Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

15 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

ORPG // Bad Luck

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
De lopen van de verschillende geweren beangstigden haar meer dan dat ze toe wilde geven. Toen Damon haar had verteld dat ze de Serpent zouden ondervragen, had ze niet verwacht dat ze zo snel onder het vuur zouden worden genomen. Damon zijn lichaam was vast sterker dan het hare, wat betekende dat een schotwond hem minder zou doen dan haar. Als één van de Serpents de trekker om zou halen en haar op de juiste plek zou raken, zou haar leven hier in het midden van het café worden beëindigd.
Nauwlettend volgde ze Damon, die zich verontschuldigde en zijn handen omhoog hield, alsof hij aan wilde tonen dat hij geen kwaad in de zin had. Marlow wist beter, maar dat zouden de Serpents ook moeten doen. Als ze dachten dat hij het zo snel op zou geven, dan hadden ze duidelijk geen ervaring met een Outlaw.
Damon schoot naar voren om één van de Serpents aan te vallen. Marlow bedacht zich geen moment en greep het dichtstbijzijnde geweer dat iemand naast haar vast had. Ze duwde het omhoog en een schot werd afgevuurd op het plafond. Stukken brokkelden af en Marlow hield haar hand boven haar hoofd om zichzelf te beschermen. De man naast haar was afgeleid en ze wist het wapen af te pakken.
Een eerste Serpent was onschadelijk gemaakt. Zonder twijfel schoot ze de man naast haar af en richtte ze het geweer op de groep.
‘That’s two against zero for us,’ snauwde ze naar de Serpents. Wellicht had ze te vroeg gesproken, want een vrouw stormde op haar af en haalde flink uit, waardoor ze Marlow op de grond duwde. Marlow verloor haar grip rond het wapen en gaf een gefrustreerde kreet terwijl ze de vrouw van zich af probeerde te werken.
Marlow stootte met haar elleboog in het gezicht van haar belager. Ze voelde de botten kraken onder haar aanraking en krabbelde zelf snel overeind. Kogels werden afgevuurd en ze zocht beschutting achter de bar. Eén van de kogels schampte echter haar arm, maar de adrenaline van het gevecht verbande elke vorm van pijn uit haar lichaam.
Ze greep één van de flessen en gooide die af op de groep, in de hoop dat het gebroken glas iets zou veroorzaken. Zonder wapen zou ze echter niet kunnen vechten met de Serpents. Ze moest haar gave gebruiken.
Het was een plan waarvan ze niet wist of het zou werken. Ze had Veronica vergiftig, maar dat had ze gedaan door haar te bijten. Dat was nu geen optie. Ze had het bloed van één van de Serpents tijdens de aanval met Archer kunnen laten borrelen. Wat als ze meer kon dan dat? Als ze hen zou kunnen vergiftigen van binnenuit?
Ze kneep haar handen in vuisten en focuste zich met alles wat ze in zich had op de stromende bloedaderen van hun aanvallers hun harten die het verse bloed rondpompten. Dat zou de perfecte plek zijn om het gif te verplaatsen. Het zou vanzelf mee worden gevoerd in hun lichamen.
Het kostte haar al haar kracht, maar de Serpents om haar heen vielen neer. Ze maakten één voor één stikkende geluiden en grepen naar hun keel. Het voelde alsof haar vergif via onzichtbare draden zich in de lichamen van de anderen had genesteld en zich verspreidde als een spin die haar web weefde.
Toen de laatste man omviel, ontspande Marlow haar lichaam. Ze greep de bar vast om zelf niet om te vallen en ze wierp een blik op Damon. ‘How’s that for some poison?’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ze hadden een bloedbad ontketend waar geen uitweg meer voor was. Precies datgeen waar Damon ook op had gehoopt; ze waren tenslotte in vijandelijk gebied. Als een praatje en een paar scheldwoorden ze de informatie op zouden leveren waar ze naar zochten, dan hadden dat wel op honderden andere momenten kunnen doen.
Grommend keerde Damon zich om, een tweetal Serpents van zich afgeslagen die op hem af kwamen stormen. Met zijn krachten als bron, wist hij beide hardhandig tegen de muren aan te smijten. Met wat gebrabbel en gekreun zakten ze tegen de grond. De voldoening was voor hem ver te zoeken. Hij haalde vaker plezier uit het gebruiken van zijn tanden om zijn slachtoffers van hun bloed te ontdoen, maar het weten dat het hemzelf meer schade op zou leveren dan de Serpents om hem heen wist hem meer dan tegen te houden. Het was een van de eerste gevechten waarin hij zijn hoektanden niet eens tevoorschijn toverde om zijn slachtoffers af te schrikken. Damon vond het eerlijk gezegd maar saai.
Dat haalde niet weg dat hij graag nog een gevecht had gehad om uit te voeren. Iets wat hem toch sneller af werd genomen dan hij had gedacht. Hoe hij nog één van de rivalen van het leven had beroofd, was het laatste wat hem nog had kunnen vermaken vooraleer mysterieuze, kokhalzende geluiden begonnen te weergalmen. Met grote ogen keek Damon om zich heen. Gestalte voor gestalte zakte naar de grond, grijpend naar de keel en happend naar adem. Niet wetend wat er aan de hand was, zocht hij om zich heen naar de oorzaak. Er was geen ander individu de bar ingewandeld. Elke idioot die om hen heen had gestaan, lag inmiddels bewegingsloos op de grond. Het enige wat zijn ogen kruisten, was Marlow die op de grond bij de bar zat. Haar handen waren gebald tot vuisten en er was een glans in haar ogen, die enkel en alleen complete focus verklapte. Wat overdonderd keek hij naar de blondine die uit haar trance ontsnapte en zich rechtte met behulp van de bar.
"That's your gift?" stommelde hij wat verbaasd. "Why the hell didn't you tell me you had some kind of Black Widow shit in those genes of yours?" Hij hief zijn armen op en keek om zich heen. Nog niet vaak had hij een ander met Mutant genen zo snel een groep mensen naar de grond zien werken. Een vleug van jaloezie stroomde door zijn aderen. "There's no one left for me to kill now!" Hij rolde met zijn ogen en keerde zich naar de mannen die levenloos op de kille vloer lagen. "There goes all the fun." Al dat er nu nog te doen was, was om een informant te vinden. Als één van hen überhaupt nog tot leven te wekken was.
"You better hope they aren't cold yet," Al zuchtend liep hij naar een van de lichamen toe, hierbij neergebogen om vervolgens de mouw van zijn rechterarm op te stropen. "You know, since dead people can't talk?" In een fractie van een seconde haalde hij de vampier in hem tevoorschijn, zijn tanden in zijn arm gezet om het bloed te laten stromen. Hij bracht de wond naar de lippen van de Serpent, deze ertegenaan gedrukt om het bloed in zijn systeem te krijgen. Met zijn andere hand hield hij de man in bedwang voor ontwaken.
Enkele seconden bleef het doodstil. Het liet hem haast afvragen of er daadwerkelijk nog wat hier te halen was, of dat Marlow ze allemaal al naar het hiernamaals gestuurd had. Hij had geen weten van hoe sterk haar gif was, maar ze had al hun overige tegenstanders binnen een minuut laten omvallen alsof het niets was. Voor zover hij wist, had ze elk van hen van elk sprankeltje leven beroofd. Tot zijn opluchting was de man op de grond desondanks het gif nog niet te ver heen geweest. In een raas opende hij zijn ogen, in paniek een teug adem naar binnen gewerkt onderwijl hij met zijn hand naar de arm van Damon greep.
"Welcome back to the world of the living," mompelde hij ietwat geïrriteerd, zijn wenkbrauw naar hem opgetrokken. "Now that we got that over with, we got some questions for you that you'd better answer without any lies. Unless you want Marshmellow over there to fry your blood again."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘I thought that would ruin the surprise,’ mompelde Marlow, terwijl ze haar handen onder haar lichaam zette en zichzelf omhoog dwong te komen. De waarheid was dat het een vrij nieuwe ontdekking was. In haar verleden had ze enkel gedacht dat ze vloeistoffen had kunnen manipuleren en dat haar gave in een gevecht lang niet zo bruikbaar was geweest, maar het aspirantengevecht met Veronica en de strijd die ze had gevoerd met Serpents had het tegendeel bewezen.
Damon, die zich duidelijk voor had bereid op een lange gevecht, klaagde dat er niemand voor hem was om nog te doden. Marlow schudde enkel haar hoofd en bestudeerde de plek waar een kogel langs haar huid was gegaan. Het bloedde en brandde, maar het was niet de ergste wond die ze ooit had gehad. Ze bewoog haar pols, degene die ze laatst had bezeer, maar ook die leuk nog in tact. ‘You could just thank me for saving your ass, you know,’ sprak ze tegen Damon.
Marlow imiteerde Damon achter zijn rug om toen hij haar toesprak dat ze moest hopen dat ze niet iedereen had gedood. Ook zij hoopte van niet, gezien het feit dat ze nog wel iemand nodig zouden hebben om informatie te verkrijgen over Archer. Dat Damon haar daar echter nog eens op moest wijzen, nam ze niet in dank af.
Ze boog zich over één van de lichamen en pakte het geweer uit zijn levenloze hand. Wellicht zouden ze de wapens nog mee terug kunnen nemen naar hun thuisbasis.
Haar aandacht werd getrokken door Damon, wiens tanden zijn eigen huid opentrokken. Vervolgens duwde hij zijn arm tegen de mond van één van de Serpents aan. Marlow trok haar wenkbrauwen op, maar vroeg niets. Het leek haar beter als ze zich buiten het vampier-gedeelte zou houden.
Marlow leunde tegen de bar en sloeg haar armen over elkaar. Afwachtend keek ze naar de man in Damon zijn armen, onwetend wat hij precies aan het doen was en waar zijn bloed voor diende. Op het moment dat ze er van overtuigd had dat Damon zijn acties doelloos waren geweest, hapte de man in zijn armen naar adem en leek het alsof hij weer tot leven kwam. Vreemd.
Toen Damon haar naam noemde, stak Marlow haar hand op naar de man en schonk ze hem een glimlach. ‘If I were you, I would listen to him. He gets very cranky when people don’t listen to him and believe me, you don’t want to meet his cranky side.’
Ze duwde zich van de bar af en wandelde naar de twee mannen. Bedenkelijk knielde ze neer voor de Serpent, nog altijd in Damon zijn greep. Dit was haar kans. Ze zou alles kunnen vragen over Archer wat ze wilde. Plotseling bekroop haar het nare gevoel dat ze misschien wel op het verkeerde adres waren. Dat niemand hier iets had geweten over Archer en dat het slechts een verspilling van tijd was.
‘Hi there,’ begroette ze de man, ‘so, tell me. When was the last time you’ve heard something about Archer West? And remember, don’t lie. Or else.’ Haar hand gleed over zijn borstkas naar de plek van zijn hart, waarna ze met haar vingers erop tikte. ‘We could do this again and again.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Had ze hem gered? Damon zag het niet zo. Allesbehalve dat. Hij kon zelf de Serpents ook wel handelen die om hen heen hadden gestaan. Het feit dat de kogels door de lucht vlogen, had daar geen verandering in gebracht. Had hij nog wat meer tijd gehad, dan had hij ze allemaal op die ene informant na, zelf wel van het leven beroofd. Het was bij die informant dat hij op Marlow's krachten rekende, maar klaarblijkelijk was dat niet zo bij haar overgekomen. Hij zuchtte. "The only time you'll ever hear me say thank you, is in those dreams of yours," mompelde hij, al dan niet bestemd voor haar om werkelijk te kunnen horen.
Marlow reageerde op zijn opmerkingen, dat wat hem redelijk goed uitkwam. Het betekende dat ze tenminste nu wél goed meewerkte zoals gepland. Ze had zelfs wat van zijn humor overgenomen! Hij kon het niet laten om een van zijn mondhoeken op te trekken, onderwijl zijn ogen bij die van de laatste Serpent bij bewustzijn in de bar liet steken. "Oh yeah. Véry cranky." In zijn ooghoeken zag hij Marlow naar hen toelopen om ook bij hun slachtoffer neer te hurken. Haar woorden weerklonken ijzig in de bar, iets waar zelfs Damon iets van onder de indruk was. Haar vingers die gevaarlijk zweefden over zijn borstkas, licht tikkend tegen hetgeen wat het hart beschermde dat ze eerst nog in stilstand leek gezet te hebben. Ze was angstaanjagender dan hij had gedacht. Een mening die de man met hem deelde; zonder meer weerklonk zijn stem, enigszins paniekerig.
"Archer W-West? Yes! Yes, I saw him at the races with you! That's the last time I saw him, I swear!"
Damon knikte wat overdreven, te ongeduldig om dit gesprek verder op deze wijze te voeren. "Yes. Where is he now?" De vraag waar de Serpent ijverig zijn hoofd voor leek te schudden. "I d-don't know!" riep hij uit, worstelend onder Damons grip. Geïrriteerd verstevigde hij zijn houvast om de man weer volledig tegen de vloer te pinnen. "That's funny, because we just got raided. Only days-" sprak hij, de man geprobeerd verder uit te lokken. "-after he encountered some of your other Serpent minions at the race. Coincidence, much?"
Shock was zichtbaar op zijn gelaat. De man schudde zijn hoofd jachtig, iets wat Damon slechts meer begon te ergeren. "We didn't do it, I swear! We just wanted to take out some Outlaws at the race, set the record straight for our losses." Damon wist het zeker; hij wist meer dan hij liet merken, dat kon niet anders. Hij hield zich gewoon van de domme.
"Yeah, sure. Because it were some random people who raided us, just like that. Right."
In een poging om de man de stuipen op het lijf te jagen, liet hij de vampier in hem verder naar boven komen. De aderen onder zijn ogen verschenen in een mum van tijd alsof ze nooit weg waren geweest. "Who did it? You better spill it Comrade, or you're not getting out of here alive." Hij was nog van plan om zijn tanden te laten zien, maar dat bleek onnodig. Nog voor Damon deze tussen zijn lippen zichtbaar had gemaakt, begon de man al verder te brabbelen.
"Okay, okay. We didn't do it! I swear it on my life! ... M-Maybe it was that brother of his. Ryan!"

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Dat Damon de overhand nam in het gesprek, deerde haar niet. Ergens was ze juist blij dat hij direct ter zake kwam en eiste dat ze antwoorden zouden krijgen. Marlow had kunnen raden dat haar eerste vraag niets uit zou halen. Er waren vast meer Serpents die haar en Archer hadden gespot tijdens de race. Toch had ze gehoopt dat er meer was geweest dan dat. Dat iemand Archer nog zou hebben gezien nadat ze waren overvallen en ze hadden moeten vluchten voor hun leven.
Bij het horen van de naam Ryan schoten haar ogen omhoog naar Damon. Als Marlow het zich goed herinnerde, had Damon haar verteld dat Ryan ook een Serpent was. Dat leek nu bevestigd te worden door de man die ze tegen de vloer hielden. In zijn verhaal had Damon beschreven dat Ryan alle mutanten had gehaat, en daarom ook zijn broer. Zou het dan toch zo kunnen zijn dat de broer van Archer hier wat mee te maken had?
‘And where is his brother?’ vroeg Marlow. Niet hier. Als iemand zich in de bar had bevonden die ook maar enigszins op Archer had geleken, dan had hij haar aandacht getrokken. Als de broers ook maar enigszins op elkaar leken, dan zou iedereen in de ruimte aandacht voor hem hebben, net zoals dat gebeurde wanneer Archer ergens naar binnen stapte.
‘I have no idea, I swear!’ Marlow wilde geen genoegen nemen met dat antwoord. Als de Serpents hier in de buurt waren, dan moest Ryan dat ook zijn. En als de kans bestond dat hij meer zou weten over Archer zijn verdwijning, dan was dit het moment om meer antwoorden te verkrijgen. Dreigend greep ze de man bij zijn haar vast en trok ze zijn gezicht iets omhoog. Angstig kneep hij zijn ogen dicht.
‘I promise you that I don’t know where he is! He left us years ago, not satisfied with how things were. He wanted more than we could offer him.’
Wat betekende dat?
Teleurgesteld dat Ryan de Serpents had verlaten, liet Marlow haar grip rond zijn haren weer los en kwam ze weer overeind. De Serpents hadden hen niet aangevallen. Ondanks dat de broer van Archer niet in de buurt zou zijn, zou hij nog steeds een onderdeel kunnen zijn van dit alles. De vraag was echter: hoe zouden ze daar achter komen? Hoofdschuddend draaide ze zich om.
‘What does that mean? If he left the Serpents, you must have known where he was heading, or what his plan was.’ Iemand had het toch moeten weten.
De man bleef stil en Marlow haar blik kruisde met die van Damon. De vampier in hem had de man weten te beangstigen, maar het haalde niet genoeg uit. Marlow richtte haar hand op hun gevangene en concentreerde zich op zijn bloed. Ze boog haar vingers iets en de man begon te kermen van de pijn.
‘Don’t worry, this time it will kill you slowly,’ fluisterde ze. Het overmatig gebruik van haar gave begon zijn tol te eisen, maar ze duwde alle vermoeide gevoelens aan de kant. ‘Answer the question. You know more than you’d like to let us believe. Where is that reptile brother of his?’
De man vocht tegen het gif in zijn bloed, maar hij had er zichtbaar moeite mee. Hij zweette en verloor zijn kracht. Het kostte hem moeite om zijn woorden te verzamelen. ‘He- he went looking for the… For the Mountain Men.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het was niet de eerste keer dat die naam was gevallen. Damon herinnerde zich nog het gesprek met Marlow een paar dagen geleden, waar hij ook zijn gedachten op de broer van Archer had laten vallen. Het was geen toeval dat ook deze Serpent op zijn broer wees. De banden tussen Archer en Ryan waren enkel bij een paar mensen bekend; de naam Ryan werd niet zomaar in een gesprek benoemd tenzij het van betekenis was.
Hij begon te fronsen, zijn kin opgeheven om wat overvallen richting de wand voor hem te kijken. Als het echt Ryan was... waarom had hij hem dan niet eerder gezien? Als de man ook maar iets van het karakter weg had als hoe Archer het tegenover hem had benoemd, dan was het één grote narcist. Hij zou geen kans aan zich voorbij laten gaan om aan iedereen te laten merken dat hij, als broer van een van de leiders van the Outlaws, Archer met de vloer gelijk zou maken. Al was die boodschap overgebracht via een verdomde brief.
Hij schudde zijn hoofd, zich weer wakker geschud om de laatste paar woorden van een zin op te vangen. Ryan was geen lid meer van de Serpents. Alsof de dag niet nog beter kon worden, moesten ze nu ook nog eens in het wildeweg verder zoeken naar de verloren broer van een geest. Archer was immers zelf niet slecht in het verdwijnen zonder sporen achter te laten en iets vertelde hem dat ook zijn broer diezelfde gave bezat. "Great." Een zucht verliet zijn mond. Hij keerde zijn ogen ijzig weer terug bij de man, wie Marlow in een kwestie van secondes weer in haar greep had met haar gave. De wijze waarop ze een mens in zo'n korte tijd volledig in haar macht kon hebben, was op zijn zachtst gezegd charmant. Het was dat hij niets met blondines had, anders had hij misschien dan toch een gok gewaagd om haar in te palmen.
Het leek in ieder geval te werken. De Serpent begon als vanzelf weer door te ratelen, wetend dat wanneer hij dat niet deed, het meisje voor hem weleens haar moordlustige wapen nog verder in zou zetten om hem tot zijn laatste adem te martelen. Ongeduldig luisterde hij naar het antwoord, zijn vingertoppen tikkend tegen zijn bovenbeen. De verrassingen waren desalniettemin de wereld nog niet uit. Hoe Damon dacht dat de antwoorden niet erger konden worden, leek er daarentegen nog een schepje bovenop te kunnen. The Mountain Men? Dacht hij dat hij met een stelletje idioten stond te praten?
"You actually think we're stupid, don't you?" Een scheve, boosaardige grijns ontstond rond zijn lippen, zijn blik in zijn ogen in een klap om laten slaan in onweer. Zijn hand greep als vanzelf naar de Serpent's nek, hem in een raas met een wurggreep in bedwang gehouden. "We are not here to hear about some of your stupid children's myths. Did you not hear what we're going to do to you if you don't give us the answers we want?" Al geërgerd trok hij de man naar zich toe, de wurggreep behouden onderwijl zijn ogen nog geen drie centimeter van de zijne waren verwijderd. Strak keek Damon hem aan, de pupillen van de man ontmoet die hem onbewogen kruisten. "Now, you are going to tell us the truth. Where is Ryan?" vroeg hij hem, zijn gave dan toch benut.
Zijn woorden werden nog niet eens onderbroken met geknipper, vooraleer een antwoord terug werd gekaatst. Enigszins bang maar doodserieus weerklonk zijn stem. "He went looking for the Mountain Men." Verbluft liet Damon zijn grip verzwakken, de man hardhandig op de grond laten vallen. "It's not a fairy tale. He's actually telling the truth." Radeloos over of hij er werkelijk blij mee moest zijn of de boel kort en klein moest slaan, bleven zijn ogen bij de man. Het zag ernaar uit dat ze dan toch echt naar the Mountain Men opzoek moesten.
"Forget what happened. We were never here. Some random nut job you didn't recognize came storming into the bar and started a fight. You were the only one who was able to fight him off, but he got out before you could kill him," lispelde hij de man toe. "Now, in a minute, you're going to delete all of the security footage that has us on it and call your lame Serpent buddies about the fight that happened. When they ask about the security footage, you tell them you don't know why there are no recordings. It's probably a malfunction or an update that caused it."
Vervolgens stond hij op, de man op de vloer achtergelaten om hem voor eens en altijd de rug toe te keren. "Let's go, he's of no use to us anymore," murmelde hij naar Marlow. "We got another gang to track."

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Sinds het gevangenschap van Archer een paar andere mutanten van de Outlaws, was het humeur van Ryan buitengewoon goed. Het experiment kreeg meer vorm. Ze hadden meer testsubjecten, meer variabelen waar ze mee konden spelen. Goedkeurend had hij toegekeken hoe de andere mutanten waren verdoofd en hun bloed werd afgetapt. Zijn onderzoekers hadden de afgelopen dagen gespendeerd om de bloedcellen te onderzoeken. Het bloed dat van zijn kleine broertje afkomstig was, hield Ryan echter voor zichzelf.
Dit was persoonlijk.
Het was al even geleden dat Ryan met zijn jongere broertje had gesproken en hij vond het hoognodig tijd voor een bezoekje. Niet fysiek, want de gave van zijn broertje zou uit de hand lopen en Ryan had, nog, niets om zich mee te beschermen. Hij zou hem toespreken vanuit de controlekamer. De plek waar hij Archer iedere dag observeerde en hij de orders gaf.
Archer had een hoop schade toe gericht aan de ruimte waar hij vast werd gehouden. Geamuseerd had Ryan toegekeken hoe het jongere, gefaalde product van zijn ouders door de kamer had gebeend. Hij had de meubels aan de kant gesmeten, geschreeuwd. Zijn tirades waren begonnen in het Engels, verwisseld naar het Koreaans en weer terug. Gevangen zijn emotie had Archer zijn gave losgelaten. Zwarte schaduwen kropen over de muren en donkere stofdeeltjes zweefden door de steriele ruimte.
Ryan had zijn broertje aangetroffen in één van de zeldzame momenten waarop hij de rust terug had gevonden. Hij zat op zijn bed, benen gevouwen in een kleermakerszit en zijn donkere blik op oneindig. Ryan vroeg zich af hoeveel plannen kleine Archie al had bedacht, om vervolgens te concluderen dat geen van zijn mogelijke ontsnappingspogingen zou leiden tot een succes. Zelfs als hij uit de ruimte zou komen, zou hij nooit wegkomen uit de gangen in de bergen.
Hij rekte zijn vingers, boog zich naar voren en balanceerde zijn hand boven de knop die de verbinding tussen de micrfoons zou inschakelen. Zijn blik gleed naar het beeld van Archer. ‘So hopeless,’ muumelde hij, waarna hij de knop indrukte. ‘Hello, little brother.’
Het paneel voor hem glom met kansen. Links van hem bevond zich de knop die een verdovend middel in de kamer van de mutanten zou verspreiden. Iets waar Archer al kennis mee had gemaakt, sinds hij nu te gevaarlijk was voor de verplegers om bij in de buurt te komen. Het was een kleine knop, maar het gaf Ryan zoveel macht dat hij zich moest inhouden om het niet meteen te gebruiken.
‘I think we have some catching up to do. I like what you’ve done with the place. Very dark and moody. It fits your personality.’

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Het precieze aantal dagen sinds zijn ontvoering was inmiddels al aan zijn gedachten ontsnapt. De chaos en razernij had hem overgenomen, hem verstrooid laten voelen en allesbehalve bij zijn volle verstand. Nee, hij voelde de andere wereld zich tegenover hem opdringen, zijn gedachten verdrongen voor een golf aan emoties en verlangens. Gek was het ook niet. Hoezeer Archer zich er ook tegen verzet had om zijn gave te gebruiken en te ontsnappen naar de andere zijde, had hij zichzelf op een gegeven moment niet meer kunnen tegenhouden. De seconden slopen aan hem voorbij en er was maar zolang dat hij opgesloten zitten kon, zonder ook maar ietwat afleiding te zoeken bij het gezelschap van de geesten die altijd en eeuwig zijn lichaam volgden. Uiteindelijk kon hij niet anders dan hieraan toegeven, voor hoe lang het ook duren mocht.
Archer wist dat hij er niet elke dag spenderen kon. Hoewel de gedaantes aan de andere zijde hem kracht opleverden voor zijn gave en hem goede afleiding gaven, verloor hij met elke minuut dat hij over de grens ging meer de controle over zichzelf. De doden mochten dan wellicht een band met hem hebben: velen zouden er alles voor doen om weer als levende de wereld te mogen bewandelen, al was dat in een vreemd lichaam. Dat hij zich na de paar keren dat hij de grens over was gestoken, anders dan zichzelf ging voelen, was dan ook niet vreemd. En toch betrapte hij zich er keer op keer op dat hij weer even de andere zijde bezocht, al was het maar om de minuten wat sneller voorbij te laten gaan.
De stem die door de intercom de kamer vulde, was er een die hij sinds zijn gevangenschap niet meer had gehoord. Zelfs nu de dagen een waas waren, was hij de aanwezigheid van Ryan en de tonen van zijn cynische stem niet vergeten. Geenszins goed gestemd, bleef Archer voor zich uit staren. Hij wist dat hij de kamer om hem heen had vernield in zijn woede-uitbarstingen, maar dit kon hem niets schelen. Als het iets aan de onderzoekers vertelde, was het wel dat hij ze niet in leven zou laten als ze ooit een voet in deze kamer zouden zetten terwijl hij bij bewustzijn was.
"Why don't you come here and take a look at the room decor yourself, if you're feeling so confident," siste hij voor zich uit na enkele seconden van stilte. "Or are you too scared to face your 'little brother'? Tell me, is that why you've been hiding in that backroom of yours and getting me drugged through the ventilation system?"
Een lichte grijns vormde zich, onderwijl zijn ogen onbewogen bij de wand tegenover hem bleven. "geobjaeng-i."

Vertaling geobjaeng-i: watje

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Natuurlijk beet hij van zich af.
Hij wilde zich niet gewonnen geven, maar de zwevende schaduw deeltjes in de ruimte bewezen het tegendeel. Archer zou het niet lang meer volhouden. Vroeg of laat zou zijn eigen gave de overhand nemen. Voor die tijd zou Ryan ingrijpen. Hij zou Archer laten smeken om zijn leven. In ruil daarvoor zou Ryan de antwoorden krijgen waar hij zo lang naar verlangde.
‘Keep calling me names, namdongsaeng. It won’t change the fact that you are chained to your bed and that I’m free on the other side, controlling every inch of your sad, little mutant life.’ Archer kon hem uitdagen, met ieder scheldwoord gewapend onder zijn armen een gesprek initiëren, maar voor Ryan was de winnaar al overduidelijk. Toegegeven, hij had een groter gevecht verwacht. Dramatiek, geschreeuw, ruzies en gescheld in het Koreaans. Ryan was al snel tot de conclusie gekomen dat dit geen gevecht zou worden tussen hem en zijn broertje.
Het was een gevecht tussen Archer en de demonen die zijn gave aantrok.
‘You point out something interesting, Archie. I expected you would notice our immaculate ventilation system.’ Ryan zijn vingers zweefden wederom boven de glimmende knop. Het was zo verleidelijk om zijn macht nu al uit te oefenen. Om de verdovende gassen hun werk te laten doen en toe te kijken hoe Archer zijn lichaam zou verslappen, zijn ogen zouden vechten om open te blijven en zijn bewustzijn niet op te geven, maar Ryan trok uiteindelijk zijn vingers terug. Archer had hem een idee gegeven.
‘Tell me, do you already crave it’s calming effects? You always were… sensitive.’ Alcohol, drugs, Archer had naar alles gegrepen waar hij toegang tot had gehad en Ryan herinnerde zich een tijd dat hij al eerder naar zijn broertje had gezocht. Hij was toen zo dichtbij geweest, zelfs de naam van Archer zijn compagnon had hij geweten. Toevallig was het ook die jongen geweest die Archer en anderen had voorzien van drugs. Ryan wist zeker dat als hij in zijn gegevens zou duiken, de naam naar boven zou komen drijven als een verloren plastic zak in de zee.
‘What was the name of your last dealer again? I could swear it was something like Ramon? Rafael?’ Nieuwsgierig boog Ryan zich naar voren om de beelden te bestuderen. Hij wilde de angst op Archer zijn gezicht zien op het moment dat de mutant zich zou realiseren hoe lang hij al in de gaten werd gehouden. Voor hem leek dit misschien een toevallig noodlot, maar Ryan werkte al jaren om zijn broertje op te jagen. Nu hij hem te pakken had, was de deur naar alle antwoorden van het slot gedraaid. Ryan zou slechts een harde duw moeten geven om de vastgeroeste scharnieren te ontketenen.

Vertaling namdongsaeng: broertje

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Uit ergernis klemde Archer zijn kaken ietwat op elkaar. Hij wist dat zijn broer in zekere zin een God complex had, maar dat het zo diep geworteld zat was zelfs voor hem iets wat hij zich niet herinneren kon. Hij waande zich als onoverwinnelijk en er was geen greintje van zijn gedrag en woorden dat anders liet blijken. Ryan's ego was haast te groot geworden voor dat kleine lichaam van hem. "Oh, yes. You're a gód now." Al sarcastisch verlieten deze woorden zijn lippen. "I see, you're not that different from that stupid father of ours. Always feeling like you're above everyone else, when in reality you're nothing more than a worthless silpaeja. A Eongdeong-i keulolleo. Is he finally proud of you now? I wonder." Met zijn blik nog geen millimeter afgeweken van zijn uitzichtpunt op de wand, bleef hij geruisloos zitten. Als zijn broer hem uitlokken wilde, kon hij precies hetzelfde.
De stilte achter de intercom was oorverdovend. Als Archer niet beter wist, zou hij denken dat hij Ryan eindelijk de mond had gesnoerd. Echter kende hij hem daarvoor te goed. Hij was iets aan het beraden, wat het dan ook was. Zo geniepig was hij dan ook wel weer. Tegen de tijd dat zijn woorden weer hoorbaar werden, had Archer zijn oren dan ook op scherp staan.
Waar hij op doelde, was maar al te duidelijk en toch betrapte Archer zichzelf erop dat hij enigszins overrompeld was. Het was een kaart waarvan hij altijd al gedacht had dat Ryan deze zou gebruiken, maar dat het in deze situatie benoemd werd was wel iets anders dan Archer zich op voorbereid had. Zeker zodra zijn broer namen begon te noemen. Hij zou hem desalniettemin nog geen hint van woede of verbazing geven; die voldoening gunde hij hem niet. In plaats daarvan gooide hij het over een andere boeg.
"It's not my type of high," antwoordde hij droog, zich herpakt in een fractie van een seconde om geen emotie meer te laten blijken anders dan complete achteloosheid. "And neither do I have a dealer. As obsessed as you are, I figured you'd know that by now. Shame." De dealer's naam had hij verkeerd gehad, alhoewel hij niet ver van de werkelijke naam vandaan had gezeten. Als het zo doorging, had Ryan hem binnen de kortste keren in een greep waarin hij niet verkeren wilde. Hij zou er alles aan moeten doen om hem van het spoor af te leiden, wilde hij dit voorkomen. Het was al te lang geleden geweest sinds zijn laatste injectie; hij wist niet of hij zichzelf goed in toom zou kunnen houden zodra hij een nieuwe lading speed in zijn systeem had.
Geen tijd overgelaten voor Ryan om te reageren, ging hij schaamteloos verder. "I mean, ever tried sex? Man, that high is out of this world!" vertelde hij uitdagend. "But I'm sure you can't relate. Not many girls want to dive into bed with a psycho scientist. I mean, you obviously have no manners."

Vertaling silpaeja: loser
Vertaling eongdeong-i keulolleo: kontkruiper

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
‘I don’t care much for girls, young one.’ Archer had wellicht gedacht dat hij hem hiermee tuk zou hebben, maar Ryan zijn seksleven leidde niet onder zijn werk nog zijn ambities. Zijn lange vingers drukten opnieuw de knop van de intercom in ‘And I haven’t had any complaints about my god complex, yet. Some guys have daddy-issues to, you know. You’re the perfect example of that, ulbo’
Archer zijn woorden over hun vader wisten hem niet te raken. Niet meer. Hoe hun vader was geweest, het gezinsleden wat ze gedwongen hadden moeten ondergaan, dat was zo diep begraven in het verleden dat Ryan zich het nog nauwelijks kon herinneren. Dat maakte dat hij de gedachten aan hun vader simpel af kon wimpelen, in tegenstelling tot Archer.
‘And were you talking about your little blonde friend? The one you took to the races?’ Zijn connecties met de Serpents hadden hem vooruit geholpen in deze zaak en dankzij één van hen had hij zelfs een aantal foto’s van de straatcamera’s kunnen bekijken. Daar had hij zijn broertje gespot met een blonde dame. Geamuseerd trok Ryan een wenkbrauw op. ‘She did like she could provide some fun, if you’re in to fragile dolls.’
Op het beeld ving Ryan een woedende blik van Archer. Goed, dacht hij tevreden. Hij had een snaar geraakt. Archer zwaaide met zijn pols en het beeld raakte gedesoriënteerd. De camera draaide en vloog langs de muur naar beneden, totdat het beeld zwart werd.
Ryan lachte, het was te gemakkelijk.
‘Maybe she’ll be my next victim, after I find your guy,’ lispelde Ryan in de microfoon.
‘Sleep tight, Archie.’ Met een zachte inspanning van zijn vingers drukte hij de knop in die de kalmerende chemicaliën los zou laten in zijn kamer. Ryan nam niet de moeite om nog toe te kijken hoe het lichaam van zijn broertje langzaam onderuit zakte. Hij had een nieuw plan: de jongen vinden die in had weten te spelen op Archer zijn verlangens. Wie weet zou hij weer geïnteresseerd zijn in die baan, voor de juiste prijs.

Het had hem een week gekost om de dealer op te sporen. Al snel had hij geleerd uit zijn oude dossiers over Archer dat hij niet al te ver van de naam af had gezeten. Raiden. Meer dan een voornaam had hij niet gehad, maar dat was voldoende geweest voor het gehele netwerk om de man te vinden. En dus ook voor Ryan.
Een flinke som geld was alles geweest wat Raiden had willen zien om mee te werken aan Ryan zijn nieuwe plan. Hij wilde Archer afhankelijk maken. Afhankelijk van de drugs, van hem. Zodra hij die knop bij zij broertje had weten om te draaien en Archer in staat zou zijn om alles te geven voor een nieuwe dosis, zouden de antwoorden vanzelf vloeien. Daarnaast zouden ze, op de momenten dat hij zo onder invloed was van de drugs, gemakkelijk toegang krijgen tot zijn lichaam en de bloedcellen die ze nodig hadden voor het onderzoek.
De week die was vergaan had er ook voor gezorgd dat ze Archer hadden kunnen voorbereiden op het bezoek van de geest uit zijn verleiden. Ze hadden hem bewust uitgehongerd, langer in slaap gehouden met de gassen. Dat zou de drang om zich over te geven aan zijn dealer alleen nog maar groter maken.
Terwijl Raiden zich voorbereidde om de ruimte van Archer te betreden, bevond Ryan zich in de controlekamer. Archer zat tegen de muur op de grond, zijn hoofd leunde naar de zijkant en zijn ogen waren dicht gezakt.
Met een glimlach op zijn gezicht drukte Ryan de knop van de intercom in. ‘Wakey wakey, natae. You have a visitor.’

Vertaling ulbo: huilebalk
Vertaling natae: luiaard

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Zijn geest dwaalde af naar het schemergebied tussen de werelden. De grens had hij nog niet bewandeld, maar hij stond op het randje van overgave. Wederom vond Archer zich weer een wereld die zich haast ontdaan had van kleur, licht en geluk. Maar niets kon hem het gevoel van euforie ontnemen zodra de tientallen zwarte gedaantes rondom hem begonnen te verschijnen. Traag maar zeker leken ze dichterbij te komen en de ruimte om hem heen te vullen met duisternis, die voor een van de eerste keren ooit niet angstaanjagend en somber aanvoelde.
En toch, zo snel als ze waren verschenen, verdwenen de gestaltes weer in het niets. Als sneeuw voor de zon trok het duistere om hem heen weg zodra er een te opgewekte stem door de intercom galmde. Hij had zijn ogen sneller open gedaan om de ruimte om hem heen te bekijken, had zijn lichaam dat daadwerkelijk toegelaten. Nu kon hij niet anders dan zijn zware oogleden voor de helft omhoog tillen, vooraleer hij niet verder kon. Met een waas over zijn gezichtsveld keek Archer om zich heen.
Wat voor bezoeker Ryan bedoelde, wist hij niet. Er was niemand anders in de kamer dan hem. Tenminste, dat was wat hij dacht. Eenmaal een schel geluid de kamer vulde en er licht in de deuropening verscheen, zag hij de vormen van een man dichterbij stappen.
"Hey, Chang. It's been a while." Hij had het niet willen geloven, maar er was er maar één die hem zo'n absurde en racistische bijnaam had gegeven. Eenmaal het figuur dichterbij kwam, bevestigden zijn ogen precies datgeen wat hij had gedacht: het was Raiden die zomaar binnen wandelde. De deur viel achter hem dicht nog voor Archer zijn mond had kunnen openen.
"What the fuck..?" lispelde hij wat suf, met zijn ogen geknipperd om het beeld wat scherper te maken. Er slingerde iets tussen zijn handpalm tijdens het lopen, maar wat het was besefte Archer zich niet tot hij wat dichter bij hem tot stilstand kwam. Hij schudde zijn hoofd. "Dude, what are you doing? Don't-"
"Shhht..." Raiden hurkte bij hem neer, zijn blauwe ogen koel op de zijne gericht. Zijn hand legde hij op Archer's schouder, hier een paar keer op geklopt zoals hij altijd bij hem had gedaan zodra ze elkaar zagen. "Don't resist the desire. You know you want to."
Verward schudde Archer zijn hoofd. Dit was niet de bedoeling. Nee, allesbehalve dat. Dit was niet de troef die hij in Ryan's handen wilde hebben. Woedend bleef zijn blik bij die van Raiden. "You son of a bitch. I will rip your head off-" Zijn bloed kookte, maar zijn stem werkte niet mee; het was eerder boos gemompel dan daadwerkelijk intimiderend gescheld. Hij kreeg niets anders terug dan dezelfde, ijzige blik van zijn dealer.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Hoe meer zijn plan samen kwam, hoe meer zijn handen jeukten om aan de slag te gaan. Als het kon, zou hij doorspoelen naar het einde. Naar het moment dat Archer aan zijn voeten zou liggen, smekend en badend in het zweet, hopend dat zijn broer hem nogmaals iets zou gunnen. Ryan moest zichzelf dwingen om geduldig te blijven. Om te genieten van de reis.
‘Is that really how you would treat and old friend? I think eomeoni taught you better than that.’ Het was geen verrassing voor Ryan dat Archer zo reageerde. Als hij nog meer fut in zijn lichaam had gehad, zou hij waarschijnlijk woedend overeind zijn gekomen om zijn voormalige dealer aan te vliegen. Nu was hij te zwak om ook maar iets te doen. Zelfs zijn woorden kwamen met moeite over zijn lippen, al was de haat en woede erin onmiskenbaar.
Dankzij een kort gesprek met Raiden had Ryan geleerd wat de reden was van Archer zijn plotselinge stop. Blijkbaar had hij voor één keer in zijn leven het licht gezien en had hij zich beseft dat hij niet langer speed kon gebruiken als hij zich bij de Outlaws bevond. Raiden had genoemd dat er een grote inval was geweest en dat hij Archer sindsdien niet meer had gezien of had kunnen bereiken. Daaruit had de dealer geconcludeerd dat Archer voorzichtiger te werk had willen gaan.
Een schande, had Ryan het genoemd. Hij gunde zijn hardwerkende broertje de high waar hij een week geleden over had gepraat.
De dealer had het talent om te verdwijnen in de schaduwen. Hij was zijn netwerk en vijanden één stap voor. Iets wat Ryan bewonderde. Iedere crimineel had echter een prijs en met het budget van The Mountain Men had Ryan uiteindelijk het juiste bedrag kunnen noemen. Het ging allemaal om het inschatten van je tegenstander. Ondanks dat Raiden zeker een waardige sparrer was, had Ryan hem binnen enkele dagen uitgevogeld en had hij precies geweten wat hij de man aan had moeten bieden om mee te werken aan zijn plan.
‘You see, our friend Raiden brought you a little something, Archie. Something I think you might enjoy.’ Tussen de vingers van Raiden bungelden een spuit. Ryan had getwijfeld wat zijn benadering zou zijn. Of hij Archer een keuze zou geven, hem het idee geven dat hij nog een soort van controle behield over zijn leven. Dat zou echter meer tijd kosten. Ryan werd hongerig naar antwoorden en dat maakte dat hij had gekozen voor een grotere dosis, hopend dat het verlangende lichaam van Archer zich diep zou nestelen in de verheerlijkende stoffen die de drugs hem zouden brengen. Ryan verwachtte dat de hersenen van zijn broertje niet lang meer zonder zouden kunnen.
‘You can admit you want to. It’s just us three, no one else. What’s the shame in giving in to your desires?’

Vertaling eomeoni: moeder

Anoniem
Landelijke ster

Paran0id schreef:
Ryan was er maar al te goed in om onder zijn huid te kruipen, dat bleek wel wederom. Zijn stem was niet meer weg te denken in de kamer en alle uitspraken die hij uitkraamde, lieten zijn bloed des te meer koken dan zijn voormalige dealer had gedaan. Het was inmiddels marteling voor hem om Ryan's stem nog te horen, laat staan zijn uitdagende en kleinerende woorden. Had hij nog kracht over gehad om hem ermee te confronteren, dan had hij inmiddels al tientallen andere uitspraken de ruimte in geslingerd. Voor nu moest hij echter zijn kleine beetje energie sparen voor de man voor hem, die gevaarlijk een injectienaald op zijn arm richtte.
"C'mon man! It's nothing personal..." Wetend hoe Raiden hem hiermee uit wilde lokken, zette Archer zijn kaken op elkaar. Hij greep met zijn hand naar zijn pols, deze zo hard als mogelijk vastgepakt om hem geprobeerd weg te trekken. Veel zin had het niet; zijn energiepijl was nog niet hoog genoeg geweest om Raiden ook maar pijn te doen. In een enkele beweging had Raiden zich alweer van zijn grip verlost om opnieuw zijn schouder beet te pakken. Intussen kwam de injectienaald alsmaar dichterbij.
Met grote ogen viel zijn blik op de naald, zijn hoofd nogmaals geschud om de dealer op andere gedachten te brengen. "Don't-" Hij zette alles op alles om van hem vandaan te komen, maar de wand achter hem liet dat niet toe en eveneens het gestalte van Raiden niet; hij had nergens om heen te gaan.
"You will thank me later, bro," werd hem nog toegesproken. Vervolgens voelde hij de naald in zijn arm zinken, een koele vloeistof in zijn bloedstroom gebracht die hem enkele seconden onaangetast achterliet. Net lang genoeg voor hem om nog een laatste bedreiging uit te brengen, althans. "I will kill you for this."
Al snel volgde een euforisch gevoel dat zijn lichaam al in een hele tijd niet meer had gevoeld en ook niet direct wist te verwerken. Zijn ogen rolden als vanzelf wat naar achteren en zijn lijf schokte voor even, hem lichtelijk laten happen naar adem. Het was niet veel later dat zijn lichaam verslapte en Archer terechtkwam in een staat van afwezigheid. Hij was niet langer meer in gevangenschap maar in een paradijs, ver weg van alle problemen en emoties. Liggend tegen de stenen muur, verdwenen al zijn gedachten in het niets en veranderde zijn blik in iets wat voelde als oneindig. Het was pas toen dat hij zich weer besefte waarom hij altijd geneigd had naar speed. De injecties brachten een gevoel met zich mee wat hij nooit, maar dan ook nooit meer kwijt wilde raken.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Meer dan een week na de aanval op de bar van de Serpents was verstreken en Marlow begon langzaam haar geduld te verliezen. De zoektocht naar de broer van Archer leek moeilijker te zijn dan dat ze had verwacht. Waar ze de Outlaws, en daarmee ook Archer, een aantal weken geleden zelf had weten te vinden, was er geen spoor van zijn broer. Het enige wat ze tot nu toe hadden, was een beeld van hoe hij eruit zag. Daarmee schoten ze echter niet op. Hoe meer dagen verstreken, hoe bezorgder Marlow werd.
Als ze haar zorgen deelde met Damon, reageerde hij sarcastisch of vroeg hij haar wat nou de echte reden was dat ze Archer zo graag wilde vinden.
Marlow ontweek de vragen, omdat ze diep van binnen ook het antwoord niet wist. Het was meer dan haar schuldgevoel sinds de inval, maar ze kon haar vinger er niet op leggen. Ze wilde er ook niet over nadenken. Daarvoor deed haar hoofd teveel pijn en was haar lichaam te vermoeiend van de dagen dat ze hadden gereisd.
Onderwijl Damon had geklaagd dat Marlow niet toe had moeten geven aan haar menselijke behoeften als ze Archer ooit wilde vinden, was ze weggesukkeld op de achterbank van de vintage auto. Zelfs de extreme bochten die Damon had genomen in de poging haar weer wakker te schudden, haar haar niet uit haar slaap kunnen trekken. Haar lichaam was na een week nog steeds niet volledig hersteld van het overmatig gebruiken van haar gave.
‘Marlow…’ Haar naam werd gefluisterd, bijna onhoorbaar. Alsof iemand haar probeerde te bereiken, maar niet de kracht had om haar naam te schreeuwen. In haar dromenlandschap gunden haar hersenen haar geen zicht. Om haar heen was het donker, maar het was niet de duisternis van een uitgedoofde stad of het platteland midden in de nacht. Het leefde, bewoog. Slierten van schaduwen draaiden zich om haar lichaam.
Zoekend keek ze om zich heen, maar nergens zag ze een spoor van iets anders dan de als maar roerende duisternis. Ze twijfelde, maar zette een eerste stap in het niets. Iemand probeerde haar aandacht te trekken. Demonen? Monsters? Haar verleden dat weer oprakelde nu ze door het land reisde? Ze wist het niet, maar alles in haar lichaam gaf aan dat ze opzoek moest naar hetgeen wat haar riep.
‘Hallo?’ haar eigen stem echode in het niets, alsof ze zich in een lege ruimte bevond waar niemand anders de sleutel voor had. Had ze het zich dan verbeeld?
Resoluut schudde ze haar hoofd. Het voelde niet alsof ze alleen was. Het voelde alsof iemand zich had gehuld in de schaduwen, wachtend op het perfecte moment om tevoorschijn te komen.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld