos. Freckles was net mee geweest met Linn en Naylene volgens mij. Dus die twee hadden al wel kennis kunnen maken met elkaar. Het was wel belangrijk dat die twee het ook goed met elkaar konden vinden? Freckles kwam ook vaak over de vloer en het was ook een schatje. Hoe vaak hij wel niet samen met Mitten ergens samen weg was gekropen, om alleen maar samen te slapen. Maar ook wel om met elkaar te spelen. Dus het zou een klein beetje aan Cherry liggen, want heel moeilijk waren Mitten en Freckles volgens mij niet. Zo’n klein actief beestje kon natuurlijk wel ineens heel erg veel zijn. Maar het was vooral heel erg klein en ze was echt super schattig om naar te kijken. Ze rende echt op zo’n lieve manier?! En ze was nu alles aan het bekijken? Wat ook wel een beetje hoorde. Daardoor konden Linn en ik eventjes praten, want ik had gewoon aan haar gezien dat ze iets van plan was geweest? Er was een manier waarop haar gezicht oplichtte als ze iets wilde gaan doen, wat ze ook heel erg leuk vond. "Ik houd mijn mond." Zei ik lachend, ik was sowieso niet echt iemand die heel erg snel dingen door vertelde. Mali en ik praatte misschien over heel wat dingen, maar als ik door had dat het op dat moment niet oké was om te doen, dan deed ik dat ook niet? Ik was ergens wel blij dat ze zulke ideeën had, na alles wat er was gebeurd. Al had ik ook wel een beetje door dat het misschien wel een klein beetje kwam door wat er was gebeurd! Ze wilden namelijk echt iets heel erg moois voor haar vaders doen! Ze konden niet trouwen in Australië, wat gewoon echt iets kuts was? Als je van elkaar hield, moest je toch met elkaar kunnen trouwen? Dan maakte het echt niet uit wat je geslacht precies was. Het was toch idioot dat het in een land zoals Australië nog steeds niet kon? Twee mannen konden niet eens in alle staten samen een kindje adopteren, daarom waren Brent en Byron verhuisd, zodat ze Linn wel hadden kunnen adopteren. Ze hadden hun leven voor een tijd om willen gooien om aan een kindje te komen. Volgens mij had Linn de eerste paar jaar van haar leven ook heel ergens anders gewoond? Totdat ze naar school was gegaan, want ik wist zeker dat ze in Carindale naar school was gegaan. Het maakte ook niets uit! Het was lief wat Linn wilde doen! Heel erg lief zelfs! "Dat is echt heel erg lief van je." Zei ik zachtjes. Het was vast heel veel geregel, maar Linn kon dat? Ze was een hele tijd druk bezig geweest met heel wat regelen voor de blog waar ze voor had geschreven. Ze was daardoor heel erg veranderd, maar ze wist wel precies hoe ze dingen voor elkaar moest krijgen en ik wist zeker dat ze dit ook gewoon zou kunnen. "Dat vinden ze vast geweldig. En ik weet zeker dat je een hele mooie dag gaat regelen." Dat kon haast niet anders! Ze had vast al wel haar ideetjes. Aangezien ze het niet officieel wilde doen, ging ik er vanuit dat ze gewoon in Australië wilde doen. Hier kon je wel trouwen, bijvoorbeeld in Las Vegas! Niet dat het dan geldig was. Dat was het bij Ashton en Naylene ook niet geweest. En het ging wel om een mooi feest, wat bij haar thuis vast beter kon dan hier! Het was in ieder geval super lief van haar!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
TS naar 20 januari
~
Ashton.
Toen Linn had opgebeld met het nieuws dat haar vaders zouden gaan trouwen, was ik echt heel blij voor hen geweest! Het was niet zo dat ik de twee mannen dagelijks sprak. Ik sprak ze eigenlijk vrijwel niet. Toch had ik het nieuws wel heel leuk gevonden! In hun Bed and Breakfast had ik Naylene ontmoet! Calum en Linn hadden elkaar daar ontmoet en sindsdien waren zowel Linn als Naylene een deel van ons leven geworden! Naylene misschien nu op een andere manier dan dat ik het zelf wilde, maar alles was terug te leiden naar dat mooie Bed and Breakfast aan zee, van Brent en Byron! Ik vond het heel lief dat Linn me uit had willen nodigen en aangezien ik er ook de tijd voor had gehad, want het was nu nog maar het begin van 2017 en we waren nog niet eens echt begonnen aan het maken van nieuwe muziek, had ik ook gezegd dat ik het niet had willen missen! Calum zou er uiteraard ook bij zijn, net zoals Michael en Luke. Na Linn haar telefoontje had ik echter een paar dagen later een telefoontje van Naylene ontvangen! We hadden rond de feestdagen wel gepraat en ik had geweten dat ze het uit had gemaakt met Matt, niet eens heel lang nadat ik bij haar was geweest, maar ik had geprobeerd mezelf te verzekeren dat ik er helemaal niets mee te maken had gehad. Hoe dan ook, Naylene had me opgebeld met de vraag of ik samen met iets haar wilde zingen en spelen op de bruiloft van Brent en Byron. Ik snapte dat ze haar hadden gevraagd om dat te doen, want ze had een mooie stem, ik had alleen niet begrepen waarom ze had gewild dat ik haar zou begeleiden op de gitaar. Ik had wel lessen genomen en ik was er een stuk beter in geworden, maar ik was geen Luke of Michael? Zelfs Calum kon nog beter gitaar spelen dan ik! Het was echter al een hele tijd geleden dat ik samen met Naylene muziek had gemaakt, dus zoiets had ik graag aan willen nemen! Ik was dan ook al een paar dagen van te voren naar Brisbane gereisd en had daar een hotel geregeld. Naylene sliep bij haar oom en tante, en bij haar neef Emmet en we hadden dan ook afgesproken om daar te oefenen. Volgens Naylene had Emmet een garage gehad waar hij altijd had gedrumd, dus daar was ruimte genoeg om voor ons in alle rust een nummer te kiezen. Ik was nu al een tijdje bij het huis van Emmet en Naylene en ik hadden verschillende soorten nummers voor ons liggen, uitgeprint met de akkoorden en de tekst er op. Ik had mijn gitaar nonchalant op mijn schoot liggen, terwijl ik de verschillende nummers bekeek. Het moest iets moois zijn, iets waar Brent en Byron op konden dansen samen. Het moest een nummer zijn wat perfect bij hen zou passen, want ze zouden het misschien wel voor de rest van hun leven herinneren. Ik was dat het geen officiële bruiloft was, want dat mocht nog altijd niet in Australië, maar het was wel iets speciaals en daarom wilde ik hen ook een speciaal nummer geven. Al moest ik toegeven dat ik me niet geheel kon concentreren met Naylene naast me. Ik was er ondertussen wel zeker van dat ik weer gevoelens voor haar had, of misschien waren ze wel nooit weg geweest. Vorig jaar was ik haast verblind door woede, maar ik had het ook met haar uitgemaakt om iets wat ze had gedaan en niet zozeer omdat er geen gevoelens meer waren geweest. Ik wist dat het nog maar iets meer dan een maand uit was tussen hen twee en ik wilde ook niet de jongen zijn die Naylene zo snel weer weg had gekaapt. Misschien wilde ze het wel niet eens? Ze hielp mij in ieder geval niet door er nu in korte kleding bij te zitten. Ik snapte het wel, want het was midden in de zomer en hartstikke warm, maar het korte broekje en shirtje stonden haar echt heel goed. Dus het was lastig om me ergens anders op te focussen! Ik schraapte mijn keel en richtte mijn blik weer op de verschillende nummers. ‘Misschien moeten we er gewoon eentje spelen om te kijken wat het beste werkt?’

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld