Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO•I saw your eyes and I saw eyes

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Linn was echt een schat! Ze had zoveel mensen gelukkig proberen te maken met kerstmis! Ze had Cherry gekocht voor Calum, waar hij duidelijk heel erg blij mee was geweest. Cherry was ook echt een schatje. Freckles had haar ook echt helemaal geweldig gevonden, al had ik hem op sommige momenten wel een beetje tegen moeten houden, omdat hij te enthousiast met haar wilde spelen. Cherry had op een gegeven moment ook wel door gehad dat ze gewoon aan had kunnen geven als iets te hard ging, dan was er wel een piepje uit haar bekje gekomen. Uiteindelijk konden ze heel erg goed met elkaar spelen! Cherry was echter niet het enige wat Linn had geregeld! Ze had een bruiloft voor haar vaders geregeld. Ik kende Brent en Byron al net zolang als ik Linn kende. Het waren zulke lieve mannen en als ze iets verdienden was het wel een bruiloft. Een manier om elkaar aan te geven dat ze altijd bij elkaar wilden zijn. Het was belachelijk dat zoiets in Australië niet mogelijk was? Die twee hielden echt zoveel meer van elkaar als mijn ouders deden, maar die hadden wel gewoon mogen trouwen, omdat ze toevallig niet van hetzelfde geslacht waren. Het was gewoon belachelijk? Er was ook niet echt een manier om die wet te omzeilen. Ze konden gewoon niet op een legale manier trouwen? Maar het ging ook niet echt om het papiertje, meer het hele idee er achter. De belofte die ze elkaar konden doen. Dat was toch ook wel iets heel erg mooi. Ze waren ook zo blij geweest toen Linn het hen uit had gelegd. In een hele korte tijd had ze best wel veel kunnen regelen en nu waren we hier omdat de bruiloft al bijna was! Brent en Byron hadden gevraagd of ik wat voor hen had willen zingen, wat ik heel bijzonder had gevonden. Ik was niet heel erg gek op zingen voor mensen, maar voor Brent en Byron wilde ik echt wel een uitzondering maken. Ik had daar echter niet helemaal in mijn eentje willen zitten? Ik had er niet eens heel erg lang over na moeten denken. Natuurlijk had ik wel even stil gestaan bij Michael of Calum. Luke en ik hadden gewoon niet de meest geweldige band, dus hij was al snel afgevallen. Calum betekende meer voor Brent en Byron dan de rest, hij was immers hun soort van schoonzoon? Maar het had gewoon niet heel goed gevoeld? Ik had ook Michael kunnen vragen, maar ik wist zeker dat het echt veel te lange tijd zou duren voordat we iets hadden wat we konden zingen. En zelfs dan konden we niet serieus zijn. Bij Ashton had ik me gewoon het meest op mijn gemak gevoeld? Hij wist hoe ik zong en ik wist dat hij zijn best zou doen om echt met me te oefenen? Daarom had ik Ashton gevoeld. Ik had er verder niet heel erg veel andere bedoelingen bij gehad. Ik was er misschien achter gekomen dat er nog genoeg gevoelens zaten, maar die kon ik echt wel opzij proberen te zetten voor Brent en Byron. Ondanks dat er wel een liefdesliedje zou moeten komen. Ashton en ik hadden beiden wat nummers uitgekozen, zodat we die konden oefenen. Ik hoopte echt dat ik mijn hoofd er een beetje bij kon horen. Ik had het wel een beetje moeilijk gevonden om Ashton te zien? Juist omdat ik gewoon een klein beetje hoop had dat het nog iets werd, maar ik wist ook wel dat het niet ging gebeuren? Dus dat probeerde ik gewoon zover mogelijk weg te drukken. Ik knikte, ik was het wel eens met het idee van Ashton. Ik wist ook niet precies wat goed werkte? Daarom hadden we beiden wat nummers uitgekozen die we konden spelen. Ik keek even door mijn papieren en haalde er een paar uit. "Zullen we hier mee beginnen?" Ik had vooral naar wat oudere liedjes gekeken, al lagen er ook wel wat nieuwere bij? Ik gaf Ashton het papiertje met Time after Time van Cyndi Lauper. Ik had echt geen idee of het bij onze stemmen zou passen, want dat was ook nog maar de vraag?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Linn had haar hart wel echt op de goede plek zitten. Iets wat ik al meer dan twee jaar wist, maar ze bewees het keer op keer weer opnieuw. Aan het einde van de tour waren er wel wat spanningen tussen haar en Calum geweest en ik had ook wel aan hem kunnen merken dat hij er echt mee had gezeten. Calum had sowieso met een hoop gezeten en ik was heel blij dat Linn dat nu ook zag. Ze was één van de belangrijkste personen in zijn leven en op dit soort momenten had hij haar nodig. Iets wat Linn nu door had, want ze wilde er op iedere mogelijke manier voor hem zijn. Een hondje zou niet alles oplossen, maar wel iets. Calum had altijd al een hond gewild. Het had nooit echt gekund, maar hij en Linn waren al zo lang bij elkaar dat ze dit avontuur samen aan konden gaan. Ze zouden ook gaan samenwonen en als Linn bij Cherry, want zo heette het hondje, zou blijven, dan zou het allemaal goed komen? Niet dat Cherry alles op zou lossen, maar het was wel een manier van Linn om aan Calum te laten zien dat ze er voor hem was. Iets wat ik, als een vriend van Calum, heel belangrijk vond! Linn had echter nog zoveel meer gedaan! Ze regelde een hele bruiloft voor haar vaders. Het was dan wel niet legaal, want het mocht echt niet hier, maar het was wel iets bijzonders. Het ging ook meer om de belofte die ze elkaar zouden doen, dan dat het ging om een dom papiertje! Al wilde Linn er volgens mij wel een feest van maken, maar dat was ook precies hoe Linn was! Ik vond het wel heel mooi dat Brent en Byron aan Naylene hadden gevraagd of zij iets voor hen wilde zingen. Het was nog veel mooier dat ze dat samen met mij wilde doen. Ik stond niet specifiek dicht bij die mannen. Ik mocht ze wel, maar ik was niet hun schoonzoon! Dat was Calum, maar volgens mij stond Calum zijn hoofd er ook echt niet naar. Hij wilde vast bij Linn zitten en aanschouwen wat zijn vriendin allemaal had geregeld. Ik zou de rest van de bruiloft ook kunnen zien, maar ik vond het heel speciaal dat ik een nummer mocht spelen met Naylene. Vooral omdat ik haar stem altijd fijn had gevonden om naar te luisteren. Daarin was ze heel muzikaal! Ik boog me iets meer naar Naylene toe, zodat ik het nummer kon bekijken dat ze had uitgezocht. ‘Ik denk dat het wel cool is als we een nummer doen uit hun tijd?’ Ze waren ongeveer net zo oud als mijn moeder, gokte ik? Heel precies wist ik het niet, maar oudere nummers waren eigenlijk altijd al een favoriet van me geweest. Soms klonk het gewoon veel beter. Daarnaast was Time after time ook wel een heel goed nummer? Het was wel echt een liefdesliedje en uiteindelijk vierden we die dag wel de liefde van Brent en Byron, dus waarom zouden we dat dan niet kunnen doen. ‘Ik begeleid je wel op de gitaar?’ Dat leek me wel het beste. Ik vond mijn eigen stem niet slecht, hij was zelfs goed genoeg om op ons album te staan, maar ik had een hele andere stem dan bijvoorbeeld Luke! Daarnaast hadden ze Naylene ook gevraagd om te zingen, dus het leek me wel netjes als we ons dan ook aan de wensen van Brent en Byron zouden houden. Ik sloeg de gitaar aan, om te checken of hij juist gestemd was. Iets wat bijna het geval was. Ik draaide iets aan de knoppen, zodat hij beter zou klinken. Ik keek met een vragende blik naar Naylene, om er zeker van te zijn dat ze klaar was, en telde vervolgens af. Daarna sloeg ik de eerste akkoorden aan, terwijl ik afwachtend keek naar Naylene. Het was echt een tijdje geleden dat ik haar had horen zingen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Het was veel logischer geweest als ik iemand anders had gekozen om me te helpen. Maar zo voelde het voor mij helemaal niet? Ashton vragen was gewoon het fijnste geweest. Hij wist hoe ik zong? Er waren vast wel momenten geweest waarop Michael, Calum of Luke dat ook hadden gehoord, maar het was gewoon heel anders met hen? Misschien hadden Brent en Byron het ook wel mooi gevonden als Calum en ik samen hadden gewerkt. Op het moment verdiende Calum echter gewoon wat rust aan zijn hoofd. Met Kerst was het zo goed te zien geweest dat hij niet op een goede plaats was geweest? Ik had het echt vervelend voor hem gevonden. Ik had ook wel geweten dat ik er niet te veel over had moeten vragen, maar dat had ook niet gehoeven? Linn had hem geholpen en dat had hij volgens mij op dat moment ook echt wel nodig gehad. Ik had wel gemerkt dat hij zich ook niet geweldig had gevonden in het vliegtuig. Ik was eerst naar Los Angeles gereden, zodat we het eind samen hadden kunnen vliegen. Ik was wel echt blij om hier weer te zijn, al was ik echt niet van plan om nog bij mijn ouders op visite te gaan. Ik had geluk dat mijn oom en tante het niet erg hadden gevonden dat ik bij hen logeerde. Het was fijn om hen weer te zien en dingen te kunnen doen met Emmet. Ik had ook in een hotel gekund. Dat was volgens mij wat Ashton had gedaan? Het was niet mogelijk voor iedereen om met z’n allen bij Brent en Byron in hun B&B te slapen. Ik vond het in ieder geval fijn dat Ashton hier ook een beetje op tijd was, daardoor hadden we toch wel tijd om te oefenen. Het voelde fijn om bij hem in de buurt te zijn, al moest ik nu vooral proberen om me te focussen op de nummers en niet op hoe hij daar zat? Ashton kon behoorlijk afleidend zijn. Ik wilde mijn hele hoofd niet op hol laten brengen, alleen maar door hem? Natuurlijk hoopte ik diep van binnen dat het ooit nog iets kon worden. Dat de gevoelens die ik had, op een gegeven moment beantwoord konden worden. Ik wist wel zeker dat Ashton me gewoon niet meer op die manier zag? Daar was niet heel erg veel aan te doen. Ik moest me er bij neerleggen en proberen er over heen te komen. Iets wat gewoon niet makkelijk ging? Ik had het echter ook niet eerlijk gevonden voor Matt om bij hem te blijven. We hadden het leuk gehad, maar het was meer alsof we vrienden geweest. Er was niet heel veel veranderd in de tijd dat we wel een relatie hadden. Nu was Matt ergens anders gaan wonen, iets wat jammer was, maar wel heel erg logisch. En ergens ook wel weer fijn? Misschien had ik ook wel gewoon echt tijd voor mezelf nodig om me over Ashton heen te zetten? Op die manier in ieder geval? Het was gewoon moeilijk. Ik knikte "En als het goed voelt, gewoon mee zingen?" Ashton kon wel een beetje aanvoelen wanneer het nodig was en wanneer juist niet? Ik zou het niet erg vinden als het meer een duet zou worden. Ik wachtte totdat ik kon beginnen met zingen. Ik kende het nummer wel redelijk, dat deed iedereen volgens mij wel? Het was echt een klassiek nummer en Ashton had gelijk, het was juist wel leuk als het uit hun tijd kwam. Ik had geen idee of Brent en Byron echt een nummer samen hadden, ik had er nog nooit van gehoord, dus het zou wel niet? Ik begon zachtjes mee te zingen. Het was wel weer even wennen? Ik zong wel eens mee met wat er op de radio stond? Maar dit was heel erg anders. Ashton en ik waren hiervoor samen gekomen. Het zou nooit in één keer goed kunnen gaan, maar we konden wel aanvoelen of het een goed nummer was. Ik was bij het refrein en het voelde gewoon niet heel erg goed? "If you’re lost you can look and you will find me. Time after time."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Ik had dit wel gemist? Het was niet zo dat Naylene en ik altijd samen muziek hadden gemaakt, maar ik had haar wel eens horen zingen? Op de meest simpele momenten. Tijdens het koken, of gewoon als de radio aan had gestaan. Dan had ze altijd wel meegezongen en ik had er graag naar geluisterd. Toch was het er nooit van gekomen om echt samen iets te doen. Misschien was dat ook wel gekomen doordat we steeds met andere dingen bezig waren geweest, maar ik was heel blij dat we het nu wel deden. Tijdens het spelen merkte ik wel dat het niet geweldig ging. Dat lag niet aan de manier waarop Naylene zong, want ze kon heel erg goed zingen en het klonk niet verkeerd, maar het liep gewoon niet lekker? Het klopte niet. Misschien was het ook wel vreemd om zo’n nummer samen te zingen, omdat we al een hele tijd geen romantische relatie meer hadden gehad? Tenminste, die relatie was er niet meer geweest tussen ons, dus misschien was dat wel de reden dat het nu niet zo werkte. Ik probeerde nog wel mee te zingen, maar dat klonk al helemaal nergens meer naar. Daarom stopte ik ook met spelen. ‘Dit werkt niet, of wel?’ Ik hoefde die vraag eigenlijk niet eens te stellen, want Naylene haar gezicht sprak boekdelen. Het was maar al te duidelijk dat zij het ook niet goed vond gaan. Iets wat volgens mij echt kwam door het nummer, dus dat betekende dat we een ander liedje zouden moeten kiezen. Gelukkig hadden we hier ook de laptop staan, zodat we ter plekken nog wat op konden zoeken. ‘Misschien is dit liedje iets?’ Ik legde mijn gitaar aan de kant, zodat ik de laptop op mijn schoot kon trekken. Ik zocht het nummer Jealous op van Labrinth. Het was een nummer wat ik vaak had geluisterd en ergens deed het me ook heel erg aan Naylene denken? Vooral in de tijd dat ze Matt had gehad. Het was niet zo dat ik nooit close was geweest met Naylene. We hadden genoeg momenten meegemaakt, maar het voelde toch anders als er opeens een andere man in beeld was. Jaloers was ik dan ook wel geweest, ondanks dat het niet iets was wat ik graag toe wilde geven. Vooral omdat Naylene nu single was, maar niks had laten merken. Toch leek het me wel goed om een nummer te spelen waar we meer gevoel in konden leggen, op onze eigen manier. Toen ik de juiste tekst, met de akkoorden, had gevonden, schoof ik de laptop iets naar Naylene toe. ‘Misschien dat dit iets is? Niet zozeer om te spelen op de bruiloft, maar gewoon om los te komen?’ stelde ik aan haar voor. Er moest gewoon eerst iets uit. Iets wat nu wel zou gaan gebeuren. Tenminste, daar hoopte ik op. Want dit was wel iets wat we moesten doen. Het was voor Brent en Byron! Dat was speciaal, dus dit moest ook speciaal worden. Naylene knikte, wat betekende dat ze het een goed idee vond. Ze wilde het in ieder geval een kans geven, wat ook al heel wat was! Misschien had ik het ook wel bij het foute eind en zou dit helemaal niks worden, maar dan wisten we in ieder geval wat we wel of niet konden zingen. ‘Ik zal wel beginnen?’ Dan kon ze invallen als ze dat wilde! Ik begon te spelen, al was het nauwelijks spelen te noemen aan het begin. Het waren steeds maar weer dezelfde akkoorden, maar daardoor werd de toon gezet. Ik had het idee dat ik hier zelf veel beter over kon zingen, omdat ik precies wist hoe dit moest voelen. Ik had misschien niet jaloers mogen zijn op Matt en Naylene, maar ik was het wel geweest. Ik had gewild wat zij hadden gehad. Dat wilde ik nu nog steeds, het liefst met Naylene. ‘I’m jealous of the rain, that fall upon your skin. It’s closer than my hands have been.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Het nummer had gewoon echt niet goed gevoeld. Ik wist dat ik niet vreselijk vals had geklonken of wat dan ook, maar het gevoel had er gewoon niet gezeten. Zelf had ik niet echt een idee hoe het kwam? Misschien was het wel omdat het nummer gewoon niet bij me paste, of het kwam doordat Ashton me af had geleid, waardoor er heel wat andere gevoelens door mijn lichaam heen waren gegaan. Er zaten juist nog wel dat soort gevoelens, iets wat gewoon niet mocht? Vertelde je eigen hoofd maar eens dat het moest stoppen met op die manier nadenken, dat ging gewoon echt niet? Ik kon Ashton niet ineens uit mijn hoofd zetten op die manier. Het ging niet helpen om hem een tijdje niet te zien. Hem wel zien, hielp ook niet echt, maar wat moest ik dan?! Ik wilde dit wel echt samen met hem doen! Ik was wel blij dat Ashton voorstelde om een ander nummer te doen. Ik had het nummer dat hij voorgesteld zelfs herkend. Ik was niet heel erg goed in nummers. Ik had jaren lang niets mogen luisteren van mijn ouders. Dus waarschijnlijk was het nummer wat ouder, maar ik had hem de laatste tijd eigenlijk pas ontdekt? Volgens mij had ik hem ergens op de radio gehoord, de songtekst had me eigenlijk meteen aangesproken. Het had me zelfs een beetje aan Ashton doen denken. Of de tijd dat Ashton met Bryana was, op die manier had ik me toch wel een beetje gevoeld en ik kon nog maar al te goed terug grijpen naar dat gevoel. Het was waarschijnlijk jaloezie geweest, maar het had op dat moment vooral als vreselijke, onverklaarbare pijn gevoeld. Er was zoveel onbegrip geweest, juist omdat Ashton zo snel alweer in een andere relatie had gezeten. Het was me niet eens gegaan omdat hij boos op me was geweest en daarom niet meer samen met mij had kunnen zijn. Ergens had ik dat ook nog wel gesnapt? Maar dat hij zo bij een ander was geweest! Iemand die daarvoor ook nog dicht bij hem had gestaan, was gewoon een kut gevoel? De woorden die Ashton zong, deden me meer dan ze moesten doen? Ik wist niet waarom hij dit nummer uit had gekozen. Had hij zich ook zo gevoeld toen hij mij met Matt had gezien? Of was het gewoon toevallig geweest? Dat hij dit nummer had gekozen omdat het voor hem ook best wel veel betekende en hij het misschien wel vervelend had gevonden om mij met Matt te zien. Al kon het ook over heel iemand anders gaan en het fuckte een klein beetje met mijn hoofd! Natuurlijk wilde ik dat hij dit uit had gekozen omdat het veel voor hem betekende, dat het over ons ging? Ik luisterde naast Ashton, ik vond het echt jammer dat hij niet vaker zong, want hij had een hele goede stem? Ik snapte ook wel dat hij druk was met drummen en dat het al genoeg energie kostte en als je dan zong, je weer rustig moest worden, anders kwamen de woorden gewoon niet goed uit. Nu kon ik er rustig naar luisteren. Al was het ook wel de bedoeling dat ik mee zou zingen. Dat er bij mij ook gevoelens los kwamen, al waren die er eigenlijk al zonder dat ik het nummer zong. "I’m jealous of the wind, that ripples through your clothes. It’s closer than your shadow. Oh, I’m jealous of the wind." Zong ik zachtjes, terwijl ik keek naar hoe de vingers van Ashton over de gitaar heen gingen. Ik kon gewoon niet naar zijn gezicht kijken en verder zingen. Ik zong verder met het refrein, die eigenlijk al helemaal hard aan kwam. Ik had geprobeerd om zonder hardfeelings naar Ashton te kijken toen hij er een einde aan had gemaakt. Toch had ik niet meteen blij kunnen zijn toen ik het nieuws had gehoord. Hij was gelukkig geweest zonder mij, wat een raar idee was Vreselijk zelfs! Ik keek op naar Ashton, wat ik beter niet had kunnen doen, want door de manier waarop hij keek en zong, wist ik zelf gewoon even geen woordmeer uit te brengen en kon ik alleen maar kijken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Naylene haar stem was weggevallen. Waarom ze was gestopt met zingen, wist ik niet. Ik kon echter ook niet zomaar midden in het nummer stoppen. Daarvoor zat ik er teveel in. Het hele nummer deed me denken aan hoe ik me had gevoeld toen ik had gezien hoe gelukkig Naylene met Matt was geweest. Toen ik in hun appartement had gestaan, had ik me beseft dat ik dat ook allemaal had kunnen hebben. Ik had nu samen met Nay een huisje uit kunnen zoeken, net zoals Calum en Linn dat nu deden. We hadden samen met Freckles kunnen wandelen, we hadden alles kunnen doen wat zij opeens met een ander had gedaan. Misschien had ik die gevoelens niet mogen hebben, vooral omdat ik degene was die het uit had gemaakt. Het was mijn eigen schuld dat ik nu zonder Naylene zat en ik haatte dat gevoel. Ik haatte het dat ik degene was die hier maanden lang geleden iets had verpest. Naylene had daar misschien ook wel een deel in gehad, maar zij had het nog willen proberen. Misschien was het dan allemaal wel weer goed gekomen? Dan hadden we nu samen naar de bruiloft gekund, als een koppel. Er waren zoveel “misschiens” door mijn hoofd gegaan de laatste tijd. Zelfs als ik niet bij Naylene in de buurt was geweest, had ik aan haar gedacht. Zeker toen ik te horen had gekregen dat zij en Matt niet meer bij elkaar waren geweest. Niet dat het er nog iets toe deed, want anders had Naylene er vast wel iets over gezegd. Zo zaten we in elkaar? We hadden altijd alles aan elkaar verteld, ongeacht de boodschap er van. Ik kwam aan bij de bridge en dit was de eerste keer dat ik weer op keek naar Naylene. Of ze al de hele tijd naar me had gekeken, wist ik niet, maar er was iets met haar blik. Ze keek op een bepaalde manier naar me, waardoor ik zelf vergat om door te spelen. De laatste woorden van de bridge rolden nog net over mijn lippen, maar ik merkte niet eens of ze nog verstaanbaar waren. Misschien vatte ik de blik van Naylene wel compleet verkeerd op en dan zou hetgeen wat ik wilde doen geen goed idee zijn, maar er was iets. Naylene keek naar mij, ik had mijn blik op haar gericht en hetgeen wat altijd al tussen ons had gehangen, hing er nu ook. Ik legde mijn gitaar aan de kant en schoof dichter naar Naylene. Er waren miljoenen bellen in mijn hoofd aan het rinkelen, die me probeerden te vertellen dat ik dit niet moest doen. Het kon erger geworden tussen ons, we zouden misschien niet samen kunnen spelen op de bruiloft en misschien zouden we elkaar wel voor de rest van ons leven negeren, maar het zou ook heel goed kunnen worden tussen ons? We zouden weer verder kunnen gaan waar we waren gebleven. We zouden onze relatie op kunnen bouwen en op het punt kunnen komen waar we een jaar geleden misschien al hadden moeten zijn. Als we zouden besluiten er niets mee te doen, dan zou dit in ieder geval uit de weg zijn. Ik bracht mijn gezicht naar dat van Naylene. Hoe dichterbij ik kwam, hoe meer de twijfel verdween was. Dit was iets wat ik wilde en ik had het idee dat Naylene er niets op tegen zou doen als ik mijn lippen op die van haar zou leggen. Dat was dan ook precies wat ik deed. Het was meer dan een jaar geleden dat ik Naylene voor het laatst had gezoend. Ondanks dat ik me nog goed kon herinneren hoe het toen had gevoeld, tipte dat gevoel niet aan alles wat er nu door mijn lichaam schoot. Dit had ik een jaar moeten missen en op dit moment snapte ik niet hoe ik dat vol had gehouden. Met mijn armen trok ik Naylene dichter naar me toe, zodat ik haar zo dicht mogelijk tegen me aan kon hebben. Ik wilde haar tegen me aan hebben, ik wilde haar voelen, zodat ik zeker wist dat dit echt was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Er was gewoon niets meer over mijn lippen heen gekomen. Er waren zoveel dingen door mijn hoofd heen gegaan, dat ik niet eens meer echt aan het nummer kon denken. Maar ook juist weer wel. Het kon toch haast niet dat Ashton dit nummer zo maar uit had gekozen? Maar hoe toevallig zou het zijn dat we allebei naar dit nummer hadden geluisterd het afgelopen jaar en dat we onszelf er echt in hadden kunnen vinden. Aan de andere kant, niemand wist eigenlijk dat ik zo gek was geworden op dit nummer en het kon haast niet dat Ashton het bewust had gekozen omdat hij geweten had wat ik zelf van het nummer vond. Op het moment voelde ik echt duizenden dingen, ik kon ze geen van allen echt uitleggen. Ergens werd ik weer terug genomen in de gevoelens die ik de hele tijd had gevoeld als ik ook maar iets over Ashton en Bryana had gehoord. Ik had misschien gedaan alsof het helemaal niets was. Ik had zelfs mezelf toegesproken dat ik niet meer dat soort gevoelens voor Ashton had. Maar volgens mij waren ze nooit echt weggegaan. Daarom waren ze ook weer naar boven gekomen, ik had ze weg gedrukt, maar niet ver genoeg. Ik was wel echt jaloers geweest. Ik had het idee van Ashton met iemand anders echt vreselijk gevonden en ik wist nog steeds niet echt wat ik er dan precies mee moest doen. Nu was Ashton alleen en natuurlijk had ik er over na gedacht wat er had kunnen gebeuren. Die gevoelens had ik echter altijd weggedrukt met het feit dat hij me gewoon nooit meer op die manier zou zien. Nu leek het toch wel zo te zijn? De manier waarop Ashton het zong, waarop hij keek. Het leek alsof hij het echt tegen mij had en me mee wilde voeren in de gevoelens die hij had. Ik werd er in ieder geval een beetje onrustig van, vanbinnen. Dat was toch ook niet raar? Ineens kreeg ik een soort van hoop? Wat misschien het ergste ooit was. Maar toen stopte Ashton ook nog eens met spelen, nadat de laatste woorden van de bridge er zo zacht uit waren gekomen, dat ik niet eens wist of ik ze wel had gehoord of ik ze gewoon had geweten omdat ik het nummer kende. Ashton kwam steeds dichterbij en ik hield iedere beweging goed in de gaten. Van hoe hij bewoog, tot aan zijn ogen die een beetje op een vragende, onzekere manier stonden, maar juist ook wel weer met een soort van vastberadenheid, wat ik altijd mooi had gevonden om te zien. Hoe zijn lippen een beetje omhoog leken te krullen, waardoor die van mij dat ook vanzelf deden. Ik kon haast niet geloven wat er gebeurde, maar ik liet me er volledig door meevoeren. Voorzichtig nam ik het gezicht van Ashton in mijn handen, het was zo vreemd om hem weer vast te kunnen houden op de manier die ik het liefste wilde. Het was nog veel vreemder dat Ashton dit ook leek te willen. Hij had het nummer niet voor niets uitgekozen, hij wilde iets van zijn gevoelens laten zien. En dat wilde ik nu ook met die van mijn doen. Iets wat prima ging met een zoen. Mijn hele lichaam was er door over genomen. Er waren zoenen gevallen tussen mij en Matt, maar die kwamen niet eens halverwege bij deze zoen. Het leek alsof we er beiden zoveel mogelijk in wilden leggen en dat wilde ik zeker. Al de gevoelens die ik voor een jaar lang had moeten onderdrukken. Ze kwamen er nu ineens allemaal. Het was zo raar om ineens te bedenken hoe zoiets kleins of normaals, want dat was het een hele tijd geweest, met me kon doen. Er was nog maar één dat echt door mijn hoofd heen ging en dat was Ashton. Ik had nooit gedacht dat dit had kunnen gebeuren en het was nu nog zoveel beter dan ik stiekem had gehoopt, iets wat misschien wel kwam door de opgekropte gevoelens die nu allemaal vrij kwamen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Er had van alles kunnen gebeuren op het moment dat ik mijn lippen op die van Naylene had gelegd. Ze had me weg kunnen duwen, om me op die manier te vertellen dat het niks zou worden. Dat wat we ooit hadden gehad, nu voorbij was. Misschien was ze wel opgestaan en weg gegaan, zonder nog iets te zeggen. Heel ver had ze dan niet kunnen gaan, aangezien dit haar verblijfplaats was voor de komende paar dagen, maar toch. Ze had me kunnen vragen om weg te gaan, wetende dat het dan ook niet meer zou gaan werken op muzikaal gebied. Naylene deed echter geen van die dingen. Ze ging juist in op de zoen en voor heel even was ik echt vergeten hoe dat voelde. Hoe het was geweest om haar lippen op de mijn et e voelen en me te verliezen in een zoen. Toch voelde de zoen als een soort thuiskomst. Alsof ik jaren weg was geweest en ik eindelijk weer in de warmte van mijn eigen, vertrouwde haven zat. Naylene haar handen omsloten mijn gezicht en nog nooit hadden haar vingertoppen zo goed aangevoeld op mijn huid. Alles leek te tintelen, maar op een goede manier. Ik wist nog niet wat dit betekende, maar misschien hoefde ik dat ook wel niet te weten. Misschien moest ik gewoon genieten van het feit dat Naylene ook met mij wilde zoenen, dat er aan haar kant ook gevoelens zaten. Of die er opeens weer waren, of nooit weg waren geweest, maakte niet uit. Het belangrijkste was dat ze aanwezig waren. Op gevoelens konden we namelijk verder bouwen. Vroeg of laat zouden we dat moeten bespreken, maar voor nu wilde ik aan niets anders denken dan aan deze zoen. Een zoen die zo veel specialer was dan alle andere zoenen die we tot nu toe hadden gehad. Ik besloot om Naylene op mijn schoot te trekken. Ik kon er niet meer tegen dat er nog ruimte tussen onze lichaam zaten. Er was al die tijd al zoveel ruimte geweest. Meer dan een jaar hadden we dit niet kunnen doen en ik had me nooit beseft hoe erg ik het had gemist, tot nu. Nu wist ik weer precies hoe het had gevoeld om Naylene tegen me aan te hebben, om haar vast te houden en om haar te zoenen. Nu ik het wist, wilde ik het nooit meer vergeten. Ik liet één van mijn handen door haar rode haren glijden. Zelfs dat had ik gemist. De manier waarop haar haren door mijn vingers konden glijden, of hoe ze altijd rond haar gezicht waren gevallen. Naylene was altijd al prachtig geweest. Iets wat ik wel altijd had onthouden, maar toch verbaasde het me. Al was dat niet het enige wat me verbaasde. Ze zoende me terug, ze leek dit ook te willen. Ik had gedacht dat ze daar nog lang niet aan toe was geweest, zeker niet met mij. Ik had het echter behoorlijk fout gehad, want hier zaten we: zoenend op een bank in de garage van haar oom en tante. Ze zouden ieder moment binnen kunnen komen, net zoals Emmet. Van mij mocht letterlijk iedereen nu naar binnen komen. Het maakte me echt niks uit! Dan zouden ze meteen zien dat Naylene en ik nog gevoelens voor elkaar hadden en dat was voor mij speciaal genoeg om te delen, al vond ik het ook heerlijk dat we nu met z’n tweetjes waren. Het was ook al zo lang geleden dat we ergens echt met z’n tweetjes waren geweest! Niet op deze manier in ieder geval! Dit was speciaal? Dit was geen backslide. Iets wat het misschien wel kon worden, maar het voelde niet zo? Het leek niet alsof we elkaar moesten zoenen om het er even uit te krijgen. Dit voelde als iets wat we allebei wilden. Misschien had Naylene het al wel veel langer gewild. Dat kon ik ook niet raden! Ik trok me voorzichtig iets terug en nam Naylene haar gezicht tussen mijn handen. Ik glimlachte en liet mijn voorhoofd tegen dat van haar rusten. Volgens mij hoefde ik niet eens iets te zeggen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik kon haast niet geloven dat dit gebeurde. Dat Ashton de stap had durven nemen om te laten zien dat er bij hem ook nog gevoelens zaten of er weer waren. Het maakte ook niet zo heel erg veel wat het precies was. Het gebeurde. Het voelde zo vertrouwd, alsof het allemaal hoorde. Puzzelstukjes die ineens weer in elkaar leken te passen. Alsof er eentje zoek was geweest en we van alles hadden geprobeerd om de puzzel wel op de lossen. Nu lukte dat pas. Het laatste stukje was gevonden en het viel allemaal in elkaar. Het was zo lang geleden, maar het voelde zo normaal. Al was normaal alles behalve het goede woord om deze zoen te beschrijven. Hij was niet normaal. Het was juist heel erg bijzonder, de gevoelens die naar boven kwamen, waren nog zoveel heftiger dan die ik de afgelopen maanden had gevoeld. Er was niemand die me zo kon laten voelen zoals Ashton dat deed. Ik voelde hoe hij Ashton me op zijn schoot trok en probeerde een beetje mee te werken. Dicht bij elkaar zijn was nu het enige wat ik echt wilde, het kon weer, dus daar wilde ik zoveel mogelijk van genieten. Dat wilde ik sowieso van dit moment! In mijn hoofd was dit echt onmogelijk geweest. Iedereen hoopte wel ergens op en dit was één van die dingen geweest. Diep van binnen had ik het zo graag gewild, maar ik had nooit gedacht dat Ashton me ooit nog op deze manier had gezien. Ik had mijn kans verspild, dacht ik. Maar dat was blijkbaar niet zo! Dit was niet omdat we op het moment allebei vrijgezel waren en we nog iets te goed te maken hadden. Ashton had me niet op deze manier kunnen zoenen als hij alleen maar afsluiting wilde hebben. Dit kon juist het begin van iets zijn. Iets nieuws. Ik voelde hoe de lippen van Ashton die van mij verlieten, wat voelde als gemis. Als ik nadacht over hoe lang ik het had gemist, dan was het niet eens mee erg. De gevoelens die nu naar voren kwamen, waren zo intens, maar het was misschien wel iets wat ik weer vaker zo kon zijn. Ik hoopte van wel? Ik hoopte dat ik al mijn gevoelens weer in een relatie kon leggen. Het was stil in de ruimte, ik kon horen hoe Ashton voorzichtig adem aan het halen was en zelfs dat geluid was op het moment fijn om te horen. Alles was fijn? Ondanks dat ik ergens het idee had dat ik niet eens meer goed na kon denken. Het nummer had alles al uit mijn hoofd geslagen en alles wat er daarna nog had gezeten, was nu wel weggehaald. Ik gaf Ashton nog voorzichtig een kus. Ik kon haast niet geloven dat het nu kon, zonder dat ik me zorgen hoefde te maken om een reactie. Uit mezelf had ik het waarschijnlijk echt niet gedaan. "Ik heb echt te veel naar dat nummer geluisterd het afgelopen jaar." Fluisterde ik. Het was wel echt zo? Ik had er vaak genoeg naar geluisterd, maar ik had het echt nog nooit op deze manier gehoord. Ashton had het op een speciale manier gezongen, er had zoveel gevoel ingezeten. Gevoel dat bij mij er ook had gezeten. "Het deed me denken aan ons." Het kon haast niet anders dat Ashton dat ook had gevonden. Al was het wel echt heel erg toevallig. We hadden beiden dit nummer gehad om ons aan vast te houden, misschien wel. Het had Ashton dus echt wel iets gedaan toen hij mij en Matt samen had gezien. Het had mij ook heel wat gedaan toen hij bij ons was geweest. Dat was wel echt het moment waarop ik na was gaan denken over wat ik voelde? Over dat het super oneerlijk was, wat ik allemaal aan het doen was. Misschien was het niet het perfecte moment om iets nieuws te beginnen, maar dit was ook niet iets nieuws. Het was iets wat er ooit was geweest en nu nog zoveel heftiger terug kwam.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Naylene en ik hadden al zoveel zoenen gedeeld. Elk was weer speciaal geweest op zijn eigen manier. We hadden gezoend in de arcadehal, maar ook bij de boot op de verjaardag van Linn. We hadden als twee lachende tieners door haar huis gelopen, al zoenend terwijl we opzoek waren geweest naar condooms. We hadden in verschillende landen gezoend, ze was immers mee geweest op tour. In een jaar tijd hadden we elkaar toen best veel kunnen zien en ik had van ieder moment genoten. Toch was dit nog vele malen specialer. Want dit betekende, hopelijk, dat we weer bij elkaar zouden komen. Dat er niets meer was wat ons nog tegen zou kunnen houden, op wat voor manier dan ook. Als dit iets was wat we wilden, dan zouden we dit gewoon moeten doen. ‘Ik ook, de laatste tijd.’ Vooral de laatste tijd. Aan het begin had ik gedacht dat ik niks had gehad om jaloers op te zijn. Niet omdat ik had gedacht dat Naylene niet een ander had kunnen krijgen, want dat kon ze met gemak, maar ik was veel te druk geweest met mijn eigen dingen. Met de tour, met de andere relatie die ik had gehad in die korte periode. Ondanks dat er niks mis mee was geweest, had het wel anders gevoeld. Ze was geen Naylene geweest en dat had ze ook nooit kunnen worden. Misschien was het heel oneerlijk om zoiets boven iemand haar hoofd te houden, maar het was wel zo. Pas toen Naylene een relatie had gekregen met Matt, en ik allemaal had kunnen zien wat zij samen hadden gehad, had ik me beseft hoe graag ik dat ook had gewild. Niet met zomaar iemand, maar met Naylene! Ik had samen met haar in San Francisco willen wonen, of ik had er in ieder geval vaak willen komen. Ik had samen met haar Freckles uit willen laten en alle gesprekken willen voeren waar we nog geen tijd voor hadden gekregen. Ik was jaloers geweest op iedere manier die er bestond en daarom had dat liedje vaak op gestaan. ‘Luister,’ zei ik zacht. ‘Ik weet dat we het de vorige keer allebei hebben verkloot, om verschillende redenen.’ Naylene had behoorlijk domme dingen gedaan, maar ik had er ook niet goed op gereageerd. Ik had haar moeten helpen, ik had naar haar moeten luisteren. Iets wat Linn me behoorlijk vaak had verteld, maar toen had ik zelf niet eens willen luisteren. Qua gedrag was vorig jaar niet echt mijn beste jaar geweest en ik hoopte dat ik me nu zou kunnen verbeteren, samen met Naylene. Naylene had zichzelf ook kunnen verbeteren? Volgens mij ging het veel beter met haar! Niet alleen als ik keek naar wat er vorig jaar mis gegaan, maar ze deed het op veel meer vlakken goed! Ze ging naar school, ze volgde een opleiding die ze heel erg leuk vond en ze had werk! Ze zorgde voor haarzelf op de juiste manier, wat je ook aan haar lichaam kon zien! Ik nam de handen van Naylene vast en keek vervolgens naar haar op. ‘Maar we kunnen dit opnieuw proberen?’ We waren nu beide een jaar verder! Dat betekende dat we een jaar aan ervaringen hadden om opnieuw met elkaar te kunnen delen. We konden weer verder gaan waar we waren gebleven, alles oppakken wat we vorig jaar achter hadden gelaten. Dat was iets wat ik wilde en ik hoopte dat ook Naylene dat wilde! Dat ze dit zag zitten, maar dat moest haast wel? Ze zou me niet hebben gezoend als ze dit niet had gewild, in ieder geval niet op die manier! ‘Als dat tenminste iets is wat jij ook wil?’ Ze moest het wel willen! Ik had het idee van wel, want je zoende elkaar niet zo als je enkel iets simpels wilde, maar ik wilde er wel zeker van zijn dat Naylene aan hetzelfde dacht als ik! Dat we niet langs elkaar heen aan het kijken waren, maar juist samen in dezelfde richting.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Er was zoveel anders geworden in het afgelopen jaar. Ik wist van mezelf dat ik heel erg was gegroeid. Ik was een kant op gegaan, die ik van mezelf ooit had verwacht. Ik was in mijn eentje naar San Francisco gegaan om daar te studeren. Ik had daar een baan gevonden en een eigen plaatsje waar ik graag met Freckles woonde. Matt was er voor me geweest, maar hij was niet de reden dat ik de stap had durven zetten. Dat was Ashton geweest. Binnen onze relatie had hij al aangegeven dat ik moest doen wat me gelukkig maakte. Dat ik vooral aan mezelf moest denken en niet aan mijn ouders of zelfs aan andere mensen! Als Ashton er niet was geweest, had ik die stap waarschijnlijk nooit durven zetten. Zelfs toen het niet goed tussen ons was gegaan, had hij aangegeven dat ik het gewoon had moeten doen. Het gaf wel een beetje weer hoe onze relatie was geweest. We hadden altijd een sterke band gehad. Toen we alleen vrienden waren geweest hadden we al heel erg goed met elkaar kunnen praten. We hadden ons beiden zo op ons gemak gevoeld dat er echt diepe dingen op tafel waren gekomen. In onze relatie was dat alleen nog maar meer geworden. Iets wat ik de afgelopen maanden wel echt had gemist? Ik had Ashton gemist! Ik had hem nu wel gehad als een gewone vriend en dat had ik al heel erg fijn gevonden. Toch was onze relatie ook wel heel erg bijzonder geweest. Het was best ironisch dat het juist op gebrek aan communicatie was misgegaan. Ik had Ashton moeten vertellen wat er aan de hand was geweest, wat ik had geprobeerd, maar duidelijk niet goed genoeg. Ashton had meer moeten luisteren. Daar was het wel echt misgegaan. Ik had echt gedacht dat we nooit meer een kans zouden krijgen. Nu zaten we echter hier! Iedereen verdiende een tweede kans. Alles misschien wel. Dus onze relatie eigenlijk ook wel. Het was toch niet toevallig meer te noemen dat we beiden naar hetzelfde nummer had geluisterd alleen maar omdat we dan aan elkaar hadden moeten denken en aan onze relatie. De goede dingen van onze relatie, de dingen die we er aan hadden gemist. Want dat had ik wel echt gedaan! Ik knikte zachtjes toen Ashton zei dat we het beiden hadden verkloot de vorige keer. Dat was wel echt zo. Ik iets meer dan hij. Daar was ik nu overheen? Verslaafd bleef je je hele leven, dat ging niet ineens over. En ik durfde nu ook wel toe te geven dat ik verslaafd was aan gokken. Soms had ik daar nog wel moeite mee, maar ik zou het nooit zo ver laten komen als het was geweest. Ik probeerde niet meer bij kaarten in de buurt te komen! Laat staan bij andere dingen, zoals een casino. Het was niet makkelijk, maar het moest waar, want ik wilde niet meer dat het zo erg werd als een jaar geleden! "Als er twee personen zijn die dat kunnen, zijn wij dat." zei ik zachtjes. Het was wel echt zo. We hadden een relatie gehad die niet heel veel mensen hadden. Ik had het ook wel gemist in de relatie met Matt. We hadden wel kunnen praten over dingen, maar niet zoals ik dat met Ashton had gekund. Ik had wel van verschillende kanten gehoord dat hoe Ashton en ik het hadden gehad, wel bijzonder was. Zo voelde het ook echt wel. Het was een tijd die ik heel erg koesterde, natuurlijk wilde ik die nu het liefste terug! Ik knikte voorzichtig, ik wilde niets liever dan overnieuw beginnen? Ik had nooit gedacht dat we deze kans nog zouden krijgen, maar nu het voor ons lag, moesten we die toch met beide handen aannemen. Ik gaf Ashton een kus "Ik wil niets liever." Dat was echt zo! We waren zo gelukkig geweest en als we er ons best voor deden, zouden we dat wel weer zijn! We zouden vanzelf wel zien hoe het liep, we woonden immers niet in dezelfde stad, maar ik had het er wel voor over om ieder weekend een eind te rijden?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Ik moest wel een beetje lachen om Naylene. Ze had wel gelijk. Alleen wij hadden onze relatie zo erg kunnen verkloten als dat we hadden gedaan. Zelfs Calum en Linn hadden niet zulke erge problemen gehad? Er waren wel momenten geweest waarop ze eventjes een hekel hadden gehad aan elkaars gedrag, maar voor de rest was er vrij weinig gebeurd wat die twee uit elkaar had kunnen trekken? Bij mij en Naylene was het echter anders gegaan. We hadden vorig jaar gewoon niet meer bij elkaar kunnen zijn, ik had het in ieder geval niet meer gekund. ‘Maar alleen wij twee kunnen dan ook weer bij elkaar komen.’ Dat was wel bijzonder? Want niet iedereen deed dat. Sommige stelletjes hadden wel een backslide, wat betekende dat ze nog één of twee keer met elkaar in bed doken, maar dat hadden Naylene en ik nooit gehad! Misschien kwam dat ook wel doordat ik zoveel weg was geweest op tour. Daardoor had ik Naylene ook niet veel kunnen zien. Ik hoopte dat ik er in de toekomst wel meer tijd voor zou hebben, want ik wilde Naylene heel erg graag zien! Zeker nu het weer goed ging tussen ons! Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht toen Naylene zei dat ze niets liever wilde dan onze relatie nog een kans te geven. Misschien hadden we dat jaar wel nodig gehad. Misschien hadden we moeten beseffen dat niks zo goed zou werken als de relatie die we hadden laten varen, om er zeker van te zijn dat we dit ook weer wilden. Ik was er in ieder geval heel erg zeker van en Naylene blijkbaar ook! Enthousiast gaf ik haar een kus, omdat ik echt heel blij was met dit nieuws! ‘Echt overnieuw beginnen kunnen we misschien niet, maar we kunnen wel verder gaan?’ We zouden niet alles kunnen vergeten wat er ooit was gebeurd. Ik zou altijd blijven onthouden dat Naylene geld van me had geprobeerd te stelen? Ze had het dan wel weer terug over gemaakt en ik had het haar wel vergeven, maar zoiets bleef je wel onthouden? Misschien bleef Naylene ook wel de vreselijke woorden onthouden die ik naar haar had geschreeuwd, terwijl dat op sommige momenten echt niet terecht was geweest. Dat was echter niet meer belangrijk! Het deed er niet meer toe. Het belangrijkste was dat Naylene dit wilde, dat wij het wilden. We zouden weer samen onze relatie kunnen oppakken. Hoe we dat precies zouden gaan doen, zouden we misschien nog moeten overleggen. Vooral omdat Naylene wel haar school had en dat was heel erg belangrijk! Daar wilde ik haar ook in steunen? Dus iets als samenwonen zat er op dit moment niet in, ondanks dat ik nu wel mijn eigen plekje had. We zouden elkaar wel op kunnen zoeken? Zij zou naar Los Angeles kunnen komen en ik zou ook naar haar toe kunnen! We zouden er wel op wat vinden. We hadden al een jaar lang een lange afstandsrelatie gehad, dus dat zouden we nu ook weer kunnen! Ik keek naar de gitaar die ik aan de kant had gelegd. We zouden nog wel een keer verder moeten met welk nummer we zouden spelen, maar daar zouden we nog wel uit komen! Het was wel iets belangrijks, want we deden dit voor twee mensen die best belangrijk waren voor Naylene! Als ze belangrijk waren voor haar, dan waren ze dat eigenlijk ook voor mij? We zouden nu vast een mooi nummer kunnen vinden, die we samen voor Brent en Byron zouden kunnen spelen. Al was het nog wel de vraag of we meteen mee zouden willen delen dat we een relatie had. Die dag was toch echt voor hen, niet voor ons! Ik glimlachte en gaf Naylene nog een kus. Ik was gewoon heel blij dat het weer kon! ‘Wil je straks anders mee terug naar het hotel?’ We hadden zoveel dingen te bespreken nu! Dan kon ze net zo goed wel mee? Al snapte ik het ook wel als ze hier wilde blijven, want dit was haar familie!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ashton en ik waren volwassen genoeg om zoiets als dit aan te kunnen. Voor veel mensen was het gewoon geen goed idee om terug te gaan naar een ex. Dat diegene een ex was betekende eigenlijk al genoeg. De relatie had gewoon niet gewerkt zoals men dat had gewild. Bij Ashton en mij was het niet echt uitgegaan omdat het niet had gewerkt. Het had juist heel erg goed gewerkt. We hadden altijd kunnen praten, maar we hadden het ook gewoon echt heel erg leuk en fijn gehad. Het ene moment hadden we druk kunnen doen en hele steden kunnen ontdekken te voet, om vervolgens die avond in bed te kruipen en uren te kunnen praten. Dat was iets wat we echt veel hadden gedaan. Tot midden in de nacht? Het was zelfs wel eens voorgekomen dat het opeens buiten al licht was geweest en we daar veel te laat achter waren gekomen. Het had goed gewerkt? Maar misschien hadden we dit allebei wel even nodig gehad? Hoe volwassen we ook konden zijn, wist ik dat Ashton de laatste tijd gewoon dat totaal niet was geweest. Ik had hem er zelfs nog op aangesproken en daar hadden we eigenlijk een hele discussie over gehad. Daar was hij volgens mij wel een beetje van af? En ik had zelf ook wel een beetje stom gereageerd. Dat was nu ook weer een tijdje geleden en het ging nu juist goed tussen ons. Dat was als vrienden geweest, maar er zat dus wel echt meer. Niet alleen van mijn kant, maar ook van die van Ashton. Iets wat ik helemaal niet had verwacht! Maar het was wel echt zo! En we hadden het er nu gewoon over. Volgens mij zou die sullige glimlach niet meer van mijn gezicht af gaan, maar dat hoefde ook helemaal niet! We konden overnieuw beginnen, of zoals Ashton zei, verder gaan. Overnieuw beginnen hoefde niet, maar dat wilde ik eigenlijk ook niet. We hadden echt een leuke tijd gehad, ondanks dat we ook onze problemen hadden gehad. Maar die hoorden nu ook gewoon bij ons. Dat hadden ze de hele tijd al gedaan. "Verder gaan klinkt goed." zei ik zachtjes. Dat klonk echt heel erg goed. We konden verder gaan waar we vorige jaar voor Bali waren gebleven, misschien nog iets daarvoor. Of verder gaan met deze vriendschap die we hadden gehad, maar dan weer in een relatie. Hoe het ook werd, ik was echt heel erg blij dat we die kans hadden! Dat we elkaar weer gelukkig wilden maken op deze manier. Ik wist niet precies hoe het zou gaan, daar had Ashton vast ook geen antwoord op. Maar dat hoefde ook niet. We kwamen er wel uit. We konden overal uitkomen samen, als we dat wilden. Het was veel belangrijker dat we dit wilden, dan de manier waarop het allemaal ging. Dat konden we nog zien. We hadden eerst nog een paar dagen hier. De bruiloft van Brent en Byron zat er aan te komen en daar moesten we dan wel echt een nummer voor vinden. Misschien ging het nu makkelijker omdat de verliefde gevoelens nu overal in mijn lijf te vinden waren. Ik hoefde alleen maar naar Ashton te kijken en het sprong er al bijna uit. Ik glimlachte toen ik de lippen van Ashton voor een kus op die van mij voelde. Het was zo bijzonder. Die kleine aanraking deed op het moment zoveel met me en dat zou het waarschijnlijk altijd blijven doen. Het had het ook altijd gedaan. Nu kon het echter weer. "Ja graag." Zei ik zonder echt na te denken. Ik wilde nu het liefst zoveel mogelijk bij Ashton zijn. Daar hadden we toch ook wel iets meer privacy. We hadden nog heel wat om over te praten, maar we mochten ook wel een beetje tijd met elkaar inhalen? Ik vond het ook heel fijn om bij mijn familie te zijn, maar ik had van de week nog tijd met hen. Mijn tante en oom hadden volgens mij wel wat gepland voor na de bruiloft. Emmet was immers ook uitgenodigd, dus daar gingen we sowieso samen naar toe!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Hoe we dit precies zouden gaan doen, wist ik ook nog niet. Vroeg of laat zou ik wel weer moeten beginnen met werken. Er zou een nieuw album komen, wat betekende dat we ook weer een keer op tour zouden gaan. We zouden het nu wel rustig aan doen. We hadden onze positie al wel geclaimd, vond ik. En als we dat niet hadden, dan maakte het ook niet uit? We hadden fans die geduldig op onze muziek wilden wachten. Voor die fans wilden we juist ook muziek maken, dus wat maakte het dan uit als we er wat langer over zouden doen? De vorige keer hadden we in zo’n korte tijd een album geschreven, dat we het nu anders aan wilden pakken. Het was dan wel zo dat het een heel goed album was geworden en we waren er ook allemaal heel erg trots op, maar nu zouden we gewoon onze tijd nemen om een nummer te schrijven, het door te spelen en vanuit daar te kijken of het wel wat zou gaan worden. ‘Dan gaan we samen verder.’ Het voelde heel erg fijn om dit te besluiten? Vooral omdat het iets was wat ik heel erg graag had gewild, zeker in de afgelopen maanden! Nu zouden we eindelijk alles achter ons kunnen laten en genieten van de tijd die we samen hadden, ondanks dat Naylene niet dagelijks in Los Angeles kon zijn, en ik ook niet in San Francisco. We zouden wel een manier vinden waarop het zou werken. Dat hadden we altijd al gedaan! ‘Fijn,’ zei ik glimlachend. Als ze liever hier had willen blijven, was dat ook goed geweest? Ik wilde Naylene ook niet wegtrekken bij haar familie? Er was een reden dat ze hier bleef en niet bij haar ouders, maar ze was ook heel erg dol op haar neef en oom en tante? Vooral op haar neef! Emmet was ook een heel aardig persoon en hij en Naylene waren haast broer en zus? Dus ik snapte het ook heel erg goed dat ze gewoon hier wilde blijven. Familie was belangrijk en voor haar was dit altijd al de goede kant van de familie geweest! Dus als ze liever hier zou willen blijven, zou ik het ook wel begrijpen. Ze zou hier ook niet heel erg lang zijn? Het had ook zo kunnen zijn dat we beide bij Linn hadden geslapen, maar volgens mij sliepen daar ook al behoorlijk wat mensen? Calum, natuurlijk! Maar ook andere familie en vrienden die op de bruiloft hoorden. Ik vond het wel heel knap dat Linn het allemaal had kunnen regelen. Ze was er best druk mee geweest, maar ze had genoeg tijd opzij gezet voor Calum. Iets wat ik wel belangrijk had gevonden, want ik had geweten dat het niet geweldig met hem was gegaan! Gelukkig waren er genoeg mensen die voor hem zorgden. Zelfs Naylene! Van wat ik wist, waren ze samen naar Australië gevlogen. Het was ook een behoorlijk lange vlucht! Dan kon je die beter samen maken. ‘Al moeten we er misschien niets over zeggen op de bruiloft zelf?’ Het was niet dat ik niet met anderen wilde delen dat Naylene en ik weer bij elkaar waren, want dat was goed nieuws en dat deelde ik graag met andere mensen die belangrijk voor me waren, maar de dag van de bruiloft was wel iets heel speciaals! Want dat was de dag waarop Brent en Byron hun liefde voor elkaar hardop uit zouden spreken. Het zou niks officieels zijn, gewoon een klein feest, maar het zou vast een hele mooie dag worden en dan wilde ik ook niet de aandacht van hen weg trekken! Iets wat wel een beetje zou gebeuren als we opeens elkaars hand vast zouden houden, of elkaar een kus zouden geven. ‘Gewoon zodat we Brent en Byron ook de aandacht geven die ze verdienen? Het is dan hun dag.’ Wij zouden nog genoeg dagen krijgen om onze liefde te vieren, op wat voor manier dan ook!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik vond het heel erg fijn dat ik een tijd met mijn familie had. Ik was hier altijd welkom geweest, ze hadden nooit echt moeilijk gedaan over dingen. Als ik had gebeld of ik over een uur kon komen, kon blijven slapen en mee kon eten, hadden ze me nog eerder opgehaald dan ze hadden gezegd dat het niet hadden gekund. Mijn oom en tante hadden ook wel geweten dat het bij mij thuis niet altijd even makkelijk was geweest en dat er vaak genoeg ruzie was ontstaan toen ik ouder was geworden. Maar dat er ook gewoon een soort van tirannie was geweest vanuit mijn ouders uit. Als ik er niet over had willen praten, hadden ze niets gevraagd en ik wist dat mijn tante echt had geprobeerd om haar zus, mijn moeder, duidelijk had geprobeerd te maken dat ze meer aan mij had moeten denken. Natuurlijk was dat nooit echt goed gegaan, ik had het wel heel erg lief gevonden dat ze het had geprobeerd. En dat ze altijd haar huis voor me open had gesteld. Ze betekende gewoon alle drie heel veel voor me. Emmet sowieso? Want anders had ik nooit een tatoeage voor hem laten zetten. Het zou altijd op mijn lichaam blijven staan, maar daar hoorde het ook. Het was een soort van tastbaar bewijs van iets wat normaal niet echt te begrijpen was. Hij was als mijn broer, maar dan op een andere manier, want we hadden nooit ruzie of wat dan ook. Doordat hij doof was geboren, had hij me van jongs af aan in een wereld getrokken waar ik zelf nooit in was gekomen als we geen familie waren geweest. We hadden van de week tijd genoeg om nog wat dingen te doen. Iedereen was vandaag toch druk met van alles en nog wat. Mijn oom en tante werkte gewoon en Emmet was ook druk met zijn eigen dingen. Ze zouden het vast niet erg vinden als ik er vanavond niet was. Zeker niet als ze zouden horen wat de reden was. In tegenstelling tot mijn ouders hadden ze Ashton vanaf het begin gemogen. Mijn oom had zelfs gezorgd dat we baby kangoeroes hadden kunnen voeren! Ik schudde mijn hoofd. Ik was het wel eens met Ashton. We moesten gewoon even onze mond houden. "Het is hun dag en daar horen wij niet doorheen te gaan lopen." Ons nieuws was ook nog wel nieuws de volgende dag. Dat was hun dag en het draaide om hun liefde en niet om die van mij en Ashton. We moesten er dan gewoon voor zorgen dat het echt de dag van Brent en Byron zou worden. Daar moesten we met z’n allen voor zorgen! Dus Ashton en ik moesten gewoon het buiten de bruiloft zien te houden. We moesten samen zingen en daar was ook helemaal niets mis mee? Het was echt niet zo dat we dat niet konden doen zonder elkaar te bespringen. Wat net was gebeurd, was net gebeurd en daar was ik echt heel erg blij mee? Dat waren hele andere gevoelens geweest, we zouden wel echt een liefdesnummer uit moeten zoeken en die gaan spelen. Maar dat was wel echt anders. We hadden nu de tijd om nog even van elkaar te genieten, maar we konden ook gaan kijken wat we samen konden zingen. "Dan is het vandaag onze dag." Zei ik zachtjes, dat vond ik een hele goede afspraak. "En misschien alle dagen daarna." Zo was het wel een beetje. Het was onze relatie en we hadden altijd van de dagen samen kunnen genieten? Ik had er in ieder geval heel erg van genoten! Het maakte niet zo heel erg veel uit waar. We hadden het na onze zin gehad in ongeveer heel Amerika, waar ik een hele tijd met hem mee had mogen reizen. We zouden het ook leuk krijgen de komende tijd. Ik had geen idee hoe we het zouden gaan doen, maar we zouden er allebei voor willen gaan werken als dit soort gevoelens er nog zaten?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld