Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG - Selenophile

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hij was opgelucht om te horen dat ze de de avond niet spenderen zou aan de zijlijnen. In deze nieuwe wereld was hij gewoonweg minder zelfstandiger ingesteld, dan hij normaal gesproken was. Daar staan voor de bezoekers van een bar, in een omgeving die hij niet kende en omringd met voorwerpen waarvan hij de naam noch werking niet wist, viel hem anders dan hij had gedacht. "Dankje." Uit gewoonte liet hij een glimlach blijken. Hoe erg de avond ook worden zou, ze stonden er dan tenminste met zijn tweeën voor.
De werkelijke stad verscheen inderdaad binnen de kortste keren, ze doen omgeven met immense panden en gebouwen. Flikkerende borden begonnen weer het uitzicht in te nemen met lichten en plaatjes, en het gestommel en gepraat van bezoekers kon hij zelfs met de ramen dicht nog horen. Ze hadden het gisteren ook gezien en toch verbaasde hij zich elke keer weer over hoe de wereld er hier uitzag.
"Ik denk het.." Het moest vast de winkelstraat zijn waar ze het over had. Dat er nog iets meer indrukwekkend was om te winkelen dan dit gebied, kon hij zich haast niet voorstellen. Verstrooid parkeerde hij de auto aan de zijkant van de weg. Haar vraag liet hij intussen eerst onbeantwoord. Hij had nog te weinig kennis over dit gebied en de gewoontes, waardoor ook hij begon te twijfelen over waar ze precies heen moesten. Langzaam zette hij de motor uit en haalde hij de sleutels uit het contact. "Ik zou niet weten waar we heen moeten," murmelde hij na een korte stilte. "Misschien naar dat waar de meeste mensen heen gaan? Dat zou vast wel een beetje betaalbaar moeten zijn, toch?" De mentaliteit van anderen om te gaan voor het goedkoopste, zou hier ook een rol moeten spelen. Hij ging er toch vanuit dat de mensen geen buitenaardse wezens waren vergeleken met de stamleden in hun omgeving.
Met vertwijfeling zichtbaar opende hij de portier. "Laten we maar gewoon door de straat lopen, kijken wat we tegenkomen."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila volgde Levs voorbeeld en stapte uit. Het voorstel om de mensenstroom te volgen, leek haar zo slecht nog niet. Na een paar stappen te nemen over de straatstenen en zich tussen de mensen te wurmen, zag ze een heleboel tieners een winkel intrekken die blijkbaar hoofdzakelijk door groepjes jonge meisjes werd uitgekozen.
"Die zien eruit alsof ze nog lang geen werk hebben. Zou die winkel dan betaalbaar zijn?"
Nog voor ze op zijn antwoord wachtte, stapte ze al voor hem uit. Te nieuwsgierig om te lang te wachten op haar partner in crime dezer dagen, glipte ze al de winkel binnen. Per direct vielen de camera's haar op en het werd haar duidelijk dat ze hier wel van aanpakken wisten als het op stelen aankwam. Geen mogelijkheden om wat geld uit te sparen helaas. Haar hand liet ze over de stofjes glijden die in de rekken gingen en benieuwd naar de kostprijs nam ze een kaartje beet.
"Oh, Lev, die kost 5 euro!" riep ze triomfantelijk uit en keek druk om zich heen om hem te spotten tussen de hopen kleren en mensen die allemaal in de winkel stonden en het enorm druk maakten.
Niet wachtend op antwoord en overtuigd dat Lev weldra naast haar zou verschijnen als antwoord op het uitroepen van zijn naam, verzamelde Mila allerhande spulletjes. Ze vond een wit jurkje, eentje met bloemen, blousjes, rokken. Er was zoveel dat ze in een mum van zijn zoveel bij zich had dat haar armen uitpuilden en het onmogelijk werd om nog meer aan haar stapel toe te voegen. Blijkbaar was ze niet de enige die ze enthousiast was, want voor haar in het gangpad liepen twee meisjes te tetteren met minstens evenveel kleren bij zich. Niet goed wetend wat ze nu moest doen, achtervolgde ze hen een beetje en belandde ze in een rij die naar allemaal kamertjes met gordijntjes leidde.
"Hier!" riep ze naar Lev die ze plots ergens in de verte zag verschijnen en kon helaas niet zwaaien naar hem met haar armen vol.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Bij het uitstappen waren ze al gauw genadeloos meegevoerd in de mensenmassa van de stad. Zijn blikken gleden net als de hare vol dromerigheid langs de vele winkels en het verkeer, dat alsmaar drukker leek te worden. Het zag er ongelooflijk uit. Met elke seconde dat hij tuurde naar de bouwwerken om hem heen, voelde hij zich des te meer geïntrigeerd door het beeld.
De groepen mensen leidden hen intussen verder af van de auto. In een mum van tijd zag hij verschillende groepjes uit elkaar vallen en eindigen tot een wat kleinere mensenstroom, waarachter zij zich uiteindelijk voegden. Het duurde hierna niet lang voordat hij Mila een winkel hoorde suggereren en hij haar gedaante verdwijnen zag tussen de bezoekers van een winkelketen.
Hij snelde achter haar aan, wat overvallen door de plotselinge benauwdheid en de menigte die zich binnen het pand verzameld had. Ze viel daarmede niet bepaald op. Het kostte hem een tijdje om elke persoon om hem heen gescand te hebben vooraleer hij de verschijning zag, waar hij naar zocht. Op dat moment leek ze zich al gestort te hebben op zoveel kledingstukken dat hij de zoektocht eindigen moest door te zoeken naar haar stem, in plaats van haar uitgestoken arm of zoekende blikken.
Haar armen waren bezaaid met kleding. Hij vond haar weer in een lange rij, waarvan hij het einde niet zien kon maar desalniettemin naast haar kwam staan. Ze waren tot nu toe het verst gekomen door de rest te volgen en te zien waar ze uitkwamen, dus ook nu vertrouwde hij erop dat ze goed gingen.
"Al veel gevonden zie ik?" Zacht hijgde hij uit van zijn intensieve speurtocht. Hij had nog net niet hoeven rennen, maar ze was wel degelijk zo snel verdwenen geweest dat hij korte tijd in enige radeloosheid snel rond had moeten lopen. Het geluk dat hij haar zijn naam hoorde roepen was het enige geweest waardoor hij haar uiteindelijk gevonden had. "Je bent wel snel zeg." Even wreef hij over zijn gezicht, voor hij weer rondkeek. "Hebben ze hier ook mannenkleding, of zijn we in een vrouwenzaak beland?" vroeg hij haar, totaal de weg kwijt over de omgeving waar ze in waren beland.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
"Ja, ze hebben hier leuke stofjes. Voel maar."
Mila hief haar handen in Levs richting en waarom ze vooral fascinatie had voor de zachtheid van sommige stofjes, wist ze niet. Het voelde gewoon fijn tegen haar huid en dat was een echte luxe na stugge vilten mantels en jeukende wollen truien. Hij leek haast buitenadem als hij bij haar stond en ze vroeg zich af of ze echt zo snel de hele winkel doorgelopen was.
"Misschien wel een beetje snel, maar ik zag zoveel," excuseerde ze zichzelf met de meest onschuldige glimlach ooit en moest even nadenken over zijn vraag. Haar blik was tot nu toe nooit verder dan twee meter geraakt en de omgeving die ze had gescand tot nu toe had alleen vrouwenkleren blootgegeven. Gelukkig verveelden behoorlijk veel mensen zich in de rij en kwam het antwoord van achter hen.
"Als je met de trap naar boven gaat, vinden jullie de mannenafdeling," glimlachte een meisje hen toe.
"Oh dan moet jij eens gaan kijken. Bedankt."
Haar woorden waren zowel aan Lev als de toevallig passant gericht en ze was blij dat er behulpzame én vriendelijke vrouwen in deze stad rondliepen. Het meisje antwoordde met: "graag gedaan." en wendde zich daarna weer tot haar vriendin. Met haar blik moedigde Mila Lev nog verder aan om zich op te splitsen zodat hij ook in spoedtempo kleren kon verzamelen en op tijd terug in de rij zou staan naast haar. Het leek wel alsof ze vast zat in een stroomversnelling door in deze drukte te vertoeven, ze sprak, bewoog en dacht veel te snel voor haar doen en ze werd haast hyperkinetisch van al de informatie die op haar af bleef komen en die ze niet op tijd verwerkt kreeg.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Voor even stond hij bewegingsloos toe te kijken hoe ze de kleding met zich meesleepte in haar armen. De stof die ze hem aanreikte had hij eerst niet eens opgemerkt. Hij was daarvoor te veel verzonken geweest in de drukke sfeer rondom hen, datgeen wat het tegenovergestelde vormde van wat hij gewend was. Pas toen hij zichzelf wakker schudde en zich op Mila richtte in plaats van de zee van bezoekers, voelde hij zich weer beter en meer teruggetrokken naar de werkelijkheid. Fronsend liet hij zijn hand over een van haar kledingstukken glijden. “Hoe kan iets zo zacht zijn?” hoorde hij zichzelf haast onhoorbaar murmelen. De stoffen zoals hij die kende waren ruiger, steviger en allesbehalve zo comfortabel.
Haar excuus beantwoordde hij door het opheffen van zijn schouders. Hij nam het haar niet kwalijk, sinds het enige wat door hem heen raasde, opluchting was dat hij haar nog had kunnen vinden. Dat was waar het om draaide.
Een mannenafdeling bevond zich klaarblijkelijk een verdieping hoger. De zin ernaar te zoeken ontbrak. Hij had minder met deze grote mensenmassa dan hij gedacht had. Echter stond het wachten hem ook niet aan. Hoe lang het nog zou duren totdat Mila vooraan de rij stond was nergens weergegeven en hier, staande tussen een rij van vrouwen, begon zijn ongemakkelijkheid weer terug te treden. Het was toch een betere optie om zich door de drukte heen te slepen en rond te dwalen bij een afdeling waar hij niet zozeer uitblonk.
Hij bedankte het meisje dat hen het antwoord had gegeven en stapte van Mila weg uit de rij. “Ik ga boven wel kijken. Ik ben zo terug.” Met dat verdween hij ditmaal tussen de bezoekers. Hij zou eens kijken wat er te vinden viel op de andere etage, en of hij halen kon waar hij naar opzoek was. Wat voor kleding ze verkochten was voor hem tenslotte nog niet bekend.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila keek Lev na die verbazingwekkend snel opging in de mensenmassa. Alleen met haar gedachten bleef ze achter in de rij en schuifelend kwam ze steeds dichter bij de dingen die ze onderhand definieerde als pashokjes waar je ongestoord kleren kon passen of die je effectief leuk stonden of niet. Dat was een goed teken, zo zou ze geen dingen meenemen die haar niet pasten of achteraf gezien van slechte smaak getuigden. Blijkbaar was de mannenafdeling veel rustiger, want als Lev haar terug vond nadat ze net alles in haast en spoed gepast had, bleek hij zijn keuze al gemaakt te hebben. Mila zelf had zich kunnen beperken tot twee outfits, overtuigd dat er ergens in de buurt wel iets zou zijn om hun kleren in te wassen binnenkort.
Haar eerste outfit bestond uit een soort rok uit nep leer, dat veel zachter was dan het leer dat ze gewoon was. Het had grappige versiering over de hele rok die met haar bewegingen mee schudde. Daarbij had ze uit het rek dat 'basics' gedoopt was, een zwarte shirt gevonden die hun budget amper naar beneden zou halen. De andere outfit bestond uit een simpel wit jurkje. Omdat de lente nog steeds wat fris was, had ze een jas uitgekozen die niet bepaald alledaags was. Toen ze die op de toonbank legde, ontweek ze Levs blik zoveel mogelijk. Bang voor zijn oordeel en het feit dat hij zou opmerken dat haar outfits letterlijk gekopieerd waren van de poppen die een beetje verderop stonden. Het zwarte kanten setje ondergoed, dat ze halverwege de rij had gepasseerd tijdens het wachten, had ze onder de jas gepropt. Erg genoeg had hij haar vorige lingerie uitgekozen, hij hoefde niet alweer te weten hoe ze er onder haar kleren bijliep. Al was het ondertussen een gewoonte geworden dat ze zonder broek sliep omdat het bed te warm was met twee en hij hoe dan ook toch een zicht had op haar ondergoed.
"Wat heb jij uitgekozen?" vroeg ze nieuwsgierig om hem af te leiden van haar keuze en schuifelde dichter naar hem toe om te piepen in de kleine stapel die hij op de toonbank had gelegd. Omdat ze geen van beide ooit met zulke kleren in aanraking kwamen, hoopte ze dat ze er niet als clowns zouden bijlopen binnenkort. Dat zou pas een lachwekkende entree worden vanavond.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Naar zijn gevoel had hij nog aardig snel de winkel doorlopen. Zijn stijl was geen lastige om ergens weer te vinden en desondanks veel van de kleding er anders uit zag dan hij gewend was, had hij genoeg gevonden om weer dagen mee vooruit te kunnen.
Mila leek het ook gelukt te zijn om haar keuze te maken uit al dat wat ze gepakt had. Eenmaal ze bij de kassa stonden en ze bij hem bij de balie kwam staan, zag hij haar armen niet langer verborgen worden onder stapels met kledij. Nog maar enkele opgevouwen kledingstukken droeg ze met zich mee en deze waren veel minder overweldigend, dan dat wat hij eerst bij haar zag. Zijn curiositeit kon hij alleen niet bedwingen. Als vanzelf voelde hij zijn blik over de kledingstapel gaan, zoekend naar een hint van wat het precies was, wat ze zich allemaal uitgezocht had.
"Ehm.." Haar vraag trok hem terug naar zijn eigen aankopen, waardoor hij even verstrooid opkeek vooraleer hij zich weer herinnerde waar ze op had gedoeld. "Een grijze hoodie, een leren jas.. een wit t-shirt en twee zwarte jeans." Het feit dat hij daarnaast nog wat boxers had gekocht liet hij maar achterwege, er vanuit gegaan zij wel begrijpen kon dat dit er ook bij hoorde.
"Wat heb jij gehaald?" De felle, roze kleur van een wat gewatteerde stof viel hem op in haar handen. Het was allesbehalve zoals haar andere kleding. Hij had haar niet voor het type aangenomen dat graag opviel.
Het algehele bedrag voor hun uitgezochte artikelen viel hem mee. Veertig dollar verscheen op een schermpje voor hen, het geld waarvoor ze anders wellicht een paar jeans en een shirt voor hadden kunnen kopen. Hij verbaasde zich daadwerkelijk over de prijs; toen hij de werkneemster weer aankeek, zag hij haar met een frons terug staren. Het besluit was daarna al snel gemaakt dat het tijd werd voor hem om te betalen en zo snel mogelijk de volgende klant aan te laten sluiten.
Nog altijd een beetje beduusd over het geld, wandelde hij met Mila naar buiten. "Het was wel goedkoop.."

@Shinde

shirt + jeans
(dit zijn zijn schoenen die hij al had trouwens)

leren jas + hoodie

Account verwijderd

schreef:
Mila stapte vol zelfvertrouwen de bar in. Daarnet hadden ze zichzelf onderweg in een openbaar toilet omgekleed en haar nieuwe outfit liet haar een beetje als herboren voelen. Dit was precies wat ze nodig had gehad. Het voelde enorm materialistisch en dat was voordien nooit een probleem geweest voor haar, maar hier was de wereld anders. Ze wou in het grote plaatje niet opvallen, maar kleinschalig kon dat geen kwaad. Mogelijks was het om indruk te maken op iemand en of dat nu Lev was of Elsa daar was ze nog niet aan uit, de kans was er dat het om beide ging. De laatste keer dat ze Elsa had gezien, had ze het gevoel gehad dat ze een stokje tussen hen in wou steken en dat liet haar op haar ongemak voelen. Hoe hard Lev mocht aangeven dat hij een even grote hekel had aan Elsa als zij, ze wist hoe verraderlijk opinies van anderen konden zijn en hoe die mensen konden beïnvloeden.
Het moment dat ze effectief uit haar gedachten ontwaakte en besefte dat de bar behoorlijk klein was en er veel mensen op elkaar gepropt zaten aan tafeltjes, lachte ze even schamper richting Lev die mee naar binnen stapte. Dit had ze niet verwacht. Niet alleen omdat er best veel volk in een kleine ruimte gepropt zat, maar omdat alles heel intiem was. Haar blik viel vervolgens op het bord aan de bar. Ze beloofden 10 per uur voor muziek en hoewel dat aanlokkelijk klonk, betekende dat dat Lev en zij minstens een uur zouden moeten vullen. Zonder oefenen, zonder elkaars talent echt te kennen. Dit zou een ramp worden.
"Misschien moeten we gewoon iets eten, we hebben niets geoefend en jij hebt geen instrument," zei ze een beetje nerveus tegen Lev en staarde ongemakkelijk naar het plafond. Het donkerbruine hout straalde warmte en gezelligheid uit, maar dat maakte haar faalangst alleen groter. Impulsieve plannen stonden haar goed, maar het moment dat ze die plannen waar moest maken had ze er algauw spijt van. Nu baalde ze ervan dat ze toegestemd had met Levs idee en hopelijk bedacht hij zich ook...

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Vertrouwen in hun optreden ontbrak ook aan hem. Zoals hij opgemerkt had dat Mila wat in zichzelf gekeerd en voorzichtig binnen het café stapte, had ook hij zijn weg binnen schoorvoetend doorgezet. De tegenzin begon toe te slaan. Hij wist niet of hij zich wel prettig voelde op een podium als deze. Zijn hoop had hij gezet op een wat groter café en daarbij wat meer afstand tussen het podium en het publiek, maar deze gedachte kon niet vervuld worden in het pand waar Elsa hen naar had willen sturen. Het aantal tafels en stoelen was flink minder en tussen de gasten en het podium zat amper drie meter. Het publiek zat bij elkaar op de lip doordat elke zitplek zowat grensde aan een andere, dat wat betekende dat ze niet alleen bekeken zouden worden maar daarmede ook op het publiek gepropt zaten. Hij voelde zich meer bekeken dan anders.
Wat bedenkelijk keek hij opzij naar Mila. "We moeten toch nog wat eten, dus dan kunnen we inderdaad wel eerst wat bestellen." Hij had aardig honger gekregen vergeleken met vanmiddag en hij wist zeker dat bij Mila hetzelfde het geval was. Hun geld hadden ze vandaag uitgegeven aan kleding en niet aan eten, wat maakte dat al die uren voorbij waren gevlogen terwijl ze met lege maag rond hadden gelopen.
Het optreden links laten liggen was alleen een plan waar hij niet zozeer in meeging, zelfs al voelde hij de zenuwen gieren door zijn lijf en zag hij op tegen het feit dat ze straks voor dit publiek spelen moesten. Ze hadden het geld nodig. Dit was een kans die ze aangrijpen moesten, als ze zonder gevolgen wat cash binnen wilden slepen; het was niet dat ze beide een baantje zoeken konden, gezien ze op de vlucht waren en geen vaste woonplaats hebben konden.
"Voorbereiden kunnen we dan ondertussen nog doen," lispelde hij, onderwijl hij met haar naar de bar liep en zuchtend ging zitten. "We spreken een paar liedjes af en dan komt het wel goed." Een gitaar dacht hij te hebben gezien achter de hoek van de bar. Met een beetje geluk kon hij een van de medewerkers zo vragen of hij deze lenen mocht voor het optreden, en had hij op zijn minst dat instrument nog om zijn focus op te leggen, in plaats van de mensen om hen heen.
"Ze hebben daar geloof ik een gitaar staan. Ik ga zo wel vragen of ik daarop kan spelen."

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila knikte hevig toen Lev voorstelde om eerst iets te eten. Haar zenuwen zorgden gelukkig voor een gezonde eetlust en niet voor een misselijk gevoel, anders had ze nu dubbel pech gehad. Omdat ze aandacht begonnen te trekken door te blijven hangen aan de deuropening, baande ze zich een weg naar de toog en duwde zichzelf op een hoge barstoel om over het robuuste hout heen te kunnen kijken zonder een dwerg te lijken.
”Hey,” zei ze tegen de jongen die voor haar verscheen en toverde sloom een glimlach tevoorschijn. “Wij willen graag komen optreden, maar we hebben behoorlijk wat honger dus zouden we eerst iets eten,” legde ze uit met haar gebruikelijke waterval aan woorden. “En toen zagen we de gitaar staan en dat leek ons leuker dan accapella dus zouden we die mogen lenen?” Opnieuw toverde ze haar meest onschuldige lach tevoorschijn en leunde onhandig tegen de toog aan in de hoop er een beetje professioneler uit te zien dan ze eigenlijk wat en wat zelfverzekerd over te komen.
”Wat dacht je hiervan, jullie treden een uurtje op en mogen daarna beide iets op de kosten van het huis eten en misschien halen jullie nog tips op. De gitaar staat ervoor meid,” grijnsde de barman haar toe en meteen gleed Mila’s blik naar Lev.
Hoewel ze perfect zelf in staat was om te antwoorden, want dit klonk als een goed plan, wilde ze toch Levs oordeel nog horen. Misschien wist hij hier een betere deal uit te slaan want zijzelf was gauw tevreden met alles, zolang ze maar eten en onderdak had. Het kledijprobleem was ondertussen enigszins opgelost. Terwijl ze het woord aan Lev liet, gleed haar blik weer over de bar. Vooral oudere mannen kon ze spotten, maar ook wat vergezeld met hun vrouw en hier en daar een jonger koppeltje of een jong gezin. Wat heel zeker was, was dat dit niet de plek was om met je vrienden rond te hangen. Alle tieners die deze middag in de winkelstraat rondhingen, leken dit niet als vertier te zien. Dat stelde haar iets meer gerust, voor haar eigen leeftijd optreden zou haar meer druk bezorgen dan voor diegene die haar nog als jong zagen en iemand die nog moest bijleren. Leeftijdsgenoten waren meer cru in hun oordeel onderling, dat had ze eerder al vaak genoeg ondervonden.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
De bartender had hen al vrijwel direct gespot. Hij had zijn ogen wel op zich neer voelen branden en alhoewel hij niet meteen naar hen toestapte, was hij bij Mila's eerste woord al aandachtig geweest; in een kwestie van seconden had hij al voor hen gestaan.
De wijze waarop Mila lief naar hem glimlachte, was het eerste geweest wat Lev opgevallen was. Ze wist wel zeker haar gezicht goed in de plooi te houden wanneer dit moest. Het beste halen uit de situatie bleek iets te zijn waar ze goed in was, al wist hij niet zeker of het hem werkelijk aanstond. Er was iets aan het tafereel dat maakte dat Lev liever wegkijken wilde dan in de gaten wilde houden wat ze precies met de jongen besprak.
Mila haalde hem echter uit deze fase zodra ze zich naar hem toe had gekeerd. Wat vaag had hij meegekregen waar ze op had gedoeld en zonder te vragen naar meer informatie, knikte hij. Ze moesten zometeen voor een uur optreden. Dat was wat telde, de rest kon hem gestolen worden.
Het nam hem daardoor amper tijd in om zich een weg naar de gitaar te banen. Wat eerst leek op een akoestisch gitaar bleek later een elektrische te zijn; met het zicht op het instrument waar hij het meest van hield, sloeg zijn bui goed om. Verheugd pakte hij de gitaar op en liet de gitaar strap door zijn hand glijden. Het lot stond misschien voor een keer aan hun kant. Hoe dan ook deed het zijn angsten wat meer verdwijnen, wetend dat hij optreden kon hoe hij zich het meest op zijn gemak voelde. Zolang hij een gitaar had om te bespelen, had hij de mogelijkheid om zelfs van voor een paar minuten van deze wereld te ontsnappen als hij dit wilde.
"Ehm..," twijfelend keek hij naar Mila. Hij kende genoeg liedjes maar deze die hij in zijn hoofd had, was er een die hij onmogelijk uit zijn gedachten wegcijferen kon. De enige vraag was, kende zij deze ook?
Hij beet op zijn lip. "Ken je toevallig Gravity van John Mayer?"

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila keek eerst vanop de barkruk toe hoe Lev zich heel snel een baan naar de gitaar baande. Daarnet leek hij nog niet zo overtuigd over hun optreden en nu leek hij niet te kunnen wachten. Snel sprong ze van de barkruk af en glipte tussen de tafeltjes door weg.
"Zegt me niets, ik onthou geen titels alleen tekst. Speel maar gewoon anders verzin ik iets," zei Mila en veegde nerveus haar klamme handen af aan haar zwarte shirtje. De roze sportschoenen staken er fel tegen af, maar ze had besloten dat ze roze wel een mooie kleur vond om te dragen.
Met een kleine hup sprong ze op het podium en nam de microfoon onhandig in haar handen wat een pieptoon de hele bar doorstuurde waar ze bijna van moest overgeven omdat het zoveel pijn deed in haar gevoelige oren. Hard kuchte ze om het gevoel uit haar keel weg te krijgen en was enorm blij dat ze opgelegd hadden gekregen om nu nog niet te eten. Een wanhopige blik naar Lev was hopelijk voldoende om hem aan het spelen te krijgen, want de aandacht die ze nu van de zaak kreeg was allesbehalve bemoedigend. Met gekletter hadden ze hun bestek laten vallen door haar onhandige aankondigen van hun aanwezigheid en iedereen keek strak haar kant uit. Ze had het gevoel dat ze ging flauwvallen en kneep haar ogen dicht. Dit was het dan als ze nu niet ging zingen dan hoopte ze dat ze door de grond zakte. De eerste noten van de elektrische gitaar die tot haar doordrongen, voelden als een godsgeschenk. Dit liedje herkende ze. Zacht en een beetje binnensmonds wurmde ze de eerste woorden uit haar mond. De plankenkoorts had haar voorlopig nog in haar ban en ze hoopte dat Lev meer kon dan alleen gitaarspelen en haar hier uit de nood zou helpen. Hij had tenslotte beloofd dat hij met haar mee zou zingen de volgende keer.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn suggestie leek niet te worden herkend. Wat haastig hoorde hij haar zeggen dat hij maar wat moest spelen en ze er wel wat op in zou werken, waarop hij zijn schouders ophief. Het was hem onduidelijk of dit echt wat worden zou of dat ze voor aap zouden lopen, maar hij dwong zichzelf ertoe om het kleine podium te betreden met een gelaatsuitdrukking van staal. Hij zou niet laten blijken aan ook maar iemand in het publiek dat hun optreden in de soep liep of dat het niet ging zoals gepland; voor zover zij wisten, was elk woord en elke toon deel van een lied dat nooit hun oren had bereikt.
En zo begon hij het optreden, zorgeloos zijn vingertoppen laten strijken over de snaren van de gitaar. De eerste deuntjes van de riff van het lied begonnen door het café te galmen en langzamerhand zag hij de gasten naar hen toedraaien, afvragend naar wat er komen zou. Zijn verdere gedachten gingen hierna niet meer uit naar de mensen om hem heen. Net als elke andere keer dat hij gitaar speelde, speelde hij met zijn focus enkel en alleen op de muziek. Het was net alsof met elke noot die hij speelde, hij des te meer van de mensen om hem heen zag verdwijnen voor zijn ogen. Het voelde prettig. Een gevoel van thuis speelde in hem op en dat was juist hetgeen wat hij nodig had, om na Mila's prachtige stem in te springen en zijn eigen gezang in de microfoon te verduidelijken. Haar stem leek met alles wat ze liet horen, mooier te klinken dan hij zich herinneren kon van in de auto en hij werd telkens weer afgeleid van zijn gitaar door haar zangkunsten. Steeds vaker merkte hij op dat hij in haar richting keek in plaats van de gitaar, waar hij zich eerst zo angstvallig en veilig op had gericht.
Moeiteloos zetten ze een lied op dat ze beide leken te kennen en verworven hun stemmen zich in elkaar, tot een duet dat eigenlijk geen duet hoorde te zijn. Hij stond lichtelijk versteld. Tegen zijn verwachtingen in begon hij er steeds meer lol in te hebben en het duurde niet lang tot hij een glimlach naar haar uitbracht, voldaan met dat waar ze mee bezig waren. Ze leken zich beide te verliezen in de klanken van het lied en het lied wat ze samen opzetten, doende dat dit de zoveelste keer was dat ze samen op aan het treden waren.

@Shinde

Account verwijderd

schreef:
Mila's stem trilde steeds minder. Nadat Lev het zingen had overgenomen, was ze zo overdonderd over het feit hoe mooi hij kon zingen dat ze haar eigen zorgen even vergat. Omdat ze niets anders dan Lev en zijn gitaarspel of stem had om zich op te focussen haalde ze diep adem, keek Lev aan en vulde de tekst verder aan. Het hielp om gewoon in de muziek te verdwijnen en al haar zorgen over hoe ze klonk verdwenen als sneeuw voor de zon als Lev naar haar glimlachte. Zelf smolt ze zowaar mee met haar zorgen. Net daarom omdat het gevoel haar zo overviel en intens werd, verbrak ze het oogcontact en liet haar ogen over de zaal glijden. Stuk voor stuk leken de mensen langzaamaan onder de indruk te raken van hun optreden en Mila kreeg zelfs het lef om zachtjes mee te wiegen op de muziek. Aan haar podium présence zou nog gewerkt moeten worden, maar ze was geen hopeloos geval. Mila had de meest innemende blik en betoverende glimlach die haar woorden overtuigingskracht bijzetten en voorlopig spaarde ze die blik alleen voor Lev. Haar groene ogen hadden immers de zijne alweer gevonden alsof ze twee magneten waren.
Op dit moment kon ze tegenover zichzelf niet meer ontkennen dat ze keihard voor hem viel. Die gedachte leidde haar zo af dat ze de vlinders die in haar buik vertrokken en zich tot de toppen van haar tenen en vingers en vreemd gevoel bezorgen, bijna liet overheersen en net niet over haar woorden begon te struikelen. Om de laatste woorden in te zetten, richtte ze haar blik ergens aan haar voeten en hoopte dat haar gezicht voor een keer geen boekdelen had gesproken over wat er door haar heen raasde als ze Lev daarnet had aangekeken en betoverd was geraakt door zijn warme stem en gitaarkunsten.

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Hun ogen zochten elkaar alsmaar op. Vaker hadden hun blikken elkaar gekruist en waren ze daar gebleven, dan dat ze het publiek bekeken en hen erbij betrokken. Hij stond daartegenover machteloos. Hoe hij ook zichzelf het bevel probeerde te geven om weg te kijken, was het geen commando dat doorgekomen was en hem ertoe aanzetten kon om haar uit zijn blikveld te schermen. Ze trok zijn aandacht naar zich toe en hield het daar vast, zonder dat hij hier iets tegenin kon brengen.
Het gevoel dat op dat moment in hem verscheen was er geen die hij herkennen kon. Voor hem om zich zo te laten afleiden en zijn gedachten af te laten dwalen naar iemand anders, was een ongewoon iets. De blijmoedigheid die erbij kwam kijken maakte hem diep van binnen radeloos. Het onbekende maakte dat hij niets liever wilde dan zich ervan af te zetten en weer leegte terug te laten keren in hem, maar hij kon het gevoel dat ze hem gaf niet weg bannen zoals hij dat met zijn herinneringen, verleden en gevoelens anderzijds wel kon. Het kon zich slechts vergroten terwijl het lied verder afliep en de daarop volgende muziekstukken hiervoor in de plaats kwamen.

De tijd die was verstreken totdat ze van het podium af waren gestapt, was onhelder voor hem. Het voelde als minuten die aan hen voorbij waren gegaan. Toch hadden ze het publiek vermaakt met genoeg nummers en had inmiddels al een deel van deze gasten hun dankbaarheid laten blijken, door ze een gift van geld aan te reiken. Zijn geluk was alleen te danken geweest aan Mila; zelfs nu hun laatste lied al enkele minuten geleden was geëindigd en ze zich weer bij de bar voegden, bleven hun momenten door zijn hoofd spoken. Het voelde alsof elke keer dat hun ogen elkaar op hadden gezocht, er een connectie was, alhoewel hij niet uitleggen kon waarom of hoe.
Peinzend had hij de gitaar weer teruggezet om even later naast Mila op een van de barkrukken plaats te nemen. Een tweetal borden werd hen met een grijns toegeschoven. "Goed gedaan." Het compliment ving hij op, maar verder reageren dan een beetje knikken deed hij niet.

@Shinde

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld