Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

18 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Het was jammer dat we niet meer in Disney konden zijn, maar we gingen nu wel een hele tijd tegemoet! We hadden nu Halloween gehad, wat betekende dat het bijna Kerstmis was! Natuurlijk kwamen daar nog heel veel leuke dingen tussen, zoals Thanksgiving en Michael zijn verjaardag! Dat waren dingen die goed gevierd moesten worden! Wat ook wel ging gebeuren. Waarschijnlijk met een nieuw gezinslid erbij! Hij of zij was er dan nog lang niet, maar zat al wel in mijn buik en ik vond dat het ook telde! Ik kon niet wachten totdat we het zouden kunnen vertellen, misschien wel tijdens Thanksgiving! Ik vond wel dat het iets was om dankbaar voor te zijn en we gingen ieder jaar een rondje om dat juist te vertellen! Ik knikte, we moesten de test doen! Ik wilde het zeker weten, al wist ik dat eigenlijk al wel een beetje? Ik voelde dat mijn lichaam aan het veranderen was. Natuurlijk was het wel vervelend om op te staan met misselijkheid, ik had er zelf vast moeten overgeven! Uiteindelijk zouden dat soort dingen helemaal niet uitmaken als er een kindje in mijn buik groeide. Dan had ik echt alles voor dat kleintje over. “Ja, laten we naar beneden gaan!” Ik was wel echt enthousiast! Ik wilde zo graag weten of er een kindje in mijn buik groeide. Al wist ik het eigenlijk al wel zeker? Ik had dit nog nooit gehad. Ik was nog nooit zwanger geweest, maar dit was precies hoe ik verwacht had hoe het zou voelen. Een klein beetje vervelend, maar het zou zoveel mooie dingen geven en dat voelde ik ook al wel? Ik pakte de hand van Michael vast en liep samen met hem naar beneden, daar had ik de test nog liggen en daar hadden we ook een toilet! “Hoi lieverds!” zei ik, want Pixie en Star die stonden op ons te wachten. Al konden ze beiden met gemak naar boven lopen, blijkbaar hadden ze daar niet zo heel erg veel zin in gehad. Ik had de test op de keukentafel laten liggen en pakte hem er bij. We moesten het wel even lezen, maar ik was echt veel te enthousiast en wilde gewoon echt graag weten dat er een kindje in mijn buik aan het groeien was. Toch las ik het wel eventjes, net zoals Michael dat volgens mij deed, hij keek wel over mijn schouder mee? “Wat hier staat moet ik er gewoon overheen plassen en moeten we dan een tijdje wachten.” Volgens mij iets van een kwartier, ik had in ieder geval een kwartier zien staan!
Het waren ongeveer twintig minuutjes later toen we samen op de bank zaten. Het was wel lang wachten geweest, ik had gedacht dat het veel sneller zou gaan dan dat? Zo leek het altijd in films! Gewoon een paar minuutjes en dan wist je of je zwanger was. Dit was ook niet erg geweest, maar ik had wel een beetje spanning in mijn buik gevoeld. Daarom had ik Suzy even uit haar kooitje gehaald, om met haar te spelen! Ik had haar net weer terug gezet, omdat de wekker die we hadden gezet, was gegaan! Dat betekende dat ik eindelijk mocht kijken of het echt zo was. Michael was een beetje stil geweest? Maar misschien was hij wel gewoon stil omdat hij na had gedacht over wat hij allemaal wilde doen met ons kindje! Dat had ik ook al wel bedacht! Hij of zij moest sowieso mee gaan naar Disney? Want het was waarschijnlijk ook een Disneykindje! Dat was toch heel erg bijzonder! Ik pakte de test erbij en keek naar het schermpje, waar een licht streepje op was gekomen. Volgens de beschrijving had er iets op moeten komen. Iets wat was gebeurd! “Er is ech een kindje!” Bracht ik blij uit. Ik legde de test weg en sloeg mijn armen om Michael heen. Ik was echt heel erg blij dat het zo ver was! Er was gewoon echt een kindje!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Het voelde alsof ik gevangen zat tussen de armen van Edyn. Ze was zo blij met het nieuws dat er een baby was, maar zo voelde ik me totaal niet? Het voelde juist alsof alles in elkaar stortte. Alsof alles waar ik tot nu toe mee bezig was geweest en wat er was gepland voor het nieuwe jaar, er niet meer toe deed. Waarschijnlijk zou een deel zelfs niet meer door kunnen gaan? Hoe zou dat moeten, als ik een zwangere vriendin had? Ik zou niet eens weten hoe ik dat zou moeten combineren met de band! Misschien later, maar niet nu. Niet dit jaar. We hadden niet voor niets de tijd gebruikt om het beste album ooit te maken. Dat album zou het komende jaar uit komen en daar zou omheen van alles gaan gebeuren. Dat was niet iets wat ik op dit moment zou kunnen combineren. Ik zou er niet voldoende voor Edyn, en het kindje, kunnen zijn. Want dat kindje zou er hoe dan ook komen. Daar was geen discussie over mogelijk. Edyn zou dat niet over haar hart kunnen verkrijgen. Ik ook niet? Het was hoe dan ook een baby! Die verdiende er om te zijn, maar ik kon niet overtuigend zeggen dat het honderd procent gewild was. Ik begreep het ook gewoon niet! Hoe kon Edyn zwanger zijn, als we er altijd heel erg goed op letten? Natuurlijk waren er wel van die verhalen, dat er eens iets scheurde of dat het toch niet goed genoeg had beschermd, maar voor mijn gevoel was dat de afgelopen tijd niet gebeurd! In mijn hoofd kon het gewoon niet, maar de test had duidelijk aangegeven dat Edyn wel zwanger was. Dus hoe graag ik ook in mijn hoofd wilde zoeken naar een verklaring voor dit alles, het was toch al gebeurd. ‘Mikey?’ vroeg Edyn, waarschijnlijk omdat ik nog niks had gezegd. Ik wist ook niet wat ik moest zeggen! Ik wilde wel blij zijn, vooral omdat Edyn zo blij was, maar dit was wel het laatste wat ik wilde? Daardoor lukte het me niet om ene glimlach op mijn gezicht te plakken. ‘Ik moet nog even wennen aan het idee,’ zei ik zacht. Edyn was er al veel langer klaar voor geweest. Dat was haar ding: zorgen voor mensen. Ze was er verdomd goed in, dat wist ik ook wel. Ze zou dan ook een geweldige moeder worden, daar twijfelde ik niet over. En misschien had ik er al wel over nagedacht of Edyn misschien ooit de moeder van mijn kinderen zou worden, maar niet nu! Edyn liet me los, al legde ze wel haar hoofd tegen mijn schouder aan. Ik pakte de gebruiksaanwijzing erbij, omdat ik er zeker van wilde zijn dat we het echt goed hadden gedaan. Vijftien minuten voelde veel te lang? Volgens mij duurde het nooit zo lang! Ik controleerde eerst het tekentje wat op het scherm was verschenen. Dat kwam wel overeen met het teken voor zwanger. Ik ging naar de gebruiksaanwijzing, waar stond dat je slechts enkele minuten moest wachten. Niet vijftien. Ik las de waarschuwingen, waar stond dat de test na een bepaalde tijd niet meer betrouwbaar was, omdat het scherm dan was doorgelopen. Dus misschien was Edyn niet zwanger? De hoop lichtte in me op, maar ik durfde het haast niet toe te geven. Edyn was zo blij! En ondertussen hoopte ik dat we het misschien wel fout hadden gedaan en dat er misschien geen kindje was. ‘Ik denk dat we zo snel mogelijk een afspraak moeten maken,’ zei ik tegen Edyn. Misschien zouden we gewoon een afspraak moeten maken wanneer het zou kunnen, en niet eens wachten tot een dag waarop Edyn weer vrij zou zijn. Vandaag zou het niet lukken, maar ik wist niet of ik nog een week in die onzekerheid wilde leven! Zeker niet als dat betekende dat Edyn het constant over een baby zou hebben. Dat zou ik echt niet aan kunnen, maar wat was de andere optie? We zouden heus niet meteen terecht kunnen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Er was gewoon een baby! Dat was toch heel erg bijzonder. Een klein kindje dat in mijn buik groeide. Ons eigen kindje. Ik was nu al benieuwd hoe hij of zij er uit zou zien! Niet dat het heel veel uitmaakte, eigenlijk deed helemaal niets dat. Alleen dat het er zat en dat we zeker heel erg veel liefde voor hem of haar zouden hebben. Dit was iets wat ik al een hele tijd had gewild en nu was het echt zo ver. Hoe alles zou lopen wist ik nog niet. Wat ik wel wist was dat ik met werk zou stoppen. Het kindje moest alle aandacht hebben. Ik wilde niet dat er andere mensen waren die hem of haar op zou voeden. Ik vond het heel fijn dat Nick en Sue dat wel deden, ik was echt gek op hun kinderen. Mijn eigen kindje had echter wel alle aandacht nodig en dat zou ook echt wel goed komen! Het waren nog negen maanden voordat het hier echt zou zijn. Voor die tijd kon ik wel stoppen met werken. Nick en Sue hadden het er toch al over gehad dat het misschien op een andere manier had gekund. Iets wat ik op dat moment niets had gevonden, maar nu was het ergens wel fijn? Zo had ik ook niet het gevoel dat ik ze in de steek liet. Ik knikte voorzichtig. Ik wist niet echt waar Michael aan moest wennen. Het was alleen maar fijn dat er een kindje zou komen. Het was echter wat Michael voelde en hij mocht dat ook gewoon vinden? “Ik vind het een heel fijn idee.” fluisterde ik. Over negen maanden was hier gewoon een baby? Dan hadden we een kleintje in onze armen liggen en ik kon niet wachten om voor hem of haar te zorgen! “We kunnen misschien volgende week donderdag?” Ik wist niet of het zo snel al kon, maar we konden altijd proberen of het mogelijk was. Michael zei dat het zo snel mogelijk was en misschien was dat ook wel echt nodig? Ik wilde ook wel weten of alles goed ging, dat was ook heel belangrijk! “Ja, als het niet anders kan.” Mompelde Michael, wie volgens mij ook wel eerder wilde dan dat. Als het kon, had ik dat ook wel gedaan, maar ik kon niet zomaar weg. Alleen als iedereen op school was. Zelfs dan moesten er thuis ook gewoon dingen gebeuren. Dan moest Michael ook nog kunnen, want hij was de laatste tijd wel veel in de studio. Vaak was hij op donderdag ook vrij, zodat we echt samen konden zijn. “Kunnen we de baby dan al zien?” Vroeg ik enthousiast. Dat leek me echt geweldig. Of misschien het hartje horen? Dat was toch helemaal geweldig! Dat was de eerste keer dat we ons kindje zouden kunnen zien! “Het lijk met echt zo bijzonder! Dat we hem of haar echt kunnen zien, of horen. Ik hoop dat alles goed gaat.” Ik keek even naar mijn buik en legde mijn hand er op. “Maar ik ga heel erg goed voor hem of haar zorgen. Daar is het heel erg veilig.” Ik wist dat er dingen waren die ik niet mocht doen of mocht hebben, maar daar zou ik wel echt op gaan letten. “Mama gaat heel goed op je letten.” En papa vast ook! Al zat het kindje dan in mij buik, Michael zou ook kunnen zien hoe alles zou groeien. Op een gegeven moment zou er echt alles te voelen zijn en dan kon Michael dat ook doen! Ik keek nog even naar de test. Het was zo gek dat hij positief was! Dat er nu echt een kindje aan zat te komen, maar het was ook zo’n mooi idee? Volgend jaar rond onze verjaardagen en met kerst, was er gewoon een kleintje bij!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Ik kon het gewoon niet. Iedere keer als Edyn woorden als “baby” en “kindje” gebruikte, voelde ik alle spieren in mijn lichaam samentrekken. Ik had mijn vingers gebald tot vuisten, proberend om niet alle woorden te roepen die nu in me op kwamen. Er was geen baby. We zouden niks zien op de echo, omdat we de test verkeerd hadden gedaan. Er bestond dus een grote kans dat ze niet eens zwanger was. Er was niks om op te letten. Edyn was nog helemaal geen moeder en ik geen vader. Maar al die woorden kon ik haar niet vertellen, want ze was hier zo blij mee. Ze zat te glunderen naast me, pratend over een kindje alsof het er al echt was. En wat nou als het wel zo was, ongeacht dat we de test verkeerd hadden gedaan? Dan was ik de klootzak die tegen haar had geschreeuwd, die het allemaal niet wilde. En hoe zou het dan verder gaan? In mijn hoofd was ik al tien stappen verder dan van waar we nu waren: samen op de bank. En plek waar ik op dit moment niet kon blijven zitten. Als ik dat wel zou doen, dan zou dat resulteren in geschreeuw naar Edyn en dat wilde ik voorkomen. ‘Ik kan niet wachten om het iedereen te vertellen!’ zei Edyn vrolijk, waarop ik meteen mijn hoofd schudde. ‘Nee! Ik bedoel, je kunt zoiets niet meteen vertellen?’ stamelde ik snel. ‘We moeten op z’n minst wachten op wat de dokter heeft gezegd en zelfs daarna kunnen er nog onverwachte dingen gebeuren, dus het is beter om het geheim te houden.’ Ik wilde niet dat dit uit zou komen! Ik wist dat Edyn het alleen maar aan de mensen zou vertellen die ze vertrouwde, maar één verkeerd iemand hoefde het maar te horen en dan zou de hele wereld het weten. Dat kon ik er niet bij hebben? Zeker niet als het niet eens de waarheid zou zijn! Ik wilde niet dat iedereen zich daar op zou focussen. ‘Maar het is zo bijzonder,’ wierp Edyn zachtjes tegen, terwijl ze haar andere hand ook op haar buik legde. Ik schudde mijn hoofd. Ik kon dit gewoon niet doen. Alle reacties die in mijn hoofd op kwamen, waren ongepast en ik stond op het punt om naar haar te schreeuwen dat er helemaal niks was. ‘Ik kan dit nu niet bespreken,’ gaf ik aan. Daarom stond ik, misschien wel te resoluut, op. Ik moest hier gewoon weg. Ik moest even niet naast Edyn zitten, zodat ik dit alles voor mezelf op een rijtje zou kunnen zetten. Dat kon ik niet met Edyn naast me, die de vrolijkheid zelve was. Volgens mij had ze nog helemaal niet door wat een baby voor ons zou betekenen. ‘Ik ga naar boven.’ Ik moest gewoon even op een plek zijn waar Edyn nu niet zou zijn, maar ik wilde ook niet het huis uit lopen. Dus naar boven leek me dan het beste. Ik werd echter tegen gehouden door Edyn, die achter me aan was gekomen en mijn hand vastnam. ‘Mikey, ik snap het niet,’ fluisterde ze zachtjes. Ik schudde mijn hoofd en trok mijn hand uit die van haar. ‘Laat me maar gewoon even, oké? Ik wil alleen zijn.’ Ik hoopte dat ze dat wel zou snappen, dat ik op dit moment niet vrolijk wilde praten over een eventuele baby, maar dat ik over dit alles na moest denken. Dat ze me daar de tijd voor moest geven. Zonder Edyn haar antwoord af te wachten, liep ik naar boven. Ik ging naar de kamer waar ik altijd zat om te gamen deed de deur daar achter me dicht, waarna ik me op mijn bureaustoel liet zakken. Ik wreef met mijn handen over mijn gezicht en staarde naar de grond onder me. Ik kon niet geloven dat Edyn echt zwanger was. Ik wilde dat het niet zo was en dat liet me voelen als een monster. En nu was het misschien nog niet zo erg, omdat ik al het geschreeuw in had weten te houden, maar ik wist niet voor hoelang ik dat zou kunnen.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Twee dagen later? =)
--
Luke.
Het ging de goede kant op met het album. Er waren nog een paar laatste dingen en dan zat het eindelijk in elkaar. Iets wat ook wel tijd begon te worden. Het was een behoorlijk frustrerend proces geweest, maar uiteindelijk vond ik het helemaal waard. Ik had heel wat kwijt gekund in de nummers. Alles wat ik de afgelopen maanden, had gevoel. De pijn dat Rhi weg was gegaan, al het verdriet dat daar mee was gekomen, maar ook de onbegrip en het stukkje woede. Ik voelde af en toe nog wel één van die dingen, maar ik had het nu beter een plaats kunnen geven. Ik had wel verder moeten gaan met mijn leven. Tijdens de tour had ik ook wel gezien dat het belangrijkste wat ik had, echt voor me had gelegen. Ik kon de hele wereld over vliegen met mijn vrienden, om daar vervolgens op te treden voor honderden mensen. Als ik gevoelens kwijt wilde, kon ik dat in nummers leggen. Dat was niet iets wat iedereen had? Daardoor had ik juist wel geluk, dat het allemaal op deze manier had gekund. Natuurlijk was niet meteen alles goed, ik voelde me ook nog wel eens ellendig. Ik kon in ieder geval weer thuis wonen. Ik kon de telefoon links laten liggen als ik te veel had gedronken. Ik hoefde niet meer een hele uitleg van Rhi om dit af te kunnen sluiten. Het was goed op deze manier. Ik had zin in het komende jaar. Er zat heel wat aan te komen. Twee tours, als het goed was en natuurlijk het nieuwe album. Met dat in gedachten, was het ook weer heerlijk om even de rust van thuis op te zoeken. Het was al behoorlijk laat, maar ik lag al een tijdje lekker op de bank. Ondanks dat het ook niet verkeerd was om uit te gaan en even alles te vergeten, was het ook goed om zo nu en dan een avond thuis te zijn in het weekend. Zeker omdat Petunia hier ook gewoon nog was. Zij verdiende ook aandacht, zeker nu ik het haar gewoon kon geven. Volgend jaar zou het wat minder zijn. Iets wat ik haar al wel had proberen te vertellen, maar ze keek me nu soms al heel zielig aan. Het zou ook wel echt moeilijk zijn om haar achter te laten. Ik kriebelde nog even over haar buik heen, ze was behoorlijk aan het snurken naast me, maar dat klonk juist wel schattig. Toch hoorde ik ook een heel ander geluid. Heel wat geschreeuwd van buiten. Iets wat ik niet begreep. Zeker niet omdat ik mijn naam en tussen hoorde. Ergens herkende ik de stem, maar ik wist niet of ik dat eigenlijk wel wilde of toe wilde laten. Het leek namelijk op Rhi! “Fucking Hemmings doe die deur open!” Dat was zeker Rhi. Ik stond op van de bank, waardoor ik commentaar kreeg van Petunia. “Ik kom zo weer terug.” Iets wat Petunia ook niet wilde accepteerde, of ze vertrouwde het niet helemaal, omdat ze al van de bank af sprong en begon te blaffen. Iets wat ik snapte, want het geschreeuwd klonk echt heel erg naar en het leek maar niet te stoppen. Alsof Rhi echt alle woorden uitriep die ze maar kon vinden. Ik snapte niet wat ze hier deed. Ik was de vorige keer dat ik haar had gezien behoorlijk duidelijk geweest. Ik had geen zin gehad in haar gedoe en had haar maar verder laten lopen. Ik hoopte voor haar dat ze hier kwam om te laten weten dat ze kinderachtig was geweest op dat moment. Ik liep naar de deur en opende die, ze had niet eens aangebeld, maar stond nog wel te schreeuwen. “Wat doe je hier?” Ik vond het niet nodig om haar te begroeten. Zij was diegene die als een idioot voor mijn deur stond te schreeuwen, al was het wel duidelijk te zien dat ze dronken was.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Na mijn nacht met Luke had ik niet meer terug kunnen gaan naar New York. Ik had het wel gekund, maar ik had het niet gewild. Niet na wat hij tegen me had gezegd, hoe hij me had behandeld. Ondanks dat er genoeg momenten waren geweest waarop ik hem boos op had willen bellen, met een heel verhaal over waarom hij me niet langs de weg had moeten laten staan, had ik dat niet gedaan. In plaats daarvan had ik nagedacht over wat ik had veroorzaakt. Ik had Luke keer op keer van me af proberen te duwen, maar hij was altijd nog terug gekomen. Het had soms even geduurd, maar hij had altijd weer voor me gestaan. Hij had het niet toegelaten. Iets wat ik niet gewend was geweest. Daardoor had ik niet verwacht dat mijn laatste duw de laatste had kunnen zijn. Wat het dus wel was geweest. Luke was er klaar mee. Met mij, met ons, met alles wat daar bij kwam kijken. En dat deed pijn. Pijn die ik helemaal niet toe wilde laten, maar het gebeurde toch. In Los Angeles was dat zelfs nog makkelijker gegaan dan in New York, omdat er meer in de stad was geweest wat me aan Luke had willen denken. En ondanks dat ik mezelf had geprobeerd na te laten denken over Luke en over wat ik er nu mee moest: ik kwam er niet meer uit. Was er een deel in mij dat terug wilde naar Luke, terug naar hoe het was gegaan? Absoluut. Maar Luke was er klaar mee. Hij hoefde het niet meer. Daar was hij heel duidelijk in geweest. Dus waarom zou ik dan nog mijn best doen, als ik toch voor een dichte deur zou komen te staan? Al die gedachten spookten door mijn hoofd en waren tegenstrijdig aan elkaar. Ik had geprobeerd ze op te schrijven, om duidelijk te maken aan hem wat ik wilde, maar ook aan mezelf. Ik had zelfs geprobeerd om een voor- en nadelen-lijstje te maken, maar ook dat had me niet heel erg veel verder geholpen. Al had dat misschien gekomen omdat ik er een fles drank naast had gezegd en elke keer als ik niks meer had geweten, ik een slok had genomen. Alsof alle antwoorden onderin de fles hadden gezeten. Ik had echter de conclusie getrokken dat het enige wat zou helpen, was dat ik naar hem toe zou gaan, zodat ik het met hem kon bespreken. Het was vanuit het motel waar ik verbleef een behoorlijke rit geweest met de taxi, maar dat was het enige vervoer wat ik op het moment had. En nu was ik er eindelijk en deed Luke de deur niet eens open! Dat terwijl ik al heel duidelijk had gemaakt dat ik er was. Uiteindelijk gingen er wel lichten aan en deed Luke de deur open, maar hij leek niet heel erg blij om me te zien. ‘Waarom zou ik hier zijn?’ vroeg ik aan Luke. Wat was dat nou weer voor een domme vraag? “Waarom was ik hier?” Dat was toch wel logisch! Ik vond het in ieder geval wel logisch. Omdat ik met hem wilde praten natuurlijk! ‘Je nam wel behoorlijk de tijd met die fucking deur,’ wees ik hem terecht. Ik had hier echt een hele tijd gestaan. Ik probeerde langs hem heen te stappen, maar Luke versperde zelf de weg, waardoor ik niet naar binnen kon. ‘Kom op. Het is koud, Hemmings,’ mompelde ik. Het was best wel afgekoeld! Het was niet ijskoud, maar het was ook niet heel erg warm en ik wilde nu toch wel naar binnen. ‘Ik wil je best uitleggen waarom ik hier ben, maar dat doe ik alleen als ik naar binnen mag.’ Ik ging het niet hier uitleggen! Je wist nooit wie hem allemaal in de gaten hielden. Er waren altijd wel mensen? Dat had ik wel gemerkt toen we nog een relatie hadden. Ik trok mijn neus op toen ik zag dat Petunia Luke was gevolgd. Als ik nog meer had gedronken, dan had ik het waarschijnlijk niet binnen kunnen houden.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Dit was wel het laatste wat ik had verwacht! Ik had het eigenlijk best fijn gevonden dat ik Rhi laatst had gezien, dat was het laatste beetje wat ik nodig had gehad om echt verder te kunnen gaan. Natuurlijk miste ik haar nog, vaak genoeg. Zij had echter de keuze gemaakt om weg te gaan en onze ontmoeting had me wel wat dingen in laten zien. Daarmee was het voor mij echt klaar. De handelingen die ik van mezelf uit had moeten voeren terwijl ik dronken was, waren ineens weg gegaan. Iedere keer als ik wat gedronken had, had ik wel met mijn telefoon in mijn handen gezeten. Zelfs het verwijderen van haar nummer had niet veel uitgehaald, ik had hem immers uit mijn hoofd geweten. Die dingen bleven, Rhi zou vast nog blindelings mijn huis kunnen vinden, zonder er echt over na te denken. Ik vroeg me af of ze er nu wel over na had gedacht. Ze had behoorlijk wat gedronken. Een behoorlijk herkenbare staat van zijn. “Dat vraag ik aan jou ja. Het lijkt me niet dat je hier bent om een kop thee te drinken.” Ik snapte het zelf echt niet. Waar Rhi ook was geweest, ze was hier ver uit de buurt gebleven, van alle plekken waar we vaak samen waren gekomen. Ik had ze wel opgezocht en op de momenten dat ik daar was geweest had ik me behoorlijk ellendig gevoeld. De vragen waren maar duur mijn hoofd blijven glijden. Iets wat ze nu ook deden. “Misschien dat je de volgende keer dan aan moet bellen, vaak wil dat nog wel eens helpen.” Ze had hier staan schreeuwen in de hoop dat ik de deur open had gedaan. Aan bellen had vast wel geholpen. Ik was toch nog wakker geweest. Rhi deed alsof het allemaal zo makkelijk was. Ze wilde naar binnen, maar ik wist niet of ik haar wel naar binnen wilde laten. Het was zo’n gekke situatie. Ik had geen zin om weer naar elkaar te schreeuwen, me morgenvroeg misschien wel weer ellendig te voelen. Het ging nu juist net zo goed en daar wilde ik geen afbreuk aan doen. Rhi leek het allemaal niets te vinden en begon op de bel te drukken. “Als je toch zo graag wil dat ik aan bel.” Ik schudde even met mijn hoofd, al moest ik stiekem wel een beetje lachen. “Alsof je normaal altijd deed wat ik van je vroeg.” vaak zorgde dat er juist voor dat Rhi precies het tegenovergestelde deed. Zo was Rhi en dat zou ze ook blijven. Dat was wel de persoon van wie ik had gehouden en het was super raar om haar nu voor me te staan. Ondanks dat ze heel zeker leek, was er toch iets aan de hoeveelheid alcohol, dat haar iets weerbare maakte. UIteindelijk wist ik ook dat ik dit niet zou winnen. “Je mag even binnen komen, maar als ik zeg dat je weg moet, betekent dat ook dat je echt weg moet.” Gaf ik duidelijk aan. Ik had geen zin in allemaal gezeik en gezeur. Ik hoefde haar niet perse binnen te hebben. Ik wist echter ook dat verhalen snel op internet stonden en op het moment was dat wel het laatste waar ik zin in had. Het was net een beetje gaan liggen. Al kwam dat misschien ook wel doordat we op het moment niet heel erg veel interviews deden. Ik wist zeker dat de vragen wel weer zouden beginnen, maar dat zou nog wel een tijdje duren. Nu hadden we eerst het einde van het album, dan hadden we nog wat feestdagen hier en in het nieuwe jaar zou alles wel op gang komen. Ik stapte uiteindelijk maar opzij, zodat Rhi naar binnen kon komen en eindelijk op kon houde met op de bel drukken. Ik wachtte totdat ze binnen was, zodat ik de deur dicht kon doen. Anders zou Petunia misschien nog naar buiten lopen en dat was op het moment niet de bedoeling. “Dus?” ik was eerlijk gezegd niet van plan om gezellig met haar op de bank te zitten.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
‘Standvastig hoor, kinky,’ merkte ik op, toen hij me vertelde dat ik naar hem moest luisteren en ik ook echt weg zou moeten gaan als hij dat van me vroeg. Ik hoopte dat hij dat niet zou doen? Ik was hier niet voor niks gekomen, dat wist hij zelf toch ook wel? Als ik hier alleen maar was gekomen om voor de lol op zijn bel te drukken, dan was het een ander verhaal geweest. Ik was hier echter voor iets anders en ik hoopte dat hij er naar zou luisteren. Al wist ik nog niet precies wat ik hem zou gaan vertellen, of hoe. Eigenlijk wist ik vrijwel niks, maar ik had het er op gegokt dat het wel goed zou komen als ik eenmaal voor hem zou staan. Dat de woorden dan vanzelf wel in me op zouden komen en dat ik precies zou weten wat ik tegen hem moest zeggen, maar nu ik hier stond, was het behoorlijk lastig om de juiste woorden te vinden tussen de dronken brei in mijn hoofd. Ik mocht in ieder geval binnen komen, dus stapte ik over de drempel. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek om me heen. Het voelde anders. Het was nooit mijn huis geweest, en ik had hier ook nooit spullen gehad. Alleen de kleine dingetjes. Toch voelde het nieuw, alsof ik in een ander huis stond dan wat ik me kon herinneren. Misschien was dat ook wel zijn bedoeling geweest. Misschien had hij, net zoals ik, behoefte gehad aan iets nieuws. Alleen was mijn vertrek daar de reden van geweest en ik had het al gehad voordat ik überhaupt weg was gegaan. Ik keek weer naar Luke toen hij begon te praten, al was het maar van korte duur. “Dus.”. Dat was nou niet heel erg veel. Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik was er niet zeker van of ik wel zo ver zou komen,’ zei ik, waarna ik even grinnikte. ‘Al was dat nooit echt ons probleem, toch?’ vroeg ik vervolgens aan Luke. In dat gedeelte van onze relatie hadden we nooit echt moeite gehad om elkaar op te zoeken en uit te dagen. Zelfs zonder worden. Het was altijd goed gegaan en we hadden er beide van kunnen genieten. Dat zouden we nu nog steeds kunnen doen, maar Luke was de laatste keer heel erg duidelijk geweest. Hij had er geen zin in gehad. Iets wat me na het laten denken over alles wat er de laatste tijd nog tussen ons was gezegd, of gebeurd. ‘Rhi,’ drong Luke aan, waarop ik zuchtte. Ik wist zelf niet eens wat ik aan hem wilde vertellen. Ik begreep niet eens iets van wat ik voelde, dus hoe moest ik het dan aan hem uitleggen. ‘Ik weet het niet, oké?’ zei ik daarom ook maar. Misschien zou hij het dan begrijpen, snappen dat ik gewoon echt niet meer wist wat ik moest doen, of wat ik tegen hem moest zeggen. Ik had hem al weg gejaagd en tot aan nu toe had ik nog nooit iemand zo graag terug gewild. Ik had dat nog nooit meegemaakt, dus hoe moest ik dan weten wat ik moest doen? ‘Als ik zou weten wat ik tegen je moest zeggen, of hoe, dan had ik dat al gedaan! Maar ik weet het gewoon niet? Ik probeer het wel!’ Ik probeerde het echt! Het leek echter alsof de woorden van me weg vlogen en ik er niet bij kon. Elke keer als ik bijna een volledige zin had, die beschreef hoe ik me op dit moment voelde, dan verdween hij weer en leek het alsof hij nooit had bestaan. Iets wat het behoorlijk lastig maakte om op dit moment te praten. Ik schudde mijn hoofd en liep van hem weg, naar de woonkamer. Daar ging ik op de bank zitten. Ik trok mijn knieën op en sloeg mijn armen er omheen, terwijl ik wachtte totdat Luke ook zou komen. Ik wilde echt wel met hem praten, maar ik wist gewoon niet hoe.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
De woorden die Rhi gebruikte waren, maar het was wel duidelijk waar ze op doelde. Zoals de vorige keer, ging het ook nu weer over seks. Natuurlijk miste ik haar, ook op die manier. Ik hoopte er wel deels op dat ze hier was gekomen om te laten weten dat ze spijt had. Ze was zomaar weg gegaan en dat had pijn gedaan. Misschien dat ze nu eindelijk door had dat ze zich echt vreselijk had gedragen. Al wilde ik daar eigenlijk niet aan denken. Ik kende Rhi en ze kon hier voor de meest uiteenlopende redenen zijn. Er was een grote kans dat ze het niet leuk had gevonden dat ik haar af had gewezen de laatst keer dat we elkaar hadden gezien. Dan was er een grote kans dat ze alsnog haar zin wilde krijgen. Toch was er een soort van hoop dat ze hier kwam om te zeggen dat ze spijt had van haar acties. Die kans was echter heel erg klein. Rhi was behoorlijk stil, ze zei zelfs dat ze niet wist wat ze tegen me moest zeggen. Ik vond dat het makkelijk moest zijn. Er waren genoeg woorden die nog gezegd moesten worden. Al was het maar een klein woord dat zei dat het haar speet. Ik zuchtte en liep uiteindelijk maar achter haar aan naar de woonkamer. Ik ging bij haar op de bank zitten, maar probeerde wel zo goed mogelijk de afstand te houden. “Ik had je hier niet verwacht.” Mompelde ik. Dat had ik echt niet? Voor mij was de laatste keer ook een soort van einde geweest. Op die manier had ik haar behoorlijk goed achter me kunnen laten. Nu stond ze hier ineens weer voor de deur? “En ik kan niet zeggen dat ik blij ben om je te zien.” Dat mocht ze best wel weten, al waren het woorden die niet heel erg fijn over kwamen, dat snapte ik ook wel. Voor mij was het nu eindelijk over geweest en nu stond ze hier weer. Er kwamen weer gevoelens naar boven. Het gemis, maar ook wel een deel verdriet en woede. Helemaal omdat Rhi me maar dom aan bleef kijken en ze helemaal niets zei. Alsof er helemaal geen woorden meer in haar op kwamen! Die zouden er wel moeten zijn! Genoeg zelfs! “Ik weet niet waarom je hier precies bent. Als je hier bent om mij om vergeving te vragen...” ik wist niet eens of ze dat wel wilde, het kwam niet eens heel erg duidelijk over. De kans was groot dat ze hier was gekomen om nog één keer seks te hebben, omdat het haar de vorige keer niet was gelukt. Mijn hoofd draaide nu al overuren. Er waren zoveel woorden die er uit wilden. Dan kon ik me echt niet voorstellen dat Rhi echt helemaal niets te zeggen had. “En dit je manier is. Dan ben ik sowieso niet bereid om je die te geven, ooit.” Niet op deze manier. Ze deed in mijn ogen niet eens haar best? Ze was hier dan wel naar toe gekomen, maar alleen omdat ze dronken was. Zelfs als ze nu van alles zou vertellen, dan wist ik niet of ze de waarheid sprak of dat het de drank was. Dronken mensen konden dan wel vaak de waarheid vertellen, maar op het moment wist ik het allemaal niet meer? Het enige wat ik wist was dat ik dit niet op deze manier wilde en ik Rhi echt de deur uit zou zetten als het op deze manier deur zou gaan. Hoe moeilijk dat ook zou zijn. Ieder afscheid van Rhi was dat. Het moment dat ze weg was gelopen, natuurlijk. Maar ook toen ik haar uit de auto had gezet. Ondanks dat er een soort van trots was geweest en ik van alle kanten had gehoord dat ik op de juiste manier had gehandeld, was het niet een moment waarop ik dacht aan hoe sterk ik kon zijn. Het was meer wat er nog meer door mijn hoofd heen ging op die moment. Hoe ik soms hoopte hoe alles weer goed kon zijn. Dit soort momenten gaven echter wel aan dat het nooit goed zou komen tussen ons.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Natuurlijk was dit niet wat Luke wilde. Hij wilde vast andere woorden horen, een ander persoon willen zien. Ik wist maar al te goed dat ik hier niet meer hoorde te zijn. Het was mijn plek niet meer, maar op dit moment voelde het als de enige plek waar ik nog wilde zijn. Luke wilde hier me echter niet hebben. ‘Nooit?’ vroeg ik aan Luke. Als dit de manier was waarop ik door zou blijven gaan, zou hij me niet vergeven. Wat zou betekenen dat hij nooit meer in mijn leven terug zou keren en dat ook niet zou willen. Dat had hij nu al besloten? Als hij dat al wist, waarom zou ik hier dan nog mijn best doen om een zin te maken van alle woorden die door mijn hoofd spookten? Ik zou hier wel kunnen gaan zitten en mezelf voor schut kunnen zetten, maar als Luke al had bepaald dat het nooit meer iets ging worden en dat hij het niet in zich zou kunnen vinden om mij te vergeven, waarom zou ik dan nog mijn best doen? Dan was het allemaal voor niks geweest. ‘Als dat zo is, wat heeft het voor mij dan nog zin om te proberen uit te leggen hoe ik me voel? Als jij toch al je besluit hebt gemaakt?’ Dat was toch zo? Het voelde voor mij nutteloos om het dan nog te proberen. Dan kon ik net zo goed weer opstaan van de bank en naar huis gaan. Ik had het idee gehad dat er misschien nog wel iets te redden was geweest, maar Luke was toch wel heel erg duidelijk dat het op deze manier niet ging. Dit was de enige manier die ik kon bedenken! Ik was hier niet goed in en ik deed echt mijn best om er iets van te maken, of het in elk geval te proberen! Dat hij dat niet zag, frustreerde me enorm. Daarom kwam ik al overeind. Als Luke er echt zo over dacht, dan was er ook geen reden meer om hier nog te blijven zitten. ‘Het lijkt er nou niet op alsof je íets voelt,’ zei Luke, waardoor hij in één klap de verkeerde snaar bij me raakte. Het leek erop alsof ik niets voelde? Hoe kon hij nou zoiets zeggen?! Diep van binnen wist ik wel wat hij bedoelde, want ik kende mezelf. Ik wist heel goed dat ik de meeste gevoelens hard wegdrukte, maar als er één iemand was geweest die er meer van had mogen weten, die er meer van had mogen zien, dan was hij dat geweest. Ik was er misschien niet altijd blij mee geweest en ik had me niet zo tegenover hem op willen stellen, maar dat had ik wel gedaan. Hij had het meeste gezien van iedereen en nu beweerde hij dat ik niks voelde! ‘Denk je echt dat dat zo is?’ vroeg ik aan hem. ‘Dat ik níets voel? Dat ik dat nooit heb gedaan? Hoe kun je zoiets zeggen, Luke?!’ Op dit moment voelde ik juist teveel! Ik had het idee dat ik uit elkaar kon barsten door alles wat er door mijn lichaam heen ging, omdat ik niet wist wat ik er mee aan moest. Ik had gewoon geen idee hoe ik er mee om moest gaan, maar zeggen dat ik niks voelde, dat was niet waar en dat wist hij zelf ook! ‘Jij weet, meer dan wie dan ook, hoe ik me de afgelopen jaren heb gevoeld! Jij bent de eerste en enige persoon tegen wie ik ooit heb durven zeggen dat ik van diegene houd. Jij bent de enige bij wie ik ooit heb gehuid, die dat heeft gezien! Je bent de enige persoon in mijn hele leven aan wie ik ooit meer heb laten zien dan wat er aan de buitenkant zit!’ riep ik uit. Ik schreeuwde niet eens uit boosheid, maar meer uit verdriet. Uit verraad, want dat was hoe ik me nu voelde. Verraden. Luke had me beloofd om nooit weg te gaan, maar nu was dat wel het geval. En ik wist maar al te goed dat het mijn eigen schuld was, wat het alleen nog maar erger maakte.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Het leek Rhi wel wat te doen dat ik duidelijk had gemaakt dat het op deze manier nooit vergeven was. Iets wat ook gewoon even duidelijk mocht zijn. Rhi kon hier wel komen en denken dat het daarmee af was gedaan, maar zo was het gewoonweg niet. Er was te veel gebeurd, om dit zomaar voorbij te laten gaan. Als ze überhaupt al spijt had van wat ze had gedaan. Momenteel wist ik niet heel erg goed wie ik tegenover me had en hoe ik haar moest lezen. Al had ik duidelijk een gevoelige snaar geraakt met mijn woorden. Ik kon er ook niet veel aan doen dat ze op die manier overkwam. Dat had ze altijd al gedaan. Alsof gevoelens er helemaal niet te deden, dat het eigenlijk alleen maar onhandige dingen waren die bij het leven hoorde, die ze zelf het liefst zo ver mogelijk wegdrukte. “En toch ben je weggelopen!” Bracht ik uit. Ze deed alsof ik haar nu pijn had gedaan door te zeggen dat ze geen gevoel had. Je moest toch ook eigenlijk geen gevoel hebben als je dat soort dingen deed. “Je bent gewoon uit mijn leven verdwenen, alsof het helemaal niets was. Als je maar een deel voelde van hoe ik me op dat moment voelde, wist je dat dit allemaal niet zo makkelijk was!” Het zou best kunnen dat ze daarom hier was, maar dan was te laat. “En als je het wel voelt, dan ben je nu gewoon veel te laat. Was je te laat op het moment dat je niet alleen, maar heel je fucking familie hebt verlaten!” Waarschijnlijk zou haar familie wel op een andere manier reageren. Ik wist dat Edyn, Rhi tegen was gekomen in New York en dat zelfs zij behoorlijk tegen Rhi had geschreeuwd. Toch zouden ze haar altijd terug nemen, Edyn zou haar zo in huis nemen om voor haar te zorgen. Waarschijnlijk zou Jackie precies hetzelfde doen. Ik was daar niet meer toe bereid. Ik had zo graag gewild dat ze hier was komen wonen, maar nu ze hier op het moment op mijn bank zat, wilde ik veel liever dat ze de ruimte verliet. Er kwamen veel te veel gevoelens naar boven? Woede, al het verdriet dat ze mij had laten voelen, maar ook wel de liefde die ik voor haar had gevoeld. “En nu sta je hier! Gewoon alsof er al die tijd niet is gebeurd!” Voor mij was het beter geweest dat ze hier ver uit de buurt was geweest. Misschien had ik haar dan ook niet op had moeten halen, maar ik had haar daar ook niet kunnen laten zitten? Ze was de laatste tijd een slecht persoon geweest, maar ze hoorde niet in een gevangenis. “Je weet volgens mij echt niet wat je aan hebt gericht!” Ik vond dat ik het recht had om haar gevoelloos te noemen! Ik had hier in pijn gezeten en ik zag Rhi er nou niet voor aan dat ze ergens huilend in een appartement had gezeten omdat ze het allemaal niet aan had gekund. “Het voelde alsof heel mijn leven instortte, verdomme! Weet je hoe geweldig het is om te weten dat je vriendin ineens weg is gegaan. Geen woord niets. Haar ouders die een vage brief krijgen.” Rhi moest de ernst van dit alles in gaan zien en dat ik lang niet de enige was bij wie ze dingen goed moest maken. Ik wist niet of ze al thuis was geweest, maar anders had ik dat vast wel van Michael te horen gekregen. Door de woede en ook wel door het gevoel dat ik al die tijd in mijn lichaam had gevoeld, kwamen er weer tranen naar boven, de woede was echter ook nog goed voelde. “Ik kon niet eens hier in huis zijn! Alles deed me aan je denken. Ik kon geen stap zetten of ik voelde alsof ik uit elkaar zou voelen. Dus fucking fijn voor je dat je ooit dingen bij mij in de buurt hebt gevoeld, maar je hebt mij zoveel shitty dingen laten voelen de afgelopen maanden, dus heb het lef niet om boos te worden om het feit dat ik je gevoelloos noem, want in mijn ogen ben je dat geweest!”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het was overduidelijk een slechte beslissing om hier naar toe te komen. Ik had beter in mijn motel kunnen blijven, met nog een extra fles om vooral mezelf tegen te houden hier naar toe te gaan. Dat was waarschijnlijk nog een betere avond geweest dan dit. Luke wilde me hier overduidelijk niet hebben en als ik hem zo hoorde, dan had hij ook gelijk. Het was, zoals ik in eerste instantie al had gedacht, beter geweest om Luke volledig met rust te laten. Iets wat ik ook had moeten doen. Ik had het alleen maar erger gemaakt door hier weer naar toe te gaan en hem op te zoeken. ‘Je… Je hebt gelijk.’ Ik had me shitty gedragen. Ik had hem alleen gelaten, zonder ook maar iets van me te laten weten. Ik had hem niet behandeld zoals hij dat had verdiend en ik had hem geen keuze gegeven in onze relatie. Ik had voor ons beide bepaald hoe de relatie verder zou gaan. Dat had ik niet mogen doen. En dit was de eerste keer dat Luke vertelde wat het met hem had gedaan. Ik kon het zelfs aan hem zien. Volgens mij had ik hem nog nooit zo woedend gezien, zeker niet op mij. Maar hij had al het recht om boos te zijn, als ik nu zag wat voor een effect mijn acties op hem hadden gehad. De pijn was nog in zijn ogen te zien en ik kon het horen in zijn stem. Geen wonder dat hij niks met me te maken had willen hebben. Als hij zich echt zo had gevoeld tegenover mij sinds de zomer, dan was dat behoorlijk shit geweest. Iets wat ik had veroorzaakt. Ik had niet gedacht dat ik hem er zo veel pijn mee had gedaan. Ik had juist verwacht dat hij me uiteindelijk dankbaar zou zijn, aangezien onze relatie nooit zo geweldig was geweest. We waren ook tegen een obstakel aangelopen en ik had gedacht dat we er nooit uit zouden komen, dus dat het beter was geweest als we elkaar met rust hadden gelaten. Als ik hem met rust had gelaten. Iets wat ik momenteel niet echt deed, wat weer resulteerde in een Luke die ik vrijwel nog nooit had gezien. En het was mijn schuld. Het was mijn schuld dat de tranen in zijn ogen stonden, dat hij al die maanden zo woedend op me was geweest. En dat hij al die gevoelens voor mij had, liet mij alleen nog maar slechter voelen. Want ik had niet gedacht dat ik zo’n effect op hem had gehad en het deed me pijn om hem zo te zien. Ik gunde Luke het beste, dat was juist de reden dat ik weg was gegaan. Nu was het duidelijk dat hij zich erg kut had gevoeld en dat ik daar de reden voor was. Luke confronteerde me met wat ik had veroorzaakt en daardoor had ik het gevoel dat ik wel door de grond kon zakken, maar tegelijkertijd wilde ik hem helpen. Ik wilde iets doen om hem niet zo kut te laten voelen, maar misschien was het wel helemaal niet meer mijn taak. ‘Fuck, Luke.’ Er was een deel van me dat hem gewoon tegen me aan wilde trekken, maar ik was bang dat het dan de verkeerde kant op zou gaan. ‘Ik had echt geen idee… Het spijt me.’ Waarschijnlijk kwam het te laat. Dat had hij net ook al gezegd. Ik was al te laat, dus waarschijnlijk betekenden de woorden helemaal niks meer voor hem. ‘En het spijt me dat ik het veel te laat heb laten weten.’ Dat was misschien nog wel ergers. Ik liep voorzichtig op hem af en bleef wat twijfelend voor hem staan. Ik had het idee dat hij wel behoefte had aan een knuffel, maar ik wist niet of ik degene was die hem dat zou moeten geven. Toch, misschien wel tegen beter weten in, sloeg ik mijn armen om hem heen. Hopend dat hij me niet weg zou duwen. Ik legde zijn hoofd voorzichtig op mijn schouder en streek door zijn krullen. ‘Ik weet dat het er niet op lijkt, maar ik ben hier niet zomaar.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Ik had haar eigenlijk gewoon niet binnen moeten laten. Dit was juist de plaats waar ik heel veel aan haar had moeten. Ik had hier niet eens kunnen zijn omdat ze zo in mijn hoofd had gezeten! Ik wist ook wel dat het niet makkelijk was geweest om haar weg te sturen, zeker omdat ze behoorlijk wat had gedronken. Dan had ze een hele disscusie aan willen gaan. Dat was echter nog beter geweest dan dit? Er waren zoveel gevoelens die ik de afgelopen tijd weg had kunnen stoppen. Ik had gedacht dat ze weg waren geweest. Dat het echt beter met me was gegaan. Ik had hier weer kunnen leven. Mijn hoofd was op een betere plaats geweest. Nu leek dat allemaal weer kapot te zijn. Alsof iemand alle glazen in mijn hoofd kapot had gegooid en de gevoelens weer de vrije loop konden gaan. Ik keek Rhi wat verbaasd aan toen ze zei dat ik gelijk had. Rhi was niet goed in dat soort dingen aangeven. Totaal niet. Dus die woorden waren heel wat voor haar. Natuurlijk had ik gelijk? Zo voelde het voor mij wel. Ze mocht best vinden dat ze gevoelens had laten zien, wat ze ook wel echt had gedaan in onze relatie. Dat alles had ze echter helemaal uitgeveegd op het moment dat ze had besloten weg te gaan. Alsof al die momenten er helemaal niet meer toe hadden gedaan. Voor mij hadden ze dat wel en ik had ze zo vaak opnieuw afgespeeld. Te vaak! Ik was er echt helemaal gek van geworden. De woorden van Rhi werder nog verrassende toen ze vertelde dat het haar speet. Iets wat ik haast niet kon geloven. De woorden misschien wel, maar dat ze uit haar mond kwamen. Dat was niets voor haar! Wat betekende dat het wel echt heel wat was. Ik kon ze niet eens op een goede manier verwerken. Mijn hoofd was weer bij alle gevoelens die weg waren gestopt. Het voelde een hopeloos gat. Ik had Rhi zo gemist. Ik had gehoopt dat ze terug was gekomen. Nu zat ze hier. Iets wat ik maar al te graag had gewild. Ik wist dat ik er niet blij om moest zijn. Ik hoorde de stemmen van Ashton en Linn door mijn hoofd heen gaan, die me vertelde dat ik sterk moest zijn. Dat ik aan mezelf moest denken, want ik was diegene die er op het moment echt toe deed. Zo voelde dat echter niet meer toen Rhi haar armen om mij heen sloeg. We hadden niet vaak met elkaar geknuffeld, het was niet iets geweest wat bij onze relatie had gepast. Maar omhelzingen waren er in meerdere vormen en natuurlijk hadden we ook wel eens zo bij elkaar gezeten. Zeker als één van ons het even niet meer aan had gekund. Zo voelde ik me nu ook. Alsof mijn wereld weer voor een deel in elkaar aan het storten waren. Door alle gevoelens die door mijn lichaam heen gierden, kon ik de tranen niet echt mee tegen houden, maar hetgeen wat ik echt niet meer tegen kon gaan waren de armen van Rhi. Het voelde behoorlijk wanhopig, maar ik kon niets anders doen, dan mijn armen om Rhi heen slaan. De afgelopen weken had ik dit niet meer gewild. Net zelfs niet. Misschien nu ook wel niet, maar ik kon niet meer helder nadenken? Rhi was diegene die hier had moeten zijn. Ze had hiermoeten blijven. Iets wat ze niet had gedaan! Hiermee was het echt niet goed, maar op het moment kon ik niet anders doen dan haar vasthouden, er was niets anders wat ik wilde doen. Er waren nog zoveel woorden die door mijn hoofd heen gingen. Natuurlijk het feit dat ik haar weg moest drukken, maar ook alle woorden die ik haar de afgelopen tijd had willen zeggen. De boosheid. Toch was er ook een deel wat haar wilde vertellen dat ik haar had gemist. Ik kon echter geen van die woorden uitbrengen, want ik wist nu niet wat ze zouden gaan doen. Het was niet goed en dat zou het waarschijnlijk ook niet komen, maar het was iets dat haar nu nog even in mijn armen kon hebben.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Ik had nooit gedacht dat ik Luke echt zou horen huilen. Niet op deze manier. Hij was wel vaker boos op me geweest, of geraakt door de dingen die ik aan hem had verteld. Overstuur was hij ook wel eens geweest, maar ik had hem nog nooit op deze manier in mijn armen gehad. Het brak mijn hart om te weten dat ik hier verantwoordelijk voor was. Met name omdat het zo goed was gegaan met Luke. Die indruk had ik in ieder geval wel gekregen. Hij had me zelfs heel duidelijk gemaakt dat hij niks meer met me te maken had willen hebben. Hij had me van zich af geduwd en me zelfs aan de straat gezet. Nu leek het echter alsof ik alles weer open had getrokken. Alles wat hij zo netjes in de lades had opgeruimd, had ik weer geopend en vervolgens had ik alle kleding op de grond gekocht. Want dat was wat ik deed. Ik kon niet normaal aankloppen met de vraag of we konden praten, waarna ik uit kon leggen hoeveel het me wel niet speet en dat ik hem had gemist. Voor wat voor domme reden dan ook kreeg ik dat niet voor elkaar en nu had ik dit weer aangericht. Al was dit misschien het resultaat van iets wat ik maanden geleden al in gang had gezet. Ik had hem echt heel erg veel pijn gedaan. Ik merkte het aan alles hoe hij nu hier bij me stond. Niet alleen de tranen die nu los waren gekomen, maar ook aan de manier waarop hij me vasthield. Weg gaan was een grote fout geweest. Maar als ik niet weg was gegaan, waar waren we dan beland? Luke had nog steeds meer gewild dan ik. Nu was het misschien wel andersom. Ik wilde zijn vergeving. Ik wilde horen dat hij, ondanks alles wat ik had gedaan, nog steeds van me hield. Want ik hield wel van hem. Dat gevoel was nooit weg gegaan en dat was ook niet de reden geweest dat ik was vertrokken uit Los Angeles. Het had mij ook pijn gedaan, maar ik had die pijn zo ver mogelijk willen bedekken onder allerlei andere shit. Shit die er niet toe deed, mensen met wie ik niks te maken had. Toch waren op de eenzame nachten ook mijn gedachten terug gegaan naar Luke. Iets wat ik hem vast al veel eerder had moeten laten weten. Misschien was er dan nog een kans voor ons geweest. Misschien had ik het dan nog niet volledig opgefuckt. Iets wat ik nu wel had gedaan. Het ging nu echter niet om wat ik had gedaan. Of misschien ook wel, maar het draaide nu om Luke. En ik wist nu ook niet heel goed wat ik op dit moment kon doen, behalve dat ik hem vast kon blijven houden. Ik probeerde me te bedenken wat Edyn op dit moment zou doen. Dit was waar ze goed in was. Waarschijnlijk zou ze hem meenemen naar de bank, iets te drinken voor hem maken en hem van alles toefluisteren, maar op het moment was ik veel te bang dat ik het verkeerde zou zeggen. Dat ik het zou verpesten en dat hij me weer weg zou sturen. Misschien moest ik wel iemand voor hem bellen? Of niet. Ik wist het ook gewoon niet zo goed, want over het algemeen was ik al weg voordat ik kon zien wat ik precies aan had gericht. Het enige wat ik nog zou kunnen zeggen, was dat het me speet. Maar misschien zou het dan ook niet meer oprecht overkomen. Ik bleef door zijn krullen gaan, terwijl mijn andere hand afwezig over zijn rug gleed. ‘Als je wil dat ik weg ga, dan begrijp ik dat wel,’ fluisterde ik zacht. Ik wist niet eens of ik weg wilde. De drank in mijn lichaam hielp op dit moment niet heel erg goed mee, waardoor het logische nadenken werd vertroebeld. Als ik echter weg zou gaan, dan hoopte ik dat hij iemand anders zou kunnen bellen, zodat hij niet alleen zou zijn. Hij verdiende het niet om alleen te zijn. Ik had deze hele puinzooi gemaakt, dus ik was degene die ergens alleen in een hoekje zou moeten zitten. Niet hij.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Luke.
Ik wist niet wat dit was. Ik voelde me helemaal gebroken. Alsof ik weer een paar maanden terug was gegaan in de tijd. Er was maar één ding, één iemand, voor nodig geweest om me zo te laten voelen. Ergens was het vreselijk dat liefde je zo kon laten voelen. Er waren momenten die er voor zorgen dat je de hele wereld aan kon, alsof helemaal niets meer er te deed. Je kon alles aan. Maar als het over ging, dan voelde het alsof alles ineen viel. Zo had het voor mij gevoeld en zo voelde het nu weer. Alsof mijn hart er weer uit werd gerukt, alleen maar omdat ik toe had gegeven wat het met me had gedaan. Nu wist Rhi wat het met me had gedaan, maar wat had ze anders verwacht? Dat ik meteen weer door had kunnen gaan met mijn leven. Ze had me niet eens een uitleg gegeven. Waren de gevoelens er niet meer geweest, waren ze er juist te veel geweest. Ze had in ieder geval niet meer willen vechten voor onze relatie. Ik stond hier nu in haar armen, iets waarvan ik had gedacht dat het nooit meer zou gebeuren. “Je moet niet zulke moeilijke dingen zeggen.” Fluisterde ik. Ik wist niet wat ik op haar woorden moest zeggen. Wilde ik dat ze weg ging? Ja, ergens wilde ik niets liever dat ze weg ging, ze al deze gevoelens met haar mee nam, zodat ik weer verder kon gaan met mijn leven. Ik wist echter niet of ik het op het moment kon zeggen of niet. Of ik het aan kon om te zeggen dat ze inderdaad weg moet gaan. Vijf minuten geleden had ik dat het liefst gewild. Dat ze weg was gegaan en alles met haar mee had genomen, alle nare herinneringen. “Ik weet niet eens wat ik wil.” Ik wist het echt niet? Hoe moest ik dit ooit aan haar uitleggen. Niet dat er iets uit te leggen viel. Er waren gewoon nog gevoelens voor die ergens zaten, die niets lievers hadden dan dat ze hier bleef. Toch wilde ik haar ook weer niet hebben. Het was zo’n puinhoop in mijn hoofd! Wat moest ik hier aan doen? Rhi weg sturen, dan zou ik hier in mijn eentje zitten. Waarschijnlijk kon ik Ashton wel bellen en die zou hier ook echt wel binnen een half uur zijn, maar dan waren er weer genoeg woorden waar ik weer over na moest denken. Hij zou me vertellen hoe slecht Rhi voor me was, hoe ze me had behandeld, niet alleen de afgelopen maanden, maar ook in onze relatie. Hij zou haar helemaal naar beneden halen. Ik maakte me los uit de armen van Rhi. Ik ging met mijn hand over mijn gezicht. Het was gewoon raar om zo voor haar te staan. Dat gaf Rhi de kans om rond te kijken. “How I met your mother?” vroeg ze lachend, terwijl ze naar de televisie keek. Ik haalde mijn schouders op. “Je kunt het niet te vaak kijken?” het was gewoon makkelijk weg te kijken. Je hoefde er helemaal niet bijna te denken. “Je mag wel even blijven om mee te kijken.” Ik wist niet of ik spijt had van die woorden, maar ik kon haar nu ook niet wegsturen. “Als de drank dan iets gezakt is, kun je altijd nog een Uber bestellen.” Ik wist niet wat ze nu zou doen, als ik haar naar buiten zou zetten. Ik kroop op de bank, pakte het dekentje wat ik had liggen en trok het deels over me heen. Het dekentje dat op de leuning lag, gooide ik in de richting van Rhi. Gelukkig leek ze door te hebben dat ze niet te dicht bij moest komen zitten. Eigenlijk moest dit heel erg ongemakkelijk zijn. Zeker toen we eenmaal in stilte zaten, voelde het juist wel oké.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld