Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO•I saw your eyes and I saw eyes

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik hoopte dat dit goed zou gaan, dat er geen gedoe zou komen. Dat wilde ik ook niet? Ik wilde alleen maar met hem praten en hem laten weten wat er om ging in mijn hoofd! Iets wat hij op dit moment niet deed, maar ik bedoelde er echt niks mee! In ieder geval niets verkeerds! Ik wilde gewoon uitleggen wat er aan de hand was en wat er voor mij speelde. Ik was al blij dat Calum knikte, wat betekende dat we in ieder geval konden praten. Al wist ik niet wat hij op dit moment dacht. Misschien dacht hij wel dat ik het ergens anders over wilde hebben, of dat ik iets wilde vertellen en dat hij alleen maar wilde luisteren, maar ik wilde het wel echt ergens over hebben? Ik wilde wel wat vertellen, maar ik wilde ook dat hij er op zou reageren? Het liefst wilde ik dat hij echt zou gaan praten, maar daar kon ik hem niet toe dwingen en dat wist ik ook! Er moest echter wel iets veranderen, want ik vond het op deze manier gewoon niet meer fijn? Iets wat ik wel hoorde te kunnen bespreken? We zaten al meer dan twee jaar in deze relatie! Dan hoorde je wel met elkaar te kunnen praten over belangrijke punten in een relatie en ik vond communicatie heel erg belangrijk! Ik wilde wel mijn best doen om hem zo goed mogelijk te vertellen wat er aan de hand was? Ik wilde niet als een complete bitch over komen, maar tegelijkertijd wilde ik wel vertellen wat me dwars zat en soms ging dat niet door hard te zijn? Al wilde ik wel echt rekening houden met Calum en zijn gevoelens, want ik wist dat hij het op dit moment lastig had! Daar had ik hem ook de ruimte en het respect voor willen geven, wat ik volgens mij ook wel had gedaan, maar het was zwaar dat ik niet meer kon doen? Ik wilde hem helpen en ik dacht ook dat ik daar mee bezig was geweest, maar ik had niet het idee dat de ruimte die ik hem had geboden genoeg voor hem had gedaan? Ik had zelfs het idee dat hij daardoor nog meer voor zich hield, wat eigenlijk alleen maar averechts werkte! Ik zuchtte en keek naar Calum. ‘Ik wil je echt helpen, Cal. Dat heb ik een paar maanden geleden gezegd en dat meen ik nog steeds.’ Natuurlijk was ik wel geschrokken toen ik thuis was gekomen en hij opeens zijn haar er af had geschoren. Mali was er bij geweest en volgens mij had ze op dat moment ook alleen maar gedaan wat ze had kunnen doen om hem te helpen. Ergens was het nog goed dat het enkel zijn haar was geweest en niet meer dan dat. Het was nu al behoorlijk wat aangegroeid en hij stijlde het ook niet meer, waardoor het nu één en al krullen waren. Ik vond het heel leuk staan! Al wilde ik nu niet praten over zijn nieuwe kapsel. ‘Ik weet gewoon niet goed hoe ik je moet helpen? Ik heb geprobeerd om je de ruimte te geven die je nodig hebt, maar ik heb het idee dat het alleen maar averechts werkt en dat we daardoor verder van elkaar af komen te staan.’ We hoefden heus niet elke dag te praten over van alles en nog wat, maar ik wilde wel contact? Nu was het er gewoon niet, of in ieder geval een stuk minder dan eerst! Dat vond ik lastig? Ik wist niet hoe ik er mee om moest gaan en ik wilde ook niet het verkeerde zeggen, want dan zou het niet goed vallen en ik wilde echt geen ruzie maken met hem! ‘En ik vind het echt heel lastig?’ Dat was wel wat er aan de hand was! Ik vond het heel lastig om op deze manier onze relatie te onderhouden, omdat er op dit moment weinig was om te onderhouden! Ik keek afwachtend naar Calum, hopend dat hij begreep waar ik het over had.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Ik was zelf ook wel benieuwd wat er allemaal uit zou komen. Het zou eventjes duren voordat we echt een album klaar hadden staan, maar als ik iets had geleerd was het wel dat het allemaal niet te overhaast moest gaan? Ik had wel een beetje het gevoel dat mijn leven de laatste tijd voor me geleefd was in plaats van dat ik zelf keuzes had kunnen maken. Nu had ik dat wel ietsjes meer en ik had de rust ook wel echt nodig? We konden nu rustig bezig met nieuwe nummers en als dat een keer niet ging maakte dat ook niets uit? Het was niet zo dat er morgen een nieuw nummer moest liggen of wat dan ook. Natuurlijk hadden we wel deadlines en probeerden mensen wel het meeste uit ons te krijgen. We konden samenwerken met leuke mensen. Het was best wel fijn hoe het nu ging. Wat betekende dat ik alleen nog aan mezelf moest werken. Ik probeerde wel echt mijn best doen? Maar soms was het moeilijk om zin te maken in bepaalde dingen en er waren dagen waarop ik me gewoon heel wat minder voelde. Volgens mij had iedereen dat wel. Er waren betere en mindere dagen? Maar soms voelde mijn mindere dagen wel echt heel erg veel. Het was al lang niet meer zo erg als het met Kerst was geweest. Toen had ik het allemaal niet meer getrokken, waren er zoveel gedachten door mijn hoofd heen gegaan dat alles in de weg had gezeten? Uiteindelijk had het er voor gezorgd dat ik mijn haar er af had willen helpen, iets wat op het moment wel echt had geholpen. Ik wist niet of het nu nog steeds hielp? Ik deed nu in ieder geval niet heel erg veel meer aan mijn haar en dat vond ik ook wel prima. Het hoefde niet perfect op mijn hoofd te liggen. Het was ook wel fijn om gewoon onder de douche weg te stappen het met een handdoek af te drogen en gewoon door te gaan met je leven. Er waren betere dingen in het leven dan mijn tijd verdoen aan mijn haar? Ik keek naar Linn, die over het enige begon waar ik het echt niet over had willen hebben. Daarom was ik ook echt meteen klaar met dit gesprek. Ik had hier echt helemaal niets aan? Ik wilde er niet continu over praten? En er waren gewoon telkens mensen die er iets over wilden weten of vonden dat ze me konden helpen. Maar het hielp niet echt. Als je er de hele tijd over moest praten, moest je er ook aan denken en dan raakte je alleen maar dieper in die cirkel? In ieder geval in mijn ogen. Het kwam vast vanuit een goede plaats bij Linn, maar ik had er echt geen zin in en dat had ik volgens mij ook best wel duidelijk gemaakt? "Ik wil er gewoon niet over praten?" Dat was een antwoord op haar vraag, zo kon ze me helpen. In ieder geval op dit moment. Ik wilde het hier niet over hebben? Ik kon niet eens goed onder woorden brengen wat ik voelde, dus praten had echt helemaal geen nut? Ik wist niet echt wat ik moest zeggen? Ik wilde ook helemaal niets zeggen, maar nu bracht Linn me op het punt dat ik er wel over moest praten en daar had ik totaal geen zin in? "Sorry Linn, ik wil er echt niet over praten." Besloot ik het gesprek gewoon af te kappen. Ik leunde nog wat naar voren zodat ik nog wat eten op mijn bed kon scheppen. Het smaakte namelijk wel echt heel erg lekker en ik wilde het nu ook niet laten verpesten. Daarbij had ik nu in ieder geval wat te doen? Dit voelde namelijk echt heel erg ongemakkelijk aan? Ik wist niet wat ik anders nog moest zeggen of niet. Dit gesprek wilde ik gewoon niet voeren? Iets wat Linn ook moest begrijpen? Ik zou haar zelf ook die tijd geven als ze dat niet wilde, dus ik hoopte dat ze me niet aan het hoofd zou blijven zeuren.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik wist dat ik veel van hem vroeg. Ik wilde ook niet meteen dat hij alles zou vertellen? Dat was nergens voor nodig. Ik wilde vooral dat hij wist hoe dit effect had op mij? Dat hij snapte dat ik het lastig vond en dat het wel iets was waar we beide rekening mee moesten houden! Ik zou Calum nooit kwijt willen en ik wilde ook absoluut voor deze relatie blijven werken, maar ik was niet de enige in onze relatie. Calum was er ook en hij zou er ook voor moeten werken. Hij zou in ieder geval moeten begrijpen hoe dit voor mij was, want het was alles behalve fijn? Ik wist niet hoe ik hem kon helpen. Alles wat ik al had geprobeerd, mijn afstand houden en niet teveel met hem praten, leek niet te werken. Dus nu wist ik ook niet meer wat ik moest doen? Ondanks dat ik wel had kunnen verwachten dat Calum er niet over wilde praten, vond ik het naar? Het maakte me ergens echt verdrietig. Ik hoorde de persoon te zijn bij wie hij alles kwijt kon. Niet dat dat betekende dat hij elke dag met me moest praten en me moest vertellen wat er in zijn hoofd om ging, maar hij vertelde nauwelijks nog iets aan me? Ik moest het altijd aan hem vragen, waar hij waarschijnlijk ook niet vrolijker van werd, maar ik vroeg het alleen maar als ik het idee had dat er iets aan de hand was! De afgelopen maanden had ik echt geprobeerd mijn afstand te houden. Ik had hem niet gedwongen om er over te praten en dat zou ik ook nooit doen, maar zijn stilte had ook effect op mij en dat stuk leek hij volledig te negeren? Misschien vond hij wel dat ik me aanstelde, maar hoe kon ik nou weten wat hij vond als hij nooit met me praatte? Ook nu wilde hij het niet en ondanks dat ik er verdrietig van werd, raakte ik er ook geïrriteerd door. Ik deed mijn best voor hem, dat had ik de afgelopen maanden al gedaan, maar dat betekende niet dat het voor mij makkelijk was. Ik vond het moeilijk om hem zo te zien en ik vond het echt verschrikkelijk dat hij zich steeds meer afzonderde van me, zonder dat ik er iets aan kon doen! Nu weigerde hij ook nog eens in te zien hoe vervelend dit voor mij was. Dat irriteerde me eigenlijk nog het meest. Zijn acties hadden ook invloed op mij, op ons zelfs. We zaten samen in een relatie en ons gedrag beïnvloedde dat van de ander. Zo was het altijd al geweest en zo zou het ook altijd gaan. Calum schepte al weer op, wat betekende dat het gesprek al was afgelopen voordat het überhaupt had kunnen beginnen. ‘Fijn, praat er dan maar niet over,’ snauwde ik naar hem. Ik tilde Cherry van mijn schoot en kwam vervolgens overeind. Ik pakte mijn bord van de tafel en keek naar Calum. Ik had echt geen zin om hier te gaan zitten eten alsof er niets aan de hand was, want er was wel iets en hij negeerde het gewoon volledig. Dan ging ik echt niet naast hem zitten en mijn eten opeten? Ik had nu eigenlijk geen eens meer honger! ‘Jouw gezwijg heeft niet alleen invloed op jou, oké? Ook op mij en al helemaal op onze relatie,’ wees ik hem terecht. Dat mocht hij best weten. Het was niet dat ik hem ieder moment zou dumpen omdat hij niet met me communiceerde, maar ik kon niet zeggen dat ik blij was met hoe onze relatie nu in elkaar zat. ‘En ik ben niet blij met hoe het nu gaat, Cal.’ Wat hij daar mee wilde doen moest hij zelf weten, maar nu wist hij in ieder geval wat ik dacht en voelde. Ik liep naar de keuken en zette mijn bord daar iets te hard neer op het aanrecht, waardoor het met een behoorlijke klap terecht kwam en de spetters van de curry op de muur kwamen. Iets wat me op dit moment niet boeide. Dat zou ik later wel opruimen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Calum.
Ik werd er gewoon een beetje gek van? Overal kreeg ik vragen of het wel goed met me ging en of ik er over wilde praten. Ik voelde me misschien niet heel erg lekker op het moment. Er waren zoveel gedachten in mijn hoofd, maar ik kon niet echt vertellen wat er aan de hand was? Ik voelde me gewoon niet goed. Dat lag niet echt aan specifiek iets? Er was dan ook niet echt veel om over te praten. Ik kon vertellen dat ik me niet fijn voelde maar daarna had ik ook niet echt wat te zeggen. Ik had het idee dat Linn dat wist? Ik had het juist fijn gevonden om thuis te komen niet alsnog vragen naar mijn hoofd geslingerd te krijgen. Op het moment kroop ik daar ook gewoon een beetje van in elkaar? Alsof iedere vraag het allemaal erger maakte. Alsof ze me onbewust wilden vertellen dat ik me niet zo mocht voelen. Soms had ik dat gevoel ook? Dat het allemaal nergens op sloeg. Dat ik geen reden had om me zo te voelen want alles ging goed. Ik had alles wat ik ooit had willen hebben? Het ging goed met de band, ik mocht mijn eigen nummers schrijven en er vervolgens mee op het podium staan. Ik had een goede relatie en we waren zelfs samen gaan wonen! Door Linn had ik ook nog eens een heel erg lief hondje. Het leek allemaal een goed leven te zijn. Iets wat het ook wel was, maar toch voelde het diep van binnen even niet zo en ik wist niet waar het aan lag?! Linn reageerde er behoorlijk bitchy op, waardoor ik alleen nog maar meer in mezelf keerde. Ze snapte het gewoon niet? Ik kon niet praten! Er was namelijk helemaal niets om over te praten. Wat moest ik haar dan vertellen? Dat ik zelf ook wel wist dat ik me naar gedroeg en er eigenlijk helemaal geen reden voor had! Dat ik het voor iedereen moeilijker maakte, terwijl het niet eens nodig was, alleen maar om iets wat diep binnen in me zat, maar ik het er gewoon niet uit kreeg. Het was allemaal zweverige shit! Daar was ik zelf ook helemaal niet van. "Ja want als je zo reageert ga ik ineens wel praten." Mompelde ik. Ze werd gewoon boos op me? Wat verwachtte ze daar mee te bereiken? Ik had nu al helemaal niet de behoefte om er over te praten, als er al iets was geweest om over te praten? Door dit alles begon ik me alleen maar erger te voelen, want ik wist wel dat Linn gelijk had. In ieder geval over onze relatie. Het was niet zo dat we nu veel vrolijke momenten waren, maar dat was ook iets waar je door heen moest gaan in een relatie. "Nou ik ben helemaal niet blij!" Ik gooide mij bord op de tafel, wat vast een chaos werd, maar dat was dan maar zo. Nu had ik ook geen eetlust meer, ondanks dat ik net nog wat opgeschept had. Ik wilde niet zeggen dat Linn het niet zwaar had, want ik kon me wel indenken dat ze dat had, maar als ik haar vertelde dat ik niet wilde praten, dan moest ze aannemen dat ik dat echt niet wilde? Er was een reden voor! Ik wilde hier niet jankend op de bank zitten, terwijl ik uit probeerde te leggen dat ik niet snapte waar het vandaan kwam maar dat het nou eenmaal zo was. Ik probeerde er zelf uit te komen, alles in de muziek te gooien. Ik stond op en liep langs de tafel waar ik mijn pakje sigaretten vanaf griste. Ik liep vervolgens door naar de tuin zodat ik daar even tijd voor mezelf kon hebben en misschien wat rustiger kon worden. Het irriteerde me wel echt dat Linn me gewoon echt niet vertrouwde? Want dat zou ze moeten doen als ik haar gewoon vertelde dat ik niet met haar wilde praten! Dat lag niet aan haar, maar gewoon aan het praten in zijn algemeenheid!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Dit frustreerde me gewoon?! Nog niet eens dat hij niet wilde praten. Als hij dat niet wilde, dan was dat prima en dan zou ik hem er ook niet toe dwingen, maar hij wilde niet eens praten over wat zijn gezwijg met mij deed. Terwijl het wel degelijk iets met me deed! Ik was zijn vriendin! Ik hield van hem en ik gaf om hem, wat het niet makkelijker maakte om te weten dat hij niet helemaal lekker in zijn vel zat! Ik kon er niks aan doen, maar tegelijkertijd sloot hij me ook buiten en dat wilde ik niet? Ik wilde niet dat we naast elkaar zouden gaan leven, want dat was niet hoe het tussen ons hoorde te zijn! Ik verwachtte ook niet meteen dat we met z’n tweetjes lachend op de bank zouden zitten, maar we woonden wel samen! Dat idee wilde ik dan ook hebben! Al wilde ik sowieso weer meer het idee hebben dat we samen in een relatie zaten! Voor nu voelde het alsof ik de enige was en dat was ook niet oké?! Iets waar Calum nu niet eens over wilde praten, wat dat gevoel niet wegnam! Nu leek het al helemaal alsof ik de enige was in deze relatie, want ik was ook de enige die me er zorgen voer maakte! ‘Ik weet dat je niet blij bent, maar ik ben ook niet blij en daar probeer je niet eens rekening mee te houden!’ riep ik naar Calum. Ik wist dat hij niet lekker in zijn vel zat. Dat was al maanden zo en ik had echt gehoopt dat het beter met hem zou gaan. Ik had hem zijn ruimte gegeven en ik had niet constant achter hem aan gezeten met allerlei vragen, maar het had niks geholpen! Hij voelde zich niet beter en ik ging er zelf ook aan onderdoor! Ik zag hem graag gelukkig! Natuurlijk mocht hij wel verdrietig zijn, of zich niet goed voelen, maar ik wist niet wat er aan de hand was en hij praatte ook niet met me! Dus hoe kon ik dan weten hoe ik het beste met hem om kon gaan? Ik had echt mijn best gedaan, maar ik vond het nu ook vervelend voor mezelf worden en voor ons! Dit was geen goede relatie meer? Het was nauwelijks nog een relatie te noemen! Niet dat ik van Calum af wilde, want dat was totaal niet het geval, maar ik wilde wel dat er iets zou veranderen! Want ik wist ook niet wat ik moest doen! Ik gooide mijn eten in de vuilnisbak en zette het bord vervolgens in de vaatwasser. Ik maakte het aanrecht nog schoon, aangezien ik er wat curry op had geknoeid. Vervolgens liep ik terug naar de woonkamer. Calum was waarschijnlijk naar buiten te gaan om te roken, maar ik kon hem op dit moment waarschijnlijk beter laten. Veel zou er toch niet uit komen. Waarschijnlijk zou hij vinden dat ik zeurde of wat dan ook, wat het niet veel beter zou maken. Wel had hij zijn bord met teveel kracht op de tafel gezet, waardoor ook deze onder het eten zat. ‘Cherry, af,’ zei ik tegen Cherry, wie al enthousiast met haar pootjes op tafel zat omdat ze wat van het eten wilde. Ik duwde haar weer richting de grond en besloot om dit alles maar op te ruimen. Calum zou het toch niet doen. Het zou me al verbazen als hij binnen nu en tien minuten weer binnen zou staan. Hij had zijn sigaretten bij zich, dus waarschijnlijk zouden er eerst een paar worden opgerookt voordat hij weer naar binnen zou komen, als hij dat al zou willen. Misschien ging hij wel naar één van zijn vrienden. Ik pakte de bakjes die nog dicht waren en deed op de anderen de deksels. Ik stapelde ze op elkaar en nam ze vervolgens mee naar de keuken, waar ik ze in de koelkast zette. Zuchtend deed ik de koelkast weer dicht. Dit was echt vervelend en ik wist gewoon niet wat ik moest doen!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar dagen later (:
---
Naylene.
Normaal probeerde ik in het weekend zoveel mogelijk vrij te houden, zodat ik en Ashton samen wat dingen konden doen. Iets wat vanavond vorig weekend een heel klein beetje anders was geworden. Mijn oom die was voor zijn werk een tijdje naar Los Angeles gekomen. Jammer genoeg hadden mijn tante en Emmet niet mee kunnen komen, omdat ze druk waren met hun werk en school. Toch was het voor mij wel echt heel erg fijn om familie in de buurt te hebben! Daarbij was hij echt met een heel erg leuk project bezig. Hij was gevraagd om een tijdje in een dierenasiel te werken wat nu midden in de verbouwing. Er moesten nog heel wat verschillende dingen gebeuren? Nieuwe hokken, maar ook gewoon ruimte zowel binnen als buiten waar de dieren los konden lopen. Het was natuurlijk niet fijn om te zien dat er zoveel honden, katten en zelfs knaagdieren hier waren omdat ze geen thuis meer hadden. Er mensen waren die dachten dat ze een hond hadden willen nemen omdat het leuk had geleken, maar het uiteindelijk heel wat duurder was geweest dan ze hadden gedacht. Of meer werk! Ik kon best wel boos worden op dat soort mensen? Een hond was geen voorwerp dat je kocht om vervolgens de eerste dagen aandacht te geven, maar daarna links te laten liggen? Ik moest er niet aan denken dat Freckles het hondje zou zijn voor wie niet gezorgd werd. Ik probeerde hem alles te geven en op sommige momenten voelde ik me echt vreselijk om dat ik niet altijd thuis kon zijn. Soms zelfs wel voor een langere tijd er niet was. Dat was gewoon vervelend. Maar ik probeerde daarnaast wel zoveel mogelijk met hem te wandelen! Hij had hier altijd de tijd van zijn leven. Ik wilde hem volgende week of die week er op mee te nemen. Want ik wist zeker dat hij het geweldig zou vinden om met alle honden te spelen. Vandaag had ik iemand anders meegetrokken! Linn! Ik had meegekregen dat het niet heel erg goed ging tussen haar en Calum en dat ze niet heel erg veel met elkaar hadden gepraat. Ik wilde het ook niet te veel pushen? Ik wilde haar vandaag vooral een leuke tijd geven. Of in ieder geval haar wat afleiding geven. Het was best wel een werkje? Er waren hier heel wat honden en omdat er werd verbouwd hadden ze gewoon iedere hulp nodig die ze konden krijgen. Hokken schoon maken, honden uitlaten, maar ook gewoon helpen met het bouwen en verplaatsen van de dingen. Ik hoopte dat ze het een beetje naar haar zin had. We konden hierna altijd samen nog wat gaan eten? Vorige week was het heel erg gezellig geweest. We hadden nog wat gedronken en vervolgens was ik iets met mijn oom gaan eten. Ik had totaal geen contact meer met mijn ouders en daar had ik ook helemaal geen behoefte aan. Toch was het wel heel erg fijn om familie dicht bij je te hebben. Ashton was misschien een klein beetje mijn familie geworden, net zoals Linn dat natuurlijk was. Maar toch was het wel fijn om de man in de buurt te hebben waar ik vroeger ook heel erg veel aan had gehad! Hij was toch ook wel diegene die er voor had gezorgd dat ik ook gebarentaal had geleerd! Waardoor Emmet en ik ook echt konden praten! Ik liep naar Linn toe, die bezig was met de katten. Die vond ze volgens mij wel echt heel erg leuk. Er zat een nestje kittens bij en die waren heel erg schattig! Ze hadden echter geen moeder mee, dus die moesten we met de hand bijvoeden, iets waar Linn duidelijk mee bezig was. Ik opende het hok en sloot vervolgens de deur weer. Ik liep naar Linn en legde mijn handen op schouders. "Ze doen me echt denken aan kleine mitten." Deze waren misschien niet zo fluffy maar omdat ze klein waren hadden ze alsnog een hele zachte vacht! Ik vond het echt super schattig!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Mijn poging om te praten met Calum had het eigenlijk alleen maar slechter gemaakt. Iets wat ik wel begreep, want ik had het misschien niet goed aangepakt, maar het voelde niet fijn? Nu was het al helemaal alsof we langs elkaar leefden! We praatten nauwelijks nog? Eigenlijk gewoon niet! En samen eten zat er vaak ook niet meer in. Als hij in de studio was, dan at hij daar. Iets wat niet erg was, maar ik had toch het idee dat hij het voornamelijk deed om mij een beetje te ontwijken. Ik wist nu echt niet meer wat ik moest doen? Ik wilde het goed maken, maar ik kreeg daar niet echt de kans voor. Aan de andere kant was ik ook boos op hem, omdat hij mijn kant van dit alles niet eens serieus nam! Hij deed alsof ik er niks mee te maken had, maar zijn gedrag het wel invloed op mij! Ik vond het niet fijn dat het zo slecht met hem ging? Ik deed ook echt mijn best om hem te geven wat hij wilde! Nu wist ik echter niet meer wat ik moest doen en ik voelde me er heel erg machteloos door! Dat maakte dit alles alleen nog maar erger! Gelukkig was Naylene er nu om me een beetje af te leiden. Haar oom was voor zijn werk in Los Angeles bij een dierenasiel dat nog in de verbouwing zat, wat betekende dat er genoeg moest gebeuren! Er waren echter ook heel wat dieren die verzorgd moesten worden en Naylene had gevraagd of ik mee wilde helpen. Iets wat ik wel heel erg graag had willen doen! Ik had me sowieso wel wat meer verdiept in dat soort dingen? Ook omdat ik nu bij de Lush werkte, waar het van groot belang was dat de producten niet op dieren werden getest! Dat was ook echt heel erg zielig! Net zoals al deze beestjes? Ik snapte echt niet waarom ze gewoon een dier zomaar weg zouden doen? Als je niet voor een hond of kat kon zorgen, dan moest je er ook niet eentje nemen! Thuis had ik nu Mitten en Cherry, maar dat ging juist heel erg goed. Ook samen! Mitten was echt dol op Cherry en andersom ook! Al wilde Cherry wel vaak spelen met die fluffball en had Mitten daar niet altijd zin in, maar gelukkig liet hij dat nog wel op een nette manier weten! Vandaag had ik mogen helpen met het voeren van de kittens, wat ik echt heel erg leuk vond! Het was wel heel sneu, want het was een heel nestje zonder moeder! Dat betekende dat iemand al deze schatjes niet had willen hebben en ze gewoon ergens had gedumpt! Dat terwijl ze allemaal heel erg lief waren! Het was wel een beetje lastig om ze te voeren, aangezien ik het maar één tegelijk kon doen, waardoor de anderen natuurlijk ook wilden! Ik had nu twee van de vijf gevoerd en ik was net bezig met de derde, die ik in mijn armen had gelegd. Ik hield het flesje zo goed mogelijk, zodat de kleine kitten zelf kon drinken. Ik keek op toen Naylene binnen kwam en glimlachte. ‘Mitten was ooit ook zo klein, ja,’ zei ik lachend. Nu was dat niet meer zo! Ik had hem al bijna drie jaar! Hij was nog heel erg klein geweest aan het begin en Naylene had dat natuurlijk allemaal meegemaakt! Ze was altijd wel dol geweest op Mitten, al was ze toch meer een hondenpersoon. Ik vond beide dieren heel leuk? Ik was dol op Cherry, maar ook op Mitten! Zeker als ze samen speelden. Net zoals Freckles en Mitten dat hadden gedaan! ‘Ik vind het echt leuk dat ik mee mag helpen,’ zei ik tegen Naylene. Het was lief dat ze me had gevraagd? Ze had ook Ashton kunnen vragen! Ik vond het echter wel leuk om hier te zijn, ook om haar oom weer even te zien!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik vond het fijn om hier mee te kunnen helpen? Zo was het misschien wel een hele lange week, maar dat maakte niets uit. De dieren zouden hier een mooie plaats krijgen. Een plaats waar ze niet meer echt in warmte hoefde te zitten. Er zou zelfs een plaats komen waren ze even verkoeling konden vinden. Iets wat honden vooral geweldig vonden? Freckles kwam heel erg graag bij zee, maar ook bij een meertje werd hij al helemaal gek. Hij zou zelfs het zwembad in springen. Iets wat gewoon leuk was om te zien. Deze honden verdienden ook een plaats waar ze gek konden doen met water! Want het kon hier echt heel erg warm worden. Ik was echt benieuwd naar hoe alles was als ze het eenmaal klaar zou zijn. Dan was het alsnog vervelend dat er zoveel dieren waren die uit huis waren gezet, maar ze hadden het hier wel echt heel erg goed! Natuurlijk was het ook wel de bedoeling dat ze uiteindelijk een nieuw gezin kregen, maar dat was net aan de mensen? Er waren soms wel dieren die jaren lang in een plaats als deze zaten! Het liefst nam ik ze allemaal mee? Maar dat ging gewoon niet in mijn kleine appartementje in San Francisco? Daarbij was het ook niet heel erg handig om heel wat honden of katten te hebben. Soms was het al hectisch als we Freckles, Cherry en Mitten bij elkaar hadden. Ik vond het wel heel erg leuk om te zien hoe ze bij elkaar waren, maar soms waren ze echt heel erg druk! Renden ze echt overal rond, wat betekende dat er nog wel eens iets van tafel of zo af kon vallen. Helemaal omdat Freckles gewoon niet door had dat hij heel wat groter was dan bijvoorbeeld Cherry! Soms dacht hij echt dat hij net zo klein was dezelfde dingen kon doen! "Wat een gek idee eigenlijk he?" Dat was echt heel erg lang geleden? In mijn hoofd in ieder geval! Mitten was nog zo klein geweest toen we de jongens voor het eerst hadden leren kennen. Ik wist nog heel erg goed dat iedereen gek op hem was geweest, maar dat Ashton er niet echt bij in de buurt had kunnen komen. Michael had Mitten toch bijna in zijn gezicht geduwd om te laten zien hoe leuk hij wel niet was. Dat was één van de herinneringen die ik had aan de eerste dag? Er was zoveel mogelijk gebeurd sindsdien? Linn en Calum waren al een hele tijd bij elkaar en ik vond het heel erg jammer dat het nu minder ging? Maar ze zouden er wel overheen komen. Zo waren die twee gewoon. "Ze zijn heel erg blij dat we mee helpen." Dat vertelden ze wel vaker? Ze konden alle hulp gebruiken. "Ik hoop echt dat ze er een fijne plaats van kunnen maken. Het is zo zielig." Natuurlijk waren er ook gewoon dieren waar niet voor gezorgd kon worden omdat hun baasje het niet meer kon door ziekte of ouderdom? Ik bukte neer, zodat ik één van de katjes op kon pakken. Ze waren zo lief! Zo klein en schattig. Ik was gekker op honden, maar zulke kleine beestjes kon toch helemaal niemand weerstaan? Of het nou kittens waren, maar ook konijntjes of zelfs zoiets als hamsters! Uit het niets klonk er ineens een knal en voordat ik die echt kon opmaken wat het was, lag ik al op de grond en hoorde ik glas op de grond letteren. Ik probeerde op te letten hoe ik viel, omdat ik een kitten in de armen had, maar een val was zo over?! Voordat ik het wist voelde ik pijn in mijn zij waarmee ik hard op de grond was gevallen. Ik snapte niet wat er aan de hand was?! Ik wist ook niet echt wat ik moest doen! Ik kwam overeind, want dat het enige wat ik kon doen, ondanks dat mijn zij pijn deed.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
De knal kwam uit het niets. Ik wist niet wat ik moest doen. Instinctief had ik mezelf voorover gebogen en geprobeerd de kitten in mijn arm te beschermen. Om me heen barstte paniekerig geblaf en gemiauw los, gepaard met glas dat op de grond viel en geschreeuw van de andere vrijwilligers. Ik had het idee dat er een heleboel om me heen gebeurde en dat de glasscherven om me heen lagen, maar de eerste paar seconden was ik te geschrokken om ook maar iets te doen. Wat was die knal geweest? Het moest haast een explosie zijn geweest, maar waar was die dan vandaan gekomen? Ik kon me niet voorstellen dat iemand een dierenasiel aan zou vallen, zelfs niet met alle gekte die er nu in de wereld speelde, kon ik het me echt niet indenken dat er iemand zo gek was om met een bom naar een dierenasiel te lopen! Er was echter wel iets ontploft en ik wist echt niet wat ik nu moest doen! Mijn hele lichaam leek verroest te zijn door de angst die zo plotseling was gekomen. Pas toen ik op durfde te kijken, zag ik dat Naylene om was gevallen door de knap en nu weer overeind probeerde te komen. ‘Nay,’ vroeg ik zachtjes. ‘Allen oké?’ Ze leek wel moeite te hebben met overeind komen, maar ik wist niet of ik haar moest helpen of niet! Om ons heen was er veel stof, of misschien was het wel rook, waardoor ik niet heel erg veel kon zien. Uiteraard waren de kittens niet in hun mandje blijven zitten en waren ze een andere kant op gerend. Ik had er nog steeds eentje in mijn armen, maar die probeerde zich hevig los te krijgen uit mijn grip. Ik voelde zelfs een paar nagels in mijn huid, maar dat maakte me nu echt niks uit! Ik ging dat beestje niet loslaten en hier in zijn eentje rond laten lopen. ‘We moeten hier weg,’ concludeerde ik. Ik wist niet hoe gevaarlijk het was! Dit hele gebouw stond in de verbouwing, dus lang niet alles was nog even stevig! Ondertussen was ik er ook zeker van dat er iets in brand stond, hier vlakbij, want het werd steeds warmer en door de deur waar Naylene net vandaan was gekomen, sijpelde zwarte rook. Ik kwam zo voorzichtig mogelijk overeind en stak mijn hand uit naar Naylene, zodat ik haar kon helpen. ‘Ik denk dat we zoveel mogelijk dieren met ons mee moeten nemen?’ Ik wist het ook niet! Ik had geen idee hoe we in dit soort situaties moesten handelen, maar we waren hier voor de dieren! Naylene had juist nog gezegd dat ze hoopte dat dit een mooie plek zou worden, want het was zo zielig voor alle dieren die werden achtergelaten. Dat was het ook! Ik keek om me heen, maar zag zo snel nergens de kittens. Wel lag er eentje in de buurt van waar Naylene net had gelegen, maar volgens mij lag zijn lijfje te plat om zeker te weten dat hij nog leefde. Iets waardoor er meteen tranen in mijn ogen schoten, maar ik probeerde ze weg te knipperen. Ik liep naar de andere deur en opende die, waardoor ik plotseling iets langs mijn benen voelde gaan. Zo snel als ik kon pakte ik nog een andere kitten op, maar ook die leek niet echt door te hebben dat ik hem juist probeerde te helpen. Doordat ik de deur had geopend, hoorde ik nog meer geschreeuw en geblaf van iedereen die aanwezig was in het gebouw. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar volgens mij was iedereen op zoek naar een ander! Ik was wel blij dat Naylene in ieder geval hier was. Dan hoefde ik niet na te denken over waar zij was! Al waren er misschien wel mensen die ons zochten! De oom van Nay bijvoorbeeld! Het beste wat we nu konden doen, was zo snel mogelijk naar buiten gaan en zoveel mogelijk dieren proberen mee te nemen, in de hoop dat ze hier niet ergens vast zouden zitten! Voordat ik het door had, rende er nog iets langs me heen en dit was veel groter dan een kitten. Het was Naylene. 'Nay!' riep ik dan ook geschrokken uit en ik rende meteen achter haar aan. Ze kon nu niet zomaar wegrennen!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Het was een behoorlijke impact geweest! Als je ineens op de grond werd gegooid door de kracht van iets, wat leek op een explosie, was het behoorlijk schrikken. Volgens mij was het vooral dat. Het was meer de schrik dan dat ik echt pijn had gehad. Daarom had ik ook wel overeind kunnen komen. Al ging het totaal niet goed met het katje wat ik in mijn handen had gehad! Iets waardoor ik me meteen schuldig voelde! Er gingen echter zoveel andere dingen door mijn hoofd heen. Wat was de knal? Waar was het vandaan gekomen en waar zorgde het nog meer voor?! Een deel van die vragen kreeg ik al snel antwoord op. Het was brand! Iets wat heel erg goed te ruiken was, maar het duurde ook niet lang voordat er donkere rook in mijn zicht kwam. Er waren hier zoveel dieren! En was brand! Iemand moest bij die dieren om ze uit de hokken te halen! Volgens mij was het de bedoeling dat ze in het nieuwe gedeelte automatisch opengaande hokken zouden krijgen, maar daar hadden we niets aan! De honden zaten nu in hun hokken! Net zoals zoveel andere dieren. Er ontstond paniek. Niet alleen in mijn hoofd, maar ook om me heen. Ik hoorde geblaf, gepiep, gejammer! Daarom rende ik ook de kamer uit en rende ik zo snel als ik kon naar een gedeelte waar ze dieren hielden. Er waren haast geen mensen meer. Of ze waren al naar buiten gerend, er was niemand geweest of er was iets met ze gebeurd! Het was niet iets waar ik veel te lang over naar wilde denken. Ik wilde zoveel mogelijk van de dieren helpen. Ik kon niet alles gaan dragen, maar als ik hokken opende, dan waren ze vast nog wel zo slim om naar buiten te komen. Daar begon ik dan in mijn paniek ook maar mee. Maar ondertussen voelde ik het steeds warmer worden. Was er rook wat zich in mijn longen drong en begon ik de vlammen zelfs al te zien. Dus in blinde paniek en zonder ook maar iets logisch na te denken begon ik in die kant op te rennen, zodat ik die dieren eerst kon helpen. Al was ik al te laat! Het gepiep van de honden ging door merg en been. Ik voelde een knoop in mijn maag. Mijn hart dat langzaam verscheurd werd door de geluiden. De honden hadden zoveel pijn! Ik keek verder in de gang, waar het vuur was. Ondanks dat mijn zicht heel erg was ontnomen door de rook die er vanaf was gekomen, zag ik nog net hoe een hond met zijn poten aan de deur zat te krabben om er uit proberen te komen. Iets wat hem niet lukte. Ook daar kwam niet heel erg veel later gepiep vandaan. Waardoor ik alleen nog maar sneller begon te bewegen. Ondanks dat ik misschien begon te hoesten, het maakte me niets uit! Ik wilde zo snel mogelijk, zoveel mogelijk de honden eruit krijgen. Het maakte me niets uit dat het ijzer heet aanvoelde en ik er straks waarschijnlijk blaren op had staan. Wat waren blaren als er honden waren die een brand niet konden overleven! Natuurlijk probeerde ik zelf wel een beetje in de gaten te houden wat ik kon en wat ik niet kon doen. Wanneer ik naar buiten zou moeten. Want ik had er niet heel erg veel aan als ik hier zelf niet meer uit zou komen. Ik zag een paar honden gelukkig de juiste kant op lopen nadat ik hun hokken open had gemaakt! Dat was ook de bedoeling, ze moesten naar buiten! Ze moesten leven! Er mochten niet nog meer honden dood gaan! Het was namelijk echt vreselijk om te horen en ik wilde hun lichamen niet zien. Ik wilde er niet aan denken dat er honden dood gingen! Dit was misschien niet Freckles! Maar dat betekende niet dat ze niets voor me betekende?! Ze hadden allemaal zo vrolijk gereageerd als je ze even wat aandacht had gegeven, als je er was gekomen om ze uit te laten, met ze te spelen of juist eten te geven!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik snapte niet wat Nay wilde doen! Dit was niet wat ze hoorde te doen! We moesten zo snel mogelijk naar buiten, zeker nu er brand was! Ik wist nier hoe snel het zich zou verspreiden, maar ik wilde er ook niet achter komen! Naylene was echter een compleet andere kant op gerend en ik kon haar hier ook niet achter laten! Wat ze ook in haar hoofd had, ik zou moeten proberen om haar mee te trekken naar buiten! Ik wist niet of hier nog anderen rondliepen. Misschien was iedereen al naar buiten gerend! Dan kon ik Naylene ook niet alleen laten! De kittens in mijn armen waren behoorlijk aan het woelen en volgens mij had ik al heel wat krassen in mijn armen staan, maar het maakte me niks uit! Naylene was weg gerend en ik moest wel achter haar aan! Uiteindelijk sprongen de jonge katten zelfs uit mijn armen ik hoopte maar dat ze naar de uitgang zouden rennen in plaats van naar het vuur! ‘Nay!’ riep ik opnieuw, want ik zag haar nergens meer! Door de rook was het ook haast onmogelijk. Ik wist niet waar ze naar toe was gerend en ze gaf ook geen antwoord! Iets waardoor ik wel in paniek raakte, want ik wilde niet dat Naylene hier zou blijven! Ze moest hier ergens zijn! Ik wilde nog een keer de naam van Naylene roepen, maar doordat ik inademende drong de rook mijn longen binnen en begon ik te hoesten. Het werd steeds warmer en volgens mij was ik niet heel erg ver verwijderd van de vlammen. ‘Nay, geef antwoord!’ riep ik in paniek, terwijl ik mezelf een weg probeerde te banen door de zee van rook en omgevallen materialen. Het rennen werd steeds moeilijker door de rook. Ik zag niet meer waar ik liep en ik struikelde over iets wat haast een balk moest zijn geweest. Een scherpe pijn trok door mijn been en de tranen sprongen in mijn ogen. Ik probeerde overeind te komen, maar mijn been wilde het niet toelaten. ‘Help!’ riep ik in paniek, in de hoop dat er nog iemand was die me hoorde. Ik keek om me heen, maar meer dan zwarte rook, omgevallen balken en kapotte meubels zag ik niet. Ik moest opnieuw hoesten, zelfs dat deed pijn aan mijn been! ‘Linn?!’ hoorde ik plotseling en niet veel later zag ik de oom van Naylene verschijnen, met nog iemand naast zich. Volgens mij was het de brandweer! Kon dat zo snel? Of waren we hier al langer?! ‘Wat is er gebeurd? Heb je Naylene gezien?’ Natuurlijk was hij bezorgd om Naylene! Huilend haalde ik mijn schouders op. ‘Nay rende weg en… E-en ik rende achter haar aan, m-maar ik ben ha-haar kwijtgeraakt!’ Ik vond het zo erg! Ik wist echt niet waar ze was! Misschien was ze wel ergens in een kamer en kon ze er niet meer uit?! Misschien hadden de vlammen haar al opgeslokt! Bij dat idee begon ik alleen nog maar harder te huilen. Het mocht niet zo zijn dat ze ergens in de vlammenzee was verdwenen! ‘Weet je welke kant ze op is gerend?’ vroeg de brandweerman, maar ondertussen kon ik niet meer dan alleen mijn hoofd schudden! De oom van Naylene was al naast me neer geknield. ‘Linn, je moet proberen op te staan. We moeten echt weg.’ Ik wist dat we weg moesten, maar hoe konden we nou weg zonder Naylene?! Die konden we hier niet achterlaten! ‘Mijn been,’ piepte ik, waarna ik veel moest hoesten. Ik kon niet zomaar opstaan! ‘Probeer haar rustig op te tillen en buiten neer te zetten. Ambulances zijn al onderweg,’ zei de brandweerman, waarna hij wegliep. Hopelijk ging hij opzoek naar Naylene! De oom van Naylene probeerde me op te tillen, maar het deed zoveel pijn dat ik niets anders kon dan schreeuwen! Voor mijn gevoel duurde het uren voordat we uiteindelijk buiten waren! Ik werd op de grond neergezet, maar het enige wat nu nog mijn aandacht trok waren de grote rookpluimen en de vlammen die uit het gebouw kwamen. ‘Het komt wel goed. Ik weet zeker dat ze Naylene er nog uithalen,’ verzekerde haar oom me, maar ik was echt bang dat het tegenovergestelde zou gebeuren! Iets waardoor ik alleen maar kon huilen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Het werd steeds moeilijker om te zien. Er was overal rook. Er was warmte dat ik niet tegen kon gaan. Er waren zoveel geluiden, die ik probeerde weg te drukken. Ik vond het echt vreselijk om te horen! Vooral om de honden zo te horen piepen! Het deed me meer pijn om dat te horen dan de pijn die ik aan mijn hand voelde. Dat was haast niets! Zeker niet als ik me bedacht dat er daardoor een hond kon redden! Er waren hier zo te horen geen andere mensen. Al bande ik ook de meeste geluiden uit. Ik had eerst Linn ook wel gehoord maar dat deed ik nu ook niet. Volgens mij had ik ook nog ergens geroepen dat ze naar buiten moest. Dat had ik in ieder geval wel aan gedacht, maar ging zoveel door mijn hoofd heen op het moment? Er was maar één ding wat ik echt belangrijk vond en dat was dat er zoveel mogelijk honden naar buiten konden! Ik wilde er niet aan denken dat er nog meer honden dood zouden gaan. Al kon ik haast geen lucht meer halen. Het ging steeds moeilijker, waardoor ik het uit begon te hoesten. Ik deed niet eens mijn best om mijn mond te bedekken. Niet dat het moest voor het hoesten, maar het zou wel moeilijk om de rook tegen te houden! Ik gaf de hond die naar buiten kwam rennen een zetje de juiste kant op. Want hij moest gewoon naar buiten! Dat was nu heel erg moeilijk te vinden! Ik wist het zelf omdat ik hier al vaker was geweest! Maar er was nu niet heel erg veel van te zien! Ik begon ook steeds heel wat minder kracht in mijn benen te krijgen, waardoor rennen niet meer ging. Ik zag ineens iemand in het zicht komen. "Mevrouw. Ik moet u vragen om met mij mee te komen." Hoorde ik de man zeggen. Toen hij dichterbij kwam, zag ik duidelijk dat het een brandweer was. "Maar de honden!" Bracht ik uit, waarna er heel wat gehoest over mijn lippen heen kwam. "We proberen zoveel mogelijk van de dieren te redden. U moet echt met mij meekomen." Ik probeerde nog met mijn hoofd te schudden, proberen was niet echt goed?! Dat zou betekenen dat de kans groot was dat ze het gewoon niet zouden redden! Daarom was ik ook naar de honden gegaan! Ik was er bij in de buurt geweest! Ze mochten niet dood! Ondertussen begon het gepiep alleen nog maar erger te maken, waardoor ik tranen in mijn ogen kreeg. Het was echt vreselijk. "Kom." Ik voelde een arm onder de mijne, zodat ik wat werd ondersteund, maar ik wilde helemaal niet weg! Ik wilde de dieren helpen! Ze hadden hulp nodig! Ze konden zichzelf niet weren, hoe kon een hond nou uit een hok komen! Ik probeerde nog wel tegen te stribbelen, maar toen hij dat door kreeg, werd ik gewoon opgetild! Er bleef heel wat gehoest uit mijn mond komen en ik kneep mijn ogen even dicht omdat de rook ook in mijn ogen begon te prikken. Ineens werd het heel erg licht en kreeg ik ook door dat de lucht beter werd. Waardoor ik er naar begon te happen, ik had het echt heel erg nodig. "De ambulance kan er ieder moment zijn." Ik opende mijn ogen en keek om me heen, er waren wel wat honden en andere dieren buiten, maar het was nog niet eens de helft! Wat echt vreselijk was! Ondertussen rende de man al weer naar binnen en er waren ook mensen bezig met blussen volgens mij. Ik legde mijn hoofd tussen mijn benen, omdat ik eigenlijk niet wilde dat andere mensen me zagen. Het was mijn schuld dat er nu een paar honden waren die het niet hadden overleefd. "Naylene!" Mijn oom had me duidelijk door gekregen en al snel voelde ik een paar armen om me heen. "Ooooooh gelukkig gaat het goed met je!"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik vond het echt heel eng dat Naylene nog steeds binnen was! Ik hoopte dat de brandweerman haar nog zou kunnen vinden en dat alles goed zou komen, maar ik zag zoveel vlammen en rook dat ik nergens meer op durfde te hopen! Daar kwam ook nog eens bij dat ik rook had ingeademd en dat het ademen heel lastig was nu! Gelukkig was ik buiten en was er hier schone lucht, maar ik was nog steeds in paniek! Mijn been deed ook heel erg veel pijn! Ik kon me niet herinneren of er iets had gekraakt, maar het voelde alles behalve goed! Misschien was hij wel gebroken! Al maakte een gebroken been me vrij weinig uit als Naylene daar nog steeds binnen was! De oom van Naylene zat wel naast me en volgens mij probeerde hij me te kalmeren, maar geen van zijn woorden kwamen echt binnen. Het enige wat ik kon doen was kijken naar de uitgang van het dierenasiel. Ik wilde dat Naylene daar naar buiten kwam, samen met de brandweerman! Het kon niet zo zijn dat ze niet naar buiten zou komen en ik wel. Wat zou ik dan moeten zeggen tegen Emmet, of Ashton?! Die zouden dit niet willen horen! Ik wilde het niet eens horen! Ik wilde gewoon dat mijn beste vriendinnetje naar buiten zou komen en dat ze veilig zou zijn! Ik wist niet eens wat er aan de hand was, of waarom ze weg was gerend! Misschien had ze meer dieren vrij willen laten, maar wie weet was dat ook wel gebeurd?! Ik had geen idee en ik vond het echt heel erg dat ik haar kwijt was geraakt! Ik had beter op moeten letten, of sneller achter haar aan moeten gaan! Misschien had ik de brandweerman wel de verkeerde kant opgestuurd! Opeens zag ik dat er twee mensen uit het gebouw kwamen. Ik haalde opgelucht adem toen ik zag dat Naylene er één van was! De brandweerman had haar gevonden! Gelukkig maar! Ik had het namelijk echt niet aan gekund als ze daar was gebleven! Dat had gewoon niet gemogen! Naylene haar oom stond op, maar dat nam ik hem niet kwalijk. Het was zijn nichtje en volgens mij had hij zich wel heel erg zorgen gemaakt! Iets wat ik ook deed! Ik kon alleen niet opstaan en naar haar toe lopen, want er was echt iets mis met mijn been! Naylene zag er wel heel erg slecht uit! Ze zat helemaal ineengedoken en volgens mij waren haar armen en gezicht met roet. Misschien dat van mij ook wel. De ambulances kwamen het terrein opgereden en niet veel later stonden er al twee verplegers naast me. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg de één, terwijl de ander al een brancard klaar maakte. ‘Ik probeerde achter mijn vriendin aan te rennen en toen struikelde ik over iets,’ legde ik uit. Ik probeerde iets langs de brancard heen te kijken, om te zien of iemand Naylene hielp. Ze was veel langer binnen geweest, wat waarschijnlijk heel gevaarlijk was voor haar longen! ‘Ben je lang binnen geweest?’ Ik haalde mijn schouders op. Ik wist het niet. Aan de ene kant was alles heel erg snel gegaan, maar aan de andere kant voelde het alsof ik er uren had gezeten. ‘Ik denk een paar minuten, maar dat weet ik niet zeker.’ Ik had mijn telefoon nu ook niet bij me. Niks zelfs! Mijn tas was waarschijnlijk al lang verbrand, met mijn telefoon en portemonnee er in. Niet dat het me nu nog iets uit maakte! Ik vond het veel erger dat dit was gebeurd en dat er misschien nog wel dieren binnen waren! Al zag ik dat er hier wel veel rondliepen. Hopelijk kwam er ook snel een dierenambulance. ‘We gaan je been spalken en dan tillen we je op de brancard, oké?’ zei één van de verplegers, waar ik maar op knikte. Als dat hetgeen was wat moest gebeuren, dan moest het maar! Ik slikte toen de één begon aan mijn been, want het deed echt heel erg veel pijn! Zoveel pijn dat de tranen opnieuw in mijn ogen sprongen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een uurtje later?
---
Naylene.
Al die honden die nog binnen waren gebleven! Dat was echt vreselijk! Dat was ook echt het enige waar ik aan kon denken. Ik had gehoord dat iedereen er veilig uit was gekomen. In ieder geval levend. Dat was gegaan over de mensen! Niet over alle dieren. Het gepiep van de honden was alles wat ik op het moment nog in mijn oren hoorde. Er was echt helemaal niets wat het kon verhelpen. Ik had zoveel geluiden gehoord. Ik had mee gemoeten in de ambulance, iets wat ik helemaal niet had gewild! Het liefst had ik willen schreeuwen dat mensen er iets aan had moeten doen! Dat ze naar binnen hadden moeten gaan om de honden te redden. Maar volgens mij was de brandweer dat zelfs niet echt meer gelukt! Daarom had ik daar dus binnen moeten blijven! Ik had er iets aan kunnen doen, ik was bezig geweest met het bevrijden van die honden! Die brandweerman had misschien gewoon zijn werk gedaan maar dat was niet echt wat ik had willen horen? Ik wilde horen dat er zoveel mogelijk hondjes gezond waren! Dat het allemaal goed was! Ik lag hier nu in een stomme kamer in het ziekenhuis! Er waren al wel wat mensen naar me toegekomen en ze hadden me allerlei vragen gesteld, maar echt iets had ik niet uit mijn mond had ik niet kunnen krijgen. Ik had geluk gehad dat het ook niet echt had gehoeven met het kapje op mijn mond. Nu hadden ze dat echter weg gedaan en had ik zo’n snoertje in mijn neus. Omdat ik blijkbaar wel echt heel erg last van mijn ademhaling had gehad. Van wat ik er van had begrepen, hoefde het niet heel erg lang meer? Er was verder niet heel erg veel met me aan de hand. Op de brandblaar op mijn handen, die ondertussen al met een zalf in was gesmeerd en ze ook al hadden verbonden. Volgens mij hoefde ik hier ook niet heel erg lang te blijven?! Daar hoopte ik in ieder geval zelf op! Ik had wel meegekregen dat ze Ashton hadden gebeld. Een tijdje geleden hadden we een gesprek gehad over dat we elkaar als noodcontact wilden hebben. Ik had hiervoor Linn als noodcontact, maar Ashton en ik waren wel echt klaar geweest voor die stap. Het hoorde een beetje bij hoe we waren? Linn had het ook echt niet erg gevonden en in dit geval was het alleen maar goed geweest. Ik had zelf ook niet kunnen bellen? Mijn mobiel had ergens in een kluisje gezeten en ik wist zeker dat hij nu gewoon niet meer bestond. Ashton wist nu in ieder geval dat ik hier was en ergens vond ik dat helemaal geen fijn idee? Nu maakte hij zich alleen maar zorgen, terwijl er niet eens heel erg veel met me aan de hand was. Ik was alleen een rotwijf dat er voor dat er best wel voor had kunnen zorgen dat er nog wat andere dieren naar buiten hadden kunnen komen! Ik kon nu alleen meer aan Freckles denken die daar ergens binnen had kunnen zijn. Het maakte niets uit dat de honden niet van mij waren, dat ze niet eens een baasje hadden. Honden waren de mooiste wezens op aarde? Ze gaven zoveel liefde en het maakte niet eens uit wat iemand er voor terug deed! Er waren zoveel honden die belachelijk werden behandeld door hun baasjes, maar het maakte ze helemaal niets uit? Ze hielden nog net zoveel van hun eigenaren! Iets wat ik echt wel heel erg mooi vond om te zien. Al was het dan super hard dat er mensen waren dat er honden waren die gewoon af werden gedankt. We hadden ze een mooi leven willen geven! Maar nu waren ze er gewoon niet meer. Hun laatste minuten waren ze compleet in angst geweest! Dat was echt heel erg om te horen?

Calum.
Het afgelopen half uur was heel erg hectisch geweest. Ashton en ik waren gewoon ergens gaan lunchen, omdat we beiden wel even tijd weg van huis hadden gewild. Thuis was het voor mij sowieso een beetje vreemd de laatste dagen. Linn en ik praatten niet echt meer met elkaar? Het was niet echt een ruzie geweest wat we hadden gehad, maar het voelde gewoon niet heel erg fijn. Ik wilde praten over hoe ik me voelde. Ik snapte niet eens hoe ik zoiets zou moeten doen! Op de een of andere manier had dat er voor gezorgd dat we helemaal niet meer met elkaar praatten. We waren beiden best wel veel van huis geweest en volgens mij had Linn vandaag ook gewoon het liefst het huis uit gewild. Ik had wel meegekregen dat ze met Naylene mee was gegaan naar het asiel waar de oom van Naylene voor een tijdje hielp met het opnieuw opbouwen. Toen ik een half uurtje geleden een telefoontje kreeg dat Linn in het ziekenhuis lag, was er wel meteen een soort van paniek! Ik had helemaal niet begrepen wat er kon zijn gebeurd! Ze was in een asiel en dat was geen plaats waar het gevaarlijk hoorde te zijn. Het enige wat door mijn hoofd was gegaan dat ze was gebeten door een hond? Of dat er iets mis was gegaan met het bouwen en dat ze daardoor iets had. Heel erg veel hadden ze ook niet kunnen zeggen. Niet heel erg veel later was Ashton zijn telefoon ook afgegaan en daaruit was gebleken dat Naylene ook in het ziekenhuis had gelegen! Dat had het allemaal alleen nog maar vreemder gemaakt? Dan was er iets heel erg heftigs gebeurd. Ondertussen waren we er achter gekomen wat er was gebeurd. Ik was naar het ziekenhuis gereden en dat had er voor gezorgd dat Ashton de tijd had om op internet te kijken en hij had zelfs eventjes met de oom van Naylene gebeld, want de meiden zelf waren gewoon echt niet bereikbaar geweest. Het had het niet heel erg veel beter gemaakt. Want blijkbaar was er een brand geweest? Maar dat kon nog van alles betekenen?! Er kon alles zijn gebeurd. De oom van Naylene was ook onderweg naar het ziekenhuis en had zelf volgens mij ook niet heel erg veel kunnen zeggen? Daarom had ik geprobeerd om zo snel mogelijk naar het aangegeven ziekenhuis te rijden, dat was echter nog best wel een eindje weg geweest?! Het er had best een spanning geheerst in de auto, al hadden we ook wel geprobeerd om elkaar een beetje rustiger te maken. Gelukkig waren we nu in het ziekenhuis! Ondanks dat het ook nog een heel gedoe was geweest om de auto weg te krijgen waren we nu door de gangen aan het lopen. Linn en Naylene waren beiden naar een kamer gebracht. Iets wat volgens mij best wel een goed iets was? Ze lagen in ieder geval niet op de intensive care! Dat was heel wat erger geweest! "Op deze verdieping ligt Linn." Ik wist zeker dat Ashton door zou willen gaan naar Naylene en dat was ook heel erg logisch! "Houdt me op de hoogte?" Ik wilde ook wel weten hoe het met Naylene ging. Al was Linn op het moment iets belangrijker. Daarom liep ik door de gangen. Ik gaf bij een van de zusters nog aan dat ik naar Linn opzoek was en zij nam me mee naar de juiste kamer. De deur stond open en ik was wel heel erg opgelucht dat Linn gewoon op een redelijk normale manier op het bed lag! "Oooh gelukkig!" Bracht ik opgelucht uit, terwijl ik verder de kamer binnen liep. Ik had me echt heel erg veel zorgen gemaakt? Er had van alles aan de hand kunnen zijn? Echt alles! Ik wist niet wat er nu aan de hand was? Maar ze was gelukkig gewoon bij! Dat betekende al heel erg veel goeds!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ondanks dat ik net degene was geweest die te horen had gekregen dat ik een operatie moest ondergaan voor mijn been, maakte ik me veel meer zorgen om Naylene. Ze had een hele tijd in het brandende asiel gezeten en ik was echt bang dat er iets was gebeurd! Ik wist ook niet wat er aan de hand was? Ze had in een andere ambulance gemoeten dan ik. Ik had nog gezien dat ze een zuurstofmasker op had gekregen en dat had ik echt heel eng gevonden, ook al had ik dat ook gemoeten in de ambulance. Gelukkig was er niet heel erg veel rook binnen gekomen en had ik ook geen last van mijn ademhaling. Mijn been, en dan vooral mijn onderbeen, had echt heel erg veel pijn gedaan. Daar had ik nu al wel wat pijnstillers voor kunnen krijgen en straks zou het helemaal verdoofd worden, maar ik voelde me sowieso al verdoofd. Ik wist gewoon niet wat er aan de hand was met anderen. Naylene was ergens in dit ziekenhuis, maar ik wist niet waar en ik wist ook niet of het goed ging met haar of niet! Ik kon met niemand anders contact op nemen, want mijn telefoon was waarschijnlijk ergens gesmolten in een kluisje! Het was dat ik nu wel wist hoe het met mezelf ging. Ze hadden me net terug gebracht van de kamer waar ze foto’s maakten, omdat ze er zeker van hadden willen zijn welke delen in mijn been gebroken waren geweest. Dat was het scheenbeen geweest, wat volgens hen haast een wonder was omdat je dat bot niet zomaar brak! Na de foto’s hadden ze me terug gerold, in het bed, naar de kamer waar ik eerst ook had gelegen en zojuist was er een dokter gekomen om me te vertellen dat ze me over een uurtje zouden gaan opereren. Daarvoor hadden ze me nog allemaal vragen gesteld over wanneer ik voor het laatst had gegeten en dat soort dingen, maar veel antwoorden had ik eigenlijk niet geweten. Alsof het nu voor mij belangrijk was wanneer ik voor het laatst had gegeten. Ik had al uitleg gekregen over de operatie en waarschijnlijk zouden ze alleen iets met mijn scheenbeen doen. Ik moest toegeven dat ik niet heel goed had opgelet. Ik had me al wel klaar gemaakt, voor zover dat kon, want ik had de ziekenhuispyjama aangetrokken. Een zuster had me nog verteld dat ze mijn noodcontact hadden gebeld, wat betekende dat ze Calum hadden gebeld. Ik wist dat hij hier wel naar toe zou komen. We praatten misschien niet meer met elkaar, maar hij zou me niet in het ziekenhuis laten liggen. Al wist ik niet of ik ook echt blij zou zijn met zijn aanwezigheid. Ik was immers nog steeds boos en geïrriteerd en dat was nu niet weg? Natuurlijk zou het lief zijn als hij alles zou laten vallen om hier te komen, maar het zou niet alles goed maken! Ik wist ook niet hoe lang ik hier al lang. Misschien zou Calum pas komen als ik al geopereerd zou worden. Dat was echter niet het geval, want de deur ging open en Calum liep meteen naar binnen. Hij leek opgelucht te zijn dat ik nog in één stuk Linn op het bed lag, daar moest hij trouwens ook blij mee zijn! ‘Het valt wel mee,’ mompelde ik. Een gebroken scheenbeen was geen pretje, maar voor de rest was er niet heel aan de hand? Ik maakte me echt meer zorgen om Naylene! Ik was nu wel heel blij dat ze Ashton haar noodcontactpersoon had gemaakt in plaats van mij, want als ik het was geweest, dan hadden ze niemand kunnen bellen?! En ik kon ook niemand bellen, want ik had geen telefoon! ‘Ik heb mijn scheenbeen gebroken en ze gaan me over een uur opereren,’ vertelde ik Calum. Ik wist niet of hij dat wilde weten, waarschijnlijk wel. Het was niet iets waar ik nu dramatisch over wilde doen. Ik zat nog veel te veel met mijn hoofd bij wat er was gebeurd en waar Naylene nu was.

Ashton.
Ik had echt niet begrepen waarom ik het ziekenhuis opeens aan de lijn had gehad! Ik had wel in mijn achterhoofd gehad dat ik degene was die ze zouden bellen als er iets met Naylene aan de hand was, maar ik had niet verwacht dat er ook echt iets zou gebeuren! Zeker vandaag niet?! Ze was samen met Linn naar een dierenasiel in Los Angeles gegaan om haar oom te helpen! Dat was niet gevaarlijk! Het waren alleen maar dieren die liefde en aandacht nodig hadden! Meer dan dat was het niet! Daarom had ik ook echt niet geweten wat er aan de hand was geweest. Calum had een soortgelijk telefoontje over Linn gehad en toen waren de alarmbellen wel echt gaan rinkelen. We hadden geprobeerd om op internet te kijken, al was ik dat vooral geweest omdat Calum had willen rijden. Ik had kunnen lezen dat er een brand was geweest. Een brand! Dat was wel het laatste waar je aan dacht als er iets aan de hand was bij een dierenasiel! Het ergste wat ik had kunnen bedenken was dat ze waren gebeten door een hond of wat dan ook, maar het was dus veel erger geweest! Ik had meteen Naylene geprobeerd te bellen, maar ik had haar niet eens kunnen bereiken! Toch had ik het zeker nog een aantal keer geprobeerd voordat ik over was gegaan naar het nummer van Linn, maar ook daar had ik niks te horen van gekregen! Ik had het liefst de oom van Naylene willen bellen, maar zijn nummer had ik niet zomaar gehad! Uiteindelijk had ik het wel gevonden in een gesprek van mij en Naylene, waarin ze het had gestuurd. Hij was ook al onderweg naar het ziekenhuis en hij had verteld dat Linn en Naylene beide met de ambulance weg waren gegaan. Iets wat ik echt heel erg vond! Calum en ik waren beide heel erg veel geschrokken en we hadden ook niet heel erg veel tegen elkaar gezegd. Zelfs toen we bij het ziekenhuis aan waren gekomen, hadden we niet veel tegen elkaar gezegd en waren we de lift in gegaan. Naylene lag op de afdeling waar ze brandwonden behandelden en ik was echt heel erg bang voor wat ik aan zou treffen! Ik wist niet hoe lang ze binnen was geweest en hoe dicht de vlammen rond haar lichaam hadden gezeten, maar ik hoopte dat het goed ging met haar! We kwamen eerst op de afdeling waar Linn was. Calum vroeg of ik hem op de hoogte zou houden, wat ik absoluut zou doen! ‘Als jij hetzelfde doet.’ Ik wilde ook weten hoe het met Linn ging! Ze lag op een andere afdeling, dus er was iets anders met haar aan de hand! Ik bleef alleen achter in de lift en het duurde nog een paar verdiepingen voordat hij stopte bij het brandwondencentrum, waar Naylene was. Ik stapte uit en liep meteen naar de balie, waar ik vroeg waar Naylene was. Zodra ik haar kamernummer wist, liep ik daar meteen naar toe. In de kamer vond ik Naylene, wie voor zich uitstaarde. Haar handen waren duidelijk verbonden en ze had een slangetje in haar neus, maar voor de rest zag ze er nog redelijk uit! Het was een opluchting om haar zo te zien zitten, omdat ze niet compleet was bedolven onder de brandwonden en het bloed! ‘Gelukkig gaat het nog redelijk goed met je!’ Dat was in ieder geval de indruk die ik van haar kreeg. Ik liep naar het bed toe en ging voorzichtig op de rand zitten. Ik nam Naylene haar gezicht in mijn handen, al probeerde ik wel voorzichtig te doen. Ik wist niet waar ze nog meer last van had. Haar ogen stonden wel heel erg afwezig. Het leek haast alsof ze niet door had dat ik er was, maar ik was er wel! ‘Ik heb echt mijn best gedaan om hier zo snel mogelijk te komen en je oom is ook onderweg.’ Misschien vond ze dat wel fijn om te weten?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld