Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

Unfortunate gifts ~ schrijftopic

Account verwijderd

schreef:
Asa bonkte hard op de deur. Shit, dit was het teken dat de begeleiders er aan kwamen. Snel greep ze de taart uit de koelkast, propte hem in de doos die ze bij had. Helaas was Louise niet zo snel. De koffiemachine was vreselijk langzaam. De koffie leek er druppel voor druppel uit te gaan. Twee bekertjes waren al klaar, maar dat zou nooit genoeg zijn voor een week. Laat staan voor een maand. Buiten klonken voetstappen. De begeleiders... Ze vluchtte snel naar buiten. Louise bleef binnen staan, verstijfd. "Shit, ga maar. Als ik er over vijf minuten niet ben, laat me dan. En hou wat voor me over," riep ze haar na. Snel glipte ze de geheimen gang binnen. Asa stond er ongeduldig op zijn voeten te wippen. ´Louise,´ hijgde ze terwijl ze de gang op wees, ´Ze liep regelrecht in hun armen.´ Het alarm klonk. Ze hadden de rode knop ingedrukt. Louise. Ze besloot er niet te lang over natendenken, op dit punt kon ze toch niks meer voor haar betekenen. Bovendien zou het niet lang duren voordat de begeleiders erachter zouden komen dat Louise hun hulp had gehad. Ze keek keek Asa aan, legde haar vingers op haar lippen en sloot de gang. Achter de muur klonken de schreeuwen van de begeleiders. ´Hier zijn ze heen gegaan.´

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Nog voor de nieuwe jongen Seth zijn hand had kunnen aanpakken, kwam Lynn kwaad aanlopen en bij hen staan. Ze begroette Aria, maar leek Seth eerst te negeren, tot ze zacht 'ik haat je' mompelde. Seth besloot het te negeren. Hij had niets verkeerds gedaan in zijn ogen. Wat verwachtte Lynn? Dat ze de enige in deze school was die haar gave niet kon controleren? Helaas bleef het niet bij gemompel en herhaalde ze haar woorden schreeuwend en begon ze op de grond te huilen. Een zachte zucht verliet zijn lippen, terwijl hij een stap bij haar vandaan deed om te voorkomen dat hij nat zou worden van haar tranen. Niet veel later vroeg Aria wat er aan de hand was.
"Niet veel bijzonders. Het gebruikelijke op school" zei Seth en zuchtte zacht. "Lynn wilde haar krachten trainen dus heb ik haar geholpen met mijn watersturing. Later gingen we naar Asa toe om te kijken hoe het met hem ging. Helaas wordt de luchtvochtigheid van Asa zijn kamer niet zo goed geregeld als in mijn kamer. Ik wilde het water in de lucht naar de badkamer sturen, maar raakte de controle kwijt en het water viel over Lynn heen waardoor ze flipte en bijna werd overgenomen door demonen" zei Seth tegen Aria en keek Lynn aan.
"Ik heb je al gezegd dat het me spijt en dat ik er niets aan kon doen. Nogmaals, niemand op deze school beheerst zijn gave. Als we dat deden, hoefden we hier niet te zitten. Ik zit hier in elk geval niet voor de lol. Ik heb een baby neefje in bij mijn ouders thuis wonen, die ik graag wil zien opgroeien. Jouw gave is gevaarlijk en er zitten risico's aan. Daar kun je mij niet van de schuld geven. Het was niet met opzet" zei Seth tegen Lynn en kijk. "Ik heb mijn gave nog nooit zoveel gebruikt als vandaag. Ik wist niet dat er een limiet aan mijn gave zat tot hoever ik het kon beheersen. Blijkbaar zit dat er wel op." Seth begon eigenlijk kwaad te worden omdat Lynn het hem verweet en dat was ook te merken, aangezien het aan de andere kant van de gang een beetje begon te regenen zonder dat hij het door had. Zijn kwaadheid was een klein beetje in zijn stem te horen, maar waarschijnlijk zou Lynn het niet opmerken. Qua zijn stem had Seth een verrassende controle als hij kwaad was. Je moest hem goed kennen om het te horen, al wist Seth dat Aria het waarschijnlijk wel zou horen. Al die verwijten bij elkaar kon Seth gewoon even niet meer zo goed tegen.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn merkte dat Seth een stap opzij deed toen ze op de grond zat. Misschien een slimme zet, want kon Lynn zich weer niet beheersen, dan moest ze maken dat ze wegging. Of in ieder geval ervoor zorgen dat er geen overname plaatsvond. Aria leek niks van de situatie te begrijpen en vroeg wat er aan de hand was. Seth was haar voor door de situatie uit te leggen en intussen probeerde Lynn zich bij elkaar te rapen en stond weer op. Lynn luisterde ondertussen naar de uitleg van Seth aan Aria.
'Bijna overgenomen? Er zat er al één half in mij!' riep ze. Kalmeer jezelf, Lynn. Dit gaat anders opnieuw mis en wat gaat er dan gebeuren? sprak ze in zichzelf. Lynn haalde diep adem in en weer uit. 'Jij hebt tenminste een familie, Seth. Ik heb niemand..' zei Lynn somber. Gevaarlijk, het galmde weer in haar hoofd. 'Maar daar gaat het nu niet om,' herstelde ze zich. Rustig vertelde Lynn verder. 'Ik weet niet of je het door hebt gehad, waarschijnlijk wel, maar vlak nadat jij weg was, kwamen de begeleiders eraan. Ik kon geen kant op en verstopte me eerst onder het bed van Asa. De begeleiders kwamen met veel geweld binnen en pakten mij hardhandig vast,' legde Lynn uit en keek wanhopig naar Aria. Help me, alsjeblieft.. spraken haar ogen. Maar wat kon Aria meer doen dan er voor haar te zijn?
'Ik werd meegenomen naar het kantoor van de directie, nadat ze me platgespoten hadden met één of ander vaag middeltje. Ze noemden me gevaarlijk, wat jij net ook deed,' ging ze verder en sloeg haar ogen neer. Het feit dat ze als potentiële moordenaar gezien werd benoemde ze maar niet. 'Ik heb alle schuld dat richting Asa ging op me genomen, zodat ze hem eens met rust zouden laten alleen ging dit ten koste van mezelf. De komende drie maanden zit ik hier opgesloten, worden er binnenkort camera's in mijn kamer geplaatst en hebben ze mij in rang 5 geplaatst.' Ze zuchtte. Bewaar die kalmte, Lynn. Zo gaat het goed. 'Ik denk dat je blij mag zijn dat jij niet genoemd bent, Seth,' zei ze en keek hem aan. 'Maar wat maakt het nog uit.'

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Hij hoorde voetstappen, maar slechts één paar. Augustus kwam uit de geheime gang tevoorschijn. Nog voor hij zijn vraag kon stellen, gaf ze reeds antwoord. Louise was betrapt, meegenomen. Een alarm rinkelde. Vluchtig wierp hij een paniekerige blik op de taart onder haar arm. Als de begeleiders die vonden was het met hen gedaan. "We moeten vluchten." Hij wilde eerst zijn kamer voorstellen, maar door de camera's en de voorvallen van eerder was dat alles behalve een geschikte plaats. "Misschien naar jou kamer, of nog beter." Hij nam het mes dat bovenop de taart lag en verdeelde hem in drie stukken. Dat van Louise maakte hij iets groter. Het minste wat hij kon doen was haar wat meer taart gunnen. "Zou jij dat van Louise willen bijhouden tot ze terug vrijkomt?" Augustus knikte.
Asa ging zijn eigen weg. Zijn stuk was zo groot dat hij het makkelijk nogmaals in vier kon verdelen. Eerst ging hij naar Lynn's kamer. Ze was er niet. Misschien was dat maar beter zo. Na het hele voorval van eerder was hij niet bepaald klaar om haar nu al terug te zien, laat staan te spreken. Hij plaatste het bordje op haar bureau, zonder briefje, gewoon een stukje taart. Daarna ging hij door naar zijn volgende halte Joana's kamer. Hij bleef stil voor de deur staan. Binnen klonk beweging. Wat voor Lynn gold was voor Joana exact hetzelfde. Op dit moment wilde Asa hen liefst beide vermijden. Hij plaatste het bordje voor haar deur, klopte een en maakte toen aanstalten om snel door te wandelen.

Seaweedbrain
Internationale ster

Seaweedbrain schreef:
Louise zat rechtop in bed, haar lichaam leunend tegen de muur. Ze zat waarchijnlijk in de isolatie, maar ze kon het niet zien. Er was een doek om haar hoofd geknoopt en toen ze het weg wilde halen, merkte ze dat haar handen aan elkaar waren geboeid. Wat? Waarom? Wat gebeurde er? Ze probeerde hevig weg te komen, maar ze kon niets uithalen. Ze zag neits en haar handen waren vast, achter haar rug. Toen de deur open ging, stopte Louise met tegenstribbelen. "Waarom?" riep ze, ze hield niet van de duisternis. Nu zat ze dan en hoefde ze niet te lopen zoals zostraks, maar er was iemand bij haar en ze wist niet wie en ze wist niet wat die persoon kwam doen. Wat was er? De persoon leek te staan, want toen diegene praatte, kwam het geluid naar boven. Louise richtte haar hoofd naar boven, naar waar het geluid kwam. "Je mag de begeleiders hier niet bedreigen. Je weet dat. Daarom zit je hier en daarom ben je geblinddoekt." De stem verplaatste zich, naar beneden. Louise stelde voor dat de man op zijn hurken zat. Het was een man, want de stem was laag en hoewel hij waarschijnlijk probeerde om aardig te klinken, er was een soort woede in zijn stem. Een soort woede die betekende dat iemand teleurgesteld was, maar nog steeds moest doen alsof hij niet boos was. Die stem werd veel te vaak opgezet bij haar. De man praatte nu wat zachter. "Je zit hier voor jezelf, je zit hier om je gaven onder controle te krijgen. Deze mensen, deze mannen en vrouwen die willen je helopen, ze willen je niet opsluiten, maar ze willen je helpen in de tocht terug naar de echte wereld." De man probeerde overtuigend te klinken, maar Louise geloofde er niets van. "Daar lijkt het niet echt veel op," snoof ze. "Ik was ook niet serieus," voegde ze aan toe.

"Maar je kan mensen vermoorden met je gave." No shit Sherlock. Vertel iets nieuws. De man vervolgde zijn verhaal. "Je zit alin de hoogste rang, dus we kunnen niet veel meer doen, maar we gaan een paar privileges afpakken. Je mag twee maanden lang niet meer op bezoekuur komen en je komt naar elke les en je blijft de rest van vandaag in de isolatie. Morgen kijken we weer verder. Verder mag je voor een maand niet meer naar buiten." Het boeide Louise niet echt. Er kwam toch niemand voor haar op de bezoekuren. Haar ouders hadden haar verlaten en de rest van haar vroegere vrienden haatten haar omdat ze dachten dat ze een moordenaar was. De isolatie was vervelend, maar het was niet zo'n erge straf. Verplicht naar de lessen gaan, oké, dat zoog best wel, maar niet meer naar buiten... Dat was het enige wat echt erg was. Er kwam een uitje aan en dat betekende dat ze niet mee zou mogen. De vorige keer mocht ze ook al niet en ze mocht gisteren ook niet eens naar het graf van haar zusje. Het was gewoon niet eerlijk. Ze kookte vanbinnen, maar ze liet niets merken, want als ze woest was, mocht ze echt niet haar handboeien en haar doek afdoen. Ze knikte. "Mogen mijn dingen af," was het enige wat ze zei. De handboeien werden afgedaan, maar ze moest wachten met het afdoen van haar doek die haar ogen bedekte. Pas toen de deur dicht werd geslagen en de sleutel om werd gedraaid, deed ze het doek af. Ze gooide het op de grond terwijl de tranen over haar gezicht vielen. Ze haatte zichzelf. Ze haatte Golden Oak en ze haatte de buitenwereld. Maar haar woede was weg en het enige wat over was gebleven, was pijn en verdriet over haar leven.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Joana's kamer had zich ondertussen gevuld met stilte. De stemmen in haar hoofd waren verdwenen en Joana had ook geen behoefte om in het niks te praten. De geluiden vanaf de gang waren duidelijk hoorbaar, dus Joana luisterde er aandachtig naar. Het was niet alsof ze iets anders te doen had. Af en toe tilde ze het tapijt, waar ze nog steeds op lag, op, waarna ze het met een plof op de grond liet vallen. Het gaf een grappig geluid, iets waar Joana wel aan toe was. Haar tranen waren inmiddels opgedroogd. Toch voelde ze af en toe iets nats op haar wang. Joana nam aan dat het gewoon tussen haar oren zat. Ze niet meer gewend was om niet te huilen. Plotseling hoorde Joana iets buiten haar kamer. Niet ver weg, echt vlakbij haar deur. Een persoon in levende lijven, die niet zonder pardon haar deur passeerde. Joana wist niet hoe snel ze overeind moest krabbelen. Ondertussen hoorde ze de desbetreffende persoon op de deur kloppen. Haar blote voeten lieten de planken onder haar kraken terwijl ze zich zo snel mogelijk naar de deur begaf. Joana legde een hand op de deurklink, niet zeker wetend of het verstandig was de deur te openen. Ze kon niet te lang wachten. Straks riskeerde ze het dat de persoon alweer was vertrokken. Joana opende de deur geluidloos een stukje. Door de kier van de deur kon ze net aan zien wat er zojuist voor haar deur was afgespeeld. Een bordje met een heerlijk stuk taart, waar ze normaal van was gaan kwijlen, stond haar op te wachten voor de deur. Toch was dit niet wat haar aandacht trok. Haar aandacht zat vast aan de jongen die snel weg probeerde te lopen: Asa. "Asa," sprak Joana. Aan het uitspreken van zijn naam zat ditmaal geen emotie verbonden. Bij het zien van hem kon ze niet meer boos zijn. Hij had Lynn gekust, dat was zeker waar, maar Joana boeide het voor het eerst even niet. Ze moest zijn kant van het verhaal horen voordat ze verder kon oordelen. "Kunnen we even praten?" vroeg Joana erg doelgericht. Er waren geen goede woorden voor: 'Kunnen we even praten?' in dit scenario. 'Kunnen we alles uitpraten?' zat er dicht bij in de buurt, maar Joana wilde Asa niet wegjagen. Hij was boos op haar door hun gesprek. Joana was boos op hem omdat hij met Lynn had gekust, niet zozeer door het gesprek. Nu kon ze echter even niet boos zijn. Het enige waar ze naar smachtte was duidelijkheid.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Nog maar net had hij zijn rug gekeerd of de deur ging open. Hij had moeten weten dat hij beter was langsgekomen wanneer Joana niet aanwezig was. Alleen elk moment dat hij die taart bij zich had, was een moment waarop de begeleiders hem konden betrappen. Asa bukte om het bordje op te rapen. Nu ze toch voor haar stond, kon hij het net zo goed persoonlijk afgeven. Het gaf hem ook een paar seconden om een antwoord te formuleren. Hij wilde niet grof zijn, maar eigenlijk had hij niet zoveel zin in een gesprek. Hij hield sowieso niet van confronterende situaties, al kon hij niet blijven mensen uit zijn leven bannen. Lilith's woorden echoden door zijn hoofd. Hij moest leren ook die dingen te doen die niet altijd even gemakkelijk waren. Dingen zoals een gesprek met Joana aangaan. Uiteindelijk knikte hij en stapte hij haar kamer in. Hij nam plaats op de stoel die achter haar bureau stond en draaide hem in de richting van het bed. "Waarover wil je praten?" Het was voor hem al moeilijk genoeg geweest in te stemmen met dit gesprek. Hij zou niet de eerste zijn die de problemen van eerder terug zou oprakelen.

Anoniem
Internationale ster

LilyAllen schreef:
Aria keek ietwat verward naar de situatie die zich voor haar afspeelde. Twee van haar vrienden, waar ze overigens al weinig van had, waren voor haar neus aan het ruziën. Beiden leken akelig kalm, maar Aria kon de spanning tussen beiden zonder enige moeite te doen opmerken. Het maakte haarzelf enigszins geïrriteerd, ze kon het niet aanzien dat haar vrienden zich zo gedroegen. Automatisch balden haar handen zich in vuisten en kon ze de lucht om haar heen voelen, ze wist precies wat dit was. Haar gave zou een oncontroleerbare stoot wind produceren. Aria ademde even diep in en uit, ze maakte zichzelf rustig. Ze sloot haar ogen even waarna ze haar handen weer los langs haar lichaam liet hangen. Ze luisterde verder naar het gesprek tussen Seth en Lynn, waarna ze aan het einde in een dilemma zat. Ze wilde geen kant kiezen. Toch wist ze dat ze iets moest doen, Lynn's ogen spraken wanhoop uit en Seth had haar steun nodig. Aria legde haar hand op Seth's schouder en keek hem troostend aan. Niet veel later haalde ze haar hand weer van Seth af en zakte ze door haar knieën naar Lynn. De afstand tussen haar en Lynn was royaal, ze waren wel dichtbij maar niet dichtbij genoeg voor Lynn om Aria aan te raken. "Hey.." begon Aria, "Je bent niet de enige zonder familie, Lynn". Ze haalde even diep adem. Familie was een van de vele dingen wat niet aanwezig was in Aria's leven. Achtergelaten door haar eigen ouders. Het was een wond die nooit meer zou helen. Het woord gevaarlijk bleef in haar hoofd hangen, zo wordt ze zelf ook beschreven. "Ik kan tornado's creëren als ik hard genoeg mijn best doe" zei Aria, in een poging het probleem te relativeren, "Iedereen hier is gevaarlijk". Ze sloot haar ogen even en zei; "Het verschil ligt in hoe we hiermee omgaan. Ja, het zuigt dat dit gebeurd is, maar het is nou eenmaal gebeurd". Aria wilde nog veel zeggen, dingen die ze zelf geleerd had terwijl ze hier zat, maar bedacht zich dat Lynn vast ruimte wilde hebben. Langzaam stond ze op. Toen ze weer rechtop stond schaamde ze zich een beetje, al die 'wijsheid'. En van wie kwam het? Van Aria. Het is bijna lachwekkend dacht ze bij zichzelf. Onzeker keek ze naar de groep, ze wilde dat deze ruzie stopte, maar ze wist niet hoe ze dit moest bereiken. Haar ogen bleven even bij Elias rusten, hij was nog maar net nieuw op school en al gelijk werd hij meegetrokken in al de drama. "Ik denk dat deze ruzie in ieder geval niks zal oplossen" zei Aria tevergeefs.

Ladybambi
Internationale ster

ladybambi schreef:
Seth beet op zijn lip toen Lynn dat zei. "Iedereen is gevaarlijk op zijn eigen manier. Als ik bij een strand ben en afgeleid raak hebben we te maken met een schipbreuk ergens op zee" zei Seth tegen haar. "Je moet alleen niet denken dat je een gave altijd kunt beheersen. Soms heb je geluk, soms ook niet." zei Seth. "Dat maakt ons allemaal gevaarlijk. Ik ben je dankbaar dat je de schuld van Asa hebt overgenomen en ik niet genoemd ben." zei Seth rustig toen Aria zich ermee ging bemoeien. Seth had het vandaag echt verprutst en niet op de beste manier aangepakt. Iets waar hij een expert in bleek te zijn. Dingen op de verkeerde manier aanpakken. Dat bleek elke dag wel weer helaas. Hij hoopte dat hij het dit keer niet voor altijd verpest had, maar dat zou de tijd leren. Aria sprak over zichzelf om Lynn te troosten en haar woorden raakten Seth.
"Ik denk dat je inderdaad gelijk hebt, Aria" zei Seth rustig. "Ruzie maken zorgt er niet voor dat je straf minder wordt en ook niet dat de gebeurtenis niet gebeurd is. Het spijt me wat er is gebeurt" zei Seth en zag toen de regenbui verderop in de gang en vloekte even onhoorbaar in zichzelf, waarna hij de regenbui liet verdwijnen. "Ook sorry voor de regenbui binnen" zei Seth droog en beet op zijn lip. Hij hoopte maar dat er geen begeleiders in de buurt waren die het zagen of hoorden en dat de camerabeelden toevallig op een andere camera zat. Hij zou er niet zo zwaar voor gestraft worden als Lynn net gestraft werd, maar krachten gebruiken mocht hier niet en zeker niet zonder begeleiders.

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
Lynn luisterde naar Aria's troostende woorden, keek haar aan en zuchtte diep. 'Misschien heb je gelijk en schuilt het gevaar in iedereen,' begon ze te vertellen. 'Maar ondertussen is het zo uit de hand gelopen dat mensen mij niet eens meer durven aan te raken en afstand nemen. Of ze zijn zelfs bang geworden.' Het was Lynn opgevallen dat mensen haar steeds meer probeerden te mijden wanneer ze in de buurt was. Mensen liepen weg of deden een stap opzij uit angst dat er een overname plaatsvond. Niet iedereen had blijkbaar door dat het krachtiger was bij aanraking of woede. Verder had ze het bijna prima onder controle.
Lynn stond weer op. Wat familie betrof had Lynn veel aan Aria. Beiden hadden ze niemand en Aria was er altijd voor Lynn geweest op moeilijke momenten, net als nu het geval was. Los daarvan had Lynn gewild dat de band met Aria net zo close was als ze had met Clarissa.
Aria's wijze woorden hadden Lynn aan het denken gezet. Het had inderdaad geen zin om in die ruzie te blijven hangen. Er zouden enkel nog maar verwijten komen naar elkaar toe en dan waren ze verder van huis geweest.
'Het heeft inderdaad geen zin meer om hierover te blijven ruziën en het spijt mij dat ik zo flipte,' zei Lynn richting Seth nadat hij, nogmaals, zijn excuses aangeboden had. 'Ik meende het niet toen ik net zei dat ik je haatte. Het kwam uit woede en zeker niet uit haat. Ik hoop alleen dat we vrienden kunnen blijven, al snap ik dat je het niet meer zou willen,' zei Lynn op een licht sombere toon.
Lynn had op Golden Oak weinig mensen die close waren met haar. Clarissa was de enige die écht dicht bij haar stond en verder had ze banden zoals ze had met Aria en Seth. Ze keek Aria aan en gaf haar een knuffel. 'Dankjewel, Aria,' zei ze zacht en liet weer los.
'Oh, en sorry dat we elkaar op deze manier moeten leren kennen,' zei Lynn richting de jongen die zich eerder voorstelde als Elias. 'Mijn naam is Lynn Rose,' stelde ze zichzelf voor. Lynn liet een diepe zucht vallen. 'Ik denk dat ik maar weer terug naar mijn kamer ga. Even mezelf opfrissen.' Dat gezegd hebbende nam ze afscheid van het trio en vertrok naar haar kamer. Nog altijd had ze haar vod van een joggingspak aan en zagen zowel haar gezicht als haren er nog steeds onverzorgd uit.
Onderweg keek ze kamers binnen waarbij de deur open stonden. Dat was iets dat Lynn altijd deed, binnen gluren wanneer ze langsliep. Soms was een kamer een grote bende en een andere was dan weer netjes opgeruimd.
Halverwege de gang bleef Lynn even stil staan bij een open deur toen ze naar binnen keek. Het was bij de kamer van Joana en ze zag Asa tegenover Joana op een stoel zitten. Plotseling kruisten de blikken van Lynn en Asa elkaar. Wat doe je, Lynn? Loop door! sprak ze in zichzelf, maar Lynn verroerde zich niet. Ze wilde naar binnen gaan, enkel en alleen voor Asa, maar ze zette geen enkele stap. Lynn hoopte dan ook dat Asa degene was die de volgende stap zou zetten.

Anoniem
Landelijke ster

Aurora schreef:
Clarissa keek kort naar Donghan en schudde haar hoofd. "Dat hoef je niet voor me te doen, ik wil je niet meer regels laten overtreden dan je al doet. Het kan je je baan kostte en ik zou niet weten hoe ik het hier zonder jou zou vol kunnen houden." Net als Donghan keek Clarissa even naar de balie waar gelukkig niemand zat. Kort knikte ze als antwoord op zijn opmerkimg en wandelde ze rustig achter hem aan. Ze snapte nog steeds niet waarom Donghan dit allemaal voor haar deed, waarom hij altijd zo soepel was en haar af en toe dingen liet doen die eigenlijk niet mogen. Hij zou er zo voor ontslagen kunnen worden. Clarissa trof het maar met een vaste begleider als Donghan. Het was dan ook vaak prettig dat hij hier zelf heeft gezeten en weet hoe het is, in tegenstelling tot enkele anderen die af en toe respectloos met leerlingen om gaan. Sommige voelen zich echt vele malen beter en lieten dit duidelijk merken.
Toen ze buiten stonden sloot Clarissa kort haar ogen en genoot ze van de warme zonnen stralen die op haar huid vielen. Ze haalde eens diep adem. Het was een prachtige dag, de perfecte om voor het eerst sinds jaren weer naar buiten te gaan.

Anoniem
Popster

Juno schreef:
Samen zaten ze in haar kamer. Asa op haar bureaustoel, Joana op bed. Het was stil. Ze wisten waarschijnlijk beiden niet goed wat te zeggen. Of ze wilden allebei niets zeggen. Joana vouwde haar handen in elkaar en keek Asa geen moment aan. Het was weer moeilijk om niet te huilen, maar het was anders dan voorheen. Joana voelde zich sterk. "Er is iets wat je niet weet," begon ze. Het was niet het beste om hiermee te beginnen. Ze moest het echter doen. Het voelde niet goed om de spanning in de kamer vast te houden. De spanning moest zo snel mogelijk weg en dit was de enige manier. "Of misschien wel, maar dan zou ik het je nooit kunnen vergeven." Joana was heel vaag. Dit was moeilijk voor haar. Ze wilde ditmaal open kaart spelen. Al die leugens haar hele leven, ze was er klaar mee. Al het verdriet en de pijn. Er moest een oplossing voor zijn. Voor Joana's gevoel regende het buiten. Nee, voor haar gevoel regende het binnen. Koude natte druppels die het voor haar moeilijk maakte haar ogen open te houden. Ze kletterde op haar huid en weekte haar haar. Elke druppel had een ander gevoel. Regen omschreef op dit punt haar stemming, maar het regende niet. Het regende alleen in haar hoofd. Joana haalde diep adem. Ze voelde haar borstkas op en neer bewegen. Ze verzamelde de moed om Asa aan te kijken. Niet veel later deed ze dit. Ze probeerde Asa's gevoelens te lezen, tevergeefs. Waarom was Joana niet zo straight als Lynn? Over alles wat ze zei moest ze uren nadenken. Over alles wat ze deed dagen. En toch maakte ze altijd de verkeerde beslissingen. Plotseling stond Joana op. Ze kon dit niet. Met grote stappen liep ze naar de deur. Haar handen raakte de warme deurklink aan, waarna ze zich verbaaste over het feit dat de deur al die tijd open had gestaan. Het stopte. De drang om weg te gaan stopte, maar de drang om te blijven kwam niet terug. Joana trok de deur dicht, legde haar handen er plat tegenaan en leunde erop. "Sorry.. Ik weet niet wat me bezielde door met je te gaan praten."

Account verwijderd

schreef:
Samen met Asa rende ze de gang uit, waar ze aan het einde afscheid namen. Met haar deel van de taart holde ze over de gang. Vlak voor haar kamer viel haar oog op een vreselijk beteuterd trio. Hun gezichten herkende ze vanaf hier niet, maar ze had ook niet de intentie om naar het trio toe te lopen. Helaas had Augustus een vreselijk rijk vermogen aan empathie. Soms zou ze willen dat ze gewoon gevoelloos was. Ze liep het trio tegemoet, glimlachte zwakjes toen ze zag wie het waren. Elias, Aria en een jongen waarvan ze de naam niet wist. Sean, Serverus, Seth? ´Als jullie beloven dat jullie niet meer zo zielig uit jullie ogen staren, heb ik taart, zojuist vers geleend van de begeleiders.´ Ze knikte richting de jongen waarvan ze de naam niet wist, aangezien hij de taart het hardst nodig had. Achter haar rug haalde ze de taart, voorzichtig zodat er geen kruimel aan verloren ging. ´Oh, niemand van jullie heeft mij hier gezien of gehoord, vandaag is gewoon een van de vele hemelse dagen die je hebt doorgebracht achter de oh zo veilige muren van het Golden Oak.´ Ze brak de taart in vieren en bood hen de taart aan.

Dauntless
Wereldberoemd

Dauntless schreef:
Asa gaf haar tijd, liet haar uitpraten. Niet dat ze veel zei en datgene wat ze zei, was inderdaad nogal vaag. "Kijk Joana ik denk dat iedereen hier wel dingen voor zichzelf houdt. Allemaal hebben we geheimen, dingen die we gedaan hebben waar we niet trots op zijn, die we verborgen willen houden. Wat het ook is dat je me wilt vertellen. Ik beloof dat het bij mij in goede handen zal zijn. Wil je het liever voor jezelf houden even goed. Over eerder, zit er niet over in. Het is in het verleden. Daarbij ik zou ook mijn excuses moeten aanbieden. Sorry ik kwam nogal grof over, maar dat was zeker niet zo bedoeld. Altijd dat ja-knikken. Het eindeloos accepteren van andermans advies omdat ze zoveel beter weten wat goed voor je is. Ik weet dat ik mezelf in de hand moet houden, dat het de enige manier is om anderen niet pijn te doen. Soms is het alleen zo moeilijk. Hij stond op en liep naar haar toe. Kort legde hij zijn hand op de hare. Zou ze zijn rust voelen? Zijn vergevingsgezindheid? Het waren de emoties die hij naar boven probeerde te brengen al schuilde erachter altijd dat laagje pijn, de zelfhaat, de angst. "Als je datgene dat ik moet weten wilt vertellen, dan weet je me wel te vinden." Hij opende de deur, waar Lynn nog altijd stond. Slechts een paar seconden eerder hadden ze kortstondig oogcontact gemaakt. "Ik had al zo'n vermoeden dat je hier nog zou staan." Nu hij toch bezig was met alles uitpraten, kon hij net zo goed alles in één keer doen, gaan voor de korte pijn. "Ik heb gehoord dat ze je gepakt hebben. Hopelijk zijn de gevolgen niet te erg."

Literacity
Wereldberoemd

Literacity schreef:
De deur werd voor haar ogen dichtgeslagen. Had Joana haar gezien en was het daarom dat ze het deed? Lynn wist het niet. Echter bleef ze staan waar ze stond. Ze wist dat Asa daarbinnen was en kon het niet uit haar gedachten krijgen. Waarschijnlijk gingen ze het voorval van eerder vandaag uitpraten, maar dat was slechts gissen.
Het duurde niet lang of de deur werd weer geopend en Asa stond voor haar neus. Lynns hart begon te kloppen in haar keel, maar ze hield zich nog in. Ergens had ze er toch wat beter uit willen zien dan hoe slecht ze er nu uit zag, maar dat veranderde niets aan de situatie.
'Ehm, laten we dit even doen op mijn kamer,' zei Lynn en probeerde zich te herpakken. 'De rest van de gang hoeft niet mee te genieten.' Ze pakte hem bij zijn arm en trok hem met haar mee.
Lynn was in bepaalde opzichten zeer gesteld op haar privacy. Zo was het een uitzondering dat Seth haar badkamer mocht gebruiken en wilde ze niet dat er andere mensen waren die konden genieten van haar ellende.
Bij haar kamer aangekomen, liet ze Asa eerst binnen en deed de deur achter zich dicht. Ze draaide zich om en merkte op dat er een stuk taart op haar bureau stond. 'Waar komt dat opeens vandaan?' glimlachte Lynn. 'Maar dat kan nog even wachten.' Ze nam plaats op een stoel en ging tegenover Asa zitten. Oh, zijn ogen.. Lynn staarde hem nog net niet aan.
'Sorry, ik had me nog willen opfrissen.' Ze wees op haar kapsel en kleding. Stel nu niets uit, Lynn. Hij is er nu. Praat erover. Daar was ze nog best goed in. Dingen uitstellen. Maar als het erop aankwam dan was ze recht voor zijn raap.
Lynn keek Asa aan. 'Ze hadden me inderdaad gepakt. Hardhandig, dat wel. Ik heb me eerst onder jouw bed verstopt, maar ze trapten de deur in en hadden me platgespoten met één of ander vaag spul. Ehm, sorry voor de deur trouwens,' glimlachte ze. Laat je niet afleiden door hem, ga door. 'Ze deden me, alweer, die rot handschoenen om en hadden me op een stoel gezet tegenover de directie en toen begon pas de ellende..' Lynn sloeg haar ogen neer. 'Ze hebben maatregelen getroffen. De komende 3 maanden mag ik Golden Oak niet verlaten en dus ook niet mee met de uitjes. Ik ben verplaatst van rang 4 naar rang 5 en ze willen camera's op mijn kamer plaatsen,' zei Lynn met een diepe zucht. 'Maar het positieve ervan is, dat ik ervoor heb kunnen zorgen dat ze jou niet zullen lastig vallen.' Ze glimlachte zwak. Lynn had er veel voor over om Asa buiten beschouwing te houden. Gek wat verliefdheid met mensen kon doen. Moest ze nog beginnen over de kus? Maar wat als hij nu weer weg liep?

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld