Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

12 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

O| Lord, forgive me for the things I’ve done

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Schuldgevoel was het enige wat Edyn nu kon voelen en het kwam ook nog eens heel erg hard aan. Ze had er bijna voor gezorgd dat haar beste vriendin niet meer leefde. Daarnaast was het kindje in haar buik er dan ook niet meer geweest. Dan had ze niet alleen Harry, maar ook heel veel andere mensen, waaronder zijzelf, vreselijk veel pijn gedaan. Wat er in de toekomst ook zou gebeuren, wat ze ook zou ruiken en hoeveel dorst ze ook had, op het moment Edyn de afspraak met zichzelf dat ze dit nooit meer wilde.
De auto verdween uit het zicht. Waren daarmee Edyn haar zorgen ook maar verdwenen. Ze voelde zich slechter dan ze de afgelopen weken had gedaan. Zelfs het moment dat ze nog geen vampier was geweest en zich slecht had gevoeld, kon hier niet tegen opwegen. Laat staan de dorst die ze constant voelde. Niets was zo erg als je eigen vriendin aanvallen, omdat je diep van binnen een monster was. Tot nu toe had Edyn vampiers niet op die manier gezien, misschien alleen Ashton. Nu voelde ze zich wel zo. Ineens was er iets in haar lichaam geweest wat alles over had genomen. Alsof haar eigen gedachten er niet meer toe hadden gedaan. Ze vond het eng.
Normaal wist Michael precies wat hij moest zeggen om er voor te zorgen dat Edyn rustiger werd. Zijn eerste woorden zorgden daar ook zeker voor. Ze voelde zich zelfs een beetje trots dat ze het zelf op had weten te lossen. Dat gevoel van trots veranderde al snel in paniek toen Michael vertelde dat hij het aan Naylene en Linn moest vertellen.
"Nee, Michael, alsjeblieft niet!" Bracht Edyn verbaasd uit. Ze wist dat ze iets verkeerd had gedaan. De pijn die ze in heel hele lichaam voelde, was daar een goede reminder van. Die emotionele pijn zou niet zomaar weg gaan. Zelfs het zijn van een vampier hielp daar niet veel tegen. Het laatste wat Edyn nu wilde dat er nog meer gedoe bij op kwam. Helemaal als het kon betekenen dat ze weg moest uit de fijne groep wat ze zich nu in bevond. Wat nou als Linn haar niet meer in de groep wilde hebben om wat ze had gedaan? De jonge vrouw was er heel erg duidelijk over geweest, mensen die in de stad woonden mochten geen hinder ondervinden van haar vampiers. Zij mochten de mensen geen pijn doen! Die regel had Edyn nu verbroken.
"Straks stuurt Linn me weg." Op het moment was Edyn daar wel echt heel erg bang voor. Ze had net nu echt een plaats waar ze zich thuis voelde. Ze wist niet hoe het was bij andere vampiers in de buurt, maar ze wilde er niet over nadenken om uit te komen bij vampiers zoals Ashton.
"Linn stuurt je niet zomaar weg." Michael was al begonnen met lopen, waardoor Edyn ook achter hem aan moest hollen, terug naar de plaats waar ze alle spulletjes nog hadden staan. Michael begon snel alles op te ruimen. Waardoor Edyn toch een beetje het gevoel kreeg alsof ze echt iets verkeerd had gedaan. Dat had ze ook, maar tot nu toe had ze Michael nog nooit op deze manier zien reageren op haar. Het voelde een beetje ongemakkelijk.
Dat was de reden dat Edyn ook in alle stilte hielp met de spulletjes inpakken. Er lag nog overal bloed en natuurlijk was dat moeilijk voor haar om haar hoofd bij haar eigen beloftes te houden. Er zou nooit meer zoiets gebeuren, dat mocht gewoon niet.
"Ik wil niet dat dit nog een keer gebeurd." Verbrak Edyn de snijdende stilte. De meeste spulletjes waren nu weer bij elkaar gepakt. Van het meeste eten was nog haast niets gepakt, maar Edyn betwijfelde of ze het wel mee konden nemen naar huis, omdat er misschien wel eens wat bloed op kon zitten en zelfs een klein beetje bloed kon al voor heel wat zorgde. Dat had ze net zelf wel gemerkt. Waar de geur vandaan was gekomen wist ze niet, maar de kans was groot dat er iemand beneden had gebloed.
Er klonk een zachte zucht van Michael zijn kant en het duurde niet heel erg lang voordat Edyn een paar armen om zich heen voelde. Dat was precies wat ze op het moment nodig had. Daarom liet ze zich ook even tegen Michael aanleunen.
"We vinden wel een manier waardoor het niet meer gebeurd." De kans was groot dat Edyn de komende tijd niet meer onder de mensen mocht komen en ze wist ergens ook wel dat het terecht was. Als dat nodig was om er voor te zorgen dat het nooit meer zou gebeuren, had de blondine het er wel voor over.
Voorzichtig gaf Edyn, Michael een kus. "Dankjewel Mikey, ik houd van je."
De woorden klonken als een fluistering, maar het was wel duidelijk dat Michael ze ook echt had gehoord. Het enige wat Edyn nog kreeg was een snelle kus, waarna Michael weer verder ging met het inpakken van de spulletjes.
Niet veel later liepen de twee terug naar de auto en reden ze vervolgens in stilte terug naar het huis. Voor Edyn voelde de stilte al veel beter aan dat hij had gedaan op de heuvel.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een aantal maanden geleden kon Desh zich niet voorstellen dat hij zoveel contact zou hebben met de heksen. De weerwolven, dat waren meer de mensen geweest waar hij bij had gezeten. Dat had te maken met zijn eigen afkomst. Eén van de weerwolven was jarenlang zijn beste vriend geweest. De weerwolf die het nu voor het zeggen had: Calum. Die vriendschap leek Calum echter niet veel waard te zijn geweest. Want zodra Desh zijn krachten naar voren waren gekomen, was alles mis gegaan. Als mens had hij er weinig last van gehad, maar toen hij eenmaal een ongeluk veroorzaakt had en iemand had vermoord, iets waar hij nog steeds wakker van kon liggen, was de magie begonnen te stromen. Magie waarvan hij niet had begrepen waarom hij het had gehad en hoe hij er controle over had moeten houden. Het was gewoon gebeurd. Als hij ruzie had gemaakt met Lotus of Lennon, was het soms zelf zo erg geworden dat objecten waren omgevallen of dat hij ze had weg geblazen. Hij had anderen er pijn mee gedaan en Calum had het te gevaarlijk geworden. Dus had hij de woonplek van de weerwolven moeten verlaten.
Als Naylene hem niet had gevonden en hem naar de heksen had gebracht, was het vast heel anders met hem afgelopen. Naylene had zichzelf in hem herkend, want ook zij was zowel een magisch wezen als een heks. Dat was echter een geheim wat de vampieren niet wisten en zo hoorde dat ook te blijven. Iets wat Desh begreep, nadat hij had ervaren hoe de weerwolven op hem hadden gereageerd. Daarnaast was hij Naylene ontzettend dankbaar, want dankzij haar had hij de heksen leren kennen. Rain en Cameron hadden hem opgevangen en hadden hem zelfs geholpen aan een plek om te wonen. Hij had eerst een tijdje bij Rain geslapen, maar nu had hij toch een klein plekje voor zichzelf.
Hij kwam echter nog wekelijks bij Rain en Cameron over de vloer, om te leren hoe hij met zijn magie om moest gaan. Hij was echter niet de enige die lessen kreeg van de heksen. Ook een jong meisje, de dochter van Cameron, kreeg de wekelijkse lessen. Zowel van Rain als Naylene, omdat Naylene wist hoe het was om zich te voelen zoals Ellie. Ellie was namelijk iemand die enkel magie van anderen af kon nemen. Als ze dat echter deed, dan kon ze er alles mee wat een heks ook zou kunnen. Omdat ze nog zo jong was, was het belangrijk om nu al te leren hoe ze er mee om moest gaan. Zeker in het huidige klimaat, met extra vampieren in de stad. Desh had er genoeg over gehoord.
Hij was net aangekomen bij de loft van Rain en Cameron, die de deur voor hem open had gedaan. Naylene was er nog niet, maar Cameron had Ellie al wel af gezet. Normaal bleef Cameron er ook bij, aangezien ook hij magische krachten had en zijn dochter ook het één en ander kon leren. Daarnaast moest ze de magie ook nog van iemand aftappen. Ondanks dat zowel Desh als Naylene daar perfect voor waren, offerde Cameron zich vaak op voor zijn dochter.
‘Hé, Big El,’ begroette Desh het jonge meisje van zes. Ze zat op de bank, met een beker drinken in haar handen. ‘Geen pakje met drinken vandaag?’ Normaal kreeg ze wel iets mee van Cameron en Desh kon zich ook niet voorstellen dat haar vader iets was vergeten. Ellie schudde echter haar hoofd, waardoor haar twee staartjes mee bewogen.
‘Dit is van Rain. Zelfgemaakte sap,’ legde het meisje uit. ‘Ze zegt dat teveel suiker niet goed is nu.’
Desh lachte en pakte het rugzakje van Ellie op, waar hij het pakje drinken uit haalde. Hij kende Rain goed genoeg om te weten dat ze vaak genoeg van dit soort dingen maakte. Ze was sowieso al vegetarisch, maar fruit en groenten kwamen toch ook wel vaak voor in de gerechten die ze maakte. Daarnaast was ze zelf niet zo gek op suiker.
‘Als je ook wil?’ vroeg Rain, die bij hen kwam zitten op de bank. ‘Ik heb nog genoeg.’
‘Nee, ik neem dit wel,’ zei Desh, waarna hij het pakje van Ellie omhoog hield. ‘Een beetje suiker kan je magische juju vast geen kwaad,’ zei hij op een plagenede toon. Hij haalde het plastic van het rietje en prikte die vervolgens in het pakje, zodat hij er een slok van kon nemen. Op dat moment werd het pakje echter samen geknepen en spoot het drinken via het rietje in zijn gezicht, wat resulteerde in de hoge, schaterende lach van Ellie.
‘Rain!’ riep hij uit, al kon hij er wel om lachen. Met zijn handen veegde hij het sap van zijn gezicht. Vervolgens zette hij het pakje weer aan de kant. ‘En wat lach jij?’ vroeg hij vervolgens aan Ellie, die nog steeds moest lachen om wat er met Desh was gebeurd.
‘Rain is gewoon een grappige heks!’ zei Ellie, waarna ze haar schouders ophaalde. ‘En je mag geen grapjes maken over magie. Want dat is heel belangrijk!’
Daar had ze wel een punt. Magie was erg belangrijk en geen van hen wist nog voor de volle honderd procent hoe ze er mee om moesten gaan. Daarom was Desh juist zo dankbaar dat hij mensen zoals Rain en Naylene had. Rain was wellicht de betere van de twee, maar Naylene snapte zijn gevoelens beter. Ze kon hem, en daarmee ook Ellie, perfect helpen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vanaf het begin van haar leven als vampier, had Naylene de banden met heksen onderhouden. In de tijd daarvoor had ze behoorlijk wat heksen leren kennen. In het begin had Naylene niets aan haarzelf kunnen merken. Ze had geleefd als iedere ander kind in die tijd. De rare gebeurtenissen waren bij haar pas begonnen toen ze een tiener was geweest. Nieuwsgierig naar allerlei dingen die met wetenschap te maken hadden gehad, was ze op iets gestuit wat magie vast had gehouden. Er waren onverklaarbare dingen gebeurd. Opzoek naar antwoorden was ze gestuit op een coven met échte heksen. Eén coven waren er meerdere geworden, maar uiteindelijk waren heksen stervelingen en had ze afscheid moeten nemen van haar vrienden. Covens bleven echter bestaan. Zo had Naylene de voorouders van Rain ooit leren kennen en had ze geprobeerd in contact te blijven. Wat niet altijd even makkelijk was geweest.
Nu was Rain wel een deel van Naylene haar leven, waar ze blij mee was. Rain was één van de sterkste die Naylene ooit had ontmoet. Ze had krachten in zich die ongekend waren. Magie waar Naylene zich zeker niet aan kon meten. Toch konden de twee nog genoeg van elkaar leren. Niet alleen zij twee, maar ook de nieuwste en de jongste leden van de nieuw gemaakte groep konden genoeg van elkaar leren.
Ondanks dat het niet op het eerste gezicht niet te zeggen was, hadden de twee heel veel met elkaar gemeen. Waarschijnlijk waren ze beiden een kind van één weerwolf en één heks. Bij Desh was dat niet helemaal zeker, maar de krachten moesten ergens vandaan komen. Bij Ellisyn was het duidelijker. Haar vader was een heks, terwijl haar moeder een weerwolf had. Ergens had Naylene wel medelijden met het meisje. Niet om wat ze moest leren op zo’n jonge leeftijd, maar vooral de afwezigheid van haar moeder moest zwaar zijn voor het meisje.
Zelf genoot Naylene van de momenten die ze samen doorbracht met het kleine meisje. Daarom was ze nu ook op haar weg naar het loft waar Rain en Cameron woonden. Het waren een paar gekke dagen geweest, met haar aanval op Edyn, Ashton die ze vervolgens samen met Michael tegen was gekomen en een aantal doden in de stad, waar Naylene zich deels verantwoordelijk voor voelde. Ze wist namelijk zeker dat Ashton de doden op zijn naam had staan en omdat zij zijn bloed bijna helemaal had laten verdwijnen, waren er heel wat mensen voor nodig geweest om weer normaal te functioneren.
Al die gedachten zette Naylene van zich af toen ze over de drempel van het huis stapte. Hier was ze even weg van alle andere vampiers. Er was niemand die hier naar binnen zou kunnen komen, wat voor Naylene ook weer even rust betekende.
Vanaf ver was er al genoeg gelach te horen. Het werd Naylene duidelijk dat Rain haar magie had gebruikt tegen Desh, waardoor Ellie behoorlijk aan het lachen was gemaakt. Gelukkig leerde het kleine meisje ook dat er genoeg leuke dingen aan magie zat. Want er konden ook hele mooie dingen aan zitten. Naylene wist zeker dat Rain haar genoeg vertelde over de kruiden die ze teelde en waarvoor ze goed waren. Dat Cam haar mooie dingen liet zien. Al was het ook nodig dat ze haar magie leerde te beheersen. Aangezien het meisje het weerwolfgen in zich had, moest ze voorzichtig met haar magie zijn, voordat er zoiets gebeurde zoals bij Desh.
De roodharige vrouw liet zichzelf naar binnen en zag het drietal inderdaad lachend bij elkaar zitten. "Grapjes over magie zijn inderdaad niet toegestaan." Zei Naylene voor de grap. Magie was iets serieus, al moest er wel echt lol in zetten. Er mochten echter geen mensen pijn door hebben.
"Hallo Nay!" Bracht Ellie vrolijk uit. Naylene liep op haar beurt naar het kleine meisje, zodat ze haar armen om haar heen kon slaan. Ondanks dat ze er voor kon zorgen dat ze ieder moment op de grond kon liggen zonder bloed, was Naylene nooit iemand die terug deinsde voor het kleine meisje. Ze liet haar zelfs vaak genoeg magie van haar aftappen. Iets wat de andere heksen ook niet erg vonden om te doen. Het meisje moest juist leren dat haar magie een gave was en niet iets wat waar anderen bang voor waren, of het raar gevonden, zoals haar moeder dat wel deed.
"Wat heb je vandaag gedaan?" Ondertussen omhelsde Naylene zowel Rain als Desh even. De twee waren wel echt haar vrienden geworden. Ze vond het vreselijk wat er met hen beiden was geweest en waar ze kon, probeerde ze hen zoveel mogelijk te helpen.
"Goed! Ik ben vanmorgen met papa mee geweest, want Lukey was thuis en we hebben heel erg veel spelletjes gespeeld!" De naam van Luke liet Naylene weer denken aan één van de dingen die er bij hen thuis speelde. Linn maakte zich namelijk behoorlijk veel zorgen over Luke. Rhi had het voor elkaar gekregen om dicht bij hem te komen, wat inderdaad zorgwekkend was. Ergens hoopte Naylene dat Ellie daar niet de dupe van zou worden. Het gaf maar weer eens aan dat het echt nodig was dat het kleine meisje wist hoe ze zichzelf moest beschermen, mocht dat nodig zijn.
"Dat is heel erg leuk. Je hebt toch wel van hem gewonnen he?" Ellie begon te knikken, waardoor Naylene zachtjes moest lachen.
"Wat voor lekkers heb je gemaakt Rain?" De heks was heel erg bewust bezig. Ze had genoeg kruiden, maar probeerde ook echt op de groenten en fruit te latten. "Wortel, sinaasappel, gember sap. Deze is zonder verbena." Er werd al een glas in de richting van Naylene geschoven. Zelf vond ze het niet erg om af en toe verbena te drinken, een klein beetje dat wel, maar zeker nu Rhi in de stad was, was het een verstandige oplossing om er een enigszins immuun voor te worden.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Keer op keer besefte Desh zich hoeveel geluk hij wel niet had met de mensen om hem heen. Als Naylene hem niet had gevonden, dan was hij zelf nooit naar de heksen gegaan. Ondanks dat zowel de heksen, weerwolven als vampieren wel eens met elkaar afspraken, waren er grote verschillen en Desh had juist gedacht dat iemand zoals hij niet zou worden geaccepteerd door de heksen. Misschien was het ook anders geweest als Naylene niet in beeld was geweest. Door haar waren de anderen, Rain en Cameron, zo open naar hem geweest. Al had zelfs Naylene nog nooit gehoord van een weerwolf die ook een heks was. Blijkbaar kwam dat van haar meer voor, al was het net zo speciaal. En nu was niet alleen Desh, maar ook Ellie er. Desh hoopte voor haar dat ze nooit door de pijn zou hoeven gaan van het weerwolf zijn, maar juist door haar magie had ze een extra groot risico. Het was bij hem immers ook door de magie fout gegaan.
Het ergste was echter nog het veranderen in een wolf. Het leek keer op keer alsof zijn botten werden gebroken en het duurde uren. Het was een pijnlijk proces en juist doordat het zoveel pijn deed, ging zijn magie ook de vrije loop. Daarom was het belangrijk dat hij leerde om het onder controle te houden. Zijn vrienden, en dan met name Rain, waren wel bezig met het zoeken naar een oplossing. Iets waardoor hij misschien niet meer zou hoeven veranderen in een wolf. Het leek Desh nog altijd onmogelijk, maar Rain had tot nu toe niet opgegeven. Ze was ervan overtuigd dat er iets zou moeten zijn. Als er iets bestond om er voor te zorgen dat Naylene in de zon kon lopen, waarom zou er dan niet iets kunnen bestaan dat Desh zou beschermen tegen de volle maan?
Gelukkig was dat nog geen zorg voor Ellie. Zij kon op dit moment genieten van het kind zijn, zelfs tijdens dit soort lessen. Iedereen was rustig met haar, liet haar praten over de dingen die ze wilde vertellen. Zoals nu, dat ze samen met haar vader en Luke spelletjes had gespeeld in de ochtend, en overduidelijk had gewonnen. Ondanks dat Cameron de grote held was van Ellie, leek Luke toch wel op de tweede plek te komen. Ook Desh wist echter in wat voor gevaren de barman zich nu bevond en als Ellie daar ook in zou belanden, zou het volledig mis kunnen gaan. Daarom zouden ze zich vandaag bezighouden met de verdediging. Mocht er opeens een vampier voor Ellie staan, zou ze zich wel moeten kunnen verdedigen.
‘Misschien hebben ze je gewoon laten winnen, El. Dat zou ik niet doen hoor,’ zei hij plagend tegen Ellie, waarna hij naar Rain en Naylene keek. Rain hield een hele tuin bij op het dak van de loft, met ontzettend veel kruiden. Desh wist dat ze Ellie daar alles over vertelde. Er waren ook kruiden zoals Verbena, die hij al wel had kunnen ruiken in de beker van het kleine meisje. Ondanks dat Desh er niet gevoelig voor was, rook hij het wel en de smaak was voor hem ook niet geweldig. Hij wist echter dat het wel verstandig was om te nemen, mocht een vampier ooit van hem willen drinken. Het manipuleren zou er sowieso niet van komen. Dat was één van de voordelen aan het zijn van een heks.
‘Nee hoor, ik was gewoon de beste,’ zei Ellie zelfverzekerd, waarna ze het laatste beetje drinken uit haar beker haalde door helemaal achterover te leunen. Daarna zette ze de beker op tafel. ‘Klaar!’
‘Dan gaan we zo maar naar boven,’ besloot Rain. ‘Als Naylene en Desh er ook klaar voor zijn.’
‘Gaan we weer planten bekijken?’ vroeg Ellie nieuwsgierig, aangezien dat meestal hetgeen was wat ze boven deden. De meeste magie werd gewoon beneden geoefend, als ze niet veel ruimte nodig hadden. Het dak van de loft was echter ook erg privé en minder gehorig, dus niemand zou hen daar door hebben. Dat was de reden voor Desh dat ze naar boven gingen, en waarschijnlijk ook die van Rain.
‘Nee, we gaan iets anders doen. Maar we kunnen altijd even kijken hoe het met ze gaat. Als we klaar zijn,’ beloofde Rain het meisje, waarop Ellie netjes knikte. Ze was zeker niet een lastige leerling. Ze luisterde altijd heel erg goed naar Rain en Naylene. Iets wat ze waarschijnlijk ook wel moest van haar vader, maar sommige kinderen deden dan juist dwars. Dat was in Ellie haar geval totaal niet zo.
‘Nou, kom maar op dan,’ zei Desh, die zich al met zijn rug naar Ellie draaide. ‘Klim er maar op!’
Dat hoefde hij geen tweede keer te zeggen. Het meisje klom meteen op zijn rug en sloeg haar armpjes rond zijn nek, zodat ze zich goed vast kon houden. Desh legde zijn armen rond haar benen, zodat er niks kon gebeuren. Zodra ook Naylene haar drinken op had, gingen ze met z’n allen naar boven. Eenmaal op het dakterras, als het zo te noemen was, liet Desh het meisje voorzichtig van zijn rug glijden. Enthousiast rende ze naar de planten, ondanks dat Rain had gezegd dat ze pas hierna zouden kijken. Geen van de drie volwassenen leek moeite te doen om haar tegen te houden. Het moest ook niet te lijken op een al te grote verplichting, zeker niet voor iemand die nog maar zes was. Rain ging zelfs even mee met Ellie, al was het maar zodat ze het meisje ook weer mee terug kon nemen naar de andere twee. Nu zat Rain echter naast Ellie, terwijl ze samen de verschillende kruiden bekeken.
‘Het is echt lief dat Rain haar zoveel leert,’ zei Desh tegen Naylene. Rain had nu toch een beetje de moederrol op zich genomen, zeker omdat ze ook samenwoonde met Cameron en Ellie. Desh vond het lief om te zien. Er werd in ieder geval heel erg goed voor het meisje gezorgd, door erg veel mensen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ondanks dat Naylene al lang leefde en veel van de wereld had gezien, waren er nog steeds dingen die ze bij leerde. Niet alleen als het ging om de studies die ze volgde. Iemand zo als Desh, was in haar ogen uniek. In haar leven was Naylene wel wat meer heksen tegen gekomen die hetzelfde waren zoals Ellie. Heksen die alleen magie van anderen of een object konden gebruiken. Er waren zelfs een paar wezens zoals haarzelf geweest. Vampiers die daarvoor ook deels heks waren geweest. Door het zijn van een vampier konden ze continu bij een magie en waren ze vanaf dat moment dus zowel heks áls vampier. Iemand zoals Desh was Naylene echter nog nooit tegen gekomen.
Weerwolven mochten dan misschien de natuurlijke vijand zijn van de vampiers, maar op die manier zag Naylene Desh niet en ze wist dat hij dat op zijn beurt ook niet deed. Ondanks dat hem dat soort dingen wel waren geleerd. De wolven konden er behoorlijk heftig in zijn. Met name Calum, Lennon en Lotus waren niet gek op de aanwezigheid van de groep vampiers. Aangezien Desh een hele tijd bij de groep hoorde, was Naylene in het begin wel een beetje aftastend geweest. Toen ze mee had gekregen dat de jongen was verstoten door de groep, die hadden beweerd dat ze zijn vrienden waren, was ze meteen naar hem op zoek gaan. Gelukkig had Desh nu een plaats waar hij zich helemaal thuis leek te voelen. Mensen die hem leken te begrijpen, ondanks dat ze misschien niet voor de volle honderd procent wisten waar hij precies doorheen ging.
Naylene kwam graag bij de groep. Ze had het altijd belangrijk gevonden om haar krachten er zo nu en dan uit te laten. Het was zelfs nodig. Er waren genoeg momenten geweest waarop ze er uit waren gekomen, juist omdat ze er al een tijdje gebruik van had gemaakt. Michael wist wat er aan de hand was en hij nam haar juist wel eens mee om de krachten er uit te laten. Een groep, waarbij het kon, was echter ook wel heel erg fijn. Zij leerde Desh en Ellie het een en ander, maar ze leerde op haar beurt ook genoeg van de twee en natuurlijk van Rain en Cameron. Het was bijna een kleine familie.
Op het dakterras had Ellie in eerste instantie vooral aandacht voor de potten die er stonden. Het was duidelijk dat Rain een goede invloed had op het meisje en ze het echt leuk leek te vinden om er voor te zorgen dat de kruiden goed groeiden. Ook Desh leek te zien dat het iets goeds was. Zo zag Naylene het ook. Het kleine meisje kreeg al zoveel over zich heen. Een leven zonder haar moeder, het hele heksen gebeuren. Ze moest ook nog eens naar school en had daar natuurlijk ook genoeg aan haar hoofd. Dan was een plaats waar ze zich veilig voelde, heel erg belangrijk.
"Ik ben blij dat ze een goed vrouwelijk voorbeeld in haar leven heeft." Naylene was er ook wel eens, maar dat was anders. Ellie woonde bij Rain, ze deden genoeg dingen samen. Daarbij was Rain meer menselijk en dat was ook een belangrijk iets wat Ellie in haar leven moest hebben. Iemand zoals Desh was echter ook al heel erg fijn. Ze zag ze dat iedereen moest leren, dus ook iemand die heel wat ouder was.
"Doen de plantjes het goed?" Vroeg Naylene. Ellie keek om en knikte. "Ja ze doen het goed. Ze moeten straks wel een beetje water." Ze werd echt heel erg enthousiast door de planten en dat was ook goed. Het as nooit verkeerd om er iemand bij te hebben die veel wist over kruiden. Naylene wist er zelf ook wel wat van, maar het was niet te doen om overal weer een nieuwe kruidentuin te beginnen.
Het groepje liet Ellie even haar gang gaan. Op een gegeven moment kwam ze overeind en kwam ook Rain weer Desh en Naylene staan. "Wat gaan we vandaag leren?" Ellie keek met grote ogen naar de volwassenen om haar heen.
"We gaan vandaag leren om onszelf te beschermen." Vertelde Naylene. Ze wist dat dit een van de favoriete lessen van het meisje zouden worden, maar het was wel nodig. Met Rhi in de stad en de groep die ze achter zich aan had lopen, wist je maar nooit wat er kon gebeuren. Zelfs niet met een klein meisje zoals Ellie. Dan moest ze weten hoe ze een vampier even uit kon schakelen, zodat ze in ieder geval weg kon rennen om hulp te zoeken.
"Je kan wat magie van Rain gebruiken vandaag." Normaal was Naylene diegene die zich aanbood om op te oefenen. Soms deed Desh het ook, maar op het moment was het belangrijk dat Desh zich ook zo goed mogelijk concentreerde op wat er moest gaan gebeuren.
Naylene stapte weg van het groepje, zodat ze iets verderop kon staan. "Als jullie zo meteen bezig gaan, moet je denken aan mijn hersenen. Als je daar langzaam pijn naar toe stuurt, kan een vampier voor even helemaal niet."
De blauwe ogen van Ellie werden groter met die woorden en ze begon haar hoofd te schudden. "Ik wil je geen pijn doen Nay." Dat was iets wat Naylene al wel had verwacht, waardoor ze weer even terug liep naar het meisje en voor haar neerknielde.
"Dat weet ik. Maar het is niet erg. Ik voel er maar eventjes iets van en dan is het weer weg. En als er een keer een gemene vampier is, wil ik dat jij je kan redden." Dan maakte het Naylene niet uit hoeveel pijn ze daar aan zou hebben. Dit was maar oefenen en zodra ze ophielden met het laten knappen van haar aderen, was de pijn ook zo weer over.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘Ze heeft jou ook,’ zei Desh tegen Naylene. Natuurlijk was de rol van Rain anders. Die zag het meisje elke dag, bracht haar naar school als Cameron daar geen tijd voor had en leerde haar dingen. Ze deed vrijwel alles wat een moeder ook zou doen. In eerste instantie had Desh ook wel gedacht dat er misschien iets meer was tussen de twee heksen. Met name omdat ze ook echt bij elkaar woonden. Beiden hadden echter gezegd dat er geen gevoelens waren voor de ander. Misschien was dat maar goed ook, want Desh wist hoe Lotus er op zou reageren.
Rain was echter niet de enige vrouw in Ellie haar leven. Ze was er misschien niet elke dag, maar hij wist dat het meisje er opkeek tegen Naylene. Want ook Naylene kon haar ontzettend veel leren.
Het meisje was al snel terug, samen met Rain. De plantjes deden het allemaal goed en ze zou ze straks wat water mogen geven, na het oefenen. Zelf had Desh niet veel interesse in de planten, behalve dan degenen die voor hem iets naars zouden betekenen. Rain had echter ook genoeg andere kruiden en planten hier staan en ze leerde Ellie er van alles en nog wat over.
Het gesprek werd al snel gedraaid naar wat er vandaag op de planning stond. Het verschilde vaak. Met sommige spreuken waren ze ook langer bezig en het was ook niet altijd zo dat Desh en Ellie hetzelfde leerden. Hij maakte toch op een hele andere manier gebruik van zijn magie en hij leerde soms ook de wat heftigere spreuken. Spreuken die ze niet aan een jong meisje zouden kunnen leren. Al was hetgeen waar ze vandaag mee bezig gingen, nou ook niet iets wat je een kind aan wilde leren.
Desh snapte dat Ellie haar grote vriendin geen pijn wilde doen. Ellie was erg begaan met de volwassenen om haar heen en ze zag zowel Rain als Naylene als groot voorbeeld. Natuurlijk zou ze hen dan geen pijn willen doen, maar dit was de enige manier waarop ze konden oefenen. Nu was het ook nog eens zo dat Naylene haar pijn veel sneller weg zou trekken. Het was simpelweg het handigst om op haar te oefenen. Zelf deed hij het ook niet graag, maar hij kon het iets beter redeneren dan een kind van zes. Daarom knielde hij ook bij Ellie neer, zodat hij haar aan kon kijken.
‘Je weet wat er met Naylene gebeurd als ze pijn heeft, toch?’ vroeg hij, ondanks dat Naylene het ook al eventjes aan had gekaart.
Ellie knikte op zijn vraag. ‘Ja, dan gaat het bijna meteen weer weg. Net als bij jou.’ Desh knikte. Bij hem was het ook zo. Nu had de leeftijd van Naylene er ook wel wat mee te maken. Hoe ouder een vampier, hoe beter ze het zouden trekken. Aangezien Desh nog geen jaar weerwolf was, zou hij er nog last van hebben. Daar ging het nu echter niet om. Het was belangrijker dat Ellie in zou zien dat ze Naylene niet écht pijn zou doen en dat dit haar uiteindelijk zou helpen.
‘Precies, dus ze heeft maar heel eventjes pijn,’ benadrukte Desh nog maar eens. ‘En daarna is het ook weer goed,’ beloofde hij haar. ‘En het is belangrijk, zoals Naylene al zei, dat je dit ook kan doen als er een vampier niet zo aardig voor je is.’ Die waren er nou eenmaal. Desh had de verhalen gehoord en zelf zou hij ook niet tegenover hen willen staan. Ellie was nog een veel gemakkelijker doelwit, dus wie weet wat ze van plan waren.
‘Oké,’ zei Ellie twijfelen. Desh glimlachte en aaide door haar haren, waarna hij overeind kwam. Het meisje liep vervolgens naar Rain, want Naylene had gezegd dat Ellie daar haar magie vandaag zou moeten halen. Ze kon het immers alleen maar aftappen van andere magische wezens. Rain was daar nu de aangewezen persoon voor. Desh vond het iedere keer bijzonder om te zien hoe het ging. Ellie hoefde alleen maar haar handen rondom de arm van Rain te leggen en zo werd de magie afgenomen. Het leek altijd alsof er iets gloeide rondom de handjes van het meisje en het was ook niet prettig, dat had hij ervaren. Rain leek zich er echter erg goed onder te houden.
‘Dat lijkt me wel genoeg, voor nu,’ zei Rain, waarna het meisje de arm van Rain meteen los liet, maar niet zonder een gebruikelijk kusje of nog een extra aai over de arm van Rain, aangezien ook Ellie wel wist dat het pijn deed. Het meisje liep vervolgens weer terug naar Desh, zodat ze samen tegenover Naylene stond. Nu kwam het er toch echt op aan. Ze zouden haar pijn moeten doen.
‘We doen het eerst samen, oké?’ zei Desh tegen Ellie, waarna hij haar hand vastnam. Wellicht bracht dat Naylene in meer pijn, maar op dit moment had Ellie wat hulp nodig. Er bestond een kans dat ze ondertussen ook nog magie van hem af zou nemen, maar die kans nam hij dan maar voor lief.
‘Goed onthouden wat Naylene heeft gezegd. Het gaat er om dat je weet waar je haar pijn wil doen, in dit geval in de hersenen. Daar moet je dus aan denken,’ herhaalde Rain nog eens. Het waren simpele woorden, zodat Ellie het ook zou begrijpen. Desh wist dat hij het bloed in de hersenen van Naylene zou laten stoppen met stromen, waardoor de aderen verstopt zouden raken en zouden knappen. Omdat ze snel heelde, kon het minutenlang doorgaan.
‘Klaar?’ vroeg Desh aan Ellie, die voorzichtig knikte. Samen richtten ze hun blik op Naylene, die zelf ook nog een knikje gaf. Zelf probeerde hij te denken aan de pijn, aan het beeld wat hij voor zich wilde zien. Namelijk dat Naylene op de grond lag te kermen van de pijn.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Ellie was eigenlijk te jong om op de plaats te staan waar ze nu deed. Als ieder ander verdiende ze een zorgeloze jeugd. Iets wat zeker mogelijk was in haar geval. Daarvoor moest ze echter wel uit de buurt blijven van andere magische wezens en zelfs plekken waar zich magie in had verzameld, waren niet aan te raden. Het was echter zeker mogelijk. Naylene was een tiener geweest toen ze door had gehad dat ze anders was geweest dan anderen. Ze had dan wel andere interesses gehad en ze was vaak genoeg tegen haar ouders in gegaan door wetenschapsboeken te lezen en hier vervolgens mee aan de slag te gaan. De magie was later pas aan het licht gekomen.
Cameron had echter besloten dat hij Ellie niet geheel wilde weghouden van magie. Iets wat ook niet mogelijk was, aangezien haar vader zelf een heks was. Daarbij kon ze het goed vinden met de rest van de heksen. Het zou haar meer pijn doen als ze zouden verhuizen.
Voor het meisje was het alleen maar goed dat ze op een jongere leeftijd al leerde het een en ander leerde. Ondanks dat de heksen niet van plan waren geweest om het onderwerp van vandaag, snel te bespreken. Was het in deze tijd nodig. Er liepen nu te veel vampiers rond die het meisje zomaar iets aan konden doen. Naylene was blij dat ze nu een goed onderwerp hadden om op te oefenen, ondanks dat het wel betekende dat ze even pijn had. Dat zou echter zo weer weggaan.
Uiteindelijk leek Desh, Ellie over te kunnen houden om gewoon te oefenen. Naylene vond het prettig om te zien dat het meisje niet zo ongevoelig was als haar moeder. Ze kende Lotus misschien niet heel erg goed, maar hetgeen wat ze van de weerwolf had gezien, had Naylene al wel een indruk gegeven. Ze was roekeloos. Zelfs zo roekeloos dat ze alles op het spel had gezet. Ze had geweten dat ze het weerwolf gen in zich had gehad en daarom had ze bewuste keuze gemaakt om weerwolf te worden. Door de oorzaak van iemands dood te zijn. In feite had het meisje iemand vermoord. Geen van de heksen wilde dat zo’n iemand ook maar enigszins invloed had op Ellie. Lotus leek zelfs echter ook niet om te kijken naar het meisje. Iets wat eigenlijk best verdrietig was.
Al snel was Ellie er klaar voor. Ze had wat magie van Rain gekregen en samen met Desh stond ze klaar om aan te vallen. Naylene haalde even diep adem, omdat ze wist dat er pijn aan zat te komen. Iets wat ze wel kon helpen. Uiteindelijk was het alles waard. Ellie moest leren hoe ze zichzelf moest verdedigen. Naylene dacht aan de groep van Rhi, inclusief Ashton en elk van hen zou het kleine meisje zomaar aan kunnen vallen. Zeker als ze wisten dat ze belangrijk was voor de rest van de groepen. En zelfs zonder dat, had ze wel gewoon menselijk bloed en de groep had geen beheersing.
De pijn begon langzaam te beginnen in haar hoofd. Het begon klein, met kleine adertjes die aan het knappen waren. Maar toen de twee heksen zich echt begonnen te focussen, voelde Naylene de pijn toenemen. Hoe erg ze haar best ook deed om te blijven staan. Was de rest van haar lichaam het daar niet mee eens. Al het bloed werd naar haar hoofd gestuurd om er voor te zorgen dat de aderen weer werden gemaakt. Dat zorgde er echter wel voor dat de rest van haar lichaam minder aandacht kreeg. Wat er voor zorgde dat Naylene eindigde op haar knieën.
Zo ging het een tijdje verder. Ellie en Desh stopten af en toe wel, zeker omdat ze zich toch een beetje zorgen leken te maken. Maar iedere keer als ze weer waren gestopt, probeerde Naylene hen een glimlach toe te werpen. Het deed pijn, maar het was het meer dan waard. Naylene moest aan Ashton denken. Bang dat hij ooit tegenover Ellie zou staan, dan moest ze dit ook kunnen doen. Hoe ze dan aan haar magie moest komen, wist Naylene ook niet helemaal. Al had ze het meisje wel verteld dat ze het dan meteen af kon nemen van een vampier, wat wel weer betekende dat ze in de buurt moest koen en dat was weer eng.
Na iets meer dan een half uurtje oefenen, vond de groep het wel weer genoeg. Ze moesten ook niet te veel in één middag doen. Ellie was een klein meisje en ze er plezier in blijven houden. Daarom had het viertal besloten om op het dakterras te blijven, maar daar plaats te nemen op de loungebanken die er stonden. Dat was in ieder geval wat Naylene en Desh hadden gedaan. Rain kwam haar belofte na, wat betekende dat ze samen met Ellie de planten water gaf.
Trots kwam Ellie aanlopen met haar handje vol met aardbeien. "Kijk deze waren goed genoeg om te eten, ze zijn echt heel erg lekker. Rain en ik hebben er beiden al eentje gehad, maar is ook nog wat voor jullie en voor papa!" Met zo’n gezicht kon je niets weigeren. Ook al had Naylene geen aardbeien gelust, had ze het alsnog gepakt. Ze vond aardbeien echter wel lekker en pakte er graag eentje van Ellie aan.
"Die zijn echt heel erg zoet! Het komt vast door jullie het zo goed verzorgen." Ellie was het er mee eens en begon enthousiast te knikken.
Uiteindelijk nam het meisje plaats tussen Naylene en Desh. Naylene voelde haar kleine armen voorzichtig om haar arm heen. "Sorry dat we je pijn hebben gedaan net." Het meisje was zo lief. Naylene snapte niet waarom iemand haar zou mijden. Als ze zelf de moeder van dit meisje zou zijn, had ze er alles aan gedaan dat ze genoeg zou leren. Dat deed ze nu ook, maar gelukkig had ze ook genoeg anderen die dat deden.
"Dat geeft helemaal niets. Het hoort er bij. En de lekkere aardbeien maakt alles goed."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene was net terug van een middag oefenen bij de heksen. Michael wist dat ze zelf haar magie daar ook kon gebruiken. Voor zover Linn wist, was Naylene daar enkel omdat ze ervaring had met heksen zoals Desh en Ellie en wilde ze gewoon graag helpen. Ondanks dat Naylene wel wat energie kwijt was door het oefenen, hadden zij en Michael zich samen teruggetrokken in de ruimte die ze samen hadden ingericht. Er stonden een hoop muziekinstrumenten die ze door de jaren heen hadden verzameld, waaronder een prachtige, ouderwetste vleugel, een aantal verschillende gitaren en zelfs wat blaasinstrumenten. Ze waren hier wel de intentie om muziek te maken, maar Michael wist dat hij nog steeds iets aan Edyn zou moeten vertellen.
Ondanks dat hij de aanwezigheid van Edyn erg had gewaardeerd, was het nu verder gegaan dan Michael had gewild. Dat ze moeite had gehad met bloed, was nog geen ramp. Dat overkwam iedere nieuwe vampier. Niemand kon het in één keer goed doen. Hij was zelf ook wel eens op een mens gesprongen. Naylene en Linn hadden hem er weer van af getrokken en ze hadden hem terecht gewezen, zoals hij dat ook bij Edyn had gedaan. Edyn had echter toen gezegd dat ze van hem hield. Woorden waardoor Michael al snel zijn afstand had genomen. Hij vond Edyn leuk, ze had veel goede eigenschappen. Houden van deed hij echter niet. Ze had de woorden zelfs gebruikt tijdens haar smeekbedes, omdat hij had gezegd dat hij haar fouten met de rest zou moeten bespreken.
Michael was echter gaan nadenken. Edyn was de fout in gegaan door Carole te bijten. Ze had het opgelost door haar bloed te geven, maar ook dat moest gedeeld worden. Want er zou van alles kunnen gebeuren. Er zou zelfs precies hetzelfde kunnen gebeuren als dat bij Edyn was gebeurd. Zij had immers ook bloed gekregen van een vampier. En niet van zomaar één, maar van Michael zelf. Hij had het echter nooit gemeld, denkend dat het geen verschil zou maken. En nu was Edyn een vampier. Ondanks dat Ashton haar had vermoord, had ook Michael hier een aandeel in.
Die gedachten, samen met het feit dat hij nog over Edyn moest praten met de anderen, hadden hem de laatste dagen behoorlijk opgevreten. Michael wist dat als hij het nu zou vertellen, Linn en Naylene behoorlijk boos zouden worden. Hij had opzettelijk gelogen en vervolgens had hij het ook nog meer dan een maand achter gehouden. Dat kon eigenlijk niet. Maar hoe langer hij het achter zou houden, hoe moeilijker het ook zou worden om het te vertellen. Daarom had Michael al zijn moed verzameld en was hij naar Naylene gegaan. Ondanks dat Linn ook een goede vriendin was van hem, kon hij het beter vinden met Naylene. Hij had het idee dat de vrouwelijke vampier iets minder boos op hem zou worden.
Ondanks dat hij het wel had willen vertellen, hadden ze eerst besloten om samen wat muziek te maken. Dat was iets wat ze jaren geleden al hadden gedaan. Michael had op de piano gespeeld en Naylene had er bij gezongen. Ondertussen waren ze beide erg vaardig geworden in het bespelen van instrumenten. Momenteel had Michael een gitaar tussen zijn handen, maar zijn vingers raakten de snaren wat afwezig aan. Net niet hard genoeg om voldoende geluid te produceren, waardoor Naylene al meerdere keren naar hem op had gekeken.
‘Nay,’ zei Michael, waardoor hij haar gezang verstoorde. ‘Ik moet je iets vertellen.’ Het moest nu. Nu waren ze alleen. Linn was niet in de buurt en ook Edyn was niet in het huis, dus Michael had alle vrijheid om te praten. Zo’n kans zou hij niet snel meer krijgen, dus hij kon het er maar beter van nemen.
‘Ik dacht al dat er iets aan de hand was. Je speelde niet in de maat,’ zei Naylene op een plagerige toon, maar één blik op Michael zijn gezicht was genoeg om haar te laten merken dat hij serieus was en dat er iets aan de hand was.
‘Zo ver zat ik er niet naast,’ zei Michael nog, waarna hij de gitaar op zijn schoot legde. Alsnog liet hij zijn vingers over de snaren glijden, denkend hoe hij het beste kon beginnen. Misschien zou zijn verhaal minder erg lijken als hij eerst over Edyn zou beginnen. Naylene had het toch al niet zo op haar, dus misschien zou ze het verhaal over haar en Carole wel erger vinden.
‘Edyn en ik zijn laatst naar buiten gegaan, met het ballonnenfestival. Dat wilde ze graag, omdat ze altijd ieder jaar met haar beste vriendin ging. Ik dacht dat als ik mee zou gaan, er niks zou kunnen gebeuren. Ik was maar eventjes weg om wat eten op te halen uit de auto en toen trok Edyn het niet meer en heeft ze haar vriendin gebeten,’ vertelde Michael. ‘Ik ben meteen terug gegaan, ook omdat ze zwanger was. Ik heb Edyn het zelf op laten lossen, maar Carole Johnson heeft dus bloed in haar systeem.’ Zolang ze rustig aan zou doen, binnen zou blijven en er haar niks zou overkomen, dan zou het bloed vanzelf weer verdwijnen en zou er niks meer gebeuren.
‘Maar dat is nog niet alles wat ik je wil vertellen over Edyn.’ Michael sloeg zijn ogen neer. Het was zijn eigen schuld dat Edyn nu hier was. Dat was nooit zijn bedoeling geweest. Tenminste, hij had haar nooit willen veranderen in een vampier. Hij had er enkel voor willen zorgen dat ze niet meer gewond was geweest. Hij had niet verwacht dat Ashton opeens langs zou komen en haar zou vinden. Als hij had geweten dat Ashton in de stad was geweest, had hij ook wel anders gehandeld. Dan had hij als een normaal mens Edyn naar de eerste hulp gebracht, of een ambulance gebeld.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Muziek was een groot deel in het leven van zowel Naylene als Michael. Samen maakten de twee al jaren lang muziek. Ze hadden tijd genoeg gehad om verschillende instrumenten te leren kennen. Toch had Naylene altijd de voorkeur gehad voor de piano of haar eigen stem. Het deed haar denken aan de jaren twintig, waarin ze vaak genoeg samen op hadden getreden. Linn was er dan altijd mee geweest, om te dansen. In al die jaren had zij het niet voor elkaar gekregen om een instrument onder de knie te krijgen. Deels omdat ze zich er nooit echt in had geïnteresseerd.
De vampiers hadden altijd wel een ruimte in het huis die ze inrichtte speciaal voor de instrumenten die ze hadden. Naylene kwam er graag, om haar hoofd even leeg te kunnen maken. Vandaag had ze het ook nodig gehad. Het oefenen was vooral intens geweest voor de twee jonge heksen. Naylene haar hoofd was echter telkens afgedwaald naar Ashton, waardoor het voor haar ook behoorlijk heftig was geweest. De momenten die ze dan samen met Michael kon pakken, waren alleen maar heel erg prettig. De twee hoefden niet met elkaar te praten, maar mochten ze dat wilden, was daar de ruimte voor.
Een ruimte die Michael duidelijk ook nodig had. De laatste tijd was Naylene zo gewend om de ruimtes waar ze met Michael was, zo te betoveren dat mensen daarbuiten niet konden horen waar ze het over hadden. Alles kon ter sprake komen en als ze er behoefte aan had, wilde Naylene niet dat ze eerst nog een spreuk moest gebruiken. Voor Michael was het in dit geval ook wel prettig, omdat hij ronduit zou kunnen praten.
Naylene had haar handen van de toetsen gehaald en had ze op haar schoot gelegd en natuurlijk was haar stem gestopt met het zingen van de zachte woorden, waardoor Michael rustig zijn verhaal kon doen, wat over Edyn ging. Het was geen geheim dat Naylene het niet had op Edyn. Ze wist ook niet precies waar het precies door kwam. Misschien door sommige klagende woorden over het vampier zijn dat over haar lippen heen kwam. Diep van binnen wist Naylene ook wel dat het ook deels kwam doordat het meisje een continue herinnering aan Ashton was. Zelfs al zou Ashton weg gaan, had ze nog steeds Edyn bij zich in de buurt die Naylene vertelde op wat voor vampier ze verliefd was geworden.
Naylene zag de bui al hangen toen Michael vertelde dat ze naar buiten waren gegaan. De jongen had de zorg voor Edyn op zich genomen, wat betekende dat hij ook mocht bepalen wanneer het de beste tijd was om een stap verder te zetten. Naylene wist zeker dat deze stap nog veel te vroeg was gekomen en als het aan haar had gelegen, had ze Edyn nog minstens drie maanden tot een half jaar binnen gehouden. Zo hadden zij en Linn dat ook bij Michael gedaan, ondanks dat het hen niet altijd in dank was afgenomen.
De lieve oogjes van Edyn hadden vast invloed gehad op de beslissing van Michael. Naylene had al wel gezien dat de jongen best vatbaar was voor haar affectie, wat ze hem niet kwalijk kon nemen. Soms was het fijn om iemand te hebben die naar je keek alsof je de enige was in de wereld die er toe deed. Het had in dit geval echter gezorgd voor iemand die aan was gevallen en dat was zeker niet de bedoeling geweest.
"Oooh Michael hoe kon je zo dom zijn om haar alleen achter te laten? Zeker met iemand die zwanger is?!" Het was één ding dat hij haar mee had genomen naar het ballonnenfestival, maar om haar dan ook nog in haar eentje achter te laten met een mens, was wel heel erg dom. "Je moet die blauwe ogen echt leren te weerstaan." Mompelde Naylene er achter. Dit kon sowieso niet nog een keer gebeuren.
"Je weet hoe ik denk over iedereen maar bloed geven! En vervolgens ook nog eens dwang gebruiken." In dit geval snapte Naylene wel dat het had moeten gebeuren. Het was een fout van een jonge vampier en waarschijnlijk had ze het zelf ook op die manier opgelost. Ze vond het echter niets om ieder mens zomaar bloed te geven. Het was tegen natuurlijk en het deel heks wat ze was, was daar absoluut tegen. Het was niet hoe de wereld hoorde te gaan. In dit geval was het nog door de vingers te zien, omdat het ook was veroorzaakt door een vampier. Nu zouden ze er voor moeten zorgen dat Carole Johnson in de gaten werd gehouden. Naylene kende het meisje wel, de groep kwam wel eens bij haar bakkerij om wat lekkers te halen voor hun gezamenlijke lunch.
"Wat moet je me nog meer vertellen over Edyn?" Naylene was opgestaan en liep van haar plaats achter de piano, naar Michael toe die op één van de banken zat.
"Michael.." Drong Naylene aan, omdat het toch behoorlijk stil bleef, alsof hij bang was om nog iets meer te vertellen, door de manier waarop zij had gereageerd. Maar als Edyn iets anders op haar geweten had, wilde Naylene dat wel wilden. Dan moesten ze daar wel echt iets mee. Dit moesten al meer mensen weten, misschien kon ze één van de heksen vragen om een beetje op Carole te passen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Naylene had altijd een uitgesproken mening gehad. Eentje die anderen vaak had overstemd. Niet doordat ze zozeer in discussie was gegaan, of doordat ze het hardst had geschreeuwd. Ze had mensen vaak genoeg met een simpele blik kunnen overtuigen. Mensen luisterden naar haar, om wie ze was en hoe ze haar ideeën uitlegde. Naylene had een deel van de regels gemaakt als het ging om Michael zijn leven, en van iedereen in dit huis. Dat maakte dat ze er ook iets over had te zeggen als de regels niet werden nageleefd, zoals dat bij Michael nu het geval was. Hij had een hoop dingen gedaan die echt niet hadden gekund. Het één nog erger dan het ander.
‘Het ging prima! Ik dacht juist dat het goed voor haar was om weer een vriendin te zien én ik wist nog niet eens dat ze zwanger was op dat moment!’ Dat was iets wat pas uit was gekomen toen Michael samen met Harry weg was gelopen. Hij had het wel gehoord, maar hij had niet verwacht dat Edyn daardoor iets zou doen! Hij had echt gedacht dat Edyn het wel zou redden in die paar kleine minuten en dat hij de twee blonde vriendinnen in een knuffel zou hebben aangetroffen. Het was duidelijk niet gegaan zoals hij had gehoopt. Hij had een foute berekening gemaakt, dat wist hij ook. Hij vertelde het nu tenminste eerlijk aan Naylene, al kon die het duidelijk niet laten om ook nog een sneer naar Edyn te maken. Met name over Michael weinig weerstand leek te bieden tegenover haar.
‘Want jij laat nooit op je in praten door wie dan ook,’ wees Michael haar terecht. Hij hoefde de naam van Ashton niet te noemen om te weten dat Naylene wel begreep waar hij het over had.
Dat Naylene wederom nog eens benadrukte dat ze niet zomaar iedereen bloed konden geven, was voor Michael niets nieuws. Naylene was daar heel anders in. Misschien was dat haar heksenkant, zoals hij dat graag noemde. Naylene vond dat het alleen in uiterste noodgevallen mocht gebeuren, maar echt alleen dan. Michael had dit wel een noodgeval gevonden. Carole was zwanger, wat betekende dat de baby ook in gevaar was geweest. Zonder bloed had het kindje het nooit kunnen overleven. ‘Je weet dat ik het niet vaak doe en dat is ook wat ik Edyn heb verteld, maar het was nodig, Nay! Ze was zwanger, we konden haar niet daar laten zitten en wachten op een ambulance.’
Michael zuchtte en ging met zijn handen door zijn haar. Dit was niet het ergste wat hij Naylene moest vertellen. Dit was vrijwel makkelijk vergeleken met hetgeen wat hij nog aan haar wilde vertellen. Naylene was bij hem komen zitten en ze merkte duidelijk dat hij het niet graag wilde vertellen. Bij het noemen van zijn naam keek hij op, recht in de ogen van Naylene. Hij wist dat hij nu niet meer terug kon krabbelen, dat hij moest vertellen wat hij had gedaan. Ergens was het een wonder dat hij het voor zo’n lange tijd geheim had kunnen houden voor Naylene, want Naylene had er een handje van om alles te weten.
‘Het is, eh…’ Michael wist niet eens hoe hij het moest zeggen. Hij durfde Naylene niet meer aan te kijken, dus hij richtte zijn blik weer op de gitaar die op zijn schoot lag. Nerveus plukte hij wat aan de snaren, waardoor de ruimte gevuld werd met de zachte tonen die ze produceerden. ‘Het is mijn schuld dat Edyn een vampier is,’ fluisterde hij uiteindelijk. Naylene zou hem alsnog perfect kunnen horen en aan haar gezicht te zien, had ze dat ook gedaan. Michael hief zijn hand, om haar te stoppen te spreken. ‘Laat me het alsjeblieft eerst uitleggen.
‘Het was niet mijn bedoeling, echt niet. Ik weet hoe dit er nu uitziet, zeker door alles wat er is gebeurd, maar het was nooit mijn plan om haar te veranderen in een vampier. Ik was in het bos op het moment dat Edyn aan het joggen was en ze viel. Ze kwam niet meer overeind en ik kon haar daar niet laten liggen? Dus, ik heb haar wat bloed gegeven en heb gewacht totdat ze weer bijkwam. Ik heb mijn dwang niet gebruikt! Ik wilde er alleen zeker van zijn dat het goed met haar ging.’ Toen ze wakker was geworden, had ze in orde geleken. Een uur later was ze echter alles behalve geweest. Toen was ze Ashton tegen gekomen en iedereen wist wat er toen was gebeurd. Ashton had haar vermoord, maar door Michael zijn bloed was ze weer tot leven gekomen. Was ze nu een vampier. Het was allemaal zijn schuld dat Edyn haar oude leven kwijt was.
‘Ik weet dat het fout was om te doen, maar ik zag geen enkel gevaar. Als ik had geweten dat Ashton en de rest ook in de stad waren geweest, dan…’ Waarschijnlijk had hij het alsnog wel gedaan. Hij was Edyn wel een aantal keren tegen gekomen en ze had altijd zijn aandacht getrokken. Iemand zoals zij zou altijd zijn hulp hebben gekregen. Nu was het echter zo anders, zij waren anders. ‘En nu is het gewoon allemaal fucked up? Ik bedoel, ik mag Edyn. Echt heel erg, maar in haar ogen ben ik de meest geweldige persoon ooit. Ze heeft zelfs gezegd dat ze van me houdt!’ Iets wat Michael simpelweg niet terug kon zeggen, want dat zou niet de waarheid zijn. ‘Ik weet dat het allemaal mijn eigen schuld is, maar ik heb echt je hulp nodig, Nay.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een mensenleven was net zo belangrijk als dat van een vampier, misschien nog wel belangrijker. Het leven van een mens had een houdbaarheidsdatum. Naylene waarde het leven van ieder mens dat rond liep op deze aarde, ondanks dat ze ook wel wist dat niet ieder van hen een goed hart had. Er waren echter genoeg mensen die wel een puur hart hadden en ze was dankbaar geweest om die mensen te leren kennen.
In de groep die was begonnen met Linn en Naylene waren er altijd regels geweest. In het begin hadden de twee meiden wel van mensen moeten drinken, om ze het vervolgens te laten vergeten. Naylene had het echter altijd met veel moeite gedaan. Het was niet hoe ze hoorde te leven. Waar het had gekund had ze de mensen gekozen die het toch diep van binnen hadden verdiend. Ze was blij dat er nu andere opties waren, waarvan ze vond dat de rest van haar groep zich ook aan moest houden. Naylene zou het zo nooit eens worden met de levensstijl die Ashton er op naliet.
Michael had duidelijk een inschattingsfout gemaakt door Edyn mee te nemen. Daar kon Naylene wel uren over uitweiden, maar het was wel duidelijk dat hij dat zelf ook al wist. Het was niet makkelijk om te weten wanneer een vampier er klaar voor was. De een was het veel sneller dan de andere en het was de eerste keer dat het helemaal in Michael zijn handen lag. Hij had beter met haar of met Linn kunnen overleggen, maar dat was achteraf gepraat.
De roodharige vampier baalde van de gebeurtenis. Ze had te doen met de jonge vrouw die het slachtoffer was geworden van iets wat ver weg van haar moeten blijven. Nu was er van alles met haar aan de hand. Niet alleen met haar, maar ook met de baby die in haar buik groeide. Ondanks dat Naylene ergens wel nieuwsgierig was naar wat het bloed precies met de baby zou doen, wilde ze het ergens ook liever niet weten. Ze wist dat er zo ziektes waren die zelfs niet met vampierbloed te genezen waren. Wie weet zou een baby wel gevaar lopen door het bloed wat Edyn had gegeven. Ze moesten het nu maar goed in de gaten houden, het zou niet lang duren voordat het bloed weer uit haar lichaam was.
Naylene zuchtte zachtjes toen Michael, indirect naar Ashton verwees. Ergens waren ze ook gewoon twee losers, met wie maar één klein dingetje hoefde te gebeuren of ze waren al om. Normaal had ze daar wel een opmerking over gemaakt ,maar op het moment wat Naylene te druk met andere dingen.
"Als Edyn maar duidelijk weet dat ze dit niet zomaar kan doen." Dat was belangrijk. Michael had wel verteld, maar Naylene was nu bang dat het meisje overal en nergens haar bloed en dwang voor zou gebruiken. Ze was niet iemand wie snel iets vatte. Dat leek haar allemaal wat tijd te kosten. Naylene zou nog wel eens goed met haar gaan praten, het moest haar immers duidelijk zijn. Echt duidelijk!
Dat onderwerp leek nu echter af te zijn gedaan, omdat Michael nog wat moest vertellen. Naylene had meteen wel door dat het iets was waar ze niet heel erg blij van zou worden. Michael was zelfs nerveus omdat hij het moest vertellen, wat Naylene ook wel zorgen baarde. Hij was bang om haar te vertellen wat er was gebeurd.
"Het is wat?" vroeg Naylene verbaasd. Vanaf het begin was hij behoorlijk duidelijk geweest in zijn mening en die mening was dat Ashton het meisje had vermoord. Wat de reden was dat ze vampierbloed in haar lichaam had gehad, was nooit echt duidelijk geworden. Er waren genoeg vingers geweest die ook naar Ashton hadden gewezen. Alsof het allemaal zijn fout was geweest en hij er zelfs toe in staat was geweest om als een soort van welkomscadeautje een nieuwe vampier achter te laten. Er waren zelfs momenten geweest waarop Naylene die theorie had geloofd. Het klonk immers als Ashton.
Al die tijd was het echter Michael die zijn bloed aan de blondine had gegeven. Er waren genoeg dingen die Naylene wilde zeggen, ze liet Michael echter uitpraten, maar alleen omdat hij daar om vroeg. De twee hadden genoeg respect voor elkaar om dit soort dingen toe te laten. Ondanks dat Naylene echt genoeg dingen in haar hoofd had die ze nog wilde zeggen.
Naylene kon het niet laten om te rollen met haar ogen. "Dus je zag een mooi meisje en vond het nodig om haar bloed te geven?" Trok Naylene de conclusie.
"Als ze is gevallen, is ze gevallen. Als het haar tijd was, was het haar tijd. We kunnen niet zomaar overal bij ingrijpen." Daar was Naylene altijd overtuigd van geweest. Er waren echter ook vampiers in hun leven geweest die daar niet zo van waren geweest. Michael was zelfs verliefd geworden op een meisje dat genoeg mensen bloed gaf, zelfs als ze een grote kans maakten om binnen de tijd te overlijden. Naylene was op haar beurt vaak genoeg boos op Michael geweest dat hij met zo iemand om was gegaan en ze was bang dat hij dezelfde ideeën had gekregen. Nu leek het een beetje die kant op de gaan. Al wist Naylene ook wel dat dit niet door Zu kwam, maar meer door Edyn haar charme. Iedereen in de stad was gek op de jonge lerares.
"Dan wat? Dan had je meteen Ashton op de kop kunnen geven. Het kwam je wel goed uit dat hij er was en je gewoon meteen alles op hem af kon schuiven, niet waar?" Naylene wilde het niet voor Ashton opnemen. Michael had echter een fout gemaakt en nu moest hij iedere dag met haar leven. Het was wel duidelijk dat hij nu al een beetje klaar was met de gevolgen van zijn fout.
Naylene moest wel een beetje lachen om de woorden van Michael, ondanks dat de paniek duidelijk in Michael zijn stem te horen was.
"Ze laat er geen gras over groeien of wel? Maar je weet toch hoe het is. Het begin, er zijn zoveel gevoelens die vrij komen." Linn was bij Naylene heel erg duidelijk geweest, ze had bij Michael voorzichtig moeten zijn. De twee vrienden hadden toen al een bijzondere band gehad, voordat Michael een vampier was geweest. Die band had echter ook snel om kunnen slaan in iets anders en dat had ze niet gewild.
Naylene kon nog maar al te goed herinneren hoe het was om Michael als jonge vampier te hebben, beter nog hoe het was geweest toen ze hem had moeten veranderen. Hij had de bewuste keuze gehad. Edyn had die niet gekregen en daar had Michael nu wel echt voor gezorgd.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Het was snel gegaan. De kranten hadden al vol gestaan. Hij zag nog zo de dikgedrukte krantenkoppen voor zich: “Wees gewaarschuwd! De Spaanse griep is neergestreken in ons land!”. Het virus was niet alleen in Groot-Brittanië actief. Het was zelfs wereldwijd bekend. Waar normaal kinderen en ouderen vatbaar waren voor een griepje, leek dit virus vooral jongvolwassenen te treffen. Michael viel in die categorie, maar hij was er niet bang voor geweest. Als het virus hem wel te pakken zou krijgen, was het toch maar slechts een griepje. Veel zou het hem niet kunnen doen.
Het virus was echter niet “slechts” een griepje. Ondertussen waren er al veel sterftegevallen en elke dag kwamen er tientallen bij. De reden dat het eerst voor griep aan was gezien, was omdat het begon met verhoging. Daarna kwam het hoesten, de keelpijn en de spierpijn. Ook de eetlust was volledig verdwenen, waardoor de toestand alleen maar verslechterde. En ondanks dat Michael had verwacht dat het hem niet zou treffen, was het wel gebeurd. Ze waren nog maar net in hun nieuwe huisje geweest toen Michael zich opeens naar had gevoeld. Hij had moeten overgeven en schijnbaar had hij ook verhoging gehad. Naylene en Linn hadden niks aan het toeval overgelaten en hadden een dokter laten komen. Die had geconstateerd dat ook Michael getroffen was door de Spaanse griep.
Michael was in bed gelegd en Linn en Naylene hadden geprobeerd om hem zo goed mogelijk te verzorgen. Naylene was de boeken ingedoken, opzoek naar iets wat de dokters nog niet hadden geprobeerd. Linn was vaak bij hem komen zitten, had hem koude doeken gegeven en op zijn hoofd gelegd. Ze had hem voorgelezen, ter afleiding. Ondertussen had Naylene elk boek doorgespit wat ze maar had kunnen vinden. Ook had ze elke krant gelezen. Het viel echter niet te ontkennen: de Spaanse griep was niet te genezen en als ze niet snel iets zouden doen, zou Michael te komen overlijden.
Er was nog maar één oplossing geweest. Ondanks dat Michael zijn hoofd vol watten leek te zitten en hij nog nauwelijks overeind kon komen, had hij dat nog wel geweten. Het bloed van Naylene en Linn zou hem kunnen genezen, maar wat dat verder zou veroorzaken was niet zeker. Als het niet goed genoeg zou werken, zou hij alsnog kunnen overlijden. En dan zou hij vampier worden.
Michael had de twee vrouwen al vaak genoeg gevraagd om hem te veranderen. Nu hij enkele jaren bij hen was, wilde hij hetzelfde leven als hen. Hij had er genoeg naar gevraagd om te weten wat het inhield en Naylene en Linn hadden hem ook de nadelen verteld. Hij had met eigen ogen gezien hoe moeilijk het kon zijn om bloed te weerstaan, en de haat die ze konden krijgen van bepaalde mensen. Ze waren zelfs twee andere vampiers kwijtgeraakt aan een jager. Dat was de hele reden dat ze uit de stad waren verhuisd naar een klein huisje in het bos.
Naylen en Linn hadden het besproken en ze hadden besloten dat, als ze Michael in hun leven wilden houden, hun beste optie was om hem te veranderen in een vampier. Vandaag zou dat gebeuren. Ze hadden besloten om het Naylene te laten doen. Zij zou Michael bloed geven en hem, op haar eigen manier, om het leven brengen. Naylene had de manier al met hem gedeeld, maar niet met Linn. Naylene had immers krachten waar de Portugese vampier niks van af wist en dat wilde Naylene graag zo houden. Dat was dan ook de reden dat Michael en Naylene alleen thuis waren. Linn had hen de ruimte gegeven om dit op hun manier uit te voeren.
Michael lag in bed. Hij had moeite om zijn ogen open te houden. Het voelde alsof zijn keel in brand stond en als hij zich bewoog, deed ook dat pijn. Het voelde wazig om hem heen en de kloppende hoofdpijn werkte ook niet mee, maar Naylene zat naast hem. Ze had zijn hand vast en hij wist zeker dat ze hem niet los zou laten, wat er ook zou gebeuren.
‘Weet je, je mag je best haasten met dat bloed,’ zei Michael, die een poging deed om een grapje te maken. Hij was nu al een aantal dagen ziek en van wat Naylene hem had verteld, kon het in een paar dagen volledig mis gaan.
Hij merkte ook dat Naylene nerveus was. Het was ook niet niks, om iemand in een vampier te veranderen. Michael wist hoe het bij Naylene was gegaan. Linn had haar bloed gegeven en had daarna haar nek omgedraaid. Als nieuwe vampier was dat de enige manier die Linn had gekend. Naylene had gekozen voor een andere manier, die Michael minder pijn zou doen. Ze wilde door middel van magie zijn hart stoppen. Dat zou geheel pijnloos zijn. Het was echter geen simpele spreuk en volgens Naylene kon er ook genoeg mis gaan. Michael had haar echter al vaak magie zien gebruiken en hij wist zeker dat ze het zou kunnen.
Een hoestbui overviel Michael, waardoor hij zijn handen voor zijn mond sloeg en voorover boog. Het was vooral slijm dat naar boven kwam, maar toen hij in zijn handen keek, zag hij dat er ook weer bloed was meegekomen. Snel pakte hij een zakdoek die Linn hem had gegeven, waarmee hij zijn handen en gezicht af veegde. Het beetje bloed zou Naylene, hopelijk, niet in de weg zitten. Dat had het tot nu toe ook nog niet gedaan.
‘Excuses,’ zei Michael toch zacht. ‘Het hindert je niet, toch?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Waar de rust had moeten gaan liggen naar de oorlog, leek niet alleen voor de hele wereld, maar zeker voor de kleine groep, het tegenovergestelde waar te zijn. Het land had zich nog euforisch gevoeld over de winst van de oorlog of de eerste mensen waren al ziek geworden.
Naylene had haar leven al verschillende ziektes voorbij zijn komen. Zo had ze de Pest meegemaakt en had ze gezien hoeveel mensen daardoor binnen een korte tijd dood van waren gegaan. Later was Cholera iets geweest waar veel mensen besmet mee waren geraakt. Voor de zoveelste keer werd de wereld beheerst door een ziekte waar in eerste instantie niet tegen te vechten was.
De groep had nooit gedacht dat ze zo dicht bij een ziekte zouden komen. Vampiers waren immers immuun voor de virussen die in de lucht hadden gehangen. Er zou hen niets kunnen overkomen. Nu Michael zich bij hen groep had gevoegd, hadden ze echter ook een mens om wie ze zich moesten bekommeren.
Het was nog nooit in Naylene haar hoofd opgekomen dat Michael anders was dan zij. Natuurlijk had ze door dat hij een mens was en zij niet. Voor de rest had ze hem altijd behandeld als een gelijke, iets wat niet alle mensen hadden gedaan. Gelukkig had de rest van de groep hem ook altijd zo behandeld en had Michael zich al snel welkom gevoeld.
De vampiers hadden zich niet alleen over Michael bekommerd, maar de jongeman had precies hetzelfde gedaan bij hen. Nog niet heel lang geleden was de groep twee vampiers verloren aan een vampierjager. Wat hard aan was gekomen bij de twee vrouwen. Michael was er echter geweest om hen een schouder te bieden waar ze op hadden kunnen huilen. Knuffels waar ze nodig waren geweest.
Uiteindelijk had het even geleken alsof alles weer goed zou komen in het kleine huisje. Het was niet veel, maar de drie hadden hun eigen plekje kregen, waar ze zoveel mogelijk hadden kunnen genieten.
Totdat Michael de eerste symptomen van het virus had getoond. Linn en Naylene hadden er alles aan proberen te doen om een remedie te vinden. Die was echter nog niet gevonden. Wat eigenlijk had betekend dat er maar één optie over was. De twee vampiers hadden echter niet geweten hoe het lichaam van Michael er op zou reageren. Vampierbloed zou er dan wel voor moeten zorgen dat de ziekte weg zou gaan. Naylene wist echter ook dat er sommige ziektes waren waarbij het niet zou werken. Dan was vampierbloed geven, zelfs het slechtste wat men kon doen.
Ondanks dat er genoeg twijfeling was, hadden de vrouwen een knoop doorgehakt en zouden ze aan Michael zijn wens tegemoetkomen. De discussie was er al vaak genoeg geweest, maar Naylene had er niet over na willen denken dat ze Michael zou veranderen in een vampier. Nu had ze echter ook wel door dat ze hem niet wilde verliezen, of dat nou nu was of over een paar jaar. Er zou een tijd komen waarop Michael er niet meer zou zijn. Het heksengedeelte in Naylene was echter met haar verstand daarin aan het vechten. Ze hoorde niemand te veranderen. Aan de andere kant, Michael had er al zo vaak om gevraagd en hij leek alles zeker te weten.
Naylene haar gezicht vertrok door het gehoest van Michael, niet omdat er bloed bij vrij kwam, maar meer door de pijn die hij op het moment moest voelen. In een paar dagen was hij afgetakeld en ondanks dat hij nog steeds grapjes kon maken, zag Naylene ook wel dat hij verging van de pijn. Dat gaf haar aan dat dit de beste optie was om te doen. Dat nam echter niet weg dat Naylene vreselijke zenuwachtig was voor wat er ging gebeuren. Wat als het bloed niet ging werken en ze het erger maakte? Wat als ze hem niet genoeg bloed gaf? Wat als haar spreuk niet zou werken? Er waren allemaal scenario’s en ze waren allemaal even vreselijk.
"Och Michael." Fluisterde Naylene zachtjes. Het bloed was niet prettig om te ruiken voordat ze zich echt moest focussen, hij kon er echter ook niets aan doen. "Welnee, het gaat wel."
Voorzichtig ging Naylene met haar handen door de haren van Michael heen. Het was tijd, maar dat maakte het alleen nog maar enger. Nu kon ze niet meer terug. Er waren geen andere opties. Ze hadden alles proberen uit te zoeken, maar niets was een echte optie geweest.
"Ik ben zo nerveus." Fluisterde Naylene. Ze wist dat ze eerlijk kon zijn over al haar gevoelens. Michael kon vast ook aan haar zien dat ze vol spanning zat. Ze hadden het hier zelfs al wel over gehad. Er kon van alles gebeuren. Dit konden de laatste minuten zijn dat ze echt met Michael kon praten.
"Ik geef om je Michael. Linn en ik zijn beiden heel vereerd dat je een deel van je leven met ons door wilde brengen." Mochten dit echt zijn laatste momenten zijn, dan moest de jongeman weten dat ze hem graag in hun leven hadden gehad. Ondanks dat ze hem in sommige gevallen ook in gevaar hadden gebracht. Zeker toen ze op de vluchten hadden gemoeten voor de jager.
Eén van haar handen liet die van Michael los, zodat ze haar tanden er in kon zetten. Ze had er over nagedacht om het bloed in een beker te laten lopen, maar Michael had het al moeilijk met het drinken met water.
De druppels bloed die omhoog waren gekomen, konden Michael zijn redding zijn, ze konden er echter ook voor zorgen dat zijn einde dichterbij zou komen dan het al was geweest.
"Ik hoop dat dit werkt." Ze kon de beving in haar handen niet tegen gaan, maar uiteindelijk kreeg Naylene het voor elkaar om haar hand aan Michael zijn lippen te zetten. En dit was nog maar het begin. Ze was bang wat er nog meer aan zat te komen en of ze die stap wel durfde te nemen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De ziekte was alles behalve prettig. Michael was blij dat zowel Linn als Naylene zo snel hadden gehandeld. Natuurlijk hadden ze eerst een andere oplossing willen zoeken, zodat ze hem niet hoefden te veranderen in een vampier. Het was nu echter wel duidelijk dat er geen andere oplossing was. Het was of de dood, of leven zoals zij dat deden. Ondanks dat Michael vaak genoeg de nadelen van hen had gehoord, en soms zelfs ook had ervaren, had hij meteen gekozen voor het leven als vampier. Hij wilde niet dood, nog niet. Hij had het gevoel dat zijn leven pas net was begonnen, sinds hij Linn en Naylene in zijn leven had gehad. Het kon niet nu al eindigen, dat mocht niet.
‘Waar kan jij nerveus over zijn? Jij hoeft niet dood te gaan,’ probeerde Michael te grappen, zodat er een glimlach op het gezicht van zijn vriendin zou verschijnen. Hij wist echter heel goed waarom ze nerveus was. Wat Naylene zou doen, had nog nooit iemand gedaan. Tenminste, niet voor zover ze hem had verteld. Ze zou magie gebruiken om zijn hart te laten stoppen. Misschien zou het bloed daar anders op reageren, of zou het niet werken met de ziekte die hij had. Hij zou dood kunnen gaan, deze wereld voorgoed kunnen verlaten en Naylene zou degene zijn die de letterlijke daad in gang zou hebben gezet. Er was genoeg om nerveus voor te zijn, dat wist Michael ook. Hij wilde het echter niet erger maken voor Naylene.
‘Ben je niet helemaal honderd? Natuurlijk wilde ik een deel van mijn leven met jullie doorbrengen!’ Naylene en Linn waren de meest aardige personen die hij ooit had ontmoet. Naylene had hem geholpen, had hem een huis aangeboden om in te wonen. Linn had hem langzaam maar zeker geaccepteerd in haar huis, in haar leven. Zij was degene die hem aangeboden had om bloed te geven, zodat zijn benen weer zouden werken. Ze had hem geïntroduceerd op feestjes, had hem leren dansen en had hem verzorgd. ‘En je weet hoe ik over het vervolg van onze levens denk.’
Hij wilde dit. Hij wilde verder leven met de twee vrouwen. Ze hadden al twee vrienden verloren, hij wilde er niet aan denken dat deze ziekte hem ook het leven zou ontnemen. Dat Naylene en Linn alleen achter zouden blijven. Ze waren nu net verhuisd, ze waren klaar om opnieuw te beginnen. Daardoor, voor zijn gevoel, ook een nieuwe Michael bij. Eentje die alles achter zich zou kunnen laten en als vampier door het leven zou kunnen gaan.
Met zijn lichte ogen volgde hij haar trillende hand. Het was een vreemde gewaarwording om iemand haarzelf te zien bijten, om de hoektanden te zien groeien. Hij was er nog steeds niet volledig aan gewend, maar het beangstigde hem niet. Dat had het nooit gedaan.
Met moeite had ze haar hand naar zijn mond gebracht, zodat hij zelf geen moeite hoefde doen om zich voorover te buigen. Voorzichtig nam hij haar arm tussen zijn handen. Ondanks dat zij ook bleek was, was zijn huid valer. Het was duidelijk wie er hier de eeuwige gezondheid had en wie er op het randje van de dood stond.
De druppels van het rode bloed hadden zich gevormd tot een klein plasje op haar huid. Michael sloot zijn ogen en dronk, hoe vreemd het ook klonk, het magische bloed van zijn vriendin. Het smaakte zoals hij had verwacht, naar ijzer. Hij kon zich nu nog niet voorstellen dat hij over een paar uur zou hunkeren naar bloed, maar hij had genoeg verhalen van Naylene en Linn gehoord om te weten dat het wel zou gebeuren. Ze hadden het beschreven als een naar gevoel, eentje waar ze soms nog steeds niet volledig mee konden leven. Hoe hard ze hun best ook deden.
Zachtjes trok Michael zich terug. Hij likte het overige bloed van zijn lippen en pakte vervolgens de zakdoek die Linn aan hem had gegeven, zodat hij Naylene haar arm schoon kon vegen. Er was al geen bewijs meer te zien van de wond die ze zojuist zelf had gemaakt. Michael liet haar arm los, zakte weer terug in de plek op zijn bed waar hij al dagen had gelegen.
Naylene hoefde niet te vragen hoe hij zich voelde. De bestuderende blik in haar ogen, die zijn gezicht goed in de gaten hielden, deed dat al voor haar.
‘Ik denk dat het werkt,’ mompelde Michael. Het voelde vreemd. Hij wilde niet zeggen dat hij zich al honderd procent beter voelde, maar het voelde wel alsof er iets door zijn lichaam trok wat hem probeerde te helpen. De hoofdpijn werd iets minder, de kriebel in zijn keel verdween. De spierpijn die hij zojuist nog had gevoeld, was lang niet meer zo aanwezig. Hij begon zelfs weer een beetje honger te krijgen. Al was eten nu wel het laatste wat hij aan zijn hoofd had. Dit was pas stap één van het plan geweest, nu moest hetgeen gebeuren waar Naylene zich echt zorgen om maakte.
Michael nam haar hand weer vast, iets wat gemakkelijker ging nu hij wat meer kracht in zijn lichaam had. ‘Het komt echt allemaal goed, Naylene. Ik weet zeker dat jij het kan. Je kent de spreuk, je weet waar je aan begint. Hoe kon het dan nog fout gaan?’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Vampierbloed was heilzaam. Het kon zelfs de meest vreselijke wonden helen. Zo had Linn ooit aangeboden om Michael haar bloed te geven, om zijn leven wat makkelijker te maken. Ondanks dat Naylene het er niet meteen mee een was geweest, had ze gezien hoeveel vreugde het Michael had gegeven dat zijn benen weer leken te luisteren naar hetgeen wat hij in zijn hoofd wilde. Hoe had Naylene er op tegen kunnen zijn dat haar beste vriend zoveel plezier in zijn leven had kunnen vinden. Ze had hem en Linn wel eens zien dansen. Michael was nog lang niet zo goed, maar Linn leek het hem graag te willen leren. Op die momenten had Naylene er niet eens over na willen denken dat het tegen de natuur was dat Michael weer kon bewegen op die manier.
"Ik weet het en ik ben blij dat je zelf de keuze hebt kunnen maken." Fluisterde Naylene. Michael had gezien wat haar leven inhield, hoe het kon zijn. De positieve, maar ook zeker de donkere kanten. Het feit dat ze een deel van hun familie kwijt waren geraakt, omdat mensen dachten dat ze monsters waren. De vreselijke hunkering naar bloed, die Naylene nog steeds iedere dag moest onderdrukken. Toch had Michael besloten dat al die mindere dingen, niet opwogen tegen hetgeen wat er werd gebracht.
Naylene haar hart vulde zich vaak genoeg door de redenen die Michael haar had verteld. Hij wilde geen vampier worden om de slechte redenen. Het was niet omdat hij sterker wilde zijn, sneller, altijd zou kunnen leven. Hij wilde de rest van zijn leven met haar en Linn delen, hij wilde deel maken van hun familie. Al deed hij dat al lang. Op een gegeven moment zou het echter op zijn gehouden, als hij mens zou blijven. Daarbij leek de jongeman te willen zorgen voor hen. Als vampier zou hij kunnen helpen als er weer een jager kwam. Al wilde Naylene er helemaal niet over nadenken dat Michael zou moeten vechten. Ze kende hem en ze wist dat hij daar niet van was, deels door zijn verleden. Zelf vond ze ook niet dat geweld de oplossing was. Maar wat moest je als je hele familie werd bedreigd? Uiteindelijk waren ze zelfs twee leden verloren. Verdriet dat nog steeds zichtbaar was in het huisje waar ze nu leefde.
Gelukkig hoefde ze geen afscheid te nemen van het jongste lid van hun kleine familie. Het bloed van Naylene leek zijn werk te doen. Iets wat ze nogal sceptisch over was geweest. Ze had nergens kunnen vinden of het succesvol zou zijn. Michael was echter wel het bewijs dat het goed leek te gaan. Dit was echter nog maar het begin. Het genezen was van Michael moest eigenlijk genoeg zijn. Het drietal had echter besproken dat dit het beste moment was om Michael ook echt te veranderen. Naylene vond het nog wel moeilijk dat ze het daadwerkelijk moest doen.
"We kunnen het ook hierbij laten." Probeerde Naylene nog. Ze kon echter aan het gezicht van Michael zien dat hij dit niet zou laten gebeuren. Zijn ogen waren heel wat heldere geworden sinds hij het bloed binnen had gekregen. Het liet Naylene zien dat hij dit echt wilde. Alleen het streng uitspreken van haar naam, zei Naylene genoeg.
"Ik weet het." Fluisterde ze nog even. "Ik vind het gewoon spannend. Ik weet gewoon niet wat de spreuk doet. Straks werkt het niet met het bloed en…"
Een goede kneep in haar hand liet haar weten dat ze het gewoon moest proberen. Ze hadden dit samen besloten. Naylene wilde niet dat Michael pijn kreeg en het zou moeten werken. Dat was in ieder geval wat haar onderzoek haar uit had gewezen. Door het stoppen van zijn hart, zou Michael echt dood gaan, dan zou het bloed zijn in lichaam het overnemen en er voor zorgen dat hij over een paar uur weer wakker zou worden. Dan was het enige wat nog moest gebeuren, het drinken van mensenbloed. Linn zou dat deel op zich nemen.
"Oké nog een beetje bloed voor de zekerheid." Naylene wilde haar hand weer naar eigen mond brengen, zodat ze er weer in zou kunnen bijten en Michael nog wat van haar bloed kon voeren. Ze werd echter tegengehouden door haar beste vriend. "Als het mij heeft genezen lijkt het me meer dan genoeg." Naylene wist net zo goed als Michael wat ze aan het doen was, ze probeerde tijd te rekken. Aan de andere kant wilde ze er wel echt voor zorgen dat alles goed ging. Ze had de laatste tijd al vaak genoeg afscheid moeten nemen van mensen wie ze hield, Michael mocht daar zeker niet onder vallen. Ergens voelde ze zich dan ook wel egoïstisch dat ze hem dan zou veranderen in een vampier. Hij wilde het dan wel zelf, maar ze wilde zelf ook dat hij bij hen in de buurt zou blijven.
Naylene kroop met haar knieën op het bed, zodat ze comfortabel kon zitten. Naylene haalde de haren van Michael van zijn voorhoofd af. Hij zag er heel anders uit dan jaren geleden. Zijn gezicht had iets meer vorm gekregen, zijn ogen leken meer te stralen. Zijn haar en gezichtsbeharing werden onderhouden. Naylene wist echter nog maar al te goed hoe ze de jongeman voor de eerste keer had zien zitten in de straten van Birmingham. Hij had haar bijna niet aan durven kijken in haar voorbijgaan. Zij had echter meteen iemand gezien die haar hulp had kunnen gebruiken. Er hadden meerdere mensen op straat geleefd, Michael was iemand die er voor Naylene uit had gesprongen. Ondanks dat hij er al jaren had gezeten, had ze het gevoel gehad dat hij er niet had gehoord. Ze had hem willen helpen, iets wat ze ook had gedaan. Ze had nooit gedacht dat ze op een dag hier zouden zitten. Dat ze hem het leven zou geven dat ze zelf ook had.
Voorzichtig legde Naylene haar handen op de borstkas van Michael. "We houden van je Michael." Naylene kon het niet laten om die woorden uit te spreken. Als alles goed ging, waren dat de laatste woorden die Michael zou horen al mens zijnde en Naylene vond ze belangrijk.
Naylene focuste zich compleet op de hartslag van Michael. Totdat ze de spreuk uit begon te spreken. Langzaam voelde ze hoe het hart van Michael leek te stoppen en daarmee ook de rest van zijn lichaam. Er was geen ademhaling meer. Helemaal niets. Naylene vond het vreselijk beeld en besloot om de oogleden van Michael voorzichtig dicht te sluiten. Normaal had ze gewacht, in spanning gekeken of het had gewerkt en dat Michael weer wakker zou worden. De spreuk had echter zoveel van haar gevergd dat ze naast kroop en zichzelf toeliet om haar ogen even te sluiten, zodat ze kon herstellen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld