Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO•I saw your eyes and I saw eyes

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
De honden hadden allemaal een mooi huisje verdient. Het liefst had ik ze natuurlijk allemaal meegenomen, maar dat had niet gekund. Ik kon niet zorgen voor zoveel honden. Ik had Freckles en daar was ik heel erg blij mee. Ik moest er niet aan denken dat er iets met hem gebeurde. Niet dat het ineens allemaal goed was. Ik vond het zo vreselijk wat er met die hondjes was gebeurd. Ze hadden gewoon een plaatsje moeten krijgen waar ze de rest van de leven kunnen wonen. Waar ze rond hadden kunnen rennen of kunnen spelen wanneer ze maar wilden. Waar er mensen waren die ze knuffelden! Hele lange wandeltochten met hen maakte. Dingen die ik met Freckles deed! Dat zouden al die hondjes ook moeten hebben. Nu waren ze er niet eens meer en de manier waarop ze dood waren gegaan was echt vreselijk. Ze hadden zoveel pijn gehad. Ik had ze zo graag willen helpen! Allemaal! Ik wilde nu ook echt weten of het goed ging met de honden die ik wel naar buiten had gekregen. Ik hoopte dat het goed met ze ging. Dat er een paar dierartsen naast mijn oom waren, die er voor konden zorgen. Ik vond het totaal niet erg om hem hier niet te zien, want dat betekende dat hij nog voor dieren aan het zorgen was. Aan de andere kant betekende dat ze hulp nodig hadden en pijn hadden. Het was allemaal zo dubbel! Er gingen ook zoveel dingen door mijn hoofd heen. Er was zoveel aan de hand! Ik wilde hier helemaal niet op het bed liggen en wachten totdat ik weer weg kon. Ik wilde de honden helpen! Mijn oom helpen met de dieren. Want er was vast hulp nodig! De honden hadden ook allemaal rook binnen gekregen. Ik had zelf aan de beademing gemoeten en dat moest ik nu nog steeds. Maar ik wist helemaal niet hoe het ging bij honden en andere dieren! Kleine diertjes zoals konijntjes konden niet eens op deze manier worden geholpen volgens mij? Ik hoorde heel erg ver weg wat geluid, maar ik kon niet echt heel erg goed plaatsen wat het precies was. Ik wilde gewoon op die plaats zijn, helpen, weten dat alles daar goed, ondanks dat het niet zo was. Al wilde ik ergens wel weten wat er precies was gebeurd, hoe de brand was ontstaan. Die gedachten was steeds iets verder in mijn hoofd gedrongen. De brand was van de plaats gekomen waar ik zelf ook was geweest voordat ik naar Linn en de katjes was gegaan! Ik voelde het bed een beetje inzakken en kreeg nu ook door dat er iets meer in mijn zicht was. Helemaal toen mijn gezicht was vastgenomen en ik uiteindelijk in het gezicht van Ashton keek. Ik wist niet of ik blij was om hem te zien. Ik vond het altijd fijn om Ashton te zien, daar niet van, maar op het moment voelde het raar. Er was zoveel gebeurd, ik had nu echt een hekel aan mezelf? Daarbij wist ik niet eens meer woorden uit te brengen. Dat ging nu ook echt niet. Ik zou ook niet heel erg goed weten wat ik moest zeggen. Het ging wel goed met me ja. In mijn ogen hoefde ik hier ook niet meer te zijn. Ik had wat last van mijn keel. Mijn hand deed een beetje pijn, maar dat was alles?! Ik wilde nu ook weten hoe het met Linn ging! Hoe het ging met andere mensen! Het was allemaal vreselijk?! Ik keek naar Ashton en het enige wat ik kon doen was knikken. Al wilde ik gewoon vertellen dat mijn oom niet hoefde te komen! Niet als dat betekende dat er geen dieren meer kon worden geholpen! Dat was veel belangrijker dan mij. Ik lag hier wel. Ik hoopte dat ik straks nog mee zou kunnen haar huis. Ik hoefde hier echt niet te lang te blijven! Er was verder niets met me aan de hand.

Calum.
Er ging zoveel door je heen als je dat telefoontje kreeg? Het was één van de belletjes die je niet graag kreeg. Ik had de meest rare dingen in mijn hoofd gehaald. Ze hadden niet heel erg veel over kunnen zeggen. Dat was het ergste geweest! Het was niet veel beter geworden toen ik had gehoord dat er een brand was geweest. Er hadden zoveel dingen kunnen gebeuren! Een brand was verwoestend! We hadden allemaal kunnen zien hoe het was gegaan met Michael. Hij had achteraf heel erg veel geluk gehad dat het vuur niet een paar centimeter opzij terecht was gekomen, want anders was hij blind geweest! Ik had zelf toen ook wel meegekregen hoe het had gevoeld. Het was een klein brandwond op mijn arm. Dat was ook heel erg anders geweest dat ingesloten zitten in een vuurzee? Alleen die rook al die er van kwijt kwam was echt vreselijk! Volgens mij kon er echt alles gebeuren, in een hele korte tijd. Als je omringt werd door het vuur kon je moeilijk nog een kant op en dan was het allemaal over. Gelukkig zag ik nu dat het redelijk goed leek te gaan met Linn. Ze lag hier op een bed en wat ik er van kon zien had ze geen brandwonden. Ze had wel haar been omhoog liggen. Ze zei ook al snel dat ze het meeviel, waar ik wel echt heel erg blij mee was! Ik liep verder naar haar toe, zodat ik mijn armen om haar heen kon slaan. "Gelukkig! Ik maakte me echt zorgen." We hadden hiervoor niet heel erg veel met elkaar gepraat, maar het was ook zo raar geweest als het me helemaal niets had gedaan dat Linn hier had gelegen! We hadden een ruzie gehad, maar daar kon ik me nu wel overheen zetten. Iets wat ook gewoon nodig was! Linn lag hier! Ze had misschien nog ook nog wel hulp nodig. Dat bleek wel toen ze zei dat ze haar scheenbeen had gebroken! Dat was toch nog wel wat heftiger dan ik had gedacht! Dan viel het niet echt heel erg mee, het kon heel erg veel pijn doen? Leek mij in ieder geval! Linn had ook al wel eerder last gehad van haar been toen er een storm was geweest in Brisbane! Toen had ze ook een hele tijd met haar been omhoog moeten zitten. Wat toen ook echt een heel gedoe was geweest. Voor Linn was het best wel moeilijk om een hele tijd stil te zitten. "Dat klinkt heel erg heftig. Doet het veel pijn." Ze lag wel aan het infuus, wat ook vast deels voor de operatie was. Maar misschien zaten er voor nu ook wel pijnstillers in. Iets wat hoopte! Ik vroeg me nu wel echt af wat er was gebeurd. Misschien was ze dan wel gevallen in het vuur? Ik kon me nu ook niet echt iets anders bedenken? Het maakte ook niet precies uit! Ik was al blij dat Linn bij was! Het was niet fijn dat ze haar been had gebroken, dat leek me ook echt wel heel veel pijn doen! Maar het had nog zoveel erger kunnen zijn. Ik had in de afgelopen driekwartier wel echt nagedacht! Ik had Linn misschien wel kwijt kunnen raken, dat was misschien wel heftig, maar alsnog! Het had wel gekund! Dat terwijl we midden in een ruzie hadden gezeten! Iets wat me wel een beetje schuldig liet voelen. Het was echt niet zo dat ik nu meteen de behoefte kreeg om haar te vertellen wat ik vond en dacht. Waarom ik niet lekker in mijn vel zat. Maar misschien had ik het toen toch op een andere manier moeten zeggen. Daar kon ik nu niets aan veranderen. Ik wilde het er ook niet over hebben nu? Linn zou over een uur worden geopereerd en ik kon me best indenken dat ze daar best een beetje bang voor was? Zoiets was ook wel eng?

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Het waren voor nu echt gemengde gevoelens die door me heen gingen wat betrof Calum. Ik was boos op hem omdat hij de laatste paar dagen had gedaan als ik niet had bestaan. We hadden niet eens met elkaar gepraat! Als er wel iets ergs was gebeurd vandaag, erger dan een gebroken scheenbeen, dan hadden we elkaar misschien wel nooit meer gesproken en dan was ik met ruzie weg gegaan. Dus ergens was het heel fijn om hier te zijn en om Calum hier te zien, maar aan de andere kant maakte het niet veel goed. Als hij dit nodig had gehad om zich te realiseren dat hij me nog altijd in zijn leven wilde en dat hij meer met me moest praten, was dat ergens ook stom? Hij zou geen mega dramatische ramp nodig moeten hebben om zich dat te beseffen! Aan de andere kant was hij wel de meest close persoon wie ik op dit moment had, hier in Los Angeles en was het ook fijn om zijn gezicht te zien. Ik was nu in ieder geval niet meer alleen, maar ik was er nog niet over uit of dit een verbetering was. Calum kwam dichterbij en hij sloeg zijn armen om me heen. Ik wist niet echt of ik mee wilde knuffelen of niet. Ergens was het fijn, want dit betekende dat ik echt niet meer alleen was en dat ik iemand had om mee te praten, maar praten was juist hetgeen waar onze hele ruzie over was gegaan. Ik wist nog steeds niet hoe het tussen ons zat en daarom voelde het een beetje vreemd. Toch legde ik mijn hoofd tegen zijn borstkas, maar ik hield mijn armen naast me op het bed. Calum zei dat hij zich echt zorgen had gemaakt en het was ook wel aan hem te zien. Als ik een telefoontje had gekregen met de melding dat hij in het ziekenhuis zou liggen, zou ik ook bezorgd om hem zijn? Dat wist ik zelf ook wel. Hij was mijn vriend en ik hield van hem. Ik gunde hem geen pijn of nare gevoelens, maar ik kon hem er ook niet tegen beschermen. Hij had mij ook niet kunnen beschermen vandaag, maar we hadden ook niet kunnen weten dat er zoiets zou gaan gebeuren. Dat had niemand kunnen weten, dus het was waarschijnlijk ook niemand zijn schuld? Dat was onmogelijk! Daarnaast waren alle mensen wel veilig en volgens mij hadden ze er ook nog wel wat dieren uit kunnen redden. Toch maakte ik me nog steeds zorgen om Naylene, want ik wist niet waar ze was. Of bij wie. Ik haalde mijn schouders op toen hij vroeg of het pijn deed. ‘Ik heb pijnstillers gekregen en straks gaan ze het verdoven.’ Nu deed het niet zo heel erg veel pijn meer? Ik was me in ieder geval niet bewust van de pijn. Waarschijnlijk zou het nog wel heel erg veel pijn doen als ik de pijnstilling niet had gehad. Ik keek naar Calum, waardoor ik me besefte dat als hij hier was, Ashton hier waarschijnlijk ook was. Hij was het noodcontactpersoon van Naylene! Dus als Naylene hier was, waar ik wel vanuit ging, dan was Ashton hier ook en wisten ze misschien wel iets meer! ‘Heb je iets gehoord over Naylene?’ vroeg ik aan Calum. ‘Ik heb haar niet meer gezien sinds ik de ambulance in werd getild.’ Ik maakte me zorgen! Ze was echt lang binnen geweest, wat heel erg schadelijk kon zijn voor je longen. Ik had geen idee wat er precies kon gebeuren, maar gezond was het niet! Misschien lag ze wel aan de beademing? Zoiets zag er altijd heel erg eng uit! Ze was echter ook bij het vuur in de buurt geweest, dus misschien had ze wel brandwonden? Ik hoopte dat Calum me iets meer zou kunnen vertellen over Naylene. Hij was bij Ashton geweest, dus als Ashton wat had geweten, dan zou hij dat toch wel aan Calum hebben verteld? Dat leek me in ieder geval!

Ashton.
Ik was wel echt heel erg opgelucht! Op de beademing en haar verbonden handen na, leek het goed te gaan met Naylene. Fysiek in ieder geval wel, dat was iets wat ik kon zeggen. Hoe ze er verder aan toe was, was moeilijk te zeggen. Ik probeerde haar aan te kijken, door te dringen in de hoop dat ik iets zou zien, maar het duurde zelfs even voordat ik kon zien dat Naylene echt door had dat ik voor haar zat. Misschien kwam het wel door de medicijnen die ze haar hadden gegeven, of door hoe lang ze binnen was geweest bij de brand. Ze had zich duidelijk verbrand, anders hadden ze haar handen niet hoeven te verbinden! Ik hoopte dat het niet al te erg was. Als muzikant zou ik niet weten wat ik zou moeten doen als mijn handen echt zo beschadigd zouden zijn dat er niks meer mee zou kunnen worden gedaan. Ik hoopte dat dat niet het geval was voor Naylene, want ook zij gebruikte haar handen heel erg veel voor haar studie en werk! Het zag er niet heel ernstig uit als ze nu al hier zat, maar ik wist natuurlijk niet hoe Naylene zich voelde en hoeveel pijn ze had. Ze leek echter niet te reageren op de dingen die ik had gezegd. Het enige wat ze deed was knikken. Al wist ik niet eens waar ze precies op knikte! Ik snapte dat ze geschrokken was en ik wilde haar ook niet dwingen om te praten, maar ik wist ook niet zo goed wat ik moest doen als ik geen antwoord van haar terug zou krijgen? Vroeg of laat wilde ik wel weten wat er was gebeurd, wat er aan de hand was. Ik zou het aan een dokter kunnen vragen, maar ik vroeg het liever aan haar! ‘Als er iets wat ik kan doen, of als je iets nodig hebt, dan moet je het zeggen, oké? Ik ben hier niet voor niets.’ Ik was hier om haar te helpen! Ik had beloofd dat ik Calum op de hoogte zou houden en dat wilde ik ook wel doen, maar ik wilde er eerst zeker van zijn dat ik Naylene had geholpen, op wat voor manier dan ook! Ik wist nu ook niet wat ik Calum zou moeten vertellen. Naylene leek oké te zijn, maar ze was niet echt aanspreekbaar? Ze zei in ieder geval niet zo veel. De deur van de kamer ging open en ik herkende de oom van Naylene. Ik schoof een klein stukje op, zodat hij zijn nichtje tenminste goed zou kunnen begroeten. ‘Wat fijn dat je er al bent, Ashton.’ Ik knikte. Natuurlijk! Ik had meteen willen komen toen ik te horen had gekregen dat Naylene in het ziekenhuis had gelegen! Iets wat Calum ook had gehad bij zijn telefoontje. Ik wist dat het niet geweldig ging tussen hem en Linn. Waar dat aan lag wist ik dan weer niet, want daar had hij niks over willen vertellen. Iets wat prima was. Blijkbaar waren ze ook niet zo boos op elkaar dat ze elkaar zouden laten stikken in dit soort gevallen. Dat maakte mij wel duidelijk dat die twee er wel weer bovenop zouden komen, wat er ook precies aan de hand was. Calum hield overduidelijk heel erg veel van Linn, anders was hij niet zo snel naar het ziekenhuis gegaan. Hij was hier niet om mij te steunen, hij was hier omdat zijn eigen vriendin in het ziekenhuis lag en hij wilde er voor haar zijn. Net zoals dat ik er voor Naylene wilde zijn, ondanks dat ik niet wist hoe. ‘Volgens mij is ze heel erg geschrokken,’ zei ik tegen haar oom. Het voelde niet goed om over Naylene te praten alsof ze er niet bij was, maar ik wist nu ook niet wat ik anders moest! Naylene praatte niet eens tegen me! Dus het was maar een beetje gokken hoe ze zich voelde en wat er aan de hand was. Ik kon dat ook niet zomaar weten.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik had iets van Linn gezien toen ik buiten was gekomen. Maar het was allemaal heel erg snel gegaan. Daarbij had ik niet echt mensen aan willen kijken? De brandweer had gedaan alsof ik heel dom was geweest dat ik nog binnen had willen zijn, maar dat was wel echt wat ik had gewild?! Ik had zoveel mogelijk dieren willen redden, iets wat een brandweer vast ook wel wilde doen? Leek me in ieder geval. Dat hoorde er in mijn ogen wel bij! Het ging echt niet alleen om de mensen, maar ook om de dieren. Juist omdat dieren zich ook heel wat minder zelf konden redden. Een mens kon nog iets van deuren open maken! Dat konden dieren niet! Hoe dan ook, ik hoopte dat het goed ging met Linn. Ik wist dat ze hier ook ergens lag, maar het was een groot ziekenhuis en er kon echt van alles aan de hand zijn? Ze had ook last gehad van de impact van de klap en daarna was ze volgens mij achter me aangerend! Wat betekende dat ze bij de vuurzee had kunnen zijn. Ze kende de omgeving ook iets minder goed? Ik was er vorige week nog geweest, waardoor ik de weg gewoon best wel goed had geweten. Ik had echt mijn best willen doen? Ergens vond ik het wel fijn dat Ashton hier nu was, maar dat betekende ook dat hij wist wat er was gebeurd. Of daar nog achter zou komen! Dat hij wist dat er heel wat dieren dood waren gegaan. Dat was echt een vreselijk idee? Ik wilde het Ashton niet vertellen, dan zou ik daar helemaal doorheen gaan? Ik moest er nu al aan denken en het zou alleen maar erger worden als ik vertelde wat er was gebeurd. Ik wist niet eerst hoe ik een begroeting uit moest brengen, laat staan dat ik wist hoe ik moest vertellen wat er allemaal was gebeurd. Ik knikte voorzichtig toen Ashton aangaf dat ik het aan moest geven als hij iets voor me kon doen. Iets wat niet zou gaan doen, want dan moest ik het zeggen en dat kon ik op het moment gewoon niet? Ik wist ook niet precies wat het was?! Ik kreeg het gewoon echt niet voor elkaar! Aan de ene kant was ik dan ook wel blij dat mijn oom binnen kwam. Dan had Ashton nog iemand om mee te praten en zou hij geen dingen blijven vragen. Ik vond het echt fijn dat hij hier was, daar niet van, maar ik vond het ergens ook gewoon heel erg moeilijk om hem te zien! Zeker als hij verwachtte dat ik ging praten. Ik voelde een arm om me heen en een kus op mijn haar van mijn oom. Als ik naar hem keek, voelde ik me alleen maar schuldig! Hij kon dieren helpen, dan moest hij niet hier zijn! Ik was wel blij dat hij zelf helemaal niets had! Ik keek weer voor me uit toen Ashton begon te praten. Ik wist niet of dat de juiste woorden waren? Was ik geschrokken. De knal was heftig geweest, maar daarna had ik heel goed geweten wat ik had willen doen. "Dat is best logisch. Er was een hele harde knal, die best veel impact had." Ik wist niet echt wat ik moest doen. Ik vond het niet erg dat ze nu aan het praten waren? Dan ging er minder aandacht naar mij. Het ging echter wel over mij, dus het was best een beetje raar. "Ik heb van de brandweer begrepen dat ze bezig was met zoveel mogelijk honden uit hun hokken te halen." Mijn hoofd zakte wat bij die woorden. Het was niet gelukt! Dat was het ergste! Ik had er een paar eruit kunnen halen, maar er waren zoveel honden geweest die ik niet had kunnen helpen! Wat ik wel had moeten doen! Het was niet fijn dat Ashton dat nu ook wist. Niet dat ik het echt tegen had kunnen gaan. Want uiteindelijk was er wel iemand geweest die het had verteld.

Calum.
Het was niet zo dat de ruzie meteen helemaal goed was. Al had ik onderweg wel bedacht dat het best wel stom was geweest. Ik vond het heel erg moeilijk om te praten wat er allemaal door mijn hoofd heen ging. Zeker omdat ik me soms gewoon niet fijn voelde, maar totaal niet wist waar dat aan lag? Ik kon het gewoon niet uitleggen. Ik wilde me ook niet zo voelen en ik had een beetje het idee gekregen dat Linn me had geprobeerd te pushen om me anders te voelen. Om te proberen het beter te maken. Terwijl het helemaal niet zo makkelijk ging. Ik kon het niet beter maken door er aan te denken dat alles goed ging! Op dat moment had ik het echt even gehad met mensen die me vroegen hoe het met me ging. Of ik wilde praten. Alles eigenlijk. Nou had Linn misschien anders moeten zijn, maar voor mij was het echt een laatste druppel geweest? Daardoor was het nu al een paar dagen wat ongemakkelijk tussen ons. Het betekende echter niet dat ik haar alleen in het ziekenhuis zou laten liggen! Ik was zelfs bang geweest dat er iets veel heftiger was gebeurd, waardoor ze nu niet meer bij was. Het was ook totaal niet fijn dat ze nu hier in bed lag. Het deed wel heel erg veel pijn? Leek mij in ieder geval. Ze moest geopereerd worden. Dat was best wel heftig. Ik wist ook niet wat er daarna gebeurde. Misschien moest ze wel een hele tijd in het ziekenhuis blijven. "Moet je daarna lang hier blijven?" Vroeg ik, terwijl ik mijn armen terug trok. Ik merkte wel dat ze niet heel erg mee knuffelde, maar misschien had ze ook wel last van haar infuus. Al was het vooral de hele situatie. Ik ging voorzichtig op de rand van haar bed zitten, zodat ik naar haar kon kijken. "Hebben ze iets gezegd over hoe lang je moest blijven of wat je daarna wel of niet mag doen?" Anders moesten we wat dingen voor thuis gaan regelen. Waarschijnlijk waren krukken wel nodig? Maar als Linn dan in de operatie was, dan kon ik dat soort dingen wel regelen. Als ik van te voren dan maar wist wat er nodig was. Ik schudde voorzichtig op de vraag van Linn. "Waarschijnlijk niet veel meer dan jij." Zei ik zachtjes. Ik wist zelf ook niet heel erg veel? "Ashton kreeg hetzelfde telefoontje. Daarna heeft hij wel met haar oom gebeld, maar die wist ook niet heel erg veel te zeggen. Hij zou me op de hoogte houden, ik kan voordat je naar je operatie gaat, wel even bellen als je dat fijn vindt?" Het was me wel duidelijk geworden dat Linn zelf geen telefoon meer had? Ashton had eerst een hele tijd geprobeerd om Naylene te bellen, voordat hij over was gegaan op Linn. Een vuur was verwoestend en waarschijnlijk hadden ze allebei hun mobiel ergens neergelegd omdat ze toch aan het werk waren geweest. Dan was er nu helemaal niets meer over van die dingen? Dat maakte verder ook niet heel erg veel uit. Als Linn wat mensen wilde bellen, dan mocht ze mijn mobiel best eventjes lenen. Ik wist nu ook niet echt wat ik moest doen? Het voelde eigenlijk bet wel een beetje ongemakkelijk. Ik vond het fijn om bij Linn in de buurt te zijn en te weten hoe het met haar ging, maar ik voelde nog wel gewoon waar we de afgelopen dagen hadden gestaan. Het was geen geweldige plaats en ik hoopte dat we er niet te lang in zouden blijven zitten. Het was nu ook niet echt het moment om daar over te praten. "Als ik iets voor je kan doen, moet je het zeggen. Als je mensen wil bellen, mag je mijn mobiel wel even lenen." Misschien had ze de behoefte om haar vaders te bellen? Het was ergens maar goed dat ze niet hadden geweten dat Linn haar het ziekenhuis had gemoeten, anders hadden zij zich ook zeker zorgen gemaakt!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Het was een hele rare dag. Ik snapte er nog niet heel erg van. Misschien zou dat ook wel nooit gebeuren. Dat ik jaren later me nog steeds af zou vragen waarom dit was gebeurd, hoe het had kunnen gebeuren. Als ik dat maar samen kon doen met de mensen die daar ook waren geweest, vond ik dat prima. Ik wilde niemand kwijt, maar volgens mij waren de meeste mensen er wel goed van af gekomen. Alleen over Naylene twijfelde ik, maar dat kwam omdat niemand me iets vertelde! Alleen over wat er mij stond te gebeuren, maar dat maakte me niet uit! ‘Volgens mij wilden ze me nog een nachtje houden voor observatie, maar ik heb niet alles meegekregen.’ Ze hadden best veel verteld, maar ik had eigenlijk alleen maar willen weten of het goed ging met Naylene. Ik wist niet eens of ze in dit ziekenhuis was, op welke afdeling ze lag en wat er met haar aan de hand was. Ik was nog best op tijd naar buiten gekomen, maar Naylene niet?! Ik had niet eens gezien waar ze naar toe was gerend. Uiteindelijk was ze wel buiten geweest, maar haar hele gezicht had onder het roet gezeten en volgens mij had ze echt moeite gehad met ademhalen! Dat was niet goed? Niemand had me echter iets verteld en de verpleegkundigen op deze afdeling wisten ook niet wat er met iemand aan de hand was als diegene niet op dezelfde plek was! Toch had ik niet veel meer kunnen doen dan denken aan Naylene en daardoor had ik niet alles meegekregen wat de verpleegkundige me had verteld. Ik wist echter wel zeker dat ze me een nachtje hier wilden houden, ter observatie. Iets wat ik niet heel erg vond. Ik voelde er nu toch niet heel veel voor om terug te gaan naar huis. Calum stelde ondertussen best veel vragen en ergens snapte ik het wel, want hij wilde weten wat er aan de hand was, maar ik wist het zelf ook niet heel erg goed. Ik haalde een hand door mijn haren en probeerde na te denken. ‘Ik mag het niet belasten, wat wel logisch is. Volgens mij zeiden ze ook iets over gips en dat ik langzaam weer dingen moest opbouwen.’ Misschien iets met de fysio? Dat klonk wel logisch, maar ik wist het eigenlijk niet heel erg goed. Ik had niet opgelet, maar als ik het wilde weten, dan zou ik het nog wel een keer kunnen vragen. Gelukkig beantwoordde Calum mijn vraag wel, maar hij leek niet heel erg veel meer te weten dan ik. Ik had gehoopt op meer, aangezien hij bij Ashton was geweest en Ashton was over het algemeen best een nieuwsgierig en betrokken persoon. Zeker als het ging om Naylene. Waarschijnlijk hadden ze hem gewoon niet veel kunnen vertellen, waardoor Calum nu ook niet heel erg veel wist. Hij bood aan om Ashton te bellen, zodat ik nog zou weten wat er met Naylene aan de hand was voordat ik geopereerd zou worden. Ondanks dat ik liever zelf belde, was dat nu misschien niet het beste idee. Daarom knikte ik ook maar. Ik zou het wel fijn vinden als hij eventjes na zou vragen wat er aan de hand was met Naylene, als Ashton meer zou weten. ‘Ik ben blij dat Ashton bij haar is.’ Ze had hem vast nodig. Hij haar misschien ook wel, als hij heel erg was geschrokken van het belletje. Vast wel. Iedereen zou daar van schrikken? Ik in ieder geval wel! Hij wilde duidelijk wel iets voor me doen. Hij bood me zelfs aan om zijn telefoon af te geven, zodat ik iemand zou kunnen bellen. Ik wist dat ik mijn vaders wel een keer zou moeten bellen, maar eigenlijk wilde ik geen hulp van Calum aannemen. Hij bood nu alleen maar zijn hulp aan omdat hij wel moest? Als het iets kleins was geweest en ik was mijn telefoon vergeten, had hij waarschijnlijk niet eens het gesprek met me aan willen gaan. Er was nu iets gebeurd en daardoor gedroeg hij zich zo. Iets wat misschien goed was, maar dat betekende niet dat de ruzie over was. ‘Ik heb niks nodig,’ zei ik enkel.

Ashton.
Ik keek naar Naylene en haar oom. Hij leek heel erg opgelucht te zijn om te zien dat het goed met haar ging. Fysiek in ieder geval! Daar was ik ook wel heel erg blij mee. Als het erger was geweest, was ik natuurlijk wel bij haar gebleven! Zonder twijfel! Ik hield van haar en ik was echt heel erg geschrokken toen ik het telefoontje had gekregen. Ik had niet geweten wat ik had moeten verwachten. Calum ook niet! Nu ik Naylene zag, hoopte ik er toch wel op dat het ook goed ging met Linn. Misschien deed zij ook wel niet meer dan voor zich uitstaren. Iets wat, volgens de oom van Naylene, wel te begrijpen viel. Al snapte ik niet zo heel erg goed wat hij bedoelde, want hij had het over een klap! ‘Klap? Ik dacht dat er een brand was geweest?’ Dat was wat ik had gelezen! Dat er brand was geweest, maar dat de oorzaak nog niet bekend was geweest. Bij een klap dacht ik wel meteen aan een soort explosie? Die kwam er ook niet zomaar! Als er echt een explosie was geweest, dan had Naylene echt heel erg veel geluk gehad! Haar oom trouwens ook. Iedereen die er heel uit was gekomen! Want explosies waren echt heel erg gevaarlijk! Al waren mensen natuurlijk niet de enigen die daar binnen waren geweest. Het was een dierenasiel, wat betekende dat er ook dieren in de buurt waren geweest! Iets wat verschrikkelijk was. Mensen konden zichzelf nog redden. Wij konden opstaan, ons beseffen dat er gevaar was en we konden wegrennen. Dat konden honden en katten niet? Zeker niet als ze in hokken zaten! Ik hoopte dat ze nog wat dieren weg hadden kunnen halen? Dat deed de brandweer ook als werk, dus ik hoopte dat dat was gebeurd! Al was het belangrijkste dat Naylene, Linn en alle anderen veilig naar buiten waren gekomen! Iets wat, volgens mij, wel was gebeurd. Daar was ik wel heel erg blij mee, al leek het niet goed te gaan met Naylene. Ik keek naar haar oom, wie vertelde dat Naylene had geprobeerd om zoveel mogelijk honden naar buiten te krijgen. Iets wat ergens ontzettend dom was?! Dat was niet wat je hoorde te doen? Ik snapte wel dat ze het had gedaan. Misschien had ze wel aan Freckles gedacht. Hem had ze waarschijnlijk ook willen redden, dus de anderen honden ook! Het was een logische gedachte, maar het was echt heel erg dom als je zelf ook gevaar liep! Ze had meteen naar buiten moeten gaan om te zorgen dat ze zelf veilig was geweest! Iets wat ze duidelijk niet had gedaan, wat betekende dat ze heel erg veel geluk had gehad dat ze hier nog was! Want niet iedereen overleefde zoiets! ‘Nay…’ Ik wist echt niet wat ik moest zeggen. Ergens was ik best boos omdat ze zoiets had gedaan, aan de andere kant was het echt iets voor haar en snapte ik heel goed dat ze de honden had willen helpen. Ik legde mijn hand op haar been en streek er zachtjes overheen. ‘Ik ben echt blij dat je nog op tijd naar buiten bent gegaan.’ Misschien had de brandweer dat wel gedaan. Als ze echt zo vastberaden was geweest om alle honden te helpen, dan was ze daar vast ook niet zomaar weg gegaan, of ze nou hadden gezegd dat het had gemoeten of niet. Ik kende Naylene. Ze was best vastberaden als ze iets wilde. ‘Je hebt vast heel wat honden gered,’ zei ik zachtjes. Misschien wilde ze dat wel horen? Ik wist echt niet wat er in haar hoofd gebeurde. Ik kon het ook niet raden! ‘Maar je moet ook aan jezelf denken.’ Dat was ook heel erg belangrijk! Ik was blij dat ze naar buiten had kunnen komen, maar wie weet was dat wel niet gebeurd. Dan had ik hier nu niet kunnen zitten en had ik een ander telefoontje moeten ontvangen. Eentje waar ik absoluut nog niet klaar voor was geweest, maar volgens mij besefte Naylene zich dat nu nog niet. Ik kon er nu eigenlijk ook niet boos om worden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik hoopte echt dat ik hier niet een hele tijd hoefde te blijven. Er was niet veel mis? Ik had nog last van mijn longen, het kriebelde een beetje alsof ik verkouden moest worden, maar heel erg was dat nou ook weer niet. Ik snapte ook niet echt waarom ik nog aan de beademing moest. Het voelde opzicht wel fijn, daar niet van, maar volgens mij zou ik ondertussen wel weer zelf kunnen ademen. Daarbij had ik alleen maar mijn handen in het verband, wat er volgens mij best snel af zou mogen omdat blaren gewoon moesten luchten om te helen. Dat zou niet heel erg lang duren? Ik had het zelf niet gezien, maar zo heel erg veel pijn deed het niet. Ik wilde hier niet naar de muren blijven kijken. Als ik hier weg kon, wilde ik wel eerst weten hoe het met Linn ging? Daarna zou ik zelf wel echt naar huis willen. Gewoon wegkruipen op een vertrouwde plaats. Ik wist niet of ik nu naar San Francisco zou kunnen rijden, maar het huis van Ashton had ook genoeg rustige plaatsen. Iets waar ik nu wel echt naar verlangde. Het plaatsje bij het raam vooral. Het voelde daar veilig? Ik zou niet gaan lezen, daar had ik nu totaal geen zin in. Maar die plaats was gewoon fijn en het verste weg van alles. Hier moest ik echt de hele tijd denken aan wat er was gebeurd. Ashton was met mijn oom aan het praten, wat ik op het moment wel prima vond. Ondanks dat het onderwerp gewoon echt vreselijk was! Ik wilde er liever niets van horen. Toch kreeg ik, zelfs nu ze naast me zaten, niet heel erg veel mee. Ik hoorde mijn oom nog wel wat zeggen. "Ja er is brand ontstaan, we weten nog niet precies waardoor. Maar waarschijnlijk hing er een verkeerde stof of komt het door de opslag, waardoor er een explosie is ontstaan door de brand. Het was echt overal te voelen." Legde mijn oom uit. Ik hield ondertussen een beetje de muur in de gaten, er zaten heel wat patronen. Ik keek pas weer op toen Ashton mijn naam zei. Ik knikte voorzichtig op zijn woorden. Natuurlijk was ik ergens wel blij dat ik hier nog was, het was op tijd geweest en daar was ik misschien ook wel blij mee. Maar met het volgende wat Ashton zei, was ik het totaal niet eens. Ik voelde de tranen achter mijn ogen prikken, terwijl ik zachtjes met mijn hoofd schudde. Ik had een paar honden kunnen helpen! Maar lang niet genoeg! Er waren zoveel honden geweest die nog een kans verdienden in het leven. Ze hadden nooit wat mis gedaan. Uit het niets leek het geblaf en gepiep weer in mijn hoofd te komen. Waardoor ik verschrikt om me heen keek. Het duurde even, misschien wel te lang, voordat ik door had dat het niet echt was. De tranen waren nu echt niet meer tegen te houden en omdat ik me best schaamde, trok ik mijn benen op en probeerde ik mijn hoofd er zo goed mogelijk in te verstoppen. "Ach lieverd toch." Hoorde ik mijn oom zeggen en niet veel later voelde ik een hand op mijn rug. "Je hoeft je echt helemaal nergens schuldig om te voelen. Je hebt heel erg geholpen." Zo voelde het totaal niet! Hoeveel honden had ik geholpen? Twee misschien drie! Er waren er nog zoveel geweest! Ik wist niet wat er daarna nog was gebeurd? Maar er waren sowieso wel een paar minuten overheen gegaan voordat ik buiten was en de brandweer die zou eerst zoeken naar mensen! Wat eigenlijk krom was? Waarom zouden mensen belangrijker zijn dan dieren? Dat waren ook levende weren? Die zou je toch niet zomaar voorbij gaan als je ze zag zitten! Het leek me ook niet dat ze dat deden! Hoopte ik in ieder geval! Want het maakte het allemaal nog maar pijnlijker.

Calum.
Al hadden we knallende ruzie gehad, dan was ik nog deze kant opgekomen! Het was niet zomaar iets! Je gaf elkaar als noodcontact op om een reden! Voor ons was het niet meer dan logisch geweest. We waren samen gaan wonen. Ik vond het ook wel fijn om ingelicht te worden. Nu kon ik Linn een beetje helpen en in ieder geval bij haar blijven totdat ze naar haar operatie moest. Ik knikte toen ze zei dat ze een nachtje moest blijven. Dat was ook wel logisch, want een operatie was best wel heftig. Misschien was een gehele narcose niet nodig, waardoor ze wat minder van de wereld zou zijn, maar het leek me alsnog geen pretje! Ik vond het ook gewoon geen fijn idee dat Linn daar ergens zou liggen? In mijn ogen nam ze het echt heel erg goed op? Alsof ze zich er al bij neer had gelegd dat het op deze manier was. Veel had ze er ook niet tegen in te brengen, het moest wel geopereerd worden want anders ging het vast niet goed met haar been. Zoiets kon heel erg naar groeien. Dat wilde je natuurlijk ook niet hebben! "Dat klink wel logisch ja." Dat ze het niet mocht belasten, was wel logisch. Dus dan had ze sowieso krukken nodig. Die je weer niet van het ziekenhuis kon lenen, maar ergens anders op moest halen. Dat was best wel een gedoe? Ik zou het straks wel regelen. Al moest Linn ook een nacht blijven en omdat ze nu een operatie shirt aan had, leek het me niet dat ze heel erg blij was als ze daar vannacht ook in zou moeten slapen. "Zal ik straks anders even naar huis gaan om wat spulletjes voor je te halen?" Ze kon niet heel erg lang staan, maar ze zou vast wel hulp krijgen als ze zich een beetje op wilde frissen. Waarvan ik snapte dat ze dat ook wel wilde. Er kwam gewoon best wel veel rooklucht van haar af, wat niet gek was! Ze had in het midden van een brand gezeten. Dat leek me echt vreselijk? Vuur was zo verslindend. Het kon alles binnen een paar minuten plat leggen. Het kon ook heel erg onvoorspelbaar zijn en je zo omringen. Alleen al bij die gedachten, wilde ik mijn armen weer om Linn heen slaan! Ze had zoveel geluk dat ze hier nu zat! Al had ik echt geen idee wat het precies was gebeurd? Ik wist ook niet echt hoe ik er na moest vragen. Misschien wilde ze er wel niet over praten. Ik wist hoe het was? Dus dan wachtte ik liever af totdat ze zelf aangaf wat er was gebeurd en wat ze er over kwijt wilde. "Dan bel ik hem straks even." Ik wist haast wel zeker dat hij zelf eerst even met Naylene wilde zitten. Misschien was hij nog wel net bij haar, dan was de kans groot dat hij zijn telefoon gewoon niet oppakte. Ondanks dat we wel af hadden gesproken om elkaar op de hoogte te houden. "Misschien kan je dan zelf ook wel eventjes met haar praten." Het leek wel alsof Linn dat fijn vond om even iets van Naylene te horen. Het was wel gek dat ze gewoon van elkaar totaal niet wisten van elkaar hoe het was. Ze lagen wel op verschillende afdelingen, waardoor het wel logischer werd. "Als je dat wel hebt, moet je het maar zeggen." Natuurlijk merkte ik wel aan de toon in Linn haar stem dat ze het een beetje bitter had bedoeld? Het kon best dat ze boos was omdat ik nu ineens wel weer met haar praatte, maar het was toch ook niet erg! Ik had net te horen gekregen dat mijn vriendin in het ziekenhuis lag! Ze had volgens mij wel echt pijn gehad en dat was gewoon een vervelend idee! Ik wilde niet dat haar dat soort dingen overkwamen. Ik wilde juist het beste voor haar!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Dit was gewoon raar. We hadden ruzie, maar toch was hij hier. Ergens betekende dat dat die ruzie niet meer zo belangrijk was, maar ik vond het nog wel belangrijk? Ik meende nog steeds de dingen die ik had gezegd. Ik wilde in een eerlijke relatie zitten, eentje waarin we niet langs elkaar leefden en dat was wel wat er de laatste weken, en zeker de laatste paar dagen, was gebeurd. Ergens wilde ik niet teveel hulp van Calum aannemen. Dat klonk stom, want hij was mijn vriend en hij was er ook om mij te helpen, maar ik was die ruzie niet zomaar vergeten? Hij had me een paar dagen lang echt niet willen spreken. Ik hem ook niet, maar die gevoelens konden toch ook niet opeens zomaar weg zijn? Ik kon nu gewoon niet doen alsof er niets aan de hand was en blij zijn dat hij er hier voor me was, al liet het aan de andere kant ook wel weer zien dat hij niet zo fucked up was door de ruzie dat hij me hier in mijn eentje zou laten liggen. Eigenlijk had ik dat ook niet verwacht, maar ik wist nu gewoon niet zo goed wat ik met hem moest. Hij bood aan om naar huis te gaan, zodat hij wat spulletjes voor me op zou kunnen halen. Iets wat wel fijn zou zijn, want ik zou liever in mijn eigen pyjama in dit bed liggen dan in dat ziekenhuisding. Ik zou zelf onmogelijk die spullen kunnen halen en ik zou het ook niet echt aan iemand anders kunnen vragen. Dus ik kon niet heel erg veel anders dan het hem op laten halen. ‘Een pyjama zou fijn zijn. Eentje met een kort broekje, mocht ik gips krijgen.’ Daar hadden ze het volgens mij ook nog over gehad. Het lag een beetje aan hoe de operatie zou verlopen, maar als ik gips zou krijgen, dan zou een lange broek niet gaan werken. Daar was het toch al te warm voor, want het was nu mei en dat betekende dat het al redelijk warm werd in Los Angeles. Daarnaast had ik nog wat basisdingetjes nodig, maar ik gokte dat Calum wel wist dat ik mijn tanden wilde poetsen en mijn haren wilde borstelen. Ik zuchtte en keek naar Calum. Vond hij dit dan niet raar? Hij moest toch ook wel inzien dat dit niet zomaar alles veranderde? Die ruzie was er nog steeds. Hij wilde waarschijnlijk nog steeds niet vertellen wat er precies aan de hand was, waardoor ik hem niet kon helpen. Iets wat ik wel wilde doen, maar als hij het me niet wilde vertellen, dan kon ik dat niet doen en dan wilde ik er ook niet steeds naar gaan vissen! Ik was wel blij dat hij zei dat hij Ashton ging bellen, om te vragen hoe het met Naylene ging. Misschien dat ik zelfs eventjes met haar zou kunnen praten, als het goed ging. ‘Dat zou fijn zijn.’ Ik wist niet echt wat ik tegen haar zou willen zeggen. Ik was echt heel erg bang geweest om haar kwijt te raken in die vuurzee! Ik had haar nergens meer gezien en ze had ook niet gereageerd toen ik haar had geroepen, waardoor ik echt bang was geworden! Gelukkig was ze uiteindelijk wel naar buiten gehaald en was ze ook naar het ziekenhuis gebracht, maar ik gunde het niemand om zoiets mee te maken. Het was echt doodeng geweest! Ik knikte op Calum. Als ik meer nodig had, dan zou ik het wel laten weten. Al wist ik nu niet echt wat ik nodig had. Op dit moment had ik niet heel erg veel behoefte aan knuffels of wat dan ook. Ik wilde vooral weten hoe het met Naylene ging en ik wilde straks gewoon normaal de operatie in kunnen, zonder al te veel gedoe. Dus waarschijnlijk was het ook beter als Calum en ik nu niet zouden beginnen over onze ruzie. Daar zou alleen maar gedoe van komen en dat wilde ik niet hebben zo vlak voordat ik onder het mes ging.

Ashton.
Ik luisterde naar de oom van Naylene, die hier natuurlijk wat meer informatie over had. Hij was één van de leidinggevenden geweest! Niet dat het zijn schuld was of wat dan ook. Waarschijnlijk was het door iets gebeurd wat gewoon niet had kunnen worden voorkomen! Een verbouwing was niet gemakkelijk en soms gingen er dingen mis. Dit keer was er wel heel erg veel mis gegaan, maar alle mensen en zelfs wat dieren waren nog gered. Er was zelfs een explosie geweest! Dat was echt heel erg heftig? Dan had Naylene heel erg veel geluk gehad dat ze er zo van af was gekomen! Want een explosie kon echt veel meer schade doen dan wat het nu had gedaan! Al wist ik niet hoe het met anderen zat, of met Linn. Iets wat ik straks wel zou vragen, maar Calum zou me ook op de hoogte houden en ik ging er vanuit dat als hij nu nog niks had gestuurd, het goed met haar ging en dat hij nu met haar aan het praten was. Het brak echt mijn hart om Naylene zo te zien zitten! Ik wist niet wat er allemaal in haar hoofd gebeurde, maar er was iets geweest waardoor ze nu in huilen uit was gebarsten. Het ergste was nog wel dat ze haar knieën op trok om zichzelf te verbergen. Iets wat ze helemaal niet hoefde te doen voor ons! Zeker niet voor mij! Ik schoof iets dichter naar haar haar toe en besloot toen maar om achter haar te gaan zitten, zodat ik mijn armen om haar heen kon slaan. Daardoor moest de hand van haar oom wel eventjes wijken, maar die vond al snel een andere manier om haar te troosten. Ik vond dit echt heel erg! Misschien zag Naylene al die honden wel voor haar, of dacht ze aan wat er met hen was gebeurd omdat zij uit het gebouw had gemoeten, maar het was niet haar schuld! Ze had hier onmogelijk iets aan kunnen doen en waarschijnlijk had ze wel echt heel erg veel geholpen, zoals haar oom al zei! Elke hond die gered was, was al goed! Natuurlijk was het naar dat er nog zoveel honden vast hadden gezeten en ik wilde me niet eens indenken hoe dat zou moeten hebben geklonken, want honden hadden echt wel door wanneer er gevaar in de buurt was, maar het was niet iets waar Naylene veel aan had kunnen doen! Ze had haar best gedaan, zo erg dat ze zelf nog verbrand was geraakt door de vlammen! Dat was echt heel erg! ‘Je hebt gedaan wat je kon doen, Nay,’ zei ik zachtjes. Dat had ze echt! Als ik hoorde van haar oom wat ze had geprobeerd te doen, was dat heel erg heldhaftig, maar ook heel erg stom! Ik was heel erg blij dat ze hier nu zo zat, ondanks dat ze misschien verbrand was en aan de beademing. Ze was er nog wel! Ik had echt niet geweten wat ik had moeten doen zonder Naylene! Ik wilde er niet eens aan denken! Ik probeerde haar zachtjes heen en weer te wiegen, in de hoop dat het iets zou helpen. ‘En elke hond die gered is, is er al één meer dan als je meteen naar buiten was gegaan,’ fluisterde ik, ondanks dat ik dat misschien wel liever had gehad! Dan was ze er zeker van geweest dat zij veilig was geweest. Iets wat ook heel erg belangrijk was! Ik zuchtte en plaatste voorzichtig een kus op haar schouder. ‘Ik was echt heel erg bang toen ik las dat er een brand uit was gebroken,’ gaf ik toe. Wie zou dat niet zijn?! Naylene en Linn waren daar geweest! Naylene was mijn vriendin, wat automatisch had betekend dat ik me zorgen had gemaakt, maar ik was ook bevriend met Linn! Ik wist niet of meer mensen van de brand wisten. Misschien wel. Misschien probeerden ze hen ook wel te bereiken, maar kon dat niet omdat ze hun telefoon niet opnamen. Wie weet wat ze dachten!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Het was heel erg dubbel. Ik vond het aan de ene kant wel heel fijn dat Ashton en mijn oom hier waren. Dan voelde ik me niet zo alleen? Ik had me zelf niet echt bang gevoeld. Er was niets van angst door mijn lichaam heen gegaan. Toen ik daar in de gangen had gelopen, had ik niet geweten hoe snel ik had moeten zijn. Er was een adrenaline door mijn lichaam heen gegaan waardoor ik echt helemaal niet door had gehad dat het eng was. Er was zoveel gebeurd in een korte tijd. Ik wist ook niet hoe lang ik precies binnen was gebleven. Het was allemaal veel te langzaam gegaan, ondanks dat ik echt zo snel mogelijk had proberen te werken. Nu ik de angst in de stem van Ashton had gehoord, werd me pas echt duidelijk dat ik iets had gedaan wat wel eens fataal af had kunnen lopen. Toch was dat niet iets waar ik me slecht over voelde. Ik had er liever langer binnen willen blijven, maar het was me gewoon niet meer gelukt. Dat was dan ook de andere kant. Aan de andere kant vond ik het namelijk totaal niet fijn om die twee hier te hebben? Ze wisten nu wat er was gebeurd en misschien zeiden ze wel dat ik mijn best had gedaan of wat dan ook, maar zo voelde het niet? Het voelde alsof ik nog zoveel meer had kunnen doen. Misschien had ik wel sneller moeten zijn. Er waren zoveel scenario’s die door mijn hoofd heen gingen! Ik had zoveel dingen anders kunnen doen. Iets waar ze me best over mochten oordelen? Nu deden ze juist heel erg lief en dat kon ik niet zo heel erg goed hebben? Ik vond het gewoon naar! Ook omdat ik ineens het geluid weer in mijn oren had. Ik had niet eens echt gemerkt dat het weg was gegaan. Pas nu het er weer was, begon het weer op te vallen en het deed zoveel pijn? Niet aan mijn handen of mijn longen, maar vooral in mijn hoofd? Het idee aan die hondjes. Ik voelde wat beweging achter me en het duurde niet lang voordat ik de armen van Ashton om me heen had. Ik schudde voorzichtig mijn hoofd. Ik was het gewoon niet eens met wat Ashton zei en dat zou ook niet heel erg snel gaan veranderen? Ik had naar mijn eigen mening meer kunnen doen? Veel meer dan wat ik nu had gedaan! Ergens had Ashton misschien wel gelijk, als ik niet binnen was gebleven, dan waren er heel wat minder honden buiten gekomen. Ik leunde iets achterover, zodat ik tegen Ashton aan kon zitten. Het voelde wel fijn! Ashton zijn armen hadden altijd wel iets beschermend gehad. Ik wist nog heel goed dat we alleen nog maar vrienden waren geweest en Ashton naar Brisbane was gekomen. We hadden heel wat met elkaar gepraat en uiteindelijk was ik in zijn armen in slaap gevallen. Mijn ouders hadden ons toen betrapt, als je het zo wilde noemen. Ze hadden het vreselijk gevonden. Nu waren mijn ouders heel erg ver uit het beeld. Waarschijnlijk zou het ze niet eens iets doen als ze hier iets van te horen kregen? Ergens deed dat misschien wel pijn, maar aan de andere kant maakte het niet zoveel uit. Ik had een eigen familie opgebouwd? Die ook wel deels bestond uit mijn eigen familie. Maar Ashton en Linn vielen er ook echt wel onder. Ik probeerde wat om te kijken zodat ik Ashton kon zien. Ik probeerde iets te zeggen, maar ik wist niet eens wat? Wat was er te zeggen? Ik vond het lief dat Ashton zich zorgen had gemaakt. Maar zoiets voelde gewoon raar om te zeggen. Het kwam ook gewoon niet mijn mond uit. Daarom zonk ik ook weer een beetje in elkaar, want ik wist ook niet echt wat ik anders moest doen?

Calum.
Ik kon niet heel erg veel doen in de tijd dat Linn werd geopereerd. Ze had wat spulletjes nodig, dus die kon ik best ophalen. Als het ging, wilde ik ook wel even bij Naylene kijken. Ik wist niet precies wat daar aan de hand was, maar het leek me dat het wel oké te gaan. Ik zou Ashton zo wel even bellen, zodat Linn ook wist dat alles goed ging met Naylene voordat ze geopereerd moest worden. Het leek me ook wel fijn voor hen om te weten wat er met Linn moest gaan gebeuren. Een operatie was niet zomaar iets! Er kon altijd iets verkeerd gaan. Niet dat we daar vanuit gingen. Toch was het geen pretje omdat er ook een herstel periode aan vast zat. Linn moest gips? Dat was al heel erg vervelend. "Dan rijd ik zo eventjes heen en weer." Volgens mij had ze niet heel erg veel dingen nodig. Een pyjama, duidelijk eentje met een korte broek, wat wel logisch was. Iets met een lange broek leek me ook niet fijn zitten. Een trainingsbroek kon ze volgens mij ook niet echt aan met gips om haar benen. Dus ik keek wel of ik ergens een sportbroekje kon vinden dat iets breder was. Dat zag ik straks wel? Ik voelde nu wel een klein beetje ongemakkelijkheid? Dat kwam vast omdat er ruzie tussen ons had gezeten. Iets wat eigenlijk ook best wel logisch was? Het was niet ineens over, ook niet door zoiets heftigs. We waren het nog steeds niet met elkaar eens. Linn wilde vast dat ik nog steeds met haar had gepraat en ik had het op het moment niet meer dan logisch gevonden dat ik het gewoon echt niet had gewild. Het had niet goed gevoeld. Nu nog steeds niet echt. Natuurlijk was dit ook totaal niet het moment waarop we zoiets konden bespreken. "Ik zou wel even bellen." Zei ik ook wel een beetje om de ongemakkelijkheid te doorbreken. Ik wist niet wat ik anders moest doen. We konden hier ook niet zitten en praten over het weer. Dat was wel het laatste wat ik wilde hebben! Dan zouden we proberen alsof alles goed was. Volgens mij wilde Linn dat sowieso niet? Ze hield sowieso door de manier waarop ze woorden uitsprak, heel erg duidelijk dat ze afstand wilde houden. Daarom pakte ik mijn mobiel er ook bij. Ik had nog geen berichtje van Ashton, maar dat had ik eerlijk gezegd ook niet verwacht. Die twee hadden geen ruzie, dus daar ging het vast wel heel anders. Als hij gewoon bij Naylene mocht in ieder geval! Misschien moest ze ook wel een operatie ondergaan of lag ze op een afdeling waar Ashton nog niet eens bij haar mocht. Daar zou ik zo wel achter komen als ik hem belde. Daarom zocht ik ook zijn nummer op en drukte ik op bellen. Ondertussen keek ik wel even naar Linn. Dit was wel precies zoals ze was? Linn zou straks onder het mes gaan, maar ze maakte zich volgens mij meer zorgen over Naylene. Ze wilde echt weten wat er met haar aan de hand was. Iets wat ik wel snapte! Maar ik vond het ook wel heel erg lief van haar. Wat ze ook wel echt was. ze was gewoon een lief meisje? En ik was ook wel echt blij dat ik haar in mijn leven had. Natuurlijk keek ik nu niet ineens anders naar haar? Ze was nog steeds mijn vriendin! Ik keek even naar mijn telefoon omdat het toch wel eventjes leek te duren voordat Ashton zijn telefoon oppakte. Maar drukte hem wel weer tegen mijn oor aan. Toen duurde het ook niet heel erg lang meer voordat ik wat gerommel aan de andere kant van de telefoon hoorde. "Hee. Linn en ik wilden allebei weten hoe het met Naylene ging." Ik zette de mobiel op luidspreker, zodat Linn meteen mee zou krijgen wat Ashton vertelde? Dat was beter dan dat het via mij ging, want dan zou er alleen maar informatie verloren gaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Ik wist niet zo goed hoe ik mezelf nu op moest stellen naar Calum? Ik wilde niet dramatisch in zijn armen uithuilen over dit alles, want er zat nog genoeg gedoe tussen ons en dat ging niet zomaar weg, zelfs niet door zoiets als dit? Wat dit dan ook precies was! Het was in ieder geval ongemakkelijk en volgens mij merkte Calum dat ook wel. Dit was nogal een rare situatie. Het was niet dat ik heel erg boos was om hoe Calum zich voelde, maar ik had wel het idee dat hij mijn kant van dit alles niet probeerde te begrijpen. Ik wist dat hij recht had op zijn eigen gevoelens en gedachten en die mocht hij ook wel voor zichzelf houden, maar daardoor wist ik niet wat ik kon doen voor hem om het beter te maken? Naast elkaar leven was niet iets wat hoorde in een relatie. Door onze ruzie waren we dat juist meer gaan doen, maar ik wilde hem ook niet kwijt? Het enige wat ik wilde, was hem helpen. Niet dat we daar nu over zouden moeten praten, want ik zou binnen nu en een uur geopereerd worden en het zou niet goed zijn als ik daar straks met allerlei gevoelens op de tafel zou liggen. Ik zou natuurlijk wel verdoofd worden, maar toch. Weg gaan met ruzie was nooit fijn en aangezien we al een soort van ruzie hadden gehad, wilde ik het ook niet erger maken. Natuurlijk zei het ook wel wat dat Calum nu hier was en dat hij van alles voor me wilde doen, maar dat maakte het niet meteen goed. Ik vond het nog steeds niet fijn hoe het tussen ons was gegaan in de afgelopen tijd en ik haatte het dat Calum niet naar me had geluisterd op de manier waarop ik dat graag had gewild, maar ook dat kon ik nu niet zomaar zeggen. Dat kon ik niet maken. Calum meldde dat hij straks even heen en weer zou rijden, zodat hij mijn spullen op zou kunnen halen. ‘Dankjewel.’ Het was wel aardig van hem? Dat zag ik ook nog wel in. Heel veel anders kon hij ook niet doen. Hij hoefde hier niet een hele tijd voor mij te zitten, terwijl ik geopereerd was. Ik zou hem kunnen vragen of hij mijn vaders wilde bellen, maar dat zou ik ook wel kunnen doen na de operatie. Calum zei dat hij even zou bellen naar Ashton, waar ik wel blij mee was. Ashton was vast al bij Naylene en hij zou Calum wel kunnen vertellen wat er aan de hand was! Ik hoopte dat ik even met Naylene zou kunnen praten, als ze dat al zou kunnen. Als je echt heel erg veel rook in had geademd, dan ging dat volgens mij best lastig? Iets wat wel logisch was, want je had zuurstof nodig om te ademen, maar ook om te denken en dat soort dingen! Naylene had heel erg lang binnen gezeten. Het had voor mij in ieder geval al heel erg lang aan gevoeld, voor haar vast nog meer. Ik wist nog steeds niet wat ze precies had gedaan en hoe lang ze daar had gezeten, maar het leek mij echt doodeng om me tussen al die vlammen te bevinden. Ik had het al heel erg eng gevonden om op die grond te liggen, zonder te weten of er nog iemand binnen was! Calum had zijn telefoon gepakt en was Ashton gaan bellen. Ik probeerde iets rechterop te zitten, alsof ik daardoor beter mee kon luisteren. Gelukkig nam Ashton op, wat betekende dat het vast wel goed ging met Naylene? Als er iets ergs aan de hand was geweest, dan was hij daar vast druk mee bezig geweest! Dus volgens mij ging alles wel goed? Daar hoopte ik in ieder geval op! Afwachtend keek ik naar Calum, hopend dat ik Naylene straks nog even aan de lijn zou krijgen en zelf ook zou kunnen horen dat het echt goed ging met haar.

Ashton.
Ik wist nu echt niet wat ik moest doen? Ik was achter Naylene gaan zitten in de hoop dat ik haar iets zou kunnen kalmeren, maar ik wist niet eens wat er precies aan de hand was? Ik snapte dat ze lang binnen was geweest en dat was volgens mij ook best traumatiserend, maar Naylene had er nog niks over gezegd! Misschien kon ze dat nu ook wel niet, juist omdat het allemaal zo heftig was geweest. Iets wat ik wel kon begrijpen, maar dat maakte het wel meteen moeilijker om haar te helpen? Ik wist niet eens waar ik haar mee probeerde te helpen! Het enige wat ik nu kon doen was achter haar zitten en haar proberen te kalmeren. Gelukkig duwde ze me niet weg. Ze kwam zelfs iets dichter tegen me aan zitten, wat betekende dat ze ook wel behoefte had aan een paar armen om haar heen? Ik kon niet anders dan haar dicht tegen me aan houden en zachtjes langs haar armen wrijven, al moest ik wel een beetje voorzichtig doen door alle medische toestanden waar ze op was aan gesloten. Ik was al lang blij dat ze er nog was, wat ik net ook tegen haar had gezegd. Ik was echt heel erg bang geweest! Als je wist dat er brand uit was gebroken op een plek waar mensen waren die jij kende, dan was er meteen een soort paniek? Bij mij was die wel geweest! Het erge was dat er nog zoveel meer mensen gewond waren geraakt door dit alles, waaronder Linn! Maar Linn en Naylene waren niet de enige twee die daar waren geweest. Misschien waren er nog wel meer mensen die nu ook in het ziekenhuis lagen, wat net zo erg was natuurlijk! Naylene was echter mijn vriendin. Dat was ze zelfs al een hele tijd. Ik wist dat er meer dan een jaar tussen had gezeten, maar die tijd er voor telde ook. Die was misschien wel net zo belangrijk als de tijd die we nu hadden. Ik gaf echt heel erg veel om haar en als je om iemand gaf, dan wilde je diegene nooit in pijn zien? Ik was wel echt opgelucht dat er verder niks ergens aan de hand was, ondanks dat er genoeg aan de hand was in Naylene haar hoofd. Zoiets merkte je wel? Ze zei misschien niks, maar ik wist zeker dat er genoeg in haar hoofd om ging. Ik voelde mijn mobiel trillen in mijn broekzak en haalde hem met één hand er uit. Het was Calum. ‘Ik had beloofd om Calum op de hoogte te houden, en hij mij over Linn,’ zei ik zachtjes. ‘Ik neem op en dan ben ik daarna meteen weer terug,’ beloofde ik Naylene. Ik gaf haar een kus op haar wang en liet haar voorzichtig los, zodat ik in ieder geval op kon staan en de telefoon op kon nemen. Ik hoorde Calum al aan de andere kant van de lijn. Hij wilde weten hoe het ging met Naylene, net zoals Linn. Wat vast betekende dat het nog redelijk ging met Linn? ‘Ehm,’ zei ik bedenkelijk en ik keek even achterom naar Naylene. ‘Wacht even,’ zei ik vervolgens tegen Calum, waarna ik de kamer uit liep. Ik sloot de deur achter me. Het voelde niet echt goed om over Naylene te praten terwijl ze er zelf bij was. Zeker omdat ik nu alleen maar aannames kon maken van hoe het met haar ging. ‘Ik denk dat het fysiek wel goed met haar gaat. Ze zit aan het zuurstof en ze heeft volgens mij brandwonden op haar handen, maar die zijn al verbonden.’ Dat was het goede nieuws! Lichamelijk leek alles wel in orde te zijn, maar ik wist niet of dat mentaal ook zo was! ‘Maar ze heeft nog niks gezegd. Ze lijkt heel erg geschrokken door wat er is gebeurd. Haar oom vertelde dat ze een hele tijd binnen is gebleven omdat ze de honden uit de hokken wilde halen.’ Het was typisch iets voor Naylene, maar het was zo dom om te doen! Als ze er niet zo erg aan toe was, dan had ik misschien nog wel boos kunnen worden. ‘En Linn?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Donkere gangen die opgelicht werden door wilde vlammen. Geluiden die echt overal vandaan leken te komen. Op dat moment had ik er niet eens zo bij stil gestaan. Ik had gedaan wat ik in mijn ogen had moeten doen. Er hadden zoveel honden mogelijk naar buiten gemoeten. Als ik het aan iemand zou vragen dan wist ik zeker dat ze het daar mee eens waren geweest. Daar binnen had ik niet gedacht aan mijn eigen leven. Ik had geen enkel moment had ik stil gestaan bij het feit dat het wel eens mijn laatste minuten hier op aarde hadden kunnen zijn. De vlammen hadden me kunnen omringen, me vast kunnen houden in hun greep en me langzaam op kunnen slokken, totdat er helemaal niets meer van me over was. Toch was dat nu nog niet eens echt iets wat ik in mijn hoofd had. Ik begon er wel over na te denken, maar ik vond het niet eens erg. Wat zich daar af had gespeeld was veel erger. Het speelde zich nu weer af in mijn hoofd. De geluiden waren duidelijk te horen. Honden die ik daar niet had gezien, niet op dat moment in ieder geval, kwamen op mijn netvlies. Alsof ik er weer midden in zat. Wat onzin was, want ik wist zelf ook wel dat ik in een ziekenhuiskamer was. Toch waren de beelden niet zomaar weg te krijgen en was het zelfs alsof de witte muren van het ziekenhuis niet eens meer bestonden. Alsof mijn oom en Ashton hier helemaal niet waren. Ondanks dat ik wel echt het bewijs had dat Ashton hier was! Ik voelde zijn handen immers voorzicht over mijn armen heen gaan. Ik raakte toch weer een beetje terug op de wereld toen Ashton vertelde dat Calum hem op de hoogte zou houden van hoe het met Linn ging en andersom. Ik wilde eigenlijk wel weten hoe het met Linn ging? Het was allemaal zo snel gegaan. Ik wist niet wat er allemaal met haar was gebeurd en ergens wilde ik dat wel weten. Daarbij vond ik het totaal niet erg dat de aandacht voor even van mij afgeleid was. Daarom knikte ik ook. Al had Ashton de telefoon sowieso wel opgenomen. Hij gaf om Linn? Ze was een vriend! Natuurlijk wilde hij zelf ook weten hoe het met haar ging! Dat was niet meer dan logisch. Toen Ashton achter me weg was, liet ik me voorzichtig onderuit zakken. De voetstappen stierven af en er was nog een klein geluid te horen van hoe de deur dicht werd gedaan. Daarna was het stil in de kamer. Ik was niet alleen en dat voelde ik ook duidelijk. De aanwezigheid van mijn oom benauwde me een beetje. Hij was daar geweest, hij kende de dieren! Hij had juist een mooie plaats voor ze willen maken. Hij was zo goed in zijn werk, dat hij was gevraagd om zoiets moois te maken? Nu lag het allemaal in duigen! Er moest zoveel gebeuren voordat het allemaal weer goed zat? Opbouwen was heel wat werk! Ik wilde iets zeggen? Want ik vond dit wel echt heel erg moeilijk! Maar ik wist niet hoe ik het moest zeggen of wat? Het enige wat in mijn opkwam was dat het me speet. Ik wist echter niet hoe de woorden zich in mijn keel moesten vormen. Daar bleven ze hangen. Er was maar één andere manier waardoor ik het wel duidelijk kon maken. Daarom vormde ik van de hand voorzichtig een vuist, ondanks dat het misschien pijn deed aan mijn hand. Ik legde hem boven mijn borstkas en maakte er vervolgens een rondje mee. Het gebaar voor sorry. Ik hoefde geen antwoord. Het liefst wilde ik die ook niet. Daarom liet ik me terug vallen in het kussen en sloot ik mijn ogen. Het was zo raar om me te bedenken dat ik vanmorgen nog zo in bed had gelegen en alles goed was en dat het nu helemaal anders was!

Calum.
Linn had echt niet heel erg veel nodig hier. Het was niet zo dat ik al haar make-up mee hoefde te nemen. Misschien dat ik wel een paar dingen in een tasje schoof, maar het was ook helemaal niet nodig? Iets van zeep en shampoo was dan belangrijker. Linn had het gehad over één nachtje, volgens mij dan, maar het kon best dat ze langer moest blijven. Het leek me best wel ingrijpend. Ik wist dan wel niet precies hoe het allemaal ging, maar het kon best wel zijn dat ze hier nog een paar dagen extra moest blijven. Ik zou straks wel kijken wat ze allemaal nodig had. Ik wilde nu eerst dat ze wat rustiger naar haar operatie kon gaan. Daarbij was ik zelf ook wel echt benieuwd hoe het met Naylene ging? We waren allemaal vrienden van elkaar geworden! Ik vond het fijn om met Naylene te zitten en rustig met haar te praten over nutteloze dingen of juist helemaal niets te doen. Ze was zo lief geweest dat ze eerst naar Los Angeles was gereden zodat ze samen met mij naar Brisbane had kunnen vliegen, omdat ze door had gehad dat ik me niet op mijn gemak had gevoeld om in mijn eentje te vliegen. Dat was wel een beetje het moment dat ik door had gehad dat ze echt een goede vriendin was. Daarvoor hadden we ook wel contact gehad. Het kon ook haast niet anders omdat ze zo goed bevriend was met Linn en ze nu weer een relatie had met Ashton! Ik trok mijn wenkbrauwen op toen Ashton duidelijk moeite had met de vraag die ik hem had gesteld. Waardoor ik me zelf wel een beetje zorgen begon te maken. Want ik wist ook niet waar ik precies op moest wachten? Het duurde echter niet zo heel erg lang voordat Ashton weer begon te praten. Ik snapte niet echt wat hij had gedaan? Maar het was in ieder geval wel fijn om te horen dat het fysiek goed ging met Naylene, wat waarschijnlijk betekende dat het mentaal minder ging. Ik kon me wel een beetje indenken hoe ze zich dan voelde? Maar toen Ashton zei dat Naylene helemaal nog niet had gepraat, was dat ook al weer weg. Ik keek op naar Linn, die natuurlijk ook mee kon luisteren. Ik vond het wel naar om te horen? Maar het was fijn om te weten dat het redelijk goed ging met Naylene. Misschien kwamen de woorden nog of had ze gewoon last van haar keel door alle rook. "Dat is heel erg naar." Het leek me vervelend? Dat ze niet eens kon vertellen hoe het met haar ging en wat ze voelde. Linn had me dat wel kunnen vertellen. Waardoor de zorgen weer wat minder waren geworden. Natuurlijk vond ik het niet fijn om te horen dat ze onder het mes moest, maar ze nam het zelf heel erg goed op? "Met Linn gaat het redelijk goed. Ze heeft haar been gebroken en moet straks worden geopereerd, maar ze neem het heel erg goed op. Wacht hier heb je haar even." Misschien vond Ashton dat wel even fijn? Het leek me dat hij haar sowieso even succes wilde wensen en dan kon Linn misschien ook nog wat dingen vertellen. Ik gaf de telefoon aan Linn. Zo dat ze zelf even met Ashton kon praten. Misschien zelfs even met Naylene. Al zou Naylene denk ik niet zomaar iets zeggen? Misschien was ze wel echt getraumatiseerd. Volgens mij kon dat gebeuren dat ze op de een of andere manier in een shock was geraakt? Ik hoopte dat het snel over zou gaan? Het leek mij in ieder geval moeilijk om er naast te moeten zitten en gewoon niet te weten wat je moest doen? Bij Linn wist ik dat nog wel. Al was het gewoon een beetje ongemakkelijk? Er was ruzie geweest en dat was nog steeds wel voelbaar.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Linn.
Na de operatie zou ik nog een nachtje moeten blijven. Heel fijn was het niet, maar er werd hier wel goed voor me gezorgd? Ik zou gewoon eten en drinken krijgen en Calum zou wat spulletjes brengen? Iets wat aardig van hem was, maar hij hoefde hier van mij niet de hele avond te blijven? Hij zou hier ook geen fatsoenlijke nacht slaap kunnen krijgen en zo ernstig was het ook niet. Waarschijnlijk zou ik toch heel duf zijn van de verdoving. Als ik morgen al weer weg zou mogen, zou hij straks best naar huis kunnen. Ik hoopte dat het goed ging met Naylene. Misschien was ze er wel erger aan toe dan ik? Ik had geen idee! Ik was gevallen en ik had mijn been gebroken, maar dat was iets heel anders dan langer rook inademen? Misschien had ze zich ook wel verbrand. Ik had niet heel erg goed naar haar kunnen kijken toen ze naar buiten was gekomenen en ik had ook niet zomaar naar haar toe kunnen lopen! Tegen de tijd dat Naylene buiten was geweest, was de ambulance er ook al geweest en hadden ze me al op de brancard gelegd! Het was allemaal heel erg snel gegaan, waardoor ik nu niet wist wat er met Naylene aan de hand was. Daarom was ik wel blij dat Calum even naar Ashton belde, want zo zouden we in ieder geval wat meer te weten kunnen komen of wat er met haar aan de hand was! Misschien was ze wel niet meer in het ziekenhuis? Al leek het me niet dat ze weg zou gaan zonder me op te komen zoeken! Ik luisterde naar het gesprek tussen Calum en Ashton. Veel kon ik er niet uit op maken! Calum vond iets naar, maar dat kon letterlijk alles zijn! Hij klonk niet overbezorgd, dus heel erg was het waarschijnlijk niet, maar er was wel iets aan de hand? Je kon niet zeggen dat iets naar was en dat het vervolgens allemaal wel meeviel! Meer werd er echter niet over Naylene gezegd. Calum vertelde wel aan Ashton dat het goed ging met me, op het feit na dat ik mijn been had gebroken. Blijkbaar vond hij het knap hoe ik er mee om ging, maar zo moeilijk was het niet? Het was gebeurd en het enige wat ze nu konden doen, was me opereren. Dat moest ik dan maar accepteren? Het was ook niet zo dat er heel erg veel mis zou kunnen gaan bij de operatie. Ik ging iets rechter zitten toen Calum tegen Ashton zei dat hij mij aan de telefoon zou geven. Ik nam de telefoon van Calum aan en bracht hem naar me oor. ‘Hé,’ zei ik zachtjes. Ik wist ook niet zo goed wat ik moest zeggen! Ik wilde niet meteen naar Naylene vragen nu ik Ashton aan de telefoon had, maar ik had alsnog niet heel erg veel info gekregen van Calum en zijn gesprek met Ashton! ‘Linn! Wat fijn dat alles goed met je gaat,’ hoorde ik Ashton zeggen, waarop ik knikte. Het viel me allemaal nog wel mee. Het was niet mega dramatisch. Gewoon een gebroken been. Dat kon je ook krijgen als je uit de boom viel? Al was die brand natuurlijk een stuk dramatischer. ‘Heb je veel pijn?’ vroeg Ashton, waarop ik enkel mijn schouders ophaalde. ‘Het valt nu wel mee. Ze hebben me pijnstillers gegeven en ik krijg straks een verdoving. Na de operatie gaat het waarschijnlijk wel pijn doen.’ Dat was meestal wel zo? Dat was ook niet zo raar, want andere mensen hadden aan je lichaam gesleuteld! Ik wist niet eens zo goed wat ze zouden gaan doen. Ik had niet opgelet toen ze het me allemaal uit hadden gelegd. Iets wat vooral was gekomen doordat ik zo met mijn hoofd bij Naylene had gezeten! Dat deed ik nu nog steeds, maar ik wilde niet meteen van alles en nog wat vragen aan Ashton. Hij was vast heel erg geschrokken van alles, dus misschien voelde hij zich ook wel slecht.

Ashton.
Ik zou willen dat ik zou kunnen zeggen dat het wel goed ging met Naylene, maar dat was niet zo. Het was duidelijk dat er iets was waardoor ze nu gewoon niet kon praten. Ze was er vast nog wel toe in staat, maar misschien had ze gewoon het idee dat het niet zou lukken. Ik wist niet wat er in haar hoofd om ging. Ik hoopte dat ze me het nog wel zou vertellen. Misschien niet nu, maar wie weet als we thuis waren? Ik hoopte van wel, want dan zou ik ook beter weten wat ik voor haar zou moeten doen! Op dit moment wist ik namelijk echt niet wat er met haar aan de hand was en waar ze behoefte aan had. Dat maakte het wel een stuk moeilijker voor mij, maar ik wilde vooral doen wat goed was voor Naylene! Ze zou in ieder geval met me mee naar huis kunnen. Dan kon ze op de bank zitten en misschien wat knuffelen met Freckles. Die had namelijk echt wel door wanneer iemand zich goed voelde en wanneer niet. Als hij door zou hebben dat zijn baasje niet echt lekker in haar vel zat, en ook nog eens gewond was, zou hij vast bij haar willen komen zitten. Gelukkig leek het iets beter te gaan met Linn. Ze was dan wel gewond, ze had zelfs haar been gebroken, maar ze nam het volgens Calum heel erg goed op. Toen ik haar aan de telefoon had, kon ik dat ook wel horen. Ze klonk helder, wat misschien nog wel het belangrijkste was. ‘Ik ben echt blij dat het allemaal meevalt,’ zei ik nog een keer tegen haar. ‘Hoe gaat het met jou?’ hoorde ik Linn vragen. Eigenlijk wist ik het antwoord er niet echt op. Ik was geschrokken van het nieuws, maar nu ik wist dat het goed ging met Naylene, fysiek dan, viel het al wel weer iets mee? De schrik was een beetje naar beneden gezakt. ‘Ik ben vooral heel erg opgelucht dat jij en Nay oké zijn,' zei ik zacht. Dat was ik ook echt! Natuurlijk waren mijn gedachten eerst naar Naylene geschoten, want ze was mijn vriendin, maar Linn was ook een goede vriend van me! Net zoals dat Calum zich vast ook zorgen had gemaakt om Naylene. ‘Dus Nay is oké?’ hoorde ik Linn vragen. ‘Kan ik met haar praten?’ Ik zuchtte en keek naar de dichte deur achter me. ‘Ze is fysiek oké, maar ik denk niet dat ze nu in staat is om te praten. Ze heeft nog geen woord gezegd sinds ik binnen ben gekomen. Het enige wat ze tot nu toe heeft gedaan, is huilen. Volgens mij is ze een hele tijd daar binnen geweest, toen de brand al uit was gebroken.’ Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. Ik wist niet of het kwam door alles wat ik net had gezegd, misschien had Linn het wel niet kunnen volgen. Misschien probeerde ze het allemaal op zich in te laten werken. ‘Als ze niet wil praten, is dat oké,’ zei Linn zachtjes. ‘Wil je haar vertellen dat het goed gaat met me? En dat ik hoop dat het ook goed haat met haar.’ Ik knikte. ‘Natuurlijk. Ik zal het haar zeggen.’ Naylene was vast wel blij dat het goed ging met Linn? Ze moest dan wel onder het mes, maar toch! Het ging beter met haar dan dat het met Naylene ging. ‘Dankjewel, Ash. Misschien dat ik je straks nog wel zie?’ Ik knikte. Misschien kon ik na de operatie nog wel eventjes langs gaan met iets kleins. Al was het belangrijker dat Naylene thuis kwam. ‘Misschien wel. Doe rustig aan.’ Ik hing het gesprek op en liep vervolgens weer de kamer in. Ik zag Naylene op het bed liggen en zuchtte. Het bracht echt mijn hart om haar zo te zien liggen! Ik liep naar het bed en ging vervolgens op de rand zitten. ‘Ik heb Calum en Linn even gesproken. Ze heeft haar been gebroken en ze moet geopereerd worden, maar voor de rest gaat het prima met haar en ze hoopt dat het ook goed gaat met jou.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar dagen later (:
---
Naylene.
De omgeving was misschien veranderd, maar alles wat zich in mijn hoofd afspeelde was dat niet. Ik had in de avond terug gemogen naar huis. Ik had niet in het ziekenhuis hoeven blijven, omdat er lichamelijk niet veel aan de hand was. Toch had de dokter het gehad over iemand met wie ik had kunnen gaan praten. Daar had ik geen behoefte aan gehad. Ik wist niet echt hoe ik dat duidelijk had kunnen maken, want praten was nog steeds lastig. De afgelopen dagen had ik geen woord gezegd. Het was echter niet stil in mijn hoofd. Er ging genoeg doorheen! Ik was deze week niet naar huis gegaan, zoals ik wel altijd deed aan het einde van het weekend. Ik had wel wat mailtjes gestuurd naar school en naar het werk, dat ik niet kon komen. Ik had het gewoon niet voor elkaar kunnen krijgen om ze te bellen? Voor nu was het weekje, het was echt niet erg om dat te missen. Ik kon het echt niet opbrengen om op dit moment naar school te gaan! Laat staan dat ik acht uur in een auto kon zitten om naar huis te rijden. Ik vond het van mezelf al een hele vooruitgang dat ik opstond uit bed. Ik had geprobeerd om de afgelopen dagen zoveel mogelijk van Freckles te genieten. Ik was zo blij dat hij er nog was! Maar het was heel erg raar om hem te zien. Juist omdat ik dan weer helemaal terug werd gebracht naar de honden die het niet hadden gered. Al het gepiep dat er had geklonken! Iedere keer als ik niet wist waar Freckles was, sloeg mijn hart een slag over en wist ik niet hoe snel ik het huis moest afzoeken. De momenten dat Ashton met Freckles naar buiten was, waren het ergste geweest. Ik hoopte dat het nu ook het geval was! Echt waar! Maar ik kon ergens niet eens meer helder nadenken. Ik had Ashton al een tijdje niet meer gehoord en van Freckles had ik ook niet veel gezien. Ik had hem proberen te zoeken en hij was echt helemaal nergens in het huis geweest! Ik had geprobeerd om hem te roepen! Maar er was echt helemaal niets uitgekomen! Echt niets! Ik wist niet eens meer of het nog wel kon? Het was niet alsof ik het totaal niet wilde, maar het lukte gewoon echt niet. Niet omdat het pijn deed aan mijn keel of aan iets anders, maar gewoon omdat het niet lukte! Uit frustratie was ik terug gerend naar de kamer waar ik de afgelopen dagen veel had gezeten. Echt buiten zitten had ik niet gewild. Iets anders had ik ook niet echt willen doen. Ik had in de kamer gezeten waar genoeg boeken stonden, maar zelfs een boek kon me niet echt op andere gedachten brengen. Ik kreeg het niet eens voor elkaar om een paar bladzijden te lezen! Het was allemaal best frustrerend! Maar het deed ook echt heel erg pijn! Ik wilde Freckles nu echt bij me hebben, maar ik wist niet waar hij was! Misschien was hij wel weg met Ashton, maar dat betekende niet meteen dat hij veilig was! Er kon echt van alles gebeuren. Dingen waar je zelf nog niet eens weet van had! Ze gebeurden zonder dat je het echt door had. Het was er ineens! Bij ons was er ineens vuur geweest! Niemand had er echt iets aan kunnen doen. Natuurlijk had de brandweer veel kunnen blussen, maar ik wist nu hoe weinig honden en andere dingen er maar waren gered en dat zorgde alleen nog maar voor meer verdriet. Ik veeg over mijn wangen, omdat er wat tranen waren ontstaan. Ik wilde echt niet de hele dag huilen! Maar ik was nog helemaal aangedaan door het feit dat Freckles er niet was! Ik wist niet eens of het wel goed met hem ging?! Er kon van alles gebeuren!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Het was fijn dat Naylene zo snel naar huis had gemogen. Diezelfde avond had ze alweer terug mogen gaan naar huis, of naar mijn huis dan. Ik had ook best met haar naar San Francisco willen gaan, maar het had me geen goed idee geleken om nu zo’n stuk met haar te rijden. Daarnaast was Freckles ook bij mij geweest en het had me beter geleken als Naylene gewoon in een vertrouwde omgeving zou zijn met iemand wie voor haar kon zorgen. Iets wat ik wel geprobeerd had om zoveel mogelijk te doen. Ik had eten voor haar gemaakt, meerdere keren een bad vol laten lopen en ik probeerde zo goed mogelijk te doen wat Naylene graag wilde, maar dat was best lastig. Ze had in de afgelopen dagen nog geen woord gezegd! Zelfs toen ik aan haar had gevraagd of ze met Linn had willen bellen, wat ze wel had gewild, had ze niks gezegd. Ze had zo nu en dan naar haar gebaard en Linn had terug gepraat, maar ik had echt niet begrepen waar het precies over was gegaan? Daarnaast was het heel moeilijk om met iemand te communiceren die niks wilde zeggen! De eerste dag had ik het nog wel begrepen, de tweede dag, maar het werd wel steeds lastiger? Elke morgen werd ik wakker en hoopte ik dat het de dag zou zijn waarop Naylene weer iets zou zeggen. Het hoefde niet veel te zijn, misschien alleen maar een paar woorden, maar tot nu toe was er nog niks uit gekomen! Ik wist dat ik niet boos op haar kon worden, want ze had veel doorgemaakt, maar ik wist ook niet wat ik anders moest doen! Ik wist niet eens waar ze behoefte aan had, dus dan was het ook heel lastig om daar aan te voldoen. Ik moest mezelf zo nu en dan echt inhouden, wat best moeilijk was! Gelukkig kon ik zo nu en dan even met Freckles naar buiten, want die moest natuurlijk gewoon uit worden gelaten. Volgens mij snapte hij niet heel erg goed wat er aan de hand was met Naylene. Het enige wat hij wist, was dat het niet heel erg goed ging met Naylene. Ik begreep er zelfs niet heel erg veel van! Gelukkig kwam hij nog wel bij Naylene liggen om haar te knuffelen, want dat had ze wel nodig! Ik had net samen met Freckles een stukje gewandeld, al was het uiteindelijk langer geworden dan dat ik had gedacht. Op een gegeven moment raakte je zo verzonken in je eigen gedachten en Freckles was een grote hond, dus dan liep je zo een stuk verder dan wat de bedoeling was. Ik was nu net weer thuis, wat ook maar goed was, want dan zou ik straks kunnen kijken of Naylene nog iets nodig had. ‘Nay, we zijn weer thuis!’ riep ik toen ik de deur had geopend. Ik knielde neer voor Freckles en maakte zijn halsband weer los. ‘Ga vrouwtje maar zoeken, dan krijg je straks een koekje,’ beloofde ik hem. Ik kwam overeind en borg alles eerst netjes op, waarna ik naar de keuken liep om daar een hondenkoekje voor Freckles te pakken. ‘Nay?’ riep ik nog een keer, omdat ik nog geen antwoord had gekregen. Al moest ik dat misschien ook niet verwachten. Ik liep richting de kamer met de boeken, aangezien dat de plek was waar ze het liefste zat. Toen ik daar aan kwam, zag ik haar in tranen op de bank zitten. ‘Nay…’ Ik liep naar haar toe en ging naast haar zitten, zodat ik mijn armen om haar heen kon slaan en haar naar me toe kon trekken. Het erge was dat dit niet de eerste keer was dat ze zo aan het huilen was en ik wist niet wat ik er aan kon doen! Ik wist niet eens waarom ze precies aan het huilen was, al kon ik het me wel een beetje indenken. ‘Het is oké,’ fluisterde ik zachtjes. Ik gaf haar voorzichtig een kus. ‘Wil je er misschien over praten?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Gelukkig ging met Linn nu ook redelijk goed. Ze had onder het mes gemoeten en dat had ik best vervelend gevonden om te horen! Het was misschien niet iets heel groots, maar wel vervelend? Helemaal omdat ze nu niet heel erg veel kon. Ze moest echt een tijdje revalideren en dat was ook niet makkelijk? Helemaal omdat het niet helemaal lekker liep tussen haar en Calum. Volgens mij vond Linn het niet heel erg dat ik niet praatte. We hadden al wel een keer video gebeld en ik had haar gewoon het woord laten doen. Dat moest ze ook wel een beetje kwijt? Ik had gewoon niet veel kunnen zeggen en als ik dat wel had willen doen of ik door had gehad dat Linn het nodig had gehad, had ik een paar woorden gebaard. Niet veel? In mijn ogen kon je ook al veel duidelijk maken met ja en nee schudden. Heel erg veel meer was op het moment niet nodig. In het begin was het niet praten misschien raar geweest. Maar nu was ik er een beetje aan gewend. Het voelde misschien nog wel gek, maar het lukte me gewoon echt niet? Ik snapte het zelf ook niet! Het was niet zo dat ik besloot om niet te praten. Of ook weer wel. Ik wist het niet echt! Er was niets mis met mijn stembanden, dat hadden ze zelfs nog nagekeken? Iets wat in mijn ogen niet nodig was geweest. Zo gek was het toch niet dat ik niet wilde praten. Ik kon ook geen logische reden vinden waarom ik het niet deed, maar het was gewoon zo en het voelde fijner? Er waren zoveel dingen in mijn hoofd dat ik dacht dat ik niet eens de gedachten die ik had uit kon spreken. Alsof er ineens heel iets anders uit kon komen. De geluiden in mijn hoofd waren echt niet minder geworden? Soms hoorde ik het geblaf en het gepiep en dacht ik dat het Freckles was! Ik hoorde nu wat geluiden die anders waren. Ik voelde de armen van Ashton om me heen en niet veel later voelde ik hoe Freckles bij ons op het bankje sprong. Waar ik echt dolblij om was! Ik wist niet hoe snel ik mijn armen om Freckles heen moest slaan en hem dicht tegen me aan moest trekken. Ik legde mijn hoofd tegen zijn lichaam aan. Ik was echt heel erg bang geweest dat er iets aan de hand was geweest! Ze waren zo lang weg?! Er had van alles kunnen gebeuren. Het had misschien geen vuur hoeven zijn, maar iets anders kon ook?! Ik wilde niet dat Freckles iets over kwam. Ashton ook niet natuurlijk! Daarom leunde ik ook iets naar hem toe. Het was eng om helemaal in je eigen hoofd te zitten. Er had zoveel kunnen gebeuren in die tijd? Er kon iets gebeuren in een paar minuten! Het had echt geleken alsof ze uren weg waren geweest. Ik keek op naar Ashton en haalde mijn schouders op. Ik wist dat Ashton wilde dat ik praten. Ik kon het aan hem merken. Hij deed heel erg zijn best en wilde ook echt wel tegen hem praten. Echt! Maar het was gewoon moeilijk? Het voelde niet goed! Het ging niet?! Ik liet Freckles voor even los. Ik keek Ashton aan en zuchtte zachtjes, ik wilde hem niet zo zien. Ik wist maar al te goed dat het door mij kwam? Ik wilde ook niet dat hij zich zorgen maakte! Ik snapte dat het raar was, omdat we normaal over alles praatte en daarom wilde ik dat ook wel. Ik kon mijn stem nu alleen even niet gebruiken, bang dat er van alles uit zou komen. Daarom opende ik mijn handen en hield ik ze voor mijn borstkas om te gebaren dat ik bang was. Ik wist ook niet hoe ik het anders duidelijk moest maken? Ik was ook echt bang geweest, bang dat er iets was gebeurd met Freckles!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Ashton.
Praten was altijd ons ding geweest. Zelfs toen we alleen nog maar vrienden waren geweest, had dat een beetje bij ons gehoord? Het had echt nooit uit gemaakt waar het over was gegaan, we hadden altijd wel iets kunnen vinden om over te praten. Soms was ik degene geweest die met verhalen was gekomen en had Naylene alleen maar geluisterd, maar op andere momenten had Naylene gesproken over de dingen die belangrijk waren voor haar, of had ze vragen hardop uitgesproken waar ik ook geen antwoord op had gekregen, maar toch hadden we er wel over kunnen praten. Nu was praten iets wat we niet meer deden. Het was nog maar een paar dagen aan de gang, maar het voelde echt verschrikkelijk. Ik had geen idee wat er in haar hoofd om ging, wat ze wilde. Door niet met elkaar te praten had ik het idee dat ze steeds verder van me af kwam te staan en dat wilde ik niet. Niet nu het juist zo goed ging met ons. We hadden plannen. Niet alleen voor de komende weken, maar ook voor de toekomst. We spaarden samen met een busje, zodat we rond konden trekken. Dat wilde ik nog steeds en ik weigerde dit alles ons uit elkaar te laten trekken. Toch was het echt heel lastig. Zeker als ik haar op deze manier vond! Dan wilde ik eigenlijk gewoon dat ze iets aan me vertelde? Ze moest iets zeggen, want anders wist ik ook echt niet wat ik zou moeten doen! Nu wist ik het ook niet eens! ‘Verdomme, Nay!’ riep ik uit toen ze iets naar me probeerde te gebaren. Dit was echt heel erg frustrerend! Ze kon misschien gebaren naar Linn wat ze bedoelde, omdat Linn nog enigszins verstand had van gebarentaal, maar ik had dat niet! Ik had geen idee wat ze precies bedoelde en dat zou ik ook niet zomaar hebben! Waarom kon ze niet gewoon met me praten!? Ze hoefde niet eens veel te zeggen, maar gewoon een paar woorden om me duidelijk te maken wat er aan de hand was! Iets wat ze niet eens wilde doen! In plaats daarvan koos ze er voor om iets te doen waarvan ze wist dat ik het toch niet zou begrijpen! ‘Ik heb geen idee wat je bedoelt! Je kunt niet naar me gebaren terwijl ik het niet snap!’ zei ik tegen haar. Ik kende geen ASL! Ik kon het ook niet zomaar opzoeken, want er waren heel erg veel woorden en ze leken ook nog allemaal op elkaar! Ik kon niet midden in een gesprek zomaar een woord gaan zoeken in de hoop dat ik zou begrijpen wat ik bedoelde! Ze kon toch ook niet van me verwachten dat ik dit zomaar begreep?! Ze wist dat ik deze taal niet kende! Ik kwam overeind en keek naar Naylene, wie duidelijk was geschrokken van mijn geschreeuw. Wat betekende dat ik het weer had gedaan! Ik was boos op haar, maar ik kon niet eens boos zijn zonder me schuldig te voelen! Ik wist dat er iets met haar aan de hand was en geschreeuw was waarschijnlijk het laatste wat ze zou kunnen gebruiken, maar op dit moment wist ik gewoon niet wat ik tegen haar moest zeggen! ‘Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, Nay! Ik probeer je te helpen, maar ik krijg geen woord uit je en daardoor wordt het steeds moeilijker om in te schatten wat je wel, of niet wil. Dat je een manier hebt om te communiceren met anderen is prima, maar ik begrijp het niet!’ Dat moest ik haar wel duidelijk maken! Ik had geen idee wat ze net had geprobeerd te gebaren. Ze had ook gewoon haar mond open kunnen trekken en iets tegen me kunnen zeggen! Iets wat ze nu sowieso niet zou doen, want ze kon niet tegen geschreeuw. Dus ze zou nu al helemaal niks meer zeggen! ‘Waarom kan je niet gewoon met me praten?!’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Naylene.
Ik vond dit ook niet leuk. Ik wilde het ook wel anders hebben! Maar er was ineens van alles anders geworden! Het was gebeurd voordat ik het door had gehad. Niemand had er van geweten! Volgens mij was er niet eens echt een risico geweest. Ik wist niet precies hoe het allemaal had kunnen gebeuren. Ze hadden er wel onderzoek naar gedaan. Het kon best wel zijn dat ze daar nog mee bezig was. Ik kreeg af en toe een berichtje van mijn oom en hij was van de week natuurlijk ook wel een paar keer komen kijken. Tegen hem wist ik ook niet wat ik moest zeggen! Er waren niet genoeg woorden in de wereld die konden onderdrukken hoe ik me voelde. Ik was bang dat ik helemaal brak als ik er ook maar één uit sprong. Mijn hele lichaam zat nog vol met angst. Ik was nu vooral bang dat er hier iets gebeurde? Dat ik terug kwam en Freckles er niet meer was. Ik wist ook niet precies wat dan de reden was waarom praten niet ging, maar het lukte echt niet?! Ik probeerde het echt wel. Ik kroop in elkaar toen Ashton begon te schreeuwen. Dat was wel het laatste wat ik wilde horen? Ik snapte echt wel dat het niet fijn voor hem was. Maar ik wilde niet dat hij boos was? Ik had nooit goed tegen geschreeuw gekund. Thuis was het maar door blijven gaan. Mijn vader en moeder hadden behoorlijk misselijkmakend kunnen zijn in hun woorden. Dus als ze eenmaal boos waren geweest, was er ook echt van alles uitgekomen. Ze hadden me echt niet aangeraakt, maar de woorden waren misschien nog wel erger geweest dan dat. Zodra iemand zijn stem verhief voelde ik me gewoon een klein meisje. Ik had me er misschien een klein beetje overheen gezet en het was al wel voorgekomen dat ik er gewoon iets van had gezegd, maar nu kon ik dat niet eens! Ik kon niet vertellen dat Ashton moest stoppen met schreeuwen. Het enige wat ik kon doen was zo ver mogelijk weg kruipen. Weg uit Ashton zijn armen, wat niet eens goed ging omdat ik Freckles nog vast had en hij in de weg zat. Daardoor begonnen de tranen weer in mijn ogen te prikken. Het was misschien dom, maar ik vond het echt niet fijn als iemand zo praatte?! Het ergste was misschien nog wel dat ik hem begreep, want natuurlijk was het niet leuk dat ik niet kon praten. Praten was juist een ding geweest waar we heel goed in waren geweest. Een zeker iets in onze relatie? We konden uren met elkaar praten! Maar het ging nu gewoon even niet! Ik keek naar mijn schoot, terwijl ik de woorden van Ashton door liet dringen. Ze waren heel erg vervelend. Ik vond het niet heel erg leuk om te horen! Ik vond het ook wel vervelend dat hij zich zo voelde. Helemaal omdat het door mij kwam. Gebaren was iets waar ik me wel gemakkelijk bij had gevoeld. Ashton kende er een paar, maar lang niet alles. Dus ik snapte wel dat hij het niet mee had gekregen. Er schoot mijn een idee binnen. Een manier waarop Emmet zelf ook wel eens reageerde. Voorzichtig tastte ik in Ashton zijn broekzak en haalde daar zijn mobiel uit. Mijn eigen mobiel lag ergens ver weg. Daar had ik helemaal geen behoefte aan? Nu was het wel iets makkelijker? Ik ontgrendelde de telefoon en ging naar notities en begon te typen. “Sorry. Ik kan niet uitleggen waarom, maar praten voelt niet goed? Ik ben bang?" Ik wist niet hoe ik het moest beschrijven! Dat kon ik ook niet. Maar bang was ik net wel echt geweest! Bang dat er iets met Freckles aan de hand was. Maar ook door Ashton die schreeuwde. "Schreeuw alsjeblieft niet meer." Typte ik op de volgende regel. Ik stak vervolgens de telefoon in Ashton zijn richting.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld