Om mee te kunnen praten op het forum dien je ingelogd te zijn.Nog geen account? Klik hier om een gratis account aan te maken.

Forum

Startalk

Blogstatistieken

Vriendenbeheer

Facebookvrienden uitnodigen

14 van de 24 sterren behaald

Forum

ORPG, gedichten en schrijvers < Virtual Popstar

5SOSO▲All that you are, is all that I'll ever

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een paar dagen later (:
~
Michael.
Het was verschrikkelijk om te zeggen, maar de sfeer tussen mij en Edyn was er niet echt beter op geworden. Ik was zelfs blij geweest toen ze weer was gegaan. Dat terwijl ik het normaal altijd erg jammer vond dat we maar een aantal uren per week hadden om met elkaar door te brengen. Ik had echter niet kunnen wachten totdat ze weg was gegaan. Niet omdat ik niet graag bij haar was, want dat was ik wel, maar het hele gedoe met de zwangerschap maakte me gewoon van slag. Ik wist niet wat ik wilde, of wat ik moest denken. Al mijn gedachten voelden fout aan. En niet zozeer fout voor mezelf, maar wel voor Edyn. Als ze in mijn hoofd had kunnen kijken de afgelopen dagen, dan was ze zich waarschijnlijk dood geschrokken. Ik wilde geen kindje en ik had meerdere keren gewenst dat we de rest inderdaad verkeerd hadden gedaan, maar ik wist ook wat dat zou betekenen. Dat zou betekenen dat de blijheid die Edyn nu zou voelen, in één keer om zou slaan. Ze zou zich zo slecht voelen, misschien zelfs wel denken dat het haar schuld zou zijn. En ik wist niet welke situatie dan beter zou zijn. Een gebroken Edyn, of een situatie waar ik helemaal niet in wilde zitten. Eentje waar ik misschien wel de tour uit zou moeten stellen, omdat ik Edyn zou moeten helpen. Misschien zou ik de muziek zelfs wel aan de kant moeten zetten. Dat terwijl ik dacht echt niet wilde? We hadden er misschien even moeite mee gehad en we hadden meerdere malen aan elkaar moeten vragen wat we precies in de band hadden gezien en of we er wel mee door hadden gewild, maar we waren nu allemaal op een plek dat we dat wilden! En ik wilde dat niet opgeven! Dat zou echter wel moeten als Edyn echt zwanger zou zijn. Ik had het de jongens wel laten weten, want ook zij hadden wel gemerkt dat ik er totaal niet bij was geweest met mijn hoofd. Ik had nauwelijks de gitaarriff’s kunnen spelen die opgenomen hadden moeten worden en alle woorden die ik had moeten zingen, waren toen spontaan verdwenen. Ik had wel duidelijk gemaakt dat er nog niks zeker was en dat we het voor nu nog zouden moeten laten liggen, maar ik had wel gewild dat ze er van hadden geweten. Het voelde ook wel goed om een bevestiging te krijgen dat mijn gedachten niet compleet harteloos waren. De dagen waren erg sloom voorbij gekropen, maar uiteindelijk was het dan de dag waarop Edyn en ik een afspraak hadden gemaakt bij de dokter. Vandaag was de dag dat we het voorgoed zouden weten. Of we zouden ouders worden, of we zouden een tegenslag krijgen. Vooral Edyn dan, maar ik wilde haar ook niet verdrietig zien? Ik wist hoeveel dit voor haar betekende, waardoor ik me alleen maar slechter voelde als ik het allemaal weg wenste. Want in feite wenste ik haar geluk weg. Dat terwijl ik haar geluk juist het belangrijkste van de wereld vond. We hadden net een tijdje in de wachtkamer gezeten, waar Edyn heel enthousiast de verschillende folders had gepakt en me er een aantal had laten zien. Dat terwijl ik meer bezig was geweest met het feit of iemand ons had herkend. Ik wilde niet dat mensen straks zouden weten dat we in het ziekenhuis waren geweest, wat er ook uit zou komen! Nu waren we echter al in de kamer, waar Edyn volledig klaar lag. Ik had maar een beetje half geluisterd naar wat er net was verteld. Ik wist alleen dat de echo inwendig zou zijn, omdat we er erg vroeg bij waren. Edyn had mijn hand vastgenomen en keek al hoopvol naar het scherm. Ik wist niet echt waar ik moest kijken, dus ik hield mijn blik maar op onze handen gericht. ‘Het kan een beetje koud aanvoelen,’ waarschuwde de vrouw Edyn nog, wat vast zou betekenen dat het nu zou beginnen. Ik voelde Edyn in mijn hand knijpen en ik kneep zachtjes terug, waarschijnlijk om een andere reden dan zij. Het voelde alsof ik er minuten lang zat voordat er eindelijk weer iets werd gezegd. Ook Edyn had in stilte gezeten, wachtend op het beeld van het kindje. Heel even had ik de hoop gevoeld, want hoe lang kon het duren om zoiets te vinden? Die hoop moest ik echter aan de kant duwen. ‘Ik vrees dat ik jullie slecht nieuws moet brengen,’ zei de gynaecoloog. Slecht nieuws? Betekende dat dan dat er geen kindje was? ‘Er heeft geen innesteling plaatsgevonden in de baarmoederwand. Er is dus geen spraken van een zwangerschap.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Het had gevoeld alsof ik op de roze wolk had geleefd, waar mensen altijd over praatten. Er waren thuis wat rare dingen gebeurd tussen mij en Michael, iets wat ik nog steeds niets van snapte. Dat had bij mij echter het geluk niet weg kunnen nemen. Ik had het best moeilijk gevonden om het niet door te vertellen, maar dat was hetgeen wat ik met Michael af had gesproken. Daarom wist verder nog niemand dat ik zwanger was! Ik wist niet of ik het na vandaag wel mocht vertellen. Vast wel tegen mijn ouders! Zij waren de mensen die dit wel echt hoorden te weten. Mama kon juist helpen, wat heel erg fijn was. Al had ik het al heel erg leuk gevonden om de folders te lezen! Er kwamen zoveel dingen bij kijken, maar dat was helemaal niet erg! Zoals de echo, die was niet heel erg prettig, maar het moest wel even gebeuren om te kijken hoe het ging met onze baby. Voor mij hadden we hier niet perse hoeven komen, maar Michael had wel willen weten hoe het was gegaan? Iets wat heel erg lief was! Ik liet de dokter haar ding doen, terwijl ik naar het beeld keek. Het was heel erg gek om te zien? De dokter begon na een tijdje te praten en ze zei iets wat ik niet wilde horen. Ze had slecht nieuws! Ze zei dat ik niet zwanger was. Dat kon haast niet! De test had gezegd dat ik wel zwanger was! Ik was misselijk in de ochtend, mijn buik was zelfs wat groter geworden! “Maar...” fluisterde ik zachtjes. Ik snapte niet waarom de dokter dit ineens zei! Ik was wel zwanger. “Ik ben wel zwanger?” Ik keek even naar Michael. Hij had zelf ook gezien dat de test positief was! “De test was positief, toch Mikey?” Hij was echt positief geweest! Ik was niet de enige die dat had gezien. Ik keek vervolgens weer naar de dokter. “En ik ben misselijk in de ochtend. Mijn buik is zelfs een beetje groter geworden?” Dat was echt zo! Dan moest ik gewoon zwanger zijn! Er moest een kindje in mijn buik groeien! Dat was gewoon zo. Ik was er de hele tijd vanuit gegaan. Ik had zelfs helemaal nagedacht over dit kindje! Het was er gewoon. “Kleed je maar. Dan kunnen we even zitten en dan zal ik het je uitleggen.” Ze legde al haar spullen weg en liep al terug achter de gordijnen weg. “Mikey?” zei ik zachtjes. Ik snapte het echt niet! “Je hebt het ook gezien toch? De test was positief. Alle dingen die met mijn lichaam gebeuren?” Dat waren allemaal dingen die bij een zwangerschap hoorden! Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Ik was wel zwanger. Ik hoorde in ieder geval zwanger te zijn! Deze mevrouw was een dokter, ze wist wel wat er aan de hand wa en wat niet. Maar ik wilde niet dat ze gelijk had! Misschien was het kindje nog zo klein geweest dat ze hem niet goed had kunnen zien! Het kon best dat hij verstoppetje had willen spelen! “Kleed je maar aan.” zei Michael terug. Met tranen in mijn ogen schoof ik van de ongemakkelijke stoel af en deed ik wat Michael zei. Al wilde ik Michael nu vooral knuffelen. Ik wilde heel hard huilen, maar de dokter had ook nog wat te vertellen. Ik liep naar de stoelen die in de kamer stonden en gingen er op zitten. “Ik snap dat dit een hele klap is.” Ondertussen kon ik de tranen niet tegenhouden. Er hoorde een kindje in mijn buik te zitten. “Het komt voor dat het lichaam denkt dat je zwanger bent en daardoor dingen alles in werking zet. De ochtendmisselijkheid, gewichtstoename, een opgezette buik. We noemen het een schijnzwangerschap.” vertelde de dokter, al kreeg ik er niet veel van mee. “Maar de test zei...” Begon ik nog zachtjes. De test had aangegeven dat ik zwanger was. “Er kan wat mis zijn gegaan bij het doen van de test. Ik vind het vreselijk voor jullie, maar er is echt geen kans dat je zwanger bent.” Dat waren de laatste woorden die er voor zorgen dat ik het echt niet meer had, ik kon de tranen niet meer in houden en ze kwamen er gewoon uit. Er was geen kindje?!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Ik kon het haast niet geloven. Hetgeen waar ik zo op had gehoopt, was uitgekomen. Edyn was niet zwanger. Er was geen baby. Dan hadden we dus toch de test verkeerd gedaan. Dan had ik dus toch, in mijn achterhoofd, gelijk gehad. Diep van binnen voelde ik me opgelucht. Er kwam geen baby, ik hoefde er nog niet aan te denken om vader te worden, want het zou niet gebeuren. Het opgeluchte gevoel werd echter ver naar beneden gedrukt toen ik Edyn haar gezicht zag. Ze snapte het echt niet. Ze had echt geloofd dat er een kindje was geweest. Ze was zelfs misselijk geweest en alles wat er bij hoorde te zijn. Dat dat dan was gebeurd terwijl ze niet zwanger was geweest, vond ik ook heel erg vreemd. De enige die er meer over kon vertellen, was de dokter zelf. Daarom had ik Edyn ook aangespoord om zich aan te kleden en te gaan zitten, zodat we meer uitleg konden krijgen. Ondertussen wist ik zelf niet goed hoe ik me moest voelen, of wat ik moest doen. Eigenlijk was ik blij. Blij dat ik nog lang niet aan al dat gedoe hoefde te denken, maar ik vond het heel naar om Edyn zo te zien en dat waren tegenstrijdige gevoelens waar ik op dit moment niet uit kwam. Het enige wat ik nu echt kon doen, was er voor Edyn zijn. Ze had de tranen al in haar ogen staan en het werd er niet beter op toen we eenmaal zaten. Ik schoof mijn stoel iets naar haar toe, zodat ik mijn arm om haar heen kon slaan. Met mijn andere hand streek ik zachtjes over haar hand, terwijl ik luisterde naar wat de dokter ons probeerde te vertellen. Edyn had misschien wel zo gehoopt op een baby, dat haar lichaam zich er naar was gaan gedragen. Iets wat ik moeilijk vond om voor te stellen. Als je af wilde vallen en er hard genoeg aan dacht, gebeurde dat toch ook niet? Dus hoezo kon dit dan wel? Hoe dan ook, het was gebeurd. Waardoor Edyn echt had gedacht dat ze zwanger was geweest en nu was dat niet zo. Het nieuws viel haar ontzettend zwaar. Zo zwaar dat ze echt in huilen uitbarstte waar ik bij zat. Ik had haar wel eens eerder zien huilen, maar nog nooit op deze manier. Dit was anders. Ze klonk zo gebroken en ik wist niet wat ik er aan moest doen om het weer op te lossen. ‘Ik zal jullie wel even een momentje geven,’ zei de dokter, waarna ze de kamer verliet. Ik verschoof mijn stoel zo, zodat ik voor Edyn zat en ik mijn armen helemaal om haar heen kon slaan. Ik vond het heel erg om haar zo te horen en ik wist niet wat ik kon zeggen dat het beter zou maken. Waarschijnlijk zou het ook niet beter worden. Edyn wilde niet horen dat er misschien ooit nog een moment zou komen waarop ze wel zwanger zou zijn. Ze wilde dat het nu zo was. En ik kon al helemaal niet zeggen dat ik blij was dat er geen kindje was, want dan zou ze waarschijnlijk alleen nog maar meer overstuur raken. ‘Het spijt me zo,’ fluisterde ik zachtjes. Het speet me ook echt! Het speet me dat ze zoveel verdriet had voor iets waar ik me eigenlijk goed bij voelde en het speet me dat ik niet wist wat ik hier mee aan moest. Ik wilde er voor haar zijn, op elke manier mogelijk, maar ik wist gewoon niet hoe. ‘Wil je dat ik je naar huis breng? Naar je ouders?’ vroeg ik zachtjes. Misschien wilde ze daar wel naar toe. Of misschien wilde ze wel naar Pixie, Star en Suzy. Of misschien wilde ze wel helemaal niks. Een gevoel wat ik me heel goed in kon denken, maar ik wist zelf al niet hoe ik er mee om moest gaan. Laat staan bij Edyn! Ik wilde haar wel heel graag helpen, maar ik wist gewoon niet wat ik op dit moment voor haar kon betekenen, behalve dat ik hier nu zat met mijn armen om haar heen!

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik had het zo zeker geweten! Het was ook zo duidelijk geweest. Alles aan mijn lichaam had duidelijk gemaakt dat ik zwanger was. Zelfs de test had het aangegeven. Er had een kindje in mijn buik moeten groeien en vandaag hadden we hem of haar voor het eerst moeten zien. Dat er nog niet veel te zien was geweest, had ik wel verwacht, maar dat we helemaal niets konden zien, dat niet! Ik voelde zoveel verdriet door mijn lichaam trekken. Dit was niet hetgeen wat ik verwacht had te horen. Ik had willen weten of het goed ging met ons kindje. De kamer ging de kamer uit, wat betekende dat dit echt was. Ze was klaar met haar verhaal. Ze zou niet vertellen dat er toch iets anders was, dat ze het verkeerd had gezien en dat we het nog een keer na moesten kijken. Michael schoof naar me toe en ik voelde zijn armen wel om me heen, maar het alsof het niet genoeg was. Ik wilde meer. Ik wilde helemaal weg kruipen, ergens in een hoekje waar niemand me zou kunnen vinden. Ik wilde blijven huilen, want op het moment voelde dat als het enige wat een beetje opluchting gaf. Daarbij voelde het alsof het niet zou veranderen, alsof dit gevoel nooit meer weg zou gaan, terwijl hij er net pas zat. “S-snap het n-niet.” want dat deed ik echt niet. Ik snapte niet hoe er gisteren nog een kindje was geweest en nu alles weg leek te zijn gevallen. Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde nergens naar toe. In ieder geval niet naar mijn ouders. Ik wist niet hoe ik dit uit moest leggen, hoe kon je dat doen als je zelf niet eens wist wat er aan de hand was. Als ik daar was moest ik praten, of ze wilden het van Michael weten. Ik wilde dat alles niet? Ik wilde nu het liefst weg van dit alles, weg van alle pijn! “Huis.” Ik wilde gewoon naar huis. Naar Pixie, Star en Suzy. Naar mijn bed, een veilige plek. Dit voelde niet op die manier. Ik liet mijn hoofd tegen de schouder van Michael aanrusten. Als we er de tijd voor hadden, was ik op zijn schoot gekropen. Op het moment wilde ik hier niet op die manier zitten. Ik wilde weg, naar huis.
Het was nog wel even een gedoe. De dokter had nog het een en ander willen vertellen. Ze had zelfs aangegeven dat we met iemand konden praten, mocht dat nodig zijn, dan hoefden we haar alleen maar te bellen en zou zij de rest regelen. Ik wilde nu met niemand praten, ik wilde er niet eens aan denken dat ik weer het huis uit moest. Ik moest er niet aan denken dat ik morgen weer terug moest om voor drie kinderen te zorgen. Er was maar één iemand voor wie ik echt wilde zorgen nu, maar diegene was er niet eens! Zodra we thuis waren, wist ik eigenlijk niet hoe snel ik naar boven moest komen. Michael was ech heel erg lief geweest, hij had terug gereden en hij had af en toe wel mijn hand vast gepakt. Hoe lief het ook was, het enige wat ik me had kunnen bedenken was hoe graag ik weg had willen kruipen. Ik had nog net de tijd om mijn kleding te verruilen voor iets wat meer comfortabel zat, voordat ik uiteindelijk onder de dekens kroop. Daar liet ik de tranen weer de vrije loop. Ik kon niets anders dan mijn handen even op mijn buik leggen. Er hoorde een kindje in te zitten. Een jongetje of meisje dat op mij en Michael leek. Iemand van wie we samen konden houden, wie we samen op hadden kunnen voeden. Natuurlijk was het soms wel lastig geworden omdat Michael wel eens weg was, maar ik wist zeker dat we het heel erg goed hadden gedaan. We hadden er wel een manier voor gevonden. Iets wat nu gewoon niet zo mocht zijn. Er was gewoon geen kindje! Daardoor leek het alsof mijn hart uit mijn lichaam was gerukt, alsof al mijn adem uit mijn longen was gedrukt. Het deed zoveel pijn en ik wist totaal niet hoe ik hier mee om moest gaan!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Het viel Edyn heel erg zwaar. Mij ook wel? Voornamelijk om haar zo te zien. Ik wilde haar ook niet verdrietig zien? Zeker niet om iets waar ik eigenlijk blij mee was. Het was allemaal heel erg verwarrend. Het rijden naar huis had me nog wel iets afleiding gegeven. Ik had even op de weg kunnen letten, maar ik had het gezicht van Edyn ook niet kunnen negeren. Ze was zo verdrietig door hetgeen wat de dokter ons had verteld en ik vond het echt verschrikkelijk! Voor haar voelde het alsof ze echt een kindje was verloren. Dat kindje was er nooit geweest. Voor Edyn echter wel. Ze had het idee gehad dat er echt iets in haar buik had gezeten. Daardoor had ze zich misselijk gevoeld en ze had zelfs het idee gehad dat ze al aan was gekomen. Dat waren allemaal verschijnselen geweest van een schijnzwangerschap, maar voor Edyn was het echt geweest. En misschien was dat wel het belangrijkste van alles. Voor Edyn had het allemaal echt gevoeld. Terwijl ik dat nog niet had willen accepteren. Hoe dan ook: Edyn ging door een groot verlies heen en het enige wat ik voor kon doen, was er voor haar zijn. Als ze dat wilde. Toen we thuis kwamen was het wel duidelijk dat ze alleen maar op bed wilde liggen. Iets wat ik wel begreep, want dat voelde veilig. Dat was een plek waar niemand haar iets aan zou kunnen doen. Het brak mijn hart om haar te horen huilen. Ik kreeg er zelf ook tranen van, maar die zou ik zo wel kunnen laten gaan. Als ik eenmaal bij haar zou liggen. Pixie was al meegelopen naar boven. Ik klopte op het bed, om hem te laten weten dat hij bij Edyn moest liggen. Daarna ging ik opzoek naar Star. Die zat wat te luieren op één van de zachte kussens die Edyn vorig jaar voor haar verjaardag had gekregen. Ik tilde Star op en hield hem tegen me aan, waarna ik naar het kooitje van Suzy liep. Ik haalde het muisje eruit en hield haar goed in mijn hand, terwijl ik terug naar boven liep. Edyn had nu vast wel behoefte aan knuffels en niet alleen aan die van mij. Toen ik weer boven kwam, zag ik dat Pixie zich al tegen Edyn aan had genesteld. Ik zette Suzy op het bed neer, dat deden we wel vaker, en ging daarna zelf liggen. Ik trok de deken iets over me heen en legde Star vervolgens ook tussen mij en Edyn neer, waarna ik mijn arm om Edyn heen sloeg. Het speet me wel heel erg. Ik had niet gewild dat het haar zoveel pijn zou doen? Het was verschrikkelijk dat hetgeen wat ik had gewenst, nu uit was gekomen. Want dat was hetgeen wat al deze pijn veroorzaakte bij Edyn. Dat terwijl ik haar die pijn nooit had toegewenst. En nu kon ik er ook niks aan doen! Misschien moest dat ook wel niet. Ik boog me iets naar voren, zodat ik Edyn een kus kon geven. ‘Het spijt me echt,’ fluisterde ik zachtjes. Het was niet mijn schuld. Er was gewoon nooit een baby geweest. Die had er ook niet kunnen komen. Het speet me echter wel dat ik had gehoopt dat dit de uitkomst zou worden. Ik had echt geen baby gewild en dat was nu uitgekomen, maar dat betekende niet dat ik nu blij was! Totaal niet zelfs. Niet als dat betekende dat Edyn zo verdrietig was. Nu was ze dat wel en daar had ze ook al het recht toe! Ik zocht naar haar hand onder de dekens en nam die stevig vast, terwijl ik luisterde naar het gehuil van Edyn. Ik wist ook niet hoe ik haar op dit moment rustig moest krijgen, maar misschien hoefde dat ook wel niet. Misschien moesten haar gevoelens er nu wel even zijn, voordat we verder zouden kunnen gaan.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
De afgelopen weken was het niet altijd even lekker gelopen tussen Michael en mij. Volgens mij had hij zich gewoon een beetje zorgen gemaakt over hoe het had moeten gaan als er uiteindelijk een kindje was geweest. In mijn ogen was dat niet iets waar hij zich druk over had moeten maken, maar het was lief geweest dat hij daar aan had gedacht. Ik wist ook maar al te goed dat Michael niet wilde dat het op deze manier af zou lopen. Hij was echt wel aan het idee gewend geraakt en ik had hem vast kunnen verzekeren dat alles goed was gekomen. Als we er eenmaal maar over hadden kunnen praten. Na vandaag. Want dan hadden we onze kindje moeten zien! Nu was er helemaal geen kindje, dus er was helemaal niets om over praten. Nu was ik niet diegene die Michael zou vertellen dat het wel goed kwam, want het kwam niet goed? Er was helemaal geen kindje! Het voelde alsof alles verkeerd ging. Ik hoorde hier te liggen met goed nieuws! Met een geweldig gevoel, omdat we ons kindje hadden kunnen horen of zien! Nu viel alles uit elkaar. Pixie was bij me gekropen en ik aaide hem voorzichtig. Ik hoorde Michael wel een beetje rondlopen en een tijdje later zakte het bed een beetje in. Ik hoefde hier niet alleen te liggen en ergens was dat heel erg fijn. Ik keek naar Star, die ook onder de dekens lag. Volgens mij voelde ik Suzy zelfs over de lakens heen lopen. Normaal hield ik echt van dit soort momenten. Dat we met z’n allen op dit bed konden liggen en gewoon konden genieten van hoe ons leven was, ons gezinnetje. Nu was het toch wat anders! Want er hoorde een kindje te zijn. Misschien nog niet hier, maar er moest wel een kleintje in mijn buik groeien, zodat we volgend jaar met onze verjaardagen en kerstmis er een baby bij hadden. “Je kunt er niets aan doen.” fluisterde ik. Natuurlijk kon Michael er niets aan doen! Hij hoefde ook echt geen sorry te zeggen. Misschien kon ik er wel iets aan doen. Het aan mijn lichaam gelegen. Ik had echt gedacht dat er een kindje had gezeten en nu zat het er niet. Iets wat ik echt niet snapte. De dokter had het wel een beetje uitgelegd, maar het was allemaal vreemd. Het was echter wel duidelijk, er groeide geen baby in mijn buik. Ik kneep zachtjes in de hand van Michael. Het was lief dat hij hier bij me kwam liggen, al wilde ik verder niets. Ik wilde gewoon liggen, huilen, dat was eigenlijk het enige wat in mijn hoofd op kwam. Ik wlde dat de pijn weg ging, maar dat ging niet zomaar. Er was geen kindje en die zou er over negen maanden ook niet komen. Natuurlijk kon het misschien nog zo zijn dat we ooit een kindje zouden krijgen, maar de komende tijd was dat gewoon niet hetgeen wat in onze toekomst lag en dat deed heel erg pijn. Ik schoof wat meer naar Michael toe, al moest ik wel voorzichtig doen met de diertjes. “Ik zag het echt voor me.” Fluisterde ik, al ging dat niet zonder dat er snikken doorheen kwamen. “Het is zo gek, zo oneerlijk.” Ik vond het echt niet fijn dat mijn lichaam zoiets had gedaan. Ik had echt zeker geweten dat ik zwanger was! Alles had dat ook aangegeven. Dan was het toch niet eerlijk dat er geen kindje was, dat het er nooit was geweest. Geen meisje of jochie dat op ons beiden leek, echt helemaal niets. Het leek nu nog steeds alsof er een kindje was. Mijn lichaam voelde nog hetzelfde. Al was het in mijn hoofd wel duidelijk. De dokter had het heel erg duidelijk gemaakt, ze had het zeker geweten. Ze had zelfs nog gezegd dat de test waarschijnlijk niet meer betrouwbaar was geweest en dat hij daarom aan had gegeven dat ik zwanger was. Alles bij elkaar maakte het zo kut. Ik wist niet hoe ik het anders moest benoemen.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Een paar dagen later (:
~
Rhi.
Nadat ik Luke midden in de nacht had gestoord en met een ongelooflijke kater wakker was geworden, had ik me wel beseft dat ik niet langer zo door had kunnen gaan. Op verschillende vlakken. Mijn geld was op gegaan aan de laatste paar nachten in het motel. Ik had geen werk meer en ik zou het waarschijnlijk ook niet meer zo snel krijgen, na wat ik in New York had gedaan. Ik had het verpest met Luke en vrijwel iedereen die ik nog in Los Angeles had gehad. Het enige wat ik had kunnen doen was terug gaan naar Keith en Jackie, hopend dat ze niet de deur in mijn gezicht zouden gooien. Iets wat ze zo hadden kunnen doen. Dat had ik wel verdiend. Toen ik daar eenmaal had gestaan, was dat natuurlijk iet gebeurd. Jackie was me om de hals gevallen en ook Keith had zijn armen om me heen geslagen. Ze waren blij geweest dat ik naar hen toe was gekomen, maar daarmee was niet alles goed geweest. Voor mijn gevoel hadden we uren op de bank gezeten, terwijl zij hadden gepraat. Jackie en Keith hadden een hoop vragen gesteld. Over waar ik was geweest, wat ik had gedaan. Uiteindelijk had ik zelfs toe moeten geven dat ik in New York een hoop foute beslissingen had gemaakt en ze waren niet gestopt toen ik terug was gegaan naar Los Angeles. Dat was ook de reden dat al het geld er zo snel doorheen was gegaan. Ik had gedacht dat ik het wel weer terug had kunnen verdienen door te werken, maar ook dat was nu behoorlijk mis gegaan. Jackie en Keith waren heel duidelijk geweest. Ze hadden me best op willen nemen in het gezin en ik zou zo lang mogen blijven als ik zou willen, maar er hadden een hoop voorwaarden aan vast gezeten. Geen drugs en ik zou een baan moeten zoeken. Al waren dat nog niet de ergste voorwaardes. Ze hadden gezegd dat ze zelf niks zouden kunnen doen om me te helpen, zeker als ik niet alles zou vertellen. Dus ik zou het aan een ander moeten vertellen. Jackie had zelfs al een afspraak geregeld bij een psycholoog en zij en Keith waren heel duidelijk geweest wat er zou gebeuren als ik niet zou gaan. Al was het wel duidelijk dat Keith en Jackie nog veel meer aan hun hoofd hadden gehad. Jackie had me verteld dat Edyn een schijnzwangerschap had gehad en dat ze er erg door van slag was geraakt. Ze wilde zelfs niet meer uit bed komen en had ook niet meer gewerkt. Jackie wist niet meer wat ze nog voor haar dochter kon doen en ook Michael leek ten einde raad, wat ik had begrepen van de verhalen. Ondanks dat ik zelf niet hoef te denken aan kinderen, wist ik dat Edyn dat wel deed. Ik vond het verschrikkelijk dat dit haar was overkomen. De laatste keer dat ik haar had gezien, was ze erg boos op me geweest. Waarschijnlijk wilde ze me nu ook niet zien. Toch was ik, met wat te eten van Jackie, naar het huis van Michael gereden. Ik had zojuist aangebeld en wachtte nu totdat er open werd gedaan. Er bestond een grote kans dat Michael me weg zou sturen, of dat Edyn me niet zou willen zien. Het was echter het proberen waard. De deur werd geopend door Michael, die Pixie in zijn armen had. Hij keek verbaasd. ‘Rhi? Wat doe je-‘ ‘Ik kom voor Edyn. Jackie heeft lasagne gemaakt. Zonder tomatensaus, moest ik erbij zeggen.’ Ik gaf Michael de afgedekte schaal en liep langs hem heen. ‘Ik weet niet of Edyn je wel wil zien,’ zei Michael, waarop ik enkel mijn schouders ophaalde. Als ze dat echt niet zou willen, dan zou ik wel weg gaan. Ik liep de trap op en opende de deur van de slaapkamer. Edyn trof ik in bed haan, helemaal opgekruld onder de dekens. Het eten wat Michael had gebracht in de ochtend, stond er nog steeds. Ik liep om het bed heen en ging op de rand zitten, waarna ik voorzichtig over haar rug aaide. Ik vond het echt heel erg voor haar! Zeker om haar zo te zien. Er moest een hoop gebeuren, voordat Edyn zich zo terugtrok.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ik kon me er gewoon niet toe zetten. Ik wist dat ik het eigenlijk gewoon moest doen, maar hoe moest ik voor drie kinderen zorgen als ik alleen maar kon denken aan mijn eigen kindje. Een kindje dat er niet was, er zelfs nooit was geweest. Er waren nu wel een paar dagen overheen gegaan en ik snapte nu wel iets beter wat er was gebeurd. Ik wilde echter niet dat het de waarheid was. Mijn lichaam snapte het af en toe ook nog niet echt? Ik voelde me nog steeds af en toe misselijk. Dat was niets in vergelijking met de pijn die ik nog voelde? Mijn hele hoofd leek om dingen te schreeuwen, maar ik wist dat het allemaal stom was. Ik wilde stiekem zo graag dat de dokter het allemaal verkeerd had gehad. Dat had ze niet ik begon nu ook de buikpijn te voelen. Ik wist zeker dat een van de komende dagen ongesteld moest worden. Gelukkig had Michael met Nick en Sue gepraat, of in ieder geval met mijn ouders die vervolgens weer door hadden gegeven dat ik de komende dagen thuis bleef. Ik wilde ook niets anders dan dit. In bed liggen en niet veel doen. Ik had echt wel geprobeerd om wat anders te doen. Michael had ook zijn best gedaan om me films te laten kijken of iets anders te laten doen, maar het voelde allemaal niet goed. Ik wilde niet naar tekenfilms kijken, die ik mijn kindje uiteindelijk ook had willen laten zien. Het voelde niet fijn om naar het zwembad te gaan, niet als ik me zo voelde. Ik had niet eens echt zin om met Pixie te lopen of er voor te zorgen dat er eten op tafel kwam. Dat laatste was sowieso stom, zeker als je zelf ook geen zin had om te eten. Ik had net de bel wel horen gaan, maar het maakte me niet zo heel erg veel uit wie er was. Michael was ook thuis, dus hij zou de deur wel open doen. Daarom had ik mezelf weer in de dekens verwikkeld. Pixie en Star lagen af en toe wel bij me, wat fijn was. Ik vond het echt ook niet erg om gewoon in mijn eentje te liggen? Michael moest ook gewoon doen wat hij zelf wilde doen. Ik vond het niet erg als hij hier niet de hele tijd was. Ik hoorde voetstappen en niet veel later kwam er iemand de kamer in. Het bed zakt een beetje in. Ik had wel kunnen horen dat het Michael niet was en nu voelde ik het ook zachtjes over mijn rust. Het waren wat kleinere handen. Ik wist niet echt wie ik had verwacht had om te zien, misschien mama, zelfs Rosa. Maar toen ik om keek, had ik echt niet verwacht om Rhi te zien. Ik had haar voor het laatst gezien in New York, toen was ik echt heel erg boos op haar geworden. Nu was ze hier. Ik had echt gedacht dat ik haar nooit meer in Los Angeles zou zien. Zeker niet bij mij thuis! “Rhi.” Fluisterde ik zachtjes. Ik ging wat rechtop zitten, zodat ik mijn armen om haar heen kon slaan. Ik was ergens nog wel boos op haar, maar ergens vond ik het ook heel erg fijn dat ze hier nu was. Ik had haar wel echt heel erg gemist! “Wat doe je hier?” Ik snapte niet waar om ze hier ineens was. Ze was behoorlijk duidelijk geweest dat ze nooit meer terug zou komen, ze wilde ons niet eens meer zien! Uit het niets was ze gewoon weg gegaan en nu was ze hier weer terug! Ik hoopte dat ze hier was om alles goed te maken. Om thuis te blijven, het goed te maken met iedereen daar, maar ook met Luke. Al moest ze wel echt voorzichtig doen met hem!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Zelf zou ik waarschijnlijk opgelucht zijn als ik in de situatie van Edyn zou zitten. Ik wilde echt nog niet denken aan een baby. Misschien wel nooit. Ik was niet het type om kinderen op te voeden. Waarschijnlijk zou ik zelf zo snel mogelijk van een eventuele baby af willen komen. Edyn was echter niet zo. Edyn was dol op kinderen en kon waarschijnlijk niet wachten totdat zij en Michael er echt aan zouden kunnen beginnen. Die droom was zelfs bijna uitgekomen, maar voor Edyn was het veranderd in een nachtmerrie en nu wilde ze nauwelijks uit haar bed komen. Iets wat ik wel begreep. Op dit moment voelde ik me eigenlijk precies hetzelfde. Ik voelde me al maanden zo. Want wegkruipen was beter dan er mee te dealen, want dan werd het echt. Al was Edyn haar probleem waarschijnlijk niet dat ze het niet wilde geloven. Ze wist gewoon niet hoe ze nu verder moest. Nog een gevoel wat ik met haar deelde. ‘Hé,’ zei ik zacht, toen ze door had dat ik degene was die hier zat, en niet Michael of haar moeder. ‘Ik ben terug gekomen,’ fluisterde ik, waarna ik mijn armen ook om haar heen sloeg. Ik wilde Edyn niet nu uitleggen waarom, wat er allemaal was gebeurd. Volgens mij zou ze dat nu ook helemaal niet aan kunnen. Ze zat zo in haar eigen verdriet. ‘Jackie vertelde me wat er was gebeurd en hoe het nu met je ging, dus ik wilde even langskomen.’ Luke had geroepen dat ik geen gevoelens had gehad. Of dat ik ze in ieder geval niet had willen laten zien, maar ik was niet harteloos? Ik kon me heel goed indenken dat dit voor Edyn heel erg zwaar zou zijn. Alles aan Edyn schreeuwde gewoon het woord “moeder”. Ze was altijd al zorgzaam en meedenkend geweest. Ik wist zeker dat ze een hele goede moeder zou zijn geworden, als er wel echt een kindje was geweest. Nu was dat er niet. Ze had enkel gedacht van wel. Dan zou ze er, onbewust, vast ook erg op hebben gehoopt. Ik kon me niet indenken dat een lichaam zijn eigen geest zo voor de gek kon houden, maar blijkbaar was het al wel vaker gebeurd. Het was alleen jammer dat het ook bij Edyn had moeten gebeuren. ‘Het spijt me dat het allemaal zo is gegaan. Dat heb je niet verdiend.’ Niet alleen de baby! Ze had het ook niet verdiend dat ik naar haar had geschreeuwd in New York, of dat ik haar en iedereen achter had gelaten in Los Angeles. Uiteindelijk had het helemaal niks geholpen. Het had alles alleen maar erger gemaakt. Luke was al woedend op me geweest, maar zelfs Edyn had van alles naar me geroepen en dat deed ze echter niet zomaar. Edyn was echter ook de persoon waar ik het meest gemakkelijk naar toe had gedurfd. Ik ging er niet vanuit dat ze niet meer boos op me was, of dat ze me zou vergeven, maar ze was wel de persoon die zonder twijfel me in haar armen sloot, alsof alles er eventjes niet toe deed. Voor een paar minuten zaten we daar gewoon, terwijl geen van ons iets zei. We hoefden eigenlijk ook niks te zeggen. Iets wat ik niet gewend was van Edyn. Die had altijd wel iets om over te praten, maar nu was ze volledig stil, terwijl ze dicht tegen me aan zat en me bleef knuffelen. ‘Je blijft toch wel?’ Edyn was de eerste die de stilte verbrak, met een vraag die ze heel terecht stelde. Ik was al weg gegaan en ik had het zo weer kunnen doen. Ik had echter een afspraak gemaakt met Jackie en Keith en ze waren heel erg duidelijk geweest wat er zou gebeuren als ik nog eens zoiets zou flikken. ‘Je mag niet nog een keer weg gaan, Rhi,’ voegde Edyn er nog aan toe. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. Ik wilde niet meer weg gaan. Ik wist nog niet wat ik hier zou gaan doen, maar het was nu wel duidelijk dat weglopen nergens toe had geleid.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Er hadden allerlei mensen die even op bezoek kunnen komen. Ik had nooit verwacht dat ik Rhi hier zou zien. In New York was ze behoorlijk duidelijk geweest, iets wat ik zelf ook had proberen te doen, ondanks dat het wel moeilijk was geweest. Ze had zoveel mensen pijn gedaan met haar vertrek. Nu was ze terug. Ergens was ik nog wel een beetje boos op haar, want ze kon niet zomaar weggaan. Ik vond het echter wel fijn dat ze hier was. Zeker toen ze vertelde waarom ze hier was. Ze had gehoord wat er was gebeurd en had zelf de keuze gemaakt om hier naar toe te komen. Dat gaf toch wel aan hoe lief Rhi eigenliljk was. Ze had een goed hart, ze gebruikte het op sommige momenten echter een beetje verkeerd. Ik snapte niet wat er voor had gezogd dat ze weg had willen gaan, maar nu had er iets in haar gezeten, wat er voor had gezorgd dat ze hier weer was! Rhi hoorde hier ook thuis. Bij papa en mama, bij al onze broertjes en zusjes, bij Luke. Los Angeles was haar thuis, iets wat New York in mijn ogen niet was. Er was daar vast genoeg gebeurd en ik had genoeg vragen, maar zelf had ik nu geen behoefte om die te stellen. Het voelde alsof ik leeg was en als ik er goed over nadacht, dan was ik dat ook echt. Er had een kindje in mijn buik moeten zitten. Hij of zij had moeten groeien. Nu was dat niet zo en het voelde alsof de pijn alles over had genomen. Het was een tijdje stil tussen mij en Rhi, wat eigenlijk niet eens zo vervelend was. Ik kon haar vasthouden, iets waarvan ik had verwacht dat nooit meer te kunnen doen. Rhi moest hier blijven, bij iedereen die van haar hield! Ik zag wel dat Rhi voorzichtig haar hoofd schudde, maar daar had ik niet genoeg aan. “Pinky promise?” vroeg ik zachtjes. Ze moest het beloven! Ik wilde dat ze hier bleef, ik wilde niet weer de pijn voelen van iemand verliezen! Ik wilde ook niet zien hoe de rest van de mensen om wie ik gaf, pijn had. Ik trok me iets terug, zodat ik mijn hand naar Rhi uit kon steken. Ik liet mijn pink zien, want ze moest het me beloven. “Edyn...” Ik keek Rhi even vragend aan, al vond ik wel dat ze het moest beloven! Daarom zei ik ook niet heel erg veel meer, ik bleef haar alleen maar aankijken. Uiteindelijk pakte Rhi mijn pink met de hare vast, waardoor ik ze even samen kon knijpen. Ze mocht hier niets aan doen! Ze had nu beloofd dat ze zou blijven! Ondanks dat ik me rot voelde, vond ik het wel fijn dat Rhi hier was. “Ik vind het lief dat je hier bent.” fluisterde ik. Ik had niet echt zin om veel meer te doen dan alleen maar wat praten, maar volgens mij zou Rhi dat ook wel begrijpen. Ik kroop weer wat verder naar achteren op het bed en trok de deken weer iets over me heen. “Ben je al bij Luke geweest?” Vroeg ik zachtjes. Ik wilde nu niets verkeerd zeggen, ik wist hoe Rhi soms op dingen kon reageren en ik wilde niet dat ze op stond en weg liep. Ik zag haar gezicht wel een beetje vertrekken, maar het duurde even voordat er iets uit kwam. “Ja, maar ik denk niet dat hij me ooit nog wil zien.” Er was iets aan Rhi, wat ik nog niet heel erg vaak had gezien. Normaal praatte ze niet zo over gevoelens of dingen die ze vervelend vond. Ik kon nu aan haar gezicht wel zien dat ze het niet leuk vond wat ze had gezegd. Ik pakte haar hand tussen twee van mijn handen. “Dat is vast niet waar Rhi. Ik denk dat hij gewoon even de tijd nodig heeft om alles te verwerken. Hij had heel erg veel pijn, maar ik denk dat jij de enige bent die dat weer weg kan halen.”

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Het was heel typisch dat Edyn een pinky promise wilde doen, alsof dat de meest heilige belofte in de wereld was. Dat was het niet! Het had eigenlijk helemaal geen waarde. Misschien voor kindjes, maar voor volwassenen niet. Edyn bleef me echter zo aankijken dat ik er niet onderuit kon komen. Ik wilde haar ook wel beloven dat ik hier zou blijven. Ik had het Keith en Jackie ook beloofd. Dus misschien dat het zou helpen als er meer mensen van af zouden weten. Niet dat ik echt ergens anders naar toe kon gaan op het moment. Ik had geen auto meer, geen geld. Niks. De enige plek die ik had, was het huis van Keith en Jackie. En zelfs daar was lang niet alles goed. Jake en Tyler hadden zich behoorlijk afstandelijk opgesteld naar me. Iets wat ik best begreep. Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan op hun leeftijd. Ik was weg gegaan en nu stond ik opeens weer voor hun neus. Jackie had wel geprobeerd om hun gedrag wat om te draaien, maar ik had haar verteld dat ze het beter zouden kunnen laten. Ze zouden vanzelf wel naar me toe komen, als ze daar behoefte aan hadden. Zo was het eigenlijk ook met de rest. Ik sloeg mijn ogen neer toen Edyn over Luke begon. Zelfs Edyn wist dat ik Luke veel pijn had gedaan. Natuurlijk wist ze dat, want ze was er bij geweest toen ik hem achter had gelaten. Zij had de schade gezien die ik had aangericht. Ik had het er niet echt met Luke over gehad, maar hij had wel gezegd hoe erg hij het had gevonden dat hij niks meer van me had gehoord. Jackie en Keith hadden nog een brief gekregen. Luke niks. Ik had misschien mezelf wijs gemaakt dat ik dat niet had hoeven doen, omdat ze de brief toch wel zouden delen. Dat was echter niet het geval. Ik had geen woord op papier kunnen krijgen voor Luke zonder dat ik mezelf schuldig zou voelen. Zonder dat het pijn zou doen. Op die manier had ik er niet aan hoeven denken. Ik had Luke wel een uitleg moeten geven. Dat was ik hem nog steeds verschuldigd. Misschien had het hem maanden geleden al kunnen helpen als hij had geweten wat de reden van mijn vertrekt was geweest. Nu zou het vast niets meer doen voor hem. We hadden dan wel een avond naast elkaar op de bank gezeten, maar het zou nooit meer worden zoals het ooit tussen ons was geweest? Luke zou er alleen maar goed aan doen om echt verder te gaan, zonder mij. En misschien moest ik hem daar ook wel de kans voor geven. Edyn zei dat ik de enige was die die pijn weg kon nemen, maar ik zou niet eens weten hoe. ‘Ik denk dat ik alleen maar meer pijn zal veroorzaken,’ gaf ik zacht toe. Dat had ik de vorige keer toch ook gedaan? Het was prima gegaan met Luke. Dat had hij zelf gezegd! En zodra ik voor hem had gestaan, met hem had gepraat, was het allemaal een andere kant op gegaan. Hij had zelfs huilend in mijn armen gestaan. Iets wat mijn schuld was! Ik had dat veroorzaakt! Zonder mij had Luke zich vast een stuk beter gevoeld. Misschien had hij niet eens meer aan me gedacht. ‘Vast niet. Zeker niet als je op deze manier tegenover hem zit,’ zei Edyn bemoedigend. Ik schudde mijn hoofd. Zo zou ik nooit tegenover Luke kunnen zitten. Dit was anders. Dit was Edyn. Iemand die, ondanks alles, toch haar best voor me deed en haar armen om me heen sloeg. Luke was anders? Luke zou niet automatisch zijn armen om me heen slaan en me vertellen dat het wel goed zou komen. Iets waardoor het alleen nog maar erger zou voelen om daar te zitten. Edyn kneep in mijn handen. ‘Hij moet wel weten dat je terug bent, Rhi.’ Ik knikte. Dat was ook wel zo. Hij hoefde er verder niks mee te doen, maar hij verdiende het wel om te weten dat ik er weer was.

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Edyn.
Ergens was het wel fijn dat ik even met Rhi kon praten. Ze had nog helemaal niets gezegd over de baby, die er eigenlijk nooit was geweest. Jackie had haar wel verteld wat er was gebeurd, maar gelukkig hoefde Rhi er verder niet over te praten. Dat wilde ik zelf eigenlijk ook helemaal niet. Ik had al wel geprobeerd om er niet aan te denken, maar dat was moeilijk. Iedere keer als ik dacht dat het weer iets beter ging, ik iets anders in mijn hoofd had, kwam het wel weer naar boven en dan ging het ook voor een hele lange tijd niet weg. Nu kon ik even met Rhi praten. Voor haar kostte het zo te zien wel moeite om over Luke praten, ik wilde niet dat ze zich hetzelfde voelde als ik dat deed. Ik had niet gedacht dat Rhi hier zoveel pijn door had. Ze was weg gegaan alsof het haar helemaal niets had gedaan, zo had ze ook gereageerd in New York. Alsof wij haar helemaal niets meer hadden gedaan. Gelukkig had ze zelf ook wel door dat we wel belangijk voor haar waren. Ze was ook belangijk voor ons, zonder haar was onze familie niet compleet. Papa en mama hadden een paar jaar geleden al wel aangegeven dat ze geen kinderen er meer bij wilden hebben. Rhi was de laatste geweest. Door haar was ons gezin toch wel echt compleet geworden en dat was bijzonder. Dat was iets waar ik ook aan had willen beginnen met Michael en het was bijna zo ver geweest! Rhi was behoorlijk stil, het leek alsof ze aan het nadenken was of ze wilde zelf niet heel erg graag praten over wat er was gebeurd. Ik snapte dat ze spijt had voor wat ze had gedaan. Iets wat goed was, maar volgens mij moesten sommige mensen dat wel echt horen. Ik kende Rhi langer dan vandaag en ze had nooit echt sorry gezegd? Als ze boos op me was geweest, had ik gemerkt dat het weer beter was, doordat ze weer was begonnen met praten. Nu was het ook een beetje zo. Ze was weer terug, kwam hier knuffelen en dat vond ik wel goed. Natuurlijk vond ik het niet oké dat ze zomaar weg was gegaan, maar ze had nu beloofd dat ze niet meer weg zou gaan. Zelfs met een pinky promise! “Ik denk dat je met hem af moet spreken. Hem moet vertellen dat het je spijt?” Fluisterde ik. “Ik snap dat het weer goed is, omdat je hier bent, maar ik denk niet dat Luke dat zo ziet.” Zo was dat gewoon niet. Ik wist ook niet of hun relatie zo was geweest, volgens mij niet? Dan moest ze daar een beetje rekening mee houden. Zeker omdat Luke het verdiende om te horen dat het haar speet. “Misschien kun je ergens met hem naar toe? Ergens eten?” Dat was makkelijker, dan was het daarna misschien ook weer goed. Een andere omgeving was sowieso wel goed. Thuis waren vast genoeg herinneringen? Dat terwijl Luke niet eens thuis had kunnen zijn in de tijd dat Rhi net weg was gegaan. Ik had het echt vreselijk voor hem gevonden. Michael had hem wel eens meegenomen, zodat hij hier had kunnen eten. Gelukkig had hij ook een plaats gehad bij Ashton, waardoor het langzaam aan wel weer beter met hem was gegaan. Luke was een lieve jongen en hij had niet verdiend wat Rhi had gedaan. Ik wist echter ook dat hij en Rhi echt gek op elkaar waren geweest en dat ze bij elkaar pasten, dus ik hoopte dat hij haar uiteindelijk kon vergeven. Als ze geen relatie meer met elkaar konden beginnen, dan verdienden ze beiden een goede vriendschap van elkaar, want ze konden elkaar echt goed helpen! Ik hoopte echt dat het goed kwam tussen hen beiden. Rhi had heel veel verkeerd gedaan, maar Luke had vast een groot genoeg hart om dat uiteindelijk te vergeven. Het was niet onmogelijk. Michael en ik waren ook weer bij elkaar gekomen. Juist omdat de gevoelens er nog hadden gezeten en ik zag wel aan Rhi dat ze sowieso nog gevoelens had voor Luke, dus ze zou er voor moeten vechten!

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Rhi.
Edyn vond dat ik Luke moest vertellen dat het me speet. Dat deed het ook! Dat had ik hem laatst al willen vertellen, maar elke keer als ik het probeerde, raakte ik de woorden gewoon kwijt. Ik wist niet hoe ik ze uit moet spreken, hoe ik aan hem duidelijk moest maken dat ik spijt had van wat ik had gedaan. Het was echter de enige manier om het nog enigszins goed te maken tussen mij en Luke. ‘Ik weet niet zo goed hoe,’ gaf ik toe. Ik wist het gewoon echt niet! ‘En ik weet niet of hij dat nog wel wil.’ Van wat ik me nog kon herinneren van de nacht dat ik bij Luke was geweest, was dat Luke het zelf ook niet had geweten. Hij had niet geweten of hij tijd met me door had willen brengen of niet, of dat hij me uit zijn huis had moeten gooien. Dus ik kon het hem wel vragen, maar waarschijnlijk zou hij er ook geen antwoord op weten. ‘Ik weet zeker dat hij dat wel wil. Ik denk dat hij dat ook nodig heeft, om verder te gaan,’ verzekerde Edyn me. Het was zelden dat Edyn echt met goede, slimme ideeën kwam. Ze wist wel wat goed voor een ander was, maar ik had me nooit in kunnen denken dat ik echt haar advies op zou volgen. Zij wist echter beter hoe het de afgelopen tijd met Luke was gegaan. Ze had hem vaker gesproken. Dus als ze echt het idee had dat Luke het nodig had, dan wilde ik dat wel geloven. Ik legde mijn hoofd tegen Edyn haar schouder en pakte mijn telefoon, waarna ik het nummer van Luke op zocht. Ik staarde een tijdje naar het toetsenbord, omdat ik niet precies wist hoe ik het moest vragen. Uiteindelijk typte ik: “Wil je van de week een keer samen ontbijten? Ik denk dat we moeten praten”, waarna ik het aan Edyn liet lezen. Die knikte, dus ik besloot om het maar meteen te versturen. Anders zou ik het waarschijnlijk nooit doen. Ik stopte mijn mobiel weg en sloeg mijn armen om Edyn heen. ‘Dankjewel,’ fluisterde ik. Ik had er zelf ook wel op kunnen komen dat ik hem een berichtje had kunnen sturen, maar ik denk niet dat ik had gedurfd zonder dat Edyn naast me zou zitten. Waarschijnlijk had ik het uiteindelijk niet gedaan en was er nooit iets van gekomen. ‘Ik hoop dat jullie een goed gesprek zullen hebben,’ zei Edyn, waarop ik knikte. Daar hoopte ik ook op. ‘En ik hoop dat het straks weer wat beter met je gaat. Jackie heeft lasagne voor jou en Michael gemaakt en ze hoopt dat je er iets van eet,’ vertelde ik haar. Aan het ontbijt te zien, had Edyn niet veel gegeten en waarschijnlijk ging dat al dagen zo. Edyn knikte enkel, wat vast betekende dat ze het wel zou proberen, maar meer ook niet. Ik gaf haar nog een knuffel en nam afscheid van haar, waarna ik naar beneden liep. Daar stond Michael te wachten. Aan zijn gezicht te zien, was hij niet heel erg blij met mijn komst. ‘Dus je bent terug?’ vroeg Michael, waarop ik knikte. ‘Zo ziet het er wel uit.’ Michael liep naar me toe, waarna hij met zijn vinger naar me wees. ‘Bedenk je goed wat je nu doet, Rhi. Je kunt niet zomaar terugwandelen in haar leven, zeker niet in die van Luke. Dat moet je alleen doen als je daar echt wil zijn. Je hebt hen allebei ontzettend veel pijn gedaan door weg te lopen en als je ook maar een klein beetje weet hoe erg ze het hebben gehad door jou acties, dan doe je ze dit niet nog een keer aan.’ Ik wilde het liefst uitvallen tegen Michael, maar niet omdat hij onredelijk was. Omdat hij gelijk had. Ik had Edyn en Luke pijn gedaan, evenals Jackie en Keith. Dat wilde ik niet nog een keer doen, maar ik wist niet hoe ik het kon voorkomen. ‘Ik heb Edyn beloofd niet weg te gaan,’ vertelde ik, hopend dat hij ook zou snappen dat ik het meende. ‘Alsof jouw beloftes iets betekenen,’ wierp Michael tegen, waarna hij de deur voor me opende. ‘Bedank Jackie maar voor de lasagne.’

Elysium
Internationale ster

Elysium schreef:
Een paar dagen later (:
--
Edyn.
Ik wist ook wel dat ik hier niet eeuwig kon blijven liggen. Op een gegeven moment zou ik toch weer echt langer onder de dekens vandaan moeten komen, dan een paar minuten om naar het toilet te gaan of me te douchen. Ik zou weer dingen moeten gaan doen. Michael deed zijn best in huis. Ik hoorde hem af en toe wel stofzuigen en hij deed zijn best om eten voor me te maken. Ik probeerde echt wel iets meer te eten, maar het lukte gewoon niet. Het was alsof er een eindeloze brok in mijn keel zat. Het leek alsof mijn hele maag vol zat en ik misselijk werd door maar één klein dingetje. Als ik me op deze manier had gevoeld omdat ik zwanger was, dan was het prima geweest. Dan had ik alles aangenomen wat er bij was gekomen, alle pijn die mijn lichaam me had gegeven. Dit was anders? Alles voelde anders. Ik had echt een heel leven voor me gezien en nu wilde ik eigenlijk liever niet eens meer denken aan morgen. Zeker niet omdat ik wist dat er een morgen kwam, waarop ik weer moest werken. Dat ik moest zorgen voor drie geweldige kinderen, maar kinderen die niet van mij waren en dat idee deed me pijn, hoeveel ik ook van die drie hield. Ik kon op het moment niet eens voor mezelf zorgen, hoe moest ik dan voor anderen zorgen? Michael was een tijdje geleden naar boven gekomen om Pixie op te halen en volgens mij waren ze een tijdje wezen wandelen. Ik vond het fijn dat ik dat zelf nu niet hoefde te doen? Al voelde ik me wel een beetje schuldig. Voor Michael was het vast ook niet makkelijk en hij deed nu wel van alles. Ik hoorde wat voetstappen, waardoor ik de deken nog iets verder over me heen trok. Er was wat gerommel in de badkamer, wat betekende dat Michael waarschijnlijk niet deze kant op kwam. Ik vond het echt wel fijn als hij bij me kwam liggen. Hij had zelfs geprobeerd om films met me te kijken, maar ik kon me er niet echt op focussen? Halverwege een film, snapte ik al niet meer waar het over ging. Al leek Michael wel dingen uit te kiezen die makkelijker waren om weg te kijken. Ik had niet echt door dat Michael de kamer in was gelopen, totdat het matras een stukje in zakte. De dekens verdwenen niet om me heen, ik werd er juist beter in gewikkeld en op die manier werd ik opgetild. Daardoor zag ik ook weer wat licht. “Michael.” bracht ik. Zijn gezicht was ook te zien. Ergens moest ik wel een beetje lachen. Het was ook heel erg gek om op deze manier op te worden getild. Het voelde alsof ik een soort van burrito was! “Wat doe je?” Ik snapte niet echt wat Michael aan het doen was! Hij had ook gewoon bij me in bed kunnen kruipen! Michael zei niets, maar begon met mij te lopen. Ik hoopte niet dat er iemand beneden was en dat hij me daar mee naar toe wilde nemen. Daar had ik echt geen zin in! Gelukkig gingen we die kant ook niet op, maar naar de badkamer. Daar hoorde ik het water stromen en ik zag een aantal zakjes staan van Lush. “Een bad is vast even fijn. Ik heb een paar nieuwe dingen gekocht bij de Lush. Jij mag kiezen.” Voorzichtig werd ik op de grond gezet. Al hield ik de dekens nog half vast, waardoor het op een soort van jurk deed. Wat me weer deed denken aan Ariel! Ze had op een gegeven moment ook een jurk aan die gemaakt was van lakens, omdat ze anders niets aan had. Ik had hieronder nog wel een pyjamashirt en broekje. Ondanks dat ik niet echt zin had om in bad te zitten, wilde ik ook niet dat Michael zich slecht voelde. Daarom liet ik de lakens vallen. Ik opende de zakjes, zodat ik één voor één kon bekijken wat Michael had gekocht. Het was lief dat hij dat had gedaan.

Demish
Internationale ster

Demish schreef:
Michael.
Het was een beetje een wanhopige poging geweest. Een bad zou zeker niet alles oplossen en als ik Edyn had gevraagd of ze in bad had gewild, had ze zich waarschijnlijk omgedraaid en gezegd dat ze niet wilde. Daarom had ik iets anders moeten bedenken. Ik had online op de site van Lush een aantal dingen kunnen bestellen. Edyn had altijd wel van de verschillende bruisballen en bubblebars gehouden en had haar altijd een beetje opgevrolijkt. Mij ook! Toen ik me niet goed had gevoeld, had ze voor mij ook een bad met kleurtjes laten vollopen en soms had het wel echt geholpen. Ik had voor Edyn ene keer een hoop verschillende dingen gekocht en toen hadden we eigenlijk alles in één keer gebruikt, om te zien wat voor kleur het water zou worden. Iets wat uiteindelijk heel erg leuk was geweest, omdat we hadden kunnen zien wat er nou precies was gebeurd! Nu ging het niet eens om de leukheid. Ik wilde gewoon dat Edyn eventjes uit bed zou komen. Het bezoek van Rhi had haar, vreemd genoeg, wel goed gedaan. Veel had ze er niet over gezegd, behalve dat Rhi wee in Los Angeles was en ook zou blijven. Ik vertrouwde het nog steeds niet en ik zat er niet op te wachten dat ze het leven van Edyn, of Luke, weer kwam verpesten. Gelukkig had ik verder niks meer van Rhi vernomen en kon ik me focussen op Edyn. Ik wilde vooral dat het goed ging met haar. We hadden daardoor wel een paar dingen af moeten zeggen, zoals Thanksgiving en mijn verjaardag, maar dat maakte me niet uit. Ik was ook niet in de stemming geweest voor iets feestelijks. Het was beter om nu te werken aan wat er was gebeurd, om mezelf en Edyn ook die ruimte te geven. Daarom had ik haar ook gewoon opgepakt in haar dekens en meegenomen naar de badkamer, in de hoop dat ze zich niet om zou draaien en weg zou lopen. Ik had het water al laten lopen en het bed was al behoorlijk vol toen we terug kwamen. Ik voelde of het warm genoeg was en draaide vervolgens de kraan dicht. Ik ging op de rand zitten en keek naar Edyn, die de verschillende zakjes open had gemaakt om te kijken wat er in zat. ‘Vind je het goed als ik bij je kom zitten?’ vroeg ik aan Edyn. Ik wilde namelijk het liefst wel bij haar zitten, zodat we samen even konden zitten en eventueel konden praten, maar als Edyn liever alleen hier wilde zitten, dan was dat ook goed. Gelukkig knikte ze, wat betekende dat ik er bij kon zitten. ‘Deze,’ hoorde ik Edyn zachtjes zeggen. Ze had een bathbomb vast die geel, blauw en groen was en het leek een beetje alsof hij schubben had. ‘Ik heb die gekozen omdat er bij stond dat het een zeemeerminnen-bathbbomb was.’ Ik hoopte dat Edyn daar een beetje om zou kunnen lachen. Ze kreeg in ieder geval een kleine glimlach op haar gezicht! Edyn legde de bathbomb apart en kleedde zich daarna uit, wat ik ook deed. Ik ging in het bad zitten en wachtte totdat Edyn bij me kwam zitten. Ik gaf de bal aan haar en sloeg mijn armen om haar middel. Ik legde mijn kin op haar schouder en drukte er vervolgens zacht een kus op. ‘Ik ben benieuwd hoe hij eruit ziet.’ ‘Ik ook.’ Met die woorden legde Edyn de bal in het water. Het water begon te bruisen en het vulde de kamer al meteen met een frisse geur, terwijl het water om ons heen langzaam groen kleurde. Ik voelde hoe Edyn langzaam tegen me aan leunde. Ik hoopte dat ze hier een beetje van zou ontspannen. Dat ze in zou zien dat een lekker bad al iets heel fijns was en dat ze zo steeds wat meer dingen zou kunnen doen. Al was het maar dat ze even naar haar ouders zou gaan.

Om nieuwe berichten te laden: ingeschakeld